Kreator με ανεση.
Κατα τ’ αλλα δισκαρα το Nephilim.
Το Phobia δεν τρωει skip γιατι ειναι ωραιο πιο αναλαφρο κομματι (τα ριφ του μου θυμιζουν αρκετα ace of spades, χωρις να υπαρχει καποιο ολοιδιο βεβαια) . Πολυ συχνα λειτουργει θετικα κατι τετοιο σε εναν αρκετα μελαγχολικο δισκο.
Δεν καταλαβαίνω το νόημα αυτού του τόπικ. Τι πάει να πει αγαπημένο σερί κομματιών σε δίσκο;
Μόνο τους κλασσικούς δίσκους των Metallica, Maiden, Guns N’ Roses κτλ να πιάσουμε θα βρούμε άπειρα σερί αγαπημένων κομματιών. Και τριάδες και πεντάδες και εξάδες και όπως το θέλει ο καθένας.
Είναι ένα έξτρα στεπ το να βρεις πραγματικά καλό σερί μακριά από την λογική “γαμάει όλο όπως είναι” κτλ. Και διαφορετικό από το να βρεις δίσκο αντικειμενικό δεκάρι, δηλ χωρίς κανένα φιλλερ. Στο μυαλό μου είναι συνήθως τριπλέτες+ που κάπως ξεχωρίζουν περισσότερο, ανεξάρτητα από το αν ο δίσκος είναι καλός ή όχι και ακούγονται σαν ένα ενιαίο κομμάτι που έχει μια εσωτερική σύνδεση. Και στις κλασικές μπάντες μπορείς να το κάνεις και στα αγαπημένα σου πράγματα. Να, πχ, στο American Beauty που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω πόσο λατρεύω, θα έβαζα σαν το αγαπημένο μου σερί μέσα στον δίσκο την τριάδα Ripple, Brokedown Palace, Til the Morning Comes, ασχέτως που το θεωρώ όλο ένα αριστούργημα και που, προφανώς, δεν πατάω σκιπ πουθενά. Και στους Maiden, τρελαίνομαι με τα πρώτα του Iron Maiden και με το κλείσιμο Killers, ασχέτως που μ’αρέσουν και εξ ολοκλήρου οι δίσκοι.
Αν μιλάμε για τριπλέτες, η τριάδα Thriller, Beat It, Billie Jean είναι απλά, δημοκρατικά και αδιαμφισβήτητα η καλύτερη τριάδα από κάθε album, genre, καλλιτέχνη και τα συναφή
Σε 6΄ θα μπορώ να σου πατήσω καρδούλα, μέχρι τότε να : 
Υπάρχει και το δισκογραφικό σερί, όπως και το σερί του κάθε καλλιτέχνη σε διαφορετικές μπάντες. Πχ, οι ζέππελιν έχουν ίσως 6, οι manowar 3 (κι αν συνέχιζαν έτσι, όπως έχουμε πει πολλάκις στην παρέα μου, θα τους μνημονεύαμε σαν μέγεθος επιπέδου ζεππελιν ;p) κλπ. Ο Dio έχει επίσης σίγουρα το απόλυτο σερί αριστουργημάτων σε τρία διαφορετικά ακτς. Τέτοια πράγματα.
Επισης Sic - Eyeless - Wait and bleed απο το Slipknot album απιστευτη τριαδα (που μαζι με Surfacing και Spit it out κανουν και μια απιστευτη πενταδα)
Μπατίστα - Κωστής - Ντέμης
και μια μουσική τριπλέτα:
Sulfur - Psychosocial - Dead Memories
…Επίσης υπάρχουν και τα όχι καλά σερί, όπως αυτό των “the silence-hold your ground-free time” στο heading for tomorrow.
Υπάρχει βέβαια και το lust for life- heaven can wait - space eater από τον ίδιο δίσκο που ειναι πολύ δυνατό σερί.
Νομίζω τα άσχημα σερί είναι αναρίθμητα, και ποιος νοιάζεται?
Αμα γραψω εγω τα σερι απο δισκους που θεωρω σκουπιδια για καποιες μπαντες να δεις ποσοι θα νοιαστουν
Στην τελική ανάλυση βέβαια μάλλον πιο πολλη αξία για τους άλλους έχει να λέει κάποιος κάτι που του αρεσει παρα πολύ, πάρα αυτο που δεν του αρέσει. Πχ το τοπικ με τα 10 του 2020 ήταν εξαιρετικο, έχω ανακαλύψει ήδη αρκετά κομμάτια που δεν ήξερα και μου αρεσουν
Black Planet, Walk Away, No Time To Cry… άντε μη βάλω όλο το δίσκο τώρα
Overture, Sinister Rouge, Social Suicide, Atheist Peace και ξέρεις ότι όλος ο δίσκος θα σπέρνει
Enchantment, Hallowed Land, The Last Time, Forever Failure… τα λόγια είναι περιττά
Circle of the Tyrants, Dying, Find The Arise… και τα μυαλά στα κάγκελα
Flattering Of Emotions, Suicide Machine… άντε γεια!
Morningstar, Shock Me, Try to Disappear φοβερή τριάδα από το Purple των Baroness
Χώσε και το “Together as one”, βρε άνθρωπε, το καλύτερο από τα 3!
Με διέλυσες με αυτές τις επιλογές, όντως από τα καλύτερα σερί και κάποιοι από τους πιο, πιο, ΠΙΟ αγαπημένους μου δίσκους ever.
Για κάποιο λόγο νόμιζα ότι το έγραψα 
εννοείται μέσα κι αυτό το έπος
Λοιπόν, θα κλέψω λίγο, αλλά μπορώ και οφείλω, και ας είναι ελαφρώς οφτόπικ :
"Transilvanian Hunger"
Εχει φύγει ο Zephyrous και είναι πλέον ντουέτο. Αναλαμβάνει ο Fenriz όλα τα μουσικά όργανα για πρώτη φορά (πέραν των Isengard έως τότε), πάει στο τετρακάναλο Necrohell και ξεκινάει τον δίσκο έτσι. Το riff των riff, η μελαγχολία που βγαίνει πίσω από την παραγωγή και τον εντελώς βινυλιακό ήχο, η ένταση, οι στίχοι, ένα κομμάτι που δεν γίνεται να το ακούσει κάποιος και να μην βουρκώσει, να μην νιώσει το εξώφυλλο να ζωντανεύει*. Τα τύμπανα βαράνε αλύπητα, συντονίζονται με τους παλμούς σου. So pure, so cold.
"Over Fjell Og Gjennom Torner"
Πέρα από τα δάση και μέσα από τα αγκάθια συνεχίζεται η επίθεση, με τον Culto να ισοπεδώνει ττην σύνθεση, η οποία συνειδητά διαθέτει μια μικρότερη έμφαση στη μελωδία αλλά λειτουργεί ως ένας αδυσώπητος άνεμος που διαρκεί μόλις 2μιση λεπτά και επαναφέρει τον πόνο έπειτα από την αρχική βαμπιρική μελαγχολία. Τα τύμπανα, ασταμάτητα.
"Skald Av Satans Sol"
Το αδιανόητο εναρκτήριο riff που χτυπάει όπως οι ακτίνες ενός σατανικού ήλιου την έως τώρα παγωμένη ατμόσφαιρα είναι αρκετό για να δώσει στην ίδια ρυθμική ραχοκοκκαλιά μια ωμή αλλά ανανεωτική πινελιά ώστε αυτό το μονολιθικό αριστούργημα, χωρίς να παρεκκλίνει ελάχιστα από τον στόχο του, που είναι το συναίσθημα, το μίσος, η πραγμάτωση του εξωφύλλου, να βασανίζει. Στα μέσα, η μελαγχολική μελωδία επιστρέφει, ο Fenriz έχει ένα πολύ συνεκτικό και συμπαγές πλάνο στο κεφάλι του, παρουσιάζει ενδοσκόπηση σε μια εποχή που ήταν πραγματικά βασανισμένος. Τα τύμπανα, συνεχίζουν να γεννούν εκατοντάδες απογόνων.
"Slottet I Det Fjerne"
Αυτή τη φορά οι διαρκείς παραλλαγές των black metal riffs του δίσκου φέρνουν το escapism στο τραπέζι, και το κάστρο που αχνοφαίνεται στο βάθος υπενθυμίζει το DND υπόβαθρο της σκηνής, δημιουργώντας μια τεχνητή αίσθηση πως η ατμόσφαιρα και το mid-tempo κυριαρχούν ενώ τα bpm δεν πέφτουν ούτε για nanosecond. Αν ανάμεσα στον χαμό ακούς ένα πιατίνι να λυσσομανά, τότε ίσως αλλάξει η οπτική σου για το συναίσθημα αυτού του κομματιού και της αδιανόητης αποτελεσματικότητάς του. Τα κιθαριστικά τσιτώματα στο τέλος απλά λειτουργούν συμπληρωματικά. Είπα, τα τύμπανα είναι ακάθεκτα.
"Graven Tåkeheimens Saler"
Tα ομιχλιασμένα δώματα ξεπροβάλλουν όπως τα σκαψίματα του (ναι ρε, εύηχου), μπάσου, και ενώ φαινομενικά ο δίσκος φαίνεται να κουράζει, να επανέρχεται στις καθιερωμένες τεχνοτροπίες, το πρώτο κομμάτι του δίσκου με στίχους από τον Varg, επενδύει εκ νέου στην περιγραφικότητα, και στην επαναληψιμότητα που κάνει το black metal να είναι το μήνυμα, όχι το μέσο. Η σύνθεση κόβεται και ηχεί ένα feedback. Φτάνουμε στην κορύφωση του σερί.
"I En Hall Med Flesk Og Mjød"
Μια από τις κορυφές του δίσκου, επειδή ανεβαίνει η ένταση εκ νέου, επειδή το εναρκτήριο riff είναι διαφορετικό κτήνος, επειδή για χίλιους λόγους. Αλλά εδώ θα ασχοληθώ με τον έναν, που είναι το θέμα του τόπικ:
Ο Fenriz καταθέτει συνθετικά τα εσώψυχά του και στον, πιο, λιτό, έως τότε, δίσκο της μπάντας παραδίδει ένα ακλόνητο και ευθύ έπος το οποίο με διαδοχικές συνθέσεις χτίζει πάνω σε έναν ρυθμικό ογκόλιθο που φαντάζει αμετακίνητος. Το σερί όμως, ξεδιπλώνει, σε αυτό το σημείο, τον πραγματικό του σκοπό.
Στα 55 δευτερόλεπτα εμφανίζεται η μόνη αλλαγή tempo σε όλον τον δίσκο, η πρώτη έως τώρα και αυτή που παίρνει όλον τον συσσωρευμένο αρνητισμό και τον βαράει στην μούρη κάθε επίδοξου μελλοντικού usurper που δεν αντιλήφθηκε ποτέ το δόγμα “less is more”. Μια αλλαγή, ένα σερί, μια χρωματισμένη εκφορά στίχων από τον Nocturno Culto, που επανέρχεται στις ράγες μετά και ξαναεμφανίζεται στα 2μιση λεπτά, συνθέτει για μένα ένα από τα πιο αδιανόητα ψυχολογικά σερί που έχουν συμβεί σε δίσκο. Από αυτές τις στιγμές, που το σοκ ξεπερνά την μουσικότητα, τις λεπτομέρειες, γίνεται ιδέα και χάνεται, ή μένει για πάντα. Γίνεται μνήμη και βίωμα. Αυτή η στιγμή είναι στοιχειωτική. Τόσο απλά.
Παραθέτω τα λόγια του ίδιου του Fenriz για το σημείο-κομμάτι όπως αναγράφονται στο “Black Death And Beyond”:
“I En Hall Med Flesk Og Mjød” features the album’s ONLY tempo “change”, a half beat that strikes 55 seconds into the song, but not until the 6th song of the album. I wanted it to be like that, like an experiment to see how effective a half beat could really be. I knew from before it was almost effective anywhere, but figured if you had an album with only the fast pace monotony and then waited till the 6th song you drop the half beat…it would be like uber-UGH!! And the riff that goes with the half beat is also especially “HVASST”. Cool song.
Υπάρχει λόγος που οι Darkthrone είναι η μεγαλύτερη μπάντα του συμπαντος, και μακάρι να μπορούσα να επεκταθώ αναλυτικότερα και όχι τόσο βιαστικά.
*Το εξώφυλλο είναι tribute στο “Live In Leipzig” προφανώς, αλλά για μένα, πάντα, αυτή η διαδικασία που σε υποβάλλουν αυτά τα 5μιση κομμάτια μέχρι το σημείο της αλλαγής, αυτό το σερί, εκτονώνεται όπως η “Κραυγή” του, επίσης Νορβηγού, Munch. Ίσως μπλέκονται κάπως έτσι:
Και δεν είναι καν ο καλύτερος δίσκος τους. Είναι αυτός όμως, και αυτό το σερί είναι για μένα ένας από τους βασικούς λόγους.
Μα τι ωραίο post το από πάνω.
Το ξέθαψα τις προάλλες και δε θυμόμουν ότι τα καλύτερα τραγούδια του δίσκου είναι στη σειρά, δημιουργώντας ακριβώς αυτό το “σερί” που ψάχνουμε στο thread:
“Στην ομίχλη”, “Η πόλη καίγεται” και “15/12/92” από τον ομώνυμο δίσκο των Σμέρνα. ΟΚ, για το μεσαίο δε χρειάζεται να πω κάτι, μιας και μάλλον όλοι το γνωρίζουν αφού πρόκειται για ένα από τα κλασικότερα ελληνικά hardcore κομμάτια. Αλλά το “Στην ομίχλη” είναι μόλις ένα σκαλοπατάκι πιο κάτω με ΤΕΡΑΣΤΙΟ refrain που δεν το ξεχνάς ποτέ, και το “15/12/92” από τις πιο ξεχωριστές συνθέσεις αυτού του καταπληκτικού album με την ανατολίτικη ατμόσφαιρα και τον τόοοσο groovy τρόπο που από την εισαγωγή μπαίνει στο πιο σκληρό μέρος. Τρομερό σερί, πραγματικά.
Επίσης: “The West pole”, “No bird call”, “Capital of nowhere” και “You promised me a symphony” στο “The West pole” των The Gathering. Όντως φανατικός Anneke-ικός, δεν είχα ΚΑΝΕΝΑ πρόβλημα που η νέα τραγουδιάρα των Gathering ήταν σαν να ακούς την Anneke, χωρίς την Anneke. Μα κανένα πρόβλημα, λέμε. Το “The West pole” το θεωρώ τρομερό δίσκο και το σερί που έγραψα “σηκώνει”, κατά κάποιον τρόπο, όλο το album στις πλάτες του. Δύο κομμάτια σε αργό, βαρύ συναισθηματικά tempo (τα βιολιά του ομώνυμου με ανατριχιάζουν κάθε φορά), το “Capital of nowhere” με τις τόσο γλυκές μελωδίες να ακολουθούν και τελείωμα με το “You promised me a symphony” που είναι επιπέδου “Parisienne monnlight” και δε νιώθω βλάσφημος με αυτό που λέω. Όλο το album γαμάει, δηλαδή, αλλά αυτό το σερί είναι το κάτι άλλο.
Είναι δίσκος των Saxon ο οποίος δεν λογίζεται στους καλύτερους τους, έχει όμως κάποια κομμάτια τα οποία μου αρέσουν και κάνουν το δίσκο να ξεχωρίζει κατ’εμε. Στα αγαπημένα μου φυσικά και είναι και το Ride.Like The Wind, το σερί όμως I Can’t Wait Anymore - Calm Before The Storm - S.O.S - Song For Emma είναι από τα αγαπημένα μου και είναι το που πουρί που ακούω όταν θέλω να πάρω τη δόση μου από τον Destiny. Τον αγαπώ αυτό τον δίσκο, τα χορωδιακά φωνητικά τα γουστάρω κάργα και στα κομμάτια που ανέφερα δίνουν ρέστα
Future People
Gimme All Your Love
This Feeling
Τρεις κομματάρες στη σειρά αν και να πω την αλήθεια θα προτιμούσα το This Feeling να ήταν πρώτο.
Invaders … only the good die young
