Επειδή προδόθηκα ακόμα μια φορά από τη ζωή (εκ του “life has betrayed me once again…”) και κατά το ψάξιμο του 2009 δε μου εμφανίστηκε ο παρακάτω δίσκος, οφείλω να τον προσθέσω, έστω και ετεροχρονισμένα.
Λοιπόν, έχουμε να κάνουμε με τους He is Legend και το It Hates You.
Στη λίστα μου - αν το είχα βάλει εγκαίρως λογικά θα ήταν 2ο, αν δεν υπήρχαν οι ETID θα ήταν πρώτο. Καποιο εκ των 3,4,5 θα έβγαινε εκτός. Μάλλον το Lamb of God. Ψιλά γράμματα, δεν αλλάζει και κάτι έτσι κι αλλιώς.
Εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα μοναδικό αριστούργημα αδιανόητα σπάνιας εμπνεύσεως μοντέρνου metal, με στοιχεία από διάφορα υποείδη του hardcore/metalcore, southern έως και pop. Δύσκολος δίσκος, θέλει ακούσματα, αλλά προσωπικά τον προσκυνώ νυχθημερόν, θεωρώντας τον φυσικά και τον καλύτερο δίσκο των He Is Legend.
Audrey Horne - Audrey Horne: θυμάμαι ακόμα την μέρα που είχα πάει στον Πειραιά βόλτα και ήταν κοντά στο πασαλιμάνι το PMW (?). Μπήκα μέσα, βλεπω cd, είχα καιρό να πάρω. Θυμάμαι από κριτική του hammer ότι είναι δισκάρα ’ λεω δεν γαμιέται, ας το πάρω, μη έχοντας ακούσει νότα. ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ. Φοβερές συνθέσεις, φοβερή όρεξη, φοβερή φωνή. Δεν υπάρχει κάτι λιγότερο από φοβερό σε αυτό το αριστούργημα. Τα από κάτω του, το βλέπουν με κιάλια.
The Ocean - Anthropocentric
Avenged Sevenfold - Nightmare
Soiwork - The Panic Broadcast
Rotting Christ - Aealol
Mικρή αναφορά στο πολύ καλό Enemy Of The Sun - Caedium, που θα ήθελαν να είναι Grip Inc (λογικό), στο εφιαλτικό Immolation - Majesty And Decay, στο πολύ καλό Blind Guardian - At The Edge Of Time, στο High On Fire - Snakes For The Divine, στο Parkway Drive - Deep Blue και στο The Sword - Warp Riders.
Είμαι της άποψης “αυτό δεν το ξέρουμε ακόμη”. Μπορεί οι νέοι Maiden να εμφανιστούν σε 10 χρόνια, μετά από πέντε συνολικά δίσκους. Σήμερα νομίζω ότι μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν υπήρξαν “νέοι Κάτι” ως τη δεκαετία του '10, δλδ αν βγήκε κάποιο συγκρότημα που να είχε τελικά τα παπάκια -που λέει κάποιος- για να γίνει τεράστια μπάντα. Από τα 10ς ίσως είμαστε στο όριο της αξιολόγησης ή πρέπει να περιμένουμε κάμποσο ακόμη για να μάθουμε αν υπάρχει το επόμενο "γκράντε"¨συγκρότημα. Π.χ. βλέπε τις συζητήσεις για Ghost.
Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό, όμως όλα αυτά παραμένουν underground, σωστά; Ακόμη και στα 50ς ή στα 60ς, πόσο μάλλον στις επόμενες δύο δεκαετίες, υπήρχαν γκρουπάρες που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου. Δεν τους λες “μεγάλη επιτυχία” όμως. Οπότε το να λέμε ότι “ναι αλλά υπάρχουν γκρουπάρες σήμερα” είναι σωστό, αλλά όχι με όρους “Maiden”. Αν είχαν κάνει κάτι ρηξικέλευθο που έλειπε από τον κόσμο, θα είχαν φύγει από το underground. Οι νέοι Maiden δεν μπορούν να είναι underground, θα είναι mainstream και για τη πλατιά μάζα.
Καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνεις πως το ποστ μου ήταν ένα αστείο. Ακόμη και σοβαρά να το έλεγα, το engagement και το reach εξαρτώνται απόλυτα από τα kws. Κάποιος θα βρεθεί να βάλει καρδούλες, αν όχι εσύ, θα βάλω εγώ και τούμπαλιν.
Σε μία πιο σοβαρή προσέγγιση στα όσα έγραψες, γενικώς συμφωνούμε (εκτός από το “ολόσωστα” που μου βγάζει ένα “όλοι σας και μόνος μου” mood). Βάζω καρδούλες σε όλα τα ποστ που έχουν λίστα, ανεξάρτητα αν μου αρέσουν ή όχι, επειδή κάποιος κόπιασε 1’’ ή 2 ώρες για να γράψει επιγραμματικά ή με σεντόνι τις μουσικές προτιμήσεις του. Ε, καμιά φορά μού ξεφεύγει και κανένα (ελπίζω όχι του JTN, δεν θα το ήθελα).
Δεν αποκλείω, επειδή ακριβώς οι συσχετισμοί mainstream - underground για ολόκληρα ιδιώματα να έχουν αλλάξει, οι νέοι Maiden (αν είναι καλό αυτό ) να είναι όντως underground επειδή δεν θα μπορούν να είναι κάτι άλλο εκ φύσεως και εκ θέσεως λογω ιδιώματος κλπ. Ή τους λένε Architects και Ghost ξέρω γω και υπάρχουν.
Ναι υπάρχουν πράγματα που δεν είδαν το φως παλαιότερα, απλά πιστεύω πως πλέον πράγματα βλέπουν το φως καθημερινά και αφορούν πολύ ή και περισσότερο κόσμο από ότι πριν από χρόνια, αλλά είναι τόσα πολλά όσα συμβαίνουν και τόσο λιγος χρόνος που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την έκταση ή τη μαζικότητα τους.
Ηταν πιο γενικη η απορια, γιατι γενικοτερα ειναι trend τωρα τελευταια απο οτι εχω δει σε διαφορα θρεντς να βγαζουμε μαλακιες αυτα που εχουν βγαλει οι Rotting Christ (και οχι μονο), ειδικα αυτα που τους εκαναν γνωστους και ανοιξαν νεους οριζοντες για την μπαντα (λεφτα = μακρια απο μας, δεν ειναι τρου κτλ)
Μια δόση αγνού hardcore παρακαλώ. Σε χρονιά γεμάτη (Madball, Comeback Kid, Stick to Your Guns κ.α.) το Keepers of the Faith κάνει το κάτι παραπάνω. Ύμνος στην αγάπη για το hardcore και την πίστη σε αυτό (ναι υπάρχει και αυτό).
4. OFF! - First Four EPs
Μερικές φορές δεν χρειάζονται πειραματισμοί. Ούτε η εξέλιξη είναι αυτοσκοπός. Κάποιες φορές το μόνο που θες είναι λίγη old-schoolια. Παιξε πανκ ρε!
3. Avenged Sevenfold - Nightmare
Η creepy εισαγωγή και το drum kit του Portnoy στο teaser του Nightmare αρκούσε. Ο χαμός του The Rev υπάρχει διάχυτος σε όλο τον δίσκο. Μια πόρτα από την οποία έπρεπε να περάσει η μπάντα για να μεγαλουργήσει. Και κατάφεραν. Όπως το έκαναν ξανά φέτος.
2. Kvelertak - Kvelertak
Πόσα άλμπουμ έχουμε ακούσει 41 εβδομάδες τώρα; Σε πόσες ευκαιρίες μπορεί η μπάντα να σε πιάσει κορόιδο από την πρώτη κραυγή; Οι Νορβηγοί ανακατεύουν μαεστρικά black metal και punk στη γλώσσα τους και παίζουν απλά “Kvelertak”. (κουκουβάγια νο1)
1. Deftones - Diamond Eyes
Είμαι που είμαι φανμπόι είχαμε και το Crosses σήμερα, ήρθε και έδεσε!! Δεν θα παρεκτραπώ και σε αυτό θα με βοηθήσει και το επόμενό τους (Koi No Yokan, spoiler alert αλλά και αυτό εξίσου μαγικό). H μπαντάρα είναι σε απίστευτη φόρμα, δεν αγχώνεται για το πόσο “σκληρή” θα δείξει. Το Diamond Eyes στέκει άνετα δίπλα στο White Pony και Chino, Stephen, Abe, Frank, Sergio (ο νεος τότε) σας ευχαριστούμε πολυ για αυτό.
(δεύτερη κουκουβάγια για φέτος, γούρι)
