Αγαπημένος δίσκος! Ήταν ο πρώτος δίσκος που έμειναν με μία κιθάρα και ο ρυθμικός κιθαρίστας τα ανέλαβε όλα, αλλά πραγματικά ο τύπος παίζει για τρεις σε αυτό το album! Από τότε έμειναν μόνο με μία κιθάρα.
Δε θα βάραγε 5άδα λόγω χρονιάς, αλλά τον είχα λιώσει εκείνη την εποχή! Και ακόμα και σήμερα του δίνω πολλές ακροάσεις!
Εγω χάρηκα που δεν είμαι ο μόνος που εχει σε μεγάλη εκτίμηση το Monolithic Baby
Το Monolithic είναι ο καλύτερος δίσκος των Monster Magnet, απλά δεν έχει μέσα φασέικο ύμνο.
Πολύ καλός δίσκος. Κρίμα που ξεφούσκωσε γενικά ο Μποναμάσα για μένα, όσο παιχταράς και να είναι. Τον προτιμώ σε άλλες συνεργασίες.
Γιατί bonus αυτό?
Πραγματικά, η άποψη σου ότι οι Nevermore δεν έχουν ποιοτικό στίχο με εκπλήσσει. Πρόσεξε, δεν περιμένω να συμφωνείς ή να σε εκφράζουν, αυτό είναι άλλη υπόθεση. Να σου φαίνονται όμως μέτριοι ή ασόβαροι ή μη έχοντες κάποιο βάθος, αυτό μου κανει μεγάλη εντύπωση. Προσωπικά τους θεωρώ άνετα στην καλύτερη metal δεκάδα στιχουργικά.
μην ξεχνιόμαστε… 3/4 ακόμη
@38aris @bostonflesh @Chaos @DarthVader @intrance @LesAnTz @Moonchild92 @nikatapi @pantelis79
Συνειδητοποίησα πως το 2003 εχασα λογω λαθος ημερομηνιων 2-3 δίσκους που τους είχα για 2004 και τωρα πανε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας, αλλά εδώ έχουμε μια από τις πιο σημαντικές πεντάδες του παιχνιδιού για μένα. Επιγραμματικά, γιατί πονάω ολόκληρος 
1. Deathspell Omega - Si Monvmentvm Reqvires, Circvmspice
Δίσκος που μου άλλαξε τη ζωή. Η αρχή μιας τριλογίας που έθεσε τους δημιουργούς της έτη φωτός μακριά από σχεδόν οποιαδήποτε άλλη μπάντα τόλμησε να παίξει σε παρελθόν ή μέλλον “black metal”. Οι ώρες και τα αξημέρωτα βράδια που αφιέρωσα για να καταλάβω τι έκαναν μουσικά, αλλά και να διαβάζω κάθε τελειωμένο pdf με αναλύσεις ανατολίτικης και ηπειρωτικής φιλοσοφίας και λογοτεχνίας, μπας και καταλάβω τους στίχους δεν θα αλλάξουν, όποια και αν είναι η σχέση μου με την μπάντα τώρα. Ο διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες. Προς το παρόν όμως μιλάμε για τον Πατέρα και τον άνθρωπο.
“-Let them praise thy great and terrible name; for it is holy.” Psalm 99:3
2. Green Day – American Idiot
Αγόρασα το CD σε πανηγύρι τον 15αύγουστο του 2005 στα Φιλιατρά. Ναι, τόσο σαρωτικό ήταν. Δίσκος μιας γενιάς. Όχι, δεν είναι το punk που θέλω, αναζητώ και ακούω. Αλλά τότε, στα 11 μου, ήταν αυτό που με έκανε να τολμήσω να βάψω μαύρο νυχάκι και να ζητάω γραβατούλα στις απόκριες. Είναι ένα ρέκβιεμ για το αλτερνατιβ λαιφσταιλ που πεθαίνει επειδή δεν συγκρούστηκε. Το Bullet In A Bible DVD ακόμα το βλέπω που και που στην τηλεόραση…
3. Bad Religion – The Empire Strikes First
Για λίγο καιρό μετά την κυκλοφορία του, η μισή τάξη είχε για ήχο κλήσης το “Sinister Rouge”. Ο δίσκος με τον οποίο τους έμαθα, ο δίσκος με τον οποίο μάλλον θα τους θυμάμαι για πάντα ως κάτι πιο προσωπικό. Ακόμα θυμάμαι πως κώλωνα να πατήσω πλέυ γιατι το λογοτυπο της μπαντας με ψάρωνε, αλλά η εξωφυλλάρα με έπεισε. Ουφ.
4. Mastodon – Leviathan
Πρώτη φορά που άκουσα Mastodon, ήταν με το “Seabeast”. Και έμαθα τον Neil Fallon από το guest του εδώ. Ο συνδυασμός λάσπης, βυθού, βρωμιάς, τεχνικής, ξύλου και κομψότητας που έπιασε το μαστόδοντο εδώ, για μένα το κάνει το κορυφαίο τους άλμπουμ. Δυστυχώς, γυάλισαν πολύ μετά, αν και θα μου επιφύλασσαν στην πορεία ένα ακόμη σοκ. Γαμώτο, δεν πρόλαβα να ποστάρω πρώτος το θρυλικό rage comic 
5. The Dillinger Escape Plan – Miss Machine
Δεν γίνεται να μην το ψήφιζα, κέρδισε στο 98, σαν την ΑΕΚάρα με την Ντυναμό. Δηλαδή, ακόμα και τώρα το ρημάδι το “Unretrofied”, αν και δεν είναι η καλυτερη βερσιον του, συγκλονιζει. Κάπως έτσι μάθαμε το μαθκορ. Κάπως έτσι δημιουργήθηκε μια σχέση αγάπης, στην πολύπλευρη ένωση τεχνικής και συναισθήματος. Κάπως έτσι οι TDEP έγιναν θρύλοι.
Για την 15δα ρε γαμώτο:
6. Madvillain – Madvillainy
Εξώφυλλο χρονιάς.
Ο καλύτερος hip hop δίσκος του αιώνα. Αν δεν σεβόμουν τόσο τον πιτσιρικά Αποστόλη και πήγαινα μόνο με τα τωρινά μου μυαλά μπορεί να ήταν και νο2. Ο MF DOOM (“ALL CAPS WHEN YOU SPELL THE MAN’S NAME”) ενώνει τις δυνάμεις του με τον Madlib και κυκλοφορεί ένα πολυεπίπεδο, stream of consciousness jazz rap έργο, που πρέπει να αποδεχθείς πως δεν υπάρχει νόημα σε τίποτα για να βρεις τα δικά του. Όπως έλεγαν κάποιοι, το 36 chambers της επόμενης γενιάς, ο δίσκος που σου μιλούσε ήδη από το εξώφυλλο και τους τίτλους και καταλάβαινες.
7. Converge – You Fail Me
This is for the hearts still beating. Αυτή η συναυλία.
8. Aura Noir – The Merciless
Upon the darkest of thrones, the trve god is visible. The filthy sound of ten thousand necro morbid deaths. Ζήτω οι Aura Noir.
9. Velvet Revolver – Contraband
Τους πρόλαβα στο “Libertad” αλλά το σοκ του κοντραμπαντ ήταν τέτοιο που για μηνες πηγαινα σε βιντεοκλαμπ/δισκαδικο εδώ Παγκρατι και το ζητουσα και ετρωγα ξενερες. Τo “Slither” πρέπει να ανήκει στα 10 καλύτερα κομμάτια με υπογραφή Slash.
10. Armagedda - Ond Spiritism - Djæfvulens Skalder
Μνημείο σουηδικού black metal και ένα από τα καλύτερα άλμπουμ όλων των εποχών για το ιδίωμα. Κοινώς, αν δεν κατέχεις τούτο το άλμπουμ και τον παγανιστικό τρόμο που μεταδίδει λες και περιπλανιέται τη σκανδιναβία της μαύρης πανώλης, δεν ξέρεις το ιδίωμα. Δεν το λέω εγώ, κάτι gatekeepers
11. Darkthrone – Sardonic Wrath
“Information wants to be syndicated” είπαν τα λαϊκά και εργατικά πλακμετσολ αγόρια και παρέδωσαν τον δίσκο της αλλαγής, τίγκα στο noise punk μπάσο και τα κελτικφροστικά riffs. Το crust χτύπησε την πόρτα. Εξωφυλλάρα επίσης. Προφανώς στους 10 καλύτερους δίσκους των Darkthrone και αυτό λέει όλα όσα χρειάζονται.
12. My Chemical Romance - Three Cheers for Sweet Revenge
Ο αγαπημένος μου δίσκος των MCR, μέχρι σήμερα με εκπλήσσει για το πώς ακροβατεί ανάμεσα στο παράγωγο του ‘90s punk rock, το πώς οριοθετεί την emo μελωδική εκδοχή που άνθισες στα τέλη της προηγούμενης δεκαετίας αλλά και πως με πραγματικά βαριά ριφφς και συνθεσάρες βγάζει μια ανεπανάληπτη ταυτότητα.
13. Enslaved – Isa
“Bounded By Allegiance”. Το σερί των Enslaved καλά κρατεί και όλα τα άλλα είναι να ‘χαμε να λέγαμε. Μέχρι και σήμερα ηχεί γεμάτος, πλούσιος, μυσταγωγικός, ροκενρολίστικος, σκοτεινός και περιπετειώδης.
14. Clutch – Blast Tyrant
Ε, αυτός είμαι. Έχει και το “La Curandera” και το “Subtle Hustle” μέσα, τα αγαπημένα μου κομμάτια τους. Θα μπορούσε να είναι best of.
15. Ekkaia - Demasiado Tarde Para Pedir Perdón
Υπάρχουν μερικοί δίσκοι που όταν τους γνωρίζεις και τους ακούς και τους κάνεις κτήμα σου σε γεμίζουν με συναισθήματα ανείπωτα. Που νιώθεις πως ανοίγουν και ολοκληρώνουν ολόκληρους κόσμους, καταδικάζοντας σε σε ένα ταξίδι αναζήτησης της ηχητικής και πολιτικής τους κληρονομιάς.
άλλοι 10 με επιγραμματικά σχόλια.
16. Mayhem – Chimera
Το δεύτερο πιο υποτιμημένο άλμπουμ των Mayhem, δεν είανι επουδενί απλοϊκό, αλλά τι να κάνουμε τώρα. Ο Blasphemer, όπως αποδεικνύει μέχρι και φέτος, παραμένει μέγιστος συνθέτης. Και αυτό το ρημάδι το “Dark Night Of The Soul” δίνει το έναυσμα για δυσαρμονικές “A Blaze…” καταστάσεις σε ένα άλμπουμ που οφείλει να ακουστεί περισσότερο.
17. Iskra – Iskra
Οι Black Krostandt που πήραν το μπλακ/κραστ/σλατζ και του εδωσαν άλλες βλεψεις με μια υποτιμημενη παρακαταθηκη, μεταμορφωνονται σε Iskra και το rabm, το blackened crust, βρίσκουν την πρωτη τους μεγάλη στιγμή, όχι χρονολογικά, όσο σημειολογικά. Δεν είναι ο αγαπημενος μου από δαυτους, αλλά είναι αυτός.
18. Slipknot – Vol.3 The Subliminal Verses
Υπήρξα και εγώ νέος.
19. Rise Against - Siren Song of the Counter Culture
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, το τέλειο πανκ ροκ, με τη μελαγχολια που εξυψώνεται σε πίστη για κάτι καλύτερο.
20. Victims - …In Blood
Μια από της καλύτερες σουηδικές crust/d-beat μπάντες της χιλιετίας σε μια απαραίτητη στιγμή για τους λάτρεις, αλλά και στη δεύτερη καλύτερη τους. Πολύ στενοχωρήθηκα όταν έμαθα πριν κάτι μήνες πως το διέλυσαν. Μπα-ντα-ρα.
21. Probot – Probot
Εχουν γραφτει όλα για αυτό τον δισκο, αλλα εγω θα σταθω στο ότι μου αρεσουν ακομα σχεδον όλα τα τραγουδια, και στο πως το περασμα του Προφήτη είναι Apollyon Sun-ικό και όχι CF, αν και έδειξε λιγο μια σταγόνα του τι ερχόταν.
22. 1349 – Beyond The Apocalypse
Μπάσιμο με “Chasing Dragons” και εγένετο το απόλυτο νορβηγικό black metal του αιώνα, όταν όλοι το γύριζαν σε κακέκτυπα των Dark Funeral ή των Marduk (double κακέκτυπα δηλαδή), ή αστεία τύπου Carpathian Forest κλπ. Σόρρυ, ελιτιστ μοουντ ον.
23. Neurosis – The Eye Of Every Storm
Από τις πρώτες μου επαφές με Neurosis, μάλλον μέχρι τώρα ο δευτερος αγαπημένος μου από δαύτους.
24. Pig Destroyer – Terrifyer
Οι Pig Destroyer αξίζουν κάθε σπιθαμή αναγνώρισης και εκτίμησης που χαίρουν. Grindcore for the masses!
25. Anaal Nathrakh - Domine Non Es Dignus
Και κάπως έτσι, ο black/death/noise/grind μύλος των Anaal Nathrakh παραέγινε σοφιστικέ και πσαγμένος και εγκεφαλικός. Και κάπως έτσι, ένα μυθικό σχήμα επιβλήθηκε τρομοκρατώντας τους επίδοξους ανταγωνιστές.
Άλλοι 30 απαραίτητοι, κατ’ εμέ.
Γιατί αν μέτρησα σωστα ειχα βάλει ηδη 30 (25 με 30 max βαζω καθε φορά, φαντάζομαι οσο πλησιάζουμε στο σημερα θα ειναι λιγότερες οι κυκλοφορίες που εχω ακούσει και αξίζουν και αναφορά) οταν πηγα να ποσταρω , ειδα το post του @QuintomScenario και θυμήθηκα τους Tea Party.
Οπότε bonus για τη λίστα μου.
Τέλος, επειδή το blues rock / hard rock μου αρέσει πολύ, οπως και το Southern, κάποια στιγμή κάνε μου μια λιστα με πιο σύγχρονους που αξίζει να τσεκάρω. Θενκς.
Honorable mentions:
Mother Teacher Destroyer - The hidden hand Μεγας είσαι Wino και θαυμαστά τα έργα σου, όσα γκρουπ και ν’αλλάξεις.
Christmas - Old man gloom Όχι ότι ακριβώς περιμένεις από τη σύμπραξη των ISIS, Converge και Cave-In
The 1996 DEP sessions - Iommi Συνεργασία γιγάντων που ηχογραφήθηκε το 1996 αλλά σωστά ξεθάφτηκε για να κυκλοφορήσει τελικά. Σε φοβερή φόρμα και οι δύο τους.
Nattvandring - Svarte Pan Αν ανέχεστε τα φωνητικά στα Σουηδικά ο πλούτος από το αυτό το ρετρό hard rock διαμαντάκι είναι μεγάλος
Never apologise, never explain - Therapy? Ο καλύτερός τους δίσκος από το Infernal Love
Ωωω, με χαρα!
Συμπληρώνω πεντάδα σε κάνα τέταρτο. Είμαι λίγο πιεσμένος σήμερα
Ψηφίζουν μαλακίες κατά την άποψη σου, πάντα.
Τεσπά, δε με ενδιαφέρει τι αποδοχή έχουν οι Green Day και πόσο σοβαρούς πολιτικά τους θεωρεί κάποιος. Δεν έχω ακούσει ούτε μια φορά ολόκληρο τον δίσκο τους, ούτε πρόκειται κιόλας, τους βαριέμαι αρκετά 
Απλά για να εκθειάζει ένα σωρό κόσμος αυτόν τον δίσκο, ε κάτι θα υπάρχει
Λογικά είμαι πολύ χαζός και δεν καταλαβαίνω το μεγαλείο τους
Λίγα πράγματα από εμένα, κι απ’ ό,τι συνειδητοποιώ από εδώ και πέρα ακούω όλο και λιγότερα albums οπότε δε θα έχω και μεγάλες λίστες. Για την ώρα:
Πεντάδα:
Pain of Salvation “Be”
Αρχικά είχα πρώτο το Ekkaia, αλλά χρειάστηκε μία και μόνο ακρόαση, όχι για να θυμηθώ, αλλά για να επιβεβαιώσω όσα είχα σχηματισμένα στο μυαλό γι’ αυτό το έργο. Πάνω-κάτω τα είπανε οι προηγούμενοι, ότι δηλαδή είναι κάτι τόσο μεγαλεπήβολο που ξεπερνάει τα ερμηνευτικά πλαίσια των απλών μουσικών albums και κατέχει μία ιδιαίτερη θέση όχι δίπλα, ούτε πιο πάνω από albums, αλλά απλά μακριά από αυτά. Δικαιωματικά θα έπρεπε να του ανήκει όχι απλά η κορυφή της χρονιάς (αν και δεν το βλέπω να τα καταφέρνει), αλλά μία θέση δίπλα στο “Toxicity”, αν κι εδώ που τα λέμε τους ίδιους τους fans της μπάντας να ρωτήσεις μάλλον άλλα albums των Pain of Salvation θα σου αναφέρουν ως πιο αγαπημένα. Περίεργα πράγματα. Πάντως νομίζω ότι το μεγάλο στοίχημα που κέρδισε αυτό το album είναι ότι είχε όλα τα εχέγγυα ώστε να χαρακτηριστεί ως «φιλόδοξο», «υπερφίαλο» και ό,τι άλλο συνοδεύει με-το-στανιό-δημιουργίες που πάνε να πλασαριστούν ως «έργα ζωής», ε, και δεν αφήνει περιθώρια για κάτι τέτοιο.
Ekkaia “Demasiado tarde para pedir perdon”
Αυτό. Eίναι. Tο. Mελωδικό. Neo-crust.
Μετά από Tragedy, μετά από From Ashes Rise και μετά από Muga προσγειωνόμαστε στην Ισπανία και απολαμβάνουμε έναν δίσκο-ΥΠΟΔΕΙΓΜΑ του είδους. Ξέρετε, το ένοχο μυστικό αυτού του είδους είναι ότι με άλλη παραγωγή και ρυθμικά θα μιλούσαμε για άψογα atmospheric metal διαμάντια (τύπου Paradise Lost , Katatonia, Sentenced κλπ.) -βλέπε π.χ. το τραγούδι “El ultimo aliento”. Συγκίνηση και μόνο συγκίνηση σε κάθε τραγούδι, αδιάσπαστη ροή χωρίς ούτε ένα filler κι όλα τα κλισέ του ιδιώματος παρόντα.
Lamented Souls “The origins of misery”
Ναι, φίλε, σ’ εσένα μιλάω. Σ’ εσένα που δε σου έφτασε ένα guest στο “La masquerade infernale”, ούτε δύο ολόκληρα full-lengths των Borknagar. Σ’ εσένα που έφτασες μέχρι και το σημείο ν’ αγοράσεις δίσκο των Dimmu Borgir για να έχεις την ευκαιρία ν’ ακούσεις (έστω και για λίγα δευτερόλεπτα) αυτήν την αγγελική φωνή να τραγουδάει. Σ’ εσένα που έσκαψες μέχρι τα έγκατα για να ξεθάψεις αυτό το μοναδικό live bootleg των Ved Buend Ende μ΄ΕΚΕΙΝΟΝ στο μικρόφωνο. Ναι, φίλε, σ’ εσένα απευθύνομαι. Επιτέλους ξημέρωσε και για εμάς η μέρα, η μέρα που θα ακούσουμε τον Simen Hestnaes όχι σε μουσικά έργα άλλων, αλλά στο δικό του παιχνίδι, σε όλη του μεγαλοπορέπεια, για τόση ώρα ώστε ν’ αγαλλιάσει η ψυχούλα μας, σ’ ένα θρηνητικό, επικό, ακόμα και rock-άδικο doom που δίνει ΤΟΣΟ χώρο στη φωνή του ώστε να καθοδηγεί τα πάντα. Ε, κι εσείς οι παραπάνω που καταθέσατε τα σέβη σας, πώς καταφέρατε να ΜΗΝ αναφέρει κανείς σας αυτό το ΜΕΓΑΛΕΙΟ που ακούσει στο όνομα “Eternal existence”, μόνο εσείς το γνωρίζετε. Αυτό το φλάουτο και το εισαγωγικό riff-μοιρολόι μ’ έχουν στοιχειώσει για πάντα…
Neurosis “The eye of every storm”
Ίσως το πιο συναισθηματικό, ατμοσφαιρικό και βατό album τους. Μέσα στο αποκορύφωμα της post-metal μανίας, οι προπάτορες δείχνουν τα δικά τους μαγικά υλικά: τα τέλεια samples με τους φυσικούς ήχους, τις συγκινητικές ερμηνείες, την κλειστοφοβική ατμόσφαιρα. Ξεχωριστή μνεία πρέπει να γίνει για τον ήχο, παιδιά. Πάρτε για παράδειγμα το “Bridges”: προσέξτε πώς ακούγεται ο μονότονος ρυθμός των drums στο background, το λιτό πιάνο, η βαθιά, συναισθηματική φωνή του Von Till, οι μικροφωνισμοί που σπάνε την ηρεμία και ετοιμάζουν την ΚΑΤΑΙΓΙΔΑ των heavy ακόρντων και του feedback του (ας πούμε) «refrain». Ηχοληπτικό σεμινάριο από τον Steve Albini.
FF. C “Κλασσικά ηχογραφημένα”
Η τελευταία αναφορά που θα κάνω σ’ αυτούς κι ευτυχώς χώρεσαν και σε μία πεντάδα. Δυστυχώς οφείλω να παραδεχθώ πως εδώ υπάρχουν κάμποσες ατυχείς (έως απαράδεκτες) στιχουργικές εμπνεύσεις, οι οποίες όμως δεν καταφέρνουν να τσαλακώσουν τη μουσική πρόταση των FF.C και γενικά θα πρέπει να κριθούν μέσα στο συνολικό στιχουργικό πλαίσιο που κινούνταν μέχρι τότε (κι αυτό δεν το λέω σαν «φτηνή» δικαιολογία, αλλά είναι κάτι που διαπιστώνεται εύκολα με 2-3 απλές ακροάσεις). Τρανό παράδειγμα το “Παραμύθι”: πώς να χάσει έστω και λίγο από την ιστορική του αξία αυτός ο ύμνος επειδή πολιτικά, δυστυχώς, περιέχει εμφανείς αστοχίες; Τι να πεις από εκεί και πέρα για το στοιχειωτικό “Λεπτή γραμμή”, την ευφυή ιδέα του “Συζητώντας με εμένα”, το συγκινητικό “Όσα μου ‘μαθες εσύ”, το όμορφο πιάνο του “Ποιος δαίμονας”, τα κλασικά “Απομακρύνθηκα” και “Πάρε λίγο φως” (αν και το remix που μεταμόρφωσε ένα ανεβαστικό hit-άκι σ’ ένα μελαγχολικό άσμα είναι πολύ-πολύ καλύτερο και χαρακτηριστικό δείγμα του πώς οι FF.C «φαντάζονταν» ξανά και με διαφορετικό τρόπο την ίδια τους τη μουσική) ή το battle του “Απολογισμός”; Δίσκος-κορυφαίο επίτευγμα.
Λοιπά:
Το Πλοκάμι του Καρχαρία “Το Πλοκάμι του Καρχαρία”
Sorry not sorry, αλλά ακόμα το θεωρώ μουσικά και χιουμοριστικά ιδιοφυές.
Oprhaned Land “Mabool-The story of the three sons of seven”
Το album που χώρισε την ιστορία τους σ’ ένα «πριν» κι ένα «μετά». Εγώ θα πω πως μακάρι όλα τα «ανοίγματα» σε πιο ευρεία ακροατήρια να γίνονταν με τέτοιους δίσκους. Άξιζαν αυτό το ένα βήμα παραπάνω οι Orphaned Land, κι ας παράτησαν το πιο ιδιαίτερο ύφος των δύο πρώτων δίσκων κι ας ταυτίστηκαν μια για πάντα με κάτι (ολίγον τι απωθητικό) «multi-culti».
Green Day “ American idiot”
Μία εκνευριστική είμαι-μόνιμα-συναχωμένος χροιά, οι πιο προβλέψιμες ακολουθίες ακόρντων ever που σε οποιαδήποτε άλλη συνοικιακή μπάντα θα περνούσαν στο ντούκου και το πιο χιλιοπαιγμένο concept απ’ τα 70’s και μετά ξαναζεσταμένο. Τα εξηγώ ωραία;
Παρ’ όλα αυτά το ακούω μέχρι να φτάσω στο “Whatsername”.
Bad Religion “The empire strikes first”
Ίσως το πιο μελωδικό/πιασάρικο album τους με ποικιλία ήχων που εκτείνεται από το punk μέχρι το alternative rock/grunge (“Beyond electric dreams”) κι από ‘κεί σε μπαλαντοειδείς στιγμές (“To another abyss” και το ΑΠΕΡΙΓΡΑΠΤΟ “Boot stamping on a human face forever”). “Overture” και “Sinister rouge” αποτελούν αδιαμφισβήτητα το πιο εντυπωσιακό opener σε album των Bad Religion, με την επική (ουσιαστικά crust, ε!) μελωδία του δεύτερου να μου είχε κόψει την ανάσα όταν το είχα πρωτακούσει!
Mastodon “Leviathan”
Και εξώφυλλο.
Soulfy “ Prophecy”
Δεν είμαι και ο μεγαλύτερος fan του groove metal, αλλά το “Prophecy” κερδίζει την εκτίμηση μου για διάφορους λόγους: δεν τσιγγουνεύεται τα riffs (αμέ, 4-λεπτα και 5-λεπτα κομμάτια ο Max με διάφορες αλλαγές μέσα), έχει ΑΨΟΓΗ κιθαριστική δουλειά από τον Marc Rizzo, τα “Chaos A.D.” vibes είναι διάσπαρτα, η παραγωγή τούμπανη, κάποια ηλεκτρονικά beats είναι το κερασάκι στην τούρτα, αλλά ΚΥΡΙΩΣ τα μυαλά μας πονάνε μ’ αυτές τις flamenco και reggae τζούρες που χώνονται εδώ κι εκεί, ΤΟΣΟ αρμονικά συνδυασμένες με τα heavy riffs που εγώ δεν το είχα ξανακούσει στη ζωή μου τέτοιο πράγμα. “Moses”, λέμε.
Ένα EP, κλασικά:
Ekkaia “Ya hemos aguantado el sermon, ahora lo destrozaremos” EP
Απαραίτητο συμπλήρωμα στο full-length που κυκλοφόρησαν την ίδια χρονιά.
Κι ένα ωραίο live:
The Gathering “Sleepy buildings-a semi acoustic evening”
Ένα live σχετικά υποτιμημένο (αν κι αναφέρθηκε από user) γιατί είχε την ατυχία να βγει την εποχή που τα το νόημα των live albums είχε αρχίσει να εκλείπει. Παρ’ όλα αυτά είναι μαγευτικό, θεωρώ ότι η φωνή της Anneke ακούγεται ακόμα πιο μεγαλειώδης με τα κομμάτια «απογυμνωμένα» στην ακουστική τους εκδοχή, κι ενώ σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε με όρους «best-of», η ατμόσφαιρα που δημιουργείται όταν το ακούς είναι σχεδόν μυσταγωγική.
Κι εσύ βρε μπαγάσα πώς τα καταφέρνεις μια ζωή να γκρινιάζεις σε αυτούς που συμφωνείς μαζί τους, μόνο εσύ το γνωρίζεις 
Τα σέβη μου όμως για το κείμενο, ταυτίστηκα.
Κομματάρα και βιντεοκλιπάρα 
Άρα έχει σημασία τι λέει ο πολύς κόσμος, ε;
Εξαρτάται από το τι συζητάμε. Εγώ μίλησα για πολιτικό νόημα και επιρροή ως δίσκος, συγκεκριμένα για το American Idiot. Εσύ για ποιο πράγμα μιλάς?
Ρε συ, αυτό ακριβώς το σημείο που μπαίνει φλάουτο που μετά ανεβάζει στροφές ο Vortex μέχρι την κραυγή εκεί στο 3.10 είναι το αγαπημένο μου σημείο στον δίσκο. Βασικά είναι από τα αγαπημένα μου σημεία γενικά στην μουσική, έχω περάσει ίσως και ώρα αθροιστικά να ακούω αυτό το 1.5 λεπτό. Απερίγραπτο μεγαλείο. Και πάντα την πρώτη εκδοχή του κομματιού, αυτή που κρατάει 4.53 λεπτά.
ΥΓ. Να ξέραμε και τους στίχους…
Σε κανενα 5λεπτο το κλείνω, νομίζω πως οι περισσότεροι απόντες διακοπάρουν, κυρίως για @DarthVader περιμένω και αν θέλει ο @bostonflesh
