Για να φεύγει το 2003, γιατί ο χρόνος πιέζει λίγο αλλά το OCD δεν αφήνει περιθώριο για μισοδουλειές. Παραλίγο να ξεχάσω μερικά πολυ σημαντικά για μένα, τα ριφλεξιζ μιλησαν. Μπορει να ξεχναω και αλλα, αλλα τωρα έγινε 
Πεντάδα:
Summary
1. Blut Aus Nord – The Work Which Transforms God
Είχα γράψει εδώ μεταξύ άλλων:
Η μπάντα του Vindsval, έχει αποκτήσει πάμπολλες μεταμορφώσεις. Στις αρχές του αιώνα, οι Blut Aus Nord, ενέδωσαν σε μια πνιγηρή, ψυχρή και στρυφνή. Η απομάκρυνση από τον τότε, ξεπεσμό του black metal ως ένα, συντηρητικό και υποκριτικό εν μέρει, προϊόν, δεν ήταν προνόμιο μόνο ορισμένων τρελών Νορβηγών, όπως αναφέρθηκαν προηγουμένως. Η βιομηχανική διάσταση, στην οποία το “The Work Which Transforms God” έχει εναποθέσει το παγωμένο κουφάρι του, ήταν αρκετή ώστε να εδραιωθεί, εν μέρει αποκλειστικά στην αισθητική του, μια από τις πιο διεστραμμένες σκηνές που έβγαλε ο ακραίος ήχος. Υπάρχουν φορές, που οι ακροάσεις αυτού του αποδομημένου ηχητικού ορυμαγδού, είναι εφιαλτικές. Αυτές, είναι οι ασφαλείς ακροάσεις. Αν η πρωτοπορία εμπεριέχει ρίσκα, τότε η πομπή των νεκρών κλόουν είναι ικανή να κάνει τα πάντα να σωπάσουν. Η επικρατούσα σιωπή, θα επιφέρει μια καταιγίδα επιφωνημάτων θαυμασμού. Δίσκος που δεν επαναλήφθηκε.
2. Doomsword – Let Battle Commence
Έχει τραγουδάρες, τι να κάνουμε τώρα. Έχει τόσο μεγάλα τραγούδια, που είναι το δεύτερο πιο επικο πραγμα που άκουσα σε αυτό τον αιώνα. Έχει και τρομακτικές ερμηνείες, και αδιανόητα ταιριαστή παραγωγή. Φυσικά, σεβεται φουλ το κονσεπτ του. Γελάει μα πάμπολλα κλασικα epic metal άλμπουμ. Η αλήθεια όμως είναι, πως πιάνει αυτή τη θέση επειδή το έχω συνδέσει με μια πολύ προσωπική εμπειρία από όταν πέθανε η γιαγιά μου.
3. From Ashes Rise – Nightmares (+ εξώφυλλο χρονιάς)
Είναι το “The Final Goodbye” το καλύτερο κραστ κομμάτι όλων των εποχών; Μπορεί και ναι. Είναι η εναρκτήρια μελωδία του “Reaction” το απόλυτο, επικό, προσκλητήριο στη μάχη; Είναι το συναίσθημα που αναβλύζει από το “On The Fray” τόσο επίπονα απελευθερωτικό; Είναι αυτό το μαυροκόκκινο χρώμα το εξώφυλλο τόσο ισχυρό που μετατρέπει τα πεδία μάχης των κομματιών, που είναι απλά τα καλύτερα της μπάντας, σε κάτι παραπάνω από ένα ιδανικό; Οι From Ashes Rise στον τρίτο τους δίσκο αφήνουν μια πελώρια παρακαταθήκη. Βρείτε το, ακούστε το. Ο συνδυασμος μελωδιών, τυμπάνων και κυρίως της οξύτητας των φωνητικών, ειδικά στο διαφοροποιημένο φινάλε του άλμπουμ με το “In A Free Land”, είναι κάτι το μοναδικό. Όχι από την άποψη της επανάληψης, αλλά από του τι σε κάνει να νιώθεις. Τι σε κάνει να αναζητάς στη μουσική.
4. Enslaved – Below The Lights
H τουριστική φασεΐλα του “Havenless” θεωρώ πως έχει κάνει ελαφρώς υπερεκτιμημένο αυτό το άλμπουμ, ειδικά ως προς τον κομβικό του ρόλο. Το “Monumension” είχε δείξει το δρόμο εμφατικά. Εδώ βέβαια, υπάρχει και το δίπολο των “Queen of Night” και “Ridicule Swarm”. Πραγματικά, ο τρόπος που το πλακ και το προκ μπλέκονται σε διαφορετικές δοσολογίες και διαφορετικά αποτελέσματα σε αυτές τις δύο συνθέσεις, έχει την απάντηση για το τι καθιστά τους Enslaved διαφορετικούς. Η μπάντα, στα δυο τελευταια αλμπουμ επαναπροσεγγίζει αυτή την περίοδο από τουδε και στο λιγο παραπερα, γιατί τα κοφτα και αιχμηρα riffs έχουν 70ς τεχνοτροπιες στην θεματική τους εξέλιξη. Γιατί, κακά τα ψέματα, το “Below The Lights” είναι ένα σύγχρονο αριστούργημα επειδή ακριβώς καταφέρνει να κάνει τι εύκολο, απρόβλεπτο. Και γιατί ξεκινά με το “As Fire Swept Clean The Earth”.
5. Rancid – Inderstructible
Need For Speed Underground 2 made me do it. Είχε μέσα το ΥΠΕΡΧΙΤ “Fall Back Down” και το μανιακό “Out Of Control”. Ακόμα σκέφτομαι να οδηγάω τα κωλοφτιαγμένα αμάξια στο παιχνίδι με αυτό και απλά να παίρνω τις στροφές τόσο αλανιάρικα (στο μυαλό μου). Ο δίσκος που με μύησε στους Rancid. Ο αγαπημένος μου από δαύτους. Ο τρίτος καλύτερός τους. Το είπα. Γεμάτος τραγουδάρες. Τολμήστε να βάλετε το “Spirit of ‘87” σε παρτυ να δειτε κατι. Θεωρώ αδύνατο να νιώθει κάποιο έστω και λίγο και να μην λατρέψει αυτό το άλμπουμ αν το ακούσει. Τεράστιοι Rancid, σας άξιζε επιτέλους μια θέση στην πεντάδα.
Για τη 15δα:
Summary
6. Watain – Casvs Lvciferi
O E. σε συνέντευξή μας μου είχε πει πως μετά από αυτό το δίσκο όλοι άρχισαν να χρησιμοποιούν «ορθόδοξες» απεικονίσεις. Τρίγωνα, φίδια, σκεύη, κλπ. Νταξει, προσπερνώντας τον ελιτισμό, έχει ένα δίκιο, αλλά δεν ήταν μόνο του το άλμπουμ. Το σουηδικό black metal συναντά το εσωτερικό του καθεδρικού του Nidaros, και ο τρόπος που οι μελωδίες, το μπάσο, όλα μπαίνουν στη θέση τους εδώ δημιουργούν ένα γηπεδικό μεν, αλλά τόσο μοχθηρό και υπνωτικό, έργο. Το magnum opus των Watain είναι ίσως ο καλύτερος δίσκος που έβγαλε η χώρα τους στο ιδίωμα. Είναι, το δισκοπότηρο με αίμα που μας έλουσε σε εκείνο το συγκλονιστικό λάιβ το 2014, είναι το παραδοσιακό black metal όπως έχει νόημα. Είναι αλάνθαστο. Puzzles Ov Flesh συνδέεται με Antaeus πολύτροπα. Στο ομότιτλο πέφτουν οι ταχύτητες, σκάνε κεραυνοί και βροντές και χτυπά μια καμπάνα. Το πνεύμα του απόκρυφου Πατέρα είναι παρόν.
7. King Diamond – The Puppet Master
Μην τα ξαναλέω:
Το “The Puppet Master”, διαθέτει πλήρως όλα τα χαρακτηριστικά ενός trademark King Diamond δίσκου. Η ιστορία του αρχικά, είναι τόσο ενδιαφέρουσα, όσο και αποκρουστική, που μπορεί κάποιος να μείνει άναυδος απλά παρακολουθώντας τον King Diamond να τη διηγείται. Χριστούγεννα, στη Βουδαπέστη και ο King Diamond, ξανά πρωταγωνιστής, γνωρίζει και ερωτεύεται τη Victoria σε ένα show του Puppet Master. Βέβαια, ο κύριος αυτός, μαζί με τη γυναίκα του, έχουν άλλα πλάνα. Η τραγική κατάληξη του ζεύγους, μέσα από την εναλλαγή συναισθημάτων του πρωταγωνιστή, απλώνεται υπέροχα στα τραγούδια του δίσκου. Εμφανίζονται πάλι κιθάρες που δεν ξεχνιούνται μετά από τις πρώτες ακροάσεις, όπως και refrains που δεν είναι διαδικαστικού τύπου. Το ομότιτλο, καταιγιστικό, μπαίνει εύκολα στο πάνθεον των συνθέσεων της μπάντας, ενώ το “Magic” που ακολουθεί είναι από τις πιο φορτισμένες της συνθέσεις. Το “The Ritual” επιβλητικό, θα κατακλύσει το δωμάτιο του ακροατή με κλωστές, βελόνες και διάφορα σχετικά μαραφέτια, ενώ το σερί από το “Blood To Walk” μέχρι το “Christmas” δε φθείρεται με καμία ακρόαση. Το “The Puppet Master” είναι πολύ καλύτερο από όσο η χρονική του ιδιαιτερότητα του επιτρέπει.
8. Wolfbrigade – In Darkness You Feel No Regrets
O κοινωνικός μαρασμός και η αποξένωση όπως αποτυπώνονται στο καλύτερο άλμπουμ των Σουηδών lycanthro punks είναι κάτι το εθιστικό. Λέμε πολλά για τους Wolfbrigade, πόσο το έχουν κουράσει, ή πόσο μότορχεντ έχουν γίνει πλέον, ή πως άλλαξαν προς το μεταλ τα τελευταία χρόνια. Από την αναφορά στον τίτλο στους Antisect, και από εκεί στους Mob47 και τους Anti-Cimex, αλλά κυρίως στο πως πήραν την πρώτη ύλη των τρομερών Wolfpack και της έδωσαν ουσία στη συνέχισή της, οι Wolfbrigade κυκλοφόρησαν ένα αντερκραου κλασικ. Αν σε πιάσουν δε οι μελωδίες και οι d-beat καλπασμοί του, δεν θα σε αφήσουν ποτέ ήσυχο. Δίσκος - κόσμημα. Με εξωφυλλάρα.
9. Thursday – War All The Time
Και αναφωνώ ξανά, τι δισκάρα είναι αυτή γαμώ το σύμπαν; Τι φωνητικά είναι αυτά ρε Geoff Rickly, γιατί μας ρημάζεις με τη γλυκιά σου χροιά και τις μελαγχολικές σου γραμμές την πσυχούλα; Γιατί οι συνθέσεις είναι τόσο δουλεμένες που κρατάνε από το χαρντκορ αλλά το κανουν και ημο, και ποστ, και τα παντα όλα; Γιατί στο ομότιτλο κομμάτι τραγουδάω “War all of the time / In the shadow of the New York skyline / We grew up too fast falling apart / Like the ashes of American flags” ακόμη λες και είμαι 12χρονο; Γιατί, πολύ απλά, οι Thursday είναι ένα από τα πιο σημαντικά σχήματα της εποχής τους, και με αυτό το άλμπουμ γέννησαν αυτή την μοντερνοχαρντκορ φουρνιά που πλέον έχει πάει τη σκηνή αλλού, όντας και πιασάρικη, και συναισθηματική, και τα πάντα όλα.
10. Cursed – One (“I”)
Το πρώτο άλμπουμ των metallic hardcore Καναδών τιτάνων, υπό την σκέπη της Deathwish του Bannon, δεν είναι το αγαπημένο μου από αυτούς (είμαι basic σε αυτά), αλλά έχει αυτή την crust/sludge ορμή που ενώνει τους Poison Idea με τους His Hero Is Gone. Αδιανόητος μηδενισμός, τρομακτική τεχνική, φωνητικά που ρημάζουν με τις πολυσχιδείς ερμηνείες, και η αφετηρία μιας επταετίας που άφησε ανεξίτηλο στίγμα. Εδώ, το “I”, με τις πσαγμένες αναφορές του, τα μανιακά του κοψίματα, την λάσπη, την απώλεια αίσθησης χρόνου αφού οι διάρκειες δεν έχουν καμιά σημασία, είναι πλέον ένα χαμένο μνημείο μιας άλλης εποχής. Βέβαια, παραμένει μοντέρνο και φρέσκο μέχρι σήμερα.
11. Darkthrone – Hate Them
Εντάξει. Δεν είναι από τα καλύτερα άλμπουμ τους. Αλλά ρε διάολε, μπαίνει το “Rust” και τσουτσουριάζω. Στο “Fucked Up And Ready To Die” βρίσκονται ψήγματα της μεταστροφής των επόμενων ετών, το “Divided We Stand” είναι έτοιμο για best-of τους, οι ορθοπεταλιές του “Striving For A Piece of Lucifer” ο ποιητικός νιχιλιστικος ρομαντισμος που λατρευω σε δαυτους. Τελικά, όχι και άσχημα, έτσι;
12. Neurosis & Jarboe – Neurosis & Jarboe
Για μένα, αποτελεί το άλμπουμ που άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου για όσα βιώνουμε στον σύγχρονο υπόγειο post ήχο τα τελευταία χρόνια. Η ιέρεια δίνει υπόσταση σε μερικά από τα πιο εντυπωσιακά τραγούδια των Neurosis, και στιγμές όπως το “Taker” ηχούν μέχρι και σήμερα μπροστά από την εποχή τους. Παραγνωρισμένο αριστούργημα.
13.Χειμερία Νάρκη – Στη Σιωπή Της Αιώνιας Θλίψης
Η συνέχεια, τρόπον τινά, των Χαοτικό Τέλος, ήταν λίγο πιο λυρική θα έλεγα, και ατμοσφαιρική. Βασικά, ήταν το ιδανικό πέρασμα για το 90s εγχώριο crust στη νέα δεκαετία. Ασήκωτα και αρχοντικά mid-tempo μερη, πειστικές ερμηνείες, σαρωτικό άλμπουμ. Η συνέχεια, μπορεί να ήταν και καλύτερη, αλλά αποτελεί ένα από τα αγαπημένα μου άλμπουμ της σκηνής. Την εμφάνισή τους το άλλο σάββατο στο Punk Against Capitalism την περιμένω πως και πως.
14. Nevermore – Enemies Of Reality
Μαλάκα μου, το remaster ήταν τόσο καλό που μέχρι και το εξώφυλλο βγήκε σε καλύτερη ανάλυση. Μην τα ξαναλέω όμως για αυτή την επιλογή. Ξέρετε εσείς. Έχει το ομότιτλο και το “I, Voyager” μέσα, που αποτελεί ένα από τα απόλυτα μεταλ κομμάτια. Για ακόμη μια φορά, ο Dane ξεδιπλώνει την τιτάνια και περίτεχνη στιχουργία και ερμηνευτική του δεινότητα, όντας απλησίαστος από άλλους μεταλλαδες στιχουργους. Ναι, πιο thrash/death, πιο βίαιο, αλλά συναρπαστικό.
15. Bathory – Nordland II
Στην, ίσως μεγαλύτερη παράλειψή μου στο παιχνίδι, ξέχασα το 2001 να αναφέρω το “Atlantis Rising” των Manilla Road. Αυτός είμαι. Εκεί, στο πιο μεταλ κονσεπτ ολων των εποχων, σκαει το υπερ riff του “March of The Gods”, στην κάθοδο των Aesir για να τις παίξουν με τους Μεγάλιους Παλαιούς. Ο Quorthon, είπε να σεβαστεί τους έτερους μεγάλους του επικού ήχου, και να το αξιοποιήσει στο “Flash Of The Silverhammer”. Πιο χεβιμεταλλαδικος και επικος, δίχως όμως τις μεγάλες συνθέσεις του πρώτου μέρους, ο διάδοχος κλείνει το κεφάλαιο Bathory με αρκετά μερακλίδικο τρόπο. Για τελευταία φορά λοιπόν, “the winds of mayhem (outro)”.
20 άλμπουμ που θέλω να πολυλογήσω για αυτά γιατί τα εκτιμώ:
Summary
16. Anthrax – We’ve Come For You All
Ο πρώτος δίσκος των Anthrax που είχα ακούσει. Ή αλλιώς το άλμπουμ με το “Safe Home” μέσα. Νομίζω ο αγαπημένος μου δίσκος τους με Bush, ή και γενικά. Τρομερή χέβιμεταλ αντίληψη για αρχές 00ς, έδειξαν πως ανέκαθεν το θρας τους καταπίεζε. Τους πάει πολύ αυτό μωρέ.
17. 1349 – Liberation
Καλά, πήγα να το ξεχάσω αυτό, αλλά ευτυχώς. “Manifest”, το τρομακτικό “I Breathe Spears”, το οπαδικό “Riders Of The Apocalypse”. Κανείς δεν έπαιξε καλύτερο νορβηγικό black metal στα ‘00s από ότι οι 1349 στους τρείς πρώτους δίσκους τους. Επίσης, αυτό και το επόμενο, μάλλον είναι και τα άλμπουμ που τοποθετούν τον Frost ως ισάξιο, αν όχι ανώτερο, ναι το είπα, ντράμερ του Hellhammer. Τι υπερσυγκρότημα. Κρίμα για την πτώση την επόμενη δεκαετία.
18. Terror – Lowest Of The Low
Δηλαδή, σκέψου να συστήνεσαι έτσι. Ένα από τα πιο βίαια, σαρωτικά, πνιγηρά, ανελέητα hardcore σχήματα του αιώνα σε ένα EP συμπυκνώνει όλη του την ύπαρξη. Τότε, που με τον Todd Jones, πριν φτιάξει τους Nails (έρχεται το προσκύνημα) όριζαν τι εστί ήχος και riff σε ένα ιδίωμα που είχε ξεχάσει αυτή του την πτυχή. Δέος.
19. Killing Joke – Killing Joke
Και κάπου εδώ, με τη συνεισφορά του Dave Grohl, οι Killing Joke ανανεώνονται και συστήνονται εκ νέου. Μεταλλίζον industrial/post-punk, με πολύ μεγάλα τραγούδια και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ τους για μένα.
20. Anti-Flag – The Terror State
Turncoat! Killer! Liar! Και ναι, οι Anti-Flag διορθώνουν το μικρό παραπάτημα του “Mobilize” του 2002 και κυκλοφορούν άλλο ένα τέλειο πολιτικοποιημένο punk rock άλμπουμ, με τραγουδάρες, στιχάρες, μελωδιάρες, ηχάρα, όλα τσίτα. Έχει και το “You Can Kill A Protester, But You Can’t Kill A Protest” μέσα ε. Α ρε Anti-Flag…
21. Viktor Vaughn - Vaudeville Villain
Ο MF DOOM βρίσκει στην alter-ego περσόνα του τον ιδανικό τρόπο για να συνεχίσει να δικάζει ένα ολόκληρο ιδίωμα. Λίγο πριν γίνει μύθος του hip-hop, εδραιώνεται ως ο αντιήρωας που χρειάζεται το ιδίωμα. Παραγωγές και ατμόσφαιρα από αστυνομικό δράμα, ταχύτητες και flow συγκλονιστικά, και ένα ακόμη αλάνθαστο άλμπουμ για τον τιτάνα.
22. Turbonegro – Scandinavian Leather
Πιο glam/sleaze punk από ότι οι προκάτοχοι, ολοκληρώνει τον ιδιότυπο κύκλο των Νορβηγών με τρόπο εξίσου απολαυστικό. Μόνο αγάπη για αυτή την μπάντα.
23. Funeral Mist – Salvation
Τι είναι ορθόδοξο black metal κύριε; Τούτο δω τέκνο μου. Και παραλίγο να το ξεχάσω κιόλας, το είχα για 2004. ΟΚ, για μένα μετέπειτα το έκαναν καλύτερα, αλλά εδώ ήδη υπάρχουν δείγματα (λεγε με “Perdition’s Light”, “Bread To Stone”, “Sun of Hope”) για το πώς ο Arioch μπορει με τις φωνητικές και κιθαριστικές του ικανότητες να σε αφησει μαλάκα. Αν και είναι μεγαλύτερος. Οι Funeral Mist δικαίως βρέθηκαν στην ελιτ του ιδιώματος, και αποτέλεσαν το αντίπαλο δέος στην γαλλική επέλαση. Μέχρι και τώρα, συγκλονιστικά πράγματα.
24. Iggy Pop – Skull Ring
Stooges, Green Day, Sum 41, The Trolls, Peaches. O Iggy επιστρέφει στο δικό του πανκ με βοήθεια από σπουδαίους καλεσμένους. ΟΚ, άνισος δίσκος, αλλά τα καλά κομμάτια, δεν είναι απλώς σπουδαία, αλλά μέχρι και σήμερα ηχούν άψογα. Επίσης, παραγωγάρα. Δίσκος που έδειξε το δρόμο στο φετινό “The Loser”. Από τα άλμπουμ του που άκουσα όσο λίγα.
25. Windir – Likferd
Άθελά του, το κύκνειο άσμα των Windir κλείνει και ένα βαθιά συναισθηματικό κεφάλαιο του μελωδικού Viking black metal. Οι δύο τελευταίοι δίσκοι των Windir είναι σεμιναριακοί, άψογοι. Συνθέσεις που όποτε και να παίξουν θα σου επιβάλλουν να τις προσέξεις. Μπαντάρα.
26. The Lord Weird Slough Feg – Traveller
Κάποτε είχα φάει μεγάλο κόλλημα με αυτό το Thin Lizzy-ικό επικό heavy metal. Οι τωρινές ακροάσεις το έριξαν ελαφρώς στην κατάταξη, αλλά για αυτό φταίνε μάλλον τα γούστα μου σήμερα. Μιλάμε για αδιανόητες τσίτες με ένα riffing που δεν σταματάει στιγμή και αυτό μέχρι και τώρα με εντυπωσιάζει.
27. Leviathan – The Tenth Sub Level Of Suicide
Έπειτα από 70 χιλιάδες ντέμο ο Wrest κυκλοφορεί το ντεμπούτο των αμερικανών Leviathan, και παρουσιάζει μια ψυχρή και σχεδόν μηχανιστική αντίληψη περί ατμόσφαιρας. Στο μέλλον θα κάνει πραγματάκια, αλλά ήδη εδώ βάζει ένα σημαντικό και παρανοϊκό θεμέλιο οικοδόμησης του USBM.
28. Cave In – Antenna
Ο δίσκος που έκανε μεγάλους και τρανούς τους Cave In και σε κοινό εκτός του –core. Ένα άλμπουμ πιο επιδραστικό και βαθύ από όσο του καταλογίζεται.
29. Revenge – Triumph.Genocide.Antichrist
Από τη στιγμή που μπαίνει το “Decimation Antichrist”, ό,τι έχτιζαν σε δύο σοβαρά EP, οι Καναδοί το τίναξαν στο πιο βαθί λαγούμι. Το Ross Bay Cult γίνεται ακόμη πιο βίαιο, και οι Revenge, αν και μάλλον μεγάλοι μαλάκες, μια από τις πιο εντυπωσιακές war black metal μπάντς έβα. Στο μέλλον, θα μεγαλουργήσουν περισσότερο.
30. AFI – Sing The Sorrow
Δεν είναι “Black Sails…” αλλά είναι κοντά. Είναι μια από τις πολλές μεταλλάξεις τους, μάλλον η πιο μαζικά θελτική. Είναι η απόδειξη πως μάλλον οι AFI δεν ανήκουν σε καμία σκηνή, αλλά μπορούν να φέρουν κοντά άτομα από διαφορετικές. Είναι το άλμπουμ που αν η παρεά νιώθει, θα απογειώσει τη βραδιά.
31. Strapping Young Lad – SYL
Δεν ξέρω ποια η γενικότερη γνώμη των οπαδών του Devin για τους SYL, αλλά τους θεωρώ πραγματικά εντυπωσιακό project, και όχι απλώς λόγω ακρότητας. Εδώ, στην πιο εύπεπτη στιγμή τους, παραμένουν ένα τέρμα ξεχωριστό και ενδιαφέρον σχήμα.
32. Every Time I Die – Hot Damn!
Φάπες στους επίδοξους ανταγωνιστές. Κάπως έτσι, οι Every Time I Die γίνονται ένα από τα μεγαλύτερα και πιο πολυσχιδή κτήνη του σκληρού ήχου για τον αιώνα. Συνθέσεις και ερμηνείες δίχως αύριο, mathcore που όμως το κάνουν ό,τι θέλουν, τεράστιοι, μυθικοί.
33. Armagedda – Only True Believers
Λίγο πριν γράψουν τη δική τους ιστορία στο black metal με χρυσά γράμματα, οι Σουηδοί κυκλοφορούν ένα άλμπουμ αυστηρά για μύστες και όχι μυστικιστές του ήχου. Με άλλα λόγια, ένα από τα καλύτερα black metal άλμπουμ των ‘00s.
34. Blink-182 – s/t
Μάλλον ο δίσκος των blink που έχω ακούσει περισσότερο όσο κανέναν άλλον. Έχει και το “I Miss You” μέσα. Μάλλον θα φταίει πως το ζήσαμε όταν βγήκε ασουμε. Σε κάθε περίπτωση, οι blink έχουν καλύτερη συνολική δισκογραφία από ότι τους καταλογίζεται. Θα το πρότεινα ως πρώτη επαφή με την μπάντα.
35. Rise Against – Revolutions Per Minute
Το είχα υποτιμήσει αυτό το άλμπουμ, αλλά ξεκινάει ρε γαμώτο με το “Black Masks & Gasoline”. Τι ύμνος είναι αυτός; Από εδώ και του χρόνου, ξεκινάει η αφοσίωσή μου στο σχήμα. Τι καθαρά φωνητικά είναι αυτά ρε Tim. Πόσο βάθος έχετε ως σχήμα, πόσο σταθεροί. Συγκίνηση.
τα θυμήθηκα, ακόμα μου αρέσουν για διάφορους λόγους, άλλα 20 που τα κρατάω σε αυτή την αναδρομή.
Summary
- Khanate – Things Viral
- Machine Head – Through The Ashes Of Empires
- Entombed - Inferno
- Katharsis – Kruzifixxion
- Iron Maiden – Dance Of Death
- Poison The Well – You Come Before You
- Belphegor – Lucifer Incestus
- Dimmu Borgir – Death Cult Armageddon
- Kayo Dot – Choirs Of The Eye
- Mithras – Worlds Beyond The Veil
- S.V.E.S.T. – Urfaust
- Alkaline Trio – Good Mourning
- Dropkick Murphys – Blackout
- Against Me! – As The Eternal Cowboy
- Strike Anywhere – Exit English
- The Distillers – Coral Fang
- Thrice - The Artist in the Ambulance
- Voivod – Voivod
- Daughters – Canada Songs
- Agoraphobic Nosebleed – Altered States Of America
