στα πολυ σωστα που λετε, ισως και μια σκεψη ακομα
απο ενα σημειο και μετα δεν “υπηρξαν πια” οι νεοι Iron Maiden
το 2010 βγηκε ο δισκαρος Deth Red Sabaoth αλλα δεν εχει υπαρξει ενα νεο bizarre genius τυπου Glenn
το 2010 “εφυγε” ο DIO.
Ο “νεος” DIO (οχι ως copycat, ως inspiration/uniqueness) δεν υπηρξε
και δε θα μπορουσαν ισως
ενα συνολο ετεροκλητων παραγοντων, σχετικων και (φαινομενικα) “ασχετων” δημιουργησαν το perfect storm of factors στα 70ς για να γινει αυτο το ka-boom που στα 80ς δημιουργησε αυτα τα δυσθεωρητα υψη.
απο αυτα εμπνευστηκαν και οι επομενες γενιες, γνωμη μου δεν τα εφτασαν
θυμηθειτε το χαμο μας εδω στο 1984 (η κορυφαια για μενα χρονια του μεταλ)
δεν νομιζω οτι θα μπορουσα να ζησω τετοια αδρεναλινη για το 2010
αν ειχα γεννηθει 50 χρονια μετα, δεν ξερω εαν θα ειχα ανακαλυψει αυτες τις μουσικες
αν ομως ειχα υπαρξει τοσο τυχερος, μαλλον θα με ξαναελκυαν τα 80ς (στο ολον τους)
απλως θα αισθανομουν παραξενα που δεν θα ειχα προλαβει να ζησω κανεναν απο τους ηρωες μου
the stage is a battlefield για χιλιαδες ονειρικους πολεμους που δοθηκαν και ας χαθηκαν ολοι
“This is your life” που ελεγε και ο αθανατος Μεγαλος
Προσωπικά μιλώντας πάντως, ο χαμός που γίνεται στο underground όσο παρακολουθώ τις μουσικές που μου αρέσουν, οι πειραματισμοί, συνδυασμοί κλπ, κάθε χρόνο εντείνονται και ο ενθουσιασμός όχι μόνο δεν μειώνεται αλλά διατηρείται.
Κοινώς, για μένα ζούμε φοβερά μουσικά χρόνια, αρκεί να θέλουμε/προσπαθήσουμε/μπορούμε να τα βρούμε.
Για τα περι ΦΟΜΟ κλπ και 100000 κυκλοφοριών, αυτό είναι και θέμα του καθενός, αλλά να πω επίσης πως και αυτός ο σχετικισμός και το χάος με κυκλοφορίες αδρανοποιεί κάθε επίδοξο ενδιαφερόμενο, αλλά μερικές φορές είναι και η εύκολη απάντηση. Όσο αμέτρητες κυκλοφορίες υπάρχουν τόσο και διαφορετικές προτάσεις, ποστ, αρθρα, κλπ κλπ για να αποκτήσεις κριτήριο και να εμπιστευθείς. Δεν ήταν εμπόδιο μέχρι τώρα για μένα να πω άκουσα Χ, δεν άκουσα τόσα, οκ προχωράμε.
Συμφωνώ κι εγώ σε αυτό. Όσο περνάνε τα χρόνια, οι μουσικές που μου αρέσουν γίνονται όλο και πιο ιδαίτερες. Ποιοτικά, η πορεία είναι ανοδική. Αυτό που έχει πτωτική πορεία είναι ο αριθμός και η ένταση των αναμνήσεων που συνοδεύουν έναν δίσκο.
Σε ότι αφορά τον αριθμό των κυκλοφοριών, μπορεί να ακούω εκατοντάδες νέα άλμπουμ τον χρόνο αλλά αυτά που αξίζουν πολλές ακροάσεις βρίσκουν πάντα τον τρόπο…
Εντωμεταξύ το 1984 ο δίσκος που βγήκε πρώτος έπιασε το μεγαλύτερο ποσοστό μέχρι και σήμερα με 61.13%, κι αν θες τη γνώμη μου είναι λογικό, γιατί οι Metallica είναι η μεγαλύτερη μπάντα που υπάρχει και τους κατουράει όλους
Όλα αυτά είναι ξεκάθαρα λόγος για πολύ λιγότερες καρδούλες σε κάποιο ποστ, just saying. Τα χρησιμοποιώ τακτικά και όσοι θίγονται επειδή τους αποκάλεσα (ολοσωστα) μπάτσους κρατάνε τις καρδούλες για τον εαυτό τους, και καλά κάνουν δηλαδή, κανένας δε θέλει να είναι μπάτσος. Δεν γκρινιάζω , απλά commentary κάνω
Μετά από λίγα χρόνια όλα εκφυλίζονται στο ίδιο επίπεδο. Αγαπώ δίσκους που βγήκαν πριν 5-6 χρόνια ακριβώς όσο δίσκους που βγήκαν το 1996 ή το 1988. Από ένα σημείο ακροάσεων και μετά, δεν έχει σημασία η χρόνια κυκλοφορίας. Για αυτό και δεν κατάλαβα ποτέ γιατί αρκετός κόσμος ακούει 400 δίσκους τον χρόνο, αυτό σίγουρα αφαιρεί απο την μουσική για μένα, δεν προσθέτει.
Συμφωνώ απόλυτα ότι δεν βγαίνουν πια μεγάλες ροκ μπάντες. Δείτε τι σκατά ακούει η τεράστια πλειοψηφία της νεολαίας.
Για αυτούς όμως που μεγάλωσαν με μουσικαρες, η διαρκής αναζήτηση της επόμενης δισκαρας ή της νέας μπάντας που θα τους ταρακουνήσει είναι ζωτικής σημασίας. Με ότι αυτό συνεπάγεται.
Προσωπικά αν δεν ίσχυε αυτό ποιος ο λόγος να μπαίνω σε μουσικά φόρουμ. Σίγουρα όχι για να αποθεώσω για πολλοστή φορά τα ίδια και τα ίδια.
Μόνο από το 2009 κράτησα σημειώσεις για καμιά 20αρια δισκους που προτάθηκαν και που δεν έχω ακούσει νότα. Να δούμε τώρα πότε θα βρεθεί χρόνος😅
Πάντως εγώ δεν εννοούσα ότι παλιότερα βγαίνανε περισσότεροι καλύτεροι δίσκοι απ’ ό,τι σήμερα, ούτε μπαίνω στη διαδικασία να συγκρίνω δεκαετίες. Εννοούσα τον παράγοντα των αναμνήσεων που έβαλε ο Aldebaran, αλλά και τον τρόπο με τον οποίο συγκροτούνταν “μουσικές φυλές” σαν πολιτιστική ταυτότητα που αναπόφευκτα οδηγούσε σε συγκρούσεις, διαξιφισμούς, εκατέρωθεν πόρωση κλπ. Ε, αυτό έχει εκλείψει από τα 00’s και μετά παγκόσμια θεωρώ, δηλαδή αυτό που σημειώσατε κάποιοι περί φοβερού πειραματισμού, ενδιαφέροντος κλπ. που παίζει ακόμα ισχύει προφανώς, αλλά είναι κι αυτό δείγμα (ή και αιτία βασικά) της κατάρρευσης των διαχωρισμών πάνκηδες, θρασάδες, επικάδες, ρεηβάδες κλπ.
Θα έλεγα πως το metal ή καθε άλλη μουσική υποκουλτούρα δεν αποτελεί πλέον κυρίαρχη ταυτότητα όσων ατόμων την εστερνίζονται και την εσωτερικεύουν, με αποτέλεσμα το tribalism να πεθαίνει (και καλά κάνει). Επανανοηματοδοτούνται πράγματα, ή απωθούνται επειδή η ερμηνεία τους έχει μείνει απαρχαιωμένη και παγιωμένη. Αλλά έτσι κάνω προπαγάνδα
Βέβαια, προσωπικά, συνεχίζοντας το offtopic, πάντα βλέπω σε αυτές τις συζητήσεις ως παράγοντα και το γεγονός πως κόσμος όσο “μεγαλώνει” απομακρύνεται από πράγματα που έβρισκε κάποτε ενδιαφέροντα, του έδιναν ζωντάνια κλπ. Η αποστασιοποίηση δεν δίνει πάντα μια πιο αντικειμενική ματιά, αλλά συχνά μια πιο ελλειπή. Και εκεί παίζει ρόλο και η ρομαντικοποίηση των αναμνήσεων, που γίνεται εντονότερα ως αντίδραση ενάντια στις δυσκολίες και τις παρούσες συνθήκες που τα έκαναν να ξεκόψουν.
