Ελεος με τους μονο μειντεν 
1 Like
Θα ήθελα να ζητήσω μια ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΓΓΝΩΜΗ από τους Μέηντεν που είχα τόσα χρόνια το D O D του πεταματού!
2 Likes
Επιτέλους θα κοιμηθεί ήσυχος ο Στιβ.
17 Likes
Στα πεταχτά το 2003 επίσης γιατί
1. Unkle - Never Never Land
2. Yeah Yeah Yeahs - Fever to Tell
3. A Perfect Circle - Thirteenth Step
4. The Mars Volta - De-Loused in the Comatorium
5. Pelican - Australasia
Soundtrack
Δεν θέλω να βάζω compilation soundtracks αλλά λόγω έλλειψης χρόνου το δίνω στο παρακάτω που, αν μη τι άλλο, φυσάει
Cover
35 Likes
Για να φεύγει το 2003, γιατί ο χρόνος πιέζει λίγο αλλά το OCD δεν αφήνει περιθώριο για μισοδουλειές. Παραλίγο να ξεχάσω μερικά πολυ σημαντικά για μένα, τα ριφλεξιζ μιλησαν. Μπορει να ξεχναω και αλλα, αλλα τωρα έγινε
Πεντάδα:
Summary
1. Blut Aus Nord – The Work Which Transforms God
Είχα γράψει εδώ μεταξύ άλλων:
Η μπάντα του Vindsval, έχει αποκτήσει πάμπολλες μεταμορφώσεις. Στις αρχές του αιώνα, οι Blut Aus Nord, ενέδωσαν σε μια πνιγηρή, ψυχρή και στρυφνή. Η απομάκρυνση από τον τότε, ξεπεσμό του black metal ως ένα, συντηρητικό και υποκριτικό εν μέρει, προϊόν, δεν ήταν προνόμιο μόνο ορισμένων τρελών Νορβηγών, όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως. Η βιομηχανική διάσταση, στην οποία το “The Work Which Transforms God” έχει εναποθέσει το παγωμένο κουφάρι του, ήταν αρκετή ώστε να εδραιωθεί, εν μέρει αποκλειστικά στην αισθητική του, μια από τις πιο διεστραμμένες σκηνές που έβγαλε ο ακραίος ήχος. Υπάρχουν φορές, που οι ακροάσεις αυτού του αποδομημένου ηχητικού ορυμαγδού, είναι εφιαλτικές. Αυτές, είναι οι ασφαλείς ακροάσεις. Αν η πρωτοπορία εμπεριέχει ρίσκα, τότε η πομπή των νεκρών κλόουν είναι ικανή να κάνει τα πάντα να σωπάσουν. Η επικρατούσα σιωπή, θα επιφέρει μια καταιγίδα επιφωνημάτων θαυμασμού. Δίσκος που δεν επαναλήφθηκε.
2. Doomsword – Let Battle Commence
Έχει τραγουδάρες, τι να κάνουμε τώρα. Έχει τόσο μεγάλα τραγούδια, που είναι το δεύτερο πιο επικο πραγμα που άκουσα σε αυτό τον αιώνα. Έχει και τρομακτικές ερμηνείες, και αδιανόητα ταιριαστή παραγωγή. Φυσικά, σεβεται φουλ το κονσεπτ του. Γελάει μα πάμπολλα κλασικα epic metal άλμπουμ. Η αλήθεια όμως είναι, πως πιάνει αυτή τη θέση επειδή το έχω συνδέσει με μια πολύ προσωπική εμπειρία από όταν πέθανε η γιαγιά μου.
3. From Ashes Rise – Nightmares (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Είναι το “The Final Goodbye” το καλύτερο κραστ κομμάτι όλων των εποχών; Μπορεί και ναι. Είναι η εναρκτήρια μελωδία του “Reaction” το απόλυτο, επικό, προσκλητήριο στη μάχη; Είναι το συναίσθημα που αναβλύζει από το “On The Fray” τόσο επίπονα απελευθερωτικό; Είναι αυτό το μαυροκόκκινο χρώμα το εξώφυλλο τόσο ισχυρό που μετατρέπει τα πεδία μάχης των κομματιών, που είναι απλά τα καλύτερα της μπάντας, σε κάτι παραπάνω από ένα ιδανικό; Οι From Ashes Rise στον τρίτο τους δίσκο αφήνουν μια πελώρια παρακαταθήκη. Βρείτε το, ακούστε το. Ο συνδυασμος μελωδιών, τυμπάνων και κυρίως της οξύτητας των φωνητικών, ειδικά στο διαφοροποιημένο φινάλε του άλμπουμ με το “In A Free Land”, είναι κάτι το μοναδικό. Όχι από την άποψη της επανάληψης, αλλά από του τι σε κάνει να νιώθεις. Τι σε κάνει να αναζητάς στη μουσική.
4. Enslaved – Below The Lights
H τουριστική φασεΐλα του “Havenless” θεωρώ πως έχει κάνει ελαφρώς υπερεκτιμημένο αυτό το άλμπουμ, ειδικά ως προς τον κομβικό του ρόλο. Το “Monumension” είχε δείξει το δρόμο εμφατικά. Εδώ βέβαια, υπάρχει και το δίπολο των “Queen of Night” και “Ridicule Swarm”. Πραγματικά, ο τρόπος που το πλακ και το προκ μπλέκονται σε διαφορετικές δοσολογίες και διαφορετικά αποτελέσματα σε αυτές τις δύο συνθέσεις, έχει την απάντηση για το τι καθιστά τους Enslaved διαφορετικούς. Η μπάντα, στα δυο τελευταια αλμπουμ επαναπροσεγγίζει αυτή την περίοδο από τουδε και στο λιγο παραπερα, γιατί τα κοφτα και αιχμηρα riffs έχουν 70ς τεχνοτροπιες στην θεματική τους εξέλιξη. Γιατί, κακά τα ψέματα, το “Below The Lights” είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα επειδή ακριβώς καταφέρνει να κάνει τι εύκολο, απρόβλεπτο. Και γιατί ξεκινά με το “As Fire Swept Clean The Earth”.
5. Rancid – Inderstructible
Need For Speed Underground 2 made me do it. Είχε μέσα το ΥΠΕΡΧΙΤ “Fall Back Down” και το μανιακό “Out Of Control”. Ακόμα σκέφτομαι να οδηγάω τα κωλοφτιαγμένα αμάξια στο παιχνίδι με αυτό και απλά να παίρνω τις στροφές τόσο αλανιάρικα (στο μυαλό μου). Ο δίσκος που με μύησε στους Rancid. Ο αγαπημένος μου από δαύτους. Ο τρίτος καλύτερός τους. Το είπα. Γεμάτος τραγουδάρες. Τολμήστε να βάλετε το “Spirit of ‘87” σε παρτυ να δειτε κατι. Θεωρώ αδύνατο να νιώθει κάποιο έστω και λίγο και να μην λατρέψει αυτό το άλμπουμ αν το ακούσει. Τεράστιοι Rancid, σας άξιζε επιτέλους μια θέση στην πεντάδα.
Για τη 15δα:
Summary
6. Watain – Casvs Lvciferi
O E. σε συνέντευξή μας μου είχε πει πως μετά από αυτό το δίσκο όλοι άρχισαν να χρησιμοποιούν «ορθόδοξες» απεικονίσεις. Τρίγωνα, φίδια, σκεύη, κλπ. Νταξει, προσπερνώντας τον ελιτισμό, έχει ένα δίκιο, αλλά δεν ήταν μόνο του το άλμπουμ. Το σουηδικό black metal συναντά το εσωτερικό του καθεδρικού του Nidaros, και ο τρόπος που οι μελωδίες, το μπάσο, όλα μπαίνουν στη θέση τους εδώ δημιουργούν ένα γηπεδικό μεν, αλλά τόσο μοχθηρό και υπνωτικό, έργο. Το magnum opus των Watain είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος που έβγαλε η χώρα τους στο ιδίωμα. Είναι, το δισκοπότηρο με αίμα που μας έλουσε σε εκείνο το συγκλονιστικό λάιβ το 2014, είναι το παραδοσιακό black metal όπως έχει νόημα. Είναι αλάνθαστο. Puzzles Ov Flesh συνδέεται με Antaeus πολύτροπα. Στο ομότιτλο πέφτουν οι ταχύτητες, σκάνε κεραυνοί και βροντές και χτυπά μια καμπάνα. Το πνεύμα του απόκρυφου Πατέρα είναι παρόν.
7. King Diamond – The Puppet Master
Μην τα ξαναλέω:
Το “The Puppet Master”, διαθέτει πλήρως όλα τα χαρακτηριστικά ενός trademark King Diamond δίσκου. Η ιστορία του αρχικά, είναι τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και αποκρουστική, που μπορεί κάποιος να μείνει άναυδος απλά παρακολουθώντας τον King Diamond να τη διηγείται. Χριστούγεννα, στη Βουδαπέστη και ο King Diamond, ξανά πρωταγωνιστής, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Victoria σε ένα show του Puppet Master. Βέβαια, ο κύριος αυτός, μαζί με τη γυναίκα του, έχουν άλλα πλάνα. Η τραγική κατάληξη του ζεύγους, μέσα από την εναλλαγή συναισθημάτων του πρωταγωνιστή, απλώνεται υπέροχα στα τραγούδια του δίσκου. Εμφανίζονται πάλι κιθάρες που δεν ξεχνιούνται μετά από τις πρώτες ακροάσεις, όπως και refrains που δεν είναι διαδικαστικού τύπου. Το ομότιτλο, καταιγιστικό, μπαίνει εύκολα στο πάνθεον των συνθέσεων της μπάντας, ενώ το “Magic” που ακολουθεί είναι από τις πιο φορτισμένες της συνθέσεις. Το “The Ritual” επιβλητικό, θα κατακλύσει το δωμάτιο του ακροατή με κλωστές, βελόνες και διάφορα σχετικά μαραφέτια, ενώ το σερί από το “Blood To Walk” μέχρι το “Christmas” δε φθείρεται με καμία ακρόαση. Το “The Puppet Master” είναι πολύ καλύτερο από όσο η χρονική του ιδιαιτερότητα του επιτρέπει.
8. Wolfbrigade – In Darkness You Feel No Regrets
O κοινωνικός μαρασμός και η αποξένωση όπως αποτυπώνονται στο καλύτερο άλμπουμ των Σουηδών lycanthro punks είναι κάτι το εθιστικό. Λέμε πολλά για τους Wolfbrigade, πόσο το έχουν κουράσει, ή πόσο μότορχεντ έχουν γίνει πλέον, ή πως άλλαξαν προς το μεταλ τα τελευταία χρόνια. Από την αναφορά στον τίτλο στους Antisect, και από εκεί στους Mob47 και τους Anti-Cimex, αλλά κυρίως στο πως πήραν την πρώτη ύλη των τρομερών Wolfpack και της έδωσαν ουσία στη συνέχισή της, οι Wolfbrigade κυκλοφόρησαν ένα αντερκραου κλασικ. Αν σε πιάσουν δε οι μελωδίες και οι d-beat καλπασμοί του, δεν θα σε αφήσουν ποτέ ήσυχο. Δίσκος - κόσμημα. Με εξωφυλλάρα.
9. Thursday – War All The Time
Και αναφωνώ ξανά, τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ το σύμπαν; Τι φωνητικά είναι αυτά ρε Geoff Rickly, γιατί μας ρημάζεις με τη γλυκιά σου χροιά και τις μελαγχολικές σου γραμμές την πσυχούλα; Γιατί οι συνθέσεις είναι τόσο δουλεμένες που κρατάνε από το χαρντκορ αλλά το κανουν και ημο, και ποστ, και τα παντα όλα; Γιατί στο ομότιτλο κομμάτι τραγουδάω “War all of the time / In the shadow of the New York skyline / We grew up too fast falling apart / Like the ashes of American flags” ακόμη λες και είμαι 12χρονο; Γιατί, πολύ απλά, οι Thursday είναι ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα της εποχής τους, και με αυτό το άλμπουμ γέννησαν αυτή την μοντερνοχαρντκορ φουρνιά που πλέον έχει πάει τη σκηνή αλλού, όντας και πιασάρικη, και συναισθηματική, και τα πάντα όλα.
10. Cursed – One (“I”)
Το πρώτο άλμπουμ των metallic hardcore Καναδών τιτάνων, υπό την σκέπη της Deathwish του Bannon, δεν είναι το αγαπημένο μου από αυτούς (είμαι basic σε αυτά), αλλά έχει αυτή την crust/sludge ορμή που ενώνει τους Poison Idea με τους His Hero Is Gone. Αδιανόητος μηδενισμός, τρομακτική τεχνική, φωνητικά που ρημάζουν με τις πολυσχιδείς ερμηνείες, και η αφετηρία μιας επταετίας που άφησε ανεξίτηλο στίγμα. Εδώ, το “I”, με τις πσαγμένες αναφορές του, τα μανιακά του κοψίματα, την λάσπη, την απώλεια αίσθησης χρόνου αφού οι διάρκειες δεν έχουν καμιά σημασία, είναι πλέον ένα χαμένο μνημείο μιας άλλης εποχής. Βέβαια, παραμένει μοντέρνο και φρέσκο μέχρι σήμερα.
11. Darkthrone – Hate Them
Εντάξει. Δεν είναι από τα καλύτερα άλμπουμ τους. Αλλά ρε διάολε, μπαίνει το “Rust” και τσουτσουριάζω. Στο “Fucked Up And Ready To Die” βρίσκονται ψήγματα της μεταστροφής των επόμενων ετών, το “Divided We Stand” είναι έτοιμο για best-of τους, οι ορθοπεταλιές του “Striving For A Piece of Lucifer” ο ποιητικός νιχιλιστικος ρομαντισμος που λατρευω σε δαυτους. Τελικά, όχι και άσχημα, έτσι;
12. Neurosis & Jarboe – Neurosis & Jarboe
Για μένα, αποτελεί το άλμπουμ που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για όσα βιώνουμε στον σύγχρονο υπόγειο post ήχο τα τελευταία χρόνια. Η ιέρεια δίνει υπόσταση σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά τραγούδια των Neurosis, και στιγμές όπως το “Taker” ηχούν μέχρι και σήμερα μπροστά από την εποχή τους. Παραγνωρισμένο αριστούργημα.
13.Χειμερία Νάρκη – Στη Σιωπή Της Αιώνιας Θλίψης
Η συνέχεια, τρόπον τινά, των Χαοτικό Τέλος, ήταν λίγο πιο λυρική θα έλεγα, και ατμοσφαιρική. Βασικά, ήταν το ιδανικό πέρασμα για το 90s εγχώριο crust στη νέα δεκαετία. Ασήκωτα και αρχοντικά mid-tempo μερη, πειστικές ερμηνείες, σαρωτικό άλμπουμ. Η συνέχεια, μπορεί να ήταν και καλύτερη, αλλά αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της σκηνής. Την εμφάνισή τους το άλλο σάββατο στο Punk Against Capitalism την περιμένω πως και πως.
14. Nevermore – Enemies Of Reality
Μαλάκα μου, το remaster ήταν τόσο καλό που μέχρι και το εξώφυλλο βγήκε σε καλύτερη ανάλυση. Μην τα ξαναλέω όμως για αυτή την επιλογή. Ξέρετε εσείς. Έχει το ομότιτλο και το “I, Voyager” μέσα, που αποτελεί ένα από τα απόλυτα μεταλ κομμάτια. Για ακόμη μια φορά, ο Dane ξεδιπλώνει την τιτάνια και περίτεχνη στιχουργία και ερμηνευτική του δεινότητα, όντας απλησίαστος από άλλους μεταλλαδες στιχουργους. Ναι, πιο thrash/death, πιο βίαιο, αλλά συναρπαστικό.
15. Bathory – Nordland II
Στην, ίσως μεγαλύτερη παράλειψή μου στο παιχνίδι, ξέχασα το 2001 να αναφέρω το “Atlantis Rising” των Manilla Road. Αυτός είμαι. Εκεί, στο πιο μεταλ κονσεπτ ολων των εποχων, σκαει το υπερ riff του “March of The Gods”, στην κάθοδο των Aesir για να τις παίξουν με τους Μεγάλιους Παλαιούς. Ο Quorthon, είπε να σεβαστεί τους έτερους μεγάλους του επικού ήχου, και να το αξιοποιήσει στο “Flash Of The Silverhammer”. Πιο χεβιμεταλλαδικος και επικος, δίχως όμως τις μεγάλες συνθέσεις του πρώτου μέρους, ο διάδοχος κλείνει το κεφάλαιο Bathory με αρκετά μερακλίδικο τρόπο. Για τελευταία φορά λοιπόν, “the winds of mayhem (outro)”.
20 άλμπουμ που θέλω να πολυλογήσω για αυτά γιατί τα εκτιμώ:
Summary
16. Anthrax – We’ve Come For You All
Ο πρώτος δίσκος των Anthrax που είχα ακούσει. Ή αλλιώς το άλμπουμ με το “Safe Home” μέσα. Νομίζω ο αγαπημένος μου δίσκος τους με Bush, ή και γενικά. Τρομερή χέβιμεταλ αντίληψη για αρχές 00ς, έδειξαν πως ανέκαθεν το θρας τους καταπίεζε. Τους πάει πολύ αυτό μωρέ.
17. 1349 – Liberation
Καλά, πήγα να το ξεχάσω αυτό, αλλά ευτυχώς. “Manifest”, το τρομακτικό “I Breathe Spears”, το οπαδικό “Riders Of The Apocalypse”. Κανείς δεν έπαιξε καλύτερο νορβηγικό black metal στα ‘00s από ότι οι 1349 στους τρείς πρώτους δίσκους τους. Επίσης, αυτό και το επόμενο, μάλλον είναι και τα άλμπουμ που τοποθετούν τον Frost ως ισάξιο, αν όχι ανώτερο, ναι το είπα, ντράμερ του Hellhammer. Τι υπερσυγκρότημα. Κρίμα για την πτώση την επόμενη δεκαετία.
18. Terror – Lowest Of The Low
Δηλαδή, σκέψου να συστήνεσαι έτσι. Ένα από τα πιο βίαια, σαρωτικά, πνιγηρά, ανελέητα hardcore σχήματα του αιώνα σε ένα EP συμπυκνώνει όλη του την ύπαρξη. Τότε, που με τον Todd Jones, πριν φτιάξει τους Nails (έρχεται το προσκύνημα) όριζαν τι εστί ήχος και riff σε ένα ιδίωμα που είχε ξεχάσει αυτή του την πτυχή. Δέος.
19. Killing Joke – Killing Joke
Και κάπου εδώ, με τη συνεισφορά του Dave Grohl, οι Killing Joke ανανεώνονται και συστήνονται εκ νέου. Μεταλλίζον industrial/post-punk, με πολύ μεγάλα τραγούδια και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους για μένα.
20. Anti-Flag – The Terror State
Turncoat! Killer! Liar! Και ναι, οι Anti-Flag διορθώνουν το μικρό παραπάτημα του “Mobilize” του 2002 και κυκλοφορούν άλλο ένα τέλειο πολιτικοποιημένο punk rock άλμπουμ, με τραγουδάρες, στιχάρες, μελωδιάρες, ηχάρα, όλα τσίτα. Έχει και το “You Can Kill A Protester, But You Can’t Kill A Protest” μέσα ε. Α ρε Anti-Flag…
21. Viktor Vaughn - Vaudeville Villain
Ο MF DOOM βρίσκει στην alter-ego περσόνα του τον ιδανικό τρόπο για να συνεχίσει να δικάζει ένα ολόκληρο ιδίωμα. Λίγο πριν γίνει μύθος του hip-hop, εδραιώνεται ως ο αντιήρωας που χρειάζεται το ιδίωμα. Παραγωγές και ατμόσφαιρα από αστυνομικό δράμα, ταχύτητες και flow συγκλονιστικά, και ένα ακόμη αλάνθαστο άλμπουμ για τον τιτάνα.
22. Turbonegro – Scandinavian Leather
Πιο glam/sleaze punk από ότι οι προκάτοχοι, ολοκληρώνει τον ιδιότυπο κύκλο των Νορβηγών με τρόπο εξίσου απολαυστικό. Μόνο αγάπη για αυτή την μπάντα.
23. Funeral Mist – Salvation
Τι είναι ορθόδοξο black metal κύριε; Τούτο δω τέκνο μου. Και παραλίγο να το ξεχάσω κιόλας, το είχα για 2004. ΟΚ, για μένα μετέπειτα το έκαναν καλύτερα, αλλά εδώ ήδη υπάρχουν δείγματα (λεγε με “Perdition’s Light”, “Bread To Stone”, “Sun of Hope”) για το πώς ο Arioch μπορει με τις φωνητικές και κιθαριστικές του ικανότητες να σε αφησει μαλάκα. Αν και είναι μεγαλύτερος. Οι Funeral Mist δικαίως βρέθηκαν στην ελιτ του ιδιώματος, και αποτέλεσαν το αντίπαλο δέος στην γαλλική επέλαση. Μέχρι και τώρα, συγκλονιστικά πράγματα.
24. Iggy Pop – Skull Ring
Stooges, Green Day, Sum 41, The Trolls, Peaches. O Iggy επιστρέφει στο δικό του πανκ με βοήθεια από σπουδαίους καλεσμένους. ΟΚ, άνισος δίσκος, αλλά τα καλά κομμάτια, δεν είναι απλώς σπουδαία, αλλά μέχρι και σήμερα ηχούν άψογα. Επίσης, παραγωγάρα. Δίσκος που έδειξε το δρόμο στο φετινό “The Loser”. Από τα άλμπουμ του που άκουσα όσο λίγα.
25. Windir – Likferd
Άθελά του, το κύκνειο άσμα των Windir κλείνει και ένα βαθιά συναισθηματικό κεφάλαιο του μελωδικού Viking black metal. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι των Windir είναι σεμιναριακοί, άψογοι. Συνθέσεις που όποτε και να παίξουν θα σου επιβάλλουν να τις προσέξεις. Μπαντάρα.
26. The Lord Weird Slough Feg – Traveller
Κάποτε είχα φάει μεγάλο κόλλημα με αυτό το Thin Lizzy-ικό επικό heavy metal. Οι τωρινές ακροάσεις το έριξαν ελαφρώς στην κατάταξη, αλλά για αυτό φταίνε μάλλον τα γούστα μου σήμερα. Μιλάμε για αδιανόητες τσίτες με ένα riffing που δεν σταματάει στιγμή και αυτό μέχρι και τώρα με εντυπωσιάζει.
27. Leviathan – The Tenth Sub Level Of Suicide
Έπειτα από 70 χιλιάδες ντέμο ο Wrest κυκλοφορεί το ντεμπούτο των αμερικανών Leviathan, και παρουσιάζει μια ψυχρή και σχεδόν μηχανιστική αντίληψη περί ατμόσφαιρας. Στο μέλλον θα κάνει πραγματάκια, αλλά ήδη εδώ βάζει ένα σημαντικό και παρανοϊκό θεμέλιο οικοδόμησης του USBM.
28. Cave In – Antenna
Ο δίσκος που έκανε μεγάλους και τρανούς τους Cave In και σε κοινό εκτός του –core. Ένα άλμπουμ πιο επιδραστικό και βαθύ από όσο του καταλογίζεται.
29. Revenge – Triumph.Genocide.Antichrist
Από τη στιγμή που μπαίνει το “Decimation Antichrist”, ό,τι έχτιζαν σε δύο σοβαρά EP, οι Καναδοί το τίναξαν στο πιο βαθί λαγούμι. Το Ross Bay Cult γίνεται ακόμη πιο βίαιο, και οι Revenge, αν και μάλλον μεγάλοι μαλάκες, μια από τις πιο εντυπωσιακές war black metal μπάντς έβα. Στο μέλλον, θα μεγαλουργήσουν περισσότερο.
30. AFI – Sing The Sorrow
Δεν είναι “Black Sails…” αλλά είναι κοντά. Είναι μια από τις πολλές μεταλλάξεις τους, μάλλον η πιο μαζικά θελτική. Είναι η απόδειξη πως μάλλον οι AFI δεν ανήκουν σε καμία σκηνή, αλλά μπορούν να φέρουν κοντά άτομα από διαφορετικές. Είναι το άλμπουμ που αν η παρεά νιώθει, θα απογειώσει τη βραδιά.
31. Strapping Young Lad – SYL
Δεν ξέρω ποια η γενικότερη γνώμη των οπαδών του Devin για τους SYL, αλλά τους θεωρώ πραγματικά εντυπωσιακό project, και όχι απλώς λόγω ακρότητας. Εδώ, στην πιο εύπεπτη στιγμή τους, παραμένουν ένα τέρμα ξεχωριστό και ενδιαφέρον σχήμα.
32. Every Time I Die – Hot Damn!
Φάπες στους επίδοξους ανταγωνιστές. Κάπως έτσι, οι Every Time I Die γίνονται ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολυσχιδή κτήνη του σκληρού ήχου για τον αιώνα. Συνθέσεις και ερμηνείες δίχως αύριο, mathcore που όμως το κάνουν ό,τι θέλουν, τεράστιοι, μυθικοί.
33. Armagedda – Only True Believers
Λίγο πριν γράψουν τη δική τους ιστορία στο black metal με χρυσά γράμματα, οι Σουηδοί κυκλοφορούν ένα άλμπουμ αυστηρά για μύστες και όχι μυστικιστές του ήχου. Με άλλα λόγια, ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των ‘00s.
34. Blink-182 – s/t
Μάλλον ο δίσκος των blink που έχω ακούσει περισσότερο όσο κανέναν άλλον. Έχει και το “I Miss You” μέσα. Μάλλον θα φταίει πως το ζήσαμε όταν βγήκε ασουμε. Σε κάθε περίπτωση, οι blink έχουν καλύτερη συνολική δισκογραφία από ότι τους καταλογίζεται. Θα το πρότεινα ως πρώτη επαφή με την μπάντα.
35. Rise Against – Revolutions Per Minute
Το είχα υποτιμήσει αυτό το άλμπουμ, αλλά ξεκινάει ρε γαμώτο με το “Black Masks & Gasoline”. Τι ύμνος είναι αυτός; Από εδώ και του χρόνου, ξεκινάει η αφοσίωσή μου στο σχήμα. Τι καθαρά φωνητικά είναι αυτά ρε Tim. Πόσο βάθος έχετε ως σχήμα, πόσο σταθεροί. Συγκίνηση.
τα θυμήθηκα, ακόμα μου αρέσουν για διάφορους λόγους, άλλα 20 που τα κρατάω σε αυτή την αναδρομή.
Summary
- Khanate – Things Viral
- Machine Head – Through The Ashes Of Empires
- Entombed - Inferno
- Katharsis – Kruzifixxion
- Iron Maiden – Dance Of Death
- Poison The Well – You Come Before You
- Belphegor – Lucifer Incestus
- Dimmu Borgir – Death Cult Armageddon
- Kayo Dot – Choirs Of The Eye
- Mithras – Worlds Beyond The Veil
- S.V.E.S.T. – Urfaust
- Alkaline Trio – Good Mourning
- Dropkick Murphys – Blackout
- Against Me! – As The Eternal Cowboy
- Strike Anywhere – Exit English
- The Distillers – Coral Fang
- Thrice - The Artist in the Ambulance
- Voivod – Voivod
- Daughters – Canada Songs
- Agoraphobic Nosebleed – Altered States Of America
33 Likes
Ο μύστης ο σωστός!
2 Likes
Προσεχε μολις κατεβηκε θα γινει ακουσμα αυριο το πρωι 4μιση στο ποδηλατο. Ελπιζω να παιρνω τις στροφες ηρεμα.
4 Likes
Για να δούμε
1 Like
Dropkick Murphys - Blackout
Unkle - Never, Never, Land
Doomsword - Let Battle Commence
Edge of Sanity - Crimson
Muse - Absolution
31 Likes
Έλα ρε Μέρφαροι #1
2 Likes
συναισθηματική ψήφος, πρέπει να τον έχω ακούσει χιλιάδες φορές αυτόν τον δίσκο στη δεκαετία εκείνη.
1 Like
Εντάξει ήταν στα ντουζένια τους τότε, τι να λέμε, τα έγραψα και στο δικό μου.
Εν τω μεταξύ για μένα δεν είναι καν στα τοπ 3 των DKM!
edit
*παίζει να μην είναι καν στα τοπ 3
Μην είμαι και απόλυτος
2 Likes
2003
(Η χρονιά που στις ειδήσεις βλέπαμε κάθε μέρα τον πόλεμο στο Ιράκ, η χρονιά που το κόκκινο ήταν το πιο in χρώμα, η πρώτη χρονιά που είδαμε στους δέκτες μας το “Καφέ της Χαράς”, η χρονιά που ο Ολυμπιακός πήρε για πρώτη φορά το 7ο συνεχόμενο πρωτάθλημα, πριν του σπάσει το σερί ο Παναθηναϊκός)
Η πεντάδα:
1. Katatonia – Viva emptiness
Στη λίστα με τα άλμπουμ που έχω ακούσει πιο πολύ. Από τα τελευταία των Katatonia που ακούς και απολαμβάνεις στην ολότητά τους, γιατί κανένα κομμάτι δεν είναι filler. Συνθέσεις που διηγούνται ιστορίες, ατμόσφαιρα αστική, στοιχειωμένη, νοσταλγική και οργισμένη. Το δυναμικό “Ghost of the sun”, το ατμοσφαιρικό “Inside the city of glass”, το μελαγχολικό “A premonition”, τα κεφάλαια βιβλίου “Will I arive” και “Walking by a wire”, το κινηματογραφικό “Evidence”, που έγινε και μια από τις μεγαλύτερες επιτυχίες τους, όλα δένουν και ξεχωρίζουν σ’ ένα άλμπουμ που έχει επανηχογραφηθεί πολύ επιτυχημένα το 2013.
2. Evanescence - Fallen
Ένα από τα άλμπουμ που δεν χάθηκαν ποτέ στη λήθη του χρόνου, ένα ορόσημο της nu-metal μουσικής των '00s, ένα άλμπουμ που έβαλε την γκοθ αισθητική στη mainstream κουλτούρα. Η φωνή της Amy Lee μας ταξίδεψε σε σκοτεινά μονοπάτια κι αυτό μας άρεσε τόσο που αντιγράφαμε το cd χέρι με χέρι από όποιον είχε ίντερνετ στην κωμόπολη που ζούσαμε. Άγγιξε όλους τους συνομηλίκους μου, όσους άκουγαν λαϊκά, όσους άκουγαν ποπ, όσους άκουγαν rnb. Ο αντίκτυπος που είχε αποδεικνύεται στο ότι σειρές anime εμπνεύστηκαν από το εξώφυλλό του (βλ. Ergo Proxy). Αγαπημένο κομμάτι: Everybody’s fool. Άλλωστε ποιος ξεχνάει το βαθυστόχαστο βιντεοκλίπ που το συνόδευε; Γενικά, πολύ καλές συνθέσεις, πολύ σωστή προώθηση, πολύ καλή παρακαταθήκη.
3. Deadsoultribe – A Murder of Crows
Ένα άλμπουμ με συναίσθημα που αγγίζει κάθε μέταλ ψυχή. Αγαπημένα κομμάτια: “regret”, “some things you can’t return”
4. The Gathering - Souvenirs
Όταν συνέχιζαν να χτίζουν ατμόσφαιρα και συναίσθημα με τη φωνή της Anneke. Βάζεις μπυρίτσα, απολαμβάνεις το αριστούργημα και ακούς καλά τους στίχους. Θα έχουν κάποιο νόημα για σένα. Μπορεί και όχι. Αγαπημένο κομμάτι το “Even the spirits are afraid” που εκτός από σεμινάριο drumming, είναι ένα trip-hop έπος.
5. Χάσμα – Κάθε Φορά Που Άλλος Γίνομαι
Κάθε σωστή λίστα, πρέπει να έχει και κάτι τελείως διαφορετικό, αυτό στη δική μου περίπτωση είναι μόνο το ελληνικό πανκ. Πρόκειται για το άλμπουμ των Χάσμα που ολοκλήρωσε τον κύκλο της μπάντας με δημιουργικό τρόπο και συνθέσεις παρόμοιες μ’ αυτές που μας είχαν συνηθίσει, χωρίς να καταντούν βαρετές.
Βέβαια, η πάνκισσα OwlKitty, ακόμα κι αν πετύχει το Γιώργο που έκανε φωνητικά και κιθάρα να παίζει μπλουζ σε κάποιο γνωστό σε λίγους μαγαζί του κέντρου, θα κρατιέται να μην του φωνάξει “Παίξε πανκ” και μπορεί και μετά από πολλές μπύρες να το φωνάξει.
Honorable mentions:
Opeth - Damnation
Summary
Όπως λέει κι ένα μη σοβαρό τουίτ που διάβασα κάποτε, ο μελαγχολικός ήχος του άλμπουμ προέκυψε όταν αποφάσισαν να παίξουν όλη τη μίξη σε ταχύτητα 0.5, οπότε και το κράτησαν έτσι. Πάντα θα αναρωτιέμαι αν βγήκε πρώτο το “In my time of need” ή το “Two dead names” των Rapture. Όπως και να έχει, ένα αριστούργημα.
Epica- The Phantom Agony
Summary
Ίσως το μόνο άλμπουμ των Epica που έχω αγαπήσει. Ένα ορόσημο της symphonic metal, με τη Simone να δίνει το μέγιστο των φωνητικών της ικανοτήτων. Το λυρικό θέμα είναι οι κίνδυνοι της οργανωμένης θρησκείας, θέμα που αποδίδεται πολύ ξεκάθαρα και χωρίς συμβολισμούς. Όλοι οι στίχοι είναι γραμμένοι από τον Mark Jansen.
Linkin Park - Meteora
Summary
Είναι ένα άλμπουμ που επίσης άφησε το δικό του στίγμα στα '00s, στη nu-metal, στην παγκόσμια μουσική. Ωστόσο, θεωρώ πως το “Numb” ως κομμάτι τα σάρωσε όλα. Να πω την αλήθεια, δεν το έχω ακούσει πολλές φορές ολόκληρο.
Cradle of filth - Damnation and a Day
Summary
Ένα άλλο επίπεδο, όπως κάθε τι που έχουν κάνει οι Cralde of filth. Ακραίος ήχος, ακραία θεματολογία, χωρίς υποκρισία. Pure metal.
Mirror of deception – Conversion
Summary
Doom, πολύ λίγο γνωστό, αρκετά ξεχασμένο, αλλά πολύ αξιόλογο. Έχει το πιο απλό εξώφυλλο του κόσμου, αλλά οι συνθέσεις το δικαιώνουν. Αγαπημένο κομμάτι: "Vanished
Εξώφυλλο της χρονιάς:
Katatonia - Viva emptiness
Και για τις δύο εκδοχές του
-
Όταν το κοριτσάκι πήγαινε δημοτικό
-
Όταν τελείωνε το γυμνάσιο
38 Likes
Παρασκευουλα.
| 1 | The Lord Weird Slough Feg | Traveller |
|---|---|---|
| 2 | Doomsword | Let Battle Commence |
| 3 | Twisted Tower Dire | Crest of the Martyrs |
| 4 | Lost Horizon | A Flame to the Ground Beneath |
| 5 | Hammers of Misfortune | The August Engine |
Εξωφυλλο
26 Likes
Καπου στα μισα να πουμε οτι εχουμε ήδη 78 δισκους 
και
διαφορα τριτου ενατου 10 βαθμουλακια…
οση δηλαδη και μεταξυ δεκατου και εβδομηκοστου ογδοου 
καλα και ο πρωτος απο τον τριτο 5 βαθμοι διαφορα… οποιος βρει νικητη κανω giveaway κουφαρι τζιτζικα 
9 Likes
Ήταν αναμενόμενο από ένα σημείο και μετά, τελειώνουν σιγά σιγά οι “οικουμενικοί” δίσκοι (όσο μπορούν να υπάρξουν τέτοιοι) και βάζει ο καθένας το μακρύ του και το κοντό του
(which is not a bad thing)
11 Likes
20 χρόνια πριν είχαμε 2003
Τότε ακούγαμε το 20χρονο Kill em All και το κατηγοροποιούσαμε στις παλιατζούρες. Φανταζόμασταν δε οτι σε 20 χρόνια οι τότε “νέοπες” θα κυριαρχούσαν στη σκηνή. Και ακόμη ακούμε το Κill em All (όπου KEA ο καθείς βάζει ότι θέλει). Τι ακούγαμε όμως τότε;
5. Deftones - Deftones
Τίποτα δεν είναι ίδιο μετά το White Pony. Πως να ξεπεράσεις ή να πλησιάσεις το στα αυτιά μου άπιαστο. Δεν τα κατάφεραν. Ούτε με το ομώνυμο, ούτε με κανένα (Crosses ακούς;). Αδικημένος, παρόλα ταύτα ο δίσκος, είναι μία μίξη όλων των στοιχείων των τριών πρώτων και δουλεύει άψογα. Προτελευταίο βήμα πριν την τραγωδία.
4. Terror - Lowest Of The Low
Αρχοντικό, αυθεντικό, πανέμορφο (sic) hardcore. Στα χνάρια των άλλων, δίχως αιφνιδιασμούς και φιοριτούρες, αυτό που βλέπεις είναι αυτό που παίρνεις. Μπάντα συνεκτικός κρίκος μεταξύ παλιάς σχολής και νέας.
-Πόσα pit θες;
-Terror
3. Radiohead - Hail To The Thief
Μην όντας ορκισμένος φανμποις της μπάντας, δεν μπορώ να κατανοήσω το θάψιμο που τρώει ο συγκεκριμένος δίσκος. Είναι πολύ pop, πολύ σκοτεινός, τι στον δαίμονα; Εγώ λοιπόν δηλώνω ερωτευμένος με τον συγκεκριμένο. Η ατμόσφαιρά του μου τρυπάει τα μηλίγγια, με κυριεύει. Στείλτε με μαζί του στη σελήνη (η επόμενη στάση) να την αποικίσουμε.
2. The Haunted - One Kill Wonder
3 στα 3.
-Αγαπημένε μου Πήτερ. Ξεπετάμε την μία κομματάρα μετά την άλλη. Σκίζουμε τα ουράνια με τα riff μας. Ξεφτιλίζουμε τον ακραίο ήχο χώνοντας του όσο μελωδία παίρνει. Καταστρέφουμε τα πάντα. Μας λείπει η τρέλα σου. Γύρνα πίσω. Χτες.
-Hold my rEVOLVer.
Πέρα από τα γραφικά η μπαντάρα με τον βόθρο είναι πια στον αυτόματο. Σαν της παλιές καλές θρίλερ ταινίες. Σαν τα Mortal Kombat. Περιμένεις απλά το fatality.
1. Machine Head - Through The Ashes Of Empires
Κάποτε η Roadrunner ανέβαζε στο σαιτ της κομμάτια από τους επερχόμενους δίσκους των συγκροτημάτων της. Πηγαίναμε στα internet cafe χαζολογούσαμε και εκεί στο in between ψάχναμε αν κάποιος κυκλοφόρησε κάτι. Ουπς! Καινούργιο τραγούδι Machine Head. Left Unfinished. Σούπερ! Τσιμπάμε το digipack με το που κυκλοφορεί, τοποθετούμε.
HEAR ME NOW
WORDS I VOW
NO FUCKIN REGRETS
H σημαία της δεκαετίας έρχεται να σαρώσει τα σύμπαντα. Το Imperium στα 401 του δευτερόλεπτα σημαίνει την επέλαση, η οποία θα λήξει προς το παρόν με το Descend the Shades of Night. Επικά! Όπως θα μας βρει και το 2007.
Καλύτερο Εξώφυλλο της Χρονιάς
Machine Head - Through The Ashes Of Empires
39 Likes
Καλησπέρα, τσέκαρε όποτε μπορέσεις αν έχω στείλει λίστα στην πλατφόρμα για το 2003; Δεν θυμάμαι…
1 Like
2003 (λίγο πιο συνοπτικά):
#5+1
Opeth - Damnation
Γλυκόπικρο, μελαγχωλικό και ευαίσθητο, ένας μικρός θρίαμβος στο ρίσκο που πήραν οι Opeth να κυκλοφορήσουν δύο αδερφάκια εκ διαμέτρου αντίθετα. Δεν μπήκε οριακά πεντάδα, κυρίως γιατί το θεωρώ πιο πολύ μία πειραματική παρά “κανονική” κυκλοφορία.
#5
Muse - Absolution
Θα μπορούσαν να είχαν εμφανιστεί και νωρίτερα σε πεντάδα μου με το Origin. Επιβλητικό, με σφραγίδα “γράφουμε ιστορία”, το Absolution είναι ο πιο ολοκληρωμένος, χαρακτηριστικός και γεμάτος δίσκος των Muse.
#4
OSI - Office of Strategic Influence
Συνάντηση γιγάντων, ένας νέος ήχος, μουσικές και θέματα εξωπραγματικά. Μία κατάθεση - έκπληξη. Shut me down and fade me out.
#3
Sleep - Dopesmoker
ΤΙΤΑΝΙΟ, ΑΣΗΚΩΤΟ, ΒΡΩΜΙΚΟ ΕΠΟΣ. Λίγοι δίσκοι μπορούν να υποστηρίξουν τα παραπάνω σε υπερθετικό βαθμό. Εδώ έχουμε σίγουρα τον έναν.
#2
Riverside - Out of Myself
Όταν άκουσα 1η φορά το The Same River και βίωσα τα τελευταία 2 λεπτά του, έπαθα ένα από τα μεγαλύτερα σοκ στην ζωή μου. Συνέβη τότε, πριν 20 χρόνια και δεν μπορούσα να πιστέψω ότι μία άγνωστη μπάντα από την Πολωνία έχει συνθέσει κάτι τέτοιο. Αυτές τις κιθαριστικές μελωδίες δεν τις έγραψε ξανά κανείς, μόνο εκείνοι πάλι στο Second Life Syndrome. Μετά τους έχασα, έτσι χάνονται οι μεγάλες αγάπες, σε στιγματίζουν όμως για πάντα.
#1
Explosions in the Sky - The Earth is not a Cold, Dead Place
Όλες οι μεγάλες στιγμές στην ζωή σου σε νότες. Θάλασσες, χαμόγελα, διαδρομές, πρόσωπα, λειβάδια, μυρωδιές, αγγίγματα, απώλειες, εικόνες, επιτυχίες, βυθός, αναμνήσεις. Όλα εκεί. Το σάουντρακ της ζωής.
32 Likes