Ο τοπικ σταρτερ εχει αρχειο σχολιων σχετικα με αυτο το θεμα.
Και ξεχασα να αναφερω στο δικο μου ποστ ποσο καλη ηταν η συναυλια στη Μαλακασα, 14αυγουστο ή 15αυγουστο του 2010, αν θυμαμαι καλα. Εν μεσω καυσωνα, ακομη κι εκει λιωναμε. Πολυ τυχεροι που τον ειδαμε τοτε.
@GRACCHUS_BABEUF καλεσε την 
για να μην το κανω εγω
Bon Iver το είχα honourable, μα δεν διαβάζετε τίιιποτα πια;
mea culpa, είσαι άλλωστε γνωστός bon viveur
2007
(Τα ελληνικά ραδιόφωνα είχαν γεμίσει διασκευές ποπ τραγουδιών του '70, η χρονιά που το θέμα των μεσημεριανών εκπομπών ήταν οι emo και το πόσο τρου ήταν, γενικά η χρονιά που οι emo ήταν το απόλυτο trend, αφού μέχρι κι ο τότε emo στο στυλ Κοργιαλάς πήγε στη Eurovision με την Ευρυδίκη).
Ψήφος τελευταίας στιγμής, αλλά μελετημένη.
1. Swallow the Sun – Hope
Είναι δύσκολο να αποδεχτώ ότι αυτό το άλμπουμ ανήκει στο μακρινό 2007. χιλιοακουσμένο, με πολύ σύγχρονη προσέγγιση. Μελωδικό, με μείξη από καθαρά και brutal φωνητικά, όπως επέβαλε το ρεύμα των μπαντών που έπαιζαν τότε αυτό το melodeath που ερχόταν ως κληρονομιά του death/doom των '90s. Τραγούδια που όχι απλά μου έμειναν για πάντα, αλλά καθόρισαν και την ταυτότητα της μπάντας και την χαρακτήριζαν για πολλά χρόνια αργότερα. Στίχοι που σε αγγίζουν και τους νιώθεις από το πρώτο λεπτό, όπως συμβαίνει και στα άλλα άλμπουμ τους. Κορυφαίο κομμάτι: “Don’t fall asleep”
2. Paradise Lost - In Requiem
Δεν υπάρχει άλμπουμ των Paradise Lost που να είναι κακό. Από τα καλύτερα πονήματά τους προτού επιστρέψουν στον death/doom ήχο. Μεταβατική δουλειά, όχι τόσο ηλεκτρονικός ήχος όπως την εποχή από το “Host” ως τo “Paradise Lost”. Στίχοι με έντονη κοινωνική κριτική.
3. Woods of Ypres - Woods III: The Deepest Roots and Darkest Blues
Από τα άλμπουμ και τις μπάντες που εκσυγχρόνισαν με τον τρόπο τους τον ήχο της μέταλ. Όλα τα είδη μπερδεμένα με έναν όμορφο τρόπο, μελωδικότητα, μπλακ μέταλ στοιχεία, καλά δουλεμένα φωνητικά, ντραμς που εντυπωσιάζουν. Στίχοι που με την απλότητά τους φανερώνουν πως προέρχονται από έναν ευαίσθητο άνθρωπο με προβληματισμούς που προέρχονται από την καθημερινή ζωή, την παιδική ηλικία, την πορεία ενός καλλιτέχνη (R.I.P. David Gold).
4. Alcest - Souvenirs d’un autre monde
Επίσης ένα από τα άλμπουμ που εκσυγχρόνισαν τον ήχο της μέταλ. Shoegaze, post αλλά και black metal στοιχεία δένουν όμορφα και μάλιστα στη μητρική γλώσσα του Neige, τα γαλλικά, που δεν ήταν ποτέ η πιο μέταλ γλώσσα. Ωστόσο, χρησιμοποίησε τις πιο όμορφες γαλλικές λέξεις για να περιγράψει αναμνήσεις και εικόνες της φύσης.
5. Sun Of Nothing – …In The Weak And The Wounded
Αξίζει επάξια μία θέση στην πεντάδα και μία ελληνική κυκλοφορία. Ό,τι πιο σκοτεινό από άποψη φωνητικών, μουσικής και στίχων. Τη μπάντα την ανακάλυψα αρκετά αργότερα, με παραίνεση ενός φίλου από άλλη αθηναϊκή μπάντα, κι από το 2016 και μετά, που ήταν και η εποχή που επέστεψε στις ζωντανές εμφανίσεις, την ακολουθώ όπου παίζει. Η κυκλοφορία αυτή είναι από τις λίγες και προσεγμένες κυκλοφορίες τους, αφού πραγματικά όλες έχουν κομμάτια που λένε όσα έχουν να πουν χωρίς τίποτα να περισσεύει. Sludge, doom και black, με τα απόκοσμα φωνητικά του Ηλία Αποστολάκη.
Honorable menetions:
Novembre – The Blue
Αγαπημένο άλμπουμ από μία αγαπημένη μελωδική doom μπάντα.
Novembers doom - The Novella Reservoir
Από τα σημεία που το doom δουλεύτηκε και πήγε λίγο παραπέρα.
Evoken – A Caress Of The Void
Σκοτεινό funeral doom, από μία μπάντα που τιμά το είδος αυτό, διαμάντι, σκοτεινό, όχι για όλες τις ώρες, αλλά για ώρες περισυλλογής.
Εξώφυλλο: Type o Negative – Dead Again
Ήμουν ανάμεσα στο κοριτσάκι των Alcest και σ’ αυτό, αλλά κανένα εξώφυλλο δεν ξεπερνά την καλτ φυσιογνωμία του Ρασπούτιν να σε κοιτάζει λες και έκανες όλες τις αμαρτίες του κόσμου.
@anhydriis μόλις έστειλα κ την λίστα γιατί νομίζω ότι το είχα ξεχάσει. Ελπίζω να μην τα περάσεις διπλά 
5+1, εντάξει είναι το παιδί 
That would be rich 
ερχεται μια δυσκολη βδομαδα απογευματινης βαρδιας γιατρων κτλ οποτε συγγνωμη αλλα βαζω απο τωρα την 5αδα του
2008.
5.
μια εποχη που το μεταλ ειχε σταματησει να με ενδιαφερει σε σημαντικα μεγαλο βαθμο επεσε στα…αυτια μου αυτο το αλμπουμ των γερμανων και ενεργοποιησε ενα μερος του εγκεφαλου μου βαζοντας το σε καθημερινη ακροαση ειδικα την δυαδα end of sorrow και how do you feel. γνωριζοντας οτι πολλοι λιγοι θα το ψηφισουν κ σιγουρα οχι στην 5αδα εφαγε την θεση απο τους Volbeat.
4.
Salonica rock city pt 1.
το ωραιο το βορειο το σαλλλονικιοτικο ροκ εν ρολλ. Απο τις μπαντες που εχω δει τις περισσοτερες φορες ζωντανα. Τα φιλια μου στην Salin.
3.
την ταινια την ειδα μια φορα παρεα με μια κοπελα. το σαουντρακ το εχω ακουσει εκατονταδες φορες στο αμαξι, στο τρενο για σαλονικα ή αντιστροφα για αθηνα ή καποιο νωχελικο πρωινο για τονωση.
με μπροσταρη την τεραστια επιτυχια sky and sand το μεθυστiκα κολλητικο aaron και το τσιτα την ενταση Gebrünn Gebrünn εγινε μεγαλο μερος του σαουντρακ της ζωης μου απο το 2008 κ μετα.
αν σας αρεσει η τεκνο το χαουζ δεν υπαρχει περιπτωση να μην φχαριστηθειτε το αλμπουμ.
2.
Εχμμμμμμ οχι σορρυ
Οχι ουτε αυτο
οκ εδω ειμαστε.
το ωραιο το φωνακλαδικο το ανθεμικο το χουλιγκανιστικο το εργατικο ροκενρολλ πανκ και δεν συμμαζευεται.
αν δεν εχεις ανεβει καγκελο, αν δεν εχεις ριξει τα χειροτερα μπινελικια στους αντιπαλους, αν δεν εχεις αγκαλιαστει με αγνωστους σ ενα γκολ, αν δεν εχεις φυγει με τον χειροτερο πονοκεφαλο της ζωης σου απο το γηπεδο, αν δεν εχεις νιωσει το συναισθημα να μπαινεις στο αντιπαλο γηπεδο δεν θα καταλαβεις τιποτα.
οι υπολοιποι τους γνωριζετε τους ξερετε τους εχετε τραγουδησει.
το Αλλο ενα βραδυ ανηκει στα καλυτερα ελληνικα πανκ τραγουδια.
1.
Salonica Rock city part 2
Αντε λεμε ρεεεεεεεεεεεεεεεεε
ναι οκ εχω ακουσει τις ιστοριες για μεθυσμενες μαλακιες του γκρουπ στο μοναστηρακι ή καποιες αλλες που εχουν σχεση με…εργασιακα δικαιωματα που τους εχουν κανει οχι ιδιαιτερα αγαπητους στις παλιες καραβανες της πολης, ομως οι σολνταουτ συναυλιες τους κατι λενε γιαυτους. ετσι κ αλλιως οσες φορες εχω ρωτησει γιατι κραζει καποιος του Χατ Τρικ ποτε δεν εχω παρει απαντηση.
καπου στο υπογειο υπαρχει το cd αυτο το οποιο ομως ετσι κ αλλιως δεν παιζει πια απο την μακροχρονια χρηση.
η ιστορια της Ναντιας και του Σακη θα μπορουσε να γυριστει σε μινι ταινια.
το “στα αληθεια σας το λεω σας βαρεθηκα” το τραγουδαω καθε φορα που συμβαινουν οι ιδιες και οι ιδιες μαλακιες
το Σε 1000 Χρονια και το Κοπροσκυλο Για Παντα ειναι ιδανικα για γηπεδικες καταστασεις.
θα το επαιρνα στο γνωστο νησι,
εξωφυλλο: Χατ τρικ
Δεν περίμενα την χρονιά τόσο καλή.
Πάμε πρώτα όμως στην μεγάλη παράληψη του 2005:
Oceansize – Everyone Into Position. Tεράστια παράληψη. Αν δεν κάνω λάθος, σε καλές εποχές Metropolis, όπου είχαν τον μισό όροφο 6,90, χάζευα και απλά πήρα τον εν λόγω δίσκο, επειδή είχε πολύ ενδιαφέρον εξώφυλλο. Ε αυτό που ακουσα δεν το περίμενα – κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αυτό το prog alt rock, στα όρια του metal, με τζουρες Tool με είχε ξεπετάξει. Kαι συνεχίζει να το κάνει ακόμα. Από τις ευρηματικές κιθάρες, στις εξαιρετικές ερμηνείες και εν τέλει σε ένα φοβερό σύνολο. Σίγουρα έμπαινε 5αδα, κρίμα.
Πάμε στο 2007.
Aυτά είχα γράψει μέχρι χθες, όμως από χθες έπεσα σε μια μαύρη τρύπα και δεν μπορώ να αναπτύξω κάτι παραπάνω, παρά μόνο ονομαστικά:
Spyweirdos - Wetsound Orchestra
Amorphis - Silent Waters
Deadsoul Tribe - A Lullaby For The Devil
Devin Townsend - Ziltoid The Omniscient
Dream Theater - Systematic Chaos
Therion - Gothic Kabbalah
Unsane - Visqueen
Machine Head - The Blackening
Rush - Snakes & Arrows
Μιας που ανέφερες Oceansize, o ιθύνων νους τους μπάντας (mike vennart) πέρα από δεύτερος κιθαρίστας των Biffy Clyro (στα λάηβ), κυκλοφόρησε φέτος ένα νέο σχήμα με τον Simon Neil των Biffy, ονόματι empire state bastard.
Δεν έχω ακούσει νότα, αλλά το κισμετ παραηταν καλό για να μη το αναφέρω, φίλε ΣΕΒΕΚ
2007: twenty five years of promises and give me more
Oh dear a year of so many mistakes
Επιφυλλάσσομαι για αναλυτικό overview σε δεύτερο χρόνο (my usual excuse)
για τους δίσκους, όχι τα mistakes
(no point in THAT, bitch, no point at all)
life in 2007 taught that one should never abandon an unashamed banishing of shame
ergo
the picks of that year
Στην σέντρα - εκλογική-αγωνιστική πεντάδα
Στον πάγκο
Στα αποδυτήρια
Χονοραβλε :
Marina and the Diamonds - Mermaid vs Sailor
Atlantean Kodex – Pnakotic Demos
Paradise Lost - In requiem
Therion - Gothic Kabbalah
Εξώφυλλο :
Type O Negative
Rasputin as the embodiment of Rodion Raskolnikov as seen through the eyes of Pete and Co.
Fabulous, love, fabulous.
edit:
Ήδη από αυτό το demo δείχνουν ότι θα γίνουν από τις μεγαλύτερες μπάντες του είδους . Χαοτική διαφορά για τα γούστα μου από τον σωρό
Πολύ καλός ποπ ροκ δίσκος
Έκαναν ένα μικρό breakthrough εκείνα τα χρόνια με κάποια χιτακια . Αλλά μέσα έχει και ένα The River που σκοτώνει ( με M Shadows να το ανεβάζει επίπεδο και S.Gates σε ένα μικρό αλλά to the point σολακι τόσο όσο για τη συμμετοχή )
Δεν ξέρω τι να γράψω. Οι HoF είναι οι HoF
And when we walk away there’ll be no coming home
Αυτό μόνο , τίποτε άλλο
Και μόνο για τη συντροφιά των κομματιών αυτών σε περπάτημα και τρέξιμο φτιάχνοντας μου τη διάθεση, αξίζουν mention οι τρελαρες . Δεν χρειάζεται όλοι να πάνε τη μουσική ένα βήμα παραπέρα. Κάποια χρειάζεται απλά να περνάμε καλά και το κάνουν καλά αυτό
Αυτό που έκαναν στο electric worry ήταν μαγκιά . Διασκευή χωρίς να είναι διασκευή και στιχαρες - μουσικαρες . Όλος ο δίσκος είναι ωραίος , ίσως επισκιάζεται από το mega hit αλλά πάντα οι Clutch έχουν ψωμί
Παρά πολύ ωραίο ντεμπούτο γκρουβατου αμερικανικού μέταλ , σχολής Pantera & LoG όπως όλα δλδ τα σχήματα
Το λάτρεψα από την πρώτη στιγμή αλλά δεν το έχω ξανακουσει όπως συμβαίνει με τα δύο πρώτα. Με ζοριζει να ακουω το leave out all the rest .
Αυτός , το Dead Poem και το ΕΑΛΩ είναι οι αγαπημένοι δίσκοι Rotting Christ . Μεγάλη μπάλα
Empty walls και sky is over απίστευτα κομμάτια και ίσως το καλύτερο βίντεο κλιπ όλων των εποχών στη ροκ μουσική. Για μένα πάντα
5. Riverside - Rapid Eye Movement
Δυσκολεύομαι να σχολιάσω τους Riverside . Τι να γράψω για αυτούς , δεν νιώθω και οικείος με το προγκ . Ξέρω ότι τους θεωρώ υπέροχους και αυτό αρκεί να είναι πάντα στην 5αδα μου
4. Alter Bridge - Blackbird
Alter Bridge γενικά δεν ακούω . Όχι ότι δεν μου αρέσουν, δεν έχω ασχοληθεί όσο θα ήθελα . Αυτός ο δίσκος είναι ένα φανταστικό δείγμα μοντέρνου αμερικανικού hard rock με κιθάρες να τσακίζουν
3. Avenged Sevenfold - Avenged Sevenfold
Ο πύραυλος έχει εκτοξευθεί από το προηγούμενο, έχει φτάσει στρατόσφαιρα και τώρα έφτασε στο διάστημα
2. Parkway Drive - Horizons
Ναι καλησπέρα κόσμε . Είμαστε οι parkway drive από την Αυστραλία και αυτός είναι ο 2ος μας δίσκος . Σε λίγα χρόνια θα είμαστε από τις πιο καυλωτικες μπάντες στον κόσμο . Σε περίπου 16 χρόνια θα σας ερχόμαστε για να κάνουμε το λαιβ της χρονιάς στον τόπο σας και θα είμαστε headliners ως μια από τις καλύτερες μπάντες της γενιάς μας
And that’s not a prediction, that’s a spoiler
1. Machine Head - The Blackening
Βίβλος για το heavy metal , άξιος υποψήφιος για δισκος δεκαετίας , δεν έχει μιση περιττή στιγμή, μισό ριφφ που να μη σε στέλνει . Χιλιάδες μπάντες μετά από αυτό επιδίωξαν να παίξουν όπως οι Machine Head , να έχουν την παραγωγή τους κλπ . Μετά κατάλαβαν ότι χρειάζεται καμία 50.000€ αλλά άσχετο αυτό 
.
Barones - Red Album
Το πήγα πιο συναισθηματικά για το 2007 και έβαλα μέσα αρκετές αγάπες μου παλιές.
1. Porcupine Tree - Fear Of A Blank Planet
Το “Deadwing” δε μου είχε αρέσει τόσο πολύ όσο το “In Absentia”. Ο Wilson μου φαίνεται όμως ότι εδώ έκανε ένα βήμα πίσω, πήρε φόρα και τα γάμησε όλα. Κι ας άφησε το καλύτερο κομμάτι που έγραψε, για το EP (ναι “What Happens Now”, για σένα λέω). Τεράστιο έργο, τρομερός δίσκος, μεγάλο έπος. Θες από concept; Θες από παίξιμο; Θες από ότι έχει τον Lifeson και τον Fripp; Θες από ότι συγκρατήθηκε και το έκανε πενηντάλεπτο; Θες από έμπευση; Οι Porcupine Tree πρόσθεσαν άλλο ένα διαμάντι στη δισκογραφία τους συνεχίζοντας την εξέλιξή τους. Το οποίο, όπως τελικά αποδείχτηκε, ήταν το τελευταίο μέχρι σήμερα…
2. Rush - Snakes & Arrows
Αυτή η μπάντα νομίζω ότι ήταν στα τελειώματά της που απέδειξε το ΠΟΣΟ μεγάλη είναι. Μετά την τραγωδία του Neil, ξαναβρήκαν τον δρόμο τους με το δικό τους πάσο. Πέντε χρόνια διάλειμμα; Πέντε χρόνια διάλειμμα παιδιά μου, όπως εσείς αισθάνεστε άνετα. Δισκάρα μιας ώρας, χωρίς περιττή στιγμή. Δεν υπάρχει μπάντα σαν τους Rush, αυτά τα έχουμε ξαναπεί. If you know, you know, bro.
3. Bruce Springsteen - Magic
Αφήνοντας πίσω κάτι solo albums και κάτι Seger Sessions που πιστεύω ότι τα χρησιμοποιεί μόνο για να ξεκαυλώσει, το Αφεντικό επιστρέφει στην καλύτερη μπάντα του κόσμου και μας προσφέρει τον καλύτερο δίσκο του από την εποχή του “Born In The USA”. Συμπαγέστερο από το “The Rising”, είναι ένα απολαυστικό άκουσμα από την αρχή μέχρι το τέλος του, χωρίς να ακούγεται παρωχημένο ή αυτοαναφορικό. Γι’ αυτό κάτι τέτοιοι καλλιτέχνες είναι τόσο μεγάλοι.
4. Foo Fighters - Echoes, Silence, Patience & Grace
Λοιπόν, αυτό με τα χρόνια το έχω αγαπήσει πάρα πολύ. Έχει ξεδιάντροπα hits όπως το “The Pretender” ή το “Long Load To Ruin” με το ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ videoclip, έχει rawk κομματάρες όπως το “Let It Die” και το “Erase/Replace” που πιστεύω ευθύνονται εν μέρει για τη δικαιολογημένη φήμη ότι ο Grohl δεν τραγουδάει αλλά γκαρίζει, έχει παραγνωρισμένα τραγούδια όπως το “Summer’s End” ή το μελαγχολικό “Statues”. Και, βέβαια, έχει και την ιστορία με τους χρυσωρύχους που είχαν παγιδευτεί στο Beaconsfield στην Αυστραλία και είχαν ζητήσει ένα ipod με το “In Your Honor”. Ο Grohl τους είχε στείλει ένα μήνυμα μέσω fax και μετά τους είχε προσκαλέσει σε όποια συναυλία ήθελαν, αλλά και για μπύρα μετά. Ο ένας από τους δύο, πήγε τελικά. Ε, μετά έγραψε και τραγούδι και το έβαλε εδώ.
5. Eddie Vedder - Into The Wild OST
Πρώτη προσωπική δουλειά για τον μόνο ζωντανό τραγουδιστή της γενιάς του Seattle. Σχεδόν πάντοτε το σκέφτομαι σε συνδυασμό με τη φανταστική ταινία του Sean Penn (παρεμπιπτόντως, θυμάμαι όταν είχε γίνει και το κανονικό συμβάν, που είχε βρεθεί νεκρός ο McCandless). Ο Vedder γράφει τελείως προσωπικά τραγούδια, σύντομες ιστοριούλες που όμως είναι τόσο περιεκτικές και όμορφες. Βέβαια, αγαπημένη μου στιγμή είναι το έπος “Hard Sun”, διασκευή σε έναν Καναδό που έβγαλε μόνο έναν δίσκο το '89 (Indio λέγεται) και μετά, τίποτα. Κορυφαίο κομμάτι, κορυφαία εκτέλεση.
Honorable mentions:
Robert Plant & Alison Krauss - Raising Sand
Χρυσέ Θεέ, συνέχισε να γερνάς έτσι.
The National - Boxer
Μπορεί να μη χώρεσε πεντάδα, αλλά μάλλον είναι ο καλύτερός τους δίσκος.
Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare
“Ο δεύτερος δίσκος είναι δύσκολος”, “για τον πρώτο δίσκο έχεις 20 χρόνια και για τον δεύτερο 6 μήνες”, ΜΑΛΑΚΙΕΣ. Οι τύποι κεντήσανε και πάλι.
The Good, The Bad & The Queen - The Good, The Bad & The Queen
Ο πάντα ανήσυχος Damon Albarn φτιάχνει ένα supergroup και βγάζει μια ακόμα rock δισκάρα.
Down - III: Over The Under
Το supergroup από τη Νέα Ορλεάνη κάνει το 3/3. Κάπου εκεί, τελειώσανε.
Riverside - Rapid Eye Movement
Η ποιότητα εξακολουθεί να φαίνεται. Άλλη μια prog δισκάρα.
Soulsavers - It’s Not How Far You Fall, It’s The Way You Land
Όταν έχεις έμπνευση, την οποία συνδυάζεις με τη ΦΩΝΗ, δεν μπορείς να αποτύχεις. Παρεμπιπτόντως, τα τελευταία χρόνια δισκογραφούν και περιοδεύουν με τον Gahan.
Grinderman - Grinderman
Ο Cave βαρέθηκε λίγο αυτά που έπαιζε και είπε να μας θυμήσει ότι είναι και πάνκης.
Arcade Fire - Neon Bible
Κάπως παράλληλη η πορεία τους με αυτή των The National. Εκείνα τα χρόνια, ήταν οι καλύτερες rock μπάντες.
Modest Mouse - We Were Dead Before The Ship Even Sank
Αυτό που συμβαίνει όταν ποτίζεις το αμερικάνικο alternative σου με τις κιθάρες του Johnny Marr!
Εξώφυλλο: Ulver
2007
The White Stripes - Icky Thump
Το duo μας αποχαιρετά με πολύ ψηλά το κεφάλι, ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΟΤΑΤΗ δεύτερη πλευρά/κανένα single. Little Cream Soda, Rag and Bone, I’m Slowly Turning Into You, A Martyr for My Love for You, Catch Hell (απίστευτο τραγούδι) και Effect and Cause. Το αγαπημένο μου album τους, για προφανείς λόγους, δηλαδή μου το έκανε δώρο στα 15α μου γενέθλια το πρώτο μου κορίτσι, μπράβο της για το γούστο (και στη μουσική)
Rihanna - Good Girl Gone Bad
Ναι μάγκες και μάγκισσες, χωρίς καμία δεύτερη σκέψη Rihanna. Φοβερό ποπ, μόνο κομματάρες. Το καλύτερο του album βέβαια έρχεται τον επόμενο χρόνο που το επανακυκλοφορεί, με το Disturbia, που το άκουγες παντού σε όλη την ωραία φάση της παραλιακής (08-11) στα W, Candy Bar, Vega, Ακρωτήρι κλπ, στις αναγκαιες βόλτες στα κλαμπ λίγο πριν και μετά τα 18.
Arctic Monkeys - Favourite Worst Nightmare
Διδυμάκι με το προηγούμενο, τσίτα γκάζια, Βρετανική βαριά (για λίγο ακόμα) προφορά και ένας ΥΠΕΡΔΙΑΟΛΕΜΕΝΟΣ drummer. Θυμάμαι να περιμένω στο mad να βάλει το Brianstorm, τι πύραυλος είναι αυτός. Σε αντίθεση με τους QOTSA (δες παρακάτω), το 505 παραμένει ένα ολοκληρωτικά γαμιστερό τραγούδι.
Serj Tankian - Elect the Dead
Θα είναι σαν SOAD αλλά δε θα είναι. Δεν ξέρω παιδιά, όταν σπάει ένα συγκρότημα εγώ περιμένω να δω διαφορετικά πράγματα. Μια χαρά ο Daron και οι Scars, αλλά όταν τους ακούω πάντα περιμένω να μπει ο Serj, μου μοιάζουν τρομακτικές οι ομοιότητες. Ο Serj είναι σε άλλη φάση και με φόρα από τους SOAD δίνει ένα καταπληκτικό album-εξέλιξη μουσικού. Δεν τα έχω διαβάσει τα post σας αναλυτικά, αλλά λίγο διαγώνια είδα πως δεν αναφέρθηκε το Lie Lie Lie, ντροπή
QOTSA - Era Vulgaris
Και μόνο για το 3s & 7s μπαίνει 5αδα, το make it wit chu έχει καταντήσει βαρετό, αλλά κάποτε ήταν κομματάρα
Κόπηκαν στο τσακ
Kanye West - Graduation
Fall Out Boy - Infinity on High
ΝΙΝ - Year Zero
Justice - Cross
Sum 41 - Underclass Hero
LCD Soundsystem - Sound of Silver
Caribou - Andorra
Μika - Life in Cartoon Motion
MGMT - Oracular Spectacular
Radiohead - In Rainbows
Αχχχχχ, ας κάνω μια αναφορά σε ένα live album κι εγώ μια φορά
Κάπου εδώ κλείνει περίπου ο πρώτος κύκλος των Muse (έχουν άλλο ένα χρόνο βέβαια) με τρόπο φαντασμαγορικό. Ο κατάλογος υπάρχει με 3+1 αλμπουμάρες, τα λεφτά υπάρχουν για να κάνουν extravaganza shows, το Wembley έχει παραδοθεί και οι τύποι το κάνουν χαλαρά sold out για 2 σερί βραδιές. Δεν ξέρω αν θα ξαναμπούν τόσο άκοπα στην 5αδα μου όπως το 01,03 και 06, πρέπει να δω τις άλλες κυκλοφορίες, επομένως ήταν τιμής ένεκεν για την καλύτερη μπάντα της δεκαετίας.
How’s it going Wembleeeeeyyyyyyy
Honorable mentions:
Act II: The Meaning Of, & All Things Regarding Ms. Leading - The Dear Hunter
Graveyard - Graveyard
Fire up the blades - 3 inches of blood
Apnea - The psyke project
The Fiancée - The Chariot
Όσο προχωράμε όλο και λιγότερα albums από εμένα.
Πεντάδα:
Crippled Black Phoenix “A love of shared disasters”
Η αρχή ενός έρωτα μ’ ένα συγκρότημα που με συγκίνησε βαθύτατα (σε χρόνια που ήμουν πεπεισμένος ότι δεν μπορούσε να ξαναεπαναληφθεί η εμπειρία του ν’ ακούς πρώτη φορά Pink Floyd π.χ.), αλλά που μετά από χρόνια διέψευσε με πάταγο κάθε «υπόσχεση» που μου είχε δώσει. Δεν πειράζει, για 2-3 δίσκους ακόμα εδώ θα ‘μαστε να λέμε πώς διάολο κατάφεραν ν’ αναστήσουν μ’ έναν τόσο δικό τους τρόπο το πνεύμα των Pink Floyd, να το αναμίξουν μ’ ένα ελάχιστο touch από post-rock (για ‘μένα ποτέ δεν ταυτίστηκαν μ’ αυτήν την ταμπέλα οι CBP) και πολύ πιο πολύ κλασικό prog rock, και να επαναπροσδιορίσουν την έννοια της μελαγχολικής μουσικής. Α, ρε CBP, δύο φορές μας καταστρέψατε! Μία όταν βγάλατε ό,τι βγάλατε, και μία όταν δεν μπορέσατε να τα ξαναβγάλετε!
Kalashnikov “Dreams for super-defeated heroes”
Σας τα εξήγησα για δαύτους -εδώ έχουμε ίσως τον καλύτερο δίσκο τους.
Straighthate “ Indigenous”
Τι είναι extreme μουσική; Το grind; Το death; Το κάθε είδους -core; Οι προκλητικοί στίχοι, η χρήση samples, τα μανιώδη φωνητικά, η πρόκληση του να σπας κάθε στεγανό; Ναι, οι Έλληνες Straighthate σ’ αυτό εδώ το μοναδικό full-length τους μοιάζουν να χώνεψαν όοοο,τι ακραίο κυκλοφόρησε σε 90’s και 00’s, το ανακάτεψαν καλά και το ξαναέβγαλαν μπροστά μας μέσα από ένα δικό τους, απόλυτα προσωπικό και σύγχρονο φίλτρο. Ναι, τόσα χρόνια μετά και το “Indigenous” θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει σήμερα και ν’ ακούγεται το ίδιο επίκαιρο. Τρομερά τραγούδια και με μπόλικο συναίσθημα κάποια από αυτά!
Wolves in the Throne Room “Two hunters”
Καλό και το ντεμπούτο, αλλά για εμένα εδώ ξεκινάει το φοβερό σερί των black/post metal διαμαντιών τους.
Ulver “Shadows of the sun” + εξώφυλλο
Οι Ulver μας έδειξαν πώς ακούγεται η σιωπή παλιότερα, τώρα μας δείχνουν πώς θα ήταν η ηρεμία σε νότες. Α, και το “Solitude” είναι μία από τις καλύτερες διασκευές όλων των εποχών.
Leftovers:
Sun of Nothing “…In the weak and the wounded”
Έχω την εντύπωση ότι αυτοί εδώ οι τύποι βελτιώνονταν album μετά το album. Και το πρώτο ήταν δισκάρα (για το τρίτο θα τα πούμε σύντομα), αλλά εδώ ακούγονται πιο κατασταλαγμένοι και εστιασμένοι οι Sun of Nothing, πιο «στρωτοί». Αν το πρώτο είχε σαν σκοπό (και το κατάφερνε) να σοκάρει, αυτό εδώ δεν ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο -αυτό βγάζει μια ομορφιά σ’ αντιπαράθεση με την «ασχήμια» του ντεμπούτου, μία ατμοσφαιρικότητα και θλίψη σχεδόν. Τι τρομερά πράγματα έβγαζε η ελληνική σκηνή ξαφνικά εκείνη την περίοδο;
Rotting Christ “ Theogonia”
Τους είπα ένα πρώτο αντίο στο “Triarchy of the lost lovers”. Ξαναβρεθήκαμε εδώ και στο “Aealo”, αλλά μετά αποχαιρετηθήκαμε (όπως όλα δείχνουν) μια και καλή. Δεν πειράζει, αυτός ο καινοτόμος συνδυασμός των αμανέδων με τα χαρακτηριστικά, κοφτά Rotting Christ riffs, μου φτάνει για πολλά χρόνια ακόμα.
Bad Religion “New maps of hell”
Συνεχίζουν το μεγάλο σερί της δεύτερης νιότης τους. Αδιανόητο επίτευγμα για μπάντα με τόσα χρόνια στην πλάτη της.
Paradise Lost “ In requiem”
Λοιπόν, αυτό το παιχνίδι μ’ έκανε ν’ αναθεωρήσω δις την άποψη μου για κάποια albums των Paradise Lost: αρχικά πίστευα ότι οι αναφορές μου σ’ αυτούς θα τελείωναν στο “Symbol of life”. Τελικά το ομώνυμο αποδείχτηκε ότι ωρίμασε εξίσου καλά. Και φτάνουμε στο “In requiem” το, ας πούμε, πρώτο full-metal album της επιστροφής, που βάζοντάς το να το ακούσω συνειδητοποίησα ότι κουβαλά κάμποσα στοιχεία ακόμα από το ομώνυμο, δηλαδή έχει ένα τόσο, τοσοδούλικο alternative touch εδώ κι εκεί (κυρίως για το δεύτερο μισό του δίσκου μιλάω που το album απογειώνεται). Πολύ καλά, πολύ καλά, την καπάρωσαν πάλι τη θέση τους.
Υ.Γ. Κάποιος άλλος που να γουστάρει την «πρώτη ύλη» του “Scarsick”, αλλά να θεωρεί απαράδεκτα μεγάλες τις διάρκειες των τραγουδιών γι’ αυτά που είναι; Δεν μπορεί να είναι τυχαίο που ο Gildenlow δούλεψε το “Scarsicker” έπειτα. Το προτιμώ από το original.
Εύγε νέε μου!
2007
Five Finger Death Punch - The Way of the Fist
Linkin Park - Minutes to Midnight
Foo Fighters - Echoes, Silence, Patience & Grace
Avenged Sevenfold - Avenged Sevenfold
The Cult - Born Into This
Baroness - Red Album
Velvet Revolver - Libertad
Airbourne - Runnin’ Wild
Down - Down III: Over the Under
Paradise Lost - In Requiem
Sevendust - Alpha
Silverchair - Young Modern
Witchcraft - The Alchemist
Monster Magnet - 4Way Diablo
High on Fire - Death is the Communion
Hermano - Into the Exam Room
Graveyard - Graveyard
Mustasch - Latest Version of the Truth
Fu Munchu - We Must Obey
Year Long Disaster - Year Long Disaster
Clutch - From Beale Street to Oblivion
Coheed and Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV, Volume One: No World for Tomorrow
Ulver - Shadows of the Sun
Entombed - Serpent Saints
Shadows Fall - Threads of Life
Drowning Pull - Full Circle
Static X - Cannibal
Trouble - Simple Mind Condition
Hellyeah - Hellyeah
Chevelle - Vera Sera
Sixx A.M. - The Heroin Diaries Soundtrack
Seether - Finding Beauty in Negative Places
Serj Tankian - Elect the Dead
Ozzy Osbourne - Black Rain
Municipal Waste - The Art of Partying
Sebastian Bach - Angel Down
Apocalyptica - Worlds Collide
Smashing Pumpkins - Zeitgeist
Εξώφυλλο: Machine Head - The Blackening
@anhydriis θέλω να αλλάξω ψήφο για το εξώφυλλο και να βάλω το Ulver, συγγνώμη για το μπέρδεμα, αν μπορέσεις κάνε το.
