Special Teams
Highlight εθνικής μειοδοσίας
Ακόμα με στοιχειώνει το άκουσμα του “Κούνα, κούνα, κούνα, κούνα, κούνα το αγάπη μου” σε δελτίο ειδήσεων. Ελλαδάρα για πάντα
Το πουλί του Θεού
Pain of Salvation - Be
Το βάζω εδώ αφού πλέον περισσότερο για μιούζικαλ/όπερα μού κάνει παρά για κανονικός δίσκος, ειδικά με τα interludes/κομμάτια τύπου Vocari Dei κλπ. να πιάνουν πολύ χώρο. Νομίζω ότι γίνεται πολύ πιο εμφανές τι εννοώ στην (πολύ καλή) live εκτέλεση. Προσπερνώντας το κόνσεπτ το όποιο δε μου λέει κάτι, όπου παίζεται μουσική είναι από καλή ως και κορυφαία αλλά δε θα έλεγα ότι οι μουσικές κορυφές είναι και τόσες πολλές. Δε χωράει αμφιβολία πάντως ότι εκτελεστικά ο Daniel σαν πολυεργαλείο κάνει τρομερά πράγματα. Τρομερή επιλογή το άταστο επίσης, όπου υπάρχει
... but there's one in WIN
Meshuggah - I
Γενικά τα EPs εδώ θα έπρεπε να τα βάζω (εκτός από ένα όπως υπολογίζω, το οποίο είμαι σχεδόν υποχρεωμένος να το βάλω 5άδα). Μεταξύ Nothing και Obzen η ομάδα ψάχνεται με το αποτέλεσμα κάποιοι να το αμφισβητούν - κακώς λέω εγώ. Άχαστοι
Στην κανονική ροή, έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα:
1. Isis - Panopticon
Δίσκος ο οποίος χωρίς καμμία υπερβολή για τον γράφοντα παίζει γερά για κορυφή δεκαετίας - όχι απλά στον ήχο του, γενικά. Ατμόσφαιρα με ‘Α’ από την πρώτη μέχρι την τελευταία καταιγίδα σε ένα απ’ τα καλύτερα closers όλων των εποχώνε, η τέχνη της ουσίας και του απέριττου, καρφί στο all-time top 10 μου, δεν περιγράφω άλλο
2. Mastodon - Leviathan
Κλασσικό ΜΕΤΑΛ indeed. Πρέπει να τον άκουσα αρχές 2006 (14 στα 15) και μάλλον έπαθα πλάκα ανάλογη εκείνης των εφήβων στα 80s που άκουγαν τους κλασσικούς δισκους της εποχής. Πρέπει να είμαι τραγική μειοψηφία εδώ αλλά προτιμώ ένα τσικ Blood Mountain
Καλά για εξώφυλλο δεν το συζητάω καν, άλλα επίπεδα πρόσφυσης
3. Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses
Σχεδόν ακούς άλλη μπάντα σε σχέση με τα 2 πρώτα αλλά με κερδίζει ένα τσικ παραπάνω το Vol. 3, όχι τόσο για τα mega-hits όσο για την πολυσυλλεκτικότητα και τα στοιχεία που ακούς σε κομμάτια σαν το Circle
4. The Dillinger Escape Plan - Miss Machine
Ένας φίλος μού δίνει το καλοκαίρι του ‘07 ένα στικάκι με προσεκτικά επιλεγμένους δίσκους. Κάποιους απ’ αυτούς, τους έφαγαν τα νούμερα στις λίστες (π.χ. το Pass The Flask των Βled ή το Designs For Automotion των Snapcase) αλλά άλλοι θα βρεθούν ψηλά, με πρώτο το Miss Machine. Προφανώς δεν τον χώνεψα εύκολα στην αρχή αλλά δεν πήρε και πολύ. Αυτό που έμεινε ως “ο” Dillinger ήχος τώρα που μας άφησαν, είναι αυτή η πατέντα
5. Sum 41 - Chuck
Το γυροφέρναμε - το γυροφέρναμε, με το προηγούμενο κοιτάξαμε προς το ΜΕΤΑΛ, εδώ πλέον το ακουμπάμε, ενίοτε το γραπώνουμε και το ξεπατικώνουμε κιόλας (Bitter End = νοστιμούλα διασκευή Battery), το τελικό αποτέλεσμα όμως μας δικαιώνει. Στην ποπ κουλτούρα μπήκαν με τους δύο προηγούμενους αλλά το Chuck είναι μάλλον το καλύτερό τους
+10:
65daysofstatic - The Fall of Math
Ντεμπουτάρα που χτυπάει σε ευαίσθητο σημείο όσους αγαπάμε τα μπλιμπλίκια και το ποστρόκ. Διάολε ακόμα ακούγεται φρεσκότατο
A Wilhelm Scream - Mute Print
Στο ίδιο στικάκι με το Miss Machine είχε κι αυτό μέσα, πονάω που το αφήνω έξω ενώ το έχω ακούσει ίσαμε πεντακόσιες φορές, αλλά τι να κάνεις. Στο δρόμο που χάραξαν οι μεγάλοι της δυτικής ακτής, μπαντάρα και live εγγύηση
Bad Religion - The Empire Strikes First
Νομίζω ο καλύτερος δίσκος μετά το Stranger Than Fiction, και δεν έχουν βγάλει και λίγους. Live Again παίζει και για καλύτερο closer τους. Η αυτοκρατορία είναι κραταιά
Rise Against - Siren Song of the Counter Culture
Απ’ τη μια punk δισκάρα στην άλλη πάμε φαίνεται, απ’ την τριπλέτα πριν το ξεκάθαρα πιο γυαλισμένο “Sufferer” αυτό είναι το καλύτερο imo, με τον Tim να δίνει ακόμα γρέζια όπου πρέπει
Converge - You Fail Me
Μόνο δισκάρες έχουν οι Converge απ’ το Jane Doe κι ύστερα, με πρώτη αυτήν εδώ που ίσως είναι και αυτή που δεν εκθειάζεται χωρίς αστερίσκους απ’ τους πάντες αλλά δείχνει κατά τόπους πού θα το πάνε στο μέλλον
My Chemical Romance - Three Cheers For Sweet Revenge
Αν και ήξερα κομμάτια απ’ τον δίσκο (προφανώς), ολόκληρο τον πρωτάκουσα με μεγάλη καθυστέρηση, περί το 2014. Και ετεροχρονισμένα μού αρέσε γιατί το ταλέντο δεν χάνεται, κι αν το “Black Parade” είναι το κατά γενική ομολογία κορυφαίο τους, αυτό έχει άλλη χάρη
Killswitch Engage - The End of Heartache
Το AOJB δε χώρεσε αλλά εδώ έχουμε άλλον έναν υποψήφιο για ναυαρχίδα του αμερικανικού metalcore. Από φωνητικά τουλάχιστον το δίνω σίγουρα στον Howard στο μεγάλο δίλημμα και αν ψάχνουμε για ΤΟ κομμάτι της σκηνής, αυτό μπορεί και να είναι το ομώνυμο
Lamb of God - Ashes of the Wake
Ο δίσκος που μάλλον δίνεις σε όποιον θέλει να καταλάβει τι είναι αυτή η μπάντα. Έχουν καλούς δίσκους και παρακάτω αλλά νομίζω ότι εδώ αυτόν τον ήχο τον τερμάτισαν
Neurosis - The Eye of Every Storm
Μάλλον ο πιο δημοφιλής δίσκος σε όσους είμαστε casuals αλλά διάολε αυτό το στυλ τούς ταίριαζε πάρα πολύ. Το “No River…” παραμένει απ’ τις μεγάλες μου αγάπες
Marillion - Marbles
Με τους Marillion μετά το Marbles δεν έχω καμμία επαφή αλλά το ίδιο το Marbles παίζει να είναι πλέον ο δίσκος που έχω ψηλότερα απ’ τον χώρο του για την δεκαετία τουλάχιστον. Όσοι τους προτιμάτε με Hogarth (εγώ δεν έχω άποψη), έχετε ένα πολύ καλό επιχείρημα εδώ
