Συμφωνώ κι εγώ σε αυτό. Όσο περνάνε τα χρόνια, οι μουσικές που μου αρέσουν γίνονται όλο και πιο ιδαίτερες. Ποιοτικά, η πορεία είναι ανοδική. Αυτό που έχει πτωτική πορεία είναι ο αριθμός και η ένταση των αναμνήσεων που συνοδεύουν έναν δίσκο.
Σε ότι αφορά τον αριθμό των κυκλοφοριών, μπορεί να ακούω εκατοντάδες νέα άλμπουμ τον χρόνο αλλά αυτά που αξίζουν πολλές ακροάσεις βρίσκουν πάντα τον τρόπο…
Εντωμεταξύ το 1984 ο δίσκος που βγήκε πρώτος έπιασε το μεγαλύτερο ποσοστό μέχρι και σήμερα με 61.13%, κι αν θες τη γνώμη μου είναι λογικό, γιατί οι Metallica είναι η μεγαλύτερη μπάντα που υπάρχει και τους κατουράει όλους
Όλα αυτά είναι ξεκάθαρα λόγος για πολύ λιγότερες καρδούλες σε κάποιο ποστ, just saying. Τα χρησιμοποιώ τακτικά και όσοι θίγονται επειδή τους αποκάλεσα (ολοσωστα) μπάτσους κρατάνε τις καρδούλες για τον εαυτό τους, και καλά κάνουν δηλαδή, κανένας δε θέλει να είναι μπάτσος. Δεν γκρινιάζω , απλά commentary κάνω
Αρκετά σημαντικά και τα 2 όμως 
Οχι ομως για το μουσικό έργο αυτό καθεαυτό. Έχει σημασία μόνο για τον ημερολογιακό χαρακτήρα της μουσικής.
Μετά από λίγα χρόνια όλα εκφυλίζονται στο ίδιο επίπεδο. Αγαπώ δίσκους που βγήκαν πριν 5-6 χρόνια ακριβώς όσο δίσκους που βγήκαν το 1996 ή το 1988. Από ένα σημείο ακροάσεων και μετά, δεν έχει σημασία η χρόνια κυκλοφορίας. Για αυτό και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αρκετός κόσμος ακούει 400 δίσκους τον χρόνο, αυτό σίγουρα αφαιρεί απο την μουσική για μένα, δεν προσθέτει.
Atlantean Kodex και Triptykon σιγουρα, και λιγο λιγοτερο Enforcer/Ghost αρα ναι 
Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν βγαίνουν πια μεγάλες ροκ μπάντες. Δείτε τι σκατά ακούει η τεράστια πλειοψηφία της νεολαίας.
Για αυτούς όμως που μεγάλωσαν με μουσικαρες, η διαρκής αναζήτηση της επόμενης δισκαρας ή της νέας μπάντας που θα τους ταρακουνήσει είναι ζωτικής σημασίας. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Προσωπικά αν δεν ίσχυε αυτό ποιος ο λόγος να μπαίνω σε μουσικά φόρουμ. Σίγουρα όχι για να αποθεώσω για πολλοστή φορά τα ίδια και τα ίδια.
Μόνο από το 2009 κράτησα σημειώσεις για καμιά 20αρια δισκους που προτάθηκαν και που δεν έχω ακούσει νότα. Να δούμε τώρα πότε θα βρεθεί χρόνος😅
2010
Portugal. The Man - American Ghetto
Kanye West - My Beautiful Dark Twisted Fantasy
My Chemical Romance - Danger Days: The True Lives of the Fabulous Killjoys
Massive Attack - Heligoland
Bring Me The Horizon - There Is a Hell Believe Me I’ve Seen It. There Is a Heaven Let’s Keep It a Secret.
Πάντως εγώ δεν εννοούσα ότι παλιότερα βγαίνανε περισσότεροι καλύτεροι δίσκοι απ’ ό,τι σήμερα, ούτε μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω δεκαετίες. Εννοούσα τον παράγοντα των αναμνήσεων που έβαλε ο Aldebaran, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο συγκροτούνταν “μουσικές φυλές” σαν πολιτιστική ταυτότητα που αναπόφευκτα οδηγούσε σε συγκρούσεις, διαξιφισμούς, εκατέρωθεν πόρωση κλπ. Ε, αυτό έχει εκλείψει από τα 00’s και μετά παγκόσμια θεωρώ, δηλαδή αυτό που σημειώσατε κάποιοι περί φοβερού πειραματισμού, ενδιαφέροντος κλπ. που παίζει ακόμα ισχύει προφανώς, αλλά είναι κι αυτό δείγμα (ή και αιτία βασικά) της κατάρρευσης των διαχωρισμών πάνκηδες, θρασάδες, επικάδες, ρεηβάδες κλπ.
Θα έλεγα πως το metal ή καθε άλλη μουσική υποκουλτούρα δεν αποτελεί πλέον κυρίαρχη ταυτότητα όσων ατόμων την εστερνίζονται και την εσωτερικεύουν, με αποτέλεσμα το tribalism να πεθαίνει (και καλά κάνει). Επανανοηματοδοτούνται πράγματα, ή απωθούνται επειδή η ερμηνεία τους έχει μείνει απαρχαιωμένη και παγιωμένη. Αλλά έτσι κάνω προπαγάνδα 
Βέβαια, προσωπικά, συνεχίζοντας το offtopic, πάντα βλέπω σε αυτές τις συζητήσεις ως παράγοντα και το γεγονός πως κόσμος όσο “μεγαλώνει” απομακρύνεται από πράγματα που έβρισκε κάποτε ενδιαφέροντα, του έδιναν ζωντάνια κλπ. Η αποστασιοποίηση δεν δίνει πάντα μια πιο αντικειμενική ματιά, αλλά συχνά μια πιο ελλειπή. Και εκεί παίζει ρόλο και η ρομαντικοποίηση των αναμνήσεων, που γίνεται εντονότερα ως αντίδραση ενάντια στις δυσκολίες και τις παρούσες συνθήκες που τα έκαναν να ξεκόψουν.
On topic: Πόσες δισκάρες έχει το 2010; Ναι.
To FOMO τι ειναι γτχσ?
Fear Of Missing Out.
Μακάρι JOMO εύχομαι.
Επειδή προδόθηκα ακόμα μια φορά από τη ζωή (εκ του “life has betrayed me once again…”) και κατά το ψάξιμο του 2009 δε μου εμφανίστηκε ο παρακάτω δίσκος, οφείλω να τον προσθέσω, έστω και ετεροχρονισμένα.
Λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με τους He is Legend και το It Hates You.
Στη λίστα μου - αν το είχα βάλει εγκαίρως λογικά θα ήταν 2ο, αν δεν υπήρχαν οι ETID θα ήταν πρώτο. Καποιο εκ των 3,4,5 θα έβγαινε εκτός. Μάλλον το Lamb of God. Ψιλά γράμματα, δεν αλλάζει και κάτι έτσι κι αλλιώς.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μοναδικό αριστούργημα αδιανόητα σπάνιας εμπνεύσεως μοντέρνου metal, με στοιχεία από διάφορα υποείδη του hardcore/metalcore, southern έως και pop. Δύσκολος δίσκος, θέλει ακούσματα, αλλά προσωπικά τον προσκυνώ νυχθημερόν, θεωρώντας τον φυσικά και τον καλύτερο δίσκο των He Is Legend.
Ουσιαστικά δηλαδή βγαίνουν, απλά ο κόσμος δεν ασχολείται για να τις κάνει και εμπορικά μεγάλες. Γι’ αυτό κι αν αναζητά κάποιος βρίσκει πολύ πράμα.
Bookmarks θα κάνουν πιο εύκολη τη ζωή σου (γτ έχω την εντύπωση ότι το χω ξαναπεί αυτό).
Λιτός αυτή την φορά με ένα μόνο σχόλιο:
Mικρή αναφορά στο πολύ καλό Enemy Of The Sun - Caedium, που θα ήθελαν να είναι Grip Inc (λογικό), στο εφιαλτικό Immolation - Majesty And Decay, στο πολύ καλό Blind Guardian - At The Edge Of Time, στο High On Fire - Snakes For The Divine, στο Parkway Drive - Deep Blue και στο The Sword - Warp Riders.
Κάτι μου λέει ότι το ACAB θα το ξέρει 