Είναι αυτό που έρχεται σε λίγο σε τούτο δω το θρεντ 
Τρεχάτε να κρυφτείτε και όλα τα σχετικά
Too long, didn’t read
5 Likes
the 90s always led to disaster
- στην Νορβηγια με τους κλεφτοκοταδες βικερνηδες, φαουστ και μαρντουκαιους πλεμπαιους,
- στη Νεα Υορκη (the club kid kaboom),
- και εδω στο τσατ που ειχατε περι τεχνης
καλα τα λεω εγω, it was all better before the Wall was betrayed
τωρα που το σκεφτομαι υπαρχουν πολυ ενδιαφερουσες αναλογιες αναμεσα στο στορυ του Νορβηγικου μπλακ και του Νεουορκεζικου ντραγκ-κλαμπ… all things compared, το αναλογο του RuPaul (survivor-gone-mentor) είναι ο Fenriz.
Fabulous.
5 Likes
Σημασία έχει να υπάρχει η τρομπονοβεντουζατη μεθεξη, τα άλλα είναι για τους ιστορικούς της τέχνης 
13 Likes
I see what you did there <3
2 Likes
1994
The Best of the Rest
με αλφαβητική σειρά πάντα
- The 3rd and the Mortal - Tears Laid in Earth (+ Sorrow EP)
Τα είπε όλα η @OwlKitty γι’ αυτό το αριστούργημα. Αγαπώ και σέβομαι (και) τους Gathering, αλλά γιατί πήραν αυτοί όλο το κρέντιτ; Μήπως επειδή ο κόσμος άκουγε τα ακαταλαβίστικα νορβηγικά των 3rd and the Mortal και πάθαινε φούιτ στον εγκέφαλο; Ό,τι κι αν ήταν, η Ιστορία έγραψε και λίγο δύσκολο να αναθεωρηθεί σε ένα τόσο niche πεδίο. Ποσώς με ενδιαφέρει όμως στην τελική. Δίσκοι τέτοιου συναισθηματικού βάθους, τέτοιας μυστηριακής φινέτσας και τόσο αριστοτεχνικού παντρέματος του δημοφιλούς ατμοσφαιρικού doom ήχου της εποχής με στοιχεία από gothic, ambient, folk και ό,τι άλλο μπορεί να φανταστεί κανείς, όπως το Tears Laid in Earth - ή όπως το Sorrow EP που είχε προηγηθεί κατά έναν μήνα, μην το ξεχνάμε - βιώνονται μέσα από μια αποκλειστικά και μόνο προσωπική σχέση. Kari Θεά πέφτω στα πόδια σου, δούλος σου αιώνιος, κάνε με ό,τι θες.
- Bolt Thrower - …For Victory
Δεν υπάρχει κάτι καινούργιο να ειπωθεί για τους Bolt Thrower. Για άλλη μια φορά περνάνε πάνω από το υπόλοιπο ακραίο (και όχι μόνο) μέταλ σαν ερπύστριες τεθωρακισμένου, στο διάβα τους δεν μένει ούτε κολυμπηθρόξυλο, όλα αυτά τα γνωστά. Ας ρίξουμε λοιπόν τα φώτα στο ομώνυμο κομμάτι του …For Victory, που στέλνει για english tea όποιον τόλμησε να σκεφτεί “χμμμμ λιγάκι μιλιταριστές;” βλέποντας το εξώφυλλο με τα βρετανά κομάντα στις Μαλβίνες (Μαλβίνες είπα! Όχι Φόκλαντ!). Μέσω του αποσπάσματος από το θρυλικό πια ποίημα For the Fallen, γραμμένο το 1914, συνδέονται οι νεκροί του βρετανο-αργεντίνικου πολέμου με αυτούς του Α’ Παγκοσμίου - και αν ο ορίτζιναλ ποιητής, Λόρενς Μπίνιον, δεν ήταν και πολύ τολμηρός ώστε οι ενδοιασμοί του απέναντι στον “πόλεμο για να τελειώσουν όλοι οι πόλεμοι” να μετουσιωθούν σε ανοιχτά αντιιμπεριαλιστική στάση, οι Bolt Thrower με τις επαναλαμβανόμενες αυτές φράσεις δεν αφήνουν ούτε σπιθαμή διγλωσσίας να θαμπώσει την πικρή ειρωνεία τους: As fire fills the sky / We once believed in life / Now time to die …for victory.
- Depressive Age - Symbols for the Blue Times
Η ραγδαία εξέλιξη των Βερολινέζων συνεχίζεται, πλέον φτάνουμε σε ένα σημείο που αν δεν ήταν η άμεσα αναγνωρίσιμη, one-of-a-kind φωνή του Λουμπίτσκι, δεν θα είχα ιδέα ότι πρόκειται για την ίδια μπάντα που είχε ντεμπουτάρει παίζοντας τεχνικό θρας μόλις δύο χρόνια πριν… Στο τρίτο τους άλμπουμ, Symbols for the Blue Times, μπορούν να αποδοθούν ένα σωρό περιγραφικοί όροι για το στίγμα του τι παίζουν τέλος πάντων, όμως εν τέλει κανένας δεν μοιάζει να επαρκεί. Πέρα από τη μεστή ικανοποίηση που προσφέρουν με την πειστικότατη πικρία που αποπνέουν, το κυρίαρχο στους Depressive Age είναι αυτή η αίσθηση ότι μια μέρα ξύπνησαν, δεν υπήρχε μέταλ πουθενά και έπρεπε να το ξαναφτιάξουν από την αρχή. Έτσι, ακόμα κι όταν ας πούμε πλησιάζουν κάπως τις θρας ρίζες τους, π.χ. στο We Hate Happy Ends (you get the idea…) ή στο Neptune Roars, δεν θυμίζουν τίποτα και κανέναν.
- Dream Theater - Awake
Αυτό που στο μυαλό μου διαφοροποιεί τους Theater από το “αρχαίο” progressive metal, το αχαλίνωτο, εκείνο που πλέον προτιμώ να ακούω 9 στις 10, είναι ότι βγάζουν ένα vibe κλινικότητας/ελεγχόμενου ξεσπάσματος όπου νιώθω την ανάγκη να βρω την καρδιά/ψυχή, σαν να έχω βρεθεί σε ένα τεράστιο δωμάτιο γεμάτο κουρτίνες και να τις τραβάω τη μία μετά την άλλη. Και όταν έχει τραβηχτεί και η τελευταία, τι βρίσκεται από πίσω; Ποια είναι η ψυχή; You guessed it: Ο Κέβιν. Και είναι σίγουρα άκρως ταιριαστό που μετά από όλη αυτή την επίδειξη μουσικής ευρυμάθειας, με τις κλίμακες που τις παίζουν στα δάχτυλα, τα jazz/fusion περάσματα, το πάντρεμα των Metallica με τους Yes και όλα αυτά, εκείνο που σε περιμένει ως κατακλείδα είναι η πιο μινιμαλιστική στιγμή, ο απογυμνωμένος σπαραγμός του Space-Dye Vest. Σαν αποχαιρετιστήριο δώρο, ο πελώριος αυτός Καλλιτέχνης σε σφάζει με το βαμβάκι, στην κορυφαία ίσως στιγμή στην ιστορία των Dream Theater. And I’ll smile and I’ll learn to pretend / And I’ll never be open again / And I’ll have no more dreams to defend / And I’ll never be open again…
- Emperor - In the Nightside Eclipse
Καλώς όρισες majestic black metal! (…τουλάχιστον αν προσποιηθούμε ότι δεν είχε ήδη βγει έναν χρόνο πριν το Crossing the Fiery Path των Necromantia - αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία) Με δέος στέκομαι μπροστά σου, μπροστά σ’ αυτή τη νέα, αριστοκρατικής αισθητικής έκφραση του Κακού. Το οποίο μέχρι τότε υποτίθεται ότι έπρεπε να είναι αποκλειστικά και μόνο “άσχημο”, αποκρουστικό, αποτρόπαιο. Οι Emperor όμως, παίρνοντας μια σελίδα από τη Βίβλο των μέγιστων Celtic Frost, απέδειξαν/υπενθύμισαν ότι το Κακό μπορεί να είναι (και ίσως είναι ακόμα πιο αποτελεσματικό όταν είναι) όμορφο. Σε καλό βγήκε ή σε κακό; Έχω την αίσθηση ότι η Ιστορία ακόμα αμφιταλαντεύεται λίγο επ’ αυτού, στην περίπτωση των Νορβηγών Αυτοκρατόρων όμως αυτό είναι το τελευταίο που έχει σημασία. Και δεν είναι καν το καλύτερό τους!
- Fates Warning - Inside Out
Κάπου ανάμεσα στα κατά φαντασίαν ξεπουλήματα των Parallels ημερών και στον επερχόμενο meta-progressive θρίαμβο (© @Aldebaran) βρίσκεται και αυτό εδώ το παράξενα μεταβατικό άλμπουμ, αυτό το μετέωρο βήμα που αφενός διατηρούσε την απέριττη συναισθηματικότητα του προκατόχου του και αφετέρου επιχειρούσε μια μερική επιστροφή στις πιο σύνθετες φόρμες των 80s, χωρίς όμως να αφοσιώνεται πλήρως σε καμία από τις δύο εκφάνσεις του φαινομένου Fates Warning. Ίσως αυτό είναι και ο λόγος που δεν πολυσυζητιέται πια σαν δίσκος το Inside Out. Άδικο; Ίσως, αλλά στην τελική, στον μοναχικό δρόμο που είχαν επιλέξει οι Fates, κι αυτά μες στο πρόγραμμα είναι. Καλύτερα να εστιάσουμε στην ουσία, που εκφράζεται μέσα από το δόγμα “δίσκος Fates αξίζει ό,τι και να γίνει”. Ούτε τούτος δω έχει μέτριες στιγμές, ενώ απ’ την άλλη έχει κορυφές όπως το Monument (…μνημείο δεν λες τίποτα), το Pale Fire (με ένα ρεφρέν τόσο φανταστικό που δεν με πειράζει καν η ομοιοκαταληξία “fire - desire”) κ.ο.κ.
- Mayhem - De Mysteriis Domini Sathanas
Το δύσκολο πλέον, όταν πρόκειται για τους Mayhem, είναι να μιλήσεις για τη μουσική και όχι για όλα τα διαβόητα γύρω γύρω. Ο πρώτος και τελευταίος πλήρης δίσκος του πατριάρχη της νορβηγικής black metal σκηνής… Ο bandmate δολοφόνος… Η κυκλοφορία μετά το φονικό… Το εξώφυλλο - απειλή νέου βλάσφημου εμπρησμού… Η αθέτηση της υπόσχεσης για αλλαγή της ηχογράφησης… Να ορίστε, έπεσα κι εγώ στην παγίδα. Εδώ που τα λέμε βέβαια τι ακριβώς να πεις σε μουσικό επίπεδο για το De Mysteriis Dom. Sathanas; Υπάρχει κανείς που να μην το αναγνωρίζει ως ακρογωνιαίο λίθο του δεύτερου κύματος του black metal; Έχει ακούσει ποτέ κανείς τα ριφ του Άαρσεθ και τους μακάβριους λαρυγγισμούς του Αττίλα, να στρώνουν την παγωμάρα πάνω στις ατέλειωτες ράγες του Γιαν-Άξελ, και δεν έχει ανατριχιάσει σύγκορμος; Ακριβώς.
- Mekong Delta - Visions Fugitives
Οι εκπλήξεις δεν σταματάνε από το γερμανικό θηρίο του τεχνικού μέταλ. Εκεί που με το Kaleidoscope πήγαν να γίνουν κάαααααπως - λέεεεεεμε τώρα - πιο γήινοι, με λίιιιιγο πιο σαφείς ενορχηστρώσεις, μικρότερες διάρκειες κ.λπ., στο Visions Fugitives γυρνάει πάλι το μάτι του Ραλφ και φτιάχνει ίσως τον πιο δαιδαλώδη και συνάμα πιο ατμοσφαιρικό δίσκο της καριέρας του, που στον σκληρό πυρήνα του, θαρρείς σαν ορεκτικό για το τι θα ακολουθούσε δύο χρόνια αργότερα, δεσπόζει η υπερεικοσάλεπτη εξαμερής Σουίτα για Γκρουπ και Ορχήστρα, μια ενότητα instrumental κομματιών από άλλον πλανήτη, όπου γίνεται το έλα-να-δεις. Τον καημένο τον Νταγκ ρε, δεν φτάνει που ήταν το τελευταίο του άλμπουμ με τους Mekong Delta, του δώσανε και να πει μόνο τέσσερα τραγούδια όλα κι όλα.
- Obituary - World Demise
Ο τέταρτος δίσκος των νεκρομεταληγετών μού θυμίζει λίγο ένα beef που είχε παιχτεί κάποτε μεταξύ Metallica - Slayer, με τον Δανό να λέει ότι “έχουν στριμωχτεί σε μια γωνιά και δεν έχουν πού να πάνε” και τον Κέρι να τον ταπώνει πανηγυρικά απαντώντας “γαμάει η γωνιά μου, δεν την αλλάζω με τίποτα”. Έτσι και οι Obituary, μέσα στα φαινομενικά ελάχιστα εκατοστά που αφήνει περιθώριο το τόσο πυκνό και μονολιθικό τους ύφος ελίσσονται με άνεση επιπέδου Χουάν Ρομάν Ρικέλμε: Με σεναριακή διαχείριση στις δυναμικές και τις εναλλαγές γρήγορων, αργών και ποοοοοολύ αργών περασμάτων, μέχρι πλήκτρα και industrial λαμαρινιές καταφέρνουν να χώσουν εδώ κι εκεί. Βέβαια όλα μοιάζουν πιο εύκολα όταν έχεις στο μικρόφωνο τον κορυφαίο κάφρο όλων των εποχών - αλλά έτερον εκάτερον. Δίσκος που δεν έχει μόνο το (απίστευτο) Final Thoughts.
- The Obsessed - The Church Within
Το doom το μερακλίδικο, το παλιοροκάδικο, το μπλουζίστικο, επιστρέφει και μάλιστα πανηγυρικά, με δίσκο που βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για το αποκορύφωμα της διαδρομής του αειθαλούς Wino. Άλλοτε τα χώνει ασύστολα (Streamlined), άλλοτε μαυρίζει εντελώς το τοπίο και ας δώσει ρε παιδιά κάποιος τη χαριστική βολή σ’ αυτό το τέρας που ψυχορραγεί (Blind Lightning, Mourning, Climate of Despair - αυτό θα πει αντιπροσωπευτικοί τίτλοι!), άλλοτε γκρουβάρει σαν να μην υπάρχει αύριο (Neatz Brigade, Touch of Everything, Decimation) και άλλοτε πάλι θυμάται τα νιάτα του που άκουγε πάνκηδες και γούσταρε (A World Apart), πάντα όμως αγέρωχα, με ολόκληρες νταλίκες attitude και τα καλύτερα ριφ that side of Aston, Birmingham. I raise my glass to you, Stevie.
- Old Man’s Child - ln the Shades of Life (demo)
Εδώ μιλάει πάνω απ’ όλα το συναίσθημα. Η πρώτη ηχογράφηση των Old Man’s Child μάλλον δεν λέει τίποτα στο 90% ακόμα και των πιο ταγμένων γαμωσταυρέητορς. Για μένα όμως είναι από τα πρώτα black metal πράγματα που άκουσα, σε εκείνο το split με Dimmu Borgir που είχε δώσει κάποτε το ΜΗ. Και παρότι άργησα να το εκτιμήσω, όταν αυτό έγινε δεν το εκτίμησα απλώς, το λάτρεψα. Κυρίως αυτήν την τόσο ιδιαίτερη ατμόσφαιρά του, εντελώς διακριτή και από την κυρίαρχη τότε “raw”/“trve kvlt” πτέρυγα του ιδιώματος, αλλά και από το αναδυόμενο majestic/symphonic σινάφι, με τον συχνά υπερπομπώδη τόνο του. Στο In the Shades of Life όμως δεν υπάρχει τίποτα το βαρύγδουπο, μόνο μια γλυκιά μελαγχολία που τονίζεται από τις gothic πινελιές, μέσα από την υπέροχη συνύπαρξη γνώριμων πια “παγωμένων” ριφ και ακουστικής κιθάρας. Μακάρι να συνέχιζαν έτσι και στα full-length…
- Rotting Christ - Non Serviam
Πώς ακολουθείς ένα Thy Mighty Contract; Ρισκάρεις να το πάρεις αλλιώς ώστε να αποφύγεις την απευθείας σύγκριση; Εισακούς τις νορβηγικές σειρήνες, διακινδυνεύοντας το ιστορικό ατόπημα του να αφήσεις ξεκρέμαστη την ακόμα υπό διαμόρφωση ελληνική σκηνή; Ξηγιέσαι 100% safe και κοπιάρεις την πρώτη προσπάθεια σε όλα; Όχι λίγες οι παγίδες που είχαν μπροστά τους οι Rotting Christ, αλλά στο Non Serviam πήραν τη σωστή απόφαση: Όλο το βάρος στα (κλασικομεταλλάδικα αλλά πάντα σκοτεινά) ριφ και στην ατμόσφαιρα (με τα πλήκτρα να ενισχύουν την απειλή και το μυστήριο αλλά χωρίς να “πνίγουν” τα υπόλοιπα στοιχεία) και έτσι ο ήχος του ντεμπούτου πάει ένα βήμα παραπέρα, ενώ την ίδια στιγμή το νέο άλμπουμ στέκεται αυτόνομο και καθόλου “φτωχός συγγενής”. Το αποτέλεσμα τους δικαίωσε πλήρως, με άλλον έναν δίσκο - καύχημα για το ελληνικό black metal. Η σκηνή θα τους ευγνωμονεί εις τον αιώνα τον άπαντα.
- Running Wild - Black Hand Inn
Στην καρδιά των 90s, με καθετί ακραίο / πειραματικό / ατμοσφαιρικό κ.λπ. να σε περιτριγυρίζει από παντού και να σε προκαλεί να διευρύνεις τους μουσικούς σου ορίζοντες, με προφανή οφέλη αλλά όχι χωρίς παρενέργειες, πρέπει να υπάρχει και κάτι που θα λειτουργεί ως γερή βάση πατροπαράδοτου ατσαλιού ώστε να διατηρεί τουλάχιστον το ένα σου πόδι στις ρίζες σου και να μην κινδυνεύσεις να αποσυνδεθείς από τον ίδιο σου τον εαυτό. Αυτό ήταν οι Running Wild. Όσο ακόμα ήταν ακμαίοι και σε δαιμονιώδη φόρμα, παρείχαν μια ψυχοθεραπευτική διέξοδο ανεμελιάς - απροβλημάτιστου metal ξεφαντώματος, μια νοσταλγική υπενθύμιση του παντοτινού σου μουσικού λιμανιού. Δεν έχει νόημα να γίνουν υφολογικές περιγραφές. Έχεις ακούσει έστω έναν δίσκο Running Wild από το '87 και μετά; Ε, ξέρεις πώς ηχεί και το Black Hand Inn.
- Savatage - Handful of Rain
Η αλήθεια είναι ότι το Handful… είναι από τους δίσκους των Savatage που έχω ακούσει (ολόκληρους) λιγότερο, συγκριτικά πάντα με τα γνωστά τους που συζητιούνται περισσότερο. Και άλλο τόσο αλήθεια, προσωπική, είναι ότι δεν είμαι καν σίγουρος αν πρόκειται για πραγματικά σπουδαίο δίσκο. Άλλωστε σ’ αυτό το σημείο μπάντα Savatage πρακτικά δεν υφίσταται - σχεδόν τα πάντα εδώ τα έχει παίξει ο Τζον, αν εξαιρέσεις τα κιθαριστικά σόλο φυσικά (που 'σαι ρε μεγάλε Άλεξ) ε και μετά ηχογράφησε και ο Ζακ τα φωνητικά. Υπάρχουν όμως δύο στιγμές, ναι, οι γνωστές δύο στιγμές, που από μόνες τους φτάνουν να δώσουν την τιμητική αυτή αναφορά στον πρώτο τούτον δίσκο της βασανιστικής διαδικασίας της ανασυγκρότησης μετά τη συμφορά. Τζον, δικέ μου, δεν φταις εσύ ρε. Αλήθεια στο λέω.
- Septic Flesh - Mystic Places of Dawn
Δεν είμαι σίγουρος τι ακριβώς είχαν κατά νου ο Σπύρος, ο Σωτήρης και ο Χρήστος όταν ηχογραφούσαν το ντεμπούτο τους, αν όμως ο σκοπός ήταν να πάρουν το doom/death της εποχής και να πάνε την παλιακή, συνήθως βικτωριανή ατμόσφαιρά του ακόοοοομα πιο πίσω, ίσαμε την αρχαιότητα (!), εγώ θα πω ότι τα κατάφεραν! Ναι, δεν μπορούμε να ξέρουμε πώς ήταν η μουσική π.χ. της κλασικής Αθήνας ή της ελληνιστικής Αλεξάνδρειας ή της ρωμαϊκής Αντιόχειας, σύμφωνοι, με έναν διαισθητικό τρόπο όμως νιώθω ότι είναι τουλάχιστον πιθανό αυτή να είχε μια μυστικιστική αύρα την οποία οι Septic Flesh αποτυπώνουν έξοχα σ’ αυτόν τον ταιριαστά ονοματισμένο δίσκο. Γιατί το ακραίο ατμοσφαιρικό μέταλ δεν είναι ανάγκη να ακούγεται μονίμως παγωμένο και “βόρειο”, μπορεί να ακούγεται και μεσογειακά αισθησιακό, διεστραμμένα διονυσιακό, ελευσίνιο - και οι Septic Flesh το πιάσανε αυτό με την πρώτη κιόλας.
- Skyclad - Prince of the Poverty Line
Το στοίχημα έχει κερδηθεί. Ο κόσμος, που τόσες άλλες φορές έχει σταθεί καχύποπτος έως και εχθρικός απέναντι στην πρωτοπορία, έχει αγκαλιάσει (αναπάντεχα ίσως;) το άλμα προς τα εμπρός - κι ας μην έγινε ποτέ “σχολή”. Ώρα τώρα να εκπληρωθεί το πεπρωμένο της μεταλλικής μετενσάρκωσης της Μουσικής του Λαού. Αυτό δηλαδή που ήξερε ο Μάρτιν και που δεν κατάλαβαν ποτέ όλα αυτά τα γερμανοσουηδοφινλανδικά τσουτσέκια: Folk δεν σημαίνει ρουστίκ πανηγυράκια με πιώματα μπίρας και λοιπών ξιδιών. Folk σημαίνει Ewan MacColl, Woody Guthrie, Pete Seeger, Leon Rosselson. Σημαίνει τραγουδάω όχι για κάποια παγανιστική/φυσιολατρική ουτοπία, αλλά για την πικρή, κατάμαυρη πραγματικότητα. Για την ανεργία, τους άστεγους, τις υποβαθμισμένες φτωχογειτονιές, το βράζον καζάνι της οργής ποιων; Της Γης των Κολασμένων. Και όλα τα γνωστά για την Ποίηση του Ουρανοφορεμένου που αν αρχίσουμε τις αναλύσεις δεν τελειώνουμε ούτε το 2024. Δίσκος - γροθιά στο στομάχι.
- Solstice - Lamentations
Στο epic doom metal πρέπει τελικά να υπάρχει μεγάλος σεβασμός μεταξύ των πρωταγωνιστών του. Κανείς δεν καταδέχεται να μιμηθεί τον άλλον, κάθε νέος-και-ωραίος ακούει τι έκαναν οι προηγούμενοι και πασχίζει να βρει νέους τρόπους για να δημιουργήσει αυτήν την trademark ατμόσφαιρα γεφυρώματος του πένθους με την ψυχική ανάταση. Όπως λοιπόν ελάχιστα π.χ. στους Solitude Aeturnus θυμίζουν τους θεμελιωτές Candlemass, έτσι και οι Solstice με το Lamentations ντεμπούτο τους απομακρύνθηκαν ακόμα περισσότερο, τραβώντας τον δικό τους δρόμο μεγαλείου και αφηγήσεων ηρωισμού. Και μια που ήδη ο @martian απέδωσε στο θεϊκό Only the Strong τις τιμές που του αρμόζουν, εγώ ας εκθειάσω άλλο ένα σπάνιας ομορφιάς άσμα, το These Forever Bleak Paths. Αν οι κιθαριστικές μελωδίες του Rich ήταν γυναίκες, θα γονατίζαμε και θα τις ζητούσαμε σε γάμο.-
- Vicious Rumors - Word of Mouth
Η Κατάρα συνεχίζεται… Τι τον ήθελες ρε Καρλ τον (συγκινητικό μεν) φόρο τιμής στον Κρις; Μοιράσου κι εσύ τη μοίρα του, ακριβώς ενάμιση χρόνο μετά. Κι άσε μας μοναχά μας, ορφανά, να στερηθούμε για πάντα τη μοναδική φωνή σου, που σ’ αυτόν εδώ τον τελευταίο σου δίσκο, ως αν σ’ ένα δυσοίωνο ψυχανέμισμα, άγγιξε ανεπανάληπτα ύψη, ό,τι κι αν γινόταν μουσικά “από κάτω” - είτε το γνώριμο speed/power της μπάντας, είτε ζοφερό doom (!), είτε proggy/πειραματικοί ύμνοι που χάραζαν νέα μονοπάτια στην εξερεύνηση των δυναμικών του παραδοσιακού ατσαλένιου ήχου. Το Word of Mouth, ο δίσκος - τέλος εποχής για τους Vicious Rumors, είναι τόσο πλούσιος σε ιδέες και συναισθήματα που πλέον σ’ αυτό το σημείο της δεκαετίας γίνεται σχεδόν παράσημο το ότι πέρασε στα ψιλά… Α! Και να μην το ξεχάσω: Εδώ υπάρχει και η πιο γαμάτη διασκευή που ηχογραφήθηκε ποτέ.
Top 5
NUMBER FIVE
........
“Και μην ξεχνάς, γιε μου: Ό,τι κι αν κάνεις, κάθε δίσκος πρέπει να ηχεί διαφορετικός από τον προηγούμενο”.
“Εντάξει, πατέρα”.
Στο κάτω - κάτω έτσι ήταν πάντα οι Psychotic Waltz. Το καθετί που έκαναν ήταν “μια κι έξω”. Αναβαπτίσαμε - στο A Social Grace - το old-school progmetal/techno-thrash μέσα στο γλυκό κρασί των 70s; Ωραία, πάει αυτό. Παρακάτω. Πνίξαμε το Into the Everflow μέσα σε έναν ωκεανό αψεντίου, επεκτείνοντας αυτόν τον ήχο μέχρι τα λογικά (και παράλογα) άκρα του κι ακόμα παραπέρα; Παρακάτω. Έκανε κι ο Μπάντι το κομμάτι του, καλωσορίζοντάς μας στο Παράξενο Μυαλό του (που δεν χώρεσε στις λίστες μας, μη μου το κρατήσεις μανιάτικο δικέ μου); ΠΑΡΑΚΑΤΩ!
Και τώρα στο Mosquito τι κάνουμε (οέο); Μήπως ήρθε η ώρα να απλοποιήσουμε λιγάκι τις δομές, να κάνουμε λίγο ρέγουλα στο τεχνικό παίξιμο, να αφήσουμε τα κομμάτια να μας το πουν αλλιώς το ποίημα; Πώς αλλιώς δηλαδή; Τι είναι οι Psychotic Waltz, hard rock μπάντα; Αγόρι μου… Το ζιζάνιο του πειραματισμού δεν πάει πουθενά. Μπορεί να λιγόστεψαν οι νότες, αλλά πέφτουμε με τα μούτρα στους αρχαίους Pink Floyd και στη λοιπή ψυχεδέλεια των 60s …και την αίτηση για 18 Άνω την αφήνεις για μετά. Πρώτα έχεις να δώσεις το αίμα σου και το μεδούλι σου άμα λάχει σ’ εκείνο το γαμημένο το Κουνούπι. Να κάνεις κεφάλι με τις αλλοπαρμένες φωνητικές αρμονίες του Lovestone Blind. Να προσκυνήσεις στο ιερό του Dancing in the Ashes - κατά προτίμηση τσίτσιδος. Και εν τέλει να πεις see you later στο τελευταίο κύτταρο που σου απέμεινε, στο τρία-τραγούδια-σε-ένα-και-γαμάνε-όλα Mindsong.
Λέμε όχι σε όλα τα ναρκωτικά. Εκτός από ένα. Τους Psychotic Waltz.
NUMBER FOUR
........
Καμιά φορά το να είσαι τελείως στην κοσμάρα σου καταλήγει να λειτουργεί υπέρ σου. Κλασικό παράδειγμα ο Bobby Leibling, αυτή η μυθική μορφή του παραδοσιακού doom metal. Εκεί στις αρχές των 90s, όταν κανείς δεν ήξερε να πει με σιγουριά αν οι Pentagram είναι ενεργοί ή διαλυμένοι ή επανασυνδεδεμένοι, ο Μπομπ είχε το συγκρότημα, στις διάφορες παραλλαγές του, πάνω από 20 χρόνια, αλλά όλο αυτό το διάστημα είχε καταφέρει να βγάλει μόλις ΔΥΟ (2) δίσκους. Και την ίδια ώρα είχε μαζέψει στα συρτάρια του τόσο υλικό, κυρίως από τα 70s, που θα μπορούσε άμα γούσταρε να βγάλει όχι ένα αλλά δύο άλμπουμ, το ένα μάλιστα διπλό, έτσι για να πούμε μια ποσότητα στην τύχη.
Τελικά, όταν με τα πολλά η Γη (Griffin/Hasselvander) με τον Ουρανό (Liebling) κατάφεραν να συντονιστούν και να επανενεργοποιήσουν τους Pentagram, η επιλογή ήταν στο τρίτο άλμπουμ της μπάντας, το Be Forewarned, να χρησιμοποιηθούν “μόνο” 4 παλιά κομμάτια, το ομότιτλο, το Ask No More, το Frustration και το Nightmare Gown. Όλα τους γαμηστερές κομματάρες, χάρη και στη σπέσιαλ περιποίηση που τους επιφύλαξε ο Βίκτωρας. Και εδώ ερχόμαστε στο άλλο κρίσιμο στοιχείο, την αποφασιστική συνεισφορά του τεράστιου κιθαρίστα Griffin, του ανθρώπου που εν πολλοίς έσωσε την καριέρα του Μπομπ. Βγήκε μπροστά τώρα λοιπόν ο μόρτης και έγραψε ούτε λίγο ούτε πολύ 5 κομμάτια, από τα οποία ειδικά τα Too Late, Vampyre Love και Wolf’s Blood δεν αφήνουν τίποτα όρθιο στο πέρασμά τους. Έφερε κι ο Τζο - άλλος ηρωικός κατά συνθήκη κοινωνικός λειτουργός από κει - άλλους δύο ύμνους, το The World Will Love Again και το φα-ντα-στι-κό Bride of Evil, σε μια έκλαμψη έβαλε κάτω κι ο Μπομπ ένα μονολιθικό Petrified και ένα όταν-μεγαλώσω-θέλω-να-γίνω-Fluff A Timeless Heart και έτοιμη η δισκάρα!
Το κλασικό αυτό line up των Pentagram, των τριών πρώτων δίσκων, δεν θα αντάμωνε ξανά για τα επόμενα 17 χρόνια. Όχι ότι στο μεσοδιάστημα δεν έφτιαξε ποιοτικότατα πράγματα ο Μπομπ, είτε μαζί με τον Τζο είτε με άλλους - πάντα περιστασιακούς - συνεργάτες, αλλά μεταξύ μας κάτι έλειπε. Ήταν αυτή η μαγική χημεία του Be Forewarned, με την αποκρυφιστική παράνοια του Μπομπ να βρίσκει την τέλεια μουσική υπόκρουση στα τόσo χαρακτηριστικά ριφ και σόλο του Βίκτορ και στο βασανιστικό, υπόκωφο drumming του Τζο. Δίσκος που σου θυμίζει γιατί αγάπησες τους Black Sabbath, το doom metal, τη σκληρή μουσική γενικότερα.
NUMBER THREE
........
Grumpy Dave is back mofos! Πάντα απολαυστικά φαρμακερός, πικρός, ενίοτε παιχνιδιάρης, άλλες φορές απρόσμενα λυρικός, συνολικά σε πιο ροκ διάθεση από ποτέ, φυσικά με τις ριφάρες του και την τέλεια ακονισμένη πια αίσθησή του της μελωδίας/τραγουδοποιίας, και με τα μοναδικά “oh no - constipated again” φωνητικά του. Δίπλα του ο Marty για άλλη μια φορά θυμίζει - λες και χρειαζόταν υπενθύμιση, χοχο - ότι δεν έχει αντίπαλο, με τα-καλύτερα-σόλο-στην-πιάτσα-ΤΕΛΟΣ, ενώ και οι “αφανείς ήρωες” Ellefson και Menza εκτελούν άψογα την αποστολή τους, παρέχοντας ένα απολύτως στιβαρό (σχεδόν μόνιμα mid tempo, όχι ότι είναι πρόβλημα αυτό) ρυθμικό υπόβαθρο, κάτι στο οποίο βοηθάει και η καταπληκτική παραγωγή, από τις καλύτερες που έχουν γίνει ποτέ στο μέταλ, πέρα για πέρα ευκρινής αλλά χωρίς να βγάζει ποτέ αυτή την ενοχλητική πλαστικούρα που συναντάμε συνήθως στις mainstream παραγωγές.
Όλα αυτά τα στοιχεία των Megadeth κορυφώνονται στο κομμάτι που αποτελεί την προσωπική μου αδυναμία από το Youthanasia (και, θα τολμούσα να πω, από τις αγαπημένες μου στιγμές στη δισκογραφία τους γενικά), το φανταστικό Killing Road. Το ριφ παίρνει κεφάλια, το σόλο του Marty είναι εξωπραγματικό, χωρίς υπερβολή είναι πολύ δύσκολο να ακούσω αυτόν τον ύμνο μόνο μία φορά όταν βάζω τον δίσκο να παίξει! Κι αν το θέμα του, σχετικά με τις κακουχίες της ζωής μέσα σε περιοδείες κ.λπ., μοιάζει κάπως μνιεχ, υπάρχουν ένα σωρό άλλα κομμάτια όπου ο Dave κλασικά δίνει ρέστα στο στιχουργικό κομμάτι, και κυρίως βέβαια στο κλασικό εναρκτήριο Reckoning Day. Τι, ποιον ή ποιους να περιπαίζει/τρολάρει άραγε; Θα αναρωτιέμαι μια ζωή, όπως μια ζωή θα σκάω χαμόγελο μέχρι τ’ αυτιά ακούγοντάς τον να μουγκρίζει I like the way that you stand in line / And beg salvation from the empty skies ή …you say you will pray for me / You realize you are prey for me…
Το ζόρικο είναι πού να τοποθετήσεις το Youthanasia στη δισκογραφία των Megadeth, με τόσα αριστουργήματα που έχουν βγάλει. Αλλά ένα είναι βέβαιο, αν κάποιος μου ζήταγε να δώσω ένα παράδειγμα του πώς γίνεσαι προσβάσιμος, οριακά mainstream, χωρίς να τολμάει κανείς ούτε καν να ψελλίσει “sellout”, θα του έλεγα εδώ είσαι μαν μου.
NUMBER TWO
........
Αν κάποιος - 9 στις 10 ακραιφνής ντεθμεταλλάς/οπαδός Φλοριδιανών βόθρων για να είμαστε ρεαλιστές - θέλει ένα σημείο αναφοράς προκειμένου να δικαιολογήσει και να στοιχειοθετήσει το μίσος του για τους At The Gates και “το κακό που έκαναν” στο death metal, καλά θα κάνει να μην πάει κατευθείαν στο '95 (όπως σχολίαζα νωρίτερα) αλλά έναν χρόνο πριν, στο '94. Γιατί εδώ, στο Terminal Spirit Disease, είναι που κατά τη γνώμη μου σχηματοποιείται o trademark ήχος των At The Gates, που άλλαξε τόσες ζωές ανά τον κόσμο και - ναι - ευθύνεται για τόσους ανύπαρκτους/γελοίους που ταλαιπώρησαν τα αυτιά μας, ιδίως στα 00s.
Γιατί όμως είναι εδώ το “σημείο μηδέν”; Γιατί έχουμε κάποιες κρίσιμες διαφοροποιήσεις σε σχέσεις με τους δύο πρώτους δίσκους της μπάντας, που επιμένω ότι είναι εξαιρετικοί αλλά για να είμαι και απολύτως ειλικρινής, αν είχε γίνει κάτι και είχαν διαλυθεί έχοντας βγάλει μόνο αυτούς, σήμερα οι At The Gates πιθανότατα θα ήταν μια απλή υποσημείωση στο αφήγημα του death metal, με ψαγμένους τύπους να παίρνουν σβάρνα τα ίντερνετς και να προσπαθούν να πείσουν τον κόσμο να ασχοληθεί με εκείνη την obscure μπάντα από το Γκέτεμποργκ, “αξίζουν, παιδιά, σοβαρά”. Στο Terminal… λοιπόν οι ATG αφήνουν πίσω τους εκείνο τον προσανατολισμό με την κλασική εναλλαγή blastbeats και πιο αργών/mid tempo περασμάτων, και με τους πολλούς τεχνικούς πειραματισμούς, ενισχύουν κατά πολύ το στοιχείο των μελωδικών ριφ και, πολύ σημαντικό, εισάγουν εκείνο το πολύ χαρακτηριστικό στυλ στα ντραμς, “the Adrian Erlandsson beat” το λέω εγώ, σίγουρα όσοι έχετε ακούσει έστω και λίγο ATG έχετε καταλάβει σε τι αναφέρομαι, ελπίζω δηλαδή γιατί αν επιχειρήσω να το περιγράψω με τεχνικούς όρους σίγουρα θα γίνω ρόμπα.
Κάπως έτσι λοιπόν έδεσε το γλυκό, και δεν χρειάστηκαν γι’ αυτό παρά μόνο 5+1 κομμάτια διάρκειας 22 λεπτών όλων κι όλων, καθώς το σπάσιμο αρχιδιών από την Peaceville για full-length - αντί για EP όπως ήταν το σχέδιο - έπεσε στο κενό, με την μπάντα να τους τρολάρει άψογα δίνοντάς τους, αντί για πρόσθετα νέα κομμάτια (που δεν είχαν εκείνη τη στιγμή, τι να κάνουμε τώρα), κάμποσες λάιβ ηχογραφήσεις παλιότερων κομματιών “και ορίστε το γαμωφουλένγκθ σας”. Ναι, διαρκεί λίγο έτσι το πραγματικό τμήμα του άλμπουμ αλλά so what, απλά το αντιμετωπίζουμε ως αυτό που έπρεπε να είναι, δηλαδή ως EP, που αν ήταν και επίσημα τέτοιο θα ήταν το καλύτερο EP στην ιστορία του μέταλ, ενώ όπως και να 'χει είναι για μένα ό,τι καλύτερο έκαναν ποτέ οι ATG (το είπα!). Με το μυθικό ομότιτλο κομμάτι κατά κύριο λόγο κι από κοντά όλα τα υπόλοιπα να με διαλύουν κάθε μα κάθε φορά, με την ένταση, το πάθος, την οργισμένη μελαγχολία/απόγνωση να ξεχειλίζουν από τα ηχεία, τα έγχορδα να κάνουν ξανά την εμφάνισή τους σε καίρια σημεία για να εμπλουτίσουν ακόμα περισσότερο τον ηχητικό οργασμό, και βέβαια τον Thomas Lindberg, τον - επαναλαμβάνω - κορυφαίο κάφρο τραγουδιστή όλων των εποχών (μαζί με τον John Tardy) να απειλεί να κατασπαράξει τους πάντες και τα πάντα με κάθε του φράση.
Αυτά για την ώρα, τα ξαναλέμε την άλλη βδομάδα με το πιο “προφανές” αριστούργημά τους.
NUMBER ONE
........
Σίγουρα θα το ‘χω ξαναπεί, αλλά δεν βλάπτει να το επαναλάβω: Οι Queensryche, οι παλιοί καλοί Queensryche, πριν αρχίσει η παρακμή / κατακόρυφη πτώση και φτάσουμε να ντρεπόμαστε για λογαριασμό τους (αφού δεν ντρέπονταν οι ίδιοι με όλες εκείνες τις γνωστές ασχήμιες), δεν ήταν απλά μια ηγετική παρουσία στη σκηνή του progressive metal και η αδιαφιλονίκητη κορυφή του είδους, επιπλέον ήταν οι απόλυτοι μάγκες / υπεράνω όλων και το αποδείκνυαν ξανά και ξανά με τις επιλογές τους. Αν σε κάποιον δεν έφτανε η μεγαλειώδης κίνηση που στην περιοδεία για το Empire, αντί να ρίξουν το βάρος στα hit singles που τους είχαν κάνει πλούσιους, επέλεξαν να παίζουν ολόκληρο το Operation: Mindcrime μια που δεν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν το '88 - '89, για να πειστεί ότι η εμπορική επιτυχία του προαναφερθέντος Empire μάλλον συμπτωματική ήταν παρά οτιδήποτε άλλο, τέσσερα χρόνια μετά ήρθε μια ακόμα πιο αφοπλιστική απόδειξη γι’ αυτό, με την κυκλοφορία του Promised Land.
Πόσοι έχουν κάνει τέτοιο πράγμα, διάολε; Μετά το πιο επιτυχημένο τους (σε πωλήσεις) άλμπουμ να στείλουν στο διάολο και την “κοινή λογική” και “νουθεσίες” από δισκογραφικές, μανατζαραίους και συμβουλάτορες της κακιάς ώρας, και να φτιάξουν τον πιο στριφνό, αινιγματικό, αλλόκοτο, αντιεμπορικής υφής δίσκο τους; Δεν ξέρω αν ήταν αλάνθαστο καλλιτεχνικό ένστικτο ή προϊόν ώριμης σκέψης και συνειδητής απόφασης, και ούτε με ενδιαφέρει. Μετά τις επί της ουσίας hard rock διαθέσεις του Empire, κι ας εξακολουθούμε να το αγαπάμε πολύ κι αυτό, ο παράξενος, ομιχλώδης κόσμος του Promised Land ήταν αυτό ακριβώς που χρειαζόμασταν. Από το ξεκίνημα με την ψυχεδελική παραζάλη του I Am I και τη σκοτεινή επέλαση του Damaged μέχρι τον σπαραγμό του Out of Mind και τη γλυκιά θλίψη του Bridge… από την πιο μεθυστική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε ποτέ, στο ομότιτλο κομμάτι, μέχρι το ηχητικό αποτύπωμα της σύγχυσης και της παγωμάρας που προκάλεσε το δώρο που δεν επιδιώχθηκε ποτέ, στο Disconnected, και από κει στη λυρική μελαγχολία του Lady Jane και στη φουτουριστική ροκ διάθεση του My Global Mind… και από το συγκινησιακό ξέσπασμα του One More Time μέχρι τον μεγαλειώδη επίλογο με το ξεγύμνωμα ψυχής του Someone Else, όλα πείθουν και τον πιο δύσπιστο ότι εδώ δεν έχουμε να κάνουμε σε καμία περίπτωση με τίποτα ξεφτιλισμένους ροκστάρς, αλλά με ένα συγκρότημα ασυμβίβαστο, που πάνω απ’ όλα έβαζε την Τέχνη του. Την ανάγκη να εκφραστεί γνήσια και πέρα από τα τετριμμένα, να ξορκίσει τους δαίμονές του, να δηλώσει στο κοινό του - στο πραγματικό κοινό του και όχι στους περαστικούς - “να, αυτοί είμαστε, εδώ βρισκόμαστε, δεν έχουμε κάτι να κρύψουμε, ελάτε και ψηλαφήστε μας όπου θέλετε, και μετά απ’ όλο αυτό πάρτε απ’ αυτό που σας δώσαμε ό,τι θέλετε και κάντε μ’ αυτό ό,τι καταλαβαίνετε”.
Το Promised Land δεν είναι απλά το κορυφαίο άλμπουμ του 1994. Είναι η προφητεία της έλευσης μιας νέας εποχής στο progressive metal η οποία δεν είμαι σίγουρος ότι ήρθε τελικά, είναι το επιστέγασμα - και ο γλυκόπικρος επίλογος - μιας ατρόμητης πορείας χρόνων μέσα και πάνω από στεγανά, κλισέ και φτηνές ευκολίες, είναι ο δίσκος που στη συνείδησή μου καταλαμβάνει την τιμητική 3η θέση στη δισκογραφία ενός από τα πιο σπουδαία συγκροτήματα που υπήρξαν ποτέ σε οποιοδήποτε παρακλάδι της σκληρής μουσικής.
Εξώφυλλο:
Αμφιταλαντεύτηκα ανάμεσα σε κάμποσα, μεταξύ των οποίων το Youthanasia, το Awake, το In the Nightside Eclipse, το De Mysteriis…
...τελικά όμως κατέληξα σ' αυτό:
28 Likes
Θα αναφερει κανείς την ιστορια πισω απο το κομμάτι;
1 Like
Νομίζω ότι έχει αναφερθεί ήδη
Μ αρέσει να την διαβαζω.
Εντωμεταξύ καλα θυμαμαι οτι το promised land ειχε φαει ενα ψιλοθαψιμο όταν βγήκε;
Τι να σου πω, θα σε γελάσω
Η χρονιά που γεννήθηκες, πάντα λαμβάνει μια ιδιαίτερη θέση στη μουσική σου καρδιά και οι κυκλοφορίες εντός της, μια βαρύνουσα σημασία. Το 1994 έχει για μένα συμβολική αξία στη μουσική παραγωγή του, μετά βίας περιορίστηκα σε τριαντάδα αγαπημένων, αλλά από εκεί και πέρα η πεντάδα ήταν πανεύκολη. Ιδού πως βλέπει το καλύτερο έτος της δεκαετίας του 90 ένας μετανιωμένος μεταλλάς:
Summary
Green Day - Dookie
Ο δίσκος που έκανε το punk rock pop κουλτούρα, μαζί με άλλες (που θα δούμε παρακάτω στη λίστα) ιστορικές κυκλοφορίες του είους θεμελίωσαν τραγούδια κλασσικά, τραγούδια που για τους τριαντάρηδες και σαραντάρηδες της σήμερον ημέρας σημαίνουν φίλους, μπύρες, ανάγκη για κοινωνικοποίηση και φυγή από την καταραμμένη μοναξία των παρείσακτων. Basket Case, When I Come Around, σημαιοφόροι της punk ψυχής της δεκατίας τραγουδιούνται μέχρι και σήμερα. Φυσικά άμεσα αναγνωρίσιμο εξώφυλλο χρονιάς που μέχρι και σήμερα όσο το κοιτάς τόσο βρίσκεις νέα πράγματα εντός του. Για μένα όλα τα υπόλοιπα σβήνουν μπροστά στην μουσική και πολιτισμική παρακαταθήκη του Dookie.
Summary
Nine Inch Nails - Downward Spiral
Η μουσική ιδυιοφυϊα του Trent Reznor νομίζω είναι αδιαμφισβήτη, και το λαμπρό αστέρι στην κορυφή της πυραμίδας (πολιτισμικό αλαλούμ) των αποτελεσμάτων της δημιουργίας του, είναι νομίζω με διαφορά το Downward Spiral. Από το δεύτερο πιο άρρωστ οκομμάτι που γράφτηκε ποτέ μέχρι το κομμάτι που κατάφερε να κάνει τον Johnny Cash πιο γνωστός απ’ ότι ήταν, και τις δέκα κομματάρες στο μεταξύ, μόνο προς τα κάτω δεν πάει το Downward Spiral. Εσύ το κοιτάς από κάτω και παραληρείς τριάντα χρόνια μετά.
Summary
Shellac - At Action Park
Θαυμάζω λίγους ανθρώπους της μουσικής βιομηχανίας τόσο πολύ όσο τον Steve Albini. Φυσικά ο πρώτος δίσκος του κυρίως σχήματός του έστρωσε το δρόμο για ένα από τα αγαπημένα μου είδη στο σήμερα - noise rock, beware of Steve. Το At Action Park είναι ένα διαμάντι, καθόλου κρυμμένο και θα τολμήσω να πω ίσως και από τους καλύτερους δίσκους της δεκαετίας με μία απίστευτη ομάδα μουσικών να το στοιχειοθετούν. Δυστυχώς σε ένα είδος μουσικής σχετικά underground ακόμη και σήμερα και δύσκολο για πλειοψηφία ακροατών. Μια μέρα θα αναγνωριστεί η αξία του, θα περιμένω.
Summary
Savatage - Handful Of Rain
Ο μόνος μεταλ δίσκος που πέρασε τη γραμμή του τερματισμού, πως να κόψω τα φτερά σε ένα δίσκο που με διαλύει, κάθε φορά το ίδιο, θυμάμαι απέξω κάθε του δευτερόλεπτο και σε κάθε σπαρακτικό στίχο που χαράζει στην καρδιά μου με λίμα νυχιών ο Ζαχαρίας; Ναι, έχει να συναγωνιστεί με άλλα μεγαθήρια των Savatage, ναι έχει να συναγωνιστεί με τέρατα άλλων ιδιωμάτων που βγήκαν την ίδια χρονια, εμένα όμως μπορεί και να είναι το αγαπημένο μου Savatage. Για ένα Chance ζούμε όλοι κι ας μας ζώνουν οι κόμπρες.
Summary
Soundgarden - Superunknown
Είναι ο Ckris Cornel ένας από τους καλύτερους τραγουδιστές που έχουν πατήσει τα χώματα αυτής της γης; Πάψε, ακόμη είναι. Δισκάρα με τη δισκάρα - και από τις πρώτες μουσικές που ανακάλυψα σε βάθος γενικότερα - ο σουπεραγνωστος δε θα μπορούσε να λείπει από αυτή τη λίστα. Δεν νομίζω ότι πρέπει να εξηγήσω περισσότερο γιατί.
Κατά τα λοιπά, χαμός το 1994, κατεβαίνει εικοσιπεντάδα:
Summary
-
Acid Bath - When The Kite String Pops: Χαζή εντελώς και η μεγάλη απόφαση να μείνει έξω, παραλίγο να ξεχάσω ότι αυτή τη χρονιά έχουμε τόυτο το αριστούργημα. Τα σκίτσα του Gacy, η μανία του Daxx Riggs, το cult following όταν ο δίσκος εξαφανιζόταν από όλες τις streaming / sharing πλατφόρμες και οι πρσπάθειες να τον ανεβάσουυν οι φανς κρυφά, όλα είναι σωστά, όλα είναι βρωμιά, όλα απαύγασμα του sludge όπως πρέπει να είναι.
-
The Offspring - Smash: Ξεκινά μια τριάδα που πάει πακε΄το και γράφει ότι η χρονιά αυτή ανήκει είτε στο punk rock είτε στο black metal. Από εμένα δε θα δείτε το δεύτερο. Ξεκινάμε με το δίσκο roadtrip - rock αφτεράδικο.
-
Bad Religion - Stranger Than Fiction: σε πολλούς δεν αρέσει, εμένα είναι το πρώτο και παντοτικό άρα, Bar Religion άκουσμα. “Life is the crappiest book I ever read”
-
NOFX - Punk In Drublic: Η καλύτερη χειρότερη μπάντα του punk rock εκτοξέυεται και θεριεύει μέχρι και σήμερο. Όταν το προνόμιο της λευκότητας γίνεται προσβολή με την καταννόηση της κοινωνικής τάξης, πίσω από την ανωριμότητα του Fat Mike ξεπροβάλλει όλο το αποτυχημένο αμερικάνικο όνειρο. Αριστούργημα.
-
Korn - Korn: Πρώτο Korn, στοιχειωμένο εξώφυλλο μιας κατάστασης που ούτε στους χειρότερους μου εφιάλτες δε θέλω να ξερω πως θα μπορούσε να προχωρήσει. Και εγένετο Nu. Ποτέ δεν έχω βρει βερμούδα πιο χρήσιμη.
-
Sunny Day Real Estate - Diary: Τις επόμενες χρονιές, οι λίστες μου θα απασχοληθούν κατά κόρων με emo και post hardcore. Θα ήταν ελλιπείς αν έλειπε από τις προηγούμενες μου ένας δίσκος που τα ξεκίνησε όλα. Το 1994 το midwest emo έρχεται να πας πάρει τα σώβρακα και να τα κάνει μυξομάντηλα.
-
The Cranberries - No Need To Argue: Θα ήταν αφορισμός να αγνοήσουμε το τεράστιο μέγεθος των Cranberries. Ο συγκεκριμένος δίσκος αποτελεί απόδειξη της κληρονομιάς τους, θα τραγουδιέται ασταμάτητα, και το ζόμπι μας στοιχειώνει ως άλλου είδους απέθαντο πλάσμα. Έχοντας την τύχη να τους παρακολουθήσω στο θέατρο βράχων προτού χάσουμε τη Dolores, θα είναι για μένα τεράστιο κεφάλιο της μουσικής, για πάντα.
-
Blur - Parklife: Με Damon Albarn δε μπλέκεις. ΓΟΥ-ΧΟΥ
-
Oasis - Definitely Maybe: Καλά, σαν το επόμενο δεν είναι αλλά μια αναφορά του αξίζει.
-
Amorphis - Tales From The 1000 Lakes: Από το death metal του Karelian στο black (οκ με πιασατε να λίγο μπλακ) του Tales και μετά σε αυτό που ξέρουμε και θα ξέρουμε για πάντα ως Amorphis, αυτό το λαμρπό συγκρότημα δεν απογοητεύει. Το Black Winter Day είναι ένα από τα καλύτερα κομμάτια στο metal.
-
Fates Warning - Inside Out: Υποτιμημένη στιγμή της μπαντάρας που λατρεύω μέχρι το τελευταίο δευτερόλεπτο. τόσο που βρίσκεται πάνω από τα δύο επόμενα ξαδερφάκια.
-
Dream Theater - Awake: Ναι είμαι αυτή η περίεργη που γουστάρει προγκ μεταλ και έχει το Awake εδώ. Δεν ξέρω γιατί, ο δίσκος με τα χρόνια κάπως έσβησε μέσα μου, 5/11 κομμάτια όμως είναι και θα είναι για πάντα ύμνοι ζωής. Για το Space dye vest βλέπω τα είπατε. Θα πω μόνο να ακούσετε όσοι το αγαπάτε το Death Room των Gazpacho.
-
Psychotic Waltz: Mosquito: Ο κουνούπης βρόντηξε και δεν ήμουν εδώ να πλέξω τα εγκώμια για το Social Grace, αλλά ο καραφλός είναι από τα καλύτερα πράγματαπ ου έχουμε στο μεταλ (applies to every band person in prog).
-
Kyuss - Welcome To The Sky Valley: Δίσκος σταθμός, τέλειος από την αρχή μέχρι το τέλος, μακάρι να μην είχε γίνει όλο αυτό το πράγμα με το φασαιοστόνερ και δεν είχε γίνει καραμέλα, τώρα έχει αρχίσει να ξεθωριάζει που έχει πολυφορεθεί.
-
Melvins - Stoner Witch: Τα λέμε την άλλη Δευτέρα, τότε όμως, πλάι στους Acid Bath, οι τύποι δημιουργούσαν χωρίς να τους νοιάζει και πολύ την πιο όμορφη αηδία. Με όλη την καλή έννοια.
-
Corrosion Of Confornity - Deliverance: Οι άνθρωπο ιπου γεφύρωσαν το παραδοσιακό ήχο του μεταλ με τη σλατζοστονεριά, ο δίσκος που άφησε 3-4 κομμάτια στην παγκόσμια συγχρονη μουσική ιστορία για τους COC. Αγαπάμε μέχρι το μεδούλι.
-
Jesus Lizard - Down: Εκεί στο undergound υπάρχει ένα μικρό γαλατικό χωριό που συνεχίζει ακάθεκτο τη δράση του στο να παράγει θόρυβο.
-
Tori Amos - Under The Pink: Αδιανόητο σερί δίσκων από τη δις Amos, που θα τολμήσω να ονομάσω Μαντόνα του εναλλακτικού ποπ.
-
Megadeth - Youthanasia: Το αγαπημένο μου Megadeth που έπεσε σε πολύ ζόρικη χρονιά.
-
Machine Head - Burn My Eyes: Άλλη μπάντα που λάτρευα άλλα έχουν σβήσει κάπως μέσα μου λόγω ψέκας, ωστόσο, LET FREEDOM RING WITH THE SHOTGUN BLAST
Όχι full length κυκλοφορίες, αλλά:
Summary
Alice In Chains - Jar Of Flies: Τέσσερα κομμάτια που μπορεί και να είναι όλα στα τοπ δέκα δημοφιλέστερα του συγκροτήματος, μίνι στολίδι (λες και δεν είναι όλα τα AiC έτσι)
Nirvana - MTV unplugged in New York: Παράδειγμα live δίσκου που πρέπει να αφήσουμε να βρουν οι εξωγήινοι, λέξεις από ένα άτομο που δεν το τρέλαναν οι Nirvana ποτέ.
27 Likes
1994 λοιπόν.
Θα έκανα κάποιο γενικότερο σχόλιο για το νορβηγικό black metal, αλλά πρώτον δεν έχω χρόνο και δεύτερον το θεωρώ λίγο κατάχρηση χώρου και εδώ και εκεί, φόρουμ και κεντρική, έχω αναφερθεί πολύ, οπότε sorry for the long post γιατί εδώ έχουμε πολλούς δίσκους.
Ας πούμε μόνο πως το metal, που με το ζόρι για μένα είναι sub-culture, εδώ κατάφερε να γίνει counter-culture. Τα απόνερα των Dis-κλώνων, του grind/stench/crust/core ανοσιουργημάτων των 80s εμφανίζονται εντονότερα, στο αμερικανικό underground sludge και punk rock κάνουν μπαμ, και αρκετός κόσμος μπαίνει σε ιδιώματα που αλλιώς ίσως ούτε για φτύσιμο να τα είχε τότε. Δεν ξερω, δεν ήμουν και εκεί.
The critical (xoxo) top 5:
Summary
1. Mayhem - “De Mysteriis Dom Sathanas”
31 Δεκεμβρίου. Δεν έχει σημασία ποιά χρονιά. Απόγευμα, στις ατελείωτες ώρες πριν ο ψυχολογικός χρόνος επιδράσει αφοριστικά. Βάζω το “Körkarlen” στο λαπτοπ για την ετήσια προβολή. Κλείνω τον ήχο. Βάζω το ντεμπούτο LP των Mayhem να παίξει στο πικπ. Ονειρεύομαι εκ νέου να συγχρονίσω τις μουσικες με τις σκηνές σε καποιο μελλοντικο μονταζ/ταινια μικρού μήκους, αλλά και μόνο το μπάσιμο της εκφοράς του ‘pagan fears’ λειτουργεί προς ώρας. Δεν είναι ο καλύτερος δίσκος του ιδιώματος, ούτε ίσως στην χρονιά του, ίσως ούτε και των Mayhem. Είναι όμως σημείο αναφοράς γιατί είναι έτσι δομημένο ώστε να τα εξηγεί απλά και κατανοητά. Κοιτάω έξω. Έχει νυχτώσει, αλλά είναι πήχτρα το σκοταδι όμως. Darkness is growing. Η αφίσα του Εξωφύλλου στον τοίχο, που πέφτει και την ξανακολλάω για 15 και βάλε χρόνια, πάλι κινείται. Ιδέα μου. Δεν έχει σημασία.
Summary
2. Darkthrone - “Transilvanian Hunger”
Τα έχω πει αναλυτικά σε αυτό το φόρουμ. Τέτοιο σερί δεν έχει ξαναϋπάρξει. Εξώφυλλο χρονιάς. Angst. Dysphoria. Hunger. Pure. Cold. Eternal.
Summary
3. Emperor - “In The Nightside Eclipse”
Με τους Sigh μια χρονιά πριν να έχουν ανοίξει την βεντάλια προς το μαγευτικό και απόκοσμο, δίνοντας το στίγμα και το 94 με το ΤΡΟΜΑΚΤΙΚΟ split με τους Kawir, με το ηπειρωτικό και κεντροανατολικοευρωπαικο black να χτίζει ονειρικά ηχοτοπία, και με κάτι άλλους νορβηγούς (δες παρακάτω) να κερνούν, τι φέρνουν οι Emperor? Black metal που αξιοποιεί όλη την ταστιέρα. Οι πιο γνήσιοι κληρονόμοι των Mercyful Fate στη Νορβηγία, κατέχουν τα κοσμικά κλειδιά της δημιουργίας και του χρόνου για μια προοδευτική ώθηση προς το μεθαιώνιο μέλλον. Το 1994 ανήκει σε αυτή την παρέα. Το metal πλέον δεν μπορεί να αγνοεί τους παρίες με ελιτίστικες αφ’υψηλού κριτικές, και αν το κάνει εθελοτυφλεί.
Summary
4. Satyricon - “The Shadowthrone”
Η πρώτη επί της ουσίας, σοβαρή και αποτελεσματική είσοδος του σκανδιναβικού folk στο black metal ήρθε από τον Σάτυρο. Με όραμα που ξεπερνά τις δυνατότητες, με θράσος που υπερβαίνει τις γραφικότητες, με συνθετικές αντοχές που διαπερνούν δισκογραφίες. Άλλο πράγμα η επιρροή ως προς την τυποποίηση, και άλλο η μεταλαμπάδευση του καλλιτεχνικού οράματος. Εδώ και λίγο πιο κάτω, οι Bathory βρίσκουν τους συνεχιστές τους. Και το ιδίωμα μερικά από τα καλύτερα τραγούδια του.
Summary
5. Burzum - “Hvis Lyset Tar Oss”
Η κορυφαία δισκογραφική στιγμή του φασίστα, εκεί όπου πήρε τις minimal/ambient ατσαλοτεχνικές του και τις μετέτρεψε σε πελώρια κομμάτια που όρισαν σκηνές και αισθητική εκατέρωθεν του ατλαντικού. Μια no wave αντίληψη, μια ασφυκτική προσέγγιση και μια συγκλονιστική αξιοποίηση της επαναληψιμότητας προς τη δημιουργία ενός ηχητικού σκιάχτρου που καταδυναστεύει τα χωράφια της τεχνικής και της τραγουδοποιίας. Και τα καθιστά ξερά.
The stressful next 10:
Summary
6. Ved Buens Ende - “Those Who Caress The Pale demo”
Το όραμα του προφήτη μεταλαμπαδεύεται σε άτομα που ήθελαν να αγγίξουν το χλωμό φως πίσω από τον πνιγμένο στα κλαδιά ορίζοντα της σκηνής και του ήχου. Θράσος ξανά, για το σπάσιμο των καλουπιών, φιλτράροντας τις ετερόκλητες επιρροές τους. Το μυστικό που έκανε δηλαδή το ιδίωμα να συνεχίζει ακμαίο μέχρι σήμερα. Η αυτοαναίρεση, και η εσωτερική ρήξη και σύγκρουση με τις νόρμες, η διαιώνιση και κατάτμηση των συνόρων.
7. Disclose - “Tragedy”
Οι πρωτοπόροι Ιάπωνες raw d-beat/noise masters εξαπολύουν την ηχητική επίθεση που έκανε τον Kawakami ίνδαλμα σε ολόκληρο το παγκόσμιο underground. Η στάση, η προσέγγιση, οι ενισχυτές, η παραμόρφωση, αλλά και εν τέλει οι συνθέσεις καθεαυτές άφησαν και αφήνουν εποχή, κάνοντας άτομα σαν και του λόγου μου να ξημεροβραδιάζονται στα bandcamps με τα νεύρα κορδόνια για να ψάχνουμε την επόμενη ηχητική κονιορτοποίηση και την επόμενη κυκλοφορία που θα φέρει αυτή την κουλτούρα στο σήμερα.
8. Enslaved - “Frost”
Στο “Vikingligr Veldi” υπάρχει ΤΟ riff του “Vetrarnótt”. Αν το έχετε ακούσει ξέρετε για τι μιλάω. Αν όχι, κλικ στο λινκ και θα καταλαβετε. Στο “Frost” όμως, οι νεαροί τότε Enslaved παραδίδουν τον πιο αδικημένο δίσκο της χρονιάς στο ιδίωμα*. Μια από τις κορυφές της καριέρας τους, το άλμπουμ που πήρε το “Blood Fire Death” αλφάδι και το έκανε ψυχρό, πατώντας στις παγωμένες στάχτες της αιώνιας φωτιάς που σκέπασε το χιόνι του Ragnarok, αφού ο Λύκος έφαγε τον Ήλιο.
9. Isengard - “Vinterskugge”
Πολλοί έχουν μιλήσει για το τι ανακάτεψε σε αυτή τη συλλογή ο Fenriz. Αμφιβάλλω όμως αν αυτή η πλειοψηφία (μακάρι να είμαι λάθος), έχει αντιληφθεί το πως αυτή παράδοση υπάρχει στον Νορβηγό ΗΓΕΤΗ από εκείνο το “Thulcandra demo”. Τα όσα άκουγε τα εξήγησε ο ίδιος στην πορεία, τα όσα όμως πέτυχε όταν ήθελε να ξεφύγει από τους δαίμονες και τις απαιτήσεις της σέχτας, του βάρους του ΛΟΓΚΟ, και φυσικά από το ξεβόλεμά του, την ίδια χρονιά που παρέδωσε την πιο προσωπική του λυτρωτική δήλωση πνευματικής καταστροφής με το TH, τον ανάγουν σε οραματιστή πρωτοπόρο του τι εστι metal στην αισθητική γλώσσα των κενών μεταξύ των νοτών.
10. Mortuary Drape - “All The Witches Dance”
“My Soul/Primordial” και “Astral Bewitchement”. Ο 13ος δρόμος. Ένα ντεμπούτο που ατόφιο μαζί με τα 1993 πεπραγμένα της Αθήνας, πήραν αυτή τη νοητή γραμμή που ήδη εξαπλωνόταν εκτός σκανδιναβίας και όρισαν το μεγάλο αντίβαρο. Διαιώνιση ηχητικών/τεχνικών γραμμών του '80s έναντι στην εντονότερη αισθητική πλευρά και τσίτωμά του από το scandi-core. Με μια διαφορά. Οι ατμόσφαιρες, είχαν κοινή συνιστώσα ως αποτέλεσμα αλλά διαφορετική εκφορά. Οι Ατμόσφαιρες των Mortuary Drape, δεν αγγίχτηκαν ξανά, παρά μόνο ίσως δεκαετίες μετά από κάτι Αμερικανούς.
11. Rotting Christ - “Non Serviam”
ΣΑΤΟΥΡΝ ΑΝΛΟΚ ΑΒΕΙΖΣΟΝ. Είναι οι μελωδίες και τα πλήκτρα του ο δούρειος ίππος για τον πιο φασεοκαλττρου μπλακ δίσκο της φουρνιάς εκείνης; Δηλώνω υπέρ του εισοδισμού. ΑΨΟΓΗ παραγωγή. Στουντιακά μέρη που πλέον στα λαιβ τα έχουμε ξεχάσει αλλά συνεχίζουν να ανατριχιάζουν. Κατώτερο του προκατόχου του (αναγκαστικά), αλλά προσωπικό σημείο αναφοράς για το πως μπήκα στον ήχο και ας ξεφούσκωσε λίγο με τα χρόνια.
12. Forgotten Woods - “As The Wolves Gather”
(εδώ είναι το παρακάτω). Ένας Βέλγος μύστης σε μια συνέντευξή μας τους είχε χαρακτηρίσει ως τους Velvet Underground του black metal. Αυτή η δήλωση, αν και αποκτά νόημα περισσότερο στον επόμενο δίσκο τους, είναι η μόνη που χρειάζεται, μαζί με προσοχή στις συνενώσεις μουσικών θεμάτων (άντε και η αγάπη για τους Pink Floyd), για να εκτιμηθεί αυτή η ΔΙΣΚΑΡΑ. Μεγάλοι αδικημένοι (*να και ο αστερίσκος) της φουρνιάς τους. Καλύτερη μπάντα με το Woods στον τίτλο; Επιφυλάσσομαι. Και για κάποια άλλα, που δεν είναι της παρούσης.
13. Samael - “Ceremony Of Opposites”
Οκ, έχει θρόνο του Μπαφομέτ και φλαγκελέισο. Αλλά έχει και άλλα μέσα. Βασικά, δεν έχει κακή στιγμή. Σίγουρα, είναι πιο επιδραστικό από όσο του καταλογίζεται, και με βεβαιότητα, είναι μια από τις πιο γοητευτικές ηχητικές χροιές αυτού του πολυσχιδούς, ήδη για το 1994, ιδιώματος. Συμφωνικό, απόκοσμο, σαγηνευτικό. Επιβλητικό. Μεγαθηριακό.
14. Method Man - “Tical”
O πρώτος σόλο δίσκος μέλους των Wu-Tang Clan πήγε αναμενόμενα στον σταρ, τον Method Man. Αν και το 1994 βγήκε και το ντεμπούτο των επιδραστικών Gravediggaz (πονάτε;), “6 Feet Deep” με τη συμμετοχή του RZA που όρισε το horrorcore και το λατρεύουμε, The ticalion stallion λοιπόν, ο άνθρωπος με πολλές μεθόδους στο σταθερό (μα χαμαιλεόντιο) flow του, φέρνει έντονα R’N’B στοιχεία, τρόπον τινά μπαλάντες - εμπορικές επιτυχίες και φυσικά το OMINOUS ύφος που χαρακτηρίζει τις παραγωγές του RZA και το πενταετές πλάνο της μπάντας, αλλά και μερικές αδιανόητες κομματάρες. Λατρεμένο. Bring the pain ρε άρχοντα.
15. Nas - “Illmatic”
“I don’t sleep because sleep is the cousin of death” (mic drop).
O Nas εδώ έγινε ο Βασιλιάς του hip hop, το παιδί θαύμα, για μια σειρά από τεχνικούς, καλλιτεχνικούς, αισθητικούς, αφηγηματικούς και κυρίως συναισθηματικούς λόγους. Δίσκος ψυχογράφημα και εγχειρίδιο.
The important next 15:
Summary
16. Nine Inch Nails - “The Downward Spiral”
Ο 16χρονος Αποστόλης θα το είχε νο1. Ο 18χρονος νο5. Μερικές φορές σκέφτομαι πόση μουσική έχω καταναλώσει, πόσο έχω αλλάξει, πόσο estranged γινομαι με μερικά πράγματα, πόσο βλάκας είμαι (και) για αυτή τη θέση.
17. Corrosion Of Conformity - “Deliverance”
(κάνε υποχρεωτική σύγκριση με τα “Loads”. Ή και όχι). Δεν ξέρω και εγώ πόσο το έχω λιώσει, τι δίοδος ήταν για μένα για το hard/heavy rock, πόσο απ’ έξω και ανακατωτά ξέρω αυτή τη δισκάρα. Ραντεβού το 2005.
18. Nick Cave & The Bad Seeds - “Let Love In”
Σε οποιαδήποτε άλλη χρονιά, μάλλον θα ήταν στο τοπ 5 μου. Στο τοπ3 δίσκων του, αυτά λένε πολλά για τα γούστα μου.
19. Megadeth - “Youthanasia”
O πρόεδρος όσο περνάνε τα χρόνια στα '90ς την έχει δει τραγουδοποιός με χέβι ριφφς, και τον λατρεύουμε, εμένα με χάνει σταδιακά, αλλά θα γυρίζω για πάντα σε αυτό για την χροιά, τον ήχο αλλά και τα κοψίματά του.
20. Rancid - “Let’s Go”
Street punk όπως το μάθαινε το αμέρικα τότε, που μεγαλώνει και άλλο την μπάντα, και της δίνει αυτό το φοβερό πολυποίκιλο ηχητικό πρόσωπο που μας κάνει ακόμη ταλιμπάν μαζί της. Τα καλύτερα είναι κοντά, εδώ είναι ήδη κλασικοί.
21. Dystopia - “Human = Garbage”
22. Black Krostandt – “Crimes Of Capital, Crimes Of The State”
Ονοματάρα. Έτσι πρέπει, έτσι είναι. Την χρονιά που το black metal εδραιωνόταν περιχαρακώνοντας αισθητική ύφος και διακύβευμα, κάπου στον Καναδά, έβγαζε τα πρώτα φυλλαράκια του το red anarchist black metal. Crust, black, sludge, πρώιμο post, όλα εδώ άγουρα. Το μέλλον θα ήταν συγκλονιστικό, εδώ παραμένει συναισθηματικό, όπως η πρώτη φορά που βλέπεις με τα μάτια σου στο δρόμο όσα νόμιζες πως ήταν υπερβολές.
23. Green Day - “Dookie”
Για εκείνα τα καλοκαίρια Φιλιατρά αρχές των '00s με τον φίλο μου τον Αντώνη και τα bmx μας, τα play station μας, τα παγωτά από το ζαχαροπλαστείο. Για εκείνα τα σχολικά πάρτυ που τη βγάζαμε σε μια γωνία τρώγοντας σοκολάτες. Για εκείνο τον εαυτό μου που ξέχασα στην πορεία (κακώς).
24. Abigor – “Verwüstung / Invoke the Dark Age”
And so it begins, the greatest black metal band of all time that no one talks about. Καλός ο Snorre, άλλοι τον πήραν πιο σοβαρά όμως εξαρχής.
25. Madball - “Set It Off”
Η κορυφαία στιγμή NYHC? Αν το είχα ακούσει νωρίτερα στη ζωή μου θα ήμουν πολύ κάφρος στο να μην ακούω λέξη. Κλασικό, τεράστιο.
26. Disrupt - “Unrest”
Ίσως η πιο διάσημη αμερικάνικη dis μπάντα, σίγουρα μια από τις πιο επιδραστικές. Δεν ξέρω πόση σημασία έχουν τα λόγια μου, αλλά στο “unrest” γίνονται εντυπωσιακά πράγματα για ένα σχήμα που μαζί με τους Nausea ύψωσαν τη σημαία του αμερικάνικου κραστ, πριν την βάψουν μαύρη κάποιοι κύριοι σε 2-3 εβδομάδες.
27. Εκτός Ελέγχου - “Εκτός Ελέγχου”
Τραγουδάρες, ροκενρολ και άποψη, και μην τα ξαναλέμε. “Φασίστα Λούκυ Λουκ - Λευτεριά Στους Ντάλτον”.
28. The Offspring - “Smash”
Θα αντιγράψω την παράγραφο πρώην συντάκτη του σάιτ σε αφιέρωμα για τα 90s για το δίσκο γιατί με εκφράζει 100%. Προφανώς κλασικό.
Ο δίσκος που παράλληλα προκάλεσε τον πανικό στους απανταχού punks και τους φίλους του hardcore - σαν το απόλυτο guilty pleasure τους-, στους «λαϊκούς» της ψωροκώσταινας μας και τους rednecks αυτού του κόσμου που θέλησαν να κάνουν ένα «φτηνό» πέρασμα από τον κόσμο της εναλλακτικής μουσικής, και φυσικά σε όλους τους δύσμοιρους γονείς αυτού του πλανήτη οι οποίοι για πολλά χρόνια ακολουθούσαν τα πιτσιρίκια τους στα πάρτι και τις εφηβικές μαζώξεις που οπωσδήποτε είχαν στο soundtrack τους κάποιο από τα κομμάτια του. Η εμπορική επιτυχία που σημείωσε το “Smash” είναι μυθική, και ενώ δυστυχώς χρησιμοποιήθηκε από τα αδηφάγα mainstream μουσικά μέσα ως το top προϊόν τους σε πωλήσεις, χάρισε ταυτόχρονα σε εμάς -τους λάτρεις των απλών παραμορφωμένων ακόρντων, της γρήγορης μελωδικής μουσικής και των τσαμπουκαλεμένων στίχων- κάτι που να είναι εύκολα προσβάσιμο και να έχει μια δόση αλητείας, σε μια εποχή όπου το διαδίκτυο ήταν ακόμη νεογέννητο.
29. Totalitar – “Sin Εgen Μotståndare”
Εδώ προσκυνάμε ταλιμπανίστικα μπάντες που τους αντιγράφουν ή που απλώς βρίσκουν στην d-beat ‘n’ roll άποψή τους καύσιμο για να μεγαλουργήσουν, στους ίδιους θα σταματούσαμε;
30. Arcturus - “Constellation”
Τα τραγούδια που έχει μέσα αρκούν.
άλλα 25, γιατί πρέπει κάτι να κάνω μέχρι να έρθει η ώρα για…
Summary
- …Converge - “Halo In A Haystack”
- Soundgarden - “Superunknown”
- Acid Bath - “When The Kite String Pops”
- Lagwagon - “Trashed”
- Dimmu Borgir - “For All Tid”
- Machine Head - “Burn My Eyes”
- Nail Bomb - “Point Blank”
- NOFX - “Punk In Drublic”
- Bad Religion - “Stranger Than Fiction”
- Sick Of It All - “Scratch The Surface”
- Disaffect – “Chained To Morality”
- Ρήγμα – “Ο Τελευταίος Αιώνας”
- Solstice –“Lamentations”
- The 3rd and the Mortal – “Tears Laid in Earth”
- Driller Killer – “Brutalize”
- Horror Vacui – “Μία Τριλογία Για Τον Άγγελο: Πόθος”
- Strung Out – “Another Day In Paradise”
- Gehenna – “First Spell”
- Xibalba (Itzaes) – “Ah Dzam Poop Ek”
- Pantera – “Far Beyond Driven”
- Ben Harper – “Welcome To The Cruel World”
- Cryptopsy – “Blasphemy Made Flesh”
- Gorgoroth – “Pentagram”
- Autechre – “Amber”
- Shellac – “At Action Park”
30 Likes
Έχω την εντύπωση ότι είναι η μόνη χρόνια που βλεπουμε τόσο στενή μουσικά 5νταδα από σένα ε?
Edit: δεν το λέω για κακό ε
2 Likes
Πριν μια δεκαετία, ναι, ήταν όντως τρομπονοβεντουζατη η μέθεξη. Τη σημερον ημέρα όμως, καλα καλά δεν έχει maisel’s τι να λέμε τώρα, κατήφορος…
3 Likes
Διόλου απίθανο, αλλά τι να κάνω, δεν γινόταν και διαφορετικά, αυτός είμαι 
Ειπα να το σώσω με το σεντονακι γιατί γινόταν χαμός…
1994 (δυστυχώς λίγο γρήγορα λόγω έλλειψης χρόνου)
#5+1
Machine Head - Burn my Eyes
Θα μπορούσε να είναι και το Far Beyond Driven εδώ, μπήκε γιατί είναι ντεμπούτο. Δυναμίτης. Σκέφτομαι πολλές φορές όταν έχεις στην φαρέτρα σου ένα Davidian να ξεκινήσει το δίσκο, πως σκατά να συνεχίσεις δηλαδή και να μην χάσεις στην σύγκριση και μετα ξεκινάει το Old και σου τρίβει ο Flynn στα μούτρα κάθε αμφιβολία. Αναφέρθηκε και αλλού, κρίμα το live που το παίζανε ολόκληρο θα ήταν πολύ καλή κατάσταση.
#5
Marillion - Brave
Ήθελα κάπου στην λίστα να βρει χώρο η prog πλευρά μου. Και κατέληξα σε ένα πολύ αγαπημένο δίσκο, εσωτερικό και όχι για όλες τις στιγμές. Ναι η Fish era των Marillion είναι η βάση όλων, όμως το Brave είναι για μένα η 2η καλύτερη τους στιγμή. Μελαγχωλικό album, μου αρέσει πολύ αυτή η neo prog αισθητική και μελωδικότητα που μυρίζει τίγκα 90s. Σερί πανένορφων στιγμών, αξίζει κάθε δευτερόλεπτο.
#4
The Prodigy - Music for the Jilted Generation
Ξεκίνημα με Break & Enter και Their Law. Και Full Throttle και μετά τα 3 statement κομμάτια. Το πως μία τόσο απόλυτα χορευτική μουσική με μπλιμπλίκια και beats αρέσει στην πλειψηφία της rock & heavy βάσης ακροατών είναι μία συνθήκη που από μόνη της λέει πολλά. Πάνθεον και τώρα αλλά στον επόμενο ηχητικό οδοστρωτήρα που εξαπέλυσαν. Δυστυχώς μία ακόμα μεγάλη απώλεια, ευτυχώς από live έχουμε χορτάσει.
#3
Korn - Korn
Στο μπάσιμο του Ball Tongue πέφτουν σπίτια. Στο ξέσπασμα του Faget μπορώ να δείρω και τον Hulk ξέρωγω. Blind. Clown. Γενικά τον λατρεύω αυτόν τον δίσκο. Έχει μία καλώε εννοούμενη μαγκιά και άγνοια κινδύνου. Ήχος μπόμπα επίσης και θεότρελος Davies με τα μοναδικά του φωνητικά.
#2
Kyuss - Welcome to the Sky Valley
Ο πιο ολοκληρωμένος stoner δίσκος ever. Όλη η σκηνή,
ο ήχος, το attitude, δημιουργείται, μεγαλουργεί και ορίζει το μέλλον από το ξεκίνημα του Gardenia έως το κλείσιμο του Whitewater. 4 ζευγάρια όρχεις άφησαν μια για πάντα το βαρύ και ασήκωτο αποτύπωμα τους στην άμμο της ερήμου.
#1
The Offspring - Smash
H προεφηβία και η εφηβία μας. Μου άρεσε η ανάλυση του Αποστόλη αλλά το βίωμα του να ζεις το Smash τότε είναι κάτι πολύ μεγαλύτερο από τις αναλύσεις. Αν δεν έχει τραγουδήσει το ξέσπασμα και το motherfucker του Nitro δεν έζησες ωραία εφηβικά χρόνια. Δίσκος ζωής, όσα χρόνια και αν περάσουν θα μας πηγαίνει εκεί, στο πιο γλυκό και ξέγνοιαστο χρονοντούλαπο.
20 Likes
Πεντάδα:
Mayhem “De mysteriis dom Sathanas”
Πραγματικά ερώτημα-τροφή για σκέψη το post του Curehead (μ’ άρεσαν και οι σκέψεις του ChrisP πάνω σε αυτό. Μάλιστα υπάρχει κάπου θαμμένο ένα topic στο forum στο οποίο υπήρχε ένα «debate» μεταξύ εμού κι ενός user που ούτε καν θυμάμαι τ’ όνομά του, οποίος επιχειρηματολογούσε ακριβώς πάνω σε αυτό, δηλαδή τη σύνδεση του «πολιτισμικού» και του «υλικού» της νορβηγικής black metal σκηνής -μάλιστα ισχυριζόταν ότι ήταν η μοναδική μουσική σκηνή που κατάφερε με ειλικρινή τρόπο να συνδυάσει τη «ζωή» με τη «δημιουργία» μαζί με τη βρετανική anarcho-punk! Πρέπει να ομολογήσω ότι αν ξαναδιαβάσω τον συγκεκριμένο διάλογο μάλλον θα βρεθώ αντιμέτωπος με επιχειρήματα που τότε δεν μπορούσα ν’ αντιληφθώ και ίσως και να έχω μετατοπιστεί από αυτά που έλεγα. Απλά για την ιστορία , θυμάμαι εντελώς απλουστευτικά να έχω «οχυρωθεί» πίσω από το προφανές «μα πώς τολμάς να συγκρίνεις αναρχικούς καταληψίες που αυτά που έλεγαν στα τραγούδια τους τα έπρατταν και στην καθημερινή τους ζωή μ’ έναν κύκλο αυτοκαταστροφικών, μεθυσμένων νεολαίων που καμιά ιδέα δεν είχαν για όσα «σατανιστικά» τραγουδούσαν;», ενώ αν θυμάμαι καλά ο τύπος προσπαθούσε να μου εξηγήσει ότι πέρα από τις όποιες (α)συμφωνίες με την (όποια) «πραγματική» σατανιστική ιδεολογία/θρησκεία υπάρχει, εκεί πέρα ένας κύκλος (λιγότερων ή περισσότερων) ανθρώπων κατέληξε να πάρει τόσο «σοβαρά» αυτά που έλεγε που οδηγήθηκε στο να σκοτώσει, να κάψει, να φυλακιστεί κλπ. κλπ. -κατέληξε με λίγα λόγια να επιδιώξει πραγματικά υλικά αποτελέσματα στην καθημερινή του ζωή (άσχετα απ’ το πόσο άσχημα ήταν αυτά). Anyway, δεν μπορώ δυστυχώς να μεταφέρω ακριβώς την επιχειρηματολογία του, αλλά νομίζω σήμερα θα τη χαρακτήριζα τουλάχιστον ενδιαφέρουσα και ιντριγκαδόρικη -δε θα την ακύρωνα με την ίδια ευκολία που προσπάθησα να κάνω τότε) και δεν είχα κάτσει να σκεφτώ ποτέ σοβαρά πώς θα ηχούσε το “De mysteriis…” με άλλο line-up και σε άλλη χρονική στιγμή. ΟΚ, υπάρχει το ντοκουμέντο της Λειψίας βέβαια που μας δίνει μία γεύση, οπότε ένα υποθετικό «what if?» θα μ’ έκανε να ποντάρω τα λεφτά μου σ’ ένα πολύ-πολύ πιο χαοτικό, θορυβώδες και ωμό “De mysteriis…”. Σκεφτείτε τα “Burzum” ή τα “A blaze…” που προηγήθηκαν: ηχητικά και συνθετικά (όσο μπόμπα και να ‘ναι) πόνταραν ακόμα στο σοκ του ακροατή μέσω ενός προκλητικά κακού ήχου (για τα τότε δεδομένα), «evil» φωτογραφιών, extreme ουρλιαχτών κλπ. Το “De mysteriis…” έρχεται από άλλον πλανήτη. Είναι λες και αυτή η «καθυστέρηση» που μεσολάβησε, να το έκανε να ξεφύγει από αυτό το context. Το “De mysteriis…” δεν είναι «evil» ή «κακό», είναι επιβλητικό, από το εξώφυλλό του και την πε-ντα-κά-θα-ρη παραγωγή του (άνετα ο καλύτερος ήχος που έχω ακούσει σε black metal δίσκο κι ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί από κανέναν) μέχρι τα απόκοσμα φωνητικά του Attila και τις σκιώδεις μορφές της μπάντας. Οπότε εγώ θ’ απαντούσα στον Curehead «πάλι καλά που κυκλοφόρησε τότε» και κατάφερε να είναι αυτό που είναι. Γιατί καλά-χρυσά τα συγκροτήματα και οι δίσκοι που προανέφερα, αλλά δεν παύουν να είναι οι δίσκοι που μπορεί να βάζαμε δυνατά για να βλέπαμε τις τρομαγμένες φάτσες των γονιών μας. Όσοι ακούσατε, όμως, το “De mysteriis…” πρώτη φορά στην εφηβεία, τολμήσατε να δείτε τα ΔΙΚΑ ΣΑΣ μούτρα στον καθρέφτη;
Emperor “In the nightside eclipse”
Μπορεί το “De mysteriis…” να είναι ο αγαπημένος μου black metal δίσκος, αλλά οι Emperor ήταν πάντα η αγαπημένη μου black metal μπάντα. To δίλημμα “In the nightside eclipse” ή “Anthems…”, για ‘μένα κοντράρει στα ίσα ντέρμπι τύπου “Arise” ή “Chaos A.D.”, “Souls at zero” ή “A sun that never sets”, “Tragedy” ή “Vengeance” κλπ. κλπ. Δεν έχω καταλήξει στη σωστή απάντηση.
Korn “ Korn”
Αφήνω κατά μέρος ότι ιστορικά ήταν πρωτοποριακό, ηχητικά το κάτι άλλο, μπασιστικά χαχα-γελάμε, και θέλω να τονίσω ότι δε μιλάμε για ένα album που απλά το βάζεις να παίζεις και κάνεις headbanging (γιατί δεν μπορείς να κάνεις κι αλλιώς). Είναι album-βάζω- ακουστικά-και-ψάχνω-τους-στίχους-στο-internet (γιατί δεν υπάρχουν στο γαμω-βιβλιαράκι). ΤΟΤΕ αντιλαμβάνεσαι το σκοτάδι, τη θλίψη, την απόγνωση και τη διαστροφή που απορρέει από τους στίχους και τις ερμηνείες του Davis κι απ’ τη γενικότερη ατμόσφαιρα της μουσικής (και των samples. Πόσο αφόρητος είναι ο διάλογος του ζευγαριού στο τέλος;). Ομοφοβικές επιθέσεις, ματσίλα, drugs, κατάθλιψη, παιδική εκμετάλλευση, προδομένες φιλίες, για ‘μένα αυτό αποτελεί στιχουργική με νόημα και βαρύτητα. Επίκαιρο album που θα μπορούσε να βγει σήμερα και να ταρακουνήσει το ίδιο.
Chumbawamba “ Anarchy”
Ήμουν έτοιμος να γράψω πόσο ΕΞΟΡΓΙΖΟΜΑΙ που αυτό το album (το απόλυτο αριστούργημα των Chumbawamba) δεν αναφέρθηκε πουθενά κι από κανέναν, αλλά μετά το καλοσκέφτηκα κι ήρθα ν’ ανακοινώσω πόσο ΧΑΙΡΟΜΑΙ που είστε τόσο τυχεροί που θ’ ακούσετε για πρώτη φορά τις παρακάτω τραγουδάρες αν απλά κάνετε κλικ πάνω στους τίτλους τους (γιατί αν τις είχατε ήδη ακούσει απλά θα αναφέρατε το album -εις άτοπον απαγωγή).
Και να ‘ταν μόνο αυτές; Απλά τα παραπάνω σου χτυπάνε τα refrain τους στα μούτρα απ’ τα πρώτα δευτερόλεπτα (τους άρεσε αυτό το κόλπο των Chumbawamba), οπότε δε θα χρειαστεί να σπαταλήσετε πάνω από 10-15 δευτερόλεπτα για ν’ αντιληφθείτε το τεράστιο ταλέντο αυτής μπάντας να σκαρώνει χαρακτηριστικές pop μελωδίες που, όμως, συνοδεύονται από σκληροπυρηνικούς πολιτικούς στίχους, συνθέτοντας τελικά ένα εκρηκτικό μίγμα που «κανονικά» θα περίμενες ν’ ακούγεται σε όλα τα mainstream ραδιόφωνα, σε διαφημίσεις, σε τηλεοπτικές εκπομπές oh wait, τα κάνανε όλα αυτά στο μεθεπόμενο album τους οι Chumbawamba… Δεν περιγράφω άλλο, ΝΟΤΗΙΝG EVER BURNS DOWN BY ITSELF/EVERY FIRE NEEDS A LITTLE BIT OF HELP .
Επίσης, JTN, με απογοήτευσες πολύ, αγόρι μου:
Summary
Queensryche “ Promised land”
Το δικό τους “A pleasant shade of grey”. Ακούγοντας τα “Out of mind” (πάντα το προτιμούσα από το πιο single-οειδές “Bridge” που όμως κι αυτό με αγγίζει), “Lady Jane” και “Someone else?” μπορεί να μου έρθουν δάκρυα στα μάτια -μάλιστα το τελευταίο βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την πιο έντονη και συγκινητική ερμηνεία τραγουδιστή που έχω ακούσει ποτέ στη ζωή μου. Από κοντά, λατρεύω το deep cut “One more time”, τα σπάω με “I am I” και “Damaged” και ανατριχιάζω με το σαξόφωνο, τους στίχους και τα ηχητικά εφέ του “Promised land”. Πόσο τυχεροί, άραγε, να νιώθουν τους εαυτούς τους όσοι τους είδαν σ’ αυτήν την περιοδεία που ανέβαζαν ηθοποιούς πάνω να τα πίνουν στο bar, ο Tate να κάνει τα δικά του κλπ; Βλέπω βιντεάκια στο Youtube και ζηλεύω.
Metal χαμός λέμε:
Orphaned Land “ Sahara”
Τα μισά τραγούδια είναι το demo (επαναηχογραφημένα) για τα οποία σας τα έπρηξα σε προηγούμενη χρονιά. Τα άλλα μισά το κοντράρουν στα ίσα. Χωρούσε πεντάδα γαμώτο, του άξιζε. Από τα πιο συναρπαστικά ντεμπούτα που βγήκαν ποτέ στο metal και δεν αναγνωρίζεται τόσο η αξία του νομίζω.
Tiamat “ Wildhoney”
Μην ακούω τώρα για αποπροσανατολιστικούς δίσκους κλπ., μιλάμε για τον ΚΑΤΕΞΟΧΗΝ ατμοσφαιρικό ήμουνα-κάφρος-αλλά-ανακάλυψα-τους-Floyd-τι-να-κάνω; δίσκο που καταφέρνει με μαεστρία να ξεκινά μ’ ένα από τα πιο heavy riffs που έχεις ακούσει και να καταλήγει σε μπαλάντα. Άντε, γιατί άντε.
At the Gates “Terminal spirit disease”
Αν ήταν ολοκληρωμένη μουσική πρόταση κι όχι μισερό full-length που περιέχει live tracks (πολύ καλά όλα τους, ωστόσο), μπορεί και να κοίταγε το “Slaughter of the soul” στα μάτια. Δεν είναι και ΕP, για να μείνει στην ιστορία (ανετότατα) ως ένα από τα ΚΑΛΥΤΕΡΑ EPs που κυκλοφόρησαν ποτέ. Είναι At the Gates, όμως, που επιτέλους συνειδητοποιούν ότι δε χρειάζεται να κάνουν τόσο πολύπλοκες τις συνθέσεις τους, αφήνονται στη μελωδία, δεν παρασέρνονται από τη Slayer-ική επιθετικότητα όπως θα κάνουν τον επόμενη χρονιά κι έτσι σκαρώνουν τον πιο μελωδικό κι ευκολοάκουστο δίσκο τους. Και ναι, όπως είπε και κάποιος παραπάνω, ο τρόπος που τα βιολιά κάνουν fade out στο fade in της κιθάρας στην αρχή του “The swarm”, είναι από τα πιο ψαρωτικά πράγματα που θ’ ακούσεις ποτέ.
[Cringe-αρα διαβάζοντας το post του Γράκχου ΑΦΟΥ είχα γράψει το δικό μου]
Amorphis “Tales from the thousand lakes”
Ό,τι περιέχει ανατολίτικες κλίμακες μ’ αρέσει.
Dream Theater “Awake”
Παρακαλώ, ας μη μιλάμε για το “Space-dye vest” όταν μιλάμε για το “Awake”. Είναι κάτι άλλο, ξέχωρο, κι επίσης οι τύποι δε θα το βάζανε καν μέσα (και καλά θα κάνανε μάλλον) αν ήξεραν ότι ο Moore επρόκειτο να τους τη σκάσει. Μπορούμε να μιλάμε για το “Awake”, να λέμε πόσο δισκάρα είναι, πόσο DREAM THEATER είναι και, μετά, ας έχουμε ένα ξεχωριστό section για το “Space-dye vest”, ναι; Σας ευχαριστώ για την κατανόηση, προχωράμε.
Machine Head “ Burn my eyes”
Αυτό, οι Pantera, το “Chaos A.D.”, μην πω και οι Obituary απενοχοποίησαν το μεταλλικό hardcore στους μεταλλάδες μέσα σε 2-3 χρόνια. Το εισαγωγικό riff του “Old” (εννοώ μετά το μπάσο, όταν μπαίνουν οι κιθάρες) παραμένει στο top-3 των «χοροπηδηχτών» riffs που έχω ακούσει ποτέ μου (τα άλλα δύο είναι το “Refuse/resist” και το “Blind”).
Psychotic Waltz “ Mosquito”
Κάτι από stoner, λίγο από grunge, γενικά μία (ευχάριστη) θολούρα και τέλεια αίσθηση του groove. Άραγε έφαγε κράξιμο αυτός ο δίσκος από progsters όταν βγήκε; Ας μας πουν οι γηραιότεροι. Γιατί εγώ αν άκουγα τότε PW θα είχα εκπλαγεί με τους ήχους που έβγαζε το στερεοφωνικό μου.
Acid Bath “When the kite string pops”
Ευχάριστη έκπληξη που αναφέρθηκαν από κάποιους, μιας και μιλάμε για μία μπάντα που σπάνια θ’ αναφερθεί το όνομά της, αλλά όταν αυτό γίνεται δεν έχω δει άτομο να λέει κακή κουβέντα, όλοι είναι σε φάση «ναιιιιιι, ρε μαλάκα, πώς τους ξεχάσαμε; Acid Bath, μπαντάρα!». Δεν «πρόλαβαν» να μπαγιατέψουν, βέβαια, 2 δίσκοι τσακ μπαμ και τραγικό τέλος, αλλά το cocktail τους ήταν μοναδικό, ρε φίλε: κατά βάση sludge αλλά με κάμποσα ξεκάθαρα death και black σημεία (ακόμα και πλήκτρα είχαν σε στιγμές!), διπλά-τριπλά φωνητικά («σκισμένα», άγρια και καθαρά), stoner και hardcore, μπαλάντες (!!!), θα μας τρελάνεις, ρε φίλε; Πραγματικά ξεχωριστή μπάντα, δεν υπάρχουν άλλοι σαν αυτούς (ή αν υπάρχουν, ενημερώστε μας, ρε παιδιά, να τσεκάρουμε τίποτα).
Samael “Ceremony of opposites”
Είχα «αφομοιώσει» ήδη τον βασικό black metal κατάλογο, οπότε ανυποψίαστος (εποχές προ-downloading) αγοράζω κι αυτό. Κι έκπληκτος ακούω τα… «χοροπηδηχτά» riffs για τα οποία έκανα λόγο πριν! Πραγματικά σαν τη μύγα μες στο γάλα, οι Ελβετοί συνθέτουν ένα σκοτεινό αριστούργημα βασισμένοι σ’ εντελώς ιδιόμορφα (για το είδος) χαρακτηριστικά που απορώ πώς και δεν άκουσαν κράξιμο από πιουρίστες (ή ίσως και να άκουσαν, δεν ξέρω). Ιδίως το ομώνυμο παραμένει ένας από τους πιο στοιχειωτικούς ύμνους που ενδείκνυται και για ατελείωτο air-drumming!
Rotting Christ “ Non serviam”
Δεν ξέρω πόσοι το πήρανε χαμπάρι τότε (εγώ π.χ. το συνειδητοποίησα ΑΦΟΥ άκουσα τα “Theogonia”, “Aealo” κλπ., ενώ είχα ακούσει αυτό πρωτύτερα), αλλά το “Non serviam” βασίζεται σ’ αυτές ακριβώς τις «ηπειρώτικες»/παραδοσιακές κλίμακες με τις οποίες έκανε δεύτερη καριέρα το συγκρότημα, απλά χωρίς τα νταούλια, τα φολκλόρ κλπ. ΜΟΝΑΔΙΚΟ riffing, εξωπραγματικό, το πιο ιδιαίτερο που κατάφερε ποτέ το συγκρότημα και που αξίζει να το μελετήσεις νότα-νότα, κανονικά αυτό κι όχι το “Thy might contract” θα έπρεπε να μνημονεύεται σαν το απόλυτο αριστούργημα της μπάντας. Θα έλεγα ότι είναι ακόμα και παραγνωρισμένο για την πραγματική του αξία και τον πρωτοποριακό του ήχο.
Megadeth “ Youthanasia”
[Cringe-αρα για 2η φορά διαβάζοντας το post του Γράκχου, γιατί ήμουν έτοιμος να γράψω ότι θεωρώ το “Killing road” ένα απ’ τα αγαπημένα μου Megadeth κομμάτια, αλλά μετά είπα άστο μωρέ, τι σημασία έχει]
Cradle of Filth “The principle of evil made flesh”
Για να φανερωνόμασε σιγά-σιγά όλες οι Dani-τσες!!!
The 3rd and the Mortal “Tears laid in earth”
Αυτό κι αν είναι ξεχασμένο διαμάντι. Και η πλάκα είναι ότι τα επόμενα τα trip-hop τους είναι επίσης καλά (κι επίσης φωνάρα η αντικαταστάτρια της Kari).
Burzum “Hvis lyset tar oss”
Ε, αν θέλουμε να ‘μαστε ειλικρινείς, αυτό και το “Filosofem” είναι ο Burzum ήχος. Δεν μπορώ καν να διανοηθώ πώς θα ήταν να είσαι black μεταλλάς και μέσα σ’ ένα διάστημα 3 μηνών (τόσο ήταν) να σου σκάσουν “De mysteriis…”, “In the nightside eclipse”, “Transilvanian hunger” και “Hvis lyset…”. Θα γυάλιζε το μάτι σου μετά μάλλον.
Από rock γενικά:
NOFX “Punk in drublic”
Προτιμώ το προηγούμενό τους, αλλά αυτό περιέχει τον απόλυτο skate-punk ύμνο, το “Linoleum”.
Bad Religion “Stranger than fiction”
Ούτε αυτό είναι το πιο αγαπημένο μου από αυτούς, αλλά καταλαβαίνω γιατί έγινε το πιο πετυχημένο τους.
Soundgarden “ Superunknown”
Το προτιμώ χαλαρά περισσότερο από το “Badmotorfinger”.
Lagwagon “ Trashed”
Το 1994 για το skate/pop punk ήταν, ομολογουμένως, ό,τι ήταν για το grunge το ’91. Το μεγάλο ΜΠΑΜ. Ήμουν πολύ μικρός για να το ζήσω, κι αυτό ίσως φταίει που θα δείτε το “Americana” και το “American idiot” στις λίστες μου κι όχι το “Smash” και το “Dookie” (oh yes), αλλά ας μην ξεχνάμε ότι το ’94 ήταν και η χρονιά των NOFX, των Bad Religion και, φυσικά, αυτών των αφανών ηρώων, των Lagwagon. Που θα συνεχίσουν ένα τρομερό σερί για πολλούς-πολλούς δίσκους ακόμα (θα βαρεθείτε να βλέπετε το όνομά τους, λέμε!).
Kyuss “Welcome to Sky Valley”
Corrosion of Conformity “Deliverance”
Jeff Buckley “Grace”
Κάποτε είχα πάθει καψούρα μ’ αυτό (μάλιστα θυμάμαι κι ένα τρομερό DVD με τον μακαρίτη που έβλεπα), συνεχίζω ν’ ανατριχιάζω με στιγμές του, αλλά δύσκολα θα το βάλω να το ακούσω ξανά ολόκληρο -νομίζω έχω απομακρυνθεί αρκετά απ’ το στυλ του. Άραγε ο πρόωρος θάνατός του και το διάσημο επίθετό του να του δώσανε μία «λάμψη» παραπάνω απ’ όση του αναλογούσε; Αν το βάλω ξανά θα σας πω.
Διάφορα:
Portishead “Dummy”
Μουσική για σεξ.
Nine Inch Nails “The downward spiral”
Ελπίζω όχι μουσική για σεξ.
Ελληνόφωνα:
Ανάσα Στάχτη “Ανάσα Στάχτη ”
Το βιλιώτικο hardcore που γουστάρουμε!!! Ας είναι οι Ανάσα Στάχτη η κατάρα-ένοχη απόλαυση των απολίτικων μεταλλάδων!
Εκτός Ελέγχου “Εκτός Ελέγχου”
Ε, μουσική για σεξ, προφανώς. Όσοι γνωρίζουν, γνωρίζουν. Οι υπόλοιποι, αφεθείτε στο διονυσιακό rock ‘n’ roll των Εκτός Ελέγχου που ξεκινά με κάποιες άναρθρες ιαχές του Παπάζογλου (!) και τελειώνει με μία από τις ΚΑΛΥΤΕΡΕΣ διασκευές σε παλιότερο ελληνικό punk κομμάτι.
Live:
Nirvana “Unplugged in New York”
Twisted Sister “Live at Hammersmith”
Καμία αναφορά; Ο ΟΡΙΣΜΟΣ του κολασμένου performing, κι ένα παράδειγμα του πώς ένα live album σε μεταφέρει στον χώρο της συναυλίας με τα μάτια κλειστά. Τρομερός Dee Snider, γεμάτος ατάκες να παίζει το κοινό στα δάχτυλα, τα τραγούδια το ένα καλύτερο από το άλλο και 80’s heavy metal όπως θέλω να το φαντάζομαι ότι υπήρξε.
EPs:
Alice in Chains “Jar of flies” EP
To “Sap” το ξεχάσαμε για κάποιον λόγο.
Γκούλαγκ “Η άλλη πλευρά” EP
Δεν έβγαζαν κακό κομμάτι οι Γκούλαγκ τότε. Full-lengths, EPs, όλα χιτάκια που μείνανε στην ιστορία, λες κι είχανε το κοκαλάκι της νυχτερίδας (pun intended).
Demos:
Ved Buens Ende “Those who caress the pale” demo
Κι αυτό σαν να ξεχάστηκε ή εμένα δεν το πήρε το μάτι μου [edit, με πρόλαβε ο γνωστός-γνωστός]; ΟΚ, θα τα πούμε και στο full-length για αυτούς, αλλά κι αυτό διατηρεί μία ξεχωριστή μαγεία…
Εξώφυλλο:
Μεγάλος ανταγωνισμός ανάμεσα στο ιστορικό σχέδιο της Μαρίας-Ηλέκτρας για τους Ανάσα Στάχτη, τον Edvard Munch των Ved Buens Ende, την goth-ίλα του “The principle of evil made flesh και τα ονειρικά τοπία των Emperor και Amorphis, αλλά το βραβείο πάει στο μοναδικό album που τόλμησε να κοιτάξει στα μάτια τη βλασφημία του Μεγάλου Θηρίου:
(Εννοείται είχα πείσει τους γονείς μου να μου το πάρουνε σε t-shirt)
29 Likes
Ξεχασες να πεις και progressive/avant garde στοιχεία σχεδόν σε κάθε κομμάτι τους έτσι για να καλύψουν σχεδόν όλο το φάσμα του Metal . Κανένας μετά απο αυτούς δεν έχει παίξει τέτοια μουσική… ΜΠΑΝΤΑΡΑ
2 Likes
Μ’ αρέσει που το τελευταίο “ντέρμπι” το αναφέρεις το ίδιο ξερά όπως τα υπόλοιπα, σαν να έχει την ίδια αναγνωρισιμότητα ξέρω γω 
Ωραίο ποστ πάντως παλιόφιλε. Πληθωρικό!
Τα έχω ακούσει 
Δεν είναι ρε συ ότι δεν είναι ωραίοι οι Chumbawamba, είναι, απλά δεν γίνεται να μνημονευτούν κάθε βδομάδα όλοι, πώς να το κάνουμε…
Τι ωραία που κράζουν τον Ντίλαν στο Give the Anarchist… όμως, ε;
Ρε συ σόρι, δεν το 'θελα, μπέσα
Όπως τα λες.
Και πώς γύρισε ο τροχός τελικά και για δαύτους 3 χρόνια μετά, ε; Σε φάση, “μεγάλη μπουκιά φάτε, μεγάλη κουβέντα μη λέτε”. 
1 Like
Ναι, για να είμαστε και δίκαιοι μαζί τους, όμως, αυτόν τον προσανατολισμό στις ανάλαφρες μελωδίες τον είχαν από πολύ πριν το Thumpthing πώς σκατά το λένε, ξεχνάω πάντα, απλά εκείνη τη στιγμή ευθυγραμμίστηκαν οι πλανήτες και ξαφνικά γνώρισαν τεράστια επιτυχία που σίγουρα δεν την περίμεναν και υποψιάζομαι ότι δεν την ήθελαν κιόλας. Θα μου πεις βέβαια, ρε μεγάλε αν δεν θες επιτυχίες και ξεπουλήματα για να είσαι σωστός αντιεξουσιαστής, ε τότε μη γράφεις ποπ κομμάτια ξέρω γω… Ε ναι, τι να πω, το ακούω…
Τι θυμήθηκα τώρα εν τω μεταξύ, μια φορά που κάποιος εδώ χαρακτήρισε τους Chumbawamba μπάντα - “one hit wonder” και τα πήρε στο κρανίο ο Bleedin και τον στόλιζε για κάτι μέρες
Εκείνος ο Horror να ήτανε;