guilty as charged
Ο αναμαρτητος…κτλ κτλ
2 Likes
Εν τω μεταξύ, κάνεις δε με έκραξε που αντί για το Up του Peter Gabriel έγραψα So 
2 Likes
Μας τρολαρεις με ολόκληρη την λίστα σου μάλλον, τρελό χτύπημα στο 1-2 με τους 3ους χειρότερους δίσκους των Μεηντεν και Helloween μέχρι τότε αντίστοιχα(No Prayer, Virtual XI & Chameleon, Pink Bubbles για σας λέω)! Μετά ξεπέρασαν κι άλλο το ναδίρ αμφότεροι βέβαια
2 Likes
Συγγνώμη εχω πει πως ψηφιζω. Νομιζω το νοημα του τοπικ ειναι να βγουν τα best of σύμφωνα με το τι ακουγε ο καθενας τι αρεσε στον καθένα να ειναι διαφορετικό απο ενα τοπ10 που γραφτηκε απο δισκοκριτικους κ σύμφωνα με κάποια “μουσικη αξια” των αλμπουμ.
Επισης μολις ειδα οτι βγηκε κ αυτο
Στην τελικη λιστα μαλλον θα βγει ο unkle.
7 Likes
Βρε σε πειράζω, και ανυπομονώ για το πείραγμα όταν βάλω στο δικό μου νούμερο 1 δίσκο από την μεγαλύτερη μέταλ μπάντα όλων των εποχών, αν και λογικά θα χαθεί ανάμεσα στον πανικό από μπάτσους
3 Likes
Για gif πήγαινε αλλα οκ 
3 Likes
2003
Κουλή χρονιά- πολλές, καλές, και μουσικά ετερόκλητες κυκλοφορίες, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις νιώθω ότι θα την κάνω τη μαλακία και θα αδικήσω δισκάρες.
1. Linkin Park - Meteora
Ούτε ενα τραγούδι σε αυτό το αριστούργημα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μετριότητα. Δεν ξέρω τι σκατά παίζουν, αλλά ό,τι παίζουν, το παίζουν πολύ καλά. Όχι απλώς πολύ καλά, αλλά αψεγάδιαστα. Μουσική, ριφφς, στίχοι, φωνητικά, αρμονίες, όλα παίρνουν σχήμα και μορφή, γίνονται τα συναισθήματά μας, η φωνή μας, ο θυμός και η εκτόνωσή μας.
2. Three Days Grace - Three Days Grace
Αποτίω φορο τιμής σ’ ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυακουσμένα “alternative rock” συγκροτήματα της εφηβείας μου. Μαζί με το One-X έχει διαμορφώσει, σε μεγάλο βαθμό, τις μεταγενέστερες μουσικές μου αναζητήσεις.
3. Draconian - Where Lovers Mourn
Silent Winter, διόλου τυχαίο. Δεν θα μπορούσαν να λείψουν από την πεντάδα μου. Οι καλύτεροι στο είδος τους, με ένα πολύ δυνατό σερί στο ενεργητικό τους.
4. Avenged Sevenfold - Waking the Fallen
Γνήσιο. Δυνατό. Στιβαρό. Βαθια συγκινητικό. Κονταροχτυπιέται με το “City of Evil” για την πρωτιά, κάπου-κάπου τα καταφέρνει και ξεφεύγει, άλλοτε πάλι χάνει για λίγο, πάντοτε όμως θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, χωρίς κατάταξη, νούμερα και τα ρέστα.
5. A Perfect Circle - Thirteenth Step
Χωρίς λόγια.
6. Funeral For A Friend - Casually Dressed & Deep in Conversation
“Επιστροφή στις ρίζες, vol. 1”.
7. Radiohead - Hail to the Thief
Δεν θυμάμαι καν εάν το έχω ακούσει ολόκληρο, έχει όμως τραγούδια-“κολοφώνες”, οπότε…
8. Muse - Absolution
Αριστούργημα.
9. Evanescence - Fallen
“Επιστροφή στις ρίζες, vol. 2”. Το πρώτο “rock” άλμπουμ που ζήτησα και άκουσα συνειδητά, στην τρυφερή ηλικία των 11.
10. The Lord Weird Slough Feg - Traveller
Μπήκε εκτάκτως δεκάδα, αν το αξίζει δεν ξέρω, θα το δείξει ο χρόνος, πάντως τις τελευταίες ημέρες έχω κατευχαριστηθεί την ακρόασή του.
Άλλα κομψοτεχνήματα:
11. Windir - Likferd
Wtf? Σίγουρα όχι το καλύτερό τους, αλλά αισθάνομαι ότι το αδικεί πολύ αυτή η θέση.
12. Katatonia - Viva Emptiness
(Δεν το περίμενα να μείνει εκτός δεκάδας. Δεν ήταν καλό το timing.)
13. Epica - The Phantom Agony
14. Elis - God’s Silence, Devil’s Temptation
15. Anathema - A Natural Disaster
16. Bathory - Nordland II
Δεν κακοκαρδίζω τον Γράκχο εγώ.
17. Skillet - Collide
18. Virgin Black - Elegant… and Dying
Ποιό αστέρι το ανέφερε πρώτο εδώ μέσα;
37 Likes
Με κακοκαρδίζεις που το έχεις τόσο χαμηλά (!) όμως
+ που δεν γράφεις τίποτα για το έπος των A Perfect Circle!
1 Like
Χαμηλά, γιατί δεν θυμάμαι νότα. Μπήκε χαριστικά ^^.
Έπος, ναι! Το ξανάκουσα πρόσφατα και αντιλήφθηκα πως μπορώ να το ακούω αδιακόπως και αδιαλείπτως. Το καλύτερο που έχουν να επιδείξουν, τα υπόλοιπα, με εξαίρεση ίσως το πρώτο, είναι χλιαρά. Αν και δεν κυκλοφόρησαν και πολλά, εδώ που τα λέμε, μόνο 2! 
Έχεις χάσει επεισόδια, έχουν βγάλει και τρίτο 
Αίσχος
1 Like
Αγνωμοσύνη 
Αγνωμοσύνη για ποιο πράγμα;
Για τους μηδέν βαθμούς που τους έδωσες;;;;;;;
1 Like
Ε, που σε ανέφερα βρεεε… 
2003
-
Metallica - St. Anger
Ακομα και οι καλυτερες μπαντες ολων των εποχων δικαιουνται να παραπατανε μερικες φορες. Why do we fall Master Bruce? So that we can get up and walk again. Και καπως ετσι οι Metallica ακολουθησαν πορεια ελευθερης πτωσης με το ξεκινημα της χιλιετιας, κι ενω η δεκαετια των 90ς δε θα μπορουσε να ειχε παει καλυτερα για την μπαντα, ουτε εμπορικα, ουτε καλλιτεχνικα. Πρωτο χτυπημα το καλοκαιρι του 2000 η κριτικη προς την μπαντα λογω της υποθεσης με το Napster, παρολο που ο Lars ειχε δικιο. Λιγους μηνες μετα και στην εναρξη του 2001, ακολουθησε η φυγη του Newsted λιγο πριν μπουν στο στουντιο για τον διαδοχο του RELOAD. Τον Ιουλιο του 2001 κι ενω ηταν ετοιμοι να μπουν στο στουντιο για να ηχογραφησουν, ο James μπαινει σε κλινικη αποτοξινωσης για 5 μηνες. Κι ετσι τον Απριλιο του 2002 που ξεκινανε τελικα οι ηχογραφησεις του νεου αλμπουμ, πετανε στα σκουπιδια οτι ιδεες ειχαν γραψει μεχρι τοτε (The Presidio Sessions), και ξεκινανε να γραφουν εκ νεου, με την φαεινη ιδεα να αλλαξουν δραματικα τον ηχο τους και να κυκλοφορησουν εναν ωμο και επιθετικο δισκο, χωρις κιθαριστικα σολο, με καποιες περιεργες φωνητικες μελωδιες, και με τον ηχο στο ταμπουρο και στις κιθαρες να τρυπαει τα αυτια. Το αποτελεσμα φυσικα δεν ηταν κι οτι καλυτερο, αλλα Metallica εισαι… ακομα κι ο δευτερος χειροτερος σου δισκος ειναι καλυτερος απο οτιδηποτε αλλο βγηκε εκεινη την χρονια. Ξεχωριζουν οι τραγουδαρες Frantic, St. Anger, Some Kind Of Monster, Sweet Amber & The Unnamed Feeling, ενω ακουγονται και κανα δυο απο τα υπολοιπα… δυστυχως ο δισκος εχει και 3-4 τραγουδια που θα μπορουσαν να ειναι πολυ καλυτερα, ή απλα να μην υπαρχουν καθολου.
-
Evanescence - Fallen
Ειναι αστειο το οτι μολις πριν 20 χρονια σε μια χωρα που θεωρειται “απελευθερωμενη”, ενα τραγουδι σαν το Bring Me To Life ειχε αρχικα απορριφθει απο μια μεγαλη ποσοτητα ραδιοφωνικων παραγωγων γιατι ειχε “a woman on a piano? on a rock radio? are you joking?” . Και ειναι εντελως γελοιο το οτι επρεπε τελικα να προσθεσουν τα φωνητικα ενος τυχαιου τυπου απο την Λουζιανα (του οποιου επιτηδες δεν γραφω το ονομα, οπως γινεται συνηθως με “την γυναικα της μπαντας”), κοντρα στην επιθυμια της Amy Lee, για να το βαλουν στο soundtrack του Daredevil, και να μετατρεψουν τους Evanescence απο μια μπαντα που επαιζε σε τοπικα μπαρακια, σε παγκοσμιως διασημο ογκολιθο του ροκ. Ευτυχως για την ιδια και για εμας, η Amy Lee κερδισε τοση φημη, επιτυχια, καταξιωση και εν τελει και χρηματα, που ευχομαι να τα ετριψε στα μουτρα ολων των κολλημενων. Ασχετα με ολα αυτα, το Fallen ειναι δισκαρα και σε αλλα φορουμς θα ειχε παρει την πρωτη θεση στην λιστα μου αξιωματικα και αξιοκρατικα. Περα απο ολα τα χιτακια που τα ξερουν μεχρι κι οι γονεις μου και οι θειες μου, ο δισκος εχει μεσα μια αριστουργηματικη διασκευη στο Tourniquet των Soul Embraced (που ακομα κι οι ιδιοι οι Soul Embraced μαλλον ξερουν πως ειναι 100 φορες καλυτερη απο το αρχικο), ενα Whisper με τεραστια ριφφαρα, κι ενα θεορατο Haunted, μαζι με μιση ακομα ντουζινα τραγουδαρες.
-
Manes - Vilosophe
Αριστουργηματικο απο το πρωτο εως και το τελευταιο δευτερολεπτο. Ο Νορβηγος Tor-Helge Skei και η παρεα του, ξεκινανε την μοναδικη τους πορεια με ενα ντεμπουτο που δεν θυμιζει τιποτα αλλο, και που λατρευω εδω και 20 χρονια πλεον. Απο την πιασαρικη μελωδια του Nodamnbrakes που ανοιγει τον δισκο και την αιθερια μελωδια του White Devil Black Shroud, εως τα υπερχιτακια Terminus A Quo και Ende τα οποια θα ζηλευε οποιαδηποτε μπαντα στον κοσμο, το Vilosophe σοκαρει καθε ακροατη που εκτιμαει εναν καλο δισκο ατμοσφαιρικου ροκ ή μεταλ, με την τελειοτητα του.
-
The Gathering - Souvenirs
Δε νομιζω οτι εχει μεινει κατι για αυτον τον δισκο που να μην εχω γραψει, και σιγουρα δεν εχει μεινει κατι που να μην εχει ηδη γραψει καποιος αλλος. Τους εμαθα με το Planet, τους αγαπησα με τον κωδικα προγραμματισμου, αλλα σχεδον σιγουρα θεωρω την κορυφη τους το Souvenirs. Τα παλαι ποτε επισημα φορουμς των Gathering ειχαν και ενα “elliniko domatio” λογω της δημοφιλιας της μπαντας στην χωρα μας, αλλα το γενικο ονομα του φορουμ ηταν “These Good People” (ασχετα αν δεν ηταν ολα τα μελη τετοιοι). Ποσο πιο ιδανικο ανοιγμα δισκου? Το Even The Spirits Are Afraid τρομαζει και τον διαολο τον ιδιο, το Broken Glass με εχει κανει να κλαψω κυριολεκτικα, το You Learn About It μαγευει με την μελωδια του, το ομοτιτλο του δισκου ειναι υπεροχα στοιχειωτικο, το We Just Stopped Breathing αποτελει ενα τελειο διαλειμμα πριν τα μεγαλεια της δευτερης πλευρας, το Monsters συνεχιζει την παραδοση των υπεροχων χιτ μετα τα Third Chance, Liberty Bell και Saturnine, τα Golden Grounds και Jelena θα ηθελε να τα εχει γραψει οποιαδηποτε alt rock μπαντα των 2000ς, ενω το A Life All Mine με τον Garm στα φωνητικα μαζι με την Anneke διαλυει οποιαδηποτε αμφιβολια για το αν και αυτος ο δισκος ειναι ενα ακομα αριστουργημα. Οχι απλα 10 στα 10, αλλα 100 στα 100.
-
Muse - Absolution
Δεν ειναι ουτε καν στους τρεις αγαπημενους μου δισκους απο την μεγαλυτερη ροκ μπαντα των 2000ς, αλλα οταν μιλαμε για μπαντες τετοιου βεληνεκους, προφανως μιλαμε και για δισκους που δεν μπορει να τους βρει καποιος ψεγαδι. Οσον αφορα τον δισκο καθεαυτο… δεν ξερω γιατι ο κοσμος σνομπαρει το Apocalypse Please, το οποιο ειναι απο τα αγαπημενα μου τραγουδια Muse, ενω απο την αλλη νομιζω οτι δεν αγαπαω το Stockholm Syndrome οσο ο περισσοτερος κοσμος. Τι παραπανω μπορει να πει καποιος για εναν δισκο που εκτος απο τα αποπανω επη εχει Time Is Running Out, Sing For Absolution, Hysteria και Thoughts Of A Dying Atheist? 99 στα 100 ετσι για την φαση.
ΕΙΔΙΚΗ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΜΠΗΚΕ ΛΟΓΩ ΤΟΥ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ OST
- Ulver - Svidd Neger (στην πραγματικοτητα ειναι καλυτερο απο ολα οσα εβαλα)
ΠΑΡΑΛΙΓΟ ΠΕΝΤΑΔΑ, ΕΧΑΣΑΝ ΣΤΑ ΠΕΝΑΛΤΙ
- Amorphis - Far From The Sun (αδικημενο πολυ, ειναι εξαιρετικος δισκος)
- Anathema - A Natural Disaster (Harmonium, Balance, Closer, Flying, Violence… 95 στα 100)
- Placebo - Sleeping With Ghosts (ο καλυτερος τους δισκος, don’t @ me)
- The Offspring - Splinter (δεν εχει να ζηλεψει τιποτα απο κανενα κλασικο τους)
- OSI - OSI (μονο Kevin Moore, απιστευτο το οτι δεν το εβαλα πενταδα, επος δισκος)
ΟΥΤΕ ΚΑΝ ΔΕΚΑΔΑ, ΠΩΣ ΓΕΝΕΝ ΑΥΤΟ?
- Radiohead - Hail To The Thief (χειροτερο απο τα 3 προηγουμενα και απο τα 3 επομενα)
- The Mars Volta - De-Loused In The Comatorium (μοναδικο, αλλα πολλη βαβουρα για μενα)
- Linkin Park - Meteora (αν με ειχαν πιασει τοτε οι Λινκιν Παρκ, θα χτυπαγε κορυφη ισως)
- Machine Head - Through The Ashes Of Empires (τοπ 3αδα δισκων τους μαζι με το Blackening)
ΤΑ ΠΟΠ ΚΑΙ ELECTRONICA ΔΙΑΜΑΝΤΙΑ
- Kylie Minogue - Body Language (ζητω η Αυστραλια)
- Dannii Minogue - Neon Nights (ζητω η μικρη αδερφη της Αυστραλιας)
- Goldfrapp - Black Cherry (αν ο φραπες ηταν χρυσος)
- Madonna - American Life (ανισο αλλα τιμιο, “λιγο” μπροστα στα δυο προηγουμενα και το επομενο)
- Benny Benassi - Hypnotica (καποια αλλη μερα ειναι στο νουμερο ενα, επη ολα τα τραγουδια)
- M83 - Dead Cities, Red Seas & Lost Ghosts (ζητω η Γαλλια)
- The Knife - Deep Cuts (ζητω η Νορβηγια)
ΤΑ ΜΕΤΣΑΛ
- Ajattara - Kuolema (λιγο ποιοτικο μπλακ μετσαλ σε μικρες δοσεις δεν κανει κακο)
- Poisonblack - Escapexstacy (η χαρα του ημο μεταλλα, λατρευω δισκαρα)
- The Darkness - Permission To Land (τεραστιο μπαμ, διχως συνεχεια)
- Dream Theater - Train Of Thought (οτι χειροτερο εβγαλαν με Portnoy και LaBrie στην ομαδα)
- Type O Negative - Life Is Killing Me (καπου εκει αρχισαν να με κουραζουν)
- Sepultura - Roorback (μια χαρα ο Green, μια χαρα ο δισκος)
- Circle II Circle - Watching In Silence (υπερτιμιος Ζακ, δυνατο ντεμπουτο)
- Sevendust - Seasons (καποτε το ακουγα πολυ, πλεον ποτε)
- Coheed and Cambria - In Keeping Secrets Of Silent Earth 3 (το πρωτο πολύ καλο τους)
Αυτα τα λιγα, αν ξεχασα κατι δε με νοιαζει, αν οχι, παλι δε με νοιαζει.
30 Likes
Πάμε λίγο,
2003
-
Evanescence - Fallen
Αν υπάρχει κάτι πιο iconic από την Amy Lee να βουτάει από τη σκηνή με το κόκκινο άουτφιτ στο βίντεο του Going Under, αυτό είναι η Amy Lee να φωτίζει το συμπαν γυρίζοντας στη Βαρκελώνη με το λευκό φόρεμα στο βίντεο του My Immortal. Ασύλληπτα τεράστια κυκλοφορία. Κι αν δεν την ξεπέρασαν εμπορικά, μικρό το κακό. Η παρουσία τους πρόσφερε πολλά περισσότερα από αριθμούς. -
Linkin Park - Meteora
Από τις πολύ αγαπημένες μου εξαιρέσεις στον κανόνα των σίκουελ. Οι θεότητες κράτησαν τον κορμό του ήχου από το ντεμπούτο, τον πείραξαν τόσο-όσο, γύρισαν τα visuals στο έντεκα, έγραψαν αρκετές χιτάρες για να έχουν να βγάζουν είκοσι χρόνια μετά, και γενικά έκαναν πλάκα στον κόσμο. Πιο μεγάλο, πιο σκληρό, πιο μελωδικό, πιο όλα. -
Apocalyptica - Reflections
Apocalyptica Plays Apocalyptica By Three Cellos. Με φιλική συμμετοχή του Dave του Lombardo. Γιατί άκουσε λέει τις διασκευές, του άρεσαν και είπε να αυτοπροταθεί. Έτσι πάνε αυτά. Καλημέρα με Prologue / No Education απερίγραπτη σφαλιάρα. Σε σχεδόν οποιαδήποτε άλλη χρονιά το εξώφυλλο με αναφορά σε Man Ray θα έπαιρνε ψήφο χωρίς σκέψη. -
Avenged Sevenfold - Waking The Fallen
Είναι το καλύτερο άλμπουμ τους; Μπορεί και όχι. Είναι το πιο κλασικό παράδειγμα από metalcore της εποχής; Σίγουρα όχι. Είναι από εκείνες τις περιπτώσεις που κάθε, κάθε όμως, φορά που θα το βάλω να παίξει θα θελήσω να βρω μία μηχανή του χρόνου, να γυρίσω είκοσι χρόνια πίσω και να προσηλυτίσω κόσμο για να το ακούσει; Απολύτως! -
Muse - Absolution
Η ενέργεια δεν μπορεί να καταστραφεί ή να δημιουργηθεί από το μηδέν. Εννιά φορές στις δέκα που χτυπάει το τηλέφωνο είναι για κακό. Οι Muse στη δεκαετία του 2000 δεν έχαναν. Η μπασογραμμή του Hysteria είναι ο ορισμός της τελειότητας. Επιστημονικά αποδεδειγμένα, αδιαμφισβήτητα γεγονότα.-
+5:
-
Bleeding Through - This Is Love, This Is Murderous
Μαυρίλα με metal αίσθηση και core ψυχή. Παραγωγή που ουρλιάζει zeroes. Πλήκτρα πίσω από τούπα-τούπα σκέτη μούρλια. Μπάσιμο με Love Lost In A Hale Of Gun Fire εκεί ψηλά. Στα πλαίσια του ιδιώματος και όχι μόνο. -
Draconian - Where Lovers Mourn
Άξια τέκνα της death doom σκηνής του '90. Από την αισθητική μέχρι τα γυρίσματα, τα πάντα κοιτάζουν πίσω με σεβασμό, αλλά έχουν ήδη προσωπικότητα. Αχερουσία άνετα η πιο *τι έγινε ρε παιδιά* στιγμή στη δισκογραφία τους. -
Katatonia - Viva Emptiness
Η ατμόσφαιρα. Οι μελωδίες. Η ροή. Τα ρυθμικά. Οι εύθραυστες ισορροπίες. Τα ξεσπάσματα. Οι ερμηνείες του Renkse. Η διαδρομή από το ‘I trusted you, you lied’ στο ‘tell them I love them, I miss them’. Το «αριστούργημα» είναι λίγο. -
Opeth - Damnation
Duh. -
The White Stripes - Elephant
Πέρα από το προφανές, έχει Black Math, έχει Cold Cold Night, έχει Ball And Biscuit, έχει Hardest Button, έχει Little Acorns, έχει Air Near My Fingers, έχει τη διασκευάρα στο I Just Don’t Know With Myself, έχει και τα μυαλά μου που τάχασα κάπου εκεί μέσα.
Μπόνους:
-
Explosions In The Sky - The Earth Is Not A Cold Dead Place
ΑΚΑ ο δίσκος με το καλύτερο κομμάτι όλων των εποχών που βγήκε το 2003. Δείξτε μου έναν άνθρωπο που θα ακούσει αυτές τις γραμμές και δεν θα χαμογελάσει, δεν θα κλάψει, δεν θα νιώσει τα πάντα μαζί. Θα σας δείξω κάποιον που δεν είναι άνθρωπος.
Εξώφυλλο:
36 Likes
2003
1. Muse- Absolution: Τρενο πηγαινε η μπανταρα εκεινα τα χρονια παραδιδοντας ανα 2-3 χρονια δισκαρες που πλεον ανηκουν στη σφαιρα του κλασικου. Το Absolution παιζει πολυ δυνατα για το αγαπημενο μου album τους, μοναδικη post-apocalyptic ατμοσφαιρα, καταπληκτικη μουσικη, trademark φωναρα και ενας δισκος σχεδον μιας ωρας που εχει μονο κορυφες και ακομα πιο ψηλες κορυφες. Footnote: καταραμενο spotify που γραφεις 2004, παραλιγο να μου διαφυγει. Κυκλοφορησε αρχικα το Σεπτεμβριο του 2003 στην Ευρωπη και αλλες χωρες, το 2004 πρεπει να αναφερεται στην κυκλοφορια του στις ΗΠΑ.
2. Opeth- Damnation: Αναφερθηκε ως πιο φωτεινη πλευρα του Deliverance, απλα η πιο ακουστικη θα πω εγω, γιατι το αλμπουμ ειναι καταμαυρο, ζοφερο, με μια μελαγχολικη πλευρα του να το κανει λιγο πιο προσβασιμο. 8 κομματια το ενα καλυτερο απο το αλλο, και στιχαρες οπως
Speak to me now and the world will crumble
Open a door and the moon will fall
All of your life all your memories
Go to your dreams, forget it all
(by Steven Wilson btw οι στιχοι του death whispered a lullaby, του πιο στοιχειωτικου κομματιου στο δισκο)
Μεγαλειο.
3. Blut Aus Nord- The Work which transforms God: ο δισκος που με εβαλε στη μουσικη τους στο παραλληλο συμπαν στο οποιο βασιλευουν σαν τον Vecna οι Γαλλοι avant garde black metallers. Μοναδικο για εμενα αυτο που κανει αυτη η μπαντα, trademark ηχος που παραμενει οσα στυλ και να αλλαξουν και ενας απο τους αγαπημενους μου δισκους σε μια πλουσια δισκογραφια την οποια ακομα εξερευνω.
4. Dream Theater- Train of thought: Εδω οι Αμερικανοι παθανε λιγο black album, χωρις να χανουν απολυτως τιποτα απο την ταυτοτητα τους φυσικα. Κυκλοφορια που ειχε διχασει και συνεχιζει να διχαζει, προσωπικα ομως το αγαπημενο μου αλμπουμ απο τις post millenium κυκλοφοριες τους. Απο την αρχη ως το τελος στη στρατοσφαιρα σε ποιοτικο επιπεδο, κλεισιμο με ενα απο τα καλυτερα κομματια της δισκογραφιας τους.
5. Enslaved- Below the lights: Black metal, prog rock και νορβηγικο folk σε ενα τελειο μιγμα. Ο δισκος ειναι γεμάτος κορυφές, με τα dead stare, crossing και havenless να ειναι τα προσωπικα μου αγαπημενα. Μπαντα που θα παιξει πολυ δυνατα στις λιστες μου και τα επομενα χρονια με σταθερα ποιοτικες κυκλοφοριες.
Και μια δευτερη πενταδα- μονο δισκαρες:
6. Avenged sevenfold- Waking the fallen: μεγαλη δισκαρα, και επεται συνεχεια
7. Chimaira- The impossibility of reason: παταει εξισου σε groove metal, metalcore και nu, τρομερα ρυθμικα και φωνητικα.
8. Iron Maiden- Dance of death: Διαολε εχει μεσα κομματαρες οπως no more lies, montsegur, ομωνυμο και journeyman και δεν κανει κοιλια πουθενα.
9. Gojira- The link: Ερχομαcτε λεμε. Εξαιρετικο. Ενα σκαλι πριν το πανθεον.
10. Nevermore- Enemies of reality: Δεν ειναι απο τους καλυτερους δισκους τους, αλλα αυτο επειδη μας ειχαν κακομαθει με 10αρια, οχι επειδη και αυτο δεν ειναι δισκαρος.
Κλαμα τι εμεινε απεξω, αλλα τι να κανς.
Στοιχειωμενο εξωφυλλο εφιαλτης απολυτα ταιριαστο με το δισκο
38 Likes
8 Likes
Στα χρωματα, σιγουρα.
1 Like
Δεν συμφωνείς ίσως Παντελή με το train of thought μου, αλλά ξεκάθαρα επηρεασμένοι για εμένα ειδικά σε κάποια ρυθμικά και την παραγωγή, αλλά και αμεσότητα (τηρουμένων των αναλογιών παντα για prog metal). Νταξει, λίγο, παραμένει 100% DT.
2 Likes
Εδώ ο Πετρούτσι πρέπει να άρχισε τις κρεατίνες.
3 Likes