Δεν ξέρω τι θα βγει τελικά το 2006 αλλά επειδή βλέπω το avatar μου συχνά, όλη την ώρα νομίζω ότι εγραψα κάτι, χαχαχα!
Πάμε μωρη κελτικη αρρωστια!
10 Likes
Καταρχάς να κάνω μια προσθήκη στο 2005 για το ομότιτλο από Hardcore superstar. Glam/rock/punk με αρκετή έμπνευση.
Επίσης, @GRACCHUS_BABEUF άκουσα το Emissaries αρκετά για να το εκτιμήσω όχι τόσο όσο να το προσκυνώ. Είναι και το παιχνίδι στη μέση που δε με αφήνει. Τις 3 φορές που το άκουσα συγκεντρωμένος μου άρεσε αρκετά και είναι στα υπόψη. Σημείωση ότι δεν είμαι fan της ανατολίτικης μελωδίας, αν δεν λέγονται Zeppelin οι συνθέτες.
Honourable mentions:
Joe bonamassa - me and you. Όποιος έχει ακούσει δε χρειάζεται περιγραφές. Blues rock με την κλίση στο δεύτερο, άκρως ποιοτικό.
Pharaoh - The lobgest night. Heavy metal ρε παιδιά, the american way.
Wolf - The black flame.
Firewind - Allegiance. Με τον καλύτερο τραγουδιστή που είχαν. Σε πιο hard rock φάση. Με τα χιτακια τους. Πολύ ευχάριστο.
Pagan altar - Mythical and magical. Ειπώθηκαν όλα πολύ καλύτερα. Μπάντα εγγύηση.
Insomnium - Above the weeping world. Melodic death σε μια εποχή που άρχισε να φεύγει από τη μόδα. Με μια ιδιαίτερη προσέγγιση οι Φιλανδοι.
Solitude aeternus - Alone. Μάλλον αυτό ήταν το πρώτο που άκουσα από αυτούς. Όταν βγήκε το πήρα από ένα γνωστό και πήγα να το αντιγράψω σε φίλο γιατί δεν είχα σπίτι υπολογιστή. Αυτός το έριξε μια αυτιά και μου λέει τι είναι αυτά που ακούς ρε φίλε. Κρίμα που είναι το τελευταίο τους.
Summoning - Oath bound.
Wolves in the throne room- Diadem of 12 stars.Παγωμενο, ατμοσφαιρικό, μέσα στη φύση. Απόλαυση.
Colour haze - Temple. Χάσιμο απλά. Πολύ jammaρισμα που ώρες ώρες ξεφεύγει αλλά καταφέρνει να είναι to the point.
Sirna root - Kakeidoscope. Από τις πιο καλές ροκ μπάντες που κυκλοφορούν εκεί έξω. Αρκετη μελωδία, blues πινελιές, αιθέρια φωνητικά.
Monkey3 - 39 Laps. Το έχω βάλει πολλές φορές στο αμάξι σε φίλους που δεν ακούν σα χαλί για το δρόμο και στις παύσεις της ομιλίας οι περισσότεροι είναι της φάσης “ώπα καλό αυτό” . Stoneer ορισμός.
15 My sleeping karma- Same. Επίσης stoner-ια. Εκπληκτικός δίσκος. Φοβερές συνθέσεις.
15 Unearth III- In the eyes of fire. Metalcore,με αρκετή μελωδία. Δεν το βαριέμαι όπως πολλά του είδους. Εξαιρετικό.
14 In flames - Come clarity. Το τελευταίο καλό τους άλμπουμ πριν το φετινό.
13 The answer - Rise. Τι χαμός είχε γίνει τότε. Θυμάμαι που είχε πάει στη συναυλία (12e εισιτήριο μόνο νομίζω). Μετά ήρθαν στο texas για μπύρα. Πολύ κουλ άτομα . Ωραίο ροκ. Πολύ δυνατό. Κρίμα που δε συνέχισαν έτσι.
12 Mercenary - The hours that remain. Nevermore μου έρχονται στο μυαλό για να τους περιγράψω. Με λίγο περισσότερα πλήκτρα και πιο μελωδικές κιθάρες. Εξαιρετικές συνθέσεις, με progressive χαρακτήρα που ποτέ power-ιζουν, ποτέ πάνε πιο σκληρά. Η παραγωγή είναι λίγο υπερβολικά γυαλισμένο μου φαίνεται, αλλά δε νομίζω να είναι πρόβλημα αυτό για πολλούς.
11 Blind guardian - A twist in the myth. Πολύ καλό άλμπουμ. Βασικά μόνο τα Fly και Another stranger me να υπήρχαν εδώ άξιζε θέση εδώ μέσα. Επιστροφή σε 90ς φόρμες, πριν ξαναξεφυγουν.
10 Edguy - Rocket ride. Πιο hard rock, τα όρια με τους Avantasia να έχουν θολώσει πολύ. Πιασαρικα τραγούδια, με τις ρεφρεμαρες τους. Το Sacrifice που ανοίγει είναι έπος. Εκείνη την εποχή ότι έβγαζε ο Tobias το τσίμπαγα χωρίς πολλά πολλά. Ακόμα είναι ευχάριστο.
9 Crescent shield - The last of my kind. Από το εξώφυλλο και τον τίτλο βγάζει ένα γλυκόπικρο συναίσθημα που αποτυπώνεται και στη μουσική. Επικό, γρήγορο, μελωδικό. Όλα μαζί και κάτι παραπάνω.
8 Violator - Chemical assault. Με τίτλους
τραγουδιών : Addicted to mosh, ordered to thrash, Uxtxtx(United for thrash). Οκ το πιάσαμε το νόημα. Βραζιλιάνοι,με τσίτα τα γκάζια, gang vocals σχεδόν παντού, χωρίς νεοτερισμους και τρέλα τεχνικά σημεία , αλλά με μια γνήσια και αγνή προσέγγιση,φοβερά ριφ, πολλή ενέργεια (Βραζιλιάνοι γαρ), ιδανικά φωνητικά. Οι συνθέσεις είναι μια και μια και πραγματικά για εμένα θεωρείται κλασσικό άλμπουμ πια. Αν κάποιος θέλει να ακούσει τι έγινε με το NWOTM, ας ξεκινήσει από εδώ.
7 Katatonia - The great cold distance. Μετά το φοβερό Viva emltiness, πήγε σε ελαφρώς πιο heavy μονοπάτια και έβγαλαν άλλο ένα εφάμιλλο δίσκο. Έχει κλασσικά τραγούδια της δισκογραφίας τους μέσα και η ποιότητα ξεχείλιζει . Τους είδα τότε και live με support τους the Ocean (έπαθα σοκ όταν τους είδα τότε ανυποψίαστος).
6 Agalloch - Ashes against the grain. Στην αρχή τους είχα πενταδατους αλλά κάπως δε με κρατάει τόσο αυτό τους το άλμπουμ. Είναι λίγο παραπάνω post rock ίσως, λίγοτερα ακραία στοιχεία. Γενικά είναι τεράστιο κι αυτό αλλά στη σύγκριση με το τι προηγήθηκε χάνει.
5 Hammers of misfortune - The locust years . Όπως χάνει κι αυτό από τον προκάτοχό του στα σημεία. Παρόλα αυτά είναι δισκάρα. Το Trot out the dead μόνο τσακίζει κόκκαλα.
4 Slayer - Christ illusion. Στο μυαλό μου το έχω την καλύτερη δουλειά της μπάντας μετά τα πρώτα 5 και μάλιστα, ίσως το προτιμώ από το South of heaven. Επηρεασμένοι κατά βάση από τις “ανθρωπιστικές επεμβάσεις” των ΗΠΑ. Σφιχτό, κάτω από 40 λεπτά, με φοβερή παραγωγή και κομματαρες χωρίς εκπτώσεις σε ριφ. Eyes of the insane (γαμάτο videoclip), jihad, cult, flesh storm (καλα θα γράψω όλο το άλμπουμ). Αγνο thrash από τους Ηγέτες. Απορώ που δεν έχει αναφερθεί πουθενά.
3 Iron maiden - A matter of life and death. Τω καιρώ εκείνο αφού είχα ενθουσιαστεί με τα μέχρι τότε άλμπουμ της επανένωσης, έμαθα ότι το Wizard που ήταν στην Κηφισίας στο Μαρούσι, έκανε πρόακροαση του άλμπουμ και πήγα με τον κουμπάρο μου να το ακούσουμε. Αν κι ενθουσιάστηκαμε και οι δύο (νομίζω και οι μπύρες το έκαναν πιο εύκολο), όταν κυκλοφόρησε και το αγόρασα κάνα δυο εβδομάδες μετά δεν μου κάθισε. Μην τα πολυλογω το είχα ως κακή στιγμή της μπάντας ωσπου έκανα μετά από καιρό μια προσπάθεια και είδα το φως. Δεν έχει νόημα να πω πολλά. Με τις παθογένειες των σύγχρονων maiden album παραμένει κορυφαία στιγμή.
2 Isis - In the absence of truth. Κλασσική αξία. Σε ίδια τιτανοτεραστια επίπεδα. Και η άβυσσος είναι ακόμα κοντά. Μου λείπουν πολύ σα μπάντα (άσχετο αλλά ξανακουγοντας τη δισκογραφία τους το αντιλήφθηκα).
1 Tool - 10000 days. Tο μόνο κακό που αναφέρθηκε κιόλας από όλους, είναι ότι εδώ τους περιμέναμε λίγο πολύ. Κατά τα άλλα μπορει να είναι το πιο κατασταλαγμένο τους άλμπουμ.
Εξώφυλλο αυτό:
30 Likes
Πφφφ, πρώτη φορά γράφω τόσο στην ξεπέτα, ίσα-ίσα να προλάβω το deadline (φταίει το άλλο το topic που έγραφα τόση ώρα ο μαλάκας). Έλειπα 3-ήμερο και δε διάβασα καν τι γράψατε οι περισσότεροι -θα τα μελετήσω αύριο (πρόλαβα μόνο να συνειδητοποιήσω ότι ξέχασα τους Tragedy κι ότι ο Γράκχος κάτι μου λέει για τους Melechesh). Sorry about that.
Πεντάδα:
Επιθανάτιος Ρόγχος/Πορεία στο Περιθώριο split LP
Μόνο και μόνο για την πλευρά των Ε.Ρ. Για όσους απορούνε με την πρωτιά, εδώ παίζεται το καλύτερο, βαρύτερο και πιο πένθιμο εγχώριο crust. Όσοι γουστάρετε Καταχνιά, εδώ θα βρείτε καλύτερο.
Fall of Efrafa “ Owsla”
Ε, οι mainstream του είδους, αλλά οι αφετηρίες μας δεν ξεχνιούνται. Νομίζω ότι το μπαστάρδεμα του post-metal και του neo-crust που κάνανε ΚΑΤΕΣΤΡΕΨΕ μια για πάντα το είδος.
Anti-Flag “For blood and empire”
Ρεεεε παιδιά, ούτε μία αναφορά; Για ‘μένα το καλύτερο και πιο πιασάρικο album τους, είναι λίγοι οι δίσκοι με τέτοιο flow, δε θα έκανα ποτέ best-of για το αμάξι, γιατί είναι το ίδιο σαν best-of.
Celtic Frost “Monotheist”
Ε, τα ‘χετε πει όλα, μακάρι να πάρει την πρωτιά, το αξίζει. Θυμάμαι το είχα κατεβάσει από Soulseek, το βάζω στο CD-player και με το που σκάει το feedback και το riff ψάχτηκα να βρω το original γιατί ήμουνα 90% σίγουρος ότι είχα κατεβάσει κάτι μούφα, πρόβα κλπ., τόσο σοκαριστικός ήταν ο ήχος. Οι άτιμοι, κατάφεραν να κάνουν αυτιά να ματώσουν με τη βαβούρα τους, 2 φορές μέσα σε 25 χρόνια.
The Dagda “The Dagda”
Εγώ ακόμα αυτόν τον δίσκο δεν έχω καταφέρει να τον «αποκρυπτογραφήσω». Να τον τσεκάρετε όσοι σας ελκύει το περίεργο όνομα, η Ιρλανδία και η βαριά πολυπλοκότητα των Neurosis του “Souls at zero”.
Δε χώρεσαν:
Skaribas “Αντιτουριστικό”
Το επόμενο είναι καλύτερο, αλλά αν θέλω να βάλω κάτι για να μου φτιάξει το κέφι, αυτό θα το καταφέρει πάντα. Ποοολλά ναρκωτικά οι στίχοι, η αισθητική και τα στυλ που αναμιγνύει, αλλά όλα έχουνε μείνει κλασικά!
The Gathering “ Home”
Κι αυτό στο κλάσιμο το είδα, αλλά εγώ το γουστάρω όσο και το “Souvenirs” σχεδόν.
Deftones “Saturday night wrist”
Χαίρομαι που το είδα, νομίζω γενικά θεωρείται αδύναμο, αλλά εμένα μου άρεσε από την πρώτη στιγμή γιατί μου φάνηκε σαν το πιο ατμοσφαιρικό τους μέχρι τότε. Πολύ σκοτάδι και συναίσθημα και λιγότερος όγκος, με άλλη παραγωγή θα ήταν σχεδόν alternative rock κάποια κομμάτια.
Εξώφυλλο : Mastodon
(Sorry για το τηλεγραφικό του πράγματος, δυστυχώς δεν υπολόγισα καλά τους χρόνους μου)
24 Likes
Τελικά χειρότερα ψηφίζουμε ή οχι?
Κελτικ Φροστ - Συνεχόμενη Πίπα Νούμερο 5 ή όσο είναι
Περνά το στην φόρμα με τα χειρότερα πλιζ @anhydriis thanks
Ξεχασα το gathering ρε γμτ στα 5 μου
ίσα ρε πρωτοδισκάκια ελιτιστή χιπστερά 
το 2003 κάποιοι το έκαναν
9 Likes
Καλησπέρα στους Σερίφηδες.
9 Likes
Καλησπέρα κι από μένα στους δύο μπάτσους αποπανω!! Έσπευσαν!
Ουφ, ξεχασα τους Σλαγιερ για τα χονοραμπλ. Πολυ δυνατο.
@GRACCHUS_BABEUF εδω δε μιλας ε; Μονο σε εμενα.
3 Likes
Θα πάρουμε προαγωγή κύριο όργανο;
1. Tool - 10,000 Days
Το ό,τι είναι μισό βήμα μπροστά σε σχέση με τα προηγούμενα δύο, δεν αναιρεί το ότι είναι πολλά βήματα μπροστά σε σχέση με την υπόλοιπη πλεμπαρία.
2. Red Hot Chili Peppers - Stadium Arcadium
Ο τελευταίος τους μεγάλος δίσκος, δε συμμερίζομαι τα περί πολλών fillers, σχεδόν όλα από τα 28 κομμάτια έχουν κάτι να πούνε, απλώς δεν έχει κάποοια ξεδιάντροπη σινγκλάρα εκτός του Dani California. Υπέροχα τα δύο νο.13, δηλαδή Wet Sand και Turn It Again. Α ρε Frusciante παικτούρα.
3. The Answer - Rise
Hard rock δισκάκι που είχα ευχαριστηθεί πάρα πολύ τότε και το ακούω και σήμερα μια χαρά. Δυστυχώς, μετά από αυτό έσβησαν. Είχαν παίξει και support στους AC/DC εδώ.
4. Muse - Black Holes And Revelations
Το μπετονάρισμά τους στο rock stardom. Γεμάτο κομματάρες. Και η φωνή είναι σούπερ ρε, τι λέτε;
5. Arctic Monkeys - Whatever People Say I Am, That’s What I’m Not
Μάλλον η τελευταία μεγάλη rock μπάντα χρονικά. Τεράστιο ντεμπούτο (που είχε κάνει και μεγάλο χαμό τότε, θυμάμαι).
Honorable mentions:
Amy Winehouse - Back to Black
Μια εκπληκτική καλλιτέχνιδα (έγραφε μόνη της τα κομμάτια της) και μοναδική φωνή που έφυγε πολύ νωρίς.
Isobel Campbell & Mark Lanegan - Ballad Of The Broken Seas
Ο Mark το ρίχνει για πολλά χρόνια στις συνεργασίες και χρωματίζει με τη φωνή κάθε τι στο οποίο συμμετέχει.
Sonic Youth - Rather Ripped
Οι πιο τελευταίοι δίσκοι των μεγάλων Νεοϋορκέζων έχουν διαμάντια όπως αυτό εδώ. Γαμάτοι ως το τέλος.
Pearl Jam - Pearl Jam
Ο πιο καλός τους δίσκος από το Roskilde και μετά. Και η καλύτερη συναυλία που έχω δει ποτέ, φυσικά.
Mastodon - Blood Mountain
Εξελίσσονται και μου αρέσουν όλο και περισσότερο.
Gov’t Mule - High & Mighty
Descent προσπάθεια, από τους καλούς τους δίσκους.
Audioslave - Revelations
Μεταθανάτιος δίσκος με ορισμένα ποιοτικότατα κομμάτια - δύσκολο να αποτύχεις όταν έχεις το καλύτερο λαρύγγι της rock.
Iron Maiden - A Matter of Life and Death
Ο πιο ισορροπημένος τους δίσκος από το 1988.
David Gilmour - On an Island
Πολύ καλή αναλαμπή από έναν κιθαρίστα που δε “μιλάει” συχνά πια.
The Killers - Sam’s Town
Ένα βήμα παραπέρα σε σχέση με το ντεμπούτο, πολύ ωραίος δίσκος.
33 Likes
Χαχαχα ούτε που το πρόσεξα
Του 38άρη πάντως μπορεί να σωθεί, ας πούμε 15+1, 15, 14 κ.ο.κ.
Σόρι 
2 Likes
Ρώτα τον ανθυπολοχαγό σου, εγώ είμαι απλά πολίτης εδώ μέσα! Δεν τολμάω να μιλήσω, πέφτει ο φασισμός με τη μία
Ενδιαφέρον, έτσι θα είναι.
1 Like
Δεν είναι έτσι δηλαδή ε? Εσύ δεν μου απάντησες απευθείας με το που είδες άποψη μου με την οποία διαφωνείς? Τα καπνογόνα έτοιμα?
Με μονόθειστ 1ο σίγουρα ρίχνουμε το φασισμό της μετριότητας.
7 Likes
Δεν πληςιαζει καν τα τριπτυχον. Συνεχίστε
1 Like
ξεκάθαρα έτσι, τι λέμε τώρα. Αυτό είναι μια πίπα.
Νούμερο;