Μια χαρά είσαι.
3 Likes
Προσωπικά δε θυμάμαι τίποτα, κάθομαι και ψάχνω κάθε χρονιά τι έχει κυκλοφορήσει, για αυτό μου έχουν ξεφύγει και κυκλοφορίες που αν τις θυμόμουν θα χτύπαγαν 5άδα. Απλά κάποιες ίσως είναι πιο “ψαγμένες” για να τις βρω στα μέρη που ζητώ συμβουλές για τις χρονολογίες των κυκλοφοριών.
8 Likes
Δεν ξέρω να βάλω πεντάδα για 2004. Σίγουρα όμως θα έβαζα δύο δίσκους που με σημάδεψαν. Contraband από Velvet Revolver και American Idiot από Green Day.
1 Like
Ελπίζω οι στίχοι να είναι γραμμένοι σωστά τουλάχιστον!!
1 Like
Και δυο μονο μπορεις να βαλεις… εχει ξαναγινει…
3 Likes
2004 λέμε
30 Likes
τί λιώσιμο έχει φάει αυτό το panopticon και να μου λένε φίλοι τι τους βρίσκεις και να μου γυρίζει το άντερο…
1 Like
Ειναι το τραγουδι backfield απο τους backfield ενα από τα καλύτερα κομμάτια που ακουσατε ποτε;
Είναι.
Προσωπικά με σημαδεψε την περίοδο αυτη στην προσωπική μου ζωη.
3 Likes
ήταν.
τώρα δεν είναι σίγουρα…
το σοκ όμως ήταν οταν τους άκουσα λαιβ την πρώτη φορά για τον δίσκο αυτό και το αποτέλεσμα είναι τέρμα δυναμικό που ανεβάζει το λεβελ των συνθέσεων 10 σκαλιά πάνω.
Αν θυμάμαι καλά ήταν blackfield support σε porcupine tree…τί να λέμε τώρα ο βλαμμένος έπαιζε 4 ώρες σχεδόν…
2004
Δαιμονίζομαι ώστε να μην ασχοληθώ με τα κοσμικά εκείνης της χρονιάς. Μιας χρονιάς που μας στέρησε τούτον εδώ στις 8 Δεκεμβρίου,
ενώ μετά από 5 μέρες έλαβε χώρα αυτό το χωρίς λόγια λαιβ :
Ανατριχίλα…
5. Bring Me the Horizon - This Is What the Edge of Your Seat Was Made For
Όποιος σπέρνει ανέμους, θερίζει θύελλες. Με την καλή έννοια πάντα γιατί τα παιδιά από το Σεφιλντ δεν χαμπαριάζουν γρι από αυτά. Ακολουθούν 19 χρόνια όπου από το deathcore/mathcore φτάσαμε στο pop/electronic rock (ένα τσιγάρο δρόμος), αλλά αυτό το πρώτο πόνημα όσο άγουρο ή χύμα και αν ακούγεται είναι το πρώτο κλάμα της νέας γενιάς.
4. Pig Destroyer - Terrifyer
To Grindcore στα όρια του μελωδικού μεινστριμ. Αστειεύομαι προφανώς. Ο δίσκος όμως όχι. Ηχητική επίθεση και άλλα κλισέ, όλα επαληθεύονται. 21 τραγούδια, 32 λεπτά, προφανώς και δεν μιλάμε για progressive δίσκο, ίσως και να μιλάμε. Με κάποια πιο προοδευτική έννοια.
3. The Haunted - rEVOLVEr
Ή αλλιώς η μεγάλη επιστροφή του ασώτου υιού. 4 στα 4. No copromise και 99 να είχε μόνο θα έφτανε, αλλά αυτό πάει και πιο βαθιά. Peter μας έλειψες. Όλη η αυτή η τρέλα του, η ατσουμπαλοσύνη στους στίχους και στις κραυγές, το θρας σε μία μη θρας εποχή, οι τρελοί του χωριού. Ραντεβού σε 2 χρόνια με ακόμη ένα έργο τέχνης.
2. Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses
Ε δεν περιγράφω άλλο…
(δεν έχω ταυτιστεί περισσότερο με στίχο σε συναυλία, αναβλητικότητα αγάπη μου μας πήρανε χαμπάρι…
My end
It justifies my means
All I ever do is delay
My every attempt to evade
The end of the road and my end
)
1. Green Day - American Idiot
To πανκ που δεν ήξερε ο κόσμος ότι χρειάζονταν. Εντάξει δεν είναι όλα ρόδινα, απαλά και πουπουλένια, αλλά ποιος ασχολείται. Άλμπουμ που περιέργως πως κλείνει τον κύκλο που άνοιξαν οι Offspring και οι Bad Religion. To Nevermind της δεκαετίας?
Εξώφυλλο της Χρονιάς
(δεν ξέρω πως αλλά έμεινε εκτός 5αδας, ώρα για εξιλέωση)
Mastodon - Leviathan
34 Likes
Έχει χαλάσει το πληκτρολόγιο στην φυλακή?
4 Likes
Εκείνοι, είναι 
Mark Lanegan - Bubblegum
The Roots - The Tipping Point
Faithless - No Roots
Mayhem - Chimera
The Ruins of Beverast - Unlock The Shrine
32 Likes
2004
(Η χρονιά του Euro. Η χρονιά των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας. Η χρονιά που το καφενείο στο χωριό εκσυγχρονίστηκε κι άρχισε να σερβίρει και πίτσα, ενόσω βλέπαμε την τελετή έναρξης των ΟΑ. Η χρονιά του -sic- ελληνικού ονείρου λίγα χρόνια πριν την πτώση)
1. Isis – Panopticon
Αποτελεί - και πολύ καλά κάνει - συνέχεια του Celestial και του Oceanic, η μπάντα συνέχισε τον ποιοτικό post ήχο της και μας πρόσφερε άλλο ένα διαμάντι. Άλμπουμ που απολαμβάνεις καλύτερα στην ολότητά του.
2. Orphaned Land – Mabool
Είμαι φαν του concept της ενότητας εθνών και θρησκειών που προωθούν οι Orphande Land και του τρόπου με τον οποίο το μετουσιώνουν σε μουσική. Το Mabool είναι ένα από τα καλύτερα δείγματα γραφής τους και πάντα ακούγεται με ενδιαφέρον. Ξεπέρασαν κάθε στερεότυπο για το τι μπορεί να θεωρηθεί metal και το έμπλεξαν όμορφα με το oriental στοιχείο.
3. Pain of Salvation – BE
Άλλη μία στιγμή που μία μέταλ μπάντα ξεπέρασε στεγανά και μας χάρισε κάτι όμορφο. Με πολύ ιδιαίτερη θεματολογία, με ιδιαίτερα παιξίματα και εμπλοκή πιο ανατολίτικων έγχορδών, με την απίστευτη φωνή του Daniel Gildenlow, έφτιαξαν κάτι μελαγχολικό, μελωδικό και τόσο progressive όσο χρειάζεται.
4. My dying Bride - Songs of Darkness, Words of Light
Ένα από τα άλμπουμ όπου ο ήχος τους έγινε πιο σύγχρονος, πιο σταθερός, πιο συμπαγής. Οι My Dying Bride έδειξαν τι είναι και το συνέχισαν με τραγούδια που δεν γράφτηκαν για να ξεχαστούν. Το εξώφυλλο είναι από αυτά που κρύβεις το cd για να μην το δει η μαμά σου. Αν δεν απατώμαι, έχω πετύχει πολλές φορές απομιμήσεις του. Αξίζει συνεπώς την ψήφο της εβδομάδας.
5. Neurosis - The Eye of Every Storm
Ένα άλμπουμ που άκουσα και ξανάκουσα. Στιγμές post ξεσπασμάτων, ηρεμίας που ακολουθείται από ένταση, στίχοι που περιγράφουν γκρίζα όνειρα.
Θα το βάλω πέμπτο, καθώς το θεωρώ μεν πολύ καλό άλμπουμ, έχω ξενερώσει από τον Scott και τη συμπεριφορά του. Καθώς πιστεύω πως όσο μα όσο ν’ αγαπάς ένας είδος μουσικής κι ένα άλμπουμ που το εκπροσώπησε επάξια και ανεπανάληπτα, οι κακές συμπεριφορές, αυτές που αφήνουν πίσω τους ανθρώπους πληγωμένους, πρέπει να εκλείπουν από τις αγαπημένες μας μουσικές. Τα αρνητικά συναισθήματα που ο καθένας κουβαλάει μπορούν να γίνουν αφορμή για να γραφτούν σκοτεινά και μελαγχολικά άσματα, αλλά οι συμπεριφορές που βλάπτουν άλλους και επαναλαμβάνονται πρέπει να γίνονται αφορμή για να ζητηθεί βοήθεια, για να παύουν να υπάρχουν θύτες και θύματα.
Honorable mentions:
Woods of Ypres - Pursuit of the Sun & Allure of the Earth
Από την εποχή που τα φωνητικά της μπάντας έκανε ο πρόωρα και άδικος χαμένος David Gold. Μελωδικό, ατμοσφαιρικό, με στίχους συμβολικούς αλλά και πιο απλούς, βγαλμένους από την ευαίσθητη ψυχή του David. Στοιχεία από όλα τα αγαπημένα είδη μέταλ, φωνητικά κάθε μορφής. Από τις μπάντες και τα άλμπουμ που εκσυγχρόνισαν τον ήχο γενικά, όπως οι Alcest και αργότερα οι Harakiri for the sky.
Green Day – American idiot
Όπως ήδη ανέφερα, είναι ένα από τα άλμπουμ που τα χάρηκα στην εποχή τους και με έφερε κοντά στον πιο ροκ ήχο. Ενώ όλα τα υπόλοιπα ακούσματα που έχω παραθέσει εδώ τα ανακάλυψα μετέπειτα, όταν ασχολήθηκα με τον σκληρό ήχο, ετούτο εδώ έγινε τόσο mainstream που μας έκανε να λέμε ότι το αγαπημένο μας ξένο συγκρότημα είναι οι Green Day. Θεωρούσαμε fashion icon τον Billie Joe Armstrong, ψάχναμε παντού σωσίες του, περιμέναμε όλη μέρα πότε το MAD - που έπιανε μόνο στο ορεινό χωριό γιατί η κεραία έπιανε ορεινές συχνότητες - θα παίξει το “Boulevard of Broken Dreams”. Στα τριάντα plus, όλοι έχουμε περπατήσει αυτή τη λεωφόρο.
Χαμός και με το “Wake me up when September ends”, που για κάποιους έγινε ο ύμνος της 30ής Σεπτεμβρίου, ενώ για άλλους μας - κι επιτρέψτε μου την πολύ προσωπική σύνδεση- οι στίχοι του τραγουδιού σήμαιναν ακριβώς αυτό που έλεγαν. Το τραγούδι είχε γίνει επιτυχία ένα χρόνο αργότερα, το 2005, όταν και το άκουγα αρχές Οκτωβρίου, στο χωριό του μπαμπά, την τελευταία μου χρονιά ως αθώο γυμνασιάκι χωρίς έννοιες και προβλήματα που δεν έπρεπε να έχει ένα γυμνασιάκι. Τελικά ούτε είκοσι χρόνια δεν πέρασαν.
Rammstein - Reise, Reise
Μερικά από τα πιο γνωστά κομμάτια των Rammstein είναι συγκεντρωμένα εδώ. Καυστικότητα, δυναμισμός, επανάληψη ρεφρέν που μοιάζουν με συνθήματα. Σχολίασαν αρκετά πράγματα για την κοινωνία, τώρα, αν τα πίστευαν ή αν το έκαναν για να δουν αντιδράσεις, ποτέ δεν ξεδιάλυνε μέσα μου. Ωραία μελωδικά ακούσματα, γερμανικά με έντονη προφορά, κάπως παράταιρα για κάποιον που ξέρει τη γλώσσα.
31 Likes
2004
Χρονιά του Euro, των Ολυμπιακών της Αθήνας αλλά και του αήττητου της Αρσεναλάρας
Μερικές τιμητικές αναφορές
Summary
1)A Perfect Circle - eMOTIVe
2)Arcade Fire - Funeral
3)Avril Lavigne - Under My Skin
4)Clutch - Blast Tyrant
5)Damageplan - New Found Power
6)Exodus - Tempo of the Damned
7)Franz Ferdinand - Franz Ferdinand
8)Incubus - A Crow Left of the Murder…
9)John Frusciante - Shadows Collide With People
10)Jimmy Eat World - Futures
11)Killswitch Engage - The End of Heartache
12)Lamb of God - Ashes of the Wake
13)Mark Lanegan Band - Bubblegum
14)Megadeth - The System Has Failed
15)Motörhead - Inferno
16)Nightwish - Once
17)Rammstein - Reise, Reise
18)Rise Against - Revolutions per Minute
19)Simple Plan - Still Not Getting Any…
20)The Cure - The Cure
21)The Hives - Tyrannosaurus Hives
22)Three Days Grace - Three Days Grace
23)U2 - How to Dismantle an Atomic Bomb
24)Velvet Revolver - Contraband
Top 5
5)The Killers - Hot Fuss
Είναι καλό μερικά πράγματα που γίνονται στο Vegas να βγαίνουν και παραέξω. Όπως για παράδειγμα οι Killers και στην προκειμένη περίπτωση το ντεμπούτο τους που για μένα είναι η επιτομή του Alt/Ραδιοφωνικού ροκ των 2000’s. Χιτάρες, πιασάρικο κλπ γνωστά όλα αυτά πλέον.
4)My Chemical Romance - Three Cheers for Sweet Revenge
Για λίγο στην εφηβεία μου είχα για βασικό άκουσμα το Pop Punk και κυρίως τα παιχνιδιάρικα και κολεγιακά συγκροτήματα (Πχ blink, sum, offspring κλπ). Μέχρι που άκουσα αυτό το άλμπουμ που σε σχέση με τα άλλα που άκουγα ήταν μαύρο και άραχνο. Μόνο και μόνο για την συντροφιά κατά την περίοδο που με έπνιγαν (χαζά) εφηβικά προβλήματα του παραχωρώ θέση στην 5αδα. Α και για το κοπάνημα στην κομματάρα Thank You For The Venom .
3)Mastodon - Leviathan
Μουσικό είδος: Mastodon. Το συγκρότημα που έσπασε την πίστα heavy metal στα 2000’s. Δυναμικό, τεχνικό αλλά κυρίως πρωτότυπο και μοναδικό. Once a decade γίνονται αυτά και αν.
2)Slipknot - Vol. 3: (The Subliminal Verses)
Σειρά της παραλίγο 11αδας απ την Iowa να περάσει στην επόμενη πίστα και απ την καθαρή οργή στο mainstream. 1ος τους δίσκος που άκουσα και για μένα (όπως και για πολλούς της γενιάς μου υποθέτω) δούρειος ίππος για να κολλήσουμε με την σκληρή μουσική. Το μελωδικό σημείο πριν το τελευταίο ρεφρέν του before i forget μουσικός και στιχουργικός οργασμός απ τους λίγους.
1)Green Day - American Idiot
Οκ πολύ φλώροι και εμπορικοί για να τολμάνε να κουβαλάν το banner πανκ μπάντας, ας πούμε το ακούω. Για πείτε όμως πόσες μπάντες του ιδιώματος έχουν γράψει έναν τόσο πιασάρικο δίσκο με ραδιοφωνικά χιτ να παίζουν όλη μέρα που όμως να τιμάει και την πανκ ιδεολογία στολίζοντας κανονικότατα την Αμερικανική κυβέρνηση και τον Bush για τα τότε γεγονότα;
Sieg Heil to the president Gasman
Bombs away is your punishment
Pulverize the Eiffel towers
Who criticize your government
Bang bang goes the broken glass, and
Kill all the fags that don’t agree
Trials by fire, settin’ fire
Is not a way that’s meant for me
Εξώφυλλο
Duh
38 Likes
2004:
#5+1+1
Wastefall - Soulrain 21
Ειδική μνεία γιατί όσο άγουρο και λιγότερο επαγγελματικό μπορεί να ακούγεται λόγω παραγωγής, καταπιάνεται με ένα δυστυχώς πάλι επίκαιρο θέμα (όταν γίνεσαι και γονέας αυτά τα γεγονότα τρυπάνε την καρδιά) αλλά κυρίως περιέχει συνθέσεις και ορμή που σπάνια συναντάς σε εγχώριο σχήμα. Σίγουρα επηρεασμένοι από PoS, αλλά με μία δική τους προσέγγιση, προσφέρουν έναν δίσκο που τα έχει όλα, που αγγίζει την ψυχή και που συνεχίζεις, ασυνείδητα, να τον αναζητάς συχνά, κάπου μέσα στο πέρασμα του χρόνου.
Lamb of God - Ashes of the Wake
Αν απόδομήσεις το Now you’ve got something to die for έχεις την απάντηση στο τι εστί LoG. Slayer riffing να σε μαστιγώνει, Panter-ίζουσα ενέργεια, breakdowns βγαλμένα από 90’s και τους Machine Head, λίγο Megadeth και έδεσε το γλυκό. Αν προσθέσεις και την χαρακτηριστική Randy καφρίλα και όλα αυτά τα περάσεις από ένα φρέσκοτατο και ποιοτικότο φίλτρο, τοτε το γλυκό γαμάει. Δεν γίνεται να μην έχουν μία αναφορά στην δεκαετία, είναι από αυτά τα ονόματα που άφησαν ένα σημαντικό στίγμα.
#5
Clutch - Blast Tyrant
Όπως τα έχετε πει. Rock’n’roll party, ο πιο ολοκληρωμένος δίσκος του Neil και της παρέας του (μαζί με το φανταστικό ομώνυμο) με κομμάτια σημεία αναφοράς στην δεκαετία και στον ευρύτερο heavy - stoner ήχο.
#4
Orphaned Land - Mabool
Πολυσχιδές, προοδευτικό, θεατρικό, γεμάτο εξαιρετικές ιδέες, εκτελεστικά αψεγάδιαστο, με έξυπνα θέματα που είναι μαεστρικά τοποθετημένα και μπόλικη ανατολή. Α! Και το The Storm Still Rages που είναι ένα από τα πιο μεγαλειώδη κομμάτια που μπορείς να ακούσεις. Κορυφώση, σχεδόν κλαίει η κιθάρα και μαζί της και εμείς.
#3
Isis - Panopticon
Επιμένω ότι οι κορυφαίες στιγμές του Oceanic είναι άπιαστες στην δισκογραφία τους, αλλά το Panopticon είναι ένα ολοκληρωμένο διαμάντι, με μοναδική ατμόσφαιρα, μία ολότητα που αγγίζει το τέλειο. Μου άρεσαν πολύ περιγραφές παιδιών για ακροάσεις του δίσκου που τους έχουν χαραχτεί, νομίζω αυτή είναι η δύναμή του. Σε παρασέρνει ολάκερο και δεν σε αφήνει μέχρι το τέλος του Grinning Mouths. Όλοι έχουμε τέτοιες στιγμές με το Panopticon και για αυτό θα παραμείνει, εκεί, αναλλοίωτο στην φθορά του χρόνου.
#2
Arcade Fire - Funeral
Αρκετά μεγάλος του έδωσα τις ακροάσεις και τον χρόνο που έπρεπε και κατάλαβα αργά το μεγαλείο του. Το πρώτο μισό με την τετραλογία του Neighborhood να δεσπόζει είναι απλά υπέροχο, είναι όμως το δεύτερο μισό που απογειώνει το album. Crown of Love, Rebellion, και φυσικά το Wake up. Μετά από αυτό όλα είναι πιο όμορφα, πιο απλά, πιο σημαντικά. True story, δοκιμάστε το.
#1
Mastodon - Leviathan
Σημείο αναφοράς σε όλο το ευρύτερο metal, μνημειώδες δημιούργημα, έφερε τους Mastodon στην κορυφή και δικαίως. Είτε μιλάμε για ιστορικά riffs, είτε για εκτελεστική δεινότητα, είτε για νέο ήχο, είτε για μεγαλείο, ε το Leviathan τα έχει όλα. Το drummimg και η κιθαριστική δουλειά είναι σε εξωπραγματικό επίπεδο, οι φωνές λειτουργούν όπως πρέπει και συνθέσεις / ροή είναι μοναδικά. Το έιχα ξαναγράψει, το κλείσιμο του Seabeast είναι ένα από τα μετρημένα στα δάχτυλα σημεία ever, που όπου και αν είμαι, με όποιον και αν είμαι, ότι και αν κάνω, θα μου ξεβιδώσει το κεφάλι. Είναι αρχέγονη αυτή η δύναμη που έχουν τα riffs του Leviathan.
32 Likes
2004 → Γκολ και φύγαμε για τελικό!
Αλλά ΤΟ γκολ της χρονιάς κατά βάση ήταν αυτό:
11. – 6.
11. TODAY IS THE DAY “Kiss the Pig”
Ο δίσκος που με συνέδεσε για τα καλά με το σκισμένο σλατζο-κορ των TitD, αν και είχα κάποια επαφή και τα προηγούμενα χρόνια. Νομίζω εδώ συμπτύξανε στον βέλτιστο -για μένα- βαθμό τις ιδέες τους, όλα τα riffs και όλες οι κραυγές έχουν κάτι να προσφέρουν, τροφή για σκέψη το “This Machine…”…
10. ISIS “Panopticon”
Οπωσδήποτε το “Panopticon” δεν με πιάνει στον ίδιο βαθμό με το “Oceanic”, του λείπει κάτι από την απολυτότητα που διακατείχε ένα “Carry” ας πούμε. Από την άλλη, πιο γήινο, πιο εξοχικό θα έλεγα, με κάμποση γλυκιά μελαγχολία και με ένα συγκεκριμένο κομμάτι να μιλάει μέσα μου εις τον αιώνα τον άπαντα για βαθιά προσωπικούς λόγους.
9. MINISTRY “Houses of the Mole”
Επιστροφή Mike Scaccia, επιστροφή heaviness στο άρμα του μπάρμπα-Al. Ο δίσκος που εγκαινιάζει την anti-Bush τριλογία επαναφέρει κάτι από την αύρα της Κεφαλής ΞΘ’ αλλά με απόλυτα ταιριαστό ήχο του «σήμερα» που θα τελειοποιηθεί στο επόμενο (το οποίο δεν έχω ιδέα αν θα βρει τον δρόμο του στην 11άδα μου όμως).
8. NEUROSIS “The Eye of Every Storm”
Οι δάσκαλοι δεν μασάνε και ακολουθούν τους μαθητές (βλέπε νο.10) σε μια introvert βόλτα αναζήτησης του εαυτού, μέσα σε σοκάκια με ημίφως και εγκαταλελειμμένες πρώην βιομηχανικές ζώνες. Αν πω ότι αυτός είναι -και μάλλον εύκολα- ο αγαπημένος μου NEUROSIS δίσκος είμαι πολύ φάουλ;
7. THE RUINS OF BEVERAST “Unlock the Shrine”
Ο Meilenwald εξελίσσει το ύφος των NAGELFAR σε κάτι πιο majestic, δανείζεται ατμοσφαιρικά περάσματα και παραδίδει ένα blackmetal μεσαιωνικό και επικό στην ψυχή, δημιουργώντας έναν κόσμο απ’ τα παλιά όπου το Κακό παραμονεύει σε κάθε γωνία. Οι RUINS OF BEVERAST είναι (μαζί με τους FULGOR -θα τους αναφέρω μέχρι να τους ακούσετε!- και μέχρι τη χρονιά που βρισκόμαστε) οι μόνες πραγματικά ξεχωριστές προτάσεις της Γερμανίας στον ήχο.
6. MATRICIDE “Black Mass Gathering”
‘Όπως και οι ONDSKAPT «πέρσι», έτσι και οι MATRICIDE «φέτος» θα συνεχίσουν το σουηδικό σερί φανατισμένου, «ορθόδοξου» blackmetal που δεν νοιάζεται για τίποτα, παρά να ξερνάει βιτριολικά riffs και να αναστρέφει τις χριστιανικές «αξίες». Για όσους δεν γνωρίζουν, εδώ πρωτοσυστήνεται ο Carl Tiburtius, που στο μέλλον θα απασχολήσει ως μέλος σχημάτων σαν τους NIGHTBRINGER, ACHERONTAS και (κυρίως αυτούς) IRKALLIAN ORACLE.
5.
SLIPKNOT “Vol. 3 (The Subliminal Verses)”
Ωραία τα πρώτα δύο SLIPKNOT αλλά αν με ρωτάτε, η πεμπτουσία τους αλλά και του 00s metal εδώ που τα λέμε, βρίσκεται στο “Volume 3”. Εδώ καλουπώνεται η οργή σε κάτι πιο ουσιαστικό, εδώ συνυπάρχουν ultra-heavy nu anthems με ultra-emotional nu ballads. Εδώ έχουμε 14 κομμάτια που κανονικά θα έπρεπε να περιέχουν διάφορα φιλεράκια κι όμως δεν, αντίθετα ο δίσκος εξελίσσεται και τελικά γκαζώνει απ’ τα μισά και μετά μην κοιτώντας ποτέ ξανά πίσω.
“We too feel alone…”
4.
MAYHEM “Chimera”
Μεγάλε Blasphemer, θα έχω να το λέω πόσο παικτούρα είσαι και πόσο μάγκας που πήρες ένα κουφάρι και όχι απλά το ανέστησες, αλλά το έκανες ολότελα δικό σου. Καλό το αβαν-γκαρντ θα είπες, αλλά δεν είναι και για χόρταση, οπότε καιρός για ατέλειωτες, κατάμαυρες ριφάρες, ταυτόχρονα σύγχρονες και παραδοσιακές -μερικοί thorn-ισμοί καθόλου δεν μας πειράζουν, το αντίθετο άλλωστε. Για τον Hellhammer τι να πούμε, το ότι ακολουθεί αβίαστα όλες αυτές τις εναλλαγές που συμβαίνουν εδώ είναι μάλλον αναμενόμενο, ενώ για να μη λέτε, να και ο Maniac, μετρημένος με τα ουρλιαχτά του για να μην προξενεί δυσφορία σε κόσμο…
3.
LEVIATHAN “Tentacles of Whorror”
Νομίζω προτιμώ κατά τι το “Tentacles…” (με το εκπληκτικό εξώφυλλο που παίρνει και την ψήφο μου) από το προηγούμενο, αν και βοήθησε γενικότερα η χρονιά ώστε να βρεθεί τόσο ψηλά στη λίστα μου.
O «αγαπητός» Wrest παίρνοντας τις διδαχές του δεύτερου κύματος από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού καταφέρνει να τις προσαρμόσει στην αμερικάνικη ιδιοσυγκρασία και να τις μετουσιώσει σε μία αστική εκδοχή του blackmetal που ομολογουμένως δεν είχαμε ξανακούσει μέχρι τότε (καλά, για να μην το παίζω γνώστης, προσωπικά τα άκουσα όλα πολύ αργότερα, αλλά λέμε τώρα).
Μιας και τυχαίνει σε ίδια χρονιά με RUINS OF BEVERAST και ακούγοντας ξανά τους δύο δίσκους πολύ κοντά τον έναν με τον άλλο, νιώθω ότι βγάζουν -σε ένα ασαφές επίπεδα- παρόμοια vibes αλλά με διαφορετικό setup. Εδώ είναι η επιτομή μιας μεγαλούπολης με τεράστια, μεταφυσικά, σχεδόν ζωντανά κτίρια που ετοιμάζονται να μας καταπλακώσουν…
2.
JESU “Heart Ache”
Σαν χθες θυμάμαι την καθιερωμένη εβδομαδιαία (μπορεί και συχνότερη) βόλτα στο Μετρόπολις της Ομόνοιας (μεταξύ άλλων) όπου χαζεύοντας νέες κυκλοφορίες πέφτω πάνω σε αυτό εδώ. “New project by J.K. Broadrick” έγραφε το sticker στο CD, άντε φέρτο να δούμε τι λέει…
Δυο κομμάτια, από ένα εικοσάλεπτο το καθένα, «καλά θα περάσουμε» λέω. Ξεκινώντας το ομώνυμο κομμάτι σε ξεκάθαρα GODFLESH πλαίσια, είχα μια απορία που άρχισε να λύνεται μετά το έκτο λεπτό και κάπου στο όγδοο ξεχυνόταν μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας (με μόνο κακό ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει), χρωματισμένη από τη clean φωνή του Broadrick.
Τους παρακολούθησα στενά για μια πενταετία περίπου (και ζωντανά ως support στο ιστορικό -απ’ όλες τις απόψεις- live των ISIS στο Ρόδον), ωστόσο τη μαγεία του ντεμπούτου EP δεν την ξαναβρήκα στην ολότητά της. Και για να είμαι ειλικρινής δεν τη βρήκα και σε κανένα από τα λοιπά post-rock αφηγήματα που έτυχε κατά περιόδους να βρεθούν στον δρόμο μου…
1.
DEATHSPELL OMEGA “Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice”
Ε, τέτοιο σοκ κανείς δεν το περίμενε -τέτοια μεταμόρφωση δεν πρέπει να έχει ξανασυμβεί στα χρονικά! Από άλλη μία (καλή, δε λέω) εκδοχή του early 00s bm, οι Γάλλοι (με φινλανδική ενίσχυση πλέον) εξελίσσονται, χωρίς σκαλοπάτι, χωρίς μεταβατικό στάδιο, σε ιεροκήρυκες που μοιάζουν έτοιμοι από καιρό να αναγγείλουν ένα νέο κόσμο που ήδη βρίσκεται εδώ (από πάντα βρισκόταν) αλλά χρειάζεται άλλου τύπου όραση για να τον αντιληφθούμε.
Πέρα από το φιλοσοφικό υπόβαθρό του πάντως, το “Si Monvmentvm…” είναι και μια βαρβάτη ηχητική επίθεση και μάλιστα διαρκείας (77 λεπτά, όταν σε καμιά άλλη μετέπειτα κυκλοφορία τους δεν ξεπέρασαν τα 46). Όχι τίποτα άλλο, αλλά την επόμενη χρονιά θα δώσουν άλλα τόσα, σπασμένα σε 3 κυκλοφορίες βέβαια. Ως εκ τούτου, με τόση πληροφορία (ηχητική και λεκτική) η εκάστοτε ακρόαση είναι ένα κοπιαστικό ταξίδι και μάλιστα από αυτά που στο «τέλος» του συνειδητοποιεί κανείς ότι είναι ακόμα στην αρχή…
Αν ψάχνεις τα Μνημεία Του, «κοίτα» γύρω σου
Ειδικές Καταστάσεις
-
WITH DOOM WE COME: Να είναι καλά η Nuclear Winter Records πού αρκετά χρόνια μετά μας ξανασύστησε τους Σουηδούς death/doomsters FUNERAL, των οποίων το demo tape “Forgotten Abominations” έμελε να είναι και η μοναδική τους κυκλοφορία. Κρίμα γιατί έδειχναν να έχουν εντάξει σε σωστή δοσολογία αργόσυρτες σφήνες μέσα στο old-school σουηδικό death metal τους. Παραμένοντας σε μονοπάτια καταδίκης, αλλά από άλλη ήπειρο και με άλλη λογική, hats off στο ξεκίνημα των ALDEBARAN του πολυπράγμονος Tim Call, με ένα 7άρι κι ένα split όπου ξεδιπλώνουν τόσο sludge όσο και παραδοσιακές φόρμες, όπως στο “Astoroth”. Στο split βέβαια (με τους sludge-o-stoner-άδες RUE, αρκετά fun η πλευρά τους) είναι που αρχίζουν και χτίζουν ένα χαρακτήρα μπολιασμένο με horror αισθητική (βλ. και αναφορές σε Lovecraft) και πιο μακρόσυρτες συνθέσεις.
-
WITH DEATH WE REAP: Στη Γερμανία αίμα κοχλάζει σε κούπες από ανθρώπινα κρανία. Μετά από μια πρώτη εμφάνιση πριν μια διετία, το 2004 μοιάζει να ανήκει στους NECROS CHRISTOS με ένα σκασμό κυκλοφορίες. Θα επιλέξω εύκολα το “Grave Damnation” που μπορεί τύποις να θεωρείται demo, ωστόσο από άποψη ετοιμότητας συνθέσεων και ήχου, μια χαρά κανονική κυκλοφορία θα μπορούσε να είναι. Το death metal που γεννάει η ψυχοσύνθεση του Mors Dalos Ra είναι μελετημένο, δομημένο και στοχευμένο στην τελετουργία και όχι σε χαοτικές καταστάσεις. Αν θέλει κάποιος τέτοιες μπορεί να δοκιμάσει το πρώτο demo κάτι Ισπανών, οι οποίοι στα τέλη της δεκαετίας (αλλά και την επόμενη) θα παράξουν τερατώδεις (αντι-)μουσικές. Αναφέρομαι προφανώς στους μεγάλους TEITANBLOOD οι οποίοι μας συστήνονται με “Genocide Chants to Apolokian Dawn”…
-
WITH BLACK WE PAINT THE TOMBSTONES: Μπορεί οι KRIEGSMASCHINE να λογίζονται ως το alter-ego κάποιων MGLA, αλλά η αλήθεια είναι ότι προϋπάρχουν. Βεβαίως στο “A Thousand Voices” EP ο M ακόμα δεν έχει συμπράξει με τον Darkside όμως η μαγιά είναι εδώ. Και μην το πείτε παραέξω αλλά, in retrospect, αν μου ζητήσει κάποιος να επιλέξω μία δισκογραφία από τις δύο, πλέον θα πω KSM μάλλον αβίαστα. Απ’ την άλλη αν κάποιος μου ζητήσει να απαντήσω στο «ποιο είναι το καλύτερο 00s και μετά bm σχήμα;» θα του απαντήσω «φύγε από εδώ, δεν ασχολούμαι με τέτοιου είδους κατατάξεις». Αλλά αν επιμείνει και μου βάλει μαχαίρι στο λαιμό, πιθανότατα θα επιλέξω την μικρή αλλά ουσιαστική as-fuck δισκογραφία των NEGATIVE PLANE και θα την κάνω με ελαφρά. Δισκογραφία η οποία ήδη έχει ξεκινήσει με το “Surreality” demo του ’02 (το αμέλησα τις προάλλες) και συνεχίζεται με το «φετινό» promo tape το οποίο και θα οδηγήσει δύο χρόνια αργότερα στην αποκάλυψη…
38 Likes
Πολύ σημαντικές κυκλοφορίες από μπάντες που θα δώσουν πολλά.
3 Likes
Στα γρήγορα αυτη τη φορα
-
Kasabian - kasabian
-
Rammstein- reise reise
-
Nightwish - once
-
Edguy - hellfire club
-
Franz Ferdinand- Franz Ferdinand
Εξώφυλλο Kasabian
31 Likes
Εξαιρετικά δύσκολο 2004, το πιο δύσκολο για μένα so far γι’ αυτή τη δεκαετία. Η χρονιά που τελείωσα το σχολείο και η αποκορύφωση της εθνικής μιζέριας με τα πανηγυράκια με τους καραγκιόζηδες με τις περικεφαλαίες που θα κορυφωθούν με τη δολοφονία του Γκράμος Παλούσι (κι αυτόν για το ποδόσφαιρο τον σκότωσαν….).
Μένουν εκτός πράγματα που τα θεωρώ καθαρά δεκάρια όπως το Domine Non Es Dignus των Anaal Nathrakh και το Si Monumentum Requires, Circumspice των Deathspell Omega που τα θεωρώ δύο από τους κορυφαίους exteme δίσκους της δεκαετίας. Από δίπλα και οι Mayhem με το Chimera (Maniac μέχρι Γενάρη θα πάρεις πούλο ρε και θα δούμε λαιβαρα στην Υδρόγειο) καθώς και οι Orphaned Land με το Mabool, που τότε είχα στηθεί έξω από το δισκάδικο και το περίμενα να έρθει. Έξω οι Jesu, έξω κι οι Mclusky με το The Difference Between Me and You Is That I’ m Not on Fire που αποτελεί τον αγαπημένο μου μάλλον δίσκο τους, έξω και οι Strung Out με το Exile in Oblivion που εγώ το λέω punk rock δίσκο της χρονιάς (ακούστε Green Day εσείς), εξω και οι The Hold Steady με το Almost Killed Me που δεν έχει ούτε μισό ψεγάδι και αποτελεί μια κορυφαία rock δουλειά. Εκτός έμειναν και οι The Killers με το Hot Fuss που μάλλον έβγαλαν το πιο πολυσυζητημένο ντεμπούτο της χρονιάς, έξω και οι Kasabian με δισκάρα, έξω και The Organ με το Grab That Gun που, όταν είχε κυκλοφορήσει, το είχα λιώσει και το ξαναέβαλα να το ακούσω και συνεχίζω να το αγαπώ πολύ. Τέλος, στην απ’ έξω έμειναν οι φοβεροί The Walkmen με το Bows & Arrows που εμπεριέχει και το The Rat, που, ίσως, να είναι και το καλύτερο alt/ indie τραγούδι της χρονιάς (αν όχι, είναι σίγουρα το πιο ενδεικτικό), στην απ’ έξω οι The Von Bondies με το Pawn Shoppe Heart και το ανυπερβλητο τραγούδι της νιότης μας C’ mon C’ mon, καθώς και οι The Faint με το Wet From Birth, που μάλλον αποτελεί και την κορυφαία τους δισκογραφική κατάθεση. Πάμε να δούμε λοιπόν τι έμεινε μέσα.
5 ψήφοι
The Dillinger Escape Plan - Miss Machine: Μια από τις κορυφαίες μπάντες της δεκαετίας στη σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας της. Κανείς άλλος δεν συγκρίνεται μαζί τους, ποτέ, και πουθενά.
Isis – Panopticon: Δίσκος- καθαρό δεκάρι με δέκα τόνους και 50 θαυμαστικά. 20 χρόνια δεν το έχει ξεπεράσει κανένα συγκρότημα σε κανένα είδος.
Interpol – Antics: Δεύτερο γενναίο βήμα με έναν δίσκο που, συνολικά, ξεπερνάει το ντεμπούτο. Σίγουρα στο Top5 των αγαπημένων μου alt δίσκων των ‘00s.
Madvillainy – Madvillainy: Απλά κι ωραία, η κορυφαία hip hop κυκλοφορία της δεκαετίας.
Slipknot - Vol. 3: ( The Subliminal Verses): Mε αντικειμενικά κριτήρια, μάλλον η καλύτερη δουλειά τους. Και δεν το λέω τώρα, από τότε το λέγαμε, την πρώτη μέρα που το αγοράσαμε. Δεν θα το ακούσω πια όσο συχνά όσο τα δύο πρώτα, θα κάνω skip σε 2-3 (ίσως και 4) κομμάτια, αλλά είναι δίσκος που έχει ρίζες μέσα στο πετσί μου και δεν γινόταν να μην ψηφιστεί.
Κι άλλα 10 για το καλό
Einstürzende Neubauten - Perpetuum Mobile: Συνεχίζουν το σερί ενώ σε επίπεδο συνθέσεων το PM μπορεί να ξεπερνάει και το Silence Is Sexy, απλώς απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Αριστουργηματικό άλμπουμ, για μένα άνετα μέσα στα 5 καλύτερα τους.
Mark Lanegan Band – Bubblegum: Βήμα μπροστά, αντιγράφω από εδώ: Λίγα περισσότερα «γκάζια», λίγος θόρυβος παραπάνω, περισσότερη προσοχή στην ατμόσφαιρα, και μια all-star παρέα μουσικών που περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών άλλων, τους Josh Homme, Chris Goss, Wendy Rae Fowler και Duff McKagan, καθιστούν το “Bubblegum”, έναν εκ των κορυφαίων δίσκων του Lanegan, αλλά κι έναν από τους καλύτερους rock δίσκους της δεκαετίας.
Nick Cave & The Bad Seeds -Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus: Blixa που πας; Νίκο θα πάω στα καράβια. Διπλό άλμπουμ που, όπως όλα τα διπλά άλμπουμ, κάνει κάποιες κοιλιές όμως είναι οριακά ανεπαίσθητες. Συνολικά, μάλλον το καλύτερο του άλμπουμ από τα 00s μέχρι σήμερα.
Converge - You Fail Me: Mετά το “Jane Doe”, oι Converge επιστρέφουν με ένα ακόμη αριστούργημα.
Autolux - Future Perfect: Φοβερά υποτιμημένος δίσκος. Για μένα οι Autolux θα μπορούσαν να γίνουν οι Sonic Youth της γενιάς τους.
Arcade Fire – Funeral: Η κάπως περίεργη σχέση που έχω με τους Arcade Fire που, αναλόγως το κομμάτι και την περίοδο, είτε μου αρέσουν πολύ, είτε καθόλου, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να πω πως το “Funeral” είναι ένα από τα 3 πιο σημαντικά alternative ντεμπούτα της δεκαετίας.
mewithoutYou - Catch For Us The Foxes: Μεταβατικός δίσκος και πιθανά η κορυφαία δισκογραφική στιγμή μιας σπουδαίας μπάντας που κατάφερε να κρατήσει τη φλόγα του post hardcore ζωντανή σε μια δεκαετία που, σχεδόν οι πάντες, έψαχναν την εμπορική επιτυχία.
Franz Ferdinand - Franz Ferdinand: Κάθε τραγούδι και hit από ένα συγκρότημα που, έστω και για λίγο, ηγήθηκε των εξελίξεων στο alt στρατόπεδο.
Mastodon – Leviathan: To “Leviathan” βγήκε σε μια περίοδο που εγώ και το metal είχαμε αρχίσει να τη σβήνουμε. Επίσης, με δεδομένο πως εγώ άκουγα πλέον κυρίως extreme πράγματα, δυσκολεύτηκα να καταλάβω γιατί τόσος ντόρος. Σήμερα, νομίζω μπορώ να πω με άνεση πως το “Leviathan” είναι τεράστιος δίσκος, όχι όμως και ο καλύτερος τους.
Death From Above 1979- You’ re A Woman, I’ m A Machine: Aριστουργηματικά θορυβώδες, το ντεμπούτο των Καναδών αποτέλεσε μια γερή ανάσα ζωής στο ευρύτερο noise rock ιδίωμα, δίνοντας του έναν υπέροχο pop, άκρως χορευτικό, αέρα. Ένα σύμπαν μόνο του.
33 Likes