Scarsick: 7
Road Salt I : 8+
Road Salt II: 7
I.T.P.L.O.D: 8.5
Panther: 6.5
Το πρόβλημα με τα RS και κυρίως με το 1, είναι ότι πήγε να πιάσει την ατμόσφαιρα των πορτοκάλι δίσκων με αταίριαστο ήχο στην κιθάρα. Όσο σκέφτομαι πόσα σκαλιά πιο πάνω θα ήταν το Linoleum με άλλο ήχο στην κιθάρα, τόσο με κάνει να αναρωτιέμαι “μα τι σκέφτηκε?!”.
Όπως και μεγάλο αρνητικό του Scarsick ο ήχος. Πιστεύω ότι η πιο σοβαρή ενασχόληση με τον ήχο της κιθάρας, τον αποπροσανατολισε και δεν εστίασε στις συνθέσεις ( έχει μέσα βέβαια, διαμάντια). Το ίδιο και στους επόμενους δίσκους. Εχει κάνει τον πειραματισμό αυτοσκοπό και αυτό βγαίνει στις συνθέσεις.
Εγω παντως βαζω σιγουρα υψηλοτερο βαθμο στο BE και στο In The Passing Light Of Day απο οτι στα πρωτα 4, κανενα εκ των οποιων δεν μπορω να ακουσω ολοκληρο. Και το Panther το εχω πολυ ψηλα, αλλα πιο χαμηλα απο τα δυο που εγραψα αποπανω.
Πολυ ευκολα δεν μοιραζετε/-ουμε, τα 10αρια; Δλδ, ειναι ο πηχης του “τελειου” τοσο χαμηλα ωστε μετα απο 10Κ ποστς εχουμε περιπου 5-10 δισκους καθε χρονο που θεωρουνται τελοιοι; Γραφω “5-10” διοτι δεν εχει σημασια ποιος δισκος ψηφιστηκε τελικα #1, αλλα ποσοι διαφορετικοι δισκοι θεωρουνται 10/10 για περιπου 50-60 συμμετεχοντες καθε χρονια. Επισης, βλεπω βαθμολογιες 10/10 για 4-5-6 διαφορετικους δισκους της ιδιας μπαντας (με αφορμη τους PoS και οχι για αυτους), που μου κανει παλι εντυπωση.
Προσοχη: δεν λεω οτι δεν υπαρχουν δεκαρια και ισως εγω ειμαι πολυ συντηρητικος στη βαθμολογηση μου. Προφανως η μουσικη ειναι υποκειμενικη, πιο πολυ για συζητηση το αναφερω.
Κάνε μια προβολή σε φανμποησμό εκτός μέταλ, βγάλε και λίγη υπερβολή και περίπου τα ίδια πιστεύω και σήμερα. Α, δηλώνω και ο ίδιος φανμπόης ορισμένων μουσικών, προφανώς
Το να μπαίνει βαθμολογία σε ένα άλμπουμ είναι μάλλον μάταιο, αλλά παραμένει ένα marketing tool που συνεχίζει να δουλεύει (και ζητείται από τα μέσα). Θεωρώ σχεδόν αδύνατο να μην αυτοαναιρεθεί κάποιος που βαθμολογεί ένα άλμπουμ.
Entropia: Αυστηρό 8,5άρι. Έχει όμως μέσα συνθέσεις που πιάνουν απίστευτες κορυφές.
On Hour: 8άρι. Σαφώς πιο κάτω από το πρώτο, αλλά πολύ καλό.
PE1: Ξεκάθαρο 10άρι. Πιο 10 δεν γίνεται. Έπος από τα λίγα.
RL: 9,5. Είναι πιο προσβάσιμο από το PE1 και παίρνει από την φοβερή του ατμόσφαιρα.
ΒΕ: 10άρι ξεκάθαρο. Μια μικρή παραφωνία το Dea Pecuniae, το όποιο όχι ότι δεν είναι καλό, αλλά είναι λίγο πιο κάτω από τα υπόλοιπα.
Ναι ρε σεις, θενκς για τις απαντησεις. Ξαναλεω, προφανως κι εγω εχω φανμποϊσμο, ωστοσο δεν βαζω ευκολα δεκαρι. Για να εξηγησω το σκεπτικο της προηγουμενης ερωτησης μου, βαζω σπανια δεκαρι σε ο,τιδηποτε: φαγητο, κριτικη ξενοδοχειου, μουσικη… Δεκα σημαινει τελειο στα ματια μου, ακομη και η επιδραστικοτητα ενος δισκου δεν αρκει για να πω “δεκαρι”.
Αυτο σημαινει οτι δεν υπαρχει ΤΠΤ που θα μπορουσε να αλλαξει και -παρα την υποκειμενικοτητα που περιλαμβανει το υπολοιπο της προτασης μου- παντα υπαρχει περιθωριο βελτιωσης σε ολα, παντα υπαρχει κατι καλυτερο να γινει. Απλως πιθανως δεν το ξερουμε διοτι δεν ειναι δυνατον π.χ. να ξαναγραψουμε εναν δισκο απο την αρχη ή να επαναλαβουμε ενα ταξιδι με τις ιδιες ακριβως συνθηκες για να εχουμε μετρο συγκρσης.
Ή “πολυ απαιτητικος”, αλλα δεν ισχυει. Γενικως βολευομαι με τα λιγα και τα απλα, εχω μεγαλες ανοχες. Νομιζω ομως οτι σε ολα υπαρχει κατι καλυτερο
Γενικώς το 8 είναι ένας πολύ καλός βαθμός και εγώ αν βαθμολογούσα δίσκους και τον έβαζα σε κάποιον δίσκο, θα σήμαινε ότι τον θεωρώ τόσο καλό ώστε να τον προτείνω στον οποιονδήποτε. Το 7 είναι επίσης ένας καλός βαθμός.
Για εμενα το οριο του “προτεινω σε καποιον” ειναι το 8, με το 9 και το 10 βεβαια να εχει πολυ μεγαλυτερη βαρυτητα.
Το 7 είναι το οριο του “θα το ξανακουσω καποια στιγμη”. Δισκοι του 7 δηλαδη δεν θαβονται στη ληθη, αλλα ουτε συχνα θα τους ξανακουσω ουτε και θα τους προτεινα σε καποιον.
Το 6 και κατω σημαινει πως παιζει να μην το ξανακουσω ποτε. (εφοσον βεβαια εχουν προηγηθει καποιες ακροασεις)
Θα ελεγα πως ειναι λιγο χαλαρο/επιεικες το παραπανω συστημα βεβαια, γιατι αν ενας δισκος παρει 5-6 σημαινει πως ειναι αρκετα βαρετος και πολυ μετριος, ενω για αλλους ειναι ενας οκ βαθμος αυτο.
