Sweet child o’ mine
It’s so easy
Paradise city
Welcome to the jungle
Mr Brownstone
Nightrain
Think about you
My Michelle
Rocket queen
You’re crazy
Anything goes
Out ta get me
(προσπαθωντας να παραβλεψω το οτι καποια που ειναι χιλιοακουσμενα φθινουν με το χρονο)
Υπαρχει ηδη τοπικ GNR just saying
Εναλλακτικα μπορειτε να πατε στο τοπικ με το αυγολεμονο και τον τραχανα, ταιριαζουν τελεια με cheesy μπαντες
Ορίστε, τι καταλάβατε, τώρα θέλω να ακούσω για εκατομμυριοστή φορά το απεταιτ.
εντιτ : οκ, κάποιου είδους απόπειρα κατάταξης
rocket queen, mr. brownstone, nightrain, it’s so easy
welcome to the jungle, my michelle
out ta get me, think about you, you’re crazy
sweet child o’ mine, paradise city, anything goes
Εύκολα όλο το Immortal Soul των Riot…(έχω πει ΠΟΣΟ γαμάει ο δίσκος, ε;
Endemoniada
The Watchman
Phobia
Moonchild
Chord of Souls
Shiva
Celebrate
Love Under Will
Last Exit for the Lost
αδιανόητο ολοκληρο το tracklist του The Nephilim των FotN, όλα τα κομμάτια ενα προς ένα δεν σηκώνουν skip ποτέ
Με ξένιζε πάντα το “Phobia”, που μου φαινόταν σαν εμβόλιμη, άσκοπη Motorhead-ιά μέσα σε έναν ωκεανό μελαγχολικών συναισθημάτων. Βέβαια αυτό ίσως να οφείλεται ότι το “The Nephilim” ήταν το πρώτο album που άκουσα από την μπαντάρα, με αποτέλεσμα να μη γνωρίζω το πρότερο, spaghetti western παρελθόν τους με τα πιο up-tempo κομμάτια. Ακόμα και σήμερα, όμως, μου χαλάει το σερί εύκολα.
EDIT: Τώρα που είπα “Phobia”, Kreator vs. Fields, κερδίζουν οι πρώτοι.
ειναι λιγοτερο σχετικο με το ολο feeling και υφος των υπολοιπων κομματιων του δισκου, συμφωνω και εγω… ειναι ομως κ κομματαρα το γαμημενο 
, για αυτο το εβαλα παροτι λιγο παραταιρο ηχητικα
Θα εβαζα και το Elizium ισως στο παρον τοπικ, αλλα μαλλον εκει σκεφτομαι οπως εσυ τωρα, το Submission κομματάρα αλλα μου χαλάει το ύφος και αυτό τον μελαγχολικό ωκεανό που χτίζουν τα υπόλοιπα…
Kreator με ανεση.
Κατα τ’ αλλα δισκαρα το Nephilim.
Το Phobia δεν τρωει skip γιατι ειναι ωραιο πιο αναλαφρο κομματι (τα ριφ του μου θυμιζουν αρκετα ace of spades, χωρις να υπαρχει καποιο ολοιδιο βεβαια) . Πολυ συχνα λειτουργει θετικα κατι τετοιο σε εναν αρκετα μελαγχολικο δισκο.
Δεν καταλαβαίνω το νόημα αυτού του τόπικ. Τι πάει να πει αγαπημένο σερί κομματιών σε δίσκο;
Μόνο τους κλασσικούς δίσκους των Metallica, Maiden, Guns N’ Roses κτλ να πιάσουμε θα βρούμε άπειρα σερί αγαπημένων κομματιών. Και τριάδες και πεντάδες και εξάδες και όπως το θέλει ο καθένας.
Είναι ένα έξτρα στεπ το να βρεις πραγματικά καλό σερί μακριά από την λογική “γαμάει όλο όπως είναι” κτλ. Και διαφορετικό από το να βρεις δίσκο αντικειμενικό δεκάρι, δηλ χωρίς κανένα φιλλερ. Στο μυαλό μου είναι συνήθως τριπλέτες+ που κάπως ξεχωρίζουν περισσότερο, ανεξάρτητα από το αν ο δίσκος είναι καλός ή όχι και ακούγονται σαν ένα ενιαίο κομμάτι που έχει μια εσωτερική σύνδεση. Και στις κλασικές μπάντες μπορείς να το κάνεις και στα αγαπημένα σου πράγματα. Να, πχ, στο American Beauty που έχει μαλλιάσει η γλώσσα μου να λέω πόσο λατρεύω, θα έβαζα σαν το αγαπημένο μου σερί μέσα στον δίσκο την τριάδα Ripple, Brokedown Palace, Til the Morning Comes, ασχέτως που το θεωρώ όλο ένα αριστούργημα και που, προφανώς, δεν πατάω σκιπ πουθενά. Και στους Maiden, τρελαίνομαι με τα πρώτα του Iron Maiden και με το κλείσιμο Killers, ασχέτως που μ’αρέσουν και εξ ολοκλήρου οι δίσκοι.
Αν μιλάμε για τριπλέτες, η τριάδα Thriller, Beat It, Billie Jean είναι απλά, δημοκρατικά και αδιαμφισβήτητα η καλύτερη τριάδα από κάθε album, genre, καλλιτέχνη και τα συναφή
Σε 6΄ θα μπορώ να σου πατήσω καρδούλα, μέχρι τότε να : 
Υπάρχει και το δισκογραφικό σερί, όπως και το σερί του κάθε καλλιτέχνη σε διαφορετικές μπάντες. Πχ, οι ζέππελιν έχουν ίσως 6, οι manowar 3 (κι αν συνέχιζαν έτσι, όπως έχουμε πει πολλάκις στην παρέα μου, θα τους μνημονεύαμε σαν μέγεθος επιπέδου ζεππελιν ;p) κλπ. Ο Dio έχει επίσης σίγουρα το απόλυτο σερί αριστουργημάτων σε τρία διαφορετικά ακτς. Τέτοια πράγματα.
Επισης Sic - Eyeless - Wait and bleed απο το Slipknot album απιστευτη τριαδα (που μαζι με Surfacing και Spit it out κανουν και μια απιστευτη πενταδα)
Μπατίστα - Κωστής - Ντέμης
και μια μουσική τριπλέτα:
Sulfur - Psychosocial - Dead Memories
…Επίσης υπάρχουν και τα όχι καλά σερί, όπως αυτό των “the silence-hold your ground-free time” στο heading for tomorrow.
Υπάρχει βέβαια και το lust for life- heaven can wait - space eater από τον ίδιο δίσκο που ειναι πολύ δυνατό σερί.
Νομίζω τα άσχημα σερί είναι αναρίθμητα, και ποιος νοιάζεται?
Αμα γραψω εγω τα σερι απο δισκους που θεωρω σκουπιδια για καποιες μπαντες να δεις ποσοι θα νοιαστουν
Στην τελική ανάλυση βέβαια μάλλον πιο πολλη αξία για τους άλλους έχει να λέει κάποιος κάτι που του αρεσει παρα πολύ, πάρα αυτο που δεν του αρέσει. Πχ το τοπικ με τα 10 του 2020 ήταν εξαιρετικο, έχω ανακαλύψει ήδη αρκετά κομμάτια που δεν ήξερα και μου αρεσουν
Black Planet, Walk Away, No Time To Cry… άντε μη βάλω όλο το δίσκο τώρα
Overture, Sinister Rouge, Social Suicide, Atheist Peace και ξέρεις ότι όλος ο δίσκος θα σπέρνει
Enchantment, Hallowed Land, The Last Time, Forever Failure… τα λόγια είναι περιττά
Circle of the Tyrants, Dying, Find The Arise… και τα μυαλά στα κάγκελα
Flattering Of Emotions, Suicide Machine… άντε γεια!
Morningstar, Shock Me, Try to Disappear φοβερή τριάδα από το Purple των Baroness