2006
Θα έβαζα λίγη Σαϊτάμα αλλά για να μην κλαίει πάλι ο @ChrisP του την αφήνω όλη δική του 
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Blackholicus - Variations in Death Minor
Υπάρχουν κάποια (ομολογουμένως όχι αρκετά) συγκροτήματα “ειδικών αποστολών”, εν προκειμένω (με) τι απαντώ σε όποιον υποστηρίζει ότι το heavy metal του 21ου αιώνα είναι καταδικασμένο να ακούγεται σαν αναμάσημα των 70s - 80s μεγαλείων. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι τρελαμένοι, υπερ-cult Τεξανοί Blackholicus, οι οποίοι βαράνε σε ένα καθαρά προσωπικό ύφος, θυμίζοντας μόνο λίγο Slough Feg / Hammers of Misfortune (…and that’s it!), με φοβερά πρωτότυπα riffs, απίθανες Bach-ικές σφήνες και την Μάργκαρετ στο μικρόφωνο να κάνει το όλο άκουσμα ακόμα πιο ιδιαίτερο. Ένα άλμπουμ - έκπληξη απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
- Burning Saviours - Hundus
Σουηδοί με τέρμα vintage heavy rock ήχο, “βουκολική” αισθητική και οι οποίοι προσκυνάνε Pentagram; Ε ναι, προφανώς αναφέρεσαι στους Wi… - πώς; Δεν αναφέρεσαι σ’ αυτούς; 
Αναπόφευκτα οι Burning Saviours έμειναν στη σκιά των σαφώς πιο δημοφιλών ομογάλακτών τους (που btw ξεκίνησαν σχεδόν παράλληλα μ’ αυτούς), αλλά για μένα δεν υστερούσαν σε κάτι. Η ίδια ζεστή ατμόσφαιρα, ίσως ακόμα καλύτερα φωνητικά, και τραγουδάρες όπως Dark Lady κ.ά. Αν λοιπόν υπάρχει κανείς που εκείνα τα χρόνια άκουσε τόσο πολύ Witchcraft και Graveyard που βαρέθηκε λίγο, αλλά για κάποιο λόγο του διέφυγαν οι Burning Saviours, ιδού με τι άλλο μπορεί να παίξει.
- Crescent Shield - The Last Of My Kind
Εδώ έχουμε καθαρόαιμο αμερικάνικο heavy/power με πολύ περισσότερο χαρακτήρα απ’ ό,τι ίσως φαίνεται αρχικά. Σε πρώτο επίπεδο γουστάρουμε τη ζωή μας με όλα τα εκ των ων ουκ άνευ του είδους - τα επιθετικά riffs, τη στεντόρεια φωνή, τη μεϊντενική μελωδικότητα, την ικανοποιητική ποικιλία σε ρυθμούς και εναλλαγές - αλλά όσο πιο βαθιά σκάβουμε όλο και πιο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες βρίσκουμε οι οποίες προσθέτουν εσάνς γκουρμεδιάς σ’ αυτό το κατά τ’ άλλα comfort food, όπως π.χ. αυτό το ανεπαίσθητο space rock (ή μήπως …space metal) ηχόχρωμα σε διάφορες μελωδίες, για να ταιριάζει με το φουτουριστικό κόνσεπτ του δίσκου. Αγνοημένο underground διαμαντάκι που ήρθε η ώρα να αποκτήσει κι άλλους φίλους.
Εκείνα τα χρόνια, και ακόμα περισσότερο τα επόμενα (τώρα που έχουμε πλέον μια πιο εποπτική εικόνα νομίζω μπορούμε να το πούμε), σημειώθηκε μια έξαρση σε ρετρό ήχους και προτάσεις, η οποία μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί ως αντίδραση στην κυριαρχία nu-metal/melodic metalcore κ.λπ. πραγμάτων στο mainstream επίπεδο. Δεν θα προσποιηθώ ότι δεν έχω ζητήματα (και) μ’ αυτή την προσέγγιση, αλλά αν υπάρχει ένα συγκρότημα που ευγνωμονώ τους Θεούς της Ροκ για το ότι υπήρξαν προϊόν εκείνης της περιόδου, είναι οι Danava, η μπάντα που πλησίασε την πληθωρική φρενίτιδα των Captain Beyond όσο κανένας άλλος - και τούτο δω το ομώνυμο ντεμπούτο ήταν μόνο η αρχή για ακόμα πιο φανταστικά πράγματα τα επόμενα χρόνια.
- Dawnbringer - In Sickness and in Dreams
Ladies and gentlemen, the world’s best (and only) epic blackened speed metal band iiiiis back…
Ο ευφυής (αλλά και σχεδόν σίγουρα διαταραγμένος) Chris Black επαναφέρει τους Dawnbringer μετά από 6 χρόνια για να σου τρίψει στη μούρη μερικές δεκάδες ριφάρες μέσα σε 24 λεπτά που διαρκούν τα 14 κομμάτια αυτού του δίσκου (!). Αντί (πάλι) άναρθρων κραυγών ενθουσιασμού απλά αντιγράφω το εξής γαμάτο από κριτική στα archives: “The only reason I refuse to give a perfect score is because of that solo cut at the end, because back then, I firmly believed I had a faulty CD and went to hell and back just to confirm it. It wasn’t faulty or corrupted or broken, the album simply ends with an unfinished guitar solo”
-
The Butcher’s Ballroom presented by Diablo Swing Orchestra
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ ; ) Έχουν το όνομα, έχουν και τη χάρη. Και αν αγαπάτε αυτή την ταινία (δεν έχει καν σημασία αν τη θεωρείτε καλή ή όχι), θα την περάσετε ζάχαρη μ’ αυτό το συγκρότημα και αυτό το άλμπουμ. Ή απλά αν σας αρέσει η περιπετειώδης σκληρή μουσική. Έτσι, λακωνικά, γιατί αν αρχίσουμε να βάζουμε περιγραφικά επίθετα με τούτους δω που μπλέξαμε, στο τέλος θα βγει κάτι που μόνο τίτλο ποστρόκ δηθενιάς θα θυμίζει. Και θα είναι κρίμα.
Και ιδού η περίφημη - διαβόητη one/off στροφή των Γερμανών Disillusion… Από μεγάλη melodeath ελπίδα, ξαφνικά μοναδικός σκοπός τους μοιάζει το να σου δημιουργούν συνεχώς ερωτηματικά: The Black Sea, ποιος να το περίμενε ότι ρεφρέν με τόσο κραυγαλέο autotune θα ακουγόταν τόσο εθιστικό; Don’t Go Any Further, κουπλέ με μήνυμα σε τηλεφωνητή, what? Oμότιτλο, πόσο συγκλονιστική παίζει να είναι αυτή η χορωδία; The Hole We Are In, μήπως τελικά το death metal αίμα νερό δεν γίνεται; Γενικά, τι στο διάολο συμβαίνει μ’ αυτό το άλμπουμ; Δεν έχω ιδέα, και το ακούω ουσιαστικά από όταν βγήκε. Ίσως αυτό να ήθελαν και οι ίδιοι. Να το ακούς όλη σου τη ζωή και να μην καταλαβαίνεις καν γιατί σου ασκεί τόσο ακατανίκητη έλξη.
(υπερβολικά καμένο, το ξέρω)
Το δεύτερο άλμπουμ είναι ένα κρίσιμο ψυχολογικό ορόσημο για οποιαδήποτε μπάντα, ακόμα κι αν αυτή ντεμπούταρε με την άνεση των Isole - θεωρητικά έναν καλό δίσκο μπορεί να βγάλει ο κάθε μαλάκας και μετά μην τον είδατε. Ένα δεύτερο όμως ισάξιο ή και ακόμα καλύτερο άλμπουμ δείχνει ότι δεν είσαι κομήτης, ότι είσαι εδώ για να μείνεις. Αυτό ακριβώς έδειξαν οι Isole με το Throne of Void, 48 λεπτά (εύγε και για τη διάρκεια!) γεμάτα Candlemass-ικά (προφανώς) αλλά και Solstice-ικά epic doom riffs, παράλληλα όμως και φωνητικά ενός τραγουδιστή περισσότερο crooner παρά belter, μεταβάλλοντας έτσι καθοριστικά το τελικό “χρώμα”. Μάλλον το πρώτο αληθινό τους αριστούργημα, ανοίγει οριστικά πια τον δρόμο για μια πραγματικά άψογη δισκογραφία, ενώ ταυτόχρονα ψήνεται και κάτι άλλο, ίσως ακόμα πιο συναρπαστικό…
- Killing Joke - Hosannas from the Basements of Hell
Και μόνο το Invocation να είχε, θα είχε θέση εδώ. Είναι αδιανόητο πόσο φανταστικό είναι αυτό το κομμάτι, με μια ενορχήστρωση που μου θύμισε κατευθείαν ότι ο Jaz εκτός από τους “κλασικούς” μουσικούς εφιάλτες του με τους Killing Joke έχει επιμεληθεί και ψαρωτικά έργα όπως εκείνο το άλμπουμ με τις συμφωνικές διασκευές σε Zeppelin (πρέπει να έχει κάνει και κάτι αντίστοιχο για τους Floyd εν τω μεταξύ, απλά δεν το έχω ακούσει). Συνολικά βέβαια το Hosannas… βρίθει καρα-heavy αλλά και άκρως πιασάρικων κομματιών (που στην τελική τι σημασία έχει αν είναι περισσότερο post-punk ή industrial ή metal), καταφέρνοντας έτσι να διαδεχθεί με απόλυτη επιτυχία το τρομερό ομώνυμο άλμπουμ του 2003.
- Madder Mortem - Desiderata
Εκείνη την εποχή μάλλον υποσυνείδητα το ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση οι Madder Mortem να βγάλουν και τρίτο στη σειρά album for the ages, μετά τα All Flesh is Grass και Deadlands, οπότε όταν βγήκε το Desiderata δεν πολυασχολήθηκα, απλά περίμενα το επόμενο. Αυτό εδώ δεν το άκουσα σοβαρά παρά μόνο μετά από κάμποσα χρόνια, και ναι, προφανώς επιβεβαιώθηκε αυτό που είχα ψυχανεμιστεί τότε, ότι είναι πιο “ταπεινό” από τους δύο προκατόχους του. Απροβλημάτιστα λοιπόν μπόρεσα να απολαύσω ξανά αυτή την τόσο χαρακτηριστική τους ατμόσφαιρα “ο κόσμος οδεύει προς το τέλος του και μαλακία, αλλά από την άλλη κάπου καιρός ήταν”. Oh and Agnete = still the best female vocalist out there.
- Manticora - Black Circus (Part 1: Letters)
Το Μαύρο Τσίρκο είναι ένα concept σε δύο μέρη όπου οι Δανοί Manticora επιχείρησαν κάτι αρκετά πρωτότυπο για τα δεδομένα της power metal όπερας ή τέλος πάντων του power metal concept album: Να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα έντασης, δράματος και πάθους όχι αφηγούμενοι κάποια ιστορία επικής φαντασίας με ξέφρενη, περιπετειώδη πλοκή, αλλά περιγράφοντας εικόνες, στιγμιότυπα, θραύσματα, μέσα από ένα σχεδόν ανθρωπολογικό πρίσμα: Μια σειρά από γράμματα - ημερολόγιο της εμπειρίας του να ακολουθείς ένα τσιγγάνικο τσίρκο του ύστερου 19ου αιώνα, του τρόμου, του δέους αλλά και του θαυμασμού και της έλξης που σου ασκεί αυτός ο ξένος κόσμος. Ένα τολμηρό εγχείρημα που στέφεται από απόλυτη επιτυχία, με τους Manticora να βγάζουν όλη την προσήκουσα για ένα power συγκρότημα ενέργεια αλλά και κάτι το σκοτεινό, νοσηρό, γοητευτικά απόκοσμο.
Το φοβερό Antidote απ’ ό,τι φαίνεται άλλαξε πλήρως το κλίμα γύρω από τους Moonspell, κι έτσι από κει που λίγα χρόνια πριν όλοι - σχεδόν επίτηδες - τριγκάρανε τον ΦερνάντοΥ με ερωτήσεις τύπου “και γιατί το έχετε γυρίσει σε κάτι σαν HIM;” (true story), στο Memorial (και απ’ όσο θυμάμαι και στα επόμενα) δινόταν πλέον ο σεβασμός που αξίζει αυτό το τόσο σημαντικό συγκρότημα για τον ατμοσφαιρικό/γοτθικό metal ήχο. Και δικαίως, γιατί έχουμε δισκάρα ξανά. Επιθετικό και brutal όσο πρέπει, μελωδικό/μελαγχολικό/τραγικολυρικό επίσης όσο πρέπει - just perfect.
- Napalm Death - Smear Campaign
Η εξελικτική διαδικασία στο μεγαλύτερο grindcore συγκρότημα όλων των εποχών (και ένα από τα κορυφαία ακραία γενικώς όλων των εποχών) συνεχίστηκε και στο Smear Campaign, άλλο ένα επιβλητικό δημιούργημα ακραίας Τέχνης, όπου οι ατμοσφαιρικές / σχεδόν prog στιγμές εισάγονται με την κατάλληλη καλαισθησία πάνω στα πάντα υπερεπιθετικά θεμέλια ώστε να βγει το σωστό ηχητικό αποτέλεσμα. “Κράχτης” υπάρχει και εδώ και είναι η guest εμφάνιση της Anneke, χωρίς όμως να κλέβει την παράσταση όπως ίσως θα περίμενε κανείς - ακούγεται απλά σαν ένας απόηχος που προσπαθεί να εξανθρωπίσει κάπως το Θηρίο των Napalm Death. Ευτυχώς δεν τα καταφέρνει παρά μόνο σε έναν μικρό βαθμό.
Από τα βάθη του underground ήρθε το 2006 αυτό το power/prog διαμάντι, ένας δίσκος που δεν βλέπω πώς γίνεται να μην αφήσει με το στόμα ανοιχτό όποιον αγαπάει τέτοιες μουσικές αλλά αγνοούσε (λογικά) την ύπαρξη των Τεξανών Outworld: Riffs που κόβουν σαν ξυράφια, σχετικά μαζεμένες διάρκειες (ΟΚ έχει και δύο εννιάλεπτα κομμάτια), τεχνικό παίξιμο αλλά σε λογικά πλαίσια και - το κυριότερο όλων - ένας κα-τα-πλη-κτι-κός τραγουδιστής, Ο Kelly Carpenter (@hopeto κολλάει με εκείνη την κουβέντα που είχαμε το μεσημέρι 
), που ξέρει πόσο God mode εύρος έχει και το αξιοποιεί ξανά και ξανά, πηγαίνοντας τη φωνή του σε ιλιγγιώδη ύψη με κάθε ευκαιρία και προσφέροντας απανωτούς eargasms. Δυστυχώς μέσα σε λίγα χρόνια τους έφαγε κι αυτούς η μαρμάγκα…
- Pentagram - First Daze Here Too
Ένα First Daze Here - συλλογή ανεκτίμητων θησαυρών από τα πρώτα χρόνια των doom θρύλων (όταν ουσιαστικά έπαιζαν ένα είδος 70s heavy rock - αλλά heavy, όχι μαλακίες) δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό, και έτσι τέσσερα χρόνια μετά τσιμπήσαμε και δεύτερο installation, αυτή τη φορά μάλιστα με ακόμα περισσότερα τραγούδια σε διπλό άλμπουμ, 75 λεπτά vintage/μερακλίδικης ευτυχίας. Άφθονα και εδώ τα highlights, αναπόφευκτα όμως ξεχωρίζουν οι διασκευάρες στο Under My Thumb των Stones (που το κάνουν ψιλοαγνώριστο αλλά είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο αυτό το turbo boost που του έχουν βάλει) και στο Little Games των Yardbirds. Μπόμπι αν έχεις κι άλλα αρχαία καλούδια (κάτι μου λέει ότι έχεις) μην τα πολυαργείς.
- Solefald - Black For Death: An Icelandic Odyssey Part II
Το 2005, όταν οι Solefald έβγαλαν το πρώτο μέρος της Ισλανδικής τους “Οδύσσειας”, Red For Fire, η απογοήτευσή μου ήταν σφοδρή λόγω της αλλαγής κατεύθυνσης σε σχέση με το In Harmonia Universali, που με είχε κάνει οπαδό τους. Λίγους μήνες αργότερα, όταν έσκασε μύτη το δίδυμο αδερφάκι του, το Black For Death, οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν κάπως καλύτερες αλλά και πάλι το θεωρούσα κατώτερο από τις προσδοκίες μου. Με τα χρόνια και τα δύο μέρη της “Οδύσσειας” ανέβηκαν αισθητά στην εκτίμησή μου, κάτι που σημαίνει ότι το μεν πρώτο είναι τιμιότατο και το δεύτερο δισκάρα Solefald με τα όλα της! Ας είναι καλά α) ο trademark φωνητικός συνδυασμός των καθαρών του Lazare με τα ιδιαίτερα παραμορφωμένα του Cornelius και β) αυτά τα έγχορδα και πνευστά. Αυτά τα έγχορδα και πνευστά λέμε…
Tier A
Αν υπάρχει κάτι που με ζορίζει με τους Converge (τη μαυρίλα τους την έχω αφομοιώσει πια πιστεύω) είναι το να περιγράψω κάποιον τυχαίο δίσκο τους με όρους σύγκρισης με τους υπόλοιπους, γιατί με εξαίρεση το τελευταίο τους, που ΟΚ έχει μια αισθητή διαφορετικότητα, κάθε φορά που βάζω κάποιο Converge να παίξει αισθάνομαι πάντα ότι βιώνω μια ηχητική εμπειρία οικουμενικού χαρακτήρα, σαν να ενσωματώνουν στο ύφος τους το μουσικό άπαν σύμπαν, σε ό,τι αφορά τον ακραίο χώρο τουλάχιστον. Από την άποψη αυτή, με έναν περίεργο τρόπο οι Converge μέσα σε όλο τους το απρόβλεπτο (από πού θα έρθει το επόμενο θορυβώδες ξεσάλωμα; | …και πού θα σκάσει η επόμενη τραγικής χροιάς μελωδία;) είναι τελικά για μένα “προβλέψιμη” μπάντα. Ό,τι και να βάλω απ’ αυτούς ξέρω ότι θα με διαλύσουν, αφού πρώτα με κάνουν να θέλω να τα διαλύσω όλα εγώ. Και το No Heroes δεν αποτελεί εξαίρεση.
Το πρώτο Krux ήταν σίγουρα εξαιρετικό (και, νομίζω, αυτό που προβλήθηκε περισσότερο), αλλά εκείνο με το οποίο έπαθα το πραγματικό σοκ ήταν το δεύτερο. Εδώ ο μέγας Leif πήρε όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν το ντεμπούτο του πρότζεκτ του αυτού, κατά βάση δηλαδή τον συνδυασμό του γνώριμου Candlemass ήχου με πιο 70s (prog, heavy psych, space rock κ.λπ.) επιρροές, και είπε, ρε δεν ανεβάζω λίγο τον heaviness δείκτη; “Λίγο”, ναι… Δεν ξέρω αν μιλάει το - δεδομένο - bias μου υπέρ της μίας από τις δύο κορυφαίες μορφές που έβγαλε ποτέ το σουηδικό μέταλ, αλλά το δεύτερο Krux το θεωρώ ένα από τα πιο εθιστικά heavy άλμπουμ που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ένας πραγματικός ογκόλιθος, μία τρομακτική μάζα παραμόρφωσης που σε παίρνει απ’ το χεράκι και σε οδηγεί στην Κόλαση - που βέβαια με μεταλλικούς όρους πιο πολύ με Παράδεισο μοιάζει. Ένα από τα μεγαλύτερα Έπη του Leif στον 21ο αιώνα.
Δεν ξέρω αν τελικά έσκυψαν πάνω από το τέταρτο άλμπουμ των Melechesh οι @Leper_Jesus (btw έχει κάτι πολύ “δικό σου” εδώ μέσα ε ) και @38aris που το συζητάγαμε πριν κάτι βδομάδες, πραγματικά το ελπίζω όμως γιατί εδώ έχουμε κατ’ εμέ το αποκορύφωμα αυτής της εντυπωσιακής και εγκληματικά παραγνωρισμένης μπάντας. To μπλακμέταλ του Ασσούρ, του Ενλίλ, του Μαρδούκ και άλλων αρχαίων θεών της Μεσοποταμίας είχε ήδη ανάψει τις φλόγες της ανατολικής αποκρυφιστικής κόλασης μέσα στην καρδιά της Ευρώπης τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στο Emissaries το όλο πράγμα πήγε στο “11”. Αρκεί το εναρκτήριο Rebirth of the Nemesis για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος, και με τον αρχικό του ορυμαγδό και με τα δολοφονικά grooves που ακολουθούν. Πολλώ δε μάλλον που η εκστατικών διαστάσεων ηχητική τρομοκρατία των Melechesh συνεχίζεται αμείωτη και στα επόμενα δέκα κομμάτια - ή μάλλον εννιά, γιατί έχουμε και το υποχθόνιο διάλειμμα του Scribes of Kur, με τη φολκ της ερήμου…
- My Dying Bride - A Line of Deathless Kings
Όταν βγήκε το ALODK ήμουνα τόσο ενθουσιασμένος με το νέο ρεσιτάλ έμπνευσης των Βρετανών GOAT(h)s (I apologise unreservedly…) που το έλεγα ακόμα καλύτερο από το - ούτως ή άλλως φανταστικό - Songs of Darkness, Words of Light που είχε προηγηθεί. Τώρα πια δεν μπαίνω σ’ αυτή τη διαδικασία: Όταν ο Άαρον και οι άλλοι έχουν κέφια (σχήμα οξύμωρο βέβαια), απλά ακούς το καλύτερο atmometal που υπάρχει εκεί έξω και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρεις. Με κομματάρες όπως το L’Amour Detruit ή το One of Beauty’s Daughters ή το The Blood, the Wine, the Tears, βυθίζεσαι ξανά ηδονικά σε έναν ωκεανό μελαγχολίας που φέρει την ολόδική τους σφραγίδα, ή τουλάχιστον αυτή που αναδιαμόρφωσαν στον 21ο αιώνα, με βάση το φανταστικό twin guitar παίξιμο και πληκτροκαταστάσεις μόνο εκεί που χρειάζεται. Ιεροσυλία, αλλά πώς τον είπαμε εκείνο τον τύπο με το βιολάκι;
- Pagan Altar - Mythical & Magical
Κανονικά έπρεπε απλά να παραπέμψω στο κείμενο του @martian και να ξεμπερδεύω. Γιατί, πραγματικά, τι να προσθέσω για τη μυθική μαγεία (yes I did) του - αναμφισβήτητα - κορυφαίου έργου των Pagan Altar; Τι να πρωτοπώ για το εισαγωγικό Samhein, που οποιαδήποτε μέταλ μπάντα (ακόμα και από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών) θα ένιωθε περήφανη αν το είχε υπογράψει, με το στιβαρό του mid-tempo και τις θεϊκές κιθάρες του; Πώς να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τις επικές/φολκίζουσες μελωδίες του The Cry of Banshee; Για τους Wishbone Ash-ισμούς του Crowman; Για τον μελωδικό τσαμπουκά των Demons of the Night και The Witches Pathway; Για το ελεγειακό The Sorcerer; Για την αγέρωχη ροκιά του Flight of the Witch Queen; Για τα μεγαλειώδη Dance of the Druids, The Erl King και Rising of the Dark Lord; Όταν δεν σου πάει καρδιά ν’ αφήσεις κανένα αμνημόνευτο και το track-by-track γίνεται μονόδρομος…
- Solitude Aeturnus - Alone
Επιτέλους… Πόσα χρόνια πέρασαν χωρίς το μεθυστικό epic doom των Solitude Aeturnus… Το Alone, ο πρώτος και δυστυχώς τελευταίος (μέχρι στιγμής;) δίσκος τους τον 21ο αιώνα, δεν δυσκολεύτηκε να υπενθυμίσει γιατί αυτή η μπάντα αγαπήθηκε τόσο και έφτασε μέχρι την κορυφή των προτιμήσεων των πιστών οπαδών του είδους. Ακόμα καπνίζουν θαρρείς οι κιθάρες των Perez / Moseley, αναδίδοντας Άρωμα Θάνατου (πιο ταιριαστός τίτλος ever). Ακόμα αντηχούν στο μυαλό οι οιμωγές του Robert Lowe (Tomorrows Dead, λιώνω…). Ακόμα φοβούνται τα θεριά να πλησιάσουν αυτό το κρεμάμενο κουφάρι, τα πουλιά πάνε να κουρνιάσουν στα γύρω κλαδιά και με τη μία κόβουν λάσπη, κάτι μοχθηρό πλανάται ως αύρα. Αν πω ότι είναι ίσως το αγαπημένο μου Solitude Aeturnus θα είμαι υπερβολικός;
- Twisted Into Form - Then Comes Affliction to Awaken the Dreamer
Κάθε δίσκος της μεγάλης των Watchtower σχολής, όπως ο ένας και μοναδικός των Νορβηγών Twisted Into Form, είναι πολύτιμος - γιατί δεν ξέρουμε πότε θα σκάσει ο επόμενος (αν και κατά 99% ξέρουμε πού… Για κάποιο λόγο η Νορβηγία από τα 90s και μετά έχει σχεδόν την αποκλειστικότητα). Βλέπετε, η μεγάλη των Watchtower σχολή είναι μεν τέτοια σε ό,τι αφορά το δέος που προκαλούν τα άξια τέκνα της με τα μουσικά ανδραγαθήματά τους στον ακροατή (είτε στον “έμπειρο” είτε στον πιο ανυποψίαστο) αλλά από πλευράς μεγέθους δεν είναι ακριβώς μεγάλη. Και ούτε θα μπορούσε, φυσικά. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, αυστηρή προειδοποίηση προς τους πολλούς που δεν νιώθουν από ακραία τεχνικό και εγκεφαλικό μέταλ να μείνουν όσο πιο μακριά γίνεται από τους Twisted Into Form (και κάθε τέτοια μπάντα), και προς εμάς τους λίγους: Τους Twisted Into Form (και κάθε τέτοια μπάντα) και τα μάτια μας.
- Warning - Watching from a Distance
Η doom metal πανδαισία αυτής της λίστας συνεχίζεται και ολοκληρώνεται (με αστερίσκο), αυτή τη φορά με το πιο μυσταγωγικό, ζεστό, ψυχοπονιάρικο doom που βγήκε όχι μόνο το 2006, αλλά ενδεχομένως ever. Θυμάμαι μια φορά στις μεγάλες δόξες του ρόκιν φόρουμ που με κάποια αφορμή (μπορεί να ήταν κάποιο από τα επόμενα πρότζεκτ του Walker) είχε επανέλθει στο προσκήνιο το δεύτερο άλμπουμ των Warning και είχαμε πάθει ομαδική παράκρουση, για βδομάδες non stop εκθειασμός, θραύση στο “τι ακούτε τώρα”, τι μπαντάρα είναι αυτή ρε μαλάκες και όλα τα υπόλοιπα. Και δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε ανάξιο. Το συναίσθημα που βγάζουν αυτοί οι Βρετανοί πολύ λίγες φορές έχει αναπαραχθεί, είτε στο πλαίσιο του doom είτε γενικότερα. Ένας δίσκος - θεραπεία με όλη τη σημασία της λέξης, που αφήνεσαι στις αργόσυρτες μελωδίες του και γαληνεύεις. Οπωσδήποτε από τα highlights της δεκαετίας στον χώρο.
Άλλη μια “προβλέψιμη” περίπτωση. Όποιον δίσκο των Wolf και να βάλεις να παίξει (και ιδίως όταν μιλάμε γι’ αυτά τα πρώτα 5-6 άλμπουμ), απλά ξέρεις ότι θα σου αδειάσουν στην κεφάλα ένα τσουβάλι ριφάρες, άλλο ένα τσουβάλι σολάρες, to-the-point ρεφρενάρες, γενικά ότι θα σε κεράσουν 40 με 50 φουλ διασκεδαστικά λεπτά - υπόδειγμα του πώς πρέπει να παίζεται το αγνό, ανόθευτο ατσάλι στην εποχή μας, χωρίς 80s ρομαντικές αφέλειες αλλά μόνο με τσίτα, πάθος, αξιοποιώντας ό,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ αυτή η μουσική. Με μπόλικους Maiden, μπόλικους Priest, καθώς και με ολίγη από Mercyful Fate έτσι για την αλητεία, αυτοί εδώ οι Σουηδοί απλά δείχνουν, ξανά και ξανά, πώς γίνεται. Ακόμα και το (συνήθως) επίφοβο γεγονός της ένταξης στο ρόστερ της Century Media δεν αποδείχθηκε αρκετό για να ανακόψει την ορμή τους. Γιατί όταν το 'χεις, απλά το 'χεις.-
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Ως γνωστόν, μία σύντομης διάρκειας αλλά άκρως διασκεδαστική/φωνακλάδικη τάση στα 00s ήταν το λεγόμενο gypsy punk ή balkan punk ή όπως αλλιώς το έχετε πετύχει κατά καιρούς, με βασικούς εκπροσώπους - φυσικά - τους Gogol Bordello. Και παρότι τους εκτιμώ κι αυτούς (τουλάχιστον όπως ήταν τότε, στα ώπα τους, όχι όπως τα τελευταία χρόνια, που ο Eugene ξέπεσε σε τέτοιο βαθμό που να γράψει τραγούδι για πάρτη του Ζελένσκι… - και όχι, δεν αποδέχομαι την ουκρανική καταγωγή του ως δικαιολογία), ως κλασικός ανάποδος η αδυναμία μου απ’ αυτόν τον χώρο είναι οι Kultur Shock από το Σιάτλ και ιδίως το We Came To Take Your Jobs Away (
). Ένα πραγματικό μουσικό όργιο, τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να το περιγράψει, με σαφώς πιο μεταλλική χροιά (βασικά σαν Γκόραν Μπρέγκοβιτς με ηλεκτρισμό ακούγονται!) και αριστοτεχνική αλλαγή διαθέσεων, από γλέντια τύπου God is Busy, May I Help You? και Gino Loves You μέχρι μεγαλειώδη έπη όπως το Duna, το Zumbul ή το Sarajevo. Λίγοι δίσκοι με κάνουν να χαμογελάω τόσο ηλίθια όπως αυτός εδώ.
NUMBER FOUR
.............
Το σύνδρομο “τρίτο-άλμπουμ-μετά-από-δύο-instant-classics” (δεν ξέρω αν είναι όντως a thing, για την ώρα όμως ας προσποιηθούμε ότι είναι) απειλούσε να κάνει την εμφάνισή του στο Amputechture των Mars Volta, που στις πρώτες (αρκετές) ακροάσεις του μου έβγαζε μια αίσθηση ότι του λείπει εκείνη η φρενήρης ενέργεια που έκανε τόσο ακαταμάχητα τα De-Loused in the Comatorium και Frances the Mute. Η υπομονή όμως ανταμείβεται, όπως και - eventually - κάθε συγκρότημα που έχει κερδίσει με το σπαθί του το δικαίωμα να του προσφέρεται αυτή. Έτσι έγινε και με τούτο το άλμπουμ, καθώς πρώτα ο αξεπέραστος ύμνος Viscera Eyes, στη συνέχεια το καταιγιστικό Day of the Baphomets, μετά το σπαραξικάρδιο Asilos Magdalena και τελικά το Vicarious Atonement, το Meccamputechture (τι τιτλάρα!) και όλα τα υπόλοιπα, ένα προς ένα, αποκάλυψαν το μεγαλείο τους και η ανησυχία έδωσε τη θέση της στην ανακούφιση του “ε ναι διάολε, δισκάρα είναι κι αυτό, τι άλλο θα ήταν!”. Από κει και πέρα το να κάτσω να πω πάλι πόσο μουσικάρα και συνθετάρα είναι ο Omar, πόσο φωνάρα ο Cedric και πόσο παιχταράδες όλοι οι υπόλοιποι, το βρίσκω λίγο περιττό. Για Mars Volta μιλάμε.
NUMBER THREE
.............
Τα “προκαταρκτικά” γι’ αυτό τα κάναμε ήδη τις προηγούμενες μέρες, συζητώντας διάφορα περί Hammers of Misfortune και The Locust Years. Εδώ να προσθέσω ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο μ’ αυτό το άλμπουμ: Κανονικά θα έπρεπε να χάνει από τα αποδυτήρια στη σύγκριση με το The August Engine, που για μένα έχει σαφώς ανώτερα κομμάτια (αν τα πάρουμε και τα εξετάσουμε ένα - ένα) και αισθητά καλύτερη τραγουδίστρια (όχι ότι δεν μ’ αρέσει η Jamie Myers, αλλά μου λείπει η Janis Tanaka), κι όμως αυτό δεν συμβαίνει. Δεν λέω ότι είναι ανώτερο, αλλά μπορεί να είναι και ισάξιο.
Ίσως είναι αυτό το μοναδικό συναίσθημα που δημιουργεί και το οποίο νομίζω ότι δεν το έχω συναντήσει σε άλλο metal album. Δεν είμαι σίγουρος καν αν μπορώ να το περιγράψω ή να το ορίσω. Ο Κώστας πλησίασε αρκετά με τη νύξη του περί cyberpunk ατμόσφαιρας, αλλά και πάλι έχω την αίσθηση ότι κάτι παραμένει φευγαλέο, αψηλάφητο, άφατο. Είναι αυτή η παράξενη ταραχή που μου προκαλούν οι στίχοι του ομότιτλου κομματιού:
Now that we’re unchained, we’ll reign insane… And drown the world in flames, and blood, and pain… Our legion eyes and ears will amplify your fears in a wilderness of mirrors… In these new Locust Years…
Now that we’re unchained, we’ll reign insane… The pain will flow like wine, in time to find us drunk upon your tears and feasting on your fears… Sharpening our spears… In these new Locust Years…
Υπάρχει μια, πώς να την πω, ιστορική χροιά σ’ αυτά που γράφουν; Σαν κάτι να υπερβαίνει τα τετριμμένα και να υψώνεται επιβλητικά δυσοίωνο πάνω από τα κεφάλια μας, προαναγγέλλοντας το τέλος του κόσμου και κάνοντάς μας να αισθανόμαστε μικροσκοπικοί;
Δεν ξέρω τι είναι, ειλικρινά. Αλλά το λατρεύω. Ίσως αυτό είναι τελικά που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο άλμπουμ. Δεν σε αφήνει να το “κατακτήσεις” ποτέ. Αλλά σε καλεί να επιστρέφεις σε αυτό ξανά και ξανά, μπας και πλησιάσεις έστω ένα εκατοστό προς την Αλήθεια.
If the people wonder at the suffering you’ve caused / And your massive avarice has left them at a loss / If by chance they notice your bloody snapping jaws / The blood upon your claws / Your shifty eyes and laws / The nauseating flaws in all you’ve said / Trot Out The Dead!
NUMBER TWO
.............
Κάποια στιγμή μέσα στο 2006 που λέτε βλέπω ένα καινούργιο Χάμερ να κρέμεται από ένα ράφι περιπτέρου και διαβάζω στο εξώφυλλο: “Πόσο καιρό είχαμε να βάλουμε 10 σε κάποιο άλμπουμ;”. Θέλω να πιστεύω πως δεν ήμουν ο μόνος που κατάλαβε ότι αυτό πήγαινε στο αμέσως παρακάτω άλμπουμ, που βρίσκεται στη θέση #1, και που άλλωστε το περίμενα - το περιμέναμε πάρα πολλοί - χρόνια.
Καλό τρολάρισμα από τους Χαμεράδες - δεν αναφέρονταν σ’ αυτό που νόμιζα (νομίζαμε) αλλά στο Monotheist των Celtic Frost. Well played, MH. Well played.
Δεν το άκουσα τότε όμως, καθότι τότε δεν άκουγα ακόμα Celtic Frost. Έπρεπε να περάσουν κάμποσα χρόνια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το Monotheist πρέπει να βαλσαμωθεί, αν όχι για κάτι άλλο, γι’ αυτόν τον κιθαριστικό ήχο του. Δεν ξέρω αν είναι ό,τι πιο heavy έχει ακουστεί ποτέ, πιθανότατα δεν είναι γιατί κυκλοφορούν πολλά ψυχανώμαλα πράγματα εκεί έξω, αλλά σίγουρα είναι ό,τι πιο heavy έχω ακούσει εγώ προσωπικά. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα σ’ αυτή τη μουσική πιο ψαρωτικά από το μπάσιμο του Monotheist με το Progeny. Μ’ αυτό το πηχτό …πράγμα, αυτό το αλλόκοτο ηχητικό τέρας που πριν πάρεις χαμπάρι σε καπακώνει στα σαγόνια του, αρχίζει να παίζει μαζί σου κι εσύ αντί να χτυπιέσαι μένεις κοκαλωμένος και μονολογείς καλά θα πάει αυτό.
Και όλος αυτός ο όγκος είναι μόνο η μισή ιστορία του Monotheist, η άλλη μισή είναι τα μαύρα σκοτάδια που το σκεπάζουν και κάνουν τόσο ιδιαίτερη την εμπειρία της ακρόασής του - κι ας μην έχεις, ουσιαστικά, και πολλά πράγματα να τραγουδήσεις εδώ πέρα. Άλλωστε οι Celtic Frost ιστορικά ήταν από τους πρώτους που συνειδητοποίησαν ότι στην ακραία μουσική το παν είναι το attitude, ή αλλιώς ότι δεν έχει τόση σημασία τι γράφεις αλλά πώς το παρουσιάζεις, οι χροιές, οι υφές, το feeling. Οι μελωδίες είναι βαρετά πράγματα, ας ασχοληθούν άλλοι με αυτές. Εδώ έχουμε αντι-μουσική, έχουμε ατμόσφαιρα, έχουμε αντιστροφή, αποστροφή, μίσος.
Μάλλον θα βγει #1 σε λίγες ώρες. I can live with that. Κι ας έχω προφανώς άλλη γνώμη. Πάμε να εξηγήσω γιατί.
NUMBER ONE
.............
Το 10000 Days ξεκινάει με τρόπο μάλλον ασυνήθιστο για Tool. Μετά από μια εισαγωγή άκρως περίτεχνη και πολυεπίπεδη, όπως ακριβώς περίμενε ο οποιοσδήποτε έχει μια υποτυπώδη πείρα απ’ αυτό το συγκρότημα, το Vicarious αποκαλύπτεται ως ένα απρόσμενα άμεσο και in-your-face κομμάτι, φανταστικό μεν αλλά όχι τυπικό Tool. Και δεν είναι το μόνο τέτοιο σ’ αυτόν τον δίσκο, υπάρχει φυσικά και το ακόμα πιο γνωστό The Pot, που δεν έχει γίνει τυχαία staple σε όλα αυτά τα “reactions” στο YouTube όπου ο κάθε αργόσχολος το ακούει και παθαίνει την πλάκα της ζωής του - πολλή αμεσότητα ρε φίλε. Τι φάση; Έβγαλαν οι Tool το “έξω” και έμειναν “γήινοι”;
Προφανώς και δεν ισχύει, ήδη από το Jambi καταρρίπτεται αυτή η υπόνοια καθώς παίζει να είναι από τα πιο στριφνά πράγματα που έχουν γράψει ποτέ (α ρε φίλε, μόνο 2-3 ακόμα μπάντες να είχαμε οι οποίες να μπορούσαν να γράφουν τέτοια κομμάτια…). Αυτό που μάλλον ισχύει όμως είναι ότι το 10KD είναι κάπως “των άκρων” σε σχέση με τα μνημεία που προηγήθηκαν: Εκεί που το Lateralus και το Ænima είχαν τέλεια ροή ανάμεσα σε κομμάτια φουλ συνεκτικά μέσα στην ποικιλομορφία τους, αυτό έχει πιο παλαβές διακυμάνσεις - από τα αναφερθέντα στην αρχή, που ροκάρουν ανησυχητικά άμεσα, σε οριακά απροσπέλαστους ηχητικούς μονόλιθους που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Από την άλλη, απορρίπτεται η κατά καιρούς μίρλα ότι π.χ. το άλμπουμ κάνει λέει “κοιλιά” στη μέση. Εγώ λέω ότι κάτι μυστήρια Lips Conjuring και Lost Keys είναι απαραίτητο διάλειμμα μετά τη σχεδόν 40λεπτη σφαγή με την οποία ξεκινάει ο δίσκος, με τα κομμάτια που ανέφερα παραπάνω συν το συνταρακτικό διμερές Wings for Marie, το πιο προσωπικό κομμάτι της ζωής του Maynard (φαντάζομαι ξέρετε οι περισσότεροι την ιστορία με τη μάνα του). Έτσι να ξανανιώσεις την ανάσα σου λίγο, πριν μπεις στο εξίσου υποβλητικό δεύτερο μισό του δίσκου. Κάποιους βέβαια τους χαλάει εκεί και το Rosetta Stoned για κάποιο λόγο. Εδώ τι να πω - όποιος δεν αναγνωρίζει το έπος όταν το ακούει, πρόβλημά του.
Μόνο το Intension άααααντε να το δεχτώ ότι θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο, αλλά who cares, το πας μέχρι τέλους και η ανταμοιβή σου είναι, ναι, το απίστευτο Right In Two με το απολαυστικό χτίσιμό του που καταλήγει σε ένα ανεπανάληπτο, γνήσια Tool-ικό κρεσέντο.
Έτσι είναι οι Tool μάγκα μου, τεστάρουν την υπομονή σου και το attention span σου και αν είναι έστω μέσου επιπέδου, βγαίνεις κερδισμένος. Δεν παίζουν με τους κανόνες που έχεις συνηθίσει, φτιάχνουν κάθε φορά τους δικούς τους και δεν έχει κανένα νόημα να αρχίσεις τα μα και μου - είτε τους δέχεσαι όπως είναι και χαίρεσαι την ασύγκριτη μουσική ιδιοφυία τους, είτε πιάνεις κι ακούς κάτι πιο συμβατικό και όλοι ευχαριστημένοι.
Unapologetically λοιπόν, που λέμε και στο χωριό μου, το άλμπουμ της χρονιάς, άλλο ένα διαμάντι στη δισκογραφία της κορυφαίας μπάντας στον κόσμο - κι ας μη φτάνει τα επίπεδα των δίσκων που την κατέστησαν τέτοια. Έτσι κι αλλιώς έχει τόσο πλούτο μέσα του που μαθαίνεις να το εκτιμάς γι’ αυτό που είναι και όχι για το τι διαδέχτηκε.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Δεν μπορώ να αποφασίσω, κάτσε να τα βάλω το ένα μετά το άλλο μπας και βοηθήσει.
…δεν βοήθησε. Θα αποφασίσω πάνω στην κάλπη. Ή θα βάλω τον @anhydriis να αποφασίσει για μένα.
