Χαχαχαχ οκ όχι δίσκος της χρονιάς για μένα, αλλά νομίζω δεκάδα.
Εγώ βάζω καρδούλες σε όλους για να μη μπερδέυω τον αλγόριθμο με positive reinforcement μόνο, αλλά και γιατί υποθέτω όλοι βάζουν το μεράκι τους για την 5αδα τους. Επίσης, επειδή δεν τα διαβάζω όλα κατευθείαν, τις χρησιμοποιώ και σαν σελιδοδείκτη
Έχω φτάσει στο σωτήριο (???) 2020. Όσο πλησιάζω στο τέλος, επειδή δεν έχω την ίδια τριβή με τα άλμπουμ και δεν έχουν κατασταλλάξει όλα καλά μεσα μου, αν εξαιρέσεις τις πρώτες θέσεις, είναι ένας αχταρμάς από δίσκους που γουστάρω το ίδιο και δεν έχει κανένα νόημα η κατάταξη.
Μούγκα λόγω φουλ δουλειάς
1.Audrey Horne - Audrey Horne
2.Avenged Sevenfold - Nightmare
3.Ghost - Opus Eponymous
4.Enforcer - Diamonds
5.Kvelertak - Kvelertak
Εξώφυλλο Kvelertak
Εγώ απλά παρατηρώ ότι όσο περνάνε οι χρονολογίες τα άλμπουμ που ψηφίζω είναι απλώς αγαπημένα αλλά σε καμία περίπτωση τόσο όσο αυτά των 80s και 90s και αρχές 00s.Η λίστα μου βγαίνει κάπως και με το ζόρι. Ίσως επειδή τα παλιά άλμπουμ τα αφομοίωσα στην κυριολεξία καθώς δεν υπήρχαν πολλές εναλλακτικές. Άκουγα ότι αγόραζα και ότι είχαν οι φίλοι μου. Ενώ από τότε που μπήκε το internet στην εξίσωση δεν προλαβαίνω να εμπεδώσω ένα άλμπουμ καθώς πάω στα επόμενα και στα επόμενα, γιατί απλά μπορώ. Συν ότι όπως αναφέρθηκε παραπάνω ο χρόνος που μπορούμε να αφιερώσουμε στην μουσική έχει λιγοστέψει σημαντικά.
Γιατί τότε δεν βάζεις ένα όριο στον εαυτό σου; Γιατί δεν θέτεις τους δικούς σου ρυθμούς στην ακρόαση μουσικής; Το ότι έχει ελαττωθεί ο ελεύθερος χρόνος είναι κατανοητό, δεν μιλάω για αυτό. Εγώ ποτέ δεν μπορούσα να καταλάβω όσους λένε πως “δεν προλαβαίνουν να εμπεδώσουν ένα δίσκο επειδή υπάρχει άπειρη πληροφορία”. Είναι κάποιου είδους FOMO? Νομίζω αν αποδεχτούμε εξαρχής πως, εκ των πραγμάτων, είναι αδύνατο να ακούσουμε τα πάντα που θέλουμε, όλα απλοποιούνται. Δεν υπάρχει κάποια πίεση και κάποιος λόγος να ακούμε 100 νέους δίσκους τον χρόνο, έχουμε ήδη αρκετά στο κεφάλι μας, άρα ίσως θα ήταν καλύτερο να αξιοποιήσουμε ποιοτικότερα τον πολύτιμο χρόνο μας και να δώσουμε βάση σε πράγματα που μας τράβηξαν το ενδιαφέρον και θεωρούμε πως αξίζουν την προσοχή μας.
Γιατί να αφιερώσω 10 ώρες την βδομάδα σε 15 δίσκους και όχι σε 5;
ΥΓ. Είναι σχεδόν αυτονόητο πως οι δίσκοι που ο καθένας άκουγε μικρός, όταν όλες οι μουσικές ήταν καινούριες, έχουν ιδιαίτερο και πολύ βαθύ αποτύπωμα στις προτιμήσεις μας.
Γιατί μπορεί να διάλεξες τους 5 χειρότερους
Εγώ πάντως, τα τελευταία χρόνια ακούω μουσική με φάσεις. Με πιάνει και λιώνω hard rock, μετά pop, μετά punk, jazz… Έχω κάνει χρονιές που άκουσα ελάχιστα καινούργια άλμπουμ και μόνο από πολύ αγαπημένες μπάντες γιατί έλιωνα με 70s πχ. και δεν είχα διάθεση να δω τι παίχτηκε εκείνη τη χρονιά. Ή θυμάμαι να ακούω ένα μήνα πριν κάτι χρόνια μόνο Running Wild.
Με τον καιρό βέβαια γυρνάω πάντα να δω τι έχασα σε περασμένες χρονιές.
Εγώ κάπου το αναφέρω σε μελλοντική χρονιά, η πίεση χρόνου με κάνει κάποιες φορές να γυρνάω στα “ίδια νέα πράγματα” που έχω ακούσει και μου έκαναν γιατί δεν νιώθω πως έχω την αντοχή να ανοιχτώ σε πιο πολλά. Θέλω να το βιώνω ένα άλμπουμ όσο μπορώ.
Εγώ την έχω καταβρει με το παρόν νήμα, πρώτα φορά ακούω δομημένα (με χρονολογική σειρά) τους παλιότερους δίσκους που ξεδιαλέγω και δεν έχω ασχοληθεί στο ελάχιστο με οτιδήποτε καινούριο (εκτός METALLICA & DHG).
Καλά, όριο μπαίνει ούτως η άλλως. Απλά είναι χρονιές που βγαίνει η τελική λίστα του ροκιν ή του -βάλε εδώ ότι θες- μουσικού site ή εντύπου και διαπιστώνω ότι δεν έχω ακούσει τα πέντε έκτα από αυτά που προτείνει, και σκέφτομαι τις μουσικαρες που δεν έχω ακούσει ακόμα, οπότε προσπαθώντας να καλύψω χαμένο έδαφος, μοιράζω κατά πολύ το διάστημα ακρόασης ενός δίσκου. Και προφανώς η ζωή δεν είναι μόνο μουσική.
τους μισους απο τους παρακατω δισκους μπορει και να τους ελιωσα στην μιση δεκαετια του 10 ΄
1 | ATLANTEAN KODEX | THE GOLDEN BOUGH |
---|---|---|
2 | TRIPTYKON | EPARISTERA DAIMONES |
3 | ENFORCER | DIAMONDS |
4 | GHOST | OPUS EPONYMOUS |
5 | FLOTSAM AND JETSAM | THE COLD |
Ναι
Την καταλαβαίνω αυτή την “δίψα” και φυσικά και εγώ σε διάφορες περιπτώσεις έχει τύχει να ακούσω στα πεταχτά κάποιον δίσκο, αλλά νομίζω πως, εν τέλει, έχουμε περισσότερα να κερδίσουμε αν εστιάσουμε στην ποιότητα και όχι στην ποσότητα της ακρόασης.
Κάπως πιο ον τόπικ, αλλά μιας και βλέπω Atlantean Kodex (η μπάντα της δεκαετίας), μπορεί να μην το ψήφισα το Golden Bough (θα μιλήσουμε εκτενώς όταν έρθει το Course), αλλά αυτό εδώ νομίζω παραμένει το αγαπημένο μου τραγούδι τους:
Μιας και σχολιάζουμε γενικότερα, λοιπόν, να πω κι εγώ ότι με πολύ προσπάθεια (κι άσχετα από αυτό το thread) “απεγκλωβίστηκα” από τον ψυχαναγκασμό του πρέπει-να-ακούσω-αυτό-κι-αυτό-κι-εκείνο, και κατάλαβα ότι αν θέλω ν’ ακούω για ένα μήνα 2 δίσκους (γιατί πάνω-κάτω πραγματικά τόσο προλαβαίνω με τους ρυθμούς της ζωής μου τα τελευταία 3-4 χρόνια), ε θ’ ακούω 2 δίσκους, τι να κάνουμε τώρα. Τα υπόλοιπα λιστούλα, και με χρόνια με καιρούς πάλι δικά μας θα 'ναι.
Εγώ ήθελα να σημειώσω και κάτι άλλο που παρατήρησα: πάνω κάτω από τα μέσα των 00’s και μετά νομίζω ότι οι διάλογοι όλο φωτιά, οι “τσακωμοί” κλπ. έχουν εκλείψει (θα έλεγα ότι “ατόνησε” ο συγκεκριμένος χαρακτήρας του thread) -δεν ξέρω μάλιστα αν όλα αυτά μπορούν τσεκαριστούν με βάση τον ρυθμό ποσταρίσματος ή τον αριθμό των posts κλπ. Αν μη τι άλλο κάτι τέτοιο ενισχύει την άποψη ότι η “γηπεδική” κουλτούρα (κι αυτό το εννοώ με μία “ρομαντική” έννοια) μάλλον είναι συνυφασμένη με τους δίσκους που μας “μεγάλωσαν”, ενώ όσο προχωράνε τα χρόνια τόσο δε βρίσκουμε νόημα στο να “υπερασπιζόμαστε” ή να παθιαζόμαστε με ανάλογο τρόπο με συγκροτήματα όσο κάναμε στο παρελθόν.
Τέλος πάντων, έτσι βλέπω τα πράγματα εγώ.
Νομίζω παίζει ρόλο και πως δεν είναι όλοι οι δίσκοι πια κοινής αποδοχής, έχεις λίγους που ασχολούνται με συγκεκριμένους δίσκους, λίγους που ασχολούνται με άλλους, δεν υπάρχουν πολλά κοινά σημεία επαφής. Όσο πιο λίγοι, τόσο μικρότερο το τζέρτζελο. Εγώ σκέφτομαι συνέχεια εμπρηστικές δηλώσεις αλλά λέω να μην το κάνω ρημαδιό το θρεντ. Επίσης, οι φίλοι ξέρουν πως τρολάρω συνέχεια αλλά εδώ μέσα μπορεί να παρεξηγιόμασταν οπότε το αφήνω.
Ναι, έχεις δίκιο, ίσως το διατύπωσα και λίγο λάθος, δεν ήθελα να δώσω τόσο βάρος στο “εμπρηστικό” του θέματος, όσο στην αφετηρία του, που είναι αυτό που λες, ότι δεν υπάρχουν τόσοι πολλοί δίσκοι κοινής αποδοχής. Γιατί από εκεί ξεκινάει και το όποιο τζέρτζελο.
στα πολυ σωστα που λετε, ισως και μια σκεψη ακομα
απο ενα σημειο και μετα δεν “υπηρξαν πια” οι νεοι Iron Maiden
το 2010 βγηκε ο δισκαρος Deth Red Sabaoth αλλα δεν εχει υπαρξει ενα νεο bizarre genius τυπου Glenn
το 2010 “εφυγε” ο DIO.
Ο “νεος” DIO (οχι ως copycat, ως inspiration/uniqueness) δεν υπηρξε
και δε θα μπορουσαν ισως
ενα συνολο ετεροκλητων παραγοντων, σχετικων και (φαινομενικα) “ασχετων” δημιουργησαν το perfect storm of factors στα 70ς για να γινει αυτο το ka-boom που στα 80ς δημιουργησε αυτα τα δυσθεωρητα υψη.
απο αυτα εμπνευστηκαν και οι επομενες γενιες, γνωμη μου δεν τα εφτασαν
θυμηθειτε το χαμο μας εδω στο 1984 (η κορυφαια για μενα χρονια του μεταλ)
δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να ζησω τετοια αδρεναλινη για το 2010
αν ειχα γεννηθει 50 χρονια μετα, δεν ξερω εαν θα ειχα ανακαλυψει αυτες τις μουσικες
αν ομως ειχα υπαρξει τοσο τυχερος, μαλλον θα με ξαναελκυαν τα 80ς (στο ολον τους)
απλως θα αισθανομουν παραξενα που δεν θα ειχα προλαβει να ζησω κανεναν απο τους ηρωες μου
the stage is a battlefield για χιλιαδες ονειρικους πολεμους που δοθηκαν και ας χαθηκαν ολοι
“This is your life” που ελεγε και ο αθανατος Μεγαλος
Προσωπικά μιλώντας πάντως, ο χαμός που γίνεται στο underground όσο παρακολουθώ τις μουσικές που μου αρέσουν, οι πειραματισμοί, συνδυασμοί κλπ, κάθε χρόνο εντείνονται και ο ενθουσιασμός όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά διατηρείται.
Κοινώς, για μένα ζούμε φοβερά μουσικά χρόνια, αρκεί να θέλουμε/προσπαθήσουμε/μπορούμε να τα βρούμε.
Για τα περι ΦΟΜΟ κλπ και 100000 κυκλοφοριών, αυτό είναι και θέμα του καθενός, αλλά να πω επίσης πως και αυτός ο σχετικισμός και το χάος με κυκλοφορίες αδρανοποιεί κάθε επίδοξο ενδιαφερόμενο, αλλά μερικές φορές είναι και η εύκολη απάντηση. Όσο αμέτρητες κυκλοφορίες υπάρχουν τόσο και διαφορετικές προτάσεις, ποστ, αρθρα, κλπ κλπ για να αποκτήσεις κριτήριο και να εμπιστευθείς. Δεν ήταν εμπόδιο μέχρι τώρα για μένα να πω άκουσα Χ, δεν άκουσα τόσα, οκ προχωράμε.