Στα γρήγορα αυτη τη φορα
-
Kasabian - kasabian
-
Rammstein- reise reise
-
Nightwish - once
-
Edguy - hellfire club
-
Franz Ferdinand- Franz Ferdinand
Εξώφυλλο Kasabian
31 Likes
Εξαιρετικά δύσκολο 2004, το πιο δύσκολο για μένα so far γι’ αυτή τη δεκαετία. Η χρονιά που τελείωσα το σχολείο και η αποκορύφωση της εθνικής μιζέριας με τα πανηγυράκια με τους καραγκιόζηδες με τις περικεφαλαίες που θα κορυφωθούν με τη δολοφονία του Γκράμος Παλούσι (κι αυτόν για το ποδόσφαιρο τον σκότωσαν….).
Μένουν εκτός πράγματα που τα θεωρώ καθαρά δεκάρια όπως το Domine Non Es Dignus των Anaal Nathrakh και το Si Monumentum Requires, Circumspice των Deathspell Omega που τα θεωρώ δύο από τους κορυφαίους exteme δίσκους της δεκαετίας. Από δίπλα και οι Mayhem με το Chimera (Maniac μέχρι Γενάρη θα πάρεις πούλο ρε και θα δούμε λαιβαρα στην Υδρόγειο) καθώς και οι Orphaned Land με το Mabool, που τότε είχα στηθεί έξω από το δισκάδικο και το περίμενα να έρθει. Έξω οι Jesu, έξω κι οι Mclusky με το The Difference Between Me and You Is That I’ m Not on Fire που αποτελεί τον αγαπημένο μου μάλλον δίσκο τους, έξω και οι Strung Out με το Exile in Oblivion που εγώ το λέω punk rock δίσκο της χρονιάς (ακούστε Green Day εσείς), εξω και οι The Hold Steady με το Almost Killed Me που δεν έχει ούτε μισό ψεγάδι και αποτελεί μια κορυφαία rock δουλειά. Εκτός έμειναν και οι The Killers με το Hot Fuss που μάλλον έβγαλαν το πιο πολυσυζητημένο ντεμπούτο της χρονιάς, έξω και οι Kasabian με δισκάρα, έξω και The Organ με το Grab That Gun που, όταν είχε κυκλοφορήσει, το είχα λιώσει και το ξαναέβαλα να το ακούσω και συνεχίζω να το αγαπώ πολύ. Τέλος, στην απ’ έξω έμειναν οι φοβεροί The Walkmen με το Bows & Arrows που εμπεριέχει και το The Rat, που, ίσως, να είναι και το καλύτερο alt/ indie τραγούδι της χρονιάς (αν όχι, είναι σίγουρα το πιο ενδεικτικό), στην απ’ έξω οι The Von Bondies με το Pawn Shoppe Heart και το ανυπερβλητο τραγούδι της νιότης μας C’ mon C’ mon, καθώς και οι The Faint με το Wet From Birth, που μάλλον αποτελεί και την κορυφαία τους δισκογραφική κατάθεση. Πάμε να δούμε λοιπόν τι έμεινε μέσα.
5 ψήφοι
The Dillinger Escape Plan - Miss Machine: Μια από τις κορυφαίες μπάντες της δεκαετίας στη σπουδαιότερη στιγμή της καριέρας της. Κανείς άλλος δεν συγκρίνεται μαζί τους, ποτέ, και πουθενά.
Isis – Panopticon: Δίσκος- καθαρό δεκάρι με δέκα τόνους και 50 θαυμαστικά. 20 χρόνια δεν το έχει ξεπεράσει κανένα συγκρότημα σε κανένα είδος.
Interpol – Antics: Δεύτερο γενναίο βήμα με έναν δίσκο που, συνολικά, ξεπερνάει το ντεμπούτο. Σίγουρα στο Top5 των αγαπημένων μου alt δίσκων των ‘00s.
Madvillainy – Madvillainy: Απλά κι ωραία, η κορυφαία hip hop κυκλοφορία της δεκαετίας.
Slipknot - Vol. 3: ( The Subliminal Verses): Mε αντικειμενικά κριτήρια, μάλλον η καλύτερη δουλειά τους. Και δεν το λέω τώρα, από τότε το λέγαμε, την πρώτη μέρα που το αγοράσαμε. Δεν θα το ακούσω πια όσο συχνά όσο τα δύο πρώτα, θα κάνω skip σε 2-3 (ίσως και 4) κομμάτια, αλλά είναι δίσκος που έχει ρίζες μέσα στο πετσί μου και δεν γινόταν να μην ψηφιστεί.
Κι άλλα 10 για το καλό
Einstürzende Neubauten - Perpetuum Mobile: Συνεχίζουν το σερί ενώ σε επίπεδο συνθέσεων το PM μπορεί να ξεπερνάει και το Silence Is Sexy, απλώς απουσιάζει το στοιχείο της έκπληξης. Αριστουργηματικό άλμπουμ, για μένα άνετα μέσα στα 5 καλύτερα τους.
Mark Lanegan Band – Bubblegum: Βήμα μπροστά, αντιγράφω από εδώ: Λίγα περισσότερα «γκάζια», λίγος θόρυβος παραπάνω, περισσότερη προσοχή στην ατμόσφαιρα, και μια all-star παρέα μουσικών που περιλαμβάνει, μεταξύ πολλών άλλων, τους Josh Homme, Chris Goss, Wendy Rae Fowler και Duff McKagan, καθιστούν το “Bubblegum”, έναν εκ των κορυφαίων δίσκων του Lanegan, αλλά κι έναν από τους καλύτερους rock δίσκους της δεκαετίας.
Nick Cave & The Bad Seeds -Abattoir Blues/The Lyre Of Orpheus: Blixa που πας; Νίκο θα πάω στα καράβια. Διπλό άλμπουμ που, όπως όλα τα διπλά άλμπουμ, κάνει κάποιες κοιλιές όμως είναι οριακά ανεπαίσθητες. Συνολικά, μάλλον το καλύτερο του άλμπουμ από τα 00s μέχρι σήμερα.
Converge - You Fail Me: Mετά το “Jane Doe”, oι Converge επιστρέφουν με ένα ακόμη αριστούργημα.
Autolux - Future Perfect: Φοβερά υποτιμημένος δίσκος. Για μένα οι Autolux θα μπορούσαν να γίνουν οι Sonic Youth της γενιάς τους.
Arcade Fire – Funeral: Η κάπως περίεργη σχέση που έχω με τους Arcade Fire που, αναλόγως το κομμάτι και την περίοδο, είτε μου αρέσουν πολύ, είτε καθόλου, δεν μπορεί να σταθεί εμπόδιο στο να πω πως το “Funeral” είναι ένα από τα 3 πιο σημαντικά alternative ντεμπούτα της δεκαετίας.
mewithoutYou - Catch For Us The Foxes: Μεταβατικός δίσκος και πιθανά η κορυφαία δισκογραφική στιγμή μιας σπουδαίας μπάντας που κατάφερε να κρατήσει τη φλόγα του post hardcore ζωντανή σε μια δεκαετία που, σχεδόν οι πάντες, έψαχναν την εμπορική επιτυχία.
Franz Ferdinand - Franz Ferdinand: Κάθε τραγούδι και hit από ένα συγκρότημα που, έστω και για λίγο, ηγήθηκε των εξελίξεων στο alt στρατόπεδο.
Mastodon – Leviathan: To “Leviathan” βγήκε σε μια περίοδο που εγώ και το metal είχαμε αρχίσει να τη σβήνουμε. Επίσης, με δεδομένο πως εγώ άκουγα πλέον κυρίως extreme πράγματα, δυσκολεύτηκα να καταλάβω γιατί τόσος ντόρος. Σήμερα, νομίζω μπορώ να πω με άνεση πως το “Leviathan” είναι τεράστιος δίσκος, όχι όμως και ο καλύτερος τους.
Death From Above 1979- You’ re A Woman, I’ m A Machine: Aριστουργηματικά θορυβώδες, το ντεμπούτο των Καναδών αποτέλεσε μια γερή ανάσα ζωής στο ευρύτερο noise rock ιδίωμα, δίνοντας του έναν υπέροχο pop, άκρως χορευτικό, αέρα. Ένα σύμπαν μόνο του.
33 Likes
2004
Η καλυτεροτερη χρονιά της σύγχρονης Ελλάδος και η αρχή των χειροτερων που θα ακολουθησουν.
Τουλαχιστον όταν το ζουσες ως πιτσιρικας φοιτητης ηταν εξωπραγματικο, που να ηξερες όμως ότι θα σκασει και η λυπητερή καποια στιγμη για πραγματα που δεν ειχες παραγγείλει 
Μουσικα παντως μιλαμε για μια από τις αγαπημενες μου χρονιες, και στη 10αδα μου βρισκονται τουλαχιστον 5 από τις all time αγαπημενες μου μπαντες.
Εάν ηταν δηλαδη να διαλεξω μια χρονια που με αντιπροσωπευει, θα ηταν το 2004.
ISIS, Dillinger, LoG, Mastodon, YOB, Converge, Neurosis, Slipknot, Jesu, Meshuggah, The Ocean, πρωιμοι Heaven Shall Burn αλλα και Black Keys, Franz Ferdinand, Nick Cave, Libertines, Les Savy Sav … δηλαδη τι άλλο να βγαλει η μουσικη σκηνη σε μια χρονια!
1. The Dillinger Escape Plan - Miss Machine
Μαζι με τους ISIS και Converge, μια από τις πιο σημαντικες μπαντες της σύγχρονης μουσικης για μενα. Το miss machine είναι για γερα στομάχια, αλλα σου πεταει μετα και τη μαθομπαλαντα του μεχρι να σε βυθισει παλι στο χαος. Ακομα θυμαμαι το σοκ όταν πρωτοειδα βιντεακι του Panasonic Youth να παιζουν λαιβ, ευτυχως ειμουν τυχερός και τους ειδα αρκετες φορες εξω – από τις πιο εντονες συναυλιακες εμπειριες.
2. Isis – Panopticon
Κάθε δισκος των ISIS είναι βιωμα. Δε θα ειμουν ο ιδιος αν δε τους ειχα ανακαλυψει.
3. Lamb of God - Ashes of the Wake
Ένα αλμπουμ ΜΟΝΟ χιτς – δε γινεται αυτό. Ακουγεται μονορουφι εδω και 20 χρονια πολυ συχνα.
4. Mastodon – Leviathan
Ένα αριστουργημα concept δισκου με τις πιο κολληματικα ριφφαρες. Τι να πρωτοπω για αυτή τη τεραστια μπαντα. Εχω inspired by tattoo – nuff said. κ φυσικα κ εξωφυλο.
5. Franz Ferdinand – Franz Ferdinand
Μετα το Αμερικαν grunge revival το φυτιλι αναψε και στο νησι.
Άλλη μια τρομερη κυκλοφορια με πολύ ωραιες κομματαρες που αξιζει δικαια 5αδα.
6. Converge - You Fail Me
Πρωτη κυκλοφορια με Deathwish και μπορει να κυριλεψαν τον ηχο τους λιγο, παραμενει ενας εξαιρετικος δισκος, που στεκεται τιμια διπλα στο Jane Doe. Τυχερος που το ειδα ολοκληρο στο Roadburn το 2018.
7. YOB - The Illusion of Motion
Ball of molten lead από τα πιο αγαπημενα μου τραγουδια που εχουν γραφτει.
8. Neurosis - The Eye of Every Storm
Λατρεμενη μπαντα, αλλα όχι η πιο αγαπημενη μου κυκλοφορια. Εννοειται όμως 10αδα.
9. Meshuggah – I
ΣΕΒΑΣ ΜΟΝΟ ΣΤΟΥΣ ΚΙΝΓΚΣ
10. Slipknot - Vol. 3: (The Subliminal Verses)
Δε μπορεσα να βρω ποιος ειπε πολύ σωστα και ταυτιστικα, ότι για εμενα ηταν ο πρωτος δισκος που ενιωσα ότι αρχισαν να χαλανε οι Slipknot. Δε λεω, εχει καποιες υπερκομματαρες (Blister Exists, Duality, Pulse of Maggots, Vermillions) που τρελαινομαι, αλλα και πολύ μετριοσαπιλα.
Heaven Shall Burn – Antigone
Το ειχα λιωσει αυτό το δισκακι εκεινη τη περιοδο της ανοδου του γερμανικου metalcore.
Heaven Shall Burn και Caliban δηλαδη – και το σπλιτ τους σπερνει επισης.
The Black Keys - Rubber Factory
Jesu - Jesu
The Zutons - Who Killed The Zutons?
Les Savy Fav - Inches
The Ocean - Fluxion
Arcade Fire - Funeral
Nick Cave & The Bad Seeds - Abattoir Blues / The Lyre Of Orpheus
Colour Haze - Colour Haze
Aereogramme - Seclusion
37 Likes
Deathspell Omega - Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice
Spiritus Mortis - Spiritus Mortis
Pagan Altar - Lords of Hypocrisy
Lamented Souls - The Origins of Misery
Urfaust - Geist ist Teufel
21 Likes
2004
Αρχίζουν ιδιαιτέρως συναισθηματικά χρόνια. Η περίοδος 2004-2006 είναι αγαπημένη και η καθοριστικότερη με πρωτόγνωρα ακούσματα που με έκαναν να λατρέψω τη μουσική…
1. Slipknot – Vol. 3: (The Subliminal Verses)
2004, δευτέρα γυμνασίου, αντιγραμμένο cd από συμμαθητές, MTV, βιντεοκλίπ Duality, νέος ηχητικός κόσμος. Η κορυφή της μεγαλύτερης μεταλ μπάντας των τελευταίων 2 δεκαετιών παραμένει αξιοθαύμαστη, χωρίς να κάνει εκπτώσεις στην μοναδική ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος και την ακρότητα, καταφέρνοντας να προσφέρει στο ανυποψίαστο κοινό προσβάσιμο, ποιοτικό, ακραίο, μελωδικό, “mainstream” μεταλ πακέτο που δεν συναντάται εύκολα. Το αριστουργηματικό Vermillion είναι το αγαπημένο μου κομμάτι τους, με κάνει να νιώθω πράματα, όπως και το Pt.2, που είναι η καλύτερη μπαλάντα όλων των εποχών και με έκανε να θέλω να μάθω κλασική κιθάρα. Από εδώ και πέρα δεν με συγκινούν δισκογραφικά, αλλά δικαιωματικά οι τελευταίες δεκαετίες τους ανήκουν, και δικαιωματικά θα συγκαταλέγονται στις σπουδαίες μπάντες του ευρύτερου φάσματος στο σκληρό ήχο.
2. Green Day – American Idiot
Γυρνώντας σπίτι κάποιο μεσημέρι από το σχολείο, πέτυχα το American Idiot στο MTV. Γενικά το MTV με έφερε σε επαφή με όλη την πεντάδα (εκτός των Converge). Κολλητικό μέχρι αηδίας, έψαξα σύντομα το cd, το είχε στην τάξη μου μια κοπέλα που με γούσταρε (αλλά γούσταρα τη φίλη της, οϊμέ, κλασικά teen δράματα!), έγινε η δουλειά. Ο δίσκος είναι ο ορισμός του κλασικού ροκ δίσκου πλέον, αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Η προσωπική αγαπημένη τριάδα Jesus Of Suburbia, Letterbomb και Whatsername κάνει να ανατριχιάζω και μου προκαλεί γλυκιά μελαγχολία. Ειδικά το τελευταίο είναι μοναδικό κομμάτι.
3. Converge – You Fail Me
Σε άλλη χρονιά θα ήταν εύκολη πρωτιά, αλλά έχουμε να κάνουμε με ιδιαίτερη χρονιά. Δίσκος που ξεκινά με First Light/Last Light δεν μπορεί να είναι κάτι λιγότερο από τέλειος. Κλάμα (κυριολεκτικό) στο λαιβ με τη συγκλονιστική εισαγωγική μελωδία του και τους συγκινητικούς, σπαρακτικά εμψυχωτικούς στίχους του. Συνολικά πολύ πιο προσβάσιμος δίσκος από το δυσπρόσιτο αριστούργημα του 2001, τον θεωρώ καλό starting point για νέους ακροατές, καθώς το δομημένο χάος περιορίζεται και οι μελωδίες είναι περισσότερο ευκολομνημόνευτες (αν και θεωρώ ιδανικότερο το Axe to Fall για όσους δεν έχουν ιδιαίτερη επαφή με τέτοιους ήχους, θα τα πούμε το 2009 αυτά). Σε κάποιο παράλληλο σύμπαν, καλώς η κακώς, η άκρως κοψοφλέβικη μπαλάντα In Her Shadow παίζει συνέχεια στη 10η εντολή και στον Κόκκινο Κύκλο του Κοκκινίπουλου.
4. My Chemical Romance – Three Cheers for Sweet Revenge
MTV και η οπτικοακουστική τελειότητα του Helena. Άμεσο κόλλημα. Θεωρώ το συγκεκριμένο κομμάτι σπουδαίο, άκρως πιασάρικο και συνθετικά περιπετειώδες, κάτι που δεν είναι ούτε συχνό, ούτε συνηθισμένο για ένα τόσο καραμπινάτο χιτ. Συνολικά φανταστικός δίσκος, διαφορετικός από το επερχόμενο magnum opus, αλλά χωρίς να υστερεί ιδιαίτερα σε κάποιο τομέα. Άλλες μεγάλες αδυναμίες μου τα εξαιρετικά Thank you for the Venom και Cemetery Drive.
5. Pig Destroyer – Terrifyer
Έχω πετύχει να χαρακτηρίζουν το συγκεκριμένο μνημείο ως “το Jane Doe του grindcore”. Ακούγοντας την ηχητική κατεύθυνση και κομμάτια όπως το Gravedancer, το οποίο όντως θα μπορούσε άνετα να βρίσκεται στο μνημείο των Converge, το θεωρώ εύστοχο σχόλιο και τιμητικό ταυτόχρονα. Το σίγουρο είναι πως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους του είδους, από μια από τις καλύτερες μπάντες του είδους. Με το να απομακρυνθούν (σοφά) από το περισσότερο κλασικό, παλιακό grindcore των προηγούμενων κυκλοφοριών τους και προσθέτοντας μοντέρνα και φρέσκια αισθητική και στοιχεία, διαμορφώνουν το καινούργιο μονοπάτι που θα ακολουθήσουν στη συνέχεια, το οποίο και δικαίως τους γιγάντωσε. Κορυφή.
Λοιπές Μουσικάρες:
Ένοχη Αδράνεια – Στην Πόλη των Θηρίων
Η συγκεκριμένη κυκλοφορία είναι από τα πρώτα ελληνικά χαρντκορ/πανκ που άκουσα. Πολύ, πολύ καλό άλμπουμ, με κομματάρες όπως “Για την Επέτειο” και “Στο κελί του Ψεύδους”. Πωπω, είχα χρόνια να το ακούσω, τα σπάει.
Vodka Juniors – Suburbancore
Thrash-ατη πανκ δισκάρα από τη μπαντάρα. Με αυτό το άλμπουμ τους έμαθα κιόλας, από το περιοδικό Good Times. Αν είναι να τρέχετε σε κύκλους, κάντε το στο πιτ.
Beatsteaks – Smack Smash
MTV, γερμανικό αγγλόφωνο πανκ. Δισκάρα, φωνάρα, πιασάρικες συνθέσεις με ορισμένες πραγματικά σπουδαίες στιγμές όπως το φανταστικό I don’t care as long as you sing.
The Killers – Hot Fuss
MTV, πάλι. Mr. Brightside προφανώς, δηλαδή ένα από τα καλύτερα ραδιοφωνικά χιτ όλων των εποχών, σε ένα χαρακτηριστικότατο βιντεοκλίπ με τη μορφάρα, τον Eric Roberts. Συγκινητικό All these things that I’ve done, τι έγραψε αυτός ο Flowers. Ο καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος με ευκολία για μένα, φωνή, παραγωγή, συνθέσεις, όλα άψογα. Ακόμη μια κλασική κυκλοφορία από το 2004.
My Dying Bride – Songs Of Darkness, Words Of Light
Αν άρχιζα τα honorable mentions νωρίτερα, οι Bride θα έκαναν την εμφάνιση τους σχεδόν σε κάθε χρονιά που έβγαζαν δίσκο. Ο συγκεκριμένος είναι εξαιρετικός, η ομορφιά και η μελαγχολία του My Wine in Silence με στοιχειώνει ακόμη.
Behemoth – Demigod
Σε αυτή τη δισκάρα οι Behemoth έχουν αδιανόητα πορωτικό ήχο. Slaves Shall Serve ανελέητο χτύπημα, πραγματικός παροξυσμός.
Sum 41 – Chuck
…MTV! Κούρασε, το ξέρω, αλλά τι να κάνουμε, είπαμε, χρονιά που ήρθα σε επαφή με πολλά συγκροτήματα. We’re all to Blame βιντεοκλίπ, μετά αναζήτηση του cd. Λογικό νομίζω, δυναμικό, πιασάρικο, μάλλον το καλύτερο κομμάτι τους. Με τεράστια διαφορά ο καλύτερος δίσκος τους για μένα, τα προηγούμενα τα βρίσκω απλώς διασκεδαστικά β’ διαλογής να πω την αλήθεια. Εδώ όμως έχουμε να κάνουμε με πολύ καλό δίσκο.
Bad Religion – The Empire Strikes First
Το ποιοτικό reboot ξεκίνησε ήδη με το προηγούμενο δίσκο, εδώ τα πράγματα γίνονται ακόμη καλύτερα με τεράστια κομμάτια όπως τα Los Angeles is Burning και το ιδιαίτερο Beyond Electric Dreams, το οποίο θεωρώ πως είναι από τα καλύτερα και πιο ξεχωριστά κομμάτια που έχουν γράψει.
Asian Kung-Fu Generation – Sol-Fa
Εξαιρετικό ιαπωνικό εναλλακτικό ροκ με προσωπικότητα. Παρακαλώ ακούστε το ΤΕΡΑΣΤΙΟ Rewrite, το οποίο ήταν και το τελευταίο opening στο αριστουργηματικό Fullmetal Alchemist.
Deathspell Omega – Si Monumentum Requires, Circumspice
Μνημείο ακρότητας και αρρώστιας, εδώ το συγκρότημα γίνεται σπουδαίο. Πάντα έχω ένα “γαμώτο” στο μυαλό μου όταν εμπλέκονται αμφιλεγόμενοι καλλιτέχνες και προσωπικότητες σε πράγματα που μου αρέσουν, αλλά ξέρετε, η κλασική περίπτωση διαχωρισμού έργου από τον καλλιτέχνη. Carnal Malefactor από τα κορυφαία κομμάτια του ιδιώματος, πανεύκολα. Ακόμη ένας κλασικός δίσκος που μας χάρισε η χρονιά.
Iron Lung – Life. Iron Lung. Death.
Ακόμα μια τρομερή Grindcore βαβούρα για το 2004, ηχητικά άκρως πορωτικό και φρέσκο.
SNFU – In The Meantime and in Between Time
Πανκ ροκ κορυφή για την ιδιαίτερη αυτή μπαντάρα. Cockatoo Quill πανεύκολη και πανάξια προσθήκη στα καλύτερα μελωδικά πανκ κομμάτια που έχουν γραφτεί ποτέ.
Iskra – Iskra
Αναρχοκραστομπλακμεταλ δυναμίτης. Μας λείπουν.
The Dillinger Escape Plan – Miss Machine
Κλασικοί δίσκοι, 2004, Pt. ??? Υπερτεχνικό, δομημένο χάος.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
38 Likes
Εεεεχχμμμμμ την πουτανα μου. Το ξεχασα. Πως τα θυμαστε ρε πουστημου;
2 Likes
εκτιμώ την αναφορά γιατί τους έμαθα με το no voice of mine, αλλά το american idiot δεν έχει αντίπαλο 
2 Likes
2004
HONOURABLE MENTIONS
-
The Haunted - rEVOLVEr
-
Edguy - Hellfire Club
-
Lmb of God - Ashes of the Wake
-
Velvet Revolver - Contraband
-
Killswitch Engage - The End of Heartache
-
Nightwish - Once
-
Jon Oliva’s Pain - 'Tage Mahal
Η ψυχή των Savatage θα ζει όσο ζει και αυτός και θα είναι μέρος της μουσικής του , οποιαδήποτε όνομα και να χρησιμοποιεί . Δισκάρα , 12ος δίσκος Savatage κλπ γραφικά
TOP 5
5. Slipknot - Vol. 3 : The Subliminal Verses
4. Green Day - American Idiot
η μουσική μιας ολόκληρης γενιάς
3. Orphaned Land - Mabool : The Story of the Three Sons of Seven
Μουσικάρες και μελωδιάρες παντού , απόλυτα ταιριαστή με το concept
2. Clutch - Blast Tyrant
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος Clutch , αν και έχουν πολλές δισκάρες . Γενικά από τους αγαπημένους μου , όπως και οι Clutch. Ghost υπερέπος , πολλά γνωστά hits , The Swollen Goat λίγο πιο κρυφή κομματάρα
1. Mastodon - Leviathan
Μαζί με αυτό που θα βάλω του χρόνου και το 2007 κατά τη γνώμη οι δίσκοι της δεκαετίας στο μεταλ
ΕΞΩΦΥΛΛΟ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
30 Likes
Επίσης δεν είναι πανκ ροκ κι επίσης δεν ακούγεται 
. Γενικά, έχω χιλιάδες κακά να πω για αυτό και για τα σχόλια σας (@anhydriis ειδικά αυτό το “Νevermind της δεκαετίας” που έγραψες με έχει στοιχειώσει) αλλά, μετά από 35 εβδομάδες παιχνιδιού, δεν είμαι εδώ για χέσω σε ό,τι σας αρέσει.
Wake me up when 2004 ends…
8 Likes
Γατάκια, εγώ το έβγαλα ΔΙΧΩΣ ΒΑΘΜΟΛΟΓΙΑ.
Χρόνια βαθέος ΠΑΣΟΚ.
- The Tea Party - Seven Circles
- Rammstein - Reise, Reise
- Therion - Sirius B
- Therion - Lemuria
- Avril Lavigne - Under My Skin
15 Likes
Όσο πανκ είναι το exile, τόσο είναι και το american idiot 
(το οποίο γουστάρω πολύ ε, τώρα που μου το θύμησες έβαλα το μάλλον αγαπημένο του δίσκου her name in blood)
αλλά ρίξε λάδι στη φωτιά για green day, ενδιαφέρομαι
1 Like
Θα κάνω κοπι- πεηστ μέρος μιας εύστοχης κριτικής της εποχής και θα προσθέσω πως το AI είναι το αποκορύφωμα του πως το απολιτικ έγινε πολιτικό στη rock μουσική. Αν προσθέσουμε σε αυτά και συνθέσεις επιπέδου Πλιάτσικα με φαντάρους ήρωες που πάνε στο Ιρακ και αφήνουν τις κοπέλες τους πίσω και κλαψ- λυγμ και «αχ τι κακός ο πόλεμος», ίσως πιάσετε το point μου. Γενικά, δεν έχω πιο πεταμένα λεφτά από αυτά της ημέρας που το αγόρασα. Θα ήταν μεγαλύτερη απογοήτευση αλλά, ήδη από το 2004, οι προσδοκίες μου από τους Green Day ήταν μηδενικές…
“So examine the cover. That red grenade in the upraised fist? It’s also a heart—a bleeding heart. Which he heaves as if it’ll explode, only it won’t, because he doesn’t have what it takes to pull the pin. The emotional travails of two clueless punks—one passive, one aggressive, both projections of the auteur—stand in for the sociopolitical content that the vague references to Bush, Schwarzenegger, and war (not any special war, just war) are thought to indicate. There’s no economics, no race, hardly any compassion. Joe name-checks America as if his hometown of Berkeley was in the middle of it, then name-checks Jesus as if he’s never met anyone who’s attended church. And to lend his maunderings rock grandeur, he ties them together with devices that sunk under their own weight back when the Who invented them”.
4 Likes
Δεν διαφωνώ σε κάτι. Και ακριβώς για αυτό το λόγο προσωπικά αγνοώ τα κοινωνικοπολιτικά του θέματος και το βλέπω ως ένα διασκεδαστικό concept album που απολαμβάνω μουσικά και έχω και συναισθηματικές συνδέσεις λόγω νεαρής ηλικίας. Αν κάποιος από την οπτική του γωνία το κρίνει με “αυστηρά πανκ” κριτήρια μπορεί και να νευριάζει, το έχω δει πολλές φορές και από προσωπικές εμπειρίες να συμβαίνει βασικά αλλά εγώ το προσεγγίζω διαφορετικά.
2 Likes
Ναι δεν ξέρω, εγώ πανκ πιουριστής δεν είμαι, με “Pretty Fly” μεγάλωσα, έχω ακούσει και πολύ Green Day γενικώς και άνετα τους έβλεπα λαιβ, απλώς λέω πως είναι καλό να μην μπερδεύουμε τις ένοχες απολαύσεις ή τα άλμπουμ της νιότης μας με σημαντικά έργα τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας και με σοβαρά πολιτικά μανιφέστα αντίστασης.
Γενικά, όπως και με το φαινόμενο Τραμπ, αν ο αμερικανός ηλίθιος για τους Green Day είναι αυτός που ψηφίζει Μπους και ο έξυπνος αυτός που ψηφίζει Ομπάμα ή Μπάιντεν, εγώ ευχαριστώ δεν θα πάρω…
7 Likes
Μεγάλη αλήθεια
5 Likes
Η συναισθηματική σύνδεση παίζει σημαντικό ρόλο σε τέτοιες λίστες, και ενώ θα μπορούσες να πλαισιώσεις την πεντάδα σου με “σημαντικά έργα τεράστιας καλλιτεχνικής αξίας και με σοβαρά πολιτικά μανιφέστα αντίστασης” όπως λες (ό,τι και αν σημαίνει για τον καθένα αυτό προσωπικά καθώς πρόκειται για τεράστια συζήτηση), θα είναι κρίμα να το κάνεις και να θεωρείς τις επιλογές σου ένοχες απολαύσεις, ειδικά αν ακόμη βλέπεις πως τις απολαμβάνεις το ίδιο 
. Προσωπικά έχω βγάλει πράγματα από πεντάδες αρκετές φορές, κάποια πράγματα δεν αντέχουν στο χρόνο ακόμη και αν παλιότερα τα λάτρευες.
Στα υπόλοιπα συμφωνούμε σαφώς.
3 Likes
Μεταξύ των δύο σίγουρα ο πολύ πιο ηλίθιος είναι αυτός που ψηφίζει Τραμπ και Μπους
Να ψηφίσετε Κασσελάκη εσείς άμα θέλετε.
Μιας και ξεκινήσαμε τα flame (!) ν’ αναρωτηθώ κι εγώ αν είμαι ο μοναδικός που (ενώ προσκυνάω “Oceanic”) βρίσκω βαρετό το “Panopticon” πέρα από τα 3 πρώτα κομμάτια. 
Ούτε χόνοραμπλ λέμε (τους νικάει και το Πλοκάμι, δηλαδή).
Κατά τ’ άλλα καλά τα λέει ο Αντώνης (με το γνωστό προβοκατόρικο στυλ του 
), αν κι εγώ θα το τιμήσω το “American idiot” γιατί, όπως λέει ο Death.Eternal:
Αλλά ναι, όσον αφορά το εκτόπισμα που έχει λάβει, κρίνω ότι προσφέρει αφειδώς πολλά όπλα σε haters ώστε να μιλήσουν περί επιφανειακότητας, υπερτίμησης κλπ. Απλά εγώ δεν είμαι τέτοιος, μου φτάνει ν’ ακούω κάποιες μπάντες που (κατά τη γνώμη μου πάντα) κάνουν αυτό που ΥΠΟΤΙΘΕΤΑΙ κάνουν οι Green Day στο “American idiot” πολύ καλύτερα, οπότε μπορώ που και που ν’ απολαύσω κι αυτό το δισκάκι (που, by the way, μ’ αρέσει πολύ περισσότερο από “Dookie” και “Kerplunk” κι επίσης θεωρώ το “Jesus of suburbia” απίστευτα βαρετό και συνήθως το skip-άρω).
By the way, πρώτη φορά ακούω για μπάνα με το όνομα Ένοχη Αδράνοια! Που τους ξετρυπώσατε;
2 Likes