Νομίζω είναι η πρώτη φορά που έχω τόσους πολλούς ελληνικούς δίσκους σε πεντάδα και honourable.
Πεντάδα:
Summary
Martyrdod “ Martyrdod”
Ο Αποστόλης ανοίγει ένα μπιτόνι βενζίνης και λούζεται με αυτό. Εμ, τα ξεχνάμε αυτά; Δεν τα ξεχνάμε, φίλε μου! Και κάπως έτσι εγένετο το black-ο- crust. Καλά, δεν ξέρω αν ήταν και οι πρώτοι των πρώτων, αλλά η ουσία είναι ότι εδώ έχουμε τον πιο χαρακτηριστικό συνδυασμό καθαρών crust riffs και μανιασμένων black metal φωνητικών (και ατμόσφαιρας). Οι Martyrdod (τότε ακόμα) δεν παζαρεύουν βία και κακία, δεν τους ενδιαφέρει τόσο η μελωδία (η εμφανής, τουλάχιστον, γιατί στο βάθος πολλά θα βρει κανείς), ούτε και η metal πλευρά των πραγμάτων (δυστυχώς σ’ αυτήν θ’ αφοσιωθούν λίγα albums αργότερα, χάνοντας, κατά τη γνώμη μου, το πιο ενδιαφέρον κομμάτι του ήχου τους). Εδώ υπάρχει ΣΚΟΤΟΣ, ωμότητα και αυτός ο χαρακτηριστικός σουηδικός d-beat ήχος-οδοστρωτήρας που γκρεμίζει τα πάντα στο πέρασμα του. Φυσικά οι κλασικές, ανατατικές crust μελωδίες ξεπηδάνε σε κομβικές στιγμές ώστε να υπάρχει και μία αίσθηση μάχης, πέρα από την όλη σαπίλα, κι αυτό είναι κάτι που εξελιχθεί ακόμα περισσότερο στο αμέσως επόμενο και καλύτερο album τους.
ROT “ Provocativ”
Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι τώρα χτυπάτε το μέτωπό σας και αναφωνείτε: «πω ρε, ναι, τι θυμήθηκε ο άνθρωπος, ΔΙΣΚΑΡΑ», part I. Λοιπόν, δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ μέχρι να ακούσω Poem ήμουν πεπεισμένος ότι αυτή ήταν η καλύτερη αγγλική προφορά Έλληνα τραγουδιστή -κι αφήνω κατά μέρος το τι κατάφερνε να κάνει μ’ αυτήν την προφορά. Να μουγκρίζει, να ψιθυρίζει, να σε πονάει με τις ερμηνείες του, να μεταμορφώνεται από κομμάτι σε κομμάτι κι από couplet σε refrain. Πραγματικά η φωνή του Payn ευθύνεται για ένα τεράστιο μέρος της ιδιαιτερότητας αυτού του δίσκου που, να το σημειώσουμε, εν έτει 2003, σ’ αυτήν εδώ την κωλοχώρα, φαινόταν να είχε ενσωματώσει τις καλύτερες διδαχές των Deftones, Tool, Korn και System of a Down -γενικά όλου αυτού του εναλλακτικού/προοδευτικού metal ήχου που μπορούσε μ’ ευκολία να μεταπηδήσει από τις extreme φόρμες σε πιο ψυχεδελικά/μελωδικά πράγματα. Οι ROT (με μία ΗΧΑΡΑ, by the way -δεν ξέρω αν είναι τυχαίο πως από τότε ο κιθαρίστας Buttons έγινε περιζήτητος mainstream παραγωγός) κατάφεραν να γράψουν τραγούδια που ακούγονται ατμοσφαιρικά κι έντονα την ίδια στιγμή, άμεσα και δυσκολοχώνευτα ταυτόχρονα. Είναι δύσκολο για ‘μένα να περιγράψω ΑΚΡΙΒΩΣ τα μουσικά τους εργαλεία, οπότε θ’ αρκεστώ να πω ότι συναισθηματικά μιλάμε για πολύ βαριά πράγματα (με αποκορύφωμα το “Sign” και το στιχουργικό περιεχόμενο για τη σεξουαλική παιδική εκμετάλλευση από ιερωμένους) που όμως οδηγούνε σ’ ένα είδος κάθαρσης στο τέλος τους. Προσωπικά το κατατάσσω στο top-10 των ελληνικών δίσκων που έχω ακούσει.
Υ.Γ. Όταν πήγαινα στο Rockwave το 2007, δεν είχα ιδέα ποιοι ήταν αυτοί οι Dirt Spawn Disease που θα έβγαιναν πρώτοι. Αλλά αναγνώρισα άμεσα αυτήν τη φωνή. Δυστυχώς, όπως κάποιοι γνωρίζουνε, η φωνή αυτή έφυγε από κοντά μας πριν κάποια χρόνια (ντροπή μου που δε θυμάμαι καν το όνομα του παιδιού).
Χάσμα “Κάθε φορά που άλλος γίνομαι”
Ένα τεταρτάκι διάρκεια, ο καλύτερος τους ήχος (επιτέλους), τα πιο πιασάρικα τους κομμάτια, οι μελωδίες τους ώριμες όσο ποτέ, οι στίχοι να σε κατακεραυνώνουν, Α ΡΕ ΧΑΣΜΑ!!!
Hellshock “Only the dead know the end of war”
Ο Αποστόλης ανάβει τον αναπτήρα κι αυτοπυρπολείται. Εμ, πώς γίνεται κι αυτό να ξεχάστηκε; Για όλους εσάς που ακούτε Bolt Thrower και τους βάζατε φανατικά κάθε χρονιά στις λίστες σας, για πλησιάστε και γευτείτε το stenchcore το παλιό το’ ορθόδοξο («λες κι εξελίχθηκε ποτέ, ρε μεγάλε;;;»). Για ακούστε μία φωνή που προσκυνάει Willets, για πάρτε ήχο-μπόμπα, για μετρήστε πόσα riffs-οδοστρωτήρες (ναι, ναι, αυτά τα αργόσυρτα ή mid-tempo με το διπέταλο από πίσω) θα χωρούσαν σε δίσκο των Βρετανών, για ανατριχιάστε με την επικότητα κάποιων μελωδιών. Μαλάκες, συνειδητοποιείτε ότι είδαμε Tragedy και Hellshock μέσα στην ίδια χρονιά;;;
TUG “Η ζωή είναι στιγμές”
Το όνομα του TUG έχει ξανα-αναφερθεί στο forum με αφορμή και τη μουσική του και το blog που κρατούσε καθ’ όλη τη διάρκεια της ασθένειάς του. Δεν έχω όρεξη για επικήδειους τώρα, οπότε απλά να πούμε για όσους συναντάνε τ’ όνομά του για πρώτη φορά ότι η μουσική που έβγαζε κάτω από αυτό το όνομα (γιατί γενικά ήτανε άτομο που στήριξε την D.I.Y. σκηνή μέσα από διάφορες μπάντες και projects) ήταν ένα ιδιόμορφο κράμα μελωδικού, συναισθηματικού alternative rock με metal και punk επιρροές, αρκετές μπαλάντες, γλυκόπικρες ερμηνείες και μία χαρακτηριστική, «σπιτίσια» παραγωγή. Οι στίχοι του προσωπικοί και άμεσοι -χαρακτηριστικό δείγμα στίχων που μπορούσαν να μιλάνε «πολιτικά» αναφερόμενοι στον έρωτα, τα συναισθήματα, τα αδιέξοδα. Η φωνή του τεχνικά ανεπαρκής, αλλά όλος περιέργως γοητευτική. Οι μελωδίες του έντονες και χαρακτηριστικές -η λέξη που τις περιγράφει καλύτερα είναι η αθωότητα, αν και δεν ξέρω γιατί. Το ξέρω ότι αν κανείς δοκιμάσει ν’ ακούσει το album, ίσως το πρώτο πράγμα που θα σκεφτεί είναι κάτι του στυλ «τι ερασιτεχνίλα ακούω τώρα» (αν και κομμάτια σαν το “Τα παραμύθια πεθαίνουν” θα τα ζήλευαν και οι Χάσμα, ναι; ), αλλά είμαι σίγουρος ότι κάτι θα τον κάνει να συνεχίσει την ακρόαση και τελικά ν’ απολαύσει αυτό το ευαίσθητο ταξίδι.
Λοιπά:
Summary
From Ashes Rise “ Nightmares”
Unpopular opinion, αλλά θεωρώ το “Nightmares” το πιο αδύναμο από τα τρία albums του συγκροτήματος. Βρίσκω ότι εδώ οι From Ashes Rise απώλεσαν ένα βασικό χαρακτηριστικό της γοητείας τους, δηλαδή το ν’ ακούγονται «περίπου-σαν-His Hero is Gone», απ’ την άποψη του απροσδόκητου των δομών τους, των συνεχών αλλαγών μέσα στα τραγούδια τους, των πολύ σύντομων και «μπουκωμένων» σε ιδέες συνθέσεων κλπ. Εδώ τα τραγούδια έχουν γίνει λίγο μεγαλύτερα και πιο απλοϊκά, οι δομές πιο «φυσιολογικές» και οι From Ashes Rise ποντάρουν στην εξέλιξη των ίδιων riffs μέσα στο κάθε κομμάτι. Αυτό τους κάνει να χάνουν σε τσίτες, αλλά να κερδίζουν σε ατμόσφαιρα και heaviness. Από εκεί και πέρα στο “Nightmares” οι From Ashes Rise πέτυχαν (εμφανώς) την καλύτερη παραγωγή τους μέχρι τότε (πάντα χώλαιναν σ’ αυτόν τον τομέα), ενώ ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει στον ρυθμικό τομέα: κατά τη γνώμη μου τα drums εδώ είναι ΕΞΩΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ, είναι από τα albums που λατρεύω να κάνω air-drumming και σε μεγάλο βαθμό οδηγούν τις συνθέσεις και τους δίνουν αυτόν τον εκρηκτικό τόνο που υπάρχει. Εντάξει, ακούγοντας κάποιος έστω και μία φορά το album αντιλαμβάνεται πλήρως το τι παίζει με το neo-crust, δηλαδή μιλάμε για έναν ακρογωνιαίο λίθο του είδους, απλά εγώ γουστάρω περισσότερο τα προηγούμενα albums τους. Α, και τα καλύτερα τραγούδια τους εκείνη τη χρονιά τα έβαλαν σε άλλη κυκλοφορία οι From Ashes Rise…*
Funeral Mist “Salvation”
Προσωπικά το έχω πιο ψηλά από “Maranatha” και μάλλον πιο ψηλά κι από οποιονδήποτε 00’s black metal δίσκο του “Thorns” εξαιρουμένου. Είναι σοκαριστικό το πόσο δουλεμένο είναι το album σε όλες τις πτυχές του, τις ερμηνείες του Arioch, την τέλεια χρήση των samples, τη δημιουργία ατμόσφαιρας, τις εναλλαγές στις ταχύτητες, παντού. Κάποια σημεία έχουν απίστευτη συναισθηματική ένταση, μόνο που μιλάμε για αισθήματα ΑΡΡΩΣΤΙΑΣ και ΚΑΚΙΑΣ. Γενικά αν κάπως έτσι διαμορφώθηκε το «ορθόδοξο» black metal (για κάποιον λόγο πάντα cringe-αρα με τον όρο. Όπως και με το intelligent. Όπως και με το suicidal τώρα που το σκέφτομαι. Μαλάκες, μήπως όλες οι ταμπέλες μπροστά από το black metal ήταν αποτυχημένες τελικά; ), δηλαδή αυτό που αξιώθηκε να «σηκώσει» τα λάβαρα των παλαιοτέρων χωρίς ψυχεδελικές, προοδευτικές ή άλλες αποκλίσεις, ε, άξιζε να ονομαστεί έτσι!
Katatonia “Viva emptiness”
(Το βλέπω να βγαίνει top-5 και δεν το περίμενα, δεν ήξερα ότι είχε τόσο αποδοχή το συγκεκριμένο album)
The Distillers “Coral fang”
Υπάρχει μόνιμα σε MP3 στο αμάξι από την πρώτη στιγμή που το άκουσα και θα το βάλω στάνταρ 1-2 φορές το μήνα. Φωνή Courtney Love style (κι αυτό το λέω ΓΙΑ ΚΑΛΟ φυσικά), απλά και άμεσα rock/grunge/punk κομμάτια που όλα τους θα μπορούσαν να είναι εν δυνάμει hits και τέλεια ισορροπία ανάμεσα στο συναίσθημα και την τσατίλα.
V.i.C.Royal “To be continued…”
Αν σας θυμίζει κάτι το ακρωνύμιο, ναι, εδώ έχουμε την πρώτη, πρώιμη μορφή των Villagers of Ioannina City. Τότε, βέβαια, οι V.i.C. ακόμη δεν είχαν «ανακαλύψει» την έφεσή τους στην παράδοση κι επιδίδονταν στο γνωστό metalcore της εποχής με επιρροές από Sepultura, Machine Head κλπ. Το μεγάλο ατού των V.i.C., βέβαια, ήταν ότι είχαν μια ΦΩΝΑΡΑ που μπορούσε να τραγουδήσεικαι καθαρά. Οπότε να σου και μπαλάντες μες στο CD, να και περίεργες, μελωδικές φωνητικές γραμμές εκεί που δεν το περιμένεις, να και τα growls, να και το rap-άρισμα κλπ. Μιλάμε για αυτοχρηματοδοτούμενη κυκλοφορία ενός συγκροτήματος από τα Γιάννενα, έτσι; Κι αυτό δεν το λέω για «ρίξω» τα στάνταρ, αλλά για να δείξω πόσο μπροστά ήταν τα άτομα κι ότι δικαίως τότε ήτανε ΤΟ όνομα στην πόλη μου κι όλοι εμείς που ήμασταν έφηβοι μεταλλάδες κάναμε κρα για τις live εμφανίσεις τους (η μία ήταν με ROT μάλιστα! Κοίτα να δεις πώς συνδέονται όλα μεταξύ τους τελικά) και την αναμονή γι’ αυτό το CD τη θυμάμαι ακόμα και σήμερα. Δίσκος που δεν έχει απλά «ιστορική» αξία σαν την πρώην μπάντα των Villagers, αλλά που αξίζει ν’ ακουστεί γι’ αυτό που είναι.
Septic Flesh “Sumerian daemons”
Είχα ψαρώσει άσχημα μ’ αυτόν το δίσκο μικρός, αλλά ακούγοντάς το και τώρα ωρίμασε καλά θαρρώ (π.χ. οι μελωδίες του “Virtues of the beast” θα με γονατίζουν κάθε φορά). Το εξώφυλλο με είχε ψαρώσει τόσο που το ψήφισα κιόλας.
The Gathering “ Souvenirs”
Οι Gathering παθαίνουν trip-hop; Μια χαρά, ό,τι καλύτερο έχουν μετά το “Mandylion” και το “How to measure a planet?”. Α, να θυμηθούμε ν’ ανοίξουμε κι ένα topic με τα καλύτερα ντουέτα για να βάλουμε το “A life all mine” δίπλα-δίπλα στο “Passenger” των Deftones.
Biomechanical “ Eight moons”
Μαλάκες, τι παίχτηκε με τις παραγωγές εκείνη τη χρονιά (βλέπε και “Enemies of reality”); Δηλαδή ΟΚ, ήδη μπαίναμε στην εποχή που κάποιος με λίγες γνώσεις μπορούσε να πετύχει μία υποφερτή παραγωγή στο σπίτι του, οπότε πώς εξηγούνται αποτελέσματα σαν αυτά; Ο ΟΡΙΣΜΟΣ του album που χαντακώνεται από τον ήχο του, αλλά παρ’ όλα αυτά η ποιότητά του καταφέρνει κι αναδεικνύεται. Πολύ Pantera στις κιθάρες, heavy metal-άδικο πνεύμα στο στυλ των Priest, Pain of Salvation λογική στην τραγουδοποιία, και μία φωνάρα που κάνει πλάκα σ’ όσους επιχειρούν power metal τσιρίδες ή death metal growls. Α, και βάλε και λίγη ορχήστρα από πίσω να υπάρχει. Γενικά τέρμα δουλεμένες φωνητικές γραμμές, αυτές είναι που «σηκώνουν» όλα τα κομμάτια (που, είπαμε, σε κάποια κυριολεκτικά πασχίζεις να καταλάβεις τι παίζουν οι κιθάρες π.χ.) κι έχουν καταφέρει να μην υπάρχει τραγούδι χωρίς ευκολομνημόνευτο refrain.
Doomsword “Let battle commence”
Δε ζητώ πολλά από το epic metal μου. Ήχους από κλαγγές σπαθιών θέλω, κέρατα να φυσάνε, αετούς να κράζουν, κόκκαλα να σπάνε και ξερά, αργά riffs με μία άτεχνη φωνή από πάνω να βγάζει ψυχή.
Sun of Nothing “…And voices, words, faces complete the dream”
Είμαι σίγουρος ότι κάποιοι τώρα χτυπάτε το μέτωπό σας και αναφωνείτε: «πω ρε, ναι, τι θυμήθηκε ο άνθρωπος, ΔΙΣΚΑΡΑ», part IΙ ΘΑ ΕΓΡΑΦΑ, αλλά με πρόλαβαν ChrisP και Death.Eternal. Εντάξει, πρωτοποριακός ακραίος δίσκος και όχι μόνο για τα εγχώρια δεδομένα -ποιος ξεκινάει το album του με 10-λεπτο noise intro;;; Κι έπειτα το χάος: sludge-o-grind καταστάσεις που τη μία χώνει μέχρι και rock-άδικα riffs (!), την άλλη groove-αρει σε hardcore ρυθμούς και την παράλλη ψυχεδελίζει κιόλας. Και το κερασάκι στην τούρτα, μία ΑΔΙΑΝΟΗΤΗ φωνή που όταν την πρωτάκουσα δεν μπορούσα παρά να την παρομοιάσω με το ουρλιαχτό των Νάζγκουλ στο “The lord of the rings” (ήταν και πρόσφατο) -για τέτοια επίπεδα απανθρωπιάς μιλάμε. Γενικά πολύ extreme άκουσμα (στη συνέχεια οι Sun of Nothing θα εξελιχθούν σε κάτι πιο ατμοσφαιρικό κι «εσωτερικό» αγγίζοντας ακόμα πιο ψηλά επίπεδα ποιότητας) που προκαλεί τις αντοχές του ακροατή.
Remains of the Day “Hanging on rebellion”
Κατ’ αντιστοιχία με τους From Ashes Rise, κι εδώ οι Remains of the Day «μακραίνουν» τις συνθέσεις τους, έχουν πιο «σφιχτά» riffs και προσθέτουν περισσότερες screamo/hardcore επιρροές στο crust τους. Π.χ. ακούς το “Prop” και σκέφτεσαι ότι άνετα θα χωρούσε σε δίσκο των Primordial (και μάλιστα θα ήταν και καρα-χιτάκι). Κατά τ’ άλλα κεντάνε πάλι.
Leviathan “The tenth sub level of suicide”
Άλλη αρρώστια, μαυρίλα και κατατονία από ΄δώ. Παραμορφωμένες φωνές απ’ τα έγκατα, «κακή» παραγωγή που όμως δεν μπορεί να κρύψει τα ενδιαφέροντα παιχνιδίσματα κιθάρας-μπάσου, αλλά πάνω απ’ όλα ΑΤΜΟΣΦΑΙΡΑ. Νομίζω δίσκο με τέτοια συνοχή και ροή ο Wrest δεν ξαναέβγαλε, την είδα πιο πειραματικά μετά.
Arch Enemy “Anthems of rebellion”
Αυτό το album το είχα λιώσει όταν βγήκε -έπαιξαν ρόλο οι όλες περιγραφές που διάβαζα στο Hammer για «2ο “Heartwork”» κλπ. ΟΚ, μετά από τόσα χρόνια προφανώς και οι εντυπώσεις δεν είναι οι ίδιες, αλλά, διάολε, μιλάμε για έναν πολύ καλοστημένο δίσκο, πιασάρικο όσο δεν πάει, μελωδικό σε τέτοιο σημείο που μπορείς ν’ αναγνωρίσεις ξεκάθαρες heavy metal, ακόμα και hard rock, φόρμες! Δεν είναι τυχαίο ότι αυτό ήταν το break-through album τους (και παραξενεύομαι που δε μνημονεύεται και τόσο ο δίσκος σήμερα), και ειδικά κάποια κιθαριστικά μέρη (τα solo βασικά) τα θεωρώ μνημειώδη.
King Diamond “The puppet master”
Δε ζητώ πολλά από ένα horror concept. Μαριονέτες που μ’ ανατριχιάζουν έτσι κι αλλιώς, χριστουγεννιάτικο σκηνικό που είναι πάντα gloomy, Βουδαπέστη που έχει κάτι το μυστηριακό/βαλκάνιο/τρομακτικό, διεστραμμένες μελωδίες για να μπω στο κλίμα, βαλσάκια, κι έναν σχιζοφρενή στο μικρόφωνο να παίζει 2-3 ρόλους.
EPs:
Summary
Ekkaia “Cuantos mas moriremos hasta que esten satisfechos?” EP
Κάπου εδώ αφήνουν τις screamo επιρροές και χώνονται όλο και περισσότερο στο μελωδικό neo-crust. Και τα καλύτερα έρχονται!
Innermost “ Menschenkenntnis” EP
Οι Innermost, μαζί με κάποιες άλλες κρίσιμες hardcore μπάντες της εποχής (Straighthate, Stagnate, Konkave, οι Sun of Nothing που αναφέραμε παραπάνω κ.ά.), βάλθηκαν να συστήσουν στη χώρα μας όλον αυτόν τον νεωτερικό extreme ήχο που στο εξωτερικό μέτραγε κάποια χρόνια ζωής, αλλά εδώ δεν είχε έρθει ακόμα. Αν σκεφτούμε ότι την ίδια στιγμή άρχισαν να δρούνε κι ανεξάρτητες εταιρείες τύπου Venerate, Blastbeat Mailmurder, Damaged Productions κλπ., καταλαβαίνει κανείς ότι θα μπορούσαμε να μιλάμε με όρους «σκηνής» χωρίς ν’ ακουγόμαστε υπερβολικοί. Μετά από τόσα χρόνια μπορούμε με σχετική ασφάλεια να ισχυριστούμε ότι αν η ελληνική σκηνή τα αμέσως επόμενα χρόνια γνώρισε μία άνευ προηγουμένη άνθηση σε πιο πειραματικά metal είδη που μέχρι τότε βρίσκονταν σε εμβρυακό στάδιο (κι έχουμε φτάσει σήμερα στο σημείο να θεωρούμε ψιλο-de facto το εύρος της), αυτό το χρωστάει ακριβώς σ’ αυτό το κύμα hardcore μπαντών που έσπασαν κάθε στεγανό αφομοιώνοντας επιρροές από όλο το φάσμα της ακραίας μουσικής: black metal περάσματα, σουηδικές μελωδίες, thrash metal riffs, hardcore πνεύμα, blastbeats, απ’ όλα έχεις ο μπαξές. Ε, οι Innermost ήταν χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτού του ήχου, με δυστυχώς μόνο μια επίσημη κυκλοφορία στο ενεργητικό τους, αυτό εδώ το EP.
Split albums:
Summary
From Ashes Rise/Victims split LP
*…κι εννοώ, φυσικά, αυτό το ιστορικό split με Victims. Ναι, για ‘μένα, εδώ οι From Ashes Rise ξεπερνάνε ακόμα και το “Nightmares”, ενώ τολμώ να πω ότι εδώ υπάρχουν τα καλύτερα mid- tempo κομμάτια τους. 6 μόλις κομμάτια και τα 5 δε θα μπορούσα να τ’ αφήσω απ’ έξω σ’ ένα υποτιθέμενο best-of. Άντε, να ζήσουμε να τους θυμόμαστε κι αυτούς, μέσα σε 3 χρόνια γράψανε ιστορία.
(Οι Victims πιο κοντά σε βίαιες, hardcore καταστάσεις για όσους/ες ενδιαφέρονται).
