Έχουμε και ντέρμπι, η χαρμολύπη των Dawn Ray’d, δεν έχει καταλαγιάσει μέσα μου, σίγουρα κάτι θα ξεχνάω, επίσης πολύ καλό doom metal το 2006, μην κοιτάτε που δεν το αναφέρω, άργησα να νιώσω.
Πεντάδα, φουλ προβλέψιμη αλλά ναι 
Ακούστε Oroku.
Summary
1. Celtic Frost – Monotheist
Thus, said the Lord:
“I am Sabaoth.
Feel my holy wrath.
I am glorified.
I cannot be denied.
I am he who is.
Punishment for wickedness.
I am the one you dread.
You are as good as dead”.
Θυμάμαι ακόμα την πρώτη φορά που είδα το video clip του “A Dying God Coming Into Human Flesh”, το 2006, στο MTV. Ήταν η πρώτη φορά που ερχόμουν σε επαφή και με τους Celtic Frost, αλλά κυρίως με το black metal. Δεν περίμενα να ακούσω κάτι τέτοιο με βάση τις περιγραφές. Βασικά, δεν περίμενα να με κεντρίσουν στίχοι, ήμουν 13 ετών. Ένα χρόνο μετά, μπήκα πλήρως και με τα μπούνια στο ιδίωμα. 17 χρόνια μετά, θεωρώ το “Monotheist” ως το καλύτερο metal άλμπουμ όλων των εποχών. Θεωρώ πως δεν υπάρχει κανένας δίσκος που να το αγγίζει ούτε στο 1% σε ήχο, ατμόσφαιρα, στίχους, ερμηνείες, όγκο, επίπεδα.
“My tears are my truest friends”
Στο λύκειο, είχα αρκετά προβλήματα διαφόρων ειδών. Οι στίχοι και τα riffs του “Monotheist” ήταν εκεί. Όπως και η ξενέρα που δεν είχα πάρει χαμπάρι το rockwave του 2006. Ή το Gagarin του 2007. Ευτυχώς έστω και στο λιοπύρι, είδα τον πιο σημαντικό metal μουσικό για μένα μπροστά μου, να δεσπόζει, με το ίδιο βλέμμα με αυτό του photo session αυτού του άλμπουμ.
“Somewhere inside.
It’s still obscured.
Darkness reflects.
Stronger than fear.”
Και όμως, κάθε φορά που η κατάθλιψη γυρνούσε και με άδειαζε, κάθε φορά που ένιωθα πως δεν μπορώ να φτάσω την πόρτα του δωματίου μου, κάθε φορά που εμπιστευόμουν και απογοητευόμουν, απλά τα κομμάτια του “Monotheist” επέστρεφαν, και αυτά τα “cold, frozen, my soul, my wound, my cry”, χτυπούσαν σαν ηλεκτροσόκ.
Κανείς δεν αντιλήφθηκε το occult όπως οι Celtic Frost εδώ. Κανείς δεν έκανε το “I deny my own desire” να είναι μεγαλύτερο βασανιστήριο και από τις ώρες του χριστού πάνω στο σταυρό.
Οι Celtic Frost έπιασαν τον εσωτερικισμό και του έδωσαν μια βιωματική διάσταση, αντιλαμβανόμενοι την τελετουργία ως ψυχοδράμα. Black, death, thrash, doom, gothic, atmospheric, πείτε το ότι θέλετε. Ναι, δεν κατέβηκαν ξανά από τον ουρανό, Πανδαιμόνιο, Apollyon Sun, Aleister Crowley, Qabal & Tree of Life, Necronomicon, Dead Sea Scrolls, Sun Tzu, Erol Unala, Simone Vollenweider, Peter Tägtgren, Satyr, Ravn, Lisa Middelhauve, Cornelia Bruggmann και πόσα άλλα άτομα, ιδέες, πρέπει να μνημονεύονται μαζί του.
Franco Sesa, άντε γαμήσου.
“In darkness.
Thou shalt come unto me.
In darkness.
Thou shalt worship me.
In darkness.
Thou art mine eternally.”
Το “Monotheist” με τον τίτλο – δήλωση, και τη ζέση της παρηγοριάς πως “nihil verum nisi mors”, είναι η αποθέωση (μεταφυσικά) της ιδέας πως ο κόσμος είμαστε εμείς. Όταν φτάνει δε το “Triptych” φινάλε και κορυφωθεί στο δεκατετράλεπτο “Synagoga Satane”, τότε όλα πλέον τερματίζονται. Η κορυφαία σύνθεση στην ιστορία της μπάντας, εξουθενωτική, ασήκωτη, κομβική. Το παιδί των Martin Eric Ain και Tom G. Warrior είναι ένα κύκνειο άσμα αντάξιο των όσων έφεραν στον ακραίο ήχο. Μουσικά δε, και μόνο ως single με τα “Ain Elohim” και “Obscured” να κυκλοφορούσε, πάλι κορυφαίος δίσκος του 2006 θα έβγαινε. Τι να λέμε τώρα. Δεν ήμουν έτοιμος να γράψω αυτό το κείμενο ψυχολογικά, για πολλούς λόγους. Αλλά, οφείλω να καταθέσω τα σέβη μου στο δίσκο των δίσκων. Στο υπεράνθρωπο κατόρθωμα.
*”The requiem shall be concluded once Celtic Frost record the still omitted second part” έλεγαν τα liner notes.
Όχι Tom, μην αναστήσεις τους Celtic Frost. Πέθαναν. Το πνεύμα τους απλώς βρήκε ένα νέο κουφάρι, τους Triptykon, και έτσι η ολοκλήρωση του θριάμβου χρόνια αργότερα, έγινε όπως ακριβώς θα ήθελες εσύ, πεισμωμένα, καλλιτεχνικά, ακόμη και αν η μοίρα σε χτύπησε.
“I shall rise.
I shall rule in blasphemy.
And in the end when thou art mine thou will be like me”.
Ζήτω οι Celtic Frost.
2. Fall Of Efrafa – Owsla
Οι @Miss_Machine και @Death.Eternal τα είπαν όλα, τι να προσθέσω; Ρε σεις, ειλικρινά, δίσκους όπως το Wreathe φέτος τους ακούω και συγκλονίζομαι, ανατριχιάζω, θα τους έχω στις λίστες. Περιμένω το νέο Anopheli κάθε μέρα καρτερικά, και ακόμη το περσινό (και όλα) τα Morrow με ταξιδεύει εκεί που η ελευθερία δίνει ζωή και κάνει τα φυτά να ανθίζουν. Οι Achivist με έκαναν να αγαπώ το blackgaze και οι Light Bearer να ανέχομαι βασανιστικές ατμόσφαιρες.
Πώς να μιλήσω δηλαδή για την αρχή όλων, το πρώτο FoE; Πώς να μιλήσω ψύχραιμα για το “Pitty The Weak”, το τσέλο του “A Soul to Bare” και γενικά; Πώς μπορώ να περιγράψω σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα τι σημαίνει η φράση “emo-crust with cellos” για τη μουσική που αγαπώ; Πώς μπορώ να αναλύσω τι ήταν η τριλογία των Fall of Efrafa και η μεταφορά του “Watership Down” εικαστικά, στιχουργικά και μουσικά, με όλες τις αλληγορίες του; Θα πω πως όσα έκανε ο Alex CF και οι υπόλοιποι, τους ανέδειξαν σε ένα από τα ίσως σημαντικότερα σχήματα του αντεργκράου.
Δεν θα υπήρχε post-metal σήμερα χωρίς αυτούς όπως το ξέρουμε, δεν θα υπήρχε αυτή η ευρεία ακραία και υποβλητική εκδοχή του crust που έριξε τις ταχύτητες και έβγαλε γούστα σε μελωδίες ώστε να επηρεάσει τόσες μπάντες. Οι Fall Of Efrafa στο κλασικό τους ντεμπούτο τα γάμησαν όλα. Ναι, έτσι μπορώ να εκφραστώ. Μπορεί να δανείστηκαν πολλά από Neurosis, αλλά δεν τολμάμε να πούμε πόσο επιδραστικοί υπήρξαν, ακόμα και εκεί που δεν θα το φανταζόμασταν. Συγγνώμη για το σεντόνι. Το “Owsla” είναι ένα από τα άλμπουμ που από τη στιγμή που δέθηκα, ποικιλοτρόπως μαζί του, σε όλα αυτά τα χρόνια, με κάνει να πιστεύω στη δύναμη της μουσικής ως τέχνη.
3. Darkthrone – The Cult Is Alive
Θυμάμαι στην εποχή του τούτο δω το άλμπουμ να δικάζεται σε κριτικές σε έντυπα και ιστοσελίδες. Εγώ βέβαια, από τη στιγμή που αγόρασα το special edition cd 6 ευρω με έκπτωση από τα Public (με κουπονι που εκλεψα από φιλο μου που ηθελε να παρει κατι σε θρας – λολ) δεν κοίταξα πίσω. Αυτό που εκανε ο Fenriz με τις αναφορες, τις φωτογραφήσεις και τα εξώφυλλα, τα riffs και τα τύμπανα, από το 2006 μέχρι και το 2013, ξεστράβωσε πολύ κόσμο. Για μένα, ολόκληρη η αναβίωση σε δεύτερο χρόνο του metal/punk, blackened punk, black/crust που ήρθε από τα τέλη της δεκαετίας και έπειτα, χρωστάει πολλά στους Νορβηγούς. Για μένα, ως προς τον προσωπικό αντίκτυπο, όπως με ξέρω και διαμορφώθηκα, είναι ίσως ο πιο σημαντικός δίσκος στην ιστορία των Darkthrone. Ναι ρε, οι Darkthrone ζουν και βασιλεύουν ακόμα, the cult is alive. Bonus, φέρτε Sarke ρε:
https://www.youtube.com/watch?v=VuyHTroVlrI
4. Antaeus – Blood Libels
Words as weapons, eyes as judges, smell victory, and fucking sense your defeat.
Ο αγαπημένος μου δίσκος τους, αδιανόητος ήχος και ιδέες, αλλά κυρίως, και θα το πω, συναίσθημα. Αν το ξεκλειδώσεις, αλλάζει η οπτική σου για τον ακραίο ήχο. Δεν θα πω άλλα, πρέπει να ακουστεί.
5. Amon Amarth – With Oden On Our Side
Εδώ έγραψα αυτά, και τα πιστεύω ακραία πολύ.
Gatekeepers leave Odin’s hall, here lie only the brave:
Αν υπάρχει ένα άλμπουμ που συμπυκνώνει στο μέγιστο όλες τις πτυχές του ήχου των Σουηδών, είναι το “With Oden On Our Side”. Στον έκτο τους δίσκο παρακαλώ, περισσότερο από μια δεκαετία αφότου ξεκίνησαν, οι Amon Amarth σύστησαν μαζικά το metal ακροατήριο σε ένα ηχόχρωμα που εκκολαπτόταν μεν από τους ίδιους και όχι μόνο στα '90s, αλλά εδώ εκτοξεύθηκε. Με κομμάτια όπως το “Asator” και το “Runes To My Memory” η death metal πτυχή είναι εμφατικά παρούσα, τα μελωδικά και μνημονικά riffs δομούν συνθέσεις που μέχρι και τώρα σαρώνουν υπό κάθε καθεστώς ακρόασης, και το “Hermod’s Ride To Hel” προμηνύει την μελλοντική και επικότερη πτυχή τους. Με τον Όντιν στο πλευρό του δεν έχασε κανείς, γιατί ακόμη και ο θάνατος στη μάχη οδηγεί στη Valhall. Που τους περίμενε, αφού εδώ οι Amon Amarth, υπό τους ήχους των κορακιών, αναδύθηκαν ως ένα από τα πλέον σημαντικότερα extreme metal σχήματα του αιώνα.
Για να συμπληρωθεί η 15δα:
Summary
6. Ministry – Rio Grande Blood
ΟΚ, δέχομαι πως πολλοί ξύνισαν με το Slayer-ικό της φάσης, επειδή δεν είναι Ministry. Εγώ όμως έτσι τους έμαθα, μέχρι και σήμερα θεωρώ το δίσκο αλάνθαστο, και εύκολα στους 5 καλύτερούς τους. Φυσικά, όντας το ορκ που είμαι, εγώ όταν γκαζώνουν τους θεωρώ εντελώς άλλη μπάντα.
7. Wolves In The Throne Room – Diadem Of 12 Stars
Κάπως έτσι συστήνεται ένα από τα επιδραστικότερα και μεγαλύτερα black metal σχήματα του αιώνα. Κλασικό ντεμπούτο, που όταν ξεκινάει με το “Queen of Borrowed Light” δεν γίνεται παρά να αναφωνήσεις ‘ω’ με δέος και να βγάλεις το σκασμό να καταλάβεις τι φέρνουν με τη φυσιολατρική τους εκδοχή.
8. Tragedy – Nerve Damage
Οι σειρήνες ήχησαν, το τρίτο ανεξίτηλο κεφάλαιο της πορείας των Tragedy ξεκίνησε. Μέχρι σήμερα, έχω την αίσθηση πως πρόκειται για τον πιο αδικημένο από την τριάδα στη συνείδηση του κοινού. Βέβαια, λόγω των πιο μεταλκορ επιρροών, αλλά και της μπομπάτης παραγωγής, ίσως είναι το ιδανικό σημειο εκκινησης για καποιο που θελει να μυηθει στον κόσμο τους. Επίσης, ίσως κάποτε το βρω σε βινύλιο δίχως να μπλέξω με discogs, θα δείξει, προχωράμε.
9. My Chemical Romance – The Black Parade
Αρχικά, τούτο δω, ετσι χωρίς λόγο και αιτία, θέλω να πω πως δεν το θεωρώ emo άλμπουμ. Ροκ όπερα το έχω στο μυαλό μου, με μέταλ αισθητική, κυρίως γιατί οκ καλές οι γκοθικ επιρροές, αλλιως το εχω στο μυαλο μου. Τέτοιοι δίσκοι όμως, είναι για να ανοίγουν ορίζοντες. Και καλώς ή κακώς, οι MCR εδώ μπήκαν στο πάνθεον του ροκ, κυκλοφορώντας έναν από τους τελευταίους κολοσσιαίους, καθολικούς, συντριπτικούς, ρηξικέλευθους δίσκους που εβγαλε η κιθαριστικη μουσικη στον 21ο αιωνα. Και θα συνεχισει να βγάζει, απλά καλό είναι να μην βιαζόμαστε, γαμώ τα FOMO και τα viral Σε κάθε περίπτωση, το “The Black Parade” και για μένα είναι η απάντηση στο “American Idiot”, και το “Teenagers” στο “She’s A Rebel”. Είπα και εγώ τη μαλακία μου για αυτό.
10. Enslaved – Ruun
Εξαιρώντας το riff του “Path To Vanir” που είναι για καπνογόνα, εδώ αν θέλουμε να είμαστε σοβαροί, οι Enslaved έβγαλαν ένα από τα 5-6 καλύτερα άλμπουμ της καριέρας τους. Αρκεί να ακούσουμε με το μυαλό, ενώνοντας πνεύμα και ύλη.
11. Ghostface Killah – Fischcale
Ο μύθος κυκλοφορεί το καλύτερο Wu-affiliate άλμπουμ της δεκαετίας, χαλαρά, και μόνο το “9 Mili Bros” να είχε μέσα. Δεδομένου και ποιοι έκαναν guest, καταθέτοντας τα σέβη τους, τότε αντιλαμβανόμαστε ξανά γιατι ο GFK είναι ένα τιτάνιο μέγεθος της σκηνής.
12. Converge – No Heroes
Αντέγραψαν Tragedy στο εξώφυλλο ή μπα; Εδώ οι Converge κυκλοφορούν το πιθανώς πιο αποπνικτικό τους άλμπουμ. Τα riffs αγγίζουν math/grind δυναμικές, οι πειραματισμοί εσωτερικεύονται περισσότερο, δηλαδή αναλογίσου το υπαρξιακό βάρος των 84 δευτερολέπτων του “Weight Of The World”. Επίσης, άλμπουμ με ξεχωριστή προσωπικότητα για τους Converge, ειδικά σε μια εποχή που είχαν ξεκινήσει τα “Verge In” πειράματα που θα ανέτελλαν στο ματωμένο φεγγάρι του μέλλοντος.
13. Proclamation – Advent Of The Black Omen
Καλησπέρα μπαντάρα, τι κάνεις; Οι ηγέτες της σύγχρονης τροπής του bestial black metal, που αν εισαι αρκετά βλαμμένο βλέπεις τις διαφορές από το war, έφεραν τα αλυσιδωτά σκουριασμένα τους ριφφς και τα κολασμένα τους φωνητικά στο φως. Η συνέχεια με Teitanblood (ω δαίμονες) και Sacrificio (ω θεοί) θα έχει τη δική της χάρη, αλλά μέχρι να κάνουν τον κύκλο τους, οι προκλαμέισο θα έχουν δημιουργήσει ένα (ross bay) cult πιστό όσο τίποτα. Εδώ, στην κορυφαία τους στιγμή, μοιράζουν φάπες και τοξικά σόλο.
14. Belphegor - Pestapokalypse VI
Και όμως, με κάτι τέτοια άλμπουμ οι Αυστριακοί έγιναν υπερδύναμη. Όχι, δεν είναι μόνο το εύπεπτο και η πόζα, είναι ο κιθαριστικός τυφώνας και η ανελέητη επίθεση. Στα καλά τους, ήταν ακόρεστοι και άρχοντες. Για αυτό και ακούμε ακόμα, ελπίζοντας σε αναλαμπή.
15. Skitsystem – Stigmata
O Tampa δεν είναι στην μπάντα πλέον, αλλά οι Σουηδοί μάλλον καταφέρνουν να ολοκληρώσουν το όραμά τους πανηγυρικά. Σκοτάδι, πίσσα, πανκ, μεταλ, ακρότητα, τοξικότητα, διαστροφή, ψυχολογικά, εσωτερικά ζητήματα, τραγουδάρες. Ναι, ο πιο προσιτός και μελωδικός τους, και, όταν ακούς εκείνα τα χρόνια Darkthrone δεν γίνεται να μην κολλήσεις.
Κλασικά εικονογραφημένα άλλα δεκα με σχολιασμό:
Summary
16. Fucked Up – Hidden World
Η καλύτερη μάλλον μπάντα που έβγαλε ο Καναδάς λέει καλησπέρα με το ψυχεδελικό πιασάρικο hardcore της, και ανοίγει το δίσκο με το σχεδόν επτάλεπτο χιτάκι “Crusades”. Απόλαυση, αυθορμητισμός, αποψάρα, ταυτότητα, ηχάρα, ιδέες, και μια από τις πιο αλλοπρόσαλες και εκτενείς δισκογραφίες ξεκινά. Και, έτσι μάθαμε τους φακνταπ εμεις, γμμν προγκάδες
17. Katharsis – VVorldVVithoutend
Οι Darkthrone έπαθαν Funeral Mist λοιπόν… Βέβαι, μερικά ριφφάκια αντηχούν Craft… Όχι οκ, πέρα από την πλάκα το φρικαλέο “VVorldVVithoutend”, είναι το άλμπουμ που πρέπει να ακούσει κανένα για να καταλάβει που είχε φτάσει σε θέματα αντοχών, το black metal τότε. Και μετά, να πάει στο 666 και να αρρωστήσει. Προσωπικά μιλώντας, είναι το δεύτερο αγαπημένο μου από δαύτους, και με εκπλήσσει που δεν θεωρώ πως ακούγεται βγαλμένο από άλλη εποχή. Και σήμερα να έβγαινε, δισκάρα θα ήταν.
18. Rise Against – The Sufferer & The Witness
Μισό λεπτό να ξεκολλήσει το replay από το “Prayer Of The Refugee”. Α ναι, άλλη μια υπερδισκάρα από ένα από τα καλύτερα πανκροκ σχήματα του αιώνα του άπαντα. Ναι, τότε οι Rise Against ήταν ανίκητοι. Φωνητικά και στίχοι από άλλο πλανήτη, ρεφραίν και κορυφώσεις για σεμινάριο. Από τους δίσκους που θες να τους βάλεις με το ζόρι στα άτομα που εκτιμάς, γιατί ξέρεις πως αν το ακούσουν, θα σε καταλάβουν βαθύτερα από όσο νομίζεις.
19. The Dagda – An Endless Betrayal
Αρχικά, εξωφυλλάρα. Κατά δεύτερον, ναι, εδώ είναι η κορυφαία (neo)crust στιγμή των Ιρλανδών, που παίρνουν τις σκοτεινές μελωδίες των Amebix, τις τραγικοποιούν και τις εκτοξεύουν στη στρατόσφαιρα, πάντα με τις διδαχές των όγκων των Neurosis. Μελαγχολία, ευχή και κατάρα, απαραίτητο για τους λάτρεις του ιδιώματος. Στο neo-folk των συνεχιστών Lankum, εγώ ο ονειροπαρμένος, βρίσκω ακόμη αυτή την έμφυτη δραματουργία ως προς το λυτρωτικό σκοτάδι της καθημερινότητας. Τι σου είναι η αισθητική.
20. Mastodon – Blood Mountain
Ξέπλυναν με προγκ την ηχάρα τους και ευτυχώς ο εξαγνισμός δεν είχε ολοκληρωθεί πλήρως και έτσι το “Blood Mountain” ακούγεται. Όχι εντάξει, μιλάμε για μεγάλο δίσκο, τον λιγότερο αγαπημένο μου βέβαια από την μυθική τους τετράδα των στοιχείων. Δεν πειράζει, μπροστά στις μεθεπόμενες βραστές πατάτες, αυτό φαντάζει σαν να το έγραψαν οι θεοί. Και ΟΚ, διατηρεί μια ισορροπία που με κάνει να καταπιώ το δηλητήριό μου.
21. Goatwhore – A Haunting Curse
Προσωπική λατρεία, το black/death/thrash από τη NOLA που παίζουν οι Goatwhore, είναι άπιαστο, και εκλεκτό όσο λίγες riff-o-μηχανές στο ιδίωμα. Ευρώπη δεν έπιασαν τόσο, αλλά δεν έχει σημασία, οι Goatwhore κυκλοφορούν την πρώτη ΜΕΓΑΛΗ τους δισκάρα.
22. Gaza – I Don’t Care Where I Go When I Die
Ένα από τα απόλυτα metalcore σχήματα στην ιστορία της μουσικής βγάζει το πρώτο από τα τρία του δεκάρια. Ναι, από το math ξεκινάνε και στο σλατζ φτάνουν, αλλά όπως και οι επιρροές τους, τα έκαναν τόσο κτήμα τους. Αυτά τα όργια στα ‘00s έκαναν το extreme metal να φαίνεται καλό για παραμύθια σε παιδάκια. Ακούμε φυσικά και τους ΤΙΤΑΝΙΟΥΣ Cult Leader που ακολούθησαν της διάλυσής τους, αλλά όταν μπαίνει το ντεμπούτο, το δέος και ο τρόμος επιστρέφουν.
23. Misery Index – Discordia
Δεύτερος δίσκος για τους death/grind άρχοντες, και πρώτος με τον μυθικό Adam Jarvis στα τύμπανα. Όταν ένα σχήμα αυτού του είδους σε κάνει να μην ξερεις που να δώσεις βάση, στα παιχνίδια στα riffs, στις μποτιές ή στους στίχους, ξέρεις πως προορίζεται για κορυφαίο.
24. Blut Aus Nord – MoRt
Τι πάθατε αγαπημένοι BAN και πέσατε τόσο χαμηλά; Πήγατε να αγγίξετε τον ήλιο θα πω. Το ambient/dark industrial σφαγείο του “MoRt” μπορεί να μην είναι με όρους black metal ισοπεδωτικό, μπορεί να φανερώνει ατέλειες και να μην είναι στην στρατόσφαιρα της δισκογραφίας τους, αλλά είναι το πιο ‘00s άλμπουμ τους. Επίσης, τους παρείχε λίπασμα για να συγκλονίζουν μέχρι φέτος.
25. Zao - The Fear Is What Keeps Us Here
Ρε χριστιανοί, τι κάνατε πάλι; (ωπ, τι έπαιξα εδώ;) Εδώ οι λατρεμένοι Zao ακουμπάνε το χαμηλό κούρδισμα και το lo-fi, και βγάζουν τον πιο μαύρο τους δίσκο μέχρι πρόσφατα. Κυκλοφορούν ένα τέρμα μοναδικό άλμπουμ στη δισκογραφία τους, βίαιο, φρικτό, γοητευτικό. Ακρότητα μόνο.
Victims of a namebomb raid:
Summary
- Red Hot Chili Peppers – Stadium Arcadium
- Audislave - Revelations
- Slayer – Christ Illusion
- Repugnant – Epitome Of Darkness
- Dissection – Reinkaoss
- Anaal Nathrakh – Eschaton
- The Ruins Of Beverast – Rain Upon The Impure
- Warning – Watching From A Distance
- Negative Plane - Et in saecula saeculorum
- Negură Bunget – OM
- OM – Conference Of The Birds
- Tenhi – Maaäet
- Ahab – The Call Of The Wretched Sea
- Dismember – The God That Never Was
- Wovenhand – Mosaic
- Ignite – Our Darkest Days
- Tom Waits – Brawlers, Bawlers & Bastards
- Archgoat – Whore Of Bethlehem
- Επιθανάτιος Ρόγχος / Πορεία στο Περιθώριο - split
- Yakuza – Samsara
- Napalm Death – Smear Campaign
- Death Breath – Stinking Up The Night
- I – Between Two Words
- Envy – Insomniac Dose
- Year Of No Light – Nord
- Necrophobic – Hrimthursum
- Muse – Black Holes & Revelations
- Xasthur – Subliminal Genocide
- The Killimanjaro Darkjazz Ensemble – s/t
- Urgehal – Goatcraft Torment
- Merrimack – Of Entropy And Life Denial
- Chelsea Wolfe – Mistake In parting
- Victims – Divide & Conquer
- Sun O))) & Boris – Altar
- Vreid – Pitch Black Brigade
