2008
1. Scars on Broadway – Scars on Broadway
Ο δίσκος του Malakian, πέρα από το γεγονός πως με κέρδισε από την πρώτη στιγμή, ταυτόχρονα με ξάφνιασε, γιατί θεωρώ πως δεν θυμίζει ιδιαίτερα SOAD, ειδικά σε σχέση με το Elect the Dead του Tankian. Προφανώς και τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τον συνθέτη είναι εδώ, αλλά η ηχητική κατεύθυνση τείνει περισσότερο στο χώρο του εναλλακτικού ροκ, στα αυτιά μου τουλάχιστον. Θεωρώ τους 2 δίσκους εξαιρετικούς και πολύ διαφορετικούς μεταξύ τους, και χαίρομαι που τελικά ηχούν όπως ηχούν. Άψογο από την αρχή μέχρι το τέλος, η δυνατότητα του Malakian να γράφει εθιστικές και χαρακτηριστικές μελωδίες εντυπωσιάζει και πάλι. Πολύ αγαπημένο.
2. Septic Flesh – Communion
Δεν είμαι καθόλου φαν του συμφωνικού μεταλ, αλλά το συγκεκριμένο με είχε ψαρώσει άσχημα όταν έψαχνα πιο έντονα τον ακραίο ήχο. Είναι και μόλις 36 λεπτά οπότε δεν υπάρχει στιγμή φλυαρίας ή αδυναμίας. Από την καθηλωτική επίθεση των Μεγάλων Παλαιών στο Lovecraft’s Death μέχρι το φανταστικό κλείσιμο του Narcissus με τις πάντα καταπληκτικές μελωδικές trademark Septic Flesh κιθάρες, μιλάμε για κορυφαίο δίσκο. Κάπου εδώ τους αφήνω όμως.
3. Balzac – Hatred: Destruction = Construction
Οι horror punk Ιάπωνες είναι αδυναμία μου και ελπίζω πάντα να κάνω περισσότερο κόσμο να έρχεται σε επαφή μαζί τους. Άψογος δίσκος, από τους καλύτερους που έχουν βγάλει, το (digital) χαρντκορ ύφος αρχίζει και γίνεται από τα κύρια στοιχεία του ήχου τους, οι μελωδίες είναι φανταστικές, δισκάρα γενικώς. Το Swallow the Dark έχει από τα καλύτερα ρεφραίν εβερ.
4. Leviathan – Massive Conspiracy Against All Life
Από τους αγαπημένους μου δίσκους στο είδος, συναισθηματικά δύσκολος και επικίνδυνος. Αποπνικτικό μέσα στην ηχητική ομίχλη του, πολύ ιδιαίτερη μουσική εμπειρία. Η χρήση του βασικού μουσικού θέματος του Blade Runner στο “Merging With Sword, Onto Them” είναι συγκλονιστική και από τις καλύτερες που έχω ακούσει προσωπικά.
5. Tiamat – Amanethes
Κορυφαίο γοτθικό μεταλ. Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος τους. Προσωπικές αδυναμίες τα τεράστια Will They Come?, Raining Dead Angels, Misantropolis (ρεφραίν=τελειότητα) και το Meliae με τις πανέμορφες μελωδίες του.
Λοιπές Μουσικάρες:
The One – I, Master
Ο Γιοβανίτης και όσα έγραφε στο Hammer ευθύνεται για μεγάλο ποσοστό των ακουσμάτων μου στο black metal, και με έφερε σε επαφή με πολλά αγαπημένα ακούσματα, αντεργκράου και μη. Εδώ έχουμε κάτι πολύ ιδιαίτερο, η ηχητική άποψη και η ατμόσφαιρα που δημιουργείται συνολικά με ενθουσιάζει.
Slavebreed – Pain Syndicate
Φοβερό εγχώριο grindcore, τέρμα πορωτικό.
Dead Congregation – Graves of the Archangels
Οι ειδικοί τα γράφετε καλύτερα. Κλασικό, κατασκότεινο, βάρβαρο, τέλειο death metal με ιδανικό ήχο. Προσωπική αδυναμία έχω στο επόμενο, αλλά αυτά όταν έρθει η ώρα.
Angstridden – Fuck Humanity With Pride (EP)
Ακολουθώντας τα ηχητικά μονοπάτια των Thorns και του Rebel Extravaganza, η μπάντα δημιούργησε ένα από τα καλύτερα δείγματα (αν όχι το καλύτερο) σε αυτό το ύφος. Τολμώ να πω πως το New Wold’z Terrorizm είναι από τα καλύτερα ξεσηκωτικά black metal κομμάτια που έχω ακούσει, και προς το τέλος του κομματιού γύρω στο 2:30 φαντάζομαι πως η Shodan θέτει σε εφαρμογή τον αφανισμό του ανθρώπινου είδους (τυχόν μύστες gamers ελπίζω να καταλαβαίνουν). Τεράστιο κρίμα που δεν υπάρχει συνέχεια.
Semen of the Sun – Radio Adult
Εξαιρετικό εγχώριο εναλλακτικό ροκ. Το Dive τεράστιο κόλλημα.
Χατ Τρικ – Σκούρα τα Πράγματα
Με άκρως κολλητικά κομμάτια όπως “Η Ζάλη”, “Όλα θα είναι Εντάξει” και “Σε 1000 Χρόνια”, η (αμφιλεγόμενη) πανκ μπάντα με είχε κερδίσει άμεσα.
Hayaino Daisuki – Headbanger’s Karaoke Club Dangerous Fire (EP)
Oι Joe Chang και Takafumi Matsubara δεν κάθονταν στα αβγά τους το 2008 και αποφάσισαν μαζί με το Amber Gray να χαρίσουν και το συγκεκριμένο διαμαντάκι, συνδυάζοντας speed metal μελωδίες και grindcore σε ένα πιασάρικο και πορωτικό πακέτο.
Gridlink – Amber Gray
Εδώ είμαστε. 12 λεπτά χαοτικής, υπερηχητικής grindcore τελειότητας. Ο ήχος της μπάντας είναι από τα πιο έντονα και τσιτωμένα πράγματα που μπορεί να ακούσει κάποιος στο είδος.
In Solitude – In Solitude
Φανταστικό ντεμπούτο από τη Σουηδική μπαντάρα. Σκοτεινή heavy metal απόλαυση.
Bring me the Horizon – Suicide Season
Ίσως ο καλύτερος δίσκος τους, αν και οι επόμενοι 2 είναι επίσης πολύ δυνατοί. Το κόλλημα που είχα φάει όταν είχε σκάσει το Chelsea Smile είναι από τα πράγματα που με κάνουν να θυμάμαι έντονα την συγκεκριμένη χρονιά.
Darkthrone – Dark Thrones and Black Flags
Το κράξιμο έπεφτε σύννεφο εκείνη την εποχή για την αλλαγή ύφους, αλλά εγώ γούσταρα εντελώς τη συγκεκριμένη περίοδο της μπάντας. Στο 1:50 του τέλειου Hiking Metal Punks έχουμε και ένα από τα καλύτερα μεταλ σημεία εβερ, βοηθάει και αυτό, και επίσης λατρεύω το εναρκτήριο “The winds they called the dungeon shaker” (?!) και τον αλλόκοτο τίτλο του. Εδώ και στους επόμενους 2-3 δίσκους βρίσκονται οι δικοί μου Darkthrone.
United Nations – United Nations
Τρομερό screamo supergroup, δίσκος μέσα στην ενέργεια. To “The shape of punk that never came” είναι συγκλονιστικά τέλειο, το καλύτερο τους κομμάτι και ένα από τα καλύτερα της σκηνής γενικώς.
Lagwagon – I Think My Older Brother Used To Listen To Lagwagon (EP)
Πολλά από τα κομμάτια της κυκλοφορίας εμφανίζονται προηγουμένως στον πολύ καλό προσωπικό ακουστικό δίσκο του τραγουδιστή Joey Cape, εδώ με τον ήχο που χαρακτηρίζει το συγκρότημα. Mission Unaccomplished λατρεία.
Εξώφυλλο της Χρονιάς:
). Ο ήχος τους “ωρίμασε” με ωραίο τρόπο και στους επόμενους δίσκους αλλά εδώ έχουμε αγνή γΚΑΒΛΑ και ίνσταντ κλάσσικς:
.jpeg)