Let's Play II : 52 Χρονια Μουσικης σε 52 Εβδομαδες

[Dr.Feelgood]

Η αλήθεια είναι, πως η συγκεκριμένη πεντάδα, μπαίνει σχεδόν όμοια μ’ εκείνη που είχα παραθέσει την εκείνη χρονιά στο artcore magazine, που αυτή τη βδομάδα έχει την τιμητική της. Και λέω σχεδόν, καθότι υπάρχει μία αλλαγή, η οποία “γεννήθηκε” λίγο καιρό μετά την άφιξη του '18. Πάμε λοιπόν…

1) Allochiria - “Throes”: Κρατώντας μία απόσταση από οποιαδήποτε ταμπέλα που μπορεί να χαρακτηρίσει τον ήχο των Allochiria, το “Throes” είναι ο πιο συναισθηματικός δίσκος που ακούστηκε στο εγκεφαλικό μου σύστημα εκείνη την εποχή. Κάθε του στιγμή είναι ένα «κάτι» που κινείται μέσα μου, καθώς μεταδίδεται η μουσική του. Δύο κιθάρες που κάνουν για δέκα και κατεβάζουν τον ουρανό στη γη, ένα μπάσο γέφυρα που ενώνει και χαριτώνει τα πάντα, ένα drumming που αποτελεί την πιο απλή μαθηματική συνάρτηση, και η Ειρήνη που εξατομικεύει τη σταυρικότητα του ανθρώπου με αυθεντικότητα και χωρίς μιζέρια. Δίσκος ζωής.

2) Mother of Millions - “Sigma”: Αν βγει κάποιος αυτή τη στιγμή και γράψει, πως αυτός ο δίσκος είναι ο πιο βιωματικός του και ο πιο προσωπικός του, σε σημείο που να τέμνεται στην ίδια ευθεία του βιωματικού αγγίγματος του “APSoG”, θα τον πιστέψω και θα κάτσω να τον διαβάσω μέχρι και την τελευταία του τελεία. Τα παιδιά εδώ έκαναν κάτι πολύ μεγάλο. Όχι παράτολμο, αλλά ξεκάθαρα μεγάλο. Κάθε στιγμή του, μέχρι και κάθε παύση ανάσας του υπέροχου και ζεστού Προκοπίου είναι άξια ακοής. Προσωπικά, βέβαια, τα πάντα αποκαλύπτονται στο τεράστιο “Spiral”, κι εδώ τα λόγια κυριολεκτικά περισσεύουν…

3) While She Sleeps - “You Are We”: Είμαι 34 χρονών και όχι 16, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει καθόλου να συνεχίζω να νιώθω τον παλμό αυτού του δίσκου. Είναι ηρωικός, ανθεμικός, παλικαρίσιος και με τη δυναμική να σηκώσει ένα μικρό club στο πόδι. Υπάρχουν άφθονοι metalcore δίσκοι που κυκλοφορούν κάθε χρόνο, αλλά πόσοι μπορούν να μετατρέψουν τον metal ήχο στο καλύτερο ροκ άκουσμα; Θέληση έχουν πολλοί, πνεύμα όμως μόνο οι θαρραλέοι. Επιπλέον, εδώ μέσα υπάρχουν μερικές από τις πιο κολλητικές μελωδικές γραμμές.

4) Lucky Soul - “Hard Lines”: Κάτι πολύ βασικό: αυτός ο δίσκος περιέχει μερικές από τις πιο ζοφερές και όμορφες μπασογραμμές που μπορείς ν’ ακούσεις εν γένει. Κάτι ακόμα πιο βασικό: δεν γνωρίζω τι έχουν κάνει οι πριγκίπισσες ή οι βασίλισσες της pop, αλλά ξέρω για τα καλά ότι η Ali Howard και η παρέα της θα μπορούσαν να μπουν στο μάτι μεγάλων δισκογραφικών και να ταρακουνήσουν πάρα πολύ κόσμο υπό τους ήχους του disco/funky/jazzy pop μανιφέστου τους. Δίσκος γεμάτος από hits σαν το “Too Much” και από χρυσόσκονη πολυμορφικών πλήκτρων. Το καλοκαίρι δεν τελειώνει ποτέ κάθε φορά που παίζει αυτός ο δίσκος.

5) Locust Leaves - “A Subtler Kind of Light”: Ευθέως και χωρίς υπεκφυγές, αυτός είναι ένας απ’ τους καλύτερους tech metal δίσκους που μπαίνει σφήνα και κλείνει σπίτια. Η τέχνη των Watchtower, των Rush κι ενός ταχύτατου black μοτίβου αναμειγνύονται μέσα στη χύτρα της έμπνευσης που φέρει αυτή η dream team. Η περίπτωσή τους είναι «όλοι για έναν κι ένας για όλους». Μπορείς να γοητευτείς από τη συνολική σύμπραξη, αλλά και από την προσωπική δυναμική του κάθε μουσικού ξεχωριστά. Ορμητικές συνθέσεις, και ένας Nick στα φωνητικά, έτσι όπως κανείς άλλος δεν τόλμησε να πατήσει σε οπερέτες.

Εξώφυλλο, εννοείται:

[QuintomScenario]

@Dr.Feelgood

Η αλήθεια είναι, πως η συγκεκριμένη πεντάδα, μπαίνει σχεδόν όμοια μ’ εκείνη που είχα παραθέσει την εκείνη χρονιά στο artcore magazine, που αυτή τη βδομάδα έχει την τιμητική της. Και λέω σχεδόν, καθότι υπάρχει μία αλλαγή, η οποία “γεννήθηκε” λίγο καιρό μετά την άφιξη του '18. Πάμε λοιπόν…

Εκκωφαντικη η απουσια του Καισαρα απο τις λιστες σας γενικα. Στην δικη μου θα παρει εκτος απροοπτου την θεση με το νουμερο 1 και διχως καμια αμφιβολια, εκτος αν ξεχναω κατι πολυ τρομερο αυτην την στιγμη.

[Aldebaran]

Καλέ εγώ τον έχω - εκτός αν ως “λίστα” μετράς μόνο τις βαθμολογούμενες θέσεις.

[Dr.Feelgood]

Πράγματι, αυτός ο δίσκος είναι η αλλαγή. Γενικά, όπως έχει ειπωθεί και από άλλους, έχω κολλήσει με το “Flowers of Evil” σε ασύγκριτο βαθμό με ό,τι προηγούμενό τους είχα ταιριάξει. Ο Καίσαρας έμεινε στη απ’ έξω, αλλά δε στενοχωριέμαι γι’ αυτό. Όλα θα ειπωθούν στ’ άνθη.

[J_Fisherman]

Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια παιδιά για την όλη προσπάθεια! Μαθαίνω για αρκετά νέα άλμπουμ και θυμάμαι άλλα που είχα ξεχάσει.

Να προσθέσω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος των Pineapple Thief έχει και έναν δεύτερο δίσκο στην deluxe έκδοση του, το 8 Years Later, το οποίο είναι πιο μελαγχολικό και πιο ατμοσφαιρικό από το Your Wilderness και ε-ξαι-ρε-τι-κός δίσκος (βασικά απορώ πως και δεν τον κυκλοφόρησαν μόνο του, πρέπει να το έχω ακούσει περισσότερο από το Your Wilderness).

[QuintomScenario]

@Aldebaran

εκτός αν ως “λίστα” μετράς μόνο τις βαθμολογούμενες θέσεις

Προφανως μετραω τις πρωτες 5 θεσεις ως την λιστα του καθενος, ολα τα αλλα ειναι να χαμε να λεγαμε

@Dr.Feelgood

Ο Καίσαρας έμεινε στη απ’ έξω, αλλά δε στενοχωριέμαι γι’ αυτό. Όλα θα ειπωθούν στ’ άνθη.

Άλλο τα ανθη αλλο ο Καισαρας. Δεν υπαρχει νομος που να λεει οτι απαγορευεται να μπουν και τα δυο στις λιστες

@J_Fisherman

Να προσθέσω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος των Pineapple Thief έχει και έναν δεύτερο δίσκο στην deluxe έκδοση του, το 8 Years Later, το οποίο είναι πιο μελαγχολικό και πιο ατμοσφαιρικό από το Your Wilderness και ε-ξαι-ρε-τι-κός δίσκος (βασικά απορώ πως και δεν τον κυκλοφόρησαν μόνο του, πρέπει να το έχω ακούσει περισσότερο από το Your Wilderness).

Δε νομιζω οτι εχω ακουσει ποτε τιποτα απο τους Pineapple Thief που να μην ειναι υπεροχο. Απο τις πιο υποτιμημενες μπαντες που εχω ακουσει ποτε, με βαση του ποσο διασημοι (δεν) ειναι. Κατα τα αλλα τα συγχαρητηρια πανε στον @anhydriis για το παιχνιδι και την βαση δεδομενων.

[nikosPL]

@J_Fisherman

Να προσθέσω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος των Pineapple Thief έχει και έναν δεύτερο δίσκο στην deluxe έκδοση του, το 8 Years Later, το οποίο είναι πιο μελαγχολικό και πιο ατμοσφαιρικό από το Your Wilderness και ε-ξαι-ρε-τι-κός δίσκος (βασικά απορώ πως και δεν τον κυκλοφόρησαν μόνο του, πρέπει να το έχω ακούσει περισσότερο από το Your Wilderness).

Με βάση το discoqs πάντως , φαίνεται σαν ξεχωριστή κυκλοφορία.

[ARIAN]

Βρε τα νιαμου οι Metallica!

[Dr.Feelgood]

Αλήθεια, @QuintomScenario σε αυτούς και την κοπελιά, λες όχι;

Lucky Soul - No Ti Amo

[Miss_Machine]

Μόνο που το δεύτερό της ήταν το πραγματικό σοκ!

[J_Fisherman]

Το είδα και όντως έχεις δίκιο, δεν ήξερα ότι είχε κυκλοφορήσει μόνο του. Για κάποιο λόγο θυμόμουν ότι κυκλοφόρησε μόνο μαζί με την limited έκδοση του Your Wilderness.

[JTN]

Sleep Spindles (feat. Sumak)

για τους ηλεκτρονικους του φορουμ

[QuintomScenario]

@J_Fisherman

Το είδα και όντως έχεις δίκιο, δεν ήξερα ότι είχε κυκλοφορήσει μόνο του. Για κάποιο λόγο θυμόμουν ότι κυκλοφόρησε μόνο μαζί με την limited έκδοση του Your Wilderness.

Οχι, εσυ ειχες δικιο εξαρχης

Το 8 Years Later ειναι bonus δισκακι με το Your Wilderness, που βγηκε το 2016 στην Deluxe Edition.
Απλως αργοτερα αποφασισαν να το βγαλουν ως βινυλιο μονο του το 2018. Το Discogs δεν ειναι κι ο καλυτερος οδηγος σε αυτα τα πραγματα, ειναι απλως βαση δεδομενων και τιποτα παραπανω.

[kbil]

This post was flagged by the community and is temporarily hidden.

[nikosPL]

2017

1. Paradise Lost - Medusa
   
   

Για ακόμα μια φορά οι Βρετανοί κάνουν αυτό που θέλουν, χωρίς να νοιάζονται για μόδες, αποδοχή κλπ και εξέπληξαν πολύ κόσμο με την σχεδόν επιστροφή στις ρίζες. Κ λέω σχεδόν γιατί το Medusa δεν είναι απλά ένα doom/death metal άλμπουμ, είναι μια μίξη της πλούσιας καριέρας τους.
Ενώ το ντεμπούτο τους Lost Paradise είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο doom/death metal και φυσικά η απαρχή του βρετανικού εν λόγω ήχου, το Medusa δεν είναι ένα απλό αναμάσημα του ντεμπούτου. Μπορεί να έχει τον ήχο, τα ογκώδη, crushing riffs, τα brutal φωνητικά του Holmes, τα οποία είναι σε πολύ καλή κατάσταση, έχει δανειστεί κ πολλά στοιχεία από μεταγενέστερα άλμπουμ τα οποία δίνουν έναν πολυποίκιλο ήχο κ δεν καθιστούν το άλμπουμ απλά heavy κ μονότονο.
Αυτό είναι εμφανές κατευθείαν από το πρώτο κομμάτι το υπερβαρύ Fearless Sky, το οποίο ενώ ξεκινάει με σαφές αναφορές στο ντεμπούτο, με τον αργό ρυθμό κ απίστευτα heavy κιθάρες, μπαίνει το πολύ όμορφο lead του Mackintosh ανά διαστήματα για να μαλακώσει τον ήχο του συν τα πολύ όμορφα, μελωδικά φωνητικά του Holmes μέση του κομματιού. Κ εκεί που απλά περιμένω να συνεχιστεί το κομμάτι στο ίδιο μοτίβο, σκάει η γέφυρα με το απίστευτο lead κ τα εξίσου απίστευτα φωνητικά να με αποτελειώσει…
(Crawling hypocrisy will fade away)
We rise again
(The dawning of honesty will fade away)
We ride against the frail
(Crawling hypocrisy will fade away)
We rise again
(The dawning of honesty will fade away)
We ride against the frail

Έρχεται κ η αλλαγή ρυθμού στο έκτο λεπτό, στο καπάκι σόλο από Gregor κ κάπου έχω μείνει άναυδος.
Κ είναι τόσο όμορφα δεμένα όλα μαζί, χωρίς να φαίνονται παράταιρα. Ομορφιές.
Η εναλλαγή ρυθμών, στυλ φωνητικών δεν σταματάει όμως στο πρώτο κομμάτι αλλά συνεχίζεται σε όλο το άλμπουμ δίνοντας απίστευτο πλούτο ιδεών. Ενώ πολλά από αυτά ξεκινούν με στιβαρά, ογκώδη riff, εμπλουτίζονται με υπέροχα, μελωδικά leads ενώ το ίδιο κάνουν κ τα πολύ όμορφα μελωδικά φωνητικά του Nick.
Εδώ έχουμε κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα όπως το The Longest Winter, το ομότιτλο, με το στοιχειωτικό πιάνο στην αρχή, το Fearless Sky όπως αναφέρθηκα πιο πάνω , τα Blood and Chaos και Until the Grave.
Αν θα άλλαζα κάτι θα ήταν ίσως το No Passage for the Dead, το οποίο μου φαίνεται κάπως μονότονο (αν κ έχει τα τρομερά γυρίσματα στα τύμπανα), με το καταπληκτικό Shrines ή το εξίσου υπέροχο Symbolic Virtue. (γενικά οι τύποι έχουν ένα θέμα με το να διαλέγουν ποια κομμάτια θα μπουν στον δίσκο κ ποια θα μείνουν απ’ έξω.) Ίσως να προτιμούσα κ μια πιο καθαρή παραγωγή, γιατί το άλμπουμ είναι έτσι κ αλλιώς heavy από μόνο του κ αυτό το γρεζάρισμα στις κιθάρες μου ακούγεται πολύ σουηδικό.
Ιδιαίτερη αναφορά στο υπέροχο drumming του Waltteri Väyrynen, ο οποίος “χρωματίζει” τα κομμάτια κ δεν κρατάει απλά τον ρυθμό.

2. Pain of Salvation - In the Passing Light of Day
   

Κορυφαίο άλμπουμ για τους Pain of Salvation. Νομίζω είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ για άλμπουμ τους από το Remedy Lane. Το Be ήταν πολύ ιδιαίτερο κ τα 2 Road Salt είχαν πολύ όμορφες στιγμές αλλά όχι σαν σύνολα, τουλάχιστον τώρα θα διάλεγα κάποια κομμάτια από τα δύο άλμπουμ.
Πέρα από το concept, το οποίο αναφέρεται στην απίστευτη κατάσταση που βρέθηκε ο Daniel, όταν κόντεψε να πεθάνει από ένα βακτήριο, έχουμε κ απίστευτη μουσική η οποία μας προσφέρει prog έπη σε συνάρτηση με μελωδικά περάσματα, μπαλάντες κ όλα περασμένα από μια φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση.
Το ξεκίνημα του On a Tuesday με είχε πιάσει τελείως απροετοίμαστο πάντως…

3. Spectral Voice - Eroded Corridors of Unbeing
   

Εντελώς κούκου αλλαγή, από τον μελωδικό μουσικό κόσμο των PoS, στον εφιαλτικό των Spectral Voice…(θα έχει πολύ δουλειά ο ψυχολόγος μου, όταν κ αν επισκεφτώ κάποιον.)
Γιατί εφιαλτικός? Γιατί εδώ έχουμε μια μίξη ογκωδέστατου death metal τύπου Incantation με τo έρπων doom/death metal των Disembowelment.
Μετά από πέντε demo (και ένα split), οι Αμερικάνοι κυκλοφορούν το ένα κ μοναδικό τους full length, κ γίνονται από τις πιο συζητημένες μπάντες του χώρου. Ουσιαστικά είναι οι Blood Incantation, μείον τον ντράμερ, οπότε δεν είναι το ότι είναι τεμπέληδες . Αν δεν τους έχετε δει λάηβ κάντε το, είναι ισοπεδωτικοί.

4. Moonspell - 1755
   
   

Δεν περίμενα να με συνεπάρει τόσο πολύ το 11ο άλμπουμ των Πορτογάλων. Έβαζα πολύ σπάνια να ακούσω Moonspell, παρόλο που μου άρεσαν παλιά κ έβρισκα πολλά στοιχεία της μουσικής τους πολύ κοντά σε αυτά που συνήθως άκουγα, κάπου τους έχασα στην πορεία. Πριν λίγο καιρό, κάποιος εδώ στο Όσλο, που ήταν πολύ κοντά στην μπαντα, έδινε κάποια από τα άλμπουμ τους, μαζί κ αυτό. Σοκ.
Δεν ξέρω αν φταίει το κόνσεπτ, το οποίο βασικά αναφέρεται στην καταστροφή της Λισαβώνας το 1755 από ένα σεισμό αλλά υπάρχει ένας διάχυτος πόνος, μια τραγικότητα που είναι φανερή στα τραγούδια που απαρτίζουν το άλμπουμ.
Σίγουρα την ατμόσφαιρα τονίζουν κ τα φωνητικά της χορωδίας, που δίνουν μια επιπρόσθετη θεατρική χροιά. Τα υπέροχα φωνητικά του Fernando, αποτυπώνουν τον πόνο κ την απόγνωση της κατάστασης ενώ το ότι τραγουδάει στην μητρική του γλώσσα, μπορεί να ήταν μια ίσως παράτολμη απόφαση, βοηθούν σε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Φοβερό άλμπουμ.

Στην πέμπτη θέση αμφιταλαντεύτηκα αρκετά. Υπήρξαν 2-3 άλμπουμ τα οποία μου είχαν κάνει εντύπωση όταν τα είχα ακούσει αλλά όταν τα έβαλα να παίξουν ξανά σήμερα, αυτό που με κέρδισε ήταν το παρακάτω…

5. Below - Upon a Pale Horse
   
   

Σουηδοί λοιπόν οι συγκεκριμένοι κ αυτό είναι το δεύτερο (κ προς το παρόν τελευταίο) τους άλμπουμ. Το οποίο άλμπουμ κινείται στον χώρο του epic doom metal, εντάξει σουηδοί είναι, το έχουν γενικά το άθλημα. Υπέροχα ογκώδη riff κ ένας απίστευτος Sebastian Jansson, ο οποίος έχει τραγουδήσει κ στο ομότιτλο άλμπουμ των Malison Rogue.

6. Wampyrinacht - We Will Be Watching: Les cultes de Satan et les mystères de la mort
   

Παρόλο που το ντεμπούτο των Αθηναίων κυκλοφόρησε το '17, μιλάμε για φόρο τιμής στο 90’ς hellenic black metal με διάσπαρτα νεοκλασικά στοιχεία.

7. Phrenelith - Desolate Endscape
   
   

Ντεμπούτο για τους φοβερούς αυτούς Δανούς, όπου μαζί με τους επίσης Δανούς Sulphurous, γίνονται από τις πιο ελπιδοφόρες μπαντες/σκηνές στο death metal.

Εξώφυλλο φυσικά το Bell Witch

[Dr.Feelgood]

@nikosPL

κ ένας απίστευτος Sebastian Jansson, ο οποίος έχει τραγουδήσει κ στο ομότιτλο άλμπουμ των Malison Rogue.

Ναι τον αλήτη, μαζί με τους άλλους αλήτες φυσικά που πήγαν και μας άφησαν μόνο με το ντεμπούτο, χωρίς να δώσουν συνέχεια. Τα τσογλάνια… με σύγχισες βραδιάτικα.

[anhydriis]

2017

Αυτό το γαμήδι το έτος δεν έχει πάτο, οπότε καλύτερα νωρίτερα, παρά μυαλό κομπόστα…

5. M3MΦ1Σ - Ο Ιχνηλάτης Που Κυνηγούσε τον Θάνατο

Αφήσαμε τον αγγλικό στίχο στο πλάι (Psycho Choke) και αρχίσαμε τα breakdown στα ντόπια. Δεν θέλω να προσθέσω πολλά πολλά αλλά θα κλέψω το σχόλιο χρήστη από το youtube… “κάποιος σε έναν γαλαξία με τρισεκατομμύρια αστέρια, σε ένα μικρό πλανήτη, σε μια μικρή χώρα, σε μια πόλη, έγραψε τον στίχο… χωρίς να ξέρω που πατώ χορεύω έξω από τον χορό μόνο για μένα… δεν μεταδίδω άλλο”.

Μ3ΜΦ1Σ - Μόνο για μένα [Οfficial video 2016]

4. Mastodon - Emperor of Sand

Σε ποιητική διάθεση σήμερα να συνεχίσω…

“Θα ήθελα κάποτε να φωτογραφίσω το χρόνο, Ταπεινομένον, να τον μαστιγώνει ανελέητα ένας ανώτερος του χρόνος, ανεξάντλητος και δικός μας”.

Κάπως έτσι συνοψίζεται το μεγαλείο της μπάντας σε αυτόν τον δίσκο. Φυσική συνέχεια του Crack The Skye, τα τραγούδια απλώνονται παντού, μελωδίες, riff, στίχοι, όλα όπως πρέπει. Και τι με νοιάζει η απόδοσή τους στα λαιβ. Η τελειότητα είναι βαρετή.

Mastodon - Show Yourself [Official Music Video]

3. Royal Blood - How Did We Get So Dark

Πάμε στο νησί. Ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι και σήμερα. Γιατί; Γιατί είναι ο πιο σκοτεινός. Ότι λέει και ο τίτλος εδω στη κυριολεξία το ακούς από την πρώτη νότα. Παρόλη την αμεσότητα και την μελωδικότητα τα τραγούδια καρφώνονται κατευθείαν στο κεφάλι. Το μπάσο οδηγεί τα πάντα ενώ τα ντραμς ρολάρουν πάνω του. Το ροκ το μοντέρνο το αλήτικο.

Royal Blood - House of Vans, London, UK - (December 16th, 2017) [Remastered Audio]

2. While She Sleeps - You Are We

Το εισαγωγικό άρπισμα στην κιθάρα ξεγελά, λίγα δευτερόλεπτα μετά μπαίνει η γκαρίδα ο Loz και με jumpscare σημαίνει πόλεμο. You Are We! όπερ σημαίνει πως η πιο diy μπάντα του πλανήτη επιστρέφει να μας αποτελειώσει μετά το Brainwashed (2015). Τραγούδια ύμνοι όπως το Steal The Sun και το Feel (…Said the nomad to the sea, What is home without these streets I know?) ακολουθούν, Hurricane, Civil Isolation, In Another Now αξεπέραστα άσματα, όλα στυλοβάτες θεμέλια του ίσως μεγαλύτερου τραγουδιού της μπάντας, ενός από τα μεγαλύτερα της σκηνής. Η σύμπραξη των Sleeps με το έτερο παιδί θαύμα του Sheffield (Oliver Sykes - Bring Me The Horizon) στο Silence Speaks είναι one of a kind. Και εκεί που τα έχεις δει όλα ανοίγεις το booklet και βλέπεις μπροστά σου ένα γαμημένο For Tom και γτχσκτπσκτμτμσ

Gagarin σεπτέμβρης του ‘19

While She Sleeps | Anti-Social | 13.09.2019 | Athens

1. Propagandhi - Victory Lap

Πραγματικός γύρος θριάμβου για την μπάντα, ένας ακόμη πραγματικός γύρος θανάτου για τον υπόλοιπο κόσμο. Το συγκρότημα ολοκληρώνει ένα απίστευτο σερί 5 album 11/10 βασανίζοντας μας χωρις υλικό για ακόμη 7 χρόνια τουλάχιστον. Νομίζω πως αυτός εδώ είναι ο πιο “ορθόδοξα” (όσο μπορεί να είναι) πανκ δίσκος τους αλλά και ο πιο ποικιλομορφός τους. Π.χ. από το σουπερ έντονο και τραχύ Failed Imagineer έως το συναισθηματικό Nigredo είναι ένα τραγούδι δρόμος. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της μπάντας είναι εδώ και αφού σε λαιβ πια δεν ελπίζουμε ας μας φέρει ο santa κανένα νέο τραγουδάκι.

*πρώτο κλιπ για την μπάντα 20 χρόνια αφότου ξεκίνησαν…

Propagandhi - "Failed Imagineer"

Εξώφυλλο της Χρονιάς

Quicksand - Interiors

Εντάξει δεν άλλαξαν και πολλά από τότε, κανα δύο θέσεις…

@anhydriis

• Propagandhi - Victory Lap
• Royal Blood - How Did We Get So Dark
• Body Count - Bloodlust
• Mastodon - Emperor of Sand
• Quicksand - Interiors

[furor]

@Dr.Feelgood

While She Sleeps - “You Are We”: Είμαι 34 χρονών και όχι 16, αλλά αυτό δεν με εμποδίζει καθόλου να συνεχίζω να νιώθω τον παλμό αυτού του δίσκου.

Πρώτον, επιτέλους και μπράβο για την αναφορά! Δεύτερον, είμαι 38 χρονών και έχω να δηλώσω ότι ο παλμός δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με την ποιότητα! Και οι While She Sleeps είχαν να προσφέρουν κάτι νέο και ποιοτικό ταυτόχρονα. Το “You are We” είναι από τις δισκάρες της νέας γενιάς, που θα εκτιμηθούν εντός των συνόρων μας το 2037.

[Meldinor]

Δισκάρα είναι ρε παιδιά το You are we, λόγω bmth το άκουσα εγώ, αλλά είναι πολύ ωραίος δίσκος.

[anhydriis]

Να ανοιξω, οχι το πιτ αλλα μια μικρη παρενθεση σε οτι αφορα το 2017 και να υποκλιθω στο μεγαλειο του Matt Heafy (Trivium) που απο φετος (2017) ξεκινα την επικη του τριλογια με το The Sin and the Sentence. Θα ερθει η στιγμη να τιμηθει και αυτος οπως πρεπει Η παρενθεση κλεινει το 2021