Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

προσπαθησα να κρυφτω πισω απο αναμνησεις…ποιηση… παιανες στους Βασιλεις… μα φευ… τα λογια σου με καλουν… πισω στο καθηκον… ωρα να αναλαβω τις ευθυνες μου ενωπιον της Ιστοριας

λοιπον
καλα η ανιστον περιμενει ακομα τον ross, την αφηνουμε

Young Jolie = Seductive, Disturbed Witch
“ιστορικά” κορυφαια λοιπον
ομως
εμπλεξε με τον μπεκροκανατα αλαλουμ βραδ που την ξεκουρδισε
ενω η μονικα
εμπλεξε μεν κ αυτη με τον αλλον τον αφΕρεμενο τον γαλλο
αλλα παρεμεινε κυρια με τα ολα της (Lady Flamethrower)
συνεπως
I’d say “διαχρονικα” κορυφαια η Μονικα
στο σπριντ κερδιζει η νεαρα Τζολι στο μαραθωνιο η διαχρονικη Μονικα
plot twist: στο τρομπονοβεντουζατο, αλλοκοτο, installation-conceptual fabulosity
τις βαζει κατω και τις δυο η Rossy de Palma
the High Priestess of Glitter Dementia

4 Likes

Και για την Τζένιφερ Κόνελι τι λέμε;

5 Likes

^ Μην γκουγκλάρετε την τελευταία (Rossy de Palma).

Είναι εμφανώς τρολιά.

3 Likes

δυνατο χαρτι, “εναλλακτικη” υποψηφιοτητα, μαγευε τα indie πληθη στα νιατα της σαν τον Yog-Sothoth με το φλάουτο (err what)… miss alt.rock congeniality for sure

2 Likes

Είσαι αδελφός!

2 Likes

1 Like

Βλάσφημε Άνδρα! Τα λόγια σου αντήχησαν σαν αβυσσαλέο σκοτεινό ριφ των Thorns.

Ενημέρωσα τον Αρχηγό μέσω της γραμμής έκτακτης ανάγκης που διατηρούμε σε γνωστή πλατφόρμα “δημιουργίας περιεχομένου” (ναι έχουμε fake profiles εκεί τι θελετε τώρα). Η οργή του μεταφέρθη ως μαύρος άνεμος through Middle Earth, like the shrieks of Ungoliant, καθότι και ο Τζοάκος είναι φαν πρώιμου Αλμοδοβάρ και κολεξιόν Jean-Paul Gaultier.

Σε μισή ώρα συνεδριάζει το Ανώτατο Πειθαρχικό Συμβούλιο υπό την προεδρεία της Μπρουμχίλντα, της πιο ξακουστής gilf dominatrix σε όλη την Βαλχάλλα. Νίπτω τας χείρας μου και πάω να μπιντζάρω iCarly και Victorious.

2 Likes

Νομίζω είναι η χρονιά που με δυσκόλεψε περισσότερο απ΄ όλες, εξού και τα 257 επιλαχόντα στο summary. Για πάμε:

2003

Muse - Absolution

Χαλαρό νο1, από την καλύτερη μπάντα των 00s. Πολύ διαφορετικό και πολύ ίδιο με το Origin, όπως τελειώσε με το Megalomania το Origin, ξεκινάει το Absolution με το Apocalypse Please, δηλαδή απόγνωση, 2 χιτάρες, Time Is Running Out και Hysteria, δόσεις metal στο Stockholm, το έτερο τεράστιο κομμάτι τους Butterflies & Hurricanes (χέρι ψηλά όσοι φωνάζατε Beeeeeeeeeeeeeest μαζί με τον Matt το 2016), The Small Print 3 λεπτά καύλας, Thoughts of a Dying Atheist το αγαπημένο μου, Falling Away With You το κρυφό διαμάντι του δίσκου, τι να λέμε, μέσα σε 2 χρονάκια βγάλανε 15+ τραγούδια υπερόπλα για τη φαρέτρα τους. Η κορυφή είναι δικιά τους δικαιωματικότατα, όλη η περιοδεία του Absolution είναι for the books, βασιλική headline εμφάνιση στο Glastonbury το 2004, rip Dom’s dad

Placebo - Sleeping with Ghosts

Πολύ πολύ αγαπημένο album, λίγο πιο κάτω σε ποιότητα από τα δύο προηγούμενα, αλλά το mood του το κάνει απόλυτο 10άρι για μένα. English Summer Rain, Special Needs, Plasticine και Bitter End τα αγαπημένα μου, με το τελευταίο να είναι κομματάρα. Στο Rockwave του 2009 (πρώτη μου συναυλία έβερ) έκανα τόσο χαμό με το Bitter End, που δύο τύποι έβγαζαν εμένα βίντεο αντί τη σκηνή.

Funeral for a Friend - Casually Dressed & Deep in Conversation

Όποιος μένει στο όνομα της μπάντας και “εΙνΑι ΙμΟ” έχει χάσει από τα αποδυτήρια. Φ Α Ν Τ Α Σ Τ Ι Κ Η μουσική.

Fall Out Boy - Take This To Your Grave

Κατέφτασαν <3 Το αγαπημένο μου συγκρότημα της εποχής γυμνασίου, παραδίδει ένα φοβερό album προτού έρθει η εμπορική επιτυχία.

Yellowcard - Ocean Avenue

Ε ναι λοιπόν, απενεχοποιημένα κάθε φορά που μπαίνει το riff, το snare και το “There’s a place off ocean avenue” ξέρεις οτί θα γίνει χαμός στο πάρτυ. Το album βέβαια, έχει και άλλες κομματάρες όπως το breathing, Life Of A Salesman, Believe, Only One, καλά οκ, όλο το album ΓΑΜΕΙ, ναυαρχίδα στο punk-pop.

Summary

Κόπηκαν στο τσακ

Black Eyed Peas - Elephunk
Every Time I Die - Hot Damn!
Three Days Grace - Three Days Grace
Outkast - Speakerboxxx/The Love Below
Death Cab for Cutie - Transatlanticism
The Strokes - Room on Fire
Blink-182 - Blink-182
Kelis - Tasty
Calexico - Feast of Wire
AFI - Sing the Sorrow
Linkin Park - Meteora
The Black Keys - Thickfreakness
HIM - Love Metal
Goldfrapp - Black Cherry
Blur - Think Tank
Radiohead - Hail to the Thief
Story of the Year - Page Avenue

34 Likes

Yellowcard, είχα ξεχάσει πως υπάρχουν αυτοί! Με πήγες πολύ πίσω.

1 Like

Ξέχασα το Elephant :sob: :sob: :sob: :sob:

Δεν αλλάζω τώρα 5άδα την έχω καταθέσει και στηρίζω δυνατά, αλλά δε γίνεται να μην το βάλει κάποιος.

εδιτ: Α καλά, ούτε ο JTN το έβαλε, τον ήπιαμε

1 Like

Ωραίοι οι yellowcard

Elephant θα βάλω κατά 90% εγώ

3 Likes

Ρε μλκ, οσο αμπαλοι και να ειμαστε, θα μπει σε λιστες η δισκαρα, τι “ελπιζω να μπει” μας λες. Απο εσενα παντως δεν περιμενα τετοιο φεηλ, ριξ’ τα στο τζετ λαγκ :stuck_out_tongue:

2 Likes

11 Likes

2003

  1. Doomsword – Let Battle Commence
  2. Tad Morose – Modus Vivendi
  3. Bathory - Nordland II
  4. The Lord Weird Slough Feg – Traveller
  5. Hammers of Misfortune – The August Engine

Κενοτάφιον

  • Iron Maiden – Dance of Death
  • The Mars Volta – De-Loused in the Comatorium
  • Lost Horizon – A Flame to the Ground Beneath
  • Enslaved – Below the Lights
  • Virgin Black – Elegant… and Dying
  • The Gathering – Souvenirs
  • Moonspell – The Antidote
  • Johnny Cash – Unearthed
  • The White Stripes – Elephant
  • Nocternity – Onyx

Cover Art:


ή

Δεν ξέρω, τελευταία στιγμή θα αποφασίσω

28 Likes

The White Stripes (1999)
De Stijl (2000)
White Blood Cells (2001)

ειναι ολα καλυτερα του ανισου Elephant κι ας εχει μεσα το τραγουδι της δεκαετιας. Για εκεινα θα επρεπε να κλαιτε

3 Likes

Να ξερεις η αναφορα στον Anouar Brahem το 2000 ηταν απο τις πιο ευχαριστες εκπληξεις στο θρεντ αλλα επειδη δεν ειδα να γραφεις για το Le Pas du Chat Noir (2003) οφειλω στον εαυτο μου να το προτεινω σε περιπτωση που δεν το εχεις ακουσει. Το ιδιο και τα Conte De L’incroyable Amour (1992), Thimar (1998), Souvenance (2014). Νομίζω τα θεωρω ολα καλυτερα του Astrakan Café

1 Like

Η καλύτερη πεντάδα έως τώρα :clap:

:rofl:

3 Likes
                       2002
             EINAI MAKETO ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ;;;

ΜΑΚΕΤΟ

20 System of A Down - Steal This Album: Χρόνια είχα να το ακούσω, κατάλαβα αμέσως το γιατί. TOXICITY δε θα γίνει ΠΟΤΕ!
19 Opeth - Deliverance: DAMNATION δε θα γίνει ποτέ. Βασικά, δε θα γίνει καν BLACKWATER PARK!
18 Bryan Ferry - Frantic: Ο μπαρμπα - Μπράιαν έχει τέχνη με τις διασκευές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει σε τι έπος έχει μετατρέψει καλά τραγουδάκια όπως πχ το Jealous guy. Εδώ κάπου πετυχαίνει και κάπου το χάνει (στο εναρκτήριο κομμάτι γελάει μέχρι και ο…Dylan)
17 Norah Jones - Come away with me: Θα έρθω, Νόρα μου. Έχεις ωραία τζαζ φωνή, δε χρησιμοποιείς το επώνυμο του μπαμπά, είσαι και ωραίο μωρό…
16 Sigur Rόs - ( ) : Γλυκιά post rock ανάταση από την παγωμένη Ισλανδία. Ποια Μπιορκ και τ’ @@ μου τα δυο…
15 The Datsuns - The Datsuns: Παιδιά, δεν είδα ντατσούνια στις λίστες σας και με ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΣΑΤΕ. Πολλές επιρροές εδώ, εγώ διακρίνω λίγο AC/DC, οι πιο διαβασμένοι παρακαλώ να με συμπληρώσουν.
14 Rush - Vapor Trails: το μόνον, ίσως άλμπουμ των Rush για το οποίο δεν έχω ακόμα διαμορφωμένη γνώμη. To Counterparts, ας πούμε, ξέρω είναι μλκία. Το Snakes and arrows ήταν, για εμένα, το μεγάλο Rush come back. Αυτό, δεν ξέρω τι είναι. Remixed ή όχι, δεν έχω ακόμα κατασταλάξει για τη θέση του στη δισκογραφία των ΘΕΩΝ.
13 Peter Gabriel - Up: Τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά εδώ ο Πήτερ. Νομίζω ένα άλμπουμ που, χωρίς να έγινε μεγάλο σουξέ, έχει καλή θέση στη δισκογραφία του.
12. Spock’s Beard - Snow: Έχει κάποια ενδιαφέροντα σημεία, αλλά όχι το Lamb lies on Broadway ή η Quadrophenia “του καιρού μας”. Όχι. Με τίποτα. Α, και, Νηλ, ΣΤΟ ΚΑΛΟ!
11 Tori Amos - Scarlet’s walk: Ξεκινάει πολύ όμορφα, αλλά “ξεφουσκώνει” προς το τέλος. Η έμπνευση είναι σε υποχώρηση. Και κάπου εδώ, για μια δεκαετία περίπου, χάνω την επαφή με τα new releases της Tori. Την ξαναβρίσκω μιλφάρα πια.
10 Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence: Να πω την αμαρτία μου, άκουσα μόνο τον πρώτο δίσκο. Δεν ξέρω αν η ακρόαση του δεύτερου άλλαζε κάτι, αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι η θέση του στη λίστα μου. Οριακά στη δεκάδα.
9 Pearl Jam - Riot Act: Καμία σχέση με το αδιάφορο Binaural. Λίγο πιο κάτω από το Yield. Πολύ ενδιαφέροντας δίσκος. Δίχως φλυαρίες. Συνεχίζεται η πολύ όμορφη δουλειά στο packaging των δίσκων τους!
8 Rotting Christ - Genesis: Δεν είναι σαν τις 90s κορυφές τους, αλλά ακούγεται πολύ ευχάριστα. Διαπίστωσα ότι δεν έδωσα καμία σημασία στο Chronos του 2000, παράβλεψή μου. Θεωρείτε ότι έπρεπε να έχει μπει στα 20;
7 Archive - You all look the same to me (διπλή version): Αρχικά σκεφτόμουν να του έδινα πρώτη θέση. Μετά που το άκουσα, κατάλαβα ότι με είχε συνεπάρει ο ενθουσιασμός για το Again. Δεν είναι όμως ισορροπημένο το album. Αν το έβαζα πρώτο, πού έπρεπε να βάλω δηλαδή ολόκληρο LIGHTS;;;
Να σημειώσω εδώ ότι το AGAIN το άκουσα πρώτη φορά να παίζει σε σκηνή του σίριαλ “Κλείσε τα μάτια”. Ναι, αυτό. Του Παπακαλιάτη!
:stuck_out_tongue_winking_eye: :hugs: :joy:
6 Buckethead - Electric Tears: Παρακαλώ να καθίσετε να ακούσετε αυτό το δισκάκι με προσοχή. Ειδικά εσείς που ξέρετε τον Buckethead από τη θητεία του στους Guns n Roses. Ή που έχετε δει διάφορα creepy videos γι’ αυτόν στο YouTube. Ναι, όλοι εσείς, πρέπει να μάθετε ότι υπάρχουν και καλά κομμάτια σε κάποια από τα 435, σύμφωνα με τη Wikipedia, albums του! Και ένα από αυτά είναι, αναμφίβολα, το Electric Dreams.
5 Barry Adamson - The king of Nothing Hill: Αν με τρελαίνει κάτι στον Μπαρούλη, είναι το feeling ότι ακούς soundtrack από μουσική ταινίας James Bond. Και ξέρετε ποιος έχει σκοράρει τις περισσότερες ταινίες James Bond; Ο John Barry. Το να σε συγκρίνουν λοιπόν, με τον John Barry, φανερώνει πολλά για το στιλ σου…Να μην πούμε πόσους ροκ και μέταλ μπασίστες έχει επηρεάσει με το funky - punk - soul παίξιμό του. Δύο τρία χρόνια αργότερα τον είδα λάιβ στο Gagarin και από τότε χαθήκαμε. Κρίμα, γιατί είναι καλό παλικάρι!
4 Foo Fighters - One by One: Αυτόν τον δίσκο πρέπει να τον πήρα από σπόντα. Μάλλον γιατί δεν είχαν το There is nothing left to lose. Και τελικά ΕΚΑΝΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Τι ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ είναι αυτές Dave αγόρι μου;;; Ειδικά τα πρώτα 6-7 κομμάτια ΒΑΡΑΝΕ ΑΓΡΙΑ μέσα στην καρδούλα του ανυποψίαστου ακροατή. Όπως ήμουν εγώ, χθες βράδυ.
3 Arcturus - The Sham Mirrors: Αν το βασάνιζα περισσότερο, ίσως να είχα ανεβάσει παραπάνω ένα εκ των αριθμών 6, 7, 8 και να είχα μειώσει την αξία τούτου εδώ του πονήματος των Arcturus. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα μαζί του, εκτός ίσως από την παραγωγή του. Από την άλλη, ίσως ήταν και εσκεμμένο να μπει ένα metal album τόσο ψηλά στη λίστα του 2002.
2 Porcupine Tree - In Absentia: Πολλές φορές, στα κείμενά σας, διαβάζω τη φράση “απόλυτο δεκάρι”. Δεν ξέρω τελικά αν υπάρχει δίσκος των PT που να του ταιριάζει η φράση αυτή. Ένα σκαλί πιο πάνω από το Lightbulb Sun, κιθάρες για εμένα υπέροχες. Θεωρώ καλή τη στροφή του Steven προς το metal τα χρόνια εκείνα. Και στο Deadwing. Ίσως άρχισε κάπου να με κουράζει στο Fear of a blank planet. To νούμερο 1 στη λίστα δε θα του το έδινα γιατί υπάρχει ανισορροπία στην αξία των τραγουδιών. Από τη μία έχεις Blackest Eyes :heart_eyes: :heart_eyes: :heart_eyes: και από την άλλη τραγούδια που δε θυμάσαι ούτε νότα μετά από λίγο.
1 Pain of Salvation: Remedy Lane: Εδώ μιλάμε για το 9,5 στα 10. Σπαθάτο. Δεν έχω να πω πολλά, γιατί δεν έχω μελετήσει ιδιαίτερα τον ήχο και το έργο των Σουηδών. Σίγουρα, το ότι ξαναγνωρίστηκα μαζί τους, ήταν από τα πράγματα που κέρδισα μέσα από το δημοψήφισμά μας, Επιφυλάσσομαι!

23 Likes

5. John Arch - A Twist of Fate
4. Spawn of Possession - Cabinet
3. OSI - Office of Strategic Influence
2. Darkspace - Dark Space I
1. Doomsword - Let Battle Commence

32 Likes

Οχι για τα σχολια, οχι, οχι, οχι.