2 Likes
@tylerdurden εξαιρετικός όπως πάντα!
Κυρίως όμως, σε ευχαριστώ που μου έτριψες στην μούρη την ανεκδιήγητη μου παράλειψη.
Sleepin Pillow απο τις καλύτερες ελληνικές μπάντες όλων των εποχών, αν θυμόμουν ότι αυτο το άλμπουμ βγηκε το 2008, θα ηταν δεκαδα…
Δεν ξέρω αν θα μπορέσω να διορθώσω το λάθος άλλη χρονιά, το “Apples…” είναι το καλύτερο τους.
2 Likes
Αυτοί δεν είχαν και ποντιακή λύρα σε ένα κομμάτι;
ναι, στη μαυρη θαλασσα
Εγω παντως θεωρω οτι σαν συνολο ο καλυτερος δισκος τους ηταν το The Past Is Already Here
Τα Apples on An Orange Tree και Superman’s Blues εχουν απιστευτες κορυφες αλλα πλατιαζουν και λιγο παραπανω
Αναφερεσαι σε αυτο το έπος:
4 Likes
Ναι
Μου φαίνεται ότι σ’ αυτή την μπάντα δεν έδωσα αρκετή προσοχή τότε
2 Likes
@Aldebaran μεγάλη αγάπη οι Θεσσαλονικείς. Και το Superman Blues είναι φανταστικό.
Έρχεται και άλλη ελληνική μπάντα με κορυφή, ελπίζω εκεί να προνοήσεις!!!
1 Like
Φοβερή χρονιά για μένα, πολλές αγαπημένες μπάντες έβγαλαν πολύ αγαπημένους δίσκους.
5. Burst - Lazarus Bird
4. Scars On Broadway - Scars On Broadway
3. Metallica - Death Magnetic
2. Gojira - The Way Of All Flesh
1. Darkspace - III
+10 που είναι top-5 material
Volbeat - Guitar Gangsters And Cadillac Blood
Testament - The Formation Of Damnation
Disturbed - Indestructible
Grand Magus - Iron Will
Slipknot- All hope is gone
Enslaved- Vertebrae
Ihsahn - angL
Amon Amarth - Twilight Of The Thunder God
Cynic - Traced In Air
Opeth- Watershed
32 Likes
2008
The Best of the Rest
(25 in total)
Tier B
- Aura Noir - Hades Rise
Όσο πιο αραιά το θυμούνται αυτοί οι άνιωθοι Νορβηγοί να βγάλουν καινούργιο δίσκο blackened thrash ολοκαυτώματος, τόσο περισσότερο μας πωρώνουν. Ο δεύτερος και, κλασικά, τελευταίος δίσκος τους γι’ αυτή τη δεκαετία, το Hades Rise, τους παρουσιάζει για πρώτη και τελευταία φορά σε mid-tempo διαθέσεις, αλλά με μερικά από τα κορυφαία riffs / κομμάτια τους έβερ, τον Blasphemer σε αντίθεση με τα προηγούμενα να περιορίζεται σε μερικά σόλο, ενώ κάνει guest εμφάνιση και ο Danny Coralles των Autopsy!
- Biomechanical - Cannibalised
Ποτέ άλλοτε ένα άλμπουμ μιας μπάντας που θεωρητικά δεν εντάσσεται στον ευρύτερο extreme metal χώρο δεν ακούστηκε τόσο ακραίο, βίαιο, χαοτικό. Το μάτι του Γιάνναρου πρέπει να είχε γυρίσει πολύ άσχημα εκείνη την εποχή, ήταν και η ιστορία με τη μαζική ανταρσία της μπάντας, σίγουρα (δεν) βοήθησε. Through Hatred Arise το καλύτερο αποχαιρετιστήριο (ακόμα βέβαια ελπίζω όχι - μάλλον μάταια…) δώρο.
- Enforcer - Into the Night
Κομβικό έτος το 2008 γι’ αυτό που ονομάστηκε New Wave of Traditional Heavy Metal - ούτε ένα ούτε δύο αλλά τρία εντυπωσιακά ντεμπούτα που αναζωογόνησαν την αγάπη μας για το ατόφιο ατσάλι. Πρώτοι εδώ οι Enforcer, πολύ πιο NWOBHM σε σχέση με τους άλλους δύο, τους δανόπληκτους, έδωσαν ένα οργιώδες, αχαλίνωτο άλμπουμ. Και πού να φανταζόμασταν τι θα ακολουθούσε…
- A Forest of Stars - The Corpse of Rebirth
Να μην τα ξαναπώ για τη μάχη που έδωσε (και κέρδισε) να μπει σ’ αυτή τη λίστα. Ας μιλήσουμε για τη μουσική τους. Ή μάλλον ας μη μιλήσουμε ούτε γι’ αυτήν γιατί στην τελική τι να (πρωτο)πούμε. Παραείναι ψαρωτικό και μεγαλειώδες αυτό που φτιάξανε εδώ πέρα, με την πρώτη, οι μυστηριώδεις Βρετανοί. Ήχοι και πατέντες που σπάνια ακούγονται όχι μόνο στο bm, γενικώς.
- Hammers of Misfortune - Fields / Church of Broken Glass
Λίγο γλυκόπικρη η γεύση από το 4ο (+5ο;) άλμπουμ των HoF, ένα μεγαλεπήβολο 70λεπτο δημιούργημα που δοκιμάζει τα όρια των αντοχών και της προσήλωσής σου. Από τη μία Mike Scalzi γιοκ και αυτό είναι μαλακία, πώς να το κάνουμε, από την άλλη όμως πώς να αρνηθείς τη μεγαλοφυία του John Cobbett η οποία θριαμβεύει ξανά, με δαιδαλώδεις αλλά απαστράπτουσες μελωδίες και γνήσια progressive νοοτροπία.
- In Solitude - S/T
Ναι γεια σας, παρότι - Σουηδοί γαρ - για χρόνια δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε για συγκρότημα από εκεί, πλέον δεν μπορούμε να κρυβόμαστε από τους ίδιους μας τους εαυτούς, οι Mercyful Fate ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ στη metal μουσική part 1.
- Isole - Bliss of Solitude
Είναι απίστευτο πόση έμπνευση είχαν μέσα στο 2008 οι D. Bryntse και C. Olsson. Εκτός από ένα άλλο, που θα το συναντήσουμε στην πεντάδα (οπότε καταλαβαίνετε), έβγαλαν δίσκο και με το - θεωρητικά - βασικό τους συγκρότημα, τους Isole, ο οποίος, μαντέψτε, ήταν κι αυτός γαμάτος. Το σουηδικό epic doom το σωστό, το πένθιμο, ελεγειακό, ασήκωτα βαρύ, τέλειο.
- Judas Priest - Nostradamus
Κοροϊδέψτε όσο θέλετε, αλλά μέχρι να κλειστώ στον τάφο μου θα επιμένω ότι το αμφιλεγόμενο - έως εξωφρενικό - symphonic metal πείραμα των Θεών όχι μόνο δεν πάτωσε αλλά ήταν και ιδιαίτερα επιτυχημένο τελικά, με τον Rob να λάμπει (ως συνήθως) με τις ερμηνείες του και τα κομμάτια στην πραγματικότητα να είναι πολύ λιγότερο πομπώδη και πιο “ζεστά” απ’ ό,τι έχει δημιουργηθεί η εντύπωση ότι είναι.
- Levellers - Letters from the Underground
Ένα από τα πιο πρόσφατα άλμπουμ μιας ιστορικής αγγλικής μπάντας στον folk rock (οριακά punk) χώρο, που κακώς, πολύ κακώς δεν έχω δώσει στο σύνολο της δισκογραφίας τους την προσοχή που της αξίζει, καθότι το Letters from the Underground ακούγεται στα αυτιά μου τρομερή δισκάρα, με ενέργεια, συναίσθημα και κομματάρες όπως Burn America Burn, A Life Less Ordinary, Duty κ.ά.
- Moonspell - Night Eternal
Νομίζω ότι πλέον μπορούμε να το πούμε, η περίοδος που εγκαινίασε το Antidote ήταν (είναι) η καλύτερη, πιο γόνιμη, δημιουργική, σταθερή στην ιστορία των Moonspell. Κατασταλαγμένοι, σίγουροι για τους εαυτούς τους αλλά και πάντα διψασμένοι να πάνε το σοβαρό όσο και ασυμβίβαστο ατμοσφαιρικό metal τους κάθε φορά και σε καινούργιο επίπεδο. Όπως στο Night Eternal. Μόνο κομματάρες, που βέβαια μεταξύ τους δεσπόζει ποιο άλλο; Το Scorpion Flower με την Anneke. Ντουέτο for-the-ages.
- National Pornografik - D.
Από τη στιγμή που επισημάνθηκε ότι είναι και αυτό του 2008, δεν μπορούσα να ησυχάσω, μέχρι που στο τέλος είπα, ρε δε γαμιέται; Θα το βάλω και για πάρτη του θα αναπροσαρμόσω όλη τη λίστα, έστω και στο παρά πέντε. Πότε θα ξαναβρώ την ευκαιρία να βάλω δίσκο που έχει μέσα ηλεκτρισμένο ρεμπέτικο;;; Μεταξύ όλων των υπόλοιπων δηλαδή που κάνουν το D. ένα από τα πιο ιδιαίτερα και συναρπαστικά πράγματα που έβγαλε ποτέ η ελληνική σκηνή. So, many thanks to @OwlKitty για τον ρόλο που έπαιξε σ’ αυτό και για άλλη μια φορά: Ακούστε National Pornografik, τομάρια. Αξίζουν. Πολύ.
- Origin - Antithesis
Την έβλεπα τη δουλειά αυτή τη βδομάδα, Dead Congregation από παντού - και μπράβο τους φυσικά. Εγώ βέβαια που ποτέ δεν τράβηξα ιδιαίτερο ζόρι με αυτό που λέμε old-school death metal θα προτιμήσω Origin. Δεν είμαι σίγουρος βέβαια γιατί δεν έβαλα το απίθανο Echoes of Decimation πριν λίγες βδομάδες, but what’s done is done, ας πούμε για το εξίσου απίθανο Antithesis. Ένα πράγμα τόσο επιθετικό και ανατριχιαστικά τεχνικό που ακούγεται λες και παίζεται από ρομπότ - κάτι που συνήθως με αποξενώνει, εδώ όμως συντονίζομαι 100% για κάποιο λόγο.
- Paradox - Electrify
Νομίζω ότι κοντοζυγώνει η ώρα που θα παραδεχτώ ότι τελικά οι Paradox είναι η απόλυτη thrash μπάντα από πλευράς συνέπειας και σταθερά ποιοτικών δίσκων. Έχω την αίσθηση βέβαια ότι κι αυτοί το χειρίζονται πολύ έξυπνα το όλο πράγμα - βγάζουν δίσκους όταν νιώθουν ότι έχουν έμπνευση και όχι απλά για να βγάλουν. Έτσι και εδώ, χωρίς βιασύνη, 8 χρόνια μετά το φανταστικό Collision Course καταθέτουν άλλο ένα έξοχο άλμπουμ, με έναν συνδυασμό μελωδίας - δύναμης που τέτοια αλφαδιά δύσκολα βρίσκεις πια σ’ αυτό το ιδίωμα.
- Portrait - S/T
Ναι γεια σας, παρότι - Σουηδοί γαρ - για χρόνια δεν θέλαμε να το παραδεχτούμε για συγκρότημα από εκεί, πλέον δεν μπορούμε να κρυβόμαστε από τους ίδιους μας τους εαυτούς, οι Mercyful Fate ήταν ό,τι καλύτερο συνέβη ποτέ στη metal μουσική part 2.
- The Real McKenzies - Off the Leash
Και μόνο αυτό το εναρκτήριο θέμα του Chip (με γκάιντα και κιθάρα in unison) κάνει τα μάγουλά μου να πονάνε… Εν έτει 2008 οι Καναδοί παλάβρες σίγουρα δεν είχαν πια την ίδια ορμή όπως σε εκείνα τα τρομερά πρώτα τους άλμπουμ στα 90s, αλλά δεν τους έλειπε ούτε το γνήσιο rock’n’roll attitude ούτε η ικανότητα να γράφουν κολληματικούς ύμνους όπως The Lads Who Fought and Won ή Culling the Herd. Ένα ποτηράκι στην υγειά των παλικαριών ωρέ. Και για τη Σκωτία!
- The Tossers - On a Fine Spring Evening
Η μικρότερη έκπληξη σε αυτή τη λίστα είναι η παρουσία, για πέμπτη συνεχόμενη φορά, των αγαπημένων μου Tossers. Έπεσαν tier βέβαια, καθώς το On a Fine Spring Evening, πέρα από τη διασκευάρα στο αθάνατο Rocky Road to Dublin, δεν έχει κάποιο κομμάτι στο ίδιο επίπεδο με αυτά που περιείχαν τα προηγούμενα άλμπουμ τους. Συμβαίνει ακόμα και στους καλύτερους στο είδος τους: Ενίοτε βγάζουν “απλά” γαμάτους δίσκους και όχι θεϊκούς…
Tier A
- Battleroar - To Death and Beyond…
Επιτέλους, οι πλανήτες ευθυγραμμίζονται, τα εμπόδια παραμερίζονται και μετά από δύο “στο τσακ” μπορώ να βάλω στη λίστα μου, και σε περίοπτη θέση, ένα από τα καθ’ ημάς συγκροτήματα για τα οποία τρέφω τον μεγαλύτερο σεβασμό, τους σπουδαίους Battleroar. Το επικό ατσάλι τους, ελάχιστα πρωτότυπο (όλοι οι συνήθεις ύποπτοι είναι “εδώ”, από τους Manowar μέχρι τους Manilla Road και τους Omen) αλλά δουλεμένο στην εντέλεια, προσφέρει απανωτούς οργασμούς σε όλους εμάς που ζούμε και αναπνέουμε για τέτοιες μουσικές, τέτοιες ατμόσφαιρες, τέτοια συναισθήματα. Όπως στο Wrathforge. Ή όπως στο Finis Mundi. Ή όπως στο Hyrkanian Blades. Ή όπως στο… (insert any of the others).
- Darkest Era - The Journey Through Damnation
Το ‘κανε πάλι το θαύμα της η χώρα με την καλύτερη αναλογία ποσότητας/ποιότητας στο metal (θυμίζω, αν χρειάζεται διευκρίνιση, ότι όταν λέμε Ιρλανδία βάζουμε μέσα και τη Βόρεια, καλή ώρα). Στην εκλεκτή παρέα των Primordial, Mael Mórdha, Waylander, Old Season κ.ά. προστίθενται από “φέτος” και οι υπέροχοι Darkest Era: The heavy/power metal equivalent of Primordial, με μια φωνή καθάρια σαν τα νερά του ποταμού Σάνον, μελωδίες που ευωδιάζουν ιρλανδική folk από χιλιόμετρα (χωρίς όμως κατά κανόνα το συγκρότημα να χρησιμοποιεί παραδοσιακά όργανα) και, σ’ αυτό το EP - πρώτη γεύση, τέσσερα κομμάτια ένα κι ένα, προϊδεάζοντας για τα θαυμαστά πράγματα που επρόκειτο να μας δώσουν τα επόμενα χρόνια.
- Etrusgrave - Masters of Fate
Σαν μάννα εξ ουρανού ήρθε αυτό το συγκρότημα και αυτός ο δίσκος για εμάς τους λίγους που προσκυνάμε τους Dark Quarterer και τους θεωρούμε ένα από τα κορυφαία συγκροτήματα που έπαιξαν ποτέ επικό μέταλ. Με τους ίδιους τους DQ να έχουν εγκαταλείψει προ πολλού αυτό το μετερίζι για χάρη πιο διανοουμενίστικων / prog αναζητήσεων, ο παλιός τους κιθαρίστας, ο μέγας Fulberto Serena, είπε να θυμίσει κάποια πράγματα και έστησε καινούργιο συγκρότημα, στο οποίο μάλιστα, κλείνοντάς μας το μάτι, έδωσε ένα όνομα - απευθείας αναφορά στο cult classic δεύτερο άλμπουμ των DQ. Και έτσι ακριβώς έπρεπε, καθώς το Masters of Fate ακούγεται σαν τη φυσική συνέχεια (σχεδόν 20 χρόνια μετά) του Etruscan Prophecy. Αγαλλίαση…
- Forefather - Steadfast
Μια στις τόσες, ακόμα και χαζά κοπέλια μπορεί να γράφουν εξαιρετική μουσική… Αυτό αποδεικνύουν για δεύτερη συνεχόμενη φορά τούτοι δω οι σαξονόπληκτοι Άγγλοι, φαινομενικά black metal αλλά με τη μουσική τους επί της ουσίας να πηγαίνει προς επικές/folk κατευθύνσεις - θυμίζω, ΟΧΙ “viking metal”, καθώς στο σύμπαν (την κοσμάρα, αν θέλετε) όπου κατοικοεδρεύουν νοερά οι Forefather οι Βίκινγκς ήταν ο απόλυτος εχθρός… “Λειτουργικά” σκισμένα φωνητικά, πολύ ωραία στεντόρεια καθαρά και riffs/μελωδίες που πραγματικά ξεχωρίζουν. Οι Forefather είναι από τα συγκροτήματα που δεν νιώθεις ακριβώς περήφανος να δηλώνεις οπαδός τους, αν με πιάνετε, απ’ την άλλη όμως δεν μπορείς και να παριστάνεις ότι δεν σε αγγίζουν.
- Genghis Tron - Board Up the House
Εκείνη την εποχή η αίσθηση ήταν ότι κάθε βδομάδα που λέει ο λόγος ξεπεταγόταν και από ένα συγκρότημα που φιλοδοξούσε να σπάσει στερεότυπα / στεγανά και να φτιάξει κάτι πραγματικά φρέσκο και πρωτότυπο, που θα έσπρωχνε τη σκληρή μουσική προς το μέλλον. Το πόσοι απ’ όλους αυτούς πραγματικά τα κατάφεραν απομένει να το κρίνει η Ιστορία, υποθέτω, αλλά για κάποιους λίγους ήδη από τότε δεν υπήρχε καμία αμφιβολία επ’ αυτού. Όπως για τους απίθανους Genghis Tron και τη μοναδική μουσική τους πρόταση, ένα κράμα mathcore και industrial! “Cybergrind” βαφτίστηκε και, ειλικρινά, όποιος νιώθει έστω και λίγο από DEP, Botch, Burnt by the Sun κ.ά. οφείλει στον εαυτό του την εμπειρία της ακρόασης αυτού του κακού χαμούλη.
- Gridlink - Amber Gray
Συνεχίζοντας σε μονοπάτια ηχητικής τρομοκρατίας, βρίσκουμε αυτούς τους Αμερικανοϊάπωνες ψυχοπαθείς οι οποίοι από τότε και ίσαμε τις μέρες μας (όπως μου επέστησαν την προσοχή εδώ μόλις χθες!) παίζουν το πιο ασυγκράτητα επιθετικό / πωρωτικό grindcore που έχω ακούσει στη ζωή μου (ΟΚ μαζί με τους μπαμπάδες Napalm Death). Συχνά λέμε ότι όταν γουστάρουμε πάρα πολύ ένα άλμπουμ το βάζουμε να το ακούσουμε 2 και 3 φορές κ.λπ. Ε το Amber Gray (βοηθάει και η μόλις …12 λεπτών διάρκειά του) το βάζεις και το ακούς 5 και 6 φορές στα καπάκια που λέει ο λόγος! Απίστευτη ένταση, απίστευτη έμπνευση, δίσκος - κόσμημα για το πιο αδικημένο extreme subgenre, που για πολλούς είναι “σκέτος θόρυβος”. Μάλλον δεν έχουν ακούσει Gridlink…
- Lord Vicar - Fear No Pain
Μετά τη διάλυση των Reverend Bizarre κάπως έπρεπε να καλυφθεί το κενό στο θεριακλίδικο, μονολιθικό, κλασικό doom. Βέβαια ο τελευταίος που θα περίμενες τότε να βγει μπροστά για κάτι τέτοιο ήταν ο Christian Linderson, ο οποίος παρά το βαρύ - απ’ όλες τις απόψεις - βιογραφικό του (Count Raven, Saint Vitus) είχε κοντά δεκαετία να ασχοληθεί μ’ αυτή τη μουσική. Το doom όμως είναι σαν το ποδήλατο: Μπορείς να κάνεις σεξ χρησιμοποιώντας και τα δύο. Εεε όχι, κάπως αλλιώς πάει αυτή η φράση. Τέλος πάντων, εκεί που ήθελα να καταλήξω είναι ότι οι Lord Vicar έδωσαν τέλειο doom. Που κι όταν σπιντάρει γαμάει, αλλά με φτιάχνει κυρίως όταν σέρνεται με τρόπο τόσο μεγαλειώδη όσο π.χ. σ’ αυτό το φανταστικό The Spartan…
- Virus - The Black Flux
Είπαμε, με τους Νορβηγούς πρέπει να κάνεις υπομονή. Άλλοι αργούν να βγάλουν καινούργιο δίσκο για αντικειμενικούς λόγους, “ανωτέρας βίας” που λέμε - σκοτούρες καθημερινότητας, περιορισμένος χρόνος κ.λπ. Εκεί πάνω αργούν επειδή ξεχνιούνται / βαριούνται / αποφασίζουν στο άκυρο να ασχοληθούν με ένα 123456789ο πρότζεκτ κ.ο.κ. Και τώρα τέλος η γκρίνια γιατί έστω και 5 χρόνια μετά έσκασε το δεύτερο Virus, να μας δώσει πάλι τα μυαλά στο χέρι. And they did just that. Για άλλη μια φορά, η αποθέωση της avant-garde νοοτροπίας στη μέταλ (ή περίπου μέταλ) μουσική, στα χνάρια των Voivod αλλά παράλληλα σε ρόλο συνεχιστών του δυστοπικού οράματος των Ved Buens Ende.
- Waylander - Honour Amongst Chaos
Ιρλανδιάρα ftw και πάλι, και βάλτε το Union Jack στον κώλο σας κερατάδες. Το προ δεκαετίας Reawakening Pride Once Lost είχε αποτελέσει ορόσημο για μια ολόκληρη σκηνή, αυτή του celtic/folk metal, σε μια επιβλητική κίνηση όμως οι Waylander το ξεπέρασαν από κάθε άποψη με το Honour Amongst Chaos, για μένα το αδιαμφισβήτητο αποκορύφωμά τους. Όπως τότε, έτσι και εδώ εξακολουθούν να κυριαρχούν οι tribal/πολεμικοί ρυθμοί και τα παραδοσιακά όργανα που συνοδεύουν τις κιθάρες, μόνο που εδώ τα riffs μοιάζουν να κόβουν ακόμα πιο σκληρά, τα ρυθμικά να βαράνε ακόμα πιο καίρια, η ατμόσφαιρα του έπους να έχει μεγεθυνθεί πέρα από κάθε φαντασία. Δίσκος για ατέλειωτο (αλλά “αλλιώς”) κοπάνημα.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Δεν ξέρω αν το είχε νιώσει και κανείς άλλος τότε, αλλά η αίσθηση που μου έβγαινε ακούγοντας το Bedlam in Goliath ήταν ότι κάτι σαν να άλλαζε σιγά σιγά στους Mars Volta. Παρότι προφανώς ο κλασικός MV ηχητικός βομβαρδισμός παρέμενε ακλόνητος στη θέση του, όπως έδειχνε το εναρκτήριο “ήρθαμε να σας πάρουμε και τα σώβρακα” Aberinkula, υπήρχαν και κάποιες μικρές αλλά αισθητές διαφοροποιήσεις. Κάπως διαφορετική χροιά σε σημεία ο Cedric, κάπως αλλιώτικο το feeling που έβγαζαν τα δαιδαλώδη θέματα του Omar, μια περίεργη αύρα σαν να έχει παρεισφρύσει - σαν να τζαμάρουν κάπου οι King Crimson και οι Van der Graaf, στο κλασικό σοβαρό, στριφνό τους ύφος, και ξαφνικά να πλακώνουν π.χ. οι Roxy Music και να τους κάνουν το session πουτάνα με αυτό το “trashy elegant” vibe τους.
Ως αποτέλεσμα, για κάμποσο καιρό δεν ήμουν σίγουρος τι γνώμη είχα γι’ αυτόν τον δίσκο, θετική ή αρνητική. Φυσικά η ποιότητα νομοτελειακά αναγνωρίζεται ακόμα και από τον πιο περίεργο άνθρωπο. Και όταν ο άλλος έχει ύμνους όπως το Metatron, το Ilyena, το Tourniquet Man, το Soothsayer κ.ο.κ., αργά ή γρήγορα θα τη ρίξεις την υπόκλισή σου, πού θα πάει.
NUMBER FOUR
.............
Χαρακτηριστικά σημείου καμπής είχε η διετία 2007-2008 στον χώρο του Irish folk punk - αν όχι για το ίδιο το είδος, τότε για την προσωπική μου σχέση με τους πλέον αναγνωρίσιμους εκπροσώπους του. Όπως είχαν κάνει την προηγούμενη χρονιά οι Dropkick Murphys, έτσι και οι Flogging Molly το 2008 έπιασαν peak με το Float, συνθετικά και εκτελεστικά, απλά και στις δύο περιπτώσεις όσοι τότε χαιρόμασταν ψιλοξεχάσαμε εκείνη τη βασική αρχή: Όταν κάτι έχει φτάσει στο υψηλότερο σημείο όπου μπορεί να φτάσει, μετά ξεκινάει η κατρακύλα…
Κάπως έτσι, και τούτος δω ο τέταρτος δίσκος των Molly σε κάθε ακρόασή του πλέον μετατρέπεται - για να παραφράσω και τον τίτλο του εναρκτήριου κομματιού - σε Requiem for a Dying Band. Και το (αθέατο ακόμα τότε) ρέκβιεμ αυτό είναι όσο μεγαλειώδες έπρεπε / θα ήθελε κανείς να είναι. Με κομμάτια που βάζουν ισχυρή υποψηφιότητα να πάρουν θέση στα κορυφαία ever της μπάντας (ομότιτλο, Paddy’s Lament, Lightning Storm, From the Back of a Broken Dream κ.ά.), αλλά και ένα που τοποθετείται κατευθείαν στον θρόνο της δισκογραφίας τους, το συγκλονιστικό Punch Drunk Grinning Soul. Και με μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έγραψε ποτέ ο Dave King.
Άντε, στο καλό κι εσείς, με υποχρεώσατε.
NUMBER THREE
.............
ΚΑ-ΒΟΟΜ. Όπως έγραφα και τις προάλλες, τι να μας πουν όλοι οι “revivalists” του κόσμου όταν υπάρχουν και οι Danava. Το (μακράν του δεύτερου, για μένα) κορυφαίο συγκρότημα 70s heavy rock αισθητικής το οποίο έχει δράσει στον τρέχοντα αιώνα - και στο τσακίρ κέφι βάζω μέσα και κάνα-δυο παραπίσω δεκαετίες ακόμα!
Όποιος δεν έχει τύχει να ακούσει το UnonoU σίγουρα σκέφτεται “υπερβολές του αισχίστου είδους”. Ναι, επειδή κατά πάσα πιθανότητα ΔΕΝ έχει ακούσει Danava. Και πραγματικά τον ζηλεύω. Γιατί ακόμα θυμάμαι το σοκ της πρώτης ακρόασης του full-length ντεμπούτου αυτής της τρομερής μπάντας - αλλά και των επόμενων δεκάδων ακροάσεων, γιατί το UnonoU μόνο πυροτέχνημα δεν είναι, αντίθετα σε κάθε ακρόαση σου αφήνει την αίσθηση ότι γίνεται ακόμα καλύτερο. Ότι το καθένα απ’ αυτά τα περίτεχνα riffs (που τα στονέρια ούτε στον ύπνο τους δεν τα έχουν “ακούσει” - pun intended) κουμπώνει με το επόμενο ακόμα καλύτερα απ’ όσο θυμόσουν. Ότι οι prog παρεμβολές ακούγονται κάθε φορά και πιο λαχταριστά χασιματικές, όπως στο τέλος του φανταστικού When Beauty & Terror Dance που μου βγάζει ένα vibe σαν να συμβαίνει κάτι πολύ μεγάλο, σαν το θέμα του Clockwork Orange (!).
Οι παλιότεροι μας μάθανε ότι και καλά το ροκενρόλ πρέπει να είναι απλό και απέριττο. Αυτό που δεν σου λένε είναι ότι όταν κάτι θηρία του heavy prog όπως οι Captain Beyond χόρευαν τρελά προς τα πίσω, εκείνοι κοιμούνταν με τα τσαρούχια. Όπως κοιμούνταν και όταν οι Danava αναβίωναν αυτές τις καταπληκτικές μουσικές (όχι με στείρο τρόπο όμως, αλλά αναζωογονώντας τες) κατά τις δύο προηγούμενες δεκαετίες.
NUMBER TWO
.............
Δεν θα κουραστώ να γράφω ότι το πιο μεγαλειώδες, επικό μέταλ που ακούστηκε ποτέ το έπαιξαν οι Bathory. Το θέμα είναι τώρα που μας άφησε χρόνους ο Quorthon τι κάνουμε. Ποιος θα σηκώσει τη δάδα και κρατώντας την υψωμένη θα συνεχίσει τη δημιουργική πορεία προς ένα ατσάλι που θα σβήσει τα όρια μεταξύ του χθες, του σήμερα και του αύριο, του εδώ και του εκεί, στο πλαίσιο μιας μυσταγωγίας με feeling αχρονίας/διαχρονικότητας και μεταλλικής οικουμενικότητας;
Κάτι παλικάρια της μεγάλης των Candlemass σχολής (έτσι νομίζαμε μέχρι τότε) σηκώνουν το χέρι: Εμείς! Οι Ereb Altor. Και μπορεί στους (περισσότερους από τους) διαδόχους του By Honour να τους κατάπιε λίγο η όλη περιρρέουσα ατμόσφαιρα περί “Bathory worship” και να έχασαν τη στοχοπροσήλωσή τους στο αμιγώς επικό μέταλ των Βίκινγκς, τουλάχιστον όμως στο ίδιο το By Honour τα έκαναν όλα, μα όλα, σωστά. Αργόσυρτα, ελεγειακά, λυρικά, υμνικά κομμάτια που αδιαφορούν για επιδείξεις τεχνικής και τα τοιαύτα, επιλέγοντας αντ’ αυτών να ρίξουν όλο το βάρος στην πιο γλαφυρή ατμόσφαιρα ανάτασης που μπορεί να δημιουργηθεί στην p.Q. (post Quorthon) εποχή. Τα εργαλεία γι’ αυτό άλλωστε είναι εκεί, όπως είχε ήδη φανεί από τα άλμπουμ των Isole (συμπεριλαμβανομένου και εκείνου που έβγαλαν την ίδια χρονιά και βρήκε κι αυτό τη θέση του στην παρούσα λίστα), όπου οι Bryntse / Olsson είχαν παίξει πιο “σαφές” doom. Το ταλέντο τους να γράφουν επικές μελωδίες και η ζεστή χροιά του Daniel είχαν ήδη αναδειχθεί. Τίποτα όμως δεν προετοίμαζε για τη μαγεία που μας επιφύλασσαν μέσω των Ereb Altor.
Ψηλέ, συνέχισε ήσυχος το φαγοπότι σου στη Μεγάλη Αίθουσα του Μονόφθαλμου. Η σπορά σου δεν πήγε χαμένη.
NUMBER ONE
.............
Σε ένα από τα πολλά ντοκιμαντέρ που έχει βγάλει, ο γνωστός μεταλοπατέρας Sam Dunn ρωτάει τον Tomas Haake των Meshuggah για τις συνθήκες υπό τις οποίες ήρθε η αναγνώριση της μπάντας για (ή παρά) τη μουσική της πολυπλοκότητα, και ο φυσικός ηγέτης των Σουηδών σχολιάζει δηκτικά “εντάξει, χρειάστηκαν μόλις 20 χρόνια για να αρχίσει ο κόσμος να μας ακούει”. Δεν το αναφέρει ρητά βέβαια αλλά σίγουρα εννοεί τη μεγάλη (αν ήταν αναπάντεχη, αυτό σηκώνει κουβέντα) επιτυχία που γνώρισε το obZen, με όχημα …το γνωστό κομμάτι τέλος πάντων, που δεν υπάρχει λόγος να αναφερθούμε περαιτέρω σ’ αυτό, το ξέρουν όλοι, ακόμα και όσοι δεν ακούνε Meshuggah γενικά, είναι από τα λίγα πραγματικά instant classics στη metal μουσική τις τελευταίες δεκαετίες κ.λπ. κλπ.
Θεωρώ όμως ότι έχει την αξία του να πέσει λίγο φως και στα “κοινά θνητά” κομματιού αυτού του δίσκου, γιατί στο κάτω κάτω όλα μαζί είναι που κάνουν το obZen τον δίσκο της χρονιάς και έναν από τους σημαντικότερους του σύγχρονου ακραίου metal. Για παράδειγμα στο Combustion, το οποίο εξηγεί σε μεγάλο βαθμό την εντύπωση που έχει δημιουργηθεί γύρω από τον δίσκο συνολικά, ότι δηλαδή είναι ο πιο “προσβάσιμος” που έκαναν ποτέ οι Meshuggah. Λέω “εντύπωση” γιατί προσωπικά δεν έχω πειστεί, νομίζω ότι το προαναφερθέν κομμάτι απλά δίνει τον τόνο - μ’ αυτή τη μεταλλαγμένη thrash-ίλα του - για το σαφέστερα επιθετικό άλμπουμ που είχαν κάνει για χρόνια, μάλλον από την εποχή του Chaosphere. Όχι ότι υποχωρούν έστω και στο ελάχιστο οι αινιγματικές jazz metal αναζητήσεις (απλά δεν θα μιλάγαμε για Meshuggah album). Ζουν και βασιλεύουν, παντού: Στη με-το-ζόρι-αυτοσυγκράτηση του Electric Red και του Lethargica, στο ομότιτλο - sci-fi “άροτρο”, στους tribal-ισμούς του This Spiteful Snake, στους ηχητικούς λαβύρινθους Pineal Gland Optics και Pravus… μέχρι που φτάνουμε στον επίλογο με το Dancers to a Discordant System, ένα κομμάτι που κατ’ εμέ βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για τον τίτλο “ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι Meshuggah”, καθώς αυτά που συμβαίνουν στα 9μισι λεπτά του απλά δεν περιγράφονται με λόγια…
Αυτό είναι συνολικά το obZen. Ένα άλμπουμ που προσωπικά δεν θεωρώ ότι ξεπέρασε το Nothing (για μένα πολύ δύσκολα θα βρεθεί κάτι να το πετύχει αυτό) αλλά είναι όσο πιο κοντά του μπορεί να βρεθεί ένας δίσκος που έχει δημιουργηθεί από ανθρώπους και όχι κάποια πιο εξελιγμένη μορφή ζωής - υποθέτοντας πάντα ότι αυτό δεν ισχύει για τους Meshuggah, που βέβαια μάλλον σε κάποιες δεκαετίες θα αποκαλυφθεί ότι κακώς υποθέταμε κάτι τέτοιο.
Εξώφυλλο της χρονιάς
Αυτό το αίσθημα της απειλής, του απόκοσμου (και εξώκοσμου) που έρχεται από πολύ μακριά, ταυτόχρονα από το μακρινό παρελθόν και από το ανεξερεύνητο μέλλον:
34 Likes
2008 → Όπως πάει το πράγμα μπορεί να έχει και γλυκό
12. – 6.
12. ENFORCER “Into the Night”
Φωτιά να πέσει να με κάψει αν δεν έβαζα το ντεμπούτο των Σουηδών, για τους οποίους ήδη από τότε (αρχές του ’09 βασικά, που το ανακάλυψα) είχα κάνει μίνι σταυροφορία στο παρόν φόρουμ. Να ‘ναι καλά ο Fenriz βέβαια, που στο τότε myspace μας κέρναγε τέτοιου τύπου «μοντέρνες» μουσικές. Η αλήθεια είναι ότι τις non-stop speed-ιές του δε μπορώ να πω ότι τις απολαμβάνω ακόμα στο έπακρο (δηλ. σε ολόκληρο άλμπουμ) αλλά nonetheless εδώ έχουμε βαρβάτη δόση HMRM αδρεναλίνης και τα σπουδαία έρχονται…
11. MORBOSIDAD “Profana la Cruz del Nazareno”
REVENGE, BLACK WITCHERY και πολλοί άλλοι στην αποκεί πλευρά του Ατλαντικού (αλλά και όχι μόνο, βλέπε PROCLAMATION, BLASPHEMOPHAGHER κ.α.) έχουν βαλθεί να αναβιώσουν το ανίερο πνεύμα των BLASPHEMY και κάπου εκεί έχουν ξεμυτίσει και οι Tex Mex MORBOSIDAD με μπροστάρη έναν τύπο που λέγεται Thomas Stench (τι γουστόζικο…). Οι εν λόγω, βέβαια, περισσότερο (και λόγω καταγωγής πιθανότατα) προσκυνάνε τους SARCOFAGO και το γενικότερο Cogumelo cult. Με στίχους αποκλειστικά στα ισπανικά (σας έχω πει πόσο ταιριαστή γλώσσα είναι για μουσικές του διαβόλου; ) εξαπολύουν μισάωρη (και κάτι) blackthrashing επίθεση στα αυτιά και κύριως στους σβέρκους, δίνοντας το έναυσμα για not-so-good-neither-friendly-violent-fun.
10. ONE, THE “I, Master”
O φίλτατος @nikosPL στην αναφορά του τα είπε όλα, εδώ έχουμε ένα από τα obscure διαμάντια του bm underground της εποχής, λίγα λόγια, πολλή ατμόσφαιρα και ακόμα περισσότερη μαυρίλα. Προσωπικά το προτιμώ ακόμα περισσότερο κι απ’ τους MACABRE OMEN, κι αν δεν είχε αυτό το σημείο στο πέμπτο κομμάτι που ρίχνει τις ταχύτητες και κάπου «χάνομαι», μπορεί να ήταν και ακόμα ψηλότερα.
9. VIRUS “The Black Flux”
Αρκετά μακριά από τις ακροβασίες του “Carheart” και πώς θα μπορούσε να είναι διαφορετικά, αφού κατά βάση εδώ κατέληξαν οι ιδέες που δουλεύονταν τα προηγούμενα χρόνια με αρχικό προορισμό το δεύτερο άλμπουμ των VED BUENS ENDE. Χωρίς φυσικά να φτάνει οπουδήποτε κοντά στο “Written…”, το “Black Flux” διατηρεί σε κάθε δευτερόλεπτο ένα εξαιρετικό επίπεδο και ο Czral, μαζί με την πανταχού παρούσα voivod-ική λατρεία του, παραδίδει μια φανταστική dissonant ερμηνεία, αποκλειστικά με «καθαρά» φωνητικά τα οποία μοιάζουν να έρχονται κατευθείαν απ’ το βαθύ διάστημα…
8. KISS THE ANUS OF A BLACK CAT “The Nebulous Dreams”
Το σχήμα που φέρει ένα εκ των καλύτερων ονομάτων στην ιστορία, μπορεί να κατατάσσεται αρχικά στη γενικότερη, ευρωπαϊκή neofolk/dark folk συνομοταξία αλλά στην πράξη είναι κάτι πολύ πιο βαθύ από αυτό. Διότι, το “Nebulous Dreams” δεν είναι τίποτα άλλο από το κάλεσμα της άγριας φύσης για απόδραση από τον εκφυλισμό που περιβάλλει τις σύγχρονες αστική κοινωνίες και (επαν-)ένωση με το αρχέγονο πνεύμα. Δεν ξέρω για εσάς, αλλά εγώ, έστω και για λίγο, το βρίσκω απαραίτητο…
7. EREB ALTOR “By Honour”
Για όλους τους BATHORY lovers εκεί έξω, the wait is over. Μήπως είναι και λίγο άδικο όμως για τους Mats & Ragnar να αντιμετωπίζονται μονάχα ως tribute στον Quorthon; Σίγουρα είναι η Βασική Αρχή, ειδικά εδώ σ’ αυτό το εκπληκτικό ντεμπούτο αλλά εγώ και χαρακτήρα δικό τους ακούω και άλλα πράγματα όπως κάτι μεηντενικές μελωδίες κάπου στα μισά του “Awakening”. Και τέλος πάντων, τα “Nordland” είχαν ήδη μια πενταετία πίσω, ο Ψηλός μας είχε αφήσει οπότε κάποιοι έπρεπε να κρατήσουν τη σημαία ψηλά…
6. FOREST OF STARS, A “The Corpse of Rebirth”
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευτυχία από το να σκάνε απ’ το πουθενά μουσικές που να συνεπαίρνουν σε βαθμό όπως τούτο δω το έργο Βρετανών «τροβαδούρων». Για να λέμε και αλήθειες, εγώ με το επόμενο τους έμαθα αλλά αυτό δεν έχει σημασία καθώς και το ντεμπούτο είναι εξίσου κορυφαίο δημιούργημα. Στον ολοένα και διευρυνόμενο χώρο του blackmetal (και αφήνοντας στην άκρη ταμπελοκουβέντες «τι είναι bm και τι όχι») οι FOREST OF STARS θα μπορούσε να πει κανείς ότι ήταν τότε μια προβολή του πνεύματος των ARCTURUS, μιλώντας για θεατρικότητα, αλλά σε πλήρως βρετανικό ύφος, που σημαίνει ψιλόβροχο, βικτωριανά κτίρια αλλά και μισοφώτιστα σοκάκια, πεσιμισμός αλλά και αλαζονεία κι ένα βιολί να δίνει πένθιμο τόνο τραβώντας μεταξύ άλλων και την προσοχή κάποιων κυρίων ονόματι MY DYING BRIDE…
5.
SCARS ON BROADWAY “Scars on Broadway”
Μπορεί ο Serj, δικαίως ή αδίκως, να τραβούσε περισσότερο τα φώτα σε σχέση με τους υπόλοιπους SOAD, όντας ένας frontman με εκφραστική φωνή και γενικότερη άποψη, αλλά κι εγώ πιστεύω ότι ο πραγματικός ιθύνων νους ήταν ο Daron. Του οποίου όση συμβατική ποιότητα κι αν του λείπει όταν τραγουδάει, έρχονται η τρέλα, η καυστική διάθεση αλλά και μια υφέρπουσα κατάθλιψη να κάνουν τα φαινομενικά απλά κομμάτια του ντεμπούτου των SCARS catchy-as-hell και ορισμό του sing-along. 15 ροκ τραγούδια γεμάτα νεύρο και χωρίς ανάσα, άντε μόνο με τα “Chemicals” και “Cute Machines” να ρίχνουν λίγο την ένταση (σε μένα), αλλά ειδικά για το δεύτερο ευτυχώς που συμβαίνει αυτό ώστε να πάρω δυνάμεις και -αφού περάσει το “Whoring Streets”- να ουρλιάξω “thank god, it’s all about to end"…
4.
LEVIATHAN “Massive Conspiracy Against All Life”
Δεν ξέρω αν ήταν να κυκλοφορήσει ως LURKER OF CHALICE και δεν κατάλαβα και ποτέ μου τι σημασία έχει (εντωμεταξύ το ομώνυμο LOC ποτέ δεν μου είπε τόσα όσα στους περισσότερους). Τέλος πάντων, εδώ ο Wrest κάτι μας υπόσχεται με τον τίτλο του δίσκου και μα τους 72 δαίμονες της Ars Goetia, το κάνει πράξη στο 100%. Το “Massive Conspiracy…” είναι ολοκληρωτικό, υπερβατικό και απόκοσμο και κλείνει το μάτι στη χρυσή εποχή των BLUT AUS NORD. Είναι ίσως και η μοναδική φορά που στ’ αυτιά μου ξεπερνά (κατά πολύ) τα όρια του αστικού USBM, βάζοντας πλώρη προς άλλα επίπεδα της ύπαρξης.
3.
DANAVA “Unonou”
Μπορεί το occult στην πλειονότητα των περιπτώσεών της εισαγωγής του στο ροκ των late 00s/10s να ήταν ένα επιφανειακό πασάλειμμα κυρίως για σκοπούς marketing, αλλά υπήρχαν και οι εξαιρέσεις όπου το αποτέλεσμα άγγιζε τα όρια της μαγείας. Μια τέτοια ήταν και το δεύτερο άλμπουμ των DANAVA, για τους οποίους βέβαια ήμασταν υποψιασμένοι από το ακατέργαστο μεν, εμφατικό δε ντεμπούτο. Το γλυκό εδώ δένει κυρίως επειδή ο όποιος μυστικισμός περισσότερο υπονοείται παρά μας τον μπουκώνουν με το κουτάλι και αυτό συμβαίνει γιατί σοφά επιλέγουν να βάλουν μπροστά τη μουσική τους που εμπνέεται και τιμά ογκόλιθους του παρελθόντος όπως οι SABBATH και οι ZEPPELIN, και παράλληλα τραβάει κάποιες NWOBHM τζούρες και space/ψυχεδελικές μυτιές που εξυψώνουν κομμάτια όπως το “Emerald Snow of Sleep” και εν τέλει ολόκληρο τον δίσκο.
Και ψήφος εξωφύλλου γιατί τέτοιο tribute στην Hipgnosis είναι κρίμα να πάει χαμένο.
2.
DEAD CONGREGATION “Graves of the Archangels”
Δεκαπέντε και μισό χρόνια από εκείνο το βράδυ στο γνωστό υπόγειο της Γαμβέτα με τα αμέτρητα ονόματα, το σοκ αυτών των τεσσάρων τύπων να διαλύουν τον χωροχρόνο δεν έχει περάσει ακόμα. Κι ας μην ήμουν έτοιμος τότε, κι ας είχα πάει για PRIMORDIAL, μέσα μου ήξερα ότι αυτό που άκουγα θα έγραφε με ανεξίτηλο, πηχτό μελάνι. Πέρασε λίγος καιρός, πήρα και το cd-άκι, μα πώς γίνεται οι μπαγάσηδες να παίζουν death metal τόσο πιστό στις late 80s/early 90s διδαχές και όμως τόσο original. Ήταν λες και αυτοί δημιούργησαν ολάκερο το ιδίωμα, αργόσυρτοι και καταιγιστικοί, βασανιστικά αγχωτικοί μέσα στην αμεσότητά τους. Σαν τον… θάνατο!
Εννοείται φυσικά ότι όλα τα παραπάνω μεγεθύνονταν όσο περνούσαν τα χρόνια, μέσα από τις ζωντανές εμφανίσεις τις οποίες ζούσα είτε από πρώτο χέρι είτε από reports και αναφορές άλλων… Κι επειδή αυτό που βίωσα όταν το “Graves…” παίχτηκε σχεδόν στην ολότητά του (στη δεύτερη νύχτα εκείνου του συγκλονιστικού διημέρου τον Δεκέμβρη του ’18 στο Temple) είναι από τις κορυφαίες συναυλιακές εμπειρίες μου, αντιγράφω από ένα παλιότερο κείμενο:
1.
DEATHSPELL OMEGA / S.V.E.S.T. “Veritas Diaboli Manet in Aeternum”
Όπως έλεγα, αν έπρεπε με το ζόρι να διαλέξω μια δισκογραφία από τη νεότερη bm ιστορία, αυτή θα ήταν των NEGATIVE PLANE. Αν όμως έπρεπε να επιλέξω ένα και μόνο κομμάτι τότε το “Chaining the Katechon” δεν έχει αντίπαλο που να το κοιτάει όχι στα μάτια, αλλά ούτε καν στα δάχτυλα των ποδιών. Εδώ μέσα υπάρχουν τα πάντα, ό,τι έκανε εδώ και 40 χρόνια, απ’ την εποχή των HELLHAMMER demos, τον ήχο αυτό να σφηνωθεί στ’ αυτιά κάποιων περίεργων από εμάς, ό,τι έκανε αυτή την αισθητική να μας «μιλάει» με αποκαλυπτικό τρόπο, συνειδητά και υποσυνείδητα, θα το βρει κανείς σ’ αυτό το 22λεπτο έπος. Ώρα να αλυσοδέσουμε λοιπόν το Κατέχον και να Τον αφήσουμε να κάνει τη δουλειά του…
Ho-
sanna
Ho-
san-
na
Ho-
san-
n-
a
Φυσικά, και λόγω του ότι το απέκτησα πρώτα στη CD εκδοχή του, ουσιαστικά αγνοούσα για κάποιο διάστημα την πλευρά των επίσης Γάλλων S.V.E.S.T. (με το πολύ καλό “Urfaust” του 2003), κάτι που είναι μέγιστο λάθος. Τρελαμένοι, υστερικοί σε σημεία, συγχωνεύοντας τις LLN, την σκανδιναβική παράδοση αλλά και το ατόφιο heavy metal, παραδίδουν μια φανταστική τριάδα κομματιών με υπότιτλο “Le diable est ma raison” που αποτελεί απόλυτα ταιριαστό αντίβαρο στο φιλοσοφικό βάρος της πλευράς των DSO.
L’entropie du Diable est la dynamique universelle qui rythme tout action, il est le pulse du Tout en devenir.
Ειδικές Καταστάσεις
-
ΤΑ ΝΤΟΠΙΑ: Οι ANGSTRIDDEN πάτησαν πάνω στη βιομηχανίλα του “Rebel Extravanganza” κι έβγαλαν ένα βιτριολικό EP που αν είχε συνέχεια (και με περισσότερο δικό τους χαρακτήρα) ενδεχομένως να βλέπαμε κάτι μεγάλο. Για όσους ίσως το αγνοούν, έχουμε κι Έλληνες REVENGE που βέβαια αν ακούσει κάποιος το “From Hell” (πλασάρεται ως full, προσωπικά το βρίσκω περισσότερο EP) θα νομίζει ότι βρίσκεται σε κάποιο βραζιλιάνικο studio ηχογράφησης με την Cogumelo να καραδοκεί απέξω. Σε εντελώς διαφορετική φάση, το “Alice in Uglyland” του THIS IS PAST είναι μια ψυχεδελική βουτιά στην παράνοια, ένα εγχείρημα που -αφαιρετικά έστω- συγγενεύει κάπως με αυτά των FURZE, SLAGMAUR (και λίγο ambient BURZUM στο “Rabbit Hole” π.χ.), αλλά επειδή «Ελλάδα είσαι», το δικό μας είναι πέντε φορές πιο «μερακλίδικο» σε όλα του (hint: αυτό δεν είναι απαραίτητα καλό). Θα τα ξαναπούμε πιθανότατα σύντομα για τον συγκεκριμένο κύριο…
-
ΤΑ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΑ: Κάποτε το όχημα των HAVOHEJ είχε χρησιμοποιηθεί για να διοχετευτούν τα ακυκλοφόρητα κομμάτια των τότε διαλυμένων PROFANATICA. Τώρα οι τελευταίοι έχουν πλέον επιστρέψει οπότε ο Paul Ledney είπε να μετατρέψει το project του σε ένα πείραμα μόνο με τύμπανα, πειραγμένες μπασογραμμές και φωνή (και parallel grooves), στρώνοντας τον δρόμο για το φανταστικά ψυχοφθόρο full-length της επόμενης χρονιάς. Στον αντίποδα, οι Καναδοί ANTEDILUVIAN μαζεύουν τον χύμα ήχο τους μέσα σε κάπως πιο οριοθετημένα death metal πλαίσια και προετοιμάζουν και αυτοί το έδαφος για τις μεγάλες κυκλοφορίες τους, οι οποίες θα έρθουν με τη νέα δεκαετία.
-
ΤΑ «ΠΕΡΙΕΡΓΑ»: Χρόνια στο ambient/drone κουρμπέτι και προερχόμενος απ’ την industrial σκηνή, ο Brian Williams ή, αλλιώς, LUSTMORD στο “[other]” του 2008 φέρνει μαζί του ορισμένες κιθαριστικές πινελιές απ’ τον Adam Jones (κι ενώ στα προηγούμενα είχε συνεργαστεί με MELVINS & King Buzzo) για να ντύσει τα ενδοσκοπικά ηχοτοπία του, στα οποία κυριαρχεί η μοναξιά και το σκοτάδι. Οι PHURPA είναι αλλουνού παπά ευαγγέλια, για την ακρίβεια Θιβετιανού παπά καθότι they play authentic ritual music of Bon, the oldest Buddhist tradition from Tibet, using ritual instruments and special tantric singing technique. Συνεχίζοντας σε ανατολίτικες ambient καταστάσεις, αλλά εστιάζοντας στη yezid-ική παράδοση (άρα και σε πιο γνώριμα σε εμάς «αραβικά»/μεσανατολικά μοτίβα), ο Tommie Eriksson περνάει δημιουργικά τον χρόνο που απομένει (όταν δεν ασχολείται με τους SATURNALIA TEMPLE) με το ritual σχήμα LAPIS NIGER. Κλείνοντας, μουσικά μπορεί να μην ταιριάζουν εδώ, αλλά δεν είχα και πού αλλού να το βάλω -το παρθενικό EP των THE DEVIL’S BLOOD (για τους οποίους ποτέ δεν έκοψα φλέβα, αλλά σέβομαι απεριόριστα, ειδικά μετά από εκείνο το live στο Κύτταρο) πρακτικά ανοίγει μια ολόκληρη εποχή…
-
ΤΑ «ΤΡΕΝΤΣ»: Είναι σύνηθες στο κοινό των διάφορων underground ρευμάτων να απαντώνται απόψεις αποστροφής του mainstream, των μοδών κτλ κτλ. “Fuck trends” λέμε και «γεμίζει» το στόμα μας, σωστά; Προσωπικά χέστηκα γι’ αυτά, όμως δεν έχω «χειρότερο» από τα trends εντός underground τα οποία σχεδόν επιβάλλονται ως κάποιου τύπου cult και συνήθως περιστρέφονται γύρω από συγκεκριμένα υπόγεια labels και άτομα. Δυο τέτοιες τάσεις είχαν αρχίσει να δημιουργούνται εκείνα τα χρόνια, η μία ήταν η νορβηγική Nidrosian παρέα (που μου έκανε κάπως περισσότερο) μέσω κυρίως της Terratur Possessions και η άλλη ήταν η μεξικάνικη σύναξη (με έδρα όμως την Καλιφόρνια) Crepusculo Negro -την οποία θεωρώ οριακά ανέκδοτο. Επειδή όμως παντού υπάρχουν εξαιρέσεις, αν κάποιος θέλει να ασχοληθεί με τα εν λόγω, η nidrosian πρότασή μου θα ήταν το θλιμμένο νορβηγικό riffing των CELESTIAL BLOODSHED, ενώ από CN προκρίνονται οι ατμοσφαιρικές ιδέες των VOLAHN.
-
ΤΟ «ΛΑΘΟΣ»: Κάτι βδομαδούλες πίσω μας την είπε ο @Leper_Jesus για το ντεμπούτο SUN OF NOTHING και εδώ που τα λέμε είχε δίκιο, αλλά τουλάχιστον σε μένα είχε χάσει στο νήμα την παρουσία στη 12άδα και απ’ την άλλη έλεγα ότι έτσι κι αλλιώς θα βρουν το δρόμο τους στις λίστες μου με το απίστευτο “In the Weak and the Wounded”. Έλα όμως που ο δαίμων του data entry (ναι έχω τη δισκοθήκη μου περασμένη σε SQL Server) είχε ως αποτέλεσμα να το έχω καταχωρημένο για 2008… Ετεροχρονισμένη διόρθωση λοιπόν για έναν εκπληκτικό δίσκο, με μοναδικό blend doom/death, funeral, post και black metal και τα σκισμένα φωνητικά του Ηλία να παράγουν ένα αποτέλεσμα που δεν είχε όμοιό του στον παγκόσμιο (πόσο μάλλον στον εγχώριο) εξτρήμ χάρτη. My bad, mea culpa και όλα τα σχετικά…
32 Likes
Στα γρήγορα πάλι γιατί δεν θα προλάβω:
5 Hexen - State of insurgency. Δίσκος κλασσικός για το ιδίωμα, αρκετά τεχνικός, με εξαιρετικά ριφ και εξώφυλλο που καταλαβαίνεις αμέσως γιατί μιλάμε. Bay area thrash . Αν είχε βγει είκοσι χρόνια νωρίτερα θα απολάμβαναν μεγαλύτερο στάτους. Ακούστε το όσοι νιώθετε. (Επίσης καλή κυκλοφορία από eliminator σε πιο death φόρμα. Oι Testament κατ’ εμέ έβγαλαν μια μετριότητα το 2008. 3-4 καλα τραγούδια και μετά fillers πασπαλισμενα με καλή (γκουχ - γκουχ πλαστικουρα) παραγωγή.
4 My sleeping karma- Satya. Εντάξει οι τύποι είναι σε άλλο πλανήτη. Εξαιρετικό άλμπουμ πάλι. Από τα άλμπουμ που ξεφεύγεις από οτιδήποτε κανείς ρε παιδί μου.
3 Battleroar - From death and beyond. Δισκάρα που είχα λιώσει τότε που βγήκε και ακόμα προσκυνώ. Επικό μέταλ, με μπολικους maiden εδώ και τα καλύτερα φωνητικά της μπάντας. Μετά κάπου με έχασαν είναι η αλήθεια. Και ωραίο εξώφυλλο.
2 Gojira - The way of all flesh Το καλύτερο τους κστ’ εμέ. Οδοστρωτήρας. Δε ξέρω μετά την ακρόαση του νιώθω ισοπεδωμενος.
1 Lazarus bird - Burst Τα συναίσθηματα που βγάζουν οι τύποι είναι συγκλονιστικά. Οργή, απόγνωση και μια αγαλλίαση μετά την ακρόαση. Progressive με όλη τη σημασία του όρου.
Οριακά έξω: Ayreon - (αυτό με το δυαδικό σύστημα).
Επίσης, αγάπη μόνο σε Ereb altor, Lord vicar.
Edit: Ξέχασα τους Gama bomb με τον υπέροχο δίσκο και το φοβερό εξώφυλλο.
Εξώφυλλο:
30 Likes
Πωπω το Hexen μεγάλη δισκαρα. Αρχίζει η αναβίωση του Thrash… Άρχισε με το Get Thrashed πριν 2 βδομάδες βασικά και αρχίζουμε να βλέπουμε τους καρπούς.
Virus που αναφέρθηκε είναι επίσης δισκαρα, πρέπει να αρχίσω να κοιτάω τα mp3 μου στο εξής. Και σε κανενα δίμηνο τα αγαπημένα στο Spotify. Σημεία των καιρών
2 Likes
Summary
4 Likes
2008
HONOURABLE MENTIONS
-
Kings of Leon - Only by the Night
-
Ereb Altor - By Honour
-
Enforcer - Into The Night
-
Grand Magus - Iron Will
-
Septic Flesh - Communion
-
Volbeat - Guitar Gangsters & Cadillac Blood
-
Black Stone Cherry - Folklore and Superstition
TOP 5
5. Scars on Broadway - Scars on Broadway
4. Slipknot - All Hope Is Gone
3. Bullet For My Valentine - Scream Aim Fire
2. Trivium - Shogun
1. Gojira - The Way of All Flesh
32 Likes
Δέχομαι άνετα ποινική δίωξη από τον εαυτό μου και δηλώνω ένοχος που ξέχασα το Float των Flogging Molly. 
Πω πω…
Μεγάλος δίσκος.
Όντως ο τελευταίος @GRACCHUS_BABEUF
2 Likes
2008
1) Metallica - Death Magnetic
Ακόμα θυμάμαι το ρίγος που με διαπέρασε όταν το πρωτοάκουσα, δε με ενδιαφέρουν οι συγκρίσεις με το παρελθόν και τα σχόλια περί παραγωγής, εδώ εμένα μου ξανασηκώθηκε μετά από το προηγούμενο χάλι.
2) Bring me the Horizon - Suicide Season
ΣΟΚ. Μεγάλη έκπληξη εκείνη την εποχή, κόλλησα άσχημα. Σηματοδοτεί το peak της deathcore εποχής τους και το λόγο που τους αντέγραψε η πλειοψηφία των συγκροτημάτων της συνομοταξίας τους. Εδώ μέσα υπάρχουν ύμνοι. Στην προσωπική κατάταξη το τοποθετώ δίπλα με το Sempiternal.
“We will never sleep 'cause sleep is for the weak
No, we will never rest 'til we’re all fucking dead”
3) Volbeat - Guitar Gangsters and Cadillac Blood
Πρόκειται ίσως για τον αγαπημένο μου δίσκο των Volbeat, τραγουδάρες, ρεφραινάρες, πολύ ισορροπημένη παραγωγή, φωνάρα.
4) Mudvayne - The New Game
Μου έκανε σημαντική παρέα κατά τη στρατιωτική μου θητεία την επόμενη χρονιά, πάντα θα έχει θέση στην καρδιά μου.
5) Norma Jean - The Anti Mother
Το τρομερό σερί συνεχίζεται, post hardcore στα καλύτερά του, η μελωδία χωροταξικά αρχίζει να καταλαμβάνει λίγο περισσότερο έδαφος μέσα στο χάος.
5+1) Scars on Broadway - Scars on Broadway
…πώς τον είπαμε τον άλλο που τραγουδάει στους System of a Down;
5+2) Cancer Bats - Hail Destroyer
Hardcore punk υπερδίσκος Καναδικής προέλευσης, μεγάλη λατρεία.
Honorable mentions:
One Day As A Lion - One Day As A Lion
Gojira - The Way of All Flesh
Stray from the Path - Villains
In Flames - A Sense of Purpose
Διάφανα Κρίνα - Κι η αγάπη πάλι θα καλεί
Anathema - Hindsight
Arkangel - Arkangel is your Enemy
Napalm Death - Time Waits for no Slave
Heaven Shall Burn - Iconoclast (Part 1: The Final Resistance)
The Raconteurs - Consolers of the Lonely
Opeth - Watershed
Special Mention, γιατί είναι δημιούργημά μας και είμαι πολύ περήφανος για το παρακάτω:
Furor - Those Chords Made Chaos
Εξώφυλλο: Bring me the Horizon - Suicide Season
30 Likes
2009 
3 Likes
Έστω! 
1 Like
Για να το βάλεις κανονικά στην επόμενη λίστα βρε
Εγώ σίγουρα θα το βάλω, Νεϊπαλμάρα γράφει Ιστορία αυτά τα χρόνια.
2 Likes
Έλα να κλάψουμε παρέα για την κατάντια τους
1 Like