FUCK
Ναι εντάξει δεν αλλάζω τώρα όλη τη λίστα, αλλά κρίμα, και το 'χα στο μυαλό μου αυτό ρε πούστη να κοιτάξω πότε βγήκε.
Τέλος πάντων, τουλάχιστον το ανέφερε ένας (μία).
Ακούστε National Pornografik, τομάρια. Αξίζουν. Πολύ.
5 Likes
Δεν περίμενα να δω τους National Pornografik σε αυτό το νήμα! Τους πρόλαβα από το ντέμο τους το 2002, ιδιαίτερη μπάντα και φοβερή φωνάρα η Χρύσα - αν και το τελευταίο της εγχείρημα (Spineless) δεν είναι απόλυτα η κούπα του τσαγιού μου.
4 Likes
Τη Χρύσα τη γνωρίζω και προσωπικά (να πω ότι πρόσφατα μου αποκάλυψε ότι ήταν και μέλος του φόρουμ πολύ παλιά). Πέρα από την παρέα που ήδη κάναμε, όταν κυκλοφόρησε τις συνθέσεις της ως Spineless, κατάλαβα πόσο κοινή πορεία έχουν τα μουσικά μας ακούσματα. Κι αυτό είναι μοναδικό όταν συμβαίνει. Είναι βέβαια ένα άλμπουμ με ποικιλομορφία στα κομμάτια και σίγουρα δεν σε αγγίζουν όλα το ίδιο.
5 Likes
λιστα στα γρηγορα
| 1 | Ironsword | Overlords Of Chaos |
|---|---|---|
| 2 | Grand Magus | Iron Will |
| 3 | Enforcer | Into The Night |
| 4 | Ereb Altor | By Honour |
| 5 | In Solitude | In Solitude |
30 Likes
Καθότι το σ/κ προβλέπεται να μην έχω πλήρη πρόσβαση σε internet, πάμε εκτάκτως με Παρασκευιάτικο post.
2008
- New beginnings
- Όχι ιδιαίτερα πλούσια μουσική χρονιά, σε σχέση με προηγούμενες
#30-26
Summary
#30
AC / DC - Black Ice
Δεν μιλάμε για καμία δισκάρα, αλλά ακόμα κι ένα αξιοπρεπές άλμπουμ σαν το “Black Ice” είναι παραπάνω από καλοδεχούμενο από τους AC/DC. Και μόνο για το γεγονός ότι αποτέλεσε την αφορμή να τους δούμε στη χώρα μας θα το αγαπάμε για πάντα.
#29
In Flames - A Sense Of Purpose
Μοιάζει σαν τέλος εποχής για τους In Flames αυτό το άλμπουμ, με την φθορά να έχει εισέλθει και στην έμπνευση και στα τραγούδια της μπάντας. Παρόλα αυτά, ακόμα κρατάει η μπογιά τους όπως αποδεικνύουν τραγούδια σαν το “The Chosen Pessimist”.
#28
Cog - Sharing Space
Η μεγάλη alt-prog σκηνή της Αυστραλίας συνεχίζει να ανθίζει με μια από τις πιο ωραίες και ιδιαίτερες μπάντες της, τους Cog. Το δεύτερο άλμπουμ τους θεωρείται από τα σπουδαιότερα της σκηνής, τοποθετώντας το όνομά τους δίπλα στους Karnivool, τους The Butterfly Effect, τους Dead Letter Circus κοκ. Παρόλο που η μπάντα υπάρχει ακόμα, δεν έχει κυκλοφορήσει άλλο άλμπουμ έκτοτε.
#27
Hinder - Take It To The Limit
Hard rock που με κάνει να περνάω καλά. Ωραίες συνθέσεις, φωνάρα με γρέζι, πολύ δυνατή παραγωγή, μεγάλα ρεφραίν, ακόμα κι ωραίες μπαλάντες. What’s not to like?
#26
Warrel Dane - Praises To The War Machine
Δεν είμαι σίγουρος ότι θυμάμαι τόσο καλά, αλλά νομίζω ότι τα διάφορα προβλήματα είχαν αρχίσει να διαφαίνονται στο στρατόπεδο των Nevermore και αυτό έδωσε χώρο στον Dane για έναν προσωπικό δίσκο, για τον οποίο συνεργάστηκε με τον Peter Wichers των Soilwork. Δεν το λες επιπέδου καλών Nevermore αλλά το λες ένα level πάνω από τον μέσο όρο ελέω Warrel, με 2-3 σπουδαίες στιγμές.
#25-21
Summary
#25
Vangough - Manikin Parade
Οι Vangough δεν προσπαθούν να κρύψουν την αγάπη που έχουν για τους Pain Of Salvation, χωρίς όμως να τους κοπιάρουν υπερβολικά. Κι αν η βασική σου επιρροή είναι η μπάντα του Daniel Gildenlow μόνο καλά μπορούν να πάνε τα πράγματα. Εδώ έχουμε ένα καλά κρυμμένο prog metal διαμαντάκι της εποχής.
#24
Karmakanic - Who’s the Boss in the Factory?
Το όνομα του Jonas Reingold φαντάζομαι δεν λέει πολλά στους περισσότερους. Κρίμα είναι καθώς μιλάμε για έναν φανταστικό και πολυπράγμων μουσικό, που έχει συνδέσει το όνομά του με τις περισσότερες progressive rock μπάντες της Σουηδίας. Αποτελεί μόνιμο και σημαντικό μέλος των The Flower Kings, ενώ έχει παίξει με τους The Tangent, τους Kaipa, τους The Sea Withing μεταξύ άλλων και τα τελευταία χρόνια είναι ο μπασίστας του Steve Hackett. Οι Karmakanic είναι το δικό του progressive rock σχήμα, με πάντα αξιόλογες και ποιοτικές δουλειές. Το “Who’s The Boss In The Factory?” είναι η μια από τις δυο καλύτερές του σχήματος (η άλλη έρχεται λίγο πιο μετά) και προτείνεται ανεπιφύλακτα.
#23
Beardfish - Sleeping In Traffic: Part Two
Παρόλο που μου αρέσουν πολύ οι Beardfish, στα περισσότερα άλμπουμ τους μοιάζουν να δυσκολεύονται να περιορίσουν το υλικό που θα έπρεπε να περιλαμβάνει για να είναι πιο συνεκτικό σαν άκουσμα. Το “Sleeping In Traffic: Part Two” είναι από τις εξαιρέσεις, καθότι έχει τόση έμπνευση που αν σου αρέσει αυτό το απλωμένο σε ιδέες και διάρκειες progressive rock, θα σε εντυπωσιάσει και θα σε κερδίσει.
#22
Von Hertzen Brothers - Love Remains The Same
Μετά το πολύ συμπαθητικό ντεμπούτο δυο χρόνια νωρίτερα, το δεύτερο άλμπουμ των Φινλανδών ανέβασε πολύ τις μετοχές τους, με τραγούδια σαν το πιασάρικο “Freedom Fighter” και το εντυπωσιακό “The Willing Victim” να αποδεικνύουν ότι τα αδέρφια έχουν ποιότητα και potential.
#21
Frost *** -** Experiments in Mass Appeal
Με το δεύτερο άλμπουμ με τους Frost* (αφού πρώτα το διέλυσαν και επανενώθηκαν σε σύντομο χρονικό διάστημα) κυκλοφόρησαν το κατ’ εμέ καλύτερο τους άλμπουμ ως και σήμερα. Μελωδιάρες και εξαιρετικές συνθέσεις σε ένα από τα καλύτερα progressive rock άλμπουμ της τελευταίας χιλιετίας.
#20-16
Summary
#20
Testament - The Formation Of Damnation
Testament is back with a vengeance. Σχεδόν μια 10ετία πέρασε από το έπος του “The Gathering” και εκεί που φάνηκε ότι τα έφαγαν τα ψωμιά τους, η παρέα του Chuck και του Peterson, μαζί με τον Skolnick και τον Bostaph μας προσφέρουν άλλη μια αλμπουμάρα μεστού thrash metal. Δεδομένης της συνέχειας που επήλθε αυτό είναι από τα πιο σημαντικά – και γιατί όχι καλύτερα – άλμπουμ της δισκογραφίας της μπάντας.
#19
Cynic - Traced In Air
Ένα άλμπουμ είχαν οι Cynic, το σπουδαίο “Focus” και είχαν ήδη γίνει κάποιου είδους θρύλοι για την metal μουσική. Ήρθε και το “Traced In Air” και επιβεβαίωσε αυτή τη φήμη του τόσο σπουδαίου που τους ακολουθούσε.
#18
Gojira - The Way Of All Flesh
Ένα βήμα προς τα πάνω ακόμα για τους Γάλλους, που με κάθε άλμπουμ τους τοποθετούν το όνομά τους όλο και πιο σταθερά στον χάρτη της metal μουσικής.
#17
Grand Magus - Iron Will
Οι Grand Magus ξεκινάνε ένα εξαιρετικό σερί στο επικό metal με αυτό εδώ το άλμπουμ, με τον JB να έχει απεμπλακεί από τους Spiritual Beggars και να επικεντρώνεται σε αυτό που αγαπάει πραγματικά να κάνει. Λιτό, άμεσο και υπέροχα heavy metalικό.
#16
Lunatic Soul - Lunatic Soul
Side project από τον Mariusz των Riverside, με πιο ambient και εν μέρει πνευματικό χαρακτήρα, καθώς ξεκινήσει να εξερευνήσει θέματα θνητότητας και εσωτερικής αναζήτησης. Αν και οι αγαπημένες μου δουλειές των Lunatic Soul έπονται, από την πρώτη κιόλας δουλειά αυτό το εγχείρημα μοιάζει όσο διαφορετικό πρέπει και εξίσου ενδιαφέρον με το βασικό του σχήμα.
#15-11
Summary
#15
Bullet for My Valentine - Scream Aim Fire
Με το δεύτερο άλμπουμ τους οι BFMV (όπως εν μέρει και οι Trivium με το “The Crusade”) μοιάζουν να θέλουν να απαντήσουν στους gatekeepers της εποχής που αμφισβητούσαν πόσο metal ήταν αυτά τα πιτσιρίκια. Ευτυχώς, σε μεγάλο βαθμό έχουμε απαλλαγεί από αυτές τις βλακείες. Κι επίσης ευτυχώς (όπως και οι Trivium) έτσι και οι BFMV τα κατάφεραν εξαιρετικά να τους απαντήσουν με τραγουδάρες σαν το ομότιτλο και το Slayerίζον “Waking The Demon”, ενώ έγραψαν και χιτάκια τύπου “Hearts Burst Into Fire”. Έχει κάποια φιλεράκια, αλλά συνολικά είναι τοπ.
#14
Black Stone Cherry - Folklore and Superstition
Με εμφανή τη συνθετική μεστότητα που επήλθε μετά το πρώτο άλμπουμ, οι Black Stone Cherry κάνουν 1-2 βήματα μπροστά με το δεύτερο άλμπουμ και γεμίζουν το οπλοστάσιό τους με καλά τραγούδια, μεγαλώνοντας το όνομά τους.
#13
Guns N ’ Roses - Chinese Democracy
Έχουν γίνει τόσες και τόσες κουβέντες, τόσες και τόσες αναλύσεις, που έχει καταντήσει μάλλον βαρετό. Με τα στραβά του, το “Chinese Democracy” μπορεί να είναι περισσότερο Axl Rose, παρά Guns N’ Roses στην πλειονότητά του, μπορεί η φωνή να έχει φθαρεί με το χρόνο κλπ… Αλλά τίποτα δεν αναιρεί το ότι περιλαμβάνει τραγουδάρες… “There Was A Time”, “Catcher In The Rye”, “Street Of Dreams”, “Better”, “Magadacar”. Μπορεί να βρει ό,τι θέλει κάποιος να προσάψει στον Axl, αλλά οι τραγουδάρες μένουν, όπως και να το κάνουμε.
#12
Metallica - Death Magnetic
Πλέον τα συναισθήματά μου για το “Death Magnetic” είναι ανάμικτα, καθώς ο ήχος του με ενοχλεί σε βαθμό που μου χαλάει κάπως την εμπειρία της ακρόασης, γεγονός που δεν θυμάμαι να με πειράζει τόσο όταν βγήκε. Τότε η καύλα της επιστροφής των Metallica μετά από χρόνια σε πεδία που τους πάνε υπερκάλυπτε τέτοια θέματα. Και κυρίως συνθετικά - με τραγούδια σαν το “All Nightmare Long”, “That Was Just Your Life” και “My Apocalypse” - ήμουν (και συνεχίζω να είμαι) επίσης αρκετά καλυμμένος. Οπότε, απλά Tallica stuff…
#11
Steven Wilson - Insurgentes
Μπορεί η εκκίνηση της προσωπικής καριέρας του Wilson να μην προμήνυε ακριβώς τα μεγαλεία που θα επέρχονταν, αλλά in retrospect άφηνε κάτι παραπάνω από πολλές υποσχέσεις. Το “Insurgentes” αν και έχει διαφορετικές επιρροές από το prog των επόμενων δίσκων συνεχίζει να είναι prog και κυρίως να φέρει μέσα από τις μουσικές του κάτι από την υπέροχη εσωστρέφεια κι εν τέλει την συνθετική ιδιοφυία του Wilson. Και έχει γεράσει πολύ καλά, οφείλω να παραδεχτώ.
#10-6
Summary
#10
Seventh Wonder - Mercy Falls
Άξια τέκνα της σχολής που έφτιαξαν οι Dream Theater, οι Σουηδοί βλέπουν εδώ τον Tommy Karevik να κάνει ένα τρομερό άλμα στις ερμηνείες του και μαζί του να παρασέρνει όλη τη μπάντα να ανέβει πολλά επίπεδα σε σχέση με τις προηγούμενες δουλειές της. Το “Mercy Falls” είναι από εκείνα τα υπέροχα progressive (metal) concept άλμπουμ που σε παρασέρνουν στον κόσμο τους όταν τα ανακαλύψεις και σε συντροφεύουν για χρόνια. Αυτό το escapism, σε συνδυασμό φυσικά με το υψηλό επίπεδο, είναι ανεκτίμητο.
#9
Volbeat - Guitar Gangsters & Cadillac Blood
Έστω και συνδυάζοντας κάποιες προφανείς επιρροές, οι Volbeat είχαν εξαρχής ένα USP που προσέφεραν με την παρουσία τους. Κατάφεραν όμως να γίνουν mega stars με την τεράστια βελτίωση που έδειξαν τόσο στο ηχητικό όσο κυρίως στο συνθετικό κομμάτι από το πρώτο στο δεύτερο άλμπουμ και ανάλογα από το δεύτερο στο τρίτο άλμπουμ. Με λίγα λόγια αυτό είναι το πρώτο συνολικά σπουδαίο άλμπουμ των Δανών, διότι περιλαμβάνει πολλά επιμέρους σπουδαία τραγούδια, με αποκορύφωμα το career defining “Still Counting”.
#8
Avantasia - The Scarecrow
Αν υπάρχει ένας τύπος που δένει με μαεστρία το hard rock των Magnum και των Mr. Big, το ευρωπαϊκό power metal των Helloween και το πιο άμεσο heavy metal των Pretty Maids, γράφοντας μεγαλεπήβολα concept άλμπουμ με πολλούς εντυπωσιακούς καλεσμένους τραγουδιστές αλλά τον ίδιο πάντα πρωταγωνιστή και καταφέρνει να συνθέτει με την ίδια ευκολία pop metal χιτάκια τύπο “Lost In Space” και 11λεπτα έπη τύπου “The Scarecrow” στον ίδιο δίσκο, τότε αυτός είναι ο Tobias Sammet, και κανένας άλλος. Κι αυτό εδώ είναι ένα από τα ωραιότερα δημιουργήματά του.
#7
Scars On Broadway - Scars On Broadway
Αν χρειαζόταν να δείξει κάποια τελικά διαπιστευτήρια πως ισορροπεί μεταξύ καλλιτεχνικής ιδιοφυίας και τρέλας, ο Daron Malakian τα έδωσε με το προσωπικό του σχήμα και την πρώτη δουλειά τους. Το ομότιτλο άλμπουμ των Scars On Broadway αποδεικνύει αληθές τον ισχυρισμό πως το μεγαλύτερο μερίδιο των “Mezmerize” και “Hypnotize” προερχόταν από το δικό του διεστραμμένο μυαλό, καθώς εδώ μοιάζει να συνεχίζει από εκεί που σταμάτησαν οι System Of A Down. Φυσικά και λείπει ο Serj, αλλά τι να πούμε για τραγούδια σαν το “World Long Gone”, το “Chemicals”, το “3005” ή το “They Say” (και κάμποσα ακόμα); Θα πούμε ότι είναι επιπέδου των καλύτερων SOAD τραγουδιών και αυτό τα λέει όλα.
#6
Ayreon - 01011001
Με το μεγαλύτερο cast καλεσμένων τραγουδιστών που είχε ποτέ και ταυτόχρονα το πιο εντυπωσιακό μαζί με αυτό του “The Human Equation” ο Arjen πάει πίσω στο χρόνο του sci-fi concept του, σε ένα πιο σκοτεινό από ότι μας έχει συνηθίσει και συνεπώς πιο metal σκηνικό. Το σχεδόν 2ωρο “01011001” έχει κορυφές που θα μπορούσαν αν έλειπαν κάποια (μάλλον αχρείαστα και αταίριαστα φιλεράκια) να το φέρουν ως και στην κορυφή της χρονιάς! Τραγούδια σαν τα “Age Of Shadows”, “Comatose”, “Beneath The Waves”, “New Born Race”, “Waking Dreams” και “River Of Time” μαζί με 3-4 ακόμα θα συνέθεταν πιθανότατα ένα τέλειο άλμπουμ. Και με τα υπόλοιπα, όμως, παραμένει ένα απολαυστικό, τεράστιο έργο από τον ψηλό.
#5
Summary
Opeth – Watershed
Στην χρυσή περίοδο των Opeth [βλέπε “Blackwater Park” (άντε “Still Life”) ως και “Watershed”], o Mikael Akerfeldt καταφέρνει το εξής παράδοξο: να γίνεται καλύτερος με κάθε δίσκο χωρίς να ξεπερνάει απαραίτητα τον προηγούμενο. Δεν ξέρω αν στέκει μαθηματικά αυτό που λέω, αλλά πραγματικά ενώ δεν μπορώ να αποφανθώ αν αυτό εδώ είναι το καλύτερο άλμπουμ των Opeth μου δίνει την βεβαιότητα ότι τελειοποίησε το όραμά που είχε σε αυτό. Αυτός ο συνδυασμός επιθετικότητας και μελωδίας, death και prog δεν ξέρω πόσο καλύτερα μπορεί να αποτυπωθεί σε σχέση με το “Watershed”. Ίσως κι ο ίδιος να ένιωσε ότι το τερμάτισε και για αυτό μετά προχώρησε σε μια τόσο ριζική αλλαγή του ήχου της μπάντας του.
#4
Summary
Trivium – Shogun
Αφού οι Trivium ένιωσαν πως απάντησαν στους gatekeepers (spoiler: τίποτα δεν άλλαξε) με το full-Metallica mode on του “The Crusade” επιστρέφουν στο να είναι περισσότερο οι εαυτοί τους και το σύνολο των πολλών επιρροών που έχουν ο Corey και η παρέα του. Το αποτέλεσμα του “Shogun” είναι το παρόν της metal μουσικής που ξέρει να κοιτάζει ταυτόχρονα στο χτες και στο αύριο. Τρομερά τεχνικό και ταυτόχρονα ουσιώδες, μελωδικό και ακραίο, με μεγάλες στην πλειονότητα τους σε διάρκεια συνθέσεις, περιπετειώδες κι εμπνευσμένο.
#3
Summary
Slipknot - All Hope Is Gone
Διαφωνώ απολύτως και καθέτως με όσους απορρίπτουν ή μειώνουν την αξία του τέταρτου άλμπουμ των Slipknot, ειδικά όταν ακούω κάτι φαιδρά επιχειρήματα τύπου «φλώρεψαν». Το “All Hope Is Gone” περιέχει μερικά από τα καλύτερα τραγούδια που έγραψαν ποτέ οι εννέα, για τελευταία φορά δυστυχώς όλοι μαζί. “Psychosocial” και “Deadmemories” είναι υπέρ-χιτάρες, και το “Sulfur” εκτός από τραγουδάρα έχει και μερικούς από τους καλύτερους στίχους που έχουν γραφτεί ποτέ. Και πάντα θα υπάρχει το “Snuff” ένα από τα πιο έντονα φορτισμένα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ και η καλύτερη προσωπική ερμηνεία του Corey Taylor.
#2
Summary
Disturbed – Indestructible
Το 4ο άλμπουμ των Disturbed είναι η πιο σταθερά υψηλού επιπέδου δουλειά τους από το πρώτο μέχρι και το τελευταίο τραγούδι, καθώς οι επιμέρους κορυφές του (“The Night”, “Inside The Fire”, “Indestructible”) είναι από τις καλύτερες μεμονωμένες στιγμές της μπάντας, ενώ περιλαμβάνει ταυτόχρονα μερικά από τα δυνατότερα μη-hits τους (πχ “Enough” και “Criminal”). Επίσης, η παραγωγή είναι η καλύτερη που είχαν ποτέ, τα riff τεράστια και η φωνή του Draiman στα καλύτερά της. Αθροίζοντας όλα τα παραπάνω προκύπτει μάλλον αβίαστα το συμπέρασμα πως πρόκειται για την καλύτερη δουλειά της μπάντας, θέτοντάς σοβαρή υποψηφιότητα για άλμπουμ της χρονιάς του 2008.
#1
Summary
Shinedown - The Sound Of Madness
Υπήρξε σπουδαίο hard rock στα 00s, που δεν ήταν ούτε αναμάσημα του παρελθόντος, ούτε φτιαγμένο από μουσικούς που βρέθηκαν στο peak τους δύο ή τρεις δεκαετίες πίσω. Hard Rock που είχε σύγχρονο ήχο, αλλά και όλα τα δομικά συστατικά που κατέστησαν κάποτε τη rock μουσική mainstream για όλους τους σωστούς λόγους και μετά από χρόνια θεωρείται κλασσική.
Τέτοιο είναι το hard rock του “The Sound Of Madness”: με τρομερή παραγωγή, με μεγάλα τραγούδια, με ρεφραίν φτιαγμένα να τραγουδιούνται από γεμάτα στάδια και με μια από τις καλύτερες φωνές που έχει βγάλει η rock μουσική από το 2000 και μετά. Ακόμα και οι στίχοι είναι ανάλογα προσεγμένοι και αξίζουν αναφοράς.
Ακόμα πάντως κι αν μείνουμε μόνο σε συνθετικό επίπεδε, είτε μιλάμε για δυναμικές/uplifting συνθέσεις όπως το “Devour”, το “The Sound Of Madness” ή το “Sin With A Grin” ή για υπέροχες power ballads όπως τα “Second Chance”, “If You Only Knew” και “Breaking Inside”, είτε συνθέσεις που στέκονται κάπου ενδιάμεσα όπως τα δυο πολύ αγαπημένα “The Crow & The Butterfly” και “What A Shame” το άλμπουμ είναι ένα masterclass στο rock songwriting και στο performance, από αρχής μέχρι τέλους.
Λίγη προσοχή χρειάζεται μόνο στο κλείσιμο του “Call Me”, γιατί είναι από εκείνα τα «τραγούδια καρμανιόλα» που έλεγε κι ο dazmaniak, κι όλα καλά θα πάνε.
37 Likes
Εγώ θα σταθώ στους Karmakanic, καθώς είχα να ακούσω αυτό το όνομα πάρα πολλά χρόνια. Ειδικά αυτός ο δίσκος είναι πολύ αγαπημένος και πολυακουσμένος. Πάω να το ξεθάψω, θενξ!
2 Likes
Είσαι μερακλής και γιατί πας στην prog 5αδα και κυρίως γιατί νιώθεις με Karmakanic (οποιαδήποτε σαρδαμική ομοιότητα με τον Καρκαμάνη είναι τυχαία).
2 Likes
Ήταν καλό billing όταν τους είχα δει σε εκείνη την περιοδεία, το #1 σου έπαιζε support στο #2 σου 
2 Likes
2008
5. Sylosis - Conclusion of an Age
Ο επίλογος μιας εποχής θαρρώ πως είναι μια διαπίστωση ψευδής. Εδώ πρωτοεμφανίζεται η συνέχεια μια άλλης. Άπειρες Death επιρροές και φανταστικό ντεμπούτο για τον μικρό guitar hero της γενιάς του. Μπάντα με μηδέν κακό δίσκο, καλωσήρθαμε!!!
4. Heaven Shall Burn - Iconoclast (Part 1: The Final Resistance)
Metalcore δεύτερου κύματος στα καλύτερα του από Γερμανούς ερασιτέχνες μουσικούς (τύφλα να έχουν οι επαγγελματίες). Θορυβώδες, επικό, σπαρακτικό και λίγο παραμελημένο απαντάει στο αιώνιο ερώτημα:
-Πόσα riffs θέτε;
-Iconoclast!!!
3. The Haunted - Versus
6/6. Τι και αν αλλάζει λίγο η συνταγή, τα παιδιά παίρνουν κεφάλια, ακόμη. Και με βιολιά και με (πιο) καθαρά φωνητικά. Προτελευταίο αριστούργημα, προσωπικά ίσως το λιγότερο αγαπημένο, μα παρόλα ταύτα 5αδατο. Πίτερ είσαι κωλόπαιδο, γύρνα πίσω!!!
2. Nine Inch Nails - Ghosts I-IV
Ορχηστρικό παραλήρημα. Μουσικό ταξίδι (ορισμός). 36 κομμάτια τα οποία τα κυκλοφόρησαν δωρεάν και είναι και διαθέσιμα για χρήση (μη εμπορική προφανώς) στον αιώνα τον άπαντα. Η αρχή των soundtrack που θα ακολουθήσουν απο τους συνήθεις υπόπτους (Trent Reznor & Atticus Ross). Μεγαλειώδες εγχείρημα και τεράστιο ρίσκο από μια ήδη φτασμένη μπάντα. Την ίδια χρονιά δε κυκλοφόρησε και το The Slip.
1. Scars on Broadway - Scars on Broadway
Δεν θεωρώ τους System of a Down σοβαροφανείς, αλλά εδώ τα 2/4 τους αφαιρούν την όποια υποψία και παραδίδουν ενα δισκο ελαχιστα πιο χαλαρο, που κάθε του νότα καρφώνεται στον εγκέφαλο. Κολλητικό και απροσδοκητο δωράκι, αντίδοτο στην έλλειψη δισκογραφίας απο την τετράδα.
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Gama Bomb - Citizen Brain
36 Likes
Unpopular opinion (?) :
Scars On Broadway - Scars On Broadway >>>>> Serj Tankian - Elect The Dead
5 Likes
Y E S ! ! !
Ανποπουλαρ για μενα θα επρεπε να ειναι το αναποδο
1 Like
=> Serj Tankian < Elect the Dead
3 Likes
╚(″⚈ᴗ⚈)╗
4 Likes
Στα γρήγορα, γιατί εκτός της κούρασης, είμαι από κινητό και πιθανότατα την Κυριακή να το ξεχασω:
- Gojira - The Way of All Flesh: ξεκάθαρο #1, οι Gojira αποκτούν χαρακτήρα, ατμόσφαιρα και ήχο. Ακούγονται μεγαλειώδεις.
- Meshuggah - Obzen :Σφαλιάρα από τις λίγες, μετά από τέτοιο σερί δίσκων. Γινονται λιγότερο στριφνοι,περισσότερο προσβάσιμοι, πλήρως απολαυστικοί.
- Opeth - Watershed: Αν και στα ίδια βήματα με το προηγούμενο, η έμπνευση είναι στα κόκκινα.
- Dead Congregation - Grave of the Archangels: Death Metal τερατουργημα.
- Heaven Shall Burn - Iconoclast: metalcore με χαρακτήρα.
Πολύ κοντά ακολούθησαν:
Scars on Broadway - Scars on Broadway
Bloodbath - The Fathomless Mastery
Slipknot - All Hope Is Gone
30 Likes
Εντάξει, είναι ό,τι πιο γνωστό έχουν κάνει αλλά όχι κι έτσι!
2 Likes
1.Seventh Wonder - Mercy Falls (+cover)
Αν θεωρεις τον εαυτο σου Prog Metal fan δεν δικαιολογεισαι να μην εχεις ακουσει αυτον τον καταπληκτικο concept δισκο…
2.Opeth - Watershed
Φοβερες συνθεσεις και ισορροπια…Το Burden ειναι το αγαπημενο μου Opeth κομματι και ξενερωσα που δεν το ακουσα Live οταν ειχαν ερθει εκεινη την περιοδο Θεσσαλονικη…
3.Gojira - The way of all Flesh
Progressive death metal? bring it on!
4.Counting Crows - Saturday Nights & Sunday Mornings
Αλλος ενα πανεμορφος δισκος τους…
5.Evergrey - Torn
Σιγουρα οχι απο τους καλυτερους τους αλλα η ακροαση του φευγει νερακι…
31 Likes
2008
what a year. the first half was bat-shit creative. rehearsals every other day, outcast last issue (little did we know…) out, my first gig on vox, και μετα τον Αυγουστο-Σεπτεμβριο… η καταρρευση της L. Brothers ανοιξε το δρομο για ενα αλυσιδωτο σοκ. αναγκαστηκαν να βγαλουν και μαυρο προεδρο για να κρατησει το σοου. και στις 6-12-2008 ενας πυροβολισμος που σημαδεψε οχι μονο τον Γρηγοροπουλο αλλα ολους μας. δεν θελω να πω τιποτα αλλο, ειναι εκτος θεματικης thread-forum. καποτε θα γραφτει η ιστορια των ημερων εκεινων. music-wise, επιστροφη παλαιων θηριων across the board. αν εξαιρεσεις τους enforcer και απο την αλλη το occult-rock-revival με εξαισια δειγματα, λιγα πραγματα. σε ενα δικο τους ομως pedestal, οι In Solitude με μια απιστευτη δισκαρα. ΤΙ ΕΙΝ ΤΟΥΤ. μαρεσει το 4:13 dream? σχεδον λιγα τραγουδια ακουω. μα εκεινα που ακουω, με πρωτο το Underneath the Stars, αρκουν για την πρωτια. οι υπολοιποι μετα, αυστηρα! και ας ειναι outtake απο το wish. here it came to life, so we can fade under galactic projections of what might have been. in love, in creativity and in the - still - burning streets… and hearts!
Electoral-5
- The Cure – 4:13 Dream
- Nick Cave & the Bad Seeds - Dig!!! Lazarus Dig!!!
- In Solitude – In Solitude
- Alice Cooper – Along came a spider
- Moonspell – Night Eternal
Hot on the heels of the electoral-5
- Motley Crue – Saints of Los Angeles
- Metallica – Death magnetic
- Whitesnake – Good to be bad
- Jex Thoth – Jex Thoth
- Enforcer – Into the night
Χονοραβλε :
Darkthrone - Dark Thrones and Black Flags
ACDC- Black Ice
Diss-honorable:
Bauhaus – Go Away White
more info, analytical (schizoid) opinions etc … σε δευτερο χρονο (yea yea i know)
30 Likes
2008 (αρκετά λακωνικά λόγω God is an Astronaut χτες, Idles σήμερα και πολλής δουλειάς…):
#5+2
Earth - The Bees Made Honey in the Lion’s Skull
Dark Buddha Rising - Ritual X
Σε κάποιο παράλληλο (δικό μου) σύμπαν αυτά τα 2 album είναι αδερφάκια, το ένα διαφεντεύει την φύση και το άλλο το σκοτάδι.
#5
Burst - Lazarus Bird
Από το 1ο riff του I Hold Vertigo που γυρνάει στο ακουστικό πέρασμα, καταλαβαίνεις με τι υψηλού επιπέδου album έχεις να κάνεις. Και μόνο αυτό και το Cripple God να είχε, θα έφτανε, προσωπικά χτυπάει κορυφές και πολύ ευαίσθητες χορδές, και το We are Dust.
#4
My Sleeping Karma - Satya
Οι Γερμανοί μαζί με τους συμπατριώτες τους Colour Haze κατέχουν μία σημαντική θέση στο μουσικό μου σύμπαν. Προτίμησα το Satya από το All της ίδιας χρονιάς γιατί έχει κάτι πιο meditative, έχει μία φοβερή ισορροπία, μια μοναδική ηρεμία. Θεωρώ πως είναι και λίγο περισσότερο υποτιμημένο. Το τιμάω και για την πρόσφατη απώλειά τους.
#3
Russian Circles - Station
Για μένα το καλύτερο τους. Το σερί από Harper Lewis μέχρι Youngblood είναι εξωπραγματικό και από τα καλύτερα του ιδιώματος. Λατρεία και το εξώφυλλο.
#2
Scars on Broadway - Scars on Broadway
Το καλύτερο SOAD γιατρικό στην post SOAD περίοδο μέχρι και σήμερα. Κομμάτια δυναμίτες που κολλάνε σαν τσίχλα στο μυαλό και την καρδιά. Που την βρίσκει αυτήν την έμπνευση ο καριόλης ο Daron…
#1
Sleepin Pillow - Apples on an Orange Tree
Μία από τις πιο αξιόλογες μπάντες που έβγαλε αυτός ο τόπος σε ένα ντεμπούτο μαγικό. Δεν μπορώ να περιγράψω πόσους ήχους και συναισθήματα βρίσκω σε αυτό το album. Μακάρι να το ξέρανε στα πέρατα της γης αν και οι ήχοι του έχουν και τοπιστικό χαρακτήρα. Στιγμή ζωής να βιώνεις το The light is real ζωντανά.
26 Likes
Λολ, i stand corrected. Ξέρεις τους φιαρ οφ δε νταρκ?