My favourite albums ABC's

και τα υπολοιπα

Jonah’s Ark- Skyclad

Keeper Of The Seven Keys II – Helloween

Lateralus- Tool

Mandylion – the Gathering

Never Neverland – Annihilator

Operation Mindcrime – Queensryche

Parallels – Fates Warning

Queen Of Time – Amorphis

Ride The Lighting – Metallica

Seventh Son Of A Seventh Son – Iron Maiden

Thy Might Contract- Rotting Christ

Unity – Rage

Velvet Darkness They Fear- Theatre Of Tragedy

War Master – Bolt Thrower

XTRMNTR – PRMLSCRM (Primal Scream)

Yeah- Xysma

Zoon – The Nefilim

θυμιζω τα πρωτα

Accident of Birth - Bruce Dickinson
Black Metal - Venom
Curse & chapter- Hell
Diary of a Madman - Ozzy Osbourne
The Eternalist -Agatus
Fear of a blank planet- Porcupine Tree
The Golden Bough -Atlantean Kodex
Headless Cross -Black Sabbath
Into Glory Ride- Manowar

11 Likes

Eξαιρετικά δύσκολο σε 2-3 γράμματα(ντάξει κλέβω λίγο), πάμε:

Abbey Road - Beatles: Δεν θα ακολουθήσω το σκεπτικό να μην γράψω δίσκους που έχουν μπεί. Μιλάμε για αριστούργημα, 80 χρόνια μπροστά από την εποχή του, ο @Leper_Jesus τα είπε εξαιρετικά, δεν έχω να προσθέσω κάτι.
A και το Ashes of the Wake. Ωραία ξεκινάμε :rofl:

Bloom - Caligula’s Horse: Ταγκάρω τον @Outshined , έτσι για να πεί ακόμα μια φορά πως δεν καταλαβαίνει πως μου αρέσει αυτος ο δίσκος. Είναι ο δίσκος που ο Grey έχει πλήρως απελευθερωθεί και έχει γίνει ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές της γενιάς του, ενώ οι κιθάρες του Vallen είναι καταπληκτικές. Συναίσθημα παντού. Μικρό αβαντάζ δίσκου: έχω συνδυάσει στιγμές του με εικόνες από τους πρώτους μήνες ζωής του πρώτου παιδιού, οπότε.

Carved In Stone - Shadow Gallery: Έχει λατρευτεί σε μικρή ηλικία (15?, δεν θυμάμαι) και ακόμα με συνοδεύει ως τώρα. Ο συνδυασμός ονειρικού με την τεχνική, φτάνει σε άλλα επίπεδα, ο ήχος είναι απίστευτα ταιριαστός και ξεχωριστός.
Εδώ είναι το ένα γράμμα που με δυσκόλεψε, καθώς τον παρακάτω δίσκο τον λατρεύω εξίσου(υπήρχαν και άλλοι, αλλά αναφέρω μόνο έναν εδώ):
Catch-33: κατάμαυρος μονολιθικός ογκόλιθος. Άλλα επίπεδα.

Dreaming Neon Black - Nevermore: Δεν χρειάζεται καν να πούμε τι γίνεται όταν υπάρχουν σε έναν δίσκο, ένας από τους καλύτερους και εκφραστικότερους τραγουδιστές, ένας από τους καλύτερους κιθαρίστες, μια συλλογή από εκπληκτικά τραγούδια σε μαύρο φόντο και ένας χαμένος (κυριολεκτικά?) έρωτας.

ΕSC - Zerlier: Σχετικά πρόσφατο prog metal διαμαντάκι, με έναν εντυπωσιακό τραγουδιάρη, μπροστάρη έναν πληκτρά με εξαιρετικές ιδέες, φοβερές κιθάρες από την αλλαγή του Thordendal και τον απόλυτα ταιριαστό Jarzombek στα τύμπανα.
Honorable mention στο εκπληκτικό Εden in Reverse, γιατί κόπηκε στο νήμα.

Falling Into Infinity - Dream Theater. Ο καλύτερος Θίατερ δίσκος. Κρίμα που δεν μπορώ πλέον να βάλω Scenes και Six Degrees, αλλά μιλάμε για αριστούργημα αριστουργημάτων.

Grand Declaration of War - Mayhem: Δεύτερος δίσκος (ακολουθεί και τρίτος) που έχει ξαναμπεί, αλλά μιλάμε για φοβερές ατμόσφαιρες, φοβερά πολυεπίπεδο riffing. Και μόνο το εναρκτήριο ριφφ μαζί με το To Daimonion να υπήρχαν, πάλι εδώ θα ήταν.

Hell Awaits - Slayer: Δεν είναι ο αγαπημένος μου Slayer δίσκος(South of Heaven), αλλά έπρεπε να υπάρχουν Slayer σε κάποιο γράμμα, οπότε έβαλα τον δεύτερο αγαπημένο τους. Χάος. Κονταροχτυπήθηκε πάντως με το The Haunted.

Ιssues - Korn: O συντονισμός όλης της μπάντας είναι τόσο απόλυτος, που έφτιαξαν ένα αριστούργημα. Φοβεροί ήχοι από Monkey/Head, μοναδικός Davis, Fieldy οδηγεί όλο τον δίσκο και δίνει χαρακτήρα, ενώ ο Silveira δένει ιδανικά όλα τα παραπάνω.
Honorable mention το Imaginations γιατί είναι μοναδικός δίσκος και αυτός.

Juggernaut - Periphery: Όταν αποφάσισαν να ελαττώσουν τα τεχνικά μέρη και να εστιάσουν στα τραγούδια, οι τύποι έβγαλαν αυτό.

King For A Day…Fool For A Lifetime - Faith No More: 4η (?) αναφορά εδώ, μιλάμε για μνημείο μουσικής, ευθυγράμμιση πλανητών και παλιρροϊκές δυνάμεις. Ο πρώτος δίσκος που σκέφτηκα όταν διαβασα το ποστ του Leper.

Last Epic - A.C.T: Εχω γράψει και στο αντίστοιχο θρεντ για αυτόν τον δίσκο. O ορισμός του feel good prog rock/metal, δεν είναι ΑΟR, είναι κάτι δικό του.
Φυσικά πρέπει να ειπωθεί κάπως και το όνομα των Liquid Tension Experiment εδώ.

Mercenary - Bolt Thrower: Δεν είναι ο καλύτερος death metal δίσκος, δεν είναι καν ο καλύτερος τους για τους περισσότερους. Οι μειωμένες ταχύτητες ίσως δεν βοηθάνε σε αυτό, αλλά διάολε, μιλάμε για 10αράκι ακατέβατο από την αρχή μέχρι το τέλος. Mοναδικό του ελάττωμα ότι το No Guts, No Glory, ΔΕΝ είναι το τελευταίο κομμάτι του δίσκου.

Νemesis - Grip Inc: Kάτι τέτοιο γίνεται όταν είσαι ΘΡΑΣΕΡ στην καρδιά, αλλά θες να πειραματιστείς και έχεις έναν Sorychta σε οίστρο και το 3ο καλύτερο λαρύγγι στο ΘΡΑΣ (Array, Dolving οι άλλοι 2).

Obzen - Meshuggah: Eίναι μάλλον ο 4ος αγαπημένος μου δίσκος απο δαύτους, αλλά δεν γινόταν να μπεί το το Catch-33 (Carved In stone), oύτε το Κoloss (…Κing for a day), oύτε το Νοthing (βλέπε ακριβώς πριν) και συγχρόνως δεν γινόταν να μην μπουν Μeshuggah εδώ, ακόμα και αν αναγκαζόμουν να βάλω το Rare Trax. To ότι είναι 4ος αγαπημένος δίσκος από αυτή την μπάντα δεν λέει τίποτα απολύτως, επειδή ο δίσκος είναι αψεγάδιαστος από την αρχή μέχρι το τέλος. Ίσως και ο πιο προσβάσιμος τους μαζί με το Koloss.

Perfect Element - Pain of Salvation. Θα τον ακούσω σπάνια πλέον - είναι δίσκος που θέλει συγκεκριμένο mindset για να χαθείς μέσα του, που όμως όταν γίνει αυτό τα αποτελέσματα είναι κατακλυσμιαία. Το συναίσθημα σε μουσική, αψογο από κάθε άποψη, μεγαλώσαμε μαζί.
Επειδή δυστυχώς Μaiden δεν θα μπούν λόγω των περιορισμών των γραμμάτων, να κάνω Honorable mention στο Powerslave.

Q

rEVOLVEr - The Haunted: Αν το πρώτο ήταν το απόλυτο ξύλο και το δεύτερο ακόμα πιο ξύλο αλλά με έναν drummer που έβαλε και λίγο φαντασία στο παιχνίδι, εδώ έχουμε την επιστροφή της μορφάρας και μια άψογη ισορροπία μεταξύ παλιού και νέου. Το θρας συναντάει τον Dolving και εμείς απλά ακούμε.

Still Life - Opeth: Eδώ έπεσε πολύ ξύλο. Γιατί το Still Life με έχει καθορίσει σαν ακροατή όσο λίγοι δίσκοι. Δεν θα πω για τις καλύτερες και smoothest αλλαγές μεταξύ στυλ σε τραγούδια (γιατί τα κοψίματα είναι εύκολα, το να σε οδηγήσει το κομμάτι κάπου είναι το δύσκολο και σε επόμενους δίσκους αυτό το έχασαν ελαφρως), ούτε για τις τρομερες μια προς μια συνθέσεις.
Θα πω μόνο ότι το South of Heaven βγήκε γιατί χώρεσαν αλλού οι Σλειερ και τα Somewhere In Time και Seventh Son είχαν την ατυχία να αρχίζουν από S.

Through The Darkest Hour - Solitude Aeturnus. Stormbringer, hear hear me.

U - Δεν υπάρχει κάποιος δίσκος που να με έχει συνταράξει, μόνο που να μου αρέσει πολύ. Κενό.Όπως το Q.

Vulgar Display of Power - Pantera. E. Aυτά.

Way of all Flesh, the - Gojira : Δεν ξέρω αν κλέβω ή όχι, αλλά είναι δίσκαρος, αντίστοιχο σοκ με όταν άκουσα Fear Factory πρώτη φορά.
Οπωσδήποτε όμως να αναφέρουμε και το Wish You Were Here.

X:The Godless Void and Other Stories - And You Will Know Us By The Trail Of The Dead: Tους ήξερα σαν όνομα μόνο, κατέβασα τον δίσκο επειδή τον βρήκα μπροστά μου και έμεινα κάπως έτσι :astonished: Ωραίες οι τυχαίες ανακαλύψεις.

Y

Z

Kάτι πρέπει να γίνει με τα κενά γράμματα, θα ακούσω απο τις λίστες λοιπόν.

7 Likes

Ρε, μια χαρά καλός δίσκος είναι (δεν έχουν βγάλει κακό οι CH). Τραγούδια σαν το “Turntail” και το “Firelight” είναι στα καλύτερά τους. Αλλά η βελτίωση/άνοδος στα δυο επόμενα είναι συγκλονιστική και δεν αφήνει περιθώριο σύγκρισης κατ’ εμέ. Αλλά, τα προσωπικά βιώματα είναι πάντα σημαντικά και σεβαστά. :smiley:

Βασικά κλέβω απο @Sevek Way of the flesh απο Gojira και όλα κομπλε :stuck_out_tongue:

1 Like

Skillet - Invincible
Queen - Jazz
Megadeth - Killing Is My Business… and Business Is Good!
Tool - Lateralus
Dream Theater - Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory
Black Sabbath - Never Say Die!
Adrenaline Mob - Omertà
Bullet For My Valentine - The Poison
The Who - Quadrophenia

Άλλα 9 άλμπουμ αύριο και τέλος!

1 Like

Antichrist Superstar - Marilyn Manson (Το Mechanical Animals είναι το αγαπημένο μου, αλλά το συγκεκριμένο είναι επίσης μεγάλος δίσκος, με κάποια από τα καλύτερα κομμάτια του Manson.)

Summary

Tourniquet - YouTube

By the Throat - Eyedea & Abilities (Ο δίσκος που με έκανε να ενδιαφερθώ περισσότερο για το hip hop. Μιλάμε για τέλεια μίξη με alt. rock, δυστυχώς ο Eyedea επέλεξε να μας αφήσει. Όσοι/όσες δεν γνωρίζετε ρίξτε μια αυτιά, ίσως και να το αγαπήσετε, ποιος ξέρει.)

Summary

Hay Fever - YouTube

Crystal Logic - Manilla Road (Το αγαπημένο μου είναι το Open the Gates, αλλά η πρώτη ακρόαση του Necropolis με έκανε να αγαπήσω το συγκρότημα, άμεσα. Με στενοχωρεί που δεν πρόλαβα να τους δω στη σκηνή.)

Summary

Manilla Road - Necropolis - YouTube

De Mysteriis Dom Sathanas - Mayhem (Τι να πρωτοπείς? Κορυφή του είδους και του ακραίου ήχου, Attila, έρωτας με την 1η ακρόαση.)

Summary

Funeral Fog - YouTube

Elizium - Fields of the Nephilim (Ονειρικός δίσκος, μεγάλος φανμπόης. Κάθε φορά που τον ακούω, τηλεμεταφέρομαι κάπου αλλού.)

Summary

[Paradise Regained] - YouTube

FYULABA - SNFU (Criminally underrated είναι χαρακτηρισμός που ταιριάζει απόλυτα στον Chi Pig και τη μουσική του συγκροτήματος. Για μένα, από τις κορυφαίες και πραγματικά ιδιαίτερες μπάντες του μελωδικού punk.)

Summary

You Make Me Thick - YouTube

(The) Guilt Of Feeling Alive - Sun Of Nothing (Ιδιαίτερος δίσκος που κυκλοφόρησε σε μια ιδιαίτερη χρονιά, με συντρόφεψε ιδανικά μπορώ να πω. Άρχισαν να επαναδραστηριοποιούνται, τουλάχιστον αν πιστέψουμε τα social media τους.)

Summary

02.Catharsis - YouTube

Hammerheart - Bathory (Κλασική και η black περίοδος, αλλά εγώ εδώ νιώθω 100%, στα επικά του.)

Summary

Bathory - Song to Hall up High - YouTube

Ignition - The Offspring (Στα αυτιά μου, η κορυφή τους. Θα συνεχίσουν με δυνατούς δίσκους για κάμποσα χρόνια, αλλά αυτό το σύνολο δεν ξεπερνιέται καθόλου εύκολα, ούτε από τους ίδιους, ούτε από άλλα συγκροτήματα.)

Summary

The Offspring - "Forever And A Day" (Full Album Stream) - YouTube

Jane Doe - Converge (Σε μια άτυπη δεκάδα αγαπημένων δίσκων, διεκδικεί πανεύκολα μια θέση. Σοκ με το πρώτο άκουσμα, το οποίο ήταν πλήρως εχθρικό στα τότε αθώα αμόλυντα αυτάκια μου, σοκ σίγουρα και μέχρι να έρθει το τελευταίο. Δίσκος-συνοδοιπόρος, εκτόνωση, λύτρωση, closure, όποιας φύσεως και να είναι αυτό.

Summary

Converge "Heaven In Her Arms" - YouTube

Koi No Yokan - Deftones (Ο 3ος αγαπημένος μου από το συγκρότημα. Μεγάλος δίσκος, και αν κρίνω από τη μετέπειτα πορεία τους, δύσκολα θα επαναληφθεί.

Summary

Deftones - Tempest [Official Lyric Video] - YouTube

Let’s Talk About Feelings - Lagwagon (Μπάντα-αγάπη. Δίσκος-αγάπη. Λιτά, απέριττα. Όλα καλά γνωστοί-άγνωστοι φανμπόηδες?)

Summary

May 16 - YouTube

Monotheist - Celtic Frost (Ισχύει ό,τι γράφω και για το J. Το Monotheist, καλώς ή κακώς, με άλλαξε. Δεν ξέρω πως ακριβώς έγινε και τι επιπτώσεις είχε, αλλά είναι μακροχρόνιες, μου άφησαν “κουσούρι” και το νιώθω. Έκτοτε, κοιτάζω την άβυσσο. Από την 1η ακρόαση. Ο πιό heavy -με όλη τη σημασία της λέξεως- δίσκος στο γνωστό σύμπαν.)

Summary

Obscured - YouTube

No Control - Bad Religion (Ο αγαπημένος μου δίσκος από την αγαπημένη μου περίοδο του τεράστιου συγκροτήματος, όλα στο maximum, κορυφή σε μια εντυπωσιακή και επιδραστικότατη δισκογραφία.)

Summary

Bad Religion - "Progress" (Full Album Stream) - YouTube

Over the Edge - Wipers (Ακόμα θυμάμαι την 1η φορά που άκουσα το Doom Town και πόσο με ψυχοπλάκωσε ηχητικά. Μεγάλη μπάντα που θα έπρεπε να μνημονεύεται πολύ συχνότερα. Το Over the Edge και το Youth of America είναι ηχητικά μνημεία των dark 80’s, και γενικότερα.

Summary

Doom Town - YouTube

Promulgation of the Fall - Dead Congregation (Δέος. Μετά από το χτύπημα του πρώτου δίσκου, βγαίνει αυτό το death metal αριστούργημα, και αναρωτιέμαι τι θα γίνει στο 3ο χτύπημα.)

Summary

Serpentskin - YouTube

Quark, Strangeness and Charm - Hawkwind (Όχι ο αγαπημένος μου δίσκος από το συγκρότημα, ιδανικά θα επέλεγα κάποιο από το χρονικό διάστημα 1971-1974, αλλά είναι μια χαρά και έχει και τη γνωστή κομματάρα.

Summary

Hassan I Sabbah - YouTube

Realm Of Chaos (Slaves To Darkness) - Bolt Thrower (Κλασικά πράγματα. Μια από τις κορυφαίες κυκλοφορίες του ήχου, ισοπέδωση, κονιορτοποίηση και λοιπά κλισέ.)

Summary

World Eater - YouTube

Smear Campaign - Napalm Death (Το είχα σχολιάσει και στο grindcore τοπικ νομίζω, η απόλυτη μπάντα του είδους από το 2000 και μετά δεν βάζει φρένο, συνολικά θεωρώ καλύτερη αυτή την περίοδο τους από κάθε άποψη, και ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί αδυναμία.)

Summary

Sink Fast, Let Go - YouTube

Toxicity - System of a Down (Οι soad ήταν από τα συγκροτήματα που με έμπασαν στον ροκ/μεταλ κόσμο. Η αγορά αυτού του δίσκου σε τρυφερή ηλικία, και η 1η ακρόαση του με το βιβλιαράκι διαβάζοντας τους στίχους ήταν πρωτόγνωρη εμπειρία και αποτελεί ανεκτίμητη ανάμνηση.)

Summary

ATWA - YouTube

Underworld Shakedown - The Last Drive (Δεν είναι Heatwave, αλλά παραμένει κορυφαίο δείγμα ελληνικού εναλλακτικού ροκ.)

Summary

Valley of Death - YouTube

Vol. 4 - Black Sabbath (Λατρεύω τους πρώτους 5 δίσκους των Sabbath, η επιλογή ήταν αρκετά άμεση και εύκολη.)

Summary

Wheels of Confusion (2009 - Remaster) - YouTube

Walk Among Us - Misfits (Μόνο χιτάρες, μόνο μελωδιάρες, attitude και μια φωνή που δύσκολα βρίσκεις όμοια της. Οι Misfits ήταν η μπάντα που με έριξε για τα καλά στον κόσμο του punk, και οι διαδρομές σχολείο-σπίτι-φροντιστήριο γινόντουσαν πολύ πιο ευχάριστες με τον Evil Elvis στα ακουστικά μου. Devilock φράντζα, we are 138 και δε συμμαζεύεται.

Summary

Astro Zombies - YouTube

(The) X-Factor - Iron Maiden (Για το εντυπωσιακό Rock in Rio.)

Summary

Iron Maiden - Sign of the Cross - Rock in Rio - YouTube

You’re Living All Over Me - Dinosaur Jr. (Τρομερός ήχος, κορυφαία δουλειά από ένα συγκρότημα που συνεχίζει να κυκλοφορεί αξιόλογους δίσκους. Αλλά εκείνη η 1η περίοδος, πραγματικά αξεπέραστη.

Summary

Dinosaur Jr - Little Fury Things - YouTube

Zoon - The Nefilim (Όπως είπα και στο Ε, μεγάλος φανμπόης.)

Summary

The Nefilim - Penetration - YouTube

Κάποια θα μπορούσαν να αλλάξουν, αλλά τα ακούνητα είναι τα J, M και W. Βασικά το M ήταν το 1ο που μου ήρθε άμεσα στο μυαλό διαβάζοντας τους κανόνες του παιχνιδιού.

11 Likes

?

2 Likes

Ώπα βλακεία, θα το διορθώσω!

Βαλε το Momentary Lapse Of Reason απο τους Queen!

3 Likes

Το διόρθωσα. Αντί να γράψω Queen, έγραψα Pink Floyd για κάποιο λόγο.

Τσάμπα η χαρά μου ότι υπάρχει κάτι από Floyd που δεν έχω πάρει χαμπάρι :joy:

2 Likes

Έβαλα έναν έξτρα περιορισμό σε μένα και απέφυγα τα μπλακντεθμέταλς και τις πολλές obscure-ίλες, είναι άλλωστε ξεχωριστό κομμάτι στην προσωπική σχέση μου με τη μουσική.

Προτίμησα να παραθέσω δίσκους που προφανώς τους θεωρώ κορυφαίους και ταυτόχρονα συνθέτουν ένα κράμα εποχών και αναμνήσεων.

“Accident of Birth” (BRUCE DICKINSON)

Ρέστα από Μπρούσαρο αλλά και Roy-Z, τι να πρωτοπιάσω εδώ, τον εναρκτήριο δυναμίτη “Freak” (who leads you to your dark secret?), το εξίσου δυνατό “Starchildren” (coming out of nowhere and to nowhere return -στιχάρες γενικά, ε), το υπερέπος “…Aquarius”, την υπέροχη ωδή στον Crowley ή μήπως την αιώνια χιτάρα “Road to Hell”. Βασικά δεν υπάρχει καν απλά καλό κομμάτι στο δίσκο, όλα είναι από 10 και πάνω (οκ, υπερβάλλω αλλά δεν πειράζει).

“Blackwater Park” (OPETH)

Εκεί γύρω στο 2001 το Metal Hammer πρόσφερε μαζί με 12μηνη συνδρομή και 2 CD δώρο με επιλογή από μία μικρή λίστα. Ένα από αυτά ήταν και το “Blackwater Park”, το οποίο όταν το άκουσα πρώτη φορά πάγωσα από την απογοήτευση. Ο λόγος ήταν τα πάρα πολλά ντεθ μέταλ σημεία. Όχι ότι είχα πρόβλημα με το death, ήδη άκουγα αρκετό από αυτό, αλλά ήθελα το ντεθ να είναι ΝΤΕΘ και το ατμοσφαιρικό να είναι ΜΕΛΩΔΙΑ.

Εντάξει όμως, ευτυχώς έπεισα τον εαυτό μου να το βάλει και 2η φορά και όλα πήραν τον δρόμο τους. Αυτό το “Bleak”…

“Californication” (RED HOT CHILLI PEPPERS)

Πέρα από το όποιο συναισθηματικό δέσιμο (λύκειο, εφηβικοί έρωτες κτλ), νιώθω ότι πραγματικά πρόκειται για μια απίστευτη συλλογή feelgood κομματιών ενίοτε και με βιτριολικό χιούμορ.

“Deeper Kind Of Slumber” (TIAMAT)

Μουσικά μπλέκει άψογα γκοθιές και 70s, πηγαίνοντας από το instant hit “Cold Seed” στο ψυχεδελικό “Alteration x10” και διαμέσου ενός “The Desolate One” καταλήγει στο υπέροχα μελαγχολικό “Phantasma De Luxe”.

Στιχουργικά, καταγράφει τα ναρκωτικά και τις παραισθήσεις/παρενέργειες τόσο ψυχρά που μετατρέπεται σχεδόν σε ατόφιο τρόμο.

“Empires” (VNV NATION)

Ήταν λίγο περίεργο παιδί ομολογουμένως ο συμφοιτητής μου ο Νικόλας, αλλά να είναι καλά όπου βρίσκεται μια και με «έμπασε» στα του EBM/darkwave etc. Το “Empires” κατέληξε να είναι από τα πιο πολυακουσμένα άλμπουμ μου, μιας και αποτελούσε στάνταρ επιλογή όταν επιστρέφαμε με κολλητό σπίτι του λιώμα τα χαράματα. Και δώστου χορό στα Underworld/Second Skin όταν έβαζε κάνα “Legion” ή “Darkangel” ο Φακίνος…

“Final Frontier, The” (IRON MAIDEN)

Όπως έλεγα σε @RiderToUtopia προχτες, το connection που έκανα από το πουθενά με αυτό το άλμπουμ ήταν κάτι που δεν περίμενα. Highlight το “When The Wild Wind Blows” να παίζει κάποιο χάραμα, λίγα χρόνια μετά, στο ηρωικό Helios Rock Bar στην Ίο.

“Gypsy Punks” (GOGOL BORDELLO)

Χάρη Καραολίδη να είσαι καλά. Για μερικά χρόνια παίζει να μην περνούσε ημέρα που να αμελούσα να βάλω κάποιο κομμάτι της παλαβής παρέας του Eugene Hutz (τότε που είχανε και τον σωστό τον βιολιστή). How many final frontiers we gonna mount with maybe no victory laps? Undestructable!!

“Here Come The Waterworks” (BIG BUSINESS)

Οι BIG BIZ μετά το αλήτικο “Head for the Shallow” ωρίμασαν και έγραψαν heavy rock κομματάρες με αυθεντικό Seattle πνεύμα, όπως κανένας δεν είχε καταφέρει για πολλά, πολλά χρόνια μέχρι τότε.

“Imrama” (PRIMORDIAL)

Ένας δίσκος (σχεδόν) 10αρι που (σχεδόν) κανείς δε θα αναφέρει όταν μιλάει για τη συγκεκριμένη μπάντα. Και όμως αν το pagan metal είχε ποτέ νόημα, αυτό είναι τα 10 κομμάτια του “Imrama”. To the ends of the earth my comrades!

“Judgement” (ANATHEMA)

To πιο «περίεργο» άλμπουμ των Βρετανών κουβαλάει μια ζεστή 70s αύρα που μπορεί να αρχικά να ξένιζε τον οπαδό των “Eternity”/“Alternative” όμως γρήγορα αφήνει το στίγμα της. Παρότι φέρει και αυτό τόνους μελαγχολίας μέσα του, έχει διάσπαρτες, κρυμμένες αχτίδες αισιοδοξίας κλείνοντας γλυκόπικρα τη δεκαετία.

“King For A Day, Fool For A Lifetime” (FAITH NO MORE)

Απ’ ότι είδα το βάλατε οι περισσότεροι, απλά να πω ότι πέρα από την αδιανόητη αλληλουχία κομματιών όπου ένα chill-out “Evidence” μπορεί και ακολουθείται από ένα σκισμένο “Gentle Art…” σα να μην τρέχει τίποτα, το “Just a Man” παίζει να είναι το απόλυτο κλείσιμο δίσκου ever.

“Light at the End Of The World, The” (MY DYING BRIDE)

Η επιστροφή των MDB στα doom/death μονοπάτια ήταν θριαμβευτική. Αφού νομίζω ότι αν αυτό το νέο τηλεσκόπιο που λένε τα παιδιά στο Ειδήσεις από τον Κόσμο ζουμάρει κάποια στιγμή για τα καλά σε μια μαύρη τρύπα, επάνω στην είσοδό της θα γράφει “She is the Dark”. Ειδική μνεία και στο καθηλωτικά υπνωτικό (ή υπνωτικά καθηλωτικό) “Into the Lake of Ghosts”.

“Mandylion” (THE GATHERING)

H πρώτη απόπειρα των Ολλανδών με το ΘΕΙΟ ΠΛΑΣΜΑ στο μικρόφωνο, μας έδωσε ένα ατμοσφαιρικό metal γεμάτο λυρισμό που όμοιό του κανείς δεν σκεφτεί να παίξει το ’95. More than anything I wanna fly in strange machines…

“Nephilim, The” (FIELDS OF THE NEPHILIM)

Όλος ο δίσκος, παρότι φοράει έναν υποβλητικό goth μανδύα, εν τέλει είναι η επιτομή του occult rock πολύ πριν την εφεύρεση του όρου και με πολύ μεγαλύτερη σοβαρότητα και σπουδή σε σχέση με την πλειοψηφία των 00s/10s σχημάτων που μας ζάλισαν με τον δήθεν μυστικισμό τους. Και το “Last Exit for the Lost” με φέρνει σε trance mode κάθε μα κάθε φορά που το ακούω.

“Oceanic” (ISIS)

Τιμημένα early 00s, με τις ατρόμητες προσμίξεις σας, δώσατε δίσκους σαν κι αυτόν που κάνανε τη γη να χάνεται κάτω από τα πόδια μας. Κι αν σε εκείνο το ιστορικό live του 2005 κατά βάση παίξανε σχεδόν όλο το “Panopticon”, οι στιγμές στο “Carry” και το κλείσιμο με το “The Beginning and the End” ήταν χρονομηχανή για τότε που η γη ήταν έρημη και ασχημάτιστη· ήταν σκοτάδι πάνω από την άβυσσο…

“Prince Of The Poverty Line” (SKYCLAD)

Το Πανεπιστήμιο του Δρόμου που σκάρωσαν οι Ramsey/English μαζί με τον Walkyier (και στη πορεία μάζεψε κι άλλους εκλεκτούς «καθηγητές») έδωσε το 1994 μερικές από τις καλύτερες διαλέξεις του.

“Quaternity” (SABBATH ASSEMBLY)

Οι συγκεκριμένοι ακόλουθοι της Process Church of the Final Judgment (τρέχα γύρευε) εμπίπτουν στις εξαιρέσεις της occult rock παπαρολογίας που υπονόησα παραπάνω. Το “Quaternity” δεν είναι σε καμία περίπτωση instant-hook δίσκος αλλά αν μπει κανείς στη «φάση» του είναι αρκούντως εθιστικό.

“Ride The Lightning” (METALLICA)

Αν και τελειοποίησαν τη συγκεκριμένη προσέγγιση στο “Master…”, ο συνδυασμός μεγαλύτερης τραχύτητας και σκοτεινής ατμόσφαιρας φέρνει την αστραπή στη κορυφή της προσωπικής λίστας μου (ΟΚ, παίζει ντέρμπι με το “Justice…” και κάπου χώνεται και το “Black…” για αρχαίους συναισθηματικούς λόγους). Cliff-αρε είσαι τεράστιος!

“Symbol of Life” (PARADISE LOST)

Κάπου έπρεπε να χώσω και τους LOST, τα υπόλοιπα υποψήφια γράμματα ήταν πιασμένα, οπότε “Symbol…” και άντε γεια, άλλωστε για την εποχή του ήταν (σχεδόν) μία τελειότητα. Πέρα από τα πολυσυζητημένα “Pray Nightfall”, “No Celebration” κτλ, τα χιτάκια “Erased”, “Self-Obsessed” είναι «ένοχες» απολαύσεις.

“Theli” (THERION)

Δίσκος που ξεκινάει με τέτοιο κομμάτι σαν το “To Mega Therion” είναι καθορισμένος από τη μοίρα να στέκει ως ανυπέρβλητο μνημείο στο διηνεκές.

“Unknown Pleasures” (JOY DIVISION)

Α ρε Ian, τι δαίμονες κουβαλούσες στο κεφάλι σου… Πάλι καλά που άντεξες για μερικά χρόνια και μαζί με τους υπόλοιπους τους μετατρέψατε σε μουσική και στίχους. Got the spirit, lose the feeling…

“Vulgar Display Of Power” (PANTERA)

Καλό το “Cowboys…”, δε λέω, επαναστατικό σχεδόν, αλλά οι metal/hard rock επιρροές που διατηρούσε ακόμα σε μεγάλο βαθμό κάπου κρατούσαν τους τεξανούς από το να ολοκληρώσουν το μετασχηματισμό τους σε αυτό το μεταλλο-hardcore του δρόμου στο οποίο υπήρξαν κυρίαρχοι για τα επόμενα χρόνια. “Fucking Hostile” και Μπιν Λάντεν γαμιέσαι!

“Wish You Were Here” (PINK FLOYD)

Είμαι από αυτούς που τους αρέσουν όλες οι περίοδοι των FLOYD, ωστόσο στο “Wish…” είναι που βρίσκω το απόλυτο σημείο ταύτισης, με ένα απίστευτο κομμάτι αποχαιρετισμού στον άλλοτε συνοδοιπόρο τους σπασμένο στα 2 και ενδιάμεσα τρία υπέροχα μουσικά δοκίμια για την απώλεια και την αλλοτρίωση. Και πόσο σπάνιο να γράφει κάνεις κάτι τόσο απλοϊκό και συνάμα τόσο μεστό σαν το ομώνυμο…

Χ

Σόρι, αλλά δεν…

Είπα να κάνω καμιά κλεψιά a la Arsene @Lupin και να βάλω “XIII Floor Party” αλλά όχι, άλλωστε εδώ οι ΤΡΥΠΕΣ είναι ένα βήμα πριν το να γίνουν η υπερβατική μπάντα που τελικά κατέληξαν να είναι.

“You’re Nothing” (ICEAGE)

Δεν ξέρω αν γενικά έχουν ξεχαστεί οι ICEAGE, αλλά τότε που βγήκε αυτός ο δίσκος, βήμα μπροστά σε σχέση με το ντεμπούτο, ήταν μια απαραίτητη ένεση για το (post) punk αλλά και γενικότερα για το ροκ των υπογείων. Δεν ήταν ό,τι πιο σύνηθες να βγαίνει μια μπάντα πιτσιρικάδων, που να έχει τέτοια ενέργεια συνδυασμένη με μουσική άποψη. Νιώθω ότι θα μπορούσαν να έχουν κάνει καλύτερα πράγματα στη συνέχεια αλλά σε κάθε περίπτωση το “You’re Nothing” ήταν όλα αυτά που έπρεπε να είναι.

“Zoon” (THE NEFILIM)

Μεγάλη επιστροφή και κερδισμένο στοίχημα από τον McCoy, το κράμα goth/industrial/deathrash που διάλεξε να κάνει θα μπορούσε να βγει άνετα αχταρμάς και τελικά όχι απλά είχε νόημα αλλά έγινε και σημείο αναφοράς των ωσμώσεων που συνέβησαν στα 90s.

15 Likes

το Ζοοn ήταν η 2η επιλογή και για εμένα, χαίρομαι που το βλέπω σε παραπάνω από μια λίστα -και όχι από ότι καταλαβαίνω από τα γραφόμενα, λόγω δυσκολίας με το γράμμα ‘‘Ζ’’. Απίθανος δίσκος από όπου και να τον πιάσεις.

2 Likes

Παρά πολύ καλό thread.

Ad Astra - Spiritual Beggars

Black Gives Way to Blue - Alice in Chains

Catch Without Arms - Dredg

Dead End Kings - Katatonia

Empath - Devin Townsend

Frances The Mute - The Mars Volta

Glow On - Turnstile

Hushed And Grim - Mastodon

Icon - Paradise Lost

Jane Doe - Converge

Kollapse - Breach

Laterals - Tool

Monotheist - Celtic Frost

Nothing - Meshuggah

Oceanic - Isis

Pelagial - The Ocean

Queen Of Time - Amorphis

Remedy Lane - Pain of Salvation

Sound Awake - Karnivool

Through Silver And Blood - Neurosis

Um - Ne Obliviscaris

Vertikal - Cult of Luna

Written in Waters - Ved Buens Ende

Yellow & Green - Baroness

Zoon - The Nephilim

9 Likes

Με το Ζ θα βάλω αύριο δίσκο από πασίγνωστο συγκρότημα. Είναι πανεύκολο, γιατί ψάχνετε να βρείτε εξεζητημένους δίσκους από άγνωστες μπάντες δεν καταλαβαίνω.

Για τους Nephilim λες;
Γιατί είναι και μια ποπ μπάντα οι u2. :stuck_out_tongue:

Ναι τους U2 και το Zooropa εννοούσα !!!

1 Like

Μεγάλε, με κάνεις να ξεσκάσω λίγο από τα πανεπιστημιακά συμπλέγματα. Είσαι ωραίος. Για να δούμε, λοιπόν…

Guns N’ Roses - “Appetite for Destruction”: Τι ακριβώς να πω; Έκρηξη. Αδρεναλίνη. Επικινδυνότητα. Πρέπει να παίζεις μπάσκετ ενώ παίζει, για να το νιώσεις στο έπακρο.
ΠΡΟΣΟΧΗ: Οι επίδοξοι ποδηλάτες με ΠΛΗΡΗ ευθύνη να το ακούνε, ενώ ανοίγουν ατμόσφαιρες σε κατηφόρες.

Scorpions - “Blackout”: Ο πιο σκληρός ροκάδικος δίσκος της δεκαετίας του ‘80. Με άξιο έπαινο σ’ αυτό το τσακάλι στην παραγωγή. Στη διαπασών, παρακαλώ, το riff του ομότιτλου, χωρίς πολλές κουβέντες, για πάντα.

Beastmilk - “Climax”: Ρεφρενάρες, στιχάρες, χορευτικότητα και “death reflects us in its mirror, reaching up to us and we 're tranformed into burning stars”.

Νevermore - “Dreaming Neon Black”: Ο πιο φορτισμένος τους δίσκος. Ο πιο ultra σε θέμα παραγωγής. Το πιο gothic power metal ομότιτλο μιας εποχής που κανείς δε θα το ξαναέγραφε.

Alcest - “Ecailles de Lune”: Θα το άφηνα εδώ και μόνο για το “Sur L’ Ocean Couleur de Fer”, που είναι από τις πιο μαγευτικές νυχτοθαλλασινές συνθέσεις, αλλά είναι και όλος ο υπόλοιπος δίσκος, που black metalιάζει και ισορροπείται.

Blind Guardian - “Follow the Blind”: Πως είναι όταν μπαίνεις σ’ ένα ξυλουργείο, από 'κεινα τα παλιά (γιατί έχει και καινούρια θα με πείτε…) και μυρίζεις το πριονίδι και το ξύλο διασκορπισμένο… ε, έτσι είναι και αυτός ο δίσκος με αυτές τις ξυραφένιες κιθάρες και το uber alles τευτονικό ύφος. Τέλος. Και ας αγαπάμε περισσότερο τους τρεις επόμενους δίσκους.

Hammerfall - “Glory to the Brave”: Και ο κλήρος πέφτει στο γενναίο. Έτσι πάει, έτσι γράφει η ιστορία, έτσι έκαναν και αυτοί οι Σουηδοί. Έγραψαν σε ανεβασμένες ταχύτητες, σε μελωδικές συντεταγμένες, έχοντας για οδηγό τον αστερισμό του Αποσπερίτη που έδωσε λάμψη στο σφυρί τους.

Savatage - “Hall of the Mountain King”: Ο Καλύτερος Με Διαφορά και Ο Μόνος, Ο Απόλυτος, Ο Καθαρόαιμος power metal δίσκος.

Fates Warning - “Inside Out”: Δίσκος που δεν υπάγεται πουθενά. Δίσκος που έχει αειθαλή άσματα. Δίσκος που δεν αναμετρήθηκε με μόδες. Δίσκος που αμφισβήτησε την εξέλιξη του progressive. Δίσκος που διέπεται από λυρικότητα. Δίσκος που έχει όλα όσα χρειάζεται για να μνημονεύεται καρδιακώς.

Wisdom - “Judas”: Το '11, που λέτε, το power metal τελείωνε, κάπως. Και βγαίνει αυτό το απόσταγμα της των Hammerfall σχολής. Και τρώω κόλλημα. Και το τραγούδαγα μερόνυχτα. Μετά σταμάτησα. Και κάπου κάπου το αναπολώ.

Metallica - “Kill 'em All”: Είναι το μόνο που μου έρχεται και το μόνο για το οποίο σηκώνω κουβέντα, λόγω του speed χαρακτήρα και της εξαιρετικής παραγωγής.

Lumiere - “Lumiere”: Το πιάνο μπροστά, η έμπνευση ενυπάρχουσα, τα φωνητικά ανούσια για το παρόν εγχείρημα και η θάλασσα των εικόνων που σχηματίζονται, μία πραγματική άβυσσος.

No Clear Mind - “Mets”: Τεράστια αγάπη ο συγκεκριμένος δίσκος και το έχω αναφέρει ξανά και ξανά, ουκ ολίγες φορές. Είναι όλοι τους ένας κι ένας και είναι και το πως διαχειρίζονται τα πράγματα, πόσο μάλλον τον ήχο τους.

Candlemass - “Nightfall”: “Sunrise I greet you, the beauty of your light, so warm and tender was never the night, In tears I see you, the last time it will be, so give me your blessing, I’ll meet my destiny”. Δε χρειάζονται άλλα. Τέλος.

Nightwish - “Oceanborn”: Λίγο από αυτό το βαζάκι, λίγο από εκείνο, λίγη και από τούτη τη σκόνη και ωπ… Γκάζι, φινέτσα, όπερα και γενικά power metal λίγο πριν ενηλικιωθούν μουσικά.

Queensryche - “Promised Land”: Αν και θα έπρεπε να βάλω το “Perfect Symmetry” χωρίς πολλά πολλά, εντούτοις θα τηρήσω τον κανόνα του ενός δίσκου από την κάθε μπάντα και θα βάλω αυτό το διαμάντι. Τα 'χουμε πει τόσες πολλές φορές, τα 'χουνε γράψει άλλοι “συντοπίτες” από 'δω μέσα πολύ καλύτερα από ό,τι θα έκανα αυτή τη στιγμή, οπότε βάζω τη σφραγίδα της αναφοράς του και το κλείνω εδώ.

Gravitysays_i - “Quantum Unknown”: Τι μπορεί να σου δημιουργήσει ο σαντούριος ήχος… μια γλυκιά επιθυμία για μία νησιώτικη αύρα υπό την έγχορδη αιγίδα της δημιουργικής διάθεσης για φοβερά πράγματα.

Μάνος Χατζιδάκις - “Reflections”: Όσα χρόνια και να περάσουν, κάποια άσματα θα μοιάζουν αιωνίως διαχρονικά και σύγχρονα ως προς τη σύλληψη και την αναγκαία λειτουργικότητά τους, πάντα στο παρόν και το εκάστοτε επερχόμενο παρόν.

Iron Maiden - “Somewhere in Time”: Ανεξίτηλο, αιώνιο, οπαδικό, επικό και όχι επειδή είναι Iron Maiden, αλλά επειδή το έφταιξαν οι Iron Maiden και δε θα μπορούσε να το φτιάξει κάποιος άλλος. Η πιο AOR ατμόσφαιρα σε heavy metal δίσκο που κάνει το ποδήλατό σου να ίπταται, όπου κι αν βρίσκεσαι. Και να φωνάζεις απάνω στη σέλα: ΩΩΩ ΩΩΩΩΩ ΩΩΩ ΩΩΩΩΩ…

Thorns - “THORNS”: Το Καθαρόαιμο. Η Αρχή. Η Μέση. Και το Τέλος. Η βάση όλων.

Electric Litany - “Under A Common Sky”: Κοιτάξτε… η σχέση που δημιουργείται με τη συγκεκριμένη μπάντα δεν είναι ελαχίστης σημασίας. Το τι κάνουν μουσικά, μπορεί να αποκαλυφθεί στα live τους και μάλιστα σε κλειστό χώρο. Ο δε συγκεκριμένος δίσκος αποπνέει έναν ερωτισμό με μία πολύ συγκεκριμένη ιδιαιτερότητα. Ο @Kostas_L θα μπορούσε να συνεχίσει τα υπόλοιπα…

Hurula - “Vi Är Människorna Våra Föräldrar Varnade Oss För”: Δεν υπάρχει περίπτωση να περνάνε τα χρόνια και να μη συνεχίσω να μνημονεύω αυτό το ανεπανάληπτο ντεμπούτο και να σταματήσω να σας πρίζω. “Stockholm Brinner” μέχρι να μη δύσει ποτέ ο ήλιος.

Opeth - “Watershed”: Το να ξαναγυρίσει έστω και σε αυτόν τον τρομερό δίσκο είναι δώρο άδωρο. Αλλά το να τον ερμηνεύει ζωντανά και με τον σωστό drummer, δηλαδή τον Axenrot, είναι το δίκαιο που καλείται να γίνει και στην πράξη. Να ακούγονται αυτά τα riffs και το “Burden” να μην τελειώνει ποτέ.

Fates Warning - “X”: Κάποια στιγμή θα γινόταν (Για να μάθεις ρε αλήτη να κάνεις τέτοια μουσικά παιχνίδια { :heart:}). Μία μπάντα θα επέστρεφε. Και τώρα πρέπει να πω “οι κανόνες είναι για να τους σπάμε”;. Ο δίσκος αυτός με δυσκόλευε, αλλά κάθε φορά που τελείωνε με το “Wish”, όλα άλλαζαν. Τίποτα δεν έχει αλλάξει.

MONO - “You Are There”: Και μόνο για το εξώφυλλο θα επέλεγα τον συγκεκριμένο δίσκο, αφού η απεικόνισή του φέρνει στο νου εικόνες από τα έργα του Μιγιαζάκι. Από ‘κει και πέρα, αν σ’ αρέσει το post rock και τα πεντάλια των MONO, είναι αδύνατον να πεις “όχι” σ’ αυτό το δημιούργημά τους, έστω κι αν δεν είναι το καλύτερό τους.

Liraz - “Zan”: Δε μ’ ερχόταν τίποτα άλλο εκτός από αυτόν το δίσκο. Μα τίποτα, όμως. Μόνο αυτό. Ανατολή, ολίγη pop διάθεση, βιωματικοί στίχοι μιας παράδοσης κι ενός πολιτισμού που θέλει ν’ ανασαίνει, αλλά και που παίρνει θάρρος από τη γυναικεία όψη και η καλύτερη μπαλάντα που γράφτηκε από δίσκους του σήμερα, με μία αύρα λεπτή από το παρελθόν.

@Leper_Jesus με το καλό να επιστρέψεις στο σπιτάκι σου, δηλαδή στ’ αγαπημένα σου πρόσωπα. Και δε θα σε πω σιδερένιος. Θα σε πω “άντε και εσταυρωμένος”. Ο πρώτος θα μείνει μόνιμα κάτω, ενώ ο δεύτερος ή που θ’ αναληφθεί ή που θ’ αναστηθεί. Να προσέχεις.

14 Likes

Λατρεύω ψυχαναγκασμούς κα λίστες.
Μισώ τον κανόνα 4 (αναγκάζομαι και δεν συμπεριλαμβάνω τα 2 αγαπημένα μου άλμπουμ έβερ).

Την ποστάρω χωρίς τρελή σκέψη, εκτός από 2-3 γράμματα. Αλλά είναι όλα πολύ αγαπημένα άλμπουμ.

Without further ado…

American Beauty - Grateful Dead (1970)
Ό,τι λέει ο τίτλος. Μειωμένη ψυχεδέλεια, more song oriented, υπέροχες μελωδίες, πολλές ακουστικές κιθάρες. Ένα από τα κορυφαία άλμπουμ του 1970 (όπως και το Workingman’s Dead).

Born Under a Bad sign - Albert King (1967)
Every song’ s a classic.Τον έχουν διασκευάσει και οι πέτρες. Και συνοδεύεται από Booker T and the MG’s, μία από τις 5-10 σημαντικότερες μπάντες έβερ (IMHO).

Calling Card - Rory Gallagher (1976)
Προτιμώ τον Rory σε κουαρτέτο. Όλοι τον ξέρετε. Τοπ-10 δίσκος.

Decoration Day - Drive-By Truckers (2003)
Πώς ακολουθείς έναν αριστουργηματικό δίσκο και το break through σου (Southern Rock Opera)? Προσλαμβάνεις τον Jason Isbell sσαν τρίτο κιθαρίστα και δίνεις άλλον ένα αψεγάδιαστο δίσκο. Από τα αριστουργήματα των 00’s (alt/ country/ hard rock).

Electric Ladyland - The Jimi Hendrix Experience (1968)
Jimi Hendrix = 4 δίσκοι σταθμοί. Αυτός είναι ο ένας (απίστευτη παραγωγή).

Fire and Water - Free (1970)
Cool, laid back, bluesy hard rock. Με τον θεό Kossoff στην κιθάρα και τον θεό Rodgers στην φωνή.

Green River - Creedence Clearwater Revival (1969)
Πόσο ταλέντο? Σε 4-5 χρόνια, έβγαλε τόσα κλασικά τραγούδια. Είτε έπαιζαν blues, rock ‘n’ roll, country, τα hits έπεφταν βροχή.

Highway to Hell - AC/DC (1979)
Έχει 2 από τα αγαπημένα μου deep cuts (Touch Too Much, Walk All Over You). Και σπέρνει όλο.

Into the Great Wide Open - Tom Petty (1991)
Αδικείται ανάμεσα στα αριστουργήματα που βγήκαν πριν και μετά αλλά είναι ένας εξίσου καλός δίσκος. Learning to Fly καλύτερο τραγούδι έβερ.

John Barleycorn Must Die - Traffic (1970)
Δισκάρα. Rock, blues, soul, latin, jazz, ένα απίστευτο χαρμάνι.
Και bonus, ένα από τα πιο όμορφα folk τραγούδια έβερ, το ομώνυμο τραγούδι με την κολλητική μελωδία.

King of the Road - Fu Manchu (2000)
To αγαπημένο μου Fu Manchu. Κομματάρες, attitude, βρώμικες heavy και fuzzy κιθάρες, attitude, punk feeling, attitude.

Lochloosa - JJ Grey & Mofro (2004)
Αν το ακούσεις και δεν θελήσεις να βρεθείς στην Λοκλούζα της Φλόριντα, κάτι δεν πάει καλά με την παρτη σου. Southern soul, blues rock, funk πάρτυ. Κρίμα που δεν βλέπουμε τέτοιες μπάντες στα μέρη μας.

Mirage - Camel (1974)
Ένα από τα αγαπημένα μου lineups, με απίστευτες συνθέσεις, μελωδίες που σου σκίζουν την καρδιά, έντονη βρετανίλα. Top-10 δίσκος.

No Depression - Uncle Tupelo (1990)
Πριν oi Jay Farrar και Jeff Tweedy γνωρίσουν την αναγνώριση του alternative κοινού σαν μελη των Son Volt και Wilco, συνυπήρχαν στους σημαντικότατους Uncle Tupelo. 4 δισκάρες σε 4 χρόνια. Το No Depression είχε country στοιχεία αλλά όπως τα περισσότερα ντεμπούτα της σκηνής, είχε πολύ έντονο punk feeling και ένταση.

Ogdens’ Nut Gone Flake - Small Faces (1968)

Steve Marriott είσαι ο θεός μας. Βρετανική ψυχεδελική pop/rock μπάντα, σε σημεία νιώθεις την μετάβαση από την ψυχεδέλεια στο prog rock. Πανέμορφο άλμπουμ.

Pronounced 'Lĕh-'nérd 'Skin-'nérd - Lynyrd Skynyrd (1973)
Τοπ-10 southern rock δίσκος. Αντικειμενικά μάλλον Τοπ-2.

The Quiet Zone / The Pleasure Dome - Van Der Graaf Generator (1977)
Έσπασα το κεφάλι μου αλλά μου ήρθε αυτή η δισκάρα στο μυαλό. Φανταστικό prog, οι VDGG προσθέτουν ακόμα ένα κλασικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους.

Rust in Peace - Megadeth (1990)
Top-3 metal album για μένα. Καλύτερες μέταλ κιθάρες.

Sticky Fingers - The Rolling Stones (1971)
Είναι τόσο κλασσικό που δεν μπορώ να πω πολλά. Τοπ-5 records.

Tommy - The Who (1969)
Βλέπε από πάνω. Τοπ-10 records.

Uncle Charlie and His Dog Teddy - The Nitty Gritty Dirt Band (1970)
Εκπληκτική μπάντα. Country rock θα την λέγαμε…? Κάτι τέτοιο. Αλλά είναι και ελλιπές. Αν σ’ αρέσουν οι Grateful Dead πχ, δεν είναι πολύ μακριά αλλά έχουν και bluegrass στοιχεία κτλ. Ακουστικές κιθάρες, μπάντζο, μαντολίνο, όμορφες φωνητικές αρμονίες, μελωδιάρες. Δισκάρα.

VS - Pearl Jam (1993)
Το αγαπημένο μου Pearl Jam (μάλλον), ούτε μισή περιττή νότα. Σίγουρα top-10 90’s δίσκος.

The Whippoorwill - Blackberry Smoke (2012)
Σε έναν σχεδόν νεκρό ήχο (southern rock), βγαίνει ένα αριστούργημα. Eκπληκτικά τραγούδια, φοβερές ιδέες, ποικιλία. Η κορυφαία μπάντα του ήχου σήμερα. Αγαπημένος δίσκος 15ετίας.

XOXO - The Jayhawks (2020)
Σπουδαία alt/ country/ rock μπάντα που το’ χει ακόμα.

Young, Gifted and Black - Aretha Franklin (1972)
Τέλη 60’s-αρχές 70’s παίχτηκε η καλύτερη soul και η Aretha ήταν στην κορυφή του ήχου, so… Αυτό είναι από τα καλύτερά της.

Zuma - Neil Young (1975)
Mόνο αριστουργήματα στα 70’s. Άλλο ένα classic.

15 Likes

Για λεγε και ποιοι ειναι οι δυο που δεν εβαλες!

Night Prowler ισως το καλυτερο deep cut του Highway To Hell για μενα…

4 Likes