2006
- Celtic Frost – Monotheist
- Pagan Altar – Mythical & Magical
- Novocaine Mausoleum – Novocaine Mausoleum
- NFD – Dead pool rising
- Suicide Commando – Bind, Torture and Kill
32 Likes
2006
(Η χρονιά που οι Lordi κέρδισαν τη Eurovision, η χρονιά που το ΣΚΑΪ άρχισε να εκπέμπει ξανά στην ελληνική τηλεόραση, χωρίς να ξέρουμε σε τι τερατούργημα θα εξελισσόταν μετά.)
1. Katatonia - The Great Cold Distance
Ίσως το καλύτερο metal album που ανταγωνίστηκε τους emo στην εποχή τους. Φουλ συναίσθημα, ξεκάθαρες αναφορές στην κατάθλιψη, κομμάτια λυτρωτικά. Η εποχή που γύρισαν και τα πρώτα τους βιντεοκλίπ, το “My twin” και το “July”, όπως και το “Deliberation”. Όταν από old school σουηδοί μεταλάδες αξιοποίησαν τα μέσα της εποχής και ειδικά το ανερχόμενο ίντερνετ και το youtube - κι έκαναν πολύ καλά. Το άλμπουμ τεχνικά και ως παραγωγή είναι άρτιο.
2. Saturnus – Veronika Decides to die
Σίγουρα δεν κερδίζει απόλυτα κάποιον που δεν είναι φαν του είδους, ενώ θα απέτρεπε οποιονδήποτε γνωρίζει ότι ο τίτλος προέρχεται από βιβλίο του Κοέλιο. Κάποιο μέλος της μπάντας βρήκε κατά τη σύνθεσή του μία σύνδεση με το βιβλίο, εξού και ο όμοιος τίτλος. Άξιος δίσκος, λίγο goth, λίγο ατμοσφαιρικός, πολύ κιθαριστικός και με καθαρό ήχο. Δεν είναι τυχαίο που το κινητό μου χτυπάει στους ρυθμούς του “Pretend”
3. Ahab - The Call of the Wretched Sea
Τόσο για την αξία των Ahab ως μπάντα και ως δημιουργών ενός μουσικού ιδιώματος, του nautical doom metal, όσο και για το ότι ήταν η καλύτερή τους δουλειά. Να πω ότι όταν τους είδαμε πέρυσι (2022) στο Demon’s gate festival και έπαιξαν πολλά από τα κομμάτια αυτά, ήταν καθηλωτικοί, σε μια βραδιά που με το ζόρι έμεινα όρθια για εκείνο το λάιβ, αλλά άξιζε τον κόπο.
4. Agalloch – Ashes Against the Grain
Μία από τις καλύτερες δουλειές των Aggalloch, κοντά στο ύφος του “The Mantle”, αλλά και με πινελιές post rock.
5. Tool - 10,000 Days
Στην πεντάδα επειδή πιστεύω ότι είναι το πρώτο άλμπουμ των Tool που πρέπει ν’ ακούσει κανείς.
Honorable mentions:
Daylight dies - Dismantling devotion
Βασιλιάδες της απόλυτης μαυρίλας, εκείνη την εποχή οι Daylight Dies ήταν σε τουρ με τους Katatonia και τους Moonspell και κυκλοφόρησαν και αυτή τη δουλειά, που ήταν η πιο βασική τους, με το line-up που διατηρούν μέχρι και σήμερα. Ο συνδυασμός των brutal φωνητικών με τα καθαρά και μελωδικά του μπασίστα τους ήταν ένα τόλμημα που πέτυχε, κοντά στο ύφος των Φινλανδών Rapture.
Αφήνω εδώ αυτό: https://www.youtube.com/watch?v=TGIA6QXkRC0
My dying bride - A Line of Deathless Kings
Όχι από τα πιο χαρακτηριστικά των MDB, αλλά κάθε κυκλοφορία τους είναι πολύ προσεγμένη και πολύ τίμια.
Celtic frost - Monotheist
Για κάποιους είναι αναμφισβήτητα εντός της λίστας και είμαι βέβαιη ότι έχουν δίκιο. Έχω ακούσει πολύ λίγα κομμάτια από το άλμπουμ αυτό, ξεχωρίζω σίγουρα το “A dying god coming into human flesh”, αλλά δεν θα προσποιηθώ ότι το έχω ακούσει με την προσοχή που του αξίζει στην ολότητά του.
Εξώφυλλο της χρονιάς: Celtic Frost - Monotheist
38 Likes
2006
Μια 11αδα honourable mentions
Summary
- Amon Amarth - With Oden on Our Side
- Amy Winehouse - Back to Black
- Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
- Deftones - Saturday Night Wrist
- DragonForce - Inhuman Rampage
- Iron Maiden - A Matter of Life and Death
- Lamb of God - Sacrament
- Mastodon - Blood Mountain
- Placebo - Meds
- The Killers - Sam’s Town
- The Strokes - First Impressions of Earth
Top 5
5)Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
4)Trivium - The Crusade
3)Muse - Black Holes and Revelations
2)Tool - 10,000 Days
1)My Chemical Romance - The Black Parade
Εξώφυλλο:
36 Likes
2006
1) The Haunted - The Dead Eye
Δε μπορώ να περιγράψω ακριβώς πόσο δεμένος είμαι με κάθε δευτερόλεπτο αυτού του δίσκου, από την πρώτη μέρα που κατέβαζα ένα-ένα τα τραγούδια του από το limewire ή κάποιο αντίστοιχο πρόγραμμα παράνομης διακίνησης μουσικών απολαύσεων και όχι μόνο - εκείνη την εποχή που το κάναμε αυτό. Αθώες εποχές, που πέρασαν ανεπιστρεπτί. Για το νόμιμο του πράγματος, τον έχω και αγορασμένο τον δίσκο, την special έκδοση μάλιστα. Θυμάμαι να διαβάζω στο hammer τότε ότι οι Haunted μετά το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΑ και ΓΑΜΗΜΕΝΑ ΤΕΛΕΙΟ rEVOLVEr έβαζαν μπροστά ένα project που θα διατηρούσε σε σημεία τη thrash φύση τους, αλλά θα υπήρχαν μέσα ακόμα και σημεία επηρεασμένα από Pink Floyd. Ποσώς με ενδιέφεραν όλα αυτά, δεν έδινα σημασία καν τότε που τα διάβαζα. Το μόνο που θυμάμαι ζωντανά από τότε που πάτησα play στο πρώτο τραγούδι (το οποίο είναι intro) είναι το ΠΩΣ μπήκε το επόμενο. Το οποίο είναι το The Flood. Τι riffάρα είναι αυτή γαμώ το κέρατο; Πώς μπαίνει ο καριόλης ο Dolving στο κουπλέ; ΤΙ ΓΕΦΥΡΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΗ ΣΤΟ 2:20;;; ΤΙ ΘΕΪΚΟ ΧΤΙΣΙΜΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙΟΥ ΘΑ ΧΑΙΡΟΣΟΥΝ ΘΕΕ ΜΟΥ ΑΝ ΥΠΗΡΧΕΣ; Για να τελειώνω με τα κεφαλαία γιατί κουράζουν κιόλας, ακριβώς με τον ίδιο τρόπο και δέος συνεχίστηκε όλη η ακρόαση του δίσκου, το ίδιο συμβαίνει ακόμα και σήμερα. Riffάρες, μελωδιάρες, παθιασμένα φωνητικά, έξυπνες συνθέσεις και ενορχηστρώσεις, ωραίο concept και υλοποίηση, οι πλανήτες ευθυγραμμίστηκαν απόλυτα. Προσωπική μου γνώμη, με αντικειμενικά κριτήρια αυτός ο δίσκος είναι ένα αριστούργημα - είναι 10 στα 10. Με κριτήρια thrash ή πρώην thrash λογικής - γιατί ΚΑΙ οι The Haunted συστήθηκαν στον κόσμο παίζοντας το καλύτερο thrash εκείνης της εποχής - μπορεί κάποιοι να το θεωρούν και πατάτα. Δε με αφορά. Είναι έξω από όλα τα στεγανά, γκρεμίζει τείχη και χτίζει δικούς του κόσμους. Είναι ο καλύτερος δίσκος της μπάντας; Δεν έχει καμία σημασία. Μιλάμε για μια μπάντα που - για 'μένα - έχει κυκλοφορήσει 5 σερί δισκάρες, αλλά συγκεκριμένα το The Dead Eye στη δική μου καρδούλα μιλάει μοναδικά και ανεπανάληπτα. Δε μπορώ να εξηγήσω τους λόγους, αλλά ζω κάθε του δευτερόλεπτο, από τις ελάχιστες φορές που ένα δημιούργημα μιλάει τόσο βαθιά μέσα μου.
2) Mastodon - Blood Mountain
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Μου αρέσουν και τα προηγούμενα και τα επόμενα, αλλά αυτό το βάζω πάνω από όλα. Κάποιες μέρες το κοντράρει το Crack the Skye, αλλά στο τέλος χάνει πάντα από το lead του Sleeping Giant.
3) Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Τεράστιο ντεμπούτο, μεγάλος δίσκος, ίσως ο αγαπημένος μου. Κοντράρει το επόμενο το οποίο είναι και αυτό δισκάρα. Αυτά τα 2 τους έκαναν πολύ μεγάλους. Η συνέχεια - για 'μένα - ήταν άλλες φορές αμφιλεγόμενη και άλλες έως και κακή.
4) Katatonia - The Great Cold Distance
Ο μοναδικός δίσκος του που ακούω με πραγματική ευχαρίστηση. Δεν είμαι fan της μπάντας, αλλά είμαι φανατικός του συγκεκριμένου.
5) Lamb Of God - Sacrament
Ενώ μου άρεσαν και τα προηγούμενα (όχι το ντεμπούτο) αυτό εδώ στα αυτιά μου ακούγεται το πιο ισορροπημένο μέχρι στιγμής. Στο επόμενο βέβαια ήρθε και έδεσε κανονικά το γλυκό.
Υπόλοιπες δισκάρες:
Tool - 10.000 Days
In Flames - Come Clarity
Muse - Black Holes And Revelations
Iron Maiden - A Matter Of Life And Death
Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
My Chemical Romance - The Black Parade
Celtic frost - Monotheist
Εξώφυλλο: The Haunted - The Dead Eye
38 Likes
Ετσι ειναι. Το dead eye ειναι η κορυφης της πορειας μιας μπαντας λατρεμενης οσο λιγες (προσωπικά παντα). Περισσότερα και στη δικη μου 5αδα…
5 Likes
Δεν το έχω ακούσει αυτό.
Χωρίς να έχει καμία σχέση με το progressive, είναι η πιο προοδευτική τους δημιουργία σε σχέση με το παρελθόν τους, αλλά και το μελλοντικό παρόν τους. Γενικά, είναι ένας Σταθμός στη δισκογραφία τους. Αξίζει.
5 Likes
2006
5. Ignite - Our Darkest Days
Λέγαμε πως οι πιο σκοτεινές μέρες ήταν εκείνες. Γένοβα, Σιάτλ, Ιράκ, Ταλιμπάν, δύο θητείες με πλανητάρχη μπους τζουνιορ κτλ κτλ. Και οι Ignite να τραγουδούν για το πως ο φόβος είναι παράδοσή μας, να ζητάνε φτώχεια για όλους (μια ματιά στον μη υπαρκτό? σοσιαλισμό), να προτιμούν να καούν τα πάντα. Μια από τις πιο χαρακτηριστικές φωνές του melodic hardcore (Zoli Téglás) στην καλύτερη του στιγμή. Ένας δίσκος γεμάτος τραγούδια συνθήματα. Που να ξέραμε τι θα ερχόταν 17 χρόνια μετά.
4. Deftones - Saturday Night Wrist
Πέμπτος δίσκος. Με ένα δίσκο ανάμεσα σε αυτό και στο μεγαλειώδες White Pony, το SNW είναι πιο ελεύθερο να συνθέσει την ατμόσφαιρα των προηγούμενων κυκλοφοριών και να δημιουργήσει άλλο ένα αριστούργημα. Εδώ έχουμε ακόμη περισσότερα στοιχεία από τα 2 πρώτα άλμπουμς. Πιο έντονος ο δίσκος από τα δύο προηγούμενα, οι κιθάρες και οι κραυγές του Chino δίνουν και παίρνουν. Δυστυχώς αυτός εδώ έμελλε να είναι ο τελευταίος δίσκος για τον μπασίστα τους Chi Cheng, ο οποίος μετά από τροχαίο μένει σε κώμα (από το 2008 έως το 2013), οπότε χάνει την μάχη.
3. Stone Sour - Come What(ever) May
Ίσως ο καλύτερος δίσκος όπου συμμετέχει ο Corey, εξαιρουμένων των Slipknot. Πιθανώς να χάνει μόνο από το House of Gold & Bones – Part 1, αλλά ναι οκ. Απίθανο groove, Corey φωνάρα, Jim Root ριφομηχανή. Για μένα μοντέρνο χαρντ ροκ (εκείνης της εποχής) στα καλύτερά του. Υπέροχη και η ευκαιρία να τους δούμε και εδώ το 2010.
2. Παπακωνσταντίνου Θ. - Η Βροχή Από Κάτω
Την χρονιά που κυκλοφορεί την δεύτερη κορυφή του (εκεί μαζί με τον Βραχνό Προφήτη -Διάφανος), βγαίνει και ο πιο ιντριγκαδόρικος δίσκος του. Η Βροχή Από Κάτω μπορεί να πέρασε στα ψιλά, υποτιμημένο όσο τίποτα άλλο δικό του, μα για μένα είναι το απόλυτο διαμάντι του. Δεν κωλώνει πουθενά, έρχεται σε αντίθεση με τις όποιες φόρμες επιβάλλονταν τότε. Εισαγωγικό κομμάτι με τα πιτσιρίκια του, Βάλια Κάλντα, ψαλμωδίες, Ορυχεία (μίλα στα ίσια ρε μαλάκα), Άυπνη Πόλη του Λόρκα, κλαρίνα και τσέλα, μοίραρχοι και αρχίδια, Σάρα, Μάρθα=έρωτας, ορχηστρικά εξωγήινα, τι άλλο θες? Δεν έχει χιτακια, λείπουν εμφανώς τα κρουστά που είναι όσο όσο, αλλά οι λούπες του συμπληρώνουν και αναδεικνύουν τα λόγια.
«Σαν αστραπή από μακριά ό,τι δεν μπόρεσε να υπάρξει
σκίζει τη νύχτα βιαστικά, άηχα κι υστέρα σβήνει.
Κι ούτε στη μνήμη φίλημα ούτε ελεημοσύνη
ούτε απ’ τα δίχτυα του ψαρά να πολεμάει να φύγει»
1. The Haunted - The Dead Eye
Πόση λατρεία για αυτήν την μπάντα. 5 στα 5, ναι. Δύσκολο πράγμα ο απογαλακτισμός. Η πειραματικότητα σε σκηνές σχεδόν ανελαστικές. Τους περισσότερους “φανς” ετούτη εδώ η δισκάρα τους τσάτισε. Προδοσία στα μάτια τους όλοι αυτοί οι μοντερνισμοί και οι ρεβιζιονισμοί. Αχρείαστα πράματα τα μελωδικά περάσματα και τα σοφτ φωνητικά. Ένας δίσκος που δεν βαριέμαι να ακούσω ποτέ, ένα γενναίο βήμα μπροστά, ένα έργο τέχνης που ξεκινά στα όρια του trash/death και αγκάλιαζει όλο το φάσμα της ροκ/χαρντ ροκ/γουατέβερ. Peter Dolving κεντάς ρε μάστορα.
“Seaweed like emerald veins
She sleeps beneath the breaking weight
A silent dying ocean’s slow defeat
The floods will rise and take us all”
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Είπαμε, ο αδικημένος εδώ Διάφανος
Παπακωνσταντίνου Θ. - Διάφανος
32 Likes
Το ήξερα πως κάτι ξέχασα ρε γμτ. Δισκάρα
1 Like
Πάμε ανάποδα αυτή την φορά.
Το 2006 λοιπόν, ενώ δεν υπάρχει ο δίσκος κράχτης όπως άλλες χρονιές, είναι μια πολύ πλούσια χρονια και δεν της το χα.
Καταρχήν, οι Krux βγάλανε doom δισκάρα με το II. Πηχτό και επιβλητικό. Oι Ministry σαρώνουν τα πάντα με τον ανεμοστρόβιλο Rio Grande Blood. O Devin Τownsend, βγάζει τον πιο Devin Townsend δίσκο που είχε βγάλει ως τότε υπό το όνομα Strapping Young Lad. Nαι μεν δεν έχει την ακρότητα των προηγούμενων και ουσιαστικά μας δείχνει το τέλος τους λόγω περιεχομένου, αυτό όμως δεν το κάνει λιγότερο δισκάρα. Οι A.C.T αν και ένα σκαλί κάτω από το Last Epic, βγάζουν έναν πιο μεταλλικό εαυτό τους στο πολύ καλό Silence.
Το σκοτάδι των Celtic Frost στο Μonotheist το έχετε περιγράψει καλύτερα από μένα. Το γεγονός ότι το άκουσα αργότερα και δέθηκα λιγότερο με αυτό σε σχέση με τις δισκάρες από κάτω, δεν μειώνει την αξία του. Oι Μuse γίνονται supermassive με το Black Holes and Revelations. Tέλος πρέπει να αναφερθεί η δισκάρα Ganglion κάτω από το όνομα Saltillo, το οποίο όπως λέει και ο ίδιος είναι " electronic and violin-laden trip-hop". Φοβερό.
Παραλίγο να ξέχναγα τους φοβερούς Mutemath στο ντεπούτο τους. Καταπληκτικό. Όποιος δεν έχει επαφή να απολαύσει το video clip του Typical, τώρα.
5.Lamb of God - Sacrament. Εδώ το groove βγαίνει πιο μπροστά από την NWOAHM επίθεση του προηγούμενου. Όχι ότι είναι λιγότερο αιχμηρό βέβαια.
4.The Devin Townsend Band - Synchestra. Δεύτερη εμφάνιση του αγαπητού Devin αυτή την χρονιά. Εδώ παρουσιάζεται πιο αιθέριος, πιο prog, πιο αισιόδοξος. Κάπου εδώ ξεκινάει ο σύγχρονος του ήχος και μας κερνάει μια δισκάρα που ακόμα και βατράχια ακούμε.
3.Sepultura - Dante XXI. Και εκει που τους έχεις ξεγράψει, βγαίνει αυτός ο δίσκος. Λίγο το εξώφυλλο, λίγο το concept- μωρέ λες? Και τελικά λένε ξεκάθαρα. Είναι ο καλύτερος τους δίσκος από το Chaos A.D και μετά. Σαφώς πιο κοντά στο τότε ύφος τους (πιο tribal/hardcore), αλλά με πραγματική έπνευση από την αρχή μέχρι το τέλος (κυριολεκτικά! πως αλλιώς εξηγούμε την ύπαρξη του απίστευτα ανεβαστικού στιχουργικά και μουσικά Crown and Miter?). Το Ostia παραμένει αποκαλυπτικό ακόμα και σχεδόν 20 χρόνια μετά, το Nuclear Seven παραμένει συγκλονιστικό, το επίσης φοβερό Repeating the Horror, το, το, τo… Μιλάμε για δισκάρα από τις λίγες. Ο Green είναι φοβερός σε ερμηνεία, βγάζει φοβερό πάθος, ο Kisser βοηθάει πολύ σε αυτό (όπως και σε όλα τα πρόσωπα της μπάντας σε αυτό το δίσκο) και ο Igor είναι πέρα για πέρα ουσιαστικός. Ίσως μόνο ελάττωμα, ο ελαφρώς “λεπτός” ήχος των τυμπάνων, αλλά όχι κάτι το ιδιαίτερο.
2.Amorphis - Eclipse. Ή αλλιώς η μεγάλη επιστροφή. Το να έχεις ένα τραγουδιστή που έχει το fan base του και να τον αλλάζεις είναι μεγάλο ρίσκο. Το να παίρνεις όμως έναν τύπο που τραγουδάει με οποιονδήποτε τρόπο καλύτερα από τον πρωην, είναι λύρα 100. Επιμεταλλώνονται ξανά, γίνονται πιο έντονες οι μελωδίες στις κιθάρες (ή καλύτερα φαίνεται περισσότερο η αντίθεση τους με το πιο σκληρό ήχο), βάζουν prog πινελιές και φτιάχνουν έναν δίσκο που τον ακούω πολύ συχνά από τότε ως τώρα. Αν κάτι με ξένισε αρχικά ήταν ότι σε κάποια σημεία μου θύμιζαν ελαφρώς HIM, αλλά εν τέλει είναι κάτι που τους πάει γάντι.
1.The Haunted - Dead Eye. Εχεις φτιάξει 3 καταπλητικούς thrash δίσκους. Τι κάνεις μετά? Η διάθεση για πειραματισμό, ατμόσφαιρα και περισσότερες αρρωστημένες μελωδίες είναι φανερη. Το να έχεις μια από τις καλύτερες φωνές του thrash και να φτιαχνεις κάτι τόσο διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν σου, είναι ρίσκο. Όμως όχι αν έχεις αυτόν τον μικρό θεό, τον Dolving. Ο ανθρωπος με τις χίλιες φωνές, τον τοποθετώ στο πάνθεον των ερμηνευτών με αυτόν τον δίσκο, γιατί ο τρόπος που χρησιμοποιεί σε κάθε λέξη, σε κάθε τραγούδι, για να εκφράσει αυτό που θέλει, λίγοι το έχουν πετύχει. Το αποτέλεσμα είναι το Black Album των Haunted και εμείς ευχαριστούμε την τύχη μας που μπορέσαμε να ακούσουμε ένα τέτοιο καλλιτέχνημα.
37 Likes
Ποτέ δεν είναι αργά!
1 Like
Muse - Black Holes and Revelations
Amy Winehouse - Back to Black
Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Agalloch - Ashes Against the Grain
MONO - You Are There
30 Likes
Φέτος έχουμε πάλι ένα σωρό πράματα
ΠΕΝΤΑΔΑ
My Chemical Romance - Welcome To The Black Parade
Αναμφίβολη πρωτιά για έναν από τους καλύτερους δίσκους της συγχρονης σκληρής ή μαλακής ή γενικά μουσικής. Κεντρική ιδέα, απόδοση, artwork, κομματάρες, δεν εξαιρείται καμία. Είδα τυχαία το video clip του “Welcome To The Black Parade” ένα βράδυ στην τηλεόραση. Τελείωσε. Έπρεπε να ξέρω τι είναι αυτό. Είναι εύκολο με λίγο ανοιχτό μυαλό να θαυμάσεις τι έκαναν οι My Chemical Romance στο The Black Parade. Είναι δύσκολο να περιγράψεις πως είναι να μεγαλώνεις μαζί του, στα εύκολα, τα δύσκολα, τα απογοητευμένα.
Fall Of Efrafa - Owsla
¨Εναρξη για το καλύτερο project στην ιστορία της μουσικής. Φυσικά θα έχω στις πεντάδες μου και τους τρεις δίσκους τους. Οι Fall Of Efrafa, με έμπνευση από το βιβλίο Watership Down, χτίζουν έναν κόσμο με κεντρικό χαρακτήρα μια φανταστική κοινωνία κουνελιών και το ταξίδι μιας κοινότητας για να βρει καινούριο σπίτι, όταν το δικό της καταστρέφεται από χέρι ανθρώπου. Έμπνευση για να σχολιαστεί η δική μας κοινωνία και η πιθανότητα μια αταξική. Στον πρώτο δίσκο, Owsla - «λαός» στα lapine, τη γλώσσα των κουνελιών, οι Fall Of Efrafa εξερευνούν την έννοια της κοινότητας αποφασισμένοι να διαλύσουν τη μπάντα τους όταν αυτή φέρει εις πέρας το έργο της.
Isis - In The Absence Of Truth
Πολλοί δεν έχουν στην ίδια εκτίμηση το συγκεκριμένο δίσκο, για μένα όμως ήταν ο πρώτος που ανακάλυψα από τους Isis και με έστειλε πίσω. Η φιλοσοφία και οι στίχοι του είναι εξίσου φαντασμαγορικοί με τα προηγούμενα δύο κοινώς αποδεκτά αριστουργήματα.
The Mars Volta - Amputechture
Ξανά ίσως το αγαπημένο μου Mars VOlta, αν και γενικά δε ζορίζομαι να αγαπήσω τις δουλειές τους, κρατάει τα πάντα στην ίδια ποιότητα με μια ελάααχιστα πιο προσβάσιμη ρυθμικά στροφή.
Rise Against - The Sufferer And The Witness
Μάχη των τιτάνων άλλη μια φορά για τη θέση νούμερο πέντε, κερδίζει το punk rock του έρωτα. Δίσκος μεγαθήριο που κάνει τους Rise Against τεράστιους σε παγκόσμιο επίπεδο, με Ready To Fall και Prayer Of The Refugee να γίνονται ινστα χιτς.Δεν μας αξίζουν.
Παρακάτω δίσκοι σε τυχαία σειρά με τυχαία σχόλια γιατι αυτή τη βδομάδα δουλεύω 2-10 και δεν είναι ζωή αυτή.
Alexisonfire - Crisis
Δίσκος που ξεχάστηκε χωρίς απολύτως κανένα λόγο ενος είναι από άκρη σε άκρη τέλειος και πάλευε για την πεντάδα, το νούμερο ένα.
Battle Of Mice - A Day Of Nights
Δίσκος που ξεχάστηε χωρίς απολύτως κανένα λόγο ενος είναι από άκρη σε άκρη τέλειος και πάλευε για την πεντάδα, το νούμερο δύο. Ναι είναι το project Julie Christmas - Neurosis και άλλα καλά παιδιά, από τους καλύτερους δίσκους στην ιστορία.
Skillet - Comatose
Έντεκα κομμάτια, τα μισά και πλέον χιτάρες. Όσοι παίζατε video games δεν ξέρω γιατί το ξεχάσατε. Ας σας κολλήσει τώρα το Whispers In The Dark για μια εβδομάδα.
Evanescence - The Open Door
Η περιοδεία του Open Door ήταν η πρώτη ροκ συναυλία που είδα ποτέ μου και ο πρώτος δίσκος που αγόρασα τη στιγμή που βγήκε. Ίδια και ίσως μεγαλύτερη ποιότητα του Fallen απλά ίσως όχι το ίδιο καλλιτεχνικό αποτύπωμα.
AFI -Decemberunderground
Είπε κανείς κουνέλια; Ναί. Είπε κανείς ότι υπάρχει κολλητικότερο κομμάτι του Miss Murder; Όχι. Οι AFI αλλάζουν πάλι δέρμα και είδος και υιοθετούν ίσως τις πιο ιμο περσόνες τους. Αριστούργημα.
Stone Sour - Come What(ever) May
Σήμερα άκουγα το νεροζούμι νουμερο δύο του κορεη τεηλορ και αναρωτήθηκα γιατί δε συνεχίζει απλά με αυτή τη μπαντάρα.
I Love You But I’ve Chosen Darkness - Fear Is On Our Side
Από τα βάθη του Indie rock, ένα από τα πιο καλά κρυμμένα του διαμάντια, με παραγωγή του Parker των Ministry, δίσκος που με βρίσκω να γυρνάω πολύ συχνά.
Placebo - Meds
Απόλυτο airwave αλμπουμ, με την αξεπέραστη κομματάρα Song to say goodbye να κοσμεί το τέλος του.
Band Of Horses - Everything All The Time
Το ξέρω ότι ακόμη γελάτε με την καλτ στατους σειρά πλεον “Ξες κατι” - αλλά ο δίσκος που κρύβεται από πίσω αξίζει το χρόνο σας.
Mogwai - Mr Beast
Το ποστ ροκ μπορεί να ρίχνει και ξύλο άμα λάχει.
Tragedy - Nerve Damage
Agalloch - Ashes Against The Grain
Have Heart - The Things We Carry
Amy Winehouse - Back To Black
Cult Of Luna - Somewhere Along The Highway
Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Mastodon - Blood Mountain
Tool - 10.000 Days
mewithoutYou - Brother, Sister
Melvins - (A) Senile Animal
Katatonia - The Great Cold Distance
Gaza - I Don’t Care Where I Go When I Die
Αλήθεια δεν με νοιάζει. Σπαρακτικός πόνος.
Wolves In The Throne Room - Diadem Of 12 Stars
Hammers Of Misfortune - The Locust Years
Burial - Burial
Sunn o))) & Boris - Altar
Saturnus - Veronika Decides To Die
Colour Haze - Tempel
Yo La Tengo - I Am Not Afraid Of You And I Will Beat Your Ass
Om - Conference Of The Birds
Built To Spill - You In Reverse
Witch - Witch
Εξωφυλλάρα και χάσιμο σε καπνούς
Jakob - Solace
Kalmah - The Black Waltz
Υποτιμημένος δίσκος
Falconer - Northwind
Yakuza - Samsara
Η βασιλεία τους ξεκινά.
Ahab - The Call Of The Wretched Sea
Ο καπετάνιος βάζει πλώρη για τα βαθύτερα βάθη.
My Dying Bride - A Line Of Deathless Kings
Harvey Milk - Special Wishes
Envy - Insomniac Dose
Mono - You Are There
Justin Timberlake - FutureSex/ LoveSounds
Thom Yorke - The Eraser
Russian Circles - Enter
Year Of No Light - Nord
Kylesa - Time WIll Fuse Its Worth
Siena Root - Kaleidoscope
Mission Of Burma - The Obliterati
The Paper Chase - Now You Are One Of Us
The Sword - Age Of Winters
Suma - Let The Churches Burn
Muse - Black Holes And Revelations
Ef - Give Me Beauty… Or Give Me Death
Fucked Up - Hidden World
Planes Mistaken For Stars - Mercy
The Dresden Dolls - Yes, Virginia
Αξέχαστο νταρκαμπαρε
Ceremony - Violence Violence
Anaal Nathrakh - Eschaton
Deathstars - Termination Bliss
The Devin Townsend Band - Synchestra
She Wants Revenge - She Wants - Revenge
In Flames - Come Clarity
The Knife - Silent Shout
Darkthrone - The Cult Is Alive
Lacuna Coil - Karmacode
Pink - I’m Not Dead
Rihanna - A Girl Like Me
Thursday - A City By The Light Divided
Red Hot Chilli Peppers - Stadium Arcadium
The Raconteurs - Broken Boy Soldiers
Nelly Furtado - Loose
Razorlight - Razorlight
Black Stone Cherry - Black Stone Cherry
The Red Jumpsuit Apparatus - Don’t You Fake It
Gym Class Heroes - As Cruel As School Children
Christine Aguillera - Back To Basics
Blind Guardian - A Twist In The Myth
Δεν σταματάνε να ηχογραφούν θαύματα αυτοί οι άνθρωποι.
The Fratellis - Costello Music
Jakob - Solace
Fergie - The Dutchess
The Killers - Sam’s Town
Apoptygma Berserk - You And Me Against The World
Converge - No Heroes
Incubus - Light Grenades
Gwen Stefani - The Sweet Escape
Τα “απαγορευμένα”
Summary
Να ξεκαθαρίσω ότι σιχαίνομαι τα άτομα πίσω από αυτούς τους δίσκους αλλά δεν μπορούμε να αναιρέσουμε ότι άφησαν σημάδι στην συγκεκριμένη εποχή, ο καθένας στο χώρο του
Brand New - The Devil And God Are Raging Inside Of Me
Lostprophets - Liberation Transmission
Daughters - Hell Songs
Norma Jean - Redeemer
Εξώφυλλο χρονιάς - ολόκληρο:
28 Likes
Pargalatsos ftw. Τι ωραίος δίσκος ήταν αυτός και πως δεν τον είχα καν ακουστά τόσα χρόνια
2 Likes
Όχι! Δεν είναι σαν να ακούς ΒΑΝΔΗ στο ΝΥΧΤΟΛΟΥΛΟΥΔΟ, ε;;;
2006
Θα έβαζα λίγη Σαϊτάμα αλλά για να μην κλαίει πάλι ο @ChrisP του την αφήνω όλη δική του 
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Blackholicus - Variations in Death Minor
Υπάρχουν κάποια (ομολογουμένως όχι αρκετά) συγκροτήματα “ειδικών αποστολών”, εν προκειμένω (με) τι απαντώ σε όποιον υποστηρίζει ότι το heavy metal του 21ου αιώνα είναι καταδικασμένο να ακούγεται σαν αναμάσημα των 70s - 80s μεγαλείων. Μια τέτοια περίπτωση είναι οι τρελαμένοι, υπερ-cult Τεξανοί Blackholicus, οι οποίοι βαράνε σε ένα καθαρά προσωπικό ύφος, θυμίζοντας μόνο λίγο Slough Feg / Hammers of Misfortune (…and that’s it!), με φοβερά πρωτότυπα riffs, απίθανες Bach-ικές σφήνες και την Μάργκαρετ στο μικρόφωνο να κάνει το όλο άκουσμα ακόμα πιο ιδιαίτερο. Ένα άλμπουμ - έκπληξη απ’ την αρχή μέχρι το τέλος.
- Burning Saviours - Hundus
Σουηδοί με τέρμα vintage heavy rock ήχο, “βουκολική” αισθητική και οι οποίοι προσκυνάνε Pentagram; Ε ναι, προφανώς αναφέρεσαι στους Wi… - πώς; Δεν αναφέρεσαι σ’ αυτούς; 
Αναπόφευκτα οι Burning Saviours έμειναν στη σκιά των σαφώς πιο δημοφιλών ομογάλακτών τους (που btw ξεκίνησαν σχεδόν παράλληλα μ’ αυτούς), αλλά για μένα δεν υστερούσαν σε κάτι. Η ίδια ζεστή ατμόσφαιρα, ίσως ακόμα καλύτερα φωνητικά, και τραγουδάρες όπως Dark Lady κ.ά. Αν λοιπόν υπάρχει κανείς που εκείνα τα χρόνια άκουσε τόσο πολύ Witchcraft και Graveyard που βαρέθηκε λίγο, αλλά για κάποιο λόγο του διέφυγαν οι Burning Saviours, ιδού με τι άλλο μπορεί να παίξει.
- Crescent Shield - The Last Of My Kind
Εδώ έχουμε καθαρόαιμο αμερικάνικο heavy/power με πολύ περισσότερο χαρακτήρα απ’ ό,τι ίσως φαίνεται αρχικά. Σε πρώτο επίπεδο γουστάρουμε τη ζωή μας με όλα τα εκ των ων ουκ άνευ του είδους - τα επιθετικά riffs, τη στεντόρεια φωνή, τη μεϊντενική μελωδικότητα, την ικανοποιητική ποικιλία σε ρυθμούς και εναλλαγές - αλλά όσο πιο βαθιά σκάβουμε όλο και πιο ενδιαφέρουσες λεπτομέρειες βρίσκουμε οι οποίες προσθέτουν εσάνς γκουρμεδιάς σ’ αυτό το κατά τ’ άλλα comfort food, όπως π.χ. αυτό το ανεπαίσθητο space rock (ή μήπως …space metal) ηχόχρωμα σε διάφορες μελωδίες, για να ταιριάζει με το φουτουριστικό κόνσεπτ του δίσκου. Αγνοημένο underground διαμαντάκι που ήρθε η ώρα να αποκτήσει κι άλλους φίλους.
- Danava - S/T
Εκείνα τα χρόνια, και ακόμα περισσότερο τα επόμενα (τώρα που έχουμε πλέον μια πιο εποπτική εικόνα νομίζω μπορούμε να το πούμε), σημειώθηκε μια έξαρση σε ρετρό ήχους και προτάσεις, η οποία μπορεί κάλλιστα να ερμηνευθεί ως αντίδραση στην κυριαρχία nu-metal/melodic metalcore κ.λπ. πραγμάτων στο mainstream επίπεδο. Δεν θα προσποιηθώ ότι δεν έχω ζητήματα (και) μ’ αυτή την προσέγγιση, αλλά αν υπάρχει ένα συγκρότημα που ευγνωμονώ τους Θεούς της Ροκ για το ότι υπήρξαν προϊόν εκείνης της περιόδου, είναι οι Danava, η μπάντα που πλησίασε την πληθωρική φρενίτιδα των Captain Beyond όσο κανένας άλλος - και τούτο δω το ομώνυμο ντεμπούτο ήταν μόνο η αρχή για ακόμα πιο φανταστικά πράγματα τα επόμενα χρόνια.
- Dawnbringer - In Sickness and in Dreams
Ladies and gentlemen, the world’s best (and only) epic blackened speed metal band iiiiis back…
Ο ευφυής (αλλά και σχεδόν σίγουρα διαταραγμένος) Chris Black επαναφέρει τους Dawnbringer μετά από 6 χρόνια για να σου τρίψει στη μούρη μερικές δεκάδες ριφάρες μέσα σε 24 λεπτά που διαρκούν τα 14 κομμάτια αυτού του δίσκου (!). Αντί (πάλι) άναρθρων κραυγών ενθουσιασμού απλά αντιγράφω το εξής γαμάτο από κριτική στα archives: “The only reason I refuse to give a perfect score is because of that solo cut at the end, because back then, I firmly believed I had a faulty CD and went to hell and back just to confirm it. It wasn’t faulty or corrupted or broken, the album simply ends with an unfinished guitar solo”
- The Butcher’s Ballroom presented by Diablo Swing Orchestra
Δεν μπόρεσα να αντισταθώ ; ) Έχουν το όνομα, έχουν και τη χάρη. Και αν αγαπάτε αυτή την ταινία (δεν έχει καν σημασία αν τη θεωρείτε καλή ή όχι), θα την περάσετε ζάχαρη μ’ αυτό το συγκρότημα και αυτό το άλμπουμ. Ή απλά αν σας αρέσει η περιπετειώδης σκληρή μουσική. Έτσι, λακωνικά, γιατί αν αρχίσουμε να βάζουμε περιγραφικά επίθετα με τούτους δω που μπλέξαμε, στο τέλος θα βγει κάτι που μόνο τίτλο ποστρόκ δηθενιάς θα θυμίζει. Και θα είναι κρίμα.
- Disillusion - Gloria
Και ιδού η περίφημη - διαβόητη one/off στροφή των Γερμανών Disillusion… Από μεγάλη melodeath ελπίδα, ξαφνικά μοναδικός σκοπός τους μοιάζει το να σου δημιουργούν συνεχώς ερωτηματικά: The Black Sea, ποιος να το περίμενε ότι ρεφρέν με τόσο κραυγαλέο autotune θα ακουγόταν τόσο εθιστικό; Don’t Go Any Further, κουπλέ με μήνυμα σε τηλεφωνητή, what? Oμότιτλο, πόσο συγκλονιστική παίζει να είναι αυτή η χορωδία; The Hole We Are In, μήπως τελικά το death metal αίμα νερό δεν γίνεται; Γενικά, τι στο διάολο συμβαίνει μ’ αυτό το άλμπουμ; Δεν έχω ιδέα, και το ακούω ουσιαστικά από όταν βγήκε. Ίσως αυτό να ήθελαν και οι ίδιοι. Να το ακούς όλη σου τη ζωή και να μην καταλαβαίνεις καν γιατί σου ασκεί τόσο ακατανίκητη έλξη.
- Isole - Throne of Void
(υπερβολικά καμένο, το ξέρω)
Το δεύτερο άλμπουμ είναι ένα κρίσιμο ψυχολογικό ορόσημο για οποιαδήποτε μπάντα, ακόμα κι αν αυτή ντεμπούταρε με την άνεση των Isole - θεωρητικά έναν καλό δίσκο μπορεί να βγάλει ο κάθε μαλάκας και μετά μην τον είδατε. Ένα δεύτερο όμως ισάξιο ή και ακόμα καλύτερο άλμπουμ δείχνει ότι δεν είσαι κομήτης, ότι είσαι εδώ για να μείνεις. Αυτό ακριβώς έδειξαν οι Isole με το Throne of Void, 48 λεπτά (εύγε και για τη διάρκεια!) γεμάτα Candlemass-ικά (προφανώς) αλλά και Solstice-ικά epic doom riffs, παράλληλα όμως και φωνητικά ενός τραγουδιστή περισσότερο crooner παρά belter, μεταβάλλοντας έτσι καθοριστικά το τελικό “χρώμα”. Μάλλον το πρώτο αληθινό τους αριστούργημα, ανοίγει οριστικά πια τον δρόμο για μια πραγματικά άψογη δισκογραφία, ενώ ταυτόχρονα ψήνεται και κάτι άλλο, ίσως ακόμα πιο συναρπαστικό…
- Killing Joke - Hosannas from the Basements of Hell
Και μόνο το Invocation να είχε, θα είχε θέση εδώ. Είναι αδιανόητο πόσο φανταστικό είναι αυτό το κομμάτι, με μια ενορχήστρωση που μου θύμισε κατευθείαν ότι ο Jaz εκτός από τους “κλασικούς” μουσικούς εφιάλτες του με τους Killing Joke έχει επιμεληθεί και ψαρωτικά έργα όπως εκείνο το άλμπουμ με τις συμφωνικές διασκευές σε Zeppelin (πρέπει να έχει κάνει και κάτι αντίστοιχο για τους Floyd εν τω μεταξύ, απλά δεν το έχω ακούσει). Συνολικά βέβαια το Hosannas… βρίθει καρα-heavy αλλά και άκρως πιασάρικων κομματιών (που στην τελική τι σημασία έχει αν είναι περισσότερο post-punk ή industrial ή metal), καταφέρνοντας έτσι να διαδεχθεί με απόλυτη επιτυχία το τρομερό ομώνυμο άλμπουμ του 2003.
- Madder Mortem - Desiderata
Εκείνη την εποχή μάλλον υποσυνείδητα το ήξερα ότι δεν υπήρχε περίπτωση οι Madder Mortem να βγάλουν και τρίτο στη σειρά album for the ages, μετά τα All Flesh is Grass και Deadlands, οπότε όταν βγήκε το Desiderata δεν πολυασχολήθηκα, απλά περίμενα το επόμενο. Αυτό εδώ δεν το άκουσα σοβαρά παρά μόνο μετά από κάμποσα χρόνια, και ναι, προφανώς επιβεβαιώθηκε αυτό που είχα ψυχανεμιστεί τότε, ότι είναι πιο “ταπεινό” από τους δύο προκατόχους του. Απροβλημάτιστα λοιπόν μπόρεσα να απολαύσω ξανά αυτή την τόσο χαρακτηριστική τους ατμόσφαιρα “ο κόσμος οδεύει προς το τέλος του και μαλακία, αλλά από την άλλη κάπου καιρός ήταν”. Oh and Agnete = still the best female vocalist out there.
- Manticora - Black Circus (Part 1: Letters)
Το Μαύρο Τσίρκο είναι ένα concept σε δύο μέρη όπου οι Δανοί Manticora επιχείρησαν κάτι αρκετά πρωτότυπο για τα δεδομένα της power metal όπερας ή τέλος πάντων του power metal concept album: Να δημιουργήσουν μια ατμόσφαιρα έντασης, δράματος και πάθους όχι αφηγούμενοι κάποια ιστορία επικής φαντασίας με ξέφρενη, περιπετειώδη πλοκή, αλλά περιγράφοντας εικόνες, στιγμιότυπα, θραύσματα, μέσα από ένα σχεδόν ανθρωπολογικό πρίσμα: Μια σειρά από γράμματα - ημερολόγιο της εμπειρίας του να ακολουθείς ένα τσιγγάνικο τσίρκο του ύστερου 19ου αιώνα, του τρόμου, του δέους αλλά και του θαυμασμού και της έλξης που σου ασκεί αυτός ο ξένος κόσμος. Ένα τολμηρό εγχείρημα που στέφεται από απόλυτη επιτυχία, με τους Manticora να βγάζουν όλη την προσήκουσα για ένα power συγκρότημα ενέργεια αλλά και κάτι το σκοτεινό, νοσηρό, γοητευτικά απόκοσμο.
- Moonspell - Memorial
Το φοβερό Antidote απ’ ό,τι φαίνεται άλλαξε πλήρως το κλίμα γύρω από τους Moonspell, κι έτσι από κει που λίγα χρόνια πριν όλοι - σχεδόν επίτηδες - τριγκάρανε τον ΦερνάντοΥ με ερωτήσεις τύπου “και γιατί το έχετε γυρίσει σε κάτι σαν HIM;” (true story), στο Memorial (και απ’ όσο θυμάμαι και στα επόμενα) δινόταν πλέον ο σεβασμός που αξίζει αυτό το τόσο σημαντικό συγκρότημα για τον ατμοσφαιρικό/γοτθικό metal ήχο. Και δικαίως, γιατί έχουμε δισκάρα ξανά. Επιθετικό και brutal όσο πρέπει, μελωδικό/μελαγχολικό/τραγικολυρικό επίσης όσο πρέπει - just perfect.
- Napalm Death - Smear Campaign
Η εξελικτική διαδικασία στο μεγαλύτερο grindcore συγκρότημα όλων των εποχών (και ένα από τα κορυφαία ακραία γενικώς όλων των εποχών) συνεχίστηκε και στο Smear Campaign, άλλο ένα επιβλητικό δημιούργημα ακραίας Τέχνης, όπου οι ατμοσφαιρικές / σχεδόν prog στιγμές εισάγονται με την κατάλληλη καλαισθησία πάνω στα πάντα υπερεπιθετικά θεμέλια ώστε να βγει το σωστό ηχητικό αποτέλεσμα. “Κράχτης” υπάρχει και εδώ και είναι η guest εμφάνιση της Anneke, χωρίς όμως να κλέβει την παράσταση όπως ίσως θα περίμενε κανείς - ακούγεται απλά σαν ένας απόηχος που προσπαθεί να εξανθρωπίσει κάπως το Θηρίο των Napalm Death. Ευτυχώς δεν τα καταφέρνει παρά μόνο σε έναν μικρό βαθμό.
- Outworld - S/T
Από τα βάθη του underground ήρθε το 2006 αυτό το power/prog διαμάντι, ένας δίσκος που δεν βλέπω πώς γίνεται να μην αφήσει με το στόμα ανοιχτό όποιον αγαπάει τέτοιες μουσικές αλλά αγνοούσε (λογικά) την ύπαρξη των Τεξανών Outworld: Riffs που κόβουν σαν ξυράφια, σχετικά μαζεμένες διάρκειες (ΟΚ έχει και δύο εννιάλεπτα κομμάτια), τεχνικό παίξιμο αλλά σε λογικά πλαίσια και - το κυριότερο όλων - ένας κα-τα-πλη-κτι-κός τραγουδιστής, Ο Kelly Carpenter (@hopeto κολλάει με εκείνη την κουβέντα που είχαμε το μεσημέρι 
), που ξέρει πόσο God mode εύρος έχει και το αξιοποιεί ξανά και ξανά, πηγαίνοντας τη φωνή του σε ιλιγγιώδη ύψη με κάθε ευκαιρία και προσφέροντας απανωτούς eargasms. Δυστυχώς μέσα σε λίγα χρόνια τους έφαγε κι αυτούς η μαρμάγκα…
- Pentagram - First Daze Here Too
Ένα First Daze Here - συλλογή ανεκτίμητων θησαυρών από τα πρώτα χρόνια των doom θρύλων (όταν ουσιαστικά έπαιζαν ένα είδος 70s heavy rock - αλλά heavy, όχι μαλακίες) δεν θα μπορούσε να είναι αρκετό, και έτσι τέσσερα χρόνια μετά τσιμπήσαμε και δεύτερο installation, αυτή τη φορά μάλιστα με ακόμα περισσότερα τραγούδια σε διπλό άλμπουμ, 75 λεπτά vintage/μερακλίδικης ευτυχίας. Άφθονα και εδώ τα highlights, αναπόφευκτα όμως ξεχωρίζουν οι διασκευάρες στο Under My Thumb των Stones (που το κάνουν ψιλοαγνώριστο αλλά είναι κάτι παραπάνω από ευπρόσδεκτο αυτό το turbo boost που του έχουν βάλει) και στο Little Games των Yardbirds. Μπόμπι αν έχεις κι άλλα αρχαία καλούδια (κάτι μου λέει ότι έχεις) μην τα πολυαργείς.
- Solefald - Black For Death: An Icelandic Odyssey Part II
Το 2005, όταν οι Solefald έβγαλαν το πρώτο μέρος της Ισλανδικής τους “Οδύσσειας”, Red For Fire, η απογοήτευσή μου ήταν σφοδρή λόγω της αλλαγής κατεύθυνσης σε σχέση με το In Harmonia Universali, που με είχε κάνει οπαδό τους. Λίγους μήνες αργότερα, όταν έσκασε μύτη το δίδυμο αδερφάκι του, το Black For Death, οι εντυπώσεις που μου άφησε ήταν κάπως καλύτερες αλλά και πάλι το θεωρούσα κατώτερο από τις προσδοκίες μου. Με τα χρόνια και τα δύο μέρη της “Οδύσσειας” ανέβηκαν αισθητά στην εκτίμησή μου, κάτι που σημαίνει ότι το μεν πρώτο είναι τιμιότατο και το δεύτερο δισκάρα Solefald με τα όλα της! Ας είναι καλά α) ο trademark φωνητικός συνδυασμός των καθαρών του Lazare με τα ιδιαίτερα παραμορφωμένα του Cornelius και β) αυτά τα έγχορδα και πνευστά. Αυτά τα έγχορδα και πνευστά λέμε…
Tier A
- Converge - No Heroes
Αν υπάρχει κάτι που με ζορίζει με τους Converge (τη μαυρίλα τους την έχω αφομοιώσει πια πιστεύω) είναι το να περιγράψω κάποιον τυχαίο δίσκο τους με όρους σύγκρισης με τους υπόλοιπους, γιατί με εξαίρεση το τελευταίο τους, που ΟΚ έχει μια αισθητή διαφορετικότητα, κάθε φορά που βάζω κάποιο Converge να παίξει αισθάνομαι πάντα ότι βιώνω μια ηχητική εμπειρία οικουμενικού χαρακτήρα, σαν να ενσωματώνουν στο ύφος τους το μουσικό άπαν σύμπαν, σε ό,τι αφορά τον ακραίο χώρο τουλάχιστον. Από την άποψη αυτή, με έναν περίεργο τρόπο οι Converge μέσα σε όλο τους το απρόβλεπτο (από πού θα έρθει το επόμενο θορυβώδες ξεσάλωμα; | …και πού θα σκάσει η επόμενη τραγικής χροιάς μελωδία;) είναι τελικά για μένα “προβλέψιμη” μπάντα. Ό,τι και να βάλω απ’ αυτούς ξέρω ότι θα με διαλύσουν, αφού πρώτα με κάνουν να θέλω να τα διαλύσω όλα εγώ. Και το No Heroes δεν αποτελεί εξαίρεση.
- Krux II
Το πρώτο Krux ήταν σίγουρα εξαιρετικό (και, νομίζω, αυτό που προβλήθηκε περισσότερο), αλλά εκείνο με το οποίο έπαθα το πραγματικό σοκ ήταν το δεύτερο. Εδώ ο μέγας Leif πήρε όλα τα στοιχεία που χαρακτήριζαν το ντεμπούτο του πρότζεκτ του αυτού, κατά βάση δηλαδή τον συνδυασμό του γνώριμου Candlemass ήχου με πιο 70s (prog, heavy psych, space rock κ.λπ.) επιρροές, και είπε, ρε δεν ανεβάζω λίγο τον heaviness δείκτη; “Λίγο”, ναι… Δεν ξέρω αν μιλάει το - δεδομένο - bias μου υπέρ της μίας από τις δύο κορυφαίες μορφές που έβγαλε ποτέ το σουηδικό μέταλ, αλλά το δεύτερο Krux το θεωρώ ένα από τα πιο εθιστικά heavy άλμπουμ που έχω ακούσει στη ζωή μου. Ένας πραγματικός ογκόλιθος, μία τρομακτική μάζα παραμόρφωσης που σε παίρνει απ’ το χεράκι και σε οδηγεί στην Κόλαση - που βέβαια με μεταλλικούς όρους πιο πολύ με Παράδεισο μοιάζει. Ένα από τα μεγαλύτερα Έπη του Leif στον 21ο αιώνα.
- Melechesh - Emissaries
Δεν ξέρω αν τελικά έσκυψαν πάνω από το τέταρτο άλμπουμ των Melechesh οι @Leper_Jesus (btw έχει κάτι πολύ “δικό σου” εδώ μέσα ε ) και @38aris που το συζητάγαμε πριν κάτι βδομάδες, πραγματικά το ελπίζω όμως γιατί εδώ έχουμε κατ’ εμέ το αποκορύφωμα αυτής της εντυπωσιακής και εγκληματικά παραγνωρισμένης μπάντας. To μπλακμέταλ του Ασσούρ, του Ενλίλ, του Μαρδούκ και άλλων αρχαίων θεών της Μεσοποταμίας είχε ήδη ανάψει τις φλόγες της ανατολικής αποκρυφιστικής κόλασης μέσα στην καρδιά της Ευρώπης τα προηγούμενα χρόνια, αλλά στο Emissaries το όλο πράγμα πήγε στο “11”. Αρκεί το εναρκτήριο Rebirth of the Nemesis για να πειστεί και ο πλέον δύσπιστος, και με τον αρχικό του ορυμαγδό και με τα δολοφονικά grooves που ακολουθούν. Πολλώ δε μάλλον που η εκστατικών διαστάσεων ηχητική τρομοκρατία των Melechesh συνεχίζεται αμείωτη και στα επόμενα δέκα κομμάτια - ή μάλλον εννιά, γιατί έχουμε και το υποχθόνιο διάλειμμα του Scribes of Kur, με τη φολκ της ερήμου…
- My Dying Bride - A Line of Deathless Kings
Όταν βγήκε το ALODK ήμουνα τόσο ενθουσιασμένος με το νέο ρεσιτάλ έμπνευσης των Βρετανών GOAT(h)s (I apologise unreservedly…) που το έλεγα ακόμα καλύτερο από το - ούτως ή άλλως φανταστικό - Songs of Darkness, Words of Light που είχε προηγηθεί. Τώρα πια δεν μπαίνω σ’ αυτή τη διαδικασία: Όταν ο Άαρον και οι άλλοι έχουν κέφια (σχήμα οξύμωρο βέβαια), απλά ακούς το καλύτερο atmometal που υπάρχει εκεί έξω και αυτό είναι ό,τι χρειάζεται να ξέρεις. Με κομματάρες όπως το L’Amour Detruit ή το One of Beauty’s Daughters ή το The Blood, the Wine, the Tears, βυθίζεσαι ξανά ηδονικά σε έναν ωκεανό μελαγχολίας που φέρει την ολόδική τους σφραγίδα, ή τουλάχιστον αυτή που αναδιαμόρφωσαν στον 21ο αιώνα, με βάση το φανταστικό twin guitar παίξιμο και πληκτροκαταστάσεις μόνο εκεί που χρειάζεται. Ιεροσυλία, αλλά πώς τον είπαμε εκείνο τον τύπο με το βιολάκι;
- Pagan Altar - Mythical & Magical
Κανονικά έπρεπε απλά να παραπέμψω στο κείμενο του @martian και να ξεμπερδεύω. Γιατί, πραγματικά, τι να προσθέσω για τη μυθική μαγεία (yes I did) του - αναμφισβήτητα - κορυφαίου έργου των Pagan Altar; Τι να πρωτοπώ για το εισαγωγικό Samhein, που οποιαδήποτε μέταλ μπάντα (ακόμα και από τις μεγαλύτερες όλων των εποχών) θα ένιωθε περήφανη αν το είχε υπογράψει, με το στιβαρό του mid-tempo και τις θεϊκές κιθάρες του; Πώς να εκφράσω τον θαυμασμό μου για τις επικές/φολκίζουσες μελωδίες του The Cry of Banshee; Για τους Wishbone Ash-ισμούς του Crowman; Για τον μελωδικό τσαμπουκά των Demons of the Night και The Witches Pathway; Για το ελεγειακό The Sorcerer; Για την αγέρωχη ροκιά του Flight of the Witch Queen; Για τα μεγαλειώδη Dance of the Druids, The Erl King και Rising of the Dark Lord; Όταν δεν σου πάει καρδιά ν’ αφήσεις κανένα αμνημόνευτο και το track-by-track γίνεται μονόδρομος…
- Solitude Aeturnus - Alone
Επιτέλους… Πόσα χρόνια πέρασαν χωρίς το μεθυστικό epic doom των Solitude Aeturnus… Το Alone, ο πρώτος και δυστυχώς τελευταίος (μέχρι στιγμής;) δίσκος τους τον 21ο αιώνα, δεν δυσκολεύτηκε να υπενθυμίσει γιατί αυτή η μπάντα αγαπήθηκε τόσο και έφτασε μέχρι την κορυφή των προτιμήσεων των πιστών οπαδών του είδους. Ακόμα καπνίζουν θαρρείς οι κιθάρες των Perez / Moseley, αναδίδοντας Άρωμα Θάνατου (πιο ταιριαστός τίτλος ever). Ακόμα αντηχούν στο μυαλό οι οιμωγές του Robert Lowe (Tomorrows Dead, λιώνω…). Ακόμα φοβούνται τα θεριά να πλησιάσουν αυτό το κρεμάμενο κουφάρι, τα πουλιά πάνε να κουρνιάσουν στα γύρω κλαδιά και με τη μία κόβουν λάσπη, κάτι μοχθηρό πλανάται ως αύρα. Αν πω ότι είναι ίσως το αγαπημένο μου Solitude Aeturnus θα είμαι υπερβολικός;
- Twisted Into Form - Then Comes Affliction to Awaken the Dreamer
Κάθε δίσκος της μεγάλης των Watchtower σχολής, όπως ο ένας και μοναδικός των Νορβηγών Twisted Into Form, είναι πολύτιμος - γιατί δεν ξέρουμε πότε θα σκάσει ο επόμενος (αν και κατά 99% ξέρουμε πού… Για κάποιο λόγο η Νορβηγία από τα 90s και μετά έχει σχεδόν την αποκλειστικότητα). Βλέπετε, η μεγάλη των Watchtower σχολή είναι μεν τέτοια σε ό,τι αφορά το δέος που προκαλούν τα άξια τέκνα της με τα μουσικά ανδραγαθήματά τους στον ακροατή (είτε στον “έμπειρο” είτε στον πιο ανυποψίαστο) αλλά από πλευράς μεγέθους δεν είναι ακριβώς μεγάλη. Και ούτε θα μπορούσε, φυσικά. Για άλλη μια φορά, λοιπόν, αυστηρή προειδοποίηση προς τους πολλούς που δεν νιώθουν από ακραία τεχνικό και εγκεφαλικό μέταλ να μείνουν όσο πιο μακριά γίνεται από τους Twisted Into Form (και κάθε τέτοια μπάντα), και προς εμάς τους λίγους: Τους Twisted Into Form (και κάθε τέτοια μπάντα) και τα μάτια μας.
- Warning - Watching from a Distance
Η doom metal πανδαισία αυτής της λίστας συνεχίζεται και ολοκληρώνεται (με αστερίσκο), αυτή τη φορά με το πιο μυσταγωγικό, ζεστό, ψυχοπονιάρικο doom που βγήκε όχι μόνο το 2006, αλλά ενδεχομένως ever. Θυμάμαι μια φορά στις μεγάλες δόξες του ρόκιν φόρουμ που με κάποια αφορμή (μπορεί να ήταν κάποιο από τα επόμενα πρότζεκτ του Walker) είχε επανέλθει στο προσκήνιο το δεύτερο άλμπουμ των Warning και είχαμε πάθει ομαδική παράκρουση, για βδομάδες non stop εκθειασμός, θραύση στο “τι ακούτε τώρα”, τι μπαντάρα είναι αυτή ρε μαλάκες και όλα τα υπόλοιπα. Και δεν ήταν ούτε τυχαίο ούτε ανάξιο. Το συναίσθημα που βγάζουν αυτοί οι Βρετανοί πολύ λίγες φορές έχει αναπαραχθεί, είτε στο πλαίσιο του doom είτε γενικότερα. Ένας δίσκος - θεραπεία με όλη τη σημασία της λέξης, που αφήνεσαι στις αργόσυρτες μελωδίες του και γαληνεύεις. Οπωσδήποτε από τα highlights της δεκαετίας στον χώρο.
- Wolf - The Black Flame
Άλλη μια “προβλέψιμη” περίπτωση. Όποιον δίσκο των Wolf και να βάλεις να παίξει (και ιδίως όταν μιλάμε γι’ αυτά τα πρώτα 5-6 άλμπουμ), απλά ξέρεις ότι θα σου αδειάσουν στην κεφάλα ένα τσουβάλι ριφάρες, άλλο ένα τσουβάλι σολάρες, to-the-point ρεφρενάρες, γενικά ότι θα σε κεράσουν 40 με 50 φουλ διασκεδαστικά λεπτά - υπόδειγμα του πώς πρέπει να παίζεται το αγνό, ανόθευτο ατσάλι στην εποχή μας, χωρίς 80s ρομαντικές αφέλειες αλλά μόνο με τσίτα, πάθος, αξιοποιώντας ό,τι καλύτερο έβγαλε ποτέ αυτή η μουσική. Με μπόλικους Maiden, μπόλικους Priest, καθώς και με ολίγη από Mercyful Fate έτσι για την αλητεία, αυτοί εδώ οι Σουηδοί απλά δείχνουν, ξανά και ξανά, πώς γίνεται. Ακόμα και το (συνήθως) επίφοβο γεγονός της ένταξης στο ρόστερ της Century Media δεν αποδείχθηκε αρκετό για να ανακόψει την ορμή τους. Γιατί όταν το 'χεις, απλά το 'χεις.-
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Ως γνωστόν, μία σύντομης διάρκειας αλλά άκρως διασκεδαστική/φωνακλάδικη τάση στα 00s ήταν το λεγόμενο gypsy punk ή balkan punk ή όπως αλλιώς το έχετε πετύχει κατά καιρούς, με βασικούς εκπροσώπους - φυσικά - τους Gogol Bordello. Και παρότι τους εκτιμώ κι αυτούς (τουλάχιστον όπως ήταν τότε, στα ώπα τους, όχι όπως τα τελευταία χρόνια, που ο Eugene ξέπεσε σε τέτοιο βαθμό που να γράψει τραγούδι για πάρτη του Ζελένσκι… - και όχι, δεν αποδέχομαι την ουκρανική καταγωγή του ως δικαιολογία), ως κλασικός ανάποδος η αδυναμία μου απ’ αυτόν τον χώρο είναι οι Kultur Shock από το Σιάτλ και ιδίως το We Came To Take Your Jobs Away (
). Ένα πραγματικό μουσικό όργιο, τίποτα λιγότερο δεν μπορεί να το περιγράψει, με σαφώς πιο μεταλλική χροιά (βασικά σαν Γκόραν Μπρέγκοβιτς με ηλεκτρισμό ακούγονται!) και αριστοτεχνική αλλαγή διαθέσεων, από γλέντια τύπου God is Busy, May I Help You? και Gino Loves You μέχρι μεγαλειώδη έπη όπως το Duna, το Zumbul ή το Sarajevo. Λίγοι δίσκοι με κάνουν να χαμογελάω τόσο ηλίθια όπως αυτός εδώ.
NUMBER FOUR
.............
Το σύνδρομο “τρίτο-άλμπουμ-μετά-από-δύο-instant-classics” (δεν ξέρω αν είναι όντως a thing, για την ώρα όμως ας προσποιηθούμε ότι είναι) απειλούσε να κάνει την εμφάνισή του στο Amputechture των Mars Volta, που στις πρώτες (αρκετές) ακροάσεις του μου έβγαζε μια αίσθηση ότι του λείπει εκείνη η φρενήρης ενέργεια που έκανε τόσο ακαταμάχητα τα De-Loused in the Comatorium και Frances the Mute. Η υπομονή όμως ανταμείβεται, όπως και - eventually - κάθε συγκρότημα που έχει κερδίσει με το σπαθί του το δικαίωμα να του προσφέρεται αυτή. Έτσι έγινε και με τούτο το άλμπουμ, καθώς πρώτα ο αξεπέραστος ύμνος Viscera Eyes, στη συνέχεια το καταιγιστικό Day of the Baphomets, μετά το σπαραξικάρδιο Asilos Magdalena και τελικά το Vicarious Atonement, το Meccamputechture (τι τιτλάρα!) και όλα τα υπόλοιπα, ένα προς ένα, αποκάλυψαν το μεγαλείο τους και η ανησυχία έδωσε τη θέση της στην ανακούφιση του “ε ναι διάολε, δισκάρα είναι κι αυτό, τι άλλο θα ήταν!”. Από κει και πέρα το να κάτσω να πω πάλι πόσο μουσικάρα και συνθετάρα είναι ο Omar, πόσο φωνάρα ο Cedric και πόσο παιχταράδες όλοι οι υπόλοιποι, το βρίσκω λίγο περιττό. Για Mars Volta μιλάμε.
NUMBER THREE
.............
Τα “προκαταρκτικά” γι’ αυτό τα κάναμε ήδη τις προηγούμενες μέρες, συζητώντας διάφορα περί Hammers of Misfortune και The Locust Years. Εδώ να προσθέσω ότι συμβαίνει το εξής παράδοξο μ’ αυτό το άλμπουμ: Κανονικά θα έπρεπε να χάνει από τα αποδυτήρια στη σύγκριση με το The August Engine, που για μένα έχει σαφώς ανώτερα κομμάτια (αν τα πάρουμε και τα εξετάσουμε ένα - ένα) και αισθητά καλύτερη τραγουδίστρια (όχι ότι δεν μ’ αρέσει η Jamie Myers, αλλά μου λείπει η Janis Tanaka), κι όμως αυτό δεν συμβαίνει. Δεν λέω ότι είναι ανώτερο, αλλά μπορεί να είναι και ισάξιο.
Ίσως είναι αυτό το μοναδικό συναίσθημα που δημιουργεί και το οποίο νομίζω ότι δεν το έχω συναντήσει σε άλλο metal album. Δεν είμαι σίγουρος καν αν μπορώ να το περιγράψω ή να το ορίσω. Ο Κώστας πλησίασε αρκετά με τη νύξη του περί cyberpunk ατμόσφαιρας, αλλά και πάλι έχω την αίσθηση ότι κάτι παραμένει φευγαλέο, αψηλάφητο, άφατο. Είναι αυτή η παράξενη ταραχή που μου προκαλούν οι στίχοι του ομότιτλου κομματιού:
Now that we’re unchained, we’ll reign insane… And drown the world in flames, and blood, and pain… Our legion eyes and ears will amplify your fears in a wilderness of mirrors… In these new Locust Years…
Now that we’re unchained, we’ll reign insane… The pain will flow like wine, in time to find us drunk upon your tears and feasting on your fears… Sharpening our spears… In these new Locust Years…
Υπάρχει μια, πώς να την πω, ιστορική χροιά σ’ αυτά που γράφουν; Σαν κάτι να υπερβαίνει τα τετριμμένα και να υψώνεται επιβλητικά δυσοίωνο πάνω από τα κεφάλια μας, προαναγγέλλοντας το τέλος του κόσμου και κάνοντάς μας να αισθανόμαστε μικροσκοπικοί;
Δεν ξέρω τι είναι, ειλικρινά. Αλλά το λατρεύω. Ίσως αυτό είναι τελικά που χαρακτηρίζει ένα μεγάλο άλμπουμ. Δεν σε αφήνει να το “κατακτήσεις” ποτέ. Αλλά σε καλεί να επιστρέφεις σε αυτό ξανά και ξανά, μπας και πλησιάσεις έστω ένα εκατοστό προς την Αλήθεια.
If the people wonder at the suffering you’ve caused / And your massive avarice has left them at a loss / If by chance they notice your bloody snapping jaws / The blood upon your claws / Your shifty eyes and laws / The nauseating flaws in all you’ve said / Trot Out The Dead!
NUMBER TWO
.............
Κάποια στιγμή μέσα στο 2006 που λέτε βλέπω ένα καινούργιο Χάμερ να κρέμεται από ένα ράφι περιπτέρου και διαβάζω στο εξώφυλλο: “Πόσο καιρό είχαμε να βάλουμε 10 σε κάποιο άλμπουμ;”. Θέλω να πιστεύω πως δεν ήμουν ο μόνος που κατάλαβε ότι αυτό πήγαινε στο αμέσως παρακάτω άλμπουμ, που βρίσκεται στη θέση #1, και που άλλωστε το περίμενα - το περιμέναμε πάρα πολλοί - χρόνια.
Καλό τρολάρισμα από τους Χαμεράδες - δεν αναφέρονταν σ’ αυτό που νόμιζα (νομίζαμε) αλλά στο Monotheist των Celtic Frost. Well played, MH. Well played.
Δεν το άκουσα τότε όμως, καθότι τότε δεν άκουγα ακόμα Celtic Frost. Έπρεπε να περάσουν κάμποσα χρόνια. Κάλλιο αργά παρά ποτέ.
Το Monotheist πρέπει να βαλσαμωθεί, αν όχι για κάτι άλλο, γι’ αυτόν τον κιθαριστικό ήχο του. Δεν ξέρω αν είναι ό,τι πιο heavy έχει ακουστεί ποτέ, πιθανότατα δεν είναι γιατί κυκλοφορούν πολλά ψυχανώμαλα πράγματα εκεί έξω, αλλά σίγουρα είναι ό,τι πιο heavy έχω ακούσει εγώ προσωπικά. Δεν υπάρχουν πολλά πράγματα σ’ αυτή τη μουσική πιο ψαρωτικά από το μπάσιμο του Monotheist με το Progeny. Μ’ αυτό το πηχτό …πράγμα, αυτό το αλλόκοτο ηχητικό τέρας που πριν πάρεις χαμπάρι σε καπακώνει στα σαγόνια του, αρχίζει να παίζει μαζί σου κι εσύ αντί να χτυπιέσαι μένεις κοκαλωμένος και μονολογείς καλά θα πάει αυτό.
Και όλος αυτός ο όγκος είναι μόνο η μισή ιστορία του Monotheist, η άλλη μισή είναι τα μαύρα σκοτάδια που το σκεπάζουν και κάνουν τόσο ιδιαίτερη την εμπειρία της ακρόασής του - κι ας μην έχεις, ουσιαστικά, και πολλά πράγματα να τραγουδήσεις εδώ πέρα. Άλλωστε οι Celtic Frost ιστορικά ήταν από τους πρώτους που συνειδητοποίησαν ότι στην ακραία μουσική το παν είναι το attitude, ή αλλιώς ότι δεν έχει τόση σημασία τι γράφεις αλλά πώς το παρουσιάζεις, οι χροιές, οι υφές, το feeling. Οι μελωδίες είναι βαρετά πράγματα, ας ασχοληθούν άλλοι με αυτές. Εδώ έχουμε αντι-μουσική, έχουμε ατμόσφαιρα, έχουμε αντιστροφή, αποστροφή, μίσος.
Μάλλον θα βγει #1 σε λίγες ώρες. I can live with that. Κι ας έχω προφανώς άλλη γνώμη. Πάμε να εξηγήσω γιατί.
NUMBER ONE
.............
Το 10000 Days ξεκινάει με τρόπο μάλλον ασυνήθιστο για Tool. Μετά από μια εισαγωγή άκρως περίτεχνη και πολυεπίπεδη, όπως ακριβώς περίμενε ο οποιοσδήποτε έχει μια υποτυπώδη πείρα απ’ αυτό το συγκρότημα, το Vicarious αποκαλύπτεται ως ένα απρόσμενα άμεσο και in-your-face κομμάτι, φανταστικό μεν αλλά όχι τυπικό Tool. Και δεν είναι το μόνο τέτοιο σ’ αυτόν τον δίσκο, υπάρχει φυσικά και το ακόμα πιο γνωστό The Pot, που δεν έχει γίνει τυχαία staple σε όλα αυτά τα “reactions” στο YouTube όπου ο κάθε αργόσχολος το ακούει και παθαίνει την πλάκα της ζωής του - πολλή αμεσότητα ρε φίλε. Τι φάση; Έβγαλαν οι Tool το “έξω” και έμειναν “γήινοι”;
Προφανώς και δεν ισχύει, ήδη από το Jambi καταρρίπτεται αυτή η υπόνοια καθώς παίζει να είναι από τα πιο στριφνά πράγματα που έχουν γράψει ποτέ (α ρε φίλε, μόνο 2-3 ακόμα μπάντες να είχαμε οι οποίες να μπορούσαν να γράφουν τέτοια κομμάτια…). Αυτό που μάλλον ισχύει όμως είναι ότι το 10KD είναι κάπως “των άκρων” σε σχέση με τα μνημεία που προηγήθηκαν: Εκεί που το Lateralus και το Ænima είχαν τέλεια ροή ανάμεσα σε κομμάτια φουλ συνεκτικά μέσα στην ποικιλομορφία τους, αυτό έχει πιο παλαβές διακυμάνσεις - από τα αναφερθέντα στην αρχή, που ροκάρουν ανησυχητικά άμεσα, σε οριακά απροσπέλαστους ηχητικούς μονόλιθους που σου κάνουν τη ζωή δύσκολη.
Από την άλλη, απορρίπτεται η κατά καιρούς μίρλα ότι π.χ. το άλμπουμ κάνει λέει “κοιλιά” στη μέση. Εγώ λέω ότι κάτι μυστήρια Lips Conjuring και Lost Keys είναι απαραίτητο διάλειμμα μετά τη σχεδόν 40λεπτη σφαγή με την οποία ξεκινάει ο δίσκος, με τα κομμάτια που ανέφερα παραπάνω συν το συνταρακτικό διμερές Wings for Marie, το πιο προσωπικό κομμάτι της ζωής του Maynard (φαντάζομαι ξέρετε οι περισσότεροι την ιστορία με τη μάνα του). Έτσι να ξανανιώσεις την ανάσα σου λίγο, πριν μπεις στο εξίσου υποβλητικό δεύτερο μισό του δίσκου. Κάποιους βέβαια τους χαλάει εκεί και το Rosetta Stoned για κάποιο λόγο. Εδώ τι να πω - όποιος δεν αναγνωρίζει το έπος όταν το ακούει, πρόβλημά του.
Μόνο το Intension άααααντε να το δεχτώ ότι θα μπορούσε να είναι λίγο μικρότερο, αλλά who cares, το πας μέχρι τέλους και η ανταμοιβή σου είναι, ναι, το απίστευτο Right In Two με το απολαυστικό χτίσιμό του που καταλήγει σε ένα ανεπανάληπτο, γνήσια Tool-ικό κρεσέντο.
Έτσι είναι οι Tool μάγκα μου, τεστάρουν την υπομονή σου και το attention span σου και αν είναι έστω μέσου επιπέδου, βγαίνεις κερδισμένος. Δεν παίζουν με τους κανόνες που έχεις συνηθίσει, φτιάχνουν κάθε φορά τους δικούς τους και δεν έχει κανένα νόημα να αρχίσεις τα μα και μου - είτε τους δέχεσαι όπως είναι και χαίρεσαι την ασύγκριτη μουσική ιδιοφυία τους, είτε πιάνεις κι ακούς κάτι πιο συμβατικό και όλοι ευχαριστημένοι.
Unapologetically λοιπόν, που λέμε και στο χωριό μου, το άλμπουμ της χρονιάς, άλλο ένα διαμάντι στη δισκογραφία της κορυφαίας μπάντας στον κόσμο - κι ας μη φτάνει τα επίπεδα των δίσκων που την κατέστησαν τέτοια. Έτσι κι αλλιώς έχει τόσο πλούτο μέσα του που μαθαίνεις να το εκτιμάς γι’ αυτό που είναι και όχι για το τι διαδέχτηκε.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Δεν μπορώ να αποφασίσω, κάτσε να τα βάλω το ένα μετά το άλλο μπας και βοηθήσει.
…δεν βοήθησε. Θα αποφασίσω πάνω στην κάλπη. Ή θα βάλω τον @anhydriis να αποφασίσει για μένα.
33 Likes
2006
- Not too much to mention
- Λιγότερο καλή χρονιά μουσικά από τις προηγούμενες
- Την Σαϊτάμα την αφήνουμε στον ChrisP
Honorable Mentions :
Summary
Daughtry – Daughtry : Είμαι εδώ για τα hitάκια, όχι για τις πληροφορίες
Poets Of The Fall – Carnival Of Rust: Για το ομότιτλο τραγούδι. Και το videoclip του.
#35-31 – Modern & heavy
Summary
#35
The Haunted – The Dead Eye
Πολύ δυνατή προσπάθεια μερικής διαφοροποίησης (η ολική θα έρθει λίγο πιο μετά) από μια μπάντα που είχε το πακέτο για κάτι μεγαλύτερο από όσα πέτυχε εν τέλει. Νεύρο, ριφάρες, ενδιαφέροντες στίχοι, όλα είναι εδώ.
#34
Lacuna Coil - Karmacode
Στο “Karmacode” οι Ιταλοί σχεδόν μεταμορφώνονται και πρακτικά φεύγουν από τον χώρο του ατμοσφαιρικού metal, μετακινούμενοι σε αυτόν του modern metal (πολύ πιθανό να έπαιξε το ρόλο του τοEvanescence effect της εποχής). Τα τραγούδια γίνονται πιο άμεσα και πιασάρικα, ενώ οι δομές και η ηχητική προσέγγιση στοχεύουν ξεκάθαρα να μεγαλώσουν το όνομά τους. Και τα καταφέρνουν.
#33
Lamb Of God - Sacrament
Για όσους ακόμα αναρωτιούνται πως οι Lamb Of God έχουν φτάσει τόσο ψηλά στην ιεραρχία του metal σήμερα, τους υπενθυμίζεται να επισκεφτούν εκ νέου την 3αδα των “Ashes Of The Wake”, “Sacrament” και “Wrath”. Το πιο αρέσει στον καθένα περισσότερο είναι σχετικό. Η αλήθεια θα σε βρει όπως και να έχει όταν πατήσεις το play.
#32
Godsmack - IV
Ένα ακόμα δυνατό άλμπουμ από τους Godsmack, οι οποίοι ξέρεις πως – περισσότερο ή λιγότερο - είναι εγγύηση σε αυτό που κάνουν.
#31
Killswitch Engage – As Daylight Dies
Κανονικά δεν θα έπρεπε καν να συζητάμε για την αξία ενός άλμπουμ που περιλαμβάνει τραγούδια σαν το “My Curse” ή το “The Arms Of Sorrow”. Στο πιο εμπορικό/προσιτό άλμπουμ της πορείας τους οι KSE κατάφεραν να διατηρήσουν και την ταυτότητα και την ποιότητά τους και να ανοιχτούν σε ακόμα μεγαλύτερα κοινά.
#30-26 – Alt with a twist
Summary
#30
AFI – Decemberunderground
Και μόνο για την καθηλωτική εισαγωγή του, για το “Miss Murder” και το “Love Like Winter”.
#29
Mutemath – Mutemath
Οι Mutemath έφεραν φρεσκάδα, στυλ και διαφορετικότητά στο alternative rock τους, σε ένα από τα ντεμπούτα της χρονιάς.
#28
The Butterfly Effect – Imago
Στο δεύτερο άλμπουμ τους οι TBE παραμένουν μοναδικοί και υπέροχοι στο να συνδυάζουν alt και prog.
#27
Tenacious D – The Pick Of Destiny
Για την ταινία, για το “Kickapoo”, για το “Master Exploder”, για το “Classico”. Για τον Jack. Για τον Kyle. Και πάνω από όλα για το “The Metal”.
#26
Beyond Twilight – For The Love Of Art And The Making
Ένα τραγούδι 37 λεπτών (χωρισμένο υποτίθεται σε 43 μέρη), εντυπωσιακού power/progressive metal, έστω κι αν αυτή τη φορά δεν έχει ούτε Jorn Lande, ούτε Kelly Carpenter στα φωνητικά. Ο άσημος Bjorn Jansson είναι εξίσου επιβλητικός.
#25-21 – Some Fine Prog Rock
Summary
#25
A . C . T - Silence
Οι Σουηδοί progressive rockers συνεχίζουν στο ποιοτικό τους μονοπάτι, στο δεύτερο καλύτερο άλμπουμ της δισκογραφίας τους μετά (ή μαζί με) το “Last Epic”.
#24
Frost *** -** Milliontown
Ο Jem Godfrey ήταν ένας επιτυχημένος μουσικός και παραγωγός που έγραφε χιτάκια για boybands, girlbands και γενικά pop τσιχλόφουσκες. Βαρέθηκε (ή έβγαλε αρκετά λεφτά) και το γύρισε στην μουσική που αγαπούσε από μικρός, στο progressive rock, έχοντας εξαρχής την συνεισφορά του πανταχού παρόντα John Mitchell (Arena κλπ). Και μόνο το 26λεπτο ομότιτλο τραγούδι που κλείνει το άλμπουμ τα λέει όλα από μόνο του (και για τις προθέσεις και για το αποτέλεσμα). Εξαιρετικό, αν μη τι άλλο.
#23
Sylvan – Posthumus Silence
Πραγματικά υπέροχο neo-prog από τους Γερμανούς σε αυτό εδώ το άλμπουμ, με ιδιαίτερη ατμόσφαιρα και ωραίο concept.
#22
The Flower Kings – Paradox Hotel
Μια από τις πιο αγαπημένες μου στιγμές της συνολικής δισκογραφίας των Σουηδών progressive rockers. Εδώ γράφουν μερικά από τα πιο όμορφα τραγούδια τους, ενώ και το artwork είναι εξαιρετικό. Συστήνεται αν κάποιος ενδιαφέρεται να ξεκινήσει να ασχολείται μαζί τους.
#21
Green Carnation – The Acoustic Verses
Τους πάνε πολύ οι ακουστικές κιθάρες των Νορβηγών, σε σημείο που αυτή εδώ παίζει να είναι η αγαπημένη τους δουλειά ή τουλάχιστον αυτή στην οποία επιστρέφω πιο συχνά από κάθε άλλη. Εσωστρεφής, μελαγχολική ως και στενάχωρη… με την καλή έννοια πάντα.
#20-16 – The Prog Power of Metal
Summary
#20
Devin Townsend – Synchestra
Ο Devin στα πιο διασκεδαστικά του. Ακόμα στον τίτλο του άλμπουμ.
#19
Disillusion - Gloria
Ιδιαίτερο, προοδευτικό και σε σημεία εντυπωσιακά ανανεωτικό το δεύτερο άλμπουμ των Γερμανών.
#18
Vanden Plas – Christ 0
Η καλύτερη (= αγαπημένη μου) δουλειά των Vanden Plas. Παραδοσιακής κοπής progressive metal με σκοτεινό concept, ωραία δομή, πολλές μελωδίες και δυνατές ερμηνείες.
#17
Edguy – Rocket Ride
Ο Sammet το ρίχνει ακόμα περισσότερο στο hard rock και στον χαβαλέ, αλλά ακόμα γράφει πραγματικά καλά τραγούδια, μάλιστα το “Roket Ride” έχει μερικά από τα καλύτερα που έγραψε ποτέ με τους Edguy κι έχει και το καλύτερο εξώφυλλο που είχαν ποτέ σε άλμπουμ τους.
#16
Angra – Aurora Consurgens
Ένα σκαλί κάτω από τα δυο προηγούμενα – καταπληκτικά αμφότερα υπενθυμίζω – άλμπουμ, αλλά και πάλι πολύ δυνατή κυκλοφορία από τους Angra, στην πιθανότατα πιο τεχνική (prog?) δουλειά τους, με το δίδυμο των Loureiro/Bettencourt να κεντάει στις κιθάρες.
#15-11
Summary
#15
Black Stone Cherry - Black Stone Cherry
Ντεμπούτο άλμπουμ με τυμπανοκρουσίες στη Roadrunner από τους Κεντακιανούς Black Stone Cherry να φέρνουν κάτι από το redneck στοιχείο της καταγωγής τους στο μοντέρνο hard rock της εποχής, σαν οι Shinedown να συναντούν τους Lynyrd Skynyrd (χμ, κάπου είχε ξαναγίνει αυτό, σωστά; ). Μάλιστα, στους πρώτους χρωστάνε πολλά, αρκεί να διαβάσει κάποιος τα liner notes του εν λόγω άλμπουμ. Όποιος κι αν τους βοήθησε πάντως, δικαιώθηκε από το αποτέλεσμα του ομότιτλου πρώτου τους άλμπουμ.
#14
Pearl Jam – Pearl Jam
Για κάποιο λόγο αυτό το άλμπουμ αναζωπύρωσε την αγάπη μου για τους Pearl Jam, η οποία είχε ατονήσει για κάποια (ενδεχομένως αρκετά) χρόνια. Στην πραγματικότητα, με έκανε μέχρι και να επανεκτιμήσω τα “Binaural” και “Riot Act” που αμφότερα δεν τα είχα αξιολογήσει σωστά όταν κυκλοφόρησαν. Η μπάντα απέδειξε ότι είχε ακόμα νεύρο, ένταση και καλά τραγούδια στις αποσκευές της. Επίσης, έγινε το θαύμα και τους είδαμε στα μέρη μας.
#13
Sepultura - Dante XXI
Η εποχή Derick Green των Sepultura ήταν εξαρχής συμπαθέστατη, μα όχι και ιδιαίτερη σπουδαία αν δει κανείς απομονωμένα τα τρία πρώτα άλμπουμ της. Το “Dante XXI” ήταν φανταστικό και παραμένει ως σήμερα η καλύτερη (ή έστω μια από τις δυο καλύτερες) δουλειές της εν λόγω εποχής. Καταπληκτικά χτισμένο γύρω από την Κόλαση του Δάντη, με τάσεις εύλογου πειραματισμού, με τρομερή ατμόσφαιρα και ακόμα πιο υπέροχο artwork το “Dante XXI” είναι heavy metal δισκάρα ολκής.
#12
Audioslave – Revelations
Αν θυμάμαι καλά, όταν κυκλοφόρησε το τρίτο άλμπουμ των Audioslave ήταν ήδη γνωστό πως η μπάντα δεν θα συνέχιζε την πορεία της. Έστω και υποσυνείδητα αυτό μπορεί να επηρέασε κάπως το πως υποδέχτηκε το άλμπουμ ο κόσμος (και η εταιρεία που δεν θα ενδιαφέρθηκε να δώσει την απαραίτητη ώθηση), αλλά και πάλι παραμένει μια πολύ καλή στο σύνολό της δουλειά. Δεν είναι τραγουδάρες πχ το “Original Fire” ή το “Wide Awake”; Δεν groovάρουν όμορφα το “Sound Of A Gun” ή το “Broken City”; Μια χαρά είναι όλα και κάτι παραπάνω.
#11
In Flames - Come Clarity
Το καλό σερί των In Flames συνεχίζεται (και για πολλούς ολοκληρώνεται και για άλλους κορυφώνεται) στο “Come Clarity” το άλμπουμ που έχω την αίσθηση ότι είναι το πιο δημοφιλές και αγαπητό σε διεθνές επίπεδο. Όντας όσο πιο mainstream μπορούν να υπάρξουν χωρίς να χάσουν τον χαρακτήρα τους, το υποστηρίζουν εξαιρετικά γιατί έχουν τις συνθέσεις να το κάνουν: “Take This Life”, “Leeches” και “Come Clarity” θεωρούνται πλέον «κλασσικά» στον κατάλογο των In Flames και η λίστα με τα καλά τραγούδια αυτού του άλμπουμ δεν σταματάει εκεί σίγουρα.
#10-6
Summary
#10
Wolverine – Still
Είχα γίνει ήδη μεγάλος οπαδός των Wolverine από το υπέροχο “Cold Light Of Monday” (το οποίο ξέχασα το 2003), και το “Still” επιβεβαίωσε πλήρως τις προσδοκίες μου τότε, και συνεχίζει να στέκεται πολύ καλά στο τεστ του χρόνου. Η μουσική των Σουηδών μοιάζει με μια μίξη του πιο παραδοσιακού prog με τη μελαγχολία των Katatonia ή των Anathema, έχοντας έντονη ερμηνευτική φόρτιση (προερχόμενη συχνά κι από φορτισμένα concept) και κυρίως πραγματικά καλά τραγούδια. Αυτό είναι πιθανότατα το καλύτερο άλμπουμ για κάποιον που ενδιαφέρεται να ξεκινήσει να αναζητά τα ενδότερα αυτής της συνολικά εξαιρετικής μπάντας.
#9
Amorphis - Eclipse
Η «εποχή Joutsen» ξεκίνησε όσο πιο εμφατικά γινόταν με το “Eclipse”. Όχι απαραίτητα γιατί επέστρεψαν σε πιο metal φόρμες, αλλά γιατί η έμπνευση ξεχείλιζε, ο ήχος ήταν εντυπωσιακός κι ο νέος τραγουδιστής είχε μια ξεχωριστή ικανότητα τόσο στα καθαρά όσο και στα brutal του. Και μόνο στο άκουσμα του “House Of Sleep” η νέα εποχή των Amorphis μας είχε συνεπάρει ήδη.
#8
Tool - 10.000 Days
Το μόνο θέμα του “10.000 Days” είναι ότι δεν μπορεί να σταθεί δίπλα στο “Aenema” και στο “Lateralus”. Κι αυτό όχι σε τεχνικό επίπεδο, αλλά σε επίπεδο εντυπωσιασμού και έμπνευσης – γεγονός αναπόφευκτό για καλλιτέχνες αυτού του επιπέδου που είναι αναγκασμένοι να συγκρίνονται με τον εαυτό τους. Κατά τα άλλα, το επίπεδό κι αυτού του άλμπουμ παραμένει άπιαστο σχεδόν για το σύνολο όλων των υπολοίπων. Συνολικά σαν καλλιτεχνικό δημιούργημα, κι όχι μόνο μουσικά.
#7
Billy Talent - Billy Talent II
Δεν μπόρεσα ποτέ να καταλάβω την ανυπαρξία των Billy Talent στη χώρα μας. Πόσο καλύτερα και πιο πιασάρικα τραγούδια από το “Red Flag”, το “Fallen Leaves” ή το “Surrender” πρέπει να γράψει μια μπάντα για να ακουστούν σε ένα ευρύτερο rock κοινό; Αυτό είναι με διαφορά το καλύτερο (δλδ το αγαπημένο μου) άλμπουμ τους, και ξεχειλίζει από ενέργεια, μελωδίες, χαρακτήρα και τραγουδάρες.
#6
Katatonia - The Great Cold Distance
Οι Katatonia σε αυτό το άλμπουμ μοιάζουν να εξελίσσονται στον μελλοντικό εαυτό τους, αλλά με έναν πολύ οργανικό τρόπο σαν να είναι φυσική εξέλιξη μετά την κορύφωση του “Viva Emptiness”. Σαν μια αλλαγή που έπρεπε να έρθει, και ήρθε με τον βέλτιστο δυνατό τρόπο. Με καταπληκτική παραγωγή, με τρομερά τραγούδια (πέραν του προφανούς “My Twin” έχει 5-6 ακόμα χιτάκια για τα δεδομένα των Kataonia) και ταυτόχρονα διατηρώντας εκείνη την εσωστρέφεια/μελαγχολία/μαυρίλα που είναι το πιο σταθερό και σημαντικό χαρακτηριστικό της μπάντας ανά τα χρόνια.
#5
Summary
Trivium - The Crusade
Όλοι αυτοί που αρέσκονται στο να φουσκώνουν τα μυαλά του κόσμου (καλλιτεχνών και ακροατηρίου) βιάστηκαν να βαφτίσουν τους Trivium ως τους νέους Metallica, αποτέλεσμα του εντυπωσιασμού που προκάλεσε το “Ascendancy” σε συνδυασμό με την ηλικία των μελών της μπάντας. Οπότε, ο Matt Heafy και η παρέα του είπαν να το πάνε σε φουλ Metallica mode και έγραψαν γαμηστερό heavy metal. Απλά κι όμορφα.
#4
Summary
Stone Sour - Come What ( ever ) May
Με αυτό εδώ το άλμπουμ ο Corey Taylor κατέστησε σαφές ότι κανείς δεν μπορεί να υποτιμήσει τους Stone Sour ως μέγεθος, λόγω των Slipknot. Το “Through Glass” έβαλε για τα καλά τη φωνή του στα ραδιόφωνα (και τη φάτσα του στα μουσικά κανάλια) και μαζί με τα πολλά καλά τραγούδια (πέραν αυτού) που περιλαμβάνει το άλμπουμ τοποθέτησαν ψηλά στον χάρτη του μοντέρνου heavy rock τους Stone Sour. Κι εκεί ψηλά έμειναν σταθερά.
#3
Summary
Mastodon - Blood Mountain
Εδώ ξεκινάει η απογείωση της προσωπικής σχέσης λατρείας που έχω αναπτύξει με τις δισκογραφικές δουλειές των Mastodon. Το “Sleeping Giant” δείχνει το δρόμο του μέλλοντος, το “The Wolf Is Loose” είναι από τα τραγούδια που σε πιάνουν από τον λαιμό με τη μια, το “Colony Of Birchmen” είναι χιτάρα, ενώ το “Bladecatcher” είναι τόσο όμορφα παρανοϊκό και τα παιξίματά του τόσο ιδιοφυή σε σημεία που με πιάνουν νευρικά γέλια σχεδόν κάθε φορά που το ακούω. Πέφτει λίγο στο τέλος, αλλά το θηρίο (και το prog μέσα του) έχει ξυπνήσει και βρυχάται.
#2
Summary
Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Το πιο επιβλητικό, γεμάτο και συνολικά καλό άλμπουμ που κυκλοφόρησαν οι Iron Maiden από την επιστροφή του Bruce. Ή από τη φυγή του. Ή από μερικά χρόνια πριν τη φυγή του. Εδώ έχουμε Maidenικό μεγαλείο all over the place κι αυτό τα λέει όλα από μόνο του.
#1
Summary
My Chemical Romance - The Black Parade
Δύσκολο πράγμα να καταπιάνεσαι με τον θάνατο, αλλά η τέχνη με έργα όπως το “The Black Parade” είναι εδώ να βοηθήσει. Είμαι σίγουρος ότι υπάρχουν πολλοί διαφορετικοί τρόποι να προσεγγιστεί το εν λόγω θέμα, και δεν λειτουργούν όλοι το ίδιο για όλους, όμως πιστεύω πως με αυτό το άλμπουμ οι My Chemical Romance δημιούργησαν κάτι μοναδικό.
Πήραν το ασπρόμαυρο του Tim Burton για να το διασκεδάσουν (όσο γίνεται), εμπνεύστηκαν από την θεατρικότητα των Queen και την πολυδιάστατη περσόνα το Bowie για να εκφραστούν, προσέθεσαν τα ψυχολογικά τραύματα μιας γενιάς που (ένιωθε ότι) δεν την καταλάβαινε η αμέσως προηγούμενη και την punk ορμή που πάντα ήταν ζητούμενο να εκτονώνουν μέσω των τραγουδιών τους. Κι όλα αυτά τα έδεσαν με ένα concept ενός ασθενή στα τελευταία στάδια της παλιαρρώστιας, ο οποίος αναβιώνει με κάποιον τρόπο όλους τους μικρούς θανάτους της ζωής που έζησε.
Τα θέματα των τραγουδιών σε μεγάλο βαθμό μπορεί ο καθένας να τα ερμηνεύσει όπως νομίζει και να τα κάνει δικά του, καθώς καταπιάνονται με το θέμα από διάφορες οπτικές γωνίες. Άλλωστε, δεν είναι ο (από)χωρισμός ένας μικρός θάνατος (“I Don’t Love You”); Πως παλεύεις με αυτό το θηρίο; (“Cancer”). Και πως μπορείς να διασκεδάσεις την ιδέα του αν θα πας στην κόλαση ή στον παράδεισο (“House Of Wolves”) ; Η φιγούρα του πατέρα και των διδαχών του στο σπουδαίο “Welcome To The Black Parade”, η “Mama” που βλέπει το παιδί της να πηγαίνει οικειοθελώς (; ) σε έναν πόλεμο, όλα τους δένονται με έναν υπέροχο τρόπο.
Ανεξάρτητα, όμως, του (σημαντικότατου) concept, αυτό που δεν επιδέχεται αμφισβήτησης είναι ότι έγραψαν ένα προς ένα καταπληκτικά τραγούδια, φορτώνοντας – πολύ ορθά –την παραγωγή, χωρίς να κάτσουν να σκεφτούν πως θα αποδωθούν οι συνθέσεις ζωντανά. Άλλωστε οι Queen είχαν δείξει το δρόμο και αυτό το άλμπουμ δεν σήκωνε συμβιβασμούς. Δεν υπάρχει περιττή σύνθεση, απλώς θα ξεωχωρίσω τραγούδια σαν το “Sharpest Lives”, το “Welcome To The Black Parade”, το “Teenagers” ή το “Famous Last Words” που είναι iconic για την εποχή που βγήκαν και παραμένουν σπουδαία ως και σήμερα. Όπως παραμένει μοναδικό συνολικά το “The Black Parade”.
37 Likes
Βάλτε Σαϊτάμα γιατί θα παίξω οπαδικά εγώ. 
2 Likes
2006 → Όταν έκλαψε ο Μπελέτι
Bonus Track (2005 για λίγο αλλά δεν πειράζει):
12. – 6.
12. OLD “Down With the Nails”
Σε μια χρονιά που συνέβη αυτό που συνέβη (βλ. νο2) μια αναβίωση-φόρος τιμής, ώστε να θυμηθούμε και τα παλιά, είναι επιβεβλημένη. Οι Γερμανοί OLD δε νοιάζονται για τίποτα παρά μόνο για θρασάρουν με μαύρη ψυχή, ταγμένοι αποκλειστικά στον χωρίς ηθικούς φραγμούς ήχο των (βαριά) mid-80s.
11. HEAD CONTROL SYSTEM “Murder Nature”
Δεν έχω καλύτερο από σχήματα που εμφανίζονται από το πουθενά, πετάνε ένα άλμπουμ-δυναμιτάκι και εξαφανίζονται στο χωροχρονικό χάος. Τέτοιο είναι και το “Murder Nature” Που σκάρωσε ο Daniel Cardoso και ευτυχώς που είχε και την ιδέα ότι όλο αυτό το χωνευτήρι ήχων μοντέρνου metal/prog/whatever θα μπορούσε να το χρωματίσει φωνητικά μόνο ένας Garm.
10. WARNING “Watching from a Distance”
Υπάρχει το doom metal, υπάρχουνε κι οι WARNING που κάπως κατάφεραν να μετατρέψουν σε νότες τη συναισθηματική περίοδο που ακολουθεί μια απώλεια, ξέρετε όταν νιώθει κανείς ότι απλώς επιπλέει/αιωρείται σ’ έναν κόσμο δίχως τέλος.
9. NIHIL NOCTURNE “Wahnsinn. Tod. Verrat.”
Καθώς η DSO αύρα εξαπλωνόταν προς κάθε κατεύθυνση, ήταν ενδιαφέρον να βλέπει κανείς με ποιους τρόπους μετάλλαζε τον χαρακτήρα υπαρχόντων σχημάτων. Υπήρχαν βεβαίως οι copycats που δεν μας απασχολούν, υπήρχαν όμως και περιπτώσεις όπως αυτή των NIHIL NOCTURNE, οι οποίοι από ένα τίμιο, basic blackmetal που παρουσίαζαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους (με τον εκπληκτικά πρωτότυπο τίτλο “Necrohell”), έφτασαν να ενστερνίζονται δυσαρμονίες -έστω σε μικρό βαθμό-, ατμοσφαιρικά περάσματα και κυρίως να αποπνέουν έναν όντως πειστικό occult αέρα…
8. MY CHEMICAL ROMANCE “The Black Parade”
Διάλειμμα για να ροκάρουμε a-la 00s:
Μέχρι τότε δεν είχα καμιά επαφή με τους MCR (και μετά την ξανάχασα επίσης), αλλά το “Black Parade” έπρεπε να είχε γίνει cornerstone της γενικότερης rock (μυθ)ιστορίας. Που μάλλον έγινε δηλαδή, για ένα διάστημα μόνο, ίσως γιατί παρασυνδέθηκε (στυλιστικά) με την αποκαλούμενη emo εφηβική φράξια, ίσως γιατί διαρκεί εδώ που τα λέμε λίγο παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε.
Πάντως τόσα πολλά ξεσηκωτικά, γεμάτα ενέργεια rock/pop anthems ποτισμένα με φουλ θεατρικότητα κι αναμεμειγμένα με mellow στιγμές που κατορθώνουν να μην γίνονται cheesy σχεδόν σε κανένα σημείο, δε θυμάμαι να έχω πετύχει σε άλλον δίσκο για πολλά χρόνια την τότε εποχή (αυτοί της μπάντας που ακολουθεί εξαιρούνται).
7. MUSE “Black Holes and Revelations”
Διότι οι MUSE όπως είχαμε πει ήταν το arena rock σχήμα to-be και με το “Black Holes…” έφτασαν στη γη της επαγγελίας τους. Τέλεια ροή, τρομερές δυναμικές από pop mega-hits μέχρι synth/electro έπη, ακόμα και θρασαριστά riffs κι ένα ονειρικό κλείσιμο στην Cydonia, ο δίσκος αυτός ανανέωσε (για μερικά χρόνια ακόμα, έστω) τους όρκους «αγάπης» στις παρέες όπου συνυπήρχαν britpoppers, indie-kids, classic rockers έως και κάποιοι μεταλλάδες.
6. KILLERS, THE “Sam’s Town”
Η αλήθεια είναι ότι με αυτό εδώ άργησα λίγα χρόνια να ασχοληθώ (και με το προηγούμεν δεν ασχολήθηκα ποτέ στο σύνολο), παρότι το γενικότερο brainwashing με τα “All These Things…” (παραμένει αγαπημένο), “Somebody Told Me” (δεν το αντέχω πλέον) και “Read My Mind” (επίσης το αγαπώ) είχε δουλέψει καλά στο να σφηνώσει την περίπτωσή τους στο μυαλό μου.
Αυτό που δεν περίμενα όταν έβαλα το “Sam’s Town” να παίξει ήταν το πόσο ολοκληρωμένη πρόταση είχε τόσο μουσικά, βάζοντας ένα νεύρο σε όλα τα κομμάτια που τα ανύψωνε από την επικρατούσα μαλθακότητα, όσο και θεματικά, αποτυπώνοντας (χωρίς πολύ δράμα αλλά ούτε και με επίπεδη ελαφρότητα) την coming-of-age πραγματικότητα μιας αμερικάνικης κωμόπολης.
Ακριβώς ότι υπόσχεται το spot-on εξώφυλλο όπου οι φάρμες συνδυάζονται με τοπικά καλλιστεία.
Διάλλειμα τέλος τώρα, πάντως I did enjoy my stay…
5.
KILLING JOKE “Hosannas from the Basements of Hell”
Φοβερό back-to-back από Jaz/Geordie/Raven, το “Hosannas…” ίσως και να είναι ανώτερο από το προ τριετίας ομώνυμο, αν και στη πράξη ποτέ δεν μπόρεσα να αποφασίσω. Η μερική από-μεταλλοποίηση σε επίπεδο παραγωγής/μίξης έχει ως αποτέλεσμα την έμφαση στο βιομηχανικό του θέματος και στην επαναληπτικότητα που δημιουργεί μια ψυχρή, εξωκοσμική ατμόσφαιρα, την ώρα που ο Coleman ερμηνεύει ως άλλος κήρυκας τις εσχατολογικές του θεωρίες. Βέβαια τσοντάρουν κι ένα “Gratitude” στο τέλος ώστε ν’ αγκαλιαστούμε όλα μαζί, περιμένοντας το άγνωστο…
4.
KATHARSIS “VVorldVVithoutEnd”"
Robert Eggers πες την αλήθεια, από εδώ ξεσήκωσες τα κόλπα με τα VV για μην πω ότι το σενάριο είναι εν μέρει μια (ομολογουμένως πολύ ωραία) διασκευή του “VVytchdance”. Καλά, αστειεύομαι προφανώς, αλλά οι Γερμανοί δεν αστειεύονται καθόλου. Από ακόλουθοι των DARKTHRONE στα πρώτα τους βήματα, τρέφονται με ορθόδοξη αμβροσία, φτιάχνουν δική τους ορθογραφία και ξερνάνε βιτριολικό νέκταρ, απλώνοντας πια τις συνθέσεις τους σε κομμάτια που αγγίζουν το δεκάλεπτο, χωρίς να χάνουν σε τίποτα από την αχαλίνωτη επιθετικότητα και την εφιαλτική αύρα που πάντα τους διακατείχε.
3.
ANTAEUS “Blood Libels”
Τρίτο και (ακόμα πιο) φαρμακερό βέλος από την γαλλική κομπανία του θανάτου. Απολύτως ταιριαστά πλέον μέσω της NoEvDia, το “Blood Libels” πατά με το ένα πόδι στο σατανικό χάος και με το άλλο στην εωσφορική επανάσταση, κάνοντας αρκετά βήματα μπροστά από την pure hate πολεμική των πρώτων δύο δίσκων.
Κι αν πλέον έχουν πεντάλεπτα και εξάλεπτα κομμάτια μην τους φοβάσαι, ο MkM και η κολλεκτίβα του (στην οποία αυτή τη φορά συνεισφέρουν η αείμνηστη Hellsukkubus, o Drakh των KATHARSIS αλλά και ο Nornagest των ιστορικών ENTHRONED) δεν έγιναν κυριλέ, παραμένουν υμνητές του πόνου, του μαρτυρίου και κάθε είδους αντιστροφής των αξιών….
2.
CELTIC FROST “Monotheist”
Κάποιοι λένε για το «απόλυτο reunion album»… Διαφωνώ… Δεν γίνεται το “Monotheist” να είναι άλλο ένα άλμπουμ επανένωσης, ακόμα κι αν είναι το καλύτερο. Η θεωρία μου λοιπόν είναι ότι ο Martin είχε βρει τον τρόπο να ταξιδέψει σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου κατά περιόδους τον επισκεπτόταν ο Tom και δημιουργούσαν μουσικές εμπνευσμένες από αυτά τα μυθικά μέρη, μέχρι να αποφασίσουν να μας κάνουν κοινωνούς των…
Κι αν το παραπάνω κινείται στα όρια του γραφικού, ή τα ξεπερνά κιόλας, ξέρετε κάτι, ΝΑ ΜΟΥ! Γιατί η επιστροφή των CELTIC FROST δεν είχε προηγούμενο, κατέλυσε τα πάντα. Ακουγόταν τόσο οικεία, αλλά παράλληλα τρομακτικά εξελιγμένη με τα προ 20ετίας έργα, τα οποία όμως τότε ακούγονταν απ’ το μέλλον! Έμοιαζε εξαιρετικά «μοντέρνα», με τα post/doom στοιχεία και το θεολογικό υπόβαθρο κι όμως έσβηνε κάθε σχετική υπερμπάντα που βρισκόταν στο peak της της εποχή εκείνη.
Κάθε ακρόαση του “Monotheist” είναι μια μικρή αποκάλυψη, είναι το ηχητικό μανιφέστο μιας οντότητας που υποσυνείδητα ξέρουμε ότι υπάρχει γύρω μας (και μέσα μας) κι όταν γίνεται συνειδητή μας κυριεύει ο Απόλυτος Τρόμος. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι…
Για πάντα…
Εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων…
Bow down before thy lord below.
I shall rise.
I shall rule in blasphemy.
And in the end when thou art mine thou will be like me.
In saecula saeculorum.
In stagnum ignis et sulphuris.
1.
NEGATIVE PLANE “Et In Saecula Saeculorum”
…See what I did there?
Κάποιος θα πει για σύμπτωση, εγώ θα πω για συναστρία (τα δύο άλμπουμ κυκλοφόρησαν Μάιο του ’06 με 4 μέρες διαφορά). Ποτέ και κανένας δεν κατανόησε τόσο καλά το πνεύμα του ντουέτου Ain/Fischer όσο αυτό εδώ το επίσης ντουέτο από τη Florida. Από τα πιο ασυμβίβαστα δημιουργήματα που θα βρει κανείς στο blackmetal, αλλά και στο metal γενικότερα γιατί, μεταξύ άλλων, οι NP όχι απλά δεν απαρνούνται τις βασικές 80ς αρχές της σοβαρής πλευράς αυτής της μουσικής, αλλά τις τονίζουν όσο περισσότερο γίνεται.
Που σημαίνει, καλό το μπλα-μπλα και οι θρησκειολογικές αναφορές, αλλά θα γράψουμε και ριφάρες, θα κουνήσουμε και τους σβέρκους, θα δώσουμε στο rhythm section το χώρο που του αρμόζει και άμα λάχει θα αλλάξουμε και 666 φορές tempo και μουσική «θεματολογία» για να εξηγήσουμε ποιο είναι το prog το αληθινό. Οι NEGATIVE PLANE είναι η δική μου κορυφή του blackmetal, ναι, μόνο με 2 δίσκους (και ο τρίτος γαμώ είναι, θα τα πούμε στην ώρα του, απλά ήταν στην κορυφή και πριν από αυτόν). Και ναι, μπορεί να βοηθάει ότι ίσως είναι η μοναδική από τις πραγματικά ξεχωριστές μπάντες του ιδιώματος που τυχαίνει να έχω δει live (και τις έχω δει σχεδόν όλες) και να καταφέρνουν αυτή την απίστευτη ατμόσφαιρα να την αναπαράγουν στο έπακρο την ίδια στιγμή που δίνουν ένα καβλωτικό metal gig, χωρίς να χρειάζονται ούτε κεριά ούτε λιβάνια…
Ειδικές Καταστάσεις
-
SYNAGOGA SATANAE: Μια από τις μπάντες που τα επόμενα χρόνια θα βγάλουν αυθεντικά βλάσφημες μουσικές, είναι οι CULTES DES GHOULES, οι οποίοι στο 2ο demo τους διατηρούν σπηλαιακό ήχο και παρότι Πολωνοί ακουμπάνε και προς αρχαίες USBM φόρμες (VON, DEMONCY). Οι Γάλλοι BORGIA από τη άλλη χρησιμοποιούν -προς το παρόν- black/death προσέγγιση προκειμένου να αποτυπώσουν αισθητικά σκοτεινές πτυχές των μεσαιωνικών χρόνων. Μετά τους/τον FURZE, άλλη μια εκπληκτικά παρανοϊκή περίπτωση έρχεται από την Νορβηγία υπό το όνομα SLAGMAUR και με ηγέτη τον Στρατηγό Gribbsphiiser κουβαλάει κάτι απ’ την θεατρική κληρονομιά των ARCTURUS αλλά σε σαφώς underground πλαίσια. Τρία demo έβγαλαν οι αθεόφοβοι μέσα στη χρονιά. Λίγο (πολύ) παραδίπλα, κάποιο ισλανδικό ηφαίστειο θα εξερράγη σιωπηλά και μέσα από την πηχτή λάβα, ξεπετάχτηκαν οι SVARTIDAUDI, ποτισμένοι με ντεθσπελικό αγιασμό, στο “Temple of Deformation” demo, παρότι νωρίς ακόμα για να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους, τα οποία θα αναπτυχθούν κυρίως την επόμενη δεκαετία. Νωρίς είναι ακόμα και για τους επίσης πρωτοεμφανιζόμενους Καναδούς ANTEDILUVIAN, αν και -υπό ορισμένες συνθήκες- απολαμβάνουμε το χύμα μαυροντυμένο death κοπάνημα στο “Prehistorik Khaos”.
-
DRONE IN ASHES: Θέλετε να κόψετε τις φλέβες σας; Να αυτοτραυματιστείτε έστω; Δεν είμαι εδώ για να κρίνω, ωστόσο η ν-οστή ομώνυμη κυκλοφορία των Σουηδών SWITCHBLADE ενδεχομένως να είναι ιδανικός καταλύτης για μια τέτοια κίνηση. ‘Όχι λόγω κάποιας τετριμμένης κατάστασης όπως ερωτική απογοήτευση ή κάτι τέτοιο. Απλά αυτό το μείγμα sludge/drone μοιάζει να περιγράφει τις μάταιες στιγμές λίγο πριν το τέλος (όποιο και αν είναι αυτό) οπότε, γιατί όχι, ας κοπούμε. Οι ηγέτες SUNN O))) τώρα μήπως την είδανε mainstream και βγάζουν γλυκούλια κομματάκια όπως αυτό το “Sinking Belle” στην συνεργασία με BORIS; Εντάξει, υπερβάλλω και αστειεύομαι, μου αρέσει και πολύ μάλιστα, αλλά η αλήθεια είναι ότι «φέτος» είναι μια άλλη συνεργασία τους, αυτή με τους πιονέρους EARTH στο “Angel Coma” που κερδίζει τις δικές μου εντυπώσεις. Εδώ το “Coma Mirror” των O’Malley/Anderson είναι μια άσκηση επάνω στην διαρκή κορύφωση της έντασης και τη συνεπακόλουθη αποκλιμάκωση, ενώ ο Dylan Carlson στο “Plague of Angels” χτίζει πάνω στην έννοια της υπομονής. Για το τέλος άφησα τον φίλο Broadrick, ξέρω, οι JESU δεν είναι drone, αλλά το “Silver” EP δεν χώραγε αλλού και δε γινόταν και να λείπει όταν εκεί μέσα υπάρχει ένα τόσο φανταστικό κομμάτι όπως το “Star”.
36 Likes
Να πω ότι στην αρχή με ψιλονευρίαζε που κάποιοι βάζανε spoilers, γιατί βαριόμουν να πατάω το κουμπί, αλλά αφού σκρολάρω για να διαβάσω προηγούμενα ποστς (τις καρδούλες τις χρησιμοποιώ σα σελιδοδείκτη, ρε τι σου κάνει η τεχνολογία) και αφού όλοι γράφουμε πολλά, εδώ και κάμποσο καιρό έχω κάνει 180, μπράβο.
Δυστυχώς ο Ίαν δε βάζει ποτέ poll για να μετρηθούμε
4 Likes