@anhydriis θέλω να αλλάξω ψήφο για το εξώφυλλο και να βάλω το Ulver, συγγνώμη για το μπέρδεμα, αν μπορέσεις κάνε το.
3 Likes
Ολα καλα, προλαβα τελικα, περιγραφες αργοτερα.
- Ulver - Shadows Of The Sun
- Therion - Gothic Kabbalah
- Manes - How The World Came To An End
- Radiohead - In Rainbows
- Machine Head - The Blackening
Ξεχασα σιγουρα αρκετους δισκους απο τα νον-μεταλ, αλλα δεν εχει σημασια για προφανεις λογους, και σιγουρα ξεχασα αρκετους δισκους απο τα μετσαλ, αλλα δεν εχει σημασια γιατι εβαλα την γοτθικη Καβαλα και το Μπλακενινγκ, που ειναι more than enough.
21 Likes
Έχουμε πει, όχι μάνες…
5 Likes
- Deathspell Omega - Fas: Ite Maledicti, In Ignem Aeturnum
- Darkthrone - F.O.A.D.
- Primordial - To The Nameless Dead
- Dodheimsgard - Supervillain Outcast
- Watain - Sworn To The Dark
26 Likes
@DarthVader @MegadethaS @Chaos @LesAnTz @bostonflesh @intrance @Moonchild92 @nikatapi
έχουμε ένα 15λεπτάκι μέχρι να τα μαγειρέψουμε λίγο 
3 Likes
Έστειλα τη φόρμα δεύτερη φορά.
Η σειρά είναι ακριβώς η ίδια.
Στη δεύτερη φόρμα όμως, έγραψα μια σημείωση. Παρακαλώ να ληφθεί υπόψην!
1 Like
38η εβδομάδα - 2007
58 συμμετέχοντες
133 ΔΙΣΚΟΙ!!!
Παρουσιολόγιο:
Παρακάτω όλες οι προτάσεις και η βαθμολογία:
| Machine Head - The Blackening | 54 |
|---|---|
| Primordial - To the Nameless Dead | 48 |
| Porcupine Tree - Fear of a Blank Planet | 34 |
| Serj Tankian - Elect the Dead | 31 |
| Rotting Christ - Theogonia | 29 |
| Alter Bridge - Blackbird | 21 |
| Ulver - Shadows of the Sun | 19 |
| Deathspell Omega - Fas Ite, Maledicti, In Ignem Aeternum | 18 |
| Between The Buried And Me - Colors | 16 |
| Paradise Lost - In Requiem | 16 |
| Radiohead - In Rainbows | 16 |
| Pain Of Salvation - Scarsick | 15 |
| Doomsword - My Name Will Live On | 14 |
| Amorphis - Silent Waters | 13 |
| Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare | 13 |
| Candlemass - King Of The Grey Islands | 13 |
| Rush - Snakes & Arrows | 12 |
| Avenged Sevenfold - Avenged Sevenfold | 11 |
| Coheed and Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV, Volume Two: No World for Tomorrow | 11 |
| Nightwish-Dark Passion Play | 11 |
| Volbeat - Rock the Rebel / Metal the Devil | 11 |
| Darkthrone - F.O.A.D. | 10 |
| Dodheimsgard - Supervillain Outcast | 10 |
| Symphony X-Paradise Lost | 10 |
| Crippled Black Phoenix - A Love of Shared Disasters | 9 |
| Dream Theater - Systematic Chaos | 9 |
| Foo Fighters - Echoes, Silence, Patience And Grace | 9 |
| Mayhem - Ordo Ad Chao | 9 |
| Minsk - The Ritual Fires Of Abandonment | 9 |
| The Dillinger Escape Plan - Ire Works | 9 |
| The National - The Boxer | 9 |
| Wolves in the Throne Room - Two Hunters | 9 |
| Bruce Springsteen - Magic | 8 |
| Gazpacho - Night | 8 |
| Parkway Drive - Horizons | 8 |
| The White Stripes - Icky Thump | 8 |
| Dark Tranquillity - Fiction | 7 |
| Riverside - Rapid Eye Movement | 7 |
| The Ocean – Precambrian | 7 |
| Year Long Disaster - Year Long Disaster | 7 |
| Biffy Clyro - Puzzle | 6 |
| Manes - How The World Came To An End | 6 |
| Oxbow - The Narcotic Story | 6 |
| Watain - Sworn to the Dark | 6 |
| Anaal Nathrakh - Hell Is Empty, and All the Devils Are Here | 5 |
| Baroness - Red Album | 5 |
| Cage - Hell Destroyer | 5 |
| Dax Riggs – We Sing Of Only Blood Or Love | 5 |
| Every Time I Die - The Big Dirty | 5 |
| Gogol Bordello - Super Taranta | 5 |
| Helloween - Gambling with the Devil | 5 |
| JJ Grey & Mofro - Country Ghetto | 5 |
| Manowar – Gods of war | 5 |
| Mary and The Boy - Mary and The Boy | 5 |
| Once OST | 5 |
| Red dons - Death to idealism | 5 |
| Ryan Bingham - Mescalito | 5 |
| Scorpions – Humanity Hour I | 5 |
| Shining - V - Halmstad | 5 |
| Swallow the Sun – Hope | 5 |
| Trouble - Simple Mind Condition | 5 |
| Burial - Untrue | 4 |
| Criminal damage - No solution | 4 |
| Crystal Viper - The Curse of the Crystal Viper | 4 |
| Kalashnikov-Dreams for super-defeated heroes | 4 |
| Mecano – Those Revolutionary Days | 4 |
| Neurosis - Given to the Rising | 4 |
| Nick Warren - Paris GU30 | 4 |
| Nine Inch Nails - Year Zero | 4 |
| Queens Of The Stone Age - Era Vulgaris | 4 |
| Rihanna - Good Girl Gone Bad | 4 |
| The Gaslight Anthem - Sink or Swim | 4 |
| Therion - Gothic Kabbalah | 4 |
| Wilco - Sky Blue Sky | 4 |
| Blackfield - Blackfield II | 4 |
| Fall Of Efrafa - Inle | 4 |
| Burning Saviours - Nymphs & Weavers | 3 |
| Christian Death – American Inquisition | 3 |
| Cobalt - Eater Of Birds | 3 |
| Dropkick Murphys - The Meanest of Times | 3 |
| Eddie Vedder - Into the Wild soundtrack | 3 |
| Electric Wizard - Witchcult Today | 3 |
| Grails - Burning Off Impurities | 3 |
| Grinderman - Grinderman | 3 |
| Hour Of 13 - Hour Of 13 | 3 |
| Levon Helm - Dirt Farmer | 3 |
| Mortuus - De Contemplada Morte | 3 |
| Nile - Ithyphallic | 3 |
| Paramore - Riot! | 3 |
| Reverend Bizarre - III: So Long Suckers | 3 |
| Straighthate-Indigenous | 3 |
| Vulture Industries - The Dystopia Journals | 3 |
| WASP - Dominator | 3 |
| Woods of Ypres - Woods III: The Deepest Roots and Darkest Blues | 3 |
| Fall Out Boy - Infinity On High | 3 |
| Alcest - Souvenirs d’un autre monde | 2 |
| Atlantean Kodex - The Pnakotic Demos | 2 |
| Bad Religion - New Maps Of Hell | 2 |
| Big Business - Here Come the Waterworks | 2 |
| Chimaira - Resurrection | 2 |
| Devin Townsend - Ziltoid The Omniscient | 2 |
| Elliott Smith - New Moon | 2 |
| Emerald Sun - Escape from Twilight | 2 |
| Fair To Midland - Fables From A Mayfly | 2 |
| Iced Earth - Framing Armageddon | 2 |
| Inepsy - No Speed Limit For Destruction | 2 |
| LCD Soundsystem - Sound Of Silver | 2 |
| Linkin Park - Minutes To Midnight | 2 |
| Sieges Even – Paramount | 2 |
| Sixx: AM – The Heroin Diaries | 2 |
| Spice and the RJ Band - The Will | 2 |
| Sun of Nothing – …In The Weak And The Wounded | 2 |
| Weedeater - God Luck and Good Speed | 2 |
| Atreyu - Lead Sails Paper Anchor | 1 |
| Bombenalarm - No mistakes | 1 |
| Bon Iver - For Emma, Forever Ago | 1 |
| Deadsoul Tribe - A Lullaby for the Devil | 1 |
| Five Finger Death Punch - The Way Of The Fist | 1 |
| Justice - Cross | 1 |
| Kamelot - Ghost Opera | 1 |
| King Diamond Give me your soul please | 1 |
| Magnolia Electric co. - Sojourner | 1 |
| Necros Christos - Trivne Impvrity Rites | 1 |
| Oceansize – Frames | 1 |
| Om- Pilgrimage | 1 |
| Pig Destroyer - Phantom Limb | 1 |
| Ravencult - Temples of Torment | 1 |
| Socos & The Live Project Band - Kafka | 1 |
| Thrice - The Alchemy Index Vols. I & II - Fire & Water | 1 |
| Universe217-Universe217 | 1 |
| Virgin Black - Requiem: Mezzo Forte | 1 |
| Witchcraft - The Alchemist | 1 |
| Throwdown - Venom & Tears | 1 |
κατανομή πόντων στον νικητή βάσει των διαθέσιμων ψήφων :
| Artist | Album | ΠΟΣΟΣΤΟ | |
|---|---|---|---|
| 1970 | Black Sabbath | Black Sabbath | 54,81% |
| 1971 | Led Zeppelin | Led Zeppelin IV | 57,65% |
| 1972 | Deep Purple | Machine Head | 39,43% |
| 1973 | Pink Floyd | The Dark Side Of The Moon | 51,67% |
| 1974 | Blue Öyster Cult | Secret Treaties | 33,33% |
| 1975 | Pink Floyd | Wish You Were Here | 53,33% |
| 1976 | Judas Priest | Sad Wings of Destiny | 50,95% |
| 1977 | Pink Floyd | Animals | 39,02% |
| 1978 | Judas Priest | Stained Class | 36,67% |
| 1979 | Pink Floyd | The Wall | 40,85% |
| 1980 | Black Sabbath | Heaven and Hell | 40,43% |
| 1981 | Rush | Moving Pictures | 37,60% |
| 1982 | Iron Maiden | The Number Of The Beast | 46,12% |
| 1983 | Iron Maiden | Piece Of Mind | 45,00% |
| 1984 | Metallica | Ride The Lightning | 61,13% |
| 1985 | Celtic Frost | To Mega Therion | 25,88% |
| 1986 | Metallica | Master Of Puppets | 51,85% |
| 1987 | Helloween | Keeper of the Seven Keys Pt 1 | 36,73% |
| 1988 | Queensrÿche | Operation: Mindcrime | 40,73% |
| 1989 | Savatage | Gutter Ballet | 45,96% |
| 1990 | Judas Priest | Painkiller | 52,00% |
| 1991 | Metallica | Metallica | 44,67% |
| 1992 | Dream Theater | Images And Words | 33,55% |
| 1993 | Savatage | Edge Of Thorns | 33,87% |
| 1994 | Dream Theater | Awake | 20,97% |
| 1995 | Paradise Lost | Draconian Times | 44,19% |
| 1996 | Tool | Ænima | 29,67% |
| 1997 | Fates Warning | A Pleasant Shade Of Gray | 25,52% |
| 1998 | Bruce Dickinson | The Chemical Wedding | 37,14% |
| 1999 | Dream Theater | Metropolis Pt. 2: Scenes from a Memory | 27,30% |
| 2000 | Nevermore | Dead Heart In A Dead World | 31,75% |
| 2001 | System Of A Down | Toxicity | 44,59% |
| 2002 | Audioslave | Audioslave | 22,33% |
| 2003 | Linkin Park | Meteora | 20,34% |
| 2004 | Isis | Panopticon | 24,41% |
| 2005 | System Of A Down | Mesmerize | 29,31% |
| 2006 | Celtic Frost | Monotheist | 26,78% |
| 2007 | Machine Head | The Blackening | 18,62% |
τίτλοι τέλους για το 2007
2008…
και εξελάκι
credits and love to all 
(συμπληρώνω σε λίγο (λίγο αργότερα) το τι έγραψαν) ξερω ξερω χιχιιχιχιχι
*δεν τα έχω ξεχάσει είναι θέμα ΗΜΕΡΩΝ χιχιιχιχι
33 Likes
Ασύλληπτο 2008. Πέραν του όγκου των κυκλοφοριών, έχει άπειρα εξαιρετικά έως τέλεια άλμπουμ. Έχει πλάκα πως, ενώ είχα μια πιθανή πεντάδα, κάθε λίγο πέταγα ένα άλλο άλμπουμ μέσα με αποτέλεσμα κάποια πρώην πενταδάτα να μείνουν εκτός δεκάδας 
Οπότε περιττό να πω πως τα θεωρώ όλα αλφαδιές. Γενικά αν εξαιρέσουμε τα πρώτα 6-7 άλμπουμ, στα υπόλοιπα η κατάταξη δεν είναι τόσο αυστηρή.
1) Drive-By Truckers - Brighter Than Creation’s Dark
Δύσκολο άλμπουμ, μου πήρε πολύ καιρό να το εκτιμήσω. Ίσως γιατί τα 19 τραγούδια είναι πολλά. Αλλά και στο Southern Rock Opera ήταν πολλά. Ίσως φταίει τότε πως η Shonna Tucker, εκτός του μπάσου, αυτή τη φορά υπογράφει 3 συνθέσεις, σε ένα καταπληκτικό δικό της στυλ, ενώ προσθέτει γυναικεία φωνητικά και αρμονίες σε διάφορα τραγούδια, δίνοντάς τους ένα πολύ ιδιαίτερο χρώμα (κι έσπαγα το κεφάλι μου τι μου βγάζει! το Purgatory Line ας πούμε, θα μπορούσε να παίζει σε άνετα σε ένα Roadhouse… κι αυτό μάλλον πιάνει στα συν(?)). Φυσικά λείπει κι ο Isbell ο οποίος έπρεπε να αποχωρήσει, τόσο για το καλό της μπάντας, όσο κυρίως και για να αντιμετωπίσει το πρόβλημα με το αλκοόλ που είχε.
Οι Hood/ Cooley τον χαβά τους. Αφήνουν πίσω τον σχεδόν classic rock ήχο του A Blessing and a Curse που έδωσε απίστευτα κομμάτια αλλά σίγουρα και κάποια fillers και επιστρέφουν με ένα σετ τραγουδιών πιστά σε όσα έκαναν στις προηγούμενες προσπάθειες τους. Το άλμπουμ έχει μεγάλη ποικιλία και ενώ αγγίζουν μέχρι και την καθαρή, παραδοσιακή country (Liza’s Birthday), αυτές οι ανάλαφρες μουσικές κάνουν τις σκοτεινές να ακούγονται πιο έντονες. Δίνουν αυτό το κινηματογραφικό southern gothic/ noir kind of thing. Οι συνθέσεις των Hood/ Tucker είναι καταλυτικές σε αυτό, όπως και οι lap/ pedal steel guitars του Neff που επιστρέφει στην μπάντα και μαγεύει. Τα πιο κλασικά Truckers τραγούδια όμως είναι αυτά που κάνουν τη διαφορά για μένα. Two Daughters and a Beautiful Wife, The Righteous Path, Self-Destructive Zones, The Man I Shot, το αγαπημένο μου, A Ghost to Most, μια από τις καλύτερες στιγμές του Cooley ever.
Απίθανος δίσκος και αριστούργημα no.4.
2) The Hold Steady - Stay Positive
Αν μπορούσα να συνοψίσω τα συναισθήματα που μου γεννά η μουσική τους των The Hold Steady, καθ όλη την πορεία τους, με κάποιους στίχους τους, θα ήταν οι παρακάτω:
'Cause its one thing to start it with a positive jam
And its another thing to see it all through
And we couldn’t have even done this if it wasn’t for you
We gotta stay positive
Tο Boys & Girls in America ήταν ο λόγος που με έκανε να ασχοληθώ μαζί τους, το Stay Positive ήταν ο λόγος που είπα “μαλάκα, αυτοί είναι πραγματικά ΚΟΡΥΦΑΙΑ μπάντα”. Ένα αριστούργημα είναι οκ, δύο σημαίνουν πως έχουμε σοβαρό θέμα (και τότε δεν ήξερα πως είχαν κι άλλα). Καταφέρνει ο Finn να συνδυάσει πάλι τους μελαγχολικούς του στίχους με άπειρο χιούμορ και οι υπόλοιποι να τους ντύσουν με απίθανη μουσική που ροκάρει συνέχεια. Αλλού δραματική, αλλού θριαμβευτική, πάντα ιδιοφυής. Ο Nicolay ίσως στην καλύτερη εμφάνισή του με την μπάντα, αστείρευτος ιδεών, δίνει χαρακτήρα ακόμα και στα πιο “τυπικά” κομμάτια των υπολοίπων. Το υλικό αυτό προκαλεί τέτοιο ενθουσιασμό που σπάνια έχω νιώσει στο παρελθόν. Και το γεγονός πως όλο αυτό μου έχει προκληθεί τα τελευταία χρόνια, που όλο και πιο σπάνια συμβαίνει πλέον σε τέτοιο βαθμό, τους δίνει άπειρους πόντους όταν σκέφτομαι τις αγαπημένες μου μπάντες έβερ.
3) Susan Tedeschi - Back To The River
Ξεκινά με Talking About. Κομματάρα. Ο λόγος που την ερωτεύτηκα. Όταν μπαίνει το chorus “That I’ll do it agaiiiiin, oh, I would gladly do it…”, το πάθος της ερμηνείας, η χροιά της, η δύναμη της φωνής της. Απίστευτη ερμηνεύτρια. Κι απίστευτη συνθέτρια. Στο αμέσως επόμενο, 700 Houses, πιο μελωδική, σου δείχνει πως να δίνεις χωρίς υπερβολές τόνους συναισθήματος. H τραγουδοποιία έχει ένα almost pop quality (το People πχ,). Μόνο που όλα εδώ είναι ζεστά, ανθρώπινα, δείχνουν ένα πρόσωπο των blues (με funk/ soul/ rock ή/ και latin χρώματα) που θεωρώ θα έπρεπε να απασχολεί το mainstream. Είναι ποιοτική μουσική και είναι προσιτή μουσική, με μεγάλο σεβασμό στο παρελθόν αλλά χωρίς ίχνος παρελθοντολαγνείας, φρέσκια, ειλικρινής, που ασχολείται με απλά θέματα, καθημερινά, ανθρώπινα.
Δεν υπάρχει αδύναμη στιγμή εδώ, μόνο κορυφαίες. Η καλύτερη solo προσπάθειά της για μένα.
Susan σε αγαπώ.
4) Dead Man - Euphoria
Δεν ξέρω ποιο άλμπουμ των Dead Man είναι καλύτερο. Κάθε φορά αλλάζω άποψη αλλά σίγουρα και τα δύο σπέρνουν. Πανέμορφη μουσική, ψυχεδελική με μελωδιάρες, και αυτή τη φορά λίγο πιο “ηλεκτρισμένη”, πιο rock, πιο φορτισμένη και ένα touch σκοτεινότερη και μελαγχολική, όπως στο αριστουργηματικό Footsteps ή το ΑΠΙΣΤΕΥΤΟ The Wheel, ένα από τα καλύτερα της δεκαετίας (αυτό το αδιανόητο τραγούδι πάντα το φανταζόμουν σε doom metal εκτέλεση, κυρίως την αρχική μελωδία, έχει κι αυτή την Iommi-ική lead κιθάρα κατευθείαν από το Wheel of Confusion… και φλάουτο…). Από που εμφανίστηκαν αυτοί οι τύποι, πώς κυκλοφόρησαν 2 από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας και εξαφανίστηκαν, με λίγους να τους μνημονεύουν, ποτέ δε θα καταλάβω… Σε τι κόσμο θα φέρουμε τα παιδιά μας όταν αγνοούνται τέτοιοι καλλιτέχνες? Μπάντα κόσμημα.
5) The Wood Brothers - Loaded
Όταν ακούω τέτοια αγαπημένα άλμπουμ στην φυσιολογική ζωή μου (πριν το παιχνίδι δλδ), πολλές φορές απλά απολαμβάνω. Στα πλαίσια όμως του thread αυτού, βρίσκομαι συχνά απέναντι τους νιώθοντας την “ευθύνη” να τα τοποθετήσω εκεί που πρέπει με βάση τη συνείδησή μου αλλά και να τα κρίνω δίκαια για όσους διαβάσουν. Συνήθως δεν μπορώ. Είναι δύσκολο να εξηγήσω τι σημαίνει για μένα το fingerpicking θέμα του Postcards from Hell. Οι στίχοι “Like a fool I’m willing to take that fall again”. H “γνώριμη” μελωδία του Lovin’ Arms που όμως κάθε φορά είναι σαν την πρώτη.
Ο ήχος γίνεται λίγο πιο πλούσιος, πιο πολλά όργανα χρησιμοποιούνται αλλά δεν μπερδεύεσαι, δε θα μπορούσε να έρχεται από άλλη μπάντα αυτή η μουσική.
Οι Wood Brothers είναι εγκληματικά αδικημένη μπάντα. Σε αυτές, τις καλύτερες δουλειές τους, χτυπάνε κατευθείαν την ψυχή μου και μου μιλάνε όπως λίγοι έχουν καταφέρει. Από τις μπάντες που νιώθω πολύ “δικές μου”.
6) The Black Crowes - Warpaint
Συγκίνηση να ακούς τους Crowes ξανά μαζί… Έστω κι αν δεν εχουμε τον Harsch… Aλλά ο McDougall αποδεικνύεται άξιος αντικαταστάτης. Και στην 2η κιθάρα ο θεός Luther Dickinson. Δεν ξέρω πως τους ήρθε να πάρουν τον Dickinson, η δουλειά στους North Mississippi Allstars βγάζει μάτια αλλά είναι τόσο μη-Crowes. Από την άλλη η μπάντα ακούγεται πολύ πιο κοντά στο λεγόμενο roots rock. 60-70s επιρροές, americana, southern rock, που βγαίνουν πιο ξεκάθαρα μπροστά in a way. Πάντα ήταν όλα αυτά οι Crowes θα έλεγε κάποιος. Αλλά και δεν ήταν ποτέ.
Γνωρίζω πως οι hardcore fans δεν ενέκριναν τόσο τις συνθετικές επιλογές τους τότε. Αλλά γιατί? Ο Rich γράφει κομμάτια με φοβερά riffs ξανά. Το Walk Believer Walk είναι βαρύ, αργόσυρτο και bluesy, δεν νομίζω να έχει ξαναγράψει κάτι αντίστοιχο. Ή σαν το Wee Who See the Deep. Το δε ανατριχιαστικό, Oh Josephine, κοιτά στα μάτια οποιοδήποτε τραγούδι τους, μου θυμίζει τους λόγους που αγάπησα αυτή την μπάντα. Όπως και το Locust Street που θα χωρούσε στις καλύτερες δουλειές του Rod Stewart, εκεί στις αρχές των 70s.
Στο κάτω κάτω, οι Crowes πάντα άλλαζαν τον ήχο τους. Αυτό κάνουν κι εδώ. Δεν νομίζω πως θα ακούγαμε ποτέ στα 90s, God’s Got It ή Whoa Mule.
Νέο άλμπουμ Black Crowes, λοιπόν. Τόσο διαφορετικό μουσικά και τόσο ίδιο συναίσθημα.
7) The Gaslight Anthem - The '59 Sound
Δεν θυμάμαι αν ήταν το πρώτο άλμπουμ τους που άκουσα (ή αυτό ή το Handwritten που τα άκουσα την ίδια περίοδο, πάντως με το 2ο τους έμαθα με ένα τρελό promotion που τρώγανε τότε - στο Λονδίνο είχαν μέχρι και πόστερ στο μετρό). Δεν είμαι σίγουρος αν είναι το αγαπημένο μου.
Ξέρω όμως πως οι στενάχωροι στίχοι του Fallon με διαλύουν και ταυτόχρονα με ανεβάζουν. Αυτό θέλει άπειρο ταλέντο. Μπορεί να έχει να κάνει και με το anthemic των συνθέσεων. Όμως στο απίστευτο ομώνυμο πχ. περιγράφει κάτι τόσο στενάχωρο (θάνατο φίλου) και παρόλα αυτά καταφέρνει να περάσει μέσα τόσο όμορφες εικόνες που νιώθω πως πιο πολύ θέλει να γιορτάσει την ζωή που έζησαν μαζί, παρά να θρηνήσει.
Η μουσική προσωπικά θέλω κατά βάση να με ανεβάζει, ακόμα κι αν δεν μπορεί να αποκοπεί πλήρως από πιο δυσάρεστα συναισθήματα. Θέλω να βγάζει κάτι αισιόδοξο. Και οι Gaslight το καταφέρνουν συνέχεια (ποιον μου θυμίζει… ποιον μου θυμίζει…). Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα ένιωθα να ακούω αυτά τα τραγούδια live, θα μιλούσα μάλλον για κάποια life changing experience.
8) Esperanza Spalding - Esperanza
Τώρα δεν είμαι ο αρμόδιος για να μιλήσω για τέτοια μουσική. Ας πω πως την Esperanza την είδα κάποτε σε μια φωτό, σκέφτηκα “ωραία είναι αυτή με την αφάνα”, μετά είπα “μπα, είναι πολύ αδύνατη για τα γούστα μου” και μετά είπα “ας την ακούσω μωρέ”.
Ευτυχώς. Αν ένας χαρακτηρισμός ταιριάζει στο άλμπουμ, αυτός είναι σίγουρα jazz. Όχι jazz ηχοχρώματα, όχι jazz σαν αίσθηση. Jazz. Εξωφρενικά chord changes, crazy improvisations. Κι όμως, το άρωμα που αποπνέει ο δίσκος είναι… “pop”. Πολλές επιρροές, από την bebop, την smooth πλευρά της fusion (μου θυμίζει Wayne Shorter εποχής Native Dancer, μπορεί να φταίνε γι’ αυτό κάποια τραγούδια στα Πορτογαλικά ή ότι ο Nascimento που τραγουδούσε εκεί, υπογράφει την πρώτη σύνθεση του άλμπουμ!), την latin, την soul και την κουβανέζικη μουσική όλα υπέροχα μπασταρδεμένα. Η φωνή της Esperanza κάνει ακροβατικά πάνω στα περίπλοκα ηχοτοπία που δημιουργεί η εκάστοτε σύνθεση της μπάντας (ένας σκασμός μουσικοί συμμετέχουν) και μαγεύει με το μπάσο της. Ά, και επίσης εκτός από φωνή και μπάσο, αυτή συνθέτει, κάνει την παραγωγή και κάνει πλάκα στο μισό πλανήτη στα early 20s της. Περίπλοκη, απαιτητική κι όμως σχεδόν πιασάρικη μουσική.
9) Scrapomatic - Sidewalk Caesars
O Mattison (από την μπάντα του Derek Trucks) είναι ο τραγουδιστής των φοβερών Scrapomatic. Σε αυτό το άλμπουμ, ίσως το καλύτερό τους, η ομορφιά των κομματιών κάνει την διαφορά. Δεν θα βρει κανείς εδώ νεοτερισμούς. Η φάση είναι υπέροχο blues rock και γλυκιά soul μουσική με μελωδίες που μπορείς να τραγουδήσεις και σου μένουν στο μυαλό. Kι αυτό, σε έναν τετριμμένο ήχο, δεν είναι πάντα αυτονόητο. Πόση ποιότητα. Οι μελωδίες, οι κιθάρες, οι αρμονίες, η ιδανική παραγωγή, η ζεστή φωνή του Mattison, η συμμετοχή του Trucks σε 1-2 τραγούδια που κλασικά μαγεύει με την απόδοσή του. Θα το ξαναπώ, λατρεύω τους Tedeschi Trucks Band, αλλά η δημιουργία τους αποτέλεσε μάλλον εν μέρει λόγο να χάσουμε την μουσική 2-3 πραγματικά αξιόλογων group. Killing Yourself on Purpose, I Want the Truth, Long Gone, όλα tbh, κομμάτια που ευφραίνουν την καρδιά.
10) Reckless Kelly - Bulletproof
Φοβερό άλμπουμ. Η γνωστή συνταγή country rock, heartland… Mου θυμίζει λίγo Steve Earle το Ragged as the Road που ανοίγει το άλμπουμ, έχει αυτο το pop στοιχείο του που μου αρέσει και στον Earle. You Don’t Have to Stay Forever, τα ίδια. Οι τύποι ξέρουν πώς να γράφουν catchy hooks κι εδώ ίσως να είναι τα καλύτερά τους. Επίσης αρκετά τραγούδια είναι upbeat και σε ένα χώρο που συχνά “μαστίζεται” από συναισθήματα έως και κατάθλιψης (η μελαγχολία για πολλούς πρέπει να είναι η default “καλή” ψυχική κατάστασή τους), αποτελεί από μόνο του σημαντικό σημείο διαφοροποίησης που επικροτώ. Ο καλύτερος δίσκος τους? Ίσως…
Χόνοραμπλε.
The Dexateens - Lost and Found
Με κάτι τέτοια άλμπουμ δηλώνω περήφανος για τις αμερικανικές προτιμήσεις μου. Και με τέτοιες μπάντες. Southern, garage, punk, country, τα πάντα όλα rock. Τέτοια άλμπουμ είπα? Ούτε μισάωρο δεν είναι αυτό, για άλλους θα ήταν EP. Και τι να λέει? 9 κομματάρες, απλές, όμορφες, κολλητικές. Οι Dexateens μπορεί με τα χρόνια να έγιναν πιο καλλιτεχνικοί (που λέει ο λόγος), μπορεί να μείωσαν την βαβούρα αλλά φαίνονται προσκολλημένοι στις ρίζες τους και τους τιμά.
Rock ‘n’ roll για πάντα.
The Sheepdogs - Big Stand
Μεγάλη αλμπουμάρα. Το southern στοιχείο έρχεται λίγο πιο μπροστά είτε θυμίζοντας μπάντες του actual genre, είτε πιο “περιφερειακές”, early 70’s American bands. To ξεκίνημα ειδικά με Let it All Show και κάτι Waiting for the Morning to Come στα αυτιά μου ηχούν οργασμικά. Oι τύποι κατέχουν το παιχνίδι του εξαιρετικού songwriting, blues/ folk/ psychedelia/ pop/ country, όλα όσα διαμόρφωσαν τον rock ήχο (που αγγίζει αλλά δεν γίνεται ποτέ εντελώς hard rock) βρίσκονται στους δίσκους τους, με μια αίσθηση περί πιασάρικου που δεν βρίσκεις συχνά σε αντίστοιχες μπάντες. Είναι απορίας άξιο το ότι αυτή η γκρουπάρα δεν έχει γίνει πιο μεγάλη και απλά απολαμβάνει ένα cult status.
Walter Trout - The Outsider
Welcome to the Human Race και υπόκλιση στον γίγαντα.
Ο Walter έχει ένα φοβερό τρόπο να συνδυάζει τα blues με ένα κλασικό rock ήχο, ενίοτε και hard rock, με έναν φοβερό ηλεκτρισμένο τόνο, με solos που μπορούν να γίνουν γρήγορα και εντυπωσιακά αλλά δεν στερούνται ποτέ feeling και ουσίας. Το blues rock του είναι αρκετά μοντέρνο, σκληρό αλλά και αρκετά παραδοσιακό, η θητεία του στην μπαντάρα του Mayall εξάλλου, σχεδόν προϋποθέτει την γνώση και αγάπη της blues παράδοσης.
Και πάντα γράφει εξαιρετικούς δίσκους. Αλλά έχει εδώ έναν ενθουσιασμό και μια έμπνευση που σίγουρα ανάγει το The Outsider σε essential Trout άλμπουμ.
Στα 3-4 καλύτερά του με συνοπτικές.
Mudcrutch - Mudcrutch
Το να ακούω τον Petty σε μια εντελώς διαφορετική μπάντα από τους Hearbreakers ήταν για μένα μια εμπειρία. Επανασυνδέεται με τους παλιούς του φίλους για να θυμηθούν τα παλιά ουσιαστικά και κυκλοφορούν ένα αρκετά folky-California sounding record (όχι RHCP, πιο πολύ Byrds :P) με κάποιες απαραίτητες southern-ish rock ‘n’ roll στιγμές, όπως στο Six Days on the Road, και χωρίς να λείπουν και κάποια τραγούδι που βρωμάνε Petty από χιλιόμετρα σαν το Scare Easy ή την κομματάρα, Lover of the Bayou. Αν και οι ομοιότητες με ό,τι έκανε στην σόλο καριέρα του υπάρχουν, το γεγονός πως δεν οφείλει να ακουστεί κάπως εδώ, τον απελευθερώνει, ακούγεται ορεξάτος, εμπνευσμένος, οι Mudcrutch έχουν το περιθώριο να τζαμάρουν, να διασκεδάσουν (στο Bootleg Flyer νιώθεις το excitement) και σίγουρα αποδεικνύουν πως θα μπορούσαν να έχουν άλλη τύχη αν η μοίρα τότε τα έφερνε αλλιώς. Υπέροχο άκουσμα για τις καλοκαιρινές μέρες και νύχτες. Καιρό είχα να το ακούσω, θα το ξαναβάλω.
Jackie Greene - Giving Up the Ghost
Φοβερός Jackie Greene. Αφήνει την έντονη country rock τραγουδοποιία, οι συνθέσεις του γίνονται πιο ιδιαίτερες, οι ενορχηστρώσεις πιο πλούσιες με πλήκτρα που κάνουν την μουσική να ακούγεται πιο μοντέρνα, έξτρα σαξοφωνάκι, κάποια funky στοιχεία (clavinet στο Animal πχ.), ηλεκτρονικά drums, λίγο r&b… Γενικά ακούγεται έτοιμος για μεγάλα πράγματα. Like a Ball and Chain, I Don’t Live in a Dream, Uphill Mountain, κάποια από τα τραγούδια που έχουν ένα hit potential, προσπαθεί να κάνει ένα άνοιγμα με την μουσική του, ο σχετικός με τα ιδιώματα κόσμος θα έπρεπε να δίνει προσοχή αλλά… Ας είναι. Κομμάτια σαν το Prayer for Spanish Harlem, το φορτισμένο When You Return και το ανθεμικό Ghosts of Promised Lands, συνδυάζουν εμπορικότητα και ποιότητα που μου θυμίζει καλλιτέχνες σαν τον John Hiatt όταν βρήκε τον ήχο του. Που σημαίνει από το πολύ πάνω ράφι.
Danava - UnonoU
Τι είναι οι Danava? Μήπως είναι space rock? Έχουν όλα αυτά τα μπλιμπλίκια που παραπέμπουν εκεί. Μήπως heavy rock? Σίγουρα, αν και όχι τόσο με την σαμπαθική riff-ολογία, δεν αρχίζουν να αραδιάζουν power chords, πιο πολύ μου θυμίζουν την νοοτροπία των Captain Beyond, πλήρως μελετημένα riff, στοχευμένα, με μια ροή ιδεών που με παραπέμπει κατευθείαν σε αυτούς. Μήπως prog rock? Ε, με το που ξεκινά το άλμπουμ και σε πολλά σημεία μετά, οι τύποι έχουν μια σχεδόν Rush πολυπλοκότητα θεμάτων. Μήπως classic heavy metal? Όπωσδήποτε, αφού οι αναφορές σε NWOBHM κυρίως είναι άπειρες. Κάπως λοιπόν καταφέρνουν να είναι όλα αυτά. Και να έχουν κάτι μυστικιστικό, σκοτεινό να αιωρείται στην ατμόσφαιρα. Φταίει κι ότι κάποια τραγούδια “απλώνουν” (πολλά τραγούδια κοντά στα 10 λεπτά αλλά δεν τα νιώθω ξεχειλωμένα), κάποιοι ρυθμοί σχεδόν καταντούν μονότονοι αν και καταιγιστικοί, αλλά σκοπός είναι να σε εντάξουν στο σκοτεινό τους trip. Και παρόλη την πολυπλοκότητα και την ιδιαίτερη ατμόσφαιρα, ακούγεται μονορούφι και στο repeat.
The Steepwater Band - Grace And Melody
Πάλι αφήνουμε τα πολύ bluesy κομμάτια. Τρόπος του λέγειν δηλαδή. Περισσότερο Free παρά Johnny Winter ας πούμε, μην πάει ο νου σας στο κακό. Μεγαλύτερη προσοχή στη σύνθεση μειώνοντας την πιο ελεύθερη έκφραση των blues, με λίγες εξαιρέσεις σαν το Waiting to Be Offended με το extended solo. Ίσως δεν φτάνει το εξαιρετικό Dharmakaya, αλλά δεν υπάρχουν πολλές καλύτερες μπάντες σε αυτόν τον ήχο. Δισκάρα κι αυτό.
American Aquarium - The Bible & The Bottle
Ένα ακόμα μεγάλο κεφάλαιο της alt country σκηνής, από τις καλύτερες μπάντες από τα 00s κι έπειτα. Στο 2ο άλμπουμ τους, η μπάντα βρίσκει την φόρμουλα που θα ακολουθήσει από δω και πέρα, σε μεγάλο βαθμό. Μελαγχολικές συνθέσεις και στενάχωροι στίχοι, μεγάλα hooks, κάποια rocking tracks αλλά κυρίως ζεστές μελωδίες, πιάνα, απλές και ουσιαστικές κιθάρες, ένα βιολί που όπου εμφανίζεται προσδίδει πολλούς πόντους. Και μια πιασάρικη, heartland αισθητική που τους κάνει σε μένα ακαταμάχητους.
Left Lane Cruiser - Bring Yo Ass to the Table
Blues duo, ντραμς - κιθάρα/ φωνή. Πώς είναι οι Black Keys? Καμία σχέση! Εκρηκτικό και βαβουριάρικο blues rock, τίγκα στην slide κιθάρα. Κάποιοι τα λένε και punk blues. Νot exactly αλλά το δέχομαι.
Πολύ πρόσφατα κάπου άκουγα πως “slide guitar seems like a lost art” ή κάτι τέτοιο. Φυσικά οι Left Lane Cruiser δεν προσεγγίζουν την slide κιθάρα από ιδιαίτερα καλλιτεχνική σκοπιά (από την άλλη, το τι αποτελεί τέχνη είναι σχετικό). Αν θες όμως να την ακούσεις σαν ηχητική έκρηξη, να ξεχύνεται από τα ηχεία σου/ ακουστικά σου, εδώ είσαι.
Ο Joe Evans εξαπολύει basic riffs και solos πατώντας στα delta blues αλλά τόσο θορυβώδη που δεν τα θυμίζει σε τίποτα (ίσως αν πάμε πίσω σε κανέναν Hound Dog Taylor). Και τα φωνητικά του παραμορφωμένα, τονίζοντας την σκληρότητα και την αγριάδα του υλικού, πάνω από το απλό αλλά δυναμικό drumming του Beck.
This music was meant to be played loud… Για τέτοιους δίσκους έχει ειπωθεί. Κι ακολούθησαν και καλύτεροι.
JJ Grey & Mofro - Orange Blossoms
Μια μπάντα με σχεδόν μόνο δισκογραφικές κορυφές. Το Orange Blossoms δεν διαφέρει συνθετικά ιδιαίτερα από όσα έκαναν πριν και μετά. Διακρίνω όμως μια τάση για πιο πλούσιες ενορχηστρώσεις, ιδίως τις soul στιγμές τους που τις καθιστά ακαταμάχητες (όπως στο φανταστικό The Truth). Αλλά κρατάνε ακόμα αυτό το funky στοιχείο, το ανεπανάληπτο χορευτικό groove τους που προέρχεται κατευθείαν από την Νέα Ορλεάνη (On Fire).
New Orleans may be a dying whore but she will make you dance till the very end.
** credits to @Sh_Wo_f Sh.*
Old 97’s - Blame It on Gravity
Το ξαναείπα για κάποιους, ίσως τους Lucero. Οι Old 97’s έχουν βρει ουσιαστικά τον ήχο τους ήδη από το ντεμπούτο. Μου αρέσει που μένουν πιστοί σε αυτό, αλλά με μικρές διαφοροποιήσεις εδώ κι εκεί γίνονται πολύ πιο ελκυστικοί για μένα. Το Μy Two Feet είναι ένα φοβερό pop κομμάτι, όπως και το This Beautiful Thing. Ήχοι που δεν είχαν ξαναγγίξει με τέτοιο τρόπο στο παρελθόν. Αργά, σταθερά εξελίσσονται στα πλαίσια του ήχου τους αρκετά για να συνθέσουν ένα πανέμορφο, Color of a Lonely Heart Is Blue. Ίσως το 2ο αγαπημένο μου άλμπουμ τους.
Uriah Heep - Wake the Sleeper
Λοιπόν. Οι παππούδες Heep, με αυτό το άλμπουμ με έκαναν να καταλάβω πως πρέπει ασχοληθώ με τα άλμπουμ τους από Sea of Light/ Sonic Origami εποχές μέχρι και σήμερα σχεδόν. Κι αν το speed-αριστό ομώνυμο, δεν είναι ακριβώς χαρακτηριστικό Heep τραγούδι, έχει την γνώριμη κιθάρα του Box και δηλώνει μέσα στην τσίτα του πως υπάρχει όρεξη και ενέργεια που θα ζήλευαν πιτσιρίκια. Μπαίνει όμως το φοβερό Overload και το Tears of the World που είναι κλασικό Heep τραγούδι και οι όποιες αμφιβολίες φεύγουν. Όλα βρίσκονται εδώ, heaviness, λυρισμός, σκοτάδι και φως, ουράνιες μελωδίες. Αν και αρκετά κλασικός ήχος, υπάρχουν μικρές διαφοροποιήσεις αλλά δεν έχει σημασία, δεν θα ήθελα μια κόπια του παλιού τους εαυτού και ευτυχώς δεν το κάνουν. Τόσο όσο.
Uriah Heep ΘΕΟΙ.
Ryan Adams & the Cardinals - Cardinology
Ο Adams νομίζω ανά πάσα στιγμή, μπορεί να βγάλει ένα άλμπουμ να ακούγεται σαν Dylan, Stones, Gram Parsons, U2, οτιδήποτε. Εδώ κάνει το τελευταίο. Βάζει το Bono κοστούμι του και μας παρουσιάζει ένα φοβερό άλμπουμ που ισορροπεί (βασικά όχι τόσο) μεταξύ pop/ rock τραγουδιών που θυμίζουν τους Ιρλανδούς και alt country.
Aν και ξεκάθαρα τάσσομαι υπέρ της δεύτερης (με τραγούδια σαν το Born into a Light, να κλέβουν ξεκάθαρα την παράσταση για μένα), στα περισσότερα, όπως το Sink Ships, το Magick με την ανθεμική του αύρα, το Cobwebs, παραπέμπει κατευθείαν σε αυτούς.
Βοηθάει πως οι Cardinals που τον συνοδεύουν (με τον τεράστιο Neal Casal), είναι μια φανταστική μπάντα που μπορεί να ανταπεξέλθει σε οποιοδήποτε υλικό.
Δεν ξέρω, το παιδί μπορεί να είναι τριμάλακας, αλλά σε ό,τι κι αν τον έχω ακούσει, μου βγάζει φοβερή ποιότητα. Καμία έκπληξη πως το ίδιο κάνει κι εδώ.
Jamey Johnson - That Lonesome Song
Ότι μπορεί να μισεί κάποιος στην country, υπήρχε στο ντεμπούτο του, The Dollar. Η φωνή του έχει μια βαριά southern προφορά. Η φάση είναι συχνά “γκουντ όουλ μπόε φρομ ελλαμπέεεμα”. Μας είπε πως του αρέσουν οι γυναίκες με dixie flag για τατού και ξεδιάντροπα τόλμησε να ονομάσει το τραγούδι Rebelicious (). Γενικά συντηρούσε στερεότυπα τα οποία άλλοι παλεύουν να τα καταρρίψουν. Θα πει κάποιος “μην τον ακούς”. Μα έχει πλάκα! Και πέραν της γραφικότητας (που δεν έχω προσέξει να ξεπερνά τα όρια), μουσικά το άλμπουμ έσκιζε. Ε, στο That Lonesome Song τα πράγματα είναι βελτιωμένα γενικά. Το storytelling είναι πολύ καλό, o Waylon Jennings δίνει πνοή σε πολλές από τις συνθέσεις, ενώ όταν ξεφεύγει από τα συνηθισμένα με πιο rock διάθεση ή κάποιες αρμονίες (ντουέτο με γυναικεία φωνητικά), το αποτέλεσμα τον δικαιώνει. Και το radar δεν έχει πιάσει κάτι στιχουρχικά (δεν τα έψαξα και στίχο στίχο) οπότε σίγουρα περνά τις εξετάσεις.
Μείνετε μακριά.
Siena Root - Far From The Sun
Δίσκαρος! Τίγκα πρωτόλειο heavy, υπέρβαρο blues rock των obscure early 70s, Sabbath, Purple, organ, sitar, φλάουτο, μια ιδέα folk (αυτή η μελωδιάρα στο Break of Dawn), ψυχεδέλεια, φανταστικά riff, groove απίθανο, μια πανεμορφιά. Οι Siena Root έχουν κάποιες σταθερές στη μουσική τους, πολλές για την ακρίβεια. Αλλά τους βγαίνει αβίαστα, οργανικά, τικάρουν τα κουτάκια τους αλλά χωρίς να βγαίνει τίποτα επιτηδευμένο. Απλά γαμούν.
Το καλύτερό τους? Χλωμό… Αλλά μιλάμε για μπάντα με 0 μέτριους δίσκους.
Errorhead - Modern Hippie
Θα μπορούσε να λέγεται Modern Blues. Φοβερό blues rock από αυτή τη Γερμανική μπάντα. Ο Marcus Demi είναι φανταστικός κιθαρίστας. Απίστευτα funky όταν ροκάρουν, με φοβερά riff, παίξιμο καθαρό, ενώ αν ήθελε να παίξει fusion, άνετα θα το έκανε, έχει τα skills κι ας αχνοφαίνονται μόνο. Αντίστοιχα, όταν θέλει, καταθέτει την ψυχή του στα solos. Δεν ξέρω πώς μπορεί κάποιος να μείνει ασυγκίνητος αν ακούσει το Connected, το Temporary Impression, το Watch My Cloud, το Banghra Baby. Η μπάντα σφύζει από ενέργεια, φέρνουν τα blues στο σήμερα και το κάνουν μοναδικά. Φοβερά αδικημένη μπάντα.
Hogjaw - Devil In The Details
Tι δισκάρα. Σύγχρονο, riff-άτο southern. Σαν μια μοντέρνα έκδοση Skynyrd και ZZ Top. Φοβερό rhythm section, ακολουθεί ή και οδηγεί
τα grooves της κιθάρας. Κάτι El Camino, Gitshum, κτλ, σε κάνουν να κουνιέσαι στους ρυθμούς τους. Δεν μένουν όμως σε ξερή ριφοποιία. Στο The Fog για παράδειγμα, το τελείωμα με τις μελωδικές κιθάρες να παίζουν ένα όμορφο μελαγχολικό θέμα, είναι φανταστικό, όντας ασυνήθιστο. Ή στο East Bound & Down που country-ιζουν. Πάντα όμως σε ένα πολύ rock πλαίσιο, σε καμία περίπτωση δεν θα τους χαρακτηρίσεις country rock. ROCK περήφανο.
Colour Haze- All
Ωραία, για μια ακόμα φορά ταξιδεύω πίσω στον χρόνο. Αλλά δεν μου πήγαινε η καρδιά να αφήσω έξω αυτή τη δισκάρα. Oι Colour Haze ήταν ήδη μια πολύ καλή μπάντα αλλά εδώ περάσανε ομίλους Champions League.
Εκεί που η μπάντα είχε εικόνισμα τους Kyuss, εδώ απογαλακτίζονται κι ανοίγουν τους ορίζοντές τους. Tο ηλεκτροακουστικό ψυχεδελικό, Turns, με ανατριχιάζει. Καλά τα τζαμαρίσματα, η γκρούβα, οι αυτοσχεδιασμοί αλλά συχνά πιο “απλά” υλικά αρκούν για να δημιουργήσεις έπη. Lights, μπορεί τα μπάσα ακόμα να μου βαράνε το κεφάλι αλλά οι εικόνες του εξωφύλλου μετουσιώνονται εδώ σε νότες σε ένα υπέροχο μουσικό τζαμάρισμα. Stars και ομώνυμο συνεχίζουν να ερωτοτροπούν με την ασιατική ήπειρο με τρόπους διαφορετικούς (κι αυτή η ευφορική μελωδία στο τέλος του All… Έρωτας.). Το Remains, σαν νανούρισμα μας βάζει για ύπνο και περιμένουμε την επιστροφή. Αυτός ο δίσκος θα έπρεπε να λογίζεται κλασικός από μεγαλύτερα ακροατήρια.
Whiskey Myers - Road of Life
Ντεμπουτάρα από Whiskey Myers. Μπάντα που χωρίς κανέναν δισταγμό διατρανώνει την πίστη της στο southern rock. Σε μια Skynyrd-ική εκδοχή του, ίσως και λίγο πιο country rock εδώ, με μια φωνή που σε κάποια σημεία μου θυμίζει ελαφρώς Gregg Allman, καταφέρνουν να τιμούν τις ρίζες και με ένα jam feel, να ακούγονται αρκούντως φρέσκοι όπως στο Hippie’s Lament. Κυκλοφόρησαν πολλά πολύ καλά άλμπουμ αλλά θα δεχόμουν αν κάποιος έχει το Road of Life για αγαπημένο του. Προσωπικά μάλλον διαφωνώ (1-2 φίλερ ίσως υπάρχουν), δεν έχουν κατασταλάξει πλήρως στον ήχο τους αλλά κομμάτια σαν τα Melancholy Blues είναι ανάμεσα στα καλύτερα τους. Είναι αυτές οι κιθάρες τους που σπέρνουν γμτ…
Freedom Hawk - Sunlight
Τεράστια αλμπουμάρα (kudos to @potofgold ). Αν και συνήθως δεν μου αρέσουν οι φωνές που αντιγράφουν Ozzy, εδώ δεν χαλάστηκα ποτέ. Δεν ξέρω γιατί.
Τώρα, ίσως είναι hot take αυτό, ίσως όχι. Αλλά θα πω αποψάρα για Sabbath. Για μένα οι Sabbath με Ozzy δεν είναι heavy metal. Ασφαλώς είναι οι πιο heavy, αντιλαμβάνομαι πως ευθύνονται για την γέννηση ενός νέου ήχου και καταλαβαίνω πλήρως γιατί θεωρούνται η πρώτη heavy metal μπάντα αλλά για μένα είναι απλά heavy ROCK. Σίγουρα έχουν heavy metal τραγούδια (Children of the Grave πχ.) αλλά συμφωνώ με την άποψη πως οι Priest έφεραν το metal στο heavy metal. Γιατί τα λέω όλα αυτά? Γιατί οι Freedom Hawk με κερδίζουν ακριβώς εκεί. Ενώ όλοι (υπερβολή) οι Sabbath-όπληκτοι rockers μου φαίνονται επηρεασμένοι από την πιο rock πλευρά των Sabbath, αυτοί βουτάνε τα χέρια τους αισθητά περισσότερο στο πρώιμο, καθ’ ήχο και πνεύμα, heavy metal με πιο σκοτεινές και δυσοίωνες συνθέσεις και με αρκετά galloping riffs για πολύ headbanging. Από το εναρκτήριο Executioner, φαίνεται η δουλειά. Τα ίδια και στο Grab a Hold λίγο πριν το τέλος. Γουστάρω που δεν φοβούνται να παίξουν σε γρήγορες ταχύτητες, το κάνουν συχνά και πετυχημένα. Και αν κάποιος φοβάται πως θα του λείψει το groove των θεών, σου δίνουν ένα Sunlight ή ένα φανταστικό Palomino με τσογλαναρέικη αλλαγή και riff που θα ζήλευε κι ο ίδιος ο Iommi.
37 Likes
Το καταλαβαίνεις πως αν δεν το έβλεπα εδώ θα το ξέχναγα ε…
2 Likes
επική εβδομάδα για Primordial, ανατροπή της τελευταίας ώρας κυριολεκτικά…
πέσαμε και από το 20%, λογικό ε…
5 Likes
Άντε πάλι αυτό το γράφημα. Μπορεί κάποιος να μου εξηγήσει όσο πιο απλά γίνεται τι δείχνει η κίτρινη διακεκομμένη γραμμή?
χαχααχαχχα δεν είναι και κάτι το τόσο σημαντικό.
Δείχνει την αναλογία συμμετεχόντων και αριθμού προτεινόμενων δίσκων.
Φαίνεται έτσι λίγο πιο καθαρά (αν και είναι ξεκάθαρο πλέον με 133 δίσκους) πως φτάσαμε από το να ψηφίζουμε όλοι (σχεδόν) το Ride the Lightning στο να βγαίνει καλύτερος δίσκος το blackening από μόλις 16 ανθρώπους…
1 Like
2008
Moonspell-“Night Eternal”
Amon Amarth-“Twilight of the Thunder God”
Cynic-“Traced in Air”
Disturbed-“Indestructible”
34 Likes
Ο αποπανω παρακαλείται να ξανασκεφτεί τις επιλογές του. Έχω ντοκουμέντα που λένε ότι όποιος τολμήσει να ψηφίσει το Death Magnetic με τον κακό ήχο, τις ανεμπνευστες συνθέσεις, και τις ασφαλείς επιλογές, κινδυνεύει με αυτόφωρο, αφαίρεση πινακίδων και 18 μήνες καταναγκαστικά έργα σε γκούλαγκ.
4 Likes
Ωχ ωχ ανοιξε μεταμεσονυχτια το τσατ θαρρω… 
3 Likes
Εμ αφού είπαμε να τα βάλουμε τελευταία στιγμή κι αν γίνεται κρυφά, δεν γίνεται έτσι σωστή δουλειά…
1 Like