2006 → Όταν έκλαψε ο Μπελέτι
Bonus Track (2005 για λίγο αλλά δεν πειράζει):
12. – 6.
12. OLD “Down With the Nails”
Σε μια χρονιά που συνέβη αυτό που συνέβη (βλ. νο2) μια αναβίωση-φόρος τιμής, ώστε να θυμηθούμε και τα παλιά, είναι επιβεβλημένη. Οι Γερμανοί OLD δε νοιάζονται για τίποτα παρά μόνο για θρασάρουν με μαύρη ψυχή, ταγμένοι αποκλειστικά στον χωρίς ηθικούς φραγμούς ήχο των (βαριά) mid-80s.
11. HEAD CONTROL SYSTEM “Murder Nature”
Δεν έχω καλύτερο από σχήματα που εμφανίζονται από το πουθενά, πετάνε ένα άλμπουμ-δυναμιτάκι και εξαφανίζονται στο χωροχρονικό χάος. Τέτοιο είναι και το “Murder Nature” Που σκάρωσε ο Daniel Cardoso και ευτυχώς που είχε και την ιδέα ότι όλο αυτό το χωνευτήρι ήχων μοντέρνου metal/prog/whatever θα μπορούσε να το χρωματίσει φωνητικά μόνο ένας Garm.
10. WARNING “Watching from a Distance”
Υπάρχει το doom metal, υπάρχουνε κι οι WARNING που κάπως κατάφεραν να μετατρέψουν σε νότες τη συναισθηματική περίοδο που ακολουθεί μια απώλεια, ξέρετε όταν νιώθει κανείς ότι απλώς επιπλέει/αιωρείται σ’ έναν κόσμο δίχως τέλος.
9. NIHIL NOCTURNE “Wahnsinn. Tod. Verrat.”
Καθώς η DSO αύρα εξαπλωνόταν προς κάθε κατεύθυνση, ήταν ενδιαφέρον να βλέπει κανείς με ποιους τρόπους μετάλλαζε τον χαρακτήρα υπαρχόντων σχημάτων. Υπήρχαν βεβαίως οι copycats που δεν μας απασχολούν, υπήρχαν όμως και περιπτώσεις όπως αυτή των NIHIL NOCTURNE, οι οποίοι από ένα τίμιο, basic blackmetal που παρουσίαζαν στο προηγούμενο άλμπουμ τους (με τον εκπληκτικά πρωτότυπο τίτλο “Necrohell”), έφτασαν να ενστερνίζονται δυσαρμονίες -έστω σε μικρό βαθμό-, ατμοσφαιρικά περάσματα και κυρίως να αποπνέουν έναν όντως πειστικό occult αέρα…
8. MY CHEMICAL ROMANCE “The Black Parade”
Διάλειμμα για να ροκάρουμε a-la 00s:
Μέχρι τότε δεν είχα καμιά επαφή με τους MCR (και μετά την ξανάχασα επίσης), αλλά το “Black Parade” έπρεπε να είχε γίνει cornerstone της γενικότερης rock (μυθ)ιστορίας. Που μάλλον έγινε δηλαδή, για ένα διάστημα μόνο, ίσως γιατί παρασυνδέθηκε (στυλιστικά) με την αποκαλούμενη emo εφηβική φράξια, ίσως γιατί διαρκεί εδώ που τα λέμε λίγο παραπάνω απ’ όσο θα έπρεπε.
Πάντως τόσα πολλά ξεσηκωτικά, γεμάτα ενέργεια rock/pop anthems ποτισμένα με φουλ θεατρικότητα κι αναμεμειγμένα με mellow στιγμές που κατορθώνουν να μην γίνονται cheesy σχεδόν σε κανένα σημείο, δε θυμάμαι να έχω πετύχει σε άλλον δίσκο για πολλά χρόνια την τότε εποχή (αυτοί της μπάντας που ακολουθεί εξαιρούνται).
7. MUSE “Black Holes and Revelations”
Διότι οι MUSE όπως είχαμε πει ήταν το arena rock σχήμα to-be και με το “Black Holes…” έφτασαν στη γη της επαγγελίας τους. Τέλεια ροή, τρομερές δυναμικές από pop mega-hits μέχρι synth/electro έπη, ακόμα και θρασαριστά riffs κι ένα ονειρικό κλείσιμο στην Cydonia, ο δίσκος αυτός ανανέωσε (για μερικά χρόνια ακόμα, έστω) τους όρκους «αγάπης» στις παρέες όπου συνυπήρχαν britpoppers, indie-kids, classic rockers έως και κάποιοι μεταλλάδες.
6. KILLERS, THE “Sam’s Town”
Η αλήθεια είναι ότι με αυτό εδώ άργησα λίγα χρόνια να ασχοληθώ (και με το προηγούμεν δεν ασχολήθηκα ποτέ στο σύνολο), παρότι το γενικότερο brainwashing με τα “All These Things…” (παραμένει αγαπημένο), “Somebody Told Me” (δεν το αντέχω πλέον) και “Read My Mind” (επίσης το αγαπώ) είχε δουλέψει καλά στο να σφηνώσει την περίπτωσή τους στο μυαλό μου.
Αυτό που δεν περίμενα όταν έβαλα το “Sam’s Town” να παίξει ήταν το πόσο ολοκληρωμένη πρόταση είχε τόσο μουσικά, βάζοντας ένα νεύρο σε όλα τα κομμάτια που τα ανύψωνε από την επικρατούσα μαλθακότητα, όσο και θεματικά, αποτυπώνοντας (χωρίς πολύ δράμα αλλά ούτε και με επίπεδη ελαφρότητα) την coming-of-age πραγματικότητα μιας αμερικάνικης κωμόπολης.
Ακριβώς ότι υπόσχεται το spot-on εξώφυλλο όπου οι φάρμες συνδυάζονται με τοπικά καλλιστεία.
Διάλλειμα τέλος τώρα, πάντως I did enjoy my stay…
5.
KILLING JOKE “Hosannas from the Basements of Hell”
Φοβερό back-to-back από Jaz/Geordie/Raven, το “Hosannas…” ίσως και να είναι ανώτερο από το προ τριετίας ομώνυμο, αν και στη πράξη ποτέ δεν μπόρεσα να αποφασίσω. Η μερική από-μεταλλοποίηση σε επίπεδο παραγωγής/μίξης έχει ως αποτέλεσμα την έμφαση στο βιομηχανικό του θέματος και στην επαναληπτικότητα που δημιουργεί μια ψυχρή, εξωκοσμική ατμόσφαιρα, την ώρα που ο Coleman ερμηνεύει ως άλλος κήρυκας τις εσχατολογικές του θεωρίες. Βέβαια τσοντάρουν κι ένα “Gratitude” στο τέλος ώστε ν’ αγκαλιαστούμε όλα μαζί, περιμένοντας το άγνωστο…
4.
KATHARSIS “VVorldVVithoutEnd”"
Robert Eggers πες την αλήθεια, από εδώ ξεσήκωσες τα κόλπα με τα VV για μην πω ότι το σενάριο είναι εν μέρει μια (ομολογουμένως πολύ ωραία) διασκευή του “VVytchdance”. Καλά, αστειεύομαι προφανώς, αλλά οι Γερμανοί δεν αστειεύονται καθόλου. Από ακόλουθοι των DARKTHRONE στα πρώτα τους βήματα, τρέφονται με ορθόδοξη αμβροσία, φτιάχνουν δική τους ορθογραφία και ξερνάνε βιτριολικό νέκταρ, απλώνοντας πια τις συνθέσεις τους σε κομμάτια που αγγίζουν το δεκάλεπτο, χωρίς να χάνουν σε τίποτα από την αχαλίνωτη επιθετικότητα και την εφιαλτική αύρα που πάντα τους διακατείχε.
3.
ANTAEUS “Blood Libels”
Τρίτο και (ακόμα πιο) φαρμακερό βέλος από την γαλλική κομπανία του θανάτου. Απολύτως ταιριαστά πλέον μέσω της NoEvDia, το “Blood Libels” πατά με το ένα πόδι στο σατανικό χάος και με το άλλο στην εωσφορική επανάσταση, κάνοντας αρκετά βήματα μπροστά από την pure hate πολεμική των πρώτων δύο δίσκων.
Κι αν πλέον έχουν πεντάλεπτα και εξάλεπτα κομμάτια μην τους φοβάσαι, ο MkM και η κολλεκτίβα του (στην οποία αυτή τη φορά συνεισφέρουν η αείμνηστη Hellsukkubus, o Drakh των KATHARSIS αλλά και ο Nornagest των ιστορικών ENTHRONED) δεν έγιναν κυριλέ, παραμένουν υμνητές του πόνου, του μαρτυρίου και κάθε είδους αντιστροφής των αξιών….
2.
CELTIC FROST “Monotheist”
Κάποιοι λένε για το «απόλυτο reunion album»… Διαφωνώ… Δεν γίνεται το “Monotheist” να είναι άλλο ένα άλμπουμ επανένωσης, ακόμα κι αν είναι το καλύτερο. Η θεωρία μου λοιπόν είναι ότι ο Martin είχε βρει τον τρόπο να ταξιδέψει σε ένα παράλληλο σύμπαν όπου κατά περιόδους τον επισκεπτόταν ο Tom και δημιουργούσαν μουσικές εμπνευσμένες από αυτά τα μυθικά μέρη, μέχρι να αποφασίσουν να μας κάνουν κοινωνούς των…
Κι αν το παραπάνω κινείται στα όρια του γραφικού, ή τα ξεπερνά κιόλας, ξέρετε κάτι, ΝΑ ΜΟΥ! Γιατί η επιστροφή των CELTIC FROST δεν είχε προηγούμενο, κατέλυσε τα πάντα. Ακουγόταν τόσο οικεία, αλλά παράλληλα τρομακτικά εξελιγμένη με τα προ 20ετίας έργα, τα οποία όμως τότε ακούγονταν απ’ το μέλλον! Έμοιαζε εξαιρετικά «μοντέρνα», με τα post/doom στοιχεία και το θεολογικό υπόβαθρο κι όμως έσβηνε κάθε σχετική υπερμπάντα που βρισκόταν στο peak της της εποχή εκείνη.
Κάθε ακρόαση του “Monotheist” είναι μια μικρή αποκάλυψη, είναι το ηχητικό μανιφέστο μιας οντότητας που υποσυνείδητα ξέρουμε ότι υπάρχει γύρω μας (και μέσα μας) κι όταν γίνεται συνειδητή μας κυριεύει ο Απόλυτος Τρόμος. Έτσι ήταν και έτσι θα είναι…
Για πάντα…
Εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων…
Bow down before thy lord below.
I shall rise.
I shall rule in blasphemy.
And in the end when thou art mine thou will be like me.
In saecula saeculorum.
In stagnum ignis et sulphuris.
1.
NEGATIVE PLANE “Et In Saecula Saeculorum”
…See what I did there?
Κάποιος θα πει για σύμπτωση, εγώ θα πω για συναστρία (τα δύο άλμπουμ κυκλοφόρησαν Μάιο του ’06 με 4 μέρες διαφορά). Ποτέ και κανένας δεν κατανόησε τόσο καλά το πνεύμα του ντουέτου Ain/Fischer όσο αυτό εδώ το επίσης ντουέτο από τη Florida. Από τα πιο ασυμβίβαστα δημιουργήματα που θα βρει κανείς στο blackmetal, αλλά και στο metal γενικότερα γιατί, μεταξύ άλλων, οι NP όχι απλά δεν απαρνούνται τις βασικές 80ς αρχές της σοβαρής πλευράς αυτής της μουσικής, αλλά τις τονίζουν όσο περισσότερο γίνεται.
Που σημαίνει, καλό το μπλα-μπλα και οι θρησκειολογικές αναφορές, αλλά θα γράψουμε και ριφάρες, θα κουνήσουμε και τους σβέρκους, θα δώσουμε στο rhythm section το χώρο που του αρμόζει και άμα λάχει θα αλλάξουμε και 666 φορές tempo και μουσική «θεματολογία» για να εξηγήσουμε ποιο είναι το prog το αληθινό. Οι NEGATIVE PLANE είναι η δική μου κορυφή του blackmetal, ναι, μόνο με 2 δίσκους (και ο τρίτος γαμώ είναι, θα τα πούμε στην ώρα του, απλά ήταν στην κορυφή και πριν από αυτόν). Και ναι, μπορεί να βοηθάει ότι ίσως είναι η μοναδική από τις πραγματικά ξεχωριστές μπάντες του ιδιώματος που τυχαίνει να έχω δει live (και τις έχω δει σχεδόν όλες) και να καταφέρνουν αυτή την απίστευτη ατμόσφαιρα να την αναπαράγουν στο έπακρο την ίδια στιγμή που δίνουν ένα καβλωτικό metal gig, χωρίς να χρειάζονται ούτε κεριά ούτε λιβάνια…
Ειδικές Καταστάσεις
-
SYNAGOGA SATANAE: Μια από τις μπάντες που τα επόμενα χρόνια θα βγάλουν αυθεντικά βλάσφημες μουσικές, είναι οι CULTES DES GHOULES, οι οποίοι στο 2ο demo τους διατηρούν σπηλαιακό ήχο και παρότι Πολωνοί ακουμπάνε και προς αρχαίες USBM φόρμες (VON, DEMONCY). Οι Γάλλοι BORGIA από τη άλλη χρησιμοποιούν -προς το παρόν- black/death προσέγγιση προκειμένου να αποτυπώσουν αισθητικά σκοτεινές πτυχές των μεσαιωνικών χρόνων. Μετά τους/τον FURZE, άλλη μια εκπληκτικά παρανοϊκή περίπτωση έρχεται από την Νορβηγία υπό το όνομα SLAGMAUR και με ηγέτη τον Στρατηγό Gribbsphiiser κουβαλάει κάτι απ’ την θεατρική κληρονομιά των ARCTURUS αλλά σε σαφώς underground πλαίσια. Τρία demo έβγαλαν οι αθεόφοβοι μέσα στη χρονιά. Λίγο (πολύ) παραδίπλα, κάποιο ισλανδικό ηφαίστειο θα εξερράγη σιωπηλά και μέσα από την πηχτή λάβα, ξεπετάχτηκαν οι SVARTIDAUDI, ποτισμένοι με ντεθσπελικό αγιασμό, στο “Temple of Deformation” demo, παρότι νωρίς ακόμα για να ξεδιπλώσουν τα ταλέντα τους, τα οποία θα αναπτυχθούν κυρίως την επόμενη δεκαετία. Νωρίς είναι ακόμα και για τους επίσης πρωτοεμφανιζόμενους Καναδούς ANTEDILUVIAN, αν και -υπό ορισμένες συνθήκες- απολαμβάνουμε το χύμα μαυροντυμένο death κοπάνημα στο “Prehistorik Khaos”.
-
DRONE IN ASHES: Θέλετε να κόψετε τις φλέβες σας; Να αυτοτραυματιστείτε έστω; Δεν είμαι εδώ για να κρίνω, ωστόσο η ν-οστή ομώνυμη κυκλοφορία των Σουηδών SWITCHBLADE ενδεχομένως να είναι ιδανικός καταλύτης για μια τέτοια κίνηση. ‘Όχι λόγω κάποιας τετριμμένης κατάστασης όπως ερωτική απογοήτευση ή κάτι τέτοιο. Απλά αυτό το μείγμα sludge/drone μοιάζει να περιγράφει τις μάταιες στιγμές λίγο πριν το τέλος (όποιο και αν είναι αυτό) οπότε, γιατί όχι, ας κοπούμε. Οι ηγέτες SUNN O))) τώρα μήπως την είδανε mainstream και βγάζουν γλυκούλια κομματάκια όπως αυτό το “Sinking Belle” στην συνεργασία με BORIS; Εντάξει, υπερβάλλω και αστειεύομαι, μου αρέσει και πολύ μάλιστα, αλλά η αλήθεια είναι ότι «φέτος» είναι μια άλλη συνεργασία τους, αυτή με τους πιονέρους EARTH στο “Angel Coma” που κερδίζει τις δικές μου εντυπώσεις. Εδώ το “Coma Mirror” των O’Malley/Anderson είναι μια άσκηση επάνω στην διαρκή κορύφωση της έντασης και τη συνεπακόλουθη αποκλιμάκωση, ενώ ο Dylan Carlson στο “Plague of Angels” χτίζει πάνω στην έννοια της υπομονής. Για το τέλος άφησα τον φίλο Broadrick, ξέρω, οι JESU δεν είναι drone, αλλά το “Silver” EP δεν χώραγε αλλού και δε γινόταν και να λείπει όταν εκεί μέσα υπάρχει ένα τόσο φανταστικό κομμάτι όπως το “Star”.
