Θα αναφερει κανείς την ιστορια πισω απο το κομμάτι;
1 Like
Νομίζω ότι έχει αναφερθεί ήδη
Μ αρέσει να την διαβαζω.
Εντωμεταξύ καλα θυμαμαι οτι το promised land ειχε φαει ενα ψιλοθαψιμο όταν βγήκε;
Τι να σου πω, θα σε γελάσω
Η χρονιά που γεννήθηκες, πάντα λαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στη μουσική σου καρδιά και οι κυκλοφορίες εντός της, μια βαρύνουσα σημασία. Το 1994 έχει για μένα συμβολική αξία στη μουσική παραγωγή του, μετά βίας περιορίστηκα σε τριαντάδα αγαπημένων, αλλά από εκεί και πέρα η πεντάδα ήταν πανεύκολη. Ιδού πως βλέπει το καλύτερο έτος της δεκαετίας του 90 ένας μετανιωμένος μεταλλάς:
Summary
Green Day - Dookie
Ο δίσκος που έκανε το punk rock pop κουλτούρα, μαζί με άλλες (που θα δούμε παρακάτω στη λίστα) ιστορικές κυκλοφορίες του είους θεμελίωσαν τραγούδια κλασσικά, τραγούδια που για τους τριαντάρηδες και σαραντάρηδες της σήμερον ημέρας σημαίνουν φίλους, μπύρες, ανάγκη για κοινωνικοποίηση και φυγή από την καταραμμένη μοναξία των παρείσακτων. Basket Case, When I Come Around, σημαιοφόροι της punk ψυχής της δεκατίας τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα. Φυσικά άμεσα αναγνωρίσιμο εξώφυλλο χρονιάς που μέχρι και σήμερα όσο το κοιτάς τόσο βρίσκεις νέα πράγματα εντός του. Για μένα όλα τα υπόλοιπα σβήνουν μπροστά στην μουσική και πολιτισμική παρακαταθήκη του Dookie.
Summary
Nine Inch Nails - Downward Spiral
Η μουσική ιδυιοφυϊα του Trent Reznor νομίζω είναι αδιαμφισβήτη, και το λαμπρό αστέρι στην κορυφή της πυραμίδας (πολιτισμικό αλαλούμ) των αποτελεσμάτων της δημιουργίας του, είναι νομίζω με διαφορά το Downward Spiral. Από το δεύτερο πιο άρρωστ οκομμάτι που γράφτηκε ποτέ μέχρι το κομμάτι που κατάφερε να κάνει τον Johnny Cash πιο γνωστός απ’ ότι ήταν, και τις δέκα κομματάρες στο μεταξύ, μόνο προς τα κάτω δεν πάει το Downward Spiral. Εσύ το κοιτάς από κάτω και παραληρείς τριάντα χρόνια μετά.
Summary
Shellac - At Action Park
Θαυμάζω λίγους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας τόσο πολύ όσο τον Steve Albini. Φυσικά ο πρώτος δίσκος του κυρίως σχήματός του έστρωσε το δρόμο για ένα από τα αγαπημένα μου είδη στο σήμερα - noise rock, beware of Steve. Το At Action Park είναι ένα διαμάντι, καθόλου κρυμμένο και θα τολμήσω να πω ίσως και από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας με μία απίστευτη ομάδα μουσικών να το στοιχειοθετούν. Δυστυχώς σε ένα είδος μουσικής σχετικά underground ακόμη και σήμερα και δύσκολο για πλειοψηφία ακροατών. Μια μέρα θα αναγνωριστεί η αξία του, θα περιμένω.
Summary
Savatage - Handful Of Rain
Ο μόνος μεταλ δίσκος που πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, πως να κόψω τα φτερά σε ένα δίσκο που με διαλύει, κάθε φορά το ίδιο, θυμάμαι απέξω κάθε του δευτερόλεπτο και σε κάθε σπαρακτικό στίχο που χαράζει στην καρδιά μου με λίμα νυχιών ο Ζαχαρίας; Ναι, έχει να συναγωνιστεί με άλλα μεγαθήρια των Savatage, ναι έχει να συναγωνιστεί με τέρατα άλλων ιδιωμάτων που βγήκαν την ίδια χρονια, εμένα όμως μπορεί και να είναι το αγαπημένο μου Savatage. Για ένα Chance ζούμε όλοι κι ας μας ζώνουν οι κόμπρες.
Summary
Soundgarden - Superunknown
Είναι ο Ckris Cornel ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές που έχουν πατήσει τα χώματα αυτής της γης; Πάψε, ακόμη είναι. Δισκάρα με τη δισκάρα - και από τις πρώτες μουσικές που ανακάλυψα σε βάθος γενικότερα - ο σουπεραγνωστος δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Δεν νομίζω ότι πρέπει να εξηγήσω περισσότερο γιατί.
Κατά τα λοιπά, χαμός το 1994, κατεβαίνει εικοσιπεντάδα:
Summary
-
Acid Bath - When The Kite String Pops: Χαζή εντελώς και η μεγάλη απόφαση να μείνει έξω, παραλίγο να ξεχάσω ότι αυτή τη χρονιά έχουμε τόυτο το αριστούργημα. Τα σκίτσα του Gacy, η μανία του Daxx Riggs, το cult following όταν ο δίσκος εξαφανιζόταν από όλες τις streaming / sharing πλατφόρμες και οι πρσπάθειες να τον ανεβάσουυν οι φανς κρυφά, όλα είναι σωστά, όλα είναι βρωμιά, όλα απαύγασμα του sludge όπως πρέπει να είναι.
-
The Offspring - Smash: Ξεκινά μια τριάδα που πάει πακε΄το και γράφει ότι η χρονιά αυτή ανήκει είτε στο punk rock είτε στο black metal. Από εμένα δε θα δείτε το δεύτερο. Ξεκινάμε με το δίσκο roadtrip - rock αφτεράδικο.
-
Bad Religion - Stranger Than Fiction: σε πολλούς δεν αρέσει, εμένα είναι το πρώτο και παντοτικό άρα, Bar Religion άκουσμα. “Life is the crappiest book I ever read”
-
NOFX - Punk In Drublic: Η καλύτερη χειρότερη μπάντα του punk rock εκτοξέυεται και θεριεύει μέχρι και σήμερο. Όταν το προνόμιο της λευκότητας γίνεται προσβολή με την καταννόηση της κοινωνικής τάξης, πίσω από την ανωριμότητα του Fat Mike ξεπροβάλλει όλο το αποτυχημένο αμερικάνικο όνειρο. Αριστούργημα.
-
Korn - Korn: Πρώτο Korn, στοιχειωμένο εξώφυλλο μιας κατάστασης που ούτε στους χειρότερους μου εφιάλτες δε θέλω να ξερω πως θα μπορούσε να προχωρήσει. Και εγένετο Nu. Ποτέ δεν έχω βρει βερμούδα πιο χρήσιμη.
-
Sunny Day Real Estate - Diary: Τις επόμενες χρονιές, οι λίστες μου θα απασχοληθούν κατά κόρων με emo και post hardcore. Θα ήταν ελλιπείς αν έλειπε από τις προηγούμενες μου ένας δίσκος που τα ξεκίνησε όλα. Το 1994 το midwest emo έρχεται να πας πάρει τα σώβρακα και να τα κάνει μυξομάντηλα.
-
The Cranberries - No Need To Argue: Θα ήταν αφορισμός να αγνοήσουμε το τεράστιο μέγεθος των Cranberries. Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί απόδειξη της κληρονομιάς τους, θα τραγουδιέται ασταμάτητα, και το ζόμπι μας στοιχειώνει ως άλλου είδους απέθαντο πλάσμα. Έχοντας την τύχη να τους παρακολουθήσω στο θέατρο βράχων προτού χάσουμε τη Dolores, θα είναι για μένα τεράστιο κεφάλιο της μουσικής, για πάντα.
-
Blur - Parklife: Με Damon Albarn δε μπλέκεις. ΓΟΥ-ΧΟΥ
-
Oasis - Definitely Maybe: Καλά, σαν το επόμενο δεν είναι αλλά μια αναφορά του αξίζει.
-
Amorphis - Tales From The 1000 Lakes: Από το death metal του Karelian στο black (οκ με πιασατε να λίγο μπλακ) του Tales και μετά σε αυτό που ξέρουμε και θα ξέρουμε για πάντα ως Amorphis, αυτό το λαμρπό συγκρότημα δεν απογοητεύει. Το Black Winter Day είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια στο metal.
-
Fates Warning - Inside Out: Υποτιμημένη στιγμή της μπαντάρας που λατρεύω μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. τόσο που βρίσκεται πάνω από τα δύο επόμενα ξαδερφάκια.
-
Dream Theater - Awake: Ναι είμαι αυτή η περίεργη που γουστάρει προγκ μεταλ και έχει το Awake εδώ. Δεν ξέρω γιατί, ο δίσκος με τα χρόνια κάπως έσβησε μέσα μου, 5/11 κομμάτια όμως είναι και θα είναι για πάντα ύμνοι ζωής. Για το Space dye vest βλέπω τα είπατε. Θα πω μόνο να ακούσετε όσοι το αγαπάτε το Death Room των Gazpacho.
-
Psychotic Waltz: Mosquito: Ο κουνούπης βρόντηξε και δεν ήμουν εδώ να πλέξω τα εγκώμια για το Social Grace, αλλά ο καραφλός είναι από τα καλύτερα πράγματαπ ου έχουμε στο μεταλ (applies to every band person in prog).
-
Kyuss - Welcome To The Sky Valley: Δίσκος σταθμός, τέλειος από την αρχή μέχρι το τέλος, μακάρι να μην είχε γίνει όλο αυτό το πράγμα με το φασαιοστόνερ και δεν είχε γίνει καραμέλα, τώρα έχει αρχίσει να ξεθωριάζει που έχει πολυφορεθεί.
-
Melvins - Stoner Witch: Τα λέμε την άλλη Δευτέρα, τότε όμως, πλάι στους Acid Bath, οι τύποι δημιουργούσαν χωρίς να τους νοιάζει και πολύ την πιο όμορφη αηδία. Με όλη την καλή έννοια.
-
Corrosion Of Confornity - Deliverance: Οι άνθρωπο ιπου γεφύρωσαν το παραδοσιακό ήχο του μεταλ με τη σλατζοστονεριά, ο δίσκος που άφησε 3-4 κομμάτια στην παγκόσμια συγχρονη μουσική ιστορία για τους COC. Αγαπάμε μέχρι το μεδούλι.
-
Jesus Lizard - Down: Εκεί στο undergound υπάρχει ένα μικρό γαλατικό χωριό που συνεχίζει ακάθεκτο τη δράση του στο να παράγει θόρυβο.
-
Tori Amos - Under The Pink: Αδιανόητο σερί δίσκων από τη δις Amos, που θα τολμήσω να ονομάσω Μαντόνα του εναλλακτικού ποπ.
-
Megadeth - Youthanasia: Το αγαπημένο μου Megadeth που έπεσε σε πολύ ζόρικη χρονιά.
-
Machine Head - Burn My Eyes: Άλλη μπάντα που λάτρευα άλλα έχουν σβήσει κάπως μέσα μου λόγω ψέκας, ωστόσο, LET FREEDOM RING WITH THE SHOTGUN BLAST
Όχι full length κυκλοφορίες, αλλά:
Summary
Alice In Chains - Jar Of Flies: Τέσσερα κομμάτια που μπορεί και να είναι όλα στα τοπ δέκα δημοφιλέστερα του συγκροτήματος, μίνι στολίδι (λες και δεν είναι όλα τα AiC έτσι)
Nirvana - MTV unplugged in New York: Παράδειγμα live δίσκου που πρέπει να αφήσουμε να βρουν οι εξωγήινοι, λέξεις από ένα άτομο που δεν το τρέλαναν οι Nirvana ποτέ.
27 Likes
1994 λοιπόν.
Θα έκανα κάποιο γενικότερο σχόλιο για το νορβηγικό black metal, αλλά πρώτον δεν έχω χρόνο και δεύτερον το θεωρώ λίγο κατάχρηση χώρου και εδώ και εκεί, φόρουμ και κεντρική, έχω αναφερθεί πολύ, οπότε sorry for the long post γιατί εδώ έχουμε πολλούς δίσκους.
Ας πούμε μόνο πως το metal, που με το ζόρι για μένα είναι sub-culture, εδώ κατάφερε να γίνει counter-culture. Τα απόνερα των Dis-κλώνων, του grind/stench/crust/core ανοσιουργημάτων των 80s εμφανίζονται εντονότερα, στο αμερικανικό underground sludge και punk rock κάνουν μπαμ, και αρκετός κόσμος μπαίνει σε ιδιώματα που αλλιώς ίσως ούτε για φτύσιμο να τα είχε τότε. Δεν ξερω, δεν ήμουν και εκεί.
The critical (xoxo) top 5:
Summary
1. Mayhem - “De Mysteriis Dom Sathanas”
31 Δεκεμβρίου. Δεν έχει σημασία ποιά χρονιά. Απόγευμα, στις ατελείωτες ώρες πριν ο ψυχολογικός χρόνος επιδράσει αφοριστικά. Βάζω το “Körkarlen” στο λαπτοπ για την ετήσια προβολή. Κλείνω τον ήχο. Βάζω το ντεμπούτο LP των Mayhem να παίξει στο πικπ. Ονειρεύομαι εκ νέου να συγχρονίσω τις μουσικες με τις σκηνές σε καποιο μελλοντικο μονταζ/ταινια μικρού μήκους, αλλά και μόνο το μπάσιμο της εκφοράς του ‘pagan fears’ λειτουργεί προς ώρας. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του ιδιώματος, ούτε ίσως στην χρονιά του, ίσως ούτε και των Mayhem. Είναι όμως σημείο αναφοράς γιατί είναι έτσι δομημένο ώστε να τα εξηγεί απλά και κατανοητά. Κοιτάω έξω. Έχει νυχτώσει, αλλά είναι πήχτρα το σκοταδι όμως. Darkness is growing. Η αφίσα του Εξωφύλλου στον τοίχο, που πέφτει και την ξανακολλάω για 15 και βάλε χρόνια, πάλι κινείται. Ιδέα μου. Δεν έχει σημασία.
Summary
2. Darkthrone - “Transilvanian Hunger”
Τα έχω πει αναλυτικά σε αυτό το φόρουμ. Τέτοιο σερί δεν έχει ξαναϋπάρξει. Εξώφυλλο χρονιάς. Angst. Dysphoria. Hunger. Pure. Cold. Eternal.
Summary
3. Emperor - “In The Nightside Eclipse”
Με τους Sigh μια χρονιά πριν να έχουν ανοίξει την βεντάλια προς το μαγευτικό και απόκοσμο, δίνοντας το στίγμα και το 94 με το ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ split με τους Kawir, με το ηπειρωτικό και κεντροανατολικοευρωπαικο black να χτίζει ονειρικά ηχοτοπία, και με κάτι άλλους νορβηγούς (δες παρακάτω) να κερνούν, τι φέρνουν οι Emperor? Black metal που αξιοποιεί όλη την ταστιέρα. Οι πιο γνήσιοι κληρονόμοι των Mercyful Fate στη Νορβηγία, κατέχουν τα κοσμικά κλειδιά της δημιουργίας και του χρόνου για μια προοδευτική ώθηση προς το μεθαιώνιο μέλλον. Το 1994 ανήκει σε αυτή την παρέα. Το metal πλέον δεν μπορεί να αγνοεί τους παρίες με ελιτίστικες αφ’υψηλού κριτικές, και αν το κάνει εθελοτυφλεί.
Summary
4. Satyricon - “The Shadowthrone”
Η πρώτη επί της ουσίας, σοβαρή και αποτελεσματική είσοδος του σκανδιναβικού folk στο black metal ήρθε από τον Σάτυρο. Με όραμα που ξεπερνά τις δυνατότητες, με θράσος που υπερβαίνει τις γραφικότητες, με συνθετικές αντοχές που διαπερνούν δισκογραφίες. Άλλο πράγμα η επιρροή ως προς την τυποποίηση, και άλλο η μεταλαμπάδευση του καλλιτεχνικού οράματος. Εδώ και λίγο πιο κάτω, οι Bathory βρίσκουν τους συνεχιστές τους. Και το ιδίωμα μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του.
Summary
5. Burzum - “Hvis Lyset Tar Oss”
Η κορυφαία δισκογραφική στιγμή του φασίστα, εκεί όπου πήρε τις minimal/ambient ατσαλοτεχνικές του και τις μετέτρεψε σε πελώρια κομμάτια που όρισαν σκηνές και αισθητική εκατέρωθεν του ατλαντικού. Μια no wave αντίληψη, μια ασφυκτική προσέγγιση και μια συγκλονιστική αξιοποίηση της επαναληψιμότητας προς τη δημιουργία ενός ηχητικού σκιάχτρου που καταδυναστεύει τα χωράφια της τεχνικής και της τραγουδοποιίας. Και τα καθιστά ξερά.
The stressful next 10:
Summary
6. Ved Buens Ende - “Those Who Caress The Pale demo”
Το όραμα του προφήτη μεταλαμπαδεύεται σε άτομα που ήθελαν να αγγίξουν το χλωμό φως πίσω από τον πνιγμένο στα κλαδιά ορίζοντα της σκηνής και του ήχου. Θράσος ξανά, για το σπάσιμο των καλουπιών, φιλτράροντας τις ετερόκλητες επιρροές τους. Το μυστικό που έκανε δηλαδή το ιδίωμα να συνεχίζει ακμαίο μέχρι σήμερα. Η αυτοαναίρεση, και η εσωτερική ρήξη και σύγκρουση με τις νόρμες, η διαιώνιση και κατάτμηση των συνόρων.
7. Disclose - “Tragedy”
Οι πρωτοπόροι Ιάπωνες raw d-beat/noise masters εξαπολύουν την ηχητική επίθεση που έκανε τον Kawakami ίνδαλμα σε ολόκληρο το παγκόσμιο underground. Η στάση, η προσέγγιση, οι ενισχυτές, η παραμόρφωση, αλλά και εν τέλει οι συνθέσεις καθεαυτές άφησαν και αφήνουν εποχή, κάνοντας άτομα σαν και του λόγου μου να ξημεροβραδιάζονται στα bandcamps με τα νεύρα κορδόνια για να ψάχνουμε την επόμενη ηχητική κονιορτοποίηση και την επόμενη κυκλοφορία που θα φέρει αυτή την κουλτούρα στο σήμερα.
8. Enslaved - “Frost”
Στο “Vikingligr Veldi” υπάρχει ΤΟ riff του “Vetrarnótt”. Αν το έχετε ακούσει ξέρετε για τι μιλάω. Αν όχι, κλικ στο λινκ και θα καταλαβετε. Στο “Frost” όμως, οι νεαροί τότε Enslaved παραδίδουν τον πιο αδικημένο δίσκο της χρονιάς στο ιδίωμα*. Μια από τις κορυφές της καριέρας τους, το άλμπουμ που πήρε το “Blood Fire Death” αλφάδι και το έκανε ψυχρό, πατώντας στις παγωμένες στάχτες της αιώνιας φωτιάς που σκέπασε το χιόνι του Ragnarok, αφού ο Λύκος έφαγε τον Ήλιο.
9. Isengard - “Vinterskugge”
Πολλοί έχουν μιλήσει για το τι ανακάτεψε σε αυτή τη συλλογή ο Fenriz. Αμφιβάλλω όμως αν αυτή η πλειοψηφία (μακάρι να είμαι λάθος), έχει αντιληφθεί το πως αυτή παράδοση υπάρχει στον Νορβηγό ΗΓΕΤΗ από εκείνο το “Thulcandra demo”. Τα όσα άκουγε τα εξήγησε ο ίδιος στην πορεία, τα όσα όμως πέτυχε όταν ήθελε να ξεφύγει από τους δαίμονες και τις απαιτήσεις της σέχτας, του βάρους του ΛΟΓΚΟ, και φυσικά από το ξεβόλεμά του, την ίδια χρονιά που παρέδωσε την πιο προσωπική του λυτρωτική δήλωση πνευματικής καταστροφής με το TH, τον ανάγουν σε οραματιστή πρωτοπόρο του τι εστι metal στην αισθητική γλώσσα των κενών μεταξύ των νοτών.
10. Mortuary Drape - “All The Witches Dance”
“My Soul/Primordial” και “Astral Bewitchement”. Ο 13ος δρόμος. Ένα ντεμπούτο που ατόφιο μαζί με τα 1993 πεπραγμένα της Αθήνας, πήραν αυτή τη νοητή γραμμή που ήδη εξαπλωνόταν εκτός σκανδιναβίας και όρισαν το μεγάλο αντίβαρο. Διαιώνιση ηχητικών/τεχνικών γραμμών του '80s έναντι στην εντονότερη αισθητική πλευρά και τσίτωμά του από το scandi-core. Με μια διαφορά. Οι ατμόσφαιρες, είχαν κοινή συνιστώσα ως αποτέλεσμα αλλά διαφορετική εκφορά. Οι Ατμόσφαιρες των Mortuary Drape, δεν αγγίχτηκαν ξανά, παρά μόνο ίσως δεκαετίες μετά από κάτι Αμερικανούς.
11. Rotting Christ - “Non Serviam”
ΣΑΤΟΥΡΝ ΑΝΛΟΚ ΑΒΕΙΖΣΟΝ. Είναι οι μελωδίες και τα πλήκτρα του ο δούρειος ίππος για τον πιο φασεοκαλττρου μπλακ δίσκο της φουρνιάς εκείνης; Δηλώνω υπέρ του εισοδισμού. ΑΨΟΓΗ παραγωγή. Στουντιακά μέρη που πλέον στα λαιβ τα έχουμε ξεχάσει αλλά συνεχίζουν να ανατριχιάζουν. Κατώτερο του προκατόχου του (αναγκαστικά), αλλά προσωπικό σημείο αναφοράς για το πως μπήκα στον ήχο και ας ξεφούσκωσε λίγο με τα χρόνια.
12. Forgotten Woods - “As The Wolves Gather”
(εδώ είναι το παρακάτω). Ένας Βέλγος μύστης σε μια συνέντευξή μας τους είχε χαρακτηρίσει ως τους Velvet Underground του black metal. Αυτή η δήλωση, αν και αποκτά νόημα περισσότερο στον επόμενο δίσκο τους, είναι η μόνη που χρειάζεται, μαζί με προσοχή στις συνενώσεις μουσικών θεμάτων (άντε και η αγάπη για τους Pink Floyd), για να εκτιμηθεί αυτή η ΔΙΣΚΑΡΑ. Μεγάλοι αδικημένοι (*να και ο αστερίσκος) της φουρνιάς τους. Καλύτερη μπάντα με το Woods στον τίτλο; Επιφυλάσσομαι. Και για κάποια άλλα, που δεν είναι της παρούσης.
13. Samael - “Ceremony Of Opposites”
Οκ, έχει θρόνο του Μπαφομέτ και φλαγκελέισο. Αλλά έχει και άλλα μέσα. Βασικά, δεν έχει κακή στιγμή. Σίγουρα, είναι πιο επιδραστικό από όσο του καταλογίζεται, και με βεβαιότητα, είναι μια από τις πιο γοητευτικές ηχητικές χροιές αυτού του πολυσχιδούς, ήδη για το 1994, ιδιώματος. Συμφωνικό, απόκοσμο, σαγηνευτικό. Επιβλητικό. Μεγαθηριακό.
14. Method Man - “Tical”
O πρώτος σόλο δίσκος μέλους των Wu-Tang Clan πήγε αναμενόμενα στον σταρ, τον Method Man. Αν και το 1994 βγήκε και το ντεμπούτο των επιδραστικών Gravediggaz (πονάτε;), “6 Feet Deep” με τη συμμετοχή του RZA που όρισε το horrorcore και το λατρεύουμε, The ticalion stallion λοιπόν, ο άνθρωπος με πολλές μεθόδους στο σταθερό (μα χαμαιλεόντιο) flow του, φέρνει έντονα R’N’B στοιχεία, τρόπον τινά μπαλάντες - εμπορικές επιτυχίες και φυσικά το OMINOUS ύφος που χαρακτηρίζει τις παραγωγές του RZA και το πενταετές πλάνο της μπάντας, αλλά και μερικές αδιανόητες κομματάρες. Λατρεμένο. Bring the pain ρε άρχοντα.
15. Nas - “Illmatic”
“I don’t sleep because sleep is the cousin of death” (mic drop).
O Nas εδώ έγινε ο Βασιλιάς του hip hop, το παιδί θαύμα, για μια σειρά από τεχνικούς, καλλιτεχνικούς, αισθητικούς, αφηγηματικούς και κυρίως συναισθηματικούς λόγους. Δίσκος ψυχογράφημα και εγχειρίδιο.
The important next 15:
Summary
16. Nine Inch Nails - “The Downward Spiral”
Ο 16χρονος Αποστόλης θα το είχε νο1. Ο 18χρονος νο5. Μερικές φορές σκέφτομαι πόση μουσική έχω καταναλώσει, πόσο έχω αλλάξει, πόσο estranged γινομαι με μερικά πράγματα, πόσο βλάκας είμαι (και) για αυτή τη θέση.
17. Corrosion Of Conformity - “Deliverance”
(κάνε υποχρεωτική σύγκριση με τα “Loads”. Ή και όχι). Δεν ξέρω και εγώ πόσο το έχω λιώσει, τι δίοδος ήταν για μένα για το hard/heavy rock, πόσο απ’ έξω και ανακατωτά ξέρω αυτή τη δισκάρα. Ραντεβού το 2005.
18. Nick Cave & The Bad Seeds - “Let Love In”
Σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά, μάλλον θα ήταν στο τοπ 5 μου. Στο τοπ3 δίσκων του, αυτά λένε πολλά για τα γούστα μου.
19. Megadeth - “Youthanasia”
O πρόεδρος όσο περνάνε τα χρόνια στα '90ς την έχει δει τραγουδοποιός με χέβι ριφφς, και τον λατρεύουμε, εμένα με χάνει σταδιακά, αλλά θα γυρίζω για πάντα σε αυτό για την χροιά, τον ήχο αλλά και τα κοψίματά του.
20. Rancid - “Let’s Go”
Street punk όπως το μάθαινε το αμέρικα τότε, που μεγαλώνει και άλλο την μπάντα, και της δίνει αυτό το φοβερό πολυποίκιλο ηχητικό πρόσωπο που μας κάνει ακόμη ταλιμπάν μαζί της. Τα καλύτερα είναι κοντά, εδώ είναι ήδη κλασικοί.
21. Dystopia - “Human = Garbage”
22. Black Krostandt – “Crimes Of Capital, Crimes Of The State”
Ονοματάρα. Έτσι πρέπει, έτσι είναι. Την χρονιά που το black metal εδραιωνόταν περιχαρακώνοντας αισθητική ύφος και διακύβευμα, κάπου στον Καναδά, έβγαζε τα πρώτα φυλλαράκια του το red anarchist black metal. Crust, black, sludge, πρώιμο post, όλα εδώ άγουρα. Το μέλλον θα ήταν συγκλονιστικό, εδώ παραμένει συναισθηματικό, όπως η πρώτη φορά που βλέπεις με τα μάτια σου στο δρόμο όσα νόμιζες πως ήταν υπερβολές.
23. Green Day - “Dookie”
Για εκείνα τα καλοκαίρια Φιλιατρά αρχές των '00s με τον φίλο μου τον Αντώνη και τα bmx μας, τα play station μας, τα παγωτά από το ζαχαροπλαστείο. Για εκείνα τα σχολικά πάρτυ που τη βγάζαμε σε μια γωνία τρώγοντας σοκολάτες. Για εκείνο τον εαυτό μου που ξέχασα στην πορεία (κακώς).
24. Abigor – “Verwüstung / Invoke the Dark Age”
And so it begins, the greatest black metal band of all time that no one talks about. Καλός ο Snorre, άλλοι τον πήραν πιο σοβαρά όμως εξαρχής.
25. Madball - “Set It Off”
Η κορυφαία στιγμή NYHC? Αν το είχα ακούσει νωρίτερα στη ζωή μου θα ήμουν πολύ κάφρος στο να μην ακούω λέξη. Κλασικό, τεράστιο.
26. Disrupt - “Unrest”
Ίσως η πιο διάσημη αμερικάνικη dis μπάντα, σίγουρα μια από τις πιο επιδραστικές. Δεν ξέρω πόση σημασία έχουν τα λόγια μου, αλλά στο “unrest” γίνονται εντυπωσιακά πράγματα για ένα σχήμα που μαζί με τους Nausea ύψωσαν τη σημαία του αμερικάνικου κραστ, πριν την βάψουν μαύρη κάποιοι κύριοι σε 2-3 εβδομάδες.
27. Εκτός Ελέγχου - “Εκτός Ελέγχου”
Τραγουδάρες, ροκενρολ και άποψη, και μην τα ξαναλέμε. “Φασίστα Λούκυ Λουκ - Λευτεριά Στους Ντάλτον”.
28. The Offspring - “Smash”
Θα αντιγράψω την παράγραφο πρώην συντάκτη του σάιτ σε αφιέρωμα για τα 90s για το δίσκο γιατί με εκφράζει 100%. Προφανώς κλασικό.
Ο δίσκος που παράλληλα προκάλεσε τον πανικό στους απανταχού punks και τους φίλους του hardcore - σαν το απόλυτο guilty pleasure τους-, στους «λαϊκούς» της ψωροκώσταινας μας και τους rednecks αυτού του κόσμου που θέλησαν να κάνουν ένα «φτηνό» πέρασμα από τον κόσμο της εναλλακτικής μουσικής, και φυσικά σε όλους τους δύσμοιρους γονείς αυτού του πλανήτη οι οποίοι για πολλά χρόνια ακολουθούσαν τα πιτσιρίκια τους στα πάρτι και τις εφηβικές μαζώξεις που οπωσδήποτε είχαν στο soundtrack τους κάποιο από τα κομμάτια του. Η εμπορική επιτυχία που σημείωσε το “Smash” είναι μυθική, και ενώ δυστυχώς χρησιμοποιήθηκε από τα αδηφάγα mainstream μουσικά μέσα ως το top προϊόν τους σε πωλήσεις, χάρισε ταυτόχρονα σε εμάς -τους λάτρεις των απλών παραμορφωμένων ακόρντων, της γρήγορης μελωδικής μουσικής και των τσαμπουκαλεμένων στίχων- κάτι που να είναι εύκολα προσβάσιμο και να έχει μια δόση αλητείας, σε μια εποχή όπου το διαδίκτυο ήταν ακόμη νεογέννητο.
29. Totalitar – “Sin Εgen Μotståndare”
Εδώ προσκυνάμε ταλιμπανίστικα μπάντες που τους αντιγράφουν ή που απλώς βρίσκουν στην d-beat ‘n’ roll άποψή τους καύσιμο για να μεγαλουργήσουν, στους ίδιους θα σταματούσαμε;
30. Arcturus - “Constellation”
Τα τραγούδια που έχει μέσα αρκούν.
άλλα 25, γιατί πρέπει κάτι να κάνω μέχρι να έρθει η ώρα για…
Summary
- …Converge - “Halo In A Haystack”
- Soundgarden - “Superunknown”
- Acid Bath - “When The Kite String Pops”
- Lagwagon - “Trashed”
- Dimmu Borgir - “For All Tid”
- Machine Head - “Burn My Eyes”
- Nail Bomb - “Point Blank”
- NOFX - “Punk In Drublic”
- Bad Religion - “Stranger Than Fiction”
- Sick Of It All - “Scratch The Surface”
- Disaffect – “Chained To Morality”
- Ρήγμα – “Ο Τελευταίος Αιώνας”
- Solstice –“Lamentations”
- The 3rd and the Mortal – “Tears Laid in Earth”
- Driller Killer – “Brutalize”
- Horror Vacui – “Μία Τριλογία Για Τον Άγγελο: Πόθος”
- Strung Out – “Another Day In Paradise”
- Gehenna – “First Spell”
- Xibalba (Itzaes) – “Ah Dzam Poop Ek”
- Pantera – “Far Beyond Driven”
- Ben Harper – “Welcome To The Cruel World”
- Cryptopsy – “Blasphemy Made Flesh”
- Gorgoroth – “Pentagram”
- Autechre – “Amber”
- Shellac – “At Action Park”
30 Likes
Έχω την εντύπωση ότι είναι η μόνη χρόνια που βλεπουμε τόσο στενή μουσικά 5νταδα από σένα ε?
Edit: δεν το λέω για κακό ε
2 Likes
Πριν μια δεκαετία, ναι, ήταν όντως τρομπονοβεντουζατη η μέθεξη. Τη σημερον ημέρα όμως, καλα καλά δεν έχει maisel’s τι να λέμε τώρα, κατήφορος…
3 Likes
Διόλου απίθανο, αλλά τι να κάνω, δεν γινόταν και διαφορετικά, αυτός είμαι 
Ειπα να το σώσω με το σεντονακι γιατί γινόταν χαμός…
1994 (δυστυχώς λίγο γρήγορα λόγω έλλειψης χρόνου)
#5+1
Machine Head - Burn my Eyes
Θα μπορούσε να είναι και το Far Beyond Driven εδώ, μπήκε γιατί είναι ντεμπούτο. Δυναμίτης. Σκέφτομαι πολλές φορές όταν έχεις στην φαρέτρα σου ένα Davidian να ξεκινήσει το δίσκο, πως σκατά να συνεχίσεις δηλαδή και να μην χάσεις στην σύγκριση και μετα ξεκινάει το Old και σου τρίβει ο Flynn στα μούτρα κάθε αμφιβολία. Αναφέρθηκε και αλλού, κρίμα το live που το παίζανε ολόκληρο θα ήταν πολύ καλή κατάσταση.
#5
Marillion - Brave
Ήθελα κάπου στην λίστα να βρει χώρο η prog πλευρά μου. Και κατέληξα σε ένα πολύ αγαπημένο δίσκο, εσωτερικό και όχι για όλες τις στιγμές. Ναι η Fish era των Marillion είναι η βάση όλων, όμως το Brave είναι για μένα η 2η καλύτερη τους στιγμή. Μελαγχωλικό album, μου αρέσει πολύ αυτή η neo prog αισθητική και μελωδικότητα που μυρίζει τίγκα 90s. Σερί πανένορφων στιγμών, αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
#4
The Prodigy - Music for the Jilted Generation
Ξεκίνημα με Break & Enter και Their Law. Και Full Throttle και μετά τα 3 statement κομμάτια. Το πως μία τόσο απόλυτα χορευτική μουσική με μπλιμπλίκια και beats αρέσει στην πλειψηφία της rock & heavy βάσης ακροατών είναι μία συνθήκη που από μόνη της λέει πολλά. Πάνθεον και τώρα αλλά στον επόμενο ηχητικό οδοστρωτήρα που εξαπέλυσαν. Δυστυχώς μία ακόμα μεγάλη απώλεια, ευτυχώς από live έχουμε χορτάσει.
#3
Korn - Korn
Στο μπάσιμο του Ball Tongue πέφτουν σπίτια. Στο ξέσπασμα του Faget μπορώ να δείρω και τον Hulk ξέρωγω. Blind. Clown. Γενικά τον λατρεύω αυτόν τον δίσκο. Έχει μία καλώε εννοούμενη μαγκιά και άγνοια κινδύνου. Ήχος μπόμπα επίσης και θεότρελος Davies με τα μοναδικά του φωνητικά.
#2
Kyuss - Welcome to the Sky Valley
Ο πιο ολοκληρωμένος stoner δίσκος ever. Όλη η σκηνή,
ο ήχος, το attitude, δημιουργείται, μεγαλουργεί και ορίζει το μέλλον από το ξεκίνημα του Gardenia έως το κλείσιμο του Whitewater. 4 ζευγάρια όρχεις άφησαν μια για πάντα το βαρύ και ασήκωτο αποτύπωμα τους στην άμμο της ερήμου.
#1
The Offspring - Smash
H προεφηβία και η εφηβία μας. Μου άρεσε η ανάλυση του Αποστόλη αλλά το βίωμα του να ζεις το Smash τότε είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις αναλύσεις. Αν δεν έχει τραγουδήσει το ξέσπασμα και το motherfucker του Nitro δεν έζησες ωραία εφηβικά χρόνια. Δίσκος ζωής, όσα χρόνια και αν περάσουν θα μας πηγαίνει εκεί, στο πιο γλυκό και ξέγνοιαστο χρονοντούλαπο.
20 Likes
Πεντάδα:
Mayhem “De mysteriis dom Sathanas”
Πραγματικά ερώτημα-τροφή για σκέψη το post του Curehead (μ’ άρεσαν και οι σκέψεις του ChrisP πάνω σε αυτό. Μάλιστα υπάρχει κάπου θαμμένο ένα topic στο forum στο οποίο υπήρχε ένα «debate» μεταξύ εμού κι ενός user που ούτε καν θυμάμαι τ’ όνομά του, οποίος επιχειρηματολογούσε ακριβώς πάνω σε αυτό, δηλαδή τη σύνδεση του «πολιτισμικού» και του «υλικού» της νορβηγικής black metal σκηνής -μάλιστα ισχυριζόταν ότι ήταν η μοναδική μουσική σκηνή που κατάφερε με ειλικρινή τρόπο να συνδυάσει τη «ζωή» με τη «δημιουργία» μαζί με τη βρετανική anarcho-punk! Πρέπει να ομολογήσω ότι αν ξαναδιαβάσω τον συγκεκριμένο διάλογο μάλλον θα βρεθώ αντιμέτωπος με επιχειρήματα που τότε δεν μπορούσα ν’ αντιληφθώ και ίσως και να έχω μετατοπιστεί από αυτά που έλεγα. Απλά για την ιστορία , θυμάμαι εντελώς απλουστευτικά να έχω «οχυρωθεί» πίσω από το προφανές «μα πώς τολμάς να συγκρίνεις αναρχικούς καταληψίες που αυτά που έλεγαν στα τραγούδια τους τα έπρατταν και στην καθημερινή τους ζωή μ’ έναν κύκλο αυτοκαταστροφικών, μεθυσμένων νεολαίων που καμιά ιδέα δεν είχαν για όσα «σατανιστικά» τραγουδούσαν;», ενώ αν θυμάμαι καλά ο τύπος προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι πέρα από τις όποιες (α)συμφωνίες με την (όποια) «πραγματική» σατανιστική ιδεολογία/θρησκεία υπάρχει, εκεί πέρα ένας κύκλος (λιγότερων ή περισσότερων) ανθρώπων κατέληξε να πάρει τόσο «σοβαρά» αυτά που έλεγε που οδηγήθηκε στο να σκοτώσει, να κάψει, να φυλακιστεί κλπ. κλπ. -κατέληξε με λίγα λόγια να επιδιώξει πραγματικά υλικά αποτελέσματα στην καθημερινή του ζωή (άσχετα απ’ το πόσο άσχημα ήταν αυτά). Anyway, δεν μπορώ δυστυχώς να μεταφέρω ακριβώς την επιχειρηματολογία του, αλλά νομίζω σήμερα θα τη χαρακτήριζα τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη -δε θα την ακύρωνα με την ίδια ευκολία που προσπάθησα να κάνω τότε) και δεν είχα κάτσει να σκεφτώ ποτέ σοβαρά πώς θα ηχούσε το “De mysteriis…” με άλλο line-up και σε άλλη χρονική στιγμή. ΟΚ, υπάρχει το ντοκουμέντο της Λειψίας βέβαια που μας δίνει μία γεύση, οπότε ένα υποθετικό «what if?» θα μ’ έκανε να ποντάρω τα λεφτά μου σ’ ένα πολύ-πολύ πιο χαοτικό, θορυβώδες και ωμό “De mysteriis…”. Σκεφτείτε τα “Burzum” ή τα “A blaze…” που προηγήθηκαν: ηχητικά και συνθετικά (όσο μπόμπα και να ‘ναι) πόνταραν ακόμα στο σοκ του ακροατή μέσω ενός προκλητικά κακού ήχου (για τα τότε δεδομένα), «evil» φωτογραφιών, extreme ουρλιαχτών κλπ. Το “De mysteriis…” έρχεται από άλλον πλανήτη. Είναι λες και αυτή η «καθυστέρηση» που μεσολάβησε, να το έκανε να ξεφύγει από αυτό το context. Το “De mysteriis…” δεν είναι «evil» ή «κακό», είναι επιβλητικό, από το εξώφυλλό του και την πε-ντα-κά-θα-ρη παραγωγή του (άνετα ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει σε black metal δίσκο κι ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί από κανέναν) μέχρι τα απόκοσμα φωνητικά του Attila και τις σκιώδεις μορφές της μπάντας. Οπότε εγώ θ’ απαντούσα στον Curehead «πάλι καλά που κυκλοφόρησε τότε» και κατάφερε να είναι αυτό που είναι. Γιατί καλά-χρυσά τα συγκροτήματα και οι δίσκοι που προανέφερα, αλλά δεν παύουν να είναι οι δίσκοι που μπορεί να βάζαμε δυνατά για να βλέπαμε τις τρομαγμένες φάτσες των γονιών μας. Όσοι ακούσατε, όμως, το “De mysteriis…” πρώτη φορά στην εφηβεία, τολμήσατε να δείτε τα ΔΙΚΑ ΣΑΣ μούτρα στον καθρέφτη;
Emperor “In the nightside eclipse”
Μπορεί το “De mysteriis…” να είναι ο αγαπημένος μου black metal δίσκος, αλλά οι Emperor ήταν πάντα η αγαπημένη μου black metal μπάντα. To δίλημμα “In the nightside eclipse” ή “Anthems…”, για ‘μένα κοντράρει στα ίσα ντέρμπι τύπου “Arise” ή “Chaos A.D.”, “Souls at zero” ή “A sun that never sets”, “Tragedy” ή “Vengeance” κλπ. κλπ. Δεν έχω καταλήξει στη σωστή απάντηση.
Korn “ Korn”
Αφήνω κατά μέρος ότι ιστορικά ήταν πρωτοποριακό, ηχητικά το κάτι άλλο, μπασιστικά χαχα-γελάμε, και θέλω να τονίσω ότι δε μιλάμε για ένα album που απλά το βάζεις να παίζεις και κάνεις headbanging (γιατί δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς). Είναι album-βάζω- ακουστικά-και-ψάχνω-τους-στίχους-στο-internet (γιατί δεν υπάρχουν στο γαμω-βιβλιαράκι). ΤΟΤΕ αντιλαμβάνεσαι το σκοτάδι, τη θλίψη, την απόγνωση και τη διαστροφή που απορρέει από τους στίχους και τις ερμηνείες του Davis κι απ’ τη γενικότερη ατμόσφαιρα της μουσικής (και των samples. Πόσο αφόρητος είναι ο διάλογος του ζευγαριού στο τέλος;). Ομοφοβικές επιθέσεις, ματσίλα, drugs, κατάθλιψη, παιδική εκμετάλλευση, προδομένες φιλίες, για ‘μένα αυτό αποτελεί στιχουργική με νόημα και βαρύτητα. Επίκαιρο album που θα μπορούσε να βγει σήμερα και να ταρακουνήσει το ίδιο.
Chumbawamba “ Anarchy”
Ήμουν έτοιμος να γράψω πόσο ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ που αυτό το album (το απόλυτο αριστούργημα των Chumbawamba) δεν αναφέρθηκε πουθενά κι από κανέναν, αλλά μετά το καλοσκέφτηκα κι ήρθα ν’ ανακοινώσω πόσο ΧΑΙΡΟΜΑΙ που είστε τόσο τυχεροί που θ’ ακούσετε για πρώτη φορά τις παρακάτω τραγουδάρες αν απλά κάνετε κλικ πάνω στους τίτλους τους (γιατί αν τις είχατε ήδη ακούσει απλά θα αναφέρατε το album -εις άτοπον απαγωγή).
Και να ‘ταν μόνο αυτές; Απλά τα παραπάνω σου χτυπάνε τα refrain τους στα μούτρα απ’ τα πρώτα δευτερόλεπτα (τους άρεσε αυτό το κόλπο των Chumbawamba), οπότε δε θα χρειαστεί να σπαταλήσετε πάνω από 10-15 δευτερόλεπτα για ν’ αντιληφθείτε το τεράστιο ταλέντο αυτής μπάντας να σκαρώνει χαρακτηριστικές pop μελωδίες που, όμως, συνοδεύονται από σκληροπυρηνικούς πολιτικούς στίχους, συνθέτοντας τελικά ένα εκρηκτικό μίγμα που «κανονικά» θα περίμενες ν’ ακούγεται σε όλα τα mainstream ραδιόφωνα, σε διαφημίσεις, σε τηλεοπτικές εκπομπές oh wait, τα κάνανε όλα αυτά στο μεθεπόμενο album τους οι Chumbawamba… Δεν περιγράφω άλλο, ΝΟΤΗΙΝG EVER BURNS DOWN BY ITSELF/EVERY FIRE NEEDS A LITTLE BIT OF HELP .
Επίσης, JTN, με απογοήτευσες πολύ, αγόρι μου:
Summary
Queensryche “ Promised land”
Το δικό τους “A pleasant shade of grey”. Ακούγοντας τα “Out of mind” (πάντα το προτιμούσα από το πιο single-οειδές “Bridge” που όμως κι αυτό με αγγίζει), “Lady Jane” και “Someone else?” μπορεί να μου έρθουν δάκρυα στα μάτια -μάλιστα το τελευταίο βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την πιο έντονη και συγκινητική ερμηνεία τραγουδιστή που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Από κοντά, λατρεύω το deep cut “One more time”, τα σπάω με “I am I” και “Damaged” και ανατριχιάζω με το σαξόφωνο, τους στίχους και τα ηχητικά εφέ του “Promised land”. Πόσο τυχεροί, άραγε, να νιώθουν τους εαυτούς τους όσοι τους είδαν σ’ αυτήν την περιοδεία που ανέβαζαν ηθοποιούς πάνω να τα πίνουν στο bar, ο Tate να κάνει τα δικά του κλπ; Βλέπω βιντεάκια στο Youtube και ζηλεύω.
Metal χαμός λέμε:
Orphaned Land “ Sahara”
Τα μισά τραγούδια είναι το demo (επαναηχογραφημένα) για τα οποία σας τα έπρηξα σε προηγούμενη χρονιά. Τα άλλα μισά το κοντράρουν στα ίσα. Χωρούσε πεντάδα γαμώτο, του άξιζε. Από τα πιο συναρπαστικά ντεμπούτα που βγήκαν ποτέ στο metal και δεν αναγνωρίζεται τόσο η αξία του νομίζω.
Tiamat “ Wildhoney”
Μην ακούω τώρα για αποπροσανατολιστικούς δίσκους κλπ., μιλάμε για τον ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ατμοσφαιρικό ήμουνα-κάφρος-αλλά-ανακάλυψα-τους-Floyd-τι-να-κάνω; δίσκο που καταφέρνει με μαεστρία να ξεκινά μ’ ένα από τα πιο heavy riffs που έχεις ακούσει και να καταλήγει σε μπαλάντα. Άντε, γιατί άντε.
At the Gates “Terminal spirit disease”
Αν ήταν ολοκληρωμένη μουσική πρόταση κι όχι μισερό full-length που περιέχει live tracks (πολύ καλά όλα τους, ωστόσο), μπορεί και να κοίταγε το “Slaughter of the soul” στα μάτια. Δεν είναι και ΕP, για να μείνει στην ιστορία (ανετότατα) ως ένα από τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ EPs που κυκλοφόρησαν ποτέ. Είναι At the Gates, όμως, που επιτέλους συνειδητοποιούν ότι δε χρειάζεται να κάνουν τόσο πολύπλοκες τις συνθέσεις τους, αφήνονται στη μελωδία, δεν παρασέρνονται από τη Slayer-ική επιθετικότητα όπως θα κάνουν τον επόμενη χρονιά κι έτσι σκαρώνουν τον πιο μελωδικό κι ευκολοάκουστο δίσκο τους. Και ναι, όπως είπε και κάποιος παραπάνω, ο τρόπος που τα βιολιά κάνουν fade out στο fade in της κιθάρας στην αρχή του “The swarm”, είναι από τα πιο ψαρωτικά πράγματα που θ’ ακούσεις ποτέ.
[Cringe-αρα διαβάζοντας το post του Γράκχου ΑΦΟΥ είχα γράψει το δικό μου]
Amorphis “Tales from the thousand lakes”
Ό,τι περιέχει ανατολίτικες κλίμακες μ’ αρέσει.
Dream Theater “Awake”
Παρακαλώ, ας μη μιλάμε για το “Space-dye vest” όταν μιλάμε για το “Awake”. Είναι κάτι άλλο, ξέχωρο, κι επίσης οι τύποι δε θα το βάζανε καν μέσα (και καλά θα κάνανε μάλλον) αν ήξεραν ότι ο Moore επρόκειτο να τους τη σκάσει. Μπορούμε να μιλάμε για το “Awake”, να λέμε πόσο δισκάρα είναι, πόσο DREAM THEATER είναι και, μετά, ας έχουμε ένα ξεχωριστό section για το “Space-dye vest”, ναι; Σας ευχαριστώ για την κατανόηση, προχωράμε.
Machine Head “ Burn my eyes”
Αυτό, οι Pantera, το “Chaos A.D.”, μην πω και οι Obituary απενοχοποίησαν το μεταλλικό hardcore στους μεταλλάδες μέσα σε 2-3 χρόνια. Το εισαγωγικό riff του “Old” (εννοώ μετά το μπάσο, όταν μπαίνουν οι κιθάρες) παραμένει στο top-3 των «χοροπηδηχτών» riffs που έχω ακούσει ποτέ μου (τα άλλα δύο είναι το “Refuse/resist” και το “Blind”).
Psychotic Waltz “ Mosquito”
Κάτι από stoner, λίγο από grunge, γενικά μία (ευχάριστη) θολούρα και τέλεια αίσθηση του groove. Άραγε έφαγε κράξιμο αυτός ο δίσκος από progsters όταν βγήκε; Ας μας πουν οι γηραιότεροι. Γιατί εγώ αν άκουγα τότε PW θα είχα εκπλαγεί με τους ήχους που έβγαζε το στερεοφωνικό μου.
Acid Bath “When the kite string pops”
Ευχάριστη έκπληξη που αναφέρθηκαν από κάποιους, μιας και μιλάμε για μία μπάντα που σπάνια θ’ αναφερθεί το όνομά της, αλλά όταν αυτό γίνεται δεν έχω δει άτομο να λέει κακή κουβέντα, όλοι είναι σε φάση «ναιιιιιι, ρε μαλάκα, πώς τους ξεχάσαμε; Acid Bath, μπαντάρα!». Δεν «πρόλαβαν» να μπαγιατέψουν, βέβαια, 2 δίσκοι τσακ μπαμ και τραγικό τέλος, αλλά το cocktail τους ήταν μοναδικό, ρε φίλε: κατά βάση sludge αλλά με κάμποσα ξεκάθαρα death και black σημεία (ακόμα και πλήκτρα είχαν σε στιγμές!), διπλά-τριπλά φωνητικά («σκισμένα», άγρια και καθαρά), stoner και hardcore, μπαλάντες (!!!), θα μας τρελάνεις, ρε φίλε; Πραγματικά ξεχωριστή μπάντα, δεν υπάρχουν άλλοι σαν αυτούς (ή αν υπάρχουν, ενημερώστε μας, ρε παιδιά, να τσεκάρουμε τίποτα).
Samael “Ceremony of opposites”
Είχα «αφομοιώσει» ήδη τον βασικό black metal κατάλογο, οπότε ανυποψίαστος (εποχές προ-downloading) αγοράζω κι αυτό. Κι έκπληκτος ακούω τα… «χοροπηδηχτά» riffs για τα οποία έκανα λόγο πριν! Πραγματικά σαν τη μύγα μες στο γάλα, οι Ελβετοί συνθέτουν ένα σκοτεινό αριστούργημα βασισμένοι σ’ εντελώς ιδιόμορφα (για το είδος) χαρακτηριστικά που απορώ πώς και δεν άκουσαν κράξιμο από πιουρίστες (ή ίσως και να άκουσαν, δεν ξέρω). Ιδίως το ομώνυμο παραμένει ένας από τους πιο στοιχειωτικούς ύμνους που ενδείκνυται και για ατελείωτο air-drumming!
Rotting Christ “ Non serviam”
Δεν ξέρω πόσοι το πήρανε χαμπάρι τότε (εγώ π.χ. το συνειδητοποίησα ΑΦΟΥ άκουσα τα “Theogonia”, “Aealo” κλπ., ενώ είχα ακούσει αυτό πρωτύτερα), αλλά το “Non serviam” βασίζεται σ’ αυτές ακριβώς τις «ηπειρώτικες»/παραδοσιακές κλίμακες με τις οποίες έκανε δεύτερη καριέρα το συγκρότημα, απλά χωρίς τα νταούλια, τα φολκλόρ κλπ. ΜΟΝΑΔΙΚΟ riffing, εξωπραγματικό, το πιο ιδιαίτερο που κατάφερε ποτέ το συγκρότημα και που αξίζει να το μελετήσεις νότα-νότα, κανονικά αυτό κι όχι το “Thy might contract” θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν το απόλυτο αριστούργημα της μπάντας. Θα έλεγα ότι είναι ακόμα και παραγνωρισμένο για την πραγματική του αξία και τον πρωτοποριακό του ήχο.
Megadeth “ Youthanasia”
[Cringe-αρα για 2η φορά διαβάζοντας το post του Γράκχου, γιατί ήμουν έτοιμος να γράψω ότι θεωρώ το “Killing road” ένα απ’ τα αγαπημένα μου Megadeth κομμάτια, αλλά μετά είπα άστο μωρέ, τι σημασία έχει]
Cradle of Filth “The principle of evil made flesh”
Για να φανερωνόμασε σιγά-σιγά όλες οι Dani-τσες!!!
The 3rd and the Mortal “Tears laid in earth”
Αυτό κι αν είναι ξεχασμένο διαμάντι. Και η πλάκα είναι ότι τα επόμενα τα trip-hop τους είναι επίσης καλά (κι επίσης φωνάρα η αντικαταστάτρια της Kari).
Burzum “Hvis lyset tar oss”
Ε, αν θέλουμε να ‘μαστε ειλικρινείς, αυτό και το “Filosofem” είναι ο Burzum ήχος. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πώς θα ήταν να είσαι black μεταλλάς και μέσα σ’ ένα διάστημα 3 μηνών (τόσο ήταν) να σου σκάσουν “De mysteriis…”, “In the nightside eclipse”, “Transilvanian hunger” και “Hvis lyset…”. Θα γυάλιζε το μάτι σου μετά μάλλον.
Από rock γενικά:
NOFX “Punk in drublic”
Προτιμώ το προηγούμενό τους, αλλά αυτό περιέχει τον απόλυτο skate-punk ύμνο, το “Linoleum”.
Bad Religion “Stranger than fiction”
Ούτε αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου από αυτούς, αλλά καταλαβαίνω γιατί έγινε το πιο πετυχημένο τους.
Soundgarden “ Superunknown”
Το προτιμώ χαλαρά περισσότερο από το “Badmotorfinger”.
Lagwagon “ Trashed”
Το 1994 για το skate/pop punk ήταν, ομολογουμένως, ό,τι ήταν για το grunge το ’91. Το μεγάλο ΜΠΑΜ. Ήμουν πολύ μικρός για να το ζήσω, κι αυτό ίσως φταίει που θα δείτε το “Americana” και το “American idiot” στις λίστες μου κι όχι το “Smash” και το “Dookie” (oh yes), αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το ’94 ήταν και η χρονιά των NOFX, των Bad Religion και, φυσικά, αυτών των αφανών ηρώων, των Lagwagon. Που θα συνεχίσουν ένα τρομερό σερί για πολλούς-πολλούς δίσκους ακόμα (θα βαρεθείτε να βλέπετε το όνομά τους, λέμε!).
Kyuss “Welcome to Sky Valley”
Corrosion of Conformity “Deliverance”
Jeff Buckley “Grace”
Κάποτε είχα πάθει καψούρα μ’ αυτό (μάλιστα θυμάμαι κι ένα τρομερό DVD με τον μακαρίτη που έβλεπα), συνεχίζω ν’ ανατριχιάζω με στιγμές του, αλλά δύσκολα θα το βάλω να το ακούσω ξανά ολόκληρο -νομίζω έχω απομακρυνθεί αρκετά απ’ το στυλ του. Άραγε ο πρόωρος θάνατός του και το διάσημο επίθετό του να του δώσανε μία «λάμψη» παραπάνω απ’ όση του αναλογούσε; Αν το βάλω ξανά θα σας πω.
Διάφορα:
Portishead “Dummy”
Μουσική για σεξ.
Nine Inch Nails “The downward spiral”
Ελπίζω όχι μουσική για σεξ.
Ελληνόφωνα:
Ανάσα Στάχτη “Ανάσα Στάχτη ”
Το βιλιώτικο hardcore που γουστάρουμε!!! Ας είναι οι Ανάσα Στάχτη η κατάρα-ένοχη απόλαυση των απολίτικων μεταλλάδων!
Εκτός Ελέγχου “Εκτός Ελέγχου”
Ε, μουσική για σεξ, προφανώς. Όσοι γνωρίζουν, γνωρίζουν. Οι υπόλοιποι, αφεθείτε στο διονυσιακό rock ‘n’ roll των Εκτός Ελέγχου που ξεκινά με κάποιες άναρθρες ιαχές του Παπάζογλου (!) και τελειώνει με μία από τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ διασκευές σε παλιότερο ελληνικό punk κομμάτι.
Live:
Nirvana “Unplugged in New York”
Twisted Sister “Live at Hammersmith”
Καμία αναφορά; Ο ΟΡΙΣΜΟΣ του κολασμένου performing, κι ένα παράδειγμα του πώς ένα live album σε μεταφέρει στον χώρο της συναυλίας με τα μάτια κλειστά. Τρομερός Dee Snider, γεμάτος ατάκες να παίζει το κοινό στα δάχτυλα, τα τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο και 80’s heavy metal όπως θέλω να το φαντάζομαι ότι υπήρξε.
EPs:
Alice in Chains “Jar of flies” EP
To “Sap” το ξεχάσαμε για κάποιον λόγο.
Γκούλαγκ “Η άλλη πλευρά” EP
Δεν έβγαζαν κακό κομμάτι οι Γκούλαγκ τότε. Full-lengths, EPs, όλα χιτάκια που μείνανε στην ιστορία, λες κι είχανε το κοκαλάκι της νυχτερίδας (pun intended).
Demos:
Ved Buens Ende “Those who caress the pale” demo
Κι αυτό σαν να ξεχάστηκε ή εμένα δεν το πήρε το μάτι μου [edit, με πρόλαβε ο γνωστός-γνωστός]; ΟΚ, θα τα πούμε και στο full-length για αυτούς, αλλά κι αυτό διατηρεί μία ξεχωριστή μαγεία…
Εξώφυλλο:
Μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στο ιστορικό σχέδιο της Μαρίας-Ηλέκτρας για τους Ανάσα Στάχτη, τον Edvard Munch των Ved Buens Ende, την goth-ίλα του “The principle of evil made flesh και τα ονειρικά τοπία των Emperor και Amorphis, αλλά το βραβείο πάει στο μοναδικό album που τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια τη βλασφημία του Μεγάλου Θηρίου:
(Εννοείται είχα πείσει τους γονείς μου να μου το πάρουνε σε t-shirt)
29 Likes
Ξεχασες να πεις και progressive/avant garde στοιχεία σχεδόν σε κάθε κομμάτι τους έτσι για να καλύψουν σχεδόν όλο το φάσμα του Metal . Κανένας μετά απο αυτούς δεν έχει παίξει τέτοια μουσική… ΜΠΑΝΤΑΡΑ
2 Likes
Μ’ αρέσει που το τελευταίο “ντέρμπι” το αναφέρεις το ίδιο ξερά όπως τα υπόλοιπα, σαν να έχει την ίδια αναγνωρισιμότητα ξέρω γω 
Ωραίο ποστ πάντως παλιόφιλε. Πληθωρικό!
Τα έχω ακούσει 
Δεν είναι ρε συ ότι δεν είναι ωραίοι οι Chumbawamba, είναι, απλά δεν γίνεται να μνημονευτούν κάθε βδομάδα όλοι, πώς να το κάνουμε…
Τι ωραία που κράζουν τον Ντίλαν στο Give the Anarchist… όμως, ε;
Ρε συ σόρι, δεν το 'θελα, μπέσα
Όπως τα λες.
Και πώς γύρισε ο τροχός τελικά και για δαύτους 3 χρόνια μετά, ε; Σε φάση, “μεγάλη μπουκιά φάτε, μεγάλη κουβέντα μη λέτε”. 
1 Like
Ναι, για να είμαστε και δίκαιοι μαζί τους, όμως, αυτόν τον προσανατολισμό στις ανάλαφρες μελωδίες τον είχαν από πολύ πριν το Thumpthing πώς σκατά το λένε, ξεχνάω πάντα, απλά εκείνη τη στιγμή ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και ξαφνικά γνώρισαν τεράστια επιτυχία που σίγουρα δεν την περίμεναν και υποψιάζομαι ότι δεν την ήθελαν κιόλας. Θα μου πεις βέβαια, ρε μεγάλε αν δεν θες επιτυχίες και ξεπουλήματα για να είσαι σωστός αντιεξουσιαστής, ε τότε μη γράφεις ποπ κομμάτια ξέρω γω… Ε ναι, τι να πω, το ακούω…
Τι θυμήθηκα τώρα εν τω μεταξύ, μια φορά που κάποιος εδώ χαρακτήρισε τους Chumbawamba μπάντα - “one hit wonder” και τα πήρε στο κρανίο ο Bleedin και τον στόλιζε για κάτι μέρες
Εκείνος ο Horror να ήτανε;
Ο Horror ήτανε, ναι. Λείπει. Πλάκα-πλάκα, απ’ το post του Bleedin τους είχα μάθει τους Chumbawamba.
Δεν το είπα για τη μουσική τους το παραπάνω ρε, όπως λες από πριν το είχανε γυρίσει στο πιο ανάλαφρο, αλλά στην ένταξή τους σ’ αυτό που λέμε star-system, δηλαδή, πωλήσεις δικαιωμάτων σε εταιρείες για διαφημιστικά, video-clips, συμμετοχές σε τηλεοπτικές εκπομπές κλπ. Προσπαθούσαν, βέβαια, πάντα να “κρατάνε τα προσχήματα” (βλέπε αλλαγές στίχων on-air υπέρ απεργών, τούρτες στα μούτρα πολιτικών που ήταν παρόντα κλπ.), αλλά σοβαρά μιλώντας μετατράπηκαν ακριβώς στους popstars you know I hate. Άσχετα αν ήταν οι “εναλλακτικοί” pop-stars.
Αυτά για τα διαφημιστικά και τις εμφανίσεις στην τηλεόραση δεν τα ήξερα η αλήθεια είναι. ΟΚ γράψε λάθος Όντως έγιναν λίγο αυτό που κορόιδευαν.
Γι’ αυτό, μόνο τετρακαναλικό μπλακμέταλ παιδιά
Θα με ενδιέφερε ένα τέτοιο τόπικ, δηλαδη τι εκφράζει η ροκ/μέταλ στην ψυχολογία / συμπεριφορά μας.
Και αν θέλουμε να στο δυσκολέψουμε ,τι εκφραζει μέσα μας το κάθε υποείδος της (στον διάολο το στειλα)
Εχω πολλές ιδέες πάνω στο θεμα.
Βλέπω διάφορα ροκ/μεταλ ντοκιμαντερ κατα καιρούς που κάπως το προσεγγίζουν αλλά ποτε δε με αφήνουν πλήρως ικανοποιημένο οι απαντήσεις.
1 Like
Πω, παράλειψη. Για κάποιο λόγο νόμιζα ήταν '96.
Πω, έβαλα τόσα άλμπουμ και ούτε αυτό. Δεν σκίζω πτυχία (sic), αλλά τέτοιες απουσίες κάνουν κατ(σ)ανοητή την οπτική μου.
καλά σου είπε, μην τα ξαναλέμε
Ρε γμτ μου βλέπω με τόσες εβδομάδες παιχνίδι, και με αφορμή τη συζήτηση για τα Keepers, πως ποτέ δεν είχα τέτοιες δυσκολίες να επιλέξω, πάντα έπαιρνα θέση μονομιάς (μπορεί και αντιδραστικά - ή με το τι άκουσα πρώτα και δεν ξεκόλλησα). Από τα πράγματα που έχω κρατήσει σε προσωπικό επίπεδο από το παιχνίδι, οι αναθεωρήσεις και οι εσωτερικοί προβληματισμοί.
2 Likes
επιτέλους κάποιος τους ανέφερε