Νο 1 σταθερό, τα υπόλοιπα παίζουν. Πάνω από 20 δουλειές τις λογίζω επιπέδου τοπ 10. Ασύλληπτη χρονιά. Κρίμα γιατί πολλές κυκλοφορίες είναι αψεγάδιαστες…
1) Drive-By Truckers - The Big To-Do
Όταν μπαίνει το Daddy Learned to Fly, νιώθω αυτή την ευφορία που νιώθεις με ένα άλμπουμ που αγαπάς πολύ και στις πρώτες νότες ήδη έχεις μπει σε μουντ για όσα έρχονται. Από τα καλύτερα εναρκτήρια του Hood ever. Καπάκια, The Fourth Night of My Drinking και Birthday Boy, απλά παραμιλάω, από τα καλύτερά τους τραγούδια (όταν τους είδα ξεκίνησαν με το 2ο, ήμουν σε παροξυσμό). Οι κιθάρες τους είναι στα καλύτερά τους σε αυτό το άλμπουμ, ίσως φταίει που ο Cooley είπε πως θα επικεντρωθεί σε αυτές λόγω συνθετικής στειρότητας (έδωσε μόνο 3 έπη). Τα ίδια και στιχουργικά. Λυπητερές ιστορίες (το προαναφερθέν Daddy…), από την καθημερινότητα (The Wig He Made Her Wear), πολιτικοκοινωνικά θέματα (This Fucking Job, Get Downtown), δοσμένα με χιούμορ και συναίσθημα. Η Shonna πάλι υπογράφει το συγκλονιστικά όμορφο You Got Another και το πιο ενεργητικό I Told You So, το After the Scene Dies του Hood είναι απίστευτα υποτιμημένο ακόμα και στις τάξεις των οπαδών και δεν καταλαβαίνω γιατί, τα Santa Fe και Flying Wallendas είναι τόσο διαφορετικά και έχουν τόση ατμόσφαιρα…
Πρώτη φορά νιώθω πως ένα άλμπουμ τους δεν έχει κάποια κατεύθυνση. Δεν έχει συγκεκριμένο όραμα. Αλλά έχει χαρακτήρα. To The Big To-Do είναι απλά μια τοπ συλλογή νέων κομματιών τους. Χωρίς στιγμές να υστερούν, πιο rock, πιο σφιχτοδεμένο (έλειπε ακόμα ένα κομμάτι του παζλ για να γίνουν tighter than ever) αλλά ασφαλώς με πολλά alt και country στοιχεία. Και που είναι το κακό με αυτό? Πουθενά. Σε ένα μυαλό που οι DBT είναι top μπάντα και οι πιο αδύναμες δουλειές τους είναι πολύ καλές και με αρκετά classics, ένα σετ 13 φοβερών κομματιών παραπάνω από με ικανοποιεί. Σίγουρα.
Αριστούργημα no.5.
2) The Sheepdogs - Learn & Burn
Ακούγοντας τόσες και τόσες μπάντες, καταλήγω πως οι Sheepdogs είναι από τα πλέον υποτιμημένα γκρουπ που υπάρχουν σήμερα. Βάζουν κάτω την πλειοψηφία των retro μπαντών. Έχουν και τον ήχο και, κυρίως, τις συνθέσεις να το κάνουν. Καταφέρνουν να ακούγονται όχι σαν ακόλουθοι των 60-70s συγκροτημάτων αλλά σαν συνοδοιπόροι τους. Φοβερό?
“Απλή” ροκ και ποπ μουσική, που αγγίζει το hard rock σε σημεία, με southern flourishes και κάποιες διαφοροποιήσεις από άλμπουμ σε άλμπουμ. Στο ομώνυμο τραγούδι πχ. ακουμπάνε ένα σχεδόν ψυχεδελικό, latin/ jazzy ήχο που μόνο μεγαθήρια σαν τους Traffic ή τον Santana μπορούσαν να αποδώσουν τόσο πειστικά, με τα percussion και τα όλα του. Ή συνθέτουν πανέμορφες pop συνθέσεις, με το ένα βλέμμα στραμμένο στην Βρετανία. Ενίοτε παντρεύουν αυτούς τους δύο κόσμους (rock και pop), όπως στο εναρκτήριο, The One You Belong To ή στο φοβερό I Don’t Know. Πιάνω και κάτι από Spirit ίσως? Δεν ξέρω, θυμίζουν τα πάντα και τίποτα. Το δε τέλος με το “medley” που επιχειρούν είναι φανταστικό, σαν super mini pop/ rock opera στα τέλη των 60ς. Αν φαίνονται μπερδεμένα όλα αυτά, ακούγοντας το άλμπουμ, κάπως βγάζουν νόημα. Έτσι δεν έκαναν και τα τεράστια άλμπουμ που αγαπήσαμε από εκείνες τις δεκαετίες?
3) The Gaslight Anthem - American Slang
Μάλλον το αγαπημένο μου άλμπουμ τους.
Αν και τείνω να προτιμώ τα uptempo τραγούδια τους (κι εδώ σταδιακά αρχίζουν να πέφτουν οι ταχύτητες), οι μελωδίες ίσως είναι οι αγαπημένες μου ενώ προσθέτουν κι ένα classic rock element (Bring it On), guitar licks μέσα σε κομμάτια που τους κάνει στα αυτιά μου ακαταμάχητους. Κι ακόμα περισσότερη heartland ατμόσφαιρα με την διάθεση για εξερεύνηση ενός Bruce Springsteen ή ακόμα και υπό το punk πρίσμα των Clash (The Diamond Church Street Choir), χωρίς να αλλάζουν ούτε τα μηνύματα, ούτε η διάθεση. Μόνο η μουσική. Σπουδαίο άλμπουμ που κάθε φορά ακούγεται καλύτερο και βρίσκεις κάτι καινούργιο να εστιάσεις και να εκθειάσεις.
4) JJ Grey & Mofro - Georgia Warhorse
Ρε φίλε, έχω γράψει για όλα τα άλμπουμ τους ως τώρα. Κανένα από αυτά μάλλον δεν είναι το αγαπημένο μου. Και κανένα δεν έχει μέτριες στιγμές. Το Georgia Warhorse κάθε φορά μου φαίνεται από τις καλύτερες 2-3 κυκλοφορίες τους. Γιατί? Δεν ξέρω. Το ύφος τους είναι παραπλήσιο, άντε αυτό ίσως ξεχωρίζει ως η ελαφρώς πιο rock πρότασή τους. Μπορεί πάλι να το ξεχωρίζω επειδή έχει το King Hummingbird. Ή το Hide & Seek. Αλλά και πάλι, θα μπορούσα να αλλάξω τον τίτλο του άλμπουμ, να κάνω αναφορά σε άλλα αγαπημένα μου τραγούδια τους από εκείνο το άλμπουμ και το επιχείρημά μου να φαίνεται στο μυαλό μου το ίδιο valid. Βγάζει νόημα αυτό? Τέσπα, εννοώ όλα αλμπουμάρες, όλα δεκτό να τα έχει κάποιος αγαπημένα, δεν υπερέχει κανένα τόσο έναντι των άλλων.
Groovy, funky, bluesy, rocking southern music for the heart and soul. Αυτό.
5) Jackie Greene - Till The Light Comes
Απίθανος δίσκος. Ο Greene εδώ καταφέρνει να φέρει τον ήχο του αμερικανικού singer-songwriter/ heartland rock στο σήμερα χωρίς να εγκαταλείπει τις αρχές του αλλά και να ακούγεται μοντέρνος, sonically και συνθετικά. Το σφιχτοδεμένο Medicine πχ, δε θα μπορούσε να ανήκει σε 70’s. Και οι μελωδίες του άλμπουμ είναι τόσο καλές και πιασάρικες που καταντούν (τι κατάντια @GRACCHUS_BABEUF ) pop. Η παραγωγή είναι πεντακάθαρη και τονίζει κάθε λεπτομέρεια χωρίς να μπουχτίζει τον ήχο του, ούτε να αφαιρεί ψυχή από το υλικό. Πλήκτρα, αρμονίες, lead κιθάρες, τα πάντα διακριτά. Σαν γεύση, αυτό που μου μένει στο τέλος της ακρόασης είναι upbeat μουσική, ίσως φταίει το πόσο δυνατές είναι οι μελωδίες, πόσο τραγουδίσιμες, ακόμα και οι πιο μελαγχολικές. Παρόλο που μιλάω για μια σχεδόν pop αισθητική, υπάρχουν και μέρη instrumental τελειότητας, όπως το πανέμορφο τέλος του μαγικού The Holy Land, ή άλλα μέρη με ένα μεγαλύτερο συναισθηματικό φορτίο σε σχέση με το εξαιρετικό Giving Up the Ghost.
Δίσκος που με τον καιρό γυρνάω όλο και πιο συχνά στην αγκαλιά του, λογικά θα ανέβει μρ τα χρόνια.
6) Esperanza Spalding - Chamber Music Society
Δύσκολο να κατατάξω τους δίσκους της Spalding. Έχουν παρόμοιο στυλ αλλά το feel είναι διαφορετικό. Το basic, Little Fly, που ξεκινά τον δίσκο είναι παραπλανητικό. Απλή ενορχήστρωση, λιτό… Και το ακολουθεί το Knowledge of Good and Evil που είναι απίστευτο. Αν και τα μέτρα του γενικά είναι βατά (σε όλο το άλμπουμ για την ακρίβεια), τα chord progressions είναι φοβερά περίτεχνα όπως και οι αυτοσχεδιασμοί, με ενορχηστρώσεις πυκνές, που απαιτούν την προσοχή σου. Τα έγχορδα όπου χρησιμοποιούνται, δίνουν μια σκοτεινή χροιά στο υλικό το οποίο ακούγεται πολύ έντονο και ασφαλώς λιγότερο pop από το “Esperanza”. Όταν βγάζει την ψυχή της στο τέλος του φανταστικού, Wild is the Wind, αυτή η ένταση σε συντρίβει. Έτσι είναι λίγο πολύ ο δίσκος καθόλη τη διάρκεια. Από ήσυχα, ονειρικά σημεία σε “ηλεκτρισμένα” ξεσπάσματα, με κάποιες occasional διαφοροποιήσεις (τα σχεδόν χορευτικά μέρη του What a Friend πχ) που από τη μία βοηθούν το υλικό να αναπνεύσει, από την άλλη καταδεικνύουν το αστείρευτο ταλέντο αυτής και των μουσικών της. Μυστήριο κι απίστευτο άλμπουμ.
7) Widespread Panic - Dirty Side Down
Ναι μωρή μπαντάρα. Άλλαξε κιθαρίστα, άλλαξε τα όλα, μπαντάρα θα μείνεις.
Όταν ακούς το ΘΕΪΚΟ Saint Ex που ανοίγει το δίσκο, δεν γίνεται να μην ενθουσιαστείς. Δεν πα να 'σαι σαουδερνάς, αλτερνατιβάς, προγκάς, δεν γίνεται να μη νιώσεις. Σκοτεινό, φοβερή γέφυρα, ριφάρα, απόλυτα ταιριαστό σόλο πλήκτρα, ρεφρέν καταπληκτικό. Τι κομματάρα. Θα γινόταν αναφορά ακόμα κι αν δεν είχε άλλα κομμάτια. Ευτυχώς το άλμπουμ είχε να δώσει πολλά. Η προσχώρηση του απίστευτου Jimmy Herring στην κιθάρα ανανεώνει την μπάντα. Προσθέτει δείγματα του τεράστιου ταλέντου του σε πολλά κομμάτια όπως στο North, το St. Louis ή το True to My Nature, δίνοντας ένα fusion edge που δεν είχαμε ξαναδεί έτσι από αυτούς. Καθώς και στο Jaded Tourist που υφαίνει πολύπλοκες μα ξεκάθαρες μελωδίες στο τζάζι στυλ του. Αλλά καταφέρνουν να με αγγίζουν και με την ομορφιά της απλότητας που βγάζουν στο μελωδικό, This Cruel Thing ή το southern rock του Cotton Was King. Ένα ακόμα ασύλληπτο σετ τραγουδιών.
Πέραν των υπερ ολων στην αρχή, δυστυχώς αν και όλες οι δουλειές τους έχουν ενδιαφέρον, δε νομίζω πως μετά από αυτόν τον δίσκο, ξανάπιασαν τέτοιες κορυφές.
8) Anders Osborne - American Patchwork
Ακόμα ένας φοβερός μουσικός που μπήκε στο ραντάρ εκείνη τη χρονιά. Αφού μελέτησε τα blues, και ως ένα βαθμό φαντάζομαι τα βαρέθηκε, αρχίζει να πειραματίζεται πιο έντονα με άλλα είδη.
Σε μεγάλο μέρος ακούς ακόμα σκληρό, ξερό southern blues rock με slide κιθάρες κτλ, από το “ανορθόδοξο” τρίο του (πλήκτρα αντί μπάσου), με μια αρκετά μοντέρνα προσέγγιση στον ήχο (Pepper Keenan στην παραγωγή!). On the Road to Charlie Parker, Killing Each Other, Darkness at the Bottom, Love is Taking its Toll, ακολουθούν αυτό το μονοπάτι.
Ενδιάμεσα όμως θα σου δώσει το Echoes Of My Sins (πανέμορφο New Orleans shuffle, μελωδικό, laid back but rocking, υπέροχο). Θα σου δώσει reggae στο Got Your Heart, pop/ rock στο sunny, Meet Me in New Mexico.
Ακόμα καλύτερα του πάνε οι southern/ country-ish μπαλάντες σαν το Acapulco, το Standing with Angels ή το φανταστικό Call On Me που κλείνει τον δίσκο.
Αν και μουσικά είναι ένα αρκετά φωτεινό άλμπουμ με λίγες ελαφρώς μελαγχολικές στιγμές, το στιχουργικό κομμάτι είναι αρκετά προσωπικό, διατηρεί όμως στο τέλος την αισιόδοξη ματιά του. Ό,τι πρέπει για καλοκαιράκι. H συνέχεια θα ήταν για ακόμη μια φορά διαφορετική.
9) Eric Clapton - Clapton
Το αγαπημένο μου άλμπουμ του Clapton από εποχές Backless ('78), για να μην πω Slowhand ('77). Αν και εδώ και δεκαετίες έχει απαρνηθεί τον ρόλο του blues rocker, εδώ φαίνεται να είναι πλήρως συνειδητοποιημένος, έχει αποδεχθεί πως μεγαλώνει και σαν να “πρέπει” η μουσική του να ταιριάζει με την φάση της ζωής που βρίσκεται. Τα πάντα εδώ είναι προσεγμένα στην εντέλεια. Οι ενορχηστρώσεις, η παραγωγή, η παρουσία του κάθε μουσικού (και είναι πολλοί και λαμπροί) είναι όλα μελετημένα. Οι επιρροές από Νέα Ορλεάνη, big band jazz και jazz εν γένει, είναι εμφανής. Λίγη pop αίσθηση υπάρχει σε 1-2 σημεία αλλά μοιάζει πως βγαίνει φυσικά, αφήνουν τη μουσική να τους οδηγήσει, δεν κυνηγάνε τη δημιουργία κάποιου hit, οι εποχές αυτές έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Φυσικά πάντα στην καρδιά του υπάρχουν τα blues. Μπορεί να είναι διαφορετικά στην προσέγγιση αλλά για παράδειγμα, στο Can’t Hold Out Much Longer, μας δίνει τα down & dirty blues όπως του πρέπει τέτοιου τραγουδιού. Υπέροχος δίσκος για τις βροχερές μέρες που περιμένω πως και πως.
10) Jamey Johnson - The Guitar Song
Λοιπόν, διπλό άλμπουμ, το πρώτο είναι το Black Album, πιο σκοτεινό και μελαγχολικό κάπως, πιο πικρές ιστορίες. Το δεύτερο το White Album, πιο θετικό και αισιόδοξο. Η διάθεση είναι εμφανής κι από τους τίτλους ακόμα των τραγουδιών.
Είναι να αναρωτιέσαι πόσο βελτιώθηκε αισθητικά σε σχέση με το ντεμπούτο.
Τα τραγούδια είναι πανέμορφα, οι αρμονίες εξαιρετικές, τα πλήκτρα δίνουν πολλές μαγικές στιγμές, κάποια τραγούδια έχουν κιθάρες που ροκάρουν και τραβούν την προσοχή (όπως στο φοβερό southern-ίζον Can’t Cash My Checks), όλοι οι μουσικοί κλικάρουν, διασκεδάζουν, τζαμάρουν, είναι φοβερό το feeling του δίσκου. Θα μπορούσα να αραδιάσω κομμάτια που λατρεύω αλλά δεν έχει νόημα. Απίστευτο ό,τι διπλός country δίσκος που ακόμα και μένα που αρέσκομαι σε τέτοια, λογικά θα μου έπεφτε βαρύς, τον ακούω νεράκι.
Ο Johnson άφησε την έμπνευσή του να τον οδηγήσει, τις επιρροές από τους μεγάλους του ήχου να τον κυριεύσουν και κυκλοφόρησε έναν από τους καλύτερους country δίσκους της νέας χιλιετίας. Θα μου πείτε who cares…? I know…
Χονοραμπλε.
Turnpike Troubadours - Diamonds & Gasoline
Φανταστικό άλμπουμ. Άλματα σε σχέση με το απλά καλό ντεμπούτο. Every Girl, 7&7, 1968, Whole Damn Town (φοβερή pedal steel), The Funeral, ομώνυμο…
H μπάντα είναι ξεκάθαρα country πάνω απ’ όλα και δευτερευόντως rock. Ειδικά οι ηλεκτρικές στα solos ροκάρουν άσχημα. Πάντα όμως σκέφτομαι πως έχουν ένα pop quality ακόμα κι αν δεν προκύπτει αυτό μουσικά. Ίσως επειδή καταφέρνουν να τα κάνουν όλα τέλεια, η παραγωγή, ο ήχος, οι μελωδίες, οι αρμονίες, το παίξιμο. Δίσκος χωρίς ίχνος μετριότητας. Καταφέρνουν να με μελαγχολούν τόσο γλυκά όσοι λίγοι, άπειρο συναίσθημα.
Θα σταθώ όμως στο Evangeline, προτελευταίο κομμάτι του δίσκου. Και στον στίχο “Can’t you see my tears ringing through the night. I wait in hell between these spreadsheets and pray to God for morning light”.
Μπορεί κάποιος να κριντζάρει με τον ευαίσθητο και ευθύ στίχο αλλά όποιος το έχει ζήσει έστω και μια φορά… Ξέρει.
Ευτυχώς ο δίσκος τελειώνει με το Long Hot Summer Day. Πάλι καλά.
Δίσκος δεκάδας.
Great American Taxi - Reckless Habits
To American Beauty της νέας χιλιετίας? Όχι, εντάξει, υπερβολή αλλά δίνει το στίγμα της μπάντας. Mααα, έχουν τραγούδι με αυτόν τον τίτλο… μωρέ μήπως δεν είναι τυχαίο?
Φανταστικός δίσκος όπως και να 'χει. Κινούνται σε αυτόν τον country rock ήχο (very early 70s Grateful Dead, New Riders of the Purple Sage, Gram Parsons, ίσως και Marshall Tucker/ Charlie Daniels Band - το βιολί σίγουρα βοηθά σε αυτό), χωρίς όμως τις παρανοϊκές jam τάσεις αυτών και με λίγο blue-eyed soul στοιχείο. Τα κομμάτια, μέσα στο loose της φύσης των ιδιωμάτων τους, έχουν σαφή αρχή, μέση και τέλος. Θαυμάζω πως δεν διστάζουν να διασκευάσουν τους μεταγενέστερους, Uncle Tupelo, προσαρμόζοντας το New Madrid στα μέτρα τους, τόσο που για χρόνια υπέθετα πως ήταν δικό τους original, αργότερα ήρθαν οι UT στη ζωή μου και κατάλαβα.
Οι συνθέσεις τους πάντως είναι εξαιρετικές. Cold Lonely Town, One of these Days, Albuquerque, το προαναφερθέν Αmerican Beauty.
Η μπάντα αυτή, σε έναν κόσμο ιδανικό θα είχε στρατιές οπαδών, σε ετούτον υπάρχει (?) και δεν υπάρχει (μάλλον).
Δίσκος δεκάδας.
Black Label Society - Order of the Black
To 2ο αγαπημένο μου άλμπουμ τους. Νιώθω πως εδώ ο ήχος κάπως έχει λίγο “γλυκάνει”. Ξερός παραμένει δλδ αλλά κάποιες γωνίες σαν να έχουν λειανθεί. Βοηθάει κι ο νέος drummer που μου φαίνεται λίγο λιγότερο robot, κάνει τον δίσκο πιο ζωντανό. Συν που δίνει ο Zakk κάποια από τα καλύτερα riffs του (το γρήγορο στο Crazy Horse πχ σκοτώνει ή το main riff στο ultra heavy Godspeed Hellbound), κάποια rocking choruses που με φτιάχνουν (Parade of the Dead, Southern Dissolution). Βάλε και το καλύτερο video clip από καταβολής κόσμου για το Overlord που είναι και μεγάλη κομματάρα. Βάλε και κάποια Sabbath-ικά riff που μακελεύουν. Βάλε υπέροχες μπαλάντες, Darkest Days (Raiiiin, Raiin, Raiiiiiiiiiin…) και Time Waits for No One, και διαφορετικό αλλά φουλ συναισθηματικό Shallow Grave. Φοβερό πως ο τραμπούκος έγραφε τέτοια κομμάτια κρατώντας την ποιότητα σε δυσθεώρητα επίπεδα, συχνά κλέβοντας την παράσταση από την heavy πλευρά του.
Φοβερός δίσκος που ακούγεται το ίδιο απολαυστικός όσο τότε.
Δίσκος δεκάδας.
Accept - Blood of the Nations
Τα ίδια λέω και ξαναλέω. Κάπου έχω γράψει γι αυτό εδώ μέσα παλιά. Μας είχαν φάει τα αυτιά, “Σκοτώνει το νέο Accept”, “διαλύει τα πάντα”. Η σκέψη μου πάντα η ίδια. Δεν ακούω Accept χωρίς Udo.
Kάποια στιγμή μετά από πολλή ζαλούρα λέω, άντε, ας το βάλω, πόσο χάλια να είναι μωρέ. O τίτλος του Beat the Bastards με προιδέασε αρνητικά αλλά το riff κι ο καινούργιος τραγουδιάρης ήταν πολύ καλοί. Όμως όταν μπαίνει στο ρεφρέν αυτή η lead μελωδία του Wolf, γερμανικής μεγαλοπρέπειας και μελαγχολίας, εκεί ένιωσα πως οι Accept ΜΟΥ επέστρεψαν. Teutonic Terror επίσης έπος. Πώς καταφέρνουν να μην ακούγονται βαρετοί ενώ παίζουν αυτό το αρκετά περιοριστικό ύφος heavy metal, δε θα καταλάβω ποτέ. Μπορεί να το ήθελα λίγο πιο μαζεμένο, όχι γιατί κάποιο κομμάτι υστερεί, πραγματικά όλα είναι κομματάρες. Αλλά έχει μεγάλη διάρκεια, έτσι νιώθω ακούγοντάς το ξανά, πώς να γίνει. Και παραβλέπουμε κάποιες στιχουργικές αστοχίες. Όταν σκάνε διαστημικά riff σαν του No Shelter και μελωδικά έπη σαν το Time Machine, δεν μπορούμε να παραπονεθούμε και πολύ.
Κάπως έτσι γίνονται τα σωστά reunion.
Δίσκος δεκάδας.
Imperial State Electric - Imperial State Electric
Ανήκω στην κατηγορία αυτών που δεν χαλάστηκαν καθόλου με τους ISE. Ο Nicke δεν κάνει κάτι πολύ διαφορετικό από ό,τι με τους Hellacopters. Κάποια punk/ garage στοιχεία φυσικά υπάρχουν, πολύ Kiss και 70ς hard rock γενικά (έως και The Who), ίσως προσθέτει και λίγη παραπάνω 60ς pop (στη συνέχεια πιο πολύ) και συνεχίζει να παραδίδει μαθήματα τραγουδοποιίας. Απίθανα ρεφρέν, κάτι φοβερές γέφυρες, γενικά να έχεις όρεξη να τραγουδάς κομματάρες (Lord Knows I Know That It Ain’t Right, Throwing Stones, I Got All Day Long, θεϊκό Lee Anne-από τα τραγούδια της χρονιάς, θεϊκό Diseased Pieces of My Heart, τα αγαπημένα μου). Ίσως είναι πιο μελωδικό, αλλά ακούγεται καλοκαιρινό και απίστευτα διασκεδαστικό. Δισκάρα μεγάλη από μια μπάντα που, ω, τι έκπληξη, δεν απογοήτευσε ποτέ.
Δίσκος δεκάδας.
Lake Street Dive - Lake Street Dive
Φοβερή μπάντα. Με δυό λέξεις jazz pop (ακόμα). Κουαρτέτο ο πυρήνας της μπάντας (με έξτρα μουσικούς στο στούντιο), κιθάρα, drums, ακουστικό μπάσο, δύο γυναικείες παρουσίες και φωνές, μία ανδρική. Νιώθω πως είναι πιο rocking από την Norah Jones, πιο smooth και jazzy από την soul των Tedeschi Trucks, κάπου εκεί ανάμεσα. Η μπάντα έχει ένα ζεστό ήχο, ανάλαφρο, με αναγκάζει να τους ακούω ξανά και ξανά… Είναι σαν ένα summer breeze. Πολλά soul και pop στοιχεία, πανέμορφες αρμονίες και μελωδίες, gentle arrangements. Φοβερό άλμπουμ, στη συνέχεια ήρθαν και καλύτερα.
Δίσκος δεκάδας.
American Aquarium - Small Town Hymns
Δεν αισθάνομαι άνετα με δίσκους που με κάνουν να αισθάνομαι άβολα μπροστά τους, δίσκους που χτυπάνε συνεχώς ευαίσθητες χορδές. Και κάπως με ρίχνουν ακόμα κι αν είμαι σε καλή φάση της ζωής μου.
Το Small Town Hymns το αγαπώ πολύ. Είναι στους 2-3 καλύτερους δίσκους τους πιθανότατα. Αλλά σε σχέση με το Dances for the Lonely που είναι πιο πολύ “για όλες τις ώρες”, αυτό είναι για συγκεκριμένες. Μελαγχολικό country/ folk rock για ραγισμένες καρδιές, με λίγες στιγμές μόνο που σου επιτρέπουν να ανασάνεις πριν ξαναβυθιστείς μέσα σου.
Δίσκος δεκάδας.
Wilson T King - Follow Your First Mind
Λαμπρό ξεκίνημα. Heavy blues, lead που πατάνε στο παρελθόν τόσο όσο, κάποια bends που δεν είναι τα τυπικά blues bends, μια έντονη αίσθηση alternative συνεχώς παρούσα, σου δίνει ο Wilson την εντύπωση πως θέλει να ξαναγράψει την ιστορία από την αρχή. Αδιανόητο πόσο φρέσκος ακούγεται σε έναν ήχο που έχει κορεστεί όσο λίγοι. Και με μια κιθάρα παχιά, βαριά, μου σηκώνει την τρίχα.
The Light Behind The Sun, Vigilante Man, The Devil Waits For No Man, All That Matters Is How Well You Walk Through The Fire, ασήκωτα, Hurricane με σολάρες γεμάτες συναίσθημα, νωχελικό ψυχεδελικό ντελίριο στο Now I Know και το μελαγχολικό Loneliness Makes Sense Sometimes… Ακόμα και το Albert που είναι πιο παραδοσιακό, βάζει τα γυαλιά σε πολύ πιο έμπειρους συνοδοιπόρους του.
Φανταστικό ντεμπούτο. Το επόμενο άλμπουμ πάντως, δεν το περίμεναν ούτε οι πιο αισιόδοξοι.
Δίσκος δεκάδας.
*Διάβασα πως βγάζει άλμπουμ όπου να 'ναι. Να δούμε τι θα δούμε πάλι. Και βγάλε τα σε physical product ρεεεεε!!! Ο μόνος καλλιτέχνης για τον οποίο τα έσκασα για mp3.
Robert Plant - Band of Joy
Ο πιο americana δίσκος του Robert αν εξαιρέσουμε τις δουλειές με την Krauss. Είναι φοβερό πόσο ωραία είναι τα arrangements, πόσο δουλεμένα. Θυμίζουν πολλά πράγματα αλλά δε θυμίζουν και τίποτα. Έχει ένα cosmic twist πολύ διαφορετικό όμως από ό,τι θα άκουγες πχ σε μια δουλειά του Gram Parsons. Είναι μια μυσταγωγία διαφορετική, που σε κάποια τραγούδια όπως το Monkey σκοτεινιάζει, μου μοιάζει προπομπός όσων θα ακούγαμε από αυτόν σε επόμενες δουλειές του. Χάνεσαι στον κόσμο που πλάθει με τους Band of Joy και δεν θες να βγεις από αυτόν.
Δίσκος δεκάδας.
Neil Young - Le Noise
Θα έπρεπε να έχω αναφέρει τουλάχιστον 2-3 δίσκους ακόμα, νομίζω τελευταία αναφορά ήταν στο Broken Arrow. Αλλά επειδή έτσι δε θα τελειώσω ποτέ, κάποια αναγκαστικά μένουν εκτός.
Εδώ όμως έχουμε σοβαρό θέμα γιατί ο Young, για ακόμα μια φορά κάνει ό,τι του κατέβει, αλλάζει διαθέσεις κατά το δοκούν. Ηχογραφεί λοιπόν μόνος του με μια ηλεκτρική κιθάρα. Αυτός κι ο παραγωγός. Oύτε φυσαρμόνικες, ούτε Crazy Horse, τίποτα. Ακούγεται τόσο εμπνευσμένος όμως που ακόμα κι έτσι, κρατώντας την βασική ιδέα των συνθέσεων, χωρίς ρετούς, συγκινεί. Ακούγεται σχεδόν μοντέρνος σε κάποια τραγούδια. Και λόγω της έλλειψης ενορχηστρώσεων, υπάρχει πολύς “κενός χώρος”, κάτι το σχεδόν ψυχρό στον ήχο. Όμως με κάποιο τρόπο δουλεύει. Πάντα όποτε ακούω τον Young, ασχέτως αν έχει μαζί του έναν, δύο, τρεις, δεκατρείς να τον συνοδεύουν, νιώθω πως είναι μόνος. Ακόμα και με τους σπουδαίους Crazy Horse. Είναι τόσο προσωπικό ό,τι κυκλοφορεί, τόσο δικό του σαν όραμα, δίνει τόση ψυχή που πάντα τραβά όλα τα φώτα πάνω του και δίκαια, ως ένας από τους μεγαλύτερους συνθέτες ever.
Δίσκος δεκάδας.
Hogjaw - Ironwood
Shit. Οι Hogjaw είναι φοβερή μπάντα. Φοβερή. To Rollin’ Thunder που ανοίγει τον δίσκο το φωνάζει. Αλλαγές σε tempo, σκληρές κιθάρες συνεχώς, σου πετάει άπειρα σολίδια στη μούρη όπως οφείλει ο σωστός southern rock δίσκος. Εδώ μειώνεται λίγο το ZZ Top στοιχείο για να αυξηθεί το Skynyrd/ Molly Hatchet. Που σημαίνει περισσότερες κιθάρες να αλωνίζουν δεξιά κι αριστερά, δισολιάρες και σολάρες, riffs χωρίς σταματημό, περισσότερο αλητήριο hard rock βουτηγμένο στα bourbon, rhythm section που κρατά τα μπόσικα αλλά παράλληλα τα σπάει. Αν και πολλές μπάντες της σκηνής βγάζουν κάτι β’ διαλογής, οι Hogjaw απλά δεν καταλαβαίνουν από αυτά και σκορπάνε κομματάρες ασταμάτητα. Three Fifty Seven, Country Line, Ain’t Ever Gonna Win, Walkin’.
Κι αυτούς κάποτε τους είχα αδικήσει αλλά επανόρθωσα τα τελευταία χρόνια. Ευτυχώς.
Δίσκος δεκάδας.
South Memphis String Band - Home Sweet Home
Alvin Youngblood Hart, Luther Dickinson, Jimbo Mathus. Delta blues, country blues, αιώνια. Μαντολίνα και μπάντζα σιγοντάρουν τις ακουστικές κιθάρες και ενίοτε οδηγούν τις συνθέσεις. Άντε κανά kazoo. Δεν υπάρχει εδώ μέσα ηλεκτρική μουσική. Η μόνη υποψία κρουστού έρχεται από το χτύπημα του ποδιού στο πάτωμα (ξύλινο κατά προτίμηση). Οι τρεις αυτοί μουσικοί είναι μεγάλοι γνώστες και μπορούν να υποστηρίξουν το υλικό με σεβασμό και πειστικότητα, αναβιώνοντας αρχαίες blues και gospel μελωδίες που δύσκολα σε αφήνουν ασυγκίνητο αν έχεις μια κλίση προς τέτοιους ήχους. Σπουδαίο και ιδιαίτερο άλμπουμ.
The Hold Steady - Heaven Is Whenever
Το πρώτο άλμπουμ τους που δεν πιάνει επίπεδα instant classic. Μπορεί να φταίει η απουσία του Nicolay στα πλήκτρα που χρωμάτιζε καίρια τα κομμάτια. Σίγουρα φταίει δηλαδή. Γιατί οι ιστορίες του αστείρευτου Finn παραμένουν κορυφαίες ενώ και πολλά τραγούδια είναι βαρβάτα, παιγμένα από την καλύτερη rock μπάντα της πιάτσας. Μπαίνει το The Weekenders, το Smidge και δεν βρίσκεις κάτι να τους προσάψεις αλλά κάτι δεν πάει εντελώς καλά. Παρόλα αυτά έξυπνα riffs έχει, hooks για να υψώσεις γροθιά στον αέρα σίγουρα, μελωδίες ιδιαίτερες και κολλητικές (έπος Barely Breathing). Για άλλη μπάντα θα ήταν το αριστούργημά τους, για τους Hold Steady είναι απλά πάρα πολύ καλό.
Tom Petty and the Heartbreakers - Mojo
Ήμουν σίγουρος πριν ακούσω το Mojo πως, ό,τι αμφιβολίες έχω για το αν θα πρέπει να αναφερθώ σε αυτό, μόλις μπει το Something Good Coming, θα εξαφανιστούν. Είναι αντικειμενικά καλύτερο από άλλα άλμπουμ που δεν αναφέρω? Όχι. Αλλά ο Petty είναι αγαπημένος καλλιτέχνης, γυρνάω στις δουλειές του πολύ συχνά και το ίδιο συμβαίνει με το Mojo, που θα το κατέτασσα στο μέσο της δισκογραφίας του περίπου, ίσως και λίγο πιο κάτω. Εδώ η μπάντα ακούγεται πιο bluesy από ποτέ, τα φώτα συχνά στρέφονται στον θεό Mike Campbell στην κιθάρα που είναι θεός (δεν έκανα λάθος), πειραματίζονται λίγο με country, reggae, θυμίζουν bluesy Dylan, θυμίζουν Zeppelin στο εκρηκτικό hard rocking, I Should Have Known It, ίσως ακόμα και Dire Straits σαν feel σε κάποια bluesy laid back tracks. In hindsight, μου θυμίζει και τις δουλειές του Campbell με τους Dirty Knobs που κυκλοφόρησε τελευταία. Αλλά φέρει κι φαρδιά πλατιά την υπογραφή του Petty σε κάτι No Reason To Cry ή το Something Good Coming που αναφέρθηκα πριν. Φοβερό άλμπουμ, φρέσκο.
Matt Hill - On The Floor
Υπάρχουν πολλοί καλλιτέχνες που προσπαθούν να διατηρήσουν την φλόγα των blues αναμμένη σε πείσμα των καιρών. Ένας τέτοιος είναι κι ο Matt Hill. Η μουσική του κινείται από τα Chicago blues έως το early rock ‘n’ roll. H μόνη πιο μοντέρνα υπόνοια έρχεται με τη διασκευή του Hellz Bellz που όμως αντί για AC/DC θυμίζει Chuck Berry. O ήχος, η παραγωγή, όλα σε ταξιδεύουν 50-60 χρόνια πίσω. Αν κάποιος έχει βαρεθεί να ακούει τα ίδια και τα ίδια standards από Muddy Waters, Otis Rush και λοιπούς θεούς αλλά ακόμα γουστάρει τον ήχο, εδώ χτυπάει χρυσό. Ο Hill πιστεύει σε αυτό που κάνει και το υπηρετεί σωστά, με ενέργεια και πάθος, όπως απαιτούν τα blues - δες και το εξώφυλλο).
Devon Allman’s Honeytribe - Space Age Blues
Ο Devon είναι γιος του σπουδαίου Gregg Allman. Κιθαριστάρα, καλή φωνή με μια χροιά που πιο πολύ μου θυμίζει τον Zakk Wylde αλλά σαφώς πιο soulful και ελαφρώς λεπτότερη φωνή.
Υπήρχε μια εποχή που πίστευα πως ο μουσικός που θα γράψει το επόμενο μεγάλο blues hit θα είναι ο Devon. Καλά τα πήγα, scouter έπρεπε να γίνω. Απλά έχει ένα ταλέντο να γράφει σούπερ πιασάρικα τραγούδια. Εδώ στο 2ο άλμπουμ του μου φαίνεται πως προσπαθεί να κάνει το μεγάλο μπαμ αλλά δυστυχώς δεν τα καταφέρνει.
To ομώνυμο είναι φοβερό, moody τραγούδι, αργό, βαρύ. To Endless Diamond ακόμα καλύτερο, θα έπρεπε να παίζει στους “πιο rock σταθμούς της πόλης”, άνετα. Τι κομματάρα είναι αυτή, μελωδιάρα, hooks φοβερά, hard rocking chorus, πλήκτρα, απίθανο κομμάτι. Ή το New Pet Monkey, επίσης moody, με ωραία σαξόφωνα, μια ομορφιά.
Κι αν σε κάποια τραγούδια ακούγεται πιο συνηθισμένος κινούμενος σε blues/ soul ήχους, με κάποια πιο funky περάσματα, λίγο πιο southern-ish μπαλάντες, κανένας φόβος, το κάνει πολύ καλά (κι αισθητά πιο rock). Σε τέτοιο περιβάλλον μεγάλωσε, κυλάνε στο αίμα του αυτές οι μουσικές.
Ronnie Wood – I Feel Like Playing
Από τους πιο αδικημένους μουσικούς εκεί έξω, ένας θεός ξέρει γιατί. Solo καριέρα, Faces, Jeff Beck, Stones… Μιλάμε για θηρίο. Το I Feel Like Playing είναι δισκάρα. Ακούγεται οικείο από τις πρώτες νότες του Why You Wanna Go and Do a Thing Like That For (εμπνευσμένος τίτλος). Easy grooves, dirty, badass αλλά και μελωδικό rock, loose παίξιμο και arrangements, φλερτ με reggae που κρατά δεκαετίες. Αγέραστος. Μπορεί να βοηθά και που φαινόταν ήδη γέρος από τα 70s. 
Δεν έχουν αλλάξει πάντως πολλά ούτε από πλευράς έμπνευσης. Ενέργεια, φοβερά hooks, υπέροχες μπαλάντες. Δεν νομίζω οι Stones να έχουν κυκλοφορήσει κάτι καλύτερο από τα 90s κι έπειτα και μιας και το feeling έχει αρκετά Stones, είναι ιδανικό άκουσμα για όσους λείπει νέα μουσική από τους γίγαντες. (Στα συνθετικά και εκτελεστικά credits παρελαύνουν μεγάλα ονόματα, Slash, Gibbons, Vedder, Womack, κι άλλοι, χαμός).
