Σωραιος, αυτα τα δυο και αυτο
https://youtu.be/vv2tdfaATAw στο 4:00 θα ελεγα.
Επισης ποιος ειναι αυτός καραπιπερης να τον κερασουμε καμμια μπιρα;
2 Likes
(αν και εδω μπορει να φαω κιτρινη ;p )
4 Likes
Ολος ο δισκος ειναι τιγκα στις ΡΙΦΦΑΡΕΣ αλλα αντε να διαλεξω ενα
4 Likes
Να ευλογήσουμε λίγο παραπάνω τα γένια μας, φονικά riffs εδώ πέρα, κατ’εμέ πρώτης κατηγορίας και χωρίς αμφιβολία.
2 Likes
Ψιλοασχετος με το θεμα μιας κ ακουω επιλεκτικα. Πχ μ αρεσει παρα πολυ το τελευταιο Varathron, αλλα δεν νομιζω τα ριφ του να θεωρουνται αντιπροσωπευτικα του black metal. Tο πρωι λοιπον στον δρομο για την δουλεια ακουσα αυτο
Κ παρατηρησα ποσο μ αρεσει το ριφφ που ξεκιναει στο 5:08. Σιγουρα υπαρχουν πολλες μπαντες που χουν αυτη την πατεντα. Ματζεστικ σκοτεινο ριφφ που αν κ ειναι σχετικα αργο, απο πισω βαρανε, κ στο ξεκαρφωτο βγαινουν κ αυτες οι υπαρξιακες κραυγες 
Για πειτε μπαντες που ναι βασισμενες σ αυτο το μοτιβο
2 Likes
+1 σε Παργαλατσο
Η αλληλουχία των riffs στο Jesus Tod ειναι μνημειώδης, σε βαθμό καθυστέρησης. Τα variations στο δεύτερο μισό είναι im_coming_but_she_keeps_blowing_me φάση. Εκρήξεις στο κεφάλι ξανά και ξανά και στο τέλος χασιμο. Μόνο ένας Βαργκ, με το ένα πόδι στην μουσική ευφυία και το άλλο στον full blown αυτισμό, θα μπορούσε να γράψει κάτι τόσο σπέσιαλ.
Υπάρχει ένα βίντεο του που γρατζουναει με μπουζοκοηχο χωρίς ενισχυτή , προσπαθώντας να θυμηθεί τα ριφφς του κομματιού. Ακόμα κι έτσι μου σηκώνεται η τρίχα όταν αρχίζει να παίζει…αυτό το κομμάτι και σε τριγωνο καλάντων θα με τρίπαρε.
1 Like
Έκατσα να κάνω ένα γρήγορο πέρασμα στην δισκοθήκη και να μαζέψω μερικά που μου ήρθαν στο μυαλό δίχως πολύ ψάξιμο, δεν είναι όσο διεξοδικό θα ήθελα, αλλά πρώτον οι περιορισμοί του @Leper_Jesus έπρεπε να γίνουν σεβαστοί, οπότε έξω κάποια γαμηστερά πιο αργά riffs των Armagedda, και έξω κάποια πιο rock ‘n’ roll, (αλλά το “In The Shadow Of The Horns” πάλι μπορεί να μπει εξαιτίας του προτελευταίου του riff, μιλάμε πως είναι αριστούργημα αυτή η σύνθεση).
Επίσης, αφήνω έξω κάποια πιο black/death riffs, οπότε όχι στο “Deathcrush” και στο “A Blaze…” που δεν έχουν μέτριο δευτερόλεπτο για μένα. Ειδικά το δεύτερο…
Αφήνω έξω και κάποια πιο avant/industrial, όπως όσα κυκλοφόρησε η Νορβηγία την περίοδο '98 - '02.
Έχουν αναφερθεί αρκετά αγαπημένα riffs από αγαπημένες μπάντες γιατί έπαιξαν αρκετά posts στο νήμα, αλλά για κάθε αναφορά σε “Mother North” και “I Am The Black Wizards” οφείλει να μπαίνει και το κλασικο (ή και χιτ, όπως θέλετε), “Transilvanian Hunger”.
Για αυτόν τον δίσκο και τα εκπληκτικά του riffs (“Skald Av Satan’s Sol” κλπ) τα είχα πει αναλυτικά σε άλλο νήμα όπως υπέδειξε και ο Leper οπότε δεν τα ξαναλέω.
Όσον αφορά τον παραλληλισμό με το “Nattens Madrigal”, νομίζω τα riffs του δεύτερου είναι πιο επικά, και σε συνδυασμό με την παραγωγή δίνει ένα διαφορετικό και όχι τόσο κλειστοφοβικό και ψυχολογικό συναίσθημα, είναι δίσκος για να νιώσεις θηρίο, το Hunger είναι για να αυτοκαταστραφείς.
Ας μείνω λίγο στους Darkthrone:
Αυτό εδώ το riff στο 0:40 απόρησα που δεν είχε αναφερθεί, αλλά μου δίνει ωραία πάσα.
Είναι μια στιγμή που αν την έχεις ακούσει δεν γίνεται να την ξεχάσεις, και αν την ακούσεις τώρα θα την θυμάσαι για πάντα, θαρρώ. Ίσως η αγαπημένη μου στιγμή σε ολόκληρη την δισκογραφία τους.
Απλά.Πατήστε.Play.
Bonus, όταν γκρεμίστηκε το Wacken από την ορμή του κομματιού, με τον Nocturno Culto να αφιερώνει το performance του στη μνήμη του Quorthon:
Τα εύσημα εδώ στους Satyricon που ως backing band ήταν αλάνθαστοι, ειδικά ο Frost που κράτησε το tempo του Fenriz στα d-beat και δεν το ξεχείλωσε, ενώ μπορούσε.
Γενικά όλο το άλμπουμ έχει τρομακτικά καλά σημεία, το εναρκτήριο του “Natassja In Eternal Sleep”, όλα τα riffs του “Unholy Black Metal”, είναι και ο πρώτος πλήρως black metal δίσκος των Darkthrone, συγκροτήματα έκαναν καριέρες με κάθε ριφφ αυτού του δίσκου.
Από εκεί και πέρα, στην μεταγενέστερη πορεία τους, για να μην αναλωθώ στην κλασική εποχή και γράψω σεντόνι για κάθε τραγούδι, ξεχωρίζουν (ως προς τα riffs) τα
(αν το εναρκτήριο το είχε γράψει καμιά Πολωνική/Ισλανδική μπάντα θα παραμιλούσαμε έτσι;)
Από εκεί και πέρα,
όσον αφορά το riffing του τοπικ, ενώ ειδική μνεία στο πέρασμα 1:30 - 2:46 σε αυτό εδώ:
Να επιστρέψω στους Satyricon για τους οποίους δεν σκέφτομαι πρώτα το “Mother North” αλλά, this is armageddon…:
Από Enslaved ειδική μνεία στα 40 δεύτερα αυτού εδώ (είπαμε ο δίσκος δεν έχει τίποτα αρνητικό 
):
Αδυσώπητο riffing είχαν κάποια riffs του:
οπότε μετά θυμήθηκα αυτό εδώ το μακελειό:
από τους οποίους δεν βάζω άλλα πολλά για να μείνω on topic.
O Leper έριξε το “Sola Fide I” από το πρώτο μέρος της αξεπέραστης τριλογίας των DsO, οπότε απαντώ (όχι με το Malign Paradigm που με κάλυψε ο Σπύρος με την αναφορά της μπάντας) αλλά:
Στην μετέπειτα δισκογραφία τους είναι πιο δύσκολο να εντωπίσει κανείς εξαιτίας της συνθετικής τους λογικής, αυτούσια εξαιρετικά riffs με διάρκεια, και όχι σύντομα τρομακτικά περάσματα (όπως στο 4:40 του “Shrine Of Mad Laughter”) αλλά βάζω ενδεικτικά μια από τις πολλές πτυχές της κεντρικής ιδέας του “Paracletus”:
Επίσης, κάποτε πριν 15+ χρόνια, οι Dark Funeral και οι 1349 είχαν τα φόντα να γίνουν πραγματικά σπουδαίες μπάντες και μουσικά, ειδικά με κάτι τέτοια αξεπέραστα (ειδικά το πρώτο νομίζω είναι το highlight της καριέρας των κυρίων - οι δεύτεροι αρκετά πιο αξιοπρεπείς για μένα συνολικά):
Κλείνω με τρια μεταγενέστερα riffs από τα πρόσφατα χρόνια:
(παίζει να είναι και από τα καλύτερα black metal κομμάτια της δεκαετίας του, δεν ξέρω πως το ξέχασε ο Leper, αλλά για πάμε λίγο στο 0:30 )
(εξακολουθώ να θεωρώ αυτό το άλμπουμ ένα από τα καλύτερα των τελευταίων ετών)
(τα είπα και πριν κάτι βδομάδες στο exchange, θα μαλλιάσει η γλώσσα μου )
Αυτά τα αυθόρμητα χωρίς πολλή σκέψη, τα τραγούδια τα έβαλα κυρίως για τα riffs, sorry for the long post, κλείνω με το καλύτερο τραγούδι του καλύτερου δίσκου της προηγούμενης δεκαετίας και τα όσα γίνονται στην εισαγωγή:
Eternity in a minute. Time without limit.
11 Likes
Μιας και είπατε Enslaved, δεν είμαι επουδενί πρωτοντεμάκιας κτλ, αλλά το Heimdallr στην demo version με αυτά τα φωνητικά (και το πως ακούγονται) είναι από τα πιο τρομακτικά και επιβλητικά πράγματα που έχω ακούσει. Μνημειώδες τολμώ να πω.
1 Like
Δεν το ήξερα πραγματικά…όχι ότι μου κάνει και καμιά εντύπωση
Με σεβασμό στους κανόνες και συγχώρεση αν ξέφυγα λίγο, με αλφαβητική σειρά ελέω δισκοθήκης, προσπάθησα να βρω εναρκτήρια riffs που σε πιάνουν από το σβέρκο και σε στέλνουν κατευθείαν στο διάολο (με κάποιες εξαιρέσεις)
Όχι πολλά λόγια, πολύ διαφορετική προσέγγιση επειδή ακριβως είναι οι Antaeus, με κάποιο ανεξήγητο τρόπο διαστημικό riff (ίσως πάλι επειδή είναι οι Antaeus)
Εδώ είναι η εξαίρεση, παγαποντιά στην αρχή αλλά μετά… το σπάσιμο των λύκων είναι η κατανόηση στον ακροατή να ξαποστάσει λίγο τον ίλλιγο του αλλά μετά…
Απλότητα και μεγαλείο, μπαίνει και το μπάσο, μπαίνει και ο καταραμένος Apollyon, παραφυλά στα έγκατα και ο Garm (αυτό έπρεπε να μπει πρώτα στο topic και μετά να πούμε ότι θέλουμε)
Αδιανόητη ατμόσφαιρα, από τις καλύτερες που έχουν αποτυπωθεί, μόνο με πρωταρχικά εφόδια (κιθάρα, τύμπανα, φωνή) για αυτό και είναι τόσο μοναδικό, μέχρι το 02:08 (επαναλαμβάνω για να το συνειδητοποιήσουμε: μέχρι το 02:08!!! τρία ανυπέρβλητα riffs στη σειρά (κάποιοι δεν θα μπορέσουν ποτέ ούτε την έμπνευση του ενός να φτάσουν)
Αυτό εδώ για το τέλος για να μας καταπιεί όλους
7 Likes
Έχουν post-αριστεί πολλά, σχολιάζω τα παρακάτω:
Το”Traces of reality”, ναιιιιι, που έγραψε κάποιος παραπάνω. Νομίζω ότι κάθε στιγμή που τυγχάνει να το ακούσω το θεωρώ ό,τι καλύτερο μας πρόσφεραν οι DHG κι ένα από τα καλύτερα black metal κομμάτια ever. Οι ρυθμοί σε ¾, τα βιολιά, το break με το τόσο διαστροφικό πιάνο, οι παρανοϊκές ερμηνείες του Aldrahn, οι riff-άρες, και ιδίως αυτή που μπαίνει στο 4ο λεπτό όπως σωστά αναφέρθηκε, πωωωω!
Είπε ο Αποστόλης για το “In the shadow of the horns” (που προφανώς έχει δίκιο για το προτελευταίο riff) και το ‘βαλα να το ακούσω πρώτη φορά από Youtube γιατί βαριόμουν να πάω στο στερεοφωνικό, και μόλις τότε συνειδητοποίησα (το διάβασα σε σχόλιο, δηλαδή) ότι ο Fenriz (; ) φωνάζει “nocturno culto”, και όχι “nocturnal thundeeer” που νόμιζα τόοοσα χρόνια.
Το “Transilvanian hunger” δεν ξέρω πώς το ξέχασα, το γαμημένο!
Το “Under a funeral moon” είναι περισσότερο black/thrash, ρε Αποστόλη.
ΟΚ, εγώ με τους Darkthrone δεν έχω και την καλύτερη σχέση (ΚΑΙ ΔΕΝ ΝΤΡΕΠΟΜΑΙ ΝΑ ΤΟ ΔΗΛΩΝΩ -κάτι που απαιτεί τόλμη, ε), αλλά για να καταλάβετε τι riff γουστάρω, π.χ. μπορώ να βάλω το “Hate them” μόνο και μόνο γι’ αυτήν τη στιγμή:
Για το Satyricon: πείτε μου ότι δεν είμαι ο μόνος που ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ στο 02:38 τραβάω το φανταστικό σπαθί μου από την αριστερή τσέπη.
Wolves in the Throne Room θα μπορούσα να βάλω ΑΠΕΙΡΑ, έχουν ακριβώς αυτό το επικό/μελαγχολικό στυλ που λατρεύω. Μεγαλύτερη εντύπωση μου είχε κάνει αυτό το riff (το πρώτο) από τον εξαιρετικό, τέλειο δίσκο που post-ταρε κι ο Αποστόλης:
4 Likes
Καλά ρε, αγνοούσες την μισή μαγεία; Τον ορισμό της πόρωσης μην πω τίποτα άλλο; Το σημείο όπου απλά θες να γκρεμίσεις ό,τι έχεις μπροστά σου;
Και μετά που αλλάζει πάλι ο ρυθμός δίνει εκ νέου το στίγμα, “unholy black metal”, και μπαίνουν όλα στην θέση τους.
Κάθε δευτερόλεπτο, κάθε γαμημένο δευτερόλεπτο.
Δες και αυτό το random διαμαντάκι του youtube σε περίπτωση που δεν έχει τύχει, για τον χουλιγκανισμό του σημείου αυτού.
Btw, στα ύστερα (εξίσου τέλεια) χρόνια της μπάντας, ο Fenriz ξαναφώναξε “Nocturno Culto”, αυτή τη φορά στο καλύτερο κομμάτι της μπάντας τα τελευταία 10+ χρόνια, και ας εκτροχιάζω το τοπικ τώρα και sorry not sorry:
Ναι, αλλά όχι Σκέψου απλά, ξεκινώντας από τους Mayhem στον τελευταίο τους δίσκο, πόσες νορβηγικές black metal μπάντες έχουν παίξει αυτή την αλλαγή. Τα εργαλεία είναι πιο thrash ναι, αλλά η στιγμή είναι norwegian black metal μέχρι το κόκκαλο για μένα, αλλά εγώ είμαι οπαδός μην ψάχνεις να βγάλεις άκρη.
3 Likes
θυμήθηκα αυτούς σε μια προσπάθεια για black metal λίστα(ποτέ…).
κάτι παίζει εκεί στην εισαγωγή και στο 5 με 7 λεπτό.
4 Likes
Όταν τυχαίνει να ακούω Agalloch ή Wolves in the Throne Room κλπ., πάντα μου δημιουργείται αυτή η σκέψη αν αυτές οι μπάντες τελικά έχουν περισσότερα κοινά με το black metal ή με το post-rock. Μπορεί ηχητικά να γέρνουν στο πρώτο (τα ουρλιαχτά, τα blastbeats, οι παραγωγές που επιλέγουν δεν αφήνουν αμφιβολία), αλλά η φύση των riffs δε μου βγάζει κάτι παγωμένο/τρομακτικό (όπως οι Νορβηγοί, για παράδειγμα), όσο το αντίθετο: μία ζεστασιά, μελωδίες συγκινητικές, σε εντελώς άλλο κλίμα από τις μελωδίες που μπορεί να είχαμε συνηθίσει στο black metal στα 90’s. Μου φαίνεται ότι αν ξεγυμνώσεις τα κομμάτια τους και κρατήσεις την ουσία, περισσότερο προς άλλες μουσικές φέρνουν, όχι black metal. Δεν ξέρω μια σκέψη κάνω.
Και για να είμαι on-topic:
Αυτό το πρώτο, κολασμένο riff πώς και δεν το ανέφερε κανένας; Κάτι τέτοιες στιγμές (νομίζω) κάνουν τους Γάλλους αυτό που ήταν/είναι.
Επίσης, ο Αποστόλης μπορεί να ξέθαψε τη μισή δισκογραφία Darkthrone λίγο παραπάνω, αλλά γιατί δεν ανέφερε αυτήν τη riff-άρα που μπαίνει στο 0:56;;;
Που, ΟΚ, και το εισαγωγικό riff τα σπάει επαρκώς, αλλά αυτό το ανατολίτικο κολπάκι που κάνει στο τέλος του riff που λέω, το στέλνει σε διαστημικά επίπεδα έμπνευσης και πρωτοτυπίας.
Τέλος, μπάντα από το Portland δε γίνεται να είναι κακή, άρα να θυμηθούμε και μία πρόσφατη riff-άρα (και πάλι, η μαγεία βρίσκεται στο τέλος του riff):
Μπορώ να το ακούω όλη μέρα.
6 Likes
Κι εκεί που λες “μιεχ, καλό κομματάκι, αλλά οι Katatonia το έκαναν καλύτερα και χρόνια πριν” (κάτι που γενικά ισχύει για το ύφος που κυριαρχεί στο συγκεκριμένο album των Panopticon), ακούς ξαφνικά ένα απότομο γύρισμα στα drums και σκάει αυτή η υπέρτατη στιγμή αυτοκρατορικού (διάβαζε: Emperor-ικού) μεγαλείου:
6 Likes
Ναι, καλή σκέψη είναι αυτή και έχει βάση.
Νομίζω είναι κάτι που πρέπει να δει κανείς ανά περίπτωση και περισσότερο ολιστικά (από άποψη αισθητικής) παρά ως τεχνοτροπία.
Πχ οι WEAKLING που τα ξεκίνησαν όλα αλλά και οι DISPIRIT δε μπορώ να φανταστώ να εντάσσονται κάπου αλλού εκτός bm, ενώ από την άλλη στους AGALLOCH μετά το “Pale Folklore” δεν μπορώ να δω σχεδόν τίποτα που να προσιδιάζει σε bm.
Γενικώς όλη αυτή η οπτική της σκηνής (“λατρεία της φύσης”) είναι κάτι που εύκολα ξεφεύγει από τα στενά bm όρια, ωστόσο υπάρχουν και περιπτώσεις όπως οι πρώτοι δίσκοι των FALLS OF RAUROS που η οπτική αυτή αποκτά έναν πραγματικά σκοτεινό τόνο. 'Η ακόμα και οι BLOOD OFTHE BLACK OWL που μουσικά από ένα σημείο και μετά σχεδόν βγάζουν ότιδήποτε metal μουσικά, εμένα προσωπικά μόνο για bm μου κάνουν.
Αν και δεν έχω ακούσει όλα τα συγκροτήματα που αναφέρεις, υποθέτω ότι τα λες σωστά!
This post was flagged by the community and is temporarily hidden.
1 Like
Με πρόλαβες, έλεγα να το έβαζα στο Black Metal Albums.
Δεν είναι κάτι καινούριο βέβαια να παίζει κανείς άλμπουμς σε διαφορετικές ταχύτητες, ιδίως 45rpm σε 33rpm, αλλά εδώ η ιδιαιτερότητα του κασετοφώνου ενδεχομένως να έχει ένα έξτρα ενδιαφέρον.
2 Likes
Oχι black per se, αλλα εχει δυνατα black metal riffs ολο το αλμπουμ.
2 Likes