Όταν είσαι στο νοσοκομείο (ευτυχώς όλα καλά τώρα) για μέρες και δεν μπορείς ούτε να διαβάσεις, ούτε ν’ ακούσεις μουσική γιατί πρέπει να είσαι 100% εκεί, τότε (όταν τα πρώτα, σοβαρά άγχη έχουν περάσει) αρχίζεις να σκαρφίζεσαι διάφορα μουσικοπαιχνίδια στο μυαλό σου για να περάσει η ώρα. Κι αφού έχεις φτιάξει τις φανταστικές σου λίστες με αγαπημένα συγκροτήματα, albums, ντεμπούτα και πάει λέγοντας, προσπαθείς να το κάνεις όλο και πιο «δύσκολο» μπας και περάσουν δημιουργικά οι ατελείωτες ώρες αναμονής.
Ιδού, λοιπόν. Φτιάξτε τη δική σας αλφαβήτα με τίτλους αγαπημένων albums. Κανόνες:
- Ένα album από κάθε συγκρότημα. Μη μου αραδιάσετε εκεί τη μισή δισκογραφία Maiden για να ξεμπερδέψετε με 15 γράμματα μεμιάς.
- Δεχόμαστε μόνο full-lengths, όχι live, συλλογές, demo, EPs κλπ.
- Αποφύγετε albums που ξεκινάνε με the ή a, παρ’ όλα αυτά εάν βάλετε θα προσμετρηθούν στο αρχικό γράμμα της λέξης που ακολουθεί.
- Αποφύγετε και τα ομώνυμα albums συγκροτημάτων, γιατί μετά γίνεται πολύ εύκολο.
- Πάρτε τον χρόνο σας. Όχι κατευθείαν google, αναζήτηση στον σκληρό ή στη δισκοθήκη. Θέλουμε να ζοριστεί λίγο το μυαλό, να ψάχνει λέξεις που ξεκινάνε από y, x ή z, να αραδιάζει δισκογραφίες ή να θυμάται ξεχασμένα albums μέχρι να φτάσει εκεί που θέλει.
- Το κυριότερο: θέλουμε ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ albums. Όχι, «α, μου ‘ρθε στο μυαλό, δεν το έχω ακούσει καν, το βάζω». Θέλουμε να δημιουργηθεί μία μουσική αλφαβήτα που να εκφράζει το ιδιαίτερο γούστο του κάθε user.
- ΑΛΛΑ: μην το πάτε και στο άλλο άκρο ν’ αμφιταλαντεύεστε αν στο s πρέπει να μπει το “Symbol of salvation” ή το “Seasons in the abyss”. Δεχόμαστε ΟΠΟΙΑΔΗΠΟΤΕ δισκάρα σας έχει σημαδέψει/προτείνετε ανεπιφύλακτα, και ιδιαίτερα αυτή που σας έρχεται στο νου αβίαστα.
- Ε, και γράφτε και τίποτα.
Ξεκινάω:
The Beatles “Abbey Road” (1969)
Πόσο ωραίο να ξεκινάει κάθε λίστα μ’ ένα τέτοιου είδους album. «Αιώνιος» δίσκος, το κύκνειο άσμα των Beatles που περιέχει δύο ατελείωτες τραγουδάρες του Harrison, δύο συνθέσεις του Lennon που επιβεβαιώνουν ότι αυτός έγραψε τα πιο «περίεργα» τραγούδια των Beatles που ξεχωρίζουν με τη μία, τις γνωστές νερόβραστες πιανο-μπαλάντες του McCartney, ένα (κλασικά) αδιάφορο κομμάτι του Ringo Starr, έναν obscure ύμνο που απορώ γιατί δεν έχει πάρει τις διαστάσεις που θα έπρεπε (“Because”) κι ένα 16-λεπτο medley που κατά έναν διεστραμμένο τρόπο ΒΓΑΖΕΙ ΝΟΗΜΑ. Ορχήστρες, σκοτάδι, groove, blues, μπαλάντες, πόσα πράγματα χώρεσαν (για άλλη μία φορά) εδώ μέσα; Μακάρι όλοι αυτοί που τους θεωρούν αδιάφορους έχοντας ακούσει ελάχιστα πράγματα από τη δισκογραφία τους (όπως έκανα κι εγώ μέχρι πριν λίγα χρόνια), να πάρουν την απόφαση να τους ακούσουν ολοκληρωμένα -άντε από το “Rubber soul” και μετά. Ένας καινούριος, πλούσιος κόσμος θ’ αποκαλυφθεί μπροστά τους.
Morbid Angel “Blessed are the sick” (1991)
Οι πρωτοδισκάκηδες θα προτείνουν “Altars of madness”, το “Covenant” είναι αυτό με την καθολικότερη αποδοχή, αλλά η αλήθεια βρίσκεται εδώ. Εδώ η ωμότητα κάνει λίγο πίσω για να βγει μπροστά μία μοχθηρία/διαστροφή/σαπίλα, εδώ η σατανική αισθητική δεν αναπαράγεται ούτε με comic-άδικους όρους (Dan Seagrave), ούτε με αμφιλεγόμενες cringe-ιές τύπου κεριά, φτερά και στιλέτα, αλλά με τον ίδιο τον σατανά σε μορφή Απόλλωνα/Ήλιο να ελκύει ψυχές μ’ έναν τρόπο που προσδίδει μονάχα ΟΜΟΡΦΙΑ, παρά φόβο, εδώ τα (αρκετά) μουσικά ιντερλούδια είναι αναπόσπαστα κομμάτια της δημιουργίας μίας εντεινόμενης μυστηριακής ατμόσφαιρας, εδώ υπάρχει ακόμα «κάτι» από τις πρώιμες ημέρες του “Abominations of desolation” που συνδυάζεται αρμονικά με το «αύριο» των πιο αργών ταχυτήτων, εδώ οι Azagthoth και Sandoval δημιουργούν το δικό τους death metal: απότομα κοψίματα, ανορθολογικά riffs, απροσδιορίστου φύσεως riffs κλπ. κλπ.
Crass “ Christ- the album” (1982)
Δεν είναι το ΕΝΔΕΙΚΤΙΚΟΤΕΡΟ punk album που θα έδινες ν’ ακούσει κάποιος. Δεν είναι καν το αντιπροσωπευτικότερο punk album των Crass (αυτός ο τίτλος πάει μάλλον στο “Stations of the crass”). Παρ’ όλα αυτά, προσωπικά για ‘μένα αποτελεί τη μεγαλύτερή μου αδυναμία σ’ αυτόν τον ήχο, και ο δίσκος που με έπεισε περισσότερο από κάθε άλλον (άντε, μαζί με το “Passion” των Catharsis) για τη δύναμη που έχει η μουσική (οι στίχοι, βασικά) στο ν’ αλλάζει συνειδήσεις, να διαμορφώνει ζωές. Τα πάντα καυτηριάζονται σ’ αυτό το «magnum opus» (με την έννοια της διάρκειας ηχογράφησης, της μορφής του διπλού δίσκου κλπ.) των Crass: η υποκρισία της οικογενειακής θαλπωρής, η αντικειμενοποίηση της γυναίκας, ο άκρατος καταναλωτισμός, η μοναξιά, οι πολεμικές διαθέσεις της χώρας τους, η απολίτικη φύση του oi!, η macho κουλτούρα της punk υποκουλτούρας κλπ. Οι ερμηνείες του Steve Ignorant είναι το Α και το Ω αυτής της μουσικής πρότασης: ειρωνικός, με τη χαρακτηριστική cockney προφορά, φτύνει στην κυριολεξία τους στίχους, αλλάζει διαρκώς διαθέσεις (π.χ. πόση τρυφεράδα βγάζει στη σχεδόν-gothic εισαγωγή του “Reality whitewash”; ) και σε προκαλεί να παρακολουθήσεις τον καταιγιστικό ειρμό της σκέψης του. Στα + του album ότι σαν δωράκι περιέχει και τη live κυκλοφορία “Well forked… but not dead”, οπότε κάποιος μπορεί να σχηματίσει και μία πολύ καλή εικόνα για τα παλιότερα τραγούδια του group, αλλά και για την εκρηκτική ατμόσφαιρα που δημιουργούνταν στις συναυλίες τους.
Nevermore “Dead heart in a dead world” (2000)
Ναι, ναι, γνωρίζω πως “Dreaming neon black” και “Politics of ecstasy”, αλλά εδώ έχουμε το “Black album” τους και τα πιασάρικα ακούσματα πάντα είναι γοητευτικότερα. Heavy metal της νέας χιλιετίας όπως θα έπρεπε ν’ ακούγεται: δηλαδή όσο extreme πρέπει, μοντέρνο και όχι old-school, γυαλισμένο αλλά όχι και σε σημείο ξεφτίλας, μην ξεχνώντας τη σημασία του να γράφεις και καμιά μπαλάντα, τεχνικό αλλά ποτέ βαρετό ή επιδεικτικό, με μία ΦΩΝΑΡΑ να στάζει συναίσθημα και οργή, με ευδιάκριτες γέφυρες, couplet και refrain που κάνουν το CD ευχάριστο άκουσμα ακόμα και για παλιοροκάδες γονείς στο αμάξι.
Anathema “Eternity” (1996)
Δεν ακούω μία για την «άγουρη» φωνή του Vinnie εδώ ή την κατεύθυνσή τους που είναι ακόμα άτολμη και μπαλατζάρει μεταξύ του 70’s rock/ατμόσφαιρας και των (όποιων) σκληρών καταλοίπων του doom παρελθόντος. Ρε, οι τύποι σου σκίζουν τα εσώψυχα πάλι με κάτι “Angelica”, “The beloved”, “Eternity (part I)”, “Suicide veil”, “Far away” και σταματάω εδώ γιατί ΑΝΕΤΑ μπορώ να τα γράψω όλα. Μοναδικοί, ξανά.
Cynic “Focus” (1993)
Εντάξει, album για το οποίο έχουν γραφτεί πολλά τόσα χρόνια, μιας και είχε λάβει μυθικές διαστάσεις ως δίσκος «μια κι έξω» που ήρθε, σόκαρε κι έφυγε (τουλάχιστον μέχρι το reunion). Δε χρειάζεται να γράψω κάτι πιστεύω.
Dead Congregation “Graves of the archangels” (2008)
Από τα album που απαντάνε αποστομωτικά στο ερώτημα: «μπορούν να βγουν τη σήμερον ημέρα δίσκοι που, χωρίς να κουβαλάνε ντε και καλά κάτι «ρηξικέλευθο» ή να επαναπροσδιορίζουν τον ήχο στον οποίον κινούνται, να σοκάρουν με την αδιαμφισβήτητη ποιότητά τους;». Δοκιμασμένα εργαλεία, αλλά οι Dead Congregation αποδεικνύονται ΜΑΣΤΟΡΕΣ στο να δημιουργούν καθηλωτικό death metal με αυτά. Οι «ορθόδοξες» (με την κυριολεκτική έννοια του όρου) επιρροές είναι απλά το κατιτίς παραπάνω που προσδίδει μία κατανυκτική ατμόσφαιρα (ιδίως στους «δυτικούς» ακροατές, υποθέτω) -σήμερα μπορεί ν’ ακούγονται ακόμα και cheesy έπειτα από τη μακροχρόνια επέλαση των εκκλησιαστικών ήχων σε κάθε παρακλάδι της extreme μουσικής. Η ουσία βρίσκεται, φυσικά, στα αλλεπάλληλα ποιοτικά riffs, στην πετυχημένη εναλλαγή γρήγορων και αργών σημείων, στις (κι όμως) ευκολομνημόνευτες συνθέσεις. Και φανταστείτε ότι το επόμενο είναι καλύτερο (!).
Lagwagon “Hoss” (1995)
Κάποιοι users εδώ μέσα έχουν δηλώσει παθολογική λατρεία με τη συγκεκριμένη (σχετικά άγνωστη, θα τολμήσω να πω, για το ξένο με το punk ακροατήριο) μπάντα, στο σημείο που κάποιοι ψάχνανε στο google «bands similar to Lagwagon» (ονόματα δε λέμε, υπολήψεις δε θίγουμε 
). Το “Hoss” αποτελεί τον κύριο λόγο που έπαθα πλάκα με την πάρτη τους: νομίζω πως εδώ ξεδιπλώνεται για πρώτη φορά η τόσο μελαγχολική πλευρά τους (“Sick”, “Weak”, “Shaving your head”, “Ride the snake” κλπ.). Η «χιουμοριστική» πλευρά παραμένει (“Razor burn”, “Violins”, “Sleep”), αλλά νομίζω ότι στο σύνολό του το “Hoss” είναι ένα σκοτεινό album (ακόμα και στιχουργικά). Περιττό να πούμε το οτιδήποτε για τις τεχνικές ικανότητες της μπάντας (για όλους: drummer, μπάσο και κιθάρες) που κάνουν πλάκα σ’ όλους όσους μιλάνε για «κουλούς μουσικούς» κλπ. (καλά, όχι ότι η έλλειψη τεχνικών ικανοτήτων είναι κάτι κακό απαραίτητα, αλλά λέμε τώρα).
Emperor “In the nightside eclipse” (1994)
Στο αιώνιο δίλημμα “In the nightside eclipse” ή “Anthems to the welkin at dusk”, δύσκολα μπορώ να δώσω απάντηση (αν και κατά καιρούς γέρνω προς το sophisticated black metal (όπως αυτάρεσκα (ή αυτοσαρκαστικά;) δήλωναν οι δημιουργοί του) του δεύτερου). Αυτό που εύκολα μπορώ να πω είναι ότι το συγκεκριμένο album μοιάζει με συλλογή best-of με την αλληλουχία κομματιών που έχει και ότι μάλλον θα βγάζει την ίδια αίσθηση μεγαλείου ακόμα κι αν παιχτεί με μπαγλαμά.
Suicidal Tendencies “Join the army” (1987)
Δεν είμαι ειδικός στο crossover, κι ούτε καν κατέχω ολόκληρη τη δισκογραφία του συγκροτήματος για να γνωρίζω το εκτόπισμα του συγκεκριμένου δίσκου. Αυτό που ξέρω είναι ότι το “Join the army” είναι ένα ΑΠΟΛΑΥΣΤΙΚΟΤΑΤΟ άκουσμα, με το πρώτο μισό ιδίως του δίσκου να είναι αψεγάδιαστο. Σχεδόν χορευτικό, πραγματικά στο μεταίχμιο μεταξύ hardcore και metal ώστε (υποθέτω) στα 80’s να cringe-αραν ισόποσα οι δύο «φυλές» στο άκουσμά του και με αδιαμφισβήτητους πρωταγωνιστές τον Rocky George (με τα τόσο χαρακτηριστικά και «τραγουδιστικά» leads του) και τον Mike Muir (με τη love or hate it χροιά του και την επιμονή του να «πατάει» πάνω στις νότες των κιθαριστικών riff).
Dodheimsgard “Kronet til konge” (1995)
Με δυσκόλεψε το k, μόνο αυτό και το “Kveldssanger” μου ΄ρθαν στο μυαλό από albums που πραγματικά γουστάρω. Τελικά επέλεξα αυτό γιατί το θεωρώ «ξεχασμένο» για δύο λόγους: πρώτον, γιατί οι DHG τελικά ήταν προορισμένοι για άλλα (πολύ μεγαλύτερα και διαφορετικά) πράγματα, και δεύτερον γιατί συγκρινόμενο με άλλα albums της σκηνής που να κινούνται στο ίδιο ύφος, ε, το “Kronet til konge” δεν έχει το εκτόπισμα που έχουν τα 5-6 albums που σου έρχονται πρώτα στο μυαλό όταν ακούς τη φράση «νορβηγικό 90’s black metal». Κατανοητό από τη μία, ψλο-άδικο από την άλλη γιατί έτσι χάνονται τραγουδάρες όπως το “Mournful, yet and forever”, ερμηνειάρες και συναισθηματικό riffing σαν αυτά του “Kuldeblest over evig isode”, mid-tempo έπη σαν το “En krig a seire”, και οι ΚΟΡΥΦΑΙΕΣ μπασογραμμές του Fenriz που είναι η μισή (και βάλε) μαγεία των περισσότερων κομματιών.
Arcturus “La masquerade infernale” (1997)
Επειδή και γι’ αυτό το album μάλλον έχουν γραφτεί πάρα πολλά, θα σημειώσω απλά τα εξής:
1.Υπήρχε ένα topic στο forum που λέγαμε για κορυφαίες «αλληλουχίες» κομματιών μέσα σε δίσκους ή κάπως έτσι. Ε, εδώ το σερί 1-5 (δηλαδή πάνω από το μισό album, ρε φίλε) ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ.
2.Η ερμηνεία του Hestnaes στο “The chaos path” εξαφανίζει όλους τους ρόλους που ερμηνεύει ο Garm στα υπόλοιπα τραγούδια.
3.Βασικά έχω τέτοια ψύχωση με τον τύπο που μπορώ ν’ ανεχτώ την ύπαρξη των Dimmu Borgir μόνο και μόνο για τα τελευταία λεπτά του “The insight and the catharsis”.
4.Τρομάζει κάποιος άλλος με το ομώνυμο instrumental ή είμαι ο μόνος; Λίγο αυτό το «ανάποδο» εφέ που ακούγεται σαν τα ηχεία να ρουφάνε τον αέρα μέσα τους, λίγο αυτός ο διάλογος «have you seen their faces?», «yes, they’re twisted…», δεν ξέρω, εγώ κάπως αρπάζομαι όταν τ’ ακούω.
Metallica “Master of puppets” (1986)
Ουδέν σχόλιο.
Nirvana “Nevermind” (1991)
Paradise Lost “One second” (1997)
Στους πραγματικά ΜΕΓΑΛΟΥΣ δίσκους, πάντα στη Β’ πλευρά θα υπάρχουν αυτά τα τραγούδια που βαθιά μέσα μας (ή και έξω μας, γιατί όχι;) τα βάζουμε πάνω από τις πασίγνωστες τραγουδάρες της Α’ πλευράς. Βλέπε “The god that failed”, “Lounge act”, “Harvester of sorrow” κλπ. κλπ. Ε, εδώ διαλέγεις “Disappear”, διαλέγεις “The sufferer”, διάλεξε και “Take me down”, βρε αδελφέ, αν είσαι τόσο σκληροπυρηνικός. Δεν παρεξηγούμε, κι ας υπάρχουν κάτι “Lydia”, “Mercy” κλπ. στην Α’ πλευρά.
NOFX “Punk in drublic” (1994)
Τη χρονιά που το pop/melodic punk έκανε το breakthrough του (βλέπε “Dookie”, “Smash”, “Stranger than fiction” κλπ. -πω, ρε φίλε, φανταστείτε να γράφαμε τότε σε κάνα Rocking και να έπρεπε να κάνουμε λίστες στο τέλος της χρονιάς), οι NOFX βάλανε κι αυτοί το λιθαράκι τους κυκλοφορώντας τον πιο γνωστό τους δίσκο (παρ’ όλο που εγώ προτιμώ το αμέσως προηγούμενό τους). Το “Punk in drublic” περιέχει την καλύτερη παραγωγή που έχω ακούσει μέχρι στιγμής σε punk δίσκο, περιέχει το καλύτερο μελωδικό punk κομμάτι που έχω ακούσει στη ζωή μου (“Linoleum”, φυσικά), περιέχει άλλες 3-4 κλασικές τραγουδάρες (“Leave it alone”, “Don’t call me white”, “Lori Meyers”), περιέχει κάποιες από τις πιο ξεκαρδιστικές/πανέξυπνες εμπνεύσεις των NOFX (“The Brews”, “Punk guy), γενικά αυτό το album ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΕΤΕ.
Queens of the Stone Age “Queens of the Stone Age” (1998)
Εδώ παραβίασα τον κανονισμό με τα ομώνυμα albums, αλλά πραγματικά όσο και να έστιψα το μυαλό μου δε μου ήρθε τίποτα που να ξεκινά από q. Και η αλήθεια είναι ότι και τα επόμενα albums των Queens of the Stone Age μ’ αρέσουν πολύ περισσότερο, αλλά η τριπλέτα “Regular John”-“Avon”-“If only” (πόσο εξεπλάγην όταν συνειδητοποίησα μετά από χρόοονια ότι το riff του είναι το “I wanna be your dog”) αρκεί για να χαρακτηρίσει κι αυτό το album τους κλασικό.
Slayer “Reign in blood” (1986)
Και σε σας το “Raining blood” ξεκινούσε με το τελευταίο riff του “Postmortem”;
Catharsis “Samsara” (1997)
Ας αδράξουμε για άλλη μια φορά την ευκαιρία και να δηλώσουμε ότι οι Catharsis (και συγκεκριμένα το κύκνειο άσμα τους, “Passion”) είναι ένα άκουσμα που θα συγκλονίσει όποιον έρθει για πρώτη φορά σ’ επαφή μαζί τους. Μπορεί π.χ. να παρατήσει τη δουλειά του την επόμενη μέρα (μη γελάτε, το κάνανε κάποιοι σαλεμένοι όταν τους είδαν στην ευρωπαϊκή περιοδεία πριν διαλύσουν). Το “Samsara” έρχεται δεύτερο (πρώτο χρονολογικά), αλλά όχι καταϊδρωμένο: πολύπλοκο, πολιτικοποιημένο, συναισθηματικό και πειραματικό hardcore (metalcore, βασικά, αλλά με διαφορετική έννοια από αυτήν που του δίνουμε εμείς σήμερα) με στίχους-ξυράφι ν’ αποδομούν οποιαδήποτε φιλική προδιάθεση για την (κυρίως θρησκευτική) εξουσία. Από τα λίγα συγκροτήματα που αξίζουν την έκφραση «η καλύτερη μπάντα που δεν έχεις ακούσει ακόμα».
System of a Down “Toxicity” (2001)
Το τελευταίο μεγάλο album που κυκλοφόρησε, μπορούμε να συμφωνήσουμε παρακαλώ σε αυτό; Ευχαριστώ.
Guns n’ Roses “Use your illusion I” (1991)
Θα μπορούσε να ήταν και το II, γενικά δεν τα ξεχωρίζω τόσο μέσα μου. Μάλλον γέρνω προς το πρώτο κυρίως για τα “Don’t cry” και “November rain”, για το σπανιόλικο outro-solo του “Double talkin ‘jive”, για την ερμηνεία του Alice Cooper στο “The garden”, για το ακουστικό, μελαγχολικό intro του “Dead horse” κλπ. κλπ. Βασικά νομίζω θα προτιμούσα ένα συνολικό album με 16 κομμάτια δικής μου επιλογής κι από τα δύο album, γιατί τώρα που το σκέφτομαι ίσως προτιμώ το II, αλλά βαριέμαι να το αλλάξω.
Katatonia “Viva emptiness” (2003)
Κοιτάχτε, εγώ προτιμώ τους Katatonia του “Brave murder day” και του “Discouraged ones”, ναι; Αυτό το μονότονο, ξεψυχισμένο, πραγματικά καταθλιπτικό (στα όρια της αυτοκτονίας) στυλ ελάχιστοι άλλοι κατάφεραν να το αποδώσουν τόσο σωστά. Παρ’ όλα αυτά, δεν μπορώ να μην παραδεχτώ ότι απολαμβάνω και το στυλ του “Last fair deal gone down” ή του “Viva emptiness”, πολύ πιο ανάλαφρο, λιγότερο σκοτεινό και θλιμμένο (αν είναι δυνατόν, δηλαδή, ε, σκεφτείτε για τι μνημεία κατήφειας μιλάμε για τα πρώτα τους album), αλλά full πιασάρικο και ενδιαφέρον στην τελική. Τα παλιά τα χρόνια θυμάμαι ότι κάποιος απ’ το forum είχε post-αρει vide-ακι στο Youtube που αυτός (ή κάποιος φίλος του; Δύο ήταν θυμάμαι) ερμήνευε το “Omerta” με ακουστικές κιθάρες. Που να θυμάμαι τώρα ποιος ήταν.
Ved Buens Ende “Written in waters” (1995)
Θα βγάλουν άραγε ποτέ το επόμενο;
Συνειδητοποιούμε ότι τους είδαμε live να παίζουν ΟΛΑ τα κομμάτια τους;
Το bootleg με τον Hestnaes το έχετε ακούσει;
X
Όταν λέμε τίποτα, τίποτα. Μόνο το “The X-factor” μου έρχεται στο μυαλό, αλλά δεν το έχω ακούσει.
Wipers “Youth of America” (1981)
Δεν είναι και “Over the edge”, αλλά γενικά η πρώτη τριάδα των Wipers δεν υπάρχει, ρε φίλε! Κακοηχογραφημένα (με την έννοια ότι δεν έχουν «γυαλισμένο» ήχο προφανώς…) albums, λιτά κι απέριττα, που όμως δεν μπορούν να κρύψουν το τεράστιο ταλέντο του Greg Sage να γράφει διαχρονικούς σκοτεινούς, μελαγχολικούς post-punk ύμνους που με τη σειρά τους θα εμπνεύσουν άλλες τόσες γνωστές, νεότερες μπάντες.
Z
Τίποτα κι εδώ! Κόλλησε ο εγκέφαλος λέμε.
