2013 και συνεχιζοντας το ταξιδι στη memory lane με παρα πολλα αγαπημενα αλμπουμς που δυσκολευτηκα πολύ να καταταξω…
1. The Ocean – Pelagial
2. Cult of Luna – Vertikal
3. Russian Circles - Memorial
4. Chelsea Wolfe - Pain Is Beauty
5. Queens of the Stone Age - …Like Clockwork
Ευκολα δευτερη 5αδα, ισως στο ιδιο επιπεδο με τη πρωτη:
Α. Arctic Monkeys - AM B. Beastmilk – Climax C. Nick Cave & The Bad Seeds - Push the Sky Away D. Deafheaven - Sunbather E. Cage the Elephant – Melophobia
Όλα τα υπολοιπα που μου αρεσουν
David Bowie - The Next Day
Long Distance Calling - The Flood Inside
Celeste - Animale(s)
Arcade Fire - Reflektor
Daft Punk - Random Access Memories
How to destroy angels_ - Welcome oblivion
Bosnian Rainbows - Bosnian Rainbows
Jesu - Every Day I Get Closer to the Light from Which I Came
Windhand - Soma
Carcass - Surgical Steel
Nails - Abandon All Life
Deicide - In the Minds of Evil
Foals - Holy Fire
Red Fang - Whales and Leeches
Intronaut - Habitual Levitations
Heaven Shall Burn - VETO
Pelican - Forever Becoming
KEN mode - Entrench
Primitive Man - Scorn
Ουφ, παρά τρίχα σήμερα. Φανταστική χρονιά, δυσκολεύτηκα αρκετά στην πεντάδα.
1. Πανδημία – Μοντέρνα Πανούκλα
Ούτε μια αναφορά ρε αλήτες ή δεν είδα προσεκτικά? Για μένα πρόκειται για τον απόλυτο ελληνόφωνο πανκ δίσκο των τελευταίων 2 δεκαετιών. Αναρχοπάνκ σκοτάδι που μου θύμισε Γενιά του Χάους όσο λίγα συγκροτήματα.
2. Bad Religion – True North
Βαριά κουβέντα, αλλά θεωρώ πως είναι ο καλύτερος δίσκος τους μετά το Against the Grain, μαζί με το Empire όπως έγραψε και ο @apostolisza8. Αμεσότητα, δυναμισμός και συνθέσεις που σε κερδίζουν άμεσα και κολλάνε στο κεφάλι σου.
3. Crusades – Perhaps You Deliver this Judgment with Greater Fear than I Receive It
Η ιδιαίτερη και εξαιρετική πανκ μπάντα από τον Καναδά αλλάζει λίγο το ύφος της και κερδίζει σε ατμόσφαιρα, με το concept του δίσκου να βοηθά και να εμπλουτίζει τον ήχο. Το “I. The Torchbearer” είναι τέλειο και πρέπει να ακουστεί από όλους. Στο σημείο “Through the darkness into the light we soar” η συγκίνηση πιάνει ταβάνι και νιώθεις όντως πως αιωρείσαι. Ή μπορεί να συμβαίνει μόνο σε μένα. Ακούστε το και πείτε μου.
4. Ruined Families – Blank Language
Το τέλειο hardcore/metalcore/screamo/whatever έσκασε από το πουθενά. Τα προηγούμενα πολύ αξιόλογα όπως είχα πει και σε προηγούμενες χρονιές, αλλά εδώ μιλάμε για πολύ μεγάλα πράγματα.
5.Despite Everything – The Dawn Chorus
Τα λέει όμορφα ο @Leper_Jesus Καταπληκτικός δίσκος μελωδικού πανκ, μόνο κομματάρες και μελωδιάρες.
Λοιπές Μουσικάρες:
The Voldera Cult – Goliath
Δισκάρα από τους πρώην Studiowaste που είχα εκθειάσει σε προηγούμενη χρονιά. Κρίμα που φαίνεται να σταμάτησαν.
Cut Off – Sick of this Life
Είναι power, είναι violence, είναι πόρωση.
Cloud Rat – Moksha
Μια από τις καλύτερες σύγχρονες Grindcore μπάντες χτυπά ξανά αλύπητα αλλά και συναισθηματικά, με στιγμές όπως “Infinity Chasm” και “Moksha” να ξαφνιάζουν με την καταπληκτική ατμόσφαιρα και τις μελωδίες τους.
I Want The Moon – Downfall (EP)
Πολύ καλο πανκ.
Conspiracy of Denial – Conspiracy of Denial
Ένας από τους καλύτερους σύγχρονους κραστ πανκ δίσκους, τρελή φάπα. “Σκιές” = Το τέλειο δείγμα του ήχου στα αυτιά μου, από κάθε άποψη.
New Zero God – MMXIII
Πολύ καλός δίσκος γοτθικού ροκ.
Αρχή του Τέλους – Πτώση
Ο μάλλον καλύτερος δίσκος του αξιόλογου πανκ σχήματος.
Incognita Sperans – Incognita Sperans
Αυτό το “Stray”. Εκπληκτικό ποστ ροκ.
Selofan – Verboten
Από τους πολύ καλούς δίσκους της darkwave εγχώριας μπάντας. To “Φωσφορίζω” πολύ αγαπημένο.
Bandage – A Glitch in the Hive 7’’
3 κομματάρες μελωδικού πάνκ αρκούν για να τους λατρέψεις. Το “Now That You’re Gone” πολύ, μα πολύ αγαπημένο, με ένα από τα καλύτερα κλεισίματα σε τραγούδι του είδους. Ναι, το είπα.
Alkaline Trio – My Shame Is True
Μάλλον ο αγαπημένος μου δίσκος τους.
Atlantean Kodex – The White Goddess
Πολλά υποσχόμενα όσα προηγήθηκαν, αλλά εδώ έγινε ο χαμός. Το πάνθεον του επικού ήχου καλωσορίζει τους νέους ήρωες.
Agents of Abhorrence – Relief
Τρομερό Grindcore από την μπαντάρα, αν και θεωρώ πως η παραγωγή δεν το αναδεικνύει όσο θα έπρεπε.
Darkthrone – The Underground Resistance
Heavy metal έπος, προσωπικά θέλω και άλλο σε τέτοιο ύφος. Το “Valkyrie” είναι (αδιανόητα τέλειο) κομμάτι που ο κάθε επικάς εκεί έξω θα πουλούσε την ψυχή του για να γράψει.
Wake – False
Πριν την Death Metal στροφή, χαρίζουν δυνατό grindcore.
Oathbreaker – Eros/Anteros
Καταπληκτική δισκάρα, καταπληκτική μπαντάρα του ακραίου ήχου.
My Bloody Valentine – m b v
Καλοδεχούμενη επιστροφή από το κορυφαίο Shoegaze σχήμα.
Beastmilk – Climax
Γοτθικός ποστ πανκ εθισμός.
Belgrado – Siglo XXI
Ποστ πανκ διαμαντάκι. Το “Nie” μεγάλη αγάπη.
Balzac – Blackout
Ο τελευταίος εξαιρετικός δίσκος από τους horror punks. Φοβερό, μακάρι να ξαναβγάλουν κάτι ανάλογο. Οι μεταλλάδες ρίξτε μια αυτιά στο καταπληκτικό “Rise”, παίζει να πάθετε πλακίτσα.
The Exploding Boy – Four
Δυνατό ποστ πανκ με κολλήματα όπως το “Cracked/Reasons”.
Palms – Palms
Ο Chino σε ακόμη πιο ατμοσφαιρικά ηχοτοπία.
Crim3s – Stay Ugly EP
Απολαυστικότατη, αλήτικη και τέρμα πιασάρικη ηλεκτρονική μουσική.
Nails – Abandon All Life
Επικές ηχητικές φάπες από το χαρντκορ/grind σχήμα. “God’s Cold Hands” τεράστιος εθισμός.
Δωσε παραταση 30 λεπτα @anhydriis , εχει δημοτικες εκλογες την Τριτη στις κολλημενες πολιτειες και ο κοσμος ανησυχει προφανως, λογικο να αργησουν για μια ακομα βδομαδα
1. Steven Wilson - The Raven That Refused To Sing (And Other Stories)
Τα μόνα λόγια που χρειάζονται είναι ότι παίζει και να είναι ό,τι καλύτερο έχει βγάλει ποτέ ο Wilson. Ήταν η πρώτη φορά στην προσωπική του καριέρα που πήρε κανονική μπάντα και δούλεψε, και να τα αποτελέσματα (τη διατήρησε και στον επόμενο δίσκο). Μαγικός Guthrie Govan, αλλά και οι υπόλοιποι δεν πάνε πίσω. Επίσης, σεμιναρικός ήχος, και με συμμετοχή Alan Parsons, να τα λέμε και αυτά, γιατί πολύ σκουπίδι ακούμε. Και εξώφυλλο.
2. Bad Religion - True North
Το λατρεύω ακόμα, τότε που βγήκε είχα πάθει πλάκα με το πώς μια μπάντα τριάντα ετών μπορούσε ακόμα να έχει τόση ορμή, τόση έμπνευση, τόση αυθεντικότητα. Ακόμα το ίδιο πιστεύω, κρίμα που ακολούθησε μια μακρά περίοδος ψιλο-αποχής (είχε φύγει ο κιθαρίστας τους λόγω προσωπικών ζητημάτων - είχε υποστεί ενδοοικογενειακή βία από τη γυναίκα του). Ο καλύτερός τους δίσκος εδώ τα τελευταία 30+ χρόνια
3. Riverside - Shrine Of New Generation Slaves
Έχουν βρει τον ήχο που αγαπώ περισσότερο σε αυτούς. Αξέχαστη, φυσικά, είναι και η συναυλία που είχαν δώσει τότε στο Gagarin. Ήταν η πρώτη φορά που τους είχα δει και τα τραγούδια είχαν ανεβεί επίπεδο ζωντανά.
4. Clutch - Earth Rocker
Άλλη μια μπάντα που έβγαλε τρομερή δισκάρα στη μέση της ηλικία. Το καλύτερό τους μαζί με το “Blast Tyrant”, η τετράδα κεντάει (btw, είναι οι ίδιοι τέσσερις από την αρχή μέχρι και σήμερα).
5. Beastmilk - Climax
Τα έχετε πει πάνω-κάτω, μιλάμε για έναν πάρα πολύ ωραίο και μοντέρνο post punk δίσκο, ο οποίος με τη συναυλία που είχαμε δει στο An Club χαράχτηκε ακόμα πιο ανεξίτηλα και στη δική μου μνήμη. Θυμάμαι ότι εκείνη τη μέρα ένας φίλος μου είχε το μνημόσυνο του πατέρα του, με πήρε τηλ μετά φορτισμένος και μου είπε “θέλω να πάμε στο live”, εγώ ήμουν στο ντεμί, αλλά τελικά ακολούθησα και αυτή ήταν μια από τις σοφότερες αποφάσεις της συναυλιακής μου ζωής.
Honorable mentions:
Nick Cave And The Bad Seeds - Push The Sky Away
Μεγάλες στιγμές και πάλι από τον Νικόλα, λίγο πριν η τραγωδία του χτυπήσει την πόρτα.
Arctic Monkeys - AM
Ο τελευταίος τους μεγάλος δίσκος.
David Bowie - The Next Day
Class.
My Bloody Valentine - mbv
Δίσκος Mum-Ra από μπάντα που αναστήθηκε.
The National - Trouble Will Find Me
Συνεχίζουν ακάθεκτοι ακόμα.
Alice in Chains - The Devil Put Dinosaurs Here
Μου αρέσει λιγότερο από το προηγούμενο, είναι όμως δισκάρα. Πολύ ωραίο το σχόλιο όποιου έγραψε ότι θα ήταν άδικο οι AiC να έχουν μόνο τρεις δίσκους.
Deafheaven - Sunbather
Είμαι από αυτούς.
Pearl Jam - Lightning Bolt
Τον ευχαριστιέμαι πολύ και σήμερα, ελπίζω σε Yellow Moon κάποια στιγμή ζωντανά.
Queens of the Stone Age - …Like Clockwork
Μάστορας ο Joshαρος.
Heaven’s Basement - Filthy Empire
Είναι πολύ καλό, συμμερίζομαι τα λόγια που διαβάζω.
Εκτός συναγωνισμού:
Rush - Vapor Trails Remixed
Ευτυχώς, το διορθώσανε, έστω και 11 χρόνια μετά (ένα από τα σκουπίδια στα οποία αναφερόμουν στο Raven)
Γελασα δυνατα να ξερεις… ισως απο τα χειροτερα και πιο ασεβαστα πραγματα που εχω διαβασει εδω μεσα ποτε, και δεν το περιμενα ποτε απο σενα. Θα εβαζα προβατακια ημοτζι αλλα σε σεβομαι
Περίεργη, πολύ περίεργη χρονιά το 2013 για μένα, τόσο σε προσωπικό όσο και σε μουσικό επίπεδο. Μετά το burnout των δύο προηγούμενων χρόνων απείχα συνειδητά από την ακρόαση καινούργιων κυκλοφοριών, έτσι που αν συμμετείχα σε ψηφοφορία τότε θα έλεγα “πάρτε το #1 μου and that’s it I’m afraid”. Ευτυχώς η κατάσταση βελτιώθηκε αισθητά τα επόμενα χρόνια, “μαζεύοντας” σιγά σιγά ικανό αριθμό ακουσμένων δίσκων άξιων να μπουν σ’ αυτή την 30άδα. Τέτοια περίπτωση ήταν οι Αμερικανοί heavy/epic metallers Acerus, οι οποίοι παίζουν την αγαπημένη αυτή μουσική με τον δικό τους ιδιαίτερο τρόπο, με τόνους μινόρε μελωδίας η οποία όμως somehow δεν σου αφήνει την αίσθηση ότι όπου να 'ναι έρχεται η διάγνωση με διαβήτη. Και τα καλύτερά (τους) έπονται.
Agnes Vein - Soulship
Άλλη μια awkward εμπειρία, οι πρώτες ακροάσεις του δεύτερου δίσκου τούτων δω των καρντάσηδων είχαν αφήσει μια γεύση κάπως “καλό αλλά ίσως και λίγο απογοήτευση” σε σχέση με το θεόρατο Duality (ίσως είχε να κάνει και με το προαναφερθέν burnout). Όπως έχω παρατηρήσει όμως πολλές φορές μέχρι τώρα στο παιχνίδι, η πχιότητα πάντα δικαιώνεται αργά ή γρήγορα. Και στην περίπτωση των Agnes Vein το ας πούμε blackened epic doom τους αποδείχθηκε εκ των υστέρων εξίσου εθιστικό, πωρωτικό, συγκινησιακό στο Soulship όσο ήταν και στο ντεμπούτο.
Aherusia - As I Cross The Seas Of My Soul
Παίρνοντας θαρρείς δύναμη και κουράγιο από τις παραπάνω από θετικές αντιδράσεις στο And the Tides Shall Reveal the Traces, που αντιστάθμιζαν τους (άδικους) χλευασμούς από άλλη μερίδα, οι Aherusia αρχίζουν σιγά σιγά να φανερώνουν ότι ο ήχος τους δεν περιοριζόταν σε ένα gimmick της συμφοράς τύπου “Rotting Christ meets Ψαραντώνης” αλλά είχε κι άλλα πράγματα να δώσει. Ακόμα βέβαια βασίζονται εν πολλοίς σ’ αυτόν τον συνδυασμό μελωδικού hellenic bm με τον αρχέγονο ήχο της κρητικής λύρας, έχοντας όμως παράλληλα αρχίσει να συνειδητοποιούν ότι σε βάθος χρόνου ίσως και να μην ήταν βιώσιμος. Και τότε ήταν που έγινε (δημιουργικός) χαμός - αλλά αυτά είναι για μελλοντικό ποστ / λίστα.
Argus - Beyond the Martyrs
Αβίαστο 3 στα 3 για τους Argus, οι οποίοι στο Beyond the Martyrs εξελίσσουν παραπέρα (…ΟΚ, όσο μπορεί να εξελιχθεί εν πάση περιπτώσει) αυτό το χαρακτηριστικό τους στυλ που μοιάζει να ισορροπεί εντελώς fifty-fifty ανάμεσα στις δύο “βάρκες” του παραδοσιακού heavy metal από τη μία και του επικού doom metal από την άλλη. Δεν είναι ακριβώς Sabbath, δεν είναι ακριβώς Candlemass, δεν είναι ακριβώς Pentagram, δεν είναι ακριβώς Maiden, είναι όλα μαζί και ταυτόχρονα τίποτα. Το μόνο βέβαιο; Είναι τιγκαρισμένο στις ριφάρες, σολάρες, ερμηνειάρες, τραγουδάρες και λοιπές -άρες.
Arrayan Path IV: Stigmata
Για μένα βρισκόμαστε πλέον ξεκάθαρα στα πέτρινα χρόνια του ευρωπαϊκού power metal, κατά τα οποία οι νεότερες μπάντες που κυριαρχούν σε πωλήσεις με κάνουν να θέλω να αυτοκτονήσω (ονόματα δεν λέμε, υπολήψεις δεν θίγουμε ναι για κάτι Dragonforce και Sabaton ο λόγος), ακόμα δε και οι παλιοσειρές από Γερμανία μεριά μού βγάζουν ένα “μνιέχ”. Ποιος θα σώσει την τιμή του power; Ναι, και πάλι οι κουμπάροι Arrayan Path. Πώς να το κάνουμε, όταν θέλεις μουσική μελωδική/επική/βαρύγδουπη αλλά παραμένοντας στιβαρή και σοβαρή, ο Νικόλας ο Λεπτός και η παρέα του αποτελούν πλέον σχεδόν μονόδρομο. Ποιος να το περίμενε.
The Dillinger Escape Plan - One Of Us Is The Killer
Κάποια στιγμή έκανα ένα πείραμα: Έβαλα και άκουσα back-to-back το Miss Machine και το One Of Us… για να προσέξω την εξέλιξη των DEP σε δύο διαφορετικά σημεία της. Από τη μία ο ένας από τους δύο πιο κλασικούς δίσκους τους, με όλη τη νεανική ορμή της επαναστατικής τους μουσικής πρότασης, από την άλλη το (εντός ή εκτός εισαγωγικών) ώριμο κατοπινό έργο, όπου το mathcore εμφανίζεται πλέον ραφιναρισμένο, πιο μελωδικό, πιο “ροκ”. Είχε πολύ ενδιαφέρον το αποτέλεσμα. Τόσο διαφορετικά, κι όμως τόσο ίδια. Ειδικά δε στο δεύτερο κομμάτι, έτσι όπως μπαίνει με εκείνο το “πού πάνε ρε και τα σκέφτονται αυτά” pattern, τι να πω, το έχασα πάλι το στοίχημα…
Ereb Altor - Fire Meets Ice
Χωρίς πολλά πολλά, στο Fire Meets Ice πιάνουμε το νήμα από εκεί που το είχαμε αφήσει έναν χρόνο πριν στο Gastrike, ήτοι φόρος τιμής όχι αποκλειστικά στην αμιγώς επική, Hammerheart / Twilight of the Gods περίοδο του ψηλού αλλά και στην αμέσως προηγούμενη, πιο bm, κυρίως στο Blood Fire Death δηλαδή. Και, φυσικά, ρίχνουμε το βάρος στις ατμόσφαιρες, στο feeling, συνθέτοντας εικόνες άγριων πολεμιστών να τρομοκρατούν όλη την Ευρώπη εφορμώντας μέσα από τα δρακοκάραβά τους. Οι Ereb Altor μπορούν εύκολα να απορριφθούν ως κλώνοι, συγκρότημα χωρίς πρωτοτυπία ούτε δική του προσωπικότητα κ.λπ. Εγώ, να με συμπαθάτε, “μασάω” κάθε φορά.
Fates Warning - Darkness in a Different Light
Τελικά η επανασύνδεση με τον John Arch άλλαξε τα πάντα για τον Τζιμάκο τον Μαθιό της καρδιάς μας. Μετά από εκείνο το Twist of Fate EP έφτιαξε ένα FWX - αποχαιρετισμό στους καθαρά ατμοσφαιρικούς Fates Warning, ύστερα τα έσπασε όλα στον έναν από τους δύο progmetal δίσκους της δεκαετίας (για να μην ξεχνιόμαστε), Sympathetic Resonance, και όταν ήρθε η ώρα για το επόμενο Fates η απόφαση ήταν πλέον ειλημμένη: Τέρμα τα μισόλογα και τα υπονοούμενα, στο εξής παίζουμε ξύλο. Χρειαζόμαστε λοιπόν και τους κατάλληλους ανθρώπους, οπότε welcome Bobby Jarzombek, welcome back Frank Aresti, γίναμε. Το αποτέλεσμα είναι άλλος ένας φανταστικός Fates δίσκος, τι άλλο θα 'τανε δηλαδή.
Gorguts - Colored Sands
Το tech-death όπως έχω ξαναπεί είναι λίγο hit-or-miss υπόθεση για μένα, η απόσταση που χωρίζει ένα brilliantly constructed εγκεφαλικό άκουσμα από κάποιο απάλευτο/αυτιστικό ρομποτοειδές …πράγμα είναι πολύ μικρότερη απ’ όσο θα ήθελα. Ευτυχώς η παλιά καραβάνα ο Luc Lemay ξέρει να αποφεύγει τις κακοτοπιές και με το άλμπουμ της μεγάλης επιστροφής των Gorguts, Colored Sands, δίνει ένα εξηντάλεπτο γεμάτο σωστές ερεβώδεις δυσαρμονίες. Δεν μπορεί όμως να μη γίνει ειδική μνεία στο σοκαριστικό The Battle of Chamdo, στρατηγικά τοποθετημένο στη μέση του δίσκου, σαν να λέει “καλά χτυπιέστε εκεί ε; Μισό να σας πω κάτι που θέλω. ΟΚ αυτό ήταν, συνεχίστε”. Ο μέγας Ντμίτρι Σοστακόβιτς θα ήταν περήφανος.
Hell - Curse & Chapter
Κι εγώ εξακολουθώ να ελπίζω ότι κάποια στιγμή θα σερβιριστούμε και τρίτο δίσκο. Δυστυχώς όμως κάθε χρόνο όλο και λιγότερο… Μέχρι λοιπόν να φανεί κάποια στιγμή μαύρο φως στον ορίζοντα, αν φανεί, μη έχοντας άλλη επιλογή θα αρκεστούμε στο να απολαμβάνουμε, εκτός του Human Remains, και το Curse & Chapter, που ναι του λείπει ο παράγοντας του ευχάριστου αιφνιδιασμού αλλά όλα τα άλλα στοιχεία του κολασμένα θεατρικού heavy metal των Hell τα διατηρεί εν αφθονία. And the metallic BAFTA is awarded to David Bower!
In Solitude - Sister
Και ιδού, η πέτρα του σκανδάλου. Ο δίσκος που έκανε τα μέταλλα έξω φρενών για την “προδοσία”, όπως την ερμήνευσαν, και τους “εναλλακτικούς” να χαίρονται που “τους πήραμε με το μέρος μας”, όπως νόμιζαν. Καμία από τις δύο πλευρές δεν κατάλαβε ότι στην πραγματικότητα οι In Solitude δεν “μετακινήθηκαν” πουθενά, απλά έριξαν (πάλι μαύρο λέμε) φως σε μια εκλεκτική συγγένεια που παριστάναμε ότι δεν βλέπαμε: Το metal ήταν πάντα (και) γοτθικό, το γκόθικ με την εγγενή του σκοτεινιά ήταν πάντα metal στην ψυχή. Με άλλα λόγια, “fuck you: I’m the voice inside your head telling you what you already know”.
Legend - The Dark Place
Μεγάλων επιστροφών συνέχεια. Μόνο που τούτη δω πέρασε στο ντούκου, ακριβώς γιατί και την πρώτη φορά (κακώς) δεν είχε ασχοληθεί άνθρωπος. Δεν πειράζει, για όσους είχαν χάσει την όρασή τους αντικρίζοντας κατάματα την Metallic Supreme Entity (ναι, και για τους 17 μας, give or take) το cult αυτό συγκρότημα από το κανάλι της Μάγχης είχαν κι άλλα ωραία να δώσουν. Σαμπαθίλα μέχρι να σβήσει ο ήλιος, τα χαρακτηριστικά folky φωνητικά του Mike Lezala, τραγουδάρες, όλα στη θέση τους. Αν είναι εφάμιλλο των NWOBHM μνημείων Legend και Death in the Nursery; Προφανώς και όχι. Τότε θα ήταν στην πεντάδα ξέρω γω.
Leprous - Coal
Είμαι κι εγώ ένας από τους πολλούς που περιήλθαν σε σύγχυση κατά τις πρώτες ακροάσεις του διαδόχου του Bilateral. Πού το πάνε αυτοί οι πυροβολημένοι Νορβηγοί; Αισίως δεκαετία μετά, ακόμα δεν είμαι σε θέση να πω ότι είμαι βέβαιος πως έχω την απάντηση - τόσο “δύστροπο” είναι το Coal - ωστόσο μπορώ τουλάχιστον να δηλώσω ότι απολαμβάνω δεόντως τα ηδονικώς αινιγματικά ηχοτοπία τους. Α και να σας πω, ακούει κάνας άλλος μέχρι και Arcturus/Emperor (!) εδώ μέσα; Και, όχι, δεν αναφέρομαι στα σποραδικά bm φωνητικά αλλά στις ατμόσφαιρες…
Memory Garden - Doomain
Δεν έχει φανεί πολύ μέσα από το παιχνίδι, αλλά τρέφω απεριόριστη εκτίμηση γι’ αυτούς τους Σουηδούς doomsters που εδώ και εικοσαετία πια, με αξιοθαύμαστη συνέπεια, υπηρετούν αυτό το τόσο ιδιοσυγκρασιακό στυλ που ονομάστηκε (καθ’ υπερβολήν ίσως) power/doom metal. Εγώ λέω ότι θα μπορούσαμε απλά να το πούμε epic doom (makes way more sense) και να ξεμπερδεύουμε, ώστε να αφοσιωθούμε απρόσκοπτα στο ζεστό feeling που βγάζει η ισόποσα μελαγχολική και δυναμική μουσική των Memory Garden. Όσο για τον τίτλο του δίσκου, μη φοβάστε, την άλλη βδομάδα έχει ακόμα πιο cringy λογοπαίγνιο (οι μύστες ήδη κατάλαβαν τι εννοώ).
Satan’s Host - Virgin Sails
Η φωνή του Harry “Tyrant” Conclin είναι - και δικαίως - άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μουσική των θρύλων του US metal Jag Panzer, υπάρχει όμως και ένα άλλο, πολύ λιγότερο διαδεδομένο κεφάλαιο στην πορεία του: Η συμμετοχή του στους cult blackened power metallers Satan’s Host. Δεν είναι τρολιά η περιγραφή, περί αυτού ακριβώς πρόκειται, πρέπει όμως να ακουστεί για να γίνει πιστευτό αυτό το ξεχωριστό στυλ τους. Αν υπάρχει κάποιος εκεί έξω που θεωρεί ότι το black/death ίσως δεν έπρεπε να απομακρυνθεί τόσο πολύ από τον παραδοσιακό ήχο, ή αντίστροφα ότι το heavy/power τo πλήρωσε ακριβά που δεν προσπάθησε να ακολουθήσει τα ακραία χνάρια, αδερφέ αυτή η μπάντα είναι για σένα.
Torture Chain - Mutilating Astral Entities
Brendan Radigan appreciation time, scene 1.
Αν μου έλεγες κάποτε ότι θα έφτανα στο σημείο να καταβροχθίζω αχόρταγα καθένα από τα άπειρα metal projects ενός Βοστονέζου hardcore/punk skinhead, θα σου έλεγα να αφήσεις τα ανέκδοτα. Έλα όμως που αυτό ακριβώς έγινε με τον Brendan των Pagan Altar/Sumerlands κ.ο.κ. Πρώτη στάση στα πεπραγμένα του για το 2003 ο παρθενικός δίσκος του black metal project του, που εκτός από ένα εκ των πλέον πετυχημένων bm λογότυπων όπως έχω ξαναπεί, έχει να επιδείξει και έναν αξιοσημείωτο πλούτο ιδεών, έναν ήχο - κλείσιμο ματιού στη raw αισθητική των νορβηγικών 90s (αν ήταν πιο πριμαριστό θα σου έσπαγε τα τύμπανα) αλλά παράλληλα μια ατμόσφαιρα πολύ διαφορετική σε σχέση με τους Νορβηγούς, που βγάζει περισσότερο ζεστασιά (!). Επίσης έχω την αίσθηση ότι όταν το έγραφε αυτό ο Brendan άκουγε πολύ Negative Plane και A Forest of Stars - μπορεί και να κάνω λάθος βέβαια.
Δεν ξέρω τι είναι πιο γαμάτο σχετικά με τους Atlantean Kodex, το ότι ούτως ή άλλως γράφουν την πιο επική σκληρή μουσική εκεί έξω, ή το ότι ώρες ώρες σου αφήνουν την αίσθηση ότι γράφουν πράγματα τύπου Sol Invictus - Shining Guardian of the West και λοιπά “ριψοκίνδυνα” μόνο και μόνο για να τους πλησιάζουν νεοναζί κατακάθια, να τους λένε “μπράβο ρε συν-Άρειοι συνεχίστε να προβάλλετε την αλήθεια” κι εκείνοι να απαντάνε “άντε ρε γαμήσου, κι εσύ κι ο Χίτλερ σου” και να τους αφήνουν σύξυλους. Κατά τ’ άλλα έχουν ειπωθεί όλα. Αυτή η υποσημείωση στον τίτλο, A Grammar of Poetic Myth, είναι 100% αντιπροσωπευτική.
Borrowed Time - S/T
Κάτι μου λέει ότι η μοναδική αναφορά σ’ αυτούς θα είναι τούτη δω. Δεν πειράζει. Αυτή είναι η μοίρα των cult metal ηρώων, όπως έχουμε κατοχυρώσει far too many times. Τι παίζουν λοιπόν οι Αμερικανοί Borrowed Time; Heavy/power με επικό αέρα, χωρίς βέβαια να εντάσσονται 100% στην εν λόγω σκηνή. Απλά παίζουν μπάλα σε όλο το φάσμα του παραδοσιακού ήχου, με άλλα λόγια τα κάνουν όλα (και συμφέρουν). Όποιος έχει βαρεθεί να ακούει ξανά και ξανά τα γνωστά 80s έπη (like that’s even possible - anyway) και θέλει και κάτι πιο πρόσφατο έτσι για αλλαγή, ας ασχοληθεί άφοβα μ’ αυτούς εδώ. Ζουν και αναπνέουν γι’ αυτή τη μουσική και φαίνεται, το feeling τους είναι 99,9999% αυθεντικό (100% θα ήταν αφύσικο).
Mael Mórdha - Damned When Dead
Οι Mael Mórdha είναι σαφέστατα μέσα στα αγαπημένα μου συγκροτήματα του αιώνα που διανύουμε. Ο τέταρτος δίσκος τους (και δυστυχώς τελευταίος μέχρι σήμερα - αν και κάτι ακούγεται ότι παίζει να επανενεργοποιηθούν κάποια στιγμή, άντε να δούμε), το Damned When Dead, ασχολείται θεματικά με την αγγλική εισβολή στην Ιρλανδία τον 12ο αιώνα. Τι άλλο να πω πια; Όταν ένα συγκρότημα το αγαπάς πολύ αλλά δεν μοιράζονται πολλοί αυτή την αγάπη, κάπου νιώθεις αμηχανία να επαναλαμβάνεις τα ίδια και τα ίδια ενθουσιώδη. Αν υπήρχε και κάνας άλλος να τους αποθεώσει, τι καλά που θα 'τανε.
Ώπα.
Magic Circle - S/T
Brendan Radigan appreciation time, scene 2.
Ο ψηλός έχει φοβερό ταλέντο να αφομοιώνει σε χρόνο dt ό,τι κι αν ακούσει και μετά να το αναπλάθει υπό το πρίσμα της δικής του προσωπικής αίσθησης της μελωδίας και γενικότερης αισθητικής. Εν προκειμένω πέρασε φάση Σάμπαθ, έλιωσε τα πρώτα έξι (φυσικά) και μετά σου λέει “ε να μη γράψω κι εγώ ένα;”. ΜΠΟΥΜ. Έχουν βάση τα παραπάνω; Δεν έχω ιδέα, αλλά θα μπορούσαν. Έχεις το Rapture, αυτό το σπάνιο doom metal anthem, με μια ντραμοεισαγωγή και ένα opening riff που ελπίζω στο μέλλον να έχουν γίνει iconic, έχεις και άλλες πέντε κομματάρες, δεν χρειάζεσαι κάτι περισσότερο για να το διασκεδάσεις με την ψυχή σου.
Procession - To Reap Heavens Apart
Δεύτερος ή τρίτος full length δίσκος για τους Χιλιανούς (εξαρτάται από το αν τρως ή όχι το παραμύθι ότι το Cult of Disease είναι EP) και παρότι το ύφος τους δεν χαρακτηρίζεται από κανένα απολύτως καινούργιο ή ριζοσπαστικό στοιχείο (είναι το γνωστό και χιλιοπαιγμένο epic doom των Candlemass, Solstice, Sorcerer etc.), δεν εμφανίζεται κανένα απολύτως σημάδι κόπωσης - ούτε στους ίδιους, ούτε στον ακροατή. Μερικές μπάντες απλά το ‘χουν και σε κερδίζουν απλά και μόνο με τις φανταστικές συνθετικές και εκτελεστικές τους ικανότητες, το ταλέντο τους να γράφουν riffs και μελωδίες που κάθε φορά βρίσκουν στόχο συγκινώντας. Οι Procession είναι μία απ’ αυτές.
Realmbuilder - Blue Flame Cavalry
Το μοτίβο συνεχίζεται: Τελευταίος μέχρι σήμερα δίσκος των cult Νεοϋορκέζων epic doomsters χωρίς να έχουν διαλυθεί. Ο λόγος της δεκαετούς απραξίας; Δεν τον ξέρω, αλλά μαντεύω ότι για άλλη μια φορά έχει να κάνει με τη γενική αδιαφορία απέναντι στη μουσική τους. Αν ήταν στο χέρι μου πάντως δεν θα τα είχαν παρατήσει ποτέ και θα συνέχιζαν να “χτίζουν μεγαλειώδεις κόσμους” όπως οι ίδιοι περιέγραφαν την αποστολή τους (εξ ου και το όνομα). Πολύ ιδιαίτερη περίπτωση μπάντας, μουσική βλοσυρή και αργόσυρτη, φωνητικά που παραπέμπουν περισσότερο σε NWOBHM και progressive νοοτροπία ως alter ego του κατά τ’ άλλα παραδοσιακού, κατά βάση, χαρακτήρα τους, με ένα σωρό απροσδόκητες πινελιές εδώ κι εκεί, όπως π.χ. εκείνη η τρομπέτα στο ομότιτλο, έτσι για να γίνει όσο το δυνατόν πιο παραστατατικός ο καλπασμός του Κυανοφλεγούς Ιππικού, whatever the hell that means.
Stone Dagger - S/T
Brendan Radigan appreciation time, scene 3.
Ξέρω ξέρω, είναι μια στιγμή παραφροσύνης να “χαραμίζω” θέση στο Tier A για να βάλω ένα 10λεπτο demo με δύο κομμάτια όλα κι όλα. Έλα να τ’ ακούσεις κι εσύ όμως και τα ξαναλέμε για την έννοια της φράσης “ουκ εν τω πολλώ το ευ”. The Siege of Jerusalem και Black Clad Rider, δύο συγκλονιστικά, εκθαμβωτικά έπη στα οποία συμπυκνώνεται όλη η ουσία του ατόφιου heavy metal. Και επειδή θα μπορούσα να γράψω πολλά ακόμα, θα περιοριστώ στο εξής:
ΑΝΤΕ ΡΕ ΠΑΠΑΡΑ BRENDAN ΤΕΛΕΙΩΝΕ ΚΑΙ ΒΓΑΛΕ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ ΤΟ ΓΑΜΗΜΕΝΟ ΤΟ FULL LENGTH, ΠΟΥ ΜΙΑ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΤΩΡΑ ΑΝΤΙ ΝΑ ΒΑΛΕΙΣ ΚΑΤΩ ΤΟΝ ΚΩΛΟ ΣΟΥ ΝΑ ΓΡΑΨΕΙΣ 6-7 ΓΑΜΩΤΡΑΓΟΥΔΑ STONE DAGGER ΠΑΣ ΚΑΙ ΧΩΝΕΣΑΙ ΣΕ ΟΠΟΙΟ ΚΑΙΝΟΥΡΓΙΟ ΠΡΟΤΖΕΚΤ ΒΡΕΙΣ
Ulcerate - Vermis
Vermis = Σκουλήκι. Οι Νεοζηλανδοί δεν παλεύονται. Ενώ η μουσική τους είναι τόσο εξελιγμένη και ουσιωδώς προοδευτική που φαντάζει ότι έρχεται από το (πολύ) μακρινό μέλλον, από αισθητικής άποψης παραμένουν προσηλωμένοι στο να δημιουργούν το πιο σάπιο, μακάβριο, άσχημο έως αποκρουστικό κλίμα που μπορούν. Μάλλον βέβαια είναι ακριβώς αυτή η “σύνθεση” που τους κάνει τόσο μοναδικούς: Η ηχητική τους αρρώστια κάνει το απλησίαστο μουσικό τους επίπεδο να μοιάζει ακόμα πιο επικίνδυνο, αλλά και το αντίστροφο, η ψαρωτική τους performance καθιστά το αισθητικό περιεχόμενο πολύ πιο αποτρόπαιο από οτιδήποτε έχουν κάνει ποτέ π.χ. οι Cannibal Corpse, όσα ξεκοιλιάσματα και να κοτσάρουν στα εξώφυλλά τους (χωρίς να έχω κάποιο θέμα με τους κατά τ’ άλλα συμπαθείς Νεοϋορκέζους). Η στιγμή του απόλυτου ζενίθ των Ulcerate πλησιάζει όλο και περισσότερο.
Universe217 - Never
Άλλη μια ξεχωριστή περίπτωση αυτός ο δίσκος, κι ας είναι οι Universe217 μία εξ ορισμού ξεχωριστή μπάντα ούτως ή άλλως: Πόσο συχνά συμβαίνει να είναι ένα κομμάτι από underground συγκρότημα διάσημο πολύ πριν την επίσημη κυκλοφορία του; Καθόλου, είναι η προφανής απάντηση, αντίθετα είναι σπάνια έως ανύπαρκτη περίσταση, αυτό ακριβώς όμως έγινε με το Never, ένα κομμάτι που το ακούγαμε live για χρόνια και κάθε φορά μας διέλυε, και κάθε φορά λέγαμε στον Μάνο και στην Τάνια και στους άλλους “μα πότε επιτέλους θα το βάλετε σε δίσκο”. Και η στιγμή εκείνη ήρθε επιτέλους το 2013, και μάλιστα με τον πλέον εμφατικό τρόπο, αφού έδωσε τον τίτλο του και στον νέο δίσκο των αγαπημένων μας experimental doom metallers. Περισσότερες κουβέντες δεν χρειάζονται, όσοι έχουν ακούσει απλά ξέρουν. Και μόνο αυτό το κομμάτι να είχε θα αρκούσε για να μπει ο δίσκος σ’ αυτή τη λίστα, πόσο μάλλον από τη στιγμή που και τα υπόλοιπα οκτώ κομμάτια είναι υπέροχα.
The Top 5
NUMBER FIVE
.............
Έχω το εξής σοβαρότατο πρόβλημα με την πλειοψηφία - δυστυχώς - των καινούργιων thrash συγκροτημάτων που φτάνουν μέχρι τα αυτιά μου: Ακόμα και στις περιπτώσεις που αρχικά θα γουστάρω, “καλό είναι αυτό” κ.λπ., η αίσθηση αυτή δεν θα αντέξει σε πολλές ακροάσεις και γρήγορα θα δώσει τη θέση της σε μια βαρεμάρα που δεν έχω νιώσει ποτέ μα ποτέ ακούγοντας τους κλασικούς δίσκους των Slayer, Megadeth, Exodus κ.ά.
Και πού είναι το περίεργο θα μου πείτε, πάντα το αυθεντικό είναι πιο ενδιαφέρον και ανθεκτικό στον χρόνο. Ναι αλλά το θέμα είναι ότι πίστευα πως έχω ανάγκη πειραματισμούς και πρωτοτυπίες για να με κρατήσει το thrash του 21ου αιώνα (βλ. π.χ. Vektor) μέχρι που άκουσα Power Trip και συνειδητοποίησα ότι αλλού είναι η ειδοποιός διαφορά: Έγκειται στο να είναι ένα συγκρότημα γνήσιο στην προσέγγισή του, με κάποιον τρόπο να αποφύγει το να πέσει στην παγίδα τού να έχει πλήρη συναίσθηση ότι αυτό που κάνει είναι να αναπαράγει τους κλασικούς ήχους τού χθες, “ας παίξουμε λίγο Slayer” κ.λπ., γιατί νομίζω ότι αυτό είναι τελικά που οδηγεί στη δημιουργία της “second hand” αίσθησης.
Αντιθέτως, οι Power Trip στο Manifest Decimation ντεμπούτο τους, με τρόπο που μάλλον μόνο οι ίδιοι ξέρουν πώς το πέτυχαν, ακούγονται σαν να είναι οι πρώτοι στα χρονικά που έπαιξαν σ’ αυτό το στυλ, αυτό το crossover thrash όπως λέγεται (κατ’ εμέ πλεονασμός στο σήμερα αλλά δεν είναι εκεί το θέμα). Όσο περισσότερο τους ακούς, όσο περισσότερο μπαίνεις στο τριπάκι (sorry - not sorry).
Μερικές φορές, λοιπόν, αρκεί να το έχεις στο αίμα σου.
NUMBER FOUR
.............
Και ενώ στους Enforcer προσπαθούσαν να φτιάξουν έναν αντάξιο διάδοχο του Diamonds (spoiler alert: δεν πήγε και πολύ καλά αυτό), το πραγματικό heavy metal διαμάντι του 2013 ήρθε από ένα άλλο συγκρότημα στο οποίο συμμετείχαν μέλη τους, τους Black Trip.
Goin’ Under ο τίτλος του δίσκου και τι ζ-η-μ-ι-ά είναι ρε αυτή που μας κάνανε ο Joseph ο Stoll (τότε έπαιζε κιθάρα στους Enforcer, εδώ για κάποιο λόγο όχι, μόνο τραγουδάει - α και πλήκτρα παίζει), ο Jonas o Wikstrand (αυτός δεν άλλαξε ιδιότητα σε σχέση με τους Enforcer, και εδώ ντραμς παίζει) αλλά ειδικά οι άλλοι τρεις - και ακόμα πιο ειδικά οι δύο στις κιθάρες - οι οποίοι είναι παλαίμαχα μέλη της σουηδικής extreme metal σκηνής! (με θητεία σε Entombed, Necrophobic, Nifelheim etc.) Τελικά ισχύει αυτό που λένε για τους Σουηδούς, ό,τι κι αν παίζουν στις (βασικές) μπάντες τους, σπίτι τους ακούνε πρώτα κλασικό metal και μετά οτιδήποτε άλλο… Και όταν έχουν μπουχτίσει πια να παίζουν black/death καφρίλες, τους έρχεται η φαεινή ιδέα να τιμήσουν λίγο και την πρώτη τους αγάπη (και παντοτινή) και το αποτέλεσμα - όταν γίνεται σωστά - είναι δίσκοι όπως αυτός εδώ, που θα μπορούσε κάλλιστα να έχει κυκλοφορήσει το '77 ή '78 και να είναι κάποιο side project του Phil Lynott με τον Michael Schenker, τον Uli Jon Roth και τον Roger Taylor!
Ιεροσυλία; Μπορεί (καλά, όχι μπορεί, σίγουρα), αλλά μόνο με τέτοιες υπερβολές μπορώ να περιγράψω πόσο ερεθίζομαι ακούγοντας τα απίθανα riffs / δισολίες / κομματάρες των Black Trip, όλη αυτή τη vintage-ίλα που όμως ακούγεται πηγαία και αυθεντική και όχι προσποιητή όπως τόσο συχνά συνέβαινε στις διάφορες τότε “αναβιωτικές” σκηνές…
NUMBER THREE
.............
Εντάξει. Αν ήταν όλες οι επιστροφές σαν αυτή των Carcass, με το Surgical Steel, θα είχαμε ραγδαία μείωση στην παραγωγή νέων συγκροτημάτων, γιατί πολύ απλά θα μονοπωλούσαν το ενδιαφέρον όλες οι παλιοσειρές και θα στέλνανε τα πουστόνεα στον ΟΑΕΔ! Ευτυχώς ή δυστυχώς, όμως, δεν έχουν όλες οι παλιοσειρές έναν Bill Steer να φτύνει ριφάρες και σολάρες, ούτε έναν Jeff Walker να μεταδίδει την αρρώστια (όποια αρρώστια θες) με τα γρυλίσματά του - για να μην αναφερθώ στην εντυπωσιακή απόδοση του νουμπά στα ντραμς, του μόλις 24χρονου τότε Daniel Wilding…
Η εμπειρία και η κλάση λοιπόν συνδυάζονται με τη νεανική ορμή και το αποτέλεσμα είναι ένας δίσκος πραγματικά οργασμικός, ένα death’n’roll ξεφάντωμα που είχε να ακουστεί …ας πούμε από κάποιον early 00s δίσκο των Entombed, για να μην πούμε από τις 90s μέρες των ίδιων των Carcass (!) και φανούμε υπερβολικοί. Αντί επιλόγου σ’ αυτό το σκόπιμα σύντομο σε σχέση με τα υπόλοιπα της πεντάδας κείμενο, ένα “τιμή και δόξα” στους υπέροχα ανώριμους στίχους του Thrasher’s Abbatoir:
Delaceration / Amputation / Mutilation / Anatomization / Decimation / Victimization / Brutalization / Humiliation / Annihilation / Damnification / Degredation / Dehumanization / Hipsters and posers I abhor / Welcome to the thrasher’s abattoir! / Detruncation / Termination / With no sedation / Emasculation / Terrorization / Extermination / This means total W.A.R. / Welcome to absolute poserslaught / Die… time to die… die in pain / Strangulation / Suffocation / Mutilation / Asphyxiation / Immolation / Victimization / Brutalization / Mortification / Annihilation / Exsanguination / Dehumanization / Welcome to the Thrasher’s abattoir!
NUMBER TWO
.............
Επιτέλους, ήρθε το πλήρωμα του χρόνου για να ψηφίσω, και μάλιστα σε περίοπτη θέση, τους αγαπημένους μου The Tossers, και να μην τους περιορίσω πάλι σε μια τιμητική αναφορά. Είναι λοιπόν το The Emerald City ο κορυφαίος τους δίσκος; Θα ακουστώ σχιζοφρενικός αλλά δεν είμαι σίγουρος - διεκδικεί αυτόν τον τίτλο μαζί με τουλάχιστον άλλους τρεις δίσκους τους.
Υπάρχει όμως ένα στοιχείο που το κάνει ξεχωριστό και το ανεβάζει τόσο ψηλά: Το έλιωσα σε βαθμό ψύχωσης εκείνη τη χρονιά (όπως και το ακούω τακτικά μέχρι σήμερα) και μου έδωσε πολύ κουράγιο και δύναμη σε μια πολύ περίεργη εποχή, που η αλήθεια είναι ότι δεν ήμουν και πολύ σίγουρος πού πάταγα και πού βρισκόμουν. Και κάθε φορά οι σκέψεις άρχιζαν να σκοτεινιάζουν επικίνδυνα, αναλάμβαναν δράση οι folk punks - καμάρια του Νότιου Σικάγο και με ίσιωναν με τη μουσική τους, πότε αισιόδοξη/πανηγυρική, πότε μελαγχολική/πικρή, πάντα όμως με αυτόν τον trademark αέρα προλεταριακής αυθεντικότητας και ανυπόκριτης μαγκιάς που χαρακτηρίζει κάθε Tossers δίσκο. Οι στίχοι είναι ατόφια λαϊκή ποίηση, οι μελωδίες του βιολιού χαράζουν την καρδιά, τα γρατζουνίσματα του μαντολίνου και του μπάντζο φτιάχνουν τη διάθεση, ο καλπασμός των ντραμς απειλεί να ξεβιδώσει το κεφάλι από το σβέρκο, ο Tony ο Duggins όπως πάντα καταθέτει ψυχή με τις ερμηνείες του και συνολικά ο δίσκος είναι ένα love (and hate) letter στην πόλη τους, κάτι που δεν μοιάζει οξύμωρο σε όποιον γνωρίζει τους προηγούμενους δίσκους τους και θυμάται πόσο λατρεύουν και ταυτόχρονα τη σιχαίνονται…
Μήπως να κάνω και δυο τρεις ειδικές μνείες; Ας κάνω μωρέ, έτσι για το καλό. Ομότιτλο απίστευτος ύμνος, Wherever You Go σπονδυλωτό τρία-κομμάτια-σε-ένα και μόνο ανατριχίλες, όπως μόνο ανατριχίλες στο επικολυρικό USA και στο tough-as-nails God Bless You, φτου, το υπερέβην το quota, πφφφφ δε γαμιέται.
Μόνο Tossers.
NUMBER ONE
.............
Μιλώντας λοιπόν για μεγάλες επιστροφές, στη συνείδησή μου καμία δεν υπερβαίνει αυτή που έκαναν οι Satan με το Life Sentence (και όλα όσα θα ακολουθήσουν και, καλά να 'μαστε, έχουμε καιρό να τα λέμε). Ο δίσκος αυτός πέτυχε το εξής ασημείωτο: Να αποτελέσει το έναυσμα ώστε να καταλάβω πραγματικά τι εστί Satan, μια που μέχρι τότε τους είχα στο μυαλό μου ως …άλλο ένα αξιόλογο NWOBHM συγκρότημα.
Μη μου πείτε ότι γαμιέμαι, το ξέρω… Ναι, προφανώς και δεν είναι “άλλο ένα καλό συγκρότημα” οι Satan. Τώρα το γνωρίζω και το δηλώνω με έμφαση, υπογραμμίζοντας κάθε λέξη: Είναι χωρίς δεύτερη κουβέντα ένα από τα κορυφαία heavy metal συγκροτήματα που έβγαλε ποτέ η Βρετανία. Και πλέον έχουν και τη δισκογραφία για να το αποδείξουν. Καλό (πίστευα τότε) το Court in the Act (άφθαρτο all time classic αριστούργημα, αναγνωρίζω τώρα), καλό και το “μεταβατικό/μεταξύ αλλαξοκωλιών” Suspended Sentence, αλλά χρειάζονταν κι άλλα έργα - και η αρχή της τρέχουσας εποποιίας των Satan ήταν ακριβώς το Life Sentence.
Ένας δίσκος - αληθινός παροξυσμός βαρέος μετάλλου καταιγιστικού, με τις φανταστικές κιθάρες των Tippins/Ramsey και τη χαρακτηριστική φωνάρα του Brian Ross, παραδοσιακού μόνο στα χαρτιά, γιατί στην πράξη είναι απλά METAL (σκέτο) που δεν ανήκει σε καμία εποχή, θα μπορούσε να έχει βγει το 1983, το 1993, το 2003, το 2013 που όντως βγήκε, και σε καμία απ’ αυτές τις χρονιές δεν θα ακουγόταν παράταιρο, παρωχημένο ή δεν ξέρω τι άλλο: Είναι ένα κολοσσιαίο αριστούργημα που δείχνει ακριβώς ότι αυτή η μουσική, όταν παίζεται σωστά, από μουσικούς οι οποίοι έχουν και τις συνθετικές/εκτελεστικές ικανότητες και το μεράκι γι’ αυτό που κάνουν, είναι διαχρονική και τίποτα λιγότερο απ’ αυτό.
Θα μπορούσε να συνεχιστεί για κάμποσες αράδες ακόμα αυτό το παραλήρημα, αλλά πρέπει να βάλω μια τελεία, να προλάβω και την προθεσμία… Satan ρεεεεεεε!
+ εξώφυλλο της χρονιάς, πιθανότατα δεν είναι το καλύτερο αλλά δεν πειράζει, μιλάει η γκάβλα τώρα
Πώς το ξέχασα;
(ένα από τα σκουπίδια στα οποία αναφερόμουν στο Raven)
τι γράφω ρε γαμώ το ξεσταύρι μου…