Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[RiderToUtopia]

2010

1. Forest of stars- Opportunistic thieves of spring: Λιγοι δισκοι ακουγονται τοσο θρηνητικα ομορφοι και τοσο ανεπτηδευτα ανανεωτικοι οσο αυτο το αριστουργημα. Εξαιρετικο οσο στα πιο σκληρα οσο και στα πιο ηρεμα σημεια του, με το βιολι και φλαουτο της Katheryne να μην ακολουθει απλα τις συνθεσεις αλλα να ειναι σε παρα πολλα σημεια πρωταγωνιστης

2. Blind guardian- At the edge of time: με 4 αριστουργηματικα κομματια (sacred worlds, ride into obsession, a voice in the dark και wheel of time) αλλα και ολα τα υπολοιπα να ειναι φτιαγμενο απο το ιδιο μυθικο υλικο (cheers @ManosOrff δανειζομαι την εκφραση) οι Γερμανοι βγαζουν τον καλυτερο δισκο τους στη νεα χιλιετια.

3. Darkthrone- Circle the wagons: Βαζουμε μια μεγαλη δοση απο την cult/foad/flags περιοδο, μια μεσαια απο παλιους darkthrone και μια γενναια δοση απο κλασικομεταλλικη φασαρα, το τιγκαρουμε σε χυμαδιο/coolness/πορωση, αφθονες ριφαρες και γαματες φωνητικες γραμμες και ρεφρεναρες και εχουμε εναν απο τους καλυτερους Darkthrone δισκους της μετα-κλασικης περιοδου.

4. Enslaved- Axioma ethica Odini: συνεχιζοντας την ενδοξη και λιγοτερο αναγνωρισμενη απ’ οτι θα επρεπε imo πορεια τους καπου αναμεσα απο το black metal και το prog rock, προσφερουν αλλο ενα δισκο- σχεδον μιας ωρας- που ακουγεται μονορουφι χωρις να κανει κοιλια πουθενα.

5. Nevermore- The obsidian conspiracy: Εξεταζοντας το αυθυπαρκτα, και οχι ως τμημα της δισκογραφιας αυτης της τεραστιας μπαντας, δεν θα μπορουσε να μην ειναι πενταδα, τικαρει καθε πιθανο κουτακι ενος συγχρονου metal δισκου. Εχει φανταστικες μελωδιες? Παμπολλες. Ερμηνειες? Ας γελασω. Φανταστικες κιθαρες? Σφραγιδα ποιοτητας Jeff. Καινοτομια? Σε μια μπαντα που ουτως ή αλλως χαρασει το δικο της δρομο δεν χρειαζονται ριζικες καινοτομιες καθε φορα, αλλα ναι, εχει το δικο του χαρακτηρα. Φανταστικα τυμπανα? Συνηθως ακολουθουν τις συνθεσεις, αλλα ακομα και τοτε, αν προσεξεις τι παιζουν συχνα θα τα θαυμασεις. Στιχαρες? Φυσικα, Nevermore ειναι. Ατμοσφαιρα? Φανταστικη, χωρις ιχνος επιτηδευσης. Μεγαλη δισκαρα. Λειπουν πολυ.

Δεύτερη πεντάδα- όλα δισκάρες

6.Ghost- Opus Eponymous: ΗΡΘΑΜΕ. Το occult rock που παιζουν εδω ξεχειλιζει εμπνευση, μελωδιες, ατμοσφαιρα. Το οτι ειναι περισσοτερο εμφανεις απ οτι στη συνεχεια οι επιρροες τους και οτι (για εμενα) τα επομενα δυο ειναι ακομα καλυτερα δεν του αφαιρει καθολου τον τιτλο του καταπληκτικου ντεμπουτου

7.Kvelertak- Kvelertak: Θυμαμαι ακομα το (δικαιολογημενο) hype. Ειναι ενας δισκος που ειναι αδυνατο να ακουσεις ακινητος. Rock and roll με extreme metal (black κατα κυριο λογο) μαζι στο μπλεντερ και το αποτελεσμα ειναι καταπληκτικο.

8.Avenged sevenfold - Nightmare: Δισκος που μου φτιαχνει παντα τη διαθεση. Πιασαρικο μα συναμα ποιοτικο συγχρονο metal, με κομματια που καρφωνονται στο μυαλο και μελωδιες που λιγοι μπορουν να γραψουν.

9. Motorhead- The world is yours:
-Καλα ρε Παργαλατσε, Motorhead το 2010, απο ποτε ειναι αυτη η εφημεριδα?
-Αφου οι χιταρες πανε πριονοκορδελα, εγω τι φταιω?

10. Rotting Christ- Aealo: πολλους τους ξενισε η αλλαγη εδω, εμενα καθολου. Βλεπω συνθετικη καμψη μονο στο τελευταιο τους. Το Aealo εκτος απο μια συλλογη με πολυ ωραια κομματια εχει και για κλεισιμο ενα απο τα πιο ανατριχιαστικα πραγματα που εχω ακουσει, ναι για τη συνεργασια με την Diamanda Galas λεω προφανως!

Εξώφυλλο

[Outshined]

@RiderToUtopia

Avenged sevenfold - Nightmare: Δισκος που μου φτιαχνει παντα τη διαθεση

Dude, wtf?

[RiderToUtopia]

Δεν το λεω με την εννοια οπως θα μου εφτιαχναν τη διαθεση μπαντες οπως οι acdc φερ ειπειν. Αλλα ακομα και στα πιο μινορε του μου βγαζει αρκετη θετικοτητα. Ισως θα μπορουσα να πω “με κανει να αισθανομαι ομορφα” αλλα ακουγεται λιγο φλωρικο

[Outshined]

ρε συ, το άλμπουμ είναι σχεδόν όλο πένθιμο για τον χαμό του Rev.

(ενδεικτικά)

Avenged Sevenfold - So Far Away [Official Music Video]

Tonight the World Dies

Άλλο αν μιλάμε για τελειότητα στο σύγχρονο metal.

[RiderToUtopia]

Τι να πω, εμενα ακομα και κομματια οπως το so far away μεσα στη μελαγχολια τους μου βγαζουν και αρκετη αισιοδοξια. Το TTWD πολυ λιγοτερο βεβαια.

[eviL]

ωραίο εξώφυλλο

[Dr.Feelgood]

Για πάμε λίγο!

1) Nevermore - “The Obsidian Conspiracy”: Πλέον, ένα υπέρλαμπρο κύκνειο άσμα και στήστε με στον τοίχο γι’ αυτό. Η σφοδρότερη μελωδική τους έκφραση μετά από μία άκρως πλουσιότατη δισκογραφική επίθεση. Ένας δίσκος που δεν χάνει. Τα υπόλοιπα τα έχω εκθέσει σε άλλο νήμα. @Aldebaran μου κάνει εντύπωση που δεν το ανέφερες, έστω και ως υποσημείωση.

2) Cathedral - “The Guessing Game”: Ξεκάθαρα και με πάσα ειλικρίνεια, κανένας δεν περίμενε αυτόν το δίσκο. Κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι ο Lee θα το πήγαινε ακόμα παραπέρα. Μπορεί να υπήρχαν οι υπόνοιες δίσκους πριν, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού. Όλο το κάλλος των ‘70s ξεχυμένο πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο πίσω από το μικρόφωνο και υπό την μαγνητική και riff-ογενική αιγίδα του φαλακρού Gaz. Διπλός πέλεκυς, χωρίς να τσιγκουνεύονται ούτε στο ελάχιστο και χωρίς να σφάλουν ούτε σε χιλιοστό. Το “Death of an Anarchist” κανείς άλλος δεν το έγραψε και ούτε θα το κάνει. Μετά απ’ αυτό άλλα περιμέναμε και άλλο μας ήρθε, αλλά η αστραπή δεν πέφτει ποτέ στο ίδιο σημείο και δεν κάνει ποτέ τον ίδιο κρότο.

3) Innerwish - “No Turning Back”: Ο Μπάμπης πιάνει το μικρόφωνο αυτού του μουσικού σχήματος, που κάνει θαύματα, για τρίτη και τελευταία φορά. Και το κάνει μεγαλοπρεπώς. Ριχόμενος πάνω σε άφθνοες στρώσεις από riffs και αλλεπάλληλα κιθαριστικά rhythm sections, βγάζει στίχους και ρεφρενάρας. Ποικιλόμορφο και η επιμονή της δισκογραφικής να κατευθύνει τον ακροατή προς τα κοινά των Helloween, Gamma Ray Hammerfall για την προώθηση του δίσκου, μάλλον τον μειώνει. Πρέπει να γίνει κατανοητό. Οι Innerwish πάτησαν πάνω σε άλλους, αλλά χαράσσουν το δικό τους μονοπάτι, δίνουν άλλον αέρα στο power metal. Μπάμπη σ’ ευχαριστούμε!

4) Alcest - “Écailles De Lune”: Κατέφτασε ο δεύτερος δίσκος και μπήκε ήδη το νερό στ’ αυλάκι. Η αγάπη για τη θάλασσα δεν κρύβεται και η κυρά αποκαλύπτει στον Neige όλη την αλήθεια της. Εκείνος εμπνέεται, ερωτεύεται και γράφει μουσική. Συνθέτει κύματα ήχων και απόηχων που δε χωράνε σ’ ένα κουτάκι. Μαγνητικές χορδές, black, post, shoegaze, όλα μέσα σε δυο γεμισμένες παλάμες με την αρμύρα της κυράς. Και στο “Sur L’océan Couleur De Fer” κλείνεις τα μάτια.

5) Darkthrone - “Circle the Wagons”: Μέχρι ο Fenriz ν’ αρχίσει να πιάνει σοβαρά όλο το NWOBHM κίνημα και να το βάζει στις φτερούγες του, ετούτη τη χρονιά, αυτός και ο φιλαράκος του -το ζευγαράκι της Καισαριανής- φτιάχνουν τον καλύτερο και παραγωγικότερο δίσκο των Darkthrone. Ό,τι θα μπορούσε να κουβαλήσει το black metal, υπάρχει εδώ και τα πανκιά κάνουν χώρο, μοιράζουν τις μπίρες τους και μαζί σαν υψωμένη γροθιά πορεύονται μέσα στο κρύο. Όλη η αύρα της υμνολογίας, ως ερμηνεία, έννοια και έκφραση, στο ομότιτλο. Destroy their modern metal!

Εξώφυλλο:

[Aldebaran]

Ομολογουμένως, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο με το Obsidian Conspiracy. Το είχα ακούσει 2-3 φορές όταν βγήκε και δεν με ειχε κερδίσει. Έχω πάντως να το ακουσω χρόνια, ενδέχεται να έχω κάνει λάθος…

[Outshined]

Δυστυχώς, κι εγώ κανένα απολύτως δέσιμο. Προσπάθησα κάποια στιγμή πρόσφατα να το ξανακούσω μπας και μου είχε διαφύγει κάτι, αλλά πιο πολύ επιβεβαίωσα το ότι πρόκειται για το λιγότερο καλό άλμπουμ των Nevermore.

[hopeto]

@RiderToUtopia

Ισως θα μπορουσα να πω “με κανει να αισθανομαι ομορφα” αλλα ακουγεται λιγο φλωρικο

Μόλις με είπες φλώρο.

[GRACCHUS_BABEUF]

Εσύ δεν έχεις πρόβλημα, δεν έχεις το προφίλ του άτεγκτου μεταλλά.

[RiderToUtopia]

Μόνο αν το πεις, αλλιώς κυριλέ

[hopeto]

Πρέπει να το λέω συχνά πυκνά, το αναζητώ όμως σαν συναίσθημα συνέχεια.

[GRACCHUS_BABEUF]

Μωρέ εσύ το 'χεις πιάσει το νόημα

Το θέμα είναι εμείς που (έστω κάποιες φορές) θέλουμε η μουσική μας να μας ΤΙΜΩΡΕΙ πώς μπλέξαμε έτσι και πώς ξεμπλέκουμε

[martian]

5. Nails - Unsilent Death

Απλό, λίτο, στοχεύει την καρωτίδα και δεν λαθεύει ούτε χιλιοστό. Δίσκος οδοστρωτήρας, μόνο τσίτες, με riffs που κόβουν σαν λεπίδια, ενώ δεν φοβούνται και να γκρουβάρουν σε σημεία για να ολοκληρωθεί το μακελειό.

4. Briton Rites - For Mircalla

Πιθανότατα το αγαπημένο μου πρότζεκτ του πολυπράγμονος Phil Swanson. Παραδοσιακό doom, πιστό στις σαμπαθικές του ρίζες, με βαμπιρικά/occult aesthetics, φοβερό ήχο στις κιθάρες και riffs που τσακίζουν κόκκαλα. Για τα γούστα μου είναι πολύ ψηλά στο doom metal γενικότερα, όχι μόνο το 2010. Δίσκαρος!

3. Midlake - The Courage Of Others

Συγκινητικά τέλειο folk rock, ένας δίσκος που νιώθω να μου μιλάει όσο λίγοι. Νοσταλγικός, μελαγχολικός με μία αβίαστη απλότητα.

2. Dawnbringer - Nucleus

Ο Chris Black είναι για εμένα μια φιγούρα-πρότυπο στο σύγχρονο underground (αν υφίσταται αυτός ο όρος ακόμα). Ένας άνθρωπος που έχει παίξει ένα σωρό πράγματα και κάθε πρότζεκτ φέρει ανεξίτηλη την σφραγίδα του. Πάντα ακολουθεί τον δρόμο του και πάντα παίζει όπως ο ίδιος επιθυμεί, δεν ακολουθεί τάσεις, δεν ακολουθεί μανιέρες. Αλλά δεν είναι μόνο αυτό, ο Black είναι ένας τύπος που (εικάζω πως) ζει και αναπνέει για αυτή την μουσική. Συμμετοχή σε zines, προμόσιον σε ένα σκασμό μπάντες (και πάντα αξίζει το σπρώξιμο σε ότι προμοτάρει), έχει δικά του labels, γενικά το παλικάρι το νιώθει στο πετσί του και προσπαθεί με κάθε τρόπο να συμμετέχει στο underground των καιρών μας.

Όσο για τους Dawnbringer τα έχει πει εξαίσια ως τώρα ο Γράκχος, εγώ όμως θα σταθώ στο Nucleus καθώς εδώ τους έμαθα και εδώ έπαθα το πατατράκ. Τίποτα άλλο σαν αυτό δεν έχω βρει ούτε τώρα ούτε πριν ούτε ποτέ. Και επικά περάσματα και μεθυστικές 70ιλες και ντουμ και τρέμολο ριφφς και γενικά ένα 100% ομοιόμορφο (παρά τα ετερόκλητα στοιχεία) μα ακατάταχτο άλμπουμ. Σε σημεία δυσβάσταχτο συναισθηματικά (για μένα), σε άλλα σημεία μου δίνει φτερά και σε άλλα σημεία με κάνει να ανατριχιάζω και να νιώθω δέος. Τιτάνια μπάντα.

1. Enforcer - Diamonds

Δεν γινόταν αλλιώς. Ένας δίσκος που έχει αφήσει το αποτύπωμά του στην εφηβεία μου, μια μπάντα που μεγάλωσα μαζί της. Μουσικά εξακολουθώ να το θεωρώ διαμάντι και δεν έχει χάσει ούτε λίγη από την αίγλη του.

[GRACCHUS_BABEUF]

@martian

2. Dawnbringer - Nucleus

[Ian_Metalhead]

Αξέχαστο 2010…

Χωρίς περαιτέρω σχόλια, περνάμε στην ανασκόπηση των δισκογραφικών πεπραγμένων της δεδομένης χρονιάς. Για πάμε λοιπόν:

1. Enslaved – Axioma Ethica Odini

Οι Enslaved είχαν από σχετικά νωρίς ενσωματώσει κάποιες progressive/ψυχεδελικές επιρροές στον ήχο τους, όμως η στιγμή που προσχώρησαν στις τάξεις τους ο drummer Cato Bekkevold και ο πληκτράς Herbrand Larsen που ανέλαβε και τα “κανονικά” τραγουδιστικά μέρη, φαίνεται να ήταν ο καταλύτης για να εκδηλωθούν σε όλη τους τη μεγαλοπρέπεια οι επιρροές αυτές.
Το Axioma Ethica Odini συνεχίζει στο μονοπάτι που χάραξε το Vertebrae με κάποιες ουσιώδεις διαφοροποιήσεις επί τα βελτίω, αποκαλύπτει σταδιακά τις αρετές του γοητεύοντας τον ακροατή και, περισσότερο από φυσική κατάληξη, μοιάζει να είναι το αποκορύφωμα της έως τότε πορείας των Enslaved. Το ότι αυτός είναι ένας έπαινος που μπορεί να αποδοθεί και σε άλλα album τους, συνιστά σπουδαίο παράσημο για αυτούς εδώ τους Νορβηγούς.

2. Accept – Blood of the Nations

Η είδηση της τρίτης (τέταρτης;) ενσάρκωσης των λατρεμένων Accept έγινε δεκτή με τον δέοντα ενθουσιασμό, έναν ενθουσιασμό που γιγαντώθηκε με την ακρόαση του Blood of the Nations, το οποίο μπορεί να μην είχε Udo, διέθετε όμως ότι εγγύτερο φωνητικά και… υψομετρικά, στο πρόσωπο του αμερικανού Mark Tornillo!
Πάνω απ’ όλα, ο δίσκος της επανασύνδεσης είχε να επιδείξει ρωμαλέα riffs, εμπνευσμένα, κλασικίζοντα solos, ξεσηκωτικά choruses, όλα αυτά δηλαδή που καθιέρωσαν τους Accept και προκαλούν θριαμβευτικές ιαχές και ρίγη συγκίνησης στους οπαδούς – συν κάποια δάκρυα που αθέλητα ξέφυγαν στο τέλος του βιντεο του (modern classic) Teutonic Terror με τις φλεγόμενες flying V…

3. Cathedral - The Guessing Game

Παρόλο που στους δίσκους των Cathedral ανέκαθεν υπήρχαν 70s ψυχεδελο-progressive νύξεις, στο The Guessing Game είναι που τις εναγκαλίζονται τόσο θερμά, και έχοντας μια γνήσια vintage άποψη, μας καλούν στο… πανηγύρι που έχουν στήσει, όπου γιορτάζουν μεταξύ άλλων και το επερχόμενο τέλος τους!

4. Atlantean Kodex – The Golden Bough

Γέννημα μιας χώρας με μεγάλη παράδοση στην επική μουσική, οι Atlantean Kodex έχοντας “προειδοποιήσει” με το EP τους (και ένα live) λίγα χρόνια πριν, έκαναν το full length ντεμπούτο τους το 2010. Εμφορούμενοι από τα διδάγματα των επικών Bathory, των επικολυρικών Candlemass, των Solstice και, προφανώς, των πρώιμων Manowar, οι εν λόγω Βαυαροί χαρακτηρίστηκαν εξαρχής από την ακαδημαϊκή, ολιστική προσέγγιση που είχαν για το έργο τους, πρωτίστως όμως για το πόσο αγέρωχοι και ασυμβίβαστοι έδειχναν – και ήταν! Με ένα τέτοιο πρώτο βήμα μοιραία δημιούργησαν μεγάλες “απαιτήσεις” και άφησαν υποσχέσεις, οι οποίες έμελλε να εκπληρωθούν πέραν πάσης προσδοκίας!

5. Triptykon - Eparistera Daimones

Το reunion των Celtic Frost, όσο επιτυχημένο σε καλλιτεχνικούς όρους κι αν ήταν, δεν μακροημέρευσε. Αυτό ουδόλως εμπόδισε τον Tom Gabriel Warrior να κλίνει για άλλη μια φορά… επ’ αριστερά, να οραματιστεί άλλον έναν εφιάλτη και να του εμφυσήσει ανίερη πνοή, με το σχήμα των Triptykon τώρα πια, επιλέγοντας και πάλι ένα έργο του H. R. Giger για την εικαστική απεικόνιση του.

Μπορεί να μην μπήκαν στην πρώτη πεντάδα, αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν αξίζουν ξεχωριστή αναφορά και τα:

Heathen – The Evolution of Chaos: Το thrash revival που συντελούταν στην αλλαγή της χιλιετίας επανέφερε πολλά από τα παλιά σχήματα στην ενεργό δράση. Ένα από αυτά ήταν οι Heathen,διαλυμένοι ήδη από το 1993 που επανήλθαν με ένα fulllength 19 χρόνια μετά το τελευταίο τους “Victims of Deception” - και, όπως αποδείχθηκε, 10 χρόνια πριν το επόμενο! Και μόνο η ανατολίτικη εισαγωγή με το σιτάρ (δια χειρός Steve Di Giorgio!) να δίνει τη σκυτάλη στο Dying Season θα αρκούσε για να πείσει για τις προθέσεις του The Evolution of Chaos που πράγματι αποδεικνύεται συνεπές στις διδαχές του Bay Area thrash, φέροντας επιρροές από Metallica και Exodus, τόνους από riffs, και ωραία leads και solos που φανερώνουν συχνά την αγάπη τους για τους Maiden και, όπως είναι επόμενο, ενθουσιάζουν! Μια συνολικά πολύ δυνατή επιστροφή, ειδικά αν σκεφτούμε ότι πρόκειται για ένα συγκρότημα που δεν είχε μακροημερεύσει κατά την πρώτη φάση του.

Μιλώντας για επιστροφές παλιοσειρών του thrash, το φοβερό Ironbound έδωσε τεράστια ώθηση στους Overkill και παραμένει ότι καλύτερο έχουν κάνει από το Horrorscope έως και σήμερα. Κατά τα λοιπά, οι Grand Magus με το Hammer of the North προσέφεραν άλλον έναν λόγο για να θεωρούνται από τα πιο αξιόλογα σχήματα στο πεδίο τους, και ο Devon Graves (aka Μπαντηλάκης!) υπό το όνομα των The Shadow Theory πια, και με το Behind the Black Veil άλλη μια αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε πόσο μας λείπει!

Τέλος, στο πεδίο του occult rock ρετρό ρεύματος, το 2010 θα σημάνει την αρχή της πορείας των Ghost. Έχοντας πολλές επιρροές από “εκείνα τα χρόνια” αλλά ταυτόχρονα και μια pop διορατικότητα, οι μασκοφορεμένοι αυτοί τύποι προκάλεσαν εκ διαμέτρου αντίθετες αντιδράσεις με το Opus Eponymous, μια ένδειξη που κατά κανόνα μαρτυρά ότι έχουμε να κάνουμε με κάτι ξεχωριστό. Η συνέχεια προμηνύονταν τουλάχιστον ενδιαφέρουσα!

Αυτά από μένα για το 2010, να ‘μαστε καλά να το θυμόμαστε!

[Curehead]

as always, a fabulous collection of thoughts to start the day with

(και αλησμονητη φωτο)

[shadowking69]

2010

ACCEPT- Blood Of The Nations προσωπικά ο καλύτερος reunion heavy metal δίσκος

ENFORCER-Diamonds δίσκος που σε στέλνει καρφί στη δεκαετία του 80 να ψάχνεις για σπίρτα

FEAR FACTORY- Mechanize πολλά κιλά…

ROTTING CHRIST- Aealo μαζί με το Theogonia οι καλύτεροι δίσκοι τους σε αυτόν τον αιώνα

WHITE WIZZARD- Over The Top εκείνη την περίοδο το είχα λιώσει μαζί με το Enforcer…ΜΕΤΑΛΑΣ

εξώφυλλο

[stammargg_v2]

2010

1)Killing Joke - Absolute Dissent

Παραλίγο να ξεχνούσα την αλμπουμάρα που ήταν τότε και η αφορμή να δω live τους Killing Joke για μία, μοναδική και αξέχαστη φορά. Το Absolute Dissent δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση μπάντα που κουβαλάει 30 χρόνια στις πλάτες της. Αν κρίναμε μόνο από την ορμή και την φρεσκάδα που έχει θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει ακριβώς μετά από εκείνο το μνημειώδες ντεμπούτο. Υπάρχει όμως και μια ωριμότητα στις συνθέσεις που μόνο με τα χρόνια κερδίζεται. Τα ριφς που ξερνά η κιθάρα του Geordie (με πρώτο και καλύτερο αυτό του The Great Cull) είναι για άλλη μια φορά απoλύτως εθιστικά, οι ρυθμοί σχεδόν industrial χωρίς να διστάζουν να γίνουν χορευτικοί (το European Super State είναι σχεδόν disco), ενώ ο Jaz ως τρελός του χωριού κραυγάζει αλήθειες που οι λογικοί δεν τολμούν να ψελλίσουν. H δεύτερη πλευρά του δίσκου είναι η αγαπημένη μου : Raven King, το συγκινητικό tribute στον μπασίστα τους Paul Raven που έφυγε από την ζωή. Honour the Fire, απλά υπέροχο. Depthcharge, βουτιά στο μακρινό παρελθόν της μπάντας. Here Comes the Singularity, ένα απολαυστικό postpunk κομμάτι με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά Killing Joke- αλλά και λίγο από Joy Division. Ghosts of Ladbroke Grove, μεθυστικοί ρέγκε ρυθμοί και το ιδανικό τελείωμα ενός μεγάλου δίσκου.

2)High On Fire - Snakes For The Divine

Τι να πει κανείς για τους High On Fire και τον Matt Pike. O τύπος συνεχίζει το έργο των πατεράδων του είδους και δημιουργεί χωρίς σταματημό ριφς από άλλο πλανήτη. Άσε που είναι απόλαυση να τον βλέπεις και να τον ακούς να περιγράφει, από το πώς έγραψε το τάδε τραγούδι, στο ποιες από τις θεωρίες συνομωσίας είναι πιθανόν αληθινές και γιατί (είναι γνωστό ότι στιχουργικά αντλεί έμπνευση και από αυτές). Aπό τον προηγούμενο δίσκο, το εξίσου γαμάτο Death Is This Communion, μπασίστας της μπάντας είναι ο Jeff Matz που έδωσε ώθηση στην μπάντα και παικτικά αλλά και συνθετικά. Στο Snake For The Divine τα πάντα έχουν ανέβει ένα σκαλί παραπάνω. Η παραγωγή καθαρίζει τελείως, ο Matt τα δίνει όλα στα φωνητικά ( Frosthammaeeeee!), οι συνθέσεις γίνονται πιο περιπετειώδεις-αν πω ότι δεν ακούω σε σημεία επιρροές από Mastodon θα είμαι ψεύτης. To Βastard Samurai μοιράζει αλύπητα πόνο, το ομότιτλο κομμάτι είναι φυσικά ένα μοναδικό έπος και αποτελεί σύμφωνα με τον Pike το αγαπημένο του κομμάτι να παίζει live, ενώ το How Dark We Pray είναι το δικό μου αγαπημένο, ο ορισμός του σύγχρονου metal που πατάει περήφανο στα χνάρια του ένδοξου παρελθόντος.

3) Agalloch - Marrow of the Spirit

Όπου οι Αgallogh αποφασίζουν να ηχογραφήσουν την νέα μουσική τους live στο στούντιο με αποτέλεσμα τον πιο low-fi ήχο σε άλμπουμ τους και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα. Ακούς τα ντραμς πχ στο The Watcher’s Monolith και οι τύποι λες και παίζουν στο ίδιο δωμάτιο που βρίσκεσαι. Η μουσική τους γίνεται πιο ελεύθερη, σε σημεία ανεξέλεγκτη όπως στο εκπληκτικό Into the Painted Grey, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να βρίσκεται ηχητικά πιο κοντά στο ντεμπούτο τους παρά στα καλογυαλισμένα Mantle και Αshes. Άνετα κάνουν το 4 στα 4.

4) Alcest - Ècailles de Lune

Όπως αρέσει σε πολλούς να λένε: και μόνο το Percées De Lumière να είχε είναι ακατέβατο δεκάρι. Το σημείο εκείνο κάπου στο τέταρτο λεπτό του κομματιού όπου η ρυθμοί πέφτουν για να σκάσει ξαφνικά μια θεϊκή μελωδία αποτελεί μια από τις πιο συγκλονιστικές μουσικές εμπειρίες της ζωής μου… Αλλά όλο το άλμπουμ είναι υπέροχο. Απόκοσμο και ονειρικό, θρηνητικό και παρηγορητικό. Με το Écailles de Lune οι Alcest δημιουργούν ένα από τα ορόσημα του είδους. Το μείγμα shoegaze με (κάποια) black φωνητικά και post rock αναζητήσεις που παίζουνε βρήκε ουκ ολίγους ακόλουθους, με την εκπληκτική Sylvaine που θαυμάσαμε πρόσφατα ανάμεσα τους.

5)Danzig - Deth Red Sabaoth

To καλύτερο Danzig άλμπουμ…μετά τα τέσσερα πρώτα.
Τα αρνητικά : 1) Η φωνή του που σε σχέση με τους πρώτους δίσκους ακούγεται αρκετά κουρασμένη.
2) η παραγωγή, που για μια ακόμη φορά την ανέλαβε ο ίδιος και χαντακώνει τις συνθέσεις, γαμώτο!
Τα θετικά: 1)Η φωνή του (plot twist!) που σε σχέση με τελευταίους δίσκους βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. O ίδιος κάνει φιλότιμη προσπάθεια να τραγουδήσει…και σε σημεία πείθει.
2)Η προσθήκη του Τommy Victor (Prong) από τον προηγούμενο δίσκο στην μπάντα είναι κίνηση ματ που ανεβάζει κατηγορία την μπάντα. Οι κιθάρες σπέρνουν και σχεδόν όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να δώσουν. Οι σιλικονάτες παρουσίες στο artwork και στα video-clips είναι de facto για Danzig.
Τις βάζουμε στα θετικά για να πιάσει πεντάδα ο δίσκος!

some more albums

Ihsahn - After
Για κάποιον λόγο προτιμώ αυτό το άλμπουμ από το αντίστοιχο των Enslaved που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και που ηχητικά συγγενεύουν αρκετά. Μιλάμε για τεχνικό Progressive Μetal με Βlack αποχρώσεις. Αναπόφευκτα πολλοί θα ισχυριστούν ότι ακούγεται μηχανικό και άψυχο… Ανοησίες. Το ομότιτλο κομμάτι είναι από τα πιο συναισθηματικά που έχει γράψει ο Ihsahn. Αξιοσημείωτο είναι τo σαξόφωνο που κάνει συχνά την εμφάνιση του, συνυπάρχοντας με τις παραμορφωμένες κιθάρες άλλες φορές αρμονικά και άλλες φορές ακριβώς το αντίθετο, χρωματίζοντας και δίνοντας χαρακτήρα στις συνθέσεις.
Immolation - Majesty and Decay
Μετά από δυο απλά καλές κυκλοφορίες (Harnessing Ruin και Shadows in the Light), η επιστροφή των Immolation είναι ανελέητη. Από το πρώτο λεπτό του άλμπουμ μέχρι και το τελευταίο το σφυροκόπημα δεν έχει σταματημό. Η μουσική πιο σχιζοφρενική από ποτέ με κομματάρες γεμάτες πορωτικά riffs, εναλλαγές και έξυπνα leads. Ταυτόχρονα μερικά από τα πιο επικά κομμάτια της μπάντας των Bob Vigna και Ross Dolan (Bob Ross! - καλό ε) βρίσκονται εδώ: The Rapture of Ghosts με το επιβλητικό outro, το αργόσυρτο ομότιτλο με το παγοθραυστικό του riff και φυσικά το άρρωστο A Glorious Epoch, ένα από τα πιο σκοτεινά και κομμάτια ever.
The National - High Violet
Το τελευταίο άλμπουμ τους που με αφορά. Πριν αρχίσουν να ακούγονται σαν Matt Berninger and the National στα αυτιά μου. Οι κιθάρες απουσιάζουν αισθητά σε σχέση με το παρελθόν. Τerrible Love, Conversation 16 και Bloodbuzz Ohio εύκολα ανάμεσα στα Greatest Hits τους.
Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
Το αριστούργημα του Kanye. Kαθαρό δεκάρι σε 9 στα 10 μουσικά περιοδικά. Παραγωγή ορόσημο. Aπίστευτη έμπνευση. Power (με το κλασσικό King Crimson sample), All of the Lights (με την θεάρα Rihanna), Runaway. Τεράστια Ηits. Η μουσική βιομηχανία πάτησε πάνω του για τα επόμενα χρόνια προσπαθώντας να αναπαράγει την τελειότητα. Τι να λέμε τώρα, ούτε ο ίδιος τα κατάφερε. Άσε που το έκαψε τελείως στην πορεία.
The Roots - How I Got Over
Από κάποιο σημείο και ύστερα οι The Roots έπαψαν να είναι hip-hop συγκρότημα ή μάλλον καλύτερα έπαψαν να είναι μόνο hip-hop συγκρότημα. H μουσική τους έγινε πιο εκλεκτική με ποπ, ροκ, τζαζ, φανκ και κυρίως σόουλ επιρροές να την κατακλύζουν. O ρόλος του frontman Black Thought, ενός από τους πιο υποτιμημένους rappers της γενιάς του, περιορίστηκε. Οι guest συμμετοχές στα φωνητικά γίναν όλο και περισσότερες. Το How I Got Over είναι το πιο μελωδικό και προσιτό άλμπουμ τους που το κάνει ιδανικό για τους first listeners.

album cover