2008
1. Opeth- Watershed
2. Gojira- The way of all flesh
3. Krallice- Krallice
4. Septic flesh- Communion
5. Slipknot- All hope is gone
Δευτερη πεντάδα ολα δισκάρες
6. Enslaved- Vertebrae
7. Jon Oliva’s Pain- Global warning
8. Metallica- Death magnetic
9. Flogging Molly- Float
10. Ereb Altor- By honour
+1. Darkthrone- Dark thrones and black flags
+1 Acdc- Black ice
Εξώφυλλο
Το 2008 βγήκε το Sons of anarchy που το έχουμε δει όλο δύο, τρεις φορές. Βγήκαν και Iron Man, Hulk, Mama Mia (φοβερό soundtrack), Benjamin Button, Wall-e (ταινιάρα), Slumdog Millionaire,21, Rocknrolla(ταινιάρα), Hunger (δύσκολη αυτή), Die welle (δεν έχω καταλήξει αν και πόσο μου άρεσε) και φυσικά Dark Knight
Από επιτραπέζια ξεχώρισαν το Battlestar Galactica (μπορεί και η καλύτερη σειρά ever) και το Stone Age που έγινε πασίγνωστο.
Στα της λίστας έφτασε μέχρι τα 35 αλλά έχει την ιδιαιτερότητα ότι κανένας δίσκος δεν είναι ακριβώς αυτό που λέμε δίσκος της χρονιάς.
1) Opeth - Watershed
Άλλο ένα αριστούργημα από τους Opeth ανάμεσα μάλιστα στα καλύτερα που έχουν κυκλοφορήσει. Εδώ κλείνει ο κύκλος που άνοιξε με το Still Life και γίνεται με τον πιο progressive δίσκο που μας έδωσαν σε αυτά τα 9 χρόνια. Μπαίνουν βαθιά στο prog rock δουλεύοντας πολύ στις μελωδίες που έχουν γράψει με πολύ χώρο στα καθαρά φωνητικά και τα ακουστικά περάσματα. Δε λείπουν τα επιθετικά ξεσπάσματα αλλά δεν αποτελούν σε καμία περίπτωση αυτοσκοπό, υπάρχουν για να υπηρετήσουν την ανάπτυξη της ατμόσφαιρας, του συναισθήματος και να τονίσουν ακόμα περισσότερο τον περιπετειώδη και πειραματικό χαρακτήρα του δίσκου. Η δισκογραφία των Opeth άξιζε μία πρώτη θέση, το Watershed δεν είναι ο καλύτερος τους αλλά οι συγκυρίες τα έφεραν ώστε να είναι αυτός που τους δίνει την πρωτιά.
2) Slipknot - All Hope Is Gone
Το τέταρτο άλμπουμ των Slipknot είναι τεράστιο κι αυτό. Μπορεί να μην είναι όλος ο δίσκος στο ίδιο επίπεδο αλλά αυτό είναι εντελώς αδύνατο γιατί οι κορυφές του είναι ΑΣΥΛΛΗΠΤΕΣ!!! Snuff, Dead Memories, Psychosocial και Sulfur δεν έχει σχεδόν καμία άλλη μπάντα της γενιάς τους στη δισκογραφία της. Στα υπόλοιπα υπάρχουν πολλές ακόμα κομματαρες που κάνουν κι αυτό το δίσκο τους τεράστιο. (Κάτι παράπονα για την επιρροή των Stone Sour πάνω στους Slipknot μπορεί τότε να τα σκεφτόμουνα κι εγώ αλλά στην πραγματικότητα είναι εντελώς ασήμαντα μπροστά στο πόσο καλή μουσική μας έχει δώσει αυτό το άλμπουμ.)
3) Gojira - The Way Of All Flesh
Οι Gojira έχουν ξεφύγει πλέον και βγάζουν, το ένα μετά το άλλο, τρομερά άλμπουμ που όλα είναι στη συζήτηση για δίσκος της χρονιάς. Φοβερά βαρύς ήχος με progressive ηχώ στο χώρο, κύματα επιθετικότητας που σκάνε το ένα μετά το άλλο πάνω στα σκοτεινά βράχια που στήνει ο συναισθηματικός κόσμος των δύο αδερφών. Το μέλλον είναι δικό τους.
4) Ayreon - 01011001
Αν ο προηγούμενος του ήταν η καλύτερη rock/metal opera που έχει βγει, που ήταν, αυτή παίζει πολύ δυνατά για θέση στις πέντε καλύτερες. Υπέροχες συνθέσεις, ένα πολύ μακρύ cast με κάποιες από τις πιο αγαπημένες μου φωνές, μεγάλο βάθος και ποικιλομορφία στην έκφραση ενός πολύ ιδιαίτερου concept. Ο ψηλός έφτιαξε άλλο ένα πολύ όμορφο άλμπουμ που οι στιγμές του είναι πραγματικά απολαυστικές και πολλές.
5) Septic Flesh - Communion
Ο δίσκος επανίδρυση του γκρουπ που άλλαξε το στάτους και το μουσικό αποτύπωμα ολόκληρης της ελληνικής extreme metal σκηνής. Θεατρικές, συμφωνικές συνθέσεις με πομπώδεις ενορχηστρώσεις και εμπνευσμένες μελωδίες σε ένα σκουρόχρωμο πλαίσιο που εκμεταλλεύεται στο έπακρο τις ιδιαίτερες φωνές, τη μεγάλη παραγωγή και το μυστικιστικό αιγυπτιακό υπόβαθρο του. Στους αγαπημένους μου εγχώριους δίσκους ακραίου μέταλ.
6) Moonspell - Night Eternal
Σκοτεινοί, πιο ακραίοι από κάθε άλλη φορά με έναν γοτθικό ρομαντισμό που υποστηρίζεται ιδανικά από την ποιότητα των κομματιών, τις ερμηνείες του Ribeiro αλλά και τη συμμετοχή της μοναδικής Anneke. Ο δίσκος υπάρχει για να ακούγεται νύχτα, εκεί ζωντανεύει και φέρνει μαζί του όλα τα αιμοδιψή πλάσματα που κρύβει στο ημίφως της σελήνης.
7) Volbeat - Guitar Gangsters And Cadillac Blood
Άλλη μια φοβερά διασκεδαστική και ανεβαστικη δισκάρα από τους Δανούς μεταλάδες. Είναι ο δίσκος τους που βάζω συχνότερα χωρίς αυτό να σημαίνει ότι είναι απαραίτητα καλύτερος από τον προηγούμενο και τον επόμενο.
Counting all the assholes in the room, well I’m definitely not alone… το έχω τραγουδήσει αμέτρητες φορές…
8) Trivium - Shogun
Προσπαθούσα να αποφασίσω αν είναι ο καλύτερος δίσκος τους αλλά πραγματικά δεν έχω ιδέα, γιατί είναι αυτός, ο προηγούμενος, ο επόμενος και οι δύο τελευταίοι τους που είναι όλοι το ίδιο καλύτεροι. Βάλε και το Ascendancy και το Sin, οι Trivium είναι τεράστιοι, τεράστιοι. Η σκύλα και η χάρυβδη, το throes of perdition, calamity, το ομώνυμο, down from the sky, χαμός γίνεται.
9) Avantasia - Scarecrow
Δεύτερη υπέροχη όπερα της χρονιάς. Εξαιρετική δουλειά με πολύ μειωμένο το power metal στοιχείο (εντάξει το shelter from the rain είναι όσο power πρέπει γιατί kiske ρε συ τι ήθελες να είναι), πιο progressive και πολύπλευρο με περισσότερα στοιχεία από τα προηγούμενα. Το ομώνυμο, το toy master και το cry just a little είναι τα αγαπημένα μου. Α και το τελευταίο που είναι το καλύτερο μίγμα U2 με Iced Earth που θα μπορούσε να βγει ποτέ…
10) Seventh Wonder - Mercy Falls
Άλλο ένα υπέροχο concept album που βγήκε το 2008. Η ιστορία είναι καταπληκτική και πραγματικά νομίζω ότι θα ταίριαζε άνετα στις οθόνες του σινεμά. Για το δίσκο δε θα πω πολλά πράγματα, εννοείται ότι αν ακούς progressive metal που δίνει έμφαση στις μελωδίες και το συναίσθημα δε θα χάσεις με το χρόνο που θα του προσφέρεις. Θα πω για ένα κομμάτι όμως, το One last goodbye είναι από τα πιο συγκινητικά τραγούδια που έχω ακούσει, κάτι οι στίχοι, κάτι η ερμηνεία, βάλε και την κορύφωση που χτίζει…
11) In Flames - A Sense Of Purpose
Η τελευταία δισκάρα των In Flames? Χμ, περίεργη συζήτηση που θα γίνει πιο αναλυτικά σε τρεις βδομάδες. Προς το παρόν να πούμε ότι, αν και δεν πλησιάζει σα σύνολο το προηγούμενο, είναι πολύ πολύ ωραίος δίσκος με κάποια κομμάτια που θα έμπαιναν και σε best of των μεγαλύτερων του Goteborg.
12) Ihsahn - angL
Δεν έχω λόγια πια για αυτό το μουσικό. Το angL ήταν το πιο προοδευτικό, μουσικά, έργο που μας είχε προσφέρει μέχρι τότε και από τα καλύτερα που έβγαλε ποτέ. Οι φωνητικές του ερμηνείες είναι ένα επίπεδο πάνω από τις προηγούμενες δουλειές αναδεικνύοντας με τα καθαρά του την ατμόσφαιρα του δίσκου, το ρυθμικό υπόβαθρο εξαιρετικο, τα πλήκτρα και οι μελωδίες περνάνε από επιβλητικά μέχρι μελαγχολικα με μια εσωτερικότητα που θυμίζει αυτή τον Opeth.Το black metal στοιχείο είναι παρόν και μάλιστα υπάρχουν σημεία που η συμφωνική τους βάση θα μπορούσε εύκολα να τα τοποθετήσει στις τελευταίες δύο δουλειές των Emperor. Δίσκος κόσμημα για το χώρο του νορβηγικού progressive που θυμάται τις black καταβολές του.
13) Heaven Shall Burn - Iconoclast
Το ένα χαστούκι μετά το άλλο, ειδικά το πρώτο μισό του δίσκου είναι εξοντωτικό. Ριφαρες, καταιγιστικοί ρυθμοί που συνδυάζονται με μελωδικά ρεφρέν, ξεσηκωτικός frontman και πλούσια τεχνική από μια από τις πιο συμπαθείς μπάντες της σύγχρονης γερμανικής σκηνής.
14) Amon Amarth - Twilight Of The Thunder God
Επικό heavy metal με death metal ήχο και Viking ψυχή. Οι Amon Amarth κυκλοφορούν ένα δίσκο που δεν κάνει τίποτα διαφορετικά από τους προηγούμενους αλλά τα κάνει όλα εξίσου καλά. Τους αναγνωρίζω ότι, εκτός των άλλων, με πείθουν πως το κάνουν γιατί αυτό αγαπάνε και όχι με βάση την εύκολη επιτυχία που έρχεται από τη συνέπεια και τη σταθερότητα στον ήχο και την εικόνα. SKOL!!
15) Scars On Broadway - Scars On Broadway
Πολύ καλός δίσκος, με πολύ δυνατά κομμάτια, έντονες system αναφορές και αρκετό punk. Χάνει λίγο στο ότι δεν φτάνει στην παραγωγή συναισθήματος τους δίσκους με τους οποίους θα συγκριθεί, και μην κοροιδευομαστε αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο ότι λείπει εκείνος. Με βάση τη δομή του θα ήταν πιο ψηλά αν ήταν 30, το πολύ 35 λεπτά.
16) Motorhead - Motorizer
Πολύ, πολύ καλός δίσκος με rock and roll ψυχή αλλά πιο hard n heavy ήχο. Ο Lemmy για άλλη μια φορά δείχνει τι σημαίνει να είσαι αληθινός, αδιαπραγματευτος και αμετακίνητος αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικός με αξία στην πρόταση σου. Rock out.
17) AC/DC - Black Ice
Η ροκ μουσική, τα θεμέλια της, οι μπλουζ καταβολές της, οι τεράστιες κιθάρες, οι μεγάλες φωνές, οι ροκ σταρ. Οι AC/DC είναι εδώ, τρεις δεκαετίες μετά, ηγέτες.
18) Testament - The Formation Of Damnation
Από τους καλύτερους heavy/thrash δίσκους της δεκαετίας. Σύγχρονος, γεμάτος ήχος με αρκετό groove καταιγιστικά τύμπανα (α ρε Bostaph είσαι πολύ ωραίος), επιβλητικό Chuck, Eric και Alex να χώνουν κοψίματα και ριφαρες αλλά και γενεές μελωδικές προσθήκες!
19) Scar Symmetry - Holographic Universe
Μελωδικό ψιλοdeath με πολλά μοντέρνα πειραματικά στοιχεία, απερίγραπτη τεχνική, και συνεχείς εναλλαγές ανάμεσα στο συναίσθημα και την επιθετικότητα. Φοβερός Alvestam και στους δύο ρόλους του.
20) Anathema - Hindsight
Μπορεί να είναι συλλογή και όχι δίσκος με νέο υλικό αλλά είναι τόσο μα τόσο μα τόσο καταπληκτικές οι εκτελέσεις σε μερικά από τα πιο συγκινητικά, βαθιά συναισθηματικά τραγούδια που γράφτηκαν ποτέ. Ενα ανεκτίμητο δώρο και ταιριαστό κλείσιμο της μεγάλης εποχής της μπάντας που έγινε η φωνή της θλίψης, γνήσιας, ειλικρινής κι απέραντης.
Ευχαριστώ, ειλικρινά από πολύ βαθιά μέσα μου που υπήρξατε.
21) In Mourning - Shrouded Divine
Ο δίσκος είναι progressive metal με brutal φωνητικά. Δουλεύει εξαιρετικά αλλά αυτό οφείλεται πάνω από όλα στα πολύ καλά κομμάτια του.
22) Warrel Dane - Praises To The War Machine
Πολύ βαρύς δίσκος, όχι από τον ογκώδη ήχο και τις τεράστιες κιθάρες - για τέτοια πάμε στους Nevermore, αλλά είναι ο τρόπος που καταθέτει ο Warrel την ψυχή του, οι στίχοι που έχει γράψει, η γύμνια του. Πολύ βαρύς δίσκος.
23) Black Stone Cherry - Folklore And Superstition
Ξέχασα το ντεμπούτο τους που ήταν πολύ καλό, αλλά αυτό είναι ακόμα καλύτερο - ή για να είμαι πιο ακριβής το άκουσα πολύ περισσότερο όταν βγήκε οπότε έγινε καλύτερο για μένα. Γαμάτες ροκ κιθάρες με νότια προφορά, μοντέρνο ραδιοφωνικό αέρα αλλά και πολύ πολύ γούστο.
24) Steven Wilson - Insurgentes
Ο δίσκος δημιουργεί πολύ ωραίες ατμόσφαιρες με τους ήχους του και τις φωνές, αλλά έχει μέσα το Veneno para las hadas, τα τελευταία τριάμισι λεπτά του No twilight και όλο το δίσκο από κει και πέρα που είναι συγκλονιστικός.
25) Disturbed - Indestructible
Πολύ ωραία ριφ, η γνωστή φωνή, αλλά κάπως αυτός ο δίσκος είναι διαφορετικός. Είναι μάλλον πιο μελωδικός και λιγότερο nu, έχει βέβαια και τα πολύ κλασικού ύφους κομμάτια αλλά και αυτά έχουν μια φρεσκάδα. Από τα Disturbed που ακούω ακόμα.
26) The Haunted - Versus
Μπορεί τα Moronic Colossus, pieces και little cage να είναι πολύ καλά κομμάτια και ειδικά το πρώτο μάλλον το πιο γνωστό του δίσκου, αλλά για μένα ο δίσκος ξεκινάει από το Trenches και μετά, που στρίβει, αλλάζει πορεία. Στα σκοτάδια του Skuld και του Rivers run, τον ξεσηκωτικο τσαμπουκά του Iron mask, τη σχεδόν ροκ αίσθηση του Ceremony, στις άρρωστες αργόσυρτες πορείες του Imperial death march. Οι The haunted αλλάζουν, εξελίσσονται και το κάνουν πολύ καλά.
27) Jorn - Lonely Are The Brave
Κανένας δεν αμφισβητεί φαντάζομαι το ποσό φωνάρα έχει, κανένας δεν αμφισβητεί φαντάζομαι το πόσο Dio ακούγεται ο δίσκος (όταν δεν είναι Dio είναι Sabbath από τη Dio εποχή), αλλά το κάνει πάρα πολύ καλά, τόσο καλά που θα ήταν από τους καλούς δίσκους του Dio, πόσο μεγαλύτερο παράσημο να του βάλεις?
28) Haggard - Tales Of Ithiria
Πολύ ωραίος δίσκος στο γνωστό ύφος τους με ωραιότερες συνθέσεις από τους περισσότερους δίσκους τους και με μία διασκευή συγκλονιστική, αλλά συγκλονιστική όμως.
29) Von Hertzen Brothers - Love Remains The Same
Όταν το progressive rock γίνεται όμορφο και εξερευνά φωτεινά τοπία και γλυκές μελωδίες γίνεται πραγματικά πανέμορφο βρε παιδί μου.
30) Kataklysm - Prevail
Δυνατό melodic death metal με πολύ έντονο το κομμάτι του death metal. Το πρώτο μισό του δίσκου είναι καταιγιστικό.
31) Dirty Granny Tales - Inversed World
Ιδιαίτερη μουσική με τερματισμενη θεατρικότητα, ακούγεται σαν Arcturus αν τους αφαιρέσεις τον black metal ήχο αλλά κρατήσεις την αντίστοιχη αισθητική. Φέρνει στο μυαλό λίγο Tiger Lillies αλλά με πιο σκοτεινό, νορβηγικό πρόσημο. Είμαι από τους άτυχους που δεν έχουν παρακολουθήσει καμία παράσταση τους, αλλά θα γίνει κι αυτό.
32) Rise Against - Appeal To Reason
Γιατί πολύ απλά όταν ένας δίσκος καταφέρνει να μου δώσει το Offspring και το Nickelback στοιχείο μαζί και το στηρίζει με πολιτικό υπόβαθρο (μη γινόμαστε γραφικοί βγάζοντας το προοδευτικόμετρο πάλι) είμαι μέσα.
33) Lunatic Soul - Lunatic Soul
Ωραία ατμόσφαιρα, λίγο μυστηριακή, λίγο μοναστηριακή (δεν ξέρω γιατί αλλά είναι), με τρία τέσσερα πολύ καλά κομμάτια. Πάντως δεν το βάζω ποτέ να παίξει γιατί πάντα προτιμάω κάποιο Riverside κι ας ισχύει ότι είναι πολύ διαφορετικό.
34) Duffy - Rockferry
Έχω ακούσει πολύ αυτό το δίσκο, τον βάζω ακόμα που και που. Θα το περιέγραφα σαν έναν pop-soul δίσκο γραμμένο από μία Ουαλή στη Νέα Υόρκη μια βροχερή φθινοπωρινή μέρα.
35) Eluveitie - Slania
Ακούγεται πολύ καλό το κράμα κλασικών σουηδικών ριφ και φολκ μελωδιών. Κάποια κομμάτια είναι πολύ καλύτερα από άλλα βέβαια…
Επιπλέον θα ήθελα να αναφερθώ σε δύο δίσκους εκτός αρίθμησης.
Το Sound Of Madness των Shinedown τώρα το ανακαλύπτω και περνάω πολύ καλά με αυτό αλλά δεν μπαίνει στη λίστα ένας δίσκος που άκουσα πρώτη φορά αυτή τη βδομάδα.
Το Death Magnetic έχει φοβερές κομματαρες αλλά δεν μπορώ να το ακούσω λόγω παραγωγής. Όταν βγήκε μου το πήρε πρώτη μέρα δώρο η γυναίκα μου, το βάζω στο cd player και το πρώτο πράγμα που ένιωσα ήταν η απόλυτη ξενερα γιατί πίστευα ότι είχε πρόβλημα το cd μου και προσπαθούσα να σκεφτώ πως θα εξηγήσω στο μαγαζί ότι πρέπει να μου το αλλάξουν. Η Πέγκυ μου έλεγε μήπως είναι έτσι η παραγωγή κι εγώ απαντούσα με σιγουριά ΔΕΝ ΠΑΙΖΕΙ… τελικά έπαιζε…
Αυτά με το 2008 και πάμε στην επόμενη χρονιά με ρήγματα στους ουρανούς, παπαρούνες κι εθισμένους γεμάτους τύψεις από τα υποκριτικά ποιήματα που μέσα από δάση και ποτάμια μας οδήγησαν στους ηλιόκηπους με τις αλυσοδεμένες μούσες του παραδείσου, αυτές που ηχούν ξύπνιες… ή μήπως είναι της κόλασης μια υπόσχεση, του χάους προδοσία και οργή…
Το απομονώνω σαν επιπλέον καρδιά και επίσης έχουμε τρεις συνεχόμενες χρονιές ίδιο νούμερο 1, ε;
Τώρα το πήρα χαμπάρι αυτό το τόπικ, άργησα λίγο αλλά οκ 
Η αλήθεια είναι ότι από το 2000 και μετά οι χρονολογίες των album είναι λίγο σούπα στο μυαλό μου αλλά θα προσπαθήσω να θυμηθώ (με βοήθεια από τις λίστες όσων έχουν ήδη γράψει χαχα).
Aνωτέρα βία σήμερα -και γενικά αυτές τις μέρες- οπότε “ξεπετάω” με 5 albums το 2008 δυστυχώς - χωρίς να το ψάξω ιδιαίτερα, next time πιο μεθοδικά
1.The Bug - London Zoo
2.Portishead - Third
3.Cult of Luna - Eternal Kingdom
4.Guns and Roses - Chinese Democracy
5. Torche - Meanderthal
Cover
Soundtrack
In Bruges - Carter Burwell
Ω ρε φίλε, να που επιβεβαιώθηκα περί αμνησίας στο αμέσως επόμενο μήνυμα… ξέχασα The Bug και Torche, άνετα έμπαιναν στο νούμερο 4 & 5 της λίστας μου. 
I am a little more provocative than you might need
It is your shock and then your horror on which I feed
So can you tell me what exactly does freedom mean
If I’m not free to be as twisted as I wanna be?
Δε νομίζω να με γνωρίζουν οι disturbed αλλα αυτο το εγραψαν για μενα 
προσυπογραφω τον προβληματισμο
αν και θα ριξω περισσοτερο shade:
μια μικροαστικη μπουρδα και μιση
γεματη “shock elements” tailored to the “awe” spectrum της ευρωπαϊκης “αλτερνατιβας”
ενταγμενη στο αεροφαγικο μενου αντιστοιχων μπουρδο-ταινιων της εποχης
που αποτελουσαν reference για μπουρδο-κουβεντες
χιπικο-προγρεσιβ κιτσομπαροκ ημιμαθων
που μεταξυ τυρου και αχλαδου τα “ανελυαν” ολα
“full of sound and fury,
signifying nothing”
γλυκές καλημέρες είπαμε? <3
2008
IN FLAMES - A Sense Of Purpose ακόμα είμαι στο mood της συναυλίας και του καινούριου πολύ καλού δίσκου… συνεχίστε
SEPTIC FLESH- Communion αν και οπαδός της πρώτης περιόδου της μπάντας εδώ μιλάμε για αριστούργημα
DISTURBED- Indestructible ακόμα ένας σπουδαίος δίσκος για τους Disturbed
WARELL DANE- Praises To The War Machine μεγάλη φωνή, ωραία τραγούδια (ειδικά αυτό το Brother) και μια όμορφη διασκευή στους αγαπημένους Sisters Of Mercy
METALLICA- Death Magnetic λίγο αδικημένος δίσκος και μάλιστα ήταν η αφορμή για να γραφτώ στο forum και να ανοίξω καβγάδες με όλους τους άπιστους που έκραζαν τότε, 15 χρόνια μετά ακόμα γράφω στο forum, το λες και πρόοδο 
εξώφυλλο
@anhydriis μια αλλαγή πλιιιιιζ το Disturbed με το Scars On Broadway! μιλάμε για δίσκο που άκουγα πριν 2 βδομάδες γιατί γαμάει τόσο πολύ και κατάφερα και το ξέχασα!
Με συνοπτικές (δια)δικασίες:
1) Firewind - “The Premonition”: Η κορυφή των κορυφών σε μια περίοδο, όπου το power metal έτεινε να κλειδωθεί στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Έτσι, οι Firewind με την αύρα της δυνατότερης σύνθεσης μουσικών κι έχοντας εναγκαλίσει το μαγικό κουμπάκι στην κονσόλα ήχου της παραγωγής, επαναφέρουν στο προσκήνιο το μνημειώδες λεγόμενο US power metal με την δική τους χαρακτηριστική και κιθαριστική ταυτότητα. Κάθε φορά που το ακούω είναι όπως η πρώτη. Αν και νέο, δείχνει αειθαλές και αγέρωχο. Και με την καλύτερη φωνή στην ιστορία τους.
2) Opeth - “Watershed”: Ό,τι και να γράψουν πλέον, αυτό το μαγικό “Ο” δε θα ξεχαρμανιάσει ποτέ από τον αιθέρα της μνήμης. Ο απόηχος μιας ακατάπαυστης και ακόρεστης πορείας στα prog death μονοπάτια τους ανασαίνει προοδευτικά, παρά τεχνικά. Και μόνο τα riffs του “Heir Apparent” να υπήρχαν και να κυκλοφορούσε ως ΕΡ, πάλι κάποιοι θα καταλήγαμε σε αυτό, ως ολοκληρωμένο δημιούργημα. Η προσωπική μου αδυναμία. Ο προσωπικός μου τιτάνας ενός ήχου, πάνω στον οποίο, πολλοί πατάνε εν μέσω των Σουηδών. Η δύση μιας “ημέρας” που ανοίγει τις κουρτίνες για ένα καινό ξημέρωμα.
3) Russian Circles - “Station”: Η νέα αυγή στους ήχους των πεταλιών δεν αφήνει δρυοκολάπτες να επαναπροσδιορίζονται ως προς το ύφος τους και τον ήχο τους, ούτε ζητεί από κοκκινολαίμηδες να κατέβουν κλίμακες. Καλεί τα γεράκια να κατέλθουν εκ των κορυφών των όρων και να αποδώσουν την γαμψότητά τους. Riffs και απανωτοί ρυθμοί σιδηρουργίας κατακλύζουν την ατμόσφαιρα. Δεν πρόκειται, πλέον, για κάποιο ταξίδι γαλήνης, αλλά για αναρρίχηση. Το post rock σκληραίνει και ομορφαίνει έτι περισσότερο.
4) Jex Thoth - “Jex Thoth”: Αν και η συγκεκριμένη καλλιτεχνική ιέρεια θα βγάλει τον καλύτερό της δίσκο λίγο αργότερα, μ’ ένα απ’ τα ομορφότερα εξώφυλλα παγκοσμίως και χρονικώς, εντούτοις κάνει είσοδο με κερί αναμμένο και ανάγεται σε ιστορίες δάσους. Τα πάντα ορίζονται και παίζονται με βάση τη φωνή της. Ίσως, ένας από τους πιο jazzy/bluesy doom rock δίσκους, μέχρι να φτάσουν οι ανεπανάληπτοι MESSA. She’s a warrior woman.
5) Septicflesh - “Communion”: Έχει μόλις τελειώσει το τουμπανιασμένο live των Gamma Ray στο Block 33 στη Θεσσαλονίκη, επί “To the Metal” περιόδου και πάω έξω απ’ το Eightball για να βρω και να περιμένω δύο φίλους, που πήγαν ν’ ακούσουν τους Septicflesh. Όσο περιμένω απ’ έξω, βγαίνει ο ένας και με δίνει το mp3, στο οποίο υπήρχε το “Communion”. Μέχρι τότε δεν είχα ακούσει νότα από δαύτους. Ξεκινάει, λοιπόν, το “Lovecraft’s Death” και αισθανόμουν ότι άκουγα το καλύτερο death με συμφωνικά πέπλα και τις καλύτερες δίκασες. Υπέροχος δίσκος, καθ’ ολοκληρίαν, και ο προπομπός του τι μπορούσαν να κάνουν για το επόμενο κραυγαλαίο τους βήμα.
Εξώφυλλο:
Τετοιες αλλαγες παντα καλοδεχουμενες!! Μιλαμε για δισκαρα!!
Εισαι άρχοντας, ελπίζω να μην σε βαζω σε κόπο ωστόσο
Πουλας τοσο φτηνα την δισκαρα των Disturbed, που μαλιστα το ειχες βαλει στην τριτη θεση?
Αλλος ειναι ο αδυναμος κρικος στην πενταδα σου κανονικα… 
Το τελευταιο επρεπε να βγαλει, αλλα κοτεψε.
Η σειρα ειναι τυχαια μωρε, και έβγαλα το disturbed με τη λογικη οτι θα το βαλω να παιξει λιγότερο συχνα σε σχεση με τα αλλα . Δισκαρα προφανώς
Αρχισε να ψελλιζει δικαιολογιες!
Το τελευταιο στον πατο του βαρελιου επρεπε να βγαλει οντως (!)
Σταματαω εδω ομως, γιατι ακουω σειρηνες απο το παραθυρο παλι.
Λογικό.
Ισχυει, σε βλεπω στον καθρεφτη μου:
