Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

Διάφορα
#10990

“Γεμάτο” ΠΣΚ και ακόμη δεν έχω τελειώσει όλα όσα ήθελα να κάνω, συνεπώς θα πάω πολύ γρήγορα. Η πεντάδα ήταν σχετικά εύκολη, δεν πρωτοτυπώ, αλλά δεν ήταν εύκολη η σειρά:

  1. Volbeat - Guitar Gangsters & Cadillac Blood
    Απίστευτος ήχος, ισορροπημένος δίσκος, μεγάλες συνθέσεις, τον λάτρεψα.
  2. Scars on Broadway – Scars on Broadway
    Ό,τι δεν έβγαλαν οι SOAD, νομίζω ότι μπήκε εδώ. Πρωτιά όμως θα πάρει ο επόμενος, σε δέκα εβδομάδες. Νομίζω δλδ, δεν θυμάμαι τι άλλο έχει το 2018.
  3. The Mars Volta - The Bedlam In Goliath
    Έκαψα εγκέφαλο, φ-α-ν-τ-α-σ-τ-ι-κ-ο.
  4. Slipknot – All Hope Is Gone
    Ίσως ο πρώτος δίσκος τους που μου αρέσει όλος.
  5. Firewind – The Premonition
    Καλά, τι να λέμε. Δισκάρα.

Χονόραμπλ με αλφαβητική σειρά κι εξαφανίζομαι:

AC/DC - Black Ice
Amon Amarth – Twilight Of The Thunder God
Grand Magus – Iron Will
In Solitude – In Solitude
Jon Oliva’s Pain - Global Warming
Metallica - Death Magnetic
Nick Cave & the Bad Seeds - Dig!!! Lazarus Dig!!!
Opeth – Watershed
Rise Against - Appeal To Reason
Tiamat – Amanethes

30 Likes
#10991

Oύτε ο Αχλ ρε μλκ! :stuck_out_tongue:
Ψήφισα.
Αναλυτικά μέσα στην εβδομάδα.

1 Like
#10992

Ωχ, κάπου εδώ να πω πως στο 2007 θα έβαζα στα honorables το Rock the Rebel/Metal the Devil που έχει κομματάρες όπως το τρελό χιτ “Radio Girl” και το καλύτερο κομμάτι που έχουν γράψει, δηλαδή το αδιανόητα τέλειο “The Garden’s Tale”. Σημαντική παράλειψη.

2 Likes
#10993

Οριακα ψηφίσαμε την προηγούμενη βδομάδα, επιστρέψαμε όμως.

Have A Nice Life - Deathconsciousness

Arrowheads. Δεν ξέρω τι συνέβη σε αυτό το μυαλό. Δεν ξέρω ποιος πόνος μας έφερε εδώ. Αυτοί οι μπλακ μέταλ δίσκοι που περιμένεις στο ταχυδρομείο ίσως. Ξέρω ότι ευχαριστώ που υπάρχει αυτό το πράγμα στη συλλογή και τη ζωή μου. Εξώφυλλο χρονιάς. Δίσκος χρονιάς. Δίσκος ζωής. Μπόνους: Καλύτερη διασκευή εξωφύλλου από albums of bikini bottom.

Steven Wilson - Insurgentes

Οι Porcupine Tree πέθαναν. Μιά βουτιά στο προσωπικό χάος του Steven Wilson αέναη, ξεκινά από ίσως την πιο σκοτεινή της έξοδο. Ένα ντοκιμαντέρ μελαγχολικό μαύρο και άραχνο, η πιο πονεμένη άποψη για παιδιά που έχω ακούσει στη ζωή μου εντός του, η πρώτη μου επαφή με το Harmony Korine ως κομμάτι κι έπειτα με τον σκηνοθέτη έμπνευσή του και όλη την περίεργη μεριά του σινεμά, το δεξί μου χέρι. Οι πρώτοι solo δίσκοι του Wilson είναι από αυτά που βάζεις σε κάψουλα και τα στέλνεις στο διάστημα.

La Dispute - Somewhere At The Bottom Of The River Between Vega And Altair

Αν το κλάμα ήταν μουσική, θα ήταν οι (κ)la dispute. Ένα ντεμπούτο που έγραψε μίλια στις εφηβικές μας καρδιές, κομμάτια με στίχους που πονάνε, κατι μικρά χέρια που σε ένα λεπτό διάρκεια έχουν ραγίσει κάθε ανάμνηση πρωην σχέσης που είχες στη ζωή σου, θεε μου, τι συμβαίνει εδώ μέσα, Said The King To The River, Andria, New Storms For Older Lovers, Fall Down Never Get Back Up Again. Τίποτα δεν θα φτιάξει, τίποτα δεν θα είναι όπως ήταν πριν, ο χρόνος δε γιατρεύει, όλα αφήνουν αποτύπωμα και μας κάνουν πιο σκληρούς και αναίσθητους για πάντα.

Rise Against - Appeal To Reason

Δίσκος ένα προς ένα είπατε; Βεβαίως. Εκεί που οι La Dispute σε ρίχνουν στα πατώματα, οι Rise Against σου δίνουν ξανά λόγο για να ζεις. Δεν μας αξίζει αυτή η μπάντα.

This Town Needs Guns - Animals

Κι εκεί που η διάθεση έφτιαξε φυσικά θα ξαναπέσει πάλι με ένα μαθροκ από τα καλύτερα της υφηλίου. Έχω πρόβλημα με αυτό το δίσκο και φυσικά φταίει αρκετά η συνθήκη στην οποία τον έμαθα. Τέλειο κονσεπτ με πανέμορφα ζωάκια που το κοσμούν αλλά και ονομάζουν τα κομμάτια εντός του. Το Gibbon είναι ένα από τα αγαπημένα μου κομμάτια όλων των εποχών.

6-20 in a few words

Slipknot - All Hope Is Gone

Δίσκος που αγοράστηκε όταν βγήκε. Δεν υπήρχε επιστροφή πια. Είχα γίνει ένα γυμνασιακό μαγκοτ. Τίποτα δεν αλλοιώθηκε. Το All Hope Is Gone σήμερα είναι κλασσικό.

Suffocate For Fuck Sake -Blazing Fires And Helicopters On The Front Pare Of The Newspaper. There’s A War Going On And I’m Marching In Heavy Boots.

Υπάρχει κάπου κάτι πιο σκοτεινό από κάθε μπλακ μέταλ που γράφτηκε ποτέ. Κάτι πιο σκατόψυχο από το χειρότερο sludge αμερικανού που ζει στο υπόγειο της μάνας του. Υπάρχει κάτι πιο μυστήριο απο το ποιοι είναι οι Sleep Token. Υπάρχουν πέντε Σουηδοί που δεν δίνουν συνεντεύξεις και λαηβ, που γράφουν κάτι που μοιάζει με ποστ ροκ αλλά δεν είναι. Τα κονσεποτ τους βγαινουν από τα βάθη τα πιο σκοτεινά του ανθρώπινου μυαλού. Εδώ γίνονται γνωστοί στο αντεργκραουντ. Ευτυχώς, παραμένουν ως σήμερα, με δισκογραφικές εμφανίσεις που δεν ανακοινωνόνται ποτέ, αλλά συγκινούν όταν έρχονται.

Have Heart - Songs To Scream At The Sun

Αυτοπεριγραφικό.

Amenra - Mass IIII

Το μόνο που θα πω είναι οτι οι SFFS είναι πιο σκατόψυχοι από τους Amenra και αυτό δεν είναι μια περιγραφή για το Mass IIII γιατί αυτό το ξέρετε, άρα ακούστε το SFFS.

Pendulum - In Silico

Υπάρχει ζωή μετά το Propane Nightmares; Ναι, αν γνωρίσεις τον Wilson, μείνετε συντονισμένοι.

Protest The Hero - Fortress

Τα πουλεν μου μεγαλώνουν λαμπρά.

Grand Magus - Iron Will

Από τα καλύτερα επικομέταλλα στην ιστορία, ξεπερνιέται άραγε το As The Oar strikes the water?

The Mars Volta - The Bedlam In Goliath

Νταξ. Βαρεθήκαμε τόσες δισκάρες στη σειρά. Καλά, ίσως και όχι.

Bullet For My Valentine - Scream Aim Fire

Εφηβεία unloaded νούμερο ένα. Οι φίλοι μεταλλάδες τους έκραζαν. Μιλάμε για ασταμάτητο έπος γεμάτο κομματάρες. Hearts Burst Into Fire.

Opeth - Watershed

Πρώτη metal μπάντα που είδα ποτέ ζωντανά ένα χρόνο αργότερα, φυσικά ερωτεύτηκα ότι είδα και άκουσα στο λεπτό.

The Gaslight Anthem - The ‘59 Sound

Έπρεπε να γυρίσω πίσω στο χρόνο για τους Gaslight Anthem γιατί τους έμαθα αργότερα αλλά άξιζε κάθε λεπτό.

Disturbed - Indestructible

Μεταξύ μας τώρα δεν έχουν βγάλει και κάτι κακό οι Disturbed, δίσκος για μονδέρνο μέταλ κλωτσομπουνίδι χωρίς ενοχές.

Intronaut - Prehistoricisms

Αν ακούς The Ocean, πρέπει να ρίξεις ένα αυτί δυνατό εδώ πέρα.

Eluveitie - Slania

Κι εκεί που πήγα να πω ότι δεν έχουμε δώσει την απαραίτητη αγάπη εδώ, έρχεται ο @Ktn και βάζει τάξη. Θυμάμαι απέξω κάθε λεπτό, ακόμη κι από τις νεκρές γλώσσες.

Volbeat - Guitar Gangsters And Cadillac Blood

Από τις πιο υποτιμημένες μπάντες της γενιάς μας. Όχι για μένα.

The namedrop list

Made Out Of Babies - The Ruiner

Defeater - Travels

Earth - The Bees Made Honey In The Lion’s Skull

Russian Circles - Station

Gojira - The Way Of All Flesh

Mount Eerie - Dawn - Winter Journal

Virus - The Black Flux

Colour Haze - All

Cult Of Luna - Eternal Kingdom

Causa Sui - Summer Sessions Vol. 1

Moonspell - Night Eternal

Ufomammut - Idolum

Meshuggah - ObZen

Crystal Castles - Crystal Castles

Lunatic Soul - Lunatic Soul

Tigers Jaw - Tigers Jaw

The Caretaker - Persistent Repetition Of Phrases

The Evpatoria - Report - Maar

Trivium - Shogun

Ereb Altor - By Honour

Burst - Lazarus Bird

KEN Mode - Mennonite

Loma Prieta - Last City

Jex Thoth - Jex Thoth

Enforcer - Into The Night

Bohren & Der Club Of Gore - Dolores

Ayreon - 01011001

Blood Ceremony - Blood Ceremony

Testament - The Formation Of Damnation

Thou - Peasant

These Arms Are Snakes - Tail Swallower & Dove

Nick Cave and The Bad Seeds - Dig! Lazarus! Dig!

Warrel Dane - Praises To The War Machine

Hexen - State Of Insurgency

No-Man - Schoolyard Ghosts

Molly Nilsson - These Things Take Time

Fallen Sanctuary - Serenity

Steve Von Till - A Grave Is A Grim Horse

Grails - Doomsday Holiday

This Will Destroy You - This Will Destroy You

Pg.lost - It’s Not Me, It’s You!

Torche - Meanderthal

The Myrrors - Burning Circles In The Sky

My Sleeping Karma - Satya

Fuck The Facts - Disgorge Mexico

Isole - Bliss Of Solitude

Heaven Shall Burn - Iconoclast

Panic! At The Disco - Pretty. Odd.

Τα απαγορευμένα:

ROME - Masse Mensch Material

Τρομακτικό μιλιταντ έπος, σκοτεινό, με έμφαση στην αδιανόητη κομματάρα Der Brandtaucher, δυστυχώς ο Rome δεν μιλούσε στην αρχή της καριέρας του ανοιχτά για τα πιστεύω του. Έτσι, αναγκαστήκαμε σε έναν σκληρό χωρισμό, αφότου αγαπήσαμε. Θα μπορούσε να είναι και εξώφυλλο χρονιάς.

Totalselfhatred - Totalselfhatred

Στην ίδια κλίμακα, εδώ μάλλον απλά άκουγα χωρίς να ξέρω σε ένα είδος πολύ επικίνδυνο. Κρίμα.

Το EP

Sleepmakeswaves - In Today Already Walks Tomorrow

Είναι απλό. Μια μέρα στο Youtube βλέπω ένα τέλειο εξώφυλλο. Το βάζω. Ερωτεύομαι. Μαθαίνω τα πάντα για την post rock σκηνή τα επόμενα δύο χρόνια.

28 Likes
#10994

For reference, το bikini bottom εξώφυλλο

received_1314210389196099
received_13142103891960991080×1080 56.7 KB

4 Likes
#10995

Δεν γίνεται να το πιστεύεις αυτό.

Ή πουθενά :bangbang:

2 Likes
#10996
  1. The way of all flesh - Gojira
  2. Shogun - Trivium
  3. ObZen - Meshuggah
  4. Fortress - Protest the hero
  5. Nostradamus - Judas Priest

Honorable mentions:

Out of Africa - Triclops! Μίξη από punk, progressive rock, experimental rock και avant-garde. Μπορεί ν’ακουγεται ιντριγκαδόρικο αλλά δουλεύει. Σχήμα με παρόμοια ηχοτόπια με τους The Mars Volta

The ruiner - Made out of Babies Post-hardcore δίσκος που πλέει σε βάθη συναισθηματικής και μουσικής έντασης με μια Julie Christmas να βγάζει τα εσώψυχα της χρησιμοποιώντας μια ευρεία παλέτα εκφραστικών μέσων.

Western sky ride - Across Tundras Sludge/Doom με δόσεις από Americana/Country ή αλλιώς ότι θα ήθελε να κυκλοφορήσει ο Hetfield παντρεύοντας τη “βλάχικη” φωνή του με σπηλαιώδη Sabbath-ικά riffs. Αντί να συνθέτει crowd pleaser albums.

Old wounds - Young Windows Η σπορά των The Jesus Lizard έδωσε καρπούς που δεν αναπαράγουν noise rock μανιέρες αλλά προσαρτίζουν και σύγχρονα πειραματικά στοιχεία στη μουσική τους.

Life …the best game in town - Harvey Milk Ακόμα μια κυκλοφορία με Sludge βάση αλλά που παντρεύει noise rock αλλά και heavy rock στοιχεία. Ο ακροατής βυθίζεται σ’ένα βαρύ ηχοτόπιο από distortion και καλείται σ’ένα συναισθηματικά φορτισμένο και βαθιά ενδοσκοπικό ταξίδι.

21 Likes
#10997

Πω, εξωφυλλάρα!!!

2 Likes
#10998

Πάμε στη James Joyce να το συζητήσουμε χαλαρά

2 Likes
#10999

ντηπ <3

1 Like
#11000

στους τοπ 5 αγαπημενους μου δισκους απο το 2000 και μετα, τοσο ευκολα σαν να πινω ενα ποτηρι νερο

2 Likes
#11001

Ρε πουστη μου ξέχασα Disfear και Panopticon.
Disfear ίσως έπαιζε για πεντάδα.

1 Like
#11002

Διάβαζα τους τίτλους για ονόματα συγκροτημάτων και λέω δεν ξέρω τπτ εκτός από τους ObZen που κάτι μου θυμίζουν. Έστρωσα μετά από λίγα δεύτερα.

8 Likes
#11003

2008

  1. Metallica - Death Magnetic
  2. Slipknot - All Hope Is Gone
  3. Shinedown - The Sound Of Madness
  4. Kings of Leon - Only By the Night
  5. Volbeat - Guitar Gangsters & Cadillac Blood

Guns ‘n’ Roses - Chinese Democracy
Black Tide - Light from Above
Disturbed - Indestructible
Bullet for my Valentine - Scream Aim Fire
The Sword - Gods of the Earth
The Black Crowes - Warpaint
AC/DC - Black Ice
The Black Keys - Attack & Release
Gojira - The Way of All Flesh
Black Stone Cherry - Folklore and Superstition
Grand Magus - Iron Will
Testament - The Formation of Damnation
Trivium - Shogun
Motorhead - Motorizer
In Flames - A Sense of Purpose
Nine Inch Nails - The Slip
Theory of a Deadman - Scars & Souvenirs
Sevendust - Chapter VII: Hope & Sorrow
Oasis - Dig Out Your Soul
3 Doors Down - 3 Doors Down
Scars on Broadway - Scars on Broadway
Cage the Elephant - Cage the Elephant
Lady Gaga - The Fame
Coldplay - Viva la Vida or Death and All his Friends

Εξώφυλλο: Nine Inch Nails - The Slip

24 Likes
#11004

Μόνη διόρθωση ότι το καλύτερο κομμάτι τους είναι το Lola Montez, κατά τα άλλα καλά τα λέτε :slightly_smiling_face:

1 Like
#11005

Ισως το ποστ που εχω ζηλεψει περισσοτερο απο οτιδηποτε αλλο εδω μεσα ε. Ειδικα Bennasi και Van Buuren αλλα και τα υπολοιπα. Ιμπιθα ε? Με τι παρεα ειχες παει? Ελπιζω μικτη παρεα 10 ατομα με σχολη ή κατι τετοιο, τοτε ζηλευω ακομα περισσοτερο. On topic:

2008

1. Lady Gaga - Fame
Δισκος που θα επρεπε να ζηλευει καθε μουσικος καλλιτεχνης, ανεξαρτητως ειδους. Διαμαντια οπως Poker Face, Just Dance, Paper Gangsta και Lovegame κουβαλανε την σημαια της Στεφανιας ψηλα, οσο τα υπολοιπα αποτελουν παναξια οπισθοφυλακη. Τεραστιος δισκος που τον ακολουθησαν ακομα 2 αριστουργηματα και 2 αξιοπρεπεις δισκοι (μεχρι σημερα), και αλλαξε την παγκοσμια μουσικη για τα καλα, αναγκαζοντας μεχρι και τους Τεσσερις Καβαλαρηδες να αρκεστουν στην δευτερη θεση, και να συνεργαστουν με την Pop Queen 8 χρονια αργοτερα.

2. Metallica - Death Magnetic
Η συνταγη απο το 1984 εως το 1988 λιγο-πολυ γνωστη και πετυχημενη. Ξεκιναμε με γρηγορο πιασαρικο θρασαδικο τραγουδι. Προχωραμε στην δευτερη θεση του CD με το μεγαληπεβολο ομωνυμο του δισκου. Ακολουθουμε με βαρυ κι ασηκωτο τραγουδι και power ballad στις θεσεις 3 και 4 αντιστοιχα. Χωνουμε τα πιο πειραματικα και διαφορετικα τραγουδια στις επομενες 2-3 θεσεις, πριν κλεισουμε με instrumental και thrash δυναμιτη στις δυο τελευταιες θεσεις του δισκου. Οι Metallica αφου βαρεθηκαν και κουραστηκαν απο το δεκαετες αναιτιο και αδικο κραξιμο, και αφου επιβιωσαν χωρις να διαλυθουν μετα απο συνδυασμο εσωτερικων και εξωτερικων παραγοντων, αποφασισαν για πρωτη (και οχι τελευταια) φορα στην καριερα τους να το παιξουν safe, και ακολουθησαν σχεδον ολους τους αποπανω “κανονες”, πλην του ονοματος του δισκου στο δευτερο track. Δε μας πειραζει καθολου, για τους εξης δυο λογους: (Α) ο δισκος ειναι λιγοτερο safe απο οτι το κανει να φαινεται η παραπανω απλοική περιγραφη, και (Β) τα τραγουδια εχουν ολα ανεξαιρετως την απαραιτητη ποιοτητα ωστε το εξωφυλλο να δικαιολογει πληρως την λεξη METALLICA, κι ας υπαρχουν παντοτε καποιοι που θα γκρινιαζουν.

3. Hans Zimmer & James Newton Howard - The Dark Knight OST
Οσο κι αν προσπαθουν απεγνωσμενα με θλιβερους ρεβιζιονισμους διαφοροι να μας πεισουν οτι αυτο εδω το αριστουργημα του Christopher Nolan με το αριστουργηματικο soundtrack απο τον Hans Zimmer τελικα “ισως και να μην ειναι πολυ καλα”, η Αληθεια (με αλφα κεφαλαιο) παραμενει οτι μιλαμε για δυο απο τους πιο επιδραστικους καλλιτεχνες των τελευταιων 20 ετων. Εναν που μιλαει με εικονες, κι εναν που μιλαει με ηχους. Κανονικα θα επρεπε να μπει στην πρωτη θεση, αλλα οπως παντα, η λιστα μου δινει μεγαλο βαρος στον χρονο που εχω περασει ακουγοντας καθε μια απο τις κυκλοφοριες που συμπεριλαμβανω σε αυτην. Ως εκ τουτου, αν και εχω ακουσει αυτο το soundtrack αμετρητες βραδινες ωρες καθως χαζευω μπροστα στον υπολογιστη μεσα στο σκοταδι, μαλλον δεν το εχω ακουσει οσο τους Metalligaga. Συγκλονιστικη και επιβλητικη μουσικη, που συντροφευουν αψογα μια συγκλονιστικη και επιβλητικη blockbuster ταινια.

4. Scars On Broadway - Scars On Broadway
Ο πιο SOAD δισκος που εχει βγει ποτε χωρις να εχει και τους 4 Αμερικανοαρμενιους μεσα. Καποιος απο πανω εγραψε (ειλικρινα δεν θυμαμαι ποιος) πως σε αντιθεση με το Elect The Dead αυτο ακουγεται αρκετα διαφορετικο απο οτι η μουσικη των System Of A Down, αλλα στα δικα μου τα αυτια παντοτε ισχυε ακριβως το αντιθετο. Η φωνη του Tankian ειναι προφανως το σημα κατατεθεν της μπαντας, αλλα νομιζω πως με αυτον τον δισκο ο Malakian απεδειξε οτι η δικη του συνεισφορα και σφραγιδα ειναι μαλλον πιο μεγαλη απο αυτην του Serj. Για να μην πολυλογω, το Scars On Broadway το εχω ακουσει σιγουρα πανω απο 100 φορες, ενω το Elect The Dead πιθανοτατα ουτε καν 20. Ισως πρεπει να δωσω μια δευτερη ευκαιρια στο δευτερο, αλλα οπως και να χει… ο αλλος ο τρελος πηγε κι εβαλε στον ιδιο δισκο (και μολις 3 χρονια αφου ειχε γραψει 25 επη για τους SOAD) τραγουδια με ριφφαρες, μελωδιαρες και ρεφρεναρες οπως τα Serious, Funny, Insane, World Long Gone, They Say και ολα τα υπολοιπα. Ουτε υποψια δευτερολεπτου filler, ουτε καν μετρια στιγμη, απλα 15 τραγουδια διαρκειας 45 λεπτων που ακουγονται νερακι.

5. Disturbed - Indestructible
Απο τους Disturbed το σωτηριο ετος 2008 δεν ειχα ακουσει πολλα, και η γνωση μου περιοριζοταν μαλλον μονο στις τοπ στιγμες τους απο τα πρωτα τους 3 αλμπουμ, με πρωτο και καλυτερο το The Sickness και τα The Game, Voices να ακολουθουν απο κοντα. Οταν ομως για καποιον λογο ακουσα ολοκληρο το Indestructible, κολλησα για τα καλα με την μπαντα, και πηγα και ελιωσα ολη την μεχρι τοτε δισκογραφια τους. Ο συγκεκριμενος δισκος ειναι για μενα ξεκαθαρα το ζενιθ της δισκογραφιας τους, και ειναι η χρονικη στιγμη στην οποια κολλησαν ολα τα κομματια του παζλ αψογα, εξελισσοντας αυτο που ειχαν χτισει σιγα σιγα με τους προηγουμενους τρεις δισκους. Δυστυχως μετα απο αυτο δε νομιζω οτι καμια απο τις επομενες δουλειες τους εφτασε κοντα σε αυτα τα επιπεδα, αλλα το Indestructible ειναι για μενα το μονο τους που μπορω να ακουσω χωρις το παραμικρο skip, και εχει μεσα τραγουδαρες οπως το ομωνυμο χιτακι, το κολλητικο Inside The Fire, το τελειο The Night (ισως καλυτερο τους τραγουδι εβερ), το παρανοικα ομορφο Perfect Insanity, το groovy as fuck Divide, και το υπεροχο Façade για να κλεισει τον δισκο. Τα τελευταια 2 αλμπουμ θα μπορουσαν να μπουν και αναποδα, νιωθω οτι αδικω το Indestructible με τον μολις ενα βαθμο.

Μια αναπληρωματικη πενταδα σε μια φτωχη χρονια κατα τα αλλα:

  • Mars Volta - The Bedlam in Goliath (δισκαρα, αλλα προτιμω τα δυο επομενα μακραν)
  • The Offspring - Rise and Fall, Rage and Grace (ο τελευταιος τους πολυ καλος δισκος)
  • Ayria - Hearts For Bullets (ηλεκτρονικος γκοθοσυρφετος απο υπεροχη νυχτεριδα)
  • Steven Wilson - Insurgentes (η αρχη του κακου, πολυ καλο και υποτιμημενο)
  • Gojira - The Way Of All Flesh (ΟΡΟΜΠΟΡΟΥΣ λεμε. Και Art Of Dying. Και Vacuity. Και ολα δηλαδη)

Καλυτερο εξωφυλλο

R-1439381-1582963923-1568
R-1439381-1582963923-1568600×600 178 KB

23 Likes
#11006

Μέρα και ώρα

Θα έπρεπε να είναι κανόνας, ΠΡΩΤΑ ΤΟ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΑ ΚΑΙ ΜΕΤΑ Ο ΤΙΤΛΟΣ ΤΟΥ ΔΙΣΚΟΥ :bangbang:

#11007

Δεν το περίμενα, αλλά συνειδητοποιώ ότι τελικά φέτος βγήκανε κάποια από τα καλύτερα και πιο αγαπημένα μου albums στον extreme ήχο. Πραγματικά για όποιον τη βρίσκει με πιο ακραία ακούσματα, νομίζω φέτος γίνεται της Πόπης και είναι εξοργιστικό το πόσο ποιοτικά albums θα μείνουν εκτός.

Έχουμε και λέμε, πεντάδα:

Schwartz and Anger “ena/36”
Γι’ αυτούς κάποτε είχα γράψει ότι είναι η καλύτερη ελληνική μπάντα που δεν έχεις ακούσει. Όποιοι δε με πιστεύουνε, μπορούν απλά να πατήσουν ένα κλικ:

Όσο το ακούτε, λοιπόν, εγώ να σας πληροφορήσω ότι αυτός ο δίσκος είναι ουσιαστικά ΕΝΑ (όπως λέει κι ο τίτλος) μεγάλο κομμάτι/μέσα του εμπεριέχεται όοολος ο καμβάς του extreme ήχου (crust, hardcore, death, grind κλπ.)/για τους απαιτητικούς ακροατές υπάρχουν Maiden-ικές δισολίες, πιάνα και samples/οι στίχοι είναι κάτι παραπάνω από εξαιρετικοί/για όσους θεωρούν «μονότονα» τα ακραία φωνητικά, να πούμε ότι εδώ υπάρχουν 3-4 διαφορετικά (growls, τσιριχτά, «φωναχτά» κλπ.)/η συσκευασία έχει μείνει στην ιστορία (εμμμ, στην ιστορία του underground έστω) με τη θήκη του CD να ξεδιπλώνεται σε σχήμα ανάποδου σταυρού με τον Χριστό ζωγραφισμένο με τα εντόσθια έξω (θυμάται κανείς παλιό, αξιότιμο μέλος του forum σε φωτογραφία με το CD;;; )/τα μέλη φυσικά ήταν γνωστοί-άγνωστοι της σκηνής που στηρίζουν μέχρι σήμερα/όλα αυτά δίνονταν δίχως κανένα χρηματικό αντίτιμο και μέσα στο CD υπήρχαν εκτενή κείμενα που εξηγούσαν αυτήν τη στάση/κι εγώ μπορώ να καταριέμαι αιωνίως τον εαυτό μου που ποτέ δεν πήγα στο Ορφανοτροφείο εκείνο το βράδυ για να τους δω live.

Παιδιά, σοβαρά, θεωρώ αυτόν τον δίσκο ΕΞΟΡΓΙΣΤΙΚΑ υποτιμημένο για την ποιότητά του από ΚΑΘΕ δυνατή άποψη, οπότε όσοι ψήνονται με τέτοιους ήχους, πραγματικά ΠΡΕΠΕΙ να το τσεκάρετε.

Ήρωας “El grito de la libertad”
Λοιπόν, εδώ μάλλον θέλει μία εξήγηση παραπάνω, μιας και αυτό το album (όπως και όλα τα πρώτα του Ήρωα) δεν υπάρχει ούτε καν στο Discogs (!). Λοιπόν, για εμένα αυτό το album και η φιλική/προσωπική σχέση με τον δημιουργό του μού άνοιξαν την κερκόπορτα του hip-hop που για χρόνια ήταν ερμητικά κλειστή λόγω των εμπεριστατωμένων απόψεων του Metal Hammer (και μ’ αυτό δεν εννοώ μόνο κάποιους συντάκτες του, αλλά και απόψεις αναγνωστών ή συγκροτημάτων). Το ενδιαφέρον γι’ αυτήν τη μουσική δεν κράτησε πολύ (1-2 χρόνια μόλις), αλλά σίγουρα έπαιξε έναν ρόλο για να καταρρεύσουν διάφορες αυταπάτες που είχα όσον αφορά το τι «είναι» ή «δεν είναι» μουσική, τι σημαίνει «πολιτικός στίχος» κλπ. Δεν ξέρω τι εκτόπισμα άφησε το συγκεκριμένο album (μάλλον όχι μεγάλο, αν και θυμάμαι μ’ αυτό ξεκίνησε στα σοβαρά ν’ ακούσει περισσότερος κόσμος Ήρωα), και μάλλον με τα σημερινά δεδομένα πολλά πράγματα ακούγονται ξεπερασμένα, αλλά για εμένα ήταν η «πρωτιά» μου, οπότε δεν μπορώ να το αποτινάξω από πάνω μου. Ήταν βασικά αποκαλυπτικό . Σε πιο «τεχνικά» ζητήματα, να σημειώσω ότι αυτό που πάντα μου άρεσε στα album του Ήρωα (τότε -τώρα δεν ξέρω τι κάνει) ήταν ότι αντί να χρησιμοποιεί λούπες, επέλεγε να συνθέτει ο ίδιος τις μουσικές παραγωγές του (άλλοι αυτοί το χαρακτήριζαν σαν «μείον» λόγω του ιδιόμορφου ήχου κάποιων synths κλπ.), ενώ όσον αφορά τον στίχο αξίζει να σημειωθεί ότι πέρα από τα πιο συνήθη «πολιτικά», μεγάλη έμφαση δίνεται σ’ αυτό που κάποιοι θα χαρακτήριζαν ως «straight-edge» στίχο, παρ’ όλο που ο δημιουργός του αγνοούσε το συγκεκριμένο life-style. Σήμερα κάποιες στιχουργικές επιλογές πάνω σ’ αυτό το κομμάτι θα χαρακτηρίζονταν μάλλον «ατυχείς», αλλά τότε για εμένα αυτό το στιχουργικό πακέτο λειτουργούσε σε σημείο ταύτισης (από άλλες αφετηρίες εγώ, βέβαια).

Scars on Broadway “Scars on Broadway”
Δεν έχω ακούσει τίποτα από τη solo πορεία του Tankian, οπότε δεν ξέρω αν «Scars on Broadway + Elect the dead = το χαμένο album των System of a Down». Αυτό που ξέρω είναι ότι στο Scars on Broadway ακούω σχεδόν ό,τι θα ήθελα ν’ ακούσω από ένα δίσκο που γράφει «System of a Down» πάνω του, πείθοντάς με (όχι ότι δε φαινόταν) ότι ο Malakian αποτελούσε κάτι παραπάνω από το «ήμισυ το παντός», τον εγκέφαλο όλων αυτών των τρομερά catchy μελωδιών που φαίνονται τόσο μα τόσο απλές στο να συνθέτονται (αλλά μάλλον δεν είναι).

Muga “There is nothing eternal exists”
Στο ντεμπούτο τους ο Death.Eternal σημείωνε το “Memory” ως ένα από τα κλασικότερα neo-crust κομμάτια όλων των εποχών. Εδώ αυτόν τον ρόλο άνετα μπορεί να παίξει το “Wings of hope”, του οποίου η εισαγωγή (πέρα από την επικότητα που τη χαρακτηρίζει) μέχρι και Χατζηδάκι (!) θυμίζει. Κατά τ’ άλλα δυστυχώς σ’ αυτόν τον δεύτερο (και τελευταίο) δίσκο των Muga λείπουν τα γυναικεία φωνητικά, η μουσική πλέον είναι καρμπόν Tragedy (lol Αποστόλη, τώρα είδα ότι έγραψες το αντίθετο :stuck_out_tongue:), αλλά οι ανατριχίλες οι ίδιες. Για του λόγου το αληθές (αν αυτή η μελωδία δε σε κάνει να φαντάζεσαι αγέρωχα βλέμματα μπρος στα εκτελεστικά αποσπάσματα, δεν ξέρω ποια άλλη μπορεί):

Tiamat “Amanethes”
Ανάθεμα στον Death.Eternal που (για άλλη μια φορά) μου άλλαξε την τελική πεντάδα με αποτέλεσμα οι (αγαπημένοι) A Forest of Stars να χάσουν την ευκαιρία τους να μπουν στα honourable του έτους (αν και λογικά θα το καταφέρουν με κάποιο από τα επόμενα albums τους). Είχα ξεχάσει ΠΑΝΤΕΛΩΣ την ύπαρξη του συγκεκριμένου album (μάλιστα νομίζω κανείς δεν το ανέφερε όλη την εβδομάδα), αλλά χρειάστηκε μόνο να κοιτάξω για λίγο τους τίτλους των κομματιών για να θυμηθώ πραγματικά ΚΑΘΕ στίχο και μελωδία. Δεν ξέρω ποιο κοκαλάκι της νυχτερίδας βρήκε εκείνη τη χρονιά ο Edlund, δεν ξέρω αν η επιστροφή όλων των «μεγάλων» των ατμοσφαιρικών 90’s με albums που ηχητικά κι αισθητικά σχεδόν «κοιτάζουν» το ένα το άλλο κι όλα μαζί τον παλιό εαυτό τους (“In requiem”-“Night eternal”-“Amanethes”) ήταν ένα «καλοσχεδιασμένο τρικ» για να επανακάμψουν εμπορικά, αυτό που ξέρω είναι ότι, παρ’ όλο που οι Tiamat είχαν πάντα μία στάνταρ ποιότητα στα προηγούμενα albums τους, εδώ είναι λες και καταφέρνουν να δημιουργήσουν ένα album γεμάτο εν δυνάμει hit-singles για όσους (σαν κι εμένα) απλά ζητάνε 2-3 μινόρε μελωδίες και μία καλή εναλλαγή ήρεμων και δυνατών στιγμών χωρίς πολλά-πολλά (γιατί, κακά τα ψέματα, το album συνθετικά δεν είναι «πλούσιο» όσον αφορά π.χ. τη συνθετική ευφυία, το originality κλπ.). Εμένα αυτό μου φτάνει.

Λοιπά:
A Forest of Stars “The corpse of rebirth”
Ήμουν από τους τυχερούς που άκουσαν αυτήν την ΜΠΑΝΤΑΡΑ της εποχής μας στο συγκεκριμένο ντεμπούτο της, οπότε είχα όλη τη χαρά τα επόμενα χρόνια να τη βλέπω βήμα-βήμα να εξελίσσεται και να γίνεται καλύτερη από δίσκο σε δίσκο (άλλος ένας εδώ που απλά φρόντιζε να τσεκάρει τις προτάσεις του Γιοβανίτη στο Underground Kommandoz). Εδώ ο ήχος τους ακούγεται αρκετά «απογυμνωμένος» συγκριτικά με ό,τι φτάσουν στο μέλλον, και φανταστείτε ότι μιλάμε για ένα album που μπλέκει το black metal, τα tribal στοιχεία, τις prog δομές και την ατμόσφαιρα των My Dying Bride! Νομίζω εδώ το στοιχείο της ψυχεδέλειας και του πειραματισμού τονίζονται περισσότερο, ενώ στη συνέχεια οι A Forest of Stars (μα τι όμορφο όνομα by the way!) θα κατασταλάξουν σ’ ένα πολύ πιο συγκροτημένο στυλ όσον αφορά τον «αέρα» που θα θέλουν να βγάζουν που με τη μία θα παραπέμπει σε κάτι πιο θεατρικό, ρομαντικό, «βικτωριανό» όπως λένε συνήθως κλπ. («βικτωριανό» και A Forest of Stars είναι κάτι σαν το «μεγάλος κοντός» και Ronnie James Dio). Τα καλύτερα έρχονται.

Leviathan “Massive conspiracy against all life”
Μάλλον το αποκορύφωμα του τύπου γενικά. Το έχω ξαναπεί ότι το ατού του είναι ότι καταφέρνει να βγάζει μία απέραντη θλίψη μέσω των «ρομποτικών» φωνητικών, των απόκοσμων synths και των απότομων εναλλαγών στις ταχύτητες. Ξεφεύγει από τα όρια του black metal μ’ έναν περίεργο τρόπο, ή τέλος πάντων τα αναδιαμορφώνει θα έλεγα με δικά του εργαλεία.

Panopticon “ Panopticon”
Κατά πάσα πιθανότητα, αυτό θα είναι και το μοναδικό album των Panopticon που θα βρεθεί σε λίστα μου. Όχι ότι τα επόμενα δεν είναι καλά (δεν έχουν κακό album νομίζω), απλά κανένα άλλο δεν κινήθηκε σε τόσο ξεκάθαρα black metal μονοπάτια που εμένα ταιριάζουν περισσότερο στα γούστα μου (σε σχέση με τις πιο ατμοσφαιρικές ή post-metal καταστάσεις). Και τα drums, παιδιά, τα drums.

The Estranged “Static thoughts”
Επ, που χάθηκε αυτό, ρε παιδιά; Ίσως η καλύτερη μπάντα της post-punk revival φάσης ντεμπουτάρει και στην ουσία παραδίδει τους κανόνες όσον αφορά αυτόν τον ήχο για το πώς θ’ ακούγεται η κιθάρα, πώς το μπάσο, τι μελωδίες θα παίζουν κλπ. Ένας ήχος που αναπαράχθηκε κατά κόρον από τότε, αλλά λίγοι φτάσανε το επίπεδο αυτής της μπαντάρας που συνέχισε ανοδικά για άλλους δύο δίσκους.

Dead Congregation “Graves of the archangels”
Τα είπατε άλλοι καλύτερα. Συμφωνούμε ότι στο επόμενο πήγανε από το 10 στο 11;

Burst “Lazarus bird”
Δεν ξέρω ποιος ήταν (ο Γράκχος; ) που ανέφερε σωστά ότι τότε ζούσαμε μία εποχή που στον extreme ήχο έπαιζε ένας πειραματισμός άλλου επιπέδου με μπάντες (αλλά κι εταιρείες) να επενδύουν ακριβώς στη δεκτικότητα του metal κοινού σε διαφορετικά ακούσματα. Οι Burst το τερματίζουν προσφέροντάς μας ένα αριστούργημα που αφήνει πίσω το hardcore παρελθόν τους, χωρίς όμως να φανερώνει με σαφήνεια προς τα που κινείται. Προς το prog; Προς το metal; Τελικά μου είναι αδιάφορο, αυτό που κρατάω είναι ότι οι τύποι σχεδόν σε κάθε κομμάτι χρησιμοποιούν αυτό το «κόλπο» με το να χώνουν ξαφνικά τις «ακουστικές» μελωδίες (όποιος ξέρει το album καταλαβαίνει τι εννοώ), οι οποίες τη στιγμή που τις ακούς σου φαίνονται πραγματικά ονειρικές. Βάλε και τα τέλεια διπλά φωνητικά, πρόσθεσε και μία παραγωγή-υπόδειγμα του είδους, και δεν καταλαβαίνω πώς αυτό το album έμεινε εκτός της πεντάδας μου τελικά.

United Nations “ United Nations”
Γεια σας, power violence λένε τη μουσική μας, μόνο που εμείς σας καταστρέφουμε λίγο περισσότερο τα εγκεφαλικά σας κύτταρα προσθέτοντάς και γενναίες δόσεις συναισθήματος στο χάος μας.

Nachtmystium “Assassins-Black meddle part I”
Άλλη μία μπάντα που έκανε ένα ξαφνικό μπαμ, αλλά μάλλον χάθηκε γρήγορα. Εμένα ο δίσκος αυτός μ’ αρέσει ακόμα αρκετά -φυσικά χωρίς να τον προσεγγίζω ως έναν black metal δίσκο, αλλά ως ένα καλοπαιγμένο metal album με τέλειες 70’s επιρροές, πιασάρικα σημεία, ωραίες κιθάρες και τέλεια ροή.

Moonspell “ Night eternal”
Η μοναδική φορά που οι Moonspell κατάφεραν να μπουν σε λίστα μου!

Guns n’ Roses “Chinese democracy”
Ρε παιδιά, γιατί τόσο σνομπάρισμα σε δαύτο; ΟΚ, προφανώς η όλη παραφιλολογία για την ίδια τη δημιουργία του μεγιστοποίησε τις (όποιες) προσδοκίες και ο ίδιος ο Axl εκ των πραγμάτων ποτέ δε θα μπορούσε ν’ ανταποκριθεί σε κάτι τέτοιο, αλλά εγώ κατευχαριστήθηκα το album και όταν βγήκε, και τώρα. Δηλαδή εσάς σας χαλάει το σερί απ’ το “Shackler’s revenge” μέχρι και το “Catcher in the rye”, και στη Β’ πλευρά κάτι “I.R.S.” και “This I love”; Και μοντερνίλα, και ορχήστρες, και μπαλαντάρες, κι ένας Axl όσο αλλαγμένος ή «πειραγμένος» έπρεπε, μέχρι και τα νιαουρίσματα του “Scraped” γουστάρουμε εμείς!

Flakes “Lick your fingers if you like it”
ΟΚ, άλλη μία ελληνική μπάντα που δε νομίζω να την είδα πουθενά. Μη με ρωτάτε πολλά γι’ αυτούς, δε γνωρίζω, και τους άκουσα εντελώς από σπόντα. Είχα παραγγείλει το “Cliché” των Monovine από την Inner Ear, κι αυτοί μου βάλανε και το promo των Flakes μέσα (που κανονικά έπρεπε να είχε μόνο 4 κομμάτια), μόνο που το CD τελικά περιείχε όλο το album (ποτέ δεν έμαθα αν επρόκειτο απλά για ένα λάθος του εργοστασίου)! Που λέτε οι Flakes (για τους οποίους ουδεμία άλλη πληροφορία έχω) παίζουν ένα υπερτέλειο κράμα post-punk/indie rock/pop, με μία άψογη γυναικεία φωνή και μία ξεκάθαρη ικανότητα στη δημιουργία στιγμιαίων hits που προσφέρονται είτε για χορό, είτε για ξεσπάσματα, είτε για πιο μελαγχολικές καταστάσεις. Δεν ξέρω πολλά για τον συγκεκριμένο ήχο, οπότε δεν ξέρω και που «στέκεται» το συγκεκριμένο album όσον αφορά τα standards αυτής της σκηνής, αλλά σίγουρα μου έκανε αρκετή εντύπωση ώστε να το ακούω συχνά-πυκνά μέχρι σήμερα!

Κι ένα EP:
Deathspell Omega “Veritas diaboli manet in aeternum: Chaining the Katechon” EP
Τα 22 λεπτά ποτέ δεν ακούστηκαν πιο σύντομα.

27 Likes
#11008

Εύγε για τη μοναδική αναφορά και μούντζα στον εαυτό μου που το ξέχασα. Εύκολα από τους αγαπημένους μου MC δίσκους

1 Like
#11009

A, 2008 ήταν αυτό;

Καλά πήγε.