2004 → Γκολ και φύγαμε για τελικό!
Αλλά ΤΟ γκολ της χρονιάς κατά βάση ήταν αυτό:
11. – 6.
11. TODAY IS THE DAY “Kiss the Pig”
Ο δίσκος που με συνέδεσε για τα καλά με το σκισμένο σλατζο-κορ των TitD, αν και είχα κάποια επαφή και τα προηγούμενα χρόνια. Νομίζω εδώ συμπτύξανε στον βέλτιστο -για μένα- βαθμό τις ιδέες τους, όλα τα riffs και όλες οι κραυγές έχουν κάτι να προσφέρουν, τροφή για σκέψη το “This Machine…”…
10. ISIS “Panopticon”
Οπωσδήποτε το “Panopticon” δεν με πιάνει στον ίδιο βαθμό με το “Oceanic”, του λείπει κάτι από την απολυτότητα που διακατείχε ένα “Carry” ας πούμε. Από την άλλη, πιο γήινο, πιο εξοχικό θα έλεγα, με κάμποση γλυκιά μελαγχολία και με ένα συγκεκριμένο κομμάτι να μιλάει μέσα μου εις τον αιώνα τον άπαντα για βαθιά προσωπικούς λόγους.
9. MINISTRY “Houses of the Mole”
Επιστροφή Mike Scaccia, επιστροφή heaviness στο άρμα του μπάρμπα-Al. Ο δίσκος που εγκαινιάζει την anti-Bush τριλογία επαναφέρει κάτι από την αύρα της Κεφαλής ΞΘ’ αλλά με απόλυτα ταιριαστό ήχο του «σήμερα» που θα τελειοποιηθεί στο επόμενο (το οποίο δεν έχω ιδέα αν θα βρει τον δρόμο του στην 11άδα μου όμως).
8. NEUROSIS “The Eye of Every Storm”
Οι δάσκαλοι δεν μασάνε και ακολουθούν τους μαθητές (βλέπε νο.10) σε μια introvert βόλτα αναζήτησης του εαυτού, μέσα σε σοκάκια με ημίφως και εγκαταλελειμμένες πρώην βιομηχανικές ζώνες. Αν πω ότι αυτός είναι -και μάλλον εύκολα- ο αγαπημένος μου NEUROSIS δίσκος είμαι πολύ φάουλ;
7. THE RUINS OF BEVERAST “Unlock the Shrine”
Ο Meilenwald εξελίσσει το ύφος των NAGELFAR σε κάτι πιο majestic, δανείζεται ατμοσφαιρικά περάσματα και παραδίδει ένα blackmetal μεσαιωνικό και επικό στην ψυχή, δημιουργώντας έναν κόσμο απ’ τα παλιά όπου το Κακό παραμονεύει σε κάθε γωνία. Οι RUINS OF BEVERAST είναι (μαζί με τους FULGOR -θα τους αναφέρω μέχρι να τους ακούσετε!- και μέχρι τη χρονιά που βρισκόμαστε) οι μόνες πραγματικά ξεχωριστές προτάσεις της Γερμανίας στον ήχο.
6. MATRICIDE “Black Mass Gathering”
‘Όπως και οι ONDSKAPT «πέρσι», έτσι και οι MATRICIDE «φέτος» θα συνεχίσουν το σουηδικό σερί φανατισμένου, «ορθόδοξου» blackmetal που δεν νοιάζεται για τίποτα, παρά να ξερνάει βιτριολικά riffs και να αναστρέφει τις χριστιανικές «αξίες». Για όσους δεν γνωρίζουν, εδώ πρωτοσυστήνεται ο Carl Tiburtius, που στο μέλλον θα απασχολήσει ως μέλος σχημάτων σαν τους NIGHTBRINGER, ACHERONTAS και (κυρίως αυτούς) IRKALLIAN ORACLE.
5.
SLIPKNOT “Vol. 3 (The Subliminal Verses)”
Ωραία τα πρώτα δύο SLIPKNOT αλλά αν με ρωτάτε, η πεμπτουσία τους αλλά και του 00s metal εδώ που τα λέμε, βρίσκεται στο “Volume 3”. Εδώ καλουπώνεται η οργή σε κάτι πιο ουσιαστικό, εδώ συνυπάρχουν ultra-heavy nu anthems με ultra-emotional nu ballads. Εδώ έχουμε 14 κομμάτια που κανονικά θα έπρεπε να περιέχουν διάφορα φιλεράκια κι όμως δεν, αντίθετα ο δίσκος εξελίσσεται και τελικά γκαζώνει απ’ τα μισά και μετά μην κοιτώντας ποτέ ξανά πίσω.
“We too feel alone…”
4.
MAYHEM “Chimera”
Μεγάλε Blasphemer, θα έχω να το λέω πόσο παικτούρα είσαι και πόσο μάγκας που πήρες ένα κουφάρι και όχι απλά το ανέστησες, αλλά το έκανες ολότελα δικό σου. Καλό το αβαν-γκαρντ θα είπες, αλλά δεν είναι και για χόρταση, οπότε καιρός για ατέλειωτες, κατάμαυρες ριφάρες, ταυτόχρονα σύγχρονες και παραδοσιακές -μερικοί thorn-ισμοί καθόλου δεν μας πειράζουν, το αντίθετο άλλωστε. Για τον Hellhammer τι να πούμε, το ότι ακολουθεί αβίαστα όλες αυτές τις εναλλαγές που συμβαίνουν εδώ είναι μάλλον αναμενόμενο, ενώ για να μη λέτε, να και ο Maniac, μετρημένος με τα ουρλιαχτά του για να μην προξενεί δυσφορία σε κόσμο…
3.
LEVIATHAN “Tentacles of Whorror”
Νομίζω προτιμώ κατά τι το “Tentacles…” (με το εκπληκτικό εξώφυλλο που παίρνει και την ψήφο μου) από το προηγούμενο, αν και βοήθησε γενικότερα η χρονιά ώστε να βρεθεί τόσο ψηλά στη λίστα μου.
O «αγαπητός» Wrest παίρνοντας τις διδαχές του δεύτερου κύματος από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού καταφέρνει να τις προσαρμόσει στην αμερικάνικη ιδιοσυγκρασία και να τις μετουσιώσει σε μία αστική εκδοχή του blackmetal που ομολογουμένως δεν είχαμε ξανακούσει μέχρι τότε (καλά, για να μην το παίζω γνώστης, προσωπικά τα άκουσα όλα πολύ αργότερα, αλλά λέμε τώρα).
Μιας και τυχαίνει σε ίδια χρονιά με RUINS OF BEVERAST και ακούγοντας ξανά τους δύο δίσκους πολύ κοντά τον έναν με τον άλλο, νιώθω ότι βγάζουν -σε ένα ασαφές επίπεδα- παρόμοια vibes αλλά με διαφορετικό setup. Εδώ είναι η επιτομή μιας μεγαλούπολης με τεράστια, μεταφυσικά, σχεδόν ζωντανά κτίρια που ετοιμάζονται να μας καταπλακώσουν…
2.
JESU “Heart Ache”
Σαν χθες θυμάμαι την καθιερωμένη εβδομαδιαία (μπορεί και συχνότερη) βόλτα στο Μετρόπολις της Ομόνοιας (μεταξύ άλλων) όπου χαζεύοντας νέες κυκλοφορίες πέφτω πάνω σε αυτό εδώ. “New project by J.K. Broadrick” έγραφε το sticker στο CD, άντε φέρτο να δούμε τι λέει…
Δυο κομμάτια, από ένα εικοσάλεπτο το καθένα, «καλά θα περάσουμε» λέω. Ξεκινώντας το ομώνυμο κομμάτι σε ξεκάθαρα GODFLESH πλαίσια, είχα μια απορία που άρχισε να λύνεται μετά το έκτο λεπτό και κάπου στο όγδοο ξεχυνόταν μια απίστευτη αίσθηση ελευθερίας (με μόνο κακό ότι κάποια στιγμή θα τελειώσει), χρωματισμένη από τη clean φωνή του Broadrick.
Τους παρακολούθησα στενά για μια πενταετία περίπου (και ζωντανά ως support στο ιστορικό -απ’ όλες τις απόψεις- live των ISIS στο Ρόδον), ωστόσο τη μαγεία του ντεμπούτου EP δεν την ξαναβρήκα στην ολότητά της. Και για να είμαι ειλικρινής δεν τη βρήκα και σε κανένα από τα λοιπά post-rock αφηγήματα που έτυχε κατά περιόδους να βρεθούν στον δρόμο μου…
1.
DEATHSPELL OMEGA “Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice”
Ε, τέτοιο σοκ κανείς δεν το περίμενε -τέτοια μεταμόρφωση δεν πρέπει να έχει ξανασυμβεί στα χρονικά! Από άλλη μία (καλή, δε λέω) εκδοχή του early 00s bm, οι Γάλλοι (με φινλανδική ενίσχυση πλέον) εξελίσσονται, χωρίς σκαλοπάτι, χωρίς μεταβατικό στάδιο, σε ιεροκήρυκες που μοιάζουν έτοιμοι από καιρό να αναγγείλουν ένα νέο κόσμο που ήδη βρίσκεται εδώ (από πάντα βρισκόταν) αλλά χρειάζεται άλλου τύπου όραση για να τον αντιληφθούμε.
Πέρα από το φιλοσοφικό υπόβαθρό του πάντως, το “Si Monvmentvm…” είναι και μια βαρβάτη ηχητική επίθεση και μάλιστα διαρκείας (77 λεπτά, όταν σε καμιά άλλη μετέπειτα κυκλοφορία τους δεν ξεπέρασαν τα 46). Όχι τίποτα άλλο, αλλά την επόμενη χρονιά θα δώσουν άλλα τόσα, σπασμένα σε 3 κυκλοφορίες βέβαια. Ως εκ τούτου, με τόση πληροφορία (ηχητική και λεκτική) η εκάστοτε ακρόαση είναι ένα κοπιαστικό ταξίδι και μάλιστα από αυτά που στο «τέλος» του συνειδητοποιεί κανείς ότι είναι ακόμα στην αρχή…
Αν ψάχνεις τα Μνημεία Του, «κοίτα» γύρω σου
Ειδικές Καταστάσεις
-
WITH DOOM WE COME: Να είναι καλά η Nuclear Winter Records πού αρκετά χρόνια μετά μας ξανασύστησε τους Σουηδούς death/doomsters FUNERAL, των οποίων το demo tape “Forgotten Abominations” έμελε να είναι και η μοναδική τους κυκλοφορία. Κρίμα γιατί έδειχναν να έχουν εντάξει σε σωστή δοσολογία αργόσυρτες σφήνες μέσα στο old-school σουηδικό death metal τους. Παραμένοντας σε μονοπάτια καταδίκης, αλλά από άλλη ήπειρο και με άλλη λογική, hats off στο ξεκίνημα των ALDEBARAN του πολυπράγμονος Tim Call, με ένα 7άρι κι ένα split όπου ξεδιπλώνουν τόσο sludge όσο και παραδοσιακές φόρμες, όπως στο “Astoroth”. Στο split βέβαια (με τους sludge-o-stoner-άδες RUE, αρκετά fun η πλευρά τους) είναι που αρχίζουν και χτίζουν ένα χαρακτήρα μπολιασμένο με horror αισθητική (βλ. και αναφορές σε Lovecraft) και πιο μακρόσυρτες συνθέσεις.
-
WITH DEATH WE REAP: Στη Γερμανία αίμα κοχλάζει σε κούπες από ανθρώπινα κρανία. Μετά από μια πρώτη εμφάνιση πριν μια διετία, το 2004 μοιάζει να ανήκει στους NECROS CHRISTOS με ένα σκασμό κυκλοφορίες. Θα επιλέξω εύκολα το “Grave Damnation” που μπορεί τύποις να θεωρείται demo, ωστόσο από άποψη ετοιμότητας συνθέσεων και ήχου, μια χαρά κανονική κυκλοφορία θα μπορούσε να είναι. Το death metal που γεννάει η ψυχοσύνθεση του Mors Dalos Ra είναι μελετημένο, δομημένο και στοχευμένο στην τελετουργία και όχι σε χαοτικές καταστάσεις. Αν θέλει κάποιος τέτοιες μπορεί να δοκιμάσει το πρώτο demo κάτι Ισπανών, οι οποίοι στα τέλη της δεκαετίας (αλλά και την επόμενη) θα παράξουν τερατώδεις (αντι-)μουσικές. Αναφέρομαι προφανώς στους μεγάλους TEITANBLOOD οι οποίοι μας συστήνονται με “Genocide Chants to Apolokian Dawn”…
-
WITH BLACK WE PAINT THE TOMBSTONES: Μπορεί οι KRIEGSMASCHINE να λογίζονται ως το alter-ego κάποιων MGLA, αλλά η αλήθεια είναι ότι προϋπάρχουν. Βεβαίως στο “A Thousand Voices” EP ο M ακόμα δεν έχει συμπράξει με τον Darkside όμως η μαγιά είναι εδώ. Και μην το πείτε παραέξω αλλά, in retrospect, αν μου ζητήσει κάποιος να επιλέξω μία δισκογραφία από τις δύο, πλέον θα πω KSM μάλλον αβίαστα. Απ’ την άλλη αν κάποιος μου ζητήσει να απαντήσω στο «ποιο είναι το καλύτερο 00s και μετά bm σχήμα;» θα του απαντήσω «φύγε από εδώ, δεν ασχολούμαι με τέτοιου είδους κατατάξεις». Αλλά αν επιμείνει και μου βάλει μαχαίρι στο λαιμό, πιθανότατα θα επιλέξω την μικρή αλλά ουσιαστική as-fuck δισκογραφία των NEGATIVE PLANE και θα την κάνω με ελαφρά. Δισκογραφία η οποία ήδη έχει ξεκινήσει με το “Surreality” demo του ’02 (το αμέλησα τις προάλλες) και συνεχίζεται με το «φετινό» promo tape το οποίο και θα οδηγήσει δύο χρόνια αργότερα στην αποκάλυψη…
. Γενικά, έχω χιλιάδες κακά να πω για αυτό και για τα σχόλια σας (
. Προσωπικά έχω βγάλει πράγματα από πεντάδες αρκετές φορές, κάποια πράγματα δεν αντέχουν στο χρόνο ακόμη και αν παλιότερα τα λάτρευες.