Top 5 2010
ο δρόμος προς την αγάπη είναι σπαρμένος μάτια γατιών
- The Dead Weather - Sea of Cowards
- Pain of Salvation - Road Salt One
- Εγγονόπουλος, Πουλικάκος, Socos - H Ύδρα Των Πουλιών
- Sufjan Stevens - All Delighted People
- The Black Keys - Brothers
27 Likes
Κατάντια indeed @hoppeto 
1 Like
Μπορει καποιος να ελεγξει τα αποτελεσματα παρακαλω? Νιωθω οτι καποιοι μπορει να ψηφισαν κατι αλλο απο αυτο που εγραψαν, και να επηρεασαν με τα ψεματα τους τους αλλους χρηστες, με αποτελεσμα να χασουν την θριαμβευτικη πρωτια οι Vektor. Αν γινεται να εχουμε καποιον ελεγχο εδω μεσα θα ηταν πολυ ευσπροδεκτο.
3 Likes
Όταν το έγραφα, σκέφτηκα θα το τσεκαρω όταν είναι να ποστάρω, αλλά…
1 Like
…αλλά δεν πήγε και πολύ καλά αυτό, ή μάλλον πήγε εξαιρετικά τώρα που το σκέφτομαι, a nice wtf moment 
1 Like
2010
Enforcer-“Diamonds”
Alcest-“Écailles de lune”
Agalloch-“Marrow of the Spirit”
Enslaved-“Axioma Ethica Odini”
Kvelertak-“Kvelertak”
32 Likes
Μπήκαμε στην καινούργια δεκαετία λοιπόν, το 2010 ήρθε η συγκατοίκηση, πήρα μηχανή και ο Σπανούλης άλλαξε την ιστορία του σύγχρονου ευρωπαϊκού μπάσκετ.
Από ταινίες ξεχώρισαν τα Inception (το κάψαμε ρε), Black Swan (πολύ ωραία αισθητική), Alice In Wonderland (πανέμορφη), How to train your dragon, The book of Eli (αυτά τα post-apocalyptic πολύ μου αρέσουν), The king’s speech (απίστευτη ερμηνεία από Geoffrey Rush), Despicable me, Due date (πλάκα είχε ρε συ), The runaways, Dinner for schmucks (ο Michael Scott γαμάει πάλι) και It’s kind of a funny story (πολύ ωραία ταινία).
Στα επιτραπέζια θα βάζω τοπ 5 από δω και πέρα γιατί μπήκαμε στη χρυσή εποχή του επιτραπέζιου που άνοιξε μια τρύπα νααααα στο πορτοφόλι μου…
7 Wonders (το παιχνίδι που άλλαξε τα πάντα, στρατηγική σε streamlined πλαίσιο, καθαρό gameplay.)
Sid Meier’s Civilization: The Board Game (ακριβώς αυτό που λέει, civilization building.)
King Of Tokyo (εύκολο fun gateway dice game.)
Cyclades (από τα πρώτα mainstream area control)
Runewars (Μεγάλο, επικό, 4x fantasy game.)
Πάμε και στη λίστα τώρα, οι τρεις πρώτοι δίσκοι θα μπορούσαν όλοι να είναι το νούμερο ένα μου και μάλιστα άλλαξε πολλές φορές η σειρά ανάμεσά τους.
1) Kvelertak - Kvelertak
Από τις πιο δυνατές σφαλιάρες νεμπούτου ever. Ιδανική μουσική για κλωτσοπατινάδα, black metal rock ‘n roll με το πάθος του hardcore punk. Δεν ξέρω τι άλλο να γράψω που να έχει νόημα.
2) Pain Of Salvation - Road Salt One
Δεν έχω ιδέα πως αυτός ο δίσκος δεν κατέληξε δίσκος της χρονιάς για μένα. Πραγματικά το μετανιώνω όσο γράφω αυτές τις λέξεις. Μεγάλη στροφή στον ήχο των PoS με μια 60’s blues rock υφή απίστευτα ελκυστική και ζεστή. Το σημαντικό στο Road Salt One είναι τα τραγούδια που έγραψε ο μοναδικός Daniel, χωρίς πολυεπίπεδες συνθέσεις, μόνο με συγκλονιστικά όμορφες ιδέες. Σε στιγμές ασυγκράτητης υπερβολής τούτο εδώ είναι το αγαπημένο μου άλμπουμ τους, σε στιγμές απόλυτης νηφαλιότητας το ζευγάρι Sisters και Of Dust είναι το καλύτερο ζευγάρι συνεχόμενων τραγουδιών της δεκαετίας του.
3) Avenged Sevenfold - Nightmare
Τρίτη δισκάρα στη σειρά, εδώ έγιναν λίγο πιο προσβάσιμοι στον μέσο μεταλά βάζοντας περισσότερο Metallica στο μείγμα από κάθε άλλη φορά. Η φωνή του Shadows είναι στην καλύτερη φάση της, πιο ώριμη και στιβαρή από τις προηγούμενες δουλειές, οι κιθάρες παίζουν υπεροχα ριφ και παπάδες, πίσω από τα τύμπανα υπάρχει ο Portnoy κι αυτό φτάνει. Πάντως όσο ακους το δισκο λες οκ αυτός είναι όντως τρίτος οπότε μια χαρά το βάλαμε εδώ, και φτάνεις στο τέλος με το μπάσο Christ να ανοίγει το Save me και ξαφνικά πάει, πουτάνα όλα. Νομίζω ότι αν βγάλουμε έξω προσωπικό γούστο και συναισθηματισμούς αυτός έπρεπε να είναι ο δίσκος της χρονιάς.
4) Volbeat - Beyond Hell/Above Heaven
Είναι το καλύτερο άλμπουμ τους? Ποιός ξέρει, μπορεί… Δεν έχει κάποια σημαντική διαφορά στο ύφος από τα δύο προηγούμενα (άντε ίσως τις εξωτερικές συμμετοχές), ούτε και στην ποιότητα. Αυτός ο δίσκος μόλις μπει ανεβαίνει η διάθεση μου, δεν είναι τυχαίο άλλωστε ότι όταν μπαίνουμε στο αμάξι για να πάμε διακοπές το πρώτο που μου έρχεται να βάλω είναι Volbeat. Έχω ξαναπεί ότι είναι πολύ σημαντικό να έχουμε γκρουπ όπως αυτό στη ζωή μας.
5) Parkway Drive - Deep Blue
Πόλεμος. Ισοπεδωτικό άλμπουμ, ριφάρες, μοναδικός frontman, το metalcore (τέτοιο δεν είναι?) στα καλύτερά του. Το Home is for the heartless έδειξε το δρόμο, σε αυτούς και εμάς…
6) The Shadow Theory - Behind The Black Veil
Το καλύτερο άλμπουμ του Graves μετά το Murder of crows και στα πέντε καλύτερα που έχει κυκλοφορήσει. Είχα χρόνια να το ακούσω, όχι γιατί το σνόμπαρα αλλά γιατί το είχα ξεχάσει, αλλά είναι υπέροχο, σκοτεινό, με μια King Diamond meets Psychotic Waltz ατμόσφαιρα. Η παραγωγή είναι μουντή αλλά αυτό συμβάλει στον ήχο που θέλουν να φέρουν. Οι Progressive ξάδερφοι των Ghost γουστάρουν πολύ τους Jethro Tull και λίγο τους Pain Of Salvation. Δισκάρα λέμε όμως.
7) Serj Tankian - Imperfect Harmonies
Ναι δεν είναι μέταλ, ακόμα και ροκ δεν το λες ακριβώς. Εχω καταλήξει πως όταν οι μεταλάδες κρίνουμε έναν δίσκο, κρίνουμε πρωτίστως είδος και κατεύθυνση ήχου, όχι την ποιότητα της μουσικής προσέγγισης. Το δεύτερο προσωπικό άλμπουμ του Serj δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με το πρώτο αλλά είναι κι αυτό πραγματικά εξαιρετικό, ίσως λίγο πιο μπροστά σε επίπεδο επιλογών απότι άντεχε ο μέσος οπαδός του τότε (και τώρα) αλλά το songwriting είναι τέτοιο που δεν αφήνει περιθώρια για ουσιαστικές αντιρρήσεις. Ολος ο δίσκος είναι υπέροχος αλλά ακόμα πιο πάνω είναι τα Borders are, gate 21 (ίσως η ροκ έκδοση με τον Morello να ήταν πιο κατάλληλη για να το αναδείξει, αλλά αυτή ταιριάζει περισσότερο με το υπόλοιπο άλμπουμ), Electron, Yes it’s genocide (συγκλονιστική ερμηνεία, συγκλονηστική).
8) Enslaved - Axioma Ethica Odini
Οι άνθρωποι παίζουν 70’s prog rock για μπλακμεταλάδες. Δεν παίρνει πολλή συζήτηση αυτό το άλμπουμ, υπήρξαν περίοδοι που θα το κάρφωνα στην πρώτη θέση για δίσκο της χρονιάς χωρίς δεύτερη σκέψη. Οι Enslaved ξεκινάνε εδώ ένα σερί που ακόμα δεν έχει κλείσει το οποίο τους τοποθετεί στην κορυφή της προσωπικής μου λίστας στο ακραίο μέταλ.
9) The Contortionist - Exoplanet
Η χρυσή τομή ανάμεσα στους Gojira, τους The Ocean, τους Meshuggah και το Deathcore. Φοβερό άλμπουμ σύγχρονου, μοντέρνου, σκληρού progressive.
10) Stone Sour - Audio Secrecy
Αφήνοντας ακόμα πιο πίσω το Slipknot στοιχείο οι Stone Sour γράφουν αμερικάνικο hard rock με ήχο μοντέρνου metal. Η φωνη του Corey ταιριάζει πολύ σε αυτό το ρόλο που δε φοράει μάσκα και μάλιστα φαίνεται πιο προσωπικά ειλικρινής, τουλάχιστον το 2010.
11) Alter Bridge - AB III
Το Hard rock χρειάζεται ήρωες, δεν είναι μουσική που επιβιώνει μόνη της αυτόφωτα μέσα από τον πλούτο και την πρωτοτυπία της πρότασής της. Οι Alter Bridge έχουν αυτή τη στόφα που πατάει πάνω σε έναν χαρισματικό τραγουδιστή και δυο κιθάρες που τραβάνε τα μάτια όπως οι rock stars of old. Σε αυτό το δίσκο βαδίζουν, ξανά, ακριβώς το δρόμο αυτού του ήρωα που χρειάζεται η μουσική τους.
12) Midas Fall - Eleven. Return And Revert
Δεν έχω ιδέα τι είδος είναι αυτό ρε, είναι post rock, alternative rock, κάτι άλλο? Θα το πω σκέτο ροκ και θα είμαστε οκ, το σημαντικό άλλωστε είναι η ατμόσφαιρα που δημιουργούν. Λειτουργεί τόσο καλά γιατί υποστηρίζεται από υπέροχες μελωδίες και πολύ ωραίες, σχεδόν θεατρικές φωνές.
13) Seventh Wonder - The Great Escape
Προφανώς και στο κέντρο της συζήτησης για αυτό το δίσκο βρίσκεται το ομώνυμο έπος που είναι αδύνατο να μην εκθειάσει κάποιος που αρέσκεται στο μελωδικό progressive,αλλά έχει κι άλλες κομματάρες μέσα με τα Alley cat και King of whitewater να ξεχωρίζουν. Ο μόνος λόγος που το προηγούμενο ήταν καλύτερο είναι το φοβερό concept του Mercy falls.
14) Anathema - We’re Here Because We’re Here
Κανονικά έπρεπε να λέω ότι οι Anathema πέθαναν, ότι είναι απαράδεκτη η νοοτροπία τους, ότι η φωνή του Cavanagh έχει πέσει πολύ, ότι αδίκως κυνηγάνε τα μεγαλύτερα κοινά του alternative prog rock με την όγδοη δουλειά τους, και ότι ο δίσκος είναι κακός. Σε όλα τα υπόλοιπα ίσως να συμφωνήσω μέσες άκρες, εκεί που όμως θα διαφωνησουμε είναι στο τελευταίο, και πιο σημαντικό μάλλον ε, γιατί ο δίσκος είναι πολύ καλός. Μου αρέσει πολύ και αναρωτιέμαι πόσοι από αυτούς που τον κράζουν τον έχουν ακούσει πραγματικά προσεχτικά, ναι έχει πάρει μια πιο Radiohead και Porcupine Tree κατεύθυνση αλλά με κομματαρες όπως τα dreaming light, angels walk among us, simple mistake και το συγκλονιστικό universal σε πείθουν εύκολα ότι καλά έκαναν κι ότι τελικά είχαν κάτι να πουν με αυτή τη νέα στροφή στον ήχο τους.
15) Coheed And Cambria - Year Of The Black Rainbow
Πολύ διαφορετικό από τα προηγούμενα δύο άλμπουμ. Η φωνή του Sanchez αλλά και το συνολικό feeling του δίσκου ακούγεται πιο ώριμο και έμπειρο. Σίγουρα προτιμώ τις προηγούμενες δύο δουλειές τους αλλά και αυτή είναι πολύ καλή παρά το ότι είναι από άλλα πιο απλά αλλά συναισθηματικά υλικά.
16) Godsmack - The Oracle
Δυναμικό, μοντέρνο, γκρουβάτο hard rock σε αμερικάνικες φόρμες. Παίζει έντονα για καλύτερος δίσκος τους.
17) Black Country Communion - Black Country Communion
Καταπληκτικό Hard Rock, κλασικό με τα blues του και τα soul του και τις τεράστιες κιθάρες του. Hughes, Bonamassa, Sherinian και Bonham, άμα λέμε supergroup το εννοούμε όχι μαλακίες, αλλά οπως και να ‘χει το σημαντικό είναι ότι κομματάρες ρε!!
18) Watain - Lawless Darkness
Όσο κι αν έχω απομακρυνθεί από το black τα τελευταία χρόνια αυτός ο δίσκος συνεχίζει να φτάνει πολύ συχνά στ’ αυτιά μου. Είναι οι μελωδίες, οι πολύ ωραίες κιθάρες και η ατμόσφαιρα που το κάνουν τόσο προσιτό σε μένα, νομίζω.
19) Joanne Shaw Taylor - Diamonds In The Dirt
Blues rock γεμάτο γρέζι, βρώμικες κιθάρες και διάθεση πολύ σκληρού καριόλη…
20) Orphaned Land - The Never Ending Way Of ORwarriOR
Καταπληκτική δισκάρα που το μόνο που την κρατάει χαμηλά είναι η παραγωγή. Αν το Sapari είναι τσιφτετέλι ή όχι μου είναι ψιλοαδιάφορο…
21) Blind Guardian - At The Edge Of Time
Έγινε μεγάλος ντόρος τότε με το voice in the dark, οι guardian γύρισαν στα παλιά και άλλα τέτοια γραφικά, όπως είπα και πιο πάνω πιστεύω πραγματικά ότι οι περισσότεροι μεταλάδες κρίνουν κατά κύριο λόγο κατεύθυνση ήχου και όχι την ποιότητα των συνθέσεων. Το voice in the dark λοιπόν είναι πολύ ωραίο τραγούδι, αλλά έπος είναι το sacred worlds και το wheel of time. Αν θες mid 90’s Guardian πήγαινε σε Savage Circus/Persuader, οι βάρδοι πλέον έχουν άλλα πράγματα να πουν.
22) Hate - Erebos
Η επιρροή των Behemoth είναι πολύ έντονη παντού αλλά αυτό που βάζει το δίσκο στα καλύτερα της χρονιάς, και μάλιστα εύκολα, είναι ότι έχει πολύ καλογραμμένα κομμάτια.
23) Accept - Blood Of The Nations
Οι Accept είναι από τις πιο συνεπείς old school heavy metal μπάντες. Πρέπει να τους αναγνωρίζει κανείς ότι βγάζουν ακόμα ποιοτικούς δίσκους παρά το ότι δεν έχουν εξελίξει ιδιαίτερα την πρότασή τους, αυτός μάλιστα είναι εξαιρετικός και τα Teutonic terror και Pandemic είναι έπη.
24) The Pineapple Thief - Someone Here Is Missing
Ο μόνος λόγος που δεν είναι πιο ψηλά αυτό το progressive rock άλμπουμ είναι ότι δεν το έχω λιώσει όσο χρειάζεται και μάλλον αξίζει. Εχει μια ευκολόπιοτη αίσθηση, κάποιες στιγμές φέρνει στο μυαλό Muse και άλλες τις δουλειές του Steven Wilson αλλά έχει πολύ όμορφη ροή σα σύνολο και δε σε αφήνει να το κόψεις στη μέση όταν το βάλεις.
25) Dead Letter Circus - This Is The Warning
Φοβερή δουλειά από τους Αυστραλούς με αρκετά προοδευτικά στοιχεία αν και δεν είναι καθαρά progressive μπάντα. Αυτό που μου κάνει πολύ ωραία εντύπωση είναι ότι οι κιθάρες, και όχι μόνο, αφήνουν μια αίσθηση instrumental μπάντας στα παιξίματα αλλά και στην ανάπτυξή αγκαλιάζοντας όμως ταυτόχρονα την πολύ καλή φωνή που έχουν στη διάθεσή τους και τις όμορφες μελωδικές γραμμές που έχουν γράψει…
26) Gamma Ray - To The Metal
Αρκετά καλός δίσκος με κάποια πολύ ωραία κομμάτια. Μάλλον είναι το αγαπημένο μου από την ύστερη εποχή τους.
27) Heaven Shall Burn - Invictus
Στο ίδιο ύφος με τα προηγούμενα αλλά λίγο πιο κάτω σε επίπεδο. Παραμένει όμως ένας πολύ πορωτικός δίσκος και έχει μέσα Omen και Combat που εντάξει…
28) A Forest Of Stars - Opportunistic Thieves Of Spring
Black Metal με θεατρικότητα στο θεό, φοβερή ατμόσφαιρα και πολύ πολύ μουσικό βάθος.
29) Beth Hart - My California
Ο δίσκος δεν είναι όλος σε πολύ υψηλό επίπεδο σίγουρα, αλλά οι κορυφαίες του στιγμές είναι πραγματικά κορυφαίες. Ομώνυμο, sister heroine, take it easy on me και like you είναι όλα ένα κι ένα…
30) Black Rebel Motorcycle Club - Beat The Devil’s Tattoo
Και μόνο το πρώτο κομμάτι φτάνει για να είναι στη λίστα, αλλά και ο υπόλοιπος δίσκος έχει αρκετά ωραία κομμάτια. Για το τι παίζουν καλύτερα να μιλήσει κάποιος άλλος γιατί εγώ είμαι ψιλοάσχετος από τέτοια ακούσματα (αν πιεστώ να τους βάλω κάπου θα πω ότι είναι garage-blues rock).
Αυτά για το 2010 από μένα.
35 Likes
2010
Honourable mentions: Adam Lane’s Full Throttle Orchestra, Agalloch, Amoeba Split, Julie Christmas, Crippled Black Phoenix, Dead Letter Circus, Dillinger Escape Plan, Elephant9, Enslaved, Extra Life, Gazpacho, Gorillaz, Grinderman, Haken, Jaga Jazzist, Karma To Burn, Kayo Dot, Killing Joke, Kvelertak, Mary Halvorson Quintet, Mekong Delta, Mike Patton, The Ocean, Pineapple Thief, Samsara Blues Experiment, Stick Men, Thee Silver Mt Zion Memorial Orchestra, Toundra, Verbal Delirium, Wovenhand
Παραλίγο λίστα: Arcade Fire, Johnny Cash, Demians, Lunatic Soul, Brendan Perry, Shearwater, Swans
TOP 15
15. Sleepin Pillow - Superman’s Blues
Έκανα λάθος που ξέχασα το ντεμπούτο, κι αυτό όμως είναι ισάξιο. Εκπληκτικό psych rock που όμοιο του δεν έχουμε βγάλει ακόμα.
14. Daughters - Daughters
Ίσως οι τελευταίοι μαλάκες που “αναγκάζομαι” να ψηφίσω - επίσης μία από τις λίγες νεότερες noise rock μπάντες που κοίταξαν στα μάτια τους μεγάλους του είδους.
13. Spock’s Beard - X
Η στιγμή στον χρόνο που εγώ και οι Spock’s Beard ταιριάξαμε και συμπορευτήκαμε! Τρομερό άλμπουμ.
12. Hans Zimmer - Inception OST
Εντάξει, έχει την αβάντα ότι ντύνει μία από τις αγαπημένες μου ταινίες, και πάλι όμως ο Zimmer εδώ “ζωγράφισε” διότι στόχευσε στην ατμόσφαιρα.
11. Deftones - Diamond Eyes
Άλλη μια μπάντα που δεν έχω μελετήσει πολύ. Το “Diamond Eyes” είναι καταπληκτικό και η δουλειά τους που έχω απολαύσει περισσότερο.
10. Univers Zero - Clivages
Επιστροφή στις λίστες μου μετά από 25 χρόνια, με ένα από τα καλύτερα και πιο πλούσια σε αντιθέσεις άλμπουμ των avant rock θεών.
09. Εγγονόπουλος, Πουλικάκος, Socos - Η Ύδρα των Πουλιών
Η αλήθεια πως ο σουρεαλισμός είναι από τα αγαπημένα μου - αν όχι το απολύτως αγαπημένο - κινήματα στην τέχνη. Ακόμα κι αν δεν ήταν όμως, νομίζω πως και πάλι θα σήκωνα τα χέρια ψηλά μπροστά σε αυτό το underground αριστούργημα.
08. Midlake - The Courage Of Others
Πάντα λέω πως δεν με ψήνουν τα revivals και τα νοσταλγικά συγκροτήματα, τέτοιες μπαντάρες όμως σαν τους Midlake βγαίνουν πάρα πολύ σπάνια. Απίστευτες τραγουδάρες και πραγματικά μοναδική folk rock ατμόσφαιρα. Ο καλύτερος τους δίσκος.
07. Alcest - Ecailles De Lune
Κανονικά δεν θα έπρεπε να τρελαίνομαι με τους Alcest - όπως δεν τρελαίνομαι με τους 90s Anathema - επειδή είναι αρκετά γλυκεροί, παρόλα αυτά η ποιότητα τους με αναγκάζει σε κωλοτούμπα. Ένας μαγικός και αλαφροίσκιωτος δίσκος.
06. Motorpsycho - Heavy Metal Fruit
Ο λόγος που λατρεύω αυτόν τον δίσκο είναι ότι εδώ ανακάλυψα τους Motorpsycho. Ψάρωσα, δέθηκα, το αγάπησα σαν να είναι το καλύτερο τους - που όμως δεν είναι, υπομονή λίγο ακόμα. Γενικώς, τους έχω τεράστια εκτιμηση και σεβασμό.
TOP 5
05. Deathspell Omega - Paracletus
Το κλείσιμο της τριλογίας είναι θριαμβευτικό και βαρύγδουπο. Να πω εδώ ότι λέμε χίλια δυο πράγματα όταν μιλάμε για DsO, αυτό που συνήθως ξεχνάμε είναι το πόσο πορωτικό metal παίζουν. Πάμε παρακάτω.
04. Shining - Blackjazz
Επανάσταση. Μια απότομη ριπή αέρα που τα παίρνει και τα σηκώνει όλα, το “Blackjazz” αποδείχτηκε ανώτερης αξίας από τους δημιουργούς του, αποτελεί όμως ένα από τα avant-metal must have των τελευταίων 20 χρόνων.
03. Triptykon - Eparistera Daimones
Πολλοί πιστεύουν πως οι Triptykon είναι ποιοτικά κοντά στους Frost. Για μένα όχι - δεν γίνεται χωρίς Martin - είναι όμως όσο κοντά γίνεται. Σφυρηλατημένο πάντως στην ίδια φωτιά, το ντεμπούτο τους ήταν ένα τόσο βαρύ και χαοτικό δημιούργημα που μαλάκωσε την ορφάνια μας.
02. Cathedral - The Guessing Game
Κι όμως, η επιστροφή των Cathedral στους μεγάλους δίσκους ήταν εκκωφαντική, παρόλα αυτά ίσως πέρασε στο ντούκου. Αυτό το άλμπουμ είναι το πιο πολύχρωμο και το πιο περιπετειωδες τους, πιστεύω δε πως θα αποτελούσε το ιδανικό κλείσιμο μιας σπουδαίας καριέρας. Θα ήταν ο ιδανικός death of an anarchist. Λατρεμένο.
1. Pain Of Salvation - Road Salt One
Οι PoS την βλέπουν vintage rock και γράφουν Beatles τραγούδια; Ο Daniel μας το γυρνάει σε γκόμενος με φράτζες και ιδρωμένα λευκά φανελάκια; Κανονικά θα έπρεπε να κράζω/γελάω χωρίς αύριο. Έλα όμως που το άλμπουμ είναι απίστευτο! Το ένα έπος διαδέχεται το άλλο χωρίς σταματημό, η φρεσκάδα που εκλύεται ειναι αναντιρρητη και κάποια από τα καλύτερα τους κομμάτια φωλιάζουν εδώ. Οι PoS εδώ μου (ξανά) απέδειξαν ότι παίζουν μπάλα μόνοι τους κι ότι καλό είναι να τους εμπιστεύεται κανείς σχεδόν τυφλά. Ίσως ότι πιο κοντά σε 10άρι, μετά την κλασική τους τριάδα.
Best Cover:
37 Likes
Τι εννοείς? 
Πρώτη χρονιά στο παιχνίδι που δεν έχω τον ενθουσιασμό που είχα σε άλλες και μάλλον έτσι θα πάει από εδώ και μετά, καθώς τα '10s δεν με έπιασαν ποτέ απόλυτα + η όλη αλλαγή καθημερινότητας, συνθηκών και προτεραιοτήτων λόγω έναρξης μισθωτής σκλαβιάς, έβαλαν τη μουσική κάπως σε δεύτερο-τρίτη μοίρα όσο πέρναγε ο καιρός (προς τα τελευταία χρόνια δηλαδή του παιχνιδιού, δεν με βλέπω να ψηφίζω καν)
Παρ’ όλα αυτά, ήμαστε νωρίς ακόμα πριν το total demise και το 2010 ήταν η χρονιά του μεταπτυχιακού ΑΚΑ ΠΟΛΛΑ live σε Αγγλία, ΠΟΛΥ prog rock των 70s -καθώς ο κολλητός που έκανα έξω ήταν μεγάλος μύστης της φάσης- ΠΟΛΛΕΣ εμπειρίες που κάνουν το After Midnight του Scorsese να μοιάζει μια ακόμα Δευτέρα, αλλά και πολλές αξιόλογες δισκάρες -ασχέτως που, ξαναλέω, η χρονιά αυτή δεν με ενθουσιάζει τόσο όσο άλλες. Ειδικά με τα 5 πρώτα, για διαφορετικούς λόγους, έχω πολύ ξεχωριστό δέσιμο με το καθένα μέχρι και σήμερα - τα είχα αγοράσει και όλα day1 σχεδόν, κάποια από αυτά στο Birmingham
Τοπ 5 λοιπόν + άλλοι 15, έτσι για άτυπη 20άδα:
1. Electric Wizard - Black Masses
2. Cathedral - The Guessing Game
3. Arcade Fire - The Suburbs
4. Gorillaz - Plastic Beach
5. The Sword - Warp Riders
- Karma to Burn - Appalachian Incantation
- Kylesa - Spiral Shadow
- Crippled Black Phoenix - I, Vigilante
- Εγγονόπουλος, Πουλικάκος, Socos - Η Ύδρα των Πουλιών
- Swans - My Father Will Guide Me up a Rope to the Sky
- LCD Soundsystem - This is Happening
- Melvins - The Bride Screamed Murder
- Vampire Weekend - Contra
- High on Fire - Snakes for the Divine
- Παύλος Παυλίδης & The B-Movies - Αυτό Το Πλοίο Που Όλο Φτάνει
- Ufomammut - Eve
- Mike Patton - Mondo Cane
- Samsara Blues Experiment - Long Distance Trip
- The Ocean - Anthropocentric
- Killing Joke - Absolute Dissent
Soundtrack
The Social Network - Trent Reznor και Atticus Ross
Cover
Μόνο εξωφυλλάρες, από τις πιο δύσκολες χρονιές να διαλέξει κανείς αλλά θα πάω φουλ με την καρδιά (και το στιγμιαίο ένστικτο) γιατί αυτή η αισθητική με σκοτώνει - οπότε συγγνώμη High on Fire
35 Likes
Ε ως τώρα έχουμε ψηφίσει διάφορους καλλιτέχνες που αποδείχτηκαν φασίστες, ομοφοβικοί, σεξιστές, βιαστές ή οτιδήποτε άλλο.
Πάνω απο τον τραγουδιστή των Daughters πλαναται μια κατηγορία για κακοποποίηση και η αλήθεια είναι πως, και αθώος να ήταν, ο τρόπος που το διαχειρίστηκαν ως μπάντα ήταν τραγικός.
Νομίζω πως οι Daughters είναι η τελευταία " ύποπτη" μπάντα που θα ψηφισω ως το τέλος του παιχνιδιού.
2 Likes
Τhanks που μου το θύμισες! Και έλεγα πάλι θα ξεχάσω ένα κάρο άλμπουμς. Βρέθηκε ο ένας αγνοούμενος.
2 Likes
2010
1. Forest of stars- Opportunistic thieves of spring: Λιγοι δισκοι ακουγονται τοσο θρηνητικα ομορφοι και τοσο ανεπτηδευτα ανανεωτικοι οσο αυτο το αριστουργημα. Εξαιρετικο οσο στα πιο σκληρα οσο και στα πιο ηρεμα σημεια του, με το βιολι και φλαουτο της Katheryne να μην ακολουθει απλα τις συνθεσεις αλλα να ειναι σε παρα πολλα σημεια πρωταγωνιστης
2. Blind guardian- At the edge of time: με 4 αριστουργηματικα κομματια (sacred worlds, ride into obsession, a voice in the dark και wheel of time) αλλα και ολα τα υπολοιπα να ειναι φτιαγμενο απο το ιδιο μυθικο υλικο (cheers @ManosOrff δανειζομαι την εκφραση) οι Γερμανοι βγαζουν τον καλυτερο δισκο τους στη νεα χιλιετια.
3. Darkthrone- Circle the wagons: Βαζουμε μια μεγαλη δοση απο την cult/foad/flags περιοδο, μια μεσαια απο παλιους darkthrone και μια γενναια δοση απο κλασικομεταλλικη φασαρα, το τιγκαρουμε σε χυμαδιο/coolness/πορωση, αφθονες ριφαρες και γαματες φωνητικες γραμμες και ρεφρεναρες και εχουμε εναν απο τους καλυτερους Darkthrone δισκους της μετα-κλασικης περιοδου.
4. Enslaved- Axioma ethica Odini: συνεχιζοντας την ενδοξη και λιγοτερο αναγνωρισμενη απ’ οτι θα επρεπε imo πορεια τους καπου αναμεσα απο το black metal και το prog rock, προσφερουν αλλο ενα δισκο- σχεδον μιας ωρας- που ακουγεται μονορουφι χωρις να κανει κοιλια πουθενα.
5. Nevermore- The obsidian conspiracy: Εξεταζοντας το αυθυπαρκτα, και οχι ως τμημα της δισκογραφιας αυτης της τεραστιας μπαντας, δεν θα μπορουσε να μην ειναι πενταδα, τικαρει καθε πιθανο κουτακι ενος συγχρονου metal δισκου. Εχει φανταστικες μελωδιες? Παμπολλες. Ερμηνειες? Ας γελασω. Φανταστικες κιθαρες? Σφραγιδα ποιοτητας Jeff. Καινοτομια? Σε μια μπαντα που ουτως ή αλλως χαρασει το δικο της δρομο δεν χρειαζονται ριζικες καινοτομιες καθε φορα, αλλα ναι, εχει το δικο του χαρακτηρα. Φανταστικα τυμπανα? Συνηθως ακολουθουν τις συνθεσεις, αλλα ακομα και τοτε, αν προσεξεις τι παιζουν συχνα θα τα θαυμασεις. Στιχαρες? Φυσικα, Nevermore ειναι. Ατμοσφαιρα? Φανταστικη, χωρις ιχνος επιτηδευσης. Μεγαλη δισκαρα. Λειπουν πολυ.
Δεύτερη πεντάδα- όλα δισκάρες
6.Ghost- Opus Eponymous: ΗΡΘΑΜΕ. Το occult rock που παιζουν εδω ξεχειλιζει εμπνευση, μελωδιες, ατμοσφαιρα. Το οτι ειναι περισσοτερο εμφανεις απ οτι στη συνεχεια οι επιρροες τους και οτι (για εμενα) τα επομενα δυο ειναι ακομα καλυτερα δεν του αφαιρει καθολου τον τιτλο του καταπληκτικου ντεμπουτου
7.Kvelertak- Kvelertak: Θυμαμαι ακομα το (δικαιολογημενο) hype. Ειναι ενας δισκος που ειναι αδυνατο να ακουσεις ακινητος. Rock and roll με extreme metal (black κατα κυριο λογο) μαζι στο μπλεντερ και το αποτελεσμα ειναι καταπληκτικο.
8.Avenged sevenfold - Nightmare: Δισκος που μου φτιαχνει παντα τη διαθεση. Πιασαρικο μα συναμα ποιοτικο συγχρονο metal, με κομματια που καρφωνονται στο μυαλο και μελωδιες που λιγοι μπορουν να γραψουν.
9. Motorhead- The world is yours:
-Καλα ρε Παργαλατσε, Motorhead το 2010, απο ποτε ειναι αυτη η εφημεριδα?
-Αφου οι χιταρες πανε πριονοκορδελα, εγω τι φταιω?
10. Rotting Christ- Aealo: πολλους τους ξενισε η αλλαγη εδω, εμενα καθολου. Βλεπω συνθετικη καμψη μονο στο τελευταιο τους. Το Aealo εκτος απο μια συλλογη με πολυ ωραια κομματια εχει και για κλεισιμο ενα απο τα πιο ανατριχιαστικα πραγματα που εχω ακουσει, ναι για τη συνεργασια με την Diamanda Galas λεω προφανως!
Εξώφυλλο
38 Likes
Dude, wtf?
Δεν το λεω με την εννοια οπως θα μου εφτιαχναν τη διαθεση μπαντες οπως οι acdc φερ ειπειν. Αλλα ακομα και στα πιο μινορε του μου βγαζει αρκετη θετικοτητα. Ισως θα μπορουσα να πω “με κανει να αισθανομαι ομορφα” αλλα ακουγεται λιγο φλωρικο 
2 Likes
ρε συ, το άλμπουμ είναι σχεδόν όλο πένθιμο για τον χαμό του Rev.
(ενδεικτικά)
Άλλο αν μιλάμε για τελειότητα στο σύγχρονο metal.
6 Likes
Τι να πω, εμενα ακομα και κομματια οπως το so far away μεσα στη μελαγχολια τους μου βγαζουν και αρκετη αισιοδοξια. Το TTWD πολυ λιγοτερο βεβαια.
1 Like
ωραίο εξώφυλλο
1 Like
Για πάμε λίγο!
1) Nevermore - “The Obsidian Conspiracy”: Πλέον, ένα υπέρλαμπρο κύκνειο άσμα και στήστε με στον τοίχο γι’ αυτό. Η σφοδρότερη μελωδική τους έκφραση μετά από μία άκρως πλουσιότατη δισκογραφική επίθεση. Ένας δίσκος που δεν χάνει. Τα υπόλοιπα τα έχω εκθέσει σε άλλο νήμα. @Aldebaran μου κάνει εντύπωση που δεν το ανέφερες, έστω και ως υποσημείωση.
2) Cathedral - “The Guessing Game”: Ξεκάθαρα και με πάσα ειλικρίνεια, κανένας δεν περίμενε αυτόν το δίσκο. Κανένας δεν μπορούσε να σκεφτεί ότι ο Lee θα το πήγαινε ακόμα παραπέρα. Μπορεί να υπήρχαν οι υπόνοιες δίσκους πριν, αλλά το αποτέλεσμα μοιάζει περισσότερο με όνειρο καλοκαιρινού μεσημεριού. Όλο το κάλλος των ‘70s ξεχυμένο πάνω σε αυτόν τον άνθρωπο πίσω από το μικρόφωνο και υπό την μαγνητική και riff-ογενική αιγίδα του φαλακρού Gaz. Διπλός πέλεκυς, χωρίς να τσιγκουνεύονται ούτε στο ελάχιστο και χωρίς να σφάλουν ούτε σε χιλιοστό. Το “Death of an Anarchist” κανείς άλλος δεν το έγραψε και ούτε θα το κάνει. Μετά απ’ αυτό άλλα περιμέναμε και άλλο μας ήρθε, αλλά η αστραπή δεν πέφτει ποτέ στο ίδιο σημείο και δεν κάνει ποτέ τον ίδιο κρότο.
3) Innerwish - “No Turning Back”: Ο Μπάμπης πιάνει το μικρόφωνο αυτού του μουσικού σχήματος, που κάνει θαύματα, για τρίτη και τελευταία φορά. Και το κάνει μεγαλοπρεπώς. Ριχόμενος πάνω σε άφθνοες στρώσεις από riffs και αλλεπάλληλα κιθαριστικά rhythm sections, βγάζει στίχους και ρεφρενάρας. Ποικιλόμορφο και η επιμονή της δισκογραφικής να κατευθύνει τον ακροατή προς τα κοινά των Helloween, Gamma Ray Hammerfall για την προώθηση του δίσκου, μάλλον τον μειώνει. Πρέπει να γίνει κατανοητό. Οι Innerwish πάτησαν πάνω σε άλλους, αλλά χαράσσουν το δικό τους μονοπάτι, δίνουν άλλον αέρα στο power metal. Μπάμπη σ’ ευχαριστούμε!
4) Alcest - “Écailles De Lune”: Κατέφτασε ο δεύτερος δίσκος και μπήκε ήδη το νερό στ’ αυλάκι. Η αγάπη για τη θάλασσα δεν κρύβεται και η κυρά αποκαλύπτει στον Neige όλη την αλήθεια της. Εκείνος εμπνέεται, ερωτεύεται και γράφει μουσική. Συνθέτει κύματα ήχων και απόηχων που δε χωράνε σ’ ένα κουτάκι. Μαγνητικές χορδές, black, post, shoegaze, όλα μέσα σε δυο γεμισμένες παλάμες με την αρμύρα της κυράς. Και στο “Sur L’océan Couleur De Fer” κλείνεις τα μάτια.
5) Darkthrone - “Circle the Wagons”: Μέχρι ο Fenriz ν’ αρχίσει να πιάνει σοβαρά όλο το NWOBHM κίνημα και να το βάζει στις φτερούγες του, ετούτη τη χρονιά, αυτός και ο φιλαράκος του -το ζευγαράκι της Καισαριανής- φτιάχνουν τον καλύτερο και παραγωγικότερο δίσκο των Darkthrone. Ό,τι θα μπορούσε να κουβαλήσει το black metal, υπάρχει εδώ και τα πανκιά κάνουν χώρο, μοιράζουν τις μπίρες τους και μαζί σαν υψωμένη γροθιά πορεύονται μέσα στο κρύο. Όλη η αύρα της υμνολογίας, ως ερμηνεία, έννοια και έκφραση, στο ομότιτλο. Destroy their modern metal!
Εξώφυλλο:
29 Likes
Ομολογουμένως, δεν έχω κάποιο ιδιαίτερο δέσιμο με το Obsidian Conspiracy. Το είχα ακούσει 2-3 φορές όταν βγήκε και δεν με ειχε κερδίσει. Έχω πάντως να το ακουσω χρόνια, ενδέχεται να έχω κάνει λάθος…
5 Likes