2003
there’s no time for time,but… 
Δεν είσαι ο μόνος… Κάθε φορά μετά από ‘κεινο το βράδυ, που έπαιζα με άλλους μπάλα, προσπαθούσα να βρω έστω και μία ευκαιρία να βγω τετ α τετ με τον τερματοτύφλακα για να το επιχειρήσω, και εντέλει μια δυο φορές έγινε. Σε παρόμοια περίπτωση, όταν πήρα πρέφα τ’ απευθείας κόρνερ του Χατζηπαναγή, άρχισα να εξασκούμαι και στα 5χ5 σημάδευα όλα τα δεύτερα “Γ” με χαρακτηριστικό φάλτσο, τόσο με το δεξί, όσο και με το αριστερό (ενώ είμαι δεξής). Φυσικά, και άλλα ωραία με ντρίπλες και γκολ.
Βλέπω έχουμε μαζευτεί κάμποσοι επόμενοι Ροναλντίνιο που μας φάγανε τα κυκλώματα 
Εμένα ο Ζε Ελίας ήταν το ίνδαλμά μου πάντως.
Ελπίζω να το έχεις ξεχάσει μέχρι το απόγευμα αυτό και να μην χρειαστεί να βιώσουμε τίποτα αλλοπρόσαλλες καταστάσεις στο παρκέ.
Πολύ με κούρασε το 2003.
Πάρα πολλά καλά εκτός. Πάμε.
5αδα.
Menomena - I Am the Fun Blame Monster!: Νταξ, δεν είναι κακά αυτά τα ξενέρωτα post-rock που ακούτε αλλά όλη αυτή η μουσική μπορεί να χωρέσει και σε ένα άλμπουμ με τρόπο που να ακούγεται. Απίστευτα υποτιμημένη μπάντα. Απίστευτά υποτιμημένος δίσκος. Σε ένα δίκαιο κόσμο θα είχαν κατακτήσει τον κόσμο.
Katatonia - Viva Emptiness: Μην τα ξαναλέμε. Top '00s metal material.
A Perfect Circle - Thirteenth Step: Δίσκος που διατήρησε το rock σε mainstream επίπεδα για τη δεκαετία.
Placebo - Sleeping with Ghosts: Placebo στα καλύτερα τους και άλλη μια απόδειξη του πόσο ωραίο ακουγόταν το alternative rock πριν την παντοδυναμία των WS και των Coldplay, των δύο δηλαδή συγκροτημάτων που το κατέστρεψαν.
The Blood Brothers - …Burn, Piano Island, Burn: Σε αντίθεση με κάτι Thursday και Thrice που ναι μεν έβγαλαν καλούς δίσκους αλλά εγώ βρίσκω το post-hardcore τους σαλιάρικο, οι Blood Brothers σπέρνουν και ανοίγουν δρόμους.
Κι άλλα 10
The Twilight Singers - Blackberry Belle: O άνθρωπος είναι θεος ρε παιδιά, τι να λέμε τώρα;
Muse - Absolution: Ακόμη μία δισκάρα. Ούτε αυτό είναι όμως το καλύτερο τους.
Virus - Carheart: Περίμενα περισσότερη αγάπη για αυτό από τους γνωστούς- άγνωστους φίλους. Τεράστιο άλμπουμ.
Arab Strap - Monday at the Hug & Pint: Μάλλον το καλύτερο τους μέχρι το reunion, ίσως και γενικώς.
Manes - Vilosophe: Γαμάνε μανες (κάποιος έπρεπε να το πει).
Joe Strummer & The Mescaleros - Streetcore: Mετα θάνατον κυκλοφορία και μάλλον η καλύτερη του από την εποχή των Clash.
Yeah Yeah Yeahs - Fever to Tell: Η μπάντα που έκανε το μεγαλύτερο θόρυβο για το 2003 (και μάλλον δικαίως).
The Postal Service -Give Up: Πόσες όμορφες μουσικές χωράνε σε ένα δίσκο; Πολλές. Από τα πιο επιδραστικά άλμπουμ της δεκαετίας.
The Rapture - Echoes: The sound of (dance) punk to come.
The Mars Volta - De-Loused in the Comatorium: Δεν έχω μέχρι σήμερα αποφασίσει αν μου αρέσουν οι Mars Volta ή απλά με ψαρώνουν κάθε φορά με αυτά που παίζουν. Το ντεμπούτο τους πάντως δεν γίνεται να το αγνοήσεις και για αυτό πέταξαν έξω τους Machine Head με πολύ καλό δίσκο. Δεν πειράζει. Θα επανορθώσω το 2007.
Υπάρχει ένας δίσκος που ξεχάστηκε απ’ όλους (μέχρι τώρα) και περίμενα ότι εσύ θα τον θυμόσουνα, αλλά όχι.
Κατά τ’ άλλα, ο Γιοβανίτης θα ΄ταν περήφανος για τη λίστα σου! 
In your face
Να ποντάρω στο σαν οφ νάθιν;
2003, πρωτη πανεπιστημιου και αρχη της πλεον ενηλικης τσογλανικης ζωης.
Μια πολύ γλυκια εποχη οπου υπηρχε βομβαρδισμος νεων μουσικων καθως και ξεφευγοντας από το παρεακι του σχολειου/στενου κυκλου που τοσα χρονια πανω κατω μεγαλωσατε μαζι, αρχιζεις να γνωριζεις νέο κοσμο από ολες τις ακρες τις Ελλαδος και μαζι τα δικα τους ακουσματα.
Όλα αυτά μαζι με το γεγονος ότι αρχες 00ς ηταν μια τρομερη μουσικη περιοδος = ένα τεραστιο WIN για εμας τους μουσικοφιλους.
Κοιταζοντας πισω μετα από τοσα χρονια, για εμενα στο 2003 γινεται η αρχη ενός μεγαλου revival του garage ροκεντρολ με μπαντες όπως Strokes, White Stripes, Yeah Yeah Yeahs και Black Keys να κρατανε ψηλα τη σημαια, παραλληλα με τη πολύ καλη περιοδο που διανυει το indie/alt rock με αλμπουμαρες από Muse και Radiohead.
To Dopesmoker το εβαλα το 1999 – τη πρωτη φορα που εγινε released – καθως το 2003 βγηκε για δευτερη φορα από άλλη δισκοφραφικη, η οποια παντως πηρε πολύ καλα σχολια από τον Cisneros ως η αγαπημενη του.
Πολλα ντεμπουτα επισης πολυ αγαπημενων μπαντων, που θα πρωταγωνιστησουν στις επομενες χρονιες οπως KEN Mode, Lamb of God, Cult of Luna, Between the Buried and Me, Daughters (παπαρα Alexis γτχς) , Sikth.
1. Muse - Absolution
Και cover.
2. The Strokes - Room on Fire
3. The White Stripes - Elephant
4. Lamb of God - As the Palaces Burn
5. Pelican - Australasia
6. KEN Mode - Mongrel
7. The Black Keys - Thickfreakness
8. Cult of Luna - The Beyond
9. The Bronx - The Bronx (I)
10. Daughters - Canada Songs
11. Machine Head - Through the Ashes of Empires
12. Cradle of Filth - Damnation and a Day
13. Cursed - One
14. Neurosis & Jarboe – Neurosis & Jarboe
15. The Locust - Plague Soundscapes
16. Nadja - Touched
17. SikTh - The Trees Are Dead And Dried Out, Wait For Something Wild
18. Between the Buried and Me - The Silent Circus
19. Radiohead - Hail To The Thief
20. Linkin Park - Meteora
Ισχυει, εγω το εβαλα πρωτο και ειχα το θαρρος να του δωσω 5 βαθμους, ακριβως οπως δηλαδη του αξιζει. Η μονη μου εκπληξη στα σχολια του @ChrisP ειναι για το Some Kind Of Monster, το οποιο για μενα ειναι διχως αμφιβολια στα τοπ 3 τραγουδια του δισκου.
Γαμώ το spoiler σου.
2003
1. Linkin Park – Meteora
Αναπόφευκτα από τους δίσκους που έχω ακούσει περισσότερο στη ζωή μου, καθώς όπως είχα πει σε προηγούμενα έτη οι LP αποτελούν συγκρότημα που με έμπασε στη ροκ. Εφηβικό άκουσμα, αλλά παρά το όποιο κράξιμο έπεφτε από διάφορους σκληρούς μεταλλάδες, συνθέσεις όπως Breaking the Habit με το τέλειο anime videoclip ή το απόλυτο single Numb δείχνουν αναλλοίωτες τη δύναμη και τη διαχρονικότητα τους.
2. Blink-182 – Blink-182
Διαφορετικό από το εξίσου κορυφαίο Enema του 1999, πιο ώριμο, δεν ξέρω ποιο θεωρώ καλύτερο, αναλόγως τη διάθεση. Ίσως αυτό. Σαν χθες θυμάμαι πως γνώρισα το συγκρότημα με το video του Feeling This στο MTV. Άμεσο κόλλημα προφανώς. Μετά ήρθε και το πανέμορφο I Miss You με το χαρακτηριστικό του βίντεο, άλλο σοκ εκείνο. Μεγάλο highlight σίγουρα και το All Of This με guest τον Robert Smith των The Cure.
3. Deftones – Deftones
Το να ακολουθείς δίσκο όπως το White Pony είναι μάλλον τρομακτικό. Το να πετυχαίνεις να βγάζεις δισκάρα-άξιο διάδοχο του απόλυτου αριστουργήματος σου, αποδεικνύει για ακόμη μια φορά το τρομακτικό ταλέντο σου. Needles and Pins, Minerva, Good Morning Beautiful, When Girls Telephone Boys, χαμός από κομματάρες.
4. Iron Maiden – Dance Of Death
Αυτός ο δίσκος θεωρείται μέτριος πλέον? Για μένα αποτελεί πανάξιος διάδοχος του καταπληκτικού Brave New World πάντως, απολαυστικός μέχρι τέλους με κορυφαίες μεϊντενιές. Μετά αρχίζουν τα χασμουρητά…
5. Darkest Hour – Hidden Hands Of A Sadist Nation
Ο τέλειος μεταλκορ δίσκος (της Σουηδικής τάσης). Άκρως πορωτικός και ποιοτικός. Το εναρκτήριο The Sadist Nation με guest τον μεγάλο Tomas Lindberg είναι με χαρακτηριστική άνεση από τα καλύτερα κομμάτια που έχει προσφέρει αυτός ο ήχος, ενώ το Marching to the Killing Rhythm είναι γιγάντιο χιτ. Πωπω ξανακούω τώρα, μέχρι το επόμενο τους λατρεύω, αγαπημένοι δίσκοι πραγματικά.
Λοιπές Μουσικάρες:
Ομίχλη – Η Δική Μας Καθημερινότητα
Punks Απάτσι. Μόνο αυτό αρκεί.
Septic Flesh – Sumerian Daemons
Ο πρώτος δίσκος που άκουσα από τη μπάντα, η απανωτή τριάδα Unbeliever/Virtues Of The Beast/Faust με είχε ισοπεδώσει.
Χάσμα – Κάθε Φορά Που Άλλος Γίνομαι
Μάλλον ο πιο γνωστός και αγαπητός δίσκος της ιδιαιτέρως αγαπητής μπάντας, και δικαιολογημένα καθώς η συνοχή και η μικρή διάρκεια είναι ισχυροί σύμμαχοι. Συνταγές, Δε με Ελέγχω, Ο,τι Αγαπώ είναι για Λίγο, κλασικά κομμάτια πλέον.
Sun Of Nothing – …And Voices, Words, Faces, Complete the Dream
Μια από τις καλύτερες ελληνικές μπάντες του ακραίου ήχου μπαίνει στο προσκήνιο με ένα βαρύ και ασήκωτο ντεμπούτο που δοκιμάζει τα όρια του ακροατή.
Nasum – Helvete
Κορυφαίοι. Επαναλαμβάνομαι, αλλά οι όπως και να το κάνουμε οι Nasum δικαίως έχουν κλασικό στάτους στον ακραίο ήχο. Εδώ ρίχνουν και λίγη μελωδική σουηδίλα.
Χειμερία Νάρκη – Στη Σιωπή της Αιώνιας Θλίψης
Φτιάχνοντας αυτές τις λίστες, συνειδητοποιώ πως μου έχει λείψει το ελληνόφωνο χαρντκορ. Εδώ έχουμε ένα τρομερό δείγμα του ήχου.
From Ashes Rise – Nightmares
Κλασικό, μοντέρνο, τουμπανιασμένο κραστ διαμάντι. Reaction από τα καλύτερα και πιο πορωτικά εναρκτήρια κομμάτια της σκηνής.
Envy – A Dead Sinking Story
Έντονο, συναισθηματικό, ατμοσφαιρικό, σπαρακτικό χαρντκορ από τους σπουδαίους Ιάπωνες. Όχι για όλες τις ώρες.
Yellowcard – Ocean Avenue
Ποπ πανκ και βιολιά. Ακούγεται παράταιρο ίσως, αλλά ο συνδυασμός σε αυτό το δίσκο φαντάζει απολύτως λογικός και αυτονόητος. Μια ακρόαση των εκπληκτικών Life Of A Salesman και Believe πείθουν.
The Distillers – Coral Fang
Ο τελευταίος δίσκος της Brody Dalle είναι συνολικά μάλλον ο καλύτερος, με προσωπική αδυναμία το ιδιαίτερα συναισθηματικό For Tonight You’re Only Here to Know.
Boysetsfire – Tomorrow Come Today
Εξαιρετικό μελωδικό πανκ με χαρντκορ στιγμές, αν και η δύναμη του βρίσκεται στη μελωδία κατά την άποψη μου. Το Full Color Guilt για παράδειγμα, υποδειγματικό μοντέρνο μελωδικό πανκ κομμάτι. Το ίδιο και το Management vs Labor. Πολύ δυνατός δίσκος.
Evanescence – Fallen
To ανελέητο σπαμάρισμα του Bring me to Life σε ράδιο και TV οδήγησε στην απόκτηση του άλμπουμ από την αδερφή μου, με αποτέλεσμα να το λιώνω και εγώ σε καθημερινή βάση. Το My Immortal με συγκινεί ακόμη, πανέμορφη σύνθεση.
Hammers Of Misfortune – The August Engine
Τρομερό heavy/prog, ειδικά στα επόμενα μεγαλουργούν, μπαντάρα πραγματικά. Απορώ πως δεν αναφέρονται συχνά, κάργα υποτιμημένοι. Καλύτεροι από τους (πολύ καλούς) Slough Feg, τυχαία το αναφέρω ε.
Placebo – Sleeping With Ghosts
Ένα βήμα πριν την κορυφή τους, χαρίζουν φανταστικά κομμάτια όπως τα προσωπικά αγαπημένα The Bitter End, Special Needs, Protect Me From What I Want, Centrefolds και φυσικά το κοψοφλέβικο ομότιτλο.
Killing Joke – Killing Joke
Διαφορετικό πρόσωπο από την αγαπημένη μπάντα, κάνοντας στην άκρη το ποστ πανκ και δημιουργώντας ένα βαρύ βιομηχανικό μεταλ δυναμίτη. Προσωπική αδυναμία το μελωδικό, απίστευτο You’ll Never Get To Me.
Comeback Kid – Turn it Around
Από τους καλύτερους και πιο αγαπημένους μου “φρέσκους” χαρντκορ δίσκους. Από το απίστευτα ξεσηκωτικό εναρκτήριο All In A Year μέχρι κομματάρες όπως τα Die Tonight, Something Less και τη μελωδική χιτάρα Operative Word, μιλάμε για σύγχρονη κορυφή του είδους.
AFI – Sing The Sorrow
Εδώ αρχίζει η περίοδος της μπάντας που προτιμώ περισσότερο, το απλό, τραχύ πανκ φεύγει και προστίθεται μεγαλύτερη ηχητική ποικιλία. Silver and Cold πολύ αγαπημένο, και Paper Airplanes (Makeshift Wings) απίστευτα κολλητική, δυναμική κομματάρα.
Darkspace – Dark Space I
Διαστημικό, εξωγήινο black metal, μπαντάρα. Μου αρέσει πολύ και το εικαστικό της υπόθεσης με τα εξώφυλλα των δίσκων.
Blut Aus Nord – The Work Which Transforms God
Κορυφαία μπάντα σε (κλασικά) τρομακτικό (και κλασικό πλέον) δίσκο. Κάποιο βράδυ παλιότερα είχα πετύχει τυχαία ένα βίντεο στο youtube του The Supreme Abstract με σκηνές από το The Blair Witch Project. Πόσα “γλουπ” και “σμπαρακουακ” είπα δεν λέγονται. Φόβος. Εφιάλτης. Από τα ελάχιστα γκρουπ που συνεχίζω να παρακολουθώ με τεράστιο ενδιαφέρον στο χώρο.
Cursed – I
Βρώμικη, ηχητικά “τραγανιστή” χαρντκορ μπαντάρα. Κρίμα που δεν υπάρχουν πλέον.
The Raveonettes – Chain Gang Of Love
Μου αρέσει πολύ ο ήχος τους. Ονειρικός με έντονη παραμόρφωση και εξαιρετικές μελωδίες.
Lagwagon – Blaze
Χάνει κάπως στη συνοχή και έχει και κάποια φιλλεράκια, αλλά με κομμάτια όπως τα Never Stops, Lullaby και το κορυφαίο κλείσιμο του Baggage αποζημιώνει και με το παραπάνω.
Strike Anywhere – Exit English
Πανκ ροκ επανάσταση σε ηχητική μορφή.
Marilyn Manson – Golden Age Of Grotesque
Με αυτό το δίσκο τον γνώρισα, μάλλον άνισος αλλά έχει κάμποσες κομματάρες που τον ανεβάζουν.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
Να τος ο παίχτης ο σωστός, το είχε έτοιμο.
Εν τω μεταξύ, αυτοί υπάρχουν ακόμα?
Είχα ακούσει πριν κάποιον καιρό ότι επανασυνδέθηκαν.
Τους ειχαμε δει live περσυ τον Δεκεμβρη στο day φεστ της Venerate.
Λιγότεροι δίσκοι, καθώς μπαίνουμε σε μια εποχή που η μνήμη μου λέει ότι ασχολιόμουν πιο πολύ με μουσικές του παρελθόντος κι όχι του παρόντος.
13. Starsailor - Silence is easy
12. Riverside - Out of myself
11. Nick Cave & The Bad Seeds - Nocturama
10. Dream Theater - Train of Thought
9. Placebo - Sleeping with ghosts
8. Linkin Park - Meteora
7. The Mars Volta - Deloused in the comatorium
6. Martin Gore - Counterfeit²
5. Iron Maiden - Dance of death : Πιστεύω ότι η συγγνώμη μου προς τους Maiden ήταν το φάρμακο που γιάτρεψε την αϋπνία του Harris, όπως είπε κάποιος από πάνω! Αρκετά όμορφα τραγούδια, δίνει ωστόσο την αίσθηση ότι τον δούλεψαν στο “ρελαντί”, δε “μάτωσαν”.
4. Marilyn Manson - The golden age of grotesque: Συνεχίζει να παίζει την μπαλίτσα που μας είχε μάθει από το '96 κι ύστερα. Τίμιος.
3. Archive - Michel Vaillant Το λες και soundtrack, το λες και music inspired by the film…Πορωτικές κομματάρες, industrial ήχοι της εποχής, o Craig Walker παραμένει στα φωνητικά, το Bridge Scene το μόνο κομμάτι τους που μπορώ να θυμηθώ να έχει γύρισμα στα drums 
Δίσκος με άπειρες ακροάσεις!
2. Opeth - Damnation : Θα μπορούσε και νο 1. Όπως έγραψε κάποιος παραπάνω, ο λιγότερο Opeth δίσκος τους. Από εδώ τους έμαθα.
1. Anathema - A Natural Disaster: Σε σημεία μαγικός, μυσταγωγικός, αλλά δεν απογειώνεται. Σε μια χρονιά με πολλή μετριότητα, του άξιζε η πρωτιά!
ΕΙΔΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΙΣ
Kill Bill vol. 1 OST
Ρίξε το 5 - Μεταξωτές κορδέλες (γενικά δυσεύρετο, υπάρχει μόνο αυτό στο YouTube: https://youtu.be/od273VQlvYU?si=yWbauGl5ai45zgVT. )
Special Teams
Χύμα αυτό να σπαμμάρω λινκς:
The Matrix Reloaded: The Album
Βασικά ο δίσκος σαν κυκλοφορία δεν έχω ιδέα τι είναι, με ένα κάρο κομμάτια που δεν εμφανίζονται πουθενά στην ταινία, της οποίας ταινίας τα προβλήματα τα ξέρουμε όλοι ΑΛΛΑ αυτές οι τρεις συνθέσεις του κανονικού OST κατουράνε ό,τι υπάρχει:
(υποχρεωτικά συνοδεία εικόνας αυτό:)
Kill Bill Vol. 1 OST
Μισοκομπιλέισιο, πασπάλη από RZA αλλά τέλος πάντων αν κάτι μένει απ’ αυτό το OST είναι ότι έβγαλε το “Battle Without Honor…” εκτός Ιαπωνίας, στον αφρό τη διασκευάρα του Don’t Let Me Be Misunderstood και φυσικά Το Κρασάκι Του Τσου
Howard Shore - The Lord of the Rings: The Return of the King OST
αυτό > 11 αγαλματάκια
Dropkick Murphys - Blackout
Δεν θα το έβαζα σαν HM γιατί ντάξει δεν τρελαίνομαι κιόλας, αλλά θέση εδώ την αξίζει επειδή έχει τον απόλυτο hockey ύμνο (έστω και για τη λάθος ομάδα)
Dream Theater - Train of Thought
Επειδή για HMs δεν, μπαίνει εδώ μόνο για την οικονομία της συζήτησης ο δίσκος που κόλλησε στους Theater τη ρετσινιά της φλυαρίας και της επιδειξιομανίας. Όχι εντελώς άδικα θα πω εγώ, αλλά το Suck our Cocks Stream of Consciousness είναι για πλάκα το καλύτερο instrumental που έχουν κάνει και το Honor Thy Father το καλύτερο heavy κομμάτι τους. Ζούσα και χωρίς τα υπόλοιπα
Κατά τ’ άλλα, χρονιά κατά κύριο λόγο μεηνστρημίλας και post-hardcore, φλώρικου και μη:
1. Linkin Park - Meteora
Στη σφαίρα του mainstream τουλάχιστον, μπορεί και ο δίσκος της δεκαετίας. Δεν διαφοροποιείται και τόσο απ’ το Hybrid Theory, απλά τα hits τουλάχιστον είναι τόσο καλογραμμένα που τους μαθαίνει και το τελευταίο χωριό. Όποιος έχει δει και το Making Of ξέρει τι δουλειά έπεσε για επιτυχία τόσο μεγάλη που τους κράτησε headliners πρώτου βεληνεκούς για 10-και-βάλε χρόνια ακόμα χωρίς να έχουν άλλη πραγματικά μεγάλη κυκλοφορία. Αυτό, το Hybrid Theory και το Live In Texas ήταν κοινές συνισταμένες στα γυμνασιολύκεια
2. Explosions In The Sky - The Earth Is Not A Cold Dead Place
Με κάθε σεβασμό σε άλλα ιερά τέρατα του είδους, νομίζω ότι εδώ είναι η απόλυτη κορυφή. Αυστηρά ακατάλληλο για καψούρηδες, χωρισμένους που αγαπάνε τη ζωή τους αλλά και κυνικούς καργιόληδες που δε νιώθουν
3. The Mars Volta - De-Loused In The Comatorium
Δίσκος και μπάντα που άξια φέρει την ταμπέλα “προγκ” γιατί ναι μεν ακούμε αρκετά Crimson και άλλα ιερά τέρατα αλλά έχουν μπει στο μπλέντερ με μπόλικο λάτιν και φυσικά το πρόσφατο παρελθόν του διδύμου Cedric-Omar, σε βαθμό που αυτό που προκύπτει στυλιστικά είναι μοναδικό. Και φυσικά όταν σε δίσκο όπου παίζει ο Flea (έστω και σεσσιονάς, αλλά είναι ο Flea διάολε) κλέβει την παράσταση ο drummer, καταλαβαίνει κανείς για τι παίξιμο μιλάμε
4. Thrice - The Artist In The Ambulance
Σε χρονιά με πολύ δυνατό υλικό στο είδος του, νομίζω ότι παίρνει τα πρωτεία. Το Silhouette το ‘χω ακούσει μέχρι και σε γήπεδο. Γενικά μεγάλη μπάντα οι Thrice, θα περίμενα να έχουν πολύ μεγαλύτερη απήχηση (επιπέδου Architects, ας πούμε) αλλά και πειραματίστηκαν αρκετά παρακάτω και το έκοψαν για ένα διάστημα, που μάλλον δεν τους βοήθησε, τέλος πάντων
5. Muse - Absolution
Εξαιρετικό το “Origin”, καλό και το “Black Holes” αλλά for my money σχετικά εύκολα αυτός είναι ο καλύτερος Muse δίσκος. Όσο λατέρνατιβ και “προγκ” χρειάζεται, μικρο-relapses στο ξεπατίκωμα Radiohead τα συγχωρούμε 
, Butterflies and Hurricanes μάλλον ό,τι καλύτερο έχουν γράψει, απεταξάμην
+εξώφυλλο:
Blink-182 - Blink-182
Επειδή αυτοί οι τρεις δεν είναι απλά κάτι θυμωμένα παιδαρέλια που έγιναν φίρμες από σπόντα αλλά έχουν μπόλικο ταλέντο, ευαισθησίες, τους σωστούς ανθρώπους γύρω τους (να τα λέμε και αυτά ε) και guest κοτζαμάν Robert Smith, πάνε τον ήχο τους εκεί που πρέπει και γράφουν τον καλύτερό τους δίσκο. Κρίμα που δε χώρεσε
Το καλύτερο Stockholm Syndrome της χρονιάς εδώ είναι ε 
Evanescence - Fallen
Σε εβδομάδα μεηνστρημίλας δε θα μπορούσε να λείπει απ’ τις αναφορές ο πρώτος δίσκος που πήγα και αγόρασα ποτέ (πακέτο όπως είπα), ο οποίος είναι άλλος ένας όπου κυριολεκτικά κάθε κομμάτι θα μπορούσε να είναι single. Ρεσιτάλ songwriting, απλά τον ακούω πολύ πιο σπάνια πλέον
Cave In - Antenna
Στο δρόμο που χάραξε το Jupiter, γίνονται ακόμα πιο μελωδικοί βγάζοντας άλλη μία δισκάρα που μάλλον είναι και το καλύτερο σημείο για πρώτη επαφή με τη μπάντα. Το Inspire είναι κομμάτι που θα περίμενες απ’ αλλού (Caleb λείπεις!) και το Woodwork υπέροχο κλείσιμο
Boysetsfire - Tomorrow Come Today
Τραγουδάρες με τρομερές φωνητικές γραμμές ανά σημεία, υπέροχο drumming επίσης που βοηθάει πολύ η παραγωγή. Παίζει μόνο με το (κάπως πιο περιπετειώδες ηχητικά) Misery Index για καλύτερός τους δίσκος
A Perfect Circle - Thirteenth Step
Τρομερός Howerdel και εξαιρετικές μπασογραμμές αλλά κακά τα ψέματα, τον δίσκο τον κουβαλάει ο Maynard στου οποίου τη χροιά αυτό το στυλ πάει κάργα. Και το “Nurse” να βγάλουμε απ’ έξω ως διασκευή, πάλι ό,τι μένει φτάνει και περισσεύει
Funeral For A Friend - Casually Dressed & Deep In Conversation
Μεγάλη τσουτσεκίλα, απ’ αυτές για τις οποίες τω καιρώ εκείνω τρελαίνονταν τα βρετανόπουλα (και όχι μόνο). Το γιατί το Getaway Plan δε μπήκε μέσα ακόμα δεν το 'χω καταλάβει, τέλος πάντων, δισκάρα κι έτσι, προχωράμε
Story of the Year - Page Avenue
Κάποτε, τις ένδοξες πρώτες μέρες του YouTube, χαζεύαμε τα ζογκλερικά τους στα live με τις ώρες, ωραία χρόνια:
(όλα τα πίξελς δικά σας)
Τραγουδάρες κι εδώ γενικώς
Το καλύτερο In The Shadows της χρονιάς εδώ είναι ε
Every Time I Die - Hot Damn!
TONIGHT I’M COMING HOME
ΙΝ Α COMA
(αυτό ακριβώς, τίποτ’ άλλο)
Four Tet - Rounds
Η γνωριμία με τον κύριο ήταν άλλη μια ευγενική χορηγία Skrillex, εδώ έχουμε “τόσο-όσο” Boards of Canada, “τόσο-όσο” post-rock επιρροές για έναν δίσκο που σε μπλιμπλικοκαταστάσεις είναι σχετικά άνετα η κυκλοφορία της χρονιάς imo
Trivium - Ember To Inferno
Εσείς τι κάνατε στα 17; Κάποιος πιτσιρίκος πάντως έγραφε υλικό που 20 χρόνια αργότερα στέκεται εξαιρετικά. Πού να το ‘χαν επανηχογραφήσει όλο κιόλας…
