2004
Αρχίζουν ιδιαιτέρως συναισθηματικά χρόνια. Η περίοδος 2004-2006 είναι αγαπημένη και η καθοριστικότερη με πρωτόγνωρα ακούσματα που με έκαναν να λατρέψω τη μουσική…
1. Slipknot – Vol. 3: (The Subliminal Verses)
2004, δευτέρα γυμνασίου, αντιγραμμένο cd από συμμαθητές, MTV, βιντεοκλίπ Duality, νέος ηχητικός κόσμος. Η κορυφή της μεγαλύτερης μεταλ μπάντας των τελευταίων 2 δεκαετιών παραμένει αξιοθαύμαστη, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην μοναδική ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος και την ακρότητα, καταφέρνοντας να προσφέρει στο ανυποψίαστο κοινό προσβάσιμο, ποιοτικό, ακραίο, μελωδικό, “mainstream” μεταλ πακέτο που δεν συναντάται εύκολα. Το αριστουργηματικό Vermillion είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους, με κάνει να νιώθω πράματα, όπως και το Pt.2, που είναι η καλύτερη μπαλάντα όλων των εποχών και με έκανε να θέλω να μάθω κλασική κιθάρα. Από εδώ και πέρα δεν με συγκινούν δισκογραφικά, αλλά δικαιωματικά οι τελευταίες δεκαετίες τους ανήκουν, και δικαιωματικά θα συγκαταλέγονται στις σπουδαίες μπάντες του ευρύτερου φάσματος στο σκληρό ήχο.
2. Green Day – American Idiot
Γυρνώντας σπίτι κάποιο μεσημέρι από το σχολείο, πέτυχα το American Idiot στο MTV. Γενικά το MTV με έφερε σε επαφή με όλη την πεντάδα (εκτός των Converge). Κολλητικό μέχρι αηδίας, έψαξα σύντομα το cd, το είχε στην τάξη μου μια κοπέλα που με γούσταρε (αλλά γούσταρα τη φίλη της, οϊμέ, κλασικά teen δράματα!), έγινε η δουλειά. Ο δίσκος είναι ο ορισμός του κλασικού ροκ δίσκου πλέον, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Η προσωπική αγαπημένη τριάδα Jesus Of Suburbia, Letterbomb και Whatsername κάνει να ανατριχιάζω και μου προκαλεί γλυκιά μελαγχολία. Ειδικά το τελευταίο είναι μοναδικό κομμάτι.
3. Converge – You Fail Me
Σε άλλη χρονιά θα ήταν εύκολη πρωτιά, αλλά έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη χρονιά. Δίσκος που ξεκινά με First Light/Last Light δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από τέλειος. Κλάμα (κυριολεκτικό) στο λαιβ με τη συγκλονιστική εισαγωγική μελωδία του και τους συγκινητικούς, σπαρακτικά εμψυχωτικούς στίχους του. Συνολικά πολύ πιο προσβάσιμος δίσκος από το δυσπρόσιτο αριστούργημα του 2001, τον θεωρώ καλό starting point για νέους ακροατές, καθώς το δομημένο χάος περιορίζεται και οι μελωδίες είναι περισσότερο ευκολομνημόνευτες (αν και θεωρώ ιδανικότερο το Axe to Fall για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με τέτοιους ήχους, θα τα πούμε το 2009 αυτά). Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, καλώς η κακώς, η άκρως κοψοφλέβικη μπαλάντα In Her Shadow παίζει συνέχεια στη 10η εντολή και στον Κόκκινο Κύκλο του Κοκκινίπουλου.
4. My Chemical Romance – Three Cheers for Sweet Revenge
MTV και η οπτικοακουστική τελειότητα του Helena. Άμεσο κόλλημα. Θεωρώ το συγκεκριμένο κομμάτι σπουδαίο, άκρως πιασάρικο και συνθετικά περιπετειώδες, κάτι που δεν είναι ούτε συχνό, ούτε συνηθισμένο για ένα τόσο καραμπινάτο χιτ. Συνολικά φανταστικός δίσκος, διαφορετικός από το επερχόμενο magnum opus, αλλά χωρίς να υστερεί ιδιαίτερα σε κάποιο τομέα. Άλλες μεγάλες αδυναμίες μου τα εξαιρετικά Thank you for the Venom και Cemetery Drive.
5. Pig Destroyer – Terrifyer
Έχω πετύχει να χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο μνημείο ως “το Jane Doe του grindcore”. Ακούγοντας την ηχητική κατεύθυνση και κομμάτια όπως το Gravedancer, το οποίο όντως θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο μνημείο των Converge, το θεωρώ εύστοχο σχόλιο και τιμητικό ταυτόχρονα. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους, από μια από τις καλύτερες μπάντες του είδους. Με το να απομακρυνθούν (σοφά) από το περισσότερο κλασικό, παλιακό grindcore των προηγούμενων κυκλοφοριών τους και προσθέτοντας μοντέρνα και φρέσκια αισθητική και στοιχεία, διαμορφώνουν το καινούργιο μονοπάτι που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια, το οποίο και δικαίως τους γιγάντωσε. Κορυφή.
Λοιπές Μουσικάρες:
Ένοχη Αδράνεια – Στην Πόλη των Θηρίων
Η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι από τα πρώτα ελληνικά χαρντκορ/πανκ που άκουσα. Πολύ, πολύ καλό άλμπουμ, με κομματάρες όπως “Για την Επέτειο” και “Στο κελί του Ψεύδους”. Πωπω, είχα χρόνια να το ακούσω, τα σπάει.
Vodka Juniors – Suburbancore
Thrash-ατη πανκ δισκάρα από τη μπαντάρα. Με αυτό το άλμπουμ τους έμαθα κιόλας, από το περιοδικό Good Times. Αν είναι να τρέχετε σε κύκλους, κάντε το στο πιτ.
Beatsteaks – Smack Smash
MTV, γερμανικό αγγλόφωνο πανκ. Δισκάρα, φωνάρα, πιασάρικες συνθέσεις με ορισμένες πραγματικά σπουδαίες στιγμές όπως το φανταστικό I don’t care as long as you sing.
The Killers – Hot Fuss
MTV, πάλι. Mr. Brightside προφανώς, δηλαδή ένα από τα καλύτερα ραδιοφωνικά χιτ όλων των εποχών, σε ένα χαρακτηριστικότατο βιντεοκλίπ με τη μορφάρα, τον Eric Roberts. Συγκινητικό All these things that I’ve done, τι έγραψε αυτός ο Flowers. Ο καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος με ευκολία για μένα, φωνή, παραγωγή, συνθέσεις, όλα άψογα. Ακόμη μια κλασική κυκλοφορία από το 2004.
My Dying Bride – Songs Of Darkness, Words Of Light
Αν άρχιζα τα honorable mentions νωρίτερα, οι Bride θα έκαναν την εμφάνιση τους σχεδόν σε κάθε χρονιά που έβγαζαν δίσκο. Ο συγκεκριμένος είναι εξαιρετικός, η ομορφιά και η μελαγχολία του My Wine in Silence με στοιχειώνει ακόμη.
Behemoth – Demigod
Σε αυτή τη δισκάρα οι Behemoth έχουν αδιανόητα πορωτικό ήχο. Slaves Shall Serve ανελέητο χτύπημα, πραγματικός παροξυσμός.
Sum 41 – Chuck
…MTV! Κούρασε, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε, είπαμε, χρονιά που ήρθα σε επαφή με πολλά συγκροτήματα. We’re all to Blame βιντεοκλίπ, μετά αναζήτηση του cd. Λογικό νομίζω, δυναμικό, πιασάρικο, μάλλον το καλύτερο κομμάτι τους. Με τεράστια διαφορά ο καλύτερος δίσκος τους για μένα, τα προηγούμενα τα βρίσκω απλώς διασκεδαστικά β’ διαλογής να πω την αλήθεια. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με πολύ καλό δίσκο.
Bad Religion – The Empire Strikes First
Το ποιοτικό reboot ξεκίνησε ήδη με το προηγούμενο δίσκο, εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα με τεράστια κομμάτια όπως τα Los Angeles is Burning και το ιδιαίτερο Beyond Electric Dreams, το οποίο θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα και πιο ξεχωριστά κομμάτια που έχουν γράψει.
Asian Kung-Fu Generation – Sol-Fa
Εξαιρετικό ιαπωνικό εναλλακτικό ροκ με προσωπικότητα. Παρακαλώ ακούστε το ΤΕΡΑΣΤΙΟ Rewrite, το οποίο ήταν και το τελευταίο opening στο αριστουργηματικό Fullmetal Alchemist.
Deathspell Omega – Si Monumentum Requires, Circumspice
Μνημείο ακρότητας και αρρώστιας, εδώ το συγκρότημα γίνεται σπουδαίο. Πάντα έχω ένα “γαμώτο” στο μυαλό μου όταν εμπλέκονται αμφιλεγόμενοι καλλιτέχνες και προσωπικότητες σε πράγματα που μου αρέσουν, αλλά ξέρετε, η κλασική περίπτωση διαχωρισμού έργου από τον καλλιτέχνη. Carnal Malefactor από τα κορυφαία κομμάτια του ιδιώματος, πανεύκολα. Ακόμη ένας κλασικός δίσκος που μας χάρισε η χρονιά.
Iron Lung – Life. Iron Lung. Death.
Ακόμα μια τρομερή Grindcore βαβούρα για το 2004, ηχητικά άκρως πορωτικό και φρέσκο.
SNFU – In The Meantime and in Between Time
Πανκ ροκ κορυφή για την ιδιαίτερη αυτή μπαντάρα. Cockatoo Quill πανεύκολη και πανάξια προσθήκη στα καλύτερα μελωδικά πανκ κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ.
Iskra – Iskra
Αναρχοκραστομπλακμεταλ δυναμίτης. Μας λείπουν.
The Dillinger Escape Plan – Miss Machine
Κλασικοί δίσκοι, 2004, Pt. ??? Υπερτεχνικό, δομημένο χάος.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
. Γενικά, έχω χιλιάδες κακά να πω για αυτό και για τα σχόλια σας (
. Προσωπικά έχω βγάλει πράγματα από πεντάδες αρκετές φορές, κάποια πράγματα δεν αντέχουν στο χρόνο ακόμη και αν παλιότερα τα λάτρευες.
Ούτε χόνοραμπλ λέμε (τους νικάει και το Πλοκάμι, δηλαδή).
), αν κι εγώ θα το τιμήσω το “American idiot” γιατί, όπως λέει ο Death.Eternal: