Και μένα συνολικά, κατά τ 'άλλα πέρα από το Dookie και διάσπαρτα κομμάτια οι Green Day με νυστάζουν.
Είχε μανία ένας καλός φίλος και μου είχε βάλει να ακούσω, ακόμα και έξω σε πλατεία με μπύρες τους έβαζε 
2004
- Lamb Of God - Ashes Of The Wake
- Dark Fortress - Stab Wounds
- Converge - You Fail Me
- Yyrkoon - Occult Medicine
- Mastodon - Leviathan
Στο νήμα εκτός :
- Clutch - Blast Tyrant
- Orphaned Land - Mabool
- Mayhem - Chimera
Δύο ακόμα για το καλό:
- Pain Of Salvation - “BE”
- Slumber - Fallout
Εξώφυλλο της χρονιάς:
35 Likes
πώς τα καταφερα
τελευταία “μέρα” του 2004 και δεν έχω χρόνο (προς το παρόν) για συγγραφή σχολίων
στα “items to do” προς το παρόν
καταθέτω εκλογική πεντάδα και χονοράβλε μην πάρω απουσία
το 2004 ήταν η χρονιά της εθνικής παραμύθας
ο τότε πρωθυπουργός πριν τις εκλογές αυτο-ακυρώνεται παραδίδοντας το “δαχτυλίδι” στον ΓΑΠ ο οποίος διαπομπεύει βουλευτές κατ υπόδειξη δημοσιογράφων, η χώρα οδηγείται στο κλέος της Καραμανλειάδας Β’ όπου Eurovision, ποδόσφαιρο και olympic games χτίζουν το θέρος του greek dream, συμπληρώνοντας το απαραίτητο τζατζίκι-φουστανέλα-αντηλιακό. Σύντομα όμως το έθνος ανάδελφον θα οδηγείτο σε ξύπνημα στον εφιάλτη. Η τρομολαγνεία στο απόγειο, ζέπελιν πάνω από την Αθήνα και C4I που δεν λειτούργησε ποτέ. Οι μισοί νοικοκυραίοι που τότε ζούσαν την ονείρωξη της πανηγυρτζούς σε λίγα χρόνια θα μούντζωναν κτίρια στην πλατεία συντάγματος (γιατί προφανώς δεν άντεχαν να μουντζώσουν τους εαυτούς τους).
2004 was a shit year.
Music-wise, here goes nothing:
2004
- The Cure – The Cure
- Rammstein – Reise Reise
- Therion - Sirius B
- Therion - Lemuria
- NFD – No Love Lost
Χονοραβλε – close enough:
My Dying Bride - Songs of Darkness, Words of Light
Death in June – Alarm agents
The Organ – Grab that gun
28 Likes
Συνέλθετε ρε και βάλτε τα πραγματα in context για το έτος 2004 και άτομα 14χρονων, που μιλάτε για μανιφέστα
(δεν έχω μεγαλύτερο μουσικό τριγκερ από αυτή την συγκεκριμένη κουβέντα)
2 Likes
Σορρυ αλλά ούτε εγώ ούτε οι Green Day ήμασταν 14 το 2004 για να το κρίνω έτσι.
Επίσης κανείς χρήστης του φορουμ δεν νομίζω πως είναι 14…
To American Idiot ενέπνευσε εκατοντάδες χιλιάδες εφήβους Αμερικανούς και όχι μόνο (μαζί με πολλούς άλλους δίσκους προφανώς) , να ασκήσουν κοινωνική και πολιτική κριτική σε πολλά κακώς κείμενα της εποχής εκείνης, τα οποία παραμένουν έως και σήμερα.
Δεν χρειάζεται να μας εμπνέουν όλους τα ίδια έργα τέχνης με τον ίδιο τρόπο, ούτε πρέπει να λέμε ότι το American Idiot είναι μαλακιουλα επειδή κάποτε βγήκε ένα The Wall. Αν και εδώ μέσα είχαμε διαβάσει ότι το The Wall έχει παιδιάστικο κονσεπτ. Στο ίδιο φόρουμ που θεωρούνται σημαντικά μανιφέστα κάτι obscure πίπες που επηρέασαν 547 άτομα παγκοσμίως.
Ακούστε και εκθειαστε γενικά ότι θέλετε κι αφηστε τους άλλους να εκθειασουν ότι θέλουν. Εδώ θεωρουνται σοβαρή μπάντα με σοβαρό και ψαγμενο στίχο οι Nevermore, οι Green Day μας πείραξαν τώρα?
7 Likes
χιχιχιχ… περισσότερο ως απορία το εξέφρασα, καθώς τα σιγκλς του παίζαν ακόμη και στις κλειστές τηλεοράσεις. Δεν μπαίνουν σε καμία σύγκριση.
1 Like
Δεν έχω γνωρίσει κανέναν από τους χιλιάδες που επηρεάστηκαν πολιτικά από τους Green Day που δεν ψηφίζουν μλκιες. Γενικά, αυτό το χιλιάδες από που προκύπτει;;; Εκτός αν έχετε κάνει έρευνα με ερωτηματολόγια ξέρωγω. Αυτό που είμαι σίγουρος είναι πως όταν οι Αμερικάνοι μπήκαν στο Ιρακ χιλιάδες διαδήλωσαν στις ΗΠΑ. Μετά το 2004 όπου και να βομβάρδισαν, κανείς δεν αντέδρασε παρόλο που είχαν ακούσει κατά εκατομμύρια το American Idiot.
1 Like
Καθως το 2004 εζησα το Εuro και τους Αγωνες απο πολυ μεσα, ο χρονος για μουσικη ηταν ελαχιστος. Ελαχιστες και οι επιλογες μου, για τις οποιες ΠΑΛΙ ΔΕΝ ΕΦΤΑΣΕ Η ΠΕΝΤΑΔΑ @anhydriis και σια. Θυμαμαι τις φατσες σας, να το ξερετε.
Εν ταχει, επειδη πρεπει να φυγω:
- Nightwish - Once
Με το (τραγουδι) Kinslayer τους γνωρισα, επαθα πλακα και ασχοληθηκα με τι γκρουπ αυτο. Με το Once απλως καταλαβα το μεγεθος της επιρροης σε μια ολοκληρη σκηνη. - Green Day - American Idiot
Το teen punk δεν ειναι το φορτε μου, αλλα τουτοι δω ειναι εκπληκτικοι. Το teen μενει κυριως στη μουσικη, το punk στη νοοτροπια και ιδου ενα αριστουργημα. - Therion – Sirius B
Παντοτε θεωρουσα τον Γιοχανσον μουσικη ιδιοφυΐα. Εδω εβγαλε δυο δισκους μαζι, για να μας δειξει οτι μπορει να γραψει την ιδια μουσικη σε δυο διαφορετικες βερσιον. Επιλεγω λιγο πιο ψηλα αυτον επειδη προκειται για ενα συμφωνικο επος… - Therion – Lemuria
…αλλα τι να πει κανεις για αυτο το hard ‘n’ heavy μεγαλειο; Δεν ειμαι σιγουρος οτι σε 3’ απο τωρα θα τα εβαζα με την ιδια σειρα. - Pain of Salvation – BE
Δυσκολος δισκος. Αλλα αξιζει να κλεισει την πενταδα μου.
Δεκα χονοραμπλ με αλφαβητικη σειρα:
Anvil – Back to Basics
Ayreon – The Human Equation
Brocas Helm - Defender of the Crown
Isis - Panopticon
Jag Panzer – Casting the Stones
Mastodon - Leviathan
Megadeth - The System Has Failed
Saxon – Lionheart
Skyclad - A Semblance Of Normality
Witchcraft – Witchcraft
34 Likes
2004
Κάπου είδα να ειπώθηκε ότι το 2004 ήταν μέτρια χρονιά, σίγουρα όχι για 'μένα. Μάλλον μιλάμε για μια από τις πιο κομβικές χρονιές για το γούστο μου:
1) Slipknot - Vol. 3: (The Subliminal Verses)
Οι Slipknot είναι οι Metallica της δικής μου γενιάς. Κάθε γενιά έχει τους δικούς της ήρωες και τα δικά της δεδομένα. Οι Metallica ήταν, είναι και θα είναι το δεδομένα τέλειο σε ό,τι έχει να κάνει με το δικό μου metal. Οι Slipknot όμως ήταν η μπάντα που κατάφερε να σπάσει και να ξεπεράσει τα τείχη της παρελθοντολαγνείας και να θέσει τους δικούς της όρους στο παιχνίδι. Το έκαναν κι άλλοι μέσα στο metal, αυτοί όμως ξεπέρασαν τους στενούς όρους αυτής της μουσικής και οριοθετήθηκαν στο mainstream. Δεν έχει νόημα να πολυλογώ, το Vol. 3 είναι δισκάρα από την αρχή έως το τέλος, με αισθητική, με όραμα, με άποψη, με τραγουδάρες, με το δικό της μύθο σε ό,τι έχει να κάνει με τις ηχογραφήσεις και πολλά ακόμα. Είναι ο τελευταίος δίσκος των Slipknot ΜΟΥ, είναι ο τελευταίος δίσκος που ΜΟΥ έδωσαν περισσότερα από αυτά που περίμενα - βασικά αυτό που πήρα ήταν ανώτερο όλων των προσδοκιών μου, είναι ο τελευταίος δίσκος που όπου ρίσκαραν τους βγήκαν όλα, είναι σίγουρα ο δίσκος που κλείνει την Αγία Τριάδα τους και για 'μένα ουσιαστικά τελειώνει εκεί το παραμύθι. Και φυσικά, μεγαλώνοντας με το Disasterpieces Live και έχοντας μηδαμινές ελπίδες ότι θα δεις τους Slipknot ζωντανά στην Ελλάδα, μια μέρα σου σκάει η ανακοίνωση ότι έρχονται για την προώθηση του Vol. 3 στο θέατρο Λυκαβηττού. Και τι συναυλία, τι εμπειρία ήταν αυτή… Μεγάλες στιγμές.
2) The Haunted - rEVOLVEr
Οι The Haunted ήταν/είναι μια από εκείνες τις μπάντες που μαζί με κάποιες άλλες όρισαν το τι πραγματικά μου αρέσει στην ακραία μουσική. Είναι από αυτούς που μέχρι και το The Dead Eye τα είχαν όλα. Το rEVOLVEr ήρθε από το πουθενά, όπως είχε έρθει και το ντεμπούτο τους, και έμοιαζε σαν επανεκίνηση. Όλα ήταν Haunted, αλλά όλα ήταν καλύτερα. Προσωπικά μιλώντας - λόγω και της πολυσυλλεκτικότητάς του - θεωρώ ότι είναι ο καλύτερός τους δίσκος. Κοντράρεται με το επόμενο, The Dead Eye, αν και γνωρίζω ότι εκείνο πάει ακόμα πιο μακριά το σκοινί. Δίσκος με σπάνια ορμή και ενέργεια, με κάθε ακρόασή του νιώθω πιο ζωντανός. Και ήταν και εκείνο το live στην παραλία του Αλίμου, στο Athens Open Air, τι συναυλία, τι εμπειρία, τι γαμώ την Ελλάδα μου γαμώ… Μεγάλες στιγμές ξεφτίλας.
3) The Dillinger Escape Plan - Miss Machine
Έχω δηλώσει ότι είναι ο δίσκος της χιλιετίας, αλλά βγαίνει 3ο στην 5άδα. Οξύμωρο μεν, από την άλλη και οι Dillinger από μόνοι τους οξύμωροι είναι. Νίκησαν οι συναισθηματισμοί για αυτό το λόγο δεν το έβαλα πρώτο, έτσι κι αλλιώς όμως τέτοιοι δίσκοι δε βγαίνουν ποτέ πρώτοι, δεν είναι αυτή μοίρα τους σε αυτή τη ζωή, είναι δυσνόητοι, δύσκολοι, στρυφνοί, αλλά ο χρόνος που θα αφιερώσεις για να τους κατανοήσεις τους βάζουν για πάντα στην καρδιά σου. Ο αγαπημένος μου δίσκος των Dillinger, αυτός με έβαλε στη φάση τους, συνδυάζει την ακρότητα και τη μελωδία στον υπέρτατο βαθμό, μια μουσική που όμοιά της δεν είχα ξανακούσει μέχρι τότε, η οποία μου άνοιξε τα αυτιά και τα μάτια και όρισε σε μεγάλο βαθμό τον τρόπο που συνέχισα να ακούω και ανακαλύπτω μουσικές.
4) Monster Magnet - Monolithic Baby!
Το hard rock μου όπως το θέλω, μεγάλος δίσκος, σχεδόν όλα τα τραγούδια είναι φοβερά, έχω μεγάλη αδυναμία στa Unbroken, Radiation Day και στο ομώνυμο. Και ήταν και εκείνο το live στο Ρόδον, με τις φωτιές στην κιθάρα του Wyndorf, πανέμορφη χρονιά το 2004…
5) Mastodon - Leviathan
Εκείνη την εποχή δεν είχα πάρει χαμπάρι το ντεμπούτο τους, οπότε αυτό έσκασε από το πουθενά και ενώ μου άρεσε, δεν το καταλάβαινα απόλυτα. Του έριξα πολλές ακροάσεις για να το πιάσω, αλλά η αλήθεια είναι ότι το κατάλαβα απόλυτα μετά την κυκλοφορία του Blood Mountain, το οποίο ήταν πιο βατό και μου έδωσε κίνητρο να μπω πιο βαθιά στην ιδιοσυγκρασία της μπάντας. Μεγάλος δίσκος το Leviathan, έπαιξε μπάλα σε αχαρτογράφητα νερά για την εποχή, έδωσε χαρακτήρα και ταυτότητα σε ένα metal που δεν το γνωρίζαμε. Το μιμήθηκαν πολλοί, δεν το έφτασε κανένας.
5+1) Velvet Revolver - Contraband
Δίσκος 5άδας ξεκάθαρα, δε μπήκε για λόγους που δε γνωρίζω ούτε εγώ. Μεγάλες τραγουδάρες, θεωρώ ότι είναι πολύ καλύτερος από τη δεύτερη προσπάθεια τους, ο Weiland κόλλησε μια χαρά με τους υπόλοιπους περίεργους, είχε τα hits, είχε τα deep cuts, είχε τα ονόματα για να τον υποστηρίξουν. Φοβερός ήχος, αλητεία, μελωδία με αγαπημένα τραγούδια τα Sucker Train Blues, Set me Free, Slither, Dirty Little Thing τα οποία ακούγονται φρέσκα ακόμα και σήμερα.
Εξώφυλλο: Mastodon - Leviathan
33 Likes
σφαγή στην κορυφή, 4 άλογα κούρσας, το νου σας…
9 Likes
δεν σου έστειλα την φόρμα, τα πέρασες?
1 Like
Edit Asian Kung-Fu Generation
Τους ανακάλυψα πριν από μια 5ετία που άρχισα να ψάχνομαι λίγο στις ιαπωνικές μπάντες… Όντως πολύ καλή η μουσική τους.
Μου αρέσουν επίσης οι Alexandros κ κάποια κομμάτια από one ok rock.
2 Likes
ουτε εγω τα περασα στην φορμα, εχουμε τον συνδεσμο?
1 Like
όσους έχουν γράψει εδώ μέσα τους έχω τακτοποιήσει… νομίζω…
σύνδεσμος πάντα παρακαρισμένος (@jonkyr ) στο 2ο πόστ του νήματος
4 Likes
fabulous as always!
1 Like
Special Teams
Highlight εθνικής μειοδοσίας
Ακόμα με στοιχειώνει το άκουσμα του “Κούνα, κούνα, κούνα, κούνα, κούνα το αγάπη μου” σε δελτίο ειδήσεων. Ελλαδάρα για πάντα
Το πουλί του Θεού
Pain of Salvation - Be
Το βάζω εδώ αφού πλέον περισσότερο για μιούζικαλ/όπερα μού κάνει παρά για κανονικός δίσκος, ειδικά με τα interludes/κομμάτια τύπου Vocari Dei κλπ. να πιάνουν πολύ χώρο. Νομίζω ότι γίνεται πολύ πιο εμφανές τι εννοώ στην (πολύ καλή) live εκτέλεση. Προσπερνώντας το κόνσεπτ το όποιο δε μου λέει κάτι, όπου παίζεται μουσική είναι από καλή ως και κορυφαία αλλά δε θα έλεγα ότι οι μουσικές κορυφές είναι και τόσες πολλές. Δε χωράει αμφιβολία πάντως ότι εκτελεστικά ο Daniel σαν πολυεργαλείο κάνει τρομερά πράγματα. Τρομερή επιλογή το άταστο επίσης, όπου υπάρχει
... but there's one in WIN
Meshuggah - I
Γενικά τα EPs εδώ θα έπρεπε να τα βάζω (εκτός από ένα όπως υπολογίζω, το οποίο είμαι σχεδόν υποχρεωμένος να το βάλω 5άδα). Μεταξύ Nothing και Obzen η ομάδα ψάχνεται με το αποτέλεσμα κάποιοι να το αμφισβητούν - κακώς λέω εγώ. Άχαστοι
Στην κανονική ροή, έχουν δυσκολέψει πολύ τα πράγματα:
1. Isis - Panopticon
Δίσκος ο οποίος χωρίς καμμία υπερβολή για τον γράφοντα παίζει γερά για κορυφή δεκαετίας - όχι απλά στον ήχο του, γενικά. Ατμόσφαιρα με ‘Α’ από την πρώτη μέχρι την τελευταία καταιγίδα σε ένα απ’ τα καλύτερα closers όλων των εποχώνε, η τέχνη της ουσίας και του απέριττου, καρφί στο all-time top 10 μου, δεν περιγράφω άλλο
2. Mastodon - Leviathan
Κλασσικό ΜΕΤΑΛ indeed. Πρέπει να τον άκουσα αρχές 2006 (14 στα 15) και μάλλον έπαθα πλάκα ανάλογη εκείνης των εφήβων στα 80s που άκουγαν τους κλασσικούς δισκους της εποχής. Πρέπει να είμαι τραγική μειοψηφία εδώ αλλά προτιμώ ένα τσικ Blood Mountain
Καλά για εξώφυλλο δεν το συζητάω καν, άλλα επίπεδα πρόσφυσης
3. Slipknot - Vol. 3: The Subliminal Verses
Σχεδόν ακούς άλλη μπάντα σε σχέση με τα 2 πρώτα αλλά με κερδίζει ένα τσικ παραπάνω το Vol. 3, όχι τόσο για τα mega-hits όσο για την πολυσυλλεκτικότητα και τα στοιχεία που ακούς σε κομμάτια σαν το Circle
4. The Dillinger Escape Plan - Miss Machine
Ένας φίλος μού δίνει το καλοκαίρι του ‘07 ένα στικάκι με προσεκτικά επιλεγμένους δίσκους. Κάποιους απ’ αυτούς, τους έφαγαν τα νούμερα στις λίστες (π.χ. το Pass The Flask των Βled ή το Designs For Automotion των Snapcase) αλλά άλλοι θα βρεθούν ψηλά, με πρώτο το Miss Machine. Προφανώς δεν τον χώνεψα εύκολα στην αρχή αλλά δεν πήρε και πολύ. Αυτό που έμεινε ως “ο” Dillinger ήχος τώρα που μας άφησαν, είναι αυτή η πατέντα
5. Sum 41 - Chuck
Το γυροφέρναμε - το γυροφέρναμε, με το προηγούμενο κοιτάξαμε προς το ΜΕΤΑΛ, εδώ πλέον το ακουμπάμε, ενίοτε το γραπώνουμε και το ξεπατικώνουμε κιόλας (Bitter End = νοστιμούλα διασκευή Battery), το τελικό αποτέλεσμα όμως μας δικαιώνει. Στην ποπ κουλτούρα μπήκαν με τους δύο προηγούμενους αλλά το Chuck είναι μάλλον το καλύτερό τους
+10:
65daysofstatic - The Fall of Math
Ντεμπουτάρα που χτυπάει σε ευαίσθητο σημείο όσους αγαπάμε τα μπλιμπλίκια και το ποστρόκ. Διάολε ακόμα ακούγεται φρεσκότατο
A Wilhelm Scream - Mute Print
Στο ίδιο στικάκι με το Miss Machine είχε κι αυτό μέσα, πονάω που το αφήνω έξω ενώ το έχω ακούσει ίσαμε πεντακόσιες φορές, αλλά τι να κάνεις. Στο δρόμο που χάραξαν οι μεγάλοι της δυτικής ακτής, μπαντάρα και live εγγύηση
Bad Religion - The Empire Strikes First
Νομίζω ο καλύτερος δίσκος μετά το Stranger Than Fiction, και δεν έχουν βγάλει και λίγους. Live Again παίζει και για καλύτερο closer τους. Η αυτοκρατορία είναι κραταιά
Rise Against - Siren Song of the Counter Culture
Απ’ τη μια punk δισκάρα στην άλλη πάμε φαίνεται, απ’ την τριπλέτα πριν το ξεκάθαρα πιο γυαλισμένο “Sufferer” αυτό είναι το καλύτερο imo, με τον Tim να δίνει ακόμα γρέζια όπου πρέπει
Converge - You Fail Me
Μόνο δισκάρες έχουν οι Converge απ’ το Jane Doe κι ύστερα, με πρώτη αυτήν εδώ που ίσως είναι και αυτή που δεν εκθειάζεται χωρίς αστερίσκους απ’ τους πάντες αλλά δείχνει κατά τόπους πού θα το πάνε στο μέλλον
My Chemical Romance - Three Cheers For Sweet Revenge
Αν και ήξερα κομμάτια απ’ τον δίσκο (προφανώς), ολόκληρο τον πρωτάκουσα με μεγάλη καθυστέρηση, περί το 2014. Και ετεροχρονισμένα μού αρέσε γιατί το ταλέντο δεν χάνεται, κι αν το “Black Parade” είναι το κατά γενική ομολογία κορυφαίο τους, αυτό έχει άλλη χάρη
Killswitch Engage - The End of Heartache
Το AOJB δε χώρεσε αλλά εδώ έχουμε άλλον έναν υποψήφιο για ναυαρχίδα του αμερικανικού metalcore. Από φωνητικά τουλάχιστον το δίνω σίγουρα στον Howard στο μεγάλο δίλημμα και αν ψάχνουμε για ΤΟ κομμάτι της σκηνής, αυτό μπορεί και να είναι το ομώνυμο
Lamb of God - Ashes of the Wake
Ο δίσκος που μάλλον δίνεις σε όποιον θέλει να καταλάβει τι είναι αυτή η μπάντα. Έχουν καλούς δίσκους και παρακάτω αλλά νομίζω ότι εδώ αυτόν τον ήχο τον τερμάτισαν
Neurosis - The Eye of Every Storm
Μάλλον ο πιο δημοφιλής δίσκος σε όσους είμαστε casuals αλλά διάολε αυτό το στυλ τούς ταίριαζε πάρα πολύ. Το “No River…” παραμένει απ’ τις μεγάλες μου αγάπες
Marillion - Marbles
Με τους Marillion μετά το Marbles δεν έχω καμμία επαφή αλλά το ίδιο το Marbles παίζει να είναι πλέον ο δίσκος που έχω ψηλότερα απ’ τον χώρο του για την δεκαετία τουλάχιστον. Όσοι τους προτιμάτε με Hogarth (εγώ δεν έχω άποψη), έχετε ένα πολύ καλό επιχείρημα εδώ
35 Likes
2004
- Slipknot - Vol. 3
- Alter Bridge - One Day Remains
- Mark Lanegan - Bubblegum
- Clutch - Blast Tyrant
- Velvet Revolver - Contraband
–‐---------------------------------------------
The Haunted - rEVOLVEr
Soulfly - Prophesy
Damageplan - New Found Power
Chevelle - This Type of Thinking
Breaking Benjamin - We Are Not Alone
Joe Bonamassa - Had to Cry Today
Rammstein - Reise Reise
Monster Magnet - Monolithic Baby !
Papa Roach - Getting Away With Murder
Probot - Probot
Motorhead - Inferno
Green Day - American Idiot
Drowning Pool - Desensitized
Shadows Fall - The War Within
The Killers - Hot Fuss
In Flames - Soundtrack to Your Escape
Franz Ferdinand- Franz Ferdinand
My Chemical Romance - Thee Cheers for Sweet Revenge
Mastodon - Leviathan
Danzig - Circle of Snakes
Orange Goblin - Thieving From the House of God
Exodus - Tempo of the Damned
Black Keys - Rubber Factory
Yob - The Illusion of Motion
Electric Wizard - We Live
Bonus: The Tea Party - Seven Circles
Εξώφυλλο: Mastodon
@anhydriis thanks dude !
34 Likes
Αγαπημένος δίσκος! Ήταν ο πρώτος δίσκος που έμειναν με μία κιθάρα και ο ρυθμικός κιθαρίστας τα ανέλαβε όλα, αλλά πραγματικά ο τύπος παίζει για τρεις σε αυτό το album! Από τότε έμειναν μόνο με μία κιθάρα.
Δε θα βάραγε 5άδα λόγω χρονιάς, αλλά τον είχα λιώσει εκείνη την εποχή! Και ακόμα και σήμερα του δίνω πολλές ακροάσεις!
1 Like
Εγω χάρηκα που δεν είμαι ο μόνος που εχει σε μεγάλη εκτίμηση το Monolithic Baby
3 Likes