Θυμίζει τους Ολλανδούς Elegy αυτό. Κ όπως κ σε εκείνους, ενώ μουσικά τους αγαπώ, αυτό το 90’ς prog/power είναι τρομερό, με ενοχλεί ο τραγουδιστής. Εννοείται ότι έχει φοβερή φωνή αλλά την σπρώχνει στα άκρα, την δεκαετία του 90 ήταν νομίζω πολύ της μόδας αλλά δεν μου κάθεται καλά στα αυτιά μου.
1 Like
3 κόκκινες έπρεπε να είχαν φάει στο Σαν Σίρο, αλλά τότε λέγανε οι μπούμερς “οι Ιταλοί είναι μεγάλοι αμυντικοί”
Εν τω μεταξύ αυτό εδώ
Είναι στους αγαπημένους μου death metal δίσκους της δεκαετίας (και γενικότερα μάλλον) αλλά ήμουν σίγουρος πως είχε βγει 2007. Σίγουρα τριαδούλα της χρονιάς, αλλά δεν το αλλάζω τώρα. Αναμενόμενα θα γινόταν αυτό, τα 00ς είναι αχταρμάς στο μυαλό μου και κάτι θα μου ξέφευγε σίγουρα.
Τιτάνιο death metal, ένας κλασικότατος δίσκος του ιδιώματος.
4 Likes
2006
HONOURABLE MENTIONS
- Nelly Furtado - Loose
Γιατί τραγούδησε τα υπερκομμάτια All Good Things Come to An End και Say It Right που είναι ποπ διαμάντια και megahits και όλα τα καλά
- Amy Winehouse - Black
ίσως ο μεγαλύτερος διάττοντας αστέρας της mainstream μουσικής τα τελευταία 20 χρόνια
- Jon Oliva’s Pain - Maniacal Renderings
Τρομερό heavy metal για άλλη μια φορά , όχι τόσο savatagικο όσο το Tage Mahal, αλλά ο Oliva παίζει συγκεκριμένα ό,τι και να κάνει και πάντα το κάνει καλά
- Muse - Black Holes and Revelations
Οι Muse σε σταθερά ανοδική πορεία
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
Με αυτό τους έμαθα , έκαναν ξανά θόρυβο , κατέκλυσαν το Mad και το MTV και έφτασαν στα αυτιά μας . Δυνατά χιτακια
TOP 5
5. Trivium - The Crusade
Για μένα χάνουν σε σχέση με το προηγούμενο , λιγότερο μελωδικοί πιο θρας αλλά γτχτς είναι τόσο καλοί σε αυτό που κάνουν . Ήθελαν να παίξουν σαν Μεταλλικα και το έκαναν καλύτερα από τους περισσότερους εκεί έξω και ήταν ακόμα κάπου 23-25
4. Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Πιο σκοτεινό και πιο ιδιαίτερο άλμπουμ με κομματάρες, ποιότητα και άποψη
3. Lamb Of God - Sacrament
Η πιο Pantera μπάντα εκεί έξω που δεν είχαν όμως τις μελωδιάρες και τα αξεπέραστα σολο τους , αλλά είχαν τρελά riff να σκάνε από παντού και να κουνάνε σβέρκους
2. Mastodon - Blood Mountain
Το 2ο από το σερί μεγάλων δίσκων και ακόμα μεγαλύτερων εξωφύλλων
1. Celtic Frost - Monotheist
Δεν θέλω να γράψω κάτι για αυτό το έπος . Μόνο μια συγνώμη που όταν έλεγα για 3 υποψήφιους δίσκους δεκαετίας δεν τον θυμόμουν και εννοούσα Leviathan , From Mars & Blackening ενώ υπάρχει και αυτό εδώ το ΕΠΟC ΕΠΩΝ . Προτιμώ να κάτσω να διαβάσω άλλους που έχουν καλύτερη γραφή από μένα . Άντε θα πω κάτι, όταν το άκουσα πρώτη φορά έμεινα με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν περίμενα ότι υπάρχει και τέτοια μουσική, τέτοια καλλιτεχνική άποψη
Ξαναήρθαν , τα διέλυσαν όλα και ξαναέφυγαν την αυγή καβάλα στ’ άλογο
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
36 Likes
Ό,τι σου αρέσει περισσότερο αρχηγέ μου 
Κρίμα. Έχει πλάκα πάντως, αυτό ακριβώς που χαλάει εσένα είναι που κερδίζει εμένα. Νομίζω δηλαδή ότι αν δεν ήταν τόσο ακραία συχνές οι ψηλές του δεν θα με εντυπωσίαζε σε τέτοιο βαθμό αυτός ο δίσκος.
2 Likes
Hey oh-
2006
-
Deadboy & The Elephantmen - We Are Night Sky
Μία κιθάρα, ένα ντράμκιτ, δύο μικρόφωνα, δύο ακόρντα, 4/4, πάμε (© Aldebaran). Από τους δίσκους που αφήνουν διαφορετική γεύση στο σκοτάδι απ’ ότι στο φως. -
Arctic Monkeys - Whatever People Say, That’s What I’m Not
Καλώς τα παιδιά. Ασταμάτητες γκρούβες. Βροχή από μελωδιάρες. Και πόζα στο ανάποδο, επειδή γιατί όχι. -
Evanescence - The Open Door
The mechanical lights of Athens frightened it away.
-
BoySetsFire - The Misery Index: Notes From The Plague Years
Οργή και συναίσθημα. Πόδια στη γη και μάτια στον ουρανό. Όλο (ε σχεδόν) το post-hardcore σε εφτάμιση λεπτά στο A Far Cry. -
Mono - You Are There
Μερικές φορές το εξώφυλλο λέει την αλήθεια. Αν οι χίλιες λέξεις αποκάτω δε φτάνουν, έχω μία ακόμα: δέος.
+5:
-
Agalloch - Ashes Against The Grain
Κύτταρο, Αύγουστος 2015. Έχουμε πεθάνει τουλάχιστον δέκα φορές πριν το ενκόρ. Οι αισχροί επιστρέφουν στη σκηνή με Falling Snow. -
Godsmack - IV
Περισσότερο hard παρά heavy, στη σούμα γιατί The Enemy & No Rest λένε κάτι διαφορετικό, αλλά δε χάνει ούτε στο ελάχιστο από όσα είχαν προηγηθεί. -
I Killed The Prom Queen - Music For The Recently Deceased
Θα ήθελα πολύ να ήξερα σωστό τρόπο για να πλασάρω ημιάγνωστο μέταλκορ από Αυστραλία με ακραία 00ς παραγωγή/ήχο. Σε κάθε περίπτωση, χαμένο διαμάντι. Αιωνία η μνήμη. -
Muse - Black Holes And Revelations
Ότι δεν πέρασα πεντάδα αυτό το άλμπουμ. Με φασκελώνω ήδη. Πάμε παρακάτω. -
My Chemical Romance - The Black Parade
Και άλλη μία. Ευχαριστώ.
Μπόνους:
-
Graced dimly in our dreams or: Post-whatever supermacy.
- Callisto - Noir – Ένα γκρίζο σκέτη απόλαυση, απευθείας από Φινλανδία.
- Cult Of Luna - Somewhere Along The Highway – Τόσο βαρύ, τόσο όμορφο, τόσο θαμπό. Ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα.
- Mogwai - Mr. Beast – Άνοιγμα με Auto Rock/Megasnake. Κλείσιμο με Chose Horses/We’re No Here. Κι ανάμεσα άλλες έξι κομματάρες.
- Red Sparowes - Every Red Heart Shines Towards The Red Sun – Το τέλειο σάουντρακ για ένα ντοκιμαντέρ που δεν θα γυριστεί ποτέ.
- Year Of No Light - Nord – Στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη γαλήνη από την αρρώστια.
Εξώφυλλο:
31 Likes
δυστυχως οντας κρεβατωμενος με λαβυρινθιτιδα (μη σου τυχει ε), δεν ειμαι σε θεση να αναπτυξω τα σεντονια που χρειαζονται για το 2006.
Περα απο το νουμερο ενα το καλο το αβασανιστο, στα αυτια των ορθοδοξων ημο, η χρονια αυτη ηταν Αποκαλυπτικη (με την κακη εννοια). Ήταν που η μοδα υπερσκιασε το ειδος και εγινε αυτο που εγινε. Βγηκε η ρετσινια που βγηκε, βγηκε η Δρουζα και ο Τερενς Κουικ στις τηλεορασεις να ψυχολογησουν εφηβακια που απλα ακολουθουσαν ενα trend. Τελοσπαντων, αυτο δεν εχει να πει πως δεν βγηκαν και δισκαρες στο popοειδες υποειδος του emo, αλλα ναι η σκηνη εχασε δεκα χρονια προοδου εξαιτιας ολου αυτου. Τελοσπαντων.
Επιγραμματικα:
Official Πενταδα:
Summary
- Μy Chemical Romance - Welcome to The Black Parade
- Silversun Pickups - Carnavas
- Clint Mansel & The Cronos Quarter - The Fountain OST
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
- Rise Against - The Sufferer and the Witness
Για το νουμερο 2 θελω να πω δυο λογια μονο, γιατι αν δεν ηταν το MCR για ιστορικους λογους πρωτο, θα ηταν ακατεβατο πρωτο. Φανταστικος δισκος και ισως απο τις πιο υποτιμεμενες μπαντες. Για μενα που δεν ειχα ακουσει νοτα Smashing Pumpkins πρινς τους ακουσω, αυτο ηταν αποκαλυψη και το ακουω ανετα απο τη στιγμη που βγηκε.
Emo Πενταδα
Summary
- Brand New - The Devil And God Are Raging Inside Me
- The Red Jumpsuit Apparatus - Don’t You Fake It
- Alexisonfire - Crisis
- Hawthorne Heights - If Only You Were Lonely
- Taking Back Sunday - Louder Now
Artwork, βαλτε το μαστοδον, δε γαμιεται
25 Likes
Αυτό είναι το τραγούδι ρε 
περαστικά! ζόρικο, το χε πάθει η μάνα μου.
1 Like
Περαστικά ρακούν.
Μην ανησυχεις, είναι λογικό να νιώθεις λίγο χαμένος.
2 Likes
2006
Πολύ αγαπημένη μουσική χρονιά.
1. Celtic Frost – Monotheist
Είχα γράψει στο My favourite albums ABC’s:
2. My Chemical Romance – The Black Parade
Το δημιουργικό αποκορύφωμα τους, και ταυτόχρονα ένας ήδη κλασικός σύγχρονος ροκ δίσκος. Χαρακτηριστική αισθητική, μεγάλες συνθέσεις, μεγάλη φωνή, όλα στην κορυφή διαμορφώνοντας ένα αριστούργημα που έπιασε απροετοίμαστους τους ακροατές με την ποιότητα του, ακόμη και τους οπαδούς του συγκροτήματος. Το “Welcome to the Black Parade” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ (τι ρεφραίν είναι αυτό, σοβαρά τώρα), και το “Famous Last Words” το απόλυτο closer δίσκου.
3. Placebo – Meds
Η κορυφή των ιδιαιτέρως αγαπητών Placebo. Προσιτό και εθιστικό ύφος όσο ποτέ, χωρίς όμως να αλλοιώνεται η ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος. Δε νομίζω πως έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσω να αναφέρω κομμάτια, όλα είναι ένα και ένα, αν και λίγο πολύ τις κορυφές τις ξέρουμε, είναι αρκετά ξεκάθαρες. Προσωπικά τους αφήνω κάπου εδώ, η δισκογραφική τους συνέχεια δεν μου προκαλεί ενδιαφέρον.
4. Studiowaste – The Closer We Get
Το συγκεκριμένο εγχώριο δισκάκι έφαγε απίστευτο λιώσιμο και είχα μεγάλο κόλλημα από την 1η φορά που τους είδα live και μου πάσαραν το cd. Το θεωρώ κορυφαίο δείγμα σύγχρονου μελωδικού χαρντκορ, με ιδιαίτερο ύφος και σωστές επιρροές, συναισθηματικό, πορωτικό, ιδανικό. EP με 5 εξαιρετικές αγαπημένες συνθέσεις. Πλέον το συγκρότημα συνεχίζει(?) ως The Voldera Cult.
5. Επιθανάτιος Ρόγχος – Επιθανάτιος Ρόγχος
Στα αυτιά μου, το τέλειο κραστ. Ίσως και το αγαπημένο μου κραστ. Κατάμαυρο, μελωδικό, με ένα αποπνικτικό, καταθλιπτικό black metal πέπλο να το τυλίγει. Δεν έχει υπάρξει κάτι αντίστοιχό, και μάλλον δεν θα επαναληφθεί. Απόγνωση και ήττα.
Λοιπές Μουσικάρες:
Fall of Efrafa – Owsla
Αν θα έπρεπε να δώσω μόνο σε έναν κραστ δίσκο τον τίτλο του αριστουργήματος, το συγκεκριμένο μνημείο μάλλον εύκολα θα ερχόταν πρώτο στο μυαλό μου. Επικό, εμπνευσμένο, περιπετειώδες, έντονα συναισθηματικό, μοναδικό.
Into the Gore – Bureau of Disgust
Εξαιρετικό εγχώριο grindcore τερατούργημα, από τις καλύτερες κυκλοφορίες της σκηνής.
Bαλπουργία Nύχτα – Εκει που Ανθίζει η Οργή
Ο δεύτερος και καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος δένει εξαιρετικά τα βιολιά και το πάνκ, χαρίζοντας τρομερές στιγμές συγκινητικής τελειότητας όπως το προσωπικό αγαπημένο “Κάποια Μέρα”.
Υστερία – …Ροζ
Το “Ποτέ μη Χαθείς” επάξια μπορεί να συμπεριληφθεί στα καλύτερα εγχώρια πανκ κομμάτια. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε να ειπωθεί και για το συγκλονιστικό “Ψυχιατρείο”.
Skaribas – Αντιτουριστικό
Το Ska γενικώς δεν το παλεύω, αυτό όμως αποτελεί εξαίρεση. Το “Άσε με μάνα” τους είχε κάνει ήδη γνωστούς, μετά ήρθε και το συγκεκριμένο απολαυστικό, ανέμελο και γενικώς διασκεδαστικότατο άλμπουμ και το συγκρότημα φώλιασε στη συνείδηση πολλών ακροατών.
Green Carnation – Acoustic Verses
Ιδιαίτερα συναισθηματικό με πανέμορφες μελωδίες. Το 15λεπτο ταξίδι του έπους 9-29-045 είναι μοναδική εμπειρία.
Wolves in the Throne Room – Diadem of 12 Stars
Πρώτος δίσκος για μια από τις καλύτερες σύγχρονες black metal μπάντες. Φανταστικό με τρομερή ατμόσφαιρα.
Hammers of Misfortune – The Locust Years
Μεγάλη μπάντα στην ίσως καλύτερη στιγμή της. Περιπετειώδεις και άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις γεμάτες χαρακτηριστικές μελωδίες και έμπνευση. Ό,τι και να πω για το ομότιτλο εναρκτήριο έπος θα είναι λίγο. Στο Heavy/Prog παίζουν μόνοι τους μπάλα, και εδώ το καθιστούν σαφές για πρώτη φορά.
Amorphis – Eclipse
Νέοι, διαφορετικοί, πλήρως ανανεωμένοι Amorphis με φωνάρα πίσω από το μικρόφωνο. Αγαπημένος δίσκος, τον έχω ακούσει άπειρες φορές.
In Flames – Come Clarity
Δικαίως από τους πιο γνωστούς δίσκους του συγκροτήματος, καταφέρνουν να συνδυάσουν mainstream, ποιοτικό, μελωδικό death metal χωρίς πολλές εκπτώσεις. Έχω αδυναμία στο The Jester Race, φανταστικός δίσκος του ιδιώματος και τους έμαθα με αυτό, αλλά νομίζω πως η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους είναι το Come Clarity.
+44 – When Your Heart Stops Beating
Σχήμα με 2/3 Blink (Mark Hoppus και Travis Barker). Πολύ καλός δίσκος, το ταλέντο στο άμεσο, catchy songwriting είναι και εδώ προφανές και εντυπωσιακές στιγμές όπως τα Lycanthrope, Weatherman και No, It Isn’t προσφέρουν έντονες συγκινήσεις ακόμη και τώρα. Πραγματικά εξαιρετική μίξη ποπ πανκ και εναλλακτικού ροκ. Τραγουδώντας “Please understand, this isn’t just goodbye, this is “I can’t stand you” νιώθω τη φράντζα να μακραίνει για ακόμη μια φορά. Τι μου κάνει αυτό το παιχνίδι…
Angels & Airwaves – We Don’t Need to Whisper
Ο ιδιαίτερος Tom Delonge χωρίς τους υπόλοιπους Blink πειραματίζεται επιτυχώς με περισσότερο ατμοσφαιρικούς ήχους προσφέροντας μια όμορφη κυκλοφορία. Μια χαρά τα πήγε η τριάδα αυτή τη χρονιά, ακόμη και χωριστά.
All Gone Dead – Fallen and Forgotten
Αγαπημένη γοτθική δισκάρα. Το Newspeak (Room 101) είναι τεράστιο χιτ του είδους και εύκολα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε τέτοιους ήχους, τέλειο ύφος και μελωδία. Το γεγονός πως παραπέμπει στο συγκλονιστικό λογοτεχνικό αριστούργημα (1984) δίνει επιπλέον πόντους.
Converge – No Heroes
Ιδιαιτέρως επιθετική κυκλοφορία από την αγαπημένη μπάντα, με το τεράστιο, λυσσαλέο ομότιτλο και άλλα προσωπικά αγαπημένα όπως το εντυπωσιακό, μεγαλεπήβολο δεκάλεπτο έπος Grim Heart/Black Rose και το Bare my Teeth με την ιδιαίτερη μελωδικότητα του.
Napalm Death – Smear Campaign
Φανταστικός δίσκος, ίσως ο αγαπημένος μου από τους grindcore βασιλιάδες. Πολύ δύσκολη δήλωση βέβαια με τέτοιο σερί που βαράνε από το 2000 μέχρι και σήμερα, αλλά με αυτό το άλμπουμ ένιωσα πρώτη φορά το μεγαλείο τους, οπότε μιλάει και το συναίσθημα. Sink Fast, Let Go από τα πιο πορωτικά κομμάτια που έχουν γράψει.
Deftones – Saturday Night Wrist
Ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους (όχι κακές, οι Deftones δεν έχουν κακούς δίσκους), προσφέρουν τεράστια κομμάτια όπως το Mein με τη συμμετοχή του Serj Tankian και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του συγκροτήματος, το φανταστικό Kimdracula.
She Wants Revenge – She Wants Revenge
Πάλι, αυτή τη φορά στη σωστή χρονιά: Το φρέσκο ποστ πανκ που έκανε δικαίως θραύση είναι πιασάρικο, κουλ και ερωτικό. Καλά πήγε η συνταγή, ειδικά αν γράφεις μοντέρνα κλασικά του είδους όπως το Tear you Apart.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
34 Likes
και θενκς γι αυτό, από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει στο πλαίσιο του xchange.
1 Like
Πωπω το ignite με πέθανε, φοβερος δισκος οπως και το επόμενο
Αν μπορουμε να κάνουμε μια αλλαγή το hatebreed με αυτο στη λιστα μου παρακαλώ!
4 Likes
Πίπες. Εμφανώς καλύτερη ομάδα η Μπαρτσελόνα. Καταλαβαίνουμε από τον τίτλο της πηγής πόσο σφαιρική και αξιόπιστη είναι. RossonerinSiamoNoil. Την επόμενη φορά βάλτο κατευθείαν από το προσωπικό αρχείο του Τσουκαλά της Μίλαν.
Θυμάμαι την 1η φορά που άκουσα το bleeding, το άκουγα κυριολεκτικά όλη μέρα.
4 Likes
Με το ιδιο κομμάτι ειχα κολλησει κι εγω ! Επος δισκος!
2 Likes
αλλαγή στις επιλογές, καθότι ως πανύβλαξ μου διέφυγαν οι She Wants Revenge και ο τότε δίσκαρος
Red Flags and Long Nights το anthem του 2006. τι ηλιθιος ειμαι (ignore that)
plus some additions:
2006
- Celtic Frost – Monotheist
- Pagan Altar – Mythical & Magical
- Novocaine Mausoleum – Novocaine Mausoleum
- She Wants Revenge - She Wants Revenge
- NFD – Dead pool rising
Χονοραβλε:
Placebo - Meds
Suicide Commando – Bind, Torture and Kill
εξωφυλλο:
Monotheist → undetermined, menacing darkness. Just like the album.
23 Likes
πωπωωω μετρια χρονια παμε ενα γρηγορο ποστ να τελειωνουμε
-
Iron maiden A matter of life and death
-
Muse black holes
-
red hot chii peppers stadium
-
amy winehouse black
-
placebo meds
εξωφυλλο ( βασικα τιτλος της αιωνιοτητας)
26 Likes
εύκολο, έγινε ήδη!!!
1 Like
Έχουμε και ντέρμπι, η χαρμολύπη των Dawn Ray’d, δεν έχει καταλαγιάσει μέσα μου, σίγουρα κάτι θα ξεχνάω, επίσης πολύ καλό doom metal το 2006, μην κοιτάτε που δεν το αναφέρω, άργησα να νιώσω.
Πεντάδα, φουλ προβλέψιμη αλλά ναι
Ακούστε Oroku.
Summary
1. Celtic Frost – Monotheist
Thus, said the Lord:
“I am Sabaoth.
Feel my holy wrath.
I am glorified.
I cannot be denied.
I am he who is.
Punishment for wickedness.
I am the one you dread.
You are as good as dead”.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που είδα το video clip του “A Dying God Coming Into Human Flesh”, το 2006, στο MTV. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή και με τους Celtic Frost, αλλά κυρίως με το black metal. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο με βάση τις περιγραφές. Βασικά, δεν περίμενα να με κεντρίσουν στίχοι, ήμουν 13 ετών. Ένα χρόνο μετά, μπήκα πλήρως και με τα μπούνια στο ιδίωμα. 17 χρόνια μετά, θεωρώ το “Monotheist” ως το καλύτερο metal άλμπουμ όλων των εποχών. Θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένας δίσκος που να το αγγίζει ούτε στο 1% σε ήχο, ατμόσφαιρα, στίχους, ερμηνείες, όγκο, επίπεδα.
“My tears are my truest friends”
Στο λύκειο, είχα αρκετά προβλήματα διαφόρων ειδών. Οι στίχοι και τα riffs του “Monotheist” ήταν εκεί. Όπως και η ξενέρα που δεν είχα πάρει χαμπάρι το rockwave του 2006. Ή το Gagarin του 2007. Ευτυχώς έστω και στο λιοπύρι, είδα τον πιο σημαντικό metal μουσικό για μένα μπροστά μου, να δεσπόζει, με το ίδιο βλέμμα με αυτό του photo session αυτού του άλμπουμ.
“Somewhere inside.
It’s still obscured.
Darkness reflects.
Stronger than fear.”
Και όμως, κάθε φορά που η κατάθλιψη γυρνούσε και με άδειαζε, κάθε φορά που ένιωθα πως δεν μπορώ να φτάσω την πόρτα του δωματίου μου, κάθε φορά που εμπιστευόμουν και απογοητευόμουν, απλά τα κομμάτια του “Monotheist” επέστρεφαν, και αυτά τα “cold, frozen, my soul, my wound, my cry”, χτυπούσαν σαν ηλεκτροσόκ.
Κανείς δεν αντιλήφθηκε το occult όπως οι Celtic Frost εδώ. Κανείς δεν έκανε το “I deny my own desire” να είναι μεγαλύτερο βασανιστήριο και από τις ώρες του χριστού πάνω στο σταυρό.
Οι Celtic Frost έπιασαν τον εσωτερικισμό και του έδωσαν μια βιωματική διάσταση, αντιλαμβανόμενοι την τελετουργία ως ψυχοδράμα. Black, death, thrash, doom, gothic, atmospheric, πείτε το ότι θέλετε. Ναι, δεν κατέβηκαν ξανά από τον ουρανό, Πανδαιμόνιο, Apollyon Sun, Aleister Crowley, Qabal & Tree of Life, Necronomicon, Dead Sea Scrolls, Sun Tzu, Erol Unala, Simone Vollenweider, Peter Tägtgren, Satyr, Ravn, Lisa Middelhauve, Cornelia Bruggmann και πόσα άλλα άτομα, ιδέες, πρέπει να μνημονεύονται μαζί του.
Franco Sesa, άντε γαμήσου.
“In darkness.
Thou shalt come unto me.
In darkness.
Thou shalt worship me.
In darkness.
Thou art mine eternally.”
Το “Monotheist” με τον τίτλο – δήλωση, και τη ζέση της παρηγοριάς πως “nihil verum nisi mors”, είναι η αποθέωση (μεταφυσικά) της ιδέας πως ο κόσμος είμαστε εμείς. Όταν φτάνει δε το “Triptych” φινάλε και κορυφωθεί στο δεκατετράλεπτο “Synagoga Satane”, τότε όλα πλέον τερματίζονται. Η κορυφαία σύνθεση στην ιστορία της μπάντας, εξουθενωτική, ασήκωτη, κομβική. Το παιδί των Martin Eric Ain και Tom G. Warrior είναι ένα κύκνειο άσμα αντάξιο των όσων έφεραν στον ακραίο ήχο. Μουσικά δε, και μόνο ως single με τα “Ain Elohim” και “Obscured” να κυκλοφορούσε, πάλι κορυφαίος δίσκος του 2006 θα έβγαινε. Τι να λέμε τώρα. Δεν ήμουν έτοιμος να γράψω αυτό το κείμενο ψυχολογικά, για πολλούς λόγους. Αλλά, οφείλω να καταθέσω τα σέβη μου στο δίσκο των δίσκων. Στο υπεράνθρωπο κατόρθωμα.
*”The requiem shall be concluded once Celtic Frost record the still omitted second part” έλεγαν τα liner notes.
Όχι Tom, μην αναστήσεις τους Celtic Frost. Πέθαναν. Το πνεύμα τους απλώς βρήκε ένα νέο κουφάρι, τους Triptykon, και έτσι η ολοκλήρωση του θριάμβου χρόνια αργότερα, έγινε όπως ακριβώς θα ήθελες εσύ, πεισμωμένα, καλλιτεχνικά, ακόμη και αν η μοίρα σε χτύπησε.
“I shall rise.
I shall rule in blasphemy.
And in the end when thou art mine thou will be like me”.
Ζήτω οι Celtic Frost.
2. Fall Of Efrafa – Owsla
Οι @Miss_Machine και @Death.Eternal τα είπαν όλα, τι να προσθέσω; Ρε σεις, ειλικρινά, δίσκους όπως το Wreathe φέτος τους ακούω και συγκλονίζομαι, ανατριχιάζω, θα τους έχω στις λίστες. Περιμένω το νέο Anopheli κάθε μέρα καρτερικά, και ακόμη το περσινό (και όλα) τα Morrow με ταξιδεύει εκεί που η ελευθερία δίνει ζωή και κάνει τα φυτά να ανθίζουν. Οι Achivist με έκαναν να αγαπώ το blackgaze και οι Light Bearer να ανέχομαι βασανιστικές ατμόσφαιρες.
Πώς να μιλήσω δηλαδή για την αρχή όλων, το πρώτο FoE; Πώς να μιλήσω ψύχραιμα για το “Pitty The Weak”, το τσέλο του “A Soul to Bare” και γενικά; Πώς μπορώ να περιγράψω σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τι σημαίνει η φράση “emo-crust with cellos” για τη μουσική που αγαπώ; Πώς μπορώ να αναλύσω τι ήταν η τριλογία των Fall of Efrafa και η μεταφορά του “Watership Down” εικαστικά, στιχουργικά και μουσικά, με όλες τις αλληγορίες του; Θα πω πως όσα έκανε ο Alex CF και οι υπόλοιποι, τους ανέδειξαν σε ένα από τα ίσως σημαντικότερα σχήματα του αντεργκράου.
Δεν θα υπήρχε post-metal σήμερα χωρίς αυτούς όπως το ξέρουμε, δεν θα υπήρχε αυτή η ευρεία ακραία και υποβλητική εκδοχή του crust που έριξε τις ταχύτητες και έβγαλε γούστα σε μελωδίες ώστε να επηρεάσει τόσες μπάντες. Οι Fall Of Efrafa στο κλασικό τους ντεμπούτο τα γάμησαν όλα. Ναι, έτσι μπορώ να εκφραστώ. Μπορεί να δανείστηκαν πολλά από Neurosis, αλλά δεν τολμάμε να πούμε πόσο επιδραστικοί υπήρξαν, ακόμα και εκεί που δεν θα το φανταζόμασταν. Συγγνώμη για το σεντόνι. Το “Owsla” είναι ένα από τα άλμπουμ που από τη στιγμή που δέθηκα, ποικιλοτρόπως μαζί του, σε όλα αυτά τα χρόνια, με κάνει να πιστεύω στη δύναμη της μουσικής ως τέχνη.
3. Darkthrone – The Cult Is Alive
Θυμάμαι στην εποχή του τούτο δω το άλμπουμ να δικάζεται σε κριτικές σε έντυπα και ιστοσελίδες. Εγώ βέβαια, από τη στιγμή που αγόρασα το special edition cd 6 ευρω με έκπτωση από τα Public (με κουπονι που εκλεψα από φιλο μου που ηθελε να παρει κατι σε θρας – λολ) δεν κοίταξα πίσω. Αυτό που εκανε ο Fenriz με τις αναφορες, τις φωτογραφήσεις και τα εξώφυλλα, τα riffs και τα τύμπανα, από το 2006 μέχρι και το 2013, ξεστράβωσε πολύ κόσμο. Για μένα, ολόκληρη η αναβίωση σε δεύτερο χρόνο του metal/punk, blackened punk, black/crust που ήρθε από τα τέλη της δεκαετίας και έπειτα, χρωστάει πολλά στους Νορβηγούς. Για μένα, ως προς τον προσωπικό αντίκτυπο, όπως με ξέρω και διαμορφώθηκα, είναι ίσως ο πιο σημαντικός δίσκος στην ιστορία των Darkthrone. Ναι ρε, οι Darkthrone ζουν και βασιλεύουν ακόμα, the cult is alive. Bonus, φέρτε Sarke ρε:
https://www.youtube.com/watch?v=VuyHTroVlrI
4. Antaeus – Blood Libels
Words as weapons, eyes as judges, smell victory, and fucking sense your defeat.
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αδιανόητος ήχος και ιδέες, αλλά κυρίως, και θα το πω, συναίσθημα. Αν το ξεκλειδώσεις, αλλάζει η οπτική σου για τον ακραίο ήχο. Δεν θα πω άλλα, πρέπει να ακουστεί.
5. Amon Amarth – With Oden On Our Side
Εδώ έγραψα αυτά, και τα πιστεύω ακραία πολύ.
Gatekeepers leave Odin’s hall, here lie only the brave:
Αν υπάρχει ένα άλμπουμ που συμπυκνώνει στο μέγιστο όλες τις πτυχές του ήχου των Σουηδών, είναι το “With Oden On Our Side”. Στον έκτο τους δίσκο παρακαλώ, περισσότερο από μια δεκαετία αφότου ξεκίνησαν, οι Amon Amarth σύστησαν μαζικά το metal ακροατήριο σε ένα ηχόχρωμα που εκκολαπτόταν μεν από τους ίδιους και όχι μόνο στα '90s, αλλά εδώ εκτοξεύθηκε. Με κομμάτια όπως το “Asator” και το “Runes To My Memory” η death metal πτυχή είναι εμφατικά παρούσα, τα μελωδικά και μνημονικά riffs δομούν συνθέσεις που μέχρι και τώρα σαρώνουν υπό κάθε καθεστώς ακρόασης, και το “Hermod’s Ride To Hel” προμηνύει την μελλοντική και επικότερη πτυχή τους. Με τον Όντιν στο πλευρό του δεν έχασε κανείς, γιατί ακόμη και ο θάνατος στη μάχη οδηγεί στη Valhall. Που τους περίμενε, αφού εδώ οι Amon Amarth, υπό τους ήχους των κορακιών, αναδύθηκαν ως ένα από τα πλέον σημαντικότερα extreme metal σχήματα του αιώνα.
Για να συμπληρωθεί η 15δα:
Summary
6. Ministry – Rio Grande Blood
ΟΚ, δέχομαι πως πολλοί ξύνισαν με το Slayer-ικό της φάσης, επειδή δεν είναι Ministry. Εγώ όμως έτσι τους έμαθα, μέχρι και σήμερα θεωρώ το δίσκο αλάνθαστο, και εύκολα στους 5 καλύτερούς τους. Φυσικά, όντας το ορκ που είμαι, εγώ όταν γκαζώνουν τους θεωρώ εντελώς άλλη μπάντα.
7. Wolves In The Throne Room – Diadem Of 12 Stars
Κάπως έτσι συστήνεται ένα από τα επιδραστικότερα και μεγαλύτερα black metal σχήματα του αιώνα. Κλασικό ντεμπούτο, που όταν ξεκινάει με το “Queen of Borrowed Light” δεν γίνεται παρά να αναφωνήσεις ‘ω’ με δέος και να βγάλεις το σκασμό να καταλάβεις τι φέρνουν με τη φυσιολατρική τους εκδοχή.
8. Tragedy – Nerve Damage
Οι σειρήνες ήχησαν, το τρίτο ανεξίτηλο κεφάλαιο της πορείας των Tragedy ξεκίνησε. Μέχρι σήμερα, έχω την αίσθηση πως πρόκειται για τον πιο αδικημένο από την τριάδα στη συνείδηση του κοινού. Βέβαια, λόγω των πιο μεταλκορ επιρροών, αλλά και της μπομπάτης παραγωγής, ίσως είναι το ιδανικό σημειο εκκινησης για καποιο που θελει να μυηθει στον κόσμο τους. Επίσης, ίσως κάποτε το βρω σε βινύλιο δίχως να μπλέξω με discogs, θα δείξει, προχωράμε.
9. My Chemical Romance – The Black Parade
Αρχικά, τούτο δω, ετσι χωρίς λόγο και αιτία, θέλω να πω πως δεν το θεωρώ emo άλμπουμ. Ροκ όπερα το έχω στο μυαλό μου, με μέταλ αισθητική, κυρίως γιατί οκ καλές οι γκοθικ επιρροές, αλλιως το εχω στο μυαλο μου. Τέτοιοι δίσκοι όμως, είναι για να ανοίγουν ορίζοντες. Και καλώς ή κακώς, οι MCR εδώ μπήκαν στο πάνθεον του ροκ, κυκλοφορώντας έναν από τους τελευταίους κολοσσιαίους, καθολικούς, συντριπτικούς, ρηξικέλευθους δίσκους που εβγαλε η κιθαριστικη μουσικη στον 21ο αιωνα. Και θα συνεχισει να βγάζει, απλά καλό είναι να μην βιαζόμαστε, γαμώ τα FOMO και τα viral Σε κάθε περίπτωση, το “The Black Parade” και για μένα είναι η απάντηση στο “American Idiot”, και το “Teenagers” στο “She’s A Rebel”. Είπα και εγώ τη μαλακία μου για αυτό.
10. Enslaved – Ruun
Εξαιρώντας το riff του “Path To Vanir” που είναι για καπνογόνα, εδώ αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, οι Enslaved έβγαλαν ένα από τα 5-6 καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους. Αρκεί να ακούσουμε με το μυαλό, ενώνοντας πνεύμα και ύλη.
11. Ghostface Killah – Fischcale
Ο μύθος κυκλοφορεί το καλύτερο Wu-affiliate άλμπουμ της δεκαετίας, χαλαρά, και μόνο το “9 Mili Bros” να είχε μέσα. Δεδομένου και ποιοι έκαναν guest, καταθέτοντας τα σέβη τους, τότε αντιλαμβανόμαστε ξανά γιατι ο GFK είναι ένα τιτάνιο μέγεθος της σκηνής.
12. Converge – No Heroes
Αντέγραψαν Tragedy στο εξώφυλλο ή μπα; Εδώ οι Converge κυκλοφορούν το πιθανώς πιο αποπνικτικό τους άλμπουμ. Τα riffs αγγίζουν math/grind δυναμικές, οι πειραματισμοί εσωτερικεύονται περισσότερο, δηλαδή αναλογίσου το υπαρξιακό βάρος των 84 δευτερολέπτων του “Weight Of The World”. Επίσης, άλμπουμ με ξεχωριστή προσωπικότητα για τους Converge, ειδικά σε μια εποχή που είχαν ξεκινήσει τα “Verge In” πειράματα που θα ανέτελλαν στο ματωμένο φεγγάρι του μέλλοντος.
13. Proclamation – Advent Of The Black Omen
Καλησπέρα μπαντάρα, τι κάνεις; Οι ηγέτες της σύγχρονης τροπής του bestial black metal, που αν εισαι αρκετά βλαμμένο βλέπεις τις διαφορές από το war, έφεραν τα αλυσιδωτά σκουριασμένα τους ριφφς και τα κολασμένα τους φωνητικά στο φως. Η συνέχεια με Teitanblood (ω δαίμονες) και Sacrificio (ω θεοί) θα έχει τη δική της χάρη, αλλά μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους, οι προκλαμέισο θα έχουν δημιουργήσει ένα (ross bay) cult πιστό όσο τίποτα. Εδώ, στην κορυφαία τους στιγμή, μοιράζουν φάπες και τοξικά σόλο.
14. Belphegor - Pestapokalypse VI
Και όμως, με κάτι τέτοια άλμπουμ οι Αυστριακοί έγιναν υπερδύναμη. Όχι, δεν είναι μόνο το εύπεπτο και η πόζα, είναι ο κιθαριστικός τυφώνας και η ανελέητη επίθεση. Στα καλά τους, ήταν ακόρεστοι και άρχοντες. Για αυτό και ακούμε ακόμα, ελπίζοντας σε αναλαμπή.
15. Skitsystem – Stigmata
O Tampa δεν είναι στην μπάντα πλέον, αλλά οι Σουηδοί μάλλον καταφέρνουν να ολοκληρώσουν το όραμά τους πανηγυρικά. Σκοτάδι, πίσσα, πανκ, μεταλ, ακρότητα, τοξικότητα, διαστροφή, ψυχολογικά, εσωτερικά ζητήματα, τραγουδάρες. Ναι, ο πιο προσιτός και μελωδικός τους, και, όταν ακούς εκείνα τα χρόνια Darkthrone δεν γίνεται να μην κολλήσεις.
Κλασικά εικονογραφημένα άλλα δεκα με σχολιασμό:
Summary
16. Fucked Up – Hidden World
Η καλύτερη μάλλον μπάντα που έβγαλε ο Καναδάς λέει καλησπέρα με το ψυχεδελικό πιασάρικο hardcore της, και ανοίγει το δίσκο με το σχεδόν επτάλεπτο χιτάκι “Crusades”. Απόλαυση, αυθορμητισμός, αποψάρα, ταυτότητα, ηχάρα, ιδέες, και μια από τις πιο αλλοπρόσαλες και εκτενείς δισκογραφίες ξεκινά. Και, έτσι μάθαμε τους φακνταπ εμεις, γμμν προγκάδες
17. Katharsis – VVorldVVithoutend
Οι Darkthrone έπαθαν Funeral Mist λοιπόν… Βέβαι, μερικά ριφφάκια αντηχούν Craft… Όχι οκ, πέρα από την πλάκα το φρικαλέο “VVorldVVithoutend”, είναι το άλμπουμ που πρέπει να ακούσει κανένα για να καταλάβει που είχε φτάσει σε θέματα αντοχών, το black metal τότε. Και μετά, να πάει στο 666 και να αρρωστήσει. Προσωπικά μιλώντας, είναι το δεύτερο αγαπημένο μου από δαύτους, και με εκπλήσσει που δεν θεωρώ πως ακούγεται βγαλμένο από άλλη εποχή. Και σήμερα να έβγαινε, δισκάρα θα ήταν.
18. Rise Against – The Sufferer & The Witness
Μισό λεπτό να ξεκολλήσει το replay από το “Prayer Of The Refugee”. Α ναι, άλλη μια υπερδισκάρα από ένα από τα καλύτερα πανκροκ σχήματα του αιώνα του άπαντα. Ναι, τότε οι Rise Against ήταν ανίκητοι. Φωνητικά και στίχοι από άλλο πλανήτη, ρεφραίν και κορυφώσεις για σεμινάριο. Από τους δίσκους που θες να τους βάλεις με το ζόρι στα άτομα που εκτιμάς, γιατί ξέρεις πως αν το ακούσουν, θα σε καταλάβουν βαθύτερα από όσο νομίζεις.
19. The Dagda – An Endless Betrayal
Αρχικά, εξωφυλλάρα. Κατά δεύτερον, ναι, εδώ είναι η κορυφαία (neo)crust στιγμή των Ιρλανδών, που παίρνουν τις σκοτεινές μελωδίες των Amebix, τις τραγικοποιούν και τις εκτοξεύουν στη στρατόσφαιρα, πάντα με τις διδαχές των όγκων των Neurosis. Μελαγχολία, ευχή και κατάρα, απαραίτητο για τους λάτρεις του ιδιώματος. Στο neo-folk των συνεχιστών Lankum, εγώ ο ονειροπαρμένος, βρίσκω ακόμη αυτή την έμφυτη δραματουργία ως προς το λυτρωτικό σκοτάδι της καθημερινότητας. Τι σου είναι η αισθητική.
20. Mastodon – Blood Mountain
Ξέπλυναν με προγκ την ηχάρα τους και ευτυχώς ο εξαγνισμός δεν είχε ολοκληρωθεί πλήρως και έτσι το “Blood Mountain” ακούγεται. Όχι εντάξει, μιλάμε για μεγάλο δίσκο, τον λιγότερο αγαπημένο μου βέβαια από την μυθική τους τετράδα των στοιχείων. Δεν πειράζει, μπροστά στις μεθεπόμενες βραστές πατάτες, αυτό φαντάζει σαν να το έγραψαν οι θεοί. Και ΟΚ, διατηρεί μια ισορροπία που με κάνει να καταπιώ το δηλητήριό μου.
21. Goatwhore – A Haunting Curse
Προσωπική λατρεία, το black/death/thrash από τη NOLA που παίζουν οι Goatwhore, είναι άπιαστο, και εκλεκτό όσο λίγες riff-o-μηχανές στο ιδίωμα. Ευρώπη δεν έπιασαν τόσο, αλλά δεν έχει σημασία, οι Goatwhore κυκλοφορούν την πρώτη ΜΕΓΑΛΗ τους δισκάρα.
22. Gaza – I Don’t Care Where I Go When I Die
Ένα από τα απόλυτα metalcore σχήματα στην ιστορία της μουσικής βγάζει το πρώτο από τα τρία του δεκάρια. Ναι, από το math ξεκινάνε και στο σλατζ φτάνουν, αλλά όπως και οι επιρροές τους, τα έκαναν τόσο κτήμα τους. Αυτά τα όργια στα ‘00s έκαναν το extreme metal να φαίνεται καλό για παραμύθια σε παιδάκια. Ακούμε φυσικά και τους ΤΙΤΑΝΙΟΥΣ Cult Leader που ακολούθησαν της διάλυσής τους, αλλά όταν μπαίνει το ντεμπούτο, το δέος και ο τρόμος επιστρέφουν.
23. Misery Index – Discordia
Δεύτερος δίσκος για τους death/grind άρχοντες, και πρώτος με τον μυθικό Adam Jarvis στα τύμπανα. Όταν ένα σχήμα αυτού του είδους σε κάνει να μην ξερεις που να δώσεις βάση, στα παιχνίδια στα riffs, στις μποτιές ή στους στίχους, ξέρεις πως προορίζεται για κορυφαίο.
24. Blut Aus Nord – MoRt
Τι πάθατε αγαπημένοι BAN και πέσατε τόσο χαμηλά; Πήγατε να αγγίξετε τον ήλιο θα πω. Το ambient/dark industrial σφαγείο του “MoRt” μπορεί να μην είναι με όρους black metal ισοπεδωτικό, μπορεί να φανερώνει ατέλειες και να μην είναι στην στρατόσφαιρα της δισκογραφίας τους, αλλά είναι το πιο ‘00s άλμπουμ τους. Επίσης, τους παρείχε λίπασμα για να συγκλονίζουν μέχρι φέτος.
25. Zao - The Fear Is What Keeps Us Here
Ρε χριστιανοί, τι κάνατε πάλι; (ωπ, τι έπαιξα εδώ;) Εδώ οι λατρεμένοι Zao ακουμπάνε το χαμηλό κούρδισμα και το lo-fi, και βγάζουν τον πιο μαύρο τους δίσκο μέχρι πρόσφατα. Κυκλοφορούν ένα τέρμα μοναδικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους, βίαιο, φρικτό, γοητευτικό. Ακρότητα μόνο.
Victims of a namebomb raid:
Summary
- Red Hot Chili Peppers – Stadium Arcadium
- Audislave - Revelations
- Slayer – Christ Illusion
- Repugnant – Epitome Of Darkness
- Dissection – Reinkaoss
- Anaal Nathrakh – Eschaton
- The Ruins Of Beverast – Rain Upon The Impure
- Warning – Watching From A Distance
- Negative Plane - Et in saecula saeculorum
- Negură Bunget – OM
- OM – Conference Of The Birds
- Tenhi – Maaäet
- Ahab – The Call Of The Wretched Sea
- Dismember – The God That Never Was
- Wovenhand – Mosaic
- Ignite – Our Darkest Days
- Tom Waits – Brawlers, Bawlers & Bastards
- Archgoat – Whore Of Bethlehem
- Επιθανάτιος Ρόγχος / Πορεία στο Περιθώριο - split
- Yakuza – Samsara
- Napalm Death – Smear Campaign
- Death Breath – Stinking Up The Night
- I – Between Two Words
- Envy – Insomniac Dose
- Year Of No Light – Nord
- Necrophobic – Hrimthursum
- Muse – Black Holes & Revelations
- Xasthur – Subliminal Genocide
- The Killimanjaro Darkjazz Ensemble – s/t
- Urgehal – Goatcraft Torment
- Merrimack – Of Entropy And Life Denial
- Chelsea Wolfe – Mistake In parting
- Victims – Divide & Conquer
- Sun O))) & Boris – Altar
- Vreid – Pitch Black Brigade
30 Likes