Την κουρτινα β. Αβασανιστα 
1 Like
Θυμίζει τους Ολλανδούς Elegy αυτό. Κ όπως κ σε εκείνους, ενώ μουσικά τους αγαπώ, αυτό το 90’ς prog/power είναι τρομερό, με ενοχλεί ο τραγουδιστής. Εννοείται ότι έχει φοβερή φωνή αλλά την σπρώχνει στα άκρα, την δεκαετία του 90 ήταν νομίζω πολύ της μόδας αλλά δεν μου κάθεται καλά στα αυτιά μου.
1 Like
3 κόκκινες έπρεπε να είχαν φάει στο Σαν Σίρο, αλλά τότε λέγανε οι μπούμερς “οι Ιταλοί είναι μεγάλοι αμυντικοί”
Εν τω μεταξύ αυτό εδώ
Είναι στους αγαπημένους μου death metal δίσκους της δεκαετίας (και γενικότερα μάλλον) αλλά ήμουν σίγουρος πως είχε βγει 2007. Σίγουρα τριαδούλα της χρονιάς, αλλά δεν το αλλάζω τώρα. Αναμενόμενα θα γινόταν αυτό, τα 00ς είναι αχταρμάς στο μυαλό μου και κάτι θα μου ξέφευγε σίγουρα.
Τιτάνιο death metal, ένας κλασικότατος δίσκος του ιδιώματος.
4 Likes
2006
HONOURABLE MENTIONS
- Nelly Furtado - Loose
Γιατί τραγούδησε τα υπερκομμάτια All Good Things Come to An End και Say It Right που είναι ποπ διαμάντια και megahits και όλα τα καλά
- Amy Winehouse - Black
ίσως ο μεγαλύτερος διάττοντας αστέρας της mainstream μουσικής τα τελευταία 20 χρόνια
- Jon Oliva’s Pain - Maniacal Renderings
Τρομερό heavy metal για άλλη μια φορά , όχι τόσο savatagικο όσο το Tage Mahal, αλλά ο Oliva παίζει συγκεκριμένα ό,τι και να κάνει και πάντα το κάνει καλά
- Muse - Black Holes and Revelations
Οι Muse σε σταθερά ανοδική πορεία
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
Με αυτό τους έμαθα , έκαναν ξανά θόρυβο , κατέκλυσαν το Mad και το MTV και έφτασαν στα αυτιά μας . Δυνατά χιτακια
TOP 5
5. Trivium - The Crusade
Για μένα χάνουν σε σχέση με το προηγούμενο , λιγότερο μελωδικοί πιο θρας αλλά γτχτς είναι τόσο καλοί σε αυτό που κάνουν . Ήθελαν να παίξουν σαν Μεταλλικα και το έκαναν καλύτερα από τους περισσότερους εκεί έξω και ήταν ακόμα κάπου 23-25
4. Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Πιο σκοτεινό και πιο ιδιαίτερο άλμπουμ με κομματάρες, ποιότητα και άποψη
3. Lamb Of God - Sacrament
Η πιο Pantera μπάντα εκεί έξω που δεν είχαν όμως τις μελωδιάρες και τα αξεπέραστα σολο τους , αλλά είχαν τρελά riff να σκάνε από παντού και να κουνάνε σβέρκους
2. Mastodon - Blood Mountain
Το 2ο από το σερί μεγάλων δίσκων και ακόμα μεγαλύτερων εξωφύλλων
1. Celtic Frost - Monotheist
Δεν θέλω να γράψω κάτι για αυτό το έπος . Μόνο μια συγνώμη που όταν έλεγα για 3 υποψήφιους δίσκους δεκαετίας δεν τον θυμόμουν και εννοούσα Leviathan , From Mars & Blackening ενώ υπάρχει και αυτό εδώ το ΕΠΟC ΕΠΩΝ . Προτιμώ να κάτσω να διαβάσω άλλους που έχουν καλύτερη γραφή από μένα . Άντε θα πω κάτι, όταν το άκουσα πρώτη φορά έμεινα με το στόμα ανοιχτό γιατί δεν περίμενα ότι υπάρχει και τέτοια μουσική, τέτοια καλλιτεχνική άποψη
Ξαναήρθαν , τα διέλυσαν όλα και ξαναέφυγαν την αυγή καβάλα στ’ άλογο
ΕΞΩΦΥΛΛΟ
36 Likes
Ό,τι σου αρέσει περισσότερο αρχηγέ μου
Κρίμα. Έχει πλάκα πάντως, αυτό ακριβώς που χαλάει εσένα είναι που κερδίζει εμένα. Νομίζω δηλαδή ότι αν δεν ήταν τόσο ακραία συχνές οι ψηλές του δεν θα με εντυπωσίαζε σε τέτοιο βαθμό αυτός ο δίσκος.
2 Likes
Hey oh-
2006
-
Deadboy & The Elephantmen - We Are Night Sky
Μία κιθάρα, ένα ντράμκιτ, δύο μικρόφωνα, δύο ακόρντα, 4/4, πάμε (© Aldebaran). Από τους δίσκους που αφήνουν διαφορετική γεύση στο σκοτάδι απ’ ότι στο φως. -
Arctic Monkeys - Whatever People Say, That’s What I’m Not
Καλώς τα παιδιά. Ασταμάτητες γκρούβες. Βροχή από μελωδιάρες. Και πόζα στο ανάποδο, επειδή γιατί όχι. -
Evanescence - The Open Door
The mechanical lights of Athens frightened it away.
-
BoySetsFire - The Misery Index: Notes From The Plague Years
Οργή και συναίσθημα. Πόδια στη γη και μάτια στον ουρανό. Όλο (ε σχεδόν) το post-hardcore σε εφτάμιση λεπτά στο A Far Cry. -
Mono - You Are There
Μερικές φορές το εξώφυλλο λέει την αλήθεια. Αν οι χίλιες λέξεις αποκάτω δε φτάνουν, έχω μία ακόμα: δέος.
+5:
-
Agalloch - Ashes Against The Grain
Κύτταρο, Αύγουστος 2015. Έχουμε πεθάνει τουλάχιστον δέκα φορές πριν το ενκόρ. Οι αισχροί επιστρέφουν στη σκηνή με Falling Snow. -
Godsmack - IV
Περισσότερο hard παρά heavy, στη σούμα γιατί The Enemy & No Rest λένε κάτι διαφορετικό, αλλά δε χάνει ούτε στο ελάχιστο από όσα είχαν προηγηθεί. -
I Killed The Prom Queen - Music For The Recently Deceased
Θα ήθελα πολύ να ήξερα σωστό τρόπο για να πλασάρω ημιάγνωστο μέταλκορ από Αυστραλία με ακραία 00ς παραγωγή/ήχο. Σε κάθε περίπτωση, χαμένο διαμάντι. Αιωνία η μνήμη. -
Muse - Black Holes And Revelations
Ότι δεν πέρασα πεντάδα αυτό το άλμπουμ. Με φασκελώνω ήδη. Πάμε παρακάτω. -
My Chemical Romance - The Black Parade
Και άλλη μία. Ευχαριστώ.
Μπόνους:
-
Graced dimly in our dreams or: Post-whatever supermacy.
- Callisto - Noir – Ένα γκρίζο σκέτη απόλαυση, απευθείας από Φινλανδία.
- Cult Of Luna - Somewhere Along The Highway – Τόσο βαρύ, τόσο όμορφο, τόσο θαμπό. Ανεπανάληπτη ατμόσφαιρα.
- Mogwai - Mr. Beast – Άνοιγμα με Auto Rock/Megasnake. Κλείσιμο με Chose Horses/We’re No Here. Κι ανάμεσα άλλες έξι κομματάρες.
- Red Sparowes - Every Red Heart Shines Towards The Red Sun – Το τέλειο σάουντρακ για ένα ντοκιμαντέρ που δεν θα γυριστεί ποτέ.
- Year Of No Light - Nord – Στη λεπτή γραμμή που χωρίζει τη γαλήνη από την αρρώστια.
Εξώφυλλο:
31 Likes
δυστυχως οντας κρεβατωμενος με λαβυρινθιτιδα (μη σου τυχει ε), δεν ειμαι σε θεση να αναπτυξω τα σεντονια που χρειαζονται για το 2006.
Περα απο το νουμερο ενα το καλο το αβασανιστο, στα αυτια των ορθοδοξων ημο, η χρονια αυτη ηταν Αποκαλυπτικη (με την κακη εννοια). Ήταν που η μοδα υπερσκιασε το ειδος και εγινε αυτο που εγινε. Βγηκε η ρετσινια που βγηκε, βγηκε η Δρουζα και ο Τερενς Κουικ στις τηλεορασεις να ψυχολογησουν εφηβακια που απλα ακολουθουσαν ενα trend. Τελοσπαντων, αυτο δεν εχει να πει πως δεν βγηκαν και δισκαρες στο popοειδες υποειδος του emo, αλλα ναι η σκηνη εχασε δεκα χρονια προοδου εξαιτιας ολου αυτου. Τελοσπαντων.
Επιγραμματικα:
Official Πενταδα:
Summary
- Μy Chemical Romance - Welcome to The Black Parade
- Silversun Pickups - Carnavas
- Clint Mansel & The Cronos Quarter - The Fountain OST
- Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
- Rise Against - The Sufferer and the Witness
Για το νουμερο 2 θελω να πω δυο λογια μονο, γιατι αν δεν ηταν το MCR για ιστορικους λογους πρωτο, θα ηταν ακατεβατο πρωτο. Φανταστικος δισκος και ισως απο τις πιο υποτιμεμενες μπαντες. Για μενα που δεν ειχα ακουσει νοτα Smashing Pumpkins πρινς τους ακουσω, αυτο ηταν αποκαλυψη και το ακουω ανετα απο τη στιγμη που βγηκε.
Emo Πενταδα
Summary
- Brand New - The Devil And God Are Raging Inside Me
- The Red Jumpsuit Apparatus - Don’t You Fake It
- Alexisonfire - Crisis
- Hawthorne Heights - If Only You Were Lonely
- Taking Back Sunday - Louder Now
Artwork, βαλτε το μαστοδον, δε γαμιεται
25 Likes
Αυτό είναι το τραγούδι ρε 
περαστικά! ζόρικο, το χε πάθει η μάνα μου.
1 Like
Περαστικά ρακούν.
Μην ανησυχεις, είναι λογικό να νιώθεις λίγο χαμένος.
2 Likes
2006
Πολύ αγαπημένη μουσική χρονιά.
1. Celtic Frost – Monotheist
Είχα γράψει στο My favourite albums ABC’s:
2. My Chemical Romance – The Black Parade
Το δημιουργικό αποκορύφωμα τους, και ταυτόχρονα ένας ήδη κλασικός σύγχρονος ροκ δίσκος. Χαρακτηριστική αισθητική, μεγάλες συνθέσεις, μεγάλη φωνή, όλα στην κορυφή διαμορφώνοντας ένα αριστούργημα που έπιασε απροετοίμαστους τους ακροατές με την ποιότητα του, ακόμη και τους οπαδούς του συγκροτήματος. Το “Welcome to the Black Parade” είναι ένα από τα καλύτερα τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ (τι ρεφραίν είναι αυτό, σοβαρά τώρα), και το “Famous Last Words” το απόλυτο closer δίσκου.
3. Placebo – Meds
Η κορυφή των ιδιαιτέρως αγαπητών Placebo. Προσιτό και εθιστικό ύφος όσο ποτέ, χωρίς όμως να αλλοιώνεται η ηχητική ταυτότητα του συγκροτήματος. Δε νομίζω πως έχει ιδιαίτερο νόημα να αρχίσω να αναφέρω κομμάτια, όλα είναι ένα και ένα, αν και λίγο πολύ τις κορυφές τις ξέρουμε, είναι αρκετά ξεκάθαρες. Προσωπικά τους αφήνω κάπου εδώ, η δισκογραφική τους συνέχεια δεν μου προκαλεί ενδιαφέρον.
4. Studiowaste – The Closer We Get
Το συγκεκριμένο εγχώριο δισκάκι έφαγε απίστευτο λιώσιμο και είχα μεγάλο κόλλημα από την 1η φορά που τους είδα live και μου πάσαραν το cd. Το θεωρώ κορυφαίο δείγμα σύγχρονου μελωδικού χαρντκορ, με ιδιαίτερο ύφος και σωστές επιρροές, συναισθηματικό, πορωτικό, ιδανικό. EP με 5 εξαιρετικές αγαπημένες συνθέσεις. Πλέον το συγκρότημα συνεχίζει(?) ως The Voldera Cult.
5. Επιθανάτιος Ρόγχος – Επιθανάτιος Ρόγχος
Στα αυτιά μου, το τέλειο κραστ. Ίσως και το αγαπημένο μου κραστ. Κατάμαυρο, μελωδικό, με ένα αποπνικτικό, καταθλιπτικό black metal πέπλο να το τυλίγει. Δεν έχει υπάρξει κάτι αντίστοιχό, και μάλλον δεν θα επαναληφθεί. Απόγνωση και ήττα.
Λοιπές Μουσικάρες:
Fall of Efrafa – Owsla
Αν θα έπρεπε να δώσω μόνο σε έναν κραστ δίσκο τον τίτλο του αριστουργήματος, το συγκεκριμένο μνημείο μάλλον εύκολα θα ερχόταν πρώτο στο μυαλό μου. Επικό, εμπνευσμένο, περιπετειώδες, έντονα συναισθηματικό, μοναδικό.
Into the Gore – Bureau of Disgust
Εξαιρετικό εγχώριο grindcore τερατούργημα, από τις καλύτερες κυκλοφορίες της σκηνής.
Bαλπουργία Nύχτα – Εκει που Ανθίζει η Οργή
Ο δεύτερος και καλύτερος δίσκος του συγκροτήματος δένει εξαιρετικά τα βιολιά και το πάνκ, χαρίζοντας τρομερές στιγμές συγκινητικής τελειότητας όπως το προσωπικό αγαπημένο “Κάποια Μέρα”.
Υστερία – …Ροζ
Το “Ποτέ μη Χαθείς” επάξια μπορεί να συμπεριληφθεί στα καλύτερα εγχώρια πανκ κομμάτια. Το ίδιο βέβαια θα μπορούσε να ειπωθεί και για το συγκλονιστικό “Ψυχιατρείο”.
Skaribas – Αντιτουριστικό
Το Ska γενικώς δεν το παλεύω, αυτό όμως αποτελεί εξαίρεση. Το “Άσε με μάνα” τους είχε κάνει ήδη γνωστούς, μετά ήρθε και το συγκεκριμένο απολαυστικό, ανέμελο και γενικώς διασκεδαστικότατο άλμπουμ και το συγκρότημα φώλιασε στη συνείδηση πολλών ακροατών.
Green Carnation – Acoustic Verses
Ιδιαίτερα συναισθηματικό με πανέμορφες μελωδίες. Το 15λεπτο ταξίδι του έπους 9-29-045 είναι μοναδική εμπειρία.
Wolves in the Throne Room – Diadem of 12 Stars
Πρώτος δίσκος για μια από τις καλύτερες σύγχρονες black metal μπάντες. Φανταστικό με τρομερή ατμόσφαιρα.
Hammers of Misfortune – The Locust Years
Μεγάλη μπάντα στην ίσως καλύτερη στιγμή της. Περιπετειώδεις και άκρως ενδιαφέρουσες συνθέσεις γεμάτες χαρακτηριστικές μελωδίες και έμπνευση. Ό,τι και να πω για το ομότιτλο εναρκτήριο έπος θα είναι λίγο. Στο Heavy/Prog παίζουν μόνοι τους μπάλα, και εδώ το καθιστούν σαφές για πρώτη φορά.
Amorphis – Eclipse
Νέοι, διαφορετικοί, πλήρως ανανεωμένοι Amorphis με φωνάρα πίσω από το μικρόφωνο. Αγαπημένος δίσκος, τον έχω ακούσει άπειρες φορές.
In Flames – Come Clarity
Δικαίως από τους πιο γνωστούς δίσκους του συγκροτήματος, καταφέρνουν να συνδυάσουν mainstream, ποιοτικό, μελωδικό death metal χωρίς πολλές εκπτώσεις. Έχω αδυναμία στο The Jester Race, φανταστικός δίσκος του ιδιώματος και τους έμαθα με αυτό, αλλά νομίζω πως η αγαπημένη μου κυκλοφορία τους είναι το Come Clarity.
+44 – When Your Heart Stops Beating
Σχήμα με 2/3 Blink (Mark Hoppus και Travis Barker). Πολύ καλός δίσκος, το ταλέντο στο άμεσο, catchy songwriting είναι και εδώ προφανές και εντυπωσιακές στιγμές όπως τα Lycanthrope, Weatherman και No, It Isn’t προσφέρουν έντονες συγκινήσεις ακόμη και τώρα. Πραγματικά εξαιρετική μίξη ποπ πανκ και εναλλακτικού ροκ. Τραγουδώντας “Please understand, this isn’t just goodbye, this is “I can’t stand you” νιώθω τη φράντζα να μακραίνει για ακόμη μια φορά. Τι μου κάνει αυτό το παιχνίδι…
Angels & Airwaves – We Don’t Need to Whisper
Ο ιδιαίτερος Tom Delonge χωρίς τους υπόλοιπους Blink πειραματίζεται επιτυχώς με περισσότερο ατμοσφαιρικούς ήχους προσφέροντας μια όμορφη κυκλοφορία. Μια χαρά τα πήγε η τριάδα αυτή τη χρονιά, ακόμη και χωριστά.
All Gone Dead – Fallen and Forgotten
Αγαπημένη γοτθική δισκάρα. Το Newspeak (Room 101) είναι τεράστιο χιτ του είδους και εύκολα ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια σε τέτοιους ήχους, τέλειο ύφος και μελωδία. Το γεγονός πως παραπέμπει στο συγκλονιστικό λογοτεχνικό αριστούργημα (1984) δίνει επιπλέον πόντους.
Converge – No Heroes
Ιδιαιτέρως επιθετική κυκλοφορία από την αγαπημένη μπάντα, με το τεράστιο, λυσσαλέο ομότιτλο και άλλα προσωπικά αγαπημένα όπως το εντυπωσιακό, μεγαλεπήβολο δεκάλεπτο έπος Grim Heart/Black Rose και το Bare my Teeth με την ιδιαίτερη μελωδικότητα του.
Napalm Death – Smear Campaign
Φανταστικός δίσκος, ίσως ο αγαπημένος μου από τους grindcore βασιλιάδες. Πολύ δύσκολη δήλωση βέβαια με τέτοιο σερί που βαράνε από το 2000 μέχρι και σήμερα, αλλά με αυτό το άλμπουμ ένιωσα πρώτη φορά το μεγαλείο τους, οπότε μιλάει και το συναίσθημα. Sink Fast, Let Go από τα πιο πορωτικά κομμάτια που έχουν γράψει.
Deftones – Saturday Night Wrist
Ακόμα και στις πιο αδύναμες στιγμές τους (όχι κακές, οι Deftones δεν έχουν κακούς δίσκους), προσφέρουν τεράστια κομμάτια όπως το Mein με τη συμμετοχή του Serj Tankian και ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια του συγκροτήματος, το φανταστικό Kimdracula.
She Wants Revenge – She Wants Revenge
Πάλι, αυτή τη φορά στη σωστή χρονιά: Το φρέσκο ποστ πανκ που έκανε δικαίως θραύση είναι πιασάρικο, κουλ και ερωτικό. Καλά πήγε η συνταγή, ειδικά αν γράφεις μοντέρνα κλασικά του είδους όπως το Tear you Apart.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
34 Likes
και θενκς γι αυτό, από τα πιο όμορφα πράγματα που έχω ακούσει στο πλαίσιο του xchange.
1 Like
Πωπω το ignite με πέθανε, φοβερος δισκος οπως και το επόμενο
Αν μπορουμε να κάνουμε μια αλλαγή το hatebreed με αυτο στη λιστα μου παρακαλώ!
4 Likes
Πίπες. Εμφανώς καλύτερη ομάδα η Μπαρτσελόνα. Καταλαβαίνουμε από τον τίτλο της πηγής πόσο σφαιρική και αξιόπιστη είναι. RossonerinSiamoNoil. Την επόμενη φορά βάλτο κατευθείαν από το προσωπικό αρχείο του Τσουκαλά της Μίλαν.
Θυμάμαι την 1η φορά που άκουσα το bleeding, το άκουγα κυριολεκτικά όλη μέρα.
4 Likes
Με το ιδιο κομμάτι ειχα κολλησει κι εγω ! Επος δισκος!
2 Likes
αλλαγή στις επιλογές, καθότι ως πανύβλαξ μου διέφυγαν οι She Wants Revenge και ο τότε δίσκαρος
Red Flags and Long Nights το anthem του 2006. τι ηλιθιος ειμαι (ignore that)
plus some additions:
2006
- Celtic Frost – Monotheist
- Pagan Altar – Mythical & Magical
- Novocaine Mausoleum – Novocaine Mausoleum
- She Wants Revenge - She Wants Revenge
- NFD – Dead pool rising
Χονοραβλε:
Placebo - Meds
Suicide Commando – Bind, Torture and Kill
εξωφυλλο:
Monotheist → undetermined, menacing darkness. Just like the album.
23 Likes
