Audrey Horne - Audrey Horne: θυμάμαι ακόμα την μέρα που είχα πάει στον Πειραιά βόλτα και ήταν κοντά στο πασαλιμάνι το PMW (?). Μπήκα μέσα, βλεπω cd, είχα καιρό να πάρω. Θυμάμαι από κριτική του hammer ότι είναι δισκάρα ’ λεω δεν γαμιέται, ας το πάρω, μη έχοντας ακούσει νότα. ΣΟΚ ΚΑΙ ΔΕΟΣ. Φοβερές συνθέσεις, φοβερή όρεξη, φοβερή φωνή. Δεν υπάρχει κάτι λιγότερο από φοβερό σε αυτό το αριστούργημα. Τα από κάτω του, το βλέπουν με κιάλια.
The Ocean - Anthropocentric
Avenged Sevenfold - Nightmare
Soiwork - The Panic Broadcast
Rotting Christ - Aealol
Mικρή αναφορά στο πολύ καλό Enemy Of The Sun - Caedium, που θα ήθελαν να είναι Grip Inc (λογικό), στο εφιαλτικό Immolation - Majesty And Decay, στο πολύ καλό Blind Guardian - At The Edge Of Time, στο High On Fire - Snakes For The Divine, στο Parkway Drive - Deep Blue και στο The Sword - Warp Riders.
Είμαι της άποψης “αυτό δεν το ξέρουμε ακόμη”. Μπορεί οι νέοι Maiden να εμφανιστούν σε 10 χρόνια, μετά από πέντε συνολικά δίσκους. Σήμερα νομίζω ότι μπορούμε να πούμε με σιγουριά αν υπήρξαν “νέοι Κάτι” ως τη δεκαετία του '10, δλδ αν βγήκε κάποιο συγκρότημα που να είχε τελικά τα παπάκια -που λέει κάποιος- για να γίνει τεράστια μπάντα. Από τα 10ς ίσως είμαστε στο όριο της αξιολόγησης ή πρέπει να περιμένουμε κάμποσο ακόμη για να μάθουμε αν υπάρχει το επόμενο "γκράντε"¨συγκρότημα. Π.χ. βλέπε τις συζητήσεις για Ghost.
Δεν το αμφισβητεί κανείς αυτό, όμως όλα αυτά παραμένουν underground, σωστά; Ακόμη και στα 50ς ή στα 60ς, πόσο μάλλον στις επόμενες δύο δεκαετίες, υπήρχαν γκρουπάρες που δεν είδαν ποτέ το φως του ήλιου. Δεν τους λες “μεγάλη επιτυχία” όμως. Οπότε το να λέμε ότι “ναι αλλά υπάρχουν γκρουπάρες σήμερα” είναι σωστό, αλλά όχι με όρους “Maiden”. Αν είχαν κάνει κάτι ρηξικέλευθο που έλειπε από τον κόσμο, θα είχαν φύγει από το underground. Οι νέοι Maiden δεν μπορούν να είναι underground, θα είναι mainstream και για τη πλατιά μάζα.
Καταλαβαίνω ότι καταλαβαίνεις πως το ποστ μου ήταν ένα αστείο. Ακόμη και σοβαρά να το έλεγα, το engagement και το reach εξαρτώνται απόλυτα από τα kws. Κάποιος θα βρεθεί να βάλει καρδούλες, αν όχι εσύ, θα βάλω εγώ και τούμπαλιν.
Σε μία πιο σοβαρή προσέγγιση στα όσα έγραψες, γενικώς συμφωνούμε (εκτός από το “ολόσωστα” που μου βγάζει ένα “όλοι σας και μόνος μου” mood). Βάζω καρδούλες σε όλα τα ποστ που έχουν λίστα, ανεξάρτητα αν μου αρέσουν ή όχι, επειδή κάποιος κόπιασε 1’’ ή 2 ώρες για να γράψει επιγραμματικά ή με σεντόνι τις μουσικές προτιμήσεις του. Ε, καμιά φορά μού ξεφεύγει και κανένα (ελπίζω όχι του JTN, δεν θα το ήθελα).
Δεν αποκλείω, επειδή ακριβώς οι συσχετισμοί mainstream - underground για ολόκληρα ιδιώματα να έχουν αλλάξει, οι νέοι Maiden (αν είναι καλό αυτό ) να είναι όντως underground επειδή δεν θα μπορούν να είναι κάτι άλλο εκ φύσεως και εκ θέσεως λογω ιδιώματος κλπ. Ή τους λένε Architects και Ghost ξέρω γω και υπάρχουν.
Ναι υπάρχουν πράγματα που δεν είδαν το φως παλαιότερα, απλά πιστεύω πως πλέον πράγματα βλέπουν το φως καθημερινά και αφορούν πολύ ή και περισσότερο κόσμο από ότι πριν από χρόνια, αλλά είναι τόσα πολλά όσα συμβαίνουν και τόσο λιγος χρόνος που δεν μπορούμε να αντιληφθούμε την έκταση ή τη μαζικότητα τους.
Ηταν πιο γενικη η απορια, γιατι γενικοτερα ειναι trend τωρα τελευταια απο οτι εχω δει σε διαφορα θρεντς να βγαζουμε μαλακιες αυτα που εχουν βγαλει οι Rotting Christ (και οχι μονο), ειδικα αυτα που τους εκαναν γνωστους και ανοιξαν νεους οριζοντες για την μπαντα (λεφτα = μακρια απο μας, δεν ειναι τρου κτλ)
Μια δόση αγνού hardcore παρακαλώ. Σε χρονιά γεμάτη (Madball, Comeback Kid, Stick to Your Guns κ.α.) το Keepers of the Faith κάνει το κάτι παραπάνω. Ύμνος στην αγάπη για το hardcore και την πίστη σε αυτό (ναι υπάρχει και αυτό).
4. OFF! - First Four EPs
Μερικές φορές δεν χρειάζονται πειραματισμοί. Ούτε η εξέλιξη είναι αυτοσκοπός. Κάποιες φορές το μόνο που θες είναι λίγη old-schoolια. Παιξε πανκ ρε!
3. Avenged Sevenfold - Nightmare
Η creepy εισαγωγή και το drum kit του Portnoy στο teaser του Nightmare αρκούσε. Ο χαμός του The Rev υπάρχει διάχυτος σε όλο τον δίσκο. Μια πόρτα από την οποία έπρεπε να περάσει η μπάντα για να μεγαλουργήσει. Και κατάφεραν. Όπως το έκαναν ξανά φέτος.
2. Kvelertak - Kvelertak
Πόσα άλμπουμ έχουμε ακούσει 41 εβδομάδες τώρα; Σε πόσες ευκαιρίες μπορεί η μπάντα να σε πιάσει κορόιδο από την πρώτη κραυγή; Οι Νορβηγοί ανακατεύουν μαεστρικά black metal και punk στη γλώσσα τους και παίζουν απλά “Kvelertak”. (κουκουβάγια νο1)
1. Deftones - Diamond Eyes
Είμαι που είμαι φανμπόι είχαμε και το Crosses σήμερα, ήρθε και έδεσε!! Δεν θα παρεκτραπώ και σε αυτό θα με βοηθήσει και το επόμενό τους (Koi No Yokan, spoiler alert αλλά και αυτό εξίσου μαγικό). H μπαντάρα είναι σε απίστευτη φόρμα, δεν αγχώνεται για το πόσο “σκληρή” θα δείξει. Το Diamond Eyes στέκει άνετα δίπλα στο White Pony και Chino, Stephen, Abe, Frank, Sergio (ο νεος τότε) σας ευχαριστούμε πολυ για αυτό.
(δεύτερη κουκουβάγια για φέτος, γούρι)
Olafur Arnalds - …And they have escaped the weight of darkness
Ο Ισλανδός έχει γράψει μερικές θείες μελωδίες πατώντας στην κλασσική μουσική και τον νεώτερο ήχο, εδώ αγγίζει λίγο περισσότερο το σκοτάδι και το αποτέλεσμα είναι σαγηνευτικό.
#5
Kvelertak - Kvelertak
Black’n’roll όπως πολύ εύστοχα χαρακτηρίστηκε! Σε πιάνει από το λαιμό στο δευτερόλεπτο, είναι catchy, είναι κεφάτο, έχει ριφφάρες, έχει αγριοφωνάρες. Τι καλύτερο για να γουστάρεις και να περάσεις πάρα πολύ καλά;;; Απλά και όμορφα πράγματα.
#4
Sleepin Pillow - Superman’s Blues
Το νήμα της παράδοσης με το σήμερα είναι ακόμα παρόν. Το ίδιο και ότι δένει μουσικές του κόσμου με μουσικές της δικής μας γης. Διονυσιακή ατμόσφαιρα; Τσεκ! Τα μπλιμπλίκια κερδίζουν ακόμα περισσότερο χώρο και κάνουν τον ήχο περισσότερο ελκυστικό. Μερικά από τα μεγάλα κομμάτια της μπάντας είναι εδώ.
#3
Ufommamut - Eve
Ένα υπέρβαρο σε όγκο και ψυχεδέλεια κομμάτι 44 λεπτών, χωρισμένο σε 5 μέρη. Πρόκειται ένα album με τρομακτικό ήχο - οδοστρωτήρα, φοβερή ατμόσφαιρα και εκπληκτικά μουσικά μέρη. Το τελειώμα του part II και το μπάσιμο του part III (βασικά όλο), αρκούν για να καταλάβεις γιατί ακριβώς μιλάμε. Το sludge / doom των Ιταλών είναι από τα αγαπημένα μου εκεί έξω και θα τολμήσω να πω ότι εδώ είναι η καλύτερη τους δουλειά - ναι καλύτερο και από το Idolum στα αυτιά μου. Δεν το πέτυχα ποτέ live, τους είδα στο tour του 8 μόνο…
#2
Crippled Black Phoenix - I, Vigilante
Τα ειπάμε αναλυτικά την προηγούμενη χρονιά, τα είπε και ο Leper. Εδώ το όνειρο έπιασε peak. Το θεωρώ το πιο προσβάσιμο από τις 3 πρώτες δουλειές τους, όλο το album είναι ένα αριστούργημα, αλλά τα We Forgotten who we are & Bastogne Blues ξεχωρίζουν ακόμα και σε έναν τέλειο δίσκο. Συνθέσεις μαγικές και το όνειρο καλά κρατεί, μέχρι να αποδειχτεί… όνειρο.
#1
Deftones - Diamond Eyes
Εκπληκτική επιστροφή αν λάβουμε υπόψην μας την δισκογραφική τους πορεία και τα εσωτερικά της μπάντας με τον χαμό του Chi. Η ισορροπία ακρότητας και συναισθηματισμού είναι φανταστική και φτάνει σε επίπεδα White Pony και αυτό το κάνει να είναι ένα από τα αγαπημένα μου. Diamond Eyes, Royal, Prince, Rocket Skates, Sextape αποτελούν κλασσικά κομμάτια της δισκογραφίας τους και κουβαλάνε κάτι από τον άδικο χαμό ενός υπέροχου μουσικού…Δικαιωματικά στην κορυφή της πρώτης χρονιάς, της νέας δεκαετίας.
