Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[Ktn]

Ευχαριστούμε Αθήνα,

2004

1. Nightwish - Once
   Οι συνθέσεις. Η φωνή. Οι ατμόσφαιρες. Το ιερό δισκοπότηρο μιας ολόκληρης σκηνής. Into the blue memory.

2. Green Day - American Idiot
   Ακόμα δυσκολεύομαι να καταλάβω πώς παίζει ακόμα το δισκάκι από τότε, που έλιωνε σε cdplayer και discman και παντού για δε θυμάμαι πόσους μήνες.

3. Alter Bridge - One Day Remains
   Ε ΝΑΙ ΛΟΙΠΟΝ

4. Slipknot - Vol. 3 - The Subliminal Verses
   Κάποια ζώα δεν τους πιστεύανε. Τώρα τους πίστεψαν ευτυχώς και τα ζώα. Ο απόλυτος συνδυασμός modern, heavy & mainstream.

5. 65daysofstatic - The Fall Of Math
   Κάπου ανάμεσα στα ηλεκτρονικά, το post-rock και τις διαφορικές εξισώσεις. Μπαντάρα και ηχάρα από τις ελάχιστες.

+5:

• The Dillinger Escape Plan - Miss Machine
  Δεν θα πάψουν ποτέ να με πεθαίνουν οι στιγμές στην παράνοια εδώ μέσα που λες «ίσως είναι άνθρωποι τελικά».

• Isis - Panopticon
  “Θα σας βλέπω όλους από ψηλά, θα βλέπω εσάς και τη μιζέρια σας.” - Aaron Turner

• The Killers - Hot Fuss
  Κλασικό από την πρώτη στιγμή. Άνοιγμα με Mr. Brightside στο Ejekt του ‘17 από τα μεγαλύτερα συναυλιακά power moves.

• Ludovico Einaudi - Una Mattina
  Εβδομήντα λεπτά γαλήνης.

• Rise Against - Siren Song Of The Counter-Culture
  Μόνο αλήθειες, μόνο ύμνοι, μόνο πανκρόκ. Όλη η αλήθεια για όλα σε αυτά τα 3:30.

Μπόνους:

• I’d trade all the others away.
  Ωραία χρόνια, αληθινά, σήκωνες πέτρα κι έβρισκες metalcore. Ιδιαίτερη αναφορά σε:
  - Atreyu - The Curse – Περήφανα.
  - Heaven Shall Burn - Antigone – Οριακά όλντσκουλ.
  - Killswitch Engage - The End Of Heartache – Τιτανομέγιστο.
  - Lamb Of God - Ashes Of The Wake – Άλλη μέρα θα χτυπούσε πεντάδα.

Εξώφυλλο:

[OwlKitty]

@Ktn

Green Day - American Idiot

Έχω αναφέρει πολλές φορές πόσο μας “ξεβλάχεψε” αυτός ο δίσκος, εμάς τα επαρχιωτάκια που δεν ακούγαμε καν ροκ. Αναπόσπαστο κομμάτι εφηβείας/αλητείας

[martian]

Πάρτε εδώ πλήρη αξιολογική κλίμακα, αφού μιλάμε με αριθμούς

100% - Perfection. Every note is in the right place, the right time. Hugely influential, a milestone, an album for the ages.
95% - A masterpiece. Some really, really minor flaws that deny it absolute greatness. A must listen experience.
90% - A classic. Not perfect but a bright example of its genre and a highly enjoyable listen.
85% - An excellent example of its genre, well worth the time of everyone. One of the better options of the genre.
80% - A great album. Would almost definitely appeal to fans and will pique the interest of any passerby. Some flaws don’t ruin the whole experience.
75% - A very good album. Doesn’t quite make the grade but it is enjoyable and recommended despite its flaws.
70% - A good album. Usually a basic example of its genre. Doesn’t stand out but it is a pleasurable experience.
65% - Not bad but rather forgettable. Has some redeeming qualities but generally fails to deliver.
60% - Uneven. There are some good songs but they are the minority. The final impression is that it’s boring and uninteresting.
55% There are some good ideas around here but they ultimately get lost in the noise. Just average.
50% Total mediocrity. I would advise to steer clear of it.
40% Disappointment. A weak offering, not worthy of your time.
30% Listening to this album is a painful procedure.
20% Offensive shit.
10% Laughable excuse for music.
0% Bandmembers should stand trial for crimes against humanity.

Κατά τ’άλλα απεχθάνομαι τις βαθμολογίες και στηρίζω το ρόκιν που εστιάζει την προσοχή του αναγνώστη στο κείμενο και όχι σε έναν αριθμό. Κάποια στιγμή, μοιραία, θα αυτοαναιρεθείς με τις βαθμολογίες, όπως σωστά είπε ο Outshined. Προσωπικά, προσπαθώ πάντα σε συζήτησεις (ιντερνετικές ή δια ζώσης) να εκφράσω τι νιώθω από έναν δίσκο και γιατί μου αρέσει ή δεν μου αρέσει, είναι πιο ωφέλιμο και δημιουργεί γόνιμο έδαφος για συζήτηση. Μπακαλίστικα σίγουρα θα ειπωθεί και καμιά ατάκα τύπου “είναι 10αρι ακατέβατο” ή “μιλάμε για δίσκο του 5, πως το ακούς αυτό το πράγμα”, αλλά σε μη καφενειακή κουβέντα περισσότερο με νοιάζει η οπτική και το πως αντιλαμβάνεται ο απέναντί μου τον εκάστοτε δίσκο.

Επίσης, αντικειμενικό δεκάρι δεν υπάρχει. Μπορεί ένα έργο να κριθεί με αντικειμενικά κριτήρια, αλλά τότε στοχεύουμε στην σημαντικότητα, την επιρροή, ενίοτε και την τεχνική, όμως ποιοτικά δεν υπάρχει 10αρι αντικειμενικό και πανανθρώπινο. Ακόμα κι αν ο άλλος είναι ανοιχτόμυαλος, κι αν έχει διάθεση να σε ακούσει, αν δεν του κλικάρει ένας δίσκος, τέλειωσε εκεί το θέμα.

[GRACCHUS_BABEUF]

Σωστός σε όλα

[antonis86antoniadis]

@Sevek

Ε ναι, δεν μου φαίνεται ότι υπάρχει αντικειμενικό 10άρι πουθενά.

Δεν καταλαβαίνω!
Σας έχει παρασύρει το παιχνίδι και δεν έχετε ακούσει το φετινο DHG;

[Sevek]

Η αλήθεια είναι ότι φέτος έχω ακούσει ελάχιστες νέες κυκλοφοριες

[GRACCHUS_BABEUF]

Εμένα κάποιος θα με βρίσει σύντομα, γιατί όλο με ρωτάει “έχεις ακούσει το <τάδε>;” και όλο αντιρωτάω “είναι του <εκάστοτε χρονιά στην οποία βρίσκεται το παιχνίδι>;”.

[Giasonas]

2004.

Ολυμπιακοί, EURO - μεγάλες στιγμές. Τότε που έστω και για λίγους μήνες ένιωσα μία Χ εθνική περηφάνια, συναίσθημα που κατάφερα/κατάφεραν να εξαλείψω/να μου εξαλείψουν πολύ πολύ γρήγορα.

Βουτώντας λοιπόν στα ανήλιαγα πηγάδια των αναμνήσεων μου, δε θυμάμαι τίποτα ιδιαίτερα δακρύβρεχτο ή έστω και αξιοσημείωτο, οπότε πάμε βουρ στις λίστες και στο ευκολότερο Νο. 1 που θα υπάρξει ποτέ.

Οfficial Πεντάδα

Summary

1. Green Day - American Idiot

Εντάξει, δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψω το τι πραγματικά σημαίνει για μένα ο δίσκος. Ορόθετησε σχεδόν τα πάντα που έχουν να κάνουν με τη μουσική μου ταυτότητα, και όχι μόνο. Η πανκ και αντιστασιακή αισθητική που χαρακτήριζε την φαση των Green Day το 2004 (έστω και εμπορευματοποιήμενη) μίλησε κατευθείαν στην εφηβική μου ψυχή. Ήταν cool και edgy και στα αυτιά μου φάνταζαν αληθινοί και με γνώση της αλήθειας και του σωστού και λάθος. “Don’t wanna be an american idiot” φωνάζει στα πρώτα δευτερόλεπτα και αμέσως αποκρίνομαι, “ναι μπίλι, ούτε γω!”.

Ατόφιο δεκάρι και από επιδραστική άποψη αλλά και από μουσική. Jesus of Suburbia, Holiday και Whatsername (κομμάτι σταθμός στη ζωή μου και το πόσο δραματικά βίωνα μία καψούρα την εποχή εκείνη, έμπνευση και για το mr_whatsisname, γιουζερνεημ που με ακολουθούσε παντού για χρόνια), όποτε ραντομάρουν στις πλεηλιστ μου, ανατριχιάζω λίγο - ακόμα.

H ψύχωση μαζί τους και με το αλμπουμ συνεχίστηκε για χρόνια και κάπως έγινε συνωνυμο με μενα στο λύκειο. Μάλλον θα φταίει η πλάτη της eastpak μου (που πλεον έχει τα πράματα του σκύλου μου του Πάνκη)

Summary

---

2. My Chemical Romance - Three Cheers for Sweet Revenge

Τα καλόπαιδα της πιο εμπορικής (και δραματικής) έκφανσης του emo σκάνε για τα καλά στη σκηνή και κάνουν και καλό χαμό. Εμπνευσμένες συνθέσεις, ωραιες μελωδίες παντού και αισθητική να δένει με το ρεύμα, αφήνουν χιντς εδώ και εκεί για το μεγάλο μπαμ που έρχεται (και ίσως τον καλύτερο ροκ δίσκο της δεκαετίας), κι ας είναι λίγο η παραγωγή λίγο πιο ωμή και αγυάλιστη.

Ένα τραγούδι να κατάφερω να γράψω που να εχει τη μισή γοητεία του Cemetry Drive θα είμαι ικανοποιημένος.

---

3. The Killers - Hot Fuss

Παράλληλα με την πάνκικη μου αναγέννηση, υπήρχε και ένα περίεργο guitar driven indie rock που βοσκούσε την ίδια εποχή. Οι Strokes πρώτοι ναι άνοιξαν τα floodgates αλλά άργησε να τους πιάσει το ραντάρ μου. Οι Killers ομως ήταν εκείνοι που μου πάσαρε εκείνος ο σκεητάς που είχε εκπομπή στο MAD (που δε θυμάμαι καθόλου πως τον λένε*, αλλά ηταν κουλ και με ψάρωνε).

Tην φάση την είχαν ψυλλιαστεί γενικώς και θυμάμαι ότι υπήρχε μια προσφαρα στο τοπικο μου δισκαδικο στο Μαρουσι (το Babylon, RIP - έφερνε τελειως κουλ και obscure για τα ελληνικα δεδωμενα μπλουζακια. Audioslave πχ) - οπου μπορουσες να διαλεξεις 2 από τα παρακατω για την τιμη του ενος:

• Killers - Hot Fuss
• Franz Ferndinand - Franz Ferdinand
• Razorlight - Up All Night
• Keane - Hopes and Fears (δεν ειναι guitar-driven, αλλά τελοσπαντων).

Ενηγουεη, μονο το Mr Brightside να παρει κανεις και την - διχως υπερβολη - ασυλληπτη παγκοσμια επιδραση που ειχε/εχει στο pop culture, δεν γίνεται να μην μπει σε μια πεντάδα. Βέβαια οι γνώστες ξερουν πως το Jenny is a friend of mine και η μπασσογραμμη του ειναι η καλύτερη στιγμή της μπάντας, αλλά αυτό ειναι για αλλη κουβεντα.

---

4. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand

Είδα πρόσφατα κάποιο βίντεο που έλεγε για one hit wonders και τόλμησε ο ανίδεος να αναφέρει τη μπάνταρα. Ναι οκ - κομμάτι σαν το Take Me Out γράφεται μια φορα τη δεκαετία - αλλά το συγκέκριμενο (και το επόμενο) είναι τίγκα στο χορευτικό indie rock κατευθείαν από τα μπαράκια της Γλασωβής που τα έπινα και γω 9 χρόνια μετά. Κάτι η 60ς αισθητική και ο μινιμαλισμός του δίσκου, κατι η Σκωτια (που ήδη βίωνα ένα μινι κοννεξιον χωρις να ξέρω τι θα γινει στο μελλον), κάτι η ελληνικες ρίζες του Καπράνου, δεν ήθελα και πολύ.

---

5. James Blunt - Back To Bedlam

Πείτε ότι θέλετε, ο ανθρωπος ίσως έγινε meme με το You’re Beautiful, αλλά προσωπικά έχω τεράστιο σεβασμό στην ικανότητα του ως μουσικού και κυρίως ως προς το χαρακτήρα και το ποιον του. Ο δίσκος συντρόφευσε αρκετά κατά την καψουροφαση την περίοδο εκείνη, όταν οι Green Day παραήταν τσαγανάτοι.

Το High είναι π α ν ε μ ο ρ φ ο.

---

Emo/Punk-Rock/Post-Hardcore Τιμητική Πεντάδα

Summary

1. Say Anything - …Is A Real Boy

Ένας τρελά φιλόδοξος δίσκος, κοντά μίαμιση ώρα (που γενικά είναι φάουλ, αλλα τελοσπαντων), που αν υπήρχει emo musical (που δεν είναι My Chemical Romance) - αυτός ο δίσκος θα ήταν το πατρόν για τη συγγραφή του.

Δραματικός, θεατρικός, εξαιρετικά πιασάρικος και πολύ πολύ έξυπνος. Πιασάρικο rock ειναι, αλλά η self-deprecating φύση των στιχών και γενικά η καυστικότητα και η εσωστρέφεια του ειναι που το καθιστά τόσο σημαντικό για τη σκηνή. Ψαγμένη προτασούλα ειναι βρε, άκου το. Ή τουλάχιστον πιάσε το εναρκτήριο “Belt” και εγγυωμαι οτι θα σε κανει να ακουσεις και αλλο.

---

2. mewithoutYou - Catch For Us The Foxes

Χρωστώ πολλά σε αυτή τη μπάντα, καθώς ήταν εκείνοι που με ώθησαν στο να εκπαιδεύσω τα αυτιά μου σε πιο δύσκολα ακούσματα, όπου τα φωνητικά ήταν πιο πολύ spoken word παρά τραγουδιστό. Δε θα μπορουσα να αφεθώ ολοκληρωτικά στη μανία των La Dispute και touche amore κλπ, χωρίς την παράνοια των mewithoutYou να μου ανοίγουν το δρόμο (περισσότερα για αυτό το κύμα της μουσικής μου ζωής στην ώρα του).

Μεγάλοι καλλιτέχνες όμως οι mewithoutYou, Μπάντα με Μ κεφαλαίο, τέλεια αισθητική, τέλειο όραμα και γενικώς μία από τις πιο ομορφες και εμπνευσμένες μουσικές υπάρξεις που έχουν περάσει την τελευταία 20ετια.

---

3. Rise Against - Siren Song for the Counter Culture

Όσο βάζω Rise Against στις λίστες μου, τοσο σκέφτομαι και αντιλαμβάνομαι ότι μάλλον πρόκειται για μία από τις πιο υποτιμημενες rock μπάντες εβερ. Όχι ότι δεν εχουν κοινό, αλλά τέτοια παραγωγή και staying power δεν έχει σχεδόν κανείς. Εδώ βέβαια ο δίσκος λίγο πριν την απογείωση, όπου το κρατάνε πιο αληθινό από το αληθινό. Αν κάποιος θέλει να ξεκινήσει ένα απολαυστικό μακροβουτι στη μπάντα, ξεκινά από εδώ. Swing life away, γαμώ τη ζωη μου ολη

---

4. Bayside - Sirens and Condolences

Αδυναμία μου η μπάντα, όταν τυχαία επεσα πάνω τους από μια συλλογή του ποπ+ροκ και κόλλησα με το πανκακι τους. Αν δεν τους αναφερω το 2004 ομως δεν θα τους αναφερω ποτε άλλοτε, οποτε ειναι η στιγμή τους. Underrated του κερατά και με ριφφ και μελωδιες που σκοτωνουν. Τεράστια ρεφραιν.

---

5. Circle Takes The Square - As The Roots Undo

---

Εξώφυλλο

Summary

Μέτρια χρονια για καλή κλασική ποπ γενικά ή μαλλον απλα άκουγα πολύ Green Day, που χρόνος για τους Usher του κόσμου τουτου.

Πλεηλιστάρα όμως για πάντα

'04 | sex is great, but has a stranger ever complimented your playlist?

---

Summary

*Κωνσταντινο Καλφακακο τον λεγανε, εκανα ενα αναισχυντο creeping στα ιντερνετς να τον βρω και να δω τι κανει τωρα. Καλα ειναι.

@Ktn - NAI για 65daysofstatic, μεγαλή παράγκα και το 2004.

---

TITANIO EDIT για την ειδικη μνεια στο παρακάτω (αλλά πιο ειδικά την ακουστική έκδοση του κομματιού που υπήρξε μεγάλη συντροφια)

10 Years - Wasteland

[Miss_Machine]

Η πεντάδα μου θα ξεκινά με ακριβώς τον ίδιο τρόπο, συγκίνησις.

[QuintomScenario]

Οι βαθμοί είναι απλώς ένας τρόπος για να εκφράσει κάποιος γρήγορα και μετρήσιμα πόσο του αρέσει ή δεν του αρέσει ένας δίσκος. Από κει και πέρα, δεν υπάρχει καμία αυτοαναιρεση, υπάρχει μόνο ανανέωση. Αν εγώ βάλω δεκαρι ακατεβατο σε έναν δίσκο ή μια ταινία τον Δεκέμβριο του 2003 για παράδειγμα, κανένας και τίποτα δεν μου απαγορεύει να έχω αλλάξει άποψη 5 μήνες μετά, 4 χρόνια μετά, 20 χρόνια μετά.

Αν είναι κάτι πιο προβληματικό από τις βαθμολογίες σε δίσκους, είναι οι τυπολατρεις που μπορεί να πάνε να ψάξουν την τάδε σου ανάρτηση από πριν 7 χρόνια, και μετά έρχονται να σου πουν “μα τότε έλεγες ότι αυτός ο δίσκος παίρνει 9 στα 10, πως γίνεται να λες τώρα ότι είναι μέτριος?” . Ίσως ο κόσμος θα πρέπει να καταλάβει ότι μάλλον πιο υγιές είναι να αλλάζουμε απόψεις για την μουσική συγκεκριμένα (και για πολλά άλλα θέματα), κι όχι να πρέπει σώνει και καλά να έχουμε μια αδιάλλακτη στάση και άποψη.

Εγώ για παράδειγμα δίνω τεράστια σημασία στην αντοχή στον χρόνο όσον αφορά την μουσική. Οπότε ενώ το 2000 μπορεί να έβγαζα δίσκο της χρονιας το Dark Ride των Helloween, φέτος δεν το έβαλα ούτε στην δεκάδα μου γιατι πολύ απλά δεν το έχω ακούσει εδώ και πάνω από δεκαετία. Τότε του έβαζα ίσως βαθμό 9/10 , τώρα θα του έβαζα ένα 8/10 βαριά. Σε 10 χρόνια μπορεί να του βάζω 7 ή 6. Σιγά μην υπογράψουμε και συμβόλαιο

[anhydriis]

@Miss_Machine

Η πεντάδα μου θα ξεκινά περιπου με ακριβώς τον ίδιο τρόπο,

@Giasonas

μίλησε κατευθείαν στην post εφηβική μου ψυχή

Μεγας δισκος το idiot

[Rebel]

@Giasonas

5. James Blunt - Back To Bedlam

Πείτε ότι θέλετε, ο ανθρωπος ίσως έγινε meme με το You’re Beautiful, αλλά προσωπικά έχω τεράστιο σεβασμό στην ικανότητα του ως μουσικού και κυρίως ως προς το χαρακτήρα και το ποιον του. Ο δίσκος συντρόφευσε αρκετά κατά την καψουροφαση την περίοδο εκείνη, όταν οι Green Day παραήταν τσαγανάτοι.

Το High είναι π α ν ε μ ο ρ φ ο.

πωωωω 2004 είναι αυτό , ε ; Είχε κατακλύσει το Mad TV . Goodbye my Lover επίσης χιταρα - τραγουδάρα . Σουπερ ντεμπούτο

[Sevek]

1. Ayreon - The Human Equation: Δεν μου αρέσουν οι rock operas. Δεν είναι το στοιχείο μου. Όμως όταν βλέπεις όλα αυτά τα ονόματα σε πιάνει ένα κάτι. Αν ήταν και ο Gildenlow, θα μιλάγαμε για creme de la creme. Το παράδοξο είναι βέβαια ότι όλες αυτές οι φωνές είναι ΑΠΑΡΑΊΤΗΤΕΣ για το concept του δίσκου. Δεν φτάνει μόνο αυτό, αλλά ο ψηλός έκανε τόσο στοχευμένες επιλογές, που σχεδόν είναι λες και κάθε τραγουδιστής υπήρχε από πριν μόνο και μόνο για πάρει ρόλο εδώ μέσα.
   Πέρα από τις φοβερές ερμηνείες (πραγματικά δεν θυμάμαι κάποιον να υπολείπεται), έχουμε και φοβερή μουσική. Όπως έχω πεί και παλιότερα, οι Ayreon του Electric Castle και του Human Equation, φέρνουν πολύ στους Eloy στην χρήση των πλήκτρων. Αν υπάρχει ένα πράγμα που μου έκανε εντύπωση σε αυτό τον δίσκο, αυτό είναι η απίστευτα ταιριαστή χρήση των synth και των ήχων τους κατά την διάρκεια όλου του δίσκου. Σε ταξιδεύουν πραγματικά, ο ήχος σε αγκαλιάζει, σε ζεσταίνει.

2. The Haunted - rEVOLVEr: Aν και για αρκετούς, το One Kill Wonder είναι καλός δίσκος, για εμένα δεν συμβαίνει αυτό. Δεν με έπιασε ποτέ. Μου ακούγεται σαν ξύλο απλά για το ξύλο, πέρα από 1-2 πολύ δυνατές στιγμές. Αν λοιπόν η πρόοδος των Haunted από τον πρώτο στον δεύτερο δίσκο, ήταν αρκετή για να τους διαφοροποιήσει τόσο ώστε να ακούγονται αλλαγμένοι αλλά και thrash, η αλλάγή που έρχεται με τον 4ο δίσκο τους είναι θεμελιώδης για την ύπαρξή της μπάντας. Εκτός απ ότι πλέον είχαν ένα ντράμμερ με πολύ περισσότερη φαντασία, έχουμε και την επιστροφή του μικρού θεού Dolving, ο οποίος δίνει ρεσιταλ σε αυτό τον δίσκο. Κάποιος πιο πάνω είπε για τα 2 πρώτα μέτρια τραγούδια. E μην τον ακούτε, αυτά είναι τα No compromise kai 99, με το πρώτο να είναι ένα σαρωτικό opener και το δεύτερο να έχει ένα από τα καλύτερα ριφφ των Haunted. Ανοίγονται αρκετά σε νέα χωράφια σε αυτόν δίσκο, ειδικά σκεπτόμενοι τις προηγούμενες 3 κυκλοφορίες τους. Παραμένουν thrash στην ψυχή, αλλά και στα τραγούδια. Βαζουν αρκετή μελωδία, όχι όμως ώστε να ακουστεί μελό, αλλά ώστε να ακουστούν πιο υποχθόνιοι (υπομονή 2 χρόνια ακόμα βέβαια). Οι punk/hardcore επιρροές τους γίνονται πιο εμφανείς, ενώ συγχρόνως μπαίνουν και ετερόκλητα στοιχεία για πρώτη φορά (burnt to a shell). Το αποτέλεσμα είναι ένας πραγματικός δυναμίτης με μια καταπληκτική φωνή. Λατρεία.

3.Pain Of Salvation - BE: Εχουν ειπωθεί πολλά πράγματα για αυτόν τον δίσκο. Είναι ο πρώτος στον οποίο έχουμε φανερή μεταστροφή στον ήχο, συγχρόνως με την μεταστροφή του χρώματος στα εξώφυλλα (γεγονός που μου είχε παραδεχτεί, αλλά δεν το είχε σκεφτεί έτσι o Gildenlow). Ανοίχτηκαν σε καινούργια μονοπάτια, με την μούσα να είναι εκεί σε κάθε γωνία αυτού δημιουργήματος. Τα πάντα είναι εναρμονισμένα με τον Pain of Salvation χαρακτήρα, υπό νέο φίλτρο, ο οποίος συνδυασμός τους οδηγεί σε νέες (και τις τελευταίες τους προς το παρόν) κορυφές.

4. Meshuggah - I: Τρίτοι Σουηδοί στην σειρά. Είναι η εποχή τους άλλωστε. Στο Nothing έφτιαξαν κάτι που τάραξε τα νερά του σκληρού ήχου και τον άλλαξε από τότε και για πάντα. Όμως αυτό δεν είναι αρκετό για αυτούς. Αν εκεί λοιπόν εστίασαν στο groove στις χαμηλές ταχύτητες, εδώ αποφάσισαν ότι έπρεπε να βγάλουν από μέσα τους την άλλη όψη του ίδιου νομίσματός. Χαοτικοί, σε ένα 20λεπτο τραγούδι που κυλάει σαν νεράκι, όπου δείχνουν ότι το DNA τους βρίσκεται παντού. Το ξεχαρμάνιασμα αυτό, θα μας οδηγήσει σε νέες κορυφές, αλλά θα τα πούμε σε λίγες μέρες.

Η 5η θέση θα μπορούσε να ανήκει σε πολλούς: Στο Blast Tyrant των Clutch, που δεν έχει αδύναμη στιγμή από την αρχή ως το τέλος. Φοβερά ορεξάτο stoner(?) rock/metal, απίστευτο groove και μοναδική φωνή. Στο The January Tree των DeadSoul Tribe, το οποίο για κάποιο λόγο το έχω αγαπήσει περισσότερο από όλους τους δίσκους τους. Λίγο πιο εστιασμένο από το προηγούμενο, με καλύτερη παραγωγή, λιγότερο tribal τύμπανα και περισσότερο ρυθμικά και με έναν Graves σε φόρμα. Στο Ashes of The Wake των Lamb of God, όπου μας έδειξαν πως είναι το thrashιστό NWoAHM, όταν προσέχεις τόσο πολύ τις κιθάρες σου. Στο φοβερό Leviathan των Μastodon, όπου άρχισαν να γίνονται μια από τις μεγαλύτερες μπάντες τις γενιάς τους και να μας δείχνουν ποιός είναι ο ορισμός του epic riff. Στο λιγότερο γνωστό Woodland Prattlers των Ρώσων Mechanical Poet, που progressiviζουν πολύ όμορφα και με όρεξη(η παραγωγή έχει τα θέματα της). Στο Now Here Is Nowhere των Secret Machines, που ο μόνος λόγος που το ακουσα ήταν το εξώφυλλο του και τελικά βγήκε ένας φοβερός alt(?) rock δίσκος. Τέλος θα μπορούσε στην 5η θέση να είναι το φοβερό Vol.3:Subliminal Verses των Slipknot, στον πιο εμπορικό τους δίσκο.

5. Green Day - American Idiot: Ένα από τα 2 πρώτα cd που πήρα, ήταν το Insomniac(το οποίο και λατρεύω μέχρι σήμερα). Όταν λοιπόν έχεις ξεγράψει μια μπάντα για όλα τα χρόνια από το Insomniac και τρως τέτοιο χαστούκι, κάτι καλό θα συμβαίνει. Εδώ οι Green Day έπαθαν αμοκ και είπαν να γράψουν το δίσκο της καρίερας τους από το πουθενά. Δεν υπάρχει μέτρια στιγμή, όλα είναι γραμμένα έτσι ώστε ακόμα και το σχετικά μονότονο punk rock να σου ψιθυρίσει στο αυτί “επ φίλε, άκου εδώ προσεκτικά και δεν θα χάσεις” και τελικά να το κάνεις και να μένεις με το στόμα ανοιχτό.

[Ian_Metalhead]

Οι βαθμολογίες μια χαρά χρήσιμες είναι αφού είναι ένα μέσο για να συνεννοούμαστε. Δηλαδή, το σύστημα αξιολόγησης “μ’ αρέσει/ δεν μ’ αρέσει” ή “το προτείνω/ δεν το προτείνω” (αν μιλάμε για περιοδικά και sites) είναι μεν καλό αλλά δεν… ποσοτικοποιεί την ευαρέσκεια ή την απαρέσκεια
Εννοείται ότι μπορεί κάποιος στην πορεία του χρόνου να αλλάξει άποψη για κάποιον δίσκο, δεν είναι ούτε σπάνιο ούτε κατακριτέο, μόνο λίγο αστείο στις περιπτώσεις όσων σπεύδουν να κοινοποιήσουν τη γνώμη τους για κάτι καινούριο στο νετ μη τυχόν και… μείνουν πίσω στον σχολιασμό της επικαιρότητας και μετά από λίγο κάνουν μεγαλοπρεπέστατες κωλοτούμπες! Εντάξει και όσοι, περιβεβλημένοι τον μανδύα του ειδικού, δημοσιοποιούν την άποψη τους αυτή είτε σε έντυπα είτε σε ηλεκτρονικά μέσα, επίσης κινδυνεύουν να εκτεθούν, αλλά δεν διώκεται ποινικά αυτό, δεν χάθηκε ο κόσμος!

Το νόημα της βαθμολογίας χάνεται όταν γίνεται κατάχρηση των υψηλών βαθμών. Δεν είναι οι 3-4-5 καλύτεροι δίσκοι κάθε συγκροτήματος για 10 όπως βλέπουμε συχνά πυκνά σε κάτι ανασκοπήσεις – κάποιοι μάλιστα για να δώσουν έμφαση βάζουν και 11/10 ή και 12/10, κάνοντας πρακτικά διάκριση μεταξύ επιμέρους… τελειοτήτων! Και όταν τους το επισημαίνεις, σε κοιτάνε με ύφος “this goes up to eleven”!
Για μένα το 10 θα πρέπει να μπαίνει με μεγάλη φειδώ, άλλωστε “αντικειμενικό δεκάρι” δεν υφίσταται, και σίγουρα δεν είναι δόκιμο να το βάζεις σε δίσκο που μόλις κυκλοφόρησε. Θυμάμαι, αποθέωνε κάποια στιγμή ο Καραολίδης έναν LP στο ΜΗ και στο τέλος του βάζει 9 σημειώνοντας: “αφήνουμε έναν βαθμό να τον βάλει η Ιστορία”. Πολύ σωστά, αφού ένας άψογος δίσκος κρίνεται (και) σε βάθος χρόνου σαν τέτοιος.

Επίσης, η βαθμολόγηση είναι και σε σημαντικό βαθμό συγκριτική. Μια κυκλοφορία αντιπαραβάλλεται όχι μόνο με τη δισκογραφία του συγκροτήματος αλλά και με τα κλασικά του είδους της. Αν επιχειρούσα να κάνω έναν παραλληλισμό, θα έλεγα πως έναν χρόνο πριν π.χ. σε κουβέντες μπορεί να λέγαμε για κάποιους δίσκους ότι άνετα είναι στο τοπ 5 της χρονιάς τους, όταν όμως κληθήκαμε να βγάλουμε πεντάδες, πολλά πράγματα έμειναν απ’ έξω!

Για μένα σημασία έχει το ποιος εκφράζει μια συγκεκριμένη άποψη. Υπάρχουν χρήστες εδώ των οποίων το γούστο εκτιμάω (αυθεντική… αυθεντία δεν υπάρχει πουθενά!) οπότε θα το λάβω υπ ‘όψιν όταν δω κάτι θετικό γραμμένο από αυτούς. Και ξανά, το παιχνίδι αυτό έδωσε την ευκαιρία να εκδηλωθούν τα γούστα των συμμετεχόντων σφαιρικά και συγκεντρωμένα σε ένα topic, οπότε ξέρουμε πια με… ποιους έχουμε να κάνουμε!

(Όλα αυτά με αφορμή την πολύ εύστοχη ανάρτηση του @jonkyr και όχι όσα γράψαν οι φίλοι παραπάνω για του PoS, να εξηγούμαστε!)

[Outshined]

2004

• Πτυχίο, Δουλειά, Euro, Ολυμπιακοί Αγώνες και πολλή μουσική
• Πολλά και πάλι τα καλά άλμπουμ ή έστω τα σημαντικά στο μουσικό μου σύμπαν
• Η αρχή του τέλους της αθωότητας
• Am I retarded or am I just overjoyed?
• Fight the fight alone

---

#40-36 – ΜΙΑ ΗΜΙΠΑΛΙΑΚΗ HARD ROCK 5 ΑΔΑ

Summary

#40

TNT - My Religion

Δυνατό και μελωδικό hard rock, με κάμποσα καλά τραγούδια τραγούδια και τη φωνάρα του Tony Harnell.

#39

Pink Cream 69 - Thunderdome

Τυπικά καλό άλμπουμ από τους PC69 που έκλεισε μια σειρά δυνατών κυκλοφοριών για τη μπάντα (“Electrified”, “Sonic Dynamite”, “Endagered”, “Thunderdome”). Το άκουγα αρκετά όταν κυκλοφόρησε και ακόμα το ευχαριστιέμαι τις (σπάνιες) φορές που θα το βάλω να παίξει.

#38

Europe - Start From The Dark

Επιστροφή μετά από κάμποσα (13) χρόνια δισκογραφικής απουσίας, που είναι όμως αρκετά πειστική και ουσιώδης, με τους Europe να έχουν αλλάξει και ωριμάσει όσο χρειαζόταν για να σταθούν ξανά στα πόδια τους και να κάνουν μια – αν μη τι άλλο – αξιοπρεπή – νέα αρχή. Θα άξιζε και μόνο για το “Hero” και το videoclip του.

#37

Tesla - Into The Now

Οι Tesla εκσυγχρονίζουν το hard rock τους, έχοντας και κάτι από πιο contemporary Aerosmith στη συνθετική συνταγή τους. Γράφουν μερικά πολύ καλά τραγούδια που σχεδόν όλα φλερτάρουν με το radio friendly αμερικάνικο rock και η αλήθεια είναι ότι τους πάει πολύ.

#36

Brides Of Destruction - Here Come The Brides

Το πρώτο άλμπουμ του project των Nikki Sixx και Tracii Guns είναι καλύτερο από ό,τι έχουν κάνει έκτοτε είτε οι Motley Crue, είτε οι L.A. Guns εδώ και πολλά-πολλά χρόνια. Οκ, δεκτό, δεν είναι και ιδιαίτερα δύσκολο επίτευγμα αυτό. Ανεξάρτητα συγκρίσεων, αυτό εδώ το άλμπουμ είναι μπόμπα, γεμάτο με punk ορμή και παλιακή hard rock αλητεία.

---

#35-31 – ΣΠΑΣΜΕΝΑ ΑΛΑΤΑ, ΔΙΑΛΥΜΕΝΑ ΝΕΥΡΑ ΚΑΙ ΚΑΜΜΕΝΑ ΚΥΤΤΑΡΑ

Summary

#35

Death Angel - The Art Of Dying

Επιστροφάρα μετά από 14 χρόνια για μια από τις πιο τίμιες thrash metal μπάντες που υπήρξαν ποτέ. Πέντε βήματα μόνο μακριά από την ελευθερία…

#34

Damageplan – New Found Power

Υπό τη σκιά της κληρονομιάς των Pantera, η πρώτη (και μοναδική) δουλειά των Damageplan ίσως εν τέλει να κρίθηκε λίγο πιο αυστηρά από ότι της άξιζε. Διαθέτει το απαραίτητο νεύρο, έχει τα παιξίματα από τα αδέρφια που πάντα θα βγάλουν κάποια γούστα και περιλαμβάνει και 3-4 τραγουδάρες σαν το “Pride”, το “Fuck You”, το “Explode” ή το “Save Me”. Not that great, but surely not terrible…

#33

Lamb Of God - Ashes Of The Wake

Χρειάζεσαι περίπου 10 δευτερόλεπτα από το μπάσιμο του “Laid To Rest” για να καταλάβεις ότι έχεις εισέλθει στην επόμενη πίστα του heavy metal παιχνιδιού που έφτιαξαν οι Pantera. Για τα επόμενα 48 λεπτά ξέρεις ότι έχεις δουλειά να κάνεις…

#32

The Dillinger Escape Plan - Miss Machine

Όλοι έχουμε προβλήματα που προσπαθούμε να λύσουμε με διαφορετικούς τρόπους. Μερικές φορές ο ιδανικός τρόπος είναι να βάλεις να παίζει το “Miss Machine” και να αφεθείς σε αυτό. Άσχετα αν δεν θα έχεις λύσει κανένα από τα προβλήματά σου μετά. Λειτουργεί επίσης με «νεύρα» αντί για «προβλήματα». Εκεί κάτι μπορεί και να κάνει.

#31

Spastic Ink – Ink Compatible

Αν μετά την ακρόαση του “Miss Machine” νιώθεις κάπως ταραγμένα τα νεύρα σου, βάλε καπάκια το “Ink Compatible” κι άκουσέ το κι αυτό ολόκληρο και προσεκτικά. Αν αντέξεις θα είσαι ένας πιο δυνατός πνευματικά άνθρωπος. Ή διαλυμένος νευρολογικά.

---

#30-26

Summary

#30

The Gathering - Sleepy Buildings

Δεν βάζω γενικά live, συλλογές κλπ, αλλά εδώ θα κάνω μια εξαίρεση γιατί το λατρεύω αυτό το ακουστικό live των The Gathering. Μάλιστα, το αναζητώ πιθανότατα πιο συχνά από οποιοδήποτε άλλο (στούντιο) άλμπουμ τους. Μωρή Anneke τι μας κάνεις πάλι εδώ…

#29

Deadsoul Tribe - The January Tree

Χωρίς χρονοτριβές, ο Devon Graves κυκλοφορεί το ένα άλμπουμ μετά το άλλο αφότου σύστησε το νέο του σχήμα. Θα ήταν σχεδόν αφύσικο να πιάσει τα επίπεδα του “A Murder Of Crows” αλλά και πάλι τα καταφέρνει αξιοπρεπέστατα, κυκλοφορώντας ένα ακόμα πολύ καλό άλμπουμ με τους Deadsoul (πλέον - όχι Dead Soul) Tribe.

#28

Monster Magnet – Monolithic Baby !

Πάντα μου άρεσε πιο πολύ η πιο άμεση hard rock πλευρά των Monster Magnet και το “Monolithic Baby!” έχει κάμποση τέτοια. Όταν ο Dave έχει καλή διάθεση το αποτέλεσμα είναι πάντα ικανοποιητικό ή/και απολαυστικό.

#27

Grip Inc . – Incorporated

Εξαιρετικό τελείωμα μιας συνολικά πολύ δυνατής – αν και σύντομης - δισκογραφίας Οι Grip Inc. Λείπουν από το σημερινό metal. Τραγούδια σαν το “Curse (Of The Cloth)”, “The Answer”, “(Built To) Resist” και γενικά άλμπουμ σαν το “Incorporated δύσκολα βρίσκονται πλέον.

#26

Probot – Probot

Είναι ο Dave Grohl. Μπορεί να συνεργαστεί με όποιον μουσικό θέλει σε αυτόν τον κόσμο. Κι αυτός επιλέγει να φτιάξει ένα άλμπουμ με τους: Lemmy, King Diamond, Max Cavalera, Snake, Lee Dorrian, Tom G. Warrior, Mike Dean, Cronos, Eric Wagner. Και τον Jack τον Black. Τι λες; Ξέρει μπάλα ο Dave;

---

#25-21

Summary

#25

Abydos - Little Boy’s Heavy Metal Shadow Opera About The Inhabitants Of His Diary

Ένα προσωπικό εγχείρημα από τον ιθύνοντα νου τον progressive metallers, Vanden Plas, τον Andy Kuntz. Πρόκειται για ένα πολύ ιδιαίτερο concept, το οποίο ανέβασε και σε μουσικοθεατρική παράσταση, επηρεασμένος από τη συμμετοχή του στο musical του Jesus Christ Superstar. Οι πανέμορφες μελωδίες, τα τεχνικά μέρη και οι συναισθηματικά φορτισμένες ερμηνείες εγγυόνται ένα πολύ ενδιαφέρον άκουσμα για τους φίλους του μελωδικού progressive metal.

#24

Clutch - Blast Tyrant

Ίσως το καλύτερο συνολικά άλμπουμ των Clutch, κι από τις λίγες δουλειές τους που πλέον απολαμβάνω να βάζω και να παίζουν στην ολότητά τους. Μάλλον όχι τυχαία είναι η δουλειά με τα περισσότερα τραγούδια που θεωρούνται «κλασσικά» της μπάντας.

#23

Iced Earth – The Glorious Burden

Iced Earth με Tim “Ripper” Owens; Βεβαίως! Με τραγούδια εμπνευσμένα από την Αμερικάνικη (πολεμική) ιστορία; Γιατί όχι; Τότε δεν ξέραμε τι μυαλά κουβαλάει ο Schaffer, ούτε πήγαινε το μυαλό μας κάπου. Αν κι έχει τις μετριάτζες του, το θεωρώ πλέον ως ένα από τα καλύτερα άλμπουμ των Iced Earth κι από τις καλύτερες στιγμές στην συνολική δισκογραφία του Owens ως ερμηνευτή.

#22

Orphaned Land - Mabool

Δεν τα πάω καλά με τα τσιφτετέλια, με εκνευρίζουν τα μπουζούκια (που να δεις τα κλαρίνα), και γενικά οι Orphaned Land θα έπρεπε να μην μου αρέσουν καθόλου. Αλλά το “Mabool” είναι δισκάρα, με τους Ισραηλινούς να καταφέρνουν (στις περισσότερες περιπτώσεις τουλάχιστον) να ενσωματώσουν αυτά τα στοιχεία πολύ αρμονικά στα τραγούδια και να παράξουν ένα πολύ ενδιαφέρον αποτέλεσμα, που ενισχύεται ακόμα περισσότερο από το καλοφτιαγμένο concept. Τι τραγουδάρα είναι το “Building The Ark”!

#21

Blackfield - Blackfield

Το project/σχήμα/άλμπουμ/τραγούδι που θα έδινε όσο airplay δεν του έδωσε ποτέ ολόκληρη η υπόλοιπη δισκογραφία του Steven Wilson. Δικαίως πήρε airplay από εδώ, αδίκως δεν πήρε κι από αλλού, θα πω εγώ. Ανεξαρτήτως της επιτυχίας του, το μελαγχολικό rock με τις pop ευαισθησίες που προσθέτει ο Aviv Geffen, εδώ περιλαμβάνει μόνο υπέροχα τραγούδια.

---

#20-16

Summary

#20

Sonata Arctica - Reckoning Night

Η συνέχεια του καταπληκτικού “Winterheart’s Guild” έρχεται μόλις ένα χρόνο αργότερα και είναι ακριβώς αυτή που πρέπει. Στο “Reckoning Night” οι Φινλανδοί έχουν βελτιώσει την παραγωγή κι έχουν εξελίξει σημαντικά το songwriting, αρχίζοντας να ξεφεύγουν από τα power metal όρια (εκ των οποίων θα ξεφύγουν τελείως πιο μετά). Από τα πολλά καλά τραγούδια ξεχωρίζει το υπέροχο “Shamandalie”.

#19

Threshold - Subsurface

Οι Threshold είναι on fire δισκογραφικά, κυκλοφορώντας τον έναν καλό δίσκο μετά τον άλλο. Το “Subsurface” – αν θυμάμαι καλά – μου το έχουν επισημάνει μέλη της μπάντας ως μια από τις πιο αγαπημένες τους δουλειές και μια από τις πιο ολοκληρωμένες. Και είναι απολύτως λογικό να το έχουν τόσο ψηλά όταν έχει μέσα τραγούδια όπως το “Mission Profile”, το “Ground Control”, το “Stop Dead”, το “The Art Of Reason” ή το “Pressure”. Εγγύηση δεν λες τίποτα.

#18

Marillion - Marbles

Τι παραπάνω μπορεί να γράψει κάποιος για τους Marillion; Όταν στο 13ο τους άλμπουμ συνολικά και στο 9ο από την είσοδο του Hogarth κυκλοφορούν ένα άλμπουμ σαν το “Marbles”, μάλλον τίποτα – μιλάει αυτό μόνο του. Το 2πλο άλμπουμ ήταν αρχικά για όσους προ-παρήγγειλαν το άλμπουμ από την ίδια τη μπάντα, αλλά κατέληξε ως η πιο αποδεκτή version του. Γιατί ακόμα και τα σχεδόν 100 λεπτά του δεν είναι αρκετά.

#17

In Flames – Soundtrack to Your Escape

Συνεχίζοντας από εκεί που το άφησαν με το “Reroute To Remain” και πηγαίνοντάς το ακόμα ένα βήμα παραπέρα, με το “Soundtrack To Your Escape” οι In Flames γράφουν ένα καταιγιστικό άλμπουμ μοντέρνου metal που φέρει τη δική τους σφραγίδα και μόνο. Επιθετικό, groovy, μελωδικό και ιδιαίτερο, εν τέλει συνετέλεσε σημαντικά στο να ανέβει ακόμα περισσότερο η δημοφιλία της μπάντας σε ακόμα ευρύτερα κοινά.

#16

Edguy – Hellfire Club

Στο ταξίδι της «ωρίμανσής» τους, οι Edguy μουσικά προσθέτουν περισσότερους Maiden (“The Piper Never Dies”) και ακόμα περισσότερα hard rock στοιχεία (“King Of Fools”) στο power metal τους, ενώ υφολογικά/στιχουργικά ξεκινάνε μια «ανώριμη» πορεία (πχ “Lavatory Love Machine”). Ό,τι κι αν κάνει ο Tobias με την παρέα του, πάντως, τους βγαίνει και το “Hellfire Club” μπορεί να σταθεί ακόμα κι ως η συνολικά καλύτερη δουλειά των Edguy.

---

#15-11

Summary

#15

Mastodon – Leviathan

Το riff του “Blood And Thunder”. Το riff του “Blood And Thunder” ρε φίλε… Αλλά, και το artwork και το concept που σε κάνουν να θες να μπεις μέσα στο άλμπουμ (θα έλεγα να βυθιστείς αλλά θα ακουστεί κάπως). Ή μήπως οι άρρωστοι αρπισμοί και οι δυσαρμονίες του “Seabeast”; Ίσως, το drum intro και το riff του “Iron Tusk” ή η παράνοια του Megalodon! Τελικά, είναι τα σχεδόν 14 «αγχωτικά» λεπτά του “Hearts Alive”! Πόσους λόγους μπορεί να βρει κάποιος για να στοιχειωθετήσει τη σπουδιαότητα του “Leviathan”; Πολλούς προφανώς…

Σε προσωπικό επίπεδο, το μόνο που πάντα με δυσκόλευε λίγο ήταν τα (γκαρίσματα στα) φωνητικά, χωρίς αυτός ο παράγοντας να μπορεί να μειώσει την αξία του “Leviathan”, που συγκαταλέγεται ανάμεσα στα κλασσικά metal άλμπουμ της εποχής του.

#14

Killswitch Engage – The End of Heartache

Νέο κύμα Αμερικάνικου heavy metal; Hardcore; Metalcore; Τι ακριβώς αντιπροσωπεύει το “The End Of Heartache” και γενικότερα τι αντιπροσώπευαν οι Killswitch Engage το 2004 δεν είμαι σίγουρος. Ό,τι κι αν ήταν, έκανε πολύ κόσμο να στρίψει το κεφάλι και να θέλει να ασχοληθεί περαιτέρω με τη σκληρή μουσική όταν άκουσε πχ το τρομερό ομώνυμο κομμάτι, τις κιθάρες του “Rose Of Sharyn” ή το “A Bid Farewell”. Ο Howard Jones βγαίνει λίρα 100 με την βαθιά, συναισθηματικά φορτισμένη, αλλά και οργισμένη φωνή του, σε ένα άλμπουμ που ανήκει ανάμεσα στα καλύτερα δείγματα μοντέρνου metal που κυκλοφόρησαν την προηγούμενη δεκαετία

#13

Fates Warning – FWX

Παρόλο που όταν κυκλοφόρησε το λάτρεψα σχεδόν όσο κάθε δουλειά των Fates, νομίζω πως με τα χρόνια έχει χαθεί η επικοινωνία μου με αυτό το άλμπουμ. Συνεχίζω να το αγαπώ, αλλά δεν είμαι το ίδιο δεμένος μαζί του παρόλο που τραγούδια σαν το “Left Here”, το “A Handful Of Doubt” ή το “Wish” ακόμα μου μιλάνε. Κι ακόμα ευχαριστιέμαι πολύ το “Another Perfect Day” (το οποίο btw μοιάζει με παραλλαγή του “Blackest Eyes” των Porcupine Tree σε διάφορα επίπεδα). Ακόμα κι έτσι, πάντως, είναι ένα καλό άλμπουμ από τους Fates και ως εκ τούτου έχει θέση στην καρδιά και στη λίστα μου.

#12

Soulfly – Prophecy

Η τέλεια τομή του ήχου που έχτιζαν οι Soulfly ήρθε στο τέταρτο και καλύτερο άλμπουμ του σχήματος του Max Cavalera. Τραγουδάρες σαν το “Living Sacrifice” ή το ομότιτλο θα έπρεπε να θεωρούνται κλασσικές, οι ακουστικές κιθάρες και το reggae κλείσιμο μετά τον μικρό καταιγισμό του “Mars” δένουν τέλεια, το “Soulfly IV” είναι μάλλον το καλύτερο της εν λόγω σειράς και γενικά όλα τα επιμέρους στοιχεία έχουν τοποθετηθεί πιο ιδανικά από ποτέ, διατηρώντας την επιθετικότητα και ισορροπώντας την με διαφορετικές μελωδικές εκφάνσεις. Θεωρώ ότι εδώ έχουμε την τέλεια παρουσίαση του οράματος που είχε ο Max όταν έφτιαξε τους Soulfly.

#11

Nightwish – Once

Δεν μπορείς να μην παραδεχτείς το “Once” για αυτό που είναι, για αυτό που έφερε, για αυτό που κατάφερε, ακόμα κι αν δεν ήσουν/είσαι οπαδός του μουσικού ύφους που πρέσβευαν ως τότε οι Nightwish. Σε αυτό εδώ το άλμπουμ, ο Tuomas Holopainen ξεπερνάει κάθε ταμπέλα και ιδίωμα, αφήνοντας για πρώτη φορά τα διαπιστευτήρια ενός σπουδαίου μουσικού, με τις ιδέες, τις συνθέσεις και τις ενορχηστρώσεις που καταθέτει. Ακόμα κι αν τέλειωναν όλα τα υπόλοιπα επιχειρήματα (που δεν θα τελείωναν) θα συνέχιζε να υπάρχει πάντα το “Ghost Love Score”, σβήνοντας κάθε αμφιβολία.

---

#10-6

Summary

#10

Megadeth – The System Has Failed

Το πιο μπερδεμένο άλμπουμ στην ιστορία των Megadeth είναι και το καλύτερο τους εδώ και 25 χρόνια. Αρχικά προοριζόμενο ως προσωπικό άλμπουμ του Mustaine (χαχα, καλό ε; ), αφού ανάρρωνε από έναν κουλό τραυματισμό στο χέρι (pun intended), τελικά περιέχει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έχει γράψει ποτέ ο MegaDave: “Die Dead Enough”, “The Scorpion”, “Back In The Day”. Επίσης, τα “Kick The Chair” και “Blackmail” thrashάρουν πολύ καλύτερα από οποιαδήποτε μελλοντική, επιτηδευμένη προσπάθεια, το “Something I’m Not” έχει το γούστο του, το “Of Mice And Men” είναι όσο πιασάρικο χρειάζεται και γενικά εδώ έχουμε μια δισκάρα με τα όλα της. Με Chris Poland στις lead κιθάρας και ντραμερούκλα Vinnie Colaiuata παρακαλώ.

#9

Evergrey - The Inner Circle

Συνεχίζοντας από εκεί που ξεκίνησαν με το “Recreation Day” οι Evergey εξελίσσουν λίγο ακόμα τον ήχο τους, γράφουν ένα (πάντα καλοδεχούμενο) concept άλμπουμ στο οποίο καταφέρνουν να χωρέσουν δυνητικά (για τα μέτρα τους πάντα) χιτάκια (“A Touch Of Blessing”, “More Than Ever”), υπέροχες μπαλάντες (“Waking Up Blind”) και να τελειώσουν το άλμπουμ με μια σύνθεση διαφορετική που μοιάζει να ξεπερνάει ότι έχουν δοκιμάσει και κάνει ως τότε, το “When The Walls Go Down”. Κι όλα αυτά διατηρώντας τη συνοχή και το ενδιαφέρον καθ’ όλη τη διάρκεια του άλμπουμ. Υποψήφιο για καλύτερο άλμπουμ Evergrey.

#8

Velvet Revolver - Contraband

Slash, Duff και Matt με Scott Weiland στα φωνητικά και Brendan O’ Brien στην παραγωγή; Ακουγόταν κάτι παραπάνω από πολλά υποσχόμενο όλο αυτό. Την ίδια στιγμή, όμως, υπήρχε κι ένας στρατός managαραίων να τους «συμβουλεύει» τι πρέπει να κάνουν, πως πρέπει να παίξουν και πως να ακουστούν. Μέχρι και έναν άγνωστο κιθαρίστα τους φόρτωσαν όταν ο Izzy αποφάσισε να μη συμμετέχει. Ακόμα κι υπό αυτές τις συνθήκες, τα πάντα στο “Contraband” λειτούργησαν πρίμα εν τέλει. Τι κι αν εμφανώς κατάφεραν να περιορίσουν τις lead κιθάρες του Slash, τι κι αν προσπάθησαν να τους κάνουν να ακουστούν πιο μοντέρνοι από ότι πραγματικά ήταν, αυτοί έγραψαν τις τραγουδάρες τους, με πρώτη και καλύτερη το “Fall To Pieces”, αλλά και το “Slither”. Ή το “Do It For The Kids”, το “Set Me Free”, το “Sucker Train Blues”, το “Loving The Alien”. Ε, δισκάρα είναι, τι να λέμε, έστω κι αν θα πλανάται πάντα το ερώτημα αν τελικά ο Scott ήταν ή όχι η ιδανική επιλογή για αυτό το σχήμα. Για μουσικούς και μη λόγους.

#7

Green Day - American Idiot

Για τον ευρύτερο rock χώρο αυτό είναι το πιο σημαντικό άλμπουμ της χρονιάς. Και πιθανότατα το πιο επιτυχημένο, καθώς τραγούδια σαν το “Boulevard Of Broken Dreams” και το “Wake Me Up When September Ends” μπήκαν στις playlist των ραδιοφώνων και δεν ξαναβγήκαν, καθιστώντας τους Green Day κάποιου είδους μουσικό commodity (κουραστήκαμε να τα ακούμε δηλαδή). Δεν είμαι, όμως, μόνο αυτά τα δυο τραγούδια το άλμπουμ. Υπάρχει ένα “Holiday”, ένα ομότιτλο και κυρίως ένα “Jesus Of Suburbia” (κι άλλα προφανώς) που καθιστούν αδιαπραγμάτευτα υψηλή και την μουσική αξία του αυτού του άλμπουμ. Βέβαια, είναι και σε άλλους μη-μουσικούς τομείς ενδεχομένως ακόμα πιο σημαντικό και σπουδαίο. Αλλά ας μείνουμε στο γεγονός ότι – απολύτως δικαιολογημένα - κατέστησε τους Green Day rock stars και εμείς λιώσαμε να το ακούμε όταν βγήκε. Και κυρίως στο ότι οι στίχοι του “Jesus” έχουν ακόμα τη σημασία τους.

#6

Neal Morse - One

Η ροή της έμπνευσης συνεχίζει αμείωτη για τον Neal Morse που χρόνο παρά χρόνο κυκλοφορεί ένα γεμάτο πληροφορία concept άλμπουμ, θρησκευτικού/πνευματικού χαρακτήρα. Κάποιος θα πει ότι είναι «in the zone», άλλος θα μιλήσει για «θεϊκή έμπνευση», σε κάθε περίπτωση ο Morse (πάντα με συμπαραστάτες τον Portnoy και τον Randy George) γράφει μερικές ακόμα μαγικές μελωδίες και μεγάλες συνθέσεις. Τυπικά πράγματα για τον ίδιο, απλησίαστα για τους περισσότερους αυτά που κάνει. Όλο το “One” είναι εξαιρετικό στα 80 λεπτά του, αλλά θα σταθώ στο παλαβό “Author Of Confusion” και στο σημείο από τα μέσα του 12ου λεπτού ως το 16ο λεπτό του “The Creation” ως αυτά που εισπράττω ως προσωπικές κορυφώσεις ενός ακόμα υπέροχου άλμπουμ.

---

#5

Summary

Angra – Temple of Shadows

Ήδη από το “Rebirth” είχε φανεί ότι η νέα σύνθεση των Angra έδεσε απευθείας και δεν χρειαζόταν πολλά παιχνίδια στα πόδια της για να αποδώσει ωραία μπάλα (Βραζιλιάνοι είναι). Παρόλα αυτά, το “Temple Of Shadows” ξεπέρασε κάθε προσδοκία και είναι ένα από τα τελευταία δείγματα σπουδαίου power metal δίσκου που δεν ακούγεται περιχαρακωμένος ή επαναλαμβανόμενος, αλλά φρέσκος και μεγαλειώδης. Η τρομερή τεχνική κατάρτιση των μελών της μπάντας το κάνει να πατάει λίγο στα χωράφια του prog, τόσο όσο χρειάζεται, ενώ όλη η μουσική γνώση και ο παικτικός χαρακτήρας των Loureiro/Bettencourt (από latin ως Al Di Meola κι από Petrucci ως Mustaine) έχει μπολιαστεί στις συνθέσεις με ιδεατό τρόπο. Ο δε Edu Falaschi με το πάθος και την προσωπικότητα απαλείφει κάθε αδυναμία που θα μπορούσε να του προσάψει κάποιος, σε ένα άλμπουμ που καταφέρνει να σε βάλει 100% στον κόσμο του concept του και απολαμβάνεται είτε ολόκληρο είτε σε μεμονωμένες στιγμές. Έχει και Kai και Hansi, έτσι για την εξτρά λάμψη!

---

#4

Summary

Slipknot – Vol. 3: (The Subliminal Verses)

Αν το πρώτο άλμπουμ ήταν το πραγματικό σοκ και το δεύτερο άλμπουμ απέδειξε ότι οι Slipknot είναι όντως ακραίοι και δεν νιώθουν από εμπορικές επιταγές, το “Vol.3” ήρθε να τους καταστήσει ως rock stars άπαξ και δια παντός. Η πρώτη έκπληξη έρχεται με τους Jim Root και Mick Thomson να πετάνε τρομερά leads και να σε πιάνουν από το λαιμό, ήδη από το μπάσιμο του “The Blister Exists”. Η δεύτερη έκπληξη έρχεται με τραγούδια σαν το “Circle” και το “Vermillion pt.2” με τις ακουστικές κιθάρες και την μελωδικότητα να αναδεικνύουν μια πτυχή της μουσικής των Slipknot που λίγοι περίμεναν. Η αρρώστια που τους χαρακτηρίζει εδώ διάσπαρτη σε διάφορα κομμάτια απλά πιο προσιτά δοσμένη, ενώ singles σαν τα υπέρτατα “Duality”, “Before I Forget” και “Vermillion” αποτελούν τους τέλειους Δούρειους Ίππους για να κερδίσουν και τα πιο mainstream ακροατήρια. Η περίοδος της κυριαρχίας των Slipknot στη metal μουσική ξεκινάει εδώ.

---

#3

Summary

Ayreon - The Human Equation

Η καριέρα/δισκογραφία του Arjen Lucassen έχει πολλές σπουδαίες στιγμές, αλλά δυο μεγάλα milestone. Αν το πρώτο πάταγε πιο πολύ στο progressive rock και ήταν το “Into The Electric Castle” (του 1998), το δεύτερο είναι το “The Human Equation” που πατάει περισσότερο στο progressive metal. Με την πολύ έξυπνη ιδέα να δώσει σε ρόλο/φωνή σε κάθε συναίσθημα του πρωταγωνιστή (James LaBrie) που είναι σε κώμα μετά από ένα ατύχημα με το αμάξι του, το οποίο προήλθε υπό περίεργες συνθήκες. Με ονειρικό cast τραγουδιστών που περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τους Devon Graves, Mikael Akerfeldt, Eric Clayton, Devin Townsen, Mike Baker το αποτέλεσμα είναι καθηλωτικό και μεταξύ των καλύτερων progressive metal άλμπουμ της προηγούμενης δεκαετίας (και γενικώς).

---

#2

Summary

Alter Bridge – One Day Remains

Η γέννηση μιας μεγάλης αγάπης που κρατάει ως και σήμερα.

Μάλιστα, το συγκεκριμένο, πρώτο βήμα στη δισκογραφία των Alter Bridge έχει ανέβει πάρα πολύ μέσα μου με τα χρόνια, καθώς τα τραγούδια του έχουν αποδειχθεί όχι απλώς αναλλοίωτα στο χρόνο, αλλά με την αξία τους να βαίνει όλο και μεγαλύτερη.

Συνθετικά είναι το μόνο άλμπουμ που αποτελεί αποκλειστικά προσωπική υπόθεση του Mark Tremonti, αλλά ακόμα κι έτσι ο Myles Kennedy βάζει την τεράστια ερμηνευτική σφραγίδα του και απογειώνει κάθε τραγούδι.

Από το αναντίρρητο hit του “Open Your Eyes” με το μεγάλο sing along σημείο (όσοι το έχουν βιώσει σε συναυλίες τους το έχουν δει), ως το φορτισμένο “Broken Wings” που συνεχίζει να είναι ένα από τα πέντε αγαπημένα μου τραγούδια των Alter Bridge. Κι από τα heavy και uplifiting “Metallingus” και “One Day Remains” ως τα υπέροχα εσωστρεφή “Burn It Down” και “Shed My Skin” όπου ο Myles καταθέτει ψυχή και φτάνει την φωνή του σε σημεία που πλέον ο χρόνος δεν του επιτρέπει να πάει. Υπάρχει το τόσο ξεχωριστό “In Loving Memory”, όπου ο Mark πραγματεύεται με έναν συγκινητικό τρόπο την απώλεια της μητέρας του και το επικό κλείσιμο του “The End Is Near”, που αναδείχθηκε ακόμα περισσότερο μετά από πολλά χρόνια όταν αποδόθηκε συνοδεία ορχήστρας. Όλα είναι τέλεια φτιαγμένα για όποιον θέλει hard rock που ξέρει το χτες και κοιτάζει το σήμερα.

Με ένα τρομερά σφιχτοδεμένο rhythm section, με έναν κιθαρίστα που έχει όλο το πακέτο (σύνθεση, προσωπικότητα, riff, solo) κι έναν από τους καλύτερους σύγχρονους rock ερμηνευτές (για μένα τον καλύτερο) στην ακμή του.

Δοθείσης ευκαιρίας θα προσθέσω και κάτι που αφορά αυτό εδώ το φόρουμ και ενδεχομένως κάποια παιδιά που είναι πολλά χρόνια εδώ. Εξ όσων μπορώ να θυμάμαι (πάνε και σχεδόν 20 χρόνια) υπήρξε μια αναφορά μου στο βίντεο του “Broken Wings” η αφορμή για να μπει στις μουσικές μας κουβέντες πιο ενεργά ένας ωραίος τύπος που τον έλεγαν dazmaniak. Λίγο καιρό αργότερα προέκυψε μια εποχή που όλοι περιμέναμε τις προτάσεις του στο thread των alternative κυκλοφοριών, μαθαίνοντας πολλά ωραία πράγματα στην ώρα τους. Ο daz ήταν εξαρχής(και είναι) μεγάλος οπαδός του Myles, του Tremonster και των Alter Bridge κι αυτοί με κάποιο τρόπο τον έφεραν εδώ κάποτε… Μήπως να τον φέρω ξανά εδώ;

---

#1

Summary

Pain Of Salvation – Be

Υπάρχει μια κατηγορία δίσκων που ξεπερνάνε το όριο του όποιου αισθητικού κριτηρίου και με κάνουν να νιώθω ότι εισπράττω κάτι παραπάνω από αυτούς. Σε αυτή την κατηγορία ανήκει το “Be”, ένα άλμπουμ από το οποίο νιώθω ότι συνεχώς έχω κάτι να μάθω.

Ο Daniel Gildenlow είναι γενικότερα τέτοιος καλλιτέχνης και κυρίως άνθρωπος. Έχει μια φιλοσοφία ζωής, μια αναζήτηση γνώσης και ένα ταλέντο στο να μετατρέψει τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου σε τέχνη/μουσική/τραγούδια, που σχεδόν πάντα νιώθεις ότι έχει κάτι ενδιαφέρον και χρήσιμο να πει. Αναμενόμενα, το “Be” να αποτελεί το μεγαλύτερο «διδακτικό του έργο» υπό τη λογική του ότι το συνέθεσε για να το παρουσιάσει σε παραστάσεις που θα παρακολουθούσαν ομάδες μαθητών από σχολεία της Σουηδίας, στα πλαίσιο ενός ευρύτερου εκπαιδευτικού, πολιτιστικού προγράμματος.

Ναι, το “Be” πρωτοπαρουσιάστηκε σε μαθητές, έχοντας ως προϋπόθεση να περιλαμβάνει κάποια κλασσικά μουσικά όργανα μαζί με την μπάντα. Ο Daniel δεν ήθελε να παρουσιάσει απλώς κάποιες νέες εκδοχές των τραγουδιών των Pain Of Salvation, κι ως τελειομανής που είναι κάθισε κι έγραψε νέες μουσικές για να αποδωθούν από την μπάντα και μια μίνι ορχήστρα κι ένα υπέρ-πολύπλοκο concept γύρω από τη σχέση Θεού κι ανθρώπου, το οποίο δεν κρίνω σκόπιμο να μπω στη διαδικασία να περιγράψω. Παραπέμπω όποιον θέλει και μπορεί να βρει το booklet του DVD που περιλαμβάνει τη ζωντανή εκτέλεση του “Be” (πριν ολοκληρωθεί ή βγει ο κανονικός δίσκος). Η ανάλυση, η προσέγγιση και οι αναφορές που παραθέτει μοιάζουν περισσότερο με έργο διδακτορικής διατριβής παρά με ένα μουσικό άλμπουμ. Και παραπέμπω σε μια πολύ ενδιαφέρουσα και δομημένη ανάλυση εδώ.

Δεν είναι όμως μόνο το στιχουργικό κομμάτι που καθιστά το “Be” ξεχωριστό. Και μουσικά, και υφολογικά και σε όλους τους τομείς το “Be” είναι τέλειο στα αυτιά μου. Ναι, ακόμα και στις υπερβολές του. Τόσο ανθρώπινο, και ταυτόχρονα τόσο Θεϊκό, όπως τα θέματα με τα οποία καταπιάνεται. Ένα πραγματικό έργο τέχνης που υπερβαίνει τα στενά μουσικά πλαίσια και θα ήθελα πολύ να δω να αποδίδεται ζωντανά κάποια στιγμή όπως θα του άξιζε. Για να το βιώσω και με αυτό τον τρόπο.

Teach me of the forest, teach me of the trees

Teach me anything as long as you teach me

Teach me of the ocean, teach me of the sea

Teach me of the Breathe and BE

[Miss_Machine]

Τελικά την πάτησα πολύ άσχημα γιατί γκρίνιαζα για το 2004 αλλά το κατάφερα κι εν τέλει στο πρώτο ξεδιάλεγμα, το 2005 με έχει αφήσει με 101 δίσκους να θέλω να πω πολλά για αυτούς. Υποθέτω όσο πλησιάζουμε στα χρόνια που άκουγα σύγχρονα μουσική θα γίνεται αυτό. Στο θέμα μας όμως, 2004, μια υπέροχη και πληθωρική χρονιά για τα μουσικά μου γούστα. Πάμε να δούμε τι είχαμε.

Ηρωική πεντάδα:

1. Green Day - American Idiot

“Δεν υπάρχουν δίσκοι μετά το 2000 που να είναι πανανθρώπινης αξίας”. Η τριάδα των Green Day, στην κανονική αλλά και την Simpson μορφή της γελάει σπασμωδικά με έναν από τους πιο αναγνωρίσιμους δίσκους της pop κουλτούρας. Μια πρωτογενής επανάσταση των παιδιών των προαστίων (είμαι ένα από αυτά), του άγχους του να πετύχεις την επανάσταση και του κενού που έρχεται όταν βλέπεις πως δεν έχει αξία και προσαρμόζεσαι ξανά στη νόρμα. Σίγουρα δεν έχω γραμμένους τους στίχους του Jesus Of Suburbia επάνω στη βιβλιοθήκη μου από τότε. Σίγουρα δεν έχω στίχους του Whatshername τατουάζ. Σίγουρα (όντως) έχω σταματήσει να κάνω αστεία με το Wake Me Up When September Ends - σήμερα όμως είναι πρώτη Σεπτέμβρη, χμ. Σίγουρα δεν έχω δακρύσει κάπου μέσα μου με το Give Me A Novacaine που γράφτηκε 13 Ιουνίου, στα γενέθλιά μου κι ενώ είμαι διαγνωσμένη με χρόνιες ημικρανίες από την ηλικία των οκτώ (τη χρονιά που βγήκε ο δίσκος δηλαδή). Σίγουρα δεν έχω αναμνήσεις από τη διαφήμισή τίτλων αρχής του One Tree Hill στο σταρ να παίζει το Boulevard Of Broken Dreams. Το American Idiot δεν είναι δίσκος, είναι η ιδέα της παγίδας του αμερικάνικου ονείρου και του καπιταλισμού.

2. My Chemical Romance - Three Cheers For Sweet Revenge

Τους My Chemical Romance τους ανακάλυψα σύγχρονα με τον επόμενο, απόλυτο δίσκο τους - να μην έχεις μισή αμφιβολία ότι θα κατσικωθεί στην κορυφή μου το 2006 και θα γράψω διθυράμβους για αυτό. Γύρισα όμως φυσικά ένα βήμα πίσω να ανακαλύψω τι είχε προηγηθεί. Είναι ο δίσκος που ξεκινάει με το Helena, αν είναι δυνατόν. Είναι ο δίσκος που άφησε μουσική παρακαταθήκη για την Corpse Bride του Burton. Ατέλειωτες στιγμές εφηβικής κλάψας και συντροφιάς σε αυτή τη σκληρή πορεία. It’s not a fashion statement, it’s a deathwish - αυτοπεριγραφικά.

3. Isis - Panopticon

Η σχέση μου με τους Isis είναι βαθιά προσωπική και φιλοσοφική. Κάθε δευτερόλεπτο μουσικής τους με συνθλίβει υπαρξιακά, και φυσικά έχουν αποτελέσει πάγια συντροφιά μου τις εποχές που ως φιλόδοξη εγκληματολόγος μελετούσα μεθόδους σωφρονισμού και την πανοπτική ιδέα των Fouccault και Bantham. Οι Isis έχουν πάρει και μεταφέρει τόσο διαλοεμένα αφαιρετικά αυτή την ιδέα, αυτό τον τρόπο ότι συνεχώς κάποιος σε παρακολουθεί, σε ένα, δεύτερο σερί αριστούργημα.

4. The Dillinger Escape Plan - Miss Machine

Μα κανείς να μην το περίμενε ότι θα έχω τον δίσκο από τον οποίο έχω πάρει το όνομά μου στην πεντάδα; Η στιγμή που οι Dillinger γίνονται αρκετά προσβάσιμοι για να τους καταλάβεις και να γυρίσεις πίσω, αλλά όχι τόσο ώστε να τους θεωρήσεις πραγματικούς ανθρώπους. Θεωρώ μεγάλη τύχη να έχουμη ζήσει στη ζωή μας παράλληλα με μπάντες σαν αυτούς και τους προηγούμενους. To Miss Machine είναι ένας δίσκος που έχει καταφέρει τα πάντα χωρίς πολλή προσπάθεια, είναι απλά πράγματι, τόσο καλό και βάζει μετά τα πρώτα σοβαρά θεμέλια, το ισόγειο για την πολυόροφη πολυκατοικία της διάνοιας του Greg Pucciato.

5. Slipknot - Vol. 03: The Subliminal Verses

Ε λίγο έλεος κάπου με τις αναμνήσεις αυτή τη χρονιά. Στη λίστα με τους πρώτους μεταλ δίσκους που άκουσα έβερ, το Volume 3 είναι πια ένας αγαπημένος και κλασικός αδυσώπητος χαμός. Είναι η μπάντα και ο δίσκος που ταν νέα παιδιά που ενδιαφέρονται για τη μουσική μας ακουνε πρώτο ως κλασικό αλλά όχι τόσο μακριά από αυτους χρονικά. Κομμάτια ένα κι ένα, να διαλέξεις τι, ένα Vermillion που σε κάνει να κλαις σαν μωρό με πονόδοντο, ζωντανές εκτελέσεις που έχουν χαραχθεί στη συλλογική μνήμη του μεταλλά του σήμερα ως εμπειρία ζωής. Δηλώνω αθεράπευτα maggot μέχρι και σήμερα.

The rest of the roaring 20ies:

6. Converge - You Fail Me

Σταθερή ανοδική πορεία για μια από τις καλύτερες μπάντες της χιλιετίας, μπορεί να είχαν να τα βάλουν με ισχυρούς δαίμονες, και μόν η πυάρξη του ομώνυμου κομματιού τους στέλνει απευθείας στην καρδιά, σαν χτύπημα ανεπανόρθωτο. Θα αρχίσω πάλι να θυμάμαι το live και να κλαίω.

7. Franz Ferdinand - Franz Ferdinand

Ντεμπούτο αποκάλυψη για το alternative rock, δεν υπάρχει μισό κομμάτι λάθος, εύκολη αναζήτηση δίσκου όταν ετοιμάζεσαι πριν την έξοδο και θες να νιώσεις καλά. Απίστευτα υποτιμημένη μπάντα στη χώρα μας κι ας μάστιζαν τα κομμάτια τους το ραδιόφωνο αδυσώπητα.

8. Nightwish - Once

Δίσκος και μπάντα ζωής που έστρωσε το δρόμο για πολλά, ίσως όλα τα ακούσματά μου. Η τελευταία δισκογραφική εμφάνιση της μεγαλοπρεπούς Tarja μαζί με τους Nightwish με την προσθήκη του συγκλονιστικού live του End Of An Era, το Once είναι κι αυτό κολοσσός στη δημιουργία της προσωπικότητάς μου. Όλα αρχίζουν και τελειώνουν έξω από τηδική μας πραγματικότητα, σε ένα έπος πέραν διαστάσεων και ερμηνευτών, το Ghost Love Score.

9. Rise Against - Siren Songs Of The Counter Culture

Η μοναδική μπάντα που έχω απωθημένο να δω ζωντανά, καθώς με κατακλύσουν τα συναισθήματα πως υπάρχει ακόμη ζωή και συνέχεια. Ειδικά εφόσον το πρώτο κομμάτι τους που άκουσα ποτέ ήταν το Give It All. Και όταν το Swing Life Away είναι στο μυαλό μου μόνιμο soundtrack της σχέσης με τους φίλους μου.

10. Avril Lavigne - Under My Skin

Σοκαριστική απουσία αυτής της δισκάρας από τις λίστες, ίσως επειδή τα κοριτσόπουλα είμαστε λιγότερα και τα αρσενικά αρνούνται να παραδεχτούν τι έκανε τούτο εδώ το μικροσκοπικό ξανθό τέρας στην παγκόσμια μουσική. Μετά την παγκόσμια επιτυχία του ΣΚΕΤΕΡ ΜΠΟΗ και τον πρώτο δίσκο της Avril, έρχεται να χτυπήσει με έναν ακόμη καλύτερο. Το Under My Skin αποτελείται αποκλειστικά από hit κομματάρες, συμμετοχή του Ben Moody των Evanescence, και ιδανική συνταγή για αντιδραστικά προέφηβα κορίτσια. Αμετανόητο είδωλο που μας έβγαλε ασπροπρόσωπα έτσι όπως προχωράει και διατηρείται μέχρι και σήμερα.

11. Bad Religion - The Empire Strikes First

To punk rock συνεχίζει ακάθεκτο στη λίστα, νούμερο δεκατρία στη σειρά για τους Bad Religion και ήταν και το τυχερό. Το Empire Strikes First σηματοδοτεί μια τρανή επιστροφή, δε σταματάει σε τίποτα, και περιέχει ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια τους, Boot Stamping On A Human Face Forever.

12. Pain Of Salvation - Be

Όπως ανέφερα ήδη το Be εμένα λίγο με έχασε απλά γιατί έτυχε να μην το ακούσω τόσο και όπως έχουμε καταλάβει, έπιασα τους pain of salvation όταν βγάλανε το scarsick, γύρισα στα 4 πρώτα, μετά βγήκανε τα road salt και δεν έδωσα στο Be το χρόνο που του άρμοζε. Το εκτιμώ με τα χρόνια στην αναλλοίωτη αξία του αλλά δε μεγάλωσε μαζί μου δυστυχώς. Παραμένει αριστούργημα.

13. Mastodon - Leviathan

Το αδικεί η θέση του εδώ ίσως, θα προσπαθήσω να εξιλεωθώ γιατί η θέση εξωφύλλου του ανήκει αδιαμφισβήτητα. Έχω άλλους δίσκους που αγαπώ σπασμωδικά και περισσότερο από τους Mastodon, αλλά όπως είπε και ο Outshined, to riff του Blood And Thunder ρε φίλε. Αδιανόητη αρχή για δίσκο.

14. Clutch - Blast Tyrant

Ασταμάτητο πάρτυ στην ασταμάτητα fell good μπάντα. Έχω δει τους Clutch άνω των πέντε φορών, τα κομμάτια του Blast Tyrant πάντα λάμπουν και στέλνουν τη διάθεση στα΄υψη. Η φωνάρα του Neil Fallon ντύνει τα πάντα με ένα στρώμα αγνού πάθους, για να μην πω άλλη λέξη. Bang bang, bang bang.

15. The Used - In Love And Death

Έπαθα μεγάλο κακό την πρώτη φορά που άκουσα το I Caught Fire. μεγαλύτερο όταν άκουσα όλο το δίσκαρο των The Used και μετά έγιναν από τους πολύ αγαπημένους μου. Μπορεί το In Love And Death να σηματοδοτεί μια πολύ δίσκολη προσωπική περίοδο για τον Bert McCracken από την οποία πλεόν έχει βγει νικητής και advocate, δεν παύει να σημαδεύει την ψυχή μου και να αποτελεί από τις πρώτες επιλογές μου όταν θέλω να ακούσω κάτι σχετικό.

16. Cult Of Luna - Salvation

Η σωτηρία ήρθε εδώ, εδώ άρχισαν και τελείωσαν όλα, ένα είδος μουσικής που έμελλε να γίνει το αγαπημένο μου έκατσε και γιγαντώθηκε τα πόδια αυτών των υπέροχων Σουηδών. Η μουσική και το work ethic των Cult Of Luna πραγματώνεται σε ένα τεράστιο δίσκο, μεγαλύτερο από όσο μπορούσαν τότε να καταλάβουν. Και συγκλονιστικά, έγραψαν πολλούς καλύτερους.

17. Yob - The Illusion Of Motion

Θα ξαναπώ ότι η εμπειρία αγάπης προς τους Yob είναι κάτι που δεν γίνεται να περιγραφεί με λέξεις όπως του αρμόζει. Συνεχίζουν να δημιουργούν πλανήτες. Μιλήστε στο Ball Of Molten Lead αν έχετε απορίες.

18. Neurosis - The Eye Of Every Storm

Πονάει ρε Σκοτ αυτό που μας έκανες. Πονάει γιατί κάθε δουλειά των Neurosis είναι ξεχωριστή και αγαπημένη, και το συγκεκριμένο είναι αφανής ήρωας.

19. The Killers - Hot Fuss

Στον ίδιο τόνο με franz Ferdinand, ο δίσκος που έφερε στη ζωή μας το Mrs Brightside δεν έχει αγαπηθεί τόσο στην Ελλάδα αλλά δεν πειράζει. Για μένα περιέχει πολλή αγάπη και δράμα με τον μουσικό τρόπο που εκτιμώ.

20. mewithoutYou - Catch For Us The Foxes

Είναι πολύ άδικο που η μπάντα αυτή δεν είναι πια μαζί μας. Ειδικά όταν μαςέχει χαρίσει στιγμές όπως αυτή. Δέστε με και λύστε με.

A Few Words Until 55

21. Wintersun - Wintersun

Ακραίο ντεμπούτο που πήρε χίλια χρόνια για να συνεχιστεί, όχι το ίδιο καλά. Δεν μπορώ να καταλάβω όμως κανέναν άνθρωπο που λέει ότι δεν του αρέσει.

22. Arcade Fire - Funeral

Μας τα χάλασαν και αυτοί αλλά από το Funeral κι έπειτα ξεκίνησαν να χτίζουν μια αυτοκρατορία στο χώρο τους.

23. Witchcraft - Witchcraft

Η μεγάλη τους στιγμή ακόμη πλησιάζει, δεν είναι αυτή, ωστόσο είναι και αυτή αρκετά ιστορική.

24. Colour Haze - Colour Haze

Δίσκος χάσιμο, η κομματάρα Did el it στη μέση να τα διαλύει όλα με μια αδιανόητη κιθαρα.

25. Alexisonfire - Watch Out!

Χτίζουμε προς την κόρυφή για άλλη μια φορά.

26. Blackfield - Blackfield

Τα δύο πρώτα Blackfield είναι από τα καλύτερα πράγματα που έχουν βγει στην ποπ ροκ μουσική για χρόνια, χέρι Γουιλσον έχει πάνω θα μου πεις, λογικό θα πω. Όσο και να έχει μείνει το ομώνυμο κομμάτι, το Open Mind θα συνεχίζει να με στοιχειώνει για πάντα.

27. Bark Psychosis - ///Codename: Dustsucker

Post μιαμ - αυτά, δεν΄εχω κάτι άλλο να πω.

28. Jesu - Jesu

Αν θες να εξαφανιστείς για νανοσεκόντ από αυτή τη διάσταση, σίγουρα μπορείς να το καταφέρεις πάνω από μία φορές αφήνοντας το συγκεκριμένο δίσκο να παίζει.

29. The Ocean - Fluxion

Μια από τις καλύτερες μπάντες του σήμερα γεννιέται με δίσκο άκρως πειραματικό και, θα το πω, υποτιμημένο.

30. Leftover Crack - Fuck World Trade

Δύσκολες μπάντες για δύσκολους ανθρώπους, δύσκολο εξώφυλλο και μεγάλο μίσος προς την Αμερική και ότι αυτό αντιπροσωπεύει.

31. Pig Destroyer - Terrifier

Έχουν καλύτερο δίσκο; Ναι. Είναι το Terifier μια συμπαγής μάζα οργής; Πιο πολύ ναι.

32. Jimmy Eat World - Futures

Τα πρότερα δυσθεώρητα ύψη δεν τα έπιασαν, μα είναι εκπληκτικοί και εκπληκτικά γλυκούληδες.

33. Death From Above 1979 - You’re A Woman, I’m A Machine

Τι τρέλα ασταμάτητη επικρατεί στη μουσική αυτής της μπάντας;

34. Hibria - Defying The Rules

Αυτός ο δίσκος είναι πιθανό να αναζοπύρωσε τις σβησμένες μου ελπίδες για το power metal.

35. Ayreon - The Human Equation

Μαγευτικός, πανέμορφος και οριακά ατελείωτος δίσκος, προσωπικά τον θεωρώ το magnum opus των Ayreon, με εκπληκτικές συκεργασίες, τόσο όμορφος που δακρύζεις από χαρά στο ακουσμά του.

36. Haggard - Eppur Si Muove

Μόν δέος όταν μιλάμε για τα δύο αριστουργήματα των Haggard.

37. Ufomammut - Snailking

Χαοτικά σκοτεινή μπάντα που δεν έχει δώσει ακόμη το τελειωτικό της χτύπημα δισκογραφικά, ωστόσο είναι ήδη έτοιμη.

38. Corrupted - Se Hace Por Los Suenos Asesinos

Μια λέξη μου έρχεται στο μυαλό όταν κάποιος βρεθεί αντιμέτωπος με το άκουσμα του: ΒΟΗΘΕΙΑ.

39. Within Temptation - The Silent Force

Οι γλυκούληδες καλούληδες ζουμπουρλούδικοι υπέροχοι Within Temptation είναι μια μπάντα ασταμάτητη και βγάζουν τον έναν καλό δισκο μετά τον άλλο, συνέχεια.

40. Good Charlotte - The Chronicles Of Life And Death

Είπε κανείς… I Just Wanna Live;

41. Fates Warning - FWX

Κατά τη γνώμη μου οι Fates Warning δεν έριξαν ποτέ την ποιότητά τους σε ότι έβγαλαν και το FWX αποτελεί τρανό παράδειγμα.

42. Heaven Shall Burn - Antigone

Έχω ξαναπεί ότι το Antigone ήταν από τους πρώτους δίσκους που μου δάνεισαν ποτέ να ακούσω. Φυσικά επειδή ήμουν νιάνιαρο, δεν τον εκτίμησα αμέσως, εκτίμησα όμως το κονσεπτ του και αυτό με έκανε να γυρίσω γρήγορα πίσω σε αυτόν για επανακρόαση, κι έτσι γεννήθηκε η σχέση μου με το metalcore το πατροπαράδοτο.

43. Sleepytime Gorilla Museum - Of Natural History

Τα έχω ξαναπεί για αυτή εδώ τη μπαντάρα, ακούστε τους χθες.

44. Pagan Altar - Judgement Of The Dead

Τόνοι ποιοτικής επικίλας που δεν αρμόζει να μένει αχαρακτήριστη.

45. Eminem - Encore

Ο ασπρουλιάρης τα δίνει όλα.

46. Anastacia - Anastacia

Θυμόμαστε τι ιερό τέρας υπήρξε η Anastacia στα χρόνια της ακμής της; Δεύτερη φορά που την υποστηρίζω, στον ίσως πιο σημαντικό δίσκο της.

47. Hawthorne Heights - The Silence In Black And White

Ζω για όλα τα memes και τα αστεία γύρω από το Ohio is for lovers.

48. mclusky - The difference Between Me And You Is That I’m Not On Fire

Κλαψ λύγμ στη δευτέρα, καθόλου τύψεις.

49. Church Of Misery - The Second Coming

Τα γιαπώνια της καρδιάς μου που συντρόφευσαν όλα τα αναγνώσματα για serial killers όταν υπήρξα σε αυτή τη φάση.

50. Underoath - They’re Only Chasing Safety

Γιατί ο κόσμος δεν αγάπησε περισσότερο τους Underoath στην ώρα τους;

51. Sunn O))) - White2

Εννοείται ότι οι Sunn είναι love it or hate it project, εννοείται, εμφανώς από τις λίστες μου είμαι στην πρώτη κατηγορία.

52. Incubus - A Crow Left Of The Murder

Ο καλύτερος τίτλος της λίστας, ο δεύτερος καλύτερος των Incubus.

53. Skyclad - A Semblance Of Normality

Μας έχει απογοητεύσει ποτέ αυτή η μπαντάρα; ποτέ.

54. These Arms Are Snakes - Oxeneers Or The Lion Sleeps When Its Antelope Go Home

Μακάρι να υπήρχαν ακόμη, πολλά μακάρι.

55. Chevelle - This Type Of Thinking (Could Do Us In)

Αλλο ένα υποτιμημένο άλογο για την κούρσα μας και για να κλείσει η λίστα.

Bonus - photodump από την προσωπική μου συλλογή:

[Sofa_King]

συννεφιασμένη Παρασκευή…

1	Saxon	Lionheart
2	Ayreon	The Human Equation
3	Probot	Probot
4	Evil Masquerade	Welcome to the show
5	Feinstein	Third Wish

Εξωφυλλο

[Dr.Feelgood]

@Miss_Machine

34. Hibria - Defying The Rules

Αυτός ο δίσκος είναι πιθανό να αναζοπύρωσε τις σβησμένες μου ελπίδες για το power metal.

Μια από μένα στη δεσποινίδα εκεί απέναντι!

Και Βραζιλιάνοι, να μην το ξεχνάμε αυτό. Άλλο βέβαια, ότι μετά το ντεμπούτο χάθηκε η μαγεία κ’ έπεσε η έμπνευση.

[Vicky_incufan]

@Miss_Machine

52. Incubus - A Crow Left Of The Murder

Ο καλύτερος τίτλος της λίστας, ο δεύτερος καλύτερος των Incubus.

@Miss_Machine

55. Chevelle - This Type Of Thinking (Could Do Us In)

Αλλο ένα υποτιμημένο άλογο για την κούρσα μας και για να κλείσει η λίστα.

Αγαπημένο!

[Silent_Winter]

Αυτό που θυμάστε, μες στις άκρες, 50 κυκλοφορίες για 1 χρονιά μπορεί να με στείλει αδιάβαστη! 50 ( ! ), ρε μαν μου, έχω ακούσει σε όλη μου τη ζωή (εντάξει, υπερβάλλω, 500 θα 'ναι) και ζήτημα είναι να θυμάμαι πιο έντονα τις 5 από κάθε χρονιά! Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν έχω αφιερώσει ατέλειωτες ώρες σε μουσικές ακροάσεις. Έχω αρχίσει να απογοητεύομαι πλέον.