Δεν συμφωνείς ίσως Παντελή με το train of thought μου, αλλά ξεκάθαρα επηρεασμένοι για εμένα ειδικά σε κάποια ρυθμικά και την παραγωγή, αλλά και αμεσότητα (τηρουμένων των αναλογιών παντα για prog metal). Νταξει, λίγο, παραμένει 100% DT.
2 Likes
Εδώ ο Πετρούτσι πρέπει να άρχισε τις κρεατίνες.
3 Likes
Παθανε Metallica γενικα. Αν θυμάμαι καλά σε συνεντεύξεις εποχής, Πορτνόη και Πετρούτσι δηλώνανε ότι είχανε πάει σε συναυλίες Μετάλλικα και τους άρεσε αυτό το στυλ των τραγουδιών, in your face και άμεσα, οπότε αυτό ήταν η δική τους εκδοχή του in your face και άμεσου.
3 Likes
2003
Machine Head -Through The Ashes Of Empires Hear me now words i vow no fucking regrets!
Linkin Park-Meteora μπορώ να ζήσω χωρίς να ακούσω ποτέ ξανά το Numb στο ράδιο
Muse-Absolution δεν ξέρω τι λέτε, ΔΙΣΚΑΡΑ
Nevermore-Enemies Of Reality κακή παραγωγή αρχικά αλλά πολλά κιλά ταλέντο αυτή η μπάντα
Dream Theater-Train Of Thought ο πιο Metallica/Megadeth δίσκος τους
εξώφυλλο
38 Likes
Εκτός από κάτι ριφφακια και φωνητικές γραμμές στο This Dying Soul που είναι κλεμμ…εεε σόρρυ εννοώ “φόρος τιμής” στο Blackened, το μισό Endless Sacrifice που είναι μια εναλλακτική ενορχήστρωση του Harvester of Sorrow, και ολόκληρο το As I Am (the Sandman) 
ΥΓ. Και για να μη λέω ότι έκλεψαν μόνο Metallica, το ρεφρέν του In The Name Of God είναι σίγουρα από κάποιο (ή και όλα? ) τραγούδι του Πλούταρχου
1 Like
Καλα στο εναρκτηριο, το πιο Metallica κομματι του δισκου, στο τελειωμα του πρωτου ρεφρεν κανει ο Λαμπρης as I am ah σαν να ειναι ο Χετφιλντ στο δωματιο και να του δινει high five.
Φημες λενε πως την ιδια περιοδο ειχαν παραστει και σε πανηγυρι στην ελληνικη υπαιθρο, εντυπωσιαστηκαν απο την Εφη Θωδη, και παραλιγο να κυκλοφορησουν μαζι single mash-up του in the name of god με τιτλο “Μπηκαν τα γιδια στο μαντριμ Theater”
Δεν κρατηθηκα παλι σορυ, αγαπαμε θιατερ
11 Likes
Βασικά η εισαγωγή του Endless Sacrifice είναι η κομματάρα Give in to me του Michael Jackson. Δισκάρα το Train of Thought, το αγαπημένο μου από Dream Theater.
3 Likes
Γιεεεεεεςςς 
Και εξωφυλλαρα επισης…
6 Likes
5αδα και για μενα σίγουρα (στην έκδοση με το seasons wither - πως κατάφεραν και δεν το ειχαν βάλει στην αρχικη έκδοση, μόνο ο Rob ο Flynn το ξέρει).
4 Likes
Τελικά έχει προκύψει μεγάλο πρόβλημα το θρεντ αυτό. Πέρα από το ψυχαναγκαστικό του θέματος, με εχει βάλει στο τριπάκι να προσπαθήσω να θυμηθώ χρονιές και γεγονότα που με τον ένα ή τον άλλο τρόπο είχα ξεχάσει (και μιλάμε για 13-14 χρονών παιδί, που να μπούμε στα μετέπειτα τα δύσκολα).
Τελοσπάντων, το 2002 λοιπον - μετα το μουντιαλ - συνεβη μαλλον το πιο τραυματικο γεγονος της ζωης μου (so far!!), οπου ένα θανατηφορο τροχαίο εστειλε εμενα και τον μικροτερο μου αδερφο στο νοσοκομειο για αρκετο καιρο (οσους ροκιναγαπουληδες εχω κανει ταρίφες ανα τα χρονια, οριστε γιατί). Πέρα λοιπόν από το μελό και τραυματικό του θέματος, η μεγαλύτερη επίπτωση του ήταν οτι για ένα χρόνο, όχι μόνο δε μπορούσα να αθληθώ στο σχολείο, αλλά ούτε έξω στα διαλείμματα δεν μου επιτρεπόταν να βγω, μήπως και χτυπήσω και επιδεινωθεί η κατάσταση μου.
Έβαλα κιλά, ήμουν ο περίεργος που έμενα μέσα στην τάξη, έβαφα warhammer και γενικά τα πράματα ήταν λίγο κάπως. Ήταν η χρονιά στο σχολείο που διάβαζα Άρχοντα κάτω από το θρανίο, είχα την πρώτη μου καψούρα και είχα το ακουστικό μέσα από το μανίκι γιατί αδιαφορούσα για τα μαθηματικά και τα αρχαία που προσπαθούσαν να μου μάθουν (το πρώτο ήρθε να με δαγκώσει στο κωλο τα επόμενα χρόνια, αλλά δε βαριέσαι). Τελοσπάντων, εδώ ξεκινάει η πραγματική μου ενασχόληση με τη μουσική και δη το ψάξιμο της.
Μέσα σε όλα αυτά, δημιουργήθηκε μία περσόνα, “o παράξενος που είχε μουσικές προτάσεις” - που προφανώς κουβαλώ ακόμα με τον ένα ή το άλλο τρόπο. Θεωρούσα πως κάπως ετσι προσέφερα μια κουλ υπηρεσία και ήταν κιόλας ένας τρόπος να προσεγγίσω κόσμο στο σχολείο που αλλιώς δε θα τολμούσα.
Ενηγουεη, τερμα με την αυτοθεραπεία - πάμε στο ζουμί - γιατί οι πεντάδες σας so far απογοητεύουν εκείνο το 13χρονο και ήρθα να βάλω τα πράματα σε μία σειρά
Official Πεντάδα
Summary
1. The Rasmus - Dead Letters
Από εδώ ξεκίνησαν όλα είναι η αλήθεια. Κέρδισα το CD σε ένα διαγωνισμό του Radio DJ που έλιωνα ακόμη ανελλιπώς (κέρδισα και ένα GameCube σε μία μετέπειτα φάση), και πραγματικά έκανα τον δίσκο σβούρα. Λίγο πανκ, λιγο ροκ, λίγο ατμοσφαιρικό, λίγο συναισθηματικό και τίγκα πιασάρικο. Θα πω την γιγάντια κουβέντα ότι μου άλλαξε τη ζωή, γιατί κατάλαβα (αντιλήφθηκα μάλλον και θυμήθηκα τους πεππερς) τι είδους μουσική γουστάρω. Από εδώ και πέρα άρχιζε το ψάξιμο. Το προσωπικό όμως ψάξιμο - δε θελω κάνενας ξάδερφος να μου πει να ακούσω U2, κανένας πατέρας να μου πει να ακούσω Νταλάρα, κανένας συμμαθητής να μου πει να ακούσω Iced Earth.
Πέρα από την ανυπέρβλητη χιτάρα του “In The Shadows”, o δίσκος έχει μηδέν αδύναμες στιγμές (ναι, νοσταλγία, οκ) και γενικά ο τρόπος που κυλάει είναι σεμιναριακός.
Έβαλα μετά από χρόνια να το ακούσω μόλις και το ξέρω όλο απέξω ρε πουστημ. Τι διαμάντι.
2. Brand New - Deja Entendu
Κατά την άποψη μου, ένας από τους τελειότερους δίσκους που έχουν γραφτεί ποτέ. Αν αγνοούσαμε το συναισθηματικό του θέματος και τη διαμορφωτική επίδραση των Rasmus, θα ήταν ασυζητητί νούμερο ένα.
Όλα πανέξυπνα, στίχοι, μπασσογραμμές, riff, μελωδίες, δομές. Όλα αλφάδι. Τους βρήκα πολύ μετά την εποχή τους και ενώ σίγουρα δεν υπήρξαν σημαιοφόροι της μοδάτης έκφανσης του ήμο των '00, είναι δίσκος σταθμός στον ήχο. Δεν έχει την “κλάψα και τη μίρλα” που στιγμάτισε το είδος, άλλά έχει την εσωστρέφεια, τον κυνισμό και το emotional damage που κρύβεται πίσω από την κλάψα.
Τραβάτε ακούστε τον.
(τόλμησα)
3. Funeral For A Friend - Casually Dressed And Deep In Conversation
Από τις ελάχιστες ποιοτικές βρετανικές προσθήκες στον ήχο, οι Funeral For A Friend κάπως κατάφεραν να παίζουν ριφφάτους παπάδες που όμως πάντα είχαν ένα μελωδικό υπόβαθρο που χαρακτήριζε τα κομμάτια τους. Τα χώνουν όταν πρέπει, αλλά σαν κατεβάζουν τους τόνους γίνονται ακόμα πιο εντυπωσιακοί, όπως στο άσμα ασμάτων “Juneau”. Φοβερός και επιδραστικός δίσκος και ακόμη δεν έχουν κάνει peak.
4. Evanescence - Fallen
Ήμουν στο τσακ τις θέσεις 4 και 5 να τις φάνε μετέπειτα αγάπες και σημαντικοί δίσκοι, αλλά δε νομίζω να μπορούσα να ζήσω με αυτή την απόφαση. Έχω μία πολύ έντονη ράντομ αναμνηση να παίζει ο δίσκος στο στερεοφωνικό οικογενειακό φίλους καθώς φτιάχναμε διάφορες μαλακίες με λέγκο στο πάτωμα.
Επίσης είχα μία έντονη φλασιά από κάποιο ένθετο κυριακάτικης εφημερίδας (πρέπει να ήταν το “E” της Ελευθεροτυπίας που ήταν στανταράκι στο σπίτι και γιατί ο Αρκάς ήταν ακόμη αστείος), όπου στην πίσω σελίδα είχε κάτι chart με τις πωλήσεις δίσκων. Το Fallen θυμάμαι μέτραγε εκαντοντάδες βδομάδες παρουσίας στη λίστα. Ίσως από τις τελευταίες μπάντες που πούλησαν πραγματικά.
Τα έχετε πει ήδη για το δίσκο, τα 4 πρώτα κομμάτια να είχε μόνο, θα άξιζε μια θέση σε πεντάδα.
5. AFI - Sing The Sorrow
Δίσκος που έπιασα κάποια χρόνια αργότερα (όταν βγήκε το επόμενο δηλαδή και με έπιασε από τα μούτρα) και κόλλησα. Δραματικό τσουτσέκι που ήμουν τότε, το “Miseria Cantare” έπαιζε screen name μου στο msn για καιρό και τα Leaving Songs ( 1 και 2) έγιναν το soundtrack μου για το τελευταίο μου καλοκαίρι στην ελλάδα πριν αναχωρήσω για τη σκωτια για σπουδες. Όλα αυτά το 2008 δηλαδή, άρα προτρέχω.
Tα outsiders του δίσκου ανέφερα, αλλά έπαιζαν και χιτάρες μεγατόνων, όπως το Girls Not Grey και This Celluloid Dream.
Emo/Punk-Rock/Post-Hardcore Πεντάδα
Ντάξει, μιλάμε για χάωδης χρονιά - κόβω από παντού και προσπαθώ να μη κοιτάω τις πέτρες που γελάνε.
Summary
1. Thrice - The Artist In The Ambulance
To είχα στην official πεντάδα αυτό, αλλά έφαγε κλωστιά στο παραπέντε για τα μάτια και τη φωνή της Amy Lee. Μαζί με τους Brand New - στα μάτια μου - υπήρξαν τα δύο σχήματα που κάπως κατάφερναν να είναι εξαιρετικά πιασάρικοι στις συνθέσεις τους αλλά να μην υπάρξει στιγμή που να πεις, “α, αυτό γράφτηκε για χιτάκι”. Δεν ξέρω πως να το περίγραψω… κάτι σαν συνθετική αυθεντικότητα που δεν φάνταζε επηρρεασμένο από μπίζνες και συγγραφικές ομάδες. Καλές μπάντες τελοσπάντων. Το ομώνυμο κομμάτι του δίσκου είναι επίσης άσμα ασμάτων και θα έπρεπε να ανήκει στη βίβλο οποιουδήποτε fan του είδους.
2. Rise Against - Revolutions Per Minute
Γαμώ τα σύμπαντα, συνειδητοποίησα ότι είχα αιώνες να ακούσω το δίσκο, και βάζοντας τον να παίξει σήμερα, θυμήθηκα το πόσο δυνατή κυκλοφορία είναι. Like The Angel, Black Masks & Gasoline, Blood-Red, White & Blue, απίστευτα κομμάτια.
Under-produced για την εποχή και ένα από τα πιο εύπεπτα ωμά πράγματα που έχω ακούσει. Τα μελωδικά φωνητικά του McIlrath κάνουν ακόμα και τα τουπατουπατουπαπα να ακουγονται υποφερτά. Σίγουρα όχι η αγαπημένη μου δουλειά της μπάντας, αλλά μία από τις πιο φωτεινές στιγμές μίας μπάντας που για 20τοσα χρόνια είναι εκεί, άριστη.
3. Fallout Boy - Take This To Your Grave
Μάλλον το ακριβές αντίθετο από τους δυο παραπάνω δίσκους. Υπερπαραγωγή και γενικά ύφος εφηβικό, με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Πρώτο λοιπόν LP για τη μπάντα που έμελλε να γίνει το φερέφωνο της πιο ποπ-ροκ πλευράς του ήχου. Love or Hate φωνητικά και vibe, αλλά αν ήσουν της εποχής και στην κατάλληλη διάθεση, δε γίνεται να μη πιαστείς από τη γοητεία τους. Ιστορικός δίσκος.
4. The Postal Service - Give Up
Δεν ξέρω κατά πόσο χωράει εδώ με βάση τους κανόνες μου, αλλά ποιος θα μου την πει άλλωστε;
Ξέρεις τους δίσκους που κάπως έχουν δημιουργήσει μία καλτ αύρα γύρω τους; Σαν πυροτέχνημα κάτι. Εμφανίστηκαν και εξαφανίστηκαν στο έτσι. Το δεύτερο δισκογραφικό πόνημα του Ben Gibbard για τη χρονία (RIP Death Cab For Cutie - Transatlanticism, ήσουν πολύ κοντά στο να βρεθείς στη λίστα)
Τούτο δω είναι ένα ηλεκτρονικό/ημο αμάλγαμα που τρύπησε μέσα στην καρδιά μου μέσω του μυστηρίου και του coolness του, αλλά κυρίως με τον στίχο “and know I’m finally seeing, why I was the one worth leaving”, το οποίο με βρήκε σε αρκετά ευάλωτη περίοδο και το άφησα να με χαρακτηρίζει για χρόνια.
5. Cursive - The Ugly Organ
Ξαναμίλησα για τους Cursive κάποιες βδομάδες πριν. Είπα για αβανγκάρντ και άλλες λέξεις τέτοιες δύσκολες. Εδώ τα πράματα είναι πιο απλά. Εσωστρεφές και κοπτικό γράψιμο (“my ego is like my stomach, it keeps shitting what I feed it”). Οι ενορχηστρώσεις γίνονται όλο και πιο περίπλοκες όμως, και γενικώς μιλάμε για ένα συναρπαστικό άκουσμα. Θα τους βάλω σε οποιαδήποτε λίστα μου.
Eξώφυλλο
Summary
Soundtrack
Summary
Πάρτε και την πλέηλιστ, δε δυνάμαι να κάνω αναλυτικό κόμμενταρυ, αλλά γαμάει όπως πάντα και φιγουράρει κάποιες καμμένες και πονεμένες κυκλοφορίες
Κάποια υστερόγραφα:
υγ1. Meteora, να με συγχωρείς
υγ2. “ωραίο” να σημειώσουμε πως όλοι οι δίσκοι που αναφέρουμε αυτη τη βδομάδα κλείνουν αισίως εικοσι χρονια κυκλοφοριας. Χτυπάει διαφορετικά όταν μιλάς για δίσκους που αγόρασες in real time. ωιμέ.
υγ3. πολύ καλη pop και το 2003 - με προσωπικα χαηλαητ το… τριτο?! δίσκο των Black Eyed Peas, Elephunk που επαιζε ανελλιπώς παντού και την Queen Β με το σολο ντεμπουτο της (και το κλιπ του Crazy In Love που ακομα και τωρα είναι ένα από τα πιο σεξι πραματα που εχω δει ποτε στη τιβι)
ΒΑΣΤΑ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ
40 Likes
Σου εβαλα τεραστια καρδουλα για το κειμενο, αλλα δεν μπορουμε να μιλαμε για απογοητευση οταν εβαλες την Beyonce και αναγκαστηκαμε να δουμε και την φατσα της (!) 
2 Likes
προσπάθησα να την κρύψω για να μην αποσπά από το τεντ τωλκ μου, αλλά δεν μπορούσα να κανω το τζιφάκιον να δουλεψει μέσα σε σποιλερ (και ηταν αδικο και κριμα).
2 Likes
Παντα ωραιες προτάσεις. Μπηκε ο fall out boy δισκος .
1 Like
Thursday!!!
Δεν ξέρω αν το έγραψες εκ παραδρομής ή σκόπιμα! 
Πάντως το Ende έχει μερικά από τα καλύτερα jazz περάσματα / πασπαλίσματα που έχω ακούσει σε μη jazz δίσκο.
1 Like
Και με τους δυο τροπους σωστα το εγραψα
Ειπα με την παρεα του, δηλαδη τους Eivind Fjøseide, Torstein Parelius, Rune Hoemsnes και Asgeir Hatlen , αλλιως θα εγραφα με τον σχολικο του φιλο που εκαναν παρεα στην Α’ και Β’ Λυκειου πριν βρουν αλλες παρεες , τον Σαργκατανας
Καθώς μίλησες εσύ για δαυτο, ένιωσα ελεύθερος να ρίξω φως και κάπου αλλού (οφφισιαλ πεντάδα δεν χωραγε με τίποτα)
1 Like
2003
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- John Arch - Twist of Fate (EP)
Η είδηση της επιστροφής του εμβληματικού παλιού τραγουδιστή των Fates Warning μετά από 17 ολόκληρα χρόνια, και μάλιστα σε συνεργασία με τον ίδιο τον Jim Matheos, σκόρπισε ενθουσιασμό στους οπαδούς. Κι αν από κάποιους υπήρξε σκεπτικισμός για τα κίνητρα του project, για την κατάσταση της φωνής ή για οτιδήποτε άλλο, το τελικό αποτέλεσμα διέλυσε κάθε αμφιβολία. Εδώ δεν έχουμε καμία νοσταλγία, μόνο κλείσιμο ανοιχτών λογαριασμών μετά αγρίων διαθέσεων. Ο Τζον ακούγεται καλύτερος από ποτέ, ο Τζιμ πιο μέταλ από ποτέ (…ΟΚ ας πούμε εδώ και πολλά χρόνια τότε) και τα 29 φανταστικά λεπτά των Relentless και Cheyenne καθιστούν το A Twist of Fate ένα από τα καλύτερα EPs όλων των εποχών, καθώς επίσης - νομίζω πλέον μπορούμε να το πούμε, κι ας χρειάστηκε να περάσουν αρκετά χρόνια ακόμα - το άτυπο ξεκίνημα της εποποιίας που στην αρχή και στο τέλος της επόμενης δεκαετίας θα αποδεικνυόταν ότι ήταν το προϊόν της συνεργασίας αυτών των δυο.
- Biomechanical - Eight Moons
- Clann Zú – Rua
Δεν ξέρω πόσοι θυμούνται αυτούς τους Ιρλανδοαυστραλούς που διέγραψαν μια σύντομη πορεία στα early 00s, παίζοντας ένα ιδιότυπο μείγμα trip hop / folk / rock. Και τι δουλειά έχω εγώ με κάτι τέτοια, ίσως θα αναρωτηθείτε όσοι έχετε προσέξει τι βάζω συνήθως στις λίστες μου. Για την απάντηση σ’ αυτό αρκεί το εναρκτήριο Words for Snow, χωρίς υπερβολή ένα από τα κορυφαία κομμάτια της δεκαετίας, με ανατριχιαστικές κορυφώσεις. Τα επίπεδα της έντασής του δεν αναπαράγονται στο υπόλοιπο άλμπουμ (αν γινόταν θα μιλάγαμε για τον δίσκο της χρονιάς χωρίς αντίπαλο) αλλά και πάλι υπάρχουν άφθονες πανέμορφες στιγμές να σου κρατήσουν συντροφιά, μέχρι να ξαναπατήσεις play για να νιώσεις και πάλι αυτό το συγκλονιστικό feeling…
For Christ’s sake get me out of here! God of all sick things, get me the fuck out of here! Release meeeee!
- Dead Soul Tribe - A Murder of Crows
Δεν γίνεται να κρυφτώ πίσω από το δάχτυλό μου: Βρίσκω ότι το ομώνυμο ντεμπούτο του νέου δημιουργικού οχήματος του Buddy (…α ναι σόρι, του “Devon” - whatever) κακογέρασε. Έχει κάποιες εξαιρετικές στιγμές, ειδικά προς το τέλος, αλλά δεν αρκούν για να το καταστήσουν δισκάρα. Αυτό δηλαδή που είναι το A Murder of Crows, όπου, για πολλοστή φορά στο πλαίσιο της καθαυτό προγκμέταλ σκηνής, η αφομοίωση της Tool επιρροής κάνει θαύματα. Αισθαντικός, πικρός, οργισμένος, υπόκωφος, ακόμα και επικός όταν του καυλώνει, ο καραφλός δίνει ρεσιτάλ ερμηνειών και τραγουδοποιίας, στην μακράν της δεύτερης κορυφαία στιγμή των κατά τ’ άλλα αξιοπρεπών αλλά “έλα τώρα που θα τους συγκρίνεις και με Psychotic Waltz” DST.
- Edge of Sanity - Crimson II
Πώς τον λες κάποιον που τολμάει να βγάλει ένα άλμπουμ το οποίο αποτελείται από ένα και μοναδικό 40λεπτο κομμάτι; Τρελό για δέσιμο, σωστά; Και τότε πώς λες κάποιον που βγάζει και δεύτερο άλμπουμ το οποίο αποτελείται από ένα και μοναδικό 40λεπτο κομμάτι; Όσο το σκέφτεσαι, συνυπολόγισε και ότι αρχικά το εν λόγω κομμάτι σπάστηκε σε …44 ενότητες. Αναρωτιέσαι ακόμα αν έχουμε περάσει ή όχι την άκρη της λογικής; Πέρα από τις εξεζητημένες επιλογές του Dan, πάντως, το δεύτερο Crimson είναι άλλος ένας επικών διαστάσεων καλλιτεχνικός θρίαμβος, σίγουρα όχι στα επίπεδα του πρώτου (ήταν αδύνατον) αλλά κολοσσιαίο κι αυτό, συνδυάζοντας τέλεια μελωδικό death metal με prog rock τάσεις.
- Eleven - Howling Book
Το τελευταίο άλμπουμ αυτής της υπέροχης και τόσο άδικα παραγνωρισμένης prog/alt/grunge μπάντας είναι, ταιριαστά, και το πιο πικρό της. Ακούγοντας τις όπως πάντα - αλλά όχι με τον ίδιο τρόπο αυτή τη φορά - μελαγχολικές μελωδίες των Eleven σε αυτό εδώ αμέσως μετά τα τρία προηγούμενα άλμπουμ τους, και ειδικά το αμέσως προηγούμενο, Avantgardedog, η αίσθηση είναι όπως όταν μόλις έχεις φάει μια μπάρα σοκολάτας γάλακτος και στα καπάκια τσακίζεις και μια μαύρη σοκολάτα (“υγείας” εν πάση περιπτώσει). Η μετάβαση σίγουρα δεν είναι και πολύ ομαλή, αλλά αν δεν έχεις ουρανίσκο ΜΙΚΡΟΥ ΠΑΙΔΙΟΥ θα βιώσεις την ίδια απόλαυση, αν όχι ακόμα μεγαλύτερη. Goodbye and thanks for all the fish to you as well.
- Enslaved - Below the Lights
Και πολύ άργησαν να βρουν τη θέση τους σε λίστα μου οι Enslaved, θα έλεγε κανείς. Τουλάχιστον το Below the Lights είναι μια χαρά για σημείο μηδέν, καθότι τρόπον τινά ορόσημο στη δισκογραφία τους. Η μετάλλαξή τους έχει πια ολοκληρωθεί - από τις black metal καταβολές τους έχει μείνει μόνο το εξωτερικό bm περίβλημα και κάτω απ’ αυτό έχουμε ουσιαστικά μια progressive μπάντα, που αντλεί έμπνευση πιο πολύ από τους πρώιμους Pink Floyd και άλλα παλιά ψυχεδελικά συγκροτήματα, παρά από τους Bathory ή τους Mayhem. Α, ξέχασα, όχι μόνο από εκείνο τον χώρο. Εμπνέονται και από την παραδοσιακή μουσική της Σκανδιναβίας: Πόσο έπος αυτό το Havenless…
- Keelhaul - Subject to Change Without Notice
Άλλη μια συναρπαστική ανακάλυψη το 2003, εκείνη την εποχή των τολμηρών - για τα δεδομένα μου - μουσικών αναζητήσεων έξω από τη μεταλλική comfort zone μου, ήταν αυτή η φανταστική sludge/mathcore μπάντα από το Κλίβελαντ. Αυτό το τρελαμένο κουαρτέτο στο ξεκαθαρίζει σε όλους τους τόνους ότι αυτό που τους ενδιαφέρει δεν είναι να “πουν” και πολλά πράγματα, αλλά απλά να παίξουν μουσική: Κατά βάση instrumental τα περισσότερα κομμάτια, ελάχιστοι στίχοι εδώ κι εκεί, έτσι για ξεκάρφωμα ίσως, αλλά αυτό που έχει σημασία είναι τα απίθανα riffs τους, που μάλιστα δεν βιάζονται καθόλου να στα πετάξουν στη μούρη, αντ’ αυτού τα “απλώνουν” κατά μήκος πότε heavy-as-fuck, πότε chill τζαμαρισμάτων. Ιδιαίτεροι, στριφνοί, υπέροχοι.
- Killing Joke - S/T
Είναι σίγουρα λίγο αστείο, το ομολογώ, που το 2003, χωρίς να έχω ακούσει νότα από τα κλασικά άλμπουμ των Killing Joke και γενικά χωρίς να έχω επαφή με post punk (όχι πως τώρα έχω μεγάλη), απλά βασισμένος σε μια αποθεωτική κριτική του Καραολίδαρου στο Χάμερ, έσπευσα να αγοράσω το δεύτερο αυτό ομώνυμο άλμπουμ τους. Και αν όχι αστείο, τουλάχιστον διασκεδαστικό το ότι με τα απαίδευτα αυτιά μου το άκουγα και σκεφτόμουνα “ρε συ, μέταλ είναι αυτό - τι, δεν είναι;”. Με τα χρόνια, άλλωστε, άρχισα να μπορώ να διακρίνω σε μεγαλύτερο βαθμό τις “εναλλακτικές” καταβολές του Jaz Coleman και της παρέας του. Αυτό που δεν έχει αλλάξει είναι η πώρωση που μου προκαλεί αυτός ο βράζων από ιερή οργή δίσκος. Asterooooooid!
- King Crimson - The Power to Believe
Δεν γινόταν να απουσιάζει το κύκνειο άσμα μίας από τις σπουδαιότερες progressive μπάντες όλων των εποχών, η οποία επηρέασε τους πάντες, από τους Metallica μέχρι τους Mastodon, τους Tool και άπειρους ακόμα. Ο μεγάλος Robert Fripp μαζί με τους συνεργάτες του ολοκληρώνει ένα σπάνιο επίτευγμα, κυκλοφορώντας τουλάχιστον μία δισκάρα για καθε δεκαετία από τις 5 που οι King Crimson ήταν δισκογραφικά ενεργοί - 60s, 70s, 80s, 90s, 00s! Και τι δισκάρα αυτό το “αντίο”. Απίστευτο εκτελεστικό επίπεδο (χωρίς όμως να το κάνει θέμα), heavy as fuck ξεσπάσματα εναλλάξ με γαληνευτικές μελωδικές στιγμές, ιδέες που δομούνται, αποδομούνται και αναδομούνται με απίθανα ευρηματικούς τρόπους, και μεταξύ όλων των υπόλοιπων ένα πελώριο Happy With What You Have To Be Happy With, με μερικούς από τους πιο διασκεδαστικούς και σαρδόνιους αντι-pop στίχους που γράφτηκαν ποτέ. Ναι διάολε, we’re gonna need to have a chorus!
- Melechesh - Sphynx
Σαν άλλος Λούκι Λουκ συνεχίζω στον μοναχικό μου δρόμο με φόντο το ηλιοβασίλεμα, όντας απ’ ό,τι φαίνεται ο μοναδικός σ’ αυτό το φόρουμ ο οποίος ακούει Melechesh. Και το θέμα είναι ότι δεν είναι ένας και δυο αλλά κάμποσοι οι φορουμίτες που έχουν εκφράσει κατά καιρούς την αδυναμία τους στις ανατολίτικες μελωδίες. Guys, δεν ξέρετε τι χάνετε. Αυτοί οι Ασσύριοι πραγματικά το 'χουν. Είτε με κολασμένα black metal ξεσπάσματα, είτε επιβραδύνοντας σε στοιχειωμένα doomy περάσματα, είτε στήνοντας groovy, σχεδόν χορευτικές καταστάσεις, διατηρούν πάντα αυτή την αίσθηση ότι όπου να 'ναι θα σκάσει μύτη κάνας τρελαμένος μαντιλοφόρος, DEATH TO THE WEST, BOOM! και τον ήπιες (δεν είναι Άραβες, αλλά αυτό είναι το λιγότερο). Τρομοκρατικό folk black metal; Ναι!
- Moonspell - The Antidote
Η πρώτη μου επαφή με Moonspell ήταν μέσα από το The Antidote τη χρονιά που βγήκε. Χώνει βίντεο στο TV War ο Χάκος και ψαρώνω άσχημα με τη μουσική, το όλο στήσιμο (μυρίζει ακρότητα αλλά με πολύ διαφορετική αίσθηση απ’ αυτή των βόρειων), την επιβλητική - βαμπιρίσια φιγούρα του ΦερνάντοΥ ΡιμπέιροΥ, τις κραυγές του, την εκφορά του, ΕΒΡΙΘΙΝ ΙΝΒΕΗΔΕΔ, τα πάντα. Και το άλμπουμ συνολικά είναι σ’ αυτά τα επίπεδα. Η καλύτερη απόδειξη ότι το γκόθικ, ακόμα και εν έτει 2003, δεν χρειάζεται να είναι ούτε φλώρικο, ούτε ψευτοεστέτ, ούτε ξεπλυμένο, αλλά αντίθετα αρχιδάτο, γνήσια σκοτεινό, αγέρωχα επιθετικό. Ναντούλη απόλαυσε αυτή τη δικαίωσή σου όσο προλαβαίνεις, γιατί το επόμενο καλοκαίρι κάτι Ρωμιοί θα σε κεράσουν φαρμάκι.
- Place of Skulls - With Vision
Όπως έγραφα λοιπόν την προηγούμενη βδομάδα, το εξαιρετικό Nailed ντεμπούτο των Place of Skulls δεν χώρεσε στην 30άδα μου, το επόμενο όμως, το With Vision, όντας άλλωστε ακόμα καλύτερο, μπαίνει με το σπαθί του. Κλασικό doom άνευ περαιτέρω προσδιορισμών, με τον μεγάλο Victor Griffin, ο οποίος συνέγραψε τα κλασικότερα άλμπουμ των Pentagram, να κερνάει γενναιόδωρα ριφάρες και σολάρες με τον τόσο χαρακτηριστικό του τόνο (Silver Cord Breaks, The Monster etc) και να αποδεικνύει ότι το ‘χει και πίσω από το μικρόφωνο! Όταν μάλιστα έχεις (μόνο γι’ αυτό το άλμπουμ δυστυχώς) και άλλον έναν Τιτάνα του doom, τον Wino, να συνεισφέρει συνθετικά και να ερμηνεύει με μοναδικό τρόπο κομματάρες όπως το Long Lost Grave ή το The Watchers, ε εκεί πια το 'χεις κερδίσει κατά κράτος το ματσάκι…
- Sir Hedgehog - S/T
Με τον έναν και μοναδικό δίσκο που έβγαλαν τούτοι δω οι ξεχασμένοι Καναδοί παίζει ένα επικών διαστάσεων μπουρδελομπέρδεμα για το πότε ακριβώς βγήκε, με διαφορετικές πηγές να τοποθετούν την κυκλοφορία του οπουδήποτε μεταξύ 2000 και 2003! Μια που το allmusic όμως λέει 2003, το βάζω κι εγώ εδώ για να 'μαι μέσα και προχωρώ στο παρασύνθημα: Τι γαμημένο heavy rock έπος είναι αυτό ρε! Ναι, heavy rock, όχι “stoner”, παρά τις όποιες “χασιματικές”/μαστούρικες στιγμές - και οι Σάμπαθ είχαν τέτοιες, μην το ξεχνάτε, και οι Sir Hedgehog εκφράζουν την ευλάβειά τους για τους Μπαμπάδες (και) με μια φοβερή διασκευή - medley στο Children of the Grave μπλεγμένο με το Call Me των Blondie! Όλο το ζουμί όμως είναι στα δικά τους και ειδικά σε κάτι φανταστικά Bitchlord, Mountain of Attention και πολλά άλλα. Μοναδική μπάντα, ποιος ξέρει γιατί το διαλύσανε τόσο πρόωρα.
- The Tossers - Purgatory
Έγραφα πριν λίγες βδομάδες για τους Tossers από το Σικάγο ότι παρά τις punk καταβολές τους δεν ηχούν σαν ένα punk συγκρότημα που προσπαθεί να παίξει ιρλανδική folk, αλλά το ακριβώς αντίστροφο. Αυτό λοιπόν γίνεται ακόμα πιο ξεκάθαρο στο Purgatory, το οποίο εγκαινιάζει ένα σερί δίσκων που κατά βάση με έκαναν να τους έχω τόσο ψηλά στη συνείδησή μου. Τυπικά εντάσσονται σ’ αυτό που λέμε “celtic punk”, στην πραγματικότητα μιλάμε για 100% Irish folk - αλλά turbo charged Irish folk. Μαγικές μελωδίες, απίστευτο συναίσθημα και κομματάρες που με κάνουν να σκιρτάω και να λέω αχ πότε θα πάω επιτέλους στο Σμαραγδένιο Νησί - εκεί που βρίσκεται και η δική τους καρδιά άλλωστε. Και μια βόλτα στη Windy City βέβαια δεν θα με χάλαγε: Μπορεί να έχει “assholes everywhere”, αλλά έχει και τους Tossers.
- Twisted Tower Dire - Crest of the Martyrs
Ήταν καλή χρονιά το 2003 για τον συχωρεμένο Tony Taylor: Στη διάρκειά του συμμετείχε σε δύο δουλειές που χαίρουν άκρας εκτίμησης από τους λάτρεις του επικού ήχου - το μονάκριβο Mighty & Superior EP των Isen Torr, μαζί με τον μεγάλο Rich Walker των Solstice, και τούτο δω το τρίτο άλμπουμ της βασικής του μπάντας, των Twisted Tower Dire, το οποίο είναι που προκρίνεται για συμπερίληψη σ’ αυτή τη λίστα. Πιάνοντας το νήμα από εκεί που το είχαν αφήσει στο Isle of Hydra, δημιουργούν ένα ακόμα συγκινητικό άλμπουμ γεμάτο βαριές κιθάρες, ηρωικές μελωδίες, παθιασμένες ερμηνείες, από όποια πλευρά και να το δεις είναι 100% αγνό ατσάλι, βγαλμένο από άλλες εποχές.
Tier A
- Burnt by the Sun - The Perfect is the Enemy of the Good
ΣΟΚ-ΚΑΙ-ΔΕΟΣ. Το δεύτερο άλμπουμ των Burnt by the Sun δεν είναι “άλλο ένα” metalcore άλμπουμ (στην εποχή πριν το takeover των θου-Κύριε), ούτε καν το φλερτ με το mathcore δεν το καθορίζει. Είναι μια αληθινή ηφαιστειακή έκρηξη, που άλλο να στην περιγράφει κανείς και άλλο να τη βιώνουν τα αυτιά σου, το μυαλό σου, η ψυχή σου. Δεν έχω ακούσει πολλούς δίσκους στη ζωή μου οι οποίοι όλα όσα κάνουν τα κάνουν τόσο ολοκληρωτικά: Είτε μιλάμε για grindcore έντασης επιθέσεις, είτε για tech ασκήσεις, είτε για μεγαλοπρεπείς, 100% συγκινησιακές μελωδικές ανατάσεις, και πάντα με πύρινους στίχους αποδόμησης της Pax Americana. Από δε highlights άλλο τίποτα, αλλά δεν γίνεται να μη γίνει ξεχωριστή αναφορά σε τρία πραγματικά σπάνιας ποιότητας κομμάτια: 180 Proof, Forlani, Spinner Dun, με riffs και εν γένει εμπνεύσεις που ξεπερνάνε τα περιγραφικά όρια του “γαμάτου”, “τα σπάει” κ.ο.κ. και επιβάλλεται, πλέον, να χαρακτηριστούν υπερβατικά.
We’re escaping from ourselves…
- Cave In - Antenna
Πολύ αμφιλεγόμενο άλμπουμ το Antenna, στην εποχή του τουλάχιστον κατάφερε μια χαρά να διχάσει τους οπαδούς των Cave In, με τα σκουξίματα “ξεπούλημα!” να δίνουν και να παίρνουν. Ρε λες όντως να αποθρασύνθηκαν λίγο περισσότερο απ’ ό,τι έπρεπε οι Cave In, διαπιστώνοντας μέσω του Jupiter ότι “το 'χουν με τα μελωδικά”, και να πήγαν για το μεγάλο κόλπο; Να το ξανακούσουμε λίγο μπας και; ΟΚ… Παιδιά, αν είναι έτσι οι εμπορικοί δίσκοι, εγώ είμαι κοσμοναύτης (έτσι το λέμε εμείς). “Φωτεινές” μελωδίες έχει, ναι, αλλά τις θολώνει ξανά και ξανά μέσα από μια ας την πούμε “noise prog” νοοτροπία τραγουδοποιίας και παιξίματος, που πριν καν προλάβει οποιαδήποτε υπόνοια mainstream-ίλας να σηκώσει κεφάλι, ζντουπ - την ξαναβάζει στη θέση της. So worry not, my children. Οι Cave In παραμένουν - επί της ουσίας - ασυμβίβαστοι πειραματιστές και με ύμνους όπως Inspire, Joy Opposites, Beautiful Son, Breath of Water και, και, και, δεν δικαιούσαι να έχεις κανένα παράπονο.
- DoomSword - Let Battle Commence
Take a look to the earth, my son / The whole of England is awaiting for the terror from the north…
…φτάσαμε λοιπόν στο “Bathory” album των DoomSword! Ήταν δυνατόν να μη σπάσει το επικόμετρο; Προφανώς και δεν ήταν δυνατόν. “Έτσι όπως πάμε, στο επόμενο θα έχουμε μόνο τύμπανα και κραυγές”, χαριτολογούσε τότε ο Deathmaster και αν έχω κάτι να προσάψω στους DoomSword …είναι ότι δεν το αποτόλμησαν! Στον πραγματικό κόσμο βέβαια το Let Battle Commence παραμένει ό,τι πιο πολεμικό υπάρχει. Και μόνο το εναρκτήριο Heathen Assault αρκεί, με το σύνθημα Burn England to the ground! να σε εισάγει σ’ αυτόν τον βίαιο μεσαιωνικό κόσμο καλύτερα από κάθε βραβευμένο TV show. Και οι εικόνες επέλασης των Βίκινγκς στην Αλβιώνα συνεχίζουν να ζωντανεύουν και στο υπόλοιπο άλμπουμ, με τους ήχους από το νορδικό κέρας, τους εμβατηριακούς ρυθμούς και όλες τις υπόλοιπες πινελιές να σε κάνουν να δυσπιστείς για το αν όντως η μπάντα που τους δημιούργησε κατάγεται από την Ιταλία…
Take a look to the sky, Halvdane / We shall fill the air with spears to turn black this Christian sun!
- Dropkick Murphys - Blackout
Τελικά αυτό το άλμπουμ έκανε περισσότερο καλό ή κακό; Έλα μου ντε. Από τη μία είναι γεμάτο τρομερά κομμάτια ιρλανδοπρεπούς punk, με ψιλοεμπορικές βλέψεις μεν αλλά και με πολλή ψυχή, ικανοποιώντας στο έπακρο τη δίψα μου για DKM μουσικές. Από την άλλη, τους οδήγησε τελεσίδικα (ποτέ μη λες ποτέ βέβαια, αλλά…) προς την κατεύθυνση την οποία ακολουθούν μέχρι και σήμερα, που σε μένα τουλάχιστον δεν θυμίζει σε τίποτα πια την μπάντα που κάποτε αγάπησα. Να κρατήσουμε κακία στο Blackout γι’ αυτό λοιπόν; Μπαααα, δεν μου πάει καρδιά… Και τώρα και πάντα λυγίζω μπροστά στη συγκλονιστική εκτέλεση του Fields of Athenry, την μακράν της δεύτερης κορυφαία στιγμή στη δισκογραφία τους, τα σπάω στο απίθανο ντουέτο του Dirty Glass, νιώθω να συγκεντρώνεται στη γροθιά μου όλη η οργή όλων της Γης των Κολασμένων στο Worker’s Song, δίνω όρκο ιερό στα κόκαλα του Woody Guthrie ότι Gonna Be A Blackout Tonight, χασκογελάω στο Kiss Me, I’m Shitfaced μέχρι που το χαμόγελο παγώνει, ρε τι αναπάντεχα σκοτεινή τροπή πήρε τούτο δω… All right then, Murphys. You get a pass (for now).
So come all you losers, you bastards and cheats / Vagrants and barflies down on the street / Follow this path to salvation, vindication awaits / We’re marching on East Broadway Str. tonight!
- Green Carnation - A Blessing in Disguise
Αν έφτιαχνα αυτή τη λίστα τότε, το τρίτο άλμπουμ των Green Carnation θα ήταν χαλαρά μέσα στην πεντάδα μου - τόσο το είχα λιώσει. Και παραμένει θαυμαστό το πόσο επιδέξια κατάφερε να αποφύγει τις κακοτοπιές που ελλόχευαν από τη δραματική αλλαγή προσέγγισης σε σχέση με το Light of Day, Day of Darkness, του οποίου αποτελεί το σχεδόν απόλυτο flipside: Από το ένα, επικών διαστάσεων 60λεπτο κομμάτι, σε φαινομενικά εύπεπτα τραγουδάκια με πιασάρικα ρεφρέν, απλούστατες δομές, φουλ ροκ λογική. Η δύναμη αυτού του δίσκου όμως βρίσκεται στις λεπτομέρειες. Π.χ. στο slap bass και πιο μετά στα keyboard layers του A Lullaby in Winter. Ή στη νοσηρή ατμόσφαιρα που δεν χρειάζεται κανένα μεταλλικό ξέσπασμα στο The Boy in the Attic. Ή στη σχεδόν Debussy-ική αισθητική (!) του πιάνου στο Two Seconds in Life. And I could go on… Εν ολίγοις, ένας πανέμορφος, συγκινητικός δίσκος στο εντελώς δικό τους ατμοσφαιρικό 70s prog ύφος και με την εξαιρετική φωνή του Kjetil Nordhus, η οποία μου “μιλάει” σε ένα πολύ προσωπικό επίπεδο - θα τα ξαναπούμε γι’ αυτόν τον κύριο.
- Nevermore - Enemies of Reality
Αφού ξεμπερδέψαμε τσακ μπαμ με το ποια εκδοχή του Enemies of Reality ακούμε, πάμε να εμβαθύνουμε στο περιεχόμενό του. Το να πας να συγκρίνεις αυτόν τον δίσκο με τους προκατόχους του είναι μεν κατανοητό και αναπόφευκτο, αλλά ταυτόχρονα και άνευ νοήματος: Οι Nevermore εδώ ουσιαστικά δεν προσπάθησαν να ξεπεράσουν το Dead Heart… ή το Politics…, αλλά απλά να φύγουν από τη Century Media. Με τη μία λοιπόν λήγει άδοξα και άβολα η άτυπη “μάχη”. Το πραγματικό ερώτημα είναι άλλο: Τι γκρουπάρα πρέπει να είσαι για να φτιάχνεις “διεκπεραιωτικά” τέτοιον καταστροφικό δυναμίτη; Με την death metal λύσσα που εν μέρει τριγύρναγε και στα προηγούμενα, εδώ να κατακλύζει τα πάντα; Με την ψυχεδελική πλευρά του συγκροτήματος να θριαμβεύει σε καίριες στιγμές και τον Warrel, μέσα σε όλη την τσαντίλα του, να έχει τη διαύγεια να γράψει στιχάρες όπως When I am in the camera eye / Self-immolation can never purify; Ρητορικές ερωτήσεις, η απάντηση δεν απαιτεί περαιτέρω εξηγήσεις. Nevermore είσαι.
- Septic Flesh - Sumerian Daemons
Μεγαλύτερο από όσο μας είχαν συνηθίσει αυτό το κενό των τεσσάρων χρόνων από το Revolution DNA, αν όμως χρειάστηκε τόσο διάστημα για να προκύψει ένα έργο του επιπέδου του Sumerian Daemons, δέκα χιλιάδες φορές χαλάλι. Η τελευταία εξόρμηση των Septic Flesh που αγάπησα, των ατμοσφαιρικών, των αρχαιοπρεπών, των κατάμαυρων, είναι εδώ. Και όσο μου τριβελίζει το μυαλό η σκέψη “ρε μπας και είναι τελικά ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ;”, βυθίζομαι για άλλη μια φορά στην ηχητική τους άβυσσο, η οποία μάλιστα αυτή τη φορά συνοδεύεται από μια πολύ πιο επιθετική προσέγγιση, αγγίζοντας αν όχι ξεπερνώντας σε βιαιότητα ακόμα και τις πρώτες - πρώτες δουλειές τους. Πάνε τα “ενδιαφέροντα” καθαρά φωνητικά του Revolution DNA (δεν με χαλάει), πάνε και τα “light” gothic / ρομαντικά - εδώ έχει μόνο πόνο και έρεβος, όπως άλλωστε ξεκαθαρίζει με το “καλησπέρα σας” το Unbeliever. Φυσικά οι πιο μελωδικές στιγμές δεν αργούν να κάνουν την εμφάνισή τους, κολλάνε όμως τέλεια με τη διάθεση του δίσκου. Septic Flesh με δύο λέξεις στο όνομα, γυρίστε πίσω ή έστω τηλεφωνήστε.
- (The Lord Weird) Slough Feg - Traveller
Αν υπάρχει ένας δίσκος επ’ αφορμή του οποίου άκουσε Slough Feg ας πούμε λίγο περισσότερος κόσμος απ’ ό,τι συνήθως, είναι σίγουρα το Traveller. Και δεν είναι τυχαίο. Χωρίς - κατ’ εμέ - να είναι απαραίτητα ανώτερο άλμπουμ από άλλα τους που προηγήθηκαν ή που το διαδέχτηκαν, είναι εύκολα το πιο χαρακτηριστικό τους, ή, αν θέλετε, εκείνο στο οποίο μοιάζει να μπαίνει μια σχετική τάξη στο χάος που γεννούσε το μυαλό του Mike Scalzi, και όπου οι ιδέες φαντάζουν κάπως πιο ορθολογικά τοποθετημένες. Υποψιάζομαι ότι αυτό έχει να κάνει, τουλάχιστον σε έναν βαθμό, και με την παρουσία στην μπάντα, εκείνα τα χρόνια, του φοβερού και τρομερού κιθαρίστα John Cobett, ο οποίος ήταν εξίσου πληθωρικός αλλά πιο “δομημένος” από τον Scalzi. Αποτέλεσμα, άλλος ένας φανταστικός δίσκος επικού heavy metal με τη σφραγίδα ποιότητας / ιδιαιτερότητας “Slough Feg”, που βέβαια μένει εκτός πεντάδας γιατί οι βασικοί συντελεστές του είχαν ακόμα καλύτερο δίσκο μέσα στη χρονιά 
- Virus - Carheart
Το 2003 οι Voivod, το συγκρότημα που σημάδεψε και διαμόρφωσε όσο κανένα την πειραματική / “παράξενη” πλευρά της μέταλ μουσικής, επέστρεψαν με τον Snake στο μικρόφωνο και, με την προσθήκη του πρώην μπασίστα μιας ας πούμε γνωστής μπάντας, κυκλοφόρησαν έναν κάπως ροκ στις δομές του αλλά πολύ δυνατό ομώνυμο δίσκο. Σ’ αυτή τη λίστα όμως τους φάγανε τη θέση κάτι Νορβηγοί λάτρεις τους και συνάμα επιμελέστατοι μαθητές τους: Ο Carl-Michael Eide των Ved Buens Ende / Aura Noir και άλλων, ο Einar Sjursø των Lamented Souls / Beyond Dawn, ο Petter Berntsen των Audiopain - εν συντομία οι Virus, ένα από τα πιο εκκεντρικά συγκροτήματα μιας, έτσι κι αλλιώς, σκηνής - συλλογικού ζουρλομανδύα. Όσοι τους έχετε ακούσει ξέρετε πόσο “γεια σου” δίσκος είναι το Carheart, όσοι πάλι όχι, αλλά ψήνεστε, ετοιμαστείτε για ένα από τα πιο αλλόκοτα τριπάκια της ζωής σας, γεμάτο ανεστραμμένα / ατονικά riffs, γωνιώδη ρυθμικά patterns και έναν ωκεανό ανέλπιδης θλίψης. Και στο κάτω - κάτω, δίσκος με sample από το Stalker του Ταρκόφσκι δεν μένει απέξω για κανένα πούστη λόγο.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Ένα από τα πιο προκλητικά - συναρπαστικά σχήματα που ανέδειξε ποτέ το ευρύτερο ακραίο μέταλ, οι Νορβηγοί Solefald με το In Harmonia Universali μπαίνουν στο προσωπικό μου Πάνθεον, πηγαίνοντας την avant-garde metal Τέχνη τους σε τελείως άλλο επίπεδο. Δίπλα σε όλα τα θαυμαστά που είχαν παρουσιάσει μέχρι τότε, εδώ προσθέτουν κάποια κρίσιμα στοιχεία που απογειώνουν τη μουσική τους, πολλαπλασιάζοντας τον αντίκτυπό της: Σε τρία κομμάτια, ένα από τα πιο σαγηνευτικά, ερωτεύσιμα σαξόφωνα που έχουν ακουστεί ποτέ στο μέταλ. Ένα πανέξυπνο κόνσεπτ, με μια σειρά “αρετές” προσωποποιημένες μέσα από ιστορικές προσωπικότητες των τεχνών και των γραμμάτων (Μουνχ, Επίκτητος) και θεϊκές - μυθολογικές φιγούρες (Απόλλων, Σατανάς, Διόνυσος κ.ά.). Και, ίσως το “κλου” της υπόθεσης, το πλήρως ανεπτυγμένο πλέον, ιδιότυπο harsh vocal style του Cornelius, αυτός ο αγωνιώδης, πνιχτός θρήνος που το κατανοώ αν κάποιοι τον μισούν, αλλά εγώ βρίσκω ότι συνδυάζεται μοναδικά με το ύφος του συγκροτήματος. Ειδικά στο διονυσιακό-όνομα-και-πράγμα Dionysify this Night of Spring, το κορυφαίο κομμάτι των Solefald και όχι μόνο, με το ξέσπασμα μετά τη γέφυρα να αποτελεί ένα από τα πιο καθηλωτικά μέρη που έχω ακούσει από οποιαδήποτε ακραία (εντός ή εκτός εισαγωγικών) μπάντα.
NUMBER FOUR
.............
Ξεκινάς με ένα ξέφρενο instrumental, τόσο πυκνό σε riffs, lead μελωδίες και σολίδια που οι περισσότερες μπάντες θα λέγανε “ωραία, έτοιμος ο δίσκος”. Και ξαφνικά κάπου μέσα σε όλο αυτό το σφυροκόπημα ξεπροβάλλει ένα άρπισμα κλασικής κιθάρας, το οποίο μετά από λίγο επανεμφανίζεται, και ξανά, και ξανά, μέχρι που γίνεται άψογα η μετάβαση σε ένα καθαρά acoustic κομμάτι. Αισθαντικές γυναικείες φωνές, εκείνο το άρπισμα πάλι, πιανάκι, βιολάκια, βιολοντσελάκια και ένα στιχουργικό περιεχόμενο που σε υποψιάζει ότι παίζει και να μη λέει για σταγόνες βροχής τελικά… Τι φλέβα χρυσού πετύχαμε ωρέ; Οι Hammers of Misfortune στο The August Engine χτίζουν στα θεμέλια του ντεμπούτου τους και εκτοξεύονται σε ακόμα πιο επικίνδυνα ύψη, μέσα από ένα εθιστικό κράμα επικού μέταλ, progressive, power, ατμοσφαιρικών παρεμβολών, ό,τι θες γίνεται εδώ μέσα, με τον John Cobett να ξεσαλώνει στην κιθάρα και κάθε ντουέτο του Mike Scalzi και της Janis Tanaka ακόμα πιο τέλειο από το προηγούμενο. Όλα αυτά μέχρι τη στιγμή - εκεί προς το τέλος - που σκάει μύτη το Doomed Parade. Και τότε πια ο θαυμασμός μετατρέπεται σε δέος. Τι φτιάξανε ρε οι τρελοί. Τι γιγαντιαίο υπερέπος είναι αυτό. Πώς το κάνουνε γαμώ τον Δία. Πώς γίνεται να μην τους ξέρει η μάνα τους και να είναι τόσο θεοί.
NUMBER THREE
.............
Ένα από τα πιο άκυρα ερωτήματα / διλήμματα στο μέταλ είναι “ποιο Nordland των Bathory είναι καλύτερο;”. Νιώσε: Στην ουσία δεν είναι ξεχωριστά άλμπουμ. Είναι τα δύο μέρη ενός ενιαίου έργου, εκείνου που ολοκλήρωσε με τον πιο ταιριαστό τρόπο την επική - από όλες τις απόψεις - καλλιτεχνική διαδρομή του ενός και μοναδικού Quorthon, λίγο πριν κλείσει τα μάτια για πάντα. Εκ των υστέρων, βέβαια, η επίγνωση της απώλειας αυτής καθιστά δύσκολη την ακρόαση ετούτου δω του δεύτερου μέρους του Nordland saga. Σου ανεβαίνει ένας κόμπος στον λαιμό, σου κατακλύζει τις σκέψεις το μεγάλο “γιατί”. Γιατί ρε Όντιν, γιατί τον πήρες από κοντά μας τόσο νωρίς, πριν καν κλείσει τα 40 του και ενώ ολοφάνερα έμπαινε στην πιο δημιουργική περίοδο της ζωής του. Μήπως ήξερες κάτι που εμείς οι κοινοί θνητοί δεν ξέραμε; Ίσως ότι λίγο ακόμα να ζούσε ο ψηλός, θα έφτανε τόσο μακριά τη μαστοριά του στον χειρισμό του Έπους, που θα έφτιαχνε κάτι που τη μεγαλοπρέπειά του δεν θα μπορούσε να την αντέξει πια κανείς; Η αλήθεια είναι ότι ακούγοντας το τελευταίο έργο του, δεν μπορώ να το αποκλείσω ως ενδεχόμενο. Δεν μου το επιτρέπουν όλες αυτές οι - once again - θεϊκές μελωδίες, όπως (ενδεικτικά - όλα τέλεια είναι) στα Sea Wolf, The Land, The Wheel of Sun.
Καλά τσιμπούσια στη Μεγάλη Αίθουσα εκεί ψηλά, Παμμέγιστε.
NUMBER TWO
.............
Τις προάλλες ξανάκουγα το ντεμπούτο των A Perfect Circle και παρόλο που ως συνήθως γούσταρα μια χαρά, μου δημιουργήθηκε μια λίγο ενοχλητική σκέψη: Εντάξει, πολύ ωραίο είναι, “τσεκάρει όλα τα κουτάκια” κ.λπ., αλλά σαν σύνολο μήπως δεν είναι και ακριβώς αντάξιο του καλλιτεχνικού βεληνεκούς του κορυφαίου ερμηνευτή της γενιάς του; Ή είναι ιδέα μου; Χμμμμ. Κάτσε να βάλουμε μία και το Thirteenth Step, μήπως βοηθήσει. Χα. Εδώ είμαστε. Εδώ είναι που πραγματώνεται στην πληρότητά του το κοινό όραμα των Keenan/Howerdel για μια μουσική που θα περνάει ένα γύρο όλες τις εκφράσεις/εκφάνσεις της ροκ και εν γένει σκληρής μουσικής, συνάμα φιλοτεχνώντας μια πελώρια τοιχογραφία όπου θα απεικονίζονται υπό τη μορφή ήχων και σιωπών όλα τα ανθρώπινα συναισθήματα, όλα τα πάθη, όλοι οι φόβοι, όλοι οι πόνοι, όλες οι σκέψεις. Υπερβολικά φιλόδοξο πλάνο για να μπορεί να υλοποιηθεί; Αν κάποιος - δευτεροτρίτος, θα κακιάσω εγώ - επιχειρούσε να το κάνει με “προφανείς” μεθόδους, πιθανότατα έως βεβαιότατα. Οι APC όμως το κάνουν με τον μόνο τρόπο που μπορούσε να γίνει. Υπαινικτικά. Εσωτερικά. Σχεδόν ανεπαίσθητα. Με τον Maynard να συγκλονίζει ηχητικοποιώντας τον Εθισμό σε κάθε πιθανή μορφή του. Αν υπάρχει ένας δίσκος που του αξίζει να στέκει δίπλα στα αριστουργήματα των Tool (έστω και λίγο πιο χαμηλά, ΟΚ), είναι αυτός εδώ.
NUMBER ONE
.............
Τρίτο συνεχόμενο υπερβολικά εύκολο #1 για τη δεκαετία που εξετάζουμε (στην πορεία μάλλον τα πράγματα θα γίνουν λιγότερο ξεκάθαρα - θα δούμε κιόλας βέβαια). Γιατί; Γιατί εκεί στις αρχές προς μέσα της δεκαετίας του 2000 οι Mars Volta ήταν - μαζί με τους Tool - οι μεγαλύτεροι μουσικοί μου ήρωες στο “τώρα” (στο “τότε”), και η χρονική διευκρίνιση δεν είναι καθόλου τυχαία: Ακούγοντας το De-Loused in the Comatorium ένιωθα μια παράξενη σύνδεσή (τους) με τους μεγαλύτερους μουσικούς μου ήρωες άνευ χρονικού προσδιορισμού - τους Led Zeppelin. Δεν ξέρω αν το έχει “ακούσει” κανείς άλλος αυτό, και προσέξτε, προφανώς και δεν εννοώ ότι οι Mars Volta ακούγονται εντελώς παρόμοιοι με τους Zeps, απλά είχα - και σε έναν βαθμό ακόμα έχω - την αίσθηση ότι αφότου λάβει κανείς υπόψη τις απαραίτητες νοερές προσαρμογές ελέω της χρονικής απόστασης των 3 δεκαετιών που τους χωρίζουν, οι παραλληλισμοί είναι εκεί. Οι ιλιγγιώδεις φωνητικές πτήσεις και η κρυστάλλινη χροιά του Cedric Bixler-Zavala δεν φέρνουν λίγο σε Plant; Οι κιθαριστικοί ηρωισμοί του Omar Rodriguez-Lopez δεν είναι λίγο σαν επικαιροποίηση/απόηχος/something-like-that εκείνων του Page; Αυτή η αίσθηση απόλυτης ελευθερίας στην τραγουδοποιία και στο παίξιμο δεν χρωστάει τα πάντα στις διδαχές και στο attitude των πρωτοπόρων του σκληρού ήχου; Πότε άλλωστε υπέκυψαν στον ζυγό της κατηγοριοποίησης οι Mars Volta; Αν τους θεωρήσεις punk (στην ψυχή), είναι το πιο περίτεχνο, φαντασμαγορικό, αντι-punk συγκρότημα όλων των εποχών. Αν τους θεωρήσεις progressive rock, είναι η πιο κολασμένα πωρωτική prog μπάντα όλων των εποχών. Γιατί να μην τους πούμε “Zeppelin του 21ου αιώνα” να καθαρίσουμε;
Αυτό που ακόμα δεν έχω αποφασίσει είναι αν το De-Loused είναι το καλύτερό τους άλμπουμ. Πάντως είναι ή αυτό ή το επόμενο.
34 Likes