Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[nikosPL]

1. Dead Congregation - Graves of the Archangels
   
   

Το πιο εύκολο νο1, μετά τις χρονιές '93, '95. Όταν με μόνο δύο full length θεωρείσαι μια από τις καλύτερες death metal μπάντες παγκοσμίως, τότε κάτι πρέπει να κάνεις πολύ καλά. Τι έχουμε εδώ…έναν από τους κορυφαίους ποτέ δίσκους του ακραίου ήχου, dearth metal αμερικάνικης σχολής, βλέπε τους γίγαντες Incantation. Όταν έσκασε αυτό το άλμπουμ, έπιασε πολύ κόσμο απροετοίμαστο. Δεν ήξερα την μπάντα τότε, δεν είχα πάρει χαμπάρι το μίνι αλμπουμ που είχαν κυκλοφορήσει το '05 οπότε με ιντρίγκαρε πάρα πολύ η δισκοκριτική που είχα διαβάσει στο Χάμμερ. (…ναι, είμαι από αυτούς)
Μετά την πρώτη ακρόαση κατάλαβα γιατί όλος αυτός ο ντόρος γύρω από την μπάντα. Βλάσφημο, ανελέητο death metal, το σωστό, το ορθόδοξο.

2. Septic Flesh - Communion
   
   

Πάντα μου άρεσε αυτό το εξώφυλλο σε σχέση με το πιο πρόσφατο της επανακυκλοφορίας. Έντονη χρήση ορχήστρας σε αυτό το υπέροχο άλμπουμ των Septic Flesh αλλά όσο εντυπωσιακό κ να είναι το εισαγωγικό κομμάτι Lovecraft’s Death, εγώ πάντα κάτι παθαίνω με τα μελωδικά leads του Anubis και του Sunlight/Moonlight.

3. Leviathan - Massive Conspiracy Against All Life
   
   

Αυτό λοιπόν προοριζόταν να είναι το 2ο άλμπουμ των Lurker of Chalice αλλά κατέληξε να βρίσκεται στην δισκογραφία των Leviathan, το οποίο δεν έχει κ πολύ σημασία γιατί πίσω από τις 2 μπάντες βρίσκεται το ίδιο πρόσωπο.
Black metal λοιπόν με έντονα τα ambient στοιχεία το οποίο έχει πολλά να δώσει κ δεν καταντάει καθόλου μονότονο. Οπως κ το Lurker of Chalice άλμπουμ, σου δίνει έντονα τα συναισθήματα της κατάθλιψης/αυτοκτονίας.

4. A Forest of Stars - The Corpse of Rebirth
   
   

Ντεμπούτο για αυτήν την Avant-garde/Progressive Black Metal μπάντα από την Αγγλία, που δεν έχει επηρεαστεί από τους COF. Δεν θα βρούμε πολύ heavy riffing εδώ αλλά δεν μπορώ να τους βάλω κ στην ίδια σειρά με μπάντες όπως οι Alcest πχ όπου ίσως να ταίριαζαν λόγω ήχου κιθάρας. Εδώ όμως έχουμε, πέρα από τα κιθαριστικά ριφφς κ βιολιά, φλάουτο κ γυναικεία φωνητικά. Δεν είναι τόσο σοφιστικέ όπως οι νορβηγικές μπάντες της δεκαετίας του '90, παρόλα αυτά νομίζω ότι μοιράζονται πολλά στοιχεία όσον αφορά το όραμα τους που είναι να κάνουν κάτι διαφορετικό από τις μάζες.

5. Kathaaria - The Complex Void of Negativity
   

Γενικά, όταν σε black metal δίσκο ακούγεται το μπάσο τόσο έντονα, ε τότε κάτι καλό θα συμβεί.
Τεχνικό, δυσαρμονικό black metal, με εναλλαγές στις εντάσεις όπου δεν αφήνει τον ακροατή να βαρεθεί. Μου φέρνει λίγο από Opeth, τα παιχνίδια με τους ρυθμούς, γενικά δεν μιλάμε για το τυπικό black metal drumming αλλά έχει πολύ ωραίες αλλαγές.

Μπόνους!!!
Τι έμεινε απ’ έξω?
Το δεύτερο άλμπουμ του Αλέξανδρου των Macabre Omen με τους The One - I, Master.

Κοντά στον ήχο των Mayhem αυτό εδώ, το ντεμπούτο δεν το έχω ακούσει. Ενδιαφέρουσα φωνητικά, σε σημεία θυμίζει έντονα τον Αττίλα κ λίγο ηχητικό χάος όσον αφορά το μουσικό κομμάτι. Όχι τόσο όσο να κουράζει αλλά δεν είναι κ το πιο φιλικό σε μη μηυμένους.

Angstridden - Fuck Humanity with Pride

Ποιος το θυμάται αυτό? 22 λεπτά μισανθρωπικού black metal, ηχητικά κοντά σε Thorns. Κάπου πρέπει να έχω το σιντί στην Βέροια…

Εξωφυλλάρα
A Storm of Light - And We Wept the Black Ocean Within

[ChrisP]

Πάλι μπαλάρα έπαιξες Νικόλα!

[GRACCHUS_BABEUF]

@nikosPL

4. A Forest of Stars - The Corpse of Rebirth

Ντεμπούτο για αυτήν την Avant-garde/Progressive Black Metal μπάντα από την Αγγλία, που δεν έχει επηρεαστεί από τους COF. Δεν θα βρούμε πολύ heavy riffing εδώ αλλά δεν μπορώ να τους βάλω κ στην ίδια σειρά με μπάντες όπως οι Alcest πχ όπου ίσως να ταίριαζαν λόγω ήχου κιθάρας. Εδώ όμως έχουμε, πέρα από τα κιθαριστικά ριφφς κ βιολιά, φλάουτο κ γυναικεία φωνητικά. Δεν είναι τόσο σοφιστικέ όπως οι νορβηγικές μπάντες της δεκαετίας του '90, παρόλα αυτά νομίζω ότι μοιράζονται πολλά στοιχεία όσον αφορά το όραμα τους που είναι να κάνουν κάτι διαφορετικό από τις μάζες.

Κι εγώ σήμερα πήρα την οριστική απόφαση να βάλω αυτό στη λίστα μου (όχι τόσο ψηλά όσο εσύ, είπαμε) αφότου αμφιταλαντεύτηκα αρκετά ανάμεσα σε A Forest of Stars και Kawir (αυτούς θα τους τιμήσω την επόμενη φορά).

Εννοείται ότι δεν έχουν σχέση με Alcest και τέτοια οι AFS.

[nikosPL]

Έχω μάθει από τους καλύτερους.

[Leper_Jesus]

Όντως πολύ καλή λίστα, ενδεικτική των κατευθύνσεων του undeground extreme ήχου της εποχής (με την εξαίρεση των Septic Flesh).

[ChrisP]

@GRACCHUS_BABEUF

Kawir (αυτούς θα τους τιμήσω την επόμενη φορά).

Έχω καταλήξει ότι η Οφιολατρεία είναι το αγαπημένο μου, τώρα βέβαια για 12άδα δύσκολο αλλά ποιος ξέρει…

[GRACCHUS_BABEUF]

Ωραίος

Εγώ είμαι ξεκάθαρα με Ισόθεο βέβαια.

[martian]

Ισόθεος και από εδώ όσον αφορά τους Κάβειρους.

[pantelis79]

Άθεος από εδώ όσον αφορά τους Κάβειρους

[apostolisza8]

Τεράστια λίστα, ουαου.

[Death.Eternal]

@nikosPL

Το δεύτερο άλμπουμ του Αλέξανδρου των Macabre Omen με τους The One - I, Master.

Κοντά στον ήχο των Mayhem αυτό εδώ, το ντεμπούτο δεν το έχω ακούσει. Ενδιαφέρουσα φωνητικά, σε σημεία θυμίζει έντονα τον Αττίλα κ λίγο ηχητικό χάος όσον αφορά το μουσικό κομμάτι. Όχι τόσο όσο να κουράζει αλλά δεν είναι κ το πιο φιλικό σε μη μηυμένους.

Angstridden - Fuck Humanity with Pride

Ποιος το θυμάται αυτό? 22 λεπτά μισανθρωπικού black metal, ηχητικά κοντά σε Thorns. Κάπου πρέπει να έχω το σιντί στην Βέροια…

Ανταποδίδω το “Άξιος”, τρομερά και τα 2 και προσωπικές αδυναμίες. Αναρωτιόμουν αν θα έβλεπα το I, Μaster σε λίστες, νομίζω είναι ψιλο-deep cut. Α ρε Γιοβανίτη!

[Rebel]

κι εγώ team Ισόθεος εδώ

[Ian_Metalhead]

To 2008 ήταν το έτος που σημαδεύτηκε από την μεγαλοπρεπέστατη εμφάνιση όλου αυτού του occult/ doom/ heavy rock revival ρεύματος, με τους πρώτους δίσκους των σπουδαιότερων σχημάτων να κυκλοφορούν και να στέλνουν πολύ κόσμο να ψαχτεί με την δισκογραφία των Pentagram, του Roky Erickson κλπ. Περιττό να επαναλάβουμε ότι οι τεράστιοι Witchcraft υπήρχαν και δισκογραφούσαν ήδη από το 2004 (ΟΚ, και οι Burning Saviours λίγο μετά), όμως σαν – σχετικά - μαζικη τάση εκδηλώθηκε την χρονιά που εξετάζουμε. Και όπως γίνεται συνήθως σε παρόμοιες περιτπώσεις, τα έργα των πρώτων χρόνων, πριν η παραγωγή γίνει “βιομηχανοποιημένη” και η ποιότητα πάρει νομοτελειακά την κατιούσα, ήταν τουλάχιστον εξαιρετικά!
Για πάμε λοιπόν να τα δούμε, και όχι μόνο αυτά:

1. Jex Thoth – Jex Thoth

Απ’ όλους τους… revivalists,οι Jex Thoth ήταν εκείνοι που κατάφερναν να αναπαράξουν με χαρακτηριστική άνεση και φυσικότητα το πνεύμα των late 60s με early 70s – ενδεχομένως το ότι εδρεύανε στο San Fransisco να ήταν ένας εκ των λόγων γι’ αυτό!
Το σχήμα προϋπήρχε σαν Totem και είχαν στο ενεργητικό τους ένα split με τους Pagan Altar (πόσο πιο αξιόπιστα διαπιστευτήρια!) έχοντας αλλάξει όνομα για ευνόητους λόγους.Ευνόητους, διότι η μουσική τους υπακούει στα κελεύσματα της τραγουδίστριας/“πρωθιέρειας” Jess Toth (ή Jessica Bowen) της οποίας η παρουσία και η ερμηνεία είναι το βασικότερο θέλγητρο και κινητήρια δύναμη της μπάντας που είχε στις τάξεις της και τον σύζυγο της (εμφανίζεται με το ψευδώνυμο Grim Jim).
Τα παραπάνω καθίστανται προφανή στο πρώτο τους, ομώνυμο LP, όπως και επί σκηνής όπου η Jess εμφανίζεται μαγευτική και απόκοσμα ερωτεύσιμη, ακόμη κι όταν επιδεικνύει τις αξύριστες μασχάλες της!
Ο εν λόγω δίσκος κέρδισε επάξια μια περίοπτη θέση στο πανθεον των κυκλοφορίων του είδους, με την συνέχεια να αποδεικνύεται εξίσου (αν όχι περισσότερο) εκπληκτική!

2. Gojira – The Way of All Flesh

Οι Gojira μας προσφέρουν άλλη μια δισκάρα και πλέον μπορούν να καυχιούνται πως όχι απλώς έχουν κατακτήσει τον πολυθρύλητο, πολυπόθητο και άπιαστο για πάμπολλους, προσωπικό ήχο, αλλά είναι και από αυτούς τους μη εύκολα κατατάξιμους, που φέρνουν σε αμηχανία όσους αρέσκονται στις εύκολες ταμπέλες. Αλήθεια, πόσα παραπάνω εχέγγυα για την τεράστια αξία τους να καταθέσουν;
Αν δεν επρόκειτο για κάτι τόσο ογκώδες και συντριπτικά βαρύ, θα προσέθετα και την γαλλική φινέτσα – τώρα που το ξανασκέφτομαι, γιατί όχι;

3. Opeth – Watershed

Εδώ κλείνει ένας μεγάλος κύκλος για τους λατρεμένους Opeth. Ένας κύκλος που τους είδε να θριαμβεύουν καλλιτεχνικά και να δημιουργούν Σχολή με τα έργα τους. Το τέλος αυτής της διαδρομής ήταν για μια ακόμη φορά εξαιρετικό, όπως του άρμοζε άλλωστε, με τις obscure 70s αναφορές να πυροδοτούν την έμπνευση του Μιχάλη και τις death metal παρεκτροπές να συνηγορούν για το ιδανικό του εγχειρήματος!

4. Cynic - Traced In Air

Ο Paul ο Masvidal σε συνεντέυξεις εκείνης της εποχής ισχυριζόταν ότι το δεύτερο πόνημα των Cynic, 15 ολόκληρα χρόνια μετά το Focus, χαρακτηριζόταν από μια λογική αποδόμησης, αφαιρετική, με διακριτό όμως τον χαρακτήρα τους. Πολυεπίπεδο και “απαιτητικό”, το Traced In Air επιτυγχάνει τον στόχο των δημιουργών του, να φτιάχνουν μουσική που να διαθέτει πρωτίστως ενδιαφέρον.

5. Enslaved–Vertebrae

Black metal με εμφανέστατες progressive rock απολήξεις και στιβαρό riffing θα ακούσουμε στο Vertebrae, με παρόντα τα χαρακτηριστικά ακραία φωνητικά του Grutle Kjellson, που όμως μοιράζονται τον “προβολέα” με τα καθαρά του πληκτρά Herbrand Larsen, σε μια συνύπαρξη που βασίζεται στις εναλλαγές. Γενικά το album διακατέχεται από μια ψυχρή ατμόσφαιρα, είναι δηλαδή ένας χειμερινός δίσκος στη διάθεση που προκαλεί, κρατάει μια σταθερή ματιά στο παρελθόν των Enslaved, ατενίζοντας την ίδια στιγμή ένα μέλλον που εναγκαλίζεται το progressive!

Το ενδιαφέρον βέβαια δεν εξαντλείται εδώ, αφού το 2008 είχαμε και τα:

The Devil’s Blood - Come Reap: Ο μοναδικός λόγος που τούτο εδώ δεν βρίσκεται στην πρώτη πεντάδα είναι επειδή δεν βάζω EPs – υπήρξε μονο μία, εκλογικευμένη εξαίρεση.
Οι Ολλανδοί The Devil’s Blood λοιπόν, ντεμπουτάρισαν με το Come Reap και σπάνια κάτι τόσο παλιακό ακούστηκε τόσο φρέσκο -και καταπληκτικό οφείλω να προσθέσω! Θυμάμαι μάλιστα χαρακτηριστικά τον Fenriz, γνωστό “λαγωνικό”, να τους εκθειάζει τότε με κάθε ευκαιρία! Τους εν λόγω κάλυπτε αρχικά μια αχλύ μυστηρίου, όπως όμως τελικά αποκαλύφθηκε είχαν σαν πυρήνα τον κιθαρίστα Selim Lemuchi και την τραγουδίστρια αδελφή του, και έπαιρναν τον occult χαρακτήρα τους πολύ σοβαρά – ίσως υπερβολικά σοβαρά όπως αποδείχθηκε.
Περισσότεροι ενθουσιώδεις έπαινοι, προσεχώς!

Blood Ceremony – Blood Ceremony: Η όλη υπόσταση των Καναδών Blood Ceremony περιστρέφεται γύρω από το δίπολο του κιθαρίστα/ βασικού (εδώ αποκλειστικού) συνθέτη Sean Kennedy και της Alia Ο’Brien που εκτός από την δυναμική φωνή της, συνεισφέρει και τα πλήκτρα όπως και το φλάουτο που, όχι σπάνια, αναλαμβάνουν πρωταγωνιστικό ρόλο. Οι επιρροές τους μπορεί να ανιχνεύονται σε ένα σχετικά ευρύ φάσμα, όμως οι βασικές ανάγονται προφανώς στους Black Sabbath και τους Jethro Tull. Στο γοητευτικότατο ντεμπούτο τους επιδεικνύουν όλες τις αρετές τους που τελειοποίησαν σε μεταγενέστερα album τους - ευτυχώς γι’ αυτούς, αλλά και για… εμάς, που δεν έμειναν εδώ αλλά προχώρησαν σε ακόμη καλύτερα πράγματα, αρχής γενομένης από το αμέσως επόμενο!

In Solitude – In Solitude: Οι Σουηδοί In Solitude στον πρώτο ομώνυμο δίσκο τους αντλούσαν έμπνευση από τις αρχές των 80s και τα metal σχήματα εκείνης της εποχής. Λατρεύουν τους Mercyful Fate αλλά και τους πρώιμους Iron Maiden, όπως πρόδηλα φαίνεται στα διπλά κιθαριστικά leads των Niklas Lindström και Mattias Gustafsson είτε όταν επιδίδονται σε μια πληθώρα από riffs που ζέχνουν traditional metal είτε σολάρουν δημιουργώντας μια ευχάριστη σύγχυση στον ακροατή για το κατά πόσον είναι οι Shermann και Denner αυτοί που ακούγονται! Ο τραγουδιστής Pelle “Hornper” Åhman από την άλλη, θυμίζει αρκετά τον King Diamond σε μεσαίες συχνότητες, ενώ η στιχουργική αναμενόμενα καταπιάνεται με τον αποκρυφισμό και τα σχετικά, συμβάλλοντας επίσης στο να έχουμε εδώ ένα εθιστικό και απολαυστικό, νοσταλγικό ταξίδι!

Σε άλλα νέα της προ δεκαπενταετίας επικαιρότητας, οι Hammers of Misfortune συνεχίζουν απτόητοι με το Fields/ Church of Broken Glass, όπως άλλωστε και οι The Mars Volta με το Bedlam In Goliath, ενώ οι Meshuggah στο φοβερό Obzen γίνονται κάπως πιο… απλοί στις διατυπώσεις τους – τηρουμένων πάντα των αναλογιών!

Extra honorable mention για το Death Magnetic των Metallica που μου είχε κάνει δώρο η τότε “καλή” μου. Είχε πάει, όπως μου διηγηθηκε αργότερα, στο δισκοπωλείο και, ξένη ούσα με τα μεταλλικά δρώμενα, ζήτησε κάτι σχετικό για δώρο για “κάποιον γύρω στα 30” και της πρότειναν αυτό ή το Black Ice! Και μόνο που κάνω εικόνα το πως θα εξελίχθηκε το σκηνικό με κατακλύζουν όλα τα όμορφα συναισθήματα. Αφιερωμένο λοιπόν…

Υγεία και μακροημέρευση!

[Silent_Winter]

2009

1. Kylesa - Static Tensions
2. The Devil’s Blood - The Time of No Time Evermore
3. Paradise Lost - Faith Divides Us - Death Unites Us
4. Insomnium - Across the Dark
5. Swallow the Sun - New Moon

Summary

@GRACCHUS_BABEUF early bird

[stammargg_v2]

2008

Φτωχή χρονιά για τα ακούσματα μου καθώς υπηρετούσα στα ιερά νερά της πατρίδας μας - οι γείτονες μας εν το μεταξύ κάναν βόλτες μέχρι έξω από την Πάρο- και πού χρόνος για μουσική, πέρα από τα βαριά… Νότη, Μητροπάνο, άντε και λίγος Μάλαμας. Σχεδόν όλη η μουσική της λίστας έφτασε στα αυτιά μου ετεροχρονισμένα και αποτελείται από ονόματα που ανέκαθεν με ενδιέφεραν, εκπλήξεις λοιπόν, γιοκ!

top 5

1)PORTISHEAD - THIRD

Ομολογώ ότι είχε χρόνια να βρει τον δρόμο στα ηχεία μου. Με αφορμή το παιχνίδι, επιχείρησα μία νυχτερινή ακρόαση, που όπως αποδείχτηκε αρκούσε να με πείσει για το μεγαλείο του. Δεν ξέρω αν είναι καλύτερο από τα δύο PORTISHED αριστουργήματα που προηγήθηκαν. Αυτό που πιστεύω είναι ότι ακούγεται απόλυτα σύγχρονο, άνετα θα μπορούσε να κυκλοφορήσει αύριο και να μας άφηνε με το στόμα ανοικτό, σε αντίθεση με τα δύο πρώτα που “βρωμάνε” 90s από ένα χιλιόμετρο μακριά. Και μπορώ άνετα να φανταστώ έναν μεταλά, έναν χιπχοπά, έναν fan της ηλεκτρονικής μουσικής ή ακόμη (φτου φτου-μακριά από μας!) έναν έντεχνο να γοητεύεται από αυτό.
Τα κομμάτια είναι όλα ένα κι ένα. Διαφορετικά μεταξύ τους, αλλά με αόρατες κλωστές (ΤHREADS) να τα ενώνουν σε ένα απόλυτα ομοιογενές σύνολο. Mε το πιστόλι στον κρόταφο θα ξεχώριζα το υπνωτιστικό εναρκτήριο SILENCE (Esteja alerta para as regras dos três) , το πανέμορφο THE RIP, που "υποχρέωσε κοτζάμ RADIOHEAD να το διασκευάσουν, τον γάμο της χορευτικής κουλτούρας με τους Joy Division που επιτελείται στο WE CARRY ON και το ανατριχιαστικό φινάλε του ΤHREADS ( η CHELSEA WOLFE εδώ πρέπει να άκουγε προσεκτικά).
Ποια είναι λοιπόν η δύναμη του THIRD που το κάνει τόσο ιδιαίτερο; Δεν ξέρω ακριβώς τι να απαντήσω. Ίσως ότι παίρνει στοιχεία από διαφορετικά είδη μουσικής (για πρώτη φορά και από post-rock) και τα αναμειγνύει με απόλυτη επιτυχία δημιουργώντας κάτι εξαιρετικό. Οι μουσικοί που απαρτίζουν τους PORTISHED ως κορυφαίοι σεφ, επιλέγουν τα καλύτερα συστατικά και ετοιμάζουν κάτι πραγματικά σπέσιαλ για να δοκιμάσουμε εμείς οι πελάτες. Το μυστικό συστατικό- ΟΚ, όχι και τόσο μυστικό - η εκφραστικότατη φωνή της BETH GIBBONS.

2)TRIVIUM - SHOGUN

Ο ΜΑΤΤ HEAFY στην “ώριμη” πια ηλικία των 22 ετών κυκλοφορεί την πιο χορταστική δουλειά του ως τότε, αντλώντας ταυτόχρονα έμπνευση από την ιαπωνική παράδοση και την ελληνική μυθολογία. Με ακουστικές εισαγωγές, ριφάρες από όλο το φάσμα του μέταλ - ναι χώνουν ακόμη και καθαρόαιμα black metal ριφς- και σολάρες από το υπερπέραν, οι TRIVIUM κάνουν παιχνίδι και ξεφτιλίζουν τους πάντες και τα πάντα. Τα growls επιστρέφουν μετά το σύντομο διάλειμμα του ΤΗΕ CRUSADE και μπλέκονται ιδανικά με τα μελωδικά φωνητικά. Spoiler Alert - οι παραπάνω περιγραφές ανήκουν ΜΟΝΟ στο πρώτο κομμάτι του δίσκου, το υπερβολικά γαμάτο KΙRISUTE GΟΜΕΝ. Το show βέβαια συνεχίζεται και στις υπόλοιπες κομματάρες: η διαστημική εισαγωγή του TORN BETWEEN SCYLLA AND CHARYBDIS μας προετοιμάζει για ανελέητο headbanging, το αντιπολεμικό ουρλιαχτό του DOWN FROM THE SKY μας συγκινεί και μας προβληματίζει με την παγκόσμια σκατοκατάσταση, ενώ το LIKE CALLISTO TO A STAR IN HEAVEN είναι μια καταιγίδα από ριφς που μας παρασέρνει στον βυθό μιας ταραγμένης θάλασσας. Το ομότιτλο έπος κλείνει τον δίσκο ιδανικά, απλά το καλύτερο TRIVIUM δημιούργημα.
Δεν τα κατάφερε η SHOGUN-ΑΡΑ να πιάσει πρώτη θέση. Δεν πειράζει, αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι το άλμπουμ σπέρνει κανονικά και με τον νόμο.

3)DRIVE-BY TRUCKERS - BRIGHTER THAN CREATION’S DARK

Μου αρέσουν πολύ οι ιστορίες που σκαρφίζονται για τα τραγούδια τους οι DRIVE-BY TRUCKERS, βγαλμένες μέσα από την ζωή, την ρουτίνα, τους μόχθους και τις αποτυχίες των απλών καθημερινών ανθρώπων, αλλά και τις μικρές χαρές της ζωής. Ίσως γιατί στιχουργικά το καταφέρνουν περίφημα - ίσως και λόγω μιας κάποιας ταύτισης. Κάτι σαν τις ιστορίες του SPRINGSTEEN - χωρίς όμως και τον αντίστοιχο βαθμό αισιοδοξίας. Πολύχρωμοι χαρακτήρες σκιαγραφίζονται τέλεια μέσα σε λίγους μόλις στίχους, όπως ο BOB που ζει μια απλή και μοναχική ζωή, όπως ο στρατιώτης στο THAT MAN I SHOT που αναλογίζεται τα πώς και τα γιατί ή όπως ο τύπος στο ΤWO DAUGHTERS AND A BEAUTIFUL WIFE που πεθαίνει και παρακολουθεί από ψηλά τις σκηνές από την κηδεία του ενώ προσπαθεί να συνειδητοποιήσει τι συμβαίνει. Πλούσιο μουσικά όπως μας έχουν συνηθίσει, γενναιόδωρο και ως διάρκεια, με 19 τραγούδια που σε καμία περίπτωση δεν κουράζουν, το BRIGHTER THAN CREATION’S DARK είναι άλλο ένα άλμπουμ-κόσμημα για τους DRIVE-BY TRUCKERS.

4)THE GUTTER TWINS - SATURNALIA

Είναι γνωστό ότι ο MARK LANEGAN δεν έλεγε ποτέ όχι σε ενδεχόμενες συνεργασίες με άλλους καλλιτέχνες. Στο παρελθόν είχε συμμετοχή σε κάποια κομμάτια των ΤWILIGHT SINGERS του GREG DULLI, αλλά το SATURNALIA είναι η πρώτη και δυστυχώς μοναδική full length κυκλοφορία των δύο αντρών που έμελλε να δει το φως. Όποιος έχει ακούσει τις δουλειές του DULLI εύκολα θα αναγνωρίσει στους GUTTER TWINS όλα εκείνα τα χαρακτηριστικά της τραγουδοποιίας του, με το ευπρόσδεκτο μπόνους της ιδιαίτερης και άμεσα αναγνωρίσιμης φωνής του LANEGAN. Αν και προσωπικά θα ήθελα λίγα περισσότερα κομμάτια στο “ροκάδικο” στυλ του ΙDLE HANDS, δεν μπορώ παρά να είμαι πολύ ικανοποιημένος από την σύμπραξη αυτή.

5)OPETH - WATERSHED

Παρότι εκτός κορυφαίας τριάδας στα αγαπημένα μου OPETH άλμπουμς, το WATERSHED κατέχει ειδική θέση στην καρδιά μου ως το άλμπουμ με το οποίο τους είδα live για πρώτη φορά. Αρκετά υποτιμημένος δίσκος γεμάτος υπέροχες στιγμές. Το COIL είναι ένα πανέμορφο κομμάτι -η φωνή της NATHALIE LORICHS είναι απλά όνειρο- αν και ίσως όχι η ιδανικότερη επιλογή για εναρκτήριο. Τα πράγματα σοβαρεύουν στην συνέχεια με τα HEIR APPARENT και (ειδικά το) THE LOTUS EATERS να ανήκουν χωρίς αμφιβολία στο πάνθεον των κορυφαίων OPETH συνθέσεων. Aπό κοντά και το HESSIAN PEEL. Τα prog περάσματα εδώ είναι πιο 70s-influenced από ποτέ. Ξανακούγοντας το WATERSHED ωστόσο καταλαβαίνω απόλυτα την επιθυμία ή ανάγκη του ΜIKAEL AKERFELDT για μια κάποια αλλαγή, έστω και αν η αλλαγή δεν έφερε όπως αποδείχτηκε το επιθυμητό αποτέλεσμα καθώς θυσιάστηκε στον βωμό της προόδου κάτι επουσιώδες για την μουσική τους- το ανεπανάληπτο growling που για τελευταία (?) φορά κάνει την εμφάνιση του σε δίσκο των OPETH.
*και καλύτερο εξώφυλλο

special mentions

SEPTICFLESH - COMMUNION

Όπου οι SEPTIC FLESH αναγεννούνται, αλλάζουν (περίπου) το όνομα τους, ανακαλύπτουν ότι η ενσωμάτωση συμφωνικών μερών στο ακραίο μέταλ προκαλεί ένα υποκατάστατο στύσης σε πολλούς μεταλάδες - και ως συνέπεια αποφασίζουν να βγάλουν τα σπασμένα. Το CΟΜΜUNION ίσως να μην είναι τελικά τόσο κορυφαίο όσο νομίζαμε τότε , δεν παύει να είναι ένα μοντέρνο, προσιτό και απολαυστικό άλμπουμ, άσχετα αν για εμένα οι καλύτερες στιγμές του είναι τα SUNLIGHT/MOONLIGHT και NARCISSUS, αυτές δηλαδή που κλείνουν το μάτι στο ένδοξο καλλιτεχνικά - αλλά όχι τόσο πετυχημένο εμπορικά παρελθόν.

KINGS OF LEON - ONLY BY THE NIGHT
Ωραίος δίσκος με κομματάρες όπως τα CLOSER, CRAWL, SEX ON FIRE και USE SOMEBODY διαρκώς στο repeat. Οι KINGS OF LEON καταφέρνουν να ακούγονται ενδιαφέροντες και γαμάτοι ενώ την ίδια στιγμή είναι τέρμα φιλικοί προς στις μάζες. Το 3.8/10 του Pitchfork είναι άλλο ένα παράσημο που δείχνει την αξία του άλμπουμ!

SLIPKNOT - ALL HOPE IS GONE
O καλύτερος δίσκος των SLIPKNOT…XAXAXA! Παραδέχομαι ότι δεν είμαι ο μεγαλύτερος φαν της μπάντας αλλά απολαμβάνω τον τέταρτο δίσκο τους (και τον τρίτο αν και ξέχασα να το βάλω στα memorables) σε μεγάλο βαθμό. Το PSYCHOSOCIAL γίνεται το ENTER SANDMAN τους, η επιρροή των STONE SOUR σε κάποιες συνθέσεις δεν με χαλάει διόλου, μέχρι και το TIL WE DIE που αφήσαν έξω από την στάνταρ έκδοση του δίσκου είναι κομματάρα.

THE ROOTS - RISING DOWN
Όχι ακόμη, αλλά πλησιάζει η ώρα που θα βρεθεί ένα άλμπουμ από τους THE ROOTS στο top 5 μου. Το RISING DOWN περιέχει ένα από τα καλύτερα ROOTS κομμάτια- το ομότιτλο βρε- που σέρνεται απειλητικά θυμίζοντας κορυφές των WU-TANG, με την καλοδεχούμενη συμμετοχή του MOS DEF. To άλμπουμ παρότι κάργα σκοτεινό έχει για bonus track την ηλιόλουστη ποπ του BIRTHDAY GIRL που κερδίζει πόντους με το απενοχοποιημένο Sasha Grey βίντεο κλιπ του. Καρδούλες.

THE CURE - 4:13 DREAM
Ο τελευταίος ever δίσκος των THE CURE (ότι και να λέει ο χοντρό-BOB, πια δεν πιστεύω τίποτα) δεν είναι καθόλου κακός, θα τον έβαζα κάποια σκαλιά πάνω από τον προηγούμενο, η παραγωγή/μίξη όμως είναι τελείως χάλια και χαντακώνει όμορφες συνθέσεις όπως τα UNDERNEATH THE STARS, THE REASONS WHY και SLEEP WHEN I’M DEAD. Είναι πραγματικά αδιανόητο Βsides τους από τα early 80s να έχουν καλύτερο ήχο! Το IT’S OVER που κλείνει τον δίσκο παρουσιάζει ένα τσατισμένο και τσιτωμένο πρόσωπο της μπάντας που έλπιζα να έχει συνέχεια. Πια δεν ελπίζω τίποτα.

[GRACCHUS_BABEUF]

@Silent_Winter

Summary

@GRACCHUS_BABEUF early bird

Try WAY TOO EARLY bird

Summary

[Leper_Jesus]

@Ian_Metalhead

Είχε πάει, όπως μου διηγηθηκε αργότερα, στο δισκοπωλείο και, ξένη ούσα με τα μεταλλικά δρώμενα, ζήτησε κάτι σχετικό για δώρο για “κάποιον γύρω στα 30” και της πρότειναν αυτό ή το Black Ice!

Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων: εσείς, κι εμείς που δίνουμε μία λίστα με 5-6 επιλογές ώστε να υπάρχει μεν η “ελευθερία επιλογής”, αλλά να μην υπάρξει και αφορμή για κρεβατομουρμούρα δε.

[Sh_Wo_f]

@stammargg_v2

KINGS OF LEON - ONLY BY THE NIGHT
Ωραίος δίσκος με κομματάρες όπως τα CLOSER, CRAWL, SEX ON FIRE και USE SOMEBODY διαρκώς στο repeat. Οι KINGS OF LEON καταφέρνουν να ακούγονται ενδιαφέροντες και γαμάτοι ενώ την ίδια στιγμή είναι τέρμα φιλικοί προς στις μάζες. Το 3.8/10 του Pitchfork είναι άλλο ένα παράσημο που δείχνει την αξία του άλμπουμ!

Ε μα ναι !!
Αγαπημένος δίσκος που αυτή την στιγμή μάχεται με έναν ακόμα για μια θέση στην πεντάδα.

[kbil]

Madrugada - Madrugada
Manilla Road - Voyager
The Gutter Twins – Saturnalia (credits to @stammargg_v2 που μου τους θύμισε)
Black Angels - Directions to See a Ghost
AC/DC - Black Ice

[OwlKitty]

2008

Summary

Μία χρονιά που άκουγα και δεν άκουγα την ίδια μουσική που ακούω τώρα. Σίγουρα το ότι βάλαμε ίντερνετ στο πατρικό μου βοήθησε στο να ανακαλύψω πολλή μουσική. Μία χρονιά που βγήκαν πολλά άλμπουμ από παλιές και νέες μπάντες, από όλα τα είδη μουσικής. Τα κινητά με κουμπιά που έπαιζαν δυνατά μουσική ήταν για λίγο ακόμα must. Η χρονιά που ξεκίνησε η οικονομική κρίση. Όπως πάντα, ψηφίζω αυτά που μου απέμειναν πιο πολύ ως ακούσματα, και γι’ αυτή τη χρονιά είναι λίγα και καλά.

1. Daylight Dies - Lost to the Living
Από την πιο μελωδική εποχή των Daylight Dies, οι κιθάρες κλαίνε, το συναίσθημα που σου βγάζουν οι μελωδίες είναι λυτρωτικό. Τα ντραμς αλλάζουν ρυθμό κάθε λεπτό, δεν βαριέσαι ποτέ. Φυσικά, οι στίχοι είναι απόλυτα σκοτεινοί και doom, αλλά ακριβώς επειδή εκφράζουν ακραία συναισθήματα πιστεύω ότι προσφέρονται για ξέσπασμα. Με λίγα λόγια, ήχος που λατρεύω.

2. Amenra – Mass IIII
Ένα από τα πιο χαρακτηριστικά άλμπουμ των Amenra, που τους έκανε πιο γνωστούς και που τιμούν σε όλες τις ζωντανές εμφανίσεις τους. Post-ίλα, πόνος, κομμάτια που μόνο να μιμηθούν δοκίμασαν παρόμοιες μπάντες. Με διάρκεια που αρκεί για να ξεδιπλωθεί ο πόνος και η οργή που εκφράζουν οι στίχοι. Θα είναι πάντα ένα από τα πιο δυνατά και σαρωτικά ακούσματα που έχω.

3. Gojira - The Way of All Flesh
Το ψιλοάκουσα την εποχή που κυκλοφόρησε, οπότε με αυτό έμαθα και τη μπάντα. Αργότερα κατάλαβα πως είναι ένα από τα πιο σημαντικά τους άλμπουμ, μία πολύ ποιοτική δουλειά που καθόρισε τον ήχο τους και τους έκανε τη μπάντα στην οποία μετεξελίχτηκαν. Άλλωστε δεν υπάρχει μπάντα σαν τους Gojira.

4. Draconian - Turning Season Within
Στο γνωστό τους ύφος, το melodic death/doom, ένα από τα must για όσους ακούμε αυτό το είδος. Έχουν τον δικό τους τρόπο να εναλλάσσουν τα brutal και τα κανονικά φωνητικά. Από τα πιο ωραία και διαχρονικά ατμοσφαιρικά άλμπουμ. οι ρυθμοί είναι αργοί, για να προλαβαίνουμε να συγκινούμαστε τόσο όταν το ακούμε σπίτι όσο κι όταν τους βλέπουμε από κοντά.

5. Murkrat - Murkrat
Μια και έχω ψάξει όσο πιο πολύ μπορώ τις doom μπάντες με γυναικεία φωνητικά, θα αφήσω εδώ αυτή την obscure κυκλοφορία, για την αξία της και το πέρασμά της από τη μουσική. Μία γυναίκα από τη μακρινή Αυστραλία, συνθέτρια και τραγουδίστρια, ιδιαίτερα φωνητικά, πολλά πλήκτρα, ατμοσφαιρικό, αργόσυρτο doom. Οι στίχοι της έχουν έντονο το στοιχείο της αμφισβήτησης των θεσμών. Ένα μικρό διαμαντάκι. Ας σημειώσω ότι την ίδια χρονιά κυκλοφόρησε άλμπουμ και με την άλλη μπάντα της, τους “The Slow Death”. Άλλο ένα underrated διαμαντάκι.

Αξιόλογες doom κυκλοφορίες εκτός λίστας:
Swallow the sun - Plague of Butterflies
DOOM:VS - Dead Words Speak

Άλλο ένα από αυτά που για κάποιο λόγο μου έμειναν από εκείνη τη χρονιά:
Cradle of filth - Godspeed on the Devil’s Thunder

Από την ελληνική underground σκηνή:
National Pornografik – D .

Summary

Δεν θα μπορούσα να μην αναφέρω το album αυτό, με vocals από τη Χρύσα Τσαλταμπάση. Η Χρύσα έχει κυκλοφορήσει πολλές σκόρπιες συνεργασίες, αλλά αυτή ήταν η κυκλοφορία της με τη μπάντα που είχε για πολλά χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Κάτι από '90s, ροκ συνδυασμένο με πολλά στοιχεία από πολλά subgenres. Θα μπορούσε να είναι πανκ, θα μπορούσε να είναι doom, θα μπορούσε να ανήκει παντού. Θα κρατήσω ότι υπήρξε στην ελληνική μουσική έμεινε ως παρακαταθήκη. Μία από τις καλύτερες εκδοχές στην οποία άκουσα την πολυμορφική φωνή αυτής της κοπέλας.

Ελληνόφωνο ροκ:

Διάφανα Κρίνα – Κι Η Αγάπη Πάλι Θα Καλεί
Ενδελέχεια – Σ’ Ένα Μεγάλο Αύριο
Λίγα λόγια για τα παραπάνω:

Summary

Τα ανωτέρω είναι σχετικά με το τέλος της ελληνικής ροκ της δεκαετίας του ‘90, αφού είναι οι τελευταίες κυκλοφορίες δύο μεγάλων μπαντών, των Διάφανων Κρίνων και των Ενδελέχεια, που λίγο αργότερα ανακοίνωσαν τη διάλυσή τους. Προτού επικρατήσει η χιπστερίλα, η μίμηση των παλιών μπαντών και η ποπ ροκ φρενίτιδα, το ελληνόφωνο ροκ είπε τις τελευταίες του λέξεις κι ίσως δεν είχε να πει άλλες.
Τα Διάφανα Κρίνα ίσως θα μπορούσαν να συνεχίσουν, καθώς έδειξαν πως είχαν πολύ όμορφες ιδέες, σύγχρονες επιρροές και δέσιμο σαν μπάντα στο μουσικό κομμάτι. Είναι κρίμα που τα έσπασαν μέχρι λίγο πριν το θάνατο του Ανεστόπουλου.
Οι Ενδελέχεια, για να πούμε την αλήθεια, ίσως έκαναν καλά που σταμάτησαν σ’ εκείνο το σημείο. Είπαν ως τότε ό,τι καλύτερο είχαν να πουν και δύο από τα βασικά τους μέλη στηρίζουν μέχρι σήμερα τα τραγούδια τους με λάιβ εμφανίσεις.

Εξώφυλλο:
Gojira - The Way of All Flesh