2003
- Doomsword – Let Battle Commence
- Tad Morose – Modus Vivendi
- Bathory - Nordland II
- The Lord Weird Slough Feg – Traveller
- Hammers of Misfortune – The August Engine
Κενοτάφιον
- Iron Maiden – Dance of Death
- The Mars Volta – De-Loused in the Comatorium
- Lost Horizon – A Flame to the Ground Beneath
- Enslaved – Below the Lights
- Virgin Black – Elegant… and Dying
- The Gathering – Souvenirs
- Moonspell – The Antidote
- Johnny Cash – Unearthed
- The White Stripes – Elephant
- Nocternity – Onyx
Cover Art:
ή
Δεν ξέρω, τελευταία στιγμή θα αποφασίσω
The White Stripes (1999)
De Stijl (2000)
White Blood Cells (2001)
ειναι ολα καλυτερα του ανισου Elephant κι ας εχει μεσα το τραγουδι της δεκαετιας. Για εκεινα θα επρεπε να κλαιτε
Να ξερεις η αναφορα στον Anouar Brahem το 2000 ηταν απο τις πιο ευχαριστες εκπληξεις στο θρεντ αλλα επειδη δεν ειδα να γραφεις για το Le Pas du Chat Noir (2003) οφειλω στον εαυτο μου να το προτεινω σε περιπτωση που δεν το εχεις ακουσει. Το ιδιο και τα Conte De L’incroyable Amour (1992), Thimar (1998), Souvenance (2014). Νομίζω τα θεωρω ολα καλυτερα του Astrakan Café
Η καλύτερη πεντάδα έως τώρα 
2002
EINAI MAKETO ΤΟΥΤΟ ΤΟ ΕΡΓΟ;;;
20 System of A Down - Steal This Album: Χρόνια είχα να το ακούσω, κατάλαβα αμέσως το γιατί. TOXICITY δε θα γίνει ΠΟΤΕ!
19 Opeth - Deliverance: DAMNATION δε θα γίνει ποτέ. Βασικά, δε θα γίνει καν BLACKWATER PARK!
18 Bryan Ferry - Frantic: Ο μπαρμπα - Μπράιαν έχει τέχνη με τις διασκευές. Ποιος μπορεί να ξεχάσει σε τι έπος έχει μετατρέψει καλά τραγουδάκια όπως πχ το Jealous guy. Εδώ κάπου πετυχαίνει και κάπου το χάνει (στο εναρκτήριο κομμάτι γελάει μέχρι και ο…Dylan)
17 Norah Jones - Come away with me: Θα έρθω, Νόρα μου. Έχεις ωραία τζαζ φωνή, δε χρησιμοποιείς το επώνυμο του μπαμπά, είσαι και ωραίο μωρό…
16 Sigur Rόs - ( ) : Γλυκιά post rock ανάταση από την παγωμένη Ισλανδία. Ποια Μπιορκ και τ’ @@ μου τα δυο…
15 The Datsuns - The Datsuns: Παιδιά, δεν είδα ντατσούνια στις λίστες σας και με ΣΤΕΝΟΧΩΡΗΣΑΤΕ. Πολλές επιρροές εδώ, εγώ διακρίνω λίγο AC/DC, οι πιο διαβασμένοι παρακαλώ να με συμπληρώσουν.
14 Rush - Vapor Trails: το μόνον, ίσως άλμπουμ των Rush για το οποίο δεν έχω ακόμα διαμορφωμένη γνώμη. To Counterparts, ας πούμε, ξέρω είναι μλκία. Το Snakes and arrows ήταν, για εμένα, το μεγάλο Rush come back. Αυτό, δεν ξέρω τι είναι. Remixed ή όχι, δεν έχω ακόμα κατασταλάξει για τη θέση του στη δισκογραφία των ΘΕΩΝ.
13 Peter Gabriel - Up: Τα καταφέρνει πάρα πολύ καλά εδώ ο Πήτερ. Νομίζω ένα άλμπουμ που, χωρίς να έγινε μεγάλο σουξέ, έχει καλή θέση στη δισκογραφία του.
12. Spock’s Beard - Snow: Έχει κάποια ενδιαφέροντα σημεία, αλλά όχι το Lamb lies on Broadway ή η Quadrophenia “του καιρού μας”. Όχι. Με τίποτα. Α, και, Νηλ, ΣΤΟ ΚΑΛΟ!
11 Tori Amos - Scarlet’s walk: Ξεκινάει πολύ όμορφα, αλλά “ξεφουσκώνει” προς το τέλος. Η έμπνευση είναι σε υποχώρηση. Και κάπου εδώ, για μια δεκαετία περίπου, χάνω την επαφή με τα new releases της Tori. Την ξαναβρίσκω μιλφάρα πια.
10 Dream Theater - Six Degrees of Inner Turbulence: Να πω την αμαρτία μου, άκουσα μόνο τον πρώτο δίσκο. Δεν ξέρω αν η ακρόαση του δεύτερου άλλαζε κάτι, αλλά πιστεύω ότι αυτή είναι η θέση του στη λίστα μου. Οριακά στη δεκάδα.
9 Pearl Jam - Riot Act: Καμία σχέση με το αδιάφορο Binaural. Λίγο πιο κάτω από το Yield. Πολύ ενδιαφέροντας δίσκος. Δίχως φλυαρίες. Συνεχίζεται η πολύ όμορφη δουλειά στο packaging των δίσκων τους!
8 Rotting Christ - Genesis: Δεν είναι σαν τις 90s κορυφές τους, αλλά ακούγεται πολύ ευχάριστα. Διαπίστωσα ότι δεν έδωσα καμία σημασία στο Chronos του 2000, παράβλεψή μου. Θεωρείτε ότι έπρεπε να έχει μπει στα 20;
7 Archive - You all look the same to me (διπλή version): Αρχικά σκεφτόμουν να του έδινα πρώτη θέση. Μετά που το άκουσα, κατάλαβα ότι με είχε συνεπάρει ο ενθουσιασμός για το Again. Δεν είναι όμως ισορροπημένο το album. Αν το έβαζα πρώτο, πού έπρεπε να βάλω δηλαδή ολόκληρο LIGHTS;;;
Να σημειώσω εδώ ότι το AGAIN το άκουσα πρώτη φορά να παίζει σε σκηνή του σίριαλ “Κλείσε τα μάτια”. Ναι, αυτό. Του Παπακαλιάτη!
6 Buckethead - Electric Tears: Παρακαλώ να καθίσετε να ακούσετε αυτό το δισκάκι με προσοχή. Ειδικά εσείς που ξέρετε τον Buckethead από τη θητεία του στους Guns n Roses. Ή που έχετε δει διάφορα creepy videos γι’ αυτόν στο YouTube. Ναι, όλοι εσείς, πρέπει να μάθετε ότι υπάρχουν και καλά κομμάτια σε κάποια από τα 435, σύμφωνα με τη Wikipedia, albums του! Και ένα από αυτά είναι, αναμφίβολα, το Electric Dreams.
5 Barry Adamson - The king of Nothing Hill: Αν με τρελαίνει κάτι στον Μπαρούλη, είναι το feeling ότι ακούς soundtrack από μουσική ταινίας James Bond. Και ξέρετε ποιος έχει σκοράρει τις περισσότερες ταινίες James Bond; Ο John Barry. Το να σε συγκρίνουν λοιπόν, με τον John Barry, φανερώνει πολλά για το στιλ σου…Να μην πούμε πόσους ροκ και μέταλ μπασίστες έχει επηρεάσει με το funky - punk - soul παίξιμό του. Δύο τρία χρόνια αργότερα τον είδα λάιβ στο Gagarin και από τότε χαθήκαμε. Κρίμα, γιατί είναι καλό παλικάρι!
4 Foo Fighters - One by One: Αυτόν τον δίσκο πρέπει να τον πήρα από σπόντα. Μάλλον γιατί δεν είχαν το There is nothing left to lose. Και τελικά ΕΚΑΝΑ ΠΟΛΥ ΚΑΛΑ. Τι ΚΟΜΜΑΤΑΡΕΣ είναι αυτές Dave αγόρι μου;;; Ειδικά τα πρώτα 6-7 κομμάτια ΒΑΡΑΝΕ ΑΓΡΙΑ μέσα στην καρδούλα του ανυποψίαστου ακροατή. Όπως ήμουν εγώ, χθες βράδυ.
3 Arcturus - The Sham Mirrors: Αν το βασάνιζα περισσότερο, ίσως να είχα ανεβάσει παραπάνω ένα εκ των αριθμών 6, 7, 8 και να είχα μειώσει την αξία τούτου εδώ του πονήματος των Arcturus. Δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο πρόβλημα μαζί του, εκτός ίσως από την παραγωγή του. Από την άλλη, ίσως ήταν και εσκεμμένο να μπει ένα metal album τόσο ψηλά στη λίστα του 2002.
2 Porcupine Tree - In Absentia: Πολλές φορές, στα κείμενά σας, διαβάζω τη φράση “απόλυτο δεκάρι”. Δεν ξέρω τελικά αν υπάρχει δίσκος των PT που να του ταιριάζει η φράση αυτή. Ένα σκαλί πιο πάνω από το Lightbulb Sun, κιθάρες για εμένα υπέροχες. Θεωρώ καλή τη στροφή του Steven προς το metal τα χρόνια εκείνα. Και στο Deadwing. Ίσως άρχισε κάπου να με κουράζει στο Fear of a blank planet. To νούμερο 1 στη λίστα δε θα του το έδινα γιατί υπάρχει ανισορροπία στην αξία των τραγουδιών. Από τη μία έχεις Blackest Eyes 
και από την άλλη τραγούδια που δε θυμάσαι ούτε νότα μετά από λίγο.
1 Pain of Salvation: Remedy Lane: Εδώ μιλάμε για το 9,5 στα 10. Σπαθάτο. Δεν έχω να πω πολλά, γιατί δεν έχω μελετήσει ιδιαίτερα τον ήχο και το έργο των Σουηδών. Σίγουρα, το ότι ξαναγνωρίστηκα μαζί τους, ήταν από τα πράγματα που κέρδισα μέσα από το δημοψήφισμά μας, Επιφυλάσσομαι!
5. John Arch - A Twist of Fate
4. Spawn of Possession - Cabinet
3. OSI - Office of Strategic Influence
2. Darkspace - Dark Space I
1. Doomsword - Let Battle Commence
Οχι για τα σχολια, οχι, οχι, οχι.
Παρεμπιπτόντως, αυτός ο δίσκος έχει ένα από τα λίγα Pearl Jam κομμάτια (απ’ όσα έχω ακούσει) που μου αρέσουν πραγματικά, το I Am Mine.
On another note, @ARIAN εγώ στη θέση σου δεν θα έβαζα 20 δίσκους αν οι μισοί δεν με πολυέψηναν, γιατί αυτό δείχνουν όσα γράφεις.
Έχει στιγμές αλλά άνισο.
Η αναφορα στο συγκεκριμενο δισκο εγινε κυριως επειδη ειναι κλασικο ακουσμα και επιρροη για πολλους φρεσκους ουτιστες, και η δικη μου γνωριμια με αυτο εγινε. Στη σχολη μου σε τελικη εξεταση οργανου το parfum de gitane ηταν επιλογη κομματιου εξετασης για καποιος συμφοιτητες πχ… Γενικα εξαιρετικος ο brahem.
Μετά τη Νάξο, ήρθε το 2003.
1. Enslaved - “Below the Lights”: Μπήκε το νερό στ’ αυλάκι. Το progressive τους πάει γάντι και σε συνδυασμό με τη Σκανδιναβική θεματολογία, αλλά και ερμηνευτική απόδοση, δημιουργούν έναν δικό τους μικρόκοσμο και πολύ ξεχωριστό. Ακόμα και οι King Crimson λαμβάνουν τιμές εδώ μέσα. Η αστρική στιγμή, όμως, είναι το “Heavenless”. Πρόκειται για το άσμα -λίρα- του progressive κηδεμόνα, όπου φαίνεται, πως η μπάντα γεννήθηκε για να φτάσει σ’ αυτή τη χρονιά και να συνθέσει τούτο το μικρό μεγαλείο. Synth και κιθάρες αρραβωνίζονται για μερικά λεπτά και άπαντες είμαστε καλεσμένοι στο “χορό” τους.
2. Explosions in the Sky - “The Earth is not A Cold Dead Place”: Μία παγκόσμια κορύφωση στο post rock. Ένας λίθος εγχόρδιας ενορχηστρωμένης μουσικής κίνησης, που μέσα στην ακινησία σου σε γαληνεύει και σε ταξιδεύει. Αρκούν μερικά δεύτερα κιθαριστικής απλότητας και σχεδόν σιωπηλής “αφήγησης” για να σε βάλουν στον πυθμένα της μπλε κυράς του κόσμου.
3. Opeth - “Damnation”: Η φωτεινή πλευρά της σελήνης τους. Το άδειασμα από τα σκοτάδια τους εν χορδαίς και οργάνοις πάνω σε γαλήνιες φόρμες. Τίποτα δεν το υποβιβάζει και τίποτα δε θα μπορούσε να το αναδείξει σε κορυφή τους. Είναι μία μοναδική μουσική αναφορά αυτού του σχήματος, που εν μέσω προσωπικών συγκρούσεων, διένυε την καλύτερη δημιουργική και συνθετική περίοδο. Φυσικά, δε γίνεται να μην αναφερθεί η μεγάλη αγάπη στον έναν και μοναδικό Andrew Latimer μέσω του “Ending Credits” - η καλύτερη κιθαριστική μελωδική λούπα.
4. Nevermore - “Enemies of Reality”: Αναφερόμενοι, πάντα, στην επανόρθωση διά χειρός Andy Sneap, ο δίσκος ενώ δεν είναι κορυφή, κι ενώ δεν απογειώνεται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει συνοχή και είναι Nevermore. Δε σημαίνει, ότι επειδή είναι Nevermore, μπαίνει πεντάδα, αλλά λόγω του ότι κάποιοι έχουμε και μία ιδιαίτερη αδυναμία με δαύτους, έχουμε και μία άλλη αντίληψη (όχι, απαραίτητα και αντικειμενικά, καλύτερη). Προσωπικά, το έχω πάνω απ’ το “The Politics of Ecstacy”, με το “Who Decides” να το έχω στα δέκα αγαπημένα μου. Γενικά, ο πιο thrashy δίσκος τους, αλλά είναι σφραγίδα Nevermore.
5. OSI - “Office of Strange Influence”: Ασταμάτητος και ανήσυχος καθώς είναι ο Jim Matheos, κάνει μία καινούρια αρχή με τον Kevin της καρδιάς μας και προσφέρουν ένα proggy ντεμπούτο για συγκεκριμένα αυτιά. Για τον Jim η μουσική δεν υπάγεται απλά σε μία κατηγορία με την ονομασία progressive, αλλά είναι ζήτημα πειραματισμού. Θέλει να εξαπλωθεί ο ίδιος πέρα από τα καθιερωμένα. Για εκείνον, αυτό είναι πειραματισμός. Για εμάς, είναι προοδευτικότητα. Γι’ αμφότερες τις πλευρές, είναι μία μουσική συντροφιά.
Εξώφυλλο:
Το λιγοτερο καλο τους μεχρι τοτε. Πραγμα το οποιο απο μονο του δε λεει και παρα πολλα, μιας και η εξαδα που διαδεχτηκε ηταν αψογη.
Όχι ρε συ, 2 φορές έχουν έρθει? Την μία ήμουν σίγουρα, για την άλλη δεν θυμάμαι.
Ναι οι 2 πρωτες φορες Ελλαδα…κάπου εχω σημειωμένα και τα σετλιστ…
Οχι
2003.
5.
Ευτυχως που ειναι η αρχη της εβδομαδας και οι πρωτες λιστες που μπαινουν δεν χανονται κατω απο διαφορα ποστ και μου θυμησε ο @JTN αυτο το αλμπουμ και ηρθε η ωρα μετα απο πολυ καιρο να βαλω ελληνικο αλμπουμ.
Καθεσαι με φιλους και συζητας για μουσικη και φτανει η κουβεντα για ελληνικο πανκ ροκ γουατεβερ αραδιαζοντας ονοματα γνωμες κτλ, καποια στιγμη καποιος θα πει “Χασμα” .
“ναι ρε μαλακα Χασμα”
“γαμανε ρε”
“Χασματαρα”
αν εκαναν ενα λαιβ καπου συμφωνα με την περιρρεουσα ατμοσφαιρα θα ειχαν 10.000 κοσμο.
Ψηστε τους.
4.
Απο Χασματαρα παμε σε Λαβελαρα. Παρα τριχα δεν πηγα σ ενα dj σετ του (ναι γυναικεια τριχα)
Δε πειραζει εχουμε την σειρα global undeground και αυτο εδω,
3.
αχ stratovarius απο δω και περα χαθηκαμε (σας ξαναβρηκα με το τελευταιο σας ολα καλα). Δεν καταλαβα τι εχει να ζηλεψει απο τα “παλια” τους? ρεφρεναρες μελωδιαρες σολαρες ρυθμαρες φωναρα. και το pt2 καλο, προτιμω αυτο.
2.
Μπραβο μαλακες ωραιο εξωφυλλο τα συγχαρητηρια μου. Αν αυτο το εξωφυλλο εμπαινε με καποιο τροπο στο number of the beast δεν θα το αντιμετωπιζαμε με τον ιδιο τροπο. ναι οκ dont judge a book by its cover αλλα εδω μιλαμε για maiden. τεσπα το περιεχομενο εξαιρετικο σε σημεια, εχει τα επη του ολα καλα μονο μειντεν.
1.
ναι γιατι δεν καταλαβα? σας ετσουξε? παρτο πανω σου τεραστιε Weiki. τραγουδι σαν το nothing to say δεν μπορει δεν θα μπορεσει ποτε να γραψει ηχογραφησει αλλο παουερ μετσαλ γκρουπ (ασπουμε ο Χανσι δεν νομιζω να ξερει καν τι ειναι η ρεγκε μουσικη).
τεσπα τα χουμε ξαναπει γαμαει dark rides και πρωην μελη (τραβα να ξαναηχογραφησεις τραγουδια των helloween ξερεις εσυ).
εξωφυλλο γιατι ειναι τοσο κακο, μας τρολαραν αυτοι τρολαρω κ εγω
Χμμμ…δεν έχεις άδικο. Ουσιαστικά είναι οι δίσκοι που έκατσα να ακούσω, συνολικά ή αποσπασματικά.
Δεν παλεύεστε ρε μονομέιντενς 