συννεφιασμένη Παρασκευή…
| 1 | Saxon | Lionheart |
|---|---|---|
| 2 | Ayreon | The Human Equation |
| 3 | Probot | Probot |
| 4 | Evil Masquerade | Welcome to the show |
| 5 | Feinstein | Third Wish |
Εξωφυλλο
32 Likes
Μια 
από μένα στη δεσποινίδα εκεί απέναντι!
Και Βραζιλιάνοι, να μην το ξεχνάμε αυτό. Άλλο βέβαια, ότι μετά το ντεμπούτο χάθηκε η μαγεία κ’ έπεσε η έμπνευση.
Αυτό που θυμάστε, μες στις άκρες, 50 κυκλοφορίες για 1 χρονιά μπορεί να με στείλει αδιάβαστη! 50 ( ! ), ρε μαν μου, έχω ακούσει σε όλη μου τη ζωή (εντάξει, υπερβάλλω, 500 θα 'ναι) και ζήτημα είναι να θυμάμαι πιο έντονα τις 5 από κάθε χρονιά! Θα ήταν ψέμα αν έλεγα ότι δεν έχω αφιερώσει ατέλειωτες ώρες σε μουσικές ακροάσεις. Έχω αρχίσει να απογοητεύομαι πλέον.
12 Likes
Μια χαρά είσαι.
3 Likes
Προσωπικά δε θυμάμαι τίποτα, κάθομαι και ψάχνω κάθε χρονιά τι έχει κυκλοφορήσει, για αυτό μου έχουν ξεφύγει και κυκλοφορίες που αν τις θυμόμουν θα χτύπαγαν 5άδα. Απλά κάποιες ίσως είναι πιο “ψαγμένες” για να τις βρω στα μέρη που ζητώ συμβουλές για τις χρονολογίες των κυκλοφοριών.
8 Likes
Δεν ξέρω να βάλω πεντάδα για 2004. Σίγουρα όμως θα έβαζα δύο δίσκους που με σημάδεψαν. Contraband από Velvet Revolver και American Idiot από Green Day.
1 Like
Ελπίζω οι στίχοι να είναι γραμμένοι σωστά τουλάχιστον!!
1 Like
Και δυο μονο μπορεις να βαλεις… εχει ξαναγινει…
3 Likes
2004 λέμε
30 Likes
τί λιώσιμο έχει φάει αυτό το panopticon και να μου λένε φίλοι τι τους βρίσκεις και να μου γυρίζει το άντερο…
1 Like
Ειναι το τραγουδι backfield απο τους backfield ενα από τα καλύτερα κομμάτια που ακουσατε ποτε;
Είναι.
Προσωπικά με σημαδεψε την περίοδο αυτη στην προσωπική μου ζωη.
3 Likes
ήταν.
τώρα δεν είναι σίγουρα…
το σοκ όμως ήταν οταν τους άκουσα λαιβ την πρώτη φορά για τον δίσκο αυτό και το αποτέλεσμα είναι τέρμα δυναμικό που ανεβάζει το λεβελ των συνθέσεων 10 σκαλιά πάνω.
Αν θυμάμαι καλά ήταν blackfield support σε porcupine tree…τί να λέμε τώρα ο βλαμμένος έπαιζε 4 ώρες σχεδόν…
2004
Δαιμονίζομαι ώστε να μην ασχοληθώ με τα κοσμικά εκείνης της χρονιάς. Μιας χρονιάς που μας στέρησε τούτον εδώ στις 8 Δεκεμβρίου,
ενώ μετά από 5 μέρες έλαβε χώρα αυτό το χωρίς λόγια λαιβ :
Ανατριχίλα…
5. Bring Me the Horizon - This Is What the Edge of Your Seat Was Made For
Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Με την καλή έννοια πάντα γιατί τα παιδιά από το Σεφιλντ δεν χαμπαριάζουν γρι από αυτά. Ακολουθούν 19 χρόνια όπου από το deathcore/mathcore φτάσαμε στο pop/electronic rock (ένα τσιγάρο δρόμος), αλλά αυτό το πρώτο πόνημα όσο άγουρο ή χύμα και αν ακούγεται είναι το πρώτο κλάμα της νέας γενιάς.
4. Pig Destroyer - Terrifyer
To Grindcore στα όρια του μελωδικού μεινστριμ. Αστειεύομαι προφανώς. Ο δίσκος όμως όχι. Ηχητική επίθεση και άλλα κλισέ, όλα επαληθεύονται. 21 τραγούδια, 32 λεπτά, προφανώς και δεν μιλάμε για progressive δίσκο, ίσως και να μιλάμε. Με κάποια πιο προοδευτική έννοια.
3. The Haunted - rEVOLVEr
Ή αλλιώς η μεγάλη επιστροφή του ασώτου υιού. 4 στα 4. No copromise και 99 να είχε μόνο θα έφτανε, αλλά αυτό πάει και πιο βαθιά. Peter μας έλειψες. Όλη η αυτή η τρέλα του, η ατσουμπαλοσύνη στους στίχους και στις κραυγές, το θρας σε μία μη θρας εποχή, οι τρελοί του χωριού. Ραντεβού σε 2 χρόνια με ακόμη ένα έργο τέχνης.
2. Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses
Ε δεν περιγράφω άλλο…
(δεν έχω ταυτιστεί περισσότερο με στίχο σε συναυλία, αναβλητικότητα αγάπη μου μας πήρανε χαμπάρι…
My end
It justifies my means
All I ever do is delay
My every attempt to evade
The end of the road and my end
)
1. Green Day - American Idiot
To πανκ που δεν ήξερε ο κόσμος ότι χρειάζονταν. Εντάξει δεν είναι όλα ρόδινα, απαλά και πουπουλένια, αλλά ποιος ασχολείται. Άλμπουμ που περιέργως πως κλείνει τον κύκλο που άνοιξαν οι Offspring και οι Bad Religion. To Nevermind της δεκαετίας?
Εξώφυλλο της Χρονιάς
(δεν ξέρω πως αλλά έμεινε εκτός 5αδας, ώρα για εξιλέωση)
Mastodon - Leviathan
34 Likes
Έχει χαλάσει το πληκτρολόγιο στην φυλακή?
4 Likes
Εκείνοι, είναι 
Mark Lanegan - Bubblegum
The Roots - The Tipping Point
Faithless - No Roots
Mayhem - Chimera
The Ruins of Beverast - Unlock The Shrine
32 Likes
2004
(Η χρονιά του Euro. Η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η χρονιά που το καφενείο στο χωριό εκσυγχρονίστηκε κι άρχισε να σερβίρει και πίτσα, ενόσω βλέπαμε την τελετή έναρξης των ΟΑ. Η χρονιά του -sic- ελληνικού ονείρου λίγα χρόνια πριν την πτώση)
1. Isis – Panopticon
Αποτελεί - και πολύ καλά κάνει - συνέχεια του Celestial και του Oceanic, η μπάντα συνέχισε τον ποιοτικό post ήχο της και μας πρόσφερε άλλο ένα διαμάντι. Άλμπουμ που απολαμβάνεις καλύτερα στην ολότητά του.
2. Orphaned Land – Mabool
Είμαι φαν του concept της ενότητας εθνών και θρησκειών που προωθούν οι Orphande Land και του τρόπου με τον οποίο το μετουσιώνουν σε μουσική. Το Mabool είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα γραφής τους και πάντα ακούγεται με ενδιαφέρον. Ξεπέρασαν κάθε στερεότυπο για το τι μπορεί να θεωρηθεί metal και το έμπλεξαν όμορφα με το oriental στοιχείο.
3. Pain of Salvation – BE
Άλλη μία στιγμή που μία μέταλ μπάντα ξεπέρασε στεγανά και μας χάρισε κάτι όμορφο. Με πολύ ιδιαίτερη θεματολογία, με ιδιαίτερα παιξίματα και εμπλοκή πιο ανατολίτικων έγχορδών, με την απίστευτη φωνή του Daniel Gildenlow, έφτιαξαν κάτι μελαγχολικό, μελωδικό και τόσο progressive όσο χρειάζεται.
4. My dying Bride - Songs of Darkness, Words of Light
Ένα από τα άλμπουμ όπου ο ήχος τους έγινε πιο σύγχρονος, πιο σταθερός, πιο συμπαγής. Οι My Dying Bride έδειξαν τι είναι και το συνέχισαν με τραγούδια που δεν γράφτηκαν για να ξεχαστούν. Το εξώφυλλο είναι από αυτά που κρύβεις το cd για να μην το δει η μαμά σου. Αν δεν απατώμαι, έχω πετύχει πολλές φορές απομιμήσεις του. Αξίζει συνεπώς την ψήφο της εβδομάδας.
5. Neurosis - The Eye of Every Storm
Ένα άλμπουμ που άκουσα και ξανάκουσα. Στιγμές post ξεσπασμάτων, ηρεμίας που ακολουθείται από ένταση, στίχοι που περιγράφουν γκρίζα όνειρα.
Θα το βάλω πέμπτο, καθώς το θεωρώ μεν πολύ καλό άλμπουμ, έχω ξενερώσει από τον Scott και τη συμπεριφορά του. Καθώς πιστεύω πως όσο μα όσο ν’ αγαπάς ένας είδος μουσικής κι ένα άλμπουμ που το εκπροσώπησε επάξια και ανεπανάληπτα, οι κακές συμπεριφορές, αυτές που αφήνουν πίσω τους ανθρώπους πληγωμένους, πρέπει να εκλείπουν από τις αγαπημένες μας μουσικές. Τα αρνητικά συναισθήματα που ο καθένας κουβαλάει μπορούν να γίνουν αφορμή για να γραφτούν σκοτεινά και μελαγχολικά άσματα, αλλά οι συμπεριφορές που βλάπτουν άλλους και επαναλαμβάνονται πρέπει να γίνονται αφορμή για να ζητηθεί βοήθεια, για να παύουν να υπάρχουν θύτες και θύματα.
Honorable mentions:
Woods of Ypres - Pursuit of the Sun & Allure of the Earth
Από την εποχή που τα φωνητικά της μπάντας έκανε ο πρόωρα και άδικος χαμένος David Gold. Μελωδικό, ατμοσφαιρικό, με στίχους συμβολικούς αλλά και πιο απλούς, βγαλμένους από την ευαίσθητη ψυχή του David. Στοιχεία από όλα τα αγαπημένα είδη μέταλ, φωνητικά κάθε μορφής. Από τις μπάντες και τα άλμπουμ που εκσυγχρόνισαν τον ήχο γενικά, όπως οι Alcest και αργότερα οι Harakiri for the sky.
Green Day – American idiot
Όπως ήδη ανέφερα, είναι ένα από τα άλμπουμ που τα χάρηκα στην εποχή τους και με έφερε κοντά στον πιο ροκ ήχο. Ενώ όλα τα υπόλοιπα ακούσματα που έχω παραθέσει εδώ τα ανακάλυψα μετέπειτα, όταν ασχολήθηκα με τον σκληρό ήχο, ετούτο εδώ έγινε τόσο mainstream που μας έκανε να λέμε ότι το αγαπημένο μας ξένο συγκρότημα είναι οι Green Day. Θεωρούσαμε fashion icon τον Billie Joe Armstrong, ψάχναμε παντού σωσίες του, περιμέναμε όλη μέρα πότε το MAD - που έπιανε μόνο στο ορεινό χωριό γιατί η κεραία έπιανε ορεινές συχνότητες - θα παίξει το “Boulevard of Broken Dreams”. Στα τριάντα plus, όλοι έχουμε περπατήσει αυτή τη λεωφόρο.
Χαμός και με το “Wake me up when September ends”, που για κάποιους έγινε ο ύμνος της 30ής Σεπτεμβρίου, ενώ για άλλους μας - κι επιτρέψτε μου την πολύ προσωπική σύνδεση- οι στίχοι του τραγουδιού σήμαιναν ακριβώς αυτό που έλεγαν. Το τραγούδι είχε γίνει επιτυχία ένα χρόνο αργότερα, το 2005, όταν και το άκουγα αρχές Οκτωβρίου, στο χωριό του μπαμπά, την τελευταία μου χρονιά ως αθώο γυμνασιάκι χωρίς έννοιες και προβλήματα που δεν έπρεπε να έχει ένα γυμνασιάκι. Τελικά ούτε είκοσι χρόνια δεν πέρασαν.
Rammstein - Reise, Reise
Μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια των Rammstein είναι συγκεντρωμένα εδώ. Καυστικότητα, δυναμισμός, επανάληψη ρεφρέν που μοιάζουν με συνθήματα. Σχολίασαν αρκετά πράγματα για την κοινωνία, τώρα, αν τα πίστευαν ή αν το έκαναν για να δουν αντιδράσεις, ποτέ δεν ξεδιάλυνε μέσα μου. Ωραία μελωδικά ακούσματα, γερμανικά με έντονη προφορά, κάπως παράταιρα για κάποιον που ξέρει τη γλώσσα.
31 Likes
2004
Χρονιά του Euro, των Ολυμπιακών της Αθήνας αλλά και του αήττητου της Αρσεναλάρας
Μερικές τιμητικές αναφορές
Summary
1)A Perfect Circle - eMOTIVe
2)Arcade Fire - Funeral
3)Avril Lavigne - Under My Skin
4)Clutch - Blast Tyrant
5)Damageplan - New Found Power
6)Exodus - Tempo of the Damned
7)Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
8)Incubus - A Crow Left of the Murder…
9)John Frusciante - Shadows Collide With People
10)Jimmy Eat World - Futures
11)Killswitch Engage - The End of Heartache
12)Lamb of God - Ashes of the Wake
13)Mark Lanegan Band - Bubblegum
14)Megadeth - The System Has Failed
15)Motörhead - Inferno
16)Nightwish - Once
17)Rammstein - Reise, Reise
18)Rise Against - Revolutions per Minute
19)Simple Plan - Still Not Getting Any…
20)The Cure - The Cure
21)The Hives - Tyrannosaurus Hives
22)Three Days Grace - Three Days Grace
23)U2 - How to Dismantle an Atomic Bomb
24)Velvet Revolver - Contraband
Top 5
5)The Killers - Hot Fuss
Είναι καλό μερικά πράγματα που γίνονται στο Vegas να βγαίνουν και παραέξω. Όπως για παράδειγμα οι Killers και στην προκειμένη περίπτωση το ντεμπούτο τους που για μένα είναι η επιτομή του Alt/Ραδιοφωνικού ροκ των 2000’s. Χιτάρες, πιασάρικο κλπ γνωστά όλα αυτά πλέον.
4)My Chemical Romance - Three Cheers for Sweet Revenge
Για λίγο στην εφηβεία μου είχα για βασικό άκουσμα το Pop Punk και κυρίως τα παιχνιδιάρικα και κολεγιακά συγκροτήματα (Πχ blink, sum, offspring κλπ). Μέχρι που άκουσα αυτό το άλμπουμ που σε σχέση με τα άλλα που άκουγα ήταν μαύρο και άραχνο. Μόνο και μόνο για την συντροφιά κατά την περίοδο που με έπνιγαν (χαζά) εφηβικά προβλήματα του παραχωρώ θέση στην 5αδα. Α και για το κοπάνημα στην κομματάρα Thank You For The Venom .
3)Mastodon - Leviathan
Μουσικό είδος: Mastodon. Το συγκρότημα που έσπασε την πίστα heavy metal στα 2000’s. Δυναμικό, τεχνικό αλλά κυρίως πρωτότυπο και μοναδικό. Once a decade γίνονται αυτά και αν.
2)Slipknot - Vol. 3: (The Subliminal Verses)
Σειρά της παραλίγο 11αδας απ την Iowa να περάσει στην επόμενη πίστα και απ την καθαρή οργή στο mainstream. 1ος τους δίσκος που άκουσα και για μένα (όπως και για πολλούς της γενιάς μου υποθέτω) δούρειος ίππος για να κολλήσουμε με την σκληρή μουσική. Το μελωδικό σημείο πριν το τελευταίο ρεφρέν του before i forget μουσικός και στιχουργικός οργασμός απ τους λίγους.
1)Green Day - American Idiot
Οκ πολύ φλώροι και εμπορικοί για να τολμάνε να κουβαλάν το banner πανκ μπάντας, ας πούμε το ακούω. Για πείτε όμως πόσες μπάντες του ιδιώματος έχουν γράψει έναν τόσο πιασάρικο δίσκο με ραδιοφωνικά χιτ να παίζουν όλη μέρα που όμως να τιμάει και την πανκ ιδεολογία στολίζοντας κανονικότατα την Αμερικανική κυβέρνηση και τον Bush για τα τότε γεγονότα;
Sieg Heil to the president Gasman
Bombs away is your punishment
Pulverize the Eiffel towers
Who criticize your government
Bang bang goes the broken glass, and
Kill all the fags that don’t agree
Trials by fire, settin’ fire
Is not a way that’s meant for me
Εξώφυλλο
Duh
38 Likes
2004:
#5+1+1
Wastefall - Soulrain 21
Ειδική μνεία γιατί όσο άγουρο και λιγότερο επαγγελματικό μπορεί να ακούγεται λόγω παραγωγής, καταπιάνεται με ένα δυστυχώς πάλι επίκαιρο θέμα (όταν γίνεσαι και γονέας αυτά τα γεγονότα τρυπάνε την καρδιά) αλλά κυρίως περιέχει συνθέσεις και ορμή που σπάνια συναντάς σε εγχώριο σχήμα. Σίγουρα επηρεασμένοι από PoS, αλλά με μία δική τους προσέγγιση, προσφέρουν έναν δίσκο που τα έχει όλα, που αγγίζει την ψυχή και που συνεχίζεις, ασυνείδητα, να τον αναζητάς συχνά, κάπου μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Lamb of God - Ashes of the Wake
Αν απόδομήσεις το Now you’ve got something to die for έχεις την απάντηση στο τι εστί LoG. Slayer riffing να σε μαστιγώνει, Panter-ίζουσα ενέργεια, breakdowns βγαλμένα από 90’s και τους Machine Head, λίγο Megadeth και έδεσε το γλυκό. Αν προσθέσεις και την χαρακτηριστική Randy καφρίλα και όλα αυτά τα περάσεις από ένα φρέσκοτατο και ποιοτικότο φίλτρο, τοτε το γλυκό γαμάει. Δεν γίνεται να μην έχουν μία αναφορά στην δεκαετία, είναι από αυτά τα ονόματα που άφησαν ένα σημαντικό στίγμα.
#5
Clutch - Blast Tyrant
Όπως τα έχετε πει. Rock’n’roll party, ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος του Neil και της παρέας του (μαζί με το φανταστικό ομώνυμο) με κομμάτια σημεία αναφοράς στην δεκαετία και στον ευρύτερο heavy - stoner ήχο.
#4
Orphaned Land - Mabool
Πολυσχιδές, προοδευτικό, θεατρικό, γεμάτο εξαιρετικές ιδέες, εκτελεστικά αψεγάδιαστο, με έξυπνα θέματα που είναι μαεστρικά τοποθετημένα και μπόλικη ανατολή. Α! Και το The Storm Still Rages που είναι ένα από τα πιο μεγαλειώδη κομμάτια που μπορείς να ακούσεις. Κορυφώση, σχεδόν κλαίει η κιθάρα και μαζί της και εμείς.
#3
Isis - Panopticon
Επιμένω ότι οι κορυφαίες στιγμές του Oceanic είναι άπιαστες στην δισκογραφία τους, αλλά το Panopticon είναι ένα ολοκληρωμένο διαμάντι, με μοναδική ατμόσφαιρα, μία ολότητα που αγγίζει το τέλειο. Μου άρεσαν πολύ περιγραφές παιδιών για ακροάσεις του δίσκου που τους έχουν χαραχτεί, νομίζω αυτή είναι η δύναμή του. Σε παρασέρνει ολάκερο και δεν σε αφήνει μέχρι το τέλος του Grinning Mouths. Όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές με το Panopticon και για αυτό θα παραμείνει, εκεί, αναλλοίωτο στην φθορά του χρόνου.
#2
Arcade Fire - Funeral
Αρκετά μεγάλος του έδωσα τις ακροάσεις και τον χρόνο που έπρεπε και κατάλαβα αργά το μεγαλείο του. Το πρώτο μισό με την τετραλογία του Neighborhood να δεσπόζει είναι απλά υπέροχο, είναι όμως το δεύτερο μισό που απογειώνει το album. Crown of Love, Rebellion, και φυσικά το Wake up. Μετά από αυτό όλα είναι πιο όμορφα, πιο απλά, πιο σημαντικά. True story, δοκιμάστε το.
#1
Mastodon - Leviathan
Σημείο αναφοράς σε όλο το ευρύτερο metal, μνημειώδες δημιούργημα, έφερε τους Mastodon στην κορυφή και δικαίως. Είτε μιλάμε για ιστορικά riffs, είτε για εκτελεστική δεινότητα, είτε για νέο ήχο, είτε για μεγαλείο, ε το Leviathan τα έχει όλα. Το drummimg και η κιθαριστική δουλειά είναι σε εξωπραγματικό επίπεδο, οι φωνές λειτουργούν όπως πρέπει και συνθέσεις / ροή είναι μοναδικά. Το έιχα ξαναγράψει, το κλείσιμο του Seabeast είναι ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα σημεία ever, που όπου και αν είμαι, με όποιον και αν είμαι, ότι και αν κάνω, θα μου ξεβιδώσει το κεφάλι. Είναι αρχέγονη αυτή η δύναμη που έχουν τα riffs του Leviathan.
32 Likes