Έχεις δίκιο αλλά δεν ξέρω που είδα ότι ήταν το 2005…
Αυτό σου κάνει?
3 Likes
Από το 2006 νομίζω ξεκινάνε και οι προσωπικές λίστες. Εκεί θέλω να δω κωλοτούμπες έπειτα από 17 χρόνια:
8 Likes
Τα 20 καλύτερα albums του 2005:
01. System Of A Down - Mezmerize
02. System Of A Down - Hypnotize
Τα 5 χειρότερα albums του 2005:
01. Bon Jovi - Have A Nice Day
02. System Of A Down - Hypnotize
5 Likes
Το 2005 και οι συντάκτες κι οι αναγνώστες που ψήφιζαν ήσασταν παρτον έναν χτυπά τον άλλον!!
Ευτυχώς ήρθαμε οι νεότερες γενιές να βάλουμε μια τάξη.
8 Likes
Το ξέρω ότι είναι 2 κυκλοφορίες, το Hypnotize μουντο κάνανε κολλητοί δώρο αποφοίτησης Νοέμβριο, αλλά θεωρητικά δεν είναι διπλό album σπασμένο σε 2 κυκλοφορίες; Δεν το θεωρούμε ένα καλλιτεχνικό δημιοργημα;;;
Οι ίδιοι δεν το θεωρήσανε 
. Δύο κυκλοφορίες, κόφτε τις μπινιές
4 Likes
Είμαι ξεκάθαρα μπινές. Άσε που δεν μπορώ να τα διαχωρίσω, ποιο πάνω από ποιο
1 Like
Πολύ θα ηθελα μια χρονομηχανή για ένα σχετικό debate.
1 Like
?
Το ντεμπούτο το ξεχάσαμε, ήτανε 2004, εννοείς κάτι άλλο;
Χμ, εξηγήσου κύριος.
2 Likes
θα επιμείνω ότι δεν πρέπει να μετράμε promo και advance κόπιες.
2005 είναι η κυκλοφορία για το κοινό.
1 Like
Βρίσκομαι σε μια βδομάδα φωτιά. Με πήραν αναπληρωτή στη Δ’ Κυκλάδων, ως δεύτερη επιλογή μου και με επιθυμία να δω αύριο το νησί της Άνδρου μέσα στα υποψήφια των σχολείων. Με το που δηλώσω, βάζω μπρος, φουλάρω με καύσιμα τ’ αμάξι και κατεβαίνω Αθήνα. Πέμπτη, πρώτα ο Θεός, σαλπάρω για το όποιο νησί, καρφωτός για το σχολείο, μετά για το όποιο σπίτι, ενώ έχω κάνει ήδη επαφή απ’ την Αθήνα και μετά καλή μας αρχή! Καλή αρχή για όλους μας, σε ό,τι είναι να κάνουμε φέτος.
Πάμε και στη λίστα:
1) Sieges Even - “The Art of Navigating by the Stars”: Ο “ευαίσθητος” μουσικός, συνθέτης και ιδιαίτερος κιθαρίστας που ακούει στο όνομα Markus Steffen επιστρέφει στις επάλξεις πιο πλήρης από ποτέ. Φέρνει μαζί του έναν ανανεωμένο αέρα, εισέρχεται στην οικογένεια και ο Arno Menses και παραδίδεται στη μουσική ένα κομψοτέχνημα ασύγκριτης συγκυρίας και αντίληψης. Είναι φανερό, πως οι Fates συνεχίζουν να λειτουργούν με πολύ βάθος στην οντολογία του Markus και τον εμπνέουν αδιαλείπτως. Ο καθένας που έχει βάλει το χέρι του για την υλοποίηση του αποτελέσματος λειτουργεί ως μοναδικό και αναντικατάστατο μέλος του ιδίου σώματος. Ό,τι περνάει ο ένας, το περνάνε όλοι μαζί και ο Δουμάς βρίσκει το αντίκρισμά του χρόνια ολόκληρα μετά. Κάθε άσμα αποτελεί την ακολουθία που ξεκινάει από το εξώφυλλο και το νεογεννηθέν βρέφος πορεύεται κατά τους στίχους “No river too wide, no ocean too deep, no mountain too high, the myriads of open roads”. Δεν υπάρχουν αριθμοί και βαθμολογίες για να σηκώσουν το μέγεθος του.
2) Nevermore - “This Godless Endeavor”: Χρειαζόταν το “Enemies of Reality”. Χρειαζόταν η μετριασμένη προχειρότητά του για να “καούν”, κατά κάποιον τρόπο, και οι τέσσερίς του και μέσα από τις στάχτες ν’ ανθίσει ο νέος καρπός. Ίσως, έχουμε να κάνουμε με τον πιο μεταλλικό τους δίσκο. Η εσωτερική αδυναμία και ανησυχία του Warrel μετουσιώνονται σε στίχους και σε ηχητικές κατακεραυνώσεις, που δεν αφήνουν κενά στους ήδη μυημένους. Η μελωδία και ο Steve Smyth λειτουργούν ως σύμπνοια με το υπόλοιπο κομμάτι “γης” και ο δίσκος κάθε φορά ακούγεται φρέσκος και καινούριος. Και εντέλει, γεννιέται το “Sentient 6” με αυτή την μπασογραμμή να σκάει και να μαζεύει το κύμα πίσω στη θάλασσα, πριν βγει προς την ακτή και γεμίσει με αρμύρα τα στόματά μας και τις χορδές μας.
3) Opeth - “Ghost Reveries”: Οφείλουμε να κάνουμε μία διευκρίνιση. Οι Opeth αυτού του δίσκου δεν έχουν καμία σχέση με την μπάντα του χθες. Χθες κινούνταν στα δάση και στα σκοτάδια της Στοκχόλμης. Πλέον, βγήκαν από ‘κει μέσα και περάσαν στις αίθουσες των κρυστάλλινων φωτισμών, όπου ένα πιάνο με ουρά στέκει και αναμένει σε μια γωνιά. Ωριμάσαν πολύ και το progressive τους ηχεί καμαρωτό και περήφανο. Ο Wilson μένει στην απ’ έξω και ο Mikael ονειρεύεται το βαλς της ζωής του. “Hours of Wealth” και “Isolation Years” απ’ τα πιο ερωτικά τραγούδια που έχουν γράψει. Και στο death metal, τα φώτα σβήνουν για να μείνουν μόνο τα κεριά. Και φυσικά, ο Martin για τελευταία φορά σ’ αυτό το σχήμα, στέκει μόνος και κορυφαίος των κορυφαίων.
4) Primordial - “The Gathering Wilderness”: Αυτό το εξώφυλλο και το “Cities Carved in Stone” είναι η εικόνα επί της πληγωμένης κτίσης, ειδικά στα δικά μας Βόρεια. Οι Ιρλανδοί είναι οι ποιητές του ακραίου ήχου, οι επαναστάτες της υψωμένης γροθιάς, μα και του άρτου που δεν περισσεύει και δίνεται στον πεινασμένο. Άνδρες πια και όχι παιδαρέλια, σηκώνουν τη μουσική στις πλάτες τους και μαζεύουν τη σοδιά που άφησε κληρονομιά ο Quorthon, μαζί με τις όποιες doom πινελιές του ενωμένου Βορρά. Και ακόμα δεν φτάσαμε στην κορύφωσή τους, για μένα.
5) Confessor - “Unraveled”: Due to technical situations, doom will never be the same. Ίσως, η πιο ηχηρή επιστροφή με την πιο σιωπηλή ανταπόκριση. 18 χρόνια μετά, ο δίσκος όχι απλά έχει κάτι να πει, αλλά κοιτάζει στα ίσια και με καμάρι το μεγαλύτερο αδέρφι του, το “Condemned”. O Scott, πάντως, σίγουρα βάζει κάτω τον νεότερο εαυτό του και η φωνή του μοιάζει με γάργαρο νερό, που λειαίνει την ατμόσφαιρα των riffs σε σημεία, που αγγίζει επίπεδα Devon Graves. Ο δε Steve Shelton νομίζει πως βρίσκεται μόνος του σε μια αίθουσα ωδείου και επιδίδεται σε κάτι που κανείς, ποτέ, δε θα αναπαράγει εκεί μέσα. Αυτός ο δίσκος, για κανέναν λόγο δεν πρέπει να μείνει στα αζήτητα. Ζήτημα αν θα τον ξεπεράσει κάποιος σε αυτές τις “ακτοπλοϊκές” γραμμές του μουσικού ορίζοντα.
Εξώφυλλο:
36 Likes
Δεν ήξερα, τσέκαρα απλά το discogs!
Να πηγαίνετε κάτω-κάτω κύριε!
3 Likes
@GRACCHUS_BABEUF Ρε συ, το Hammers of Misfortune (το Locust Years) είναι 05 ή 06; 06 ήξερα (και λέει το metallum) αλλά discogs και progarchives το δίνουν 2005. Έχεις ιδέα;
2005 και σχεδόν αποτρελαινομαι. Για να μην το “χάσω” λοιπόν, ας ρίξω την πεντάδα νωρίς.
Τι χρονιά?! Υπό Κ.Σ. τα παρακάτω θα ήταν πεντάδα by default.
System of A Down - Mezmerize
Μα αφήνω εκτός Violent Pornography, B.Y.O.B., Revenga; Ύβρις.
Gojira - From Mars to Sirius
Το Flying Whales θα με καταδιώκει για πάντα, συγγνώμη.
System of A Down - Hypnotize
Hypnotize, Kill Rock ’n Roll, Lonely Day εκτός πεντάδας. Μάλιστα. 100% παράνοια.
Gogol Bordello - Gypsy Punks: Underdog World Strike
Εντάξει εδώ θα βρω μια δικαιολογία και θα περιμένω το 2007. Not A Crime
Nine Inch Nails - With Teeth
Καλα εδώ κλέψαμε εκκλησία με τους SOAD, στον φίλο Trent θα κωλώσουμε;
Αφήνουμε όμως τα φαβορί στις κορυφές τους και πάμε λίγο με
5. Transplants - Haunted Cities
Αφού δεν χώρεσαν το 2002 με το ομώνυμο, ήτανε χρέος. Βάλε λίγο Rancid (Tim Armstrong), λίγο Blink-182 (Travis Barker), ραπαρίσματα από Sen Dog και B-Real (Cypress Hill), Boo-Yaa T.R.I.B.E. και έτοιμο το funky rap punk rock hip hop. Παρότι ακολουθεί τη γνωστή συνταγή της προηγούμενης πενταετίας, υπάρχει ένας χαρακτήρας που το κάνει να ξεχωρίζει.
4. Avenged Sevenfold - City of Evil
Η ταφόπλακα του nu metal. Όχι οτι ήταν έργο τους η εξαφάνιση του “ιδιώματος”, αλλά υπήρξε μια σύμπτωση στην παρακμή του ενός και την ακμή του άλλου. Εκεί που η απουσία solo και leads υπήρξε επαναστατική κίνηση, εδώ τα κιθαριστικά μέρη πλημμυρίζουν τα πάντα. Ο κιθαρίστας γίνεται και πάλι το επίκεντρο της δημιουργίας. Ένας κόσμος που χρειάζεται Guitar Heros ανοίγεται και οι πιτσιρικάδες βρίσκουν την ευκαιρία να ξεπεταχτούν.
3. Ρόδες - Στην Γιορτή της Φαντασίας
To χιπ χοπ το εγχώριο. Ξεκίνησε από το Πέραμα, χωρίς διαβατήριο, με ένα κεφάλι λίγο ζαβό και τρέλα μπόλικη να φτιάξει μια ιστορία με άλλους λίγο πολύ απροσάρμοστους. Και αφού δεν ήταν ο κόσμος τους αυτός, φτιάξανε μπάντα στη Λεωφόρο ΝΑΤΟ, όλο λόγια ρεβιζιονιστικά, να μας λένε για απομυθοποίηση και καρβουνιάρηδες. Α ρε Νικήτα, λείπεις. Ίσως και καλύτερα έτσι.
2. Gorillaz - Demon Days
Ο Δαίμονας, ο Damon, η παρέα του η κυριολεκτικά φανταστική και ο αγαπημένος μου pop δίσκος όλων των εποχών και των συμπάντων. Crossover μεταξύ πραγματικής ζωής, κόμικ, ροκ, ποπ, φρουιζελέ, παλόμες, γουατέβερ… To Demon Days : Live at the Manchester Opera House της επόμενης χρονιάς αποτυπώνει με τον καλύτερο τρόπο το μεγαλείο των τραγουδιών.
1. Propagandhi - Potemkin City Limits
Η πυκνή τους γραφή δεν μπορεί να αναλυθεί σε 3-4 προτάσεις. Στον τέταρτο τους δίσκο οι Καναδοί καταστρέφουν οποιαδήποτε καλλιτεχνική κορυφή, ισοπεδώνοντας από το πρώτο κομμάτι κάθε έννοια κατηγοριοποίησης στην μουσική. Οι στίχοι αποτελούν κοινωνικοοικονομική σπουδή, επικριτικοί προς πάσα κατεύθυνση. Η μουσική άρτια, αρπάζει το πανκ και το θρας, επιστρέφοντας τα, μπασταρδεμένα αριστουργηματικά. Ο μύθος τους μεγαλώνει.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Propagandhi - Potemkin City Limits
31 Likes
Wtf, 2006 ήξερα κι εγώ.
Μη μου κάνετε τέτοια ρε και μου βγήκε η πίστη να κλείσω τη λίστα μου για το 2005.
2006 το ρίχνουμε λοιπόν
3 Likes
@Leper_Jesus σωστός για Red Sparowes, το ντεμπούτο εννοούσα, γραψε λαθος.
Για System εννοώ πως θεωρώ το Hypnotize πολύ κατώτερο του Mesmerize.
Edit ειμαι σιγουρος πως το cd μου λέει 2005.
1 Like