2007
- Χρονιά στρατού, οπότε η μουσική αποκτά ακόμα μεγαλύτερη αξία (ατελείωτα βράδια και μεγάλες βόλτες με ipod/ακουστικά)
- Πάρα πολλά καλά άλμπουμ, με ένα εξ αυτών να είναι στην κατηγορία life-changing
- Και μια Ευρωλίγκα ακόμα
Honorable Mention
Summary
Mind’s Eye - A Gentleman’s Hurricane : Ένα καλά κρυμμένο progressive metal διαμαντάκι, που δεν μπόρεσα να χωρέσω και βαριέμαι να κάνω ανακατατάξεις στη λίστα.
Ulver – Shadows Of The Sun: Low Rock για δύσκολες ώρες
#40-36 – Alternative Solutions
Summary
#40
Hinder - Extreme Behavior
Radio-friendly, ξεκάθαρα American-oriented hard rock, με ωραία γρεζαρισμένη φωνή και εξαιρετικά πιασάρικο songwriting. Και δεν πιστεύω να υπάρχει κάποιος που δεν του αρέσει το εξώφυλλο, ε;
#39
Kaddisfly - Set Sail The Plaire
Alternative rock με προοδευτικά στοιχεία, άποψη, διαφορετικότητα και plus ωραίο artwork.
Προτεινόμενη τραγουδάρα: “(Noyabr’) Empire”
#38
Biffy Clyro – Puzzle
Το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ των Σκωτσέζων (θα ακολουθήσουν 2 ακόμα). Έδειξε ότι είναι φτιαγμένοι για σπουδαία πράγματα, κι όντως τα έκαναν.
#37
Linkin Park - Minutes To Midnight
Η πλειονότητα των μουσικών αν είχαν την επιτυχία των δυο πρώτων άλμπουμ των Linkin Park θα πάλευαν να την διασφαλίσουν με κάθε δυνατό τρόπο. Με το “Minutes To Midnight” (κι ακόμα περισσότερο στο μέλλον) ο Shinoda κι η παρέα του μοιάζουν σαν να θέλουν να θέσουν σε καλλιτεχνικό κίνδυνο τους εαυτούς τους. Αλλά, με τραγούδια σαν το “What I’Ve Done”, το “Bleed It Out”, το “Leave Out All The Rest” και κυρίως το αγαπημένο μου “The Little Things Give You Away” το πρώτο στοίχημα το κέρδισαν με ευκολία, ακόμα κι αν δεν είναι στα επίπεδα των προκατόχων του.
#36
Hurt - Vol . II
Μια μίξη Tool, APC και Staind προσφέρουν οι Hurt, αποτυπώνοντας όμως και κάτι δικό τους μέσα από το ηχητικό αυτό μίγμα. Σε σχέση με το – επίσης πολύ καλό – πρώτο άλμπουμ (που ξεχάστηκε το 2006) εδώ έχει λίγο λιγότερο Tool και λίγη περισσότερη ακουστική κιθάρα.
Προτεινόμενη τραγουδάρα: “Talking To God”
#35-31 – Good Metal Stuff
Summary
#35
Deadsoul Tribe - A Lullaby For The Devil
Στο κύκνειο άσμα των DST ο Devon είχε ήδη γνωριστεί με τον Δημήτρη (που φτιάξανε τους The Shadow Theory) και είχε ήδη ξεκινήσει να μιλάει για το reunion των Psychotic Waltz, οπότε δεν του έδωσε την υποστήριξη που του άξιζε. Παρόλα αυτά παραμένει πολύ αξιοπρεπής δουλειά, με αρκετές δυνατές συνθέσεις και φυσικά την ερμηνευτική δεινότητα του Graves.
Προτεινόμενη τραγουδάρα: “Goodbye City Life”
#34
Between the Buried and Me - Colors
Η τρέλα δεν πάει στα βουνά. Όπου κι αν πηγαίνει πέτυχε κατακούτελα αυτούς εδώ τους τύπους. Το “Colors” με τη μίξη τεχνικού και ακραίου metal και πάμπολλων ακόμα στοιχείων, με έναν μοναδικό τρόπο. Πρόκειται για ένα από εκείνα τα άλμπουμ που δημιουργούν σχολές.
#33
Redemption - The Origins Of Ruin
Το πρώτο σπουδαίο άλμπουμ των Redemption είναι εδώ και φέρει φαρδιά πλατιά την ερμηνευτική δεινότητα του Ray Alder, ο οποίος δίνει ρέστα ερμηνεύοντας τους «ζορισμένους» στίχους του Nick Van Dyk. Φυσικά, και στο μουσικό κομμάτι το άλμπουμ είναι «λουκούμι» για τους φίλους του πιο παραδοσιακού progressive metal.
#32
Primordial - The The Nameless Dead
Ποτέ δεν τρελάθηκα με τους Primordial, αλλά αυτό το άλμπουμ είναι όντως τρομερό. Έχει ένα επικό feeling που καθηλώνει, έχει ψυχή στις ερμηνείες του Alan κι έχει εκείνο το στοιχείο που κάνει μια μπάντα να κερδίζει οπαδούς εκτός του πυρήνα του ήχου της.
#31
Down - Down III: Over the Under
Νομίζω ότι η 3η δουλειά των Down λαμβάνει λιγότερη αναγνώριση από αυτή που της αναλογεί, έστω κι αν σκοράρει λίγο χαμηλότερα από τα δυο προηγούμενα άλμπουμ. Στην πραγματικότητα, εχει όλα τα συστατικά και τα τραγούδια που τους καθιστούν μπαντάρα. Ή έστω τους καθιστούσαν ως κι αυτό εδώ το άλμπουμ.
Προτεινόμενη τραγουδάρα: “Nothing In Return” (Walk Away)”
#30-26 – Somewhere in between Prog & Power
Summary
#30
Kamelot - Ghost Opera
Δυο (ή και τρία) σκαλιά κάτω από την μαγική τριάδα κυκλοφοριών που προηγήθηκε αλλά και πάλι μια δυνατή δουλειά από τους Kamelot.
#29
Circus Maximus – Isolate
Δυνατό δεύτερο άλμπουμ από τους Νορβηγούς που δεν μπορούν να αποφασίσουν αν αγαπάμε περισσότερο τους Dream Theater ή τους Kamelot, οπότε συνθετικά τείνουν περισσότερο στους πρώτους και ερμηνευτικά στους δεύτερους, κινούμενοι σταθερά κάπου ενδιάμεσα. Και καλά κάνουν.
#28
Sieges Even – Paramount
Το μόνο που ρίχνει κάπως αυτό το άλμπουμ είναι η σύγκριση με το ανεπανάληπτο “The Art Of Navigating By The Stars”. Κατά τα άλλα, η ποιότητα και η έμπνευση που περιλαμβάνει είναι σταθερά ψηλά στα επίπεδα που ξέρουμε από αυτούς τους μουσικούς.
Προτεινόμενη τραγουδάρα: “Tidal”
#27
Nightwish - Dark Passion Play
Η φαινομενικά αταίριαστη πρόσληψη της Annete Ozlon με την pop φωνή αντί της οπερετικής Tarja δεν θα μπορούσε να είναι πιο εύστοχη. Μιλάμε για άλμπουμ που ξεκινάει με το 13λεπτο “The Poet And The Pendulum” και στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται τίποτα άλλο (άσχετα αν έχει κι άλλα πολύ καλά τραγούδια και στοιχεία). Ε, λοιπόν, η περίοδος με την Ozlon είναι δισκογραφικά η αγαπημένη μου των Nightwish.
#26
Andre Matos - Time to Be Free
Αφού είδε και αποδείδε με τους Shaman και τα εκ νέου προβλήματα, ο Andre αποφάσισε να το γυρίσει στην σόλο καριέρα, διατηρώντας στο πλευρό του τα αδέρφια Mariutti. Κι έβγαλε ένα καταπληκτικό άλμπουμ, γεμάτο τραγουδάρες και την φωνάρα του να μας κάνει να ξεχνιόμαστε μαζί της.
Προτεινόμενη τραγουδάρα: “How Long (Unleashed Away)”
#25-21 – Hard Rock Hallelujah
Summary
#25
Airbourne - Runnin ’ Wild
Μερικές φορές το μόνο που θες να βάλεις στο στερεοφωνικό είναι μουσική για να σε σπρώξει να ανοίξεις το επόμενο κουτάκι μπύρα και να περάσεις καλά. Αυτό έκανε το πρώτο άλμπουμ των Airbourne για μένα (χωρίς συνέχεια όμως). Κι ακόμα το κάνει το άτιμο.
#24
Volbeat - Rock The Rebel/Metal The Devil
Να και το πρώτο πολύ δυνατό άλμπουμ από τους Volbeat που και τον ήχο τους αρχίζουν να διαμορφώνουν καλύτερα και το songwriting βελτιώνουν. Και το “Sad Man’s Tongue” έγραψαν. Και τα καλύτερα έρχονται.
#23
Velvet Revolver – Libertad
Κατώτερο του πρώτου άλμπουμ, αλλά κι αυτό μάλλον αδικημένο για το πως το έχει μείνει στην πιο συλλογική rock μνήμη. Επίσης, να πω ότι πέρασα πολλές ώρες περπατώντας στην Ρόδο με αυτό το άλμπουμ στα ακουστικά. Και ότι το “Last Fight” είναι τραγουδάρα.
#22
Clutch - From Beale Street To Oblivion
Οι Clutch στα καλύτερά τους. Enough said. Βέβαια έχει και καλύτερα πιο μετά, αλλά και πάλι το “From Beale Street To Oblivion” είναι στις 2-3 τοπ δουλειές τους, ενώ έχει και το EW που ήταν μάλλον το τραγούδι που τους άλλαξε την καριέρα.
#21
Audrey Horne - Le Fol
Με σημαντική βελτίωση τόσο συνθετικά όσο ηχητικά από το πρώτο τους άλμπουμ, οι Audrey Horne γράφουν τραγούδια σαν το “Threshold”, το “Monster” και το “Afterglow” και μας παίρνουν την ψυχούλα σιγά-σιγά. Δισκάρα.
#20-16
Summary
#20
Threshold - Dead Reckoning
Από τα καλύτερα άλμπουμ της δισκογραφίας των Threshold, πιθανότατα το πιο ολοκληρωμένο και επιτυχημένο της εποχής του Mac, και δυστυχώς το τελευταίο μαζί του. Τραγούδια σαν το “Slipstream” ή το “Pilot In The Sky Of Dreams” είναι instant classics για τα δεδομένα της μπάντας και του ήχου που πρεσβεύουν.
#19
3 - The End Is Begun
Να, πάλι ξέχασα το προηγούμενο άλμπουμ μιας μπάντας (στην προκειμένη το “Wake Pig”). Σε κάθε περίπτωση εξαιρετικό prog και alt μίγμα των Three έχει πολλή ακουστική κιθάρα, περίεργα παιξίματα και ιδιαίτερα φωνητικά. Κι αυτή εδώ είναι μάλλον καλύτερη δουλειά τους.
#18
Rush - Snakes & Arrows
Μπορούμε να βρίσκουμε όλη μέρα λόγους για τους οποίους δεν υπάρχει άλλη μπάντα σαν τους Rush. Το δισκογραφικό comeback που έκαναν με το “Snakes & Arrows”, μετά από τόσα χρόνια στη δισκογραφία είναι ένας από αυτούς. Μόνοι τους και όλοι τους.
#17
Paradise Lost - In Requiem
Επιστροφή στην φόρμα για τους Paradise Lost, με ένα άλμπουμ που σηματοδοτεί μια εποχή (που περιλαμβάνει και τα 2 επόμενα άλμπουμ) η οποία τους πήγαινε πολύ. Μπορεί να μοιάζει με ηχητικό πισωγύρισμα για τα δικά τους δεδομένα, αλλά όταν ακούω τραγούδια σαν το “Never For The Damned”, το “Ash & Debris”, το “Enemy”, το “Praise Lamented Shade” ή το “Beneath Black Skies” κάτι τέτοιες συζητήσεις μου φαίνονται απολύτως δευτερεύουσες.
#16
Eddie Vedder - Into The Wild
Πέραν της ταινίας, αυτό εδώ το soundtrack το λατρεύω υπερβολικά. Δέθηκα μαζί του με συνεχόμενες ακροάσεις και υπό περίεργες συνθήκες, συχνά μοιραζόμασταν τις ακροάσεις (και σκέψεις γύρω από αυτό) με έναν αδερφικό φίλο, ενώ ακόμα το επισκέπτομαι συχνά. Πάντα θα απολαμβάνω τραγούδια σαν το “Hard Sun” και το “Society”, υπό οποιαδήποτε συνθήκη.
#15-11
Summary
#15
Neal Morse - Sola Scriptura
Την τέχνη του να γράφεις σπουδαία τραγούδια διάρκειας 16,25 και 29 λεπτών την κατέχει καλύτερα από οποιονδήποτε άλλον ο Neal Morse κι αυτή επιδεικνύει στο “Sola Scriptura”. Αποδεικνύοντας πως η διάρκεια δεν παίζει κανέναν ρόλο όταν η έμπνευση ρέει τόσο αβίαστα, όταν τα παιξίματα είναι υπέροχα, όταν τα πάντα είναι εκεί που πρέπει να είναι. Είσαι τεράστιος Neal!
#14
Amorphis - Silent Waters
Ακόμα καλύτερο από το εντυπωσιακό “Eclipse”, το “Silent Waters” είναι μαζί με το “Tuonela” το αγαπημένο μου άλμπουμ των Amorphis, μέσα από μια τόσο πλήρη και σπουδαία δισκογραφία.
#13
Atreyu - Lead Sails , Paper Anchor
Πριν από αυτό το άλμπουμ για μένα δεν υπήρχαν (μουσικά) οι Atreyu και ως εκ τούτου το εν λόγω άλμπουμ μου έσκασε σαν κεραμίδα. Προφανώς ανακάλυψαν ότι ο drummer τους έχει φωνάρα, του έδωσαν τα μελωδικά φωνητικά και τα ισορρόπησαν τέλεια με τα πιο επιθετικά φωνητικά του Alex, αλλά κυρίως έγραψαν φοβερά τραγούδια, κολλητικά το ένα μετά το άλλο, με νεανικό νεύρο, με ωραία παιξίματα, με τα πάντα όλα. Δυστυχώς δεν υπήρξε ανάλογη συνέχεια, αλλά αυτό εδώ το άλμπουμ είναι σκέτη απόλαυση.
#12
Sixx: A.M. - The Heroin Diaries Soundtrack
Έχοντας φτάσει σε ένα πολύ χαμηλό σημείο, ο Sixx αποφασίζει να μιλήσει για την κόλαση στην οποία υπέβαλε τον εαυτό του αφήνοντας την ηρωίνη και την αλαζονεία να πάρουν τα ηνία της ζωής του. Η ειλικρίνειά του είναι αφοπλιστική και τα τραγούδια όλα υπέροχα ένα προς ένα, ενώ η επιλογή των DJ Ashba (κιθάρα) και του σπουδαίου James Michael σε φωνή, drums, παραγωγή κλπ αποδεικνύεται από τις πιο σοφές που έχει κάνει ποτέ. Μιλάμε για ασύλληπτη αλμπουμάρα.
#11
Pain of Salvation – Scarsick
Το πρώτο «μη τέλειο» άλμπουμ των PoS, περιλαμβάνει πολλές ιδιαιτερότητες, αλλά και στιγμές μεγαλείου. Χωρίς τον Kristoffer στο μπάσο (πάλι για πρώτη φορά), με μια κατ’ επιλογή raw ηχητική προσέγγιση που αρχικά ξενίζει, με τον Daniel να μην μπορεί να απομονώσει από τη μουσική και τους στίχους τα πολλά πράγματα που τον ενοχλούν στη ζωή του και γύρω του… Αλλά – μεταξύ μας - ποιος λέει τα πράγματα καλύτερα από αυτόν; Κανείς. Και μόνο του το “Kingdom Of Loss” έχει περισσότερη αλήθεια από όση μπορούμε να αντέξουμε.
#10-6
Summary
#10
Dream Theater - Systematic Chaos
Είναι το “Systematic Chaos” το τέλος μιας εποχής ή η αρχή μιας επόμενης; Και τα δυο πιθανότατα. Οι DT βρίσκονται σε εμπορικό peak (έχοντας φτάσει να παίζουν δεύτερο όνομα στα μεγαλύτερα φεστιβάλ του κόσμου) και ο Mike με τον John αποφασίζουν να πάνε τη μπάντα σε πιο «τεχνοκρατικά» και λιγότερο «σοφιστικέ» prog μονοπάτια. Η ποιότητα των στίχων ξεκινάει να πέφτει και κάποιες επιλογές μοιάζουν συζητήσιμες, αλλά αυτό που μένει στο τέλος και πάλι είναι ότι γράφουν μουσικάρες. Κι ας άρχισαν να μαζεύονται μαύρα σύννεφα…
#9
Foo Fighters - Echoes , Silence , Patience & Grace
Βήμα-βήμα και άλμπουμ-άλμπουμ οι Foo Fighters γινόντουσαν όλο και μεγαλύτεροι, και εν τέλει ήταν με αυτό το άλμπουμ που έγιναν μπάντα επιπέδου που γεμίζει στάδια, με αιχμή του δόρατος το “The Pretender” που προστίθεται στον ολοένα κι αυξανόμενο κατάλογο των mega hits τους. Πέραν, όμως, από τα όποια χιτάκια, ο δίσκος έχει και πολλά αδίκως υποτιμημένα τραγούδια σαν το “Stranger Things Have Happened” για το οποίο αναρωτιέμαι αν είμαι ο μόνος που το θεωρεί ανάμεσα στα καλύτερα τραγούδια που έγραψε ποτέ ο Dave.
#8
Serj Tankian - Elect The Dead
O Serj ως σόλο πλέον καλλιτέχνης έβγαλε αυτή εδώ τη δισκάρα, αποδεικνύοντας πως είναι ένας καλλιτέχνης που μπορεί να σταθεί αυτόφωτα, κι όχι μόνο μέσα από το σύνολο των SOAD. Μουσική, στίχοι, ερμηνείες, ενορχηστρώσεις, artwork… τα πάντα είναι top level στο “Elect The Dead”.
#7
Riverside - Rapid Eye Movement
Με την ώθηση που έδωσε το “Second Life Syndrome” ο Mariusz κάνει ηχητικό upgrade, οριοθετεί πιο σαφώς τον πυρήνα της μουσικής των Riverside και παρόλο που δεν πιάνει ανάλογα συνθετικά επίπεδα στο σύνολο του δίσκου, κυκλοφορεί ένα ακόμα φανταστικό άλμπουμ που επιβεβαιώνει ότι οι Πολωνοί ήρθαν για να μείνουν. Τραγούδια σαν το “Beyond The Eyelids”, το “Cybernetic Pillow” και προφανώς το “O2 Panic Room” δεν μπορούν να μην ξεχωρίσουν.
#6
Symphony X - Paradise Lost
Ο Romeo, ο Allen και η παρέα τους βουτάνε στον τεχνοκρατικό πυρήνα της μουσικής των Symphony X, επενδύουν στο να βγάλουν το καλύτερο ηχητικά αποτέλεσμα που είχαν ως τότε, γράφουν τρομερά μουσικά θέματα και βγάζουν ένα άλμπουμ που ξεχωρίζει όχι μόνο για τα δεδομένα της μπάντας, αλλά για το progressive metal ιδίωμα συνολικότερα. Για τον πολύ κόσμο αυτό θεωρείται το καλύτερο άλμπουμ των Symphony X και νομίζω πως η κοινή γνώμη δεν πέφτει έξω στην προκειμένη περίπτωση.
#5
Summary
Machine Head - The Blackening
Σε συνέχεια του εντυπωσιακού comeback του “Through The Ashes Of Empire” ο Flynn πάει τους Machine Head σε άλλο επίπεδο, κυκλοφορώντας ένα από τα σημαντικότερα άλμπουμ της δεκαετίας για την metal μουσική. Δίσκος που είχε τόση αποδοχή, επιρροή και αναγνώριση ενώ ανοίγει και κλείνει με 10λεπτα τραγούδια κι έχει ένα 9λεπτο τραγούδι ως το καλύτερο του (“Halo” προφανώς) έχει ένα statement να μοιραστεί: πως η metal μουσική αναπνέει καλύτερα και θριαμβεύει όταν εκλείπουν οποιουδήποτε είδους συμβιβασμοί.
#4
Summary
Avenged Sevenfold - Avenged Sevenfold
Επίσης, χτίζοντας πάνω στην αποδοχή και την καλλιτεχνική επιτυχία του προκατόχου του, το “Avenged Sevenfold” βρίσκει τη μπάντα να απλοποιεί τα πράγματα στο γενικό πλαίσιο (αν δει κανείς τη διάρκεια, τις δομές και την αμεσότητα των τραγουδιών) και ταυτόχρονα να απλώνει ακόμα περισσότερο τη μουσική παλέτα, πειραματιζόμενη με νέα πράγματα (“A Little Piece Of Heaven”). Όσοι θεωρούν ότι οι A7X με κάποιο τρόπο έτυχε να φτάσουν τόσο ψηλά σίγουρα δεν έχουν ακούσει αυτή εδώ τη δισκάρα. Τα κατάφεραν διότι απλά έγραφαν καλύτερα τραγούδια από τους υπόλοιπους.
#3
Summary
Coheed And Cambria - Good Apollo, I’m Burning Star IV, Volume Two: No World for Tomorrow
Κι εδώ έχουμε μια περίπτωση που η μπάντα χτίζει στην (εμπορική και καλλιτεχνική) επιτυχία του προηγούμενου άλμπουμ. Ενδεχομένως, στο σύνολο το “No World For Tomorrow” να είναι μισό κλικ κάτω, αλλά σε επιμέρους στιγμές και δη στα τραγούδια που συνθέτουν το πρώτο μισό του άλμπουμ οι Coheed χτυπάνε ακατέβατα 10άρια (βλέπε “The Hound”, “Feathers”, “The Running Free”, “Mother Superior”). Για μια ακόμα φορά, τίποτα δεν κερδίζεται στην τύχη, όπως αποδεικνύουν και οι C&C, οι οποίοι επιβραβεύονται για το ότι δεν συμβιβάζουν τα μεγαλεπήβολα σχέδιά τους.
#2
Summary
Porcupine Tree - Fear Of A Blank Planet
Για πολύ κόσμο το “Fear Of The Blank Planet” το αποκορύφωμα της μαγικής τριάδας που συνθέτει με το “In Absentia” και το “Deadwing”. Για μένα, αποτελεί μια από τις τρεις ισάξιες κορυφές της δισκογραφίας των Porcupine Tree. Λόγω των έξι μόλις τραγουδιών και της σχετικά μικρότερης (κατά 20 και 15 λεπτά) διάρκειας μοιάζει να έχει καλύτερη συνοχή, όντας αψεγάδιαστο από την πρώτη ως την τελευταία νότα. Με περισσότερα metal στοιχεία από ποτέ, πιθανόν και πιο prog από ποτέ, με συμμετοχή από Alex Lifeson, και με ένα πολύ έξυπνο και ενδιαφέρον concept και με πολλά ακόμα επιχειρήματα να το καθιστούν ενός είδους τέλειο άλμπουμ.
#1
Summary
Alter Bridge – Blackbird
Τι πραγματικά μπορώ να πω για ένα από τα μουσικά δημιουργήματα που με έχουν συντροφεύσει – κι ενδεχομένως καθορίσει - τόσο πολύ;
Κάποια στιγμή πριν από πολλά πλέον χρόνια είχα γράψει αυτό το κείμενο (Alter Bridge - Blackbird), αλλά και πάλι νιώθω ότι δεν αποτυπώνει ούτε ένα μικρό μέρος όσον θα ήθελα ή θα μπορούσα να πω.
Βέβαια όταν το έγραφα εκείνο το κείμενο δεν είχα δεθεί μαζί του μέσω κάποιων πιο βιωματικών (καλών και κακών) καταστάσεων. Όπως όταν μου έδωσε δύναμη το «cast your sorrow to the wind» του “Brand New Start” να μην το βάλω κάτω. Ούτε είχα συνειδητοποιήσει την αλήθεια των στίχων του “Coming Home”.
Επίσης, δεν είχα δει τη μπάντα 9 φορές ζωντανά… Ούτε είχα την τύχη να συνομιλήσω πολλές φορές με όλα τα μέλη ή να τους γνωρίσω από κοντά (όπου ανέβηκαν κι άλλο στην εκτίμησή μου). Τόσα χρόνια μετά, το δέσιμο ανανεώνεται και γίνεται όλο και πιο δυνατό με αυτό εδώ το άλμπουμ.
Στην πραγματικότητα, το “Blackbird” είναι από εκείνα τα άλμπουμ που αντλεί τη δύναμή του από το γεγονός ότι η μπάντα απλώς ξέρει ότι δεν έχει κάτι να χάσει. Η δισκογραφική τους άφησε ξεκρέμαστους – παρά τις καλές πωλήσεις του πρώτου άλμπουμ – γιατί δεν ήταν οι νέοι Creed, και πρακτικά το δεύτερο άλμπουμ γράφτηκε χωρίς η μπάντα να έχει συμβόλαιο. Η αντίδραση που έβγαλαν ο Myles, ο Mark, ο Brian κι ο Scott φαίνεται μέσα από το πνεύμα που διακατέχει τα περισσότερα τραγούδια – μουσικά και στιχουργικά – και εν πολλοίς θα μπορούσε να συνοψιστεί στο «θα κάνουμε αυτό που θέλουμε κι αν είναι να πετύχουμε, αυτό θα γίνει με τους δικούς μας όρους». Το αν πέτυχαν, το ξέρουμε.
Ενδιάμεσα, ο Mark από τύχη άκουσε τον Myles να παίζει κιθάρα, καθώς ο τελευταίος τζάμαρε στο στούντιο και επέμεινε να συνθέσουν κιθαριστικό δίδυμο και να μοιραστούν τόσο το συνθετικό, όσο και το παικτικό κομμάτι. Όπως και έγινε. Και κάπως έτσι δημιούργησαν ένα από τα καλύτερα δίδυμα στη rock μουσική έκτοτε (κιθαριστικά, συνθετικά και ερμηνευτικά).
Το ομότιτλο τραγούδι είναι iconic για πολύ κόσμο, αλλά κάθε τραγούδι του άλμπουμ έχει και μια ιστορία για μένα. Κι επειδή μπορώ να συνεχίσω να γράφω ακατάσχετα και χωρίς ιδιαίτερη συνοχή, θα κλείσω λέγοντας ότι θεωρώ το “Blackbird” ένα κλασσικό - με κάθε έννοια της λέξης - άλμπουμ. Ένα hard/heavy rock αριστούργημα εφάμιλλο των καλύτερων που έχει βγάλει αυτό το μουσικό είδος.
;
