I am a little more provocative than you might need
It is your shock and then your horror on which I feed
So can you tell me what exactly does freedom mean
If I’m not free to be as twisted as I wanna be?
Δε νομίζω να με γνωρίζουν οι disturbed αλλα αυτο το εγραψαν για μενα 
προσυπογραφω τον προβληματισμο
αν και θα ριξω περισσοτερο shade:
μια μικροαστικη μπουρδα και μιση
γεματη “shock elements” tailored to the “awe” spectrum της ευρωπαϊκης “αλτερνατιβας”
ενταγμενη στο αεροφαγικο μενου αντιστοιχων μπουρδο-ταινιων της εποχης
που αποτελουσαν reference για μπουρδο-κουβεντες
χιπικο-προγρεσιβ κιτσομπαροκ ημιμαθων
που μεταξυ τυρου και αχλαδου τα “ανελυαν” ολα
“full of sound and fury,
signifying nothing”
γλυκές καλημέρες είπαμε? <3
2008
IN FLAMES - A Sense Of Purpose ακόμα είμαι στο mood της συναυλίας και του καινούριου πολύ καλού δίσκου… συνεχίστε
SEPTIC FLESH- Communion αν και οπαδός της πρώτης περιόδου της μπάντας εδώ μιλάμε για αριστούργημα
DISTURBED- Indestructible ακόμα ένας σπουδαίος δίσκος για τους Disturbed
WARELL DANE- Praises To The War Machine μεγάλη φωνή, ωραία τραγούδια (ειδικά αυτό το Brother) και μια όμορφη διασκευή στους αγαπημένους Sisters Of Mercy
METALLICA- Death Magnetic λίγο αδικημένος δίσκος και μάλιστα ήταν η αφορμή για να γραφτώ στο forum και να ανοίξω καβγάδες με όλους τους άπιστους που έκραζαν τότε, 15 χρόνια μετά ακόμα γράφω στο forum, το λες και πρόοδο 
εξώφυλλο
@anhydriis μια αλλαγή πλιιιιιζ το Disturbed με το Scars On Broadway! μιλάμε για δίσκο που άκουγα πριν 2 βδομάδες γιατί γαμάει τόσο πολύ και κατάφερα και το ξέχασα!
Με συνοπτικές (δια)δικασίες:
1) Firewind - “The Premonition”: Η κορυφή των κορυφών σε μια περίοδο, όπου το power metal έτεινε να κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι, οι Firewind με την αύρα της δυνατότερης σύνθεσης μουσικών κι έχοντας εναγκαλίσει το μαγικό κουμπάκι στην κονσόλα ήχου της παραγωγής, επαναφέρουν στο προσκήνιο το μνημειώδες λεγόμενο US power metal με την δική τους χαρακτηριστική και κιθαριστική ταυτότητα. Κάθε φορά που το ακούω είναι όπως η πρώτη. Αν και νέο, δείχνει αειθαλές και αγέρωχο. Και με την καλύτερη φωνή στην ιστορία τους.
2) Opeth - “Watershed”: Ό,τι και να γράψουν πλέον, αυτό το μαγικό “Ο” δε θα ξεχαρμανιάσει ποτέ από τον αιθέρα της μνήμης. Ο απόηχος μιας ακατάπαυστης και ακόρεστης πορείας στα prog death μονοπάτια τους ανασαίνει προοδευτικά, παρά τεχνικά. Και μόνο τα riffs του “Heir Apparent” να υπήρχαν και να κυκλοφορούσε ως ΕΡ, πάλι κάποιοι θα καταλήγαμε σε αυτό, ως ολοκληρωμένο δημιούργημα. Η προσωπική μου αδυναμία. Ο προσωπικός μου τιτάνας ενός ήχου, πάνω στον οποίο, πολλοί πατάνε εν μέσω των Σουηδών. Η δύση μιας “ημέρας” που ανοίγει τις κουρτίνες για ένα καινό ξημέρωμα.
3) Russian Circles - “Station”: Η νέα αυγή στους ήχους των πεταλιών δεν αφήνει δρυοκολάπτες να επαναπροσδιορίζονται ως προς το ύφος τους και τον ήχο τους, ούτε ζητεί από κοκκινολαίμηδες να κατέβουν κλίμακες. Καλεί τα γεράκια να κατέλθουν εκ των κορυφών των όρων και να αποδώσουν την γαμψότητά τους. Riffs και απανωτοί ρυθμοί σιδηρουργίας κατακλύζουν την ατμόσφαιρα. Δεν πρόκειται, πλέον, για κάποιο ταξίδι γαλήνης, αλλά για αναρρίχηση. Το post rock σκληραίνει και ομορφαίνει έτι περισσότερο.
4) Jex Thoth - “Jex Thoth”: Αν και η συγκεκριμένη καλλιτεχνική ιέρεια θα βγάλει τον καλύτερό της δίσκο λίγο αργότερα, μ’ ένα απ’ τα ομορφότερα εξώφυλλα παγκοσμίως και χρονικώς, εντούτοις κάνει είσοδο με κερί αναμμένο και ανάγεται σε ιστορίες δάσους. Τα πάντα ορίζονται και παίζονται με βάση τη φωνή της. Ίσως, ένας από τους πιο jazzy/bluesy doom rock δίσκους, μέχρι να φτάσουν οι ανεπανάληπτοι MESSA. She’s a warrior woman.
5) Septicflesh - “Communion”: Έχει μόλις τελειώσει το τουμπανιασμένο live των Gamma Ray στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη, επί “To the Metal” περιόδου και πάω έξω απ’ το Eightball για να βρω και να περιμένω δύο φίλους, που πήγαν ν’ ακούσουν τους Septicflesh. Όσο περιμένω απ’ έξω, βγαίνει ο ένας και με δίνει το mp3, στο οποίο υπήρχε το “Communion”. Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει νότα από δαύτους. Ξεκινάει, λοιπόν, το “Lovecraft’s Death” και αισθανόμουν ότι άκουγα το καλύτερο death με συμφωνικά πέπλα και τις καλύτερες δίκασες. Υπέροχος δίσκος, καθ’ ολοκληρίαν, και ο προπομπός του τι μπορούσαν να κάνουν για το επόμενο κραυγαλαίο τους βήμα.
Εξώφυλλο:
Τετοιες αλλαγες παντα καλοδεχουμενες!! Μιλαμε για δισκαρα!!
Εισαι άρχοντας, ελπίζω να μην σε βαζω σε κόπο ωστόσο
Πουλας τοσο φτηνα την δισκαρα των Disturbed, που μαλιστα το ειχες βαλει στην τριτη θεση?
Αλλος ειναι ο αδυναμος κρικος στην πενταδα σου κανονικα… 
Το τελευταιο επρεπε να βγαλει, αλλα κοτεψε.
Η σειρα ειναι τυχαια μωρε, και έβγαλα το disturbed με τη λογικη οτι θα το βαλω να παιξει λιγότερο συχνα σε σχεση με τα αλλα . Δισκαρα προφανώς
Αρχισε να ψελλιζει δικαιολογιες!
Το τελευταιο στον πατο του βαρελιου επρεπε να βγαλει οντως (!)
Σταματαω εδω ομως, γιατι ακουω σειρηνες απο το παραθυρο παλι.
Λογικό.
Ισχυει, σε βλεπω στον καθρεφτη μου:
Σύνδρομο καταδίωξης;
1. Draconian - Turning Season Within
2. Blood Ceremony - Blood Ceremony
3. Jex Thoth - Jex Thoth
4. SubRosa - Strega
5. Scars on Broadway - Scars on Broadway
Α, και το εξώφυλλο της Jex Thoth γαμεί ασάλιωτα, το ψηφίζω κι εγώ!
Χμμμ, καλή ιδέα
Αν θυμάμαι καλά, είναι δημιουργία του Albert -Reverend Bizarre- Witchfinder.
2008
Honorable mentions
Amon Amarth - Twilight of the Thunder God
Avantasia - The Scarecrow
AC/DC - Black Ice
Bullet For My Valentine - Scream Aim Fire
Disturbed - Indestructible
Heaven Shall Burn - Iconoclast (Part 1: The Final Resistance)
In Flames - A Sense of Purpose
Meshuggah - obZen
Motörhead - Motörizer
R.E.M. - Accelerate
10-6
10)Metallica - Death Magnetic
9)Rise Against - Appeal to Reason
8)Shinedown - The Sound of Madness
7)Fleet Foxes - Fleet Foxes
6)Slipknot - All Hope Is Gone
Top 5
5)Opeth - Watershed
4)Scars on Broadway - Scars on Broadway
3)Volbeat - Guitar Gangsters & Cadillac Blood
2)Trivium - Shogun
1)Gojira - The Way of All Flesh
Εξώφυλλο
ντάξει όχι πολυ
