Κανένα studio album δεν με έχει πιάσει . Από την άλλη λαιβ που τους έχω δει ήταν φανταστικοί . Υπάρχουν κι αυτές οι μπάντες
2 Likes
Ε εγω μετα που χωνουν μεσα ανατολες, φολκ, κτλ. γουσταρω φουλ.
Ισχύει πάντως για μπάντες που λαηβ είναι κλάσεις ανώτερες (και το αντίστροφο).
2 Likes
(Δεν τους έχω δει προφανώς, αλλά δε θυμάμαι να έχω πετύχει ούτε ένα live video που να παίζουν ικανοποιητικά)
1 Like
Συμφωνω και επαυξάνω και αφηνω και μια εξαιρεση του κανονα
1 Like
Είχα μια δουλειά χθες στη Λάρισα και πήγα και γύρισα αυθημερόν. Περνώντας από τα… Μετέωρα συνειδητοποίησα ότι για πρώτη φορά έως τώρα στις 34 εβδομάδες που “τρέχει” το παιχνίδι, δεν έχω ακούσει ούτε νότα από τον δίσκο που πήρε την πρώτη θέση!
Βέβαια, ο εν λόγω δίσκος κάθε άλλο παρά μετέωρο βήμα αποδείχθηκε για τους δημιουργούς του, με την μετεωρική επιτυχία του να συνεχίζεται και στα επόμενα τους! (sorry, αλλά ήταν πολύ καλό για να το προσπεράσω!)
5 Likes
Kafrillion >>>>>>>>>> Πλοκάμι
1 Like
Aνώριμοι>>>Κafrilion>>>>>>>>>>Πλοκάμι
2 Likes
Όταν έπαιζαν Αρμενία το '15 και τρώγαμε τα καπέλα μας εδώ μέσα στο λάιβ στριμ πού ήσασταν κύριοι;
1 Like
Boomer
2 Likes
Πλοκαμι>Ανωριμοι>Καφριλιον για εμενα, πολυ πιο ενδιαφερον μουσικα το πλοκαμι.
Νταξ ο δισκος τους που εξυμνησε ο @nnnkkk ειχε λιωσει εκεινη την εποχη που βγηκε, παρ’ολα τα γνωστα προβληματα στους στιχους, σε καποια απο τα κομματια (ο ηλιος καιει, μπαζο most notably κ.α.). Το γαματο ηταν πως μουσικα ηταν αρκετα αξιολογος (και αδικουταν καταφορα απο την παραγωγη) και με πολυ πρωτοτυπο καμμενο χιουμορ σε σημεια (ninja, καταζητουμενος,τιρινινι- παντοτινα επη τα δυο τελευταια:D - κ.α.).
Δεν θα τον εβαζα δεκαδα, επειδη πλεον μπορει να τον ακουσω… μια φορα στα 5 χρονια, but still, αναμνησεις.
2 Likes
Η ήρεμη γέφυρα στο δώσε μου μια τρύπα, το riff στο chicken lover, το κρεσέντο στο είσαι βλαμμένη, τι να λέμε τώρα
3 Likes
2004, ε;
Ok! We have arrived…
3 Likes
1 Like
Το λογοπαίγνιο ήταν πολύ καλό για να το προσπεράσεις, κάτι που προφανώς δεν ισχύει για το album αυτό καθ’αυτό, που μια χαρά το προσπερασες 
. Same here, δεν έχω ακούσει ούτε νότα από δαυτους, συνειδητά τουλαστιχον! Btw, την έκανα παλαιότερα την συγκεκριμένη διαδρομή (αρκετά παλαιότερα, προ 20ετιας περίπου που τα είχα με Γιαννιωτισσα - σαν να λέμε ‘φετος’ δλδ, κοίτα να δεις σύμπτωση!), με απαραίτητη στάση στο Μέτσοβο για χυλοπίτες-μετσοβονε σαγανάκι-χωριατικο λουκάνικο & την απαραίτητη κρασοκατανυξη. Ωραίες αναμνήσεις μου ξύπνησες ρε φίλε!
1 Like
2004
Εκτός από τη χρονιά που μια υποτιμημένη αλλά ψυχωμένη μέχρι εκεί που δεν πήγαινε ομάδα ξέρανε όλη την Ευρώπη και μας έκανε να τσιμπιόμαστε, μπας και ονειρευόμασταν αντί να ζούμε κάτι στο οποίο ξέραμε ότι δεν είχαμε κανένα δικαίωμα, και που λίγο αργότερα χαιρόμασταν σαν τα ζώα για την “επιστροφή των Ολυμπιακών Αγώνων στο σπίτι τους”, μην μπορώντας να φανταστούμε (στην πληρότητά του) τι ερχόταν, το 2004 ήταν και μια άκρως εντυπωσιακή χρονιά για τον σκληρό ήχο, τόσο πυκνή και πλούσια που δεν χώρεσαν στην 30άδα μου πλήθος εξαιρετικών δίσκων και παρακάτω παραθέτω λινκς με κομμάτια από κάποιους εξ αυτών:
(Τελικά όλοι ακούσαμε λίγο garage rock revival εκείνα τα χρόνια)
(Όχι, θα κάθομαι να βλέπω τους @Aldebaran-ηδες και τους @eviL-ιώτες να κάνουν αβανγκαρτζάζ παιχνίδι κι εγώ τίποτα)
(Welcome back boys - too tough even for the angel of death)
(Ερχόμαcτε και όλα αυτά τα γραφικά)
(Δεν κρατήθηκα, πάλι τους έβαλα)
(Τhrashing flamenco έχετε ξανακούσει; Πάρτε το!)
(Ωπ; Daniel; Daniel-ούκο; Πού ‘σαι βρε; Είναι η χρονιά σου, λέει; Είναι βρε μπαγασάκο! Είναι! Θα αναφερθεί ξανά το όνομά σου σ’ αυτό το ποστ, μην ανησυχείς)
(Another bitter farewell…)
(Πιο αξιόπιστοι κι από την κίνηση των πλανητών γύρω από το άστρο τους)
(Mέχρι να μας πνίξει ο “second wave” οχετός θα διδάσκουμε σωστή metalcore μπαλίτσα)
Πάμε τώρα και στην καθαυτό 30άδα να δούμε τι θα κάνουμε.
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- 3 Inches of Blood - Advance and Vanquish
Στις μέρες μας κανένα φρύδι πια δεν σηκώνεται στο άκουσμα μιας brutal/σκισμένης φωνής σε ένα συγκρότημα που κατά τ’ άλλα θα χαρακτηριζόταν, γενικά, heavy metal ή power metal. Κάποτε όμως δεν ήταν έτσι και νομίζω ότι οι Καναδοί 3 Inches of Blood ήταν από τους πρώτους - αν όχι οι πρώτοι - που έσπασαν το ταμπού. Εκεί που ακούς έναν δυναμίτη όπως π.χ. το Deadly Sinners και λες, αυτό θα μπορούσε να είναι στο Painkiller ξέρω γω, με τις ριφάρες του, τον πωρωτικό υψίφωνό του και τα όλα του, να σου ο κάφρος από πίσω - και, ως διά μαγείας, δεν ακούγεται παράταιρο. Yep - true metal can and should look towards the future.
- Age of Silence - Acceleration
Την ίδια χρονιά ο ταλαντούχος κύριος Andy Winter συμμετείχε σε άλλον έναν πολύ ενδιαφέροντα δίσκο πειραματικού μέταλ με τους Winds (μεταξύ άλλων μαζί με τον ex-Arcturus, Carl-August Tidemann), παίζοντας ένα κάτι σαν “μέταλ δωματίου”. Προτιμώ όμως το μοναδικό άλμπουμ των Age of Silence, με τον Lazare από Solefald στα φωνητικά και μια υπέροχα παρανοϊκή ατμόσφαιρα που σμίγει το αβανγκάρντ με την ομορφιά του πιο “συμβατικού” προγκμέταλ όπως μόνο οι Νορβηγοί ήξεραν να κάνουν τότε.
- Aura Noir - The Merciless
Εξερευνώντας τη δισκογραφία των νονών του blackened thrash είχα απορήσει, θυμάμαι, από το αρκετά μεγάλο κενό μεταξύ του Deep Tracts of Hell (έποccccc) και του The Merciless, από τη στιγμή που σύμφωνα με τα αρκάιβς δεν είχε μεσολαβήσει κάποια διάλυση or something. Μπήκα στο νόημα όταν συνειδητοποίησα πλήρως αυτό το χούι των Νορβηγών να έχουν ο καθένας από καμιά πενηνταριά μπάντες… Αφού λοιπόν οι Carl-Michael, Apollyon και Blasphemer θυμήθηκαν ότι είχαν κι αυτή τη ρημάδα την μπάντα, είπαν να την επανενεργοποιήσουν και το μόνο σίγουρο ήταν ότι θα έβγαζαν άλλη μια καταστροφική δισκάρα τσιτωμένου αλλά και κατάμαυρου θρας. Και αυτό ακριβώς έκαναν. Προφανώς.
- Borknagar - Epic
Aptly named που λέμε και στο χωριό, το Epic συνεχίζει το αψεγάδιαστο σερί των Borknagar, δείχνοντας για άλλη μια φορά την ικανότητα του Brun να παίρνει καλούδια από τα προοδευτικά 70s, να τα εισάγει στο μελωδικό black metal και το αποτέλεσμα να μην ακούγεται στιγμή ούτε fake, ούτε παρελθοντολαγνικό. Δώστε πόνο παίδες.
- Clann Zú - Black Coats & Bandages
Μπορεί να μην έχει κάποιο κομμάτι του μεγαλείου ενός Words for Snow, αλλά το δεύτερο - και δυστυχώς τελευταίο - άλμπουμ των Ιρλανδοαυστραλών στέκεται αντάξια δίπλα στο Rua με τις πανέμορφες μελωδίες του (με λιγότερο folk άρωμα αυτή τη φορά, αλλά δεν πειράζει) και κομματάρες όπως το From Bethlehem to Jenin, που θα ακούγεται σαν γροθιά στο στομάχι όσο συνεχίζεται το έγκλημα της ισραηλινής κατοχής στα παλαιστινιακά εδάφη.
- Converge - You Fail Me
– Λοιπόν, άντρες, θα χρειαστώ έναν εθελοντή… Περιμένετε! Μη σηκώνετε χέρια ακόμα. Πρώτα πρέπει να ξέρετε τι σας περιμένει. Πρόκειται για αποστολή αυτοκτονίας. Όποιος την αναλάβει, δεν θα γυρίσει ζωντανός. Γιατί αυτό που πρέπει να κάνει είναι να διαδεχτεί το Jane Doe.
– …
– …ακριβώς. Είναι λυπηρό που κάποιος από σας θα μας αποχαιρετήσει, αλλά πρέπει να γίνει. Για να φύγει αυτό το βάρος από τους υπόλοιπους και να μπορούν να go do their thing. Θα το κάνει για την Converge πατρίδα. Λοιπόν; Ποιος προσφέρεται;
– …
– Άντε μωρέ κιοτήδες! Για τη σημαία το κάνετε λέμε!
– Sir, θα το κάνω εγώ, sir!
– Ωπ. Είσαι ο και λέγεσαι;
– Sir, You Fail Me, sir.
– Μπράβο λεβέντη. Μπράβο ήρωα. Γιε μου, η Converge πατρίδα θα σου χρωστάει αιώνια ευγνωμοσύνη. Τράβα τώρα να μας ξελασπώσεις.
- Disillusion - Back to Times of Splendor
Με τους At the Gates και τους Carcass διαλυμένους από χρόνια, στα 00s είχε μείνει ένα κενό στο “δικό μου” melodeath, καθώς ΟΚ καλοί οι Dark Tranquility αλλά όχι και τόσο “death” στην τελική, για κάτι In Flames και Soilwork μην το ανοίξω καλύτερα, ζόρικα τα πράγματα. Και ενώ όλοι έψαχναν στη Σουηδία ή στις ΗΠΑ (oh no…), απρόσμενα η απάντηση η σωστή ήρθε από Γερμανία μεριά, με τους φοβερούς και τρομερούς Disillusion οι οποίοι πήραν τα καλύτερα στοιχεία των παλιών, έβαλαν και μια εντελώς δική τους prog αντίληψη και έφτιαξαν ένα ακραίο αλλά ταυτόχρονα πηγαία μελωδικό και περιπετειώδες Έπος. Τη συνέχεια δεν την περίμενε κανείς, γενικά αυτές οι απότομες στροφές τους πιστεύω ότι στο μέλλον θα αποτελέσουν αντικείμενο επιστημονικής έρευνας.
- Exodus - Tempo of the Damned
Λοιπόν για να δούμε λίγο τις (θρα)σημειώσεις μας, σ’ αυτό το σημείο πια πρέπει να έχουν επιστρέψει λίγο πολύ όλοι οι παλιοί μεγάλοι του thrash. LA check, NY check, Deutschland check… Στο Σαν Φρανσίσκο τι γίνεται; Metallica check (α-χα-καλό-ε), Testament check, οι Exodus όμως; Ώπα! Καρα-check! Και ο Gary και ο Rick και ο Tom και ο Zetro, όλοι είναι εδώ και είναι σε τρομερή φόρμα, δεν είναι άλλωστε και ότι δεν είχαν πράγματα να αποδείξουν. Και το Tempo of the Damned είναι δίσκος - δήλωση από τους λίγους.
- Fates Warning Ten (aka FWX)
Αν φτιάχναμε ένα Fates Warning ranking το FWX μάλλον θα ήταν χαμηλά, αυτό όμως δεν λέει τίποτα γιατί ως γνωστόν οι Fates δεν βγάζουν μέτριους δίσκους. Γνωστό κλισέ αυτό αλλά εν προκειμένω έχω την αίσθηση ότι όντως ο Matheos προσπάθησε να φτιάξει μέτριο δίσκο (!). Ή να το θέσω ως εξής: Πέρασε τόσο καλά την προηγούμενη χρονιά δουλεύοντας εκείνο το EP με τον Arch, σαφώς πιο επιθετικό από τους Fates της περιόδου, που είπε να φτιάξει άλλο ένα μινιμαλιστικό/ενδοσκοπικό Fates για να βεβαιωθεί ότι αυτό που ήθελε ήταν να αλλάξει κατεύθυνση. Έτσι, έστω και υποσυνείδητα πήγε να σαμποτάρει τον εαυτό του για να το ενισχύσει αυτό. Άδικος κόπος, Τζιμ: Ο δίσκος είναι μια χαρά. Έχει τα σούπερ πιασάρικα (με την καλή έννοια) Simple Human και Another Perfect Day, έχει τα συγκινητικά μέσα στην απλότητά τους Heal Me και A Handful of Doubt (προσέξατε τίτλο;;;;;), της Παναγιάς τα μάτια έχει. Απλά την επόμενη φορά παίξε ό,τι γουστάρεις χωρίς ψυχαναγκασμούς, σύμφωνοι;
- Forefather - Ours is the Kingdom
Έχουμε δει περιπτωσάρες και περιπτωσάρες στο παιχνίδι, αλλά τι λέτε για δύο αδέρφια από το Wessex που αυτοαπακολούνται Athelstan και Wulfstan, βαφτίζουν τη μουσική τους “Anglo-Saxon metal” και θεωρούν ότι η Αγγλία τελείωσε το 1066 με την κατάκτηση από τους Νορμανδούς;! Ό,τι να ‘ναι πραγματικά, όσο βλαμμένοι όμως είναι άλλο τόσο ταλέντο έχουν στο να γράφουν επικά riffs και μελωδίες, με black metal υπόβαθρο αλλά καθαρά φωνητικά και pagan διάθεση, φυσικά όχι “viking” γιατί αν μην τι άλλο αυτό είναι που θα θεωρούσαν τη μεγαλύτερη προσβολή απ’ όλες…
- Forsaken - Anima Mundi
Το τελευταίο μέρος στο οποίο θα ψάχναμε για να βρούμε ένα από τα κορυφαία doom metal συγκροτήματα της δεκαετίας είναι η Μάλτα, κι όμως από κει είναι που μας ήρθαν οι Forsaken, οι οποίοι μετά από μερικές πολλά υποσχόμενες δουλειές, που όμως άφηναν και μια αίσθηση ανολοκλήρωτου, στο Anima Mundi φτιάχνουν το πρώτο πραγματικό τους αριστούργημα, με όλα τα στοιχεία που πρέπει να έχει το επικό doom: Όλη τη βαρύτητα, όλο το σκοτάδι, όλη τη δυσοίωνη μεγαλοπρέπεια - and then some.
- Hibria - Defying the Rules
Σε μια εποχή κατά την οποία το μελωδικό, ευρωπαϊκής κοπής power metal (πλην εξαιρέσεων) πνέει τα λοίσθια, έρχεται μια μπάντα από τη Βραζιλία να κάνει το ακριβώς αντίθετο απ’ αυτό που δήλωνε στον τίτλο - στην πραγματικότητα ακολουθούν όλους ανεξαιρέτως τους κανόνες, απλά το κάνουν τόσο καλά που ο δίσκος βγαίνει διαμάντι. Φουλ πώρωση, ριφάρες, σολάρες, ρεφρενάρες, όλα είναι όπως ακριβώς θέλαμε. Δυστυχώς δεν ξανάβγαλαν κάτι ανάλογης ποιότητας, αλλά και μόνο αυτό αρκεί για να τους τιμήσω.
- Jag Panzer - Casting the Stones
Από τις πρώτες νότες του Feast of Famine μέχρι και το σβήσιμο του The Wreck of Edmund Fitzgerald, οι μεγάλοι Panzer μας πάνε σε άλλο ένα από αυτά τα συναρπαστικά ταξίδια στα οποία μας είχαν συνηθίσει πλέον. Καταπληκτικές μελωδίες όπου και να “στρίψεις”, δύναμη σε συνδυασμό με ακατάσχετο λυρισμό μέσα από λελογισμένη χρήση εγχόρδων και άλλες πινελιές, και, φυσικά, Harry motherfuckin’ Conclin.-
- Mayhem - Chimera
Ακούγοντας ξανά τη Χίμαιρα τις προάλλες, μία από τις βασικές σκέψεις που μου δημιουργήθηκαν ήταν ότι οι Mayhem (βασικά ο σπουδαίος Blasphemer δηλαδή) επιχείρησαν να κάνουν κάτι παρεμφερές του Grand Declaration of War σε περιεχόμενο, βλ. αισθητική, αλλά υπό διαφορετική μορφή, βλ. χωρίς όλους εκείνους τους πειραματισμούς που τους έβαλαν στο τρένο του “intelligent”. Και κατά τη γνώμη μου τα κατάφεραν άψογα. Δίσκος - εφιάλτης, με την καλή έννοια.
- Overlorde - Return of the Snow Giant
Υπάρχουν κυριολεκτικά εκατοντάδες μπάντες εκεί έξω που προσπαθούν να αναπαράγουν στον 21ο αιώνα το feeling του αμερικάνικου epic/power metal των 80s, οι περισσότερες χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία, καθώς ακόμα κι όταν ο δίσκος είναι καλός ή και εξαιρετικός (και συχνά είναι), σχεδόν πάντα υπάρχει τουλάχιστον ένα ή και περισσότερα στοιχεία που προδίδουν το ετεροχρονισμένο / όχι-ακριβώς-γνήσιο της όλης υπόθεσης. Ακούγοντας όμως το πρώτο (και τελευταίο μέχρι σήμερα) full-length των Overlorde, νιώθεις ότι έπεσες στη σπάνια περίπτωση που αυτή η προσπάθεια έχει στεφθεί με επιτυχία. Και δεν είναι τυχαίο: Οι Overlorde ήταν εκεί, τότε, κατάφεραν να βγάλουν μόνο ένα EP το '87 και τους πήρε άλλα 17 χρόνια μέχρι να μπορέσουν να κυκλοφορήσουν επιτέλους το άλμπουμ τους, με κάποια παλιά αλλά κυρίως με καινούργια κομμάτια. Και άξιζε τον κόπο, με το ατσάλι έτοιμο θαρρείς να ξεχυθεί από τα ηχεία υπό υγρή μορφή και να σε πνίξει. Είπαμε, εδώ έχουμε το real deal.
- Pentagram - Show 'em How
Και ξαφνικά κάτι έγινε το 2004 και οι θρύλοι του doom metal άρχισαν να θυμίζουν ξανά κανονική μπάντα, έστω και μόνο με τον Liebling να έχει μείνει από το κλασικό line up, μετά την αποχώρηση και του Hasselvander. Τα στραβάδια όμως αποδείχθηκε ότι είχαν μπόλικο ταλέντο και εξαιρετικές εκτελεστικές δυνατότητες, ωθώντας τον Bobby να γράψει μερικά από τα κορυφαία κομμάτια του εδώ και χρόνια, και σε συνδυασμό - ως συνήθως - με μερικά επανηχογραφημένα αρχαία classics (Starlady, πεθαίνω) το αποτέλεσμα ήταν να βγει ένας μερακλίδικος δίσκαρος, λίγα χρόνια πριν το πολυπόθητο reunion με τον Βίκτωρα.
Tier A
- Domine - Emperor of the Black Runes
Ο προτελευταίος μέχρι σήμερα δίσκος των Ιταλών μελοποιητών του έργου του M. Moorcock - και τελευταίος όπου παίζουν στο χαρακτηριστικό τους epic power metal ύφος (I may or may not expand on that three weeks from now) - είναι ουσιαστικά στα ίδια επίπεδα με τα δύο προηγούμενα άλμπουμ τους (το Champion Eternal είναι εκτός συναγωνισμού για μένα). Χαράς ευαγγέλια δηλαδή - για άλλη μια φορά ηρωικές, μεγαλειώδεις μουσικές που έχουν τον τρόπο τους να μιλούν στην ψυχή μου. Βέβαια κάθε Domine δίσκος έχει τις ευχάριστες μικροεκπλήξεις του και το Emperor of the Black Runes δεν αποτελεί εξαίρεση: Φράσεις από τον Ντον Τζοβάνι του Μότσαρτ στα Overture Mortale - Battle Gods of the Universe, φόρος τιμής στον Κόναν του Πολυδούρη το ασύγκριτο έπος The Aquilonia Suite, μεταλλικές ομοβροντίες με φουλ κολλητικές μελωδίες τα Arioch, the Chaos Star και Icarus Ascending, και υπεράνω όλων το σχεδόν Manowar-ικού βεληνεκούς The Sun of the New Season. Γαμημένο αριστούργημα.
- Flogging Molly - Within a Mile of Home
Το τρίτο άλμπουμ των LA-based Irish folk punks, και πρώτο μετά το εμπορικό τους breakthrough, σίγουρα δεν έχει το hit potential του Drunken Lullabies, συνολικά όμως, κατά τη γνώμη μου, δεν υστερεί καθόλου ποιοτικά. Ακολουθώντας ουσιαστικά την ίδια συνταγή, οι Molly καταφέρνουν για άλλη μια φορά να γράψουν μεγάλες κομματάρες για όλες τις ανάγκες/περιστάσεις - ξεφάντωμα, χορό, κοπάνημα, πιώματα, ενδοσκόπηση, ό,τι θες. Light of a Fading Star ανθεμικό μέχρι εκεί που δεν πάει, Tobacco υπερπιασάρικος ύμνος για τη σκληρή μοίρα των Jacobites που τόλμησαν να αντισταθούν στη λαίλαπα του Cromwell τον 17ο αιώνα, Queen Anne’s Revenge απρόσμενος - και μάλλον ακούσιος - φόρος τιμής στους Uriah Heep (!), ομότιτλο και To Youth απλά μέσα στα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ… Όταν οι Flogging Molly το είχαν, πραγματικά το είχαν, όχι αστεία.
- Mare - S/T EP
Είμαι περίεργος να δω αν θα τους θυμηθεί κανένας άλλος τούτους δω τους Καναδούς σλατζομαθκοράδες (στο περίπου). Δεν έχω ιδέα αν ακούστηκαν ποτέ ευρύτερα (με βάση το ότι διαλύθηκαν έχοντας καταφέρει να βγάλουν μόνο αυτό το EP, αμφιβάλλω), θυμάμαι όμως ότι προ δεκαπενταετίας είχαν κάνει κάποιο σχετικό σούσουρο σ’ αυτό εδώ το φόρουμ, ειδικά ένα νομιστεράκι τους είχε μεγάλη αγάπη την οποία κατάφερε να μεταδώσει σε κάμποσους από μας, καθότι το Mare είναι φανταστικό. 25 λεπτά σκάρτα στα οποία όμως καταφέρνουν να “πουν” περισσότερα απ’ ό,τι άλλοι δεν μπορούν ούτε σε μία ώρα και βάλε, τεχνικοί, heavy, συναισθηματικοί, πειραματιστές, και τι δεν είχε αυτή η καταπληκτική, αδικοχαμένη μπάντα.
- My Dying Bride - Songs of Darkness, Words of Light
Μια πραγματικά μεγάλη μπάντα στο είδος της έχει μια σειρά χαρακτηριστικών που την κάνουν να ξεχωρίζει από τους “κοινούς θνητούς”, που την τοποθετούν σε ύψη αποκαρδιωτικά για τους υπόλοιπους, και ένα απ’ αυτά είναι η αυτοπεποίθηση. Δεν βιάζεται να σου παρουσιάσει όλες της τις καλύτερες ιδέες όσο πιο γρήγορα γίνεται, για να σε εντυπωσιάσει, να πεις “χμ καλοί είναι αυτοί”. Παίρνει τον χρόνο της. Αυτά που έχει να πει, τα “απλώνει”. Ξανακούστε π.χ. το εναρκτήριο The Wreckage of my Flesh στο Songs of Darkness, Words of Light. Καμία νεόκοπη μπάντα, όσο ταλαντούχα κι αν είναι, δεν θα τολμούσε ποτέ να κάνει αυτό που κάνουν εδώ οι My Dying Bride - να ρίξει στο τραπέζι περίπου δυόμισι λεπτά εντελώς ξερού, υπόκωφου, οριακά θορύβου, μέχρι να αρχίσει το “κανονικό” τραγούδι και να μαγευτείς για πολλοστή φορά από τις αγγελικές μελωδίες τους. Σε άλλο ένα άλμπουμ οι MDB αγνοούν επιδεικτικά τις “ροκ” συμβάσεις, τι κουπλέ και ρεφρέν και γέφυρες μου λες, αυτά ουσιαστικά δεν υπάρχουν εδώ, κάθε κομμάτι χωρίζεται απλά σε ενότητες, που μπορεί να έχουν μικρότερη ή μεγαλύτερη ή και καμία σχέση μεταξύ τους - αυτό που έχει σημασία είναι η κατάθεση ψυχής. Και σ’ αυτόν τον τομέα οι MDB δεν έχουν αντίπαλο.
- Neck - Sod 'em & Begorrah!
Με το celtic punk να διανύει τα χρυσά του χρόνια, σχεδόν όλες οι μεγάλες πόλεις της ιρλανδικής διασποράς είχαν η καθεμιά το δικό της καμάρι: Βοστόνη, Λος Άντζελες, Σικάγο, Νέα Υόρκη… Λονδίνο όμως; Μόνο με τους μπαμπάδες Pogues; Όχι πια, ήρθαν οι Neck. “Psycho-Ceilidh” ο όρος που χρησιμοποιούν για τη μουσική τους (ceilidh = παραδοσιακό ιρλανδικό γλέντι, πώς πηγαίνει ο @Leper_Jesus να ακούσει τα ηπειρώτικά του ή ο @hopeto τα καγκέλια του; Ε, κάτι τέτοιο) και ένας από τους πιο αυθεντικούς και συγκινητικούς “γάμους” των Clash με τους Dubliners είναι εδώ, με κομματάρες όπως Diaspora (τι έλεγα πιο πάνω), May The Road Rise With You (παραδοσιακή ιρλανδική ευχή), The Psycho-Ceilidh Mayhem Set (κυριολεκτούν)… Το centerpiece του δίσκου όμως είναι το συ-γκλο-νι-στι-κό Caoineadh - Blood on the Streets, μια τυπική ιστορία Μπελφαστικής κόλασης ενός Καθολικού. Ακόμα και η λέξη “έπος” ωχριά…
- Old Season - Volume One
Για να δείξω πόσο αγαπώ το cult ντεμπούτο αυτών των Ιρλανδών underground ηρώων αρκεί να αναφέρω το εξής: Μέχρι και λίγο πριν την ώρα που άρχισαν να γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είχα καταλήξει αν θα είναι στο Tier A αυτής της λίστας ή μέσα στην πρώτη πεντάδα μου, ήμουν ανάμεσα σ’ αυτό και σ’ ένα άλλο για #5 και επειδή άρχισα να πονοκεφαλιάζω, ουσιαστικά διάλεξα στην τύχη, έβαλα πεντάδα το άλλο (υπομονή) και “υποβίβασα” τους Old Season στους εκτός ψήφων δίσκους ή “honourable mentions” όπως έχει καθιερωθεί να λέμε στο παιχνίδι. Τι να πω ακόμα λοιπόν για το #6 μου του 2004; Παίζουν epic doom metal, αλλά ξεχάστε ό,τι ξέρετε για τον όρο, οι Old Season το κάνουν με έναν μοναδικό, καθαρά δικό τους τρόπο. Έχουν βασικά αυτό το στοιχείο που λατρεύω στις τοπ ιρλανδικές μπάντες, είτε βάζουν και φολκ μέσα είτε όχι έχουν έναν τρόπο να ακούγονται πιο βαρυσήμαντοι από τους υπόλοιπους, να “βαράνε” πιο σκληρά, δεν ξέρω πώς ακριβώς να το διατυπώσω - είναι από τα πράγματα που βιώνονται παρά περιγράφονται. Δίσκος με τόνους συναισθήματος, μουσικές που σου αλλάζουν τη ζωή κι ας μην το πολυκατάλαβες όταν συνέβαινε.
- Saxon - Lionheart
Ένα σημάδι ότι μια μπάντα με κάμποσες δεκαετίες στην πλάτη έχει κερδίσει μια δεύτερη χρυσή εποχή, έχει βρει το ελιξίριο της μουσικής νεότητας, όπως θες πες το, είναι όταν εξετάζουμε δίσκους εκτός της “classic” ζώνης τους αλλά δεν αναφερόμαστε στα έργα εκείνης, όπως κάνουμε σε άλλες περιπτώσεις (ακούς Στιβάκο;;;), γιατί πολύ απλά δεν μας νοιάζει τι κάνανε “κάποτε”, έχουν ήδη καταρρίψει δεινοσαυρικές υπόνοιες και απλά απολαμβάνουμε την όρεξή τους στο τώρα. Όταν μιλάμε π.χ. για το Lionheart δεν αρχίζουμε τις αναδρομές σε Denims και Strong Arms κ.λπ., λέμε Unleash, λέμε Inner Sanctums (we’ll get there), λέμε για δίσκους σε - σχετικά - κοντινή χρονική απόσταση. Γιατί οι Saxon είναι από τους λίγους που έχουν κατακτήσει αυτό το προνόμιο, η φάση να μην είναι “περασμένα μεγαλεία και διηγώντας τα να κλαις” αλλά “κοίτα ρε τι φτιάξανε πάλι οι κωλόγεροι”. Και το είπαμε ξανά και ξανά τα επόμενα χρόνια.
- Wastefall - Soulrain 21
Και τώρα με μεγάλη μου χαρά αλλά και έναν κόμπο στον λαιμό θα μιλήσω για έναν από τους αγαπημένους μου δίσκους ελληνικού μέταλ ever. Τους θυμάστε τους Wastefall και το Soulrain 21; Ήταν εκείνη η αδιανόητη (νομίζαμε, μέχρι φέτος) τραγωδία στα Τέμπη το 2003, με τους 21 μαθητές από το Μακροχώρι Ημαθίας να σκοτώνονται σε τροχαίο στην επιστροφή τους από Αθήνα, που ενέπνευσε αυτό το ξεχωριστό άλμπουμ. Ο πόνος για τους πιτσιρικάδες γίνεται πότε ξεσπάσματα οργής (Stunned to the World) και θρήνου (Empty Haven), πότε τεχνικά / εκτελεστικά / ενορχηστρωτικά υποδειγματικά μικρά έπη (Lesser, Live With It, Riot of Oblivion - καλά, το τελευταίο μόνο “μικρό” έπος δεν είναι) και πότε καθαρά μελωδικές στιγμές αβάσταχτης ομορφιάς (Summerlonging Angels), με ένα φανταστικό μπάσο να χρωματίζει με μοναδικό τρόπο καίρια σημεία και την αισθητική του δίσκου να δείχνει τη μετατόπιση του προγκμέταλ κέντρου βάρους προς το έργο του Gildenlow (στο 'πα ρε Daniel, είναι η χρονιά σου!). Διάολε, ακόμα και η φουλ “Ελλαδάρα” προφορά του Domenik προσθέτει αντί να αφαιρεί από την εθιστική γοητεία του Soulrain 21.
- Wolf - Evil Star
Εδώ δεν χρειάζονται πολλά - πολλά. Οι Wolf κάνουν το ίδιο πράγμα που κάνουν μια ζωή, σε όλη τους την υπερεικοσαετή πια διαδρομή, και το κάνουν καλύτερα από οποιονδήποτε της γενιάς τους: Pure fuckin’ heavy metal. Μόνο ριφάρες, μόνο σολάρες, μόνο τραγουδάρες. Για το προηγούμενο άλμπουμ τους είχα γράψει κάτι του στυλ “αν θέλετε να αρχίσετε να ακούτε Wolf, μπορείτε να τους πιάσετε από δω”. Το χάσατε και τότε το τρένο, σωστά; Αν ναι, μπορείτε να αρχίσετε από δω. Το ίδιο κάνει. Δεν έχει σημασία από πού θα τους πιάσετε τους Wolf. Κάθε δίσκος τους είναι αποθέωση αυτής της μουσικής. Ελάτε. Σας περιμένουν/-με.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Να λοιπόν ποιοι διεκδίκησαν και τελικά έκλεψαν από τους Old Season την είσοδο σ’ αυτήν την πεντάδα. Στις πρώτες δεκαετίες του 21ου αιώνα υπήρξαν πολλές επιβλητικές επιστροφές γερόλυκων του ένδοξου true metal παρελθόντος μετά από χρόνια ανυπαρξίας, δεν μπορώ όμως να σκεφτώ πολλές πιο εντυπωσιακές απ’ αυτή των Brocas Helm με το Defender of the Crown. Πολύ σπάνια μια μπάντα ήδη καθιερωμένη στις συνειδήσεις (έστω και λίγων, έστω και αυστηρά σε underground επίπεδο) έρχεται και βγάζει τον καλύτερό της δίσκο κάπου είκοσι χρόνια μετά την πρώτη εμφάνισή της, αυτό ακριβώς όμως έκαναν οι cult ήρωες του epic metal, Brocas Helm. Δεν είναι εύκολο να περιγραφεί το σοκ που προκαλούν στον ανυποψίαστο ακροατή. Πόσοι έχουν γράψει τόσο αδιανόητες ριφάρες όπως αυτές στο Cry of the Banshee, στο Helm’s Deep, στο Time of the Dark ή στο Drink the Blood of the Priest; Πόσοι μεσήλικες έχουν κοπανήσει με τόση λύσσα, τόση ενέργεια όπως οι Brocas σε κάτι Skullfucker ή Juggernaut; Δίσκος απ’ αυτούς που βγαίνουν μια φορά τη δεκαετια (και αν) στον χώρο του το Defender of the Crown, και ίσως αυτό είναι γιατί μετά απ’ αυτό σίγησαν - το ένιωσαν και οι ίδιοι, πώς ακριβώς να ξεπεράσεις κάτι τέτοιο;
NUMBER FOUR
.............
Έχοντας αρχίσει ήδη να ψυλλιάζομαι τι εστί Meshuggah, με τις διαδοχικές ακροάσεις του Nothing να αποκαλύπτουν σταδιακά ένα μέρος, έστω, από την τιτανοτεραστιότητά τους (το κατοχυρώνω), το 2004 μαθαίνω ότι έχουν καινούργια δουλειά εκεί έξω και λέω εδώ είμαστε, κάτσε να το τσιμπήσουμε κι αυτό, να δούμε αν είναι βάσιμες οι υποψίες μας γι’ αυτήν την μπάντα. Και ακόμα καλύτερα, τη δεδομένη στιγμή, που επρόκειτο για ένα εικοσάλεπτο σφηνάκι με τον λιτό τίτλο I. Τούτοι δω δεν είναι παίξε - γέλασε, οπότε η συγκρατημένη πρόσληψή τους, σε δόσεις, ίσως βγει σε καλό. Να ‘χαμε να λέγαμε… “Play” και ένας ορυμαγδός παραμόρφωσης ξεχύνεται από τα ηχεία, βάζοντάς με στη θέση μου. Αν αυτό είναι σφηνάκι, είναι η πιο επικίνδυνη μπόμπα που έχω κατεβάσει ποτέ μου. Πολύ πιο επιθετικές καταστάσεις εδώ απ’ ό,τι στο προηγούμενο, η φάση είναι θαρρείς “να μην ξεχνιόμαστε”. 5’40’’ και ΤΙ ΓΙΝΕΤΑΙ, φεύγουν κακάκια, πανικός. Το ήξερα ότι αυτό το συγκρότημα μπορεί να μου κάψει το μυαλό με τις πολυρυθμίες του όχι μόνο σε γκρουβ πλαίσιο, αλλά και ΤΡΕΧΟΝΤΑΣ. Και κάθε λίγο και λιγάκι να επανέρχονται αυτές οι εξωγήινες μελωδικές παρεμβολές, τα αποστομωτικά σόλο του Thordendal, οι “χωρίς-σχόλια” τυμπανιστικές επιλογές του Haake.
Από τα κορυφαία EP όλων των εποχών.
NUMBER THREE
.............
Δεν ξέρω αν είναι επειδή ήταν με το Incorporated που είχα την πρώτη μου επαφή με Grip Inc. ο λόγος που το θεωρώ το αγαπημένο μου άλμπουμ τους και ένα από τα πιο λαμπερά διαμάντια του post-thrash, αλλά είμαι έτοιμος να επιχειρηματολογήσω ότι και τελευταίο να το είχα ακούσει, πάλι την ίδια γνώμη θα είχα. Κάθε φορά που το επαναφέρω στην εξίσωση της μουσικής μου δίαιτας, μα κάθε φορά, νιώθω ότι τα πάντα ωχριούν μπροστά στην πληρότητα που το χαρακτηρίζει σαν δίσκο. Τι θες αγόρι μου; Θες ισοπεδωτικό thrash που να τρέχει στην τρύπα του κάθε πιτσιρίκι μπροστά στην τσίτα που βγάζουν ο Dave και οι άλλες οι παλιές καραβάνες; Πάρε Curse of the Cloth, πάρε Endowment of Apathy, πάρε και Skin Trade. Είσαι όμως παράλληλα μονδερνομέταλ ακροατής που δεν θέλει σκέτη γεύση όλη την ώρα αλλά να περνάμε και από άλλα χωράφια; Εντάξει. Τι τραβάει η ψυχή σου; Δολοφονικό γκρουβ να σου ξεβιδώσει το κεφάλι στο The Answer και στο Prophecy; Latin σφήνες στο Enemy Mind και fancy guest-ιλίκι Apocalyptica στο Built to Resist; Ηχητικοποιημένο ΤΡΟΜΟ στο The Man With No Insides; Ό,τι και να ζητάς, είναι εδώ. Με αψεγάδιαστη απόδοση από όλους, με ειδική μνεία φυσικά στην τελευταία - και for the ages - metal performance του τεράστιου Gus Chambers.
The Curse Continues…
NUMBER TWO
.............
Επιτέλους λοιπόν φτάσαμε στην κορυφαία doom metal κυκλοφορία του 21ου αιώνα μέχρι στιγμής. Ναι. Είναι το The Origins of Misery των Lamented Souls.
Το μεγαλύτερο παλούκι σ’ αυτό το κείμενο είναι πώς να συγκρατηθώ και να μην ξεσπάσω σε παραλήρημα ενθουσιασμού με άναρθρες κραυγές. Να μην το παρακάνω στην αποθέωση του Simen Hestnæs, ενός από τους αγαπημένους μου τραγουδιστές, ο οποίος εδώ βρίσκει όλο τον χώρο να ξεδιπλώσει την κλάση του και να φανερώσει όλη τη σκοτεινή ομορφιά του τόσο ξεχωριστού ηχοχρώματός του. Να δείξω συστολή όπως θα εκφράζω πόσο ασύστολα γαμάει (see what I did there) εκείνη η κραυγή στο The Essence of Wounds - και συνολικά ως σύνθεση στο κάτω κάτω. Να το παίξω ψύχραιμος και να μην αρχίσω να πανηγυρίζω για το πόσο γαμημένα έπη είναι το Hybris, το Suffer Salvation, το Traces of You. Να μην τα διαλύσω όλα στο άκουσμα του πιο-ροκενρόλ-πεθαίνεις Demon Baby. Να μην καταφύγω σε υπερβολές περί κοψοφλεβιασμάτων με το Var ή το Sprukken Maske.
Well, at least I tried (?)…
Το doom metal ως γνωστόν είναι από τις πιο ωραίες μουσικές - αν όχι η πιο ωραία - στο πλαίσιο της μέταλ μουσικής και όχι μόνο. Και όσο δύσκολο / κουραστικό ακούγεται στους περισσότερους, τόσο πιο πολύ το αγαπάμε. Δεκάδες μπάντες έχουν καταφέρει ανά τις δεκαετίες να δημιουργήσουν εξαίσια, top class doom metal μουσική. Πολύ λίγες όμως, κατά τη γνώμη μου, το έκαναν με τόσο ιδιαίτερο και ερωτεύσιμο τρόπο όσο οι Lamented Souls.
Σμίξτε πάλι να βγάλετε κι άλλα πράγματα γαμώ το στανιό σας.
NUMBER ONE
.............
Οι Dillinger Escape Plan, όπως έχει γίνει σαφές τοις πάσι, δεν είναι μια συνηθισμένη μπάντα, με νορμάλ μέλη. Κάθε άλλο. Είναι μια μπάντα που αποτελείται από μουσικούς / καλλιτέχνες απίστευτα ταλαντούχους, ευφυείς, χαρισματικούς αλλά και πειραγμένους στο μυαλό. Μην προσπαθήσεις καν να διατυπώσεις αντίρρηση επ’ αυτού. Η ίδια η μουσική τους το αποδεικνύει, και στο Miss Machine όπως και σε κάθε άλλο δίσκο τους.
Ένα πράγμα έχουν κάνει μέχρι σήμερα σαν ας πούμε συμβατική μπάντα: Διαδέχτηκαν το Calculating Infinty όπως το διαδέχτηκαν. Ο κάθε πουθενάς την ίδια απόφαση θα έπαιρνε. Αν προσλάμβανες ηθοποιούς για να υποδυθούν τα μέλη των Dillinger και τους έλεγες “λοιπόν, ακούστε τώρα: Θα προσλάβουμε αφανείς επαγγελματίες μουσικούς να ηχογραφήσουν τον διάδοχο του Calculating Infinity, εσείς χρειάζεται μόνο να αποφασίσετε τη μουσική κατεύθυνση”, τις ίδιες οδηγίες θα έδιναν.
Αυτό λοιπόν είναι το μοναδικό “φυσιολογικό” πράγμα σε σχέση με το Miss Machine. Έκαναν ό,τι θα έκανε το κάθε σώφρον συγκρότημα που καλείται να αναμετρηθεί με έναν δίσκο τόσο ιστορικής σημασίας όπως το Calculating Infinity: Επέλεξαν να μην αναμετρηθούν μαζί του. Να κάνουν κάτι διαφορετικό. Όχι εντελώς καμία σχέση - τυπικά στο ίδιο μήκος κύματος, ουσιαστικά πολύ διαφορετικό. Για τον προφανή λόγο. Για να μη χαθεί η ουσία σε ατέρμονες “vs” συζητήσεις.
Φυσικά αυτό δεν εμποδίζει κανέναν από μας να πηγαίνει και εκεί την κουβέντα, χάρη στη σωστή απόφαση στο θεμελιώδες ερώτημα όμως, στο “πού πάμε”, έχουμε την πολυτέλεια να το κάνουμε χαλαρά, στο πλαίσιο μιας δευτερεύουσας παραμέτρου. Απλά έχουμε δύο μνημειώδεις δίσκους, αρκετά διαφορετικούς μεταξύ τους, και ο καθένας έχει τη δική του προτίμηση. Πολλοί σίγουρα προτιμούν το Calculating Infinity. Είναι πιο αχαλίνωτο, πιο ξεκάθαρο, πιο “trve” σε αυτό που κάνει. Εγώ πάλι νομίζω ότι προτιμώ, ελάχιστα, το Miss Machine. Έχει πιο ωραία ισορροπία, βρίσκω, μεταξύ mathy grindcore παράνοιας και μελωδικότητας. Είναι επίσης πιο FNM-ικό - προφανώς τους έμαθε καλά τα κόλπα ο Patton προ διετίας. Ακόμα, αυτές οι πιο πειραματικές στιγμές του πιστεύω ότι έχουν κολλήσει πολύ ωραία με τον πυρήνα του ήχου της μπάντας. Και ο Greg είναι ιδανικός αντικαταστάτης του Μηνακάκη, βγάζει όλη εκείνη την επιθετικότητα αλλά έχει και την εύθραυστη πλευρά του που χρωματίζει όμορφα το δύσκολο οικοδόμημα των DEP.
Αυτά για τον καλύτερο δίσκο του 2004. Έτσι, νηφάλια, ψύχραιμα. Για αλλαγή. Και σε αντίστιξη με την πνευματική και συναισθηματική κατάσταση στην οποία σε εισάγει η - κατά τ’ άλλα, πάντα τρομακτική - μουσική των Dillinger Escape Plan.
Και το εξώφυλλο της χρονιάς
Και μουσικά, εδώ που τα λέμε, πιθανότατα θα άξιζαν μια θέση, κάπου, στην παραπάνω λίστα. Ας πούμε ότι έμειναν εκτός 30άδας ως τιμωρία που άρχισαν (ναι, αυτοί) το γαμημένο vintage/retro trend.
Not to worry though, there’s always other weeks/years.
35 Likes
2004 λοιπόν, ένα έτος αν μη τι άλλο αξιομνημόνευτο… η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων στην Αθήνα, η χρονιά που η Εθνική Ελλάδος κατέκτησε το Ευρωπαϊκό στο ποδόσφαιρο σε ένα σενάριο που ξεπερνούσε την πιο ζωηρή φαντασία! Να είχε νικήσει και στην Eurovision ο Σάκης, και θα είχαμε κάνει το… triple crown!
Και στα μουσικά πράγματα όμως, το ενδιαφέρον ήταν πολύ μεγάλο! Πάμε λοιπόν να σταχυολογήσουμε από τα τότε δρώμενα, τα πιο αγαπημένα/σημαντικά:
1. Pagan Altar - Lords of Hypocrisy
Κατά καιρούς γινόμαστε μάρτυρες της θλιβερής προσπάθειας αναβίωσης κάποιου “ρετρό” ήχου, του περιβόητου NWOBHM εν παραδείγματι, από νέες μπάντες που δεν πείθουν ούτε τους εαυτούς τους, ή από κουρασμένους παλαίμαχους που η όποια καριέρα έχουν διαγράψει τους έχει αποξενώσει οριστικά από τον άλλοτε ακμαίο εαυτό τους. Για να καταφέρεις να ακούγεται ο δίσκος σου που κυκλοφόρησε το 2004, σαν ένα κλασικό NWOBHM LP θα πρέπει να έχεις αναδυθεί απ’ ευθείας από το underground ύστερα από 20 χρόνια, δηλαδή εν ολίγοις, να είσαι οι Pagan Altar!
Στο Lords of Hypocrisy υπάρχουν νέες εκτελέσεις κομματιών από την περίοδο 1978-’83. Συνήθως τέτοιες απόπειρες ηχούν παρωχημένες, γερασμένες. Όχι στην περίπτωση αυτών των απίθανων Βρετανών, των ευλογημένων με τόσα χαρίσματα, των καταραμένων να μένουν στην αφάνεια.
Ο κιθαρίστας/ αποκλειστικός συνθέτης Alan Jones, ικανότατος, με αψεγάδιαστη αίσθηση του μέτρου και σπουδαία αίσθηση της μελωδίας μαγεύει με τα μέρη του, και συμπληρώνεται από τον τραγουδιστή και πατέρα του Terry που, αδιαφορώντας για τους περιορισμούς της φωνής του, καταθέτει ψυχή με τα “ιδιότροπα”, ένρινα φωνητικά του και δημιουργεί μια υποβλητική ατμόσφαιρα, που μαγνητίζει την προσοχή του ακροατή – ακόμη κι όταν δεν διακρίνει ακριβώς τι λέγεται!
Τι να πω, προφανώς η Μοίρα κατέστησε τόσο δύσκολο το “συναπάντημα” με τους Pagan Altar, για να γίνεται εμφανέστερη η εύνοια της όταν αυτό συμβεί!
2. Mastodon – Leviathan
Όπως πολύς κόσμος, έτσι κι εγώ έμαθα τους Mastodon με το Leviathan. Το θαλασσινό concept βασισμένο στο Moby Dick που ακολούθησε την… φωτιά που άναψε το Remission και ήταν η συστατική επιστολή των Mastodon σε ένα ακροατήριο που τους γούσταρε αλλά δεν το γνώριζε έως τότε!
Οι συστάσεις περιλάμβαναν τους δυο κιθαρίστες να ανταλλάσσουν ανελέητα riffs, τους τραγουδιστές να εναλλάσσονται στους… βρυχηθμούς, και το φρενήρες παίξιμο του drummer να απογειώνει ένα υλικό που καταφέρνει να ακούγεται παρορμητικό όσο και αψεγάδιαστα τεχνικό στην ιδανικότερη αναλογία που πέτυχαν ποτέ οι εν λόγω!
3. Brocas Helm - Defender of the Crown
Οι Brocas Helm είναι από τις περιπτώσεις που δεν μπορούν να κριθούν με τα συνήθη μέτρα των συνηθισμένων συγκροτημάτων. Έχοντας δημιουργηθεί στην μητρόπολη του thrash και κυκλοφορήσει δύο album στα glorious 80s με διάρκειες που μετά βίας ξεπερνούσαν το χρονικό όριο για να χαρακτηριστούν LP, παρέμειναν επί μακρόν ανυπόγραφοι ώσπου να επιστρέψουν μετά από 16 ολόκληρα χρόνια!
Εύλογα θα περίμενε κανείς να έχουν ωριμάσει στο μεσοδιάστημα, όχι όμως αυτοί οι τύποι!
Εδώ λοιπόν θα ακούσουμε τις χαρακτηριστικές μελωδίες στα lead του Bobbie Wright όπως και τα ανεπανάληπτα, αμίμητα φωνητικά του με το σαρδόνιο ύφος, το μανιακό drumming του Jack Hays και το ηγεμονικό, μπάσο του Jim Schumacher που βρίσκεται ψηλά στη μίξη και συχνά πυκνά απαιτεί την προσοχή! Ένα οργανωμένο χάος από φρενήρη solos, τρελαμένα riffs, “μεσαιωνική” ατμόσφαιρα και “ωμή” ενέργεια που όμως λειτουργεί πέραν πάσης προσδοκίας!
Το Defender of the Crown ακούγεται ομοιογενές παρά τη διαφορά ηλικίας μεταξύ των κομματιών που το απαρτίζουν ενώ δεν κουράζει παρά τη διάρκεια του αφού διακρίνεται από ποικιλία και δεν φλυαρεί ποτέ παραμένοντας μια απόλαυση. Σε ένα παράλληλο, “δικαιότερο” σύμπαν οι σπουδαίοι Brocas Helm θα είχαν μεγαλύτερη δισκογραφία και επιρροή στο σύγχρονο metal, ακόμη κι έτσι όμως, τι παραπάνω θα μπορούσε να ζητήσει κανείς;
4. Witchcraft – Witchcraft
Σε κάθε μουσικό ρεύμα υπάρχουν οι ηγέτες, υπάρχουν και εκείνοι που ακολουθούν τον δρόμο που χάραξαν οι πρώτοι. Υπάρχουν αυτοί που τολμούν, και εκείνοι που βαδίζουν εκ του ασφαλούς στην πεπατημένη.
Οι Witchcraft, ανήκουν στην πρώτη κατηγορία, και δημιουργήθηκαν όταν ο Magnus Pelander θέλησε να εκφράσει έμπρακτα και δημιουργικά την τεράστια αγάπη του για τους Pentagram και τον Roky Erickson, μια εποχή που έννοιες όπως occult rock ακουγόταν εντελώς ξένες. Το ντεμπούτο τους έμελλε να κυκλοφορήσει από την εταιρεία του Lee Dorian, και ακουγόταν τραχύ, σκοτεινό, βγαλμένο λες από μια άλλη εποχή. Ο πρώτος χρονικά δίσκος του occult/doom revival έθεσε τον πήχη τόσο ψηλά που ήταν ταυτόχρονα ευχή και κατάρα για όσους θα επιχειρούσαν να ακολουθήσουν!
5. Isis – Panopticon
Post rock, post metal, post whatever, η ουσία είναι ότι οι Isis πάνε ένα βήμα παραπέρα με το Panopticon που αποδεικνύεται ακαταμάχητα ατμοσφαιρικό, μεγαλοπρεπές και σαγηνευτικό, ένα αδιαφιλονίκητο αριστούργημα στο είδος του!
Από τα πολλά σπουδαία εκείνης της χρονιάς, ας θυμηθούμε επίσης ότι:
-
Το 2004 χαρακτηρίστηκε μεταξύ άλλων από κάποιες εντυπωσιακές επιστροφές παλιότερων σχημάτων, όπως το Tempo of the Damned των Exodus που ήταν ένας αδιαμφισβήτητος θρίαμβος, ένα από αυτά τα album που σήκωσαν θύελλα ενθουσιασμού και κατέδειξαν ότι το thrash έμπαινε ξανά δυνατά στον χάρτη! Επίσης, έχοντας ξεμπερδέψει με την συγγραφή και την έκδοση της αυτοβιογραφίας του, ο Lemmy προφανώς θεώρησε ότι έκλεισε ένα κεφάλαιο στη ζωή του και έκανε restart! Δεν εξηγείται αλλιώς αυτή η νεανική, ακατάσχετη ορμή που διατρέχει το Inferno, ίσως το πιο heavy album που βγήκε υπό το όνομα των Motörhead.
-
Οι Therion μπορεί να είχαν παρουσιάσει κάποιους αριστουργηματικούς δίσκους τα προηγούμενα χρόνια, όμως η δημιουργική φλέβα του Christofer Johnsson δεν είχε εξαντληθεί όπως αποδείχτηκε, μιας και το 2004 κυκλοφόρησαν ταυτόχρονα όχι έναν αλλά δύο καινούρια LP τα Sirius B και Lemuria με διακριτό χαρακτήρα έκαστο εξ αυτών!
-
Διπλό δισκογραφικό χτύπημα εντός του έτους και για τους ήρωες του επικού metal, Jag Panzer! Βέβαια, στην περίπτωση τους, μόνο το πολύ καλό έως συναρπαστικό (με διακριτικές νύξεις εκμοντερνισμού) Casting the Stones ήταν “κανονικός” καινούριος δίσκος, γιατί το Chain of Command ήταν η επίσημη κυκλοφορία των ηχογραφήσεων με τον Bob Parduba στα φωνητικά από τα eighties, που προορίζονταν για τον διάδοχο του μυθικού Ample Destruction. Ακόμη και ετεροχρονισμένα ερχόμενο όμως, το Chain of Command κέρδισε την εκτίμηση των fans σε βαθμό που πολλοί υποστηρίζουν θα ήταν ο δεύτερος καλύτερος δίσκος τους αν τραγουδούσε ο Conklin – για μερικούς και ως έχει!
-
Οι Enslaved δεν επαναπαύθηκαν στον θρίαμβο του Below the Lights αλλά επανήλθαν σε σύντομο χρονικό διάστημα με το φοβερό Isa και ξεκινούν να χτίζουν ένα πολύ δυνατό σερί από αριστουργήματα! Όπως εντυπωσιακό σερί έχουν πια και οι Pain of Salvation με το απαιτητικό μεν, καταπληκτικό δε, Be! Ξεχωριστής αναφοράς χρήζει (αν και απορώ πως το έβαλα στην ίδια παράγραφο με τους παραπάνω) το Ink Compatible των Spastic Ink όπου ο Ron Jarzombek μεταφέρει την διαταραγμένη αίσθηση των Watchtower – ένα σημαντικό μέρος της, τέλος πάντων!
-
Τέλος, έχω δηλώσει ότι δεν βάζω ΕΡs στις λίστες, μπορώ όμως να αποδώσω τουλάχιστον τα εύσημα στο Mighty and Superior των Isen Torr, το σχήμα όπου ο Rich Walker ένωσε δυνάμεις με τον Tony Taylor των Twisted Tower Dire, τον Perry Grayson των Destiny’s End και το rhythm section των Ritual Steel. Πρόκειται για ατόφιο βρετανικό ατσάλι, για μουσική που σε ταξιδεύει στους λόφους και τα καταπράσινα λιβάδια της Αγγλίας μέχρι την τελική έφοδο εναντίον του εχθρού, για μια από τις πλέον εξέχουσες στιγμές του ιδιόρρυθμου δημιουργού!
Υγεία και μακροημέρευση!
34 Likes
100% ταύτιση εδώ.
Ειδικά αν το κομμάτι για το οποίο μιλάμε είναι το Diffidentia.
Ευτυχώς με ξανακερδισαν στα Road Salt.
1 Like
Yyrkoon κανείς;
Εκεί που έχασαν εμένα .
Όσο καλό και να είναι το RS1, τα μεγαλεία των προηγούμενων δίσκων δεν τα φτάνει .
Βέβαια διαφωνώ και με αυτό που είπε και ο @Aldebaran , ότι από το BE και μετά δεν έπεσαν από 8,5-9. Έγραψαν 2 πολύ καλούς δίσκους (RS1, ItPLoD) του 8-8,5 , αλλά τα υπόλοιπα είναι μετριότητες, και ειδικά για PoS. Κάτι συνολικά συγκλονιστικό, έχει να γραφτεί από το BE. Οι επόμενοι δίσκοι είχαν συγκλονιστικές στιγμές, αλλά κανένας δεν έφτασε συνολικά αυτό το επίπεδο. Φυσικά για άλλους αυτό είναι ταβάνι, αλλά από τον Daniel & Co, περιμένεις μόνο τα καλύτερα και όχι απλά πολύ καλά.
Συμφωνούμε ότι BE ανεπανάληπτο αλλά από εκεί και πέρα, για μένα:
Scarsick: 9
Road Salt I : 9.5
Road Salt II: 8.5+
I.T.P.L.O.D: 9+
Panther: 9
Ακατεβατα! Ξαναλέω βέβαια, για μένα.
4 Likes