2010
ACCEPT- Blood Of The Nations προσωπικά ο καλύτερος reunion heavy metal δίσκος
ENFORCER-Diamonds δίσκος που σε στέλνει καρφί στη δεκαετία του 80 να ψάχνεις για σπίρτα
FEAR FACTORY- Mechanize πολλά κιλά…
ROTTING CHRIST- Aealo μαζί με το Theogonia οι καλύτεροι δίσκοι τους σε αυτόν τον αιώνα
WHITE WIZZARD- Over The Top εκείνη την περίοδο το είχα λιώσει μαζί με το Enforcer…ΜΕΤΑΛΑΣ
εξώφυλλο
+1 black trinity - in this black thrashing night of infernal hell (black metal Thessaloniki)
2010
1)Killing Joke - Absolute Dissent
Παραλίγο να ξεχνούσα την αλμπουμάρα που ήταν τότε και η αφορμή να δω live τους Killing Joke για μία, μοναδική και αξέχαστη φορά. Το Absolute Dissent δεν θυμίζει σε καμία περίπτωση μπάντα που κουβαλάει 30 χρόνια στις πλάτες της. Αν κρίναμε μόνο από την ορμή και την φρεσκάδα που έχει θα μπορούσε να είχε κυκλοφορήσει ακριβώς μετά από εκείνο το μνημειώδες ντεμπούτο. Υπάρχει όμως και μια ωριμότητα στις συνθέσεις που μόνο με τα χρόνια κερδίζεται. Τα ριφς που ξερνά η κιθάρα του Geordie (με πρώτο και καλύτερο αυτό του The Great Cull) είναι για άλλη μια φορά απoλύτως εθιστικά, οι ρυθμοί σχεδόν industrial χωρίς να διστάζουν να γίνουν χορευτικοί (το European Super State είναι σχεδόν disco), ενώ ο Jaz ως τρελός του χωριού κραυγάζει αλήθειες που οι λογικοί δεν τολμούν να ψελλίσουν. H δεύτερη πλευρά του δίσκου είναι η αγαπημένη μου : Raven King, το συγκινητικό tribute στον μπασίστα τους Paul Raven που έφυγε από την ζωή. Honour the Fire, απλά υπέροχο. Depthcharge, βουτιά στο μακρινό παρελθόν της μπάντας. Here Comes the Singularity, ένα απολαυστικό postpunk κομμάτι με όλα τα τυπικά χαρακτηριστικά Killing Joke- αλλά και λίγο από Joy Division. Ghosts of Ladbroke Grove, μεθυστικοί ρέγκε ρυθμοί και το ιδανικό τελείωμα ενός μεγάλου δίσκου.
2)High On Fire - Snakes For The Divine
Τι να πει κανείς για τους High On Fire και τον Matt Pike. O τύπος συνεχίζει το έργο των πατεράδων του είδους και δημιουργεί χωρίς σταματημό ριφς από άλλο πλανήτη. Άσε που είναι απόλαυση να τον βλέπεις και να τον ακούς να περιγράφει, από το πώς έγραψε το τάδε τραγούδι, στο ποιες από τις θεωρίες συνομωσίας είναι πιθανόν αληθινές και γιατί (είναι γνωστό ότι στιχουργικά αντλεί έμπνευση και από αυτές). Aπό τον προηγούμενο δίσκο, το εξίσου γαμάτο Death Is This Communion, μπασίστας της μπάντας είναι ο Jeff Matz που έδωσε ώθηση στην μπάντα και παικτικά αλλά και συνθετικά. Στο Snake For The Divine τα πάντα έχουν ανέβει ένα σκαλί παραπάνω. Η παραγωγή καθαρίζει τελείως, ο Matt τα δίνει όλα στα φωνητικά ( Frosthammaeeeee!), οι συνθέσεις γίνονται πιο περιπετειώδεις-αν πω ότι δεν ακούω σε σημεία επιρροές από Mastodon θα είμαι ψεύτης. To Βastard Samurai μοιράζει αλύπητα πόνο, το ομότιτλο κομμάτι είναι φυσικά ένα μοναδικό έπος και αποτελεί σύμφωνα με τον Pike το αγαπημένο του κομμάτι να παίζει live, ενώ το How Dark We Pray είναι το δικό μου αγαπημένο, ο ορισμός του σύγχρονου metal που πατάει περήφανο στα χνάρια του ένδοξου παρελθόντος.
3) Agalloch - Marrow of the Spirit
Όπου οι Αgallogh αποφασίζουν να ηχογραφήσουν την νέα μουσική τους live στο στούντιο με αποτέλεσμα τον πιο low-fi ήχο σε άλμπουμ τους και το αποτέλεσμα τους δικαιώνει απόλυτα. Ακούς τα ντραμς πχ στο The Watcher’s Monolith και οι τύποι λες και παίζουν στο ίδιο δωμάτιο που βρίσκεσαι. Η μουσική τους γίνεται πιο ελεύθερη, σε σημεία ανεξέλεγκτη όπως στο εκπληκτικό Into the Painted Grey, με αποτέλεσμα το άλμπουμ να βρίσκεται ηχητικά πιο κοντά στο ντεμπούτο τους παρά στα καλογυαλισμένα Mantle και Αshes. Άνετα κάνουν το 4 στα 4.
4) Alcest - Ècailles de Lune
Όπως αρέσει σε πολλούς να λένε: και μόνο το Percées De Lumière να είχε είναι ακατέβατο δεκάρι. Το σημείο εκείνο κάπου στο τέταρτο λεπτό του κομματιού όπου η ρυθμοί πέφτουν για να σκάσει ξαφνικά μια θεϊκή μελωδία αποτελεί μια από τις πιο συγκλονιστικές μουσικές εμπειρίες της ζωής μου… Αλλά όλο το άλμπουμ είναι υπέροχο. Απόκοσμο και ονειρικό, θρηνητικό και παρηγορητικό. Με το Écailles de Lune οι Alcest δημιουργούν ένα από τα ορόσημα του είδους. Το μείγμα shoegaze με (κάποια) black φωνητικά και post rock αναζητήσεις που παίζουνε βρήκε ουκ ολίγους ακόλουθους, με την εκπληκτική Sylvaine που θαυμάσαμε πρόσφατα ανάμεσα τους.
5)Danzig - Deth Red Sabaoth
To καλύτερο Danzig άλμπουμ…μετά τα τέσσερα πρώτα.
Τα αρνητικά : 1) Η φωνή του που σε σχέση με τους πρώτους δίσκους ακούγεται αρκετά κουρασμένη.
2) η παραγωγή, που για μια ακόμη φορά την ανέλαβε ο ίδιος και χαντακώνει τις συνθέσεις, γαμώτο!
Τα θετικά: 1)Η φωνή του (plot twist!) που σε σχέση με τελευταίους δίσκους βρίσκεται σε ικανοποιητικά επίπεδα. O ίδιος κάνει φιλότιμη προσπάθεια να τραγουδήσει…και σε σημεία πείθει.
2)Η προσθήκη του Τommy Victor (Prong) από τον προηγούμενο δίσκο στην μπάντα είναι κίνηση ματ που ανεβάζει κατηγορία την μπάντα. Οι κιθάρες σπέρνουν και σχεδόν όλα τα κομμάτια έχουν κάτι να δώσουν. Οι σιλικονάτες παρουσίες στο artwork και στα video-clips είναι de facto για Danzig.
Τις βάζουμε στα θετικά για να πιάσει πεντάδα ο δίσκος!
some more albums
Ihsahn - After
Για κάποιον λόγο προτιμώ αυτό το άλμπουμ από το αντίστοιχο των Enslaved που κυκλοφόρησε την ίδια χρονιά και που ηχητικά συγγενεύουν αρκετά. Μιλάμε για τεχνικό Progressive Μetal με Βlack αποχρώσεις. Αναπόφευκτα πολλοί θα ισχυριστούν ότι ακούγεται μηχανικό και άψυχο… Ανοησίες. Το ομότιτλο κομμάτι είναι από τα πιο συναισθηματικά που έχει γράψει ο Ihsahn. Αξιοσημείωτο είναι τo σαξόφωνο που κάνει συχνά την εμφάνιση του, συνυπάρχοντας με τις παραμορφωμένες κιθάρες άλλες φορές αρμονικά και άλλες φορές ακριβώς το αντίθετο, χρωματίζοντας και δίνοντας χαρακτήρα στις συνθέσεις.
Immolation - Majesty and Decay
Μετά από δυο απλά καλές κυκλοφορίες (Harnessing Ruin και Shadows in the Light), η επιστροφή των Immolation είναι ανελέητη. Από το πρώτο λεπτό του άλμπουμ μέχρι και το τελευταίο το σφυροκόπημα δεν έχει σταματημό. Η μουσική πιο σχιζοφρενική από ποτέ με κομματάρες γεμάτες πορωτικά riffs, εναλλαγές και έξυπνα leads. Ταυτόχρονα μερικά από τα πιο επικά κομμάτια της μπάντας των Bob Vigna και Ross Dolan (Bob Ross! - καλό ε) βρίσκονται εδώ: The Rapture of Ghosts με το επιβλητικό outro, το αργόσυρτο ομότιτλο με το παγοθραυστικό του riff και φυσικά το άρρωστο A Glorious Epoch, ένα από τα πιο σκοτεινά και κομμάτια ever.
The National - High Violet
Το τελευταίο άλμπουμ τους που με αφορά. Πριν αρχίσουν να ακούγονται σαν Matt Berninger and the National στα αυτιά μου. Οι κιθάρες απουσιάζουν αισθητά σε σχέση με το παρελθόν. Τerrible Love, Conversation 16 και Bloodbuzz Ohio εύκολα ανάμεσα στα Greatest Hits τους.
Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
Το αριστούργημα του Kanye. Kαθαρό δεκάρι σε 9 στα 10 μουσικά περιοδικά. Παραγωγή ορόσημο. Aπίστευτη έμπνευση. Power (με το κλασσικό King Crimson sample), All of the Lights (με την θεάρα Rihanna), Runaway. Τεράστια Ηits. Η μουσική βιομηχανία πάτησε πάνω του για τα επόμενα χρόνια προσπαθώντας να αναπαράγει την τελειότητα. Τι να λέμε τώρα, ούτε ο ίδιος τα κατάφερε. Άσε που το έκαψε τελείως στην πορεία.
The Roots - How I Got Over
Από κάποιο σημείο και ύστερα οι The Roots έπαψαν να είναι hip-hop συγκρότημα ή μάλλον καλύτερα έπαψαν να είναι μόνο hip-hop συγκρότημα. H μουσική τους έγινε πιο εκλεκτική με ποπ, ροκ, τζαζ, φανκ και κυρίως σόουλ επιρροές να την κατακλύζουν. O ρόλος του frontman Black Thought, ενός από τους πιο υποτιμημένους rappers της γενιάς του, περιορίστηκε. Οι guest συμμετοχές στα φωνητικά γίναν όλο και περισσότερες. Το How I Got Over είναι το πιο μελωδικό και προσιτό άλμπουμ τους που το κάνει ιδανικό για τους first listeners.
album cover
Μακροχρόνια αποχή απο μένα, αλλά δεν βλέπω να μπαίνει η δισκάρα σε λίστες για το 2010 και προβληματίζομαι
2010
Μια χρονιά πολύ μεταβατική για μένα. Μια χρονιά που δεν άκουσα πολλά νέα πράγματα. Τα κάτωθι τα ανακάλυψα και τα εκτίμησα αργότερα, σε διάφορες φάσεις της ζωής μου.
1. October Tide – A Thin Shell
Η δισκογραφική επιστροφή των October Tide μετά το 1998, με νέα σύνθεση, που έδεσε και απέδειξε ότι δεν ήταν μόνο ένα side project μελών των Katatonia, αλλά μία άξια μπάντα του doom/death. Μελωδικά κιθαριστικά ριφ, μελαγχολία και ένα συναίσθημα που σε κάνει να ψάχνεις την έξοδο από μαύρες μέρες (blackness devours). Κορυφαία στιγμή το “The Custodian Of Science”, το οποίο είναι χαρακτηριστικό κομμάτι της μπάντας και του ιδιαίτερου ήχου τον οποίο έχουν διαμορφώσει.
2. Alcest - Écailles de lune
Έχουμε γράψει για το πόσο καινοτόμο ήταν αυτό που έκαναν οι Alcest με την ανάμειξη τόσων ειδών, όπως post-rock και shoegae, με blackened φωνητικά. Στο συγκεκριμένο άλμπουμ έδωσαν μερικές από τις καλύτερες ιδέες τους. Άλμπουμ για να ταξιδέψεις σε όμορφα τοπία, υπέροχη χρήση της γαλλικής γλώσσας.
3. Agalloch -Marrow of the Spirit
Ποιότητα, ταξίδι σε χιονισμένα και μελαγχολικά τοπία. Μουσικά δεν είχα ποτέ παράπονο από τους Agalloch. Blackened φωνητικά το κάνουν κατάλληλο για τις κρύες μέρες του χειμώνα.
4. Rotting Christ - Aealo
Τι να πρωτοπούμε εδώ; Ένα άλμπουμ που ανέμειξε το black metal με ιδέες από την ελληνική μουσική, ένα άλμπουμ όπου τιμήθηκε το ελληνικό στοιχείο, ένα άκουσμα που έχει φτάσει σε πάρα πολλούς φαν της μέταλ κι έχει εκτιμηθεί. Κορυφαία στιγμή η διασκευή στο “Orders from the dead”.
5. Yellow Devil Sauce – Early Dinner At Dr. Chakravarti’s
Έβαλα και κάτι από ελληνική undergroud σκηνή γιατί οι YDS το αξίζουν. Είναι ένα άκουσμα που για μένα έχει παραμείνει σταθερή αξία από τότε που το ανακάλυψα. Άψογος ήχος, ροκ χωρίς εκπτώσεις, επιρροές κυρίως από grunge, ένας Alex με φωνή-κρύσταλλο. Κομμάτια όπως το “Dead slow” που σε προκαλούν να κάνεις mosh-pit όταν τα ακούς λάιβ, κομμάτια με μελωδικό ξεκίνημα όπως το “Sick in the Head”, κομμάτια-σκέτο χώσιμο όπως το “Check out”. Ακούστε το.
Εξώφυλλο της χρονιάς:
2010
Καλύτερο εξώφυλλο των Alcest
2010:
#1: Galneryus - Resurrection
Κύριο είδος: Power metal
Άλλα είδη: Neoclassical metal, Progressive metal, Symphonic metal
#2: Unlucky Morpheus - Hypothetical Box Act 2
Κύριο είδος: Power metal
Άλλα είδη: N/A
#3: Vaguedge Dies for Dies Irae - Clamantes Monimentum Mortis
Κύριο είδος: Melodic death metal
Άλλα είδη: N/A
#4: Myrath - Desert Call
Κύριο είδος: Progressive metal
Άλλα είδη: Folk metal, Power metal, Symphonic metal
#5: KuroganeLab. - Lightning Mirage
Κύριο είδος: Power metal
Άλλα είδη: Progressive metal
Ενδιαφέρουσα η προσέγγιση του καινούργιου μας φίλου του Ρήγα
Πάντως, μια και το συγκεκριμένο υπέροχο εξώφυλλο είναι φανερό πως πάει για την πρωτιά, ν’ αναφέρω -όχι ότι έχει και καμιά σημασία-, ότι μου θυμίζει απίστευτα τη στροφή του Γιάννη Ρίτσου, που λέει:
“Μητέρα νύχτα - είπε, τύλιξέ με στα μαύρα μαλλιά σου, διάτρητον απ’ τ’ άστρα σου ζώντας την ταπείνωση να μην είμαι νεκρός. (Μιλούσε μόνος προς τον τοίχο. Η έμφαση ήταν φανερή, ίσως, ελπίζοντας πως κάποιος τον ακούει”.
Από το “Ημερολόγια εξορίας ΙΙ”.
Ναι, το στυλ του μου θύμισε αυτόν στις ταινίες παλιότερα που μετά από ένα κατεβατό έγραφε “Βαθμολογία: τάδε”.
Ο rokakias ήταν ένας και μοναδικός.
Εμένα μου θύμισε τα “check also” του Χάμερ
Το ξεχάσαμε, αλλά και να το θυμομασταν θα ήταν στα κάτω κάτω, το επόμενο θα χωρέσει σίγουρα ή έτσι λέω τώρα…
Σκεφτόμουν να βάλω και μια σύντομη περιγραφή για το κάθε άλμπουμ πέρα από τα είδη, αλλά μετά συνειδητοποίησα πως οι περισσότεροι δεν θα δώσουν προσοχή και άρα καλύτερα κάτι τέτοια να τα κρατήσω για ξεχωριστά topics
Κοίτα, ό,τι θες κάνε προφανώς, αλλά θα σου πω δύο πράγματα:
Ακόμα και για τους λίγους που θα κάτσουμε να διαβάσουμε και την τελευταία λέξη σ’ αυτό το θρεντ, αξίζει τον κόπο να γράψεις έστω μια-δυο φράσεις για κάθε δίσκο!
Έτσι κι αλλιώς γράφουμε πρώτα για τους εαυτούς μας, επειδή θέλουμε να εκφραστούμε / να εκφράσουμε την αγάπη μας για τα συγκροτήματα και τους δίσκους που βάζουμε στις λίστες μας. Εγώ τουλάχιστον έτσι το αντιλαμβάνομαι. Κάθε βδομάδα μόλις τελειώνω τα κείμενά μου για τα αγαπημένα μου κάθε χρονιάς, παρότι συχνά με κουράζει η όλη διαδικασία, στο τέλος νιώθω μια ευφορία. Σαν να εμπλουτίστηκε, να αναβαθμίστηκε, να πήγε στο επόμενο level η προσωπική μου σχέση μ’ αυτές τις μουσικές, μόνο και μόνο επειδή προσπάθησα να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα που μου προκαλούν.
Εγω παλι γραφω πολυ μικρα κειμενα, συνηθως οχι συνδεδεμενα με την ουσια των δισκων αλλα με δικα μου συναισθηματα/βιωματα, διοτι δεν εχω ελευθερο χρονο για πολλα πολα. Ομως συμφωνω και με τις δυο παρατηρησεις που εγραψε ο αγαπητος Γρακχος. Επισης, δεν ειναι αναγκη να γραψεις σεντονια, λιγα λογια αρκουν. Νομιζω τελος οτι διαβαζουν κειμενα περισσοτεροι απο οσους νομιζουμε. Αλλο αν συμφωνουμε στο φιναλε. Βεβαια, θα κανεις οπως νιωθεις εσυ, οχι οτι λεμε εμεις.
Παρασκευή φτάσαμε! Ρε άπιστοι, κανείς;
Προχωρώντας αυτές τις σκέψεις να προσθέσω ότι το παρόν thread έχει γίνει κατά κάποιο τρόπο ένα “γενικότερο” thread από την άποψη ότι συγκεντρώνει κουβέντες που παλιότερα ήταν διασκορπισμένες, όπως π.χ. κάποια σχόλια για συγκροτήματα, ανασκόπηση της δισκογραφίας τους με αφορμή τις πεντάδες, ανταλλαγή απόψεων κλπ.
Επίσης, δίνει την ευκαιρία να γίνει ένας έλεγχος… συμβατότητας γούστου με τους άλλους χρήστες και μάλιστα σε βάθος δεκαετιών. Έτσι, όταν κάποιος που γενικά συμφωνούμε προτείνει κάτι που δεν γνώριζα, τότε ξέρω ότι υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να με ενδιαφέρει, ή ακόμη όταν αποθεώνει κάτι που εγώ να μην του έδωσα ιδιαίτερη προσοχή παλιότερα κλπ. Μπορώ μάλιστα να πω, επειδή κι εγώ διαβάζω τα όσα γράφονται εδώ, ότι υπάρχουν και χρήστες που δεν έχουμε κοινές επιλογές αλλά καταφέρνουν να σου μεταδώσουν τον ενθουσιασμό τους και να σημειώσεις πράγματα για τσεκάρισμα στο μέλλον!
Επίσης επιβάλλεται να σημειωθεί ότι όσες φορές έγραψα κάνα δυο λόγια πήρα λιγότερες καρδούλες από όσες απλά παρέθεσα την πεντάδα μου 
Πρεπει να πετυχεις τα σωστα keywords φιλαρακι. Δοκιμασε Αρχηγος (παίζει σε δύο κατηγορίες), Μetallica, αστυνομια, χαλια συγκροτημα, cunt για αρχη και θα δεις μεγαλυτερο reach και interaction. Μετα θα παμε σε δευτερευοντα kw για να ανεβεις επιπεδο στο ranking, αλλα ενα βημα τη φορα.
Πιο σοβαρα ομως, οταν εγραφες δυο λογια - και γενικως οταν υπαρχει περιγραφη απο οποιονδηποτε - ειχα και καλυτερο σημειο αναφορας για τις προτασεις σου, ωστε να ξερω τι να περιμενω. Αν ειχαμε 10 συμμετοχες στο παιχνιδι, θα ακουγα τα παντα, αλλα με 50-60 ατομα να προτεινουν αβερτα δισκους και μονο μια εβδομαδα (χωρια οτι δεν ακουω 24/7 μουσικη) περιθωριο, αναγκαστικα επιλεγω τι θα βαλω στη λιστα.
