Special Teams
Χύμα αυτό να σπαμμάρω λινκς:
The Matrix Reloaded: The Album
Βασικά ο δίσκος σαν κυκλοφορία δεν έχω ιδέα τι είναι, με ένα κάρο κομμάτια που δεν εμφανίζονται πουθενά στην ταινία, της οποίας ταινίας τα προβλήματα τα ξέρουμε όλοι ΑΛΛΑ αυτές οι τρεις συνθέσεις του κανονικού OST κατουράνε ό,τι υπάρχει:
(υποχρεωτικά συνοδεία εικόνας αυτό:)
Ξίφος, Σπάθη, Επέ, Κατάνα
Kill Bill Vol. 1 OST
Μισοκομπιλέισιο, πασπάλη από RZA αλλά τέλος πάντων αν κάτι μένει απ’ αυτό το OST είναι ότι έβγαλε το “Battle Without Honor…” εκτός Ιαπωνίας, στον αφρό τη διασκευάρα του Don’t Let Me Be Misunderstood και φυσικά Το Κρασάκι Του Τσου
Επιστροφές - Καταστροφές
Howard Shore - The Lord of the Rings: The Return of the King OST
αυτό > 11 αγαλματάκια
Old Time Hockey
Dropkick Murphys - Blackout
Δεν θα το έβαζα σαν HM γιατί ντάξει δεν τρελαίνομαι κιόλας, αλλά θέση εδώ την αξίζει επειδή έχει τον απόλυτο hockey ύμνο (έστω και για τη λάθος ομάδα)
7 on/of 7
Dream Theater - Train of Thought
Επειδή για HMs δεν, μπαίνει εδώ μόνο για την οικονομία της συζήτησης ο δίσκος που κόλλησε στους Theater τη ρετσινιά της φλυαρίας και της επιδειξιομανίας. Όχι εντελώς άδικα θα πω εγώ, αλλά το Suck our Cocks Stream of Consciousness είναι για πλάκα το καλύτερο instrumental που έχουν κάνει και το Honor Thy Father το καλύτερο heavy κομμάτι τους. Ζούσα και χωρίς τα υπόλοιπα
Κατά τ’ άλλα, χρονιά κατά κύριο λόγο μεηνστρημίλας και post-hardcore, φλώρικου και μη:
1. Linkin Park - Meteora
Στη σφαίρα του mainstream τουλάχιστον, μπορεί και ο δίσκος της δεκαετίας. Δεν διαφοροποιείται και τόσο απ’ το Hybrid Theory, απλά τα hits τουλάχιστον είναι τόσο καλογραμμένα που τους μαθαίνει και το τελευταίο χωριό. Όποιος έχει δει και το Making Of ξέρει τι δουλειά έπεσε για επιτυχία τόσο μεγάλη που τους κράτησε headliners πρώτου βεληνεκούς για 10-και-βάλε χρόνια ακόμα χωρίς να έχουν άλλη πραγματικά μεγάλη κυκλοφορία. Αυτό, το Hybrid Theory και το Live In Texas ήταν κοινές συνισταμένες στα γυμνασιολύκεια
2. Explosions In The Sky - The Earth Is Not A Cold Dead Place
Με κάθε σεβασμό σε άλλα ιερά τέρατα του είδους, νομίζω ότι εδώ είναι η απόλυτη κορυφή. Αυστηρά ακατάλληλο για καψούρηδες, χωρισμένους που αγαπάνε τη ζωή τους αλλά και κυνικούς καργιόληδες που δε νιώθουν
3. The Mars Volta - De-Loused In The Comatorium
Δίσκος και μπάντα που άξια φέρει την ταμπέλα “προγκ” γιατί ναι μεν ακούμε αρκετά Crimson και άλλα ιερά τέρατα αλλά έχουν μπει στο μπλέντερ με μπόλικο λάτιν και φυσικά το πρόσφατο παρελθόν του διδύμου Cedric-Omar, σε βαθμό που αυτό που προκύπτει στυλιστικά είναι μοναδικό. Και φυσικά όταν σε δίσκο όπου παίζει ο Flea (έστω και σεσσιονάς, αλλά είναι ο Flea διάολε) κλέβει την παράσταση ο drummer, καταλαβαίνει κανείς για τι παίξιμο μιλάμε
4. Thrice - The Artist In The Ambulance
Σε χρονιά με πολύ δυνατό υλικό στο είδος του, νομίζω ότι παίρνει τα πρωτεία. Το Silhouette το ‘χω ακούσει μέχρι και σε γήπεδο. Γενικά μεγάλη μπάντα οι Thrice, θα περίμενα να έχουν πολύ μεγαλύτερη απήχηση (επιπέδου Architects, ας πούμε) αλλά και πειραματίστηκαν αρκετά παρακάτω και το έκοψαν για ένα διάστημα, που μάλλον δεν τους βοήθησε, τέλος πάντων
5. Muse - Absolution
Εξαιρετικό το “Origin”, καλό και το “Black Holes” αλλά for my money σχετικά εύκολα αυτός είναι ο καλύτερος Muse δίσκος. Όσο λατέρνατιβ και “προγκ” χρειάζεται, μικρο-relapses στο ξεπατίκωμα Radiohead τα συγχωρούμε 
, Butterflies and Hurricanes μάλλον ό,τι καλύτερο έχουν γράψει, απεταξάμην
+εξώφυλλο:
+10:
Blink-182 - Blink-182
Επειδή αυτοί οι τρεις δεν είναι απλά κάτι θυμωμένα παιδαρέλια που έγιναν φίρμες από σπόντα αλλά έχουν μπόλικο ταλέντο, ευαισθησίες, τους σωστούς ανθρώπους γύρω τους (να τα λέμε και αυτά ε) και guest κοτζαμάν Robert Smith, πάνε τον ήχο τους εκεί που πρέπει και γράφουν τον καλύτερό τους δίσκο. Κρίμα που δε χώρεσε
Α και
Το καλύτερο Stockholm Syndrome της χρονιάς εδώ είναι ε 
Evanescence - Fallen
Σε εβδομάδα μεηνστρημίλας δε θα μπορούσε να λείπει απ’ τις αναφορές ο πρώτος δίσκος που πήγα και αγόρασα ποτέ (πακέτο όπως είπα), ο οποίος είναι άλλος ένας όπου κυριολεκτικά κάθε κομμάτι θα μπορούσε να είναι single. Ρεσιτάλ songwriting, απλά τον ακούω πολύ πιο σπάνια πλέον
Cave In - Antenna
Στο δρόμο που χάραξε το Jupiter, γίνονται ακόμα πιο μελωδικοί βγάζοντας άλλη μία δισκάρα που μάλλον είναι και το καλύτερο σημείο για πρώτη επαφή με τη μπάντα. Το Inspire είναι κομμάτι που θα περίμενες απ’ αλλού (Caleb λείπεις!) και το Woodwork υπέροχο κλείσιμο
Boysetsfire - Tomorrow Come Today
Τραγουδάρες με τρομερές φωνητικές γραμμές ανά σημεία, υπέροχο drumming επίσης που βοηθάει πολύ η παραγωγή. Παίζει μόνο με το (κάπως πιο περιπετειώδες ηχητικά) Misery Index για καλύτερός τους δίσκος
A Perfect Circle - Thirteenth Step
Τρομερός Howerdel και εξαιρετικές μπασογραμμές αλλά κακά τα ψέματα, τον δίσκο τον κουβαλάει ο Maynard στου οποίου τη χροιά αυτό το στυλ πάει κάργα. Και το “Nurse” να βγάλουμε απ’ έξω ως διασκευή, πάλι ό,τι μένει φτάνει και περισσεύει
Funeral For A Friend - Casually Dressed & Deep In Conversation
Μεγάλη τσουτσεκίλα, απ’ αυτές για τις οποίες τω καιρώ εκείνω τρελαίνονταν τα βρετανόπουλα (και όχι μόνο). Το γιατί το Getaway Plan δε μπήκε μέσα ακόμα δεν το 'χω καταλάβει, τέλος πάντων, δισκάρα κι έτσι, προχωράμε
Story of the Year - Page Avenue
Κάποτε, τις ένδοξες πρώτες μέρες του YouTube, χαζεύαμε τα ζογκλερικά τους στα live με τις ώρες, ωραία χρόνια:
(όλα τα πίξελς δικά σας)
Τραγουδάρες κι εδώ γενικώς
Α και
Το καλύτερο In The Shadows της χρονιάς εδώ είναι ε
Every Time I Die - Hot Damn!
TONIGHT I’M COMING HOME
ΙΝ Α COMA
(αυτό ακριβώς, τίποτ’ άλλο)
Four Tet - Rounds
Η γνωριμία με τον κύριο ήταν άλλη μια ευγενική χορηγία Skrillex, εδώ έχουμε “τόσο-όσο” Boards of Canada, “τόσο-όσο” post-rock επιρροές για έναν δίσκο που σε μπλιμπλικοκαταστάσεις είναι σχετικά άνετα η κυκλοφορία της χρονιάς imo
Trivium - Ember To Inferno
Εσείς τι κάνατε στα 17; Κάποιος πιτσιρίκος πάντως έγραφε υλικό που 20 χρόνια αργότερα στέκεται εξαιρετικά. Πού να το ‘χαν επανηχογραφήσει όλο κιόλας…
