2003
1. Linkin Park – Meteora
Αναπόφευκτα από τους δίσκους που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου, καθώς όπως είχα πει σε προηγούμενα έτη οι LP αποτελούν συγκρότημα που με έμπασε στη ροκ. Εφηβικό άκουσμα, αλλά παρά το όποιο κράξιμο έπεφτε από διάφορους σκληρούς μεταλλάδες, συνθέσεις όπως Breaking the Habit με το τέλειο anime videoclip ή το απόλυτο single Numb δείχνουν αναλλοίωτες τη δύναμη και τη διαχρονικότητα τους.
2. Blink-182 – Blink-182
Διαφορετικό από το εξίσου κορυφαίο Enema του 1999, πιο ώριμο, δεν ξέρω ποιο θεωρώ καλύτερο, αναλόγως τη διάθεση. Ίσως αυτό. Σαν χθες θυμάμαι πως γνώρισα το συγκρότημα με το video του Feeling This στο MTV. Άμεσο κόλλημα προφανώς. Μετά ήρθε και το πανέμορφο I Miss You με το χαρακτηριστικό του βίντεο, άλλο σοκ εκείνο. Μεγάλο highlight σίγουρα και το All Of This με guest τον Robert Smith των The Cure.
3. Deftones – Deftones
Το να ακολουθείς δίσκο όπως το White Pony είναι μάλλον τρομακτικό. Το να πετυχαίνεις να βγάζεις δισκάρα-άξιο διάδοχο του απόλυτου αριστουργήματος σου, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά το τρομακτικό ταλέντο σου. Needles and Pins, Minerva, Good Morning Beautiful, When Girls Telephone Boys, χαμός από κομματάρες.
4. Iron Maiden – Dance Of Death
Αυτός ο δίσκος θεωρείται μέτριος πλέον? Για μένα αποτελεί πανάξιος διάδοχος του καταπληκτικού Brave New World πάντως, απολαυστικός μέχρι τέλους με κορυφαίες μεϊντενιές. Μετά αρχίζουν τα χασμουρητά…
5. Darkest Hour – Hidden Hands Of A Sadist Nation
Ο τέλειος μεταλκορ δίσκος (της Σουηδικής τάσης). Άκρως πορωτικός και ποιοτικός. Το εναρκτήριο The Sadist Nation με guest τον μεγάλο Tomas Lindberg είναι με χαρακτηριστική άνεση από τα καλύτερα κομμάτια που έχει προσφέρει αυτός ο ήχος, ενώ το Marching to the Killing Rhythm είναι γιγάντιο χιτ. Πωπω ξανακούω τώρα, μέχρι το επόμενο τους λατρεύω, αγαπημένοι δίσκοι πραγματικά.
Λοιπές Μουσικάρες:
Ομίχλη – Η Δική Μας Καθημερινότητα
Punks Απάτσι. Μόνο αυτό αρκεί.
Septic Flesh – Sumerian Daemons
Ο πρώτος δίσκος που άκουσα από τη μπάντα, η απανωτή τριάδα Unbeliever/Virtues Of The Beast/Faust με είχε ισοπεδώσει.
Χάσμα – Κάθε Φορά Που Άλλος Γίνομαι
Μάλλον ο πιο γνωστός και αγαπητός δίσκος της ιδιαιτέρως αγαπητής μπάντας, και δικαιολογημένα καθώς η συνοχή και η μικρή διάρκεια είναι ισχυροί σύμμαχοι. Συνταγές, Δε με Ελέγχω, Ο,τι Αγαπώ είναι για Λίγο, κλασικά κομμάτια πλέον.
Sun Of Nothing – …And Voices, Words, Faces, Complete the Dream
Μια από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες του ακραίου ήχου μπαίνει στο προσκήνιο με ένα βαρύ και ασήκωτο ντεμπούτο που δοκιμάζει τα όρια του ακροατή.
Nasum – Helvete
Κορυφαίοι. Επαναλαμβάνομαι, αλλά οι όπως και να το κάνουμε οι Nasum δικαίως έχουν κλασικό στάτους στον ακραίο ήχο. Εδώ ρίχνουν και λίγη μελωδική σουηδίλα.
Χειμερία Νάρκη – Στη Σιωπή της Αιώνιας Θλίψης
Φτιάχνοντας αυτές τις λίστες, συνειδητοποιώ πως μου έχει λείψει το ελληνόφωνο χαρντκορ. Εδώ έχουμε ένα τρομερό δείγμα του ήχου.
From Ashes Rise – Nightmares
Κλασικό, μοντέρνο, τουμπανιασμένο κραστ διαμάντι. Reaction από τα καλύτερα και πιο πορωτικά εναρκτήρια κομμάτια της σκηνής.
Envy – A Dead Sinking Story
Έντονο, συναισθηματικό, ατμοσφαιρικό, σπαρακτικό χαρντκορ από τους σπουδαίους Ιάπωνες. Όχι για όλες τις ώρες.
Yellowcard – Ocean Avenue
Ποπ πανκ και βιολιά. Ακούγεται παράταιρο ίσως, αλλά ο συνδυασμός σε αυτό το δίσκο φαντάζει απολύτως λογικός και αυτονόητος. Μια ακρόαση των εκπληκτικών Life Of A Salesman και Believe πείθουν.
The Distillers – Coral Fang
Ο τελευταίος δίσκος της Brody Dalle είναι συνολικά μάλλον ο καλύτερος, με προσωπική αδυναμία το ιδιαίτερα συναισθηματικό For Tonight You’re Only Here to Know.
Boysetsfire – Tomorrow Come Today
Εξαιρετικό μελωδικό πανκ με χαρντκορ στιγμές, αν και η δύναμη του βρίσκεται στη μελωδία κατά την άποψη μου. Το Full Color Guilt για παράδειγμα, υποδειγματικό μοντέρνο μελωδικό πανκ κομμάτι. Το ίδιο και το Management vs Labor. Πολύ δυνατός δίσκος.
Evanescence – Fallen
To ανελέητο σπαμάρισμα του Bring me to Life σε ράδιο και TV οδήγησε στην απόκτηση του άλμπουμ από την αδερφή μου, με αποτέλεσμα να το λιώνω και εγώ σε καθημερινή βάση. Το My Immortal με συγκινεί ακόμη, πανέμορφη σύνθεση.
Hammers Of Misfortune – The August Engine
Τρομερό heavy/prog, ειδικά στα επόμενα μεγαλουργούν, μπαντάρα πραγματικά. Απορώ πως δεν αναφέρονται συχνά, κάργα υποτιμημένοι. Καλύτεροι από τους (πολύ καλούς) Slough Feg, τυχαία το αναφέρω ε.
Placebo – Sleeping With Ghosts
Ένα βήμα πριν την κορυφή τους, χαρίζουν φανταστικά κομμάτια όπως τα προσωπικά αγαπημένα The Bitter End, Special Needs, Protect Me From What I Want, Centrefolds και φυσικά το κοψοφλέβικο ομότιτλο.
Killing Joke – Killing Joke
Διαφορετικό πρόσωπο από την αγαπημένη μπάντα, κάνοντας στην άκρη το ποστ πανκ και δημιουργώντας ένα βαρύ βιομηχανικό μεταλ δυναμίτη. Προσωπική αδυναμία το μελωδικό, απίστευτο You’ll Never Get To Me.
Comeback Kid – Turn it Around
Από τους καλύτερους και πιο αγαπημένους μου “φρέσκους” χαρντκορ δίσκους. Από το απίστευτα ξεσηκωτικό εναρκτήριο All In A Year μέχρι κομματάρες όπως τα Die Tonight, Something Less και τη μελωδική χιτάρα Operative Word, μιλάμε για σύγχρονη κορυφή του είδους.
AFI – Sing The Sorrow
Εδώ αρχίζει η περίοδος της μπάντας που προτιμώ περισσότερο, το απλό, τραχύ πανκ φεύγει και προστίθεται μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία. Silver and Cold πολύ αγαπημένο, και Paper Airplanes (Makeshift Wings) απίστευτα κολλητική, δυναμική κομματάρα.
Darkspace – Dark Space I
Διαστημικό, εξωγήινο black metal, μπαντάρα. Μου αρέσει πολύ και το εικαστικό της υπόθεσης με τα εξώφυλλα των δίσκων.
Blut Aus Nord – The Work Which Transforms God
Κορυφαία μπάντα σε (κλασικά) τρομακτικό (και κλασικό πλέον) δίσκο. Κάποιο βράδυ παλιότερα είχα πετύχει τυχαία ένα βίντεο στο youtube του The Supreme Abstract με σκηνές από το The Blair Witch Project. Πόσα “γλουπ” και “σμπαρακουακ” είπα δεν λέγονται. Φόβος. Εφιάλτης. Από τα ελάχιστα γκρουπ που συνεχίζω να παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον στο χώρο.
Cursed – I
Βρώμικη, ηχητικά “τραγανιστή” χαρντκορ μπαντάρα. Κρίμα που δεν υπάρχουν πλέον.
The Raveonettes – Chain Gang Of Love
Μου αρέσει πολύ ο ήχος τους. Ονειρικός με έντονη παραμόρφωση και εξαιρετικές μελωδίες.
Lagwagon – Blaze
Χάνει κάπως στη συνοχή και έχει και κάποια φιλλεράκια, αλλά με κομμάτια όπως τα Never Stops, Lullaby και το κορυφαίο κλείσιμο του Baggage αποζημιώνει και με το παραπάνω.
Strike Anywhere – Exit English
Πανκ ροκ επανάσταση σε ηχητική μορφή.
Marilyn Manson – Golden Age Of Grotesque
Με αυτό το δίσκο τον γνώρισα, μάλλον άνισος αλλά έχει κάμποσες κομματάρες που τον ανεβάζουν.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
