Εξαιρετική συνεργασία με Big Business και ίσως ο πιο πλήρης και συνεπής δίσκος τους. Τα μικρότερα σε διάρκεια κομμάτια είναι σφηνάκια έκρηξης και ενέργειας και είναι όλα ένα και ένα (Talking Horse, Blood Witch, History of Drunks, Rat Faced Granny, Hawk), ενώ τα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια, χτίζονται με πλουραλισμό και αυτοπεποιθηση (με τα civilized worm και history να ξεχωρίζουν). Ένα ολοκληρωμένο album με attitude και προσωπικότητα - ψάχνω, ψάχνω και δεν το βρίσκω να μπει στην συλλογή μου.
#5
Cult of Luna - Somewhere along the Highway
Το μουσικό τέρας στο οποίο εξελίχθηκαν στα 10’s εδώ κάνει τα πιο σταθερά και μεγάλα βήματα προς την καταξίωση και τον μοναδικό, χαρακτηριστικό του ήχο. Εδώ παίρνουν πολύ χώρο τα ηλεκτρονικά στοιχεία και χτίζεται η χαρακτηριστική τους ατμόσφαιρα. Finland, Back to the Chapel, Dim, Dead City, Dead Man υπογράφουν έναν δίσκο statement.
#4
Clint Mansell & Cronos Quartet - The Fountain OST
Δεν ξέρω πως να περιγράψω την εμπειρία ακρόασης του, το συναίσθημα που αφήνει. Πομπώδες, απόκοσμο, υπερβατικό…; Είναι κάτι πέρα από την μουσική, είναι απλά μοναδικό και απόλυτα ταιριαστό με το δημιούργημα του Aronofsky.
#3
Τοοl - 10.000 days
Τo 10.000 days είναι ένα ακόμα διαμάντι της δισκογραφίας των Tool που όπως γράφτηκε, απλά επιβαρύνεται από το ότι ακολουθεί τα Lateralus & Aenima. Wings & Rosetta Stoned αποτελούν την ραχοκοκκαλιά του album, με πινελιές έκπληξης και διαφορετικότητας ενώ τα Vicarious, Jambi, Pot, Intention και το αδιανόητο Right in two φέρουν την ατόφια Tool σφραγίδα και κρατάνε το album σε δυσθεώρητα ύψη που το 99% των συγκροτημάτων δεν μπορούν καν να φανταστούν.
#2
Υndi Halda - Enjoy Eternal Bliss
Πολύ προσωπική επιλογή. Ένας δίσκος που κάθε ακρόαση του, καθαρίζει την ψυχή, χαρίζει φως και ευδαιμονία. Τα ηχοτοπία που γεννιούνται μοιάζουν να ζωγραφίζουν τις ομορφότερες εικόνες που μπορούν να μας χαριστούν, απλόχερα. Ποιος είπε ότι δεν μπορεί να βιώσει την αιώνια ευδαιμονία;
#1
Mono - You are there
Τέσσερις συνθέσεις (και δύο ιντερλούδια) μαγικές. Ονειρικές. Χτίζονται πάνω σε ένα τεράστιο φάσμα συναισθημάτων και ξεσπούν. Και σε αυτό το ξέσπασμα δεν μπορείς να αντισταθείς. Απλά παρασύρεσαι. Και βιώνεις όλο αυτό το φάσμα με πρωτόγνωρη ένταση. Τίποτα δεν είχα ξανακούσει σαν και αυτό και ελάχιστοι εχουν τόσο ξεχωριστή θέση όσο οι Ιάπωνες.
Το 2006 ηταν για μενα αλλη μια χρονια με πολυ τολμηρες δημιουργιες και ακατεργαστη ενεργεια που σημάδεψαν το ηχητικο τοπιο. Δυσκολευτηκα παρα πολυ να κλεισω τη 5αδα μου, μιας και μιλαμε για κυκλοφοριες που ακουω ακομα παρα πολυ τακτικα και διαμορφωσαν παρα πολυ τα ακουσματα μου.
Με ΠΟΝΟ στη καρδια δλδ καπως εκλεισα τη 5αδα.
Καθε χρονια με δισκο Ισις ειναι κ μια ευλογια.
Εχω ταξιδεψει αμετρητες ωρες με το In the Absence of Truth με κομματαρες οπως Wrists of Kingsm, Dulcinea, Holy Tears για να σε παρει και να σε σηκωσει το Garden of Light στο τελος και να σε αφησει κοκκαλο.
2. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Αλμπουμ και μπαντα της καρδιας ξεκαθαρα και χαιρομαι που θα βρεθουν στη 5αδα γιατι το αξιζουν πραγματικα. Ο δισκος εχει καποια απο τα αγαπημενα μου αλητοτραγουδα (Where the horizon unfolds, The warning, Hollow Severer).
Ειναι απο τους δισκους που μολις τους ανακαλυπτεις σταματαει ο χρονος και διερωτασε τι εκανες τοσο καιρο. Εξαιρετικος.
Δευτερη τοπ 5αδα που θα μπορουσε να μπει ανετα:
Converge - No Heroes
Πρωτη μου επαφη με την υπερμπανταρα και αλμπουμ λατρεια.
Cult of Luna - Somewhere Along the Highway
Ακομα θυμαμαι το τουρ που το επαιξαν ολοκληρο λαιβ - ενα απο τα συναυλιακα μου χαιλαιτς. Finland και Dark City Dead Man ειναι να σε παρουν τα ζουμια.
Mastodon - Blood Mountain
Πως ειναι δυνατον να βγαλεις ενα τετοιο αλμπουμ μετα το Leviathan? Ε η μπανταρα το εκανε, και θα το ξανακανει καλυτερα το 2009. Τι σφαλιαρα που ειναι το Wolf is Lose με το καλημερα…?
Lamb of God - Sacrament
Ενας δισκος που σταζει γκαμπλα και αλητεια. Αφθαρτος στον χρονο και απο τους αγαπημενους στο ειδος.
Russian Circles - Enter
ΝΑΙΓΕΙΑΣΑΣΗΡΘΑΜΕ.
OM - Conference of the Birds
Αt Giza … nuff said. Δεκαδες ωρες το εχω ακουσει.
Isis & Aereogramme - In the Fishtank 14
Δευτερη κυκλοφορια φετος για Ισις με ΕP μαζι με Aereogramme. Τσεκαρετε αμεσα.
Tool - 10,000 Days
Πολυ καλος δισκος με κορυφαια χιτς. Τα περισσοτερα τα ξερω ακομα απεξω απο το guitar hero.
Fall Of Efrafa – Owsla
Τρομερο απλα - τα εχετε πει ολα. Οταν βρισκομουν στη δινη του ποστ για πολλα χρονια τους ειχα καραλιωσει.
Amy Winehouse - Back to Black
Κορυφη για την Amy που στιγματησε μια ολοκληρη γενια και κουλτουρα.
Bring Me The Horizon - Count Your Blessings
Ελα νταξ ολοι περασαμε λιγο την early 00s deathcore φαση. Το ειχα ΛΙΩΣΕΙ.
Deathstars - Termination Bliss
Cheesy af αλλα μαρεσει το δισκακι
Caliban - The Undying Darkness
Ειχα ξεχασει το 2004 το The Opposite from Within οποτε αξιζουν ενα honοrable μιας και τους γουσταρα πολυ ενα φεγγαρι.)
Moonspell - Memorial
Πολυ καλη κυκλοφορια με πολυ γνωστα κ ωραια τραγουδια οπως Finisterra, Memento Mori, Luna - το Night Eternal πιστευω εχει πιθανοτητες να μπει 10αδα/5αδα
SikTh - Death Of A Dead Day
Ποσο επος το Bland Street Bloom? Αν και λαιβ που τους ειδα δε με ενθουσιασαν. Αυτος ο δισκος παντως μαρεσει πολυ)
Cradle of Filth - Thornography
Κυριως για την υπερ-ραδιο-χιταρα The Foetus of a new day kicking, το υπολοιπο ειναι το πρωτο αδιαφορο αλμπουμ των ΚΟΦ και μετα απο αυτο τους εχασα)
Αλλα πολυ ωραια που τα πεταω εδω γιατι κουραστηκα να γραφω (αλλα μαρεσουν και θελω να τα γραψω ocd) :
Sun O))) & Boris – Altar Gaza - I Dont Care Where I Go When I Die Cannibal Corpse - Kill Ahab - The Call of the Wretched Sea Witch - Witch The Sword - Age of Winters Melvins - (A) Senile Animal Jesu - Silver Clint Mansell & Cronos Quartet - The Fountain OST
Tenacious D - The Pick of Destiny
Η καλύτερη μπάντα του πάνω κόσμου
Μαραθωνοδρόμοι x 185 (και κάτι ψιλά)
Boards of Canada - Trans Canada Highway
Απλά το αναφέρω κυρίως για το Left Side Drive, κατά τ’ άλλα στη δισκογραφία τους είναι υποσημείωση
If These Trees Could Talk - If These Trees Could Talk
Ας το βάλω εδώ αυτό αφού ονομαστικά είναι EP κι ας ξεπερνάει το μισάωρο. Αν είχε ειδικό βάρος για το είδος ή κάτι παρόμοιο, θα το έβαζα πεντάδα. Οι συντοπίτες του Λεμπρόν έχουν ποστ πρόθεμα, με ροκ στα “κουπλέ” και μέταλ στα “ρεφρέν”, χωρίς να διστάζουν να πάνε και σε πιο γρήγορα τέμπο. Απλά απολαύστε:
Starters
1. Mastodon - Blood Mountain
Μάλλον ο καλύτερος Mastodon δίσκος για μένα αν και μεταξύ αυτού και του Leviathan η σύγκριση είναι σα να ψειρίζεις μια μαϊμού και μετά να προσπαθείς να βγάλεις ξίγκι απ’ τις ψείρες. Απλά το άλλο είναι πιο συμπαγές στυλιστικά ενώ αυτό έχει περισσότερη ποικιλία, και μας αρέσει η ποικιλία. Μέχρι και οι μπουρμπουλήθρες του Bladecatcher γαμάνε, όσοι το προσπερνάτε να σας καεί η μπουφάν
2. Tool - 10,000 Days
Άκοπο #2 για ένα άλμπουμ που άργησα να εκτιμήσω όπως του άξιζε. Ηχητικά δεν αλλάζει κάτι δραματικά αλλά το 10,000 Days έχει τον δικό του χαρακτήρα και κερδίζει άξια τη θέση του δίπλα στα 2 προηγούμενα - στο τρίτο σκαλί του βάθρου αλλά στο βάθρο νανδελές. Επιγραμματικά, η τριάδα Vicarious, Jambi και Pot έχουν - για τα μέτρα στα οποία είναι γραμμένα ειδικά τα πρώτα 2 - σκανδαλωδώς έξυπνα riffs, στη δυάδα του ομώνυμου ο Maynard καταθέτει ψυχούλα, το Rosetta Stoned όσο goofy είναι θεματικά άλλο τόσο τα σπάει μουσικά, το Intension είναι σαν το ξαδερφάκι της μεγάλης τριάδας που κλείνει το Lateralus και τέλος το Right In Two είναι απ’ τα καλύτερα κομμάτια που έχουν γράψει γενικά
Το πακετάρισμα και ο Alex o Grey αξίζουν ξεχωριστή αναφορά, ίσως ό,τι πιο υπέροχο έχω κρατήσει στα χέρια μου μέχρι σήμερα
3. Ignite - Our Darkest Days
Πλην δυο-τριών (πολύ καλών, και πάλι) κομματιών όλα τα υπόλοιπα γίνονται singles άνετα. Ακόμα και η (επανηχογραφημένη) διασκευή στο Sunday Bloody Sunday είναι υποδειγματική. Σαν τραγουδιστής ο Zoli, αν μιλάμε για καθαρά φωνητικά τουλάχιστον είναι άνετα απ’ τους πιο άρτιους σε όλο το πανκ και από τους καλύτερους που έχω δει live
4. Burial - Burial
Αν ο Banksy ήταν μουσικός παραγωγός, μάλλον θα ήταν ο Burial, όσο μεγάλο στάτους έχει στη συνείδηση της σκηνής άλλο τόσο low profile είναι. Παραγωγή έξω από καλούπια - κυριολεκτικά αφού grids, quantization κλπ. τα αποφεύγει ενσυνείδητα - μοναδικά samples με έμφαση στα drums (τα οποία γίνονται τελικά υπογραφή του) αλλά πάνω από όλες τις τεχνικές λεπτομέρειες υπάρχει αυτό: αυθεντική λονδρέζικη μουντίλα. Νιώθεις ότι είσαι χάραμα σε κάποιο dodgy προάστιο οριακά σε καταστάσεις Blade Runner. Όλη τη δόξα την πήρε το Untrue (όχι άδικα) αλλά και αυτό εδώ είναι τεράστιο άλμπουμ
5. Rise Against - The Sufferer & The Witness
Χτίζαμε-χτίζαμε στους 2 πολύ καλούς δίσκους που προηγήθηκαν για να φτάσουμε σε αυτόν που είναι σεμινάριο “εμπορικού” πανκρόκ, ένας απ’ τους καλύτερους που έχουν βγει μέχρι σήμερα στους οποίους θα κόλλαγε αυτός ο χαρακτηρισμός. Ό,τι κάνανε μετά δεν το ακούμπησε imo
+10:
Norma Jean - Redeemer
“We’re not going backwards, we’re just killing onward”: χωρίς να χάνονται τελείως οι περίεργοι χρόνοι και τα breakdowns, σίγουρα υπάρχει μία εξομάλυνση αφού έχουν αυξηθεί τα σημεία απ’ τα οποία μπορούν να πιαστούν και πιο απαίδευτα αυτιά και τα φωνητικά έχουν μαλακώσει σχετικά. Παλιότερα το είχα πιο χαμηλά απ’ τα 2 πρώτα, τώρα από πάνω και εύκολα μάλιστα
+εξώφυλλο, έχει πολλά καλά φέτος αλλά αυτό το θέλω για κορ(ε)νίζα:
My Chemical Romance - The Black Parade
Αριστοτεχνικό το Black Parade, ώρες-ώρες σχεδόν θυμίζει μιούζικαλ, περισσότερο κι από το American Idiot που έγινε τελικά κανονικό τέτοιο. Το εκτίμησα αρκετά μετά απ’ την ώρα του και γι’ αυτό σίγουρα δεν έχω μαζί του το συναισθηματικό δέσιμο που έχουν άλλοι. Τέλος πάντων, πόσα κομμάτια υπάρχουν τα οποία μπορεί να αναγνωρίσει τόσος κόσμος ακούγοντας μόνο μια νότα σε ένα πιάνο;
Boysetsfire - The Misery Index: Notes From The Plague Years
Σίγουρα λιγότερο ευθύ ή ας πούμε περισσότερο “πειραματικό” απ’ το προηγούμενο, προς τιμήν τους όμως κάνουν αυτό που γουστάρουν ενώ είναι φως-φανάρι πως έχουν ό,τι χρειάζεται για να γράψουν ολόκληρο άλμπουμ με “εύπεπτα” κομμάτια. Ακόμα κι έτσι, τέτοια είναι και μερικά εδώ όπως το Requiem ή το Empire αλλά αφού δεν το πέτυχαν το breakthrough ούτε με το προηγούμενο ούτε με αυτό ε, δε θα γινόταν ποτέ
Skream - Skream!
Ακόμα κι αν είχε γεννηθεί νωρίτερα, το dubstep “το κανονικό το βρετανικό το ορθόδοξο” ας πούμε ότι παίρνει δελτίο ταυτότητας με αυτή την κυκλοφορία που πλέον θεωρείται κλασσική για το είδος αν και σίγουρα δεν περιορίζεται σε αυτό - και τζαζίλες έχει μέσα, και κανονικό dub. Απλά θες οπωσδήποτε ή ακουστικά ή sub να με καλή απόδοση κάτω από 100 Hz, αλλιώς χάνεις τη μισή ουσία αυτής της μουσικής
Scar Symmetry - Pitch Black Progress
Ενώ γενικά μπορεί να πει κανείς ότι ήδη είχε αρχίσει να παρέρχεται η εποχή αυτού του melo-death ήχου, όταν έχεις τέτοιο ταλέντο στο μικρόφωνο και την ικανότητα να παίξεις πιο τεχνικά, καταφέρνεις να ξεχωρίσεις. Μιλάμε για τραγουδιστή-κανονικό υπερατού. Οι υπόλοιποι χτίζουν πάνω του για 2 δίσκους υψηλότατου επιπέδου, με πρώτον αυτόν εδώ
I Killed The Prom Queen - Music For The Recently Deceased
Στα χαρτιά metalcore, στην πράξη οριακά deathcore είναι αυτό (στα φωνητικά τουλάχιστον), τον είχα κάτω απ’ το μαξιλάρι που λέει ο λόγος στα μικράτα μου, με τα χρόνια όπως είναι λογικό έχει πέσει αλλά αν τον βάλω τον ακούω ακόμα νεράκι. Στους γραφιάδες έχουμε τον Jona Weinhofen που οι περισσότεροι ίσως ξέρετε απ’ το σύντομο (αλλά ουσιαστικό) πέρασμα στους Bring Me The Horizon. Ψιλοσάπια ταμάμ παραγωγή στο Γκέτεμποργκ παρακαλώ (Αυστραλέζοι τα παιδιά, θυμίζω), ενώ δεν πρωτοτυπεί αυτό που κάνει το κάνει πολύ καλά
Converge - No Heroes
Με το πόδι στο γκάζι μέχρι το υπέροχο Grim Heart με τα καθαρά φωνητικά του Jonah Jenkins (ο οποίος το ’06 εμφανίστηκε και - στο πολύ καλό αλλά εκτός 15άδας - Rest Inside The Flames των 36 Crazyfists), για μένα μάλλον είναι το λιγότερο καλό απ’ τα LPs απ’ το Jane Doe και μετά αλλά δε λέει κάτι αυτό. Converge να 'σαι και μη φοβάσαι
Flowjob - For Free
Με το ελληνικό hip hop γενικά δεν έχω και την καλύτερη σχέση και δεν είναι καν επειδή αδιαφορώ, απλά δε με ακουμπάει τόσο. Τέλος πάντων αυτή η ψηφιακή κυκλοφορία είναι απ’ τις εξαιρέσεις και δεν ξέρω πώς διάολο πέρασαν τελείως στα ψιλά οι Flowjob και δεν είναι πιο γνωστό όνομα τηρουμένων των αναλογιών (επειδή ήταν επαρχιώτες ίσως;) όταν έχουν κομμάτια σαν αυτό π.χ.
που θα έπιανε και κόσμο εκτός hip hop. Δεν είναι χωρίς αδυναμίες το άλμπουμ αλλά έχει μπόλικα καλά/κορυφαία κομμάτια. Anser απ’ τους καλύτερους Έλληνες MCs
Russian Circles - Enter
Τους Circles τους έπιασα αρκετά αργότερα αλλά από φίλους θυμάμαι καθαρά ότι το Enter είχε κάνει μεγάλη αίσθηση όταν κυκλοφόρησε. Και βλέποντας τι έπαιζε τότε στον χώρο βγάζει αρκετό νόημα, αν και οι ίδιοι σταδιακά απομακρύνθηκαν από αυτό το πιο ριφφάτο στυλ, προτιμώντας - και η ιστορία τους δικαίωσε - να εστιάσουν στην ατμόσφαιρα. Αλλά πέρα από τη δεδομένη ποιότητα, αυτό το στυλ κάνει το Enter να στέκεται αυτόφωτο σε μια απ’ τις κορυφαίες post δισκογραφίες, οπότε το ότι ίσως είναι το λιγότερο καλό σε αυτήν δεν έχει και τόση σημασία
Muse - Black Holes And Revelations
Ήμουν στο τσακ να μην το βάλω αυτό γιατί λίγα κομμάτια με εκνευρίζουν όταν τα πετυχαίνω έξω όσο το Starlight (δε πα’ να ‘χει και 120 tracks το πρότζεκτ @nnnkkk) αλλά ό,τι μένει φτάνει και με το παραπάνω, και η αγορά του σιντιού συνοδεύεται με ευχάριστες αναμνήσεις: το είχα πάρει Αυγουστιάτικα (2008) στη Ρόδο απ’ το τοπικό Μετρόπολις (?) και έχοντάς το ακόμα στο χέρι πήγα με κάτι ντόπιους φίλους φίλου να τρυπώσουμε Μπρέγκοβιτς από κάτι χαντάκια έξω απ’ τα τείχη της παλιάς πόλης, μες στα σκοτάδια. Αφού δεν σκοτωθήκαμε, δε μας την πέσανε και περάσαμε και ωραία, όλα καλά και μας έμεινε και το σιντί για σουβενίρ. Τι να γίνεται το Sticky Fingers; Ωραία χρόνια
Οτιδήποτε γράφουμε στα posts είναι προαιρετικό. ΠΡΟΑΙΡΕΤΙΚΟ.
Μια «υποχρέωση» αποδεχόμαστε όλοι με τη συμμετοχή μας σε αυτό το παιχνίδι, να συμπληρώνουμε τη ΦΟΡΜΑ.
Ξοδέψαμε οοοοολο τον εβδομαδιαίο ελεύθερο μας χρόνο για να δημιουργήσουμε το πιο ψαγμένο σεντόνι και δεν προλαβαίνουμε (λολ) να συμπληρώσουμε τη ΦΟΡΜΑ; Δεν το ζητάμε από τον θρεντμαστερ. Στα ΠΑΠΑΡΙΑ του σύμπαντος και του θρεντμαστερ. Ας προσέχαμε. Τσιμπάμε έναν Μπόμπ και χαλαρώνουμε.
Συμπληρώσαμε τη ΦΟΡΜΑ αλλά αλλάξαμε γνώμη; ΞΑΝΑΣΥΜΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ τη ΦΟΡΜΑ και το τονίζουμε στα σχόλια για να μη χαθεί η μπάλα! Δεν το ζητάμε από τον θρεντμαστερ. Στα ΠΑΠΑΡΙΑ του σύμπαντος και του θρεντμαστερ. Ας προσέχαμε. Μένουμε με τις πλεμπαιες επιλογές και χαλαρώνουμε.
Δε σπαμάρω άλλο με το Starlight, αλλά στην ορίτζιναλ μορφή του είναι μια πραγματικά rock κομματάρα.
Δυστυχώς το έφαγε η στροφή που ακολούθησαν γενικά προς το πιο ποπ (γιατί γτχμ δεν κρατάς την κιθάρα πια ρε Ματ), αλλά δεν μπορεί να μη συγκινείται κάνεις από την κανονική version του.
Σε youtube και Spotify για όποιον ενδιαφέρεται
Επίσης θυμάμαι παραμονή Πρωτοχρονιάς του 2007, που στις 23.00+ ανακοίνωσε ο Red το τραγούδι της χρονιάς κάνοντας top100 ή κάτι τέτοιο και το είχαν βγάλει 1ο, δεν ξέρω αν συνεχίζουν να κάνουν κάτι παρόμοιο αλλά θα εμένα πολύ έκπληκτος αν βγάζαν κάτι παρόμοιο ως κορυφαίο
Περαστικα @Giasonas. Περασε κι αυτο το ΣΚ, γεμισα με διασκεδαση και βολτα, αλλα αδειασα απο χρονο, οποτε παλι παω συνοπτικα. Αμφιταλαντευτηκα για το 1-2, σε 5 μπορει να εχω αλλαξει και γνωμη. Το πιθανοτερο δλδ.
1. Muse - Black Holes and Revelations
Σπουδαιος δισκος, φτιαγμενος για να γραψει ιστορια. Και οχι, δεν με εκνευριζει η φωνη 2. Τοοl - 10.000 days
Ειναι prog, αλλα oχι αυτο που εμεις νομιζουμε για prog. Eιναι το δικο τους prog. 3. Μy Chemical Romance - The Black Parade
Ενα. Μουσικο. Μνημειο. 4. Iron Maiden - A matter of life and death
Εξαιρετικη δουλεια με νεα στοιχεια στη μουσικη μιας τιτανιας μπαντας. 5. Celtic Frost – Monotheist
Το Ερεβος οπως εγω το φανταζομαι. Μια στιγμη πριν το απολυτο σκοταδι. Αυτος ο δισκος ειναι ο πιο κοντινος απο τις δουλειες του Tom στα αυτια μου.
Μία αλφαβητικη δεκαδα χονοραμπλ, 3-4 θα μπορουσαν να ειναι και στο απο πανω κομματι του ποστ:
Audioslave - Revelations
Cruachan – The Morrigan’s Call
Diablo Swing Orchestra - The Butcher’s Ballroom
Firewind - Allegiance
Jon Oliva’s Pain – Maniacal Renderings
Killing Joke - Hosannas From The Basements Of Hell
Melvins - (A) Senile Animal
Pagan Altar - Mythical & Magical
The Mars Volta - Amputechture
The Haunted - The Dead Eye
The ultimate destroyer-Lair of the Minotaur
Ο συνδυασμός του sludge με το thrash δεν είναι και ο πιο σύνηθες αλλά εδώ η συνταγή πετυχαίνει και ερχόμαστε αντιμέτωποι με καταιγισμό από riff άρες
The always open mouth-Fear Before
Post-hardcore άδες που τόλμησαν να πειραματιστούν και να κερδίσουν το στοίχημα δημιουργώντας περιπετειώδεις συνθέσεις με έξυπνα κιθαριστικά θέματα που προσδίδουν στο αποτέλεσμα ένα progressive αέρα. Με στίχο σκοτεινό που ασχολείται με ευαίσθητα θέματα όπως απομόνωση, απελπισία και αυτογνωσία και μια έντανα φορτισμένη φωνή να χρησιμοποιεί εκφραστικά μέσα από κραυγές μέχρι ψίθυρους.
This will destroy you-This will destroy you
Εκλεπτυσμένη ατμόσφαιρα και κινηματογραφική ποιότητα, η μουσική τους αναδυκνύει εικόνες όπως οφείλει κάθε αριστουργηματικό post rock άλμπουμ
Frame the World… Hang It on the Wall-Kayser
Μάς έλειψε ο Spice; Ναι μας έλειψε. Αλλά δεν περιμέναμε να τον ακούσουμε να τραγουδάει thrash στο ύφος της μεσαίας περιόδου τών Metallica-Megadeth-Testament
Burden of truth-Circle ii Circle
Παραγνωρισμένος δίσκος από ένα συγκρότητα με το οποίο λίγοι ασχολήθηκαν πέρα από το ντεμπούτο τους. Ο Zak πλαισιώνεται με δυνατή ομάδα και οι συνθέσεις είναι δυνατές και πιασάρικες ξεφεύγοντας αρκετά από τη σκιά των Savatage.
The Haunted - The Dead Eye
Audioslave - Revelations
Hatebreed - Supremacy
Rob Zombie - Educated Horses
Godsmack - IV
Breaking Benjamin - Phobia
The Sword - Age of Winters
Black Stone Cherry - Black Stone Cherry
Tool - 10.000 Days
John Mayer - Continuum
Eagles of Death Metal - Death By Sexy
Bob Dylan - Modern Times
Gov’t Mule - High & Mighty
Shadows Fall - Fallout From the War
Billy Talent - Billy Talent II
The Killers - Sam’s Town
Danko Jones - Sleep Is the Enemy
Three Days Grace - OneX
Black Label Society - Shot to Hell
Pearl Jam - Pearl Jam
Red - End of Silence
In Flames - Come Clarity
Sepultura - Dante XXI
Deftones - Saturday Night Wrist
Mastodon - Blood Mountain
Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Trivium - The Crusade
Evanescence - The Open Door
Lamb of God - Sacrament
Slayer - Christ Illusion
Body Count - Murder 4 Hire
All that Remains - The Fall of Ideals
Καταρχάς να κάνω μια προσθήκη στο 2005 για το ομότιτλο από Hardcore superstar. Glam/rock/punk με αρκετή έμπνευση.
Επίσης, @GRACCHUS_BABEUF άκουσα το Emissaries αρκετά για να το εκτιμήσω όχι τόσο όσο να το προσκυνώ. Είναι και το παιχνίδι στη μέση που δε με αφήνει. Τις 3 φορές που το άκουσα συγκεντρωμένος μου άρεσε αρκετά και είναι στα υπόψη. Σημείωση ότι δεν είμαι fan της ανατολίτικης μελωδίας, αν δεν λέγονται Zeppelin οι συνθέτες.
Honourable mentions:
Joe bonamassa - me and you. Όποιος έχει ακούσει δε χρειάζεται περιγραφές. Blues rock με την κλίση στο δεύτερο, άκρως ποιοτικό.
Pharaoh - The lobgest night. Heavy metal ρε παιδιά, the american way.
Wolf - The black flame.
Firewind - Allegiance. Με τον καλύτερο τραγουδιστή που είχαν. Σε πιο hard rock φάση. Με τα χιτακια τους. Πολύ ευχάριστο.
Pagan altar - Mythical and magical. Ειπώθηκαν όλα πολύ καλύτερα. Μπάντα εγγύηση.
Insomnium - Above the weeping world. Melodic death σε μια εποχή που άρχισε να φεύγει από τη μόδα. Με μια ιδιαίτερη προσέγγιση οι Φιλανδοι.
Solitude aeternus - Alone. Μάλλον αυτό ήταν το πρώτο που άκουσα από αυτούς. Όταν βγήκε το πήρα από ένα γνωστό και πήγα να το αντιγράψω σε φίλο γιατί δεν είχα σπίτι υπολογιστή. Αυτός το έριξε μια αυτιά και μου λέει τι είναι αυτά που ακούς ρε φίλε. Κρίμα που είναι το τελευταίο τους.
Summoning - Oath bound.
Wolves in the throne room- Diadem of 12 stars.Παγωμενο, ατμοσφαιρικό, μέσα στη φύση. Απόλαυση.
Colour haze - Temple. Χάσιμο απλά. Πολύ jammaρισμα που ώρες ώρες ξεφεύγει αλλά καταφέρνει να είναι to the point.
Sirna root - Kakeidoscope. Από τις πιο καλές ροκ μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Αρκετη μελωδία, blues πινελιές, αιθέρια φωνητικά.
Monkey3 - 39 Laps. Το έχω βάλει πολλές φορές στο αμάξι σε φίλους που δεν ακούν σα χαλί για το δρόμο και στις παύσεις της ομιλίας οι περισσότεροι είναι της φάσης “ώπα καλό αυτό” . Stoneer ορισμός.
15 My sleeping karma- Same. Επίσης stoner-ια. Εκπληκτικός δίσκος. Φοβερές συνθέσεις.
15 Unearth III- In the eyes of fire. Metalcore,με αρκετή μελωδία. Δεν το βαριέμαι όπως πολλά του είδους. Εξαιρετικό.
14 In flames - Come clarity. Το τελευταίο καλό τους άλμπουμ πριν το φετινό.
13 The answer - Rise. Τι χαμός είχε γίνει τότε. Θυμάμαι που είχε πάει στη συναυλία (12e εισιτήριο μόνο νομίζω). Μετά ήρθαν στο texas για μπύρα. Πολύ κουλ άτομα . Ωραίο ροκ. Πολύ δυνατό. Κρίμα που δε συνέχισαν έτσι.
12 Mercenary - The hours that remain. Nevermore μου έρχονται στο μυαλό για να τους περιγράψω. Με λίγο περισσότερα πλήκτρα και πιο μελωδικές κιθάρες. Εξαιρετικές συνθέσεις, με progressive χαρακτήρα που ποτέ power-ιζουν, ποτέ πάνε πιο σκληρά. Η παραγωγή είναι λίγο υπερβολικά γυαλισμένο μου φαίνεται, αλλά δε νομίζω να είναι πρόβλημα αυτό για πολλούς.
11 Blind guardian - A twist in the myth. Πολύ καλό άλμπουμ. Βασικά μόνο τα Fly και Another stranger me να υπήρχαν εδώ άξιζε θέση εδώ μέσα. Επιστροφή σε 90ς φόρμες, πριν ξαναξεφυγουν.
10 Edguy - Rocket ride. Πιο hard rock, τα όρια με τους Avantasia να έχουν θολώσει πολύ. Πιασαρικα τραγούδια, με τις ρεφρεμαρες τους. Το Sacrifice που ανοίγει είναι έπος. Εκείνη την εποχή ότι έβγαζε ο Tobias το τσίμπαγα χωρίς πολλά πολλά. Ακόμα είναι ευχάριστο.
9 Crescent shield - The last of my kind. Από το εξώφυλλο και τον τίτλο βγάζει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα που αποτυπώνεται και στη μουσική. Επικό, γρήγορο, μελωδικό. Όλα μαζί και κάτι παραπάνω.
8 Violator - Chemical assault. Με τίτλους
τραγουδιών : Addicted to mosh, ordered to thrash, Uxtxtx(United for thrash). Οκ το πιάσαμε το νόημα. Βραζιλιάνοι,με τσίτα τα γκάζια, gang vocals σχεδόν παντού, χωρίς νεοτερισμους και τρέλα τεχνικά σημεία , αλλά με μια γνήσια και αγνή προσέγγιση,φοβερά ριφ, πολλή ενέργεια (Βραζιλιάνοι γαρ), ιδανικά φωνητικά. Οι συνθέσεις είναι μια και μια και πραγματικά για εμένα θεωρείται κλασσικό άλμπουμ πια. Αν κάποιος θέλει να ακούσει τι έγινε με το NWOTM, ας ξεκινήσει από εδώ.
7 Katatonia - The great cold distance. Μετά το φοβερό Viva emltiness, πήγε σε ελαφρώς πιο heavy μονοπάτια και έβγαλαν άλλο ένα εφάμιλλο δίσκο. Έχει κλασσικά τραγούδια της δισκογραφίας τους μέσα και η ποιότητα ξεχείλιζει . Τους είδα τότε και live με support τους the Ocean (έπαθα σοκ όταν τους είδα τότε ανυποψίαστος).
6 Agalloch - Ashes against the grain. Στην αρχή τους είχα πενταδατους αλλά κάπως δε με κρατάει τόσο αυτό τους το άλμπουμ. Είναι λίγο παραπάνω post rock ίσως, λίγοτερα ακραία στοιχεία. Γενικά είναι τεράστιο κι αυτό αλλά στη σύγκριση με το τι προηγήθηκε χάνει.
5 Hammers of misfortune - The locust years . Όπως χάνει κι αυτό από τον προκάτοχό του στα σημεία. Παρόλα αυτά είναι δισκάρα. Το Trot out the dead μόνο τσακίζει κόκκαλα.
4 Slayer - Christ illusion. Στο μυαλό μου το έχω την καλύτερη δουλειά της μπάντας μετά τα πρώτα 5 και μάλιστα, ίσως το προτιμώ από το South of heaven. Επηρεασμένοι κατά βάση από τις “ανθρωπιστικές επεμβάσεις” των ΗΠΑ. Σφιχτό, κάτω από 40 λεπτά, με φοβερή παραγωγή και κομματαρες χωρίς εκπτώσεις σε ριφ. Eyes of the insane (γαμάτο videoclip), jihad, cult, flesh storm (καλα θα γράψω όλο το άλμπουμ). Αγνο thrash από τους Ηγέτες. Απορώ που δεν έχει αναφερθεί πουθενά.
3 Iron maiden - A matter of life and death. Τω καιρώ εκείνο αφού είχα ενθουσιαστεί με τα μέχρι τότε άλμπουμ της επανένωσης, έμαθα ότι το Wizard που ήταν στην Κηφισίας στο Μαρούσι, έκανε πρόακροαση του άλμπουμ και πήγα με τον κουμπάρο μου να το ακούσουμε. Αν κι ενθουσιάστηκαμε και οι δύο (νομίζω και οι μπύρες το έκαναν πιο εύκολο), όταν κυκλοφόρησε και το αγόρασα κάνα δυο εβδομάδες μετά δεν μου κάθισε. Μην τα πολυλογω το είχα ως κακή στιγμή της μπάντας ωσπου έκανα μετά από καιρό μια προσπάθεια και είδα το φως. Δεν έχει νόημα να πω πολλά. Με τις παθογένειες των σύγχρονων maiden album παραμένει κορυφαία στιγμή.
2 Isis - In the absence of truth. Κλασσική αξία. Σε ίδια τιτανοτεραστια επίπεδα. Και η άβυσσος είναι ακόμα κοντά. Μου λείπουν πολύ σα μπάντα (άσχετο αλλά ξανακουγοντας τη δισκογραφία τους το αντιλήφθηκα).
1 Tool - 10000 days. Tο μόνο κακό που αναφέρθηκε κιόλας από όλους, είναι ότι εδώ τους περιμέναμε λίγο πολύ. Κατά τα άλλα μπορει να είναι το πιο κατασταλαγμένο τους άλμπουμ.
Εξώφυλλο αυτό:
Πφφφ, πρώτη φορά γράφω τόσο στην ξεπέτα, ίσα-ίσα να προλάβω το deadline (φταίει το άλλο το topic που έγραφα τόση ώρα ο μαλάκας). Έλειπα 3-ήμερο και δε διάβασα καν τι γράψατε οι περισσότεροι -θα τα μελετήσω αύριο (πρόλαβα μόνο να συνειδητοποιήσω ότι ξέχασα τους Tragedy κι ότι ο Γράκχος κάτι μου λέει για τους Melechesh). Sorry about that.
Πεντάδα: Επιθανάτιος Ρόγχος/Πορεία στο ΠεριθώριοsplitLP
Μόνο και μόνο για την πλευρά των Ε.Ρ. Για όσους απορούνε με την πρωτιά, εδώ παίζεται το καλύτερο, βαρύτερο και πιο πένθιμο εγχώριο crust. Όσοι γουστάρετε Καταχνιά, εδώ θα βρείτε καλύτερο.
FallofEfrafa “Owsla”
Ε, οι mainstream του είδους, αλλά οι αφετηρίες μας δεν ξεχνιούνται. Νομίζω ότι το μπαστάρδεμα του post-metal και του neo-crust που κάνανε ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ μια για πάντα το είδος.
Anti-Flag “For blood and empire”
Ρεεεε παιδιά, ούτε μία αναφορά; Για ‘μένα το καλύτερο και πιο πιασάρικο album τους, είναι λίγοι οι δίσκοι με τέτοιο flow, δε θα έκανα ποτέ best-of για το αμάξι, γιατί είναι το ίδιο σαν best-of.
Celtic Frost “Monotheist”
Ε, τα ‘χετε πει όλα, μακάρι να πάρει την πρωτιά, το αξίζει. Θυμάμαι το είχα κατεβάσει από Soulseek, το βάζω στο CD-player και με το που σκάει το feedback και το riff ψάχτηκα να βρω το original γιατί ήμουνα 90% σίγουρος ότι είχα κατεβάσει κάτι μούφα, πρόβα κλπ., τόσο σοκαριστικός ήταν ο ήχος. Οι άτιμοι, κατάφεραν να κάνουν αυτιά να ματώσουν με τη βαβούρα τους, 2 φορές μέσα σε 25 χρόνια.
The Dagda “The Dagda”
Εγώ ακόμα αυτόν τον δίσκο δεν έχω καταφέρει να τον «αποκρυπτογραφήσω». Να τον τσεκάρετε όσοι σας ελκύει το περίεργο όνομα, η Ιρλανδία και η βαριά πολυπλοκότητα των Neurosis του “Souls at zero”.
Δε χώρεσαν: Skaribas “Αντιτουριστικό”
Το επόμενο είναι καλύτερο, αλλά αν θέλω να βάλω κάτι για να μου φτιάξει το κέφι, αυτό θα το καταφέρει πάντα. Ποοολλά ναρκωτικά οι στίχοι, η αισθητική και τα στυλ που αναμιγνύει, αλλά όλα έχουνε μείνει κλασικά!
TheGathering “Home”
Κι αυτό στο κλάσιμο το είδα, αλλά εγώ το γουστάρω όσο και το “Souvenirs” σχεδόν.
Deftones “Saturday night wrist”
Χαίρομαι που το είδα, νομίζω γενικά θεωρείται αδύναμο, αλλά εμένα μου άρεσε από την πρώτη στιγμή γιατί μου φάνηκε σαν το πιο ατμοσφαιρικό τους μέχρι τότε. Πολύ σκοτάδι και συναίσθημα και λιγότερος όγκος, με άλλη παραγωγή θα ήταν σχεδόν alternative rock κάποια κομμάτια.
Εξώφυλλο: Mastodon
(Sorry για το τηλεγραφικό του πράγματος, δυστυχώς δεν υπολόγισα καλά τους χρόνους μου)
) αλλά ό,τι μένει φτάνει και με το παραπάνω, και η αγορά του σιντιού συνοδεύεται με ευχάριστες αναμνήσεις: το είχα πάρει Αυγουστιάτικα (2008) στη Ρόδο απ’ το τοπικό Μετρόπολις (?) και έχοντάς το ακόμα στο χέρι πήγα με κάτι ντόπιους φίλους φίλου να τρυπώσουμε Μπρέγκοβιτς από κάτι χαντάκια έξω απ’ τα τείχη της παλιάς πόλης, μες στα σκοτάδια. Αφού δεν σκοτωθήκαμε, δε μας την πέσανε και περάσαμε και ωραία, όλα καλά και μας έμεινε και το σιντί για σουβενίρ. Τι να γίνεται το Sticky Fingers; Ωραία χρόνια 
