Γιατί όλοι γύρω σου σε κράζουν για τις καφριλες που ακούει το μωρό και ότι πρέπει να ακούει πιο κατάλληλα παιδικά τραγουδάκια. Εγώ κανονική ποσότητα μουσικής άκουσα πάλι το 2020 φαντάσου…
Τώρα που έρχονται Χριστούγεννα, χώσε στην playlist για το στόλισμα ή το πάρτι ουατέβερ το Πεφκω και πες μας αντιδράσεις
3 Likes
Επιπλέον έχουν χτίσει με την αξία τους τη φήμη των καταιγιστικών λάιβ
1 Like
Αν έχεις ακουστικά στ’ αυτιά, δεν τους ακούς.
3 Likes
Tι τα εβαζες ν ακουνε τα μωρακια ρε;
1 Like
Wu-Tang.
Υπάρχει video (ημερών το μικρό) να κοιμάται στην καλαθούνα και από δίπλα το laptop να σκούζει “Nattens madrigal” και νομίζω είχε την ίδια λειτουργία με απορροφητήρα, white noise κλπ.
5 Likes
7 Likes
Δεν έχει και μεγάλη διαφορά από το κου-πε-πε
Γιατί οι Γκοτζιρα υπεργαμανε.
Πήγαινε σε λαηβ τους όταν μπορείς και θα καταλάβεις ακόμα περισσότερο πόσο ΓΑΜΑΝΕ.
Η καλύτερη μέταλ μπάντα από το 2010 και ύστερα για μένα , και από τις πολύ λίγες τεράστιες της χιλιετίας.
2 Likes
Συνηθως οταν ακουω μουσικη μαζι με το μικρο (2 χρονων) ειναι ειτε παιδικα τραγουδια ειτε τα πιο σοφτ απο τα δικα μου ακουσματα (βαρια μεχρι hard rock/prog metal κτλ δηλαδη). Μια μερα βεβαια που κατ εξαιρεση ακουγαμε Machine head (τη μπαντα) στο αυτοκινητο οταν το εκλεισα μου ειπε “παλι, παλι” οποτε ισως σιγα σιγα πρεπει να δοκιμασω και αλλα πραγματα.
8 Likes
Light is shinin’ beauty sunshine
Here comes one-time the ball was so fine
Heat is blazin’ the kids were playin’
His partner was shady tryin’ to slave the babies
All I hear is Wu-Tan-Tan
1 Like
Εμένα ο δικός μου λατρεύει Electric Callboy, Offspring, Jack White, Ska-p, Ramones, Riverside, Metallica, glam ποζεριες, Iron Maiden, γενικά καλά το πάει, τώρα μεγαλώνοντας ποιός ξέρει τι προτιμήσεις θα φτιάξει…
ΥΓ ξέχασα Villagers και Thrax punks που του αρέσουν πολύ.
10 Likes
2017
Η χρονιά με τα περισσότερα ίσως λάιβ ελληνικών και ξένων μπαντών για μένα. Η χρονιά που οι καλτ γνωριμίες σε συναυλίες διαδέχονταν η μία την άλλη. Μερικές από αυτές τις γνωριμίες κατέληξαν πολύ καλά, μία από αυτές με έφερε πιο κοντά στο rocking.
1. Allochiria – Throes
Δεν περιγράφεται το πώς περιμέναμε εκείνη τη χρονιά να κυκλοφορήσουν το δεύτερό τους άλμπουμ οι Allochiria. Το αποτέλεσμα μας αντάμειψε, αφού μέχρι και ελληνικό στίχο έβαλαν (Little Defeats, Tiny Victories). Το πώς δένει το ένα τραγούδι με το άλλο κατά τη διάρκειά του είναι κάτι πολύ καλά δουλεμένο και εντυπωσιακό.
Στο επεισοδιακό εκείνο λάιβ στο An, όπου έγινε η παρουσίαση (17/3/17), έγιναν από καλτ γνωριμίες με συντάκτες του rocking μέχρι κλοπές πορτοφολιών.
Ωστόσο, ο τίμιος εκείνος κλέφτης που είχε αρπάξει το πορτοφόλι της φίλης μου, είχε πετάξει κάτω την κάρτα της, έτσι ο κιθαρίστας των Allochiria μας ανακοίνωσε μετά το τέλος του λάιβ ότι βρέθηκε και η βραδιά συνεχίστηκε χωρίς μεγάλες απώλειες.
2. Amenra – Mass VI
Εάν μία μπάντα μπορεί να ξεπεράσει τον εαυτό της σε πάθος, σε ιδέες, σε σκοτάδι, αυτή είναι οι Amenra. Το “Solitary Reign” έγινε τόσο γνωστό, που κάποιοι τολμούν να πουν ότι είναι το μόνο τραγούδι που ξέρουν όσοι ακούνε Amenra. Ωστόσο, είναι ένα άλμπουμ που δεν έχει κανένα τραγούδι filler, όλα είναι δυναμικά, σαρωτικά και σκοτεινά, ενώ τέρπουν το αυτί του ακροατή από την αρχή ως το τέλος.
3. Anal Veritas - Happy Estella
Θα μου επιτρέψετε εδώ να βάλω τους Βυρωνιώτες - ως επί το πλείστον - Anal Veritas, που τότε κυκλοφόρησαν ό,τι καλύτερο είχαν φτιάξει ως τότε. Με τον Θανάση στα φωνητικά, που είναι μία από τις καλύτερες φωνές της ελληνικής underground σκηνής, να βάζει μέσα growls αλλά και ζεστές πινελιές του αμερικάνικου νότου, και με συνθέσεις εμπνευσμένες από πολλά αγαπημένα είδη, όπως το post-metal και το grunge, μας έδωσαν ένα άλμπουμ-διαμάντι. Όσα χρόνια μετά και να το ακούω, νιώθω τον ίδιο ενθουσιασμό, καθώς πέρασαν πολλά μέχρι να καταφέρει να κυκλοφορήσει η μπάντα αυτό το υλικό. Το κρίμα είναι ότι το άλμπουμ δεν παρουσιάστηκε με τα ίδια μέλη και ότι η μπάντα μετά από αυτό άλλαξε σύνθεση, αν και συνεχίζει με την ίδια αγάπη αυτό που κάνει, όπως μας απέδειξαν τα παιδιά πρόσφατα (11 Νοεμβρίου) στο An.
4. Bathsheba – Servus
Εάν μου έμεινε κάτι από όσα κυκλοφόρησαν εκείνη τη χρονιά ήταν το Servus, που ήταν μία άξια εκπροσώπηση του doom με γυναικεία φωνητικά. Οι Bathseba έπαιξαν doom, χωρίς σχεδόν κανένα άλλο ηχόχρωμα από αυτά που είχαν κατακτήσει το κοινό τότε. Γι’ αυτό και είτε ξεχάστηκαν είτε εκτιμήθηκαν από φαν του κλασικού heavy metal ήχου. Η διάλυση της μπάντας, λίγο αργότερα, δεν βοήθησε πολύ στο να γίνει γνωστή και αυτή η δουλειά. Θύμισαν κάτι από Subrosa, κάτι από παλιούς Ashes you Leave.
5. Myrkur - Mareridt
Θα ολοκληρώσω την πεντάδα με girl power. Αφού την ξέχασα το '15, θα την βάλω εδώ, καθώς συνέχισε με πολύ μεράκι αυτό που είχε ξεκινήσει και πρόσφερε μαγικές στιγμές όταν την είδαμε και λάιβ στο Fuzz ένα χρόνο αργότερα.
Συνεχίζω με μερικές κυκλοφορίες που ξεχώρισα:
Chant of the Goddess - Chant of the Goddess
Βραζιλιάνοι που παίζουν doom. Μ’ άρεσε η στροφή στον ήχο των '90s, με μερικές πιο σύγχρονες πινελιές.
Decemberance – Conceiving Hell
Μία κυκλοφορία έπειτα από πολλά χρόνια από τους δικούς μας Decemberance. Σκληρό doom, που εξερευνά σκοτεινά μονοπάτια, συνθέσεις με μεγάλη διάρκεια, που εμπλέκουν πολλά στοιχεία από τις επιρροές της μπάντας, έχουν μέχρι και ένα πολύ ιδιαίτερο sample με τη φωνή του Μάνου Κατράκη από την ταινία “Ταξίδι στα Κύθηρα”. Είναι από τα άλμπουμ που ξέρεις ότι έχουν μια ξεχωριστή αξία στη θέση της μουσικής και του είδους που εκπροσωπούν (σκληρό death/doom στα όρια του funeral doom). Αξίζουν τα εύσημα όλα τα μέλη της μπάντας και πιο πολύ ο Γιάννης Φιλιππαίος, συνθέτης, ντράμερ και τραγουδιστής της μπάντας.
Marche Funèbre - Into The Arms Of Darkness
Τους έμαθα λόγω των Decemberance, με τους οποίους έπαιξαν μαζί στην Αθήνα ή εκείνη ή την επόμενη χρονιά. Βέλγοι doomsters κοντά στον αγαπημένο μας μαινταινμπραϊντικό ήχο.
Chelsea Wolfe - Hiss Spun
Δεν υπήρχε περίπτωση εκείνη τη χρονιά να μην είχες ακούσει και Chelsea Wolfe, αφού είχε κάνει και ένα σχετικά μεγάλο hype. Σταθερή αξία.
Εξώφυλλο: Bell Witch – Mirror Reaper
(αν και είμαι η ντροπή των doomάδων που ακόμη δεν το έχω ακούσει με τη δέουσα προσοχή, το εξώφυλλο είναι από εκείνα που σε σημαδεύουν)
Κάπου εδώ γίνεται μία παύση στις χρονολογίες που άκουγα τόνους νέας μουσικής με ενθουσιασμό. Γεγονότα και καταστάσεις μ’ έριξαν και μ’ έκαναν να σταματήσω σταδιακά να “καταναλώνω” νέα μουσική, νέες ταινίες και σειρές. Από τότε είμαι μία παράξενη φαν, που μπορεί να μην έχει πάρει είδηση νέες κυκλοφορίες επειδή απλά δεν άκουγε μουσική. Ακόμη δεν ξέρω αν αυτή η φάση τελείωσε.
28 Likes
Εγώ μια χρονιά πριν…π@υτάνα ξενιτιά.
2 Likes
Ναι αλλά αν δεν είχες πάει, δε θα σε πετυχαίναμε στο BtG!
1 Like
Ναι αλλά δεν ξαναήρθατε 
Έγινε μέηνστρημ μετά 
Κάτι θα ξαναγίνει κάποια στιγμή πάντως.
1 Like
Η αλήθεια είναι, πως η συγκεκριμένη πεντάδα, μπαίνει σχεδόν όμοια μ’ εκείνη που είχα παραθέσει την εκείνη χρονιά στο artcore magazine, που αυτή τη βδομάδα έχει την τιμητική της. Και λέω σχεδόν, καθότι υπάρχει μία αλλαγή, η οποία “γεννήθηκε” λίγο καιρό μετά την άφιξη του '18. Πάμε λοιπόν…
1) Allochiria - “Throes”: Κρατώντας μία απόσταση από οποιαδήποτε ταμπέλα που μπορεί να χαρακτηρίσει τον ήχο των Allochiria, το “Throes” είναι ο πιο συναισθηματικός δίσκος που ακούστηκε στο εγκεφαλικό μου σύστημα εκείνη την εποχή. Κάθε του στιγμή είναι ένα «κάτι» που κινείται μέσα μου, καθώς μεταδίδεται η μουσική του. Δύο κιθάρες που κάνουν για δέκα και κατεβάζουν τον ουρανό στη γη, ένα μπάσο γέφυρα που ενώνει και χαριτώνει τα πάντα, ένα drumming που αποτελεί την πιο απλή μαθηματική συνάρτηση, και η Ειρήνη που εξατομικεύει τη σταυρικότητα του ανθρώπου με αυθεντικότητα και χωρίς μιζέρια. Δίσκος ζωής.
2) Mother of Millions - “Sigma”: Αν βγει κάποιος αυτή τη στιγμή και γράψει, πως αυτός ο δίσκος είναι ο πιο βιωματικός του και ο πιο προσωπικός του, σε σημείο που να τέμνεται στην ίδια ευθεία του βιωματικού αγγίγματος του “APSoG”, θα τον πιστέψω και θα κάτσω να τον διαβάσω μέχρι και την τελευταία του τελεία. Τα παιδιά εδώ έκαναν κάτι πολύ μεγάλο. Όχι παράτολμο, αλλά ξεκάθαρα μεγάλο. Κάθε στιγμή του, μέχρι και κάθε παύση ανάσας του υπέροχου και ζεστού Προκοπίου είναι άξια ακοής. Προσωπικά, βέβαια, τα πάντα αποκαλύπτονται στο τεράστιο “Spiral”, κι εδώ τα λόγια κυριολεκτικά περισσεύουν…
3) While She Sleeps - “You Are We”: Είμαι 34 χρονών και όχι 16, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει καθόλου να συνεχίζω να νιώθω τον παλμό αυτού του δίσκου. Είναι ηρωικός, ανθεμικός, παλικαρίσιος και με τη δυναμική να σηκώσει ένα μικρό club στο πόδι. Υπάρχουν άφθονοι metalcore δίσκοι που κυκλοφορούν κάθε χρόνο, αλλά πόσοι μπορούν να μετατρέψουν τον metal ήχο στο καλύτερο ροκ άκουσμα; Θέληση έχουν πολλοί, πνεύμα όμως μόνο οι θαρραλέοι. Επιπλέον, εδώ μέσα υπάρχουν μερικές από τις πιο κολλητικές μελωδικές γραμμές.
4) Lucky Soul - “Hard Lines”: Κάτι πολύ βασικό: αυτός ο δίσκος περιέχει μερικές από τις πιο ζοφερές και όμορφες μπασογραμμές που μπορείς ν’ ακούσεις εν γένει. Κάτι ακόμα πιο βασικό: δεν γνωρίζω τι έχουν κάνει οι πριγκίπισσες ή οι βασίλισσες της pop, αλλά ξέρω για τα καλά ότι η Ali Howard και η παρέα της θα μπορούσαν να μπουν στο μάτι μεγάλων δισκογραφικών και να ταρακουνήσουν πάρα πολύ κόσμο υπό τους ήχους του disco/funky/jazzy pop μανιφέστου τους. Δίσκος γεμάτος από hits σαν το “Too Much” και από χρυσόσκονη πολυμορφικών πλήκτρων. Το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ κάθε φορά που παίζει αυτός ο δίσκος.
5) Locust Leaves - “A Subtler Kind of Light”: Ευθέως και χωρίς υπεκφυγές, αυτός είναι ένας απ’ τους καλύτερους tech metal δίσκους που μπαίνει σφήνα και κλείνει σπίτια. Η τέχνη των Watchtower, των Rush κι ενός ταχύτατου black μοτίβου αναμειγνύονται μέσα στη χύτρα της έμπνευσης που φέρει αυτή η dream team. Η περίπτωσή τους είναι «όλοι για έναν κι ένας για όλους». Μπορείς να γοητευτείς από τη συνολική σύμπραξη, αλλά και από την προσωπική δυναμική του κάθε μουσικού ξεχωριστά. Ορμητικές συνθέσεις, και ένας Nick στα φωνητικά, έτσι όπως κανείς άλλος δεν τόλμησε να πατήσει σε οπερέτες.
Εξώφυλλο, εννοείται:
27 Likes