Eπίσημο ντεμπούτο κανονικότατο είναι το “Feeding…” ρε και, σίγουρα, δεν δημίουργησε το πολιτικοποιημένο punk εκτός αν θεωρούμε πως οι Clash και οι Sex Pistols ήταν τίποτα απολιτικ γιάπηδες.
Τώρα, θες να στα ξαναλέω 
?
Οι Sex Pistols, ήτανε
1 Like
Δεν μιλάμε για ροκενρολ εδώ, αλλά για πανκ
Άλλο το τι θα ψηφίζουμε από το '76 βέβαια 
E, ναι, ο μέσος ροκενρολας αποκαλούσε καθημερινά τη μοναρχία “ένα φασιστικό καθεστώς” στα τραγούδια του τo 1977… 
Tους λατρεύω τους Crass αλλά είναι οι πρώτοι που έφεραν αυτή την ενοχλητική υπεροψία του diy στο punk και μέχρι σήμερα επιμένουν να την υπερασπίζονται σε φάση “oι άλλοι ήθελαν απλά να γίνουν rock star, ενώ εμείς όχι”. Εν τω μεταξύ, ο Rotten είχε διαλύσει το συγκρότημα πριν καν οι Crass βγάλουν δίσκο για να φτιάξει τους PIL που τους έθαψε όλος ο μουσικός Τύπος της εποχής…
Μιλάμε για κλασσική τακτική τυπά που ήθελε μόνο να κάνει καριερα…
Όσο δεν βλέπεις λίστες του '78 (ή και των '70ς - μα γιατί) με το Feeding μέσα εδώ και 45 χρόνια παρά την αδιαμφισβήτητη επιρροή, ποιότητα και ιστορικότητά του, εντός και εκτός του πανκ, τόσο θα είμαι βέβαιος πως έχω δίκιο, χαχ.
Περί υπεροψίας, που έχω άπειρες ενστάσεις, τα λέμε με μπύρες, ξέρεις που 
Υ.Γ. PiL αγαπάμε.
1 Like
Και κασέτες γραμμενες απο σταθμο δεχόμαστε… με την μονη προϋπόθεση να συνοδεύεται απο το ανάλογο artwork!
Υ.Γ. το οποιο artwork πρεπει να εχει γινει με bic…
3 Likes
Ή απλά βγήκαν καλύτεροι δίσκοι από αυτόν αφού μουσικά δεν καινοτόμησε κι ίσως το ότι είχε “ωραία μηνύματα” να μην φτάνει για όλους…Και για να τα λέμε και όπως είναι τώρα, η τεράστια αξία των Crass, καλώς ή κακώς, μικρή σχέση έχει με τη μουσική τους.
Να τα λέμε, αλλά δεν είναι έτσι. Εδώ και αν έχω λίστα με επιχειρήματα. Να τα ξανακούσεις πριν ψηφίσεις ε…
Μωρέ, προφανώς και η μουσική, καλώς ή κακώς, έρχεται πρώτα σε αυτές τις περιπτώσεις, αλλά άσε την “καινοτομία” στην άκρη γιατί θα καούν ολόκληρα ιδιώματα και δισκάρες εκείνων των ετών στο πυρ το εξώτερο…
Τέλος πάντων, σεβαστή η άποψή σου
2 Likes
Θα είναι στη λίστα μου. Τεράστια δισκάρα 
, μηδέν fillers, Take Me ναρκωτικό, Baby Driver δεν έχει να ζηλέψει και πολλά από Mr. Speed.
3 Likes
Ο 22ος αιώνας ξεκίνησε το 1976.
6 Likes
Καλά, διαφωνώ έντονα με διάφορα που διαβάζω στα τελευταία posts:
Για το ότι η αξία των Crass δεν είχε και τόσο σχέση με τη μουσική τους: ΟΚ, σαφώς και δεν έχω ακούσει οτιδήποτε είχε κυκλοφορήσει μέχρι τότε στον punk χώρο, αλλά προσωπικά δεν μπορώ να φέρω πολλές μπάντες στο νου μου προ-Crass (ή και μετά-Crass) που να πλησίασαν αυτόν τον 100% προσωπικό και καινοτόμο ήχο που δημιούργησαν οι Crass: να πούμε για τους εμβατηριακούς/στρατιωτικούς ρυθμούς του Rimbaud που απείχαν χιλιόμετρα από το κλασικό 4/4 beat; Να πούμε για τον τζιτζικέ ήχο στις κιθάρες που σχεδόν black metal-ίζει; Να πούμε ότι οι τύποι τολμούσαν να ηχογραφούν και τα θέματα του N.A. Palmer ο οποίος ΔΕΝ ήξερε να παίζει (χαρακτηριστικές οι φωτογραφίες του από live με τον τρόπο που κρατάει την κιθάρα) κι αυτό ουσιαστικά δημιουργούσε ένα «φυσιολογικό» κανάλι κιθάρας κι ένα ουσιαστικά «noise»; Να πούμε για τη χρήση των samples ή την καινοτομία του ένα album-ένα τραγούδι (κι ας μην τους βγήκε ποιοτικά. Αλλά επειδή λέμε για καινοτομίες); Σαφώς και οι στίχοι ήταν το δυνατότερο τους κομμάτι, σαφώς και οι Crass «δεν είναι μόνο μουσική» γιατί Dial House, γιατί Stop the City, γιατί Crass Records, γιατί τα stencils κλπ. κλπ., αλλά αυτό δε σημαίνει ότι δεν είναι ΚΑΙ μουσική, και μάλιστα πρωτότυπη, χαρακτηριστικότατη και ανταποκρινόμενη στα δικά τους δημιουργικά standards για το κατά πόσον μπορούσαν να βγάλουν κάτι που ναι μεν να μην εντείνει αυτόν τον βαθύ διαχωρισμού «ακροατή» και «καλλιτέχνη» (βλέπε π.χ. την όλη κριτική του punk στο prog rock), αλλά από την άλλη να μην είναι π.χ. ένα τόσο «προχώ»/καταστασιακό project του τύπου απαγγελίες πάνω από θόρυβο ξέρω ‘γώ. Να παραμείνει punk, δηλαδή, τραγουδίσιμο, ευκολοάκουστο (στα μέτρα του punk, OK) κλπ. Εγώ νομίζω αυτό το πέτυχαν οι Crass -δε θα μπορούσαν να έχουν το ίδιο εκτόπισμα που είχαν απλά και μόνο δημιουργώντας τις γνωστές δομές, τα D.I.Y. δίκτυα, τα κείμενά τους κλπ. Η απήχησή τους (γιατί μιλάμε για απήχηση, όχι αστεία) οφείλεται ΚΑΙ στη μουσική τους πρόταση -πρόταση που ακόμα και σήμερα εμένα μου φαίνεται ενδιαφέρουσα και φρέσκια σύμφωνα με τα σύγχρονα standards.
Για την ενοχλητική υπεροψία του D.I.Y: καλά, γνωστή καραμέλα αυτή της «υπεροψίας», αλλά το ερώτημα που θα θέσω εγώ είναι το εξής: άντε και ήταν «υπερόπτες» οι Crass ή οι Ναυτία ή οι Ξεχασμένη Προφητεία ξέρω ‘γώ, αλλά ως προς ποιους; Μήπως την ίδια στιγμή υπήρχαν συγκροτήματα, περσόνες ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο που προσπαθούσαν να πουλήσουν ένα παρόμοιο lifestyle στην εικόνα και τους στίχους τους, αλλά κατά τ’ άλλα οι ζωές και οι πράξεις τους δεν είχαν καμία σχέση με ό,τι περιέγραφαν ή καλούσαν τους οπαδούς τους να κάνουν; Μήπως υπήρχαν άλλοι που «έβλεπαν» τις D.I.Y. υποδομές (συναυλιάδικα, καταλήψεις, fanzines κλπ.) ως ένα «προσωρινό» σκαλοπατάκι που θα οδηγήσει στα μεγαλύτερα clubs, στα καλύτερα συμβόλαια και σε μία πολλά υποσχόμενη καριέρα; Μήπως υπήρχαν κι άλλοι (μανατζαρέοι, εταιρείες, διαφημιστικές κλπ.) που είχαν ψιλιαστεί ότι τελικά το «διαφορετικό», το «επαναστατικό» πουλάει και μάλιστα καλά; Εγώ δε θα πω ότι όλα τα κάνανε καλά οι Crass και το D.I.Y. γενικά, αλλά αν είναι να μιλάμε για «υπεροψίες», «αποκλεισμούς» ή «σέχτες» (δε λέω ότι αυτά ειπώθηκαν εδώ, αλλά αποτελούνε γνωστές «καραμέλες»), ας δούμε επιτέλους και ποιοι διάολο ήταν αυτοί που ένιωθαν «αποκλεισμένοι», τι λέγανε, ποια ήταν τα προτάγματά τους, τι δημόσιες δηλώσεις κάνανε, τι πορείες ακολούθησαν κλπ.
Για το αν ήταν «απολίτικοι» οι Clash ή οι Pistols: όντως, αμφιταλαντεύτηκα για λίγα δευτερόλεπτα στο αρχικό post μου αν έπρεπε να γράψω «πολιτικοποιημένο punk» ή «anarcho-punk» που, ιστορικά και λεξιλογικά, ίσως είναι πιο ορθό. Ωστόσο επέλεξα το πρώτο και θα εξηγήσω γιατί.
Σ’ αντίθεση με ό,τι ισχυρίζεται ο Παντελής, τυπικά μιλώντας οι Sex Pistols είχαν ένα καθ’ όλα πολιτικό μήνυμα στους στίχους τους: το γνωστό no future, καθώς κι έναν γενικευμένο χλευασμό προς τους ιερούς θεσμούς του Ηνωμένου Βασιλείου -ακόμα κι αν αυτός εκφραζόταν με απλουστευτικούς (και άστοχους, φυσικά) όρους τύπου «φασισμός», όπως ειπώθηκε. Αντίστοιχα, και οι Clash είχαν εδώ κι εκεί αντιρατσιστικές ή αντιαποικιακές ανησυχίες + τις συμβολικές συμμετοχές σε Rock Against Racism κλπ. Σωστά όλα αυτά, δεν αντιλέγω, μα εγώ θέτοντας την αφετηρία του πολιτικοποιημένου punk στους Crass, ήθελα ακριβώς να καταδείξω τα όρια της πολιτικοποίησης των Clash ή των Pistols. Τα μηνύματά τους, ο τρόπος με τον αντιλαμβάνονταν αυτήν την «πολιτική» (την αντίσταση στην εξουσία, τον αντικομφορμισμό κλπ.), ξεπεράστηκαν όχι απλά από τα χρόνια (άντε, να δεχτώ ότι οι Pistols όντως ήταν λίγο «άγουροι» και δε θα μπορούσαν να πάνε παραπέρα ακόμα και να ‘θελαν), μα από τους συγχρόνους τους! Γιατί μπορεί μεν οι Crass να γνωρίστηκαν σε συναυλία των Clash, μα για ένα μεγάλο μέρος της πορείας τους, αυτοί οι δύο είχαν παράλληλους δρόμους (γι’ αυτό και το μένος των Crass με τους Clash στους στίχους τους -δε θα είχε κάποιο νόημα π.χ. να «την λένε» στους, κυριολεκτικά και μεταφορικά, νεκρούς Pistols). Ε, η επανάσταση που ήρθε με τους Crass όσον αφορά το πώς ηχογραφείς και διανέμεις τη μουσική σου, πώς διαχειρίζεσαι την εικόνα σου, πόσο ταυτίζεις τη μουσική με την καθημερινή σου ζωή, πόσο διευρύνεις την έννοια του «πολιτικού» για να πάει πολύ πιο πέρα απ’ ό,τι είχε καταφέρει οποιοσδήποτε μέχρι τότε, πώς συνειδητοποιείς ότι μόνος σου, σαν «μοναχικός καβαλάρης» απέναντι στις κακές πολυεθνικές δεν πας πουθενά, αλλά θα πρέπει να δικτυωθείς και μ’ άλλα συγκροτήματα, πώς βοηθάς έμπρακτα κι άλλα συγκροτήματα να ξεκινήσουν, πώς επαναπροσδιορίζεις την έννοια του «live» κι άλλα τέτοια πολλά, ε, όλα αυτά ισοπέδωσαν όποια έννοια «πολιτικής» υπήρχε σε οποιουσδήποτε Clash. Και δεν το έκαναν (ξαναλέω) σαν μετά Χριστόν προφήτες, το έκαναν εκείνη τη στιγμή. Συνεπώς καταλήγω στο ότι ό,τι θεωρούμε σήμερα σαν «πολιτικό punk» σε καμία περίπτωση δεν έχει την αφετηρία του στους Pistols ή τους Clash, ανεξαρτήτως των πολιτικών μηνυμάτων τους. Ό,τι μας έρχεται στο νου σήμερα σαν «πολιτικό punk», δηλαδή η κουλτούρα του D.I.Y., η ατζέντα περί φεμινισμού, διατροφικών επιλογών, της επανάστασης της καθημερινής ζωής, η κριτική στη μουσική βιομηχανία κλπ., έχουν την αφετηρία τους εκεί, κι όχι στις μηδενιστικές ιαχές του Rotten ή τα νερόβραστα μηνύματα του Strummer (sorry not sorry). Κι αυτό είναι καλό να το αναγνωρίζουμε και να τους δίνουμε το credit -χωρίς μ’ αυτό θέλουμε να υποτιμήσουμε το μουσικό εκτόπισμα των άλλων δύο ή οποιονδήποτε άλλων.
6 Likes
Ο Sid Vicious ήξερε να παίζει ;
Ο Παντελής δεν ισχυρίστηκε αυτό πάντως 
. Το “Never Mind The Bollocks” είναι μια συγκεκριμένη υπόθεση, οι άνθρωποι από πίσω του είναι μια άλλη υπόθεση. Πολλοί έχουν γράψει στίχους με πολιτικό μήνυμα, ένα πρόχειρο παράδειγμα είναι ο Bono. Πιστεύει κάποιος μας ότι ο Bono δεν είναι ένας απολιτίκ γιάπης;
Μόνο που του Sid του σβήνανε τον ενισχυτή στις συναυλίες, ενώ του N.A. Palmer όχι μόνο ακουγόταν, αλλά τον ηχογραφούσαν και στους δίσκους τους. 
Για το δεύτερο έχεις δίκιο, δεν έγραψες για απολιτίκ στίχους, αλλά απολιτίκ άτομα. Δεν είμαι σίγουρος αν μπορώ να διακρίνω την τόσο μεγάλη διαφορά ανάμεσα στα δύο -ακόμα και για τον Bono ή τον Γιώργο Νταλάρα π.χ. Ξανά, τυπικά μιλώντας, έναν καλλιτέχνη που επιλέγει συνεχώς να παίζει σε φεστιβάλ πολιτικού κόμματος π.χ., όπου βρεθεί κι όπου σταθεί να μιλάει για πονεμένες πατρίδες ή να διοργανώνει φιλανθρωπικές συναυλίες γι’ αυτές, σ’ εποχές οικονομικής κρίσης να επιλέγει να κάνει τζάμπα συναυλίες για να “στηρίξει τον ελληνικό λαό” κλπ., δεν ξέρω σε ποιον βαθμό μπορούμε να τον πούμε “απολιτίκ” -κι ας απεχθανόμαστε βαθιά το τι επιλέγει να εκφράζει πολιτικά μέσα από το έργο του, αλλά και μέσα από τα λόγια/έργα του όχι σαν άτομο πάντα, αλλά σαν ο συγκεκριμένος μουσικός καλλιτέχνης/πρόταση που ονομάζεται Γιώργος Νταλάρας ή Bono ή δεν ξέρω εγώ τι άλλο. Συνήθως κάπως πάνε πακέτο όλα αυτά. Και νομίζω ότι η κριτική των Crass στους Clash δεν εδραζόταν τόσο σε κάποιο ζήτημα “υποκρισίας”, αλλά στο συνολικό καλλιτεχνικό τους πακέτο (στίχοι, δημόσιο attitude κλπ.).
- Rush - 2112
1η απ’ τις - υποψιάζομαι - πέντε πρωτιές, που χωρίς να έχω φτιάξει λίστες για παρακάτω φαντάζομαι πως ούτε καν θα πλησιάσει άλλη μπάντα
- Boston - Boston (+ εξώφυλλο της χρονιάς για μένα, που λογικά θα το πάρει το Sad Wings με τα τσαρούχια - και δίκαια)
Μόνο κομματάρες. Τεράστιος δίσκος, άσχετα με ό,τι (δεν) έκαναν μετά
- Camel - Moonmadness
Άλλοι ίσως το ‘χουν αισθητά πιο κάτω από Mirage και Snow Goose, για μένα είναι ισάξιο και γι’ αυτό είναι τόσο ψηλά
- Judas Priest - Sad Wings of Destiny
Το ακούω αυτό για τη σειρά στα κομμάτια αλλά και μόνο κλανιές του Metal God να είχε μέσα - για να είναι το Ripper όνομα και πράμα δηλαδή - μετά την κορόνα στο Victim of Changes, πάλι 5άδα θα ήταν, και γενικά οι Priest θα έχουν μπόλικες εμφανίσεις ακόμα όπως υπολογίζω
- Kansas - Leftoverture
Όλος ο δίσκος ακούγεται νεράκι αλλά το Magnum Opus ειδικά είναι κομμάτι για προγκ ΑΝΘΟΛΟΤΖΥ (που έλεγε κάποτε και μια ψυχή εδώ)
+5 (χωρίς σειρά):
Van der Graaf Generator - Still Life
AC/DC - High Voltage
Queen - A Day At The Races
Stevie Wonder - Songs In the Key of Life
Rainbow - Rising
14 Likes
Για το ότι η αξία των Crass δεν είχε και τόσο σχέση με τη μουσική τους: Σαφέστατο αυτό που είπα και ξαναλέω. Σπουδαίοι οι Crass, υπέροχη η μουσική τους, τεράστιο συγκρότημα, αν όμως δεν είχαν αυτή τη στάση ζωής και “παίζανε απλά μουσικούλα”, θα μιλούσαμε για αυτούς σαν να ήταν απλά ένα ακόμη κατσαπανκ των late '70s.
Για την ενοχλητική υπεροψία του D.I.Y: Να ξαναδιαβάσεις τι έγραψα. Υπεροψία δεν είναι να κάνει κανείς D.I.Y. Υπεροψία είναι να λες πως πως όποιος δεν κάνει DIY, δεν μπορεί να είναι πολιτικοποιημένο συγκρότημα. Αυτό έγραψες για το πως οι Crass έκαναν πολιτικό το punk. Σε αυτό σου απάντησα.
Για το αν ήταν «απολίτικοι» οι Clash ή οι Pistols: Απλά θα πω πως ο κόσμος που προβλημάτισαν οι Clash είναι υπερδεκαπλάσιος σε νούμερα από αυτούς που προβλημάτισαν οι Crass και , συνεπώς, η συνεισφορά τους στο να αλλάξουν νοοτροπίες είναι επίσης υπερδεκαπλάσια. Αδιάφορο το αν συμφωνεί κανείς με τα politics των Clash, αν τα βρίσκει νερόβραστα (το “Guns of Brixton” σας στέλνει αγάπη), αν θεωρεί πως δεν πιάνουν τα standards της καθαρής ριζοσπαστικής επαναστατικής του ιδεολογίας και καθαρότητας, και αν αυτά, στην τελική, είχαν ταβάνι. Σεβαστή η τεράστια συνεισφορά των Crass, λατρεμένο συγκρότημα, αλλά, όπως αποδεικνύεται και από την κουβέντα μας, τα κουτάκια τους και οι ιδεολογικές τους αγκυλώσεις παραμένουν σημαντικό κομμάτι της κληρονομιάς τους σε αντίθεση με τους Clash, τους οποίους η πλειοψηφία του κόσμου θα θυμάται ως το σημαντικότερο πολιτικό συγκρότημα της εποχής του όσο και αν κάποιοι θα τους απαντάτε “Nαι, αλλά Crass έχεις ακούσει;”.
υ.γ. Πάντως, για να το πάμε και στα δικά μας, και οι Γενιά του Χάους και οι Stress και οι Αδιέξοδο από εταιρίες έβγαζαν δίσκους. Mηπως ήταν κι αυτοί απολιτικοί;
5 Likes
1976 και το μαγικό πρώτο μισό των seventies ανήκει πια στο παρελθόν, όμως τα νέα παρακλαδια του rock που μορφοποιήθηκαν αρχίζουν πλέον να δίνουν καρπούς λίαν εντυπωσιακούς! Πάμε λοιπόν:
1. Judas Priest - Sad Wings of Destiny
Θα αρκούσε ίσως να παρατηρήσω πως ένας πολύ δυνατός υποψήφιος για τον επίζηλο τίτλο του καλύτερου metal δίσκου όλων των εποχών, εύλογα κερδίζει την πρωτιά στο έτος που κυκλοφόρησε!
Αξίζει όμως να προστεθεί ότι εδώ οι Priest, χωρίς υπερβολή, έρχονται από το μέλλον αφού παίρνουν την, από πάσης απόψεως βαριά, κληρονομιά των Sabbath και της δίνουν μεταλλική αιχμή ορίζοντας (και τελειοποιώντας) πολλές από τις σταθερές του ιδιώματος.
Ταυτόχρονα βέβαια, το ελεύθερο από συμβάσεις και συμβατικές υποχρεώσεις δημιουργικό πνεύμα που ακόμη τους διακατείχε, επέτρεπε στον Tipton να “ερωτοτροπεί” με το πιάνο, με τον Halford να κάνει χρήση όλων των εκφραστικών δυνατοτήτων του (ή έστω πολλών από αυτές!) αφού το ύφος της μουσικής κάλυπτε ένα ευρύ πεδίο. Και όλα αυτά επενδεδυμένα με στίχους που σε κάνουν να απορείς για το αν γράφτηκαν από τους ίδιους ανθρώπους με εκείνους που είχαν την αντίστοιχη ευθύνη στα 80s!
Στην πραγματικότητα, και σαν single να είχε κυκλοφορήσει το Sad Wings of Destiny με μόνο τα δυο πρώτα στη σειρά τραγούδια θα του άξιζαν όλες οι τιμές!
2. Kansas – Leftoverture
Στον τέταρτο δίσκο τους με το ωραίο λογοπαίγνιο για τίτλο, οι Kansas πετυχαίνουν την ιδανικότερη ίσως αναλογία όλων των χαρακτηριστικών τους, και σφραγίζουν οριστικά και αμετάκλητα τα progressive διαπιστευτήρια τους με το τόσο κατάλληλα ονοματισμένο Magnum Opus, μια εντυπωσιακή μίνι σουίτα σε έξι μέρη!
Ας προσθέσουμε εδώ ότι την περίοδο που γραφόταν το Leftoverture, o Steve Walsh περνούσε αυτό που αποκαλείται writer’s block κι έτσι όλο το βάρος έπεσε στον έτερο εκ των βασικών συνθετών, Kerry Livgren, ο οποίος για καλή τους τύχη βρισκόταν σε δημιουργικό οίστρο! Έτσι, “κάθε μέρα” έφερνε στο προβάδικο κι από ένα καινούριο τραγούδι.
Την τελευταία μέρα μάλιστα πριν μπουν στο στούντιο, έχοντας προβάρει όλο το υλικό που είχαν έως τότε, τους παρουσίασε κι ένα ακόμη κομμάτι που είχε μόλις γράψει και το παίξανε πρώτη φορά στην ηχογράφηση . Ήταν το “Carry On Wayward Son” που, εκτός από έναν ακόμη διαχρονικό ύμνο στο ενεργητικό τους, τους έδωσε το πολυπόθητο hit που απαιτούσε η εταιρεία και τους έκανε πλέον headline act. Παρόμοια περίπτωση με το Paranoid (το τραγούδι) δηλαδή!
3. Rainbow – Rising
Ο Βlackmore προκειμένου να εξασφαλίσει τις υπηρεσίες του Dio είχε κάνει την παραχώρηση να στρατολογήσει και τους υπόλοιπους από τους Elf (πλην του κιθαρίστα φυσικά) για το πρώτο LP των Rainbow. Με την νέα σύνθεση στο δεύτερο δίσκο όμως, οι πλανήτες είχαν ευθυγραμμιστεί, ο Dio βρίσκεται στο στοιχείο του περισσότερο από κάθε άλλη φορά πριν ή έκτοτε, η εισαγωγή στο Stargazer μετατρέπει σε ήρωα τον Powell ενώ η συνέχεια του τοποθετεί τον Ritchie στο πάνθεον!
Το Rising στέκει έκτοτε πολύ ψηλά, ανέγγιχτο στις συνειδήσεις, έχοντας κυριαρχική επιρροή (sic) στο όλο power/επικό παρακλάδι!
4. Rory Gallagher – Calling Card
Όποιος μείνει στα πολυπαιγμένα χιτάκια χάνει ένα απίστευτο LP. O Rory μαγεύει έχοντας μαζί του μια μπάντα που διαπρέπει, τελευταία φορά σαν τετράδα.
5. Rush – 2112
Ο make or break δίσκος των Rush μέσω του οποίου οι τεράστιοι Καναδοί εξασφάλισαν την πολυπόθητη καλλιτεχνική ελευθερία που τους οδήγησε σε ακόμη μεγαλύτερα κατορθώματα. Ξεχωρίζει φυσικά το δυστοπικό μελλοντολογικό ομώνυμο έπος που καλύπτει την πρώτη πλευρά με τον Geddy να ερμηνεύει τους διάφορους ρόλους και να καταπλήσσει!
…και τα πάντα απαραίτητα honourable mentions:
Blue Öyster Cult - Agents of Fortune: Η θρυλική ασπρόμαυρη περίοδος έκλεισε μεγαλοπρεπώς με το On Your Feet or on Your Knees και οι BÖC έβαλαν χρώμα στο εξώφυλλο και έγιναν περισσότερο… φιλικοί στον μέσο ακροατή. Συνεργάστηκαν με την Patti Smith (ήταν ζευγάρι με τον Allen Lanier εκείνο τον καιρό) και, κατά παρέκκλιση των συνηθειών τους έως τότε, βρήκαν ένα διαχρονικό “ραδιοφωνικό” hit με το (Don’t Fear) the Reaper, το οποίο πάντως ο Buck Dharma φρόντισε να προικίσει με ένα εντυπωσιακό solo, έτσι για να μην ξεχνιόμαστε!
Van Der Graaf Generator – Still Life: Χωρίς να χάσουν χρόνο μετά την περιοδεία για το Godbluff, οι VdGG ξεκίνησαν στις αρχές του 1976 να ηχογραφούν το έκτο LP τους, δεύτερο της επανασύνδεσης, έχοντας σαν “προίκα” δύο έτοιμα κομμάτια από τα εξόχως παραγωγικά sessions του προηγούμενου δίσκου!
Το Still Life, με το εξώφυλλο να απεικονίζει μια ηλεκτρική εκκένωση από μια… γεννήτρια Van Der Graaf, δείχνει ξεκάθαρα πόσο είχαν ωριμάσει, παρότι τόσο νεαροί, οι μουσικοί που απάρτιζαν το “ιδιότροπο” αυτό σχήμα. Τόσο συνθετικά σε επίπεδο songwriting, ενορχηστρώσεων, στρωμάτων μέσα σε κάθε τραγούδι κλπ, όσο κι ερμηνευτικά το κάθε μέλος προεξάρχοντος του χαρισματικού Peter Hammill, αλλά και στον τομέα των στίχων. Στίχων που, καίτοι ενδοσκοπικοί και αποτέλεσμα βαθιάς περισυλλογής, πραγματεύονται πανανθρώπινα θέματα και το κάνουν με απαράμιλλη λογοτεχνική αξία!
Camel – Moonmadness: Η κλασική σύνθεση των Camel λίγο πριν αρχίσει να φυλλοροεί παραδίδει ένα τελευταίο αριστούργημα, έστω και με λίγα παραπάνω λόγια απ’ ότι συνήθιζε έως τότε!
Aerosmith – Rocks: Είχα διαβάσει αυτή την ιστορία με πρωταγωνιστή τον έφηβο Slash που γνώρισε μια κοπέλα και όταν βρέθηκαν στο δωμάτιο της για τα… περαιτέρω, έβαλαν να ακούσουν το Rocks που είχε στη συλλογή της. Το αποτέλεσμα ήταν να το ξανακούσουν στο καπάκι με τον Slash να λατρεύει το LP και να… αγνοεί το κορίτσι!
Queen - A Day at the Races: Άλλη μια… ξεδιάντροπη επίδειξη της πολυσυλλεκτικότητας της μουσικής των Queen, που καταγράφουν εδώ άλλον έναν θρίαμβο!
19 Likes
Ενδιαφέρουσα η συζήτηση περί Crass, αν μου επιτρέπεις να σταθώ σε μερικά που είπες και να σημειώσω πως είναι ξεκάθαρα λανθασμένα.
Αρχικά και για του λόγου το αληθές, οι Crass δε γνωρίστηκαν σε συναυλία των Clash, καμία σχέση βασικά. Στην πραγματικότητα, ο Steve, μέσω του αδερφού του και ως 13χρονος σκινχεντ επισκέφτηκε το Dial House όπου ήρθε πρώτη φορά σε επαφή με την τότε παρέα του Rimbaud, όλοι χίπηδες και όλοι πάνω από 30 ετών. Αυτό που τον γοήτευσε ήταν πως τον αντιμετώπισαν σαν ίσο, άκουγαν τα όσα είχε να πει ακόμα και αν ήταν τότε ένας μικρός πλεμπαίος και τον εντυπωσίασε το πνεύμα της ελεύθερης έκφρασης που υπήρχε εκεί. Όταν ξαναγύρισε να επισκεφτεί το σπίτι μετά από δυο χρόνια (είχε εν τω μεταξύ εμφανιστεί το πανκ), βρήκε τον Rimbaud να έχει απομείνει μόνος γράφοντας ποιήματα (Christ, reality asylum συγκεκριμένα). Ο Steve εξέφρασε την επιθυμία να φτιάξει μια πανκ μπαντα (είχε δει όντως εκείνος μια συναυλία των Clash και άκουσε τον Strummer να απευθύνει στο κοινό την ατάκα: Αν νομίζετε πως μπορείτε να το κάνετε καλύτερα, φτιάξτε μπάντα) και ο Rimbaud του απάντησε: Γαμώ, θα παίξω ντραμς. Τα υπόλοιπα μέλη απλώς προσκολλήθηκαν στην -χαλαρή πολύ τότε- κολλεκτίβα μέσω του Dial House, βασικά όποιος ερχόταν και ήθελε απλά έπαιζε, γιατί ουσιαστικά δεν υπήρχε κανένα πλάνο για να προχωρήσει η μπάντα, απλά εκφράζονταν καλλιτεχνικά και γίνονταν χάλια από ξύδια και περαιτέρω ουσίες.
Αναφορικά με το diss σε Clash και Sex Pistols; Οι λόγοι θεωρώ ήταν βασικά τρεις και αλληλένδετοι μεταξύ τους.
α) Το χάσμα εντός της σκηνής ανάμεσα σε “πασιφιστές” και “χαοτικούς” αναρχικούς. Οι Crass στέκονταν ξεκάθαρα στην πρώτη θέση.
β) Publicity stunt, όπως έχει πει ο Steve. Όπως το έκαναν οι Crass στους δυο προαναφερθέντες, το έκαναν και άλλοι στους Crass, π.χ. Exploited με το Punk’s not Dead, ως απάντηση στο Punk is Dead, αλλά και πιο ευθέως οι Special Duties, με την κραυγή Fight Crass, not Punk
γ) Ουσιαστικότερος και πιο σοβαρός λόγος; Οι Crass (ουσιαστικά ο Rimbaud ως ηγετική φιγούρα, οκ) δεν άκουγαν ούτε τους άρεσε το ροκ, ροκενρολ, ονόμασέ το όπως θες. Ξεκινούσαν από άλλη αφετηρία. Ανήκαν σε άλλη ηλικιακή ομάδα (γνωστό πως ήταν “γέροι” συγκριτικά με οποιαδήποτε άλλη μπάντα του κινήματος και της εποχής), χίπηδες και οι περισσότεροι, από ανώτερα κοινωνικά στρώματα. Ο Rimbaud και ο Andy ήταν πρώην δάσκαλοι τέχνης και στην κολλεκτίβα μετείχαν ποιητές, καλλιτέχνες, με σπουδές κτλ. Η διαδικασία που ακολουθούσαν στις κυκλοφορίες της κολλεκτίβας τους είναι γνωστή, ελάτε βγάλτε έλα single, μάθετε πως γίνεται και κάντε το μόνοι σας, δε θα βγάζουμε εμείς ως Crass τους δίσκους σας. Και όπως έχουν σημειώσει αρκετά συγκροτήματα, όπως οι Zounds ή οι Flux of Pink Indians, αντιμετώπιζαν με κάποια δυσαρέσκεια τη ντιρεκτίβα πως η παραγωγή θα είναι με συγκεκριμένο τρόπο, τον τρόπο του Rimbaud, ο οποίος απεχθανόταν τον “όγκο” και τον “πλούσιο” ήχο και μάλιστα έθετε το τελεσίγραφο “ή με τον τρόπο που σας λέμε, είτε άντε γεια” (οκ, δεν θέλω να τον περιγράψω και ως δικτάτορα, καμία σχέση). Αποτέλεσμα αυτής της διαφορετικής αφετηρίας, ο ήχος που περιέγραψες πολύ σωστά και για μένα, αποτελεί ένα landmark και μια τεράστια συνεισφορά στην ιστορία της μουσικής. Άλλωστε, ο ίδιος ο Rimbaud είχε διατυπώσει την αηδία του για τους Clash εναργώς, λέγοντας πως “άκουσα ένα τραγούδι clash στο ραδιόφωνο και κατάλαβα πως θα μπορούσε να είναι των Rolling Stones. Ροκενρολ, μουσική, ένα προϊόν στο τέλος της μέρας, μέρος της μουσικής βιομηχανίας που -η δουλειά της είναι να- παράγει προϊόν μετά από προϊόν, για να καταναλωθεί από το κοινό”. Όσο λοιπόν και αν η εμμονή του Rimbaud να κράζει τα δυο συγκροτήματα και να επιμένει πως αυτό που έκαναν δεν έχει ουδεμία σχέση με τους Crass φαντάζει κάπως γραφική και αστήρικτη, σε ένα διαφορετικό επίπεδο, έχει βάση και οφείλω να του το δώσω.
Τέλος, σε σχέση με το δίπολο “απολιτικ/πολιτικοποιημένη” μπάντα και χωρίς να θέλω να ψέξω σε κανένα σημείο την ακεραιότητα ή την προσφορά των Crass, δεν είναι τυχαίο που το ψευδώνυμο του Steve π.χ. ήταν Ignorant ε . Ο μόνος white trash προλετάριος από όλη τη μπάντα ήταν και ο πιο απολιτικ, που απλά γοητεύτηκε από τη δύναμη του punk, προσπάθησε να γίνει μέρος αυτού και να προωθήσει κάποιες ιδέες που μπορεί να είχε (π.χ. vegan) αλλά στην τελική κάπου χαλιόταν που μετά τα live καθόταν να μιλάει με το κοινό για αναρχία και δεν έφευγε με κάποιο κορίτσι. Δεν είναι μόνο άσπρο/μαύρο τα πράγματα θαρρώ.
4 Likes
40 + 1 δίσκοι και στο 1976, τους περιόρισα όσο μπορούσα “κόβοντας” καμιά 20αριά+ ακόμα, στους οποίους οκ έχω μια πιο στοχευμένη 10άδα - αν και η η 5άδα μπορεί ανά πάσα στιγμή να αλλάξει με οποιονδήποτε από τους 10 αυτούς δίσκους.
Σε spoiler οι 40+1 σε τυχαία σειρά:
Summary
- Hotel California - The Eagles
- Gong - Gazeuse!
- Jean-Michel Jarre - Oxygen
- Van der Graaf Generator - Still Life
- Ερωτόκριτος - Νίκος Ξυλούρης
- Boston – Boston
- Frampton Comes Alive - Peter Frampton
- Station To Station - David Bowie
- Harmonium - L’heptade
- Rory Gallagher - Calling Card
- Strawbs - Deep Cuts
- Kiss – Destroyer
- Ramones – Ramones
- Teenage Depression - Eddie and the Hot Rods
- Radio Birdman – Burn my Eye
- Blue Öyster Cult - Agents of Fortune
- Legalize It - Peter Tosh
- Van der Graaf Generator - World Record
- Rastaman Vibration - Bob Marley
- A Day At The Races – Queen
- Destroyer – Kiss
- Jailbreak - Thin Lizzy
- The Runaways - The Runaways
- 2112 – Rush
- Kansas – Leftoverture
- Styx - Crystal Ball
- Sad Wings Of Destiny - Judas Priest
- The Modern Lovers - The Modern Lovers
- Blondie – Blondie
- Presence - Led Zeppelin
- Rising – Rainbow
- War Ina Babylon - Max Romeo & The Upsetters
- Agents Of Fortune - Blue Öyster Cult
- A New World Record - Electric Light Orchestra
- Small Change - Tom Waits
- Radio Ethiopia - Patti Smith Group
- Bigger Than Both Of Us - Daryl Hall & John Oates
- Still Life - Van der Graff Generator
- Year of the Cat - Al Stewart
- Moonmadness – Camel
- Eloy - Dawn
War Ina Babylon - Max Romeo & The Upsetters
Δίσκος της χρονιάς, ο “επιτάφιος” του Max Romeo (σε υποδειγματική παραγωγή Lee “Scratch” Perry) για την Τζαμάικα των mid70s που κατέρρεε οικονομικά και κοινωνικά, με βαθιά πολιτική συνείδηση πίσω από κάθε στίχο καθ’ ενός εκ των 9 κλασσικών tracks του. Διαχρονικό μνημείο όχι μόνο των 70ς, αλλά και της γενικότερης μουσικής του 20ου αιώνα.
Year of the Cat - Al Stewart
Τίποτα λιγότερο από του πως δημιουργείς μια υποδειγματική μίξη folk, rock, pop με μια μικρή δόση τόσο-όσο προοδευτισμού. Ομότιτλο hit-άρα, On the border αιώνιο ραδιοφωνικό hit σε πρώτες πρωινές ώρες τοπικών σταθμών της επαρχίας -όσοι ξέρετε, ξέρετε- και αυτά, αριστούργημα.-
Kiss – Destroyer
Δεν ξεχνάω ποτέ την αγορά Destroyer από Metropolis Ομόνοιας στα 19κάτι μου, στη έξοδο από το κατάστημα → cd enters discman και πηγαίνοντας προς Ομόνοια να πάω το metro, μετά το Detroit Rock City ανεβαίνω πάλι πάνω, καρφί για Μοναστηράκι και αγοράζω το πρώτο μου ever metal/rock t-shirt… του Psycho Circus γιατί δεν βρήκα Destroyer.
Σπουδαίος δίσκος, μόνο κλασσικά κομμάτια μέσα που αγκαλιάζουν πλήρως και άκοπα την ουσία του Rock ‘n’ Roll σαν state of mind.
Sad Wings Of Destiny - Judas Priest
Βlack Sabbath το heavy, Judas Priest το metal και δίσκος με το σπουδαιότερο metal κομμάτι που έχει γραφτεί ποτέ (Victim of Changes) δεν μένει έξω.-
Station To Station - David Bowie
Welcome the Thin White Duke, 6 αδιανόητα κομμάτια, 1 εκ’ αυτών μια υποδειγματική διασκευή for the ages. Τίποτα λιγότερο από τα αναμενόμενα ενός Bowie που διαμορφώνει την εποχή του -για άλλη μια φορά.
5 ακόμα συνοπτικά για τη 10άδα μου
Jean-Michel Jarre - Oxygen
The Modern Lovers - The Modern Lovers
Agents Of Fortune - Blue Öyster Cult
Moonmadness – Camel
Teenage Depression - Eddie and the Hot Rods
Εξώφυλλο χρονιάς θέλω να πω Sad Wings of Destiny, θέλω να πω War ina Babylon, θέλω Oxygene αλλά το δίνω σε Destroyer γιατί αν μη τι άλλο, είναι γαμημένα cool !!!
18 Likes
Με συγκινησες με Αλ Στιουαρτ βρε.
2 Likes