Άσχετο αλλά την εξωφυλλαρα του dopesmoker πότε είναι σωστό να την ψηφίσω;;
2012 είναι η αποπανω βερσιόν σύμφωνα με wiki
Τι λέει το καταστατικό;
1 Like
Double post, γιατί αν δεν το κάνω τώρα, δεν θα γίνει ποτέ:
-
A.C.T. - Last Epic: από το πουθενά αυτοί οι φοβεροί Σουηδοί, φτιάχνουν ένα διαμαντάκι του prog rock/metal. Διάσπαρτα στοιχεία από άλλες μουσικές εδώ και κεί, καλοκαιρινή διάθεση σε αρκετά τραγούδια, θετικά συναισθήματα (χωρίς να γίνονται ΑΟR), κρυστάλλινη παραγωγή και κυρίως, συνθεσάρες. Όλα τα όργανα τοποθετημένα σωστά, δεν κλέβει κάποιο την παράσταση, αλλά όπως και στο Ark, έτσι και εδώ έχουμε πανήγυρη (διαφορετικής μορφής). Το Mr.Landlord έχουν ένα από τα καλύτερα σολο που έχουν γραφτεί.
-
Opeth - Damnation: Δεν θα πω τίποτα περισσότερο από αυτά που έχουν ήδη γραφτεί για τη δισκάρα αυτή. Θα αναφέρω (πάλι), το ημιξενέρωμα που είχα φάει όταν το είχα πρωτο-ακούσει: διαβάζοντας συνεντεύξεις Akerfeldt από εποχές Still Life, που έλεγε ότι τον είχε επηρεάσει πάρα πολύ το γεγονός ότι δούλευε σε μαγαζί με ακουστικά όργανα (οπότε και κατ επέκτασίν επηρέασε και τον τρόπο που έγραφε μουσική ) και διαβάζοντας ότι το Damnation θα είναι ακουστικό, περίμενα να ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος ή τουλάχιστον πολύ περισσότερο, τραγούδια στο ύφος των Face of Melinda και Harvest. Αφού έφαγα το αρχικό ξενέρωμα, απλά χάθηκα.
-
Dream Theater - Train of Thought: μιλώντας για σολο στο n.1, το As I Am έχει ένα από τα πιο εντυπωσιακά ξεκινήματα σε σόλο - όχι ότι το υπόλοιπο κομμάτι πάει πίσω. Σκληραίνουν οι Θιατερ πολύ - ευτυχώς ήταν one off, οπότε το συγχωρούμε. Είναι ο πρώτος δίσκος που δεν είναι αριστούργημα, αλλά απλά πολύ καλός. Το κυριότερό του πρόβλημα, δεν είναι η πιο σκληρή κατεύθυνση του, αλλά το γεγονός ότι είναι -2 τραγούδια. Το Vacant είναι μόνο intro στο πιο βαρετό instrumental που έχουν γράψει. Τα υπόλοιπα τραγούδια είναι όλα ένα και ένα - το Endless Sacrifice θα μπορούσε να είχε λίγα σόλο λιγότερα. Ότι το ρεφρεν στο In the Name Of God το έχει γράψει λαικός τραγουδιστής, όπως λέει ο @QuintomScenario , κρίνεται τουλάχιστον ανακριβές.
-
Muse- Absolution: Ε, τα έχετε πεί όλα, δεν χρειάζεται να πω κάτι παραπάνω για αυτή την δισκάρα.
Για την 5η θέση πάλεψαν τα: Machine Head - Through The Ashes of Empires, το οποίο είχα λιώσει. Φοβερή ενέργεια, επιστροφή στις μέρες του 2ου δίσκου με καινούργιες για machine head ιδέες. Killing Joke - Killing Joke, το οποίο μας δείχνει τι μπορούν να κάνουν οι Killing Joke όταν μεταλλοποιούνται. Nevermore- Enemies of reality, που δεν είναι μόνο το θέμα της παραγωγής, αλλά ότι το σύνολο των τραγουδιών μετά από ένα σερί 3ων 10αριών, δεν είναι επι μέρους δεκάρια. Τελικά και μονολεκτικά:
- King Crimson - The Power To Believe. Οι King Crimson φτιάχνουν το καλύτερο δίσκο τους εδώ και 20 χρόνια. Αυτό αρκεί.
34 Likes
Electric Litany - Enduring Days you will overcome
Βαρετό το Stream of Consciousness??? 
1 Like
Μόλις τελειώσει αυτή η παιχνιδάρα, θέλω να ακούσω καμιά 30-αριά νέες κυκλοφορίες συν κάποιες που έρχονται, συν κάποιες που θα προκύψουν.
Κι έχω σημειώσει άπειρες δουλειές σε ένα μπάχαλο αρχείο με δίσκους που έχουν προταθεί εδώ.
Βάλε και δουλειές από καλλιτέχνες που έχω κενά στις δισκογραφίες τους, βάλε και άλλα άλμπουμ που θέλω να “δοκιμάσω” λόγω συνεργασιών με άλλους μουσικούς (πχ. Albarn–>Gorillaz - ναι ξέρω, μάλλον δε θα μου αρέσουν), μιλάμε έχω μαζέψει δουλειά για χρόνια.
Είναι αυτό το ρημάδι το σαράκι, δεν πεθαίνει με τίποτα.
13 Likes
Το ξερω οτι σε “ενοχλει” η σκεψη, αλλα ειναι αληθεια 100% το οτι θα μπορουσε να το εχει γραψει ο Πλουταρχος ή ο Σφακιανακης το ρεφρεν 
Search your feelings, you know it to be true.
Κατα τα αλλα συμφωνω για το Stream Of Consciousness, χωρις να με χαλαει ιδιαιτερα. Το Vacant ειναι τελειο. Το Honor Thy Father εκτος απο 2-3 πολυ καλα σημεια ειναι απλα περιττο. Endless Sacrifice τα ιδια, snoozefest το μισο τραγουδι. Μονο τα As I Am και This Dying Soul βρισκω εξαιρετικα τραγουδια, 2 στα 6 δεν το λες και πολυ καλο. Και το Vacant αλλα μιλαμε για ενα διλεπτο τωρα οκ.
Μπα, δεν με ενοχλεί καθόλου - ίσα ίσα αν με ενοχλούσε, δεν θα το ανέφερα. Παντα μου άρεσε το ρεφραίν, οπότε δεν με ενοχλεί ένας τέτοιος παραλληλισμός.
Αν η συνέχεια της 2λεπτης εισαγωγής ήταν ποιοτική, τότε να μιλήσουμε και για αυτό. Αλλιώς, δεν έχει νόημα.
Εγω δεν το βλεπω ως εισαγωγη του instrumental παντως. Το ακουω μονο του δηλαδη ανετα, και μετα κανω skip (σε αλλο δισκο)
Μα είναι το vocal intro ενός instrumental κομματιού.
Δεν μπορώ να θεωρήσω ως ξεχωριστό κομμάτι σε δίσκο θιατερ, ένα 3λεπτο κομμάτι που το βασικό του θέμα είναι το ίδιο με το το επόμενο κομμάτι.
Σε κάθε περίπτωση βέβαια, εσύ το θεωρείς γαμάτο ( σεβαστό), εγώ το βρίσκω ανούσιο γιατί δεν αναπτύσει τίποτα, είναι απλά 2μιση λεπτά, ομορφα μεν, αλλά που ξεκάθαρα οδηγούν κάπου->στο επομενο κομμάτι.
Δεν ξερω τι σημαινει ολο αυτο, οι Theater εχουν παιξει δεκαδες φορες με παρομοια θεματα σε διαφορετικα τραγουδια. Θεωρεις και το Wait For Sleep κομματι του Learning To Live? Και το Hell’s Kitchen κομματι του Lines In The Sand? Για μενα ολα τα τραγουδια που οι DT βαζουν στους δισκους τους χωρις την σημειωση Part 1 ή για παραδειγμα το SDoIT ειναι ξεχωριστα τραγουδια, αλλιως θα το διευκρινιζαν Επισης, γιατι να μην ειναι γαματο ενα τριλεπτο τραγουδι που απλα ειναι ομορφο και μελωδικο? Γιατι εχει την υποχρεωση να αναπτυξει κατι?
Ποτε μου δεν το ειδα ετσι, ουτε το βλεπω τωρα επειδη το βλεπεις εσυ ετσι. Εχει δικο του χαρακτηρα.
2003
- Το 2003 έρχεται στην τελευταία μέρα του καλοκαιριού του 2023 (όπου καλοκαίρι = άδεια/διακοπές)
- 20 χρόνια πριν μάλλον άκουγα πολλή μουσική
- Πάρα πολλά τα άλμπουμ που θεωρώ πολύ καλά και πολύ σημαντικά σε προσωπικό επίπεδο για να μην αναφερθώ σε αυτά.
- Οπότε έρχεται το μεγαλύτερο ως τώρα (και μάλλον γενικότερα) σεντόνι
- Την ίδια στιγμή δεν υπάρχει κανένα προφανές ν.1
- Και γενικώς η πιο δύσκολη χρονιά ως τώρα για να μπουν τα άλμπουμ σε μια έστω τυπική σειρά
- Η οποία σειρά μάλλον αποτυπώνει τη στιγμή και είναι σίγουρα περισσότερο δυναμική παρά στατική
#40 plus
Summary
#40+ 2
Green Carnation – A Blessing In Disguise
Σε πιο συμβατικές δομές σε σχέση με το “Light Of Day, Day Of Darkness”, οι Green Carnation συνεχίζουν να γράφουν ποιοτικό και συνθετικά μεστό progressive metal, με έμφαση στην ατμόσφαιρα, αποτυπώνοντας έναν ακόμα πιο ξεκάθαρο δικό τους χαρακτήρα.
#40+1
Stratovarius – Elements , Pt . 2
Το δεύτερο “Elements” μπορεί να μην είναι τόσο εντυπωσιακό ή εμπνευσμένο όσο το πρώτο μέρος, αλλά και πάλι περιέχει πολλά καλά τραγούδια για όσους έχουμε αγαπήσει (και μεγαλώσει με) τους Stratovarius, για να το αγνοήσουμε.
#40-36
Summary
#40
Nevermore – Enemies Of Reality
Τρία σκαλιά κάτω από τα τρία προηγούμενα άλμπουμ σε συνθετικό επίπεδο. Και πάλι στέκεται αρκετά καλά. Η όλη φάση με την παραγωγή και την κόντρα με την Century Media τους πήγε πίσω και θεωρώ πως τους επηρέασε εκείνη την περίοδο, αλλά όλα καλά εν τέλει. Ας ήταν ακόμα μαζί μας ο Warrel να βγάζει ακόμα τέτοια άλμπουμ με τους Nevermore και θα ήταν όλα λίγο καλύτερα.
#39
Rage – Soundchaser
Τεχνικά παιξίματα στο Θεό από Smolski και Terrana, ωραία τραγούδια γραμμένα από τον Peavy και οι Rage μοιάζουν μια καλοκουρδισμένη μηχανή.
#3 8
Korn – Take a Look in the Mirror
Και μόνο που έχει τραγουδάρες σαν το “Y’ All Want A Single”, “Right Now” και “Did My Time” από εμένα είναι ένα τεράστιο ΝΑΙ.
#3 7
TOC - Loss Angeles
Prog metal του ενός άλμπουμ. Οι TOC (Throne Of Chaos) πιο πριν έπαιζαν μελωδικό extreme metal (ή κάτι τέτοιο) και δεν τους ξέραμε. Αφότου το γύρισαν στο prog, πάλι δεν προλάβαμε να μάθουμε τίποτα πριν διαλυθούν. Όπως και να έχει, το “Loss Angeles” είναι ένα υπέροχο prog metal άλμπουμ και κάθε φορά που το ακούω σκέφτομαι πόσο κρίμα είναι που δεν υπήρξε συνέχεια.
#36
Arena – Contagion
Φτάνοντας στο πέμπτο στούντιο άλμπουμ τους, οι Βρετανοί progressive rockers Arena έχουν αποδείξει ότι διαθέτουν τόσο την ποιότητα όσο και την θέληση να το παλέψουν, κόντρα σε μια εποχή που (ακόμα) δεν είναι καθόλου θελκτική για τη μουσική που πρεσβεύουν. Στην – ως ώρας – καλύτερη δουλειά τους παραδίδουν ένα άλμπουμ που οι φίλοι του πιο παραδοσιακού, του πιο βρετανικού, του πιο concept oriented progressive rock οφείλουν να τσεκάρουν.
#35-31
Summary
#35
Balance Of Power – Heathen Machine
Εκμεταλλευόμενος την παρουσία του στην Γηραιά Αλβιώνα, ο Γιάννης Κουτσελίνης (Biomechanical) συνεργάζεται με τους ντόπιους prog/powerάδες Balance Of Power και προσδίδει μια Geoff Tate-ική δύναμη με τις ερμηνείες του, η οποία πάει τη μπάντα όχι ένα αλλά δυο επίπεδα πάνω. “I Wish You Were Here”, “Chemical Imbalance”, και “No Place Like Home” είναι ενδεικτικά παραδείγματα, αλλά μάλλον αρκούν για να πειστεί κάποιος.
#34
Queensr ÿ che – Tribe
Το τελευταίο καλό/αξιόλογο/αξιοπρεπές άλμπουμ των Queensryche, όπως θα δείξει η ιστορία. Με μικρή συμβολή από τον DeGarmo και με εστίαση σε κάποια πιο ώριμα στοιχεία – συνθετικά και ερμηνευτικά – περιλαμβάνει τουλάχιστον κάποια τραγούδια που μας θυμίζουν ότι ακούμε Queensryche. Αρκεί αυτό.
#33
Godsmack – Faceless
Στο τρίτο άλμπουμ των Godsmack μπαίνει στη μπάντα ο Shannon Larkin στα drums (ex- Ugly Kid Joe) και δίνει επιπλέον δύναμη στο πλευρό του Sully Erna. Στην παραγωγή βρίσκεται ο David Botrill και το “Faceless” πάει κατευθείαν στο ν.1 του billboard με τραγούδια σαν το “I Stand Alone” (βοήθησε και το soundtrack του The Scorpion King) ή το “Straight Out Of Line” που διεκδίκησε grammy να εκτοξεύουν την δημοτικότητα της μπάντας. Αλλού, όχι εδώ.
#32
The Mars Volta – De-Loused In The Comatorium
Φαγωθήκαμε τόσο καιρό να επικοινωνήσουμε με εξωγήινους. Ορίστε, επικοινωνήσαμε. Και τι καταλάβαμε;
#31
Devin Townsend – Accelerated Evolution
(I’m an idiot)
(Well stop being an idiot then!)
#30-26
Summary
#30
A . C . T . - Last Epic
Υπέροχο και υποτιμημένο prog σχήμα από την Σουηδία, στο μάλλον ωραιότερο άλμπουμ της πολύ αξιόλογης συνολικά δισκογραφίας του. Concept γύρω από μια… πολυκατοικία, γεμάτο μελωδίες, ωραία παιξίματα και μια φωνή που έχει κάτι από Andre Matos… στο πιο φλώρικο.
#29
Χάσμα – Κάθε Φορά Που Άλλος Γίνομαι
Μόλις 1.002 δευτερόλεπτα (16:42) στο σύνολο, αλλά η δουλειά γίνεται και με το παραπάνω. Αν δεν είχα δει με τα μάτια μου τι γινόταν στις συναυλίες των Χάσμα δεν θα πίστευα τις περιγραφές. Αν δεν είχε τύχει να γνωρίσω (τελείως άσχετα) κάποια από τα μέλη τους δεν θα ήξερα πόσο ωραίοι τύποι είναι. Αυτή εδώ είναι η καλύτερη δουλειά μιας μπάντας που απέδειξε ταυτόχρονα ότι μπορείς να νικήσεις το σύστημα, αλλά δεν μπορείς να το νικήσεις.
«Με εκείνους που λυπάμαι μου ζητάς να αγαπηθώ…»
#28
Evanescence – Fallen
Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αξία του “Fallen”, το πόσο καλά τραγούδια έχει και το πόσο είναι δικαιολογημένη η επιτυχία του, η οποία ξέφυγε σε διαστημικά επίπεδα για τα δεδομένα της ευρύτερης rock μουσική. Δεν ήταν μόνο ο κράχτης του “Bring Me To Life” (που έπαιζε παντού τότε), αλλά και το “Going Under” και το “Tourniquet” και το “My Immortal” φυσικά και σχεδόν όλα τα τραγούδια που το καθιστούν τόσο καλό άλμπουμ, έστω κι αν δεν το ακούμε τόσο πλέον.
#27
Moonspell – The Antidote
Σε μια ψύχραιμη σκέψη μπορεί και να θεωρώ το “The Antidote” ως το καλύτερο άλμπουμ των Moonspell. Βέβαια είναι δύσκολο να υπάρξει σύγκλιση απόψεων σε ένα μόνο άλμπουμ, δεδομένων των διαφοροποιήσεων που έχουν τα άλμπουμ μεταξύ τους. Αλλά εδώ η παρέα του Fernando τα έχει όλα: καλά τραγούδια, ένταση, ατμόσφαιρα, δυνατή παραγωγή. Εξαιρετικό απλά.
#26
Riverside - Out Of Myself
Η αναζήτηση του πρώτου άλμπουμ των Riverside μετά το “Second Life Syndrome” ήταν σχεδόν μανιώδης (γιατί δεν το έβρισκες κι εύκολα). Αν και πιο άγουρο συνθετικά και ηχητικά, το “Out Of Myself” αποδείχθηκε όσο υπέροχο το περίμενα και παρόλο που είναι σχετικά χαμηλά στην αξιολογική ιεραρχία που έχω για την δισκογραφία της μπάντας, δεν μπορεί να μην έχει μια θέση στις κυκλοφορίες της χρονιάς που ξεχωρίζουν.
#25-21
Summary
#25
Biomechanical - Eight Moons
Judas Priest, Pantera, Strapping Young Lad και soundtrack στοιχεία (μεταξύ άλλων). Ένας πολύ ταλαντούχος τραγουδιστής, που είναι ταυτόχρονα και βασικός συνθέτης. Ένα sci-fi comic ως βάση για την ιστορία που πραγματεύεται ο δίσκος. Ένας Έλληνας στο Λονδίνο πειραματίζεται να παράγει κάτι δικό του αναμιγνύοντας τις metal μουσικές του χθες και του (τότε) σήμερα που αγαπάει. Ίσως μόνο η παραγωγή του βγήκε λίγο πιο φορτωμένη από όσο χρειαζόταν. Κατά τα άλλα, έχουμε ένα εξαιρετικό σε όλα του άλμπουμ, που άφησε υποσχέσεις οι οποίες δεν εκπληρώθηκαν ποτέ.
#24
Stratovarius – Elements , Pt . 1
Το “Elements pt.1” έμοιαζε σαν μια επιστροφή των Stratovarius σε πιο φιλόδοξα μονοπάτια. Με ορχήστρα, με χορωδία, με πολλές μακροσκελείς συνθέσεις, έχει μέχρι και Disney αύρα (“Fantasia”). Κυρίως έχει καλά τραγούδια, ακόμα περισσότερα εντυπωσιακά σημεία και προσωπικά το τοποθετώ στα αγαπημένα μου Strat άλμπουμ, δίπλα σε “Dreamspace”, “Episode” και “Visions”.
#23
Spock ’ s Beard - Feel Euphoria
Υπάρχει ζωή μετά την φυγή του Neal Morse, ο οποίος έγραφε όλη τη μουσική, τραγουδούσε και έπαιζε πλήκτρα (και κιθάρα) ; Σαν άλλος Phil Collins, βγαίνει μπροστά ο Nick D’ Virgillio και αναλαμβάνει πέραν από τα drums και τα φωνητικά και το κύριο συνθετικό βάρος (έχοντας σημαντική συνεισφορά από τον εξωτερικό συνεργάτη John Boegehold). Το αποτέλεσμα δικαιώνει 100% τη μπάντα που έμεινε μαζί και μας χαρίζει μια σειρά από υπέροχα τραγούδια, όπως το “The Bottom Line”, το “Shining Star” και κυρίως το “Ghosts Of Autumn”.
#22
Black Label Society – The Blessed Hellride
Πιθανότατα το αγαπημένο μου άλμπουμ των Black Label Society, με τον Zakk να δείχνει ότι γίνεται όλο και καλύτερος συνθέτης με κάθε άλμπουμ που κυκλοφορεί με τους BLS. Super δυνατά τραγούδια σαν τα “Stoned And Drunk”, “Doomsday Jesus”, “Stillborn”, “Funeral Bell” κλπ, αλλά η ψυχή μου ανήκει σε συνθέσεις σαν το ομότιτλο, το “Blackened Waters” και το “Dead Meadow”.
#21
Anthrax - We’ve Come For You All
Δεν ξέρω γιατί η εποχή του John Bush στους Anthrax δεν παίρνει την αναγνώριση που της αξίζει. Δεν ξέρω γιατί το “We’ve Come For You All” επίσης δεν αναγνωρίζεται για το πόσο δυνατό άλμπουμ είναι. Μετά το “Sound Of White Noise” είναι το 2ο καλύτερο της εποχής Bush γεμάτο τραγούδια-δυναμίτες.
#20-16
Summary
#20
Andromeda - II = I
Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι Σουηδοί Andromeda έδειξαν ότι μπορούσαν να ξεπεταχτούν και να μπουν στην πρώτη κατηγορία του progressive metal, καθώς σε αυτή ανήκει ξεκάθαρα το “II=I”. Άχαστο για τους φίλους του ιδιώματος.
#19
Enchant - Tug Of War
Άλλη μια μπάντα που νιώθω ότι ποτέ δεν είχε την αναγνώριση που της άξιζε, βάσει της ποιότητας της δισκογραφίας της. Με τον τεράστιο Ted Leonard πίσω από το μικρόφωνο και με ένα prog ύφος που θυμίζει διάφορα πράγματα και στο τέλος μοιάζει μόνο με Enchant, έχουν μόνο καλούς δίσκους στο ενεργητικό τους, αλλά ο καλύτερος όλων είναι αυτός εδώ. Το “Tug Of War”, το 6ο και προτελευταίο ως τώρα άλμπουμ τους θα το έβαζα άνετα στα καλύτερα prog άλμπουμ της χιλιετίας. Δεν έχω χρόνο να σκεφτώ γιατί δεν το έχω βάλει ψηλότερα στη λίστα δυστυχώς…
#18
Sonata Arctica – Winterheart ’ s Guild
Αυτό εδώ είναι ένα διαμάντι του ευρωπαϊκού power metal που το εκτιμούν πολύ λιγότεροι από όσοι θα έπρεπε. Είναι σχεδόν σεμιναριακά τα πάντα εδώ: το πάθος στις ερμηνείες, η παραγωγή, οι μελωδίες. Το “The Cage” είναι ένας μικρός power ύμνος, το “The Misery” από τις ωραιότερες power metal ballads και το “Broken” δείχνει μια μπάντα με πολύ ευρύτερους ορίζοντες από ότι μοιάζει αρχικά. Όλο υπέροχο.
#17
Circle II Circle – Watching in Silence
Για να μην μακρηγορήσω θα πω ότι θεωρώ το πρώτο άλμπουμ των Circle II Circle ό,τι καλύτερο κυκλοφόρησε από οποιοδήποτε μέλος των Savatage, μετά το (δισκογραφικό) τέλος τους. Δεν είναι τυχαίο ότι όλα τα τραγούδια ο Zachary Stevens τα έγραψε με τον Caffery και με τον Oliva. Και είναι όλα καλά. Και είναι η φωνή του υπέροχη όσο την ξέραμε. Τι άλλο να πούμε δηλαδή…
#16
Masterplan – Masterplan
Τρομερό ντεμπούτο από το σχήμα που έφτιαξαν οι Roland Grapow και ο UIi Kusch φεύγοντας από τους Helloween. Παίρνουν τον Jorn Lande στα φωνητικά κι αυτός δίνει τις καλύτερες ερμηνείες της καριέρας του μαζί με το δεύτερο άλμπουμ των Ark. Τρομερή παραγωγή που σε πιάνει από το σβέρκο, μεγάλα τραγούδια και συνολικά ένα αψεγάδιαστο άλμπουμ μελωδικού (power) metal που θα μπορούσε να είναι πολύ ψηλότερα.
#15-11
Summary
#15
Iron Maiden – Dance of Death
Εννοείται πως είμαστε Maidenάκηδες και απολαύσαμε στο έπακρο το “Dance Of Death” όταν κυκλοφόρησε, όντως ακόμα φτιαγμένοι από το reunion και το “Brave New World”. Ίσως θα μπορούσε να έχει λίγο καλύτερη παραγωγή, αλλά από καλά τραγούδια άλλο τίποτα: “Rainmaker”, “Dance Of Death”, “Montsegur”, “Paschendale”, “Journeyman”.
#14
Soilwork – Figure Number Five
Άλλη μια απαρχή μιας μεγάλης αγάπης ήρθε με κυκλοφορία του 2003. Το “Figure Number Five” ήρθε και με σήκωσε. Το songwriting αγγίζει το τέλειο, η ισορροπία δύναμης και μελωδίας είναι σεμιναριακή, τα ρεφραίν το ένα καλύτερο από το άλλο και ο Strid εδώ αφήνει υποσχέσεις ότι τα επόμενα χρόνια θα είναι ένας από τους καλύτερους metal τραγουδιστές. Και τις εκπληρώνει. Και μόνο το άνοιγμα με το “Rejection Role” (και με το διπλό, παρεϊστικο video που έκαναν για αυτό και για το “Trigger” με τους In Flames) δεν αφήνει πολλά περιθώρια αμφισβήτησης…
#13
Machine Head – Through the Ashes of Empires
Τεράστια επιστροφή από τον Flynn και την παρέα του, σε ένα άλμπουμ που θα έπρεπε χωρίς πολλή συζήτηση να θεωρείται ένα από τα τέσσερα υποψήφια καλύτερα άλμπουμ τους, χωρίς να υπάρχει ξεκάθαρο φαβορί ανάμεσα τους. Νεύρο, riffάρες, παραγωγή μπόμπα, όλα είναι εδώ, όπως πρέπει.
#12
Evergrey – Recreation Day
Παρόλο που τα προηγούμενα άλμπουμ των Evergrey είναι όλα πολύ καλά ως εντυπωσιακά, για μένα αυτό εδώ είναι το game changer στην δισκογραφία του, παραμένοντας ως και σήμερα ανάμεσα στις 2-3 καλύτερες/αγαπημένες μου δουλειές τους. Από το πρώτο καταιγιστικό riff του “The Grear Deceiver” ως το υπέροχο ομότιτλο τραγούδι κι από το ακουστικό “Madness Caught Another Victim” ως την αδιαχώριστη στο μυαλό μου δυάδα των “End Of Your Days” και “As I Lie Here Bleeding” όλο το άλμπουμ είναι ένα τεράστιο upgrade σε όλους τους τομείς για τους Σουηδούς. Α, κα το “I’m Sorry” δεν ανήκει απλά στην κατηγορία των «διασκευών καλύτερων από το πρωτότυπο», αλλά στην κατηγορία «α, υπάρχει και πρωτότυπο;».
#11
The Darkness – Permission to Land
Δεν είναι το καλύτερο rock άλμπουμ της δεκαετίας όπως οι υποστηρίζουν οι Άγγλοι, έχοντας πάντα την τάση να υπερβάλουν για τα δικά τους παιδιά. Είναι, όμως, στα καλύτερα rock άλμπουμ της δεκαετίας το ντεμπούτο των The Darkness. Η over the top προσέγγιση των φωνητικών του Justin Hawkins ίσως να μην κάνει σε όλους, όπως δεν κάνει σε όλους η συνήθεια του να έχει την γλώσσα κολλημένη στο μάγουλο στιχουργικά. Αλλά ο τύπος είναι τρομερός σε όλα του. Είκοσι χρόνια μετά παραμένει απολύτως απολαυστικό.
#10-6
Summary
#10
Linkin Park – Meteora
Αυτό είναι ΤΟ άλμπουμ των Linkin Park για μένα. Εδώ τους έμαθα και κόλλησα, όντας και σε ηλικία (early 20s) που μπορούσε να με πιάσει. Από τις ελάχιστες περιπτώσεις που το τόσο εμπορικό και catchy δεν με ενοχλεί καθόλου, που η παραγωγή αναδεικνύει άψογα τα πάντα και που σε πολύ μικρό χρονικό διάστημα σιγοτραγούδαγα κάθε μελωδία του.
#9
Anathema - A Natural Disaster
Έστω ότι επανενώνονται οι Anathema και ξεκινούν να βγάλουν ένα ιδανικό setlist για μια συναυλία (Anathema (με την ελπίδα ότι θα αγνοήσουν σχεδόν ό,τι έκαναν από το “We’re Here Because We’re Here” κι έπειτα). Ενδεχομένως να μην έχει 3-4 τραγούδια από το “Alternative 4”, ή 3 από το “Judgement” ή 3 από το “A Fine Day To Exit”. Αλλά δεν γίνεται να μην έχει τα “Closer”, “A Natural Disaster" και "Flying” από αυτό εδώ το άλμπουμ. Κι αν έχει κι άλλα, καλώς. Κι όλα αυτά, χωρίς να θεωρείται καλύτερο άλμπουμ από τους προκατόχους του. Είναι αλμπουμάρα, τι να λέμε.
#8
A Perfect Circle - Thirteenth Step
Εδώ πιθανότατα είναι ο πιο αγαπημένος μου Maynard, μαζί με το “Lateralus”, ίσως και με το “Eat The Elephant”. Σε κάθε περίπτωση, στο δεύτερο άλμπουμ των A Perfect Circle είναι που τον λάτρεψα ως ερμηνευτή. Σε αυτή την εσωστρέφεια που γίνεται ειρωνεία και σε αυτή την ένταση που τη νιώθεις σαν χάδι, πριν το καταλάβεις. Σαν το φωτοστέφανο που δεν συνειδητοποίησες πότε μετατράπηκε σε θηλιά.
#7
Neal Morse – Testimony
Είναι δύσκολο να φτάνει σε ένα σημείο της ζωής σου όπου νιώθεις ότι πρέπει να αναγεννηθείς. Γιατί πρέπει να κάψεις πολλά πράγματα που σε έφεραν ως εκείνο το σημείο. Και μαζί με τα ξερά καίγονται και τα χλωρά.
Μπορεί να μοιάζει κάπως γενικό το παραπάνω, αλλά συνοψίζει την καινούργια αρχή που έκανε ο Neal Morse με το “Testimony”, επιλέγοντας να βγάλει όλη την ζωή του στη φόρα μέσω αυτού του διπλού, αριστουργηματικού progressive rock άλμπουμ. Έχοντας φυσικά τον Mike Portnoy δίπλα του, μοιάζει να έχει ανοίξει τον πυροσβεστικό κρουνό και να τρέχει έμπνευση από παντού.
Δεν είναι, όμως, όλα uplifting κι ωραία. Αντιθέτως, στα πιο μαύρα και χαμηλά του “Somber Days”, του “Wasted Life” ή του “It’s All I Can Do” καταλαβαίνεις περισσότερα. Μέχρι να έρθει πρώτα το “I Am Willing” και μετά το “The Storm Before The Calm” κι όλα να πάρουν σιγά-σιγά το δρόμο τους…
“I wish there was a way to start again. To wake up among friends. In the land of beginning again ”.
Γιατί δεν μπορούμε να πολεμάμε το σκοτάδι μόνο το με το σκοτάδι.
#6
Katatonia - Viva Emptiness
Εποχές Kazaa και να ψάχνω τραγούδι-τραγούδι ότι leakαρε μέχρι να συνθέσω το puzzle του νέου άλμπουμ των Katatonia. Σαν ψηφιδωτό αποκαλυπτόταν, που κάθε κομμάτι έφερε τη δική του μαγεία. Ως και σήμερα είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, τόσο διαφορετικό από οποιαδήποτε άλλη μπάντα, τόσο δικό τους. Με μια θλίψη που περισσότερο δρα σαν παραίσθηση και με μια οργή που σχεδόν ποτέ δεν ξεσπά.
#5
Summary
Kamelot – Epica
Δεν ξέρω ποια θεϊκή έμπνευση ώθησε τους Kamelot να γράψουν ένα (εν τέλει δυο) concept άλμπουμ γύρω από το Faust του Γκαίτε, αλλά ειλικρινά θα ήταν κρίμα να μην το είχαν κάνει και να χάναμε την ευκαιρία να θαυμάσουμε πως αποτυπώνει σε στίχους, μελωδικές γραμμές και απίστευτες ερμηνείες την ιστορία ο Roy Khan. Τα πάντα κυλάνε σαν ένα υπέροχο παραμύθι, με τις μελωδίες που έχει γράψει ο Youngblood είναι καταπληκτικές, αλλά είναι αυτός ο απίθανος ερμηνευτής που λέγεται Roy Khan που εξυψώνει κάθε τραγούδι και σε καθηλώνει. “Center Of The Universe”, “Wander”, “Edge Of Paradise”, “Lost And Damned”… Τι ρεφραίν έχει αυτός ο δίσκος! Και έχει και συνέχεια ισάξια, ίσως και καλύτερη…
#4
Summary
Dream Theater - Train Of Thought
Είναι αυτό το πιο μονοδιάστατο άλμπουμ των Dream Theater; Μάλλον ναι. Παίζει εν τέλει αυτό κάποιο ρόλο; Σίγουρα όχι. Το “Train Of Thought” εστιάζει στην - ούτως ή άλλως συχνά επικρατούσα – metal πλευρά της μπάντας και στην αγάπη των Mike και John για τους Maiden, τους Megadeth και τους Metallica και τα σπάει. Μόνο τραγουδάρες, μόνο τρομερά παιξίματα, μικρά δάνεια που λειτουργούν περισσότερο ως easter eggs, και εν πάση περιπτώσει με τον τρόπο τους οι Theater παραμένουν στην κορυφή. Ξανά.
#3
Summary
OSI - Office Of Strategic Influence
Σε αυτό το άλμπουμ συνεργάζονται για πρώτη φορά οι Jim Matheos και Mike Portnoy, οι οποίοι ήθελαν να φτιάξουν ένα project παρέα για πάνω από 10 χρόνια. Σε αυτό το άλμπουμ συναντιέται ξανά, μετά από σχεδόν 10 χρόνια ο Mike με τον Kevin Moore. Σε αυτό το άλμπουμ αρχικά ήταν να τραγουδάει ο Daniel Gildenlow. Γενικά, αλλιώς ξεκίνησε κι αλλιώς κατέληξε και στην ουσία, μετά από το πρώτο τους άλμπουμ οι OSI είναι άλλη μπάντα. Μόνο που ποτέ δεν έπιασαν ξανά τα επίπεδα αυτού εδώ του άλμπουμ. Επίσης, μόνο σε αυτό το άλμπουμ συνυπάρχουν στο ίδιο τραγούδι οι: Mike Potnoy, Jim Matheos, Kevin Moore και Steven Wilson. Είναι το τραγούδι της χρονιάς το “ShutDOWN”; Πιθανότατα. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, είναι πολλά περισσότερα.
#2
Summary
Dead Soul Tribe - A Murder Of Crows
Η προειδοποιητική βολή είχε έρθει με το πρώτο, ομότιτλο άλμπουμ ένα χρόνο νωρίτερα, αλλά το “A Murder Of Crows” δεν είναι απλά το επόμενο βήμα για τον Devon Graves. Είναι το απόλυτο προσωπικό του δημιούργημα*, ένα άλμπουμ που με εξαίρεση 1-2 τραγούδια προς το τέλος (κι αυτό όχι απαραίτητα) αγγίζει το τέλειο. Η θεματαλογία του με τις ερμηνείες και τους στίχους του Devon γίνεται στοιχειωτική. Η ατμόσφαιρα που διακατέχει το άλμπουμ από αρχής ως τέλους είναι μοναδική. Τα τραγούδια και οι μελωδίες τους κολλάνε στο μυαλό και όλο αυτό το γκρίζο, όλη αυτή η μάταια αναζήτηση γύρω από το μεγάλο ταξίδι καθιστούν το “A Murder Of Crows” αριστουργηματικό.
*Σε κατ’ ιδίαν συνάντηση και συζήτηση με τον Devon, όταν του ανέφερα την άποψη αυτή συμφώνησε απόλυτα και έδειξε να χαίρεται που κάποιος το αναγνωρίζει με αυτό τον τρόπο.
#1
Summary
Opeth – Damnation
Ο «λιγότερο Opeth» δίσκος των Opeth είναι ο αγαπημένος μου δίσκος των Opeth. Δεν ξέρω τι συνεπάγεται αυτό ή αν συνεπάγεται κάτι γενικότερα, αλλά στην πρώτη φορά που ο Mikael αποφάσισε να εστιάσει εξ’ ολοκλήρου στην μελωδική πλευρά της μουσικής του προσωπικότητας μας καθήλωσε. Το σχεδόν ακουστικό στο σύνολό του “Damnation” είναι ένα μικρό ταξίδι σε γκρίζα τοπία, γεμάτα φόβους, ανασφάλειες, στεναχώριες. Και απώλεια. Και μελαγχολία. Ο Steven Wilson είναι εκεί να βοηθήσει στην παραγωγή, να γράψει στίχους για ένα τραγούδι και να φιλοξενήσει τον Mikael στο προσωπικό του στούντιο (δηλαδή σπίτι του) για να γράψει τα φωνητικά. Τις δύσκολες καταστάσεις που βιώνει ο Akerfeldt τις μετατρέπει σε μελωδίες και στίχους, ώστε τα τραγούδια ώστε να αποτελέσουν συντροφιά εκείνες τις στιγμές που ο μόνος φίλος με τον οποίο θέλεις να επικοινωνήσεις είναι ένα άλμπουμ από τη δισκοθήκη σου σαν το “Damnation”.
31 Likes
Βλέπω ChrisP να ετοιμάζεται κι είμαι σίγουρος ότι ΑΥΤΟΣ θα είναι που θα διορθώσει κάποιες ηχηρές παραλείψεις μέχρι τώρα! 
2003 → Τον έστειλε για σπίρτα!
Από εκείνο το βράδυ και μετά προσπαθούσα μετά μανίας να βάλω ένα τέτοιο γκολ, τελικά έμελε να τα καταφέρω στην περσινή τιτανομαχία (οπότε για να επέλθει η “ισορροπία” έριξα και μια ζεμπεκιά λίγο αργότερα).
11. – 6.
11. TURBONEGRO “Scandinavian Leather”
Οι Νορβηγοί είναι από εκείνες τις μπάντες που ενώ πάντα μου άρεσε οτιδήποτε από αυτούς, για κάποιον ανεξήγητο λόγο ποτέ δεν ασχολήθηκα σοβαρά με τη δισκογραφία. Κάπου, κάπως, κάποτε αγόρασα το “Scandinavian Leather”, το οποίο δεν ξέρω καν αν θεωρείται από τα καλύτερά τους, αλλά αυτή η τέρμα ειρωνική γκλαμο-πανκο-ροκιά (ή ό,τι είναι) με πωρώνει σε απίστευτο βαθμό, με ναυαρχίδα το “Drenched in Blood”.
10. WATAIN “Casus Luciferi”
Αν και με «εκνευρίζει» εδώ και χρόνια το μυγόφτυμα, ο Erik, είναι αλήθεια ότι το ξεκίνημα των Σουηδών είναι σημαντική υπόθεση για το bm των 00s (το «μετά» είναι μια άλλη ιστορία). Το “Casus Luciferi” μπορεί να μην έχει στο έπακρο την ωμή δύναμη του ντεμπούτου, αλλά εισάγει μια πολυπλοκότητα, μια χαοτική διάσταση στην οποία συναντάται ο φανατισμός των DISSECTION με το νορβηγικό riffing. Πλέον είναι σαφές ότι τα πράγματα έχουν αρχίσει να (ξανα)σοβαρεύουν…
9. GATHERING, THE “Souvenirs”
To αγαπημένο μου GATHERING δημιούργημα (μαζί με το “Mandylion”) είναι μια αποθέωση μινιμαλισμού και της απλότητας, η Anneke είναι το απόλυτο alternative θηλυκό, όλα τα κομμάτια είναι ένα κι ένα, οι στίχοι λίγοι και καλοί (“one day sixteen, woke up, sixty”) και το ντουέτο με τον Garm από τα κορυφαία στην ιστορία της ευρύτερης pop μουσικής.
8. ONDSKAPT “Draco Sit Mihi Dux”
Κάτω από τα ραντάρ, τα οποία ασχολήθηκαν με τις πιο προβεβλημένες κυκλοφορίες του σουηδικού bm (βλέπε νο.10 και νο.1), αυτοί εδώ οι τύποι μας πέταξαν στα μούτρα μια υπερδισκάρα που στην πραγματικότητα αποτελεί cornerstone του ήχου. Με δυσαρμονίες, με σιδηροδρομικό riffing αλλά και με σαλεμένα aldrahn-ο-ειδή (χωρίς να είμαι βέβαιος ότι μιλάμε για άμεση επιρροή) φωνητικά, οι ONDSKAPT καβαλάνε τον Δράκοντα και αγκαλιάζουν το Χάος που υπήρχε πριν το Φως.
7. FURZE “Necromanzee Cogent”
Ωραία και στη Νορβηγία τι γίνεται; Θυμάστε που σας έλεγα για τους FULGOR και την μαυρομεταλλική ψυχεδέλειά τους; Ε, οι (ο) FURZE είναι η σκανδιναβική εκδοχή του εγχειρήματος. BLACK SABBATH + LSD + Δυσαρμονία + Σατανίλα = Α-Χ-Α-Σ-Τ-Ο. Το δε 23λεπτο “Sathanas Megalomania” που κλείνει τον δίσκο θα μπορούσε να πει κανείς ότι είναι σχεδόν album-within-an-album.
6. KILLING JOKE “Killing Joke”
Για δεύτερη σερί χρονιά ο Dave o Grohl απογειώνει με ιδανικό τρόπο έναν δίσκο που ήδη είναι στα όρια του αριστουργήματος. Η βαρύτερη (metal; ) εκδοχή των KILLING JOKE θαρρώ πως είναι περισσότερο αποτέλεσμα της κυρίαρχης αντίληψης περί ήχου/παραγωγής της εποχής, παρά εγγενές στοιχείο των συνθέσεων καθαυτών, αλλά αυτά λίγη σημασία έχουν. Το (δεύτερο) ομότιτλο άλμπουμ των Jaz, Geordie, Youth & co., υπό την καθοδήγηση του Andy Gill, έχει κάτι για όλους, είτε αυτό είναι κομμάτια-δυναμίτες (“asteroooooid, coming in from the Void!”), είτε λαμαρινιές (“it’s a total invasion”), είτε μεθυσμένο bro-hymn (“you’ll neveeerr get to meee…”), είτε μέχρι και ολίγη από μυστικισμό (“someone’s calling you for a ride”).
5.
GREEN CARNATION “A Blessing in Disguise”
Αφού κάνανε ένα magnum opus που πολύ λυπήθηκα για το ότι δεν χώρεσε στη λίστα της χρονιάς του (παίζω το «παιχνίδι» με όρους προσωπικής διαχρονικότητας/σύνδεσης), οι Νορβηγοί είπαν να γυρίσουν σε πιο mainstream φόρμες και -ρε διάολε!- θριαμβεύσανε και πάλι. Αν και τότε (ίσως και τώρα) ο δίσκος αυτός κατηγοριοποιούταν -έστω εν μέρει- στα ατμομέταλζ, στην ουσία του είναι μια καταπληκτική σπουδή πάνω στο 70ς rock, πολύ περισσότερο από ένα απλό tribute όπως άλλοι.
Το ”Blessing in Disguise” είναι ένα σπάνιο δημιούργημα, το οποίο -σε μένα τουλάχιστον- έχει το μαγικό χάρισμα να ασκεί μια υπερβατική έλξη ανεξαρτήτως κατάστασης, αλλοιώνοντας τον χωροχρόνο και αναμειγνύοντας εποχές, σκέψεις και ψυχικές διαθέσεις.
4.
BLUT AUS NORD “The Work Which Transforms God”
Ενώ στην Ευρώπη γενικότερα αλλά και δίπλα τους ειδικότερα, συμβαίνουν μαυρομεταλλικές οσμώσεις και γεννιούνται συνάξεις, οι BLUT AUS NORD (έχοντας ήδη ξεκινήσει από το προηγούμενο full-length) καταθέτουν τη δική τους αυτόνομη πρόταση πάνω στη μυστικιστική δυσαρμονία, η οποία θα γίνει φετίχ τα αμέσως επόμενα χρόνια. Το “Work…” δεν θα ακουστεί όσο θα έπρεπε στην εποχή του, υποθέτω λόγω εταιρείας/promotion, ευτυχώς όμως θα τους τσιμπήσει σύντομα η Candlelight (αλλάζοντας στην επανακυκλοφορία το κάκιστο αρχικό εξώφυλλο) και θα ρεφάρουν κάπως, καθότι η συγκεκριμένη οπτική (στην περίπτωσή τους, πατώντας -μεταξύ άλλων- πάνω στην βιομηχανική παράνοια των THORNS) πάνω στο bm είναι ακριβώς η πεμπτουσία του ήχου αυτού. Που σημαίνει ριζοσπαστική τάση απόσχισης από ό,τι έχει υπάρξει μέχρι τώρα και αναζήτηση ενός νέου ρήγματος μεταξύ του υπαρκτού κόσμου και του αρχέγονου τρόμου της άλλης πλευράς.
3.
REVENGE “Triumph.Genocide.Antichrist”
Κεραμίδα! Σε μια εποχή που ήδη άκουγα αρκετά (αλλά όχι κύρια) και black και death, σκάει το ντεμπούτο των Καναδών, για το οποίο θυμάμαι ένα αποθεωτικό μίνι κείμενο του Γιοβανίτη (ο άτιμος κάτι έγραφε μέσα για κρυμμένα intelligent bm riffs) και να σκαλώνω με αυτό το λιτό, πιο-σαφές-δε-γίνεται μισανθρωπικό εξώφυλλο. To αγόρασα σχετικά άμεσα, από το δισκάδικο-κομήτη Rockstar στη Θεμιστοκλέους και παραλίγο να μου κοστίσει το τέλος της τότε σχέσης μου, καθότι το κορίτσι ήταν -τρόπον τινά- της εκκλησίας.
Μου πήρε κάμποσο καιρό να το χωνέψω προφανώς, μπορεί να είναι μόνο 33 λεπτά αλλά διαστρέφει τις BLASPHEMY επιρροές του σε αδιανόητο βαθμό με τα πονάνε-τα-μυαλά-μας ασταμάτητα χτυπήματα στα τύμπανα του Read και τις κιθάρες του Vermin να αρνούνται να μείνουν στις όποιες ράγες, εξαπολύοντας εντόνως ενοχλητικά τριξίματα/χλιμιντρίσματα. Παράγοντας «Χ» η συμμετοχή σε μπάσο και φωνητικά του Pete «Ψεκ» Helmkamp για να ολοκληρωθεί η αποθέωση της κακοφωνίας, της ασχήμιας και του ολέθρου…
ΥΓ. Και Σφραγίδα Ποιότητας από Vecna, μην το ξεχνάμε.
2.
TIAMAT “Prey”
Επ, τι έγινε ρε Johan, χαθήκαμε ρε man… Λίγο το χες παρακάνει με τα glam-ο-ειδή στοιχεία στα προηγούμενα δύο άλμπουμ, καλά ήταν, δε λέω, αλλά κάπου χωλαίναν. Ευτυχώς όμως ξαναθυμήθηκες τις οκάλτ καταβολές σου και το “Prey”, παρότι παραμένει σε goth rock φόρμες, ηχεί πολύ πιο «σοβαρό», οπωσδήποτε πιο συμπαγές και εμπνευσμένο και σε σημεία αριστουργηματικό.
Και μείς μαζί σου θα βουτήξουμε στην αμαρτία (“Cain”), θα αναλογιστούμε ανολοκλήρωτους έρωτες (“Love in Chains”), θα ετοιμαστούμε να κατατροπώσουμε τον Εχθρό (“Light in Extension” –“we’re shards of broken glass and we’re coming to get you”) και όταν το φως χαθεί θα πάμε για ένα devil ride (“Nihil”) προς το άγνωστο…
ΥΓ. Τι floyd-ική μπινιά ήταν αυτή που έκανες με τη μελοποίηση του “Pentagram” ρε μεγάλε…
1.
FUNERAL MIST “Salvation”
Point Blank… Enter Norma Evangelium Diaboli… Η δεύτερη κυκλοφορία της Νόρμας (πρώτη το “Kruzifixxion” των KATHARSIS που έχασε στα σημεία απ’ τους WATAIN) είναι η επίσημη ανακοίνωση της Νέας Εποχής. Οι ANTAEUS είχαν ανοίξει τον δρόμο, ως άλλοι προφήτες, τώρα όμως είναι η ώρα του Θηρίου να κεράσει Άγιο Δηλητήριο. Τέτοια αδυσώπητη επίθεση είχαμε να βιώσουμε από… ναι, σωστά, από ουδέποτε…
Τα όσα συμβαίνουν στο “Salvation” δεν έχουν προηγούμενο, εδώ λαμβάνει χώρα μια απόλυτη αντιστροφή των έως τώρα ιδανικών. Εδώ δεν έχει αβάντ-γκαρντ ομορφιές για επισκέπτες. Εδώ έχει Πόνο, Καταστροφή και Όλεθρο. Όποιος αντέχει, συνεχίζει…
Ειδικές Καταστάσεις
-
HELL-AS: Σα ν’ αρχίζει σιγά-σιγά ν’ ανοίγει η φάση στην Ελλάδα, καλός ο παραδοσιακός RC ήχος αλλά να δούμε και τίποτ’ άλλο βρε αδερφέ. Οι ACRIMONIOUS ας πούμε στο πρώτο demo τους κοιτάνε και προς Σκανδιναβία μεριά, βέβαια έχουν δρόμο ακόμα να διανύσουν προκειμένου να φτιάξουν κάτι πολύ δικό τους. Περίπου τα ίδια ισχύουν και για τους EMBRACE OF THORNS, οι οποίοι στο δεύτερο demo τους ακούγονται ακόμα πριμαριστοί και πιο μαυρομεταλλικοί απ’ ότι θα καταλήξουν να είναι όταν θα δώσουν πια αριστουργήματα. Όμως… Όμως («κάμερα σε μένα») τα πάντα θα επισκιαστούν από το τρίπτυχο NUCLEAR WINTER – “Abomination Virginborn” – “Dead Congregation”. Η αντίστροφη μέτρηση για την Γέννηση του Κτήνους έχει αρχίσει…
-
REST OF THE WORLD: Έγραφα ότι οι Σιωπές ίσως να είναι η αγαπημένες μου ULVER κυκλοφορίες, πάντα αφήνοντας στην άκρη το “Themes…”, ωστόσο το γλυκόπικρο “Quick Fix of Melancholy” είναι εξίσου κοντά. Η επανεμφάνιση των Industrial πιονέρων MYSTICUM με το φανταστικό (και αναπάντεχα old-school) “Black Magic Mushrooms” σκόρπισε ελπίδες αλλά το “Planet Satan” τελικά θ’ αργήσει αρκετά χρόνια ακόμα. Στην άλλη πλευρά του split, οι AUDIOPAIN θρασάρουν ανελέητα τιμώντας την γερμανική παράδοση. Μιλώντας για Γερμανία, καλησπέρα RUINS OF BEVERAST! Το πνευματικό τέκνο του Alex von Meilenwald καταθέτει την demo του απόπειρα, σαφώς ακατέργαστη σε σχέση με το πιο ραφιναρισμένο majestic/ατμοσφαιρικό ύφος που θα διαμορφώσει στη συνέχεια…
Ειδικότερη Κατάσταση
Η δεύτερη (και τελευταία) αναφορά μου σε OST δεν μπορεί να είναι άλλη από το soundtrack του Χαμένου (η ταινία βγήκε το ‘02, το OST το ’03). Όχι μόνο για τους “κράχτες” (ομώνυμο και “Wonderful World”) αλλά και γιατί ο Νικολαΐδης είναι μακράν ο αγαπημένος μου Έλληνας σκηνοθέτης, η τριλογία “Κουρέλια…” / “…Συμμορία” / “Χαμένος…” είναι στο προσωπικό μου πάνθεον, και ειδικά η τελευταία είναι εκπληκτικά οικεία για όσους αρεσκόμαστε σε νυχτερινές βόλτες επί αθηναϊκών συνοικιών του παράκεντρου (και μάλιστα όχι τόσο Εξάρχεια θα πω εγώ, αλλά Κυψέλη, Αγ. Παντελεήμονα, Πατήσια κτλ) περιδιαβαίνοντας το περιθώριο.
Ειδικότατη Κατάσταση
Είμαι κι εγώ απ’ τους βλαμμένους που μας λέει «κάτι» αυτός ο ήχος που ονομάστηκε drone. Σε διάφορες συζητήσεις με πιο ολντ σκουλ ροκάδες η μόνιμη ατάκα ήταν/είναι «ρε αυτό δεν είναι μουσική» και εδώ που τα λέμε ένα δίκιο τους το δίνω. Σε διάφορες συνεντεύξεις άλλωστε οι O’Malley, Anderson κ.α. υποστήριζαν ότι το νόημα εδώ δεν είναι οι νότες καθαυτές αλλά η απόσταση μεταξύ τους. Αυτό που ξέρω πάντως στα σίγουρα είναι ότι κατεβαίνοντας κάποτε βαθιά μεσάνυχτα την Ευελπίδων, με την απαγγελία του Julian Cope στο “My Wall” να παίζει στ’ ακουστικά, ήταν από τις ελάχιστες φορές που ένιωσαν χεσμένος πάνω μου χωρίς προφανή λόγο.
Κλινική Περίπτωση
Frantic: Ξεκινάει γαμιώντας, μπαίνει η στιχάρα “if I could have my wasted days back…”, σκάει και η γέφυρα “keep searching” → κομματάρα .&-
St. Anger: “Fuck it all and no regrets, I hit the lights on these dark sets” και οι αναμνήσεις ξεχειλίζουν, κατά τ’ άλλα διδάσκεται nu metal εδώ μέσα. Τραβάει λίγο παραπάνω (όπως και τα περισσότερα) αλλά παραμένει υπερκόμματος και αυτό και τέλειο βιντεοκλίπ επίσης.
Some Kind of Monster: Ξεκινάει με ωραιότατα stoner-ο-riffs αλλά κάπου μένει ξεκρέμαστο και μετά απλά ξεκινάει απ’ την αρχή. Μπορούσαν και καλύτερα εδώ.
Dirty Window: Συμπαγέστατο, ροκάρει, έχει τις heavy στιγμές του αλλά και τις πιο μελωδικές εκεί που πρέπει.
Invisible Kid: Παρόμοια περίπτωση με το “Some Kind…”, με τη διαφορά ότι γενικά γαμάει, απλά το ότι πρακτικά επαναλαμβάνεται μετά τη γέφυρα (“oh what a good boy you are”) δεν προσφέρει κάτι.
My World: OK κουπλέ, «παιδικό» ρεφρέν, legit γέφυρα, thank you next.
Shoot Me Again: Σχεδόν industrial feeling μαζί με load-ισμούς, μεγάλο ΝΑΙ από μένα (έκανα λάθος στο μετάλλικα νήμα, το μπέρδεψα με το επόμενο). Αντίθετα με τα περισσότερα, αυτό δικαιολογεί και τα 7 λεπτά της διάρκειάς του.
Sweet Amber: Not great, not terrible. TYN pt. II.
The Unnamed Feeling: Το «μεγάλο κομμάτι» του δίσκου και ίσως το μόνο (άντε μαζί με το “All Within…") που όντως αδικείται από τον ήχο και την έλλειψη σόλο που επέλεξαν εδώ. Ακόμα κι έτσι -και παρότι έχω αποφύγει να επεκταθώ αναλυτικότερα- κάνει πλάκα σε κάτι “Inamorata” που πάτε να μου τα βγάλετε και all-time classic!
Purify: Ό,τι χειρότερο έχω ακούσει από Hetfield/Ulrich/Hammet. ΣΤΟΝ ΚΑΙΑΔΑ!
All Within My Hands: Ίδιας «πάστας» κομμάτι με το “Unnamed…”, ίσως ένα κλικ παρακάτω, αλλά εξαιρετικό nonetheless.
41 Likes
Fuck, ούτε ο Quintom δε θα έκανε κάτι τέτοιο στο τέλος του post του.
3 Likes
Ή είμαστε οπαδοί ή δεν είμαστε! 
Σε κάλυψα με τα υπόλοιπα τουλάχιστον;
Φαλλοκρατικές χυδαιότητες.
6 Likes
1.Coheed and Cambria - In Keeping Secrets of Silent Earth: 3
Πολυ ανώτερος απο το ντεμπουτο τους,με τεραστια κομματια οπως το Crowing και το ομωνυμο…
2.Anathema - A Natural Disaster (+cover)
.jpg)
Για πολλους μήνες στον στρατο,ηταν ο δισκος που με χαλαρωνε…Ο τελευταιος μεγαλος τους…
3.Deadsoul Tribe - A Murder of Crows
Αρκετα διαφορετικος σε σχεση με τον προηγουμενο,πιθανως να ειναι ο καλυτερος τους.Θα προτιμουσα να ελειπαν 1-2 κομματια στην μέση και να ειναι λιγο μικροτερος σε διαρκεια…
4.Green Carnation - A Blessing in disguise
Ενας δισκος στον οποιο καταφευγω συχνα απο την 1η στιγμη που κυκλοφορησε.Ενα κομψοτεχνημα απο την αρχη μεχρι το τελος…Με κομματια οπως το The boy in the attic,Lullaby in the winter οπως και άλλα που σε καθηλωνουν…
5.Opeth - Damnation
Ο αγαπημενος μου δισκος τους…Η ηχητικη αποτυπωση της μελαγχολιας…
Το 2003 ηταν απο τις δυσκολοτερες χρονιες…
Η 5αδα ανετα θα μπορουσε να ηταν με Perfect Circle,Riverside,Evergrey,Theater & Queensryche…
32 Likes
- Darkspace - Dark Space 1
Atmospheric Black Metal/Ambient από τον Tobias Möckl ή αλλιώς Wintherr των Paysage D Hiver
- The Gathering - Souvenirs
Νομίζω ότι με ελκύει αυτή η περίοδος των Ολλανδών περισσότερο από την μεταλλική τους. Το ντουέτο με Garm είναι το ιδανικό κλείσιμο για να σε αφήσει με το στόμα ανοιχτό.
- Deadsoul Tribe - A Murder of Crows
Υπέροχος Devon Graves, πολύ ανώτερος δίσκος από το άγουρο ντεμπούτο.
- While Heaven Wept - Of Empires Forlorn
Λιγότερο μελαγχολικό από το ντεμπούτο αλλά περισσότερο λυρικό/επικό.
- Nehëmah - Shadows from the Past…
Αφού δεν γινόταν να μπει το ντεμπούτο των Γάλλων το 2002, ας συστήσω λοιπόν το 2ο άλμπουμ τους στους μαυρομέταλλους της παρέας. Πιο κοντά στην σκανδιναβική σκηνή, όπως Darkthrone, Immortal, παρά σε depressive bm ή στους Antaeus που αναφέρθηκαν πιο πίσω.
30 Likes
Οι While Heaven Wept πολύ καλοί, συμφωνώ, αλλά δεν καταλαβαίνω γιατί τους κατατάσσουν στο doom metal
Πολύ “φωτεινοί” μου ακούγονται