Παρεμπιπτόντως, αυτός ο δίσκος έχει ένα από τα λίγα Pearl Jam κομμάτια (απ’ όσα έχω ακούσει) που μου αρέσουν πραγματικά, το I Am Mine.
On another note, @ARIAN εγώ στη θέση σου δεν θα έβαζα 20 δίσκους αν οι μισοί δεν με πολυέψηναν, γιατί αυτό δείχνουν όσα γράφεις.
Έχει στιγμές αλλά άνισο.
Η αναφορα στο συγκεκριμενο δισκο εγινε κυριως επειδη ειναι κλασικο ακουσμα και επιρροη για πολλους φρεσκους ουτιστες, και η δικη μου γνωριμια με αυτο εγινε. Στη σχολη μου σε τελικη εξεταση οργανου το parfum de gitane ηταν επιλογη κομματιου εξετασης για καποιος συμφοιτητες πχ… Γενικα εξαιρετικος ο brahem.
Μετά τη Νάξο, ήρθε το 2003.
1. Enslaved - “Below the Lights”: Μπήκε το νερό στ’ αυλάκι. Το progressive τους πάει γάντι και σε συνδυασμό με τη Σκανδιναβική θεματολογία, αλλά και ερμηνευτική απόδοση, δημιουργούν έναν δικό τους μικρόκοσμο και πολύ ξεχωριστό. Ακόμα και οι King Crimson λαμβάνουν τιμές εδώ μέσα. Η αστρική στιγμή, όμως, είναι το “Heavenless”. Πρόκειται για το άσμα -λίρα- του progressive κηδεμόνα, όπου φαίνεται, πως η μπάντα γεννήθηκε για να φτάσει σ’ αυτή τη χρονιά και να συνθέσει τούτο το μικρό μεγαλείο. Synth και κιθάρες αρραβωνίζονται για μερικά λεπτά και άπαντες είμαστε καλεσμένοι στο “χορό” τους.
2. Explosions in the Sky - “The Earth is not A Cold Dead Place”: Μία παγκόσμια κορύφωση στο post rock. Ένας λίθος εγχόρδιας ενορχηστρωμένης μουσικής κίνησης, που μέσα στην ακινησία σου σε γαληνεύει και σε ταξιδεύει. Αρκούν μερικά δεύτερα κιθαριστικής απλότητας και σχεδόν σιωπηλής “αφήγησης” για να σε βάλουν στον πυθμένα της μπλε κυράς του κόσμου.
3. Opeth - “Damnation”: Η φωτεινή πλευρά της σελήνης τους. Το άδειασμα από τα σκοτάδια τους εν χορδαίς και οργάνοις πάνω σε γαλήνιες φόρμες. Τίποτα δεν το υποβιβάζει και τίποτα δε θα μπορούσε να το αναδείξει σε κορυφή τους. Είναι μία μοναδική μουσική αναφορά αυτού του σχήματος, που εν μέσω προσωπικών συγκρούσεων, διένυε την καλύτερη δημιουργική και συνθετική περίοδο. Φυσικά, δε γίνεται να μην αναφερθεί η μεγάλη αγάπη στον έναν και μοναδικό Andrew Latimer μέσω του “Ending Credits” - η καλύτερη κιθαριστική μελωδική λούπα.
4. Nevermore - “Enemies of Reality”: Αναφερόμενοι, πάντα, στην επανόρθωση διά χειρός Andy Sneap, ο δίσκος ενώ δεν είναι κορυφή, κι ενώ δεν απογειώνεται, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, έχει συνοχή και είναι Nevermore. Δε σημαίνει, ότι επειδή είναι Nevermore, μπαίνει πεντάδα, αλλά λόγω του ότι κάποιοι έχουμε και μία ιδιαίτερη αδυναμία με δαύτους, έχουμε και μία άλλη αντίληψη (όχι, απαραίτητα και αντικειμενικά, καλύτερη). Προσωπικά, το έχω πάνω απ’ το “The Politics of Ecstacy”, με το “Who Decides” να το έχω στα δέκα αγαπημένα μου. Γενικά, ο πιο thrashy δίσκος τους, αλλά είναι σφραγίδα Nevermore.
5. OSI - “Office of Strange Influence”: Ασταμάτητος και ανήσυχος καθώς είναι ο Jim Matheos, κάνει μία καινούρια αρχή με τον Kevin της καρδιάς μας και προσφέρουν ένα proggy ντεμπούτο για συγκεκριμένα αυτιά. Για τον Jim η μουσική δεν υπάγεται απλά σε μία κατηγορία με την ονομασία progressive, αλλά είναι ζήτημα πειραματισμού. Θέλει να εξαπλωθεί ο ίδιος πέρα από τα καθιερωμένα. Για εκείνον, αυτό είναι πειραματισμός. Για εμάς, είναι προοδευτικότητα. Γι’ αμφότερες τις πλευρές, είναι μία μουσική συντροφιά.
Εξώφυλλο:
Το λιγοτερο καλο τους μεχρι τοτε. Πραγμα το οποιο απο μονο του δε λεει και παρα πολλα, μιας και η εξαδα που διαδεχτηκε ηταν αψογη.
Όχι ρε συ, 2 φορές έχουν έρθει? Την μία ήμουν σίγουρα, για την άλλη δεν θυμάμαι.
Ναι οι 2 πρωτες φορες Ελλαδα…κάπου εχω σημειωμένα και τα σετλιστ…
Οχι
2003.
5.
Ευτυχως που ειναι η αρχη της εβδομαδας και οι πρωτες λιστες που μπαινουν δεν χανονται κατω απο διαφορα ποστ και μου θυμησε ο @JTN αυτο το αλμπουμ και ηρθε η ωρα μετα απο πολυ καιρο να βαλω ελληνικο αλμπουμ.
Καθεσαι με φιλους και συζητας για μουσικη και φτανει η κουβεντα για ελληνικο πανκ ροκ γουατεβερ αραδιαζοντας ονοματα γνωμες κτλ, καποια στιγμη καποιος θα πει “Χασμα” .
“ναι ρε μαλακα Χασμα”
“γαμανε ρε”
“Χασματαρα”
αν εκαναν ενα λαιβ καπου συμφωνα με την περιρρεουσα ατμοσφαιρα θα ειχαν 10.000 κοσμο.
Ψηστε τους.
4.
Απο Χασματαρα παμε σε Λαβελαρα. Παρα τριχα δεν πηγα σ ενα dj σετ του (ναι γυναικεια τριχα)
Δε πειραζει εχουμε την σειρα global undeground και αυτο εδω,
3.
αχ stratovarius απο δω και περα χαθηκαμε (σας ξαναβρηκα με το τελευταιο σας ολα καλα). Δεν καταλαβα τι εχει να ζηλεψει απο τα “παλια” τους? ρεφρεναρες μελωδιαρες σολαρες ρυθμαρες φωναρα. και το pt2 καλο, προτιμω αυτο.
2.
Μπραβο μαλακες ωραιο εξωφυλλο τα συγχαρητηρια μου. Αν αυτο το εξωφυλλο εμπαινε με καποιο τροπο στο number of the beast δεν θα το αντιμετωπιζαμε με τον ιδιο τροπο. ναι οκ dont judge a book by its cover αλλα εδω μιλαμε για maiden. τεσπα το περιεχομενο εξαιρετικο σε σημεια, εχει τα επη του ολα καλα μονο μειντεν.
1.
ναι γιατι δεν καταλαβα? σας ετσουξε? παρτο πανω σου τεραστιε Weiki. τραγουδι σαν το nothing to say δεν μπορει δεν θα μπορεσει ποτε να γραψει ηχογραφησει αλλο παουερ μετσαλ γκρουπ (ασπουμε ο Χανσι δεν νομιζω να ξερει καν τι ειναι η ρεγκε μουσικη).
τεσπα τα χουμε ξαναπει γαμαει dark rides και πρωην μελη (τραβα να ξαναηχογραφησεις τραγουδια των helloween ξερεις εσυ).
εξωφυλλο γιατι ειναι τοσο κακο, μας τρολαραν αυτοι τρολαρω κ εγω
Χμμμ…δεν έχεις άδικο. Ουσιαστικά είναι οι δίσκοι που έκατσα να ακούσω, συνολικά ή αποσπασματικά.
Δεν παλεύεστε ρε μονομέιντενς 
guilty as charged
Ο αναμαρτητος…κτλ κτλ
Εν τω μεταξύ, κάνεις δε με έκραξε που αντί για το Up του Peter Gabriel έγραψα So 
Μας τρολαρεις με ολόκληρη την λίστα σου μάλλον, τρελό χτύπημα στο 1-2 με τους 3ους χειρότερους δίσκους των Μεηντεν και Helloween μέχρι τότε αντίστοιχα(No Prayer, Virtual XI & Chameleon, Pink Bubbles για σας λέω)! Μετά ξεπέρασαν κι άλλο το ναδίρ αμφότεροι βέβαια
Συγγνώμη εχω πει πως ψηφιζω. Νομιζω το νοημα του τοπικ ειναι να βγουν τα best of σύμφωνα με το τι ακουγε ο καθενας τι αρεσε στον καθένα να ειναι διαφορετικό απο ενα τοπ10 που γραφτηκε απο δισκοκριτικους κ σύμφωνα με κάποια “μουσικη αξια” των αλμπουμ.
Επισης μολις ειδα οτι βγηκε κ αυτο
Στην τελικη λιστα μαλλον θα βγει ο unkle.
Βρε σε πειράζω, και ανυπομονώ για το πείραγμα όταν βάλω στο δικό μου νούμερο 1 δίσκο από την μεγαλύτερη μέταλ μπάντα όλων των εποχών, αν και λογικά θα χαθεί ανάμεσα στον πανικό από μπάτσους
Για gif πήγαινε αλλα οκ 
Κουλή χρονιά- πολλές, καλές, και μουσικά ετερόκλητες κυκλοφορίες, σε κάτι τέτοιες περιπτώσεις νιώθω ότι θα την κάνω τη μαλακία και θα αδικήσω δισκάρες.
1. Linkin Park - Meteora
Ούτε ενα τραγούδι σε αυτό το αριστούργημα δεν θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως μετριότητα. Δεν ξέρω τι σκατά παίζουν, αλλά ό,τι παίζουν, το παίζουν πολύ καλά. Όχι απλώς πολύ καλά, αλλά αψεγάδιαστα. Μουσική, ριφφς, στίχοι, φωνητικά, αρμονίες, όλα παίρνουν σχήμα και μορφή, γίνονται τα συναισθήματά μας, η φωνή μας, ο θυμός και η εκτόνωσή μας.
2. Three Days Grace - Three Days Grace
Αποτίω φορο τιμής σ’ ένα από τα πιο αγαπημένα και πολυακουσμένα “alternative rock” συγκροτήματα της εφηβείας μου. Μαζί με το One-X έχει διαμορφώσει, σε μεγάλο βαθμό, τις μεταγενέστερες μουσικές μου αναζητήσεις.
3. Draconian - Where Lovers Mourn
Silent Winter, διόλου τυχαίο. Δεν θα μπορούσαν να λείψουν από την πεντάδα μου. Οι καλύτεροι στο είδος τους, με ένα πολύ δυνατό σερί στο ενεργητικό τους.
4. Avenged Sevenfold - Waking the Fallen
Γνήσιο. Δυνατό. Στιβαρό. Βαθια συγκινητικό. Κονταροχτυπιέται με το “City of Evil” για την πρωτιά, κάπου-κάπου τα καταφέρνει και ξεφεύγει, άλλοτε πάλι χάνει για λίγο, πάντοτε όμως θα έχει μια ιδιαίτερη θέση στην καρδιά μου, χωρίς κατάταξη, νούμερα και τα ρέστα.
5. A Perfect Circle - Thirteenth Step
Χωρίς λόγια.
6. Funeral For A Friend - Casually Dressed & Deep in Conversation
“Επιστροφή στις ρίζες, vol. 1”.
7. Radiohead - Hail to the Thief
Δεν θυμάμαι καν εάν το έχω ακούσει ολόκληρο, έχει όμως τραγούδια-“κολοφώνες”, οπότε…
8. Muse - Absolution
Αριστούργημα.
9. Evanescence - Fallen
“Επιστροφή στις ρίζες, vol. 2”. Το πρώτο “rock” άλμπουμ που ζήτησα και άκουσα συνειδητά, στην τρυφερή ηλικία των 11.
10. The Lord Weird Slough Feg - Traveller
Μπήκε εκτάκτως δεκάδα, αν το αξίζει δεν ξέρω, θα το δείξει ο χρόνος, πάντως τις τελευταίες ημέρες έχω κατευχαριστηθεί την ακρόασή του.
Άλλα κομψοτεχνήματα:
11. Windir - Likferd
Wtf? Σίγουρα όχι το καλύτερό τους, αλλά αισθάνομαι ότι το αδικεί πολύ αυτή η θέση.
12. Katatonia - Viva Emptiness
(Δεν το περίμενα να μείνει εκτός δεκάδας. Δεν ήταν καλό το timing.)
13. Epica - The Phantom Agony
14. Elis - God’s Silence, Devil’s Temptation
15. Anathema - A Natural Disaster
16. Bathory - Nordland II
Δεν κακοκαρδίζω τον Γράκχο εγώ.
17. Skillet - Collide
18. Virgin Black - Elegant… and Dying
Ποιό αστέρι το ανέφερε πρώτο εδώ μέσα;
Με κακοκαρδίζεις που το έχεις τόσο χαμηλά (!) όμως
+ που δεν γράφεις τίποτα για το έπος των A Perfect Circle!
