Εκκωφαντικη η απουσια του Καισαρα απο τις λιστες σας γενικα. Στην δικη μου θα παρει εκτος απροοπτου την θεση με το νουμερο 1 και διχως καμια αμφιβολια, εκτος αν ξεχναω κατι πολυ τρομερο αυτην την στιγμη.
Καλέ εγώ τον έχω - εκτός αν ως “λίστα” μετράς μόνο τις βαθμολογούμενες θέσεις.
1 Like
Πράγματι, αυτός ο δίσκος είναι η αλλαγή. Γενικά, όπως έχει ειπωθεί και από άλλους, έχω κολλήσει με το “Flowers of Evil” σε ασύγκριτο βαθμό με ό,τι προηγούμενό τους είχα ταιριάξει. Ο Καίσαρας έμεινε στη απ’ έξω, αλλά δε στενοχωριέμαι γι’ αυτό. Όλα θα ειπωθούν στ’ άνθη.
1 Like
Κατ’ αρχάς συγχαρητήρια παιδιά για την όλη προσπάθεια! Μαθαίνω για αρκετά νέα άλμπουμ και θυμάμαι άλλα που είχα ξεχάσει.
Να προσθέσω ότι ο συγκεκριμένος δίσκος των Pineapple Thief έχει και έναν δεύτερο δίσκο στην deluxe έκδοση του, το 8 Years Later, το οποίο είναι πιο μελαγχολικό και πιο ατμοσφαιρικό από το Your Wilderness και ε-ξαι-ρε-τι-κός δίσκος (βασικά απορώ πως και δεν τον κυκλοφόρησαν μόνο του, πρέπει να το έχω ακούσει περισσότερο από το Your Wilderness).
6 Likes
Προφανως μετραω τις πρωτες 5 θεσεις ως την λιστα του καθενος, ολα τα αλλα ειναι να χαμε να λεγαμε 
Άλλο τα ανθη αλλο ο Καισαρας. Δεν υπαρχει νομος που να λεει οτι απαγορευεται να μπουν και τα δυο στις λιστες
Δε νομιζω οτι εχω ακουσει ποτε τιποτα απο τους Pineapple Thief που να μην ειναι υπεροχο. Απο τις πιο υποτιμημενες μπαντες που εχω ακουσει ποτε, με βαση του ποσο διασημοι (δεν) ειναι. Κατα τα αλλα τα συγχαρητηρια πανε στον @anhydriis για το παιχνιδι και την βαση δεδομενων.
4 Likes
Με βάση το discoqs πάντως , φαίνεται σαν ξεχωριστή κυκλοφορία.
Βρε τα νιαμου οι Metallica!
1 Like
Μόνο που το δεύτερό της ήταν το πραγματικό σοκ!
1 Like
Το είδα και όντως έχεις δίκιο, δεν ήξερα ότι είχε κυκλοφορήσει μόνο του. Για κάποιο λόγο θυμόμουν ότι κυκλοφόρησε μόνο μαζί με την limited έκδοση του Your Wilderness.
1 Like
για τους ηλεκτρονικους του φορουμ
3 Likes
Οχι, εσυ ειχες δικιο εξαρχης
Το 8 Years Later ειναι bonus δισκακι με το Your Wilderness, που βγηκε το 2016 στην Deluxe Edition.
Απλως αργοτερα αποφασισαν να το βγαλουν ως βινυλιο μονο του το 2018. Το Discogs δεν ειναι κι ο καλυτερος οδηγος σε αυτα τα πραγματα, ειναι απλως βαση δεδομενων και τιποτα παραπανω.
1 Like
- THE DREAM SYNDICATE – How Did I Find Myself Here?
- Ulver - The Assassination of Julius Caesar
- Cigarettes After Sex - Cigarettes After Sex
- DEAD CROSS – Dead Cross
- Myrkur - Mareridt
30 Likes
2017
-
Paradise Lost - Medusa
Για ακόμα μια φορά οι Βρετανοί κάνουν αυτό που θέλουν, χωρίς να νοιάζονται για μόδες, αποδοχή κλπ και εξέπληξαν πολύ κόσμο με την σχεδόν επιστροφή στις ρίζες. Κ λέω σχεδόν γιατί το Medusa δεν είναι απλά ένα doom/death metal άλμπουμ, είναι μια μίξη της πλούσιας καριέρας τους.
Ενώ το ντεμπούτο τους Lost Paradise είναι ένα πολύ καλό ντεμπούτο doom/death metal και φυσικά η απαρχή του βρετανικού εν λόγω ήχου, το Medusa δεν είναι ένα απλό αναμάσημα του ντεμπούτου. Μπορεί να έχει τον ήχο, τα ογκώδη, crushing riffs, τα brutal φωνητικά του Holmes, τα οποία είναι σε πολύ καλή κατάσταση, έχει δανειστεί κ πολλά στοιχεία από μεταγενέστερα άλμπουμ τα οποία δίνουν έναν πολυποίκιλο ήχο κ δεν καθιστούν το άλμπουμ απλά heavy κ μονότονο.
Αυτό είναι εμφανές κατευθείαν από το πρώτο κομμάτι το υπερβαρύ Fearless Sky, το οποίο ενώ ξεκινάει με σαφές αναφορές στο ντεμπούτο, με τον αργό ρυθμό κ απίστευτα heavy κιθάρες, μπαίνει το πολύ όμορφο lead του Mackintosh ανά διαστήματα για να μαλακώσει τον ήχο του συν τα πολύ όμορφα, μελωδικά φωνητικά του Holmes μέση του κομματιού. Κ εκεί που απλά περιμένω να συνεχιστεί το κομμάτι στο ίδιο μοτίβο, σκάει η γέφυρα με το απίστευτο lead κ τα εξίσου απίστευτα φωνητικά να με αποτελειώσει…
(Crawling hypocrisy will fade away)
We rise again
(The dawning of honesty will fade away)
We ride against the frail
(Crawling hypocrisy will fade away)
We rise again
(The dawning of honesty will fade away)
We ride against the frail
Έρχεται κ η αλλαγή ρυθμού στο έκτο λεπτό, στο καπάκι σόλο από Gregor κ κάπου έχω μείνει άναυδος.
Κ είναι τόσο όμορφα δεμένα όλα μαζί, χωρίς να φαίνονται παράταιρα. Ομορφιές.
Η εναλλαγή ρυθμών, στυλ φωνητικών δεν σταματάει όμως στο πρώτο κομμάτι αλλά συνεχίζεται σε όλο το άλμπουμ δίνοντας απίστευτο πλούτο ιδεών. Ενώ πολλά από αυτά ξεκινούν με στιβαρά, ογκώδη riff, εμπλουτίζονται με υπέροχα, μελωδικά leads ενώ το ίδιο κάνουν κ τα πολύ όμορφα μελωδικά φωνητικά του Nick.
Εδώ έχουμε κάποια από τα καλύτερα κομμάτια που έχει γράψει η μπάντα όπως το The Longest Winter, το ομότιτλο, με το στοιχειωτικό πιάνο στην αρχή, το Fearless Sky όπως αναφέρθηκα πιο πάνω , τα Blood and Chaos και Until the Grave.
Αν θα άλλαζα κάτι θα ήταν ίσως το No Passage for the Dead, το οποίο μου φαίνεται κάπως μονότονο (αν κ έχει τα τρομερά γυρίσματα στα τύμπανα), με το καταπληκτικό Shrines ή το εξίσου υπέροχο Symbolic Virtue. (γενικά οι τύποι έχουν ένα θέμα με το να διαλέγουν ποια κομμάτια θα μπουν στον δίσκο κ ποια θα μείνουν απ’ έξω.) Ίσως να προτιμούσα κ μια πιο καθαρή παραγωγή, γιατί το άλμπουμ είναι έτσι κ αλλιώς heavy από μόνο του κ αυτό το γρεζάρισμα στις κιθάρες μου ακούγεται πολύ σουηδικό.
Ιδιαίτερη αναφορά στο υπέροχο drumming του Waltteri Väyrynen, ο οποίος “χρωματίζει” τα κομμάτια κ δεν κρατάει απλά τον ρυθμό.
-
Pain of Salvation - In the Passing Light of Day
Κορυφαίο άλμπουμ για τους Pain of Salvation. Νομίζω είχα να ενθουσιαστώ τόσο πολύ για άλμπουμ τους από το Remedy Lane. Το Be ήταν πολύ ιδιαίτερο κ τα 2 Road Salt είχαν πολύ όμορφες στιγμές αλλά όχι σαν σύνολα, τουλάχιστον τώρα θα διάλεγα κάποια κομμάτια από τα δύο άλμπουμ.
Πέρα από το concept, το οποίο αναφέρεται στην απίστευτη κατάσταση που βρέθηκε ο Daniel, όταν κόντεψε να πεθάνει από ένα βακτήριο, έχουμε κ απίστευτη μουσική η οποία μας προσφέρει prog έπη σε συνάρτηση με μελωδικά περάσματα, μπαλάντες κ όλα περασμένα από μια φορτισμένη συναισθηματικά κατάσταση.
Το ξεκίνημα του On a Tuesday με είχε πιάσει τελείως απροετοίμαστο πάντως…
-
Spectral Voice - Eroded Corridors of Unbeing
Εντελώς κούκου αλλαγή, από τον μελωδικό μουσικό κόσμο των PoS, στον εφιαλτικό των Spectral Voice…(θα έχει πολύ δουλειά ο ψυχολόγος μου, όταν κ αν επισκεφτώ κάποιον.)
Γιατί εφιαλτικός? Γιατί εδώ έχουμε μια μίξη ογκωδέστατου death metal τύπου Incantation με τo έρπων doom/death metal των Disembowelment.
Μετά από πέντε demo (και ένα split), οι Αμερικάνοι κυκλοφορούν το ένα κ μοναδικό τους full length, κ γίνονται από τις πιο συζητημένες μπάντες του χώρου. Ουσιαστικά είναι οι Blood Incantation, μείον τον ντράμερ, οπότε δεν είναι το ότι είναι τεμπέληδες 
. Αν δεν τους έχετε δει λάηβ κάντε το, είναι ισοπεδωτικοί.
-
Moonspell - 1755
Δεν περίμενα να με συνεπάρει τόσο πολύ το 11ο άλμπουμ των Πορτογάλων. Έβαζα πολύ σπάνια να ακούσω Moonspell, παρόλο που μου άρεσαν παλιά κ έβρισκα πολλά στοιχεία της μουσικής τους πολύ κοντά σε αυτά που συνήθως άκουγα, κάπου τους έχασα στην πορεία. Πριν λίγο καιρό, κάποιος εδώ στο Όσλο, που ήταν πολύ κοντά στην μπαντα, έδινε κάποια από τα άλμπουμ τους, μαζί κ αυτό. Σοκ.
Δεν ξέρω αν φταίει το κόνσεπτ, το οποίο βασικά αναφέρεται στην καταστροφή της Λισαβώνας το 1755 από ένα σεισμό αλλά υπάρχει ένας διάχυτος πόνος, μια τραγικότητα που είναι φανερή στα τραγούδια που απαρτίζουν το άλμπουμ.
Σίγουρα την ατμόσφαιρα τονίζουν κ τα φωνητικά της χορωδίας, που δίνουν μια επιπρόσθετη θεατρική χροιά. Τα υπέροχα φωνητικά του Fernando, αποτυπώνουν τον πόνο κ την απόγνωση της κατάστασης ενώ το ότι τραγουδάει στην μητρική του γλώσσα, μπορεί να ήταν μια ίσως παράτολμη απόφαση, βοηθούν σε ακριβώς αυτόν τον σκοπό. Φοβερό άλμπουμ.
Στην πέμπτη θέση αμφιταλαντεύτηκα αρκετά. Υπήρξαν 2-3 άλμπουμ τα οποία μου είχαν κάνει εντύπωση όταν τα είχα ακούσει αλλά όταν τα έβαλα να παίξουν ξανά σήμερα, αυτό που με κέρδισε ήταν το παρακάτω…
-
Below - Upon a Pale Horse
Σουηδοί λοιπόν οι συγκεκριμένοι κ αυτό είναι το δεύτερο (κ προς το παρόν τελευταίο) τους άλμπουμ. Το οποίο άλμπουμ κινείται στον χώρο του epic doom metal, εντάξει σουηδοί είναι, το έχουν γενικά το άθλημα. Υπέροχα ογκώδη riff κ ένας απίστευτος Sebastian Jansson, ο οποίος έχει τραγουδήσει κ στο ομότιτλο άλμπουμ των Malison Rogue.
-
Wampyrinacht - We Will Be Watching: Les cultes de Satan et les mystères de la mort
Παρόλο που το ντεμπούτο των Αθηναίων κυκλοφόρησε το '17, μιλάμε για φόρο τιμής στο 90’ς hellenic black metal με διάσπαρτα νεοκλασικά στοιχεία.
-
Phrenelith - Desolate Endscape
Ντεμπούτο για τους φοβερούς αυτούς Δανούς, όπου μαζί με τους επίσης Δανούς Sulphurous, γίνονται από τις πιο ελπιδοφόρες μπαντες/σκηνές στο death metal.
Εξώφυλλο φυσικά το Bell Witch
35 Likes
Ναι τον αλήτη, μαζί με τους άλλους αλήτες φυσικά που πήγαν και μας άφησαν μόνο με το ντεμπούτο, χωρίς να δώσουν συνέχεια. Τα τσογλάνια… με σύγχισες βραδιάτικα.
2 Likes
2017
Αυτό το γαμήδι το έτος δεν έχει πάτο, οπότε καλύτερα νωρίτερα, παρά μυαλό κομπόστα…
5. M3MΦ1Σ - Ο Ιχνηλάτης Που Κυνηγούσε τον Θάνατο
Αφήσαμε τον αγγλικό στίχο στο πλάι (Psycho Choke) και αρχίσαμε τα breakdown στα ντόπια. Δεν θέλω να προσθέσω πολλά πολλά αλλά θα κλέψω το σχόλιο χρήστη από το youtube… “κάποιος σε έναν γαλαξία με τρισεκατομμύρια αστέρια, σε ένα μικρό πλανήτη, σε μια μικρή χώρα, σε μια πόλη, έγραψε τον στίχο… χωρίς να ξέρω που πατώ χορεύω έξω από τον χορό μόνο για μένα… δεν μεταδίδω άλλο”.
4. Mastodon - Emperor of Sand
Σε ποιητική διάθεση σήμερα να συνεχίσω…
“Θα ήθελα κάποτε να φωτογραφίσω το χρόνο, Ταπεινομένον, να τον μαστιγώνει ανελέητα ένας ανώτερος του χρόνος, ανεξάντλητος και δικός μας”.
Κάπως έτσι συνοψίζεται το μεγαλείο της μπάντας σε αυτόν τον δίσκο. Φυσική συνέχεια του Crack The Skye, τα τραγούδια απλώνονται παντού, μελωδίες, riff, στίχοι, όλα όπως πρέπει. Και τι με νοιάζει η απόδοσή τους στα λαιβ. Η τελειότητα είναι βαρετή. 
3. Royal Blood - How Did We Get So Dark
Πάμε στο νησί. Ο καλύτερος δίσκος τους μέχρι και σήμερα. Γιατί; Γιατί είναι ο πιο σκοτεινός. Ότι λέει και ο τίτλος εδω στη κυριολεξία το ακούς από την πρώτη νότα. Παρόλη την αμεσότητα και την μελωδικότητα τα τραγούδια καρφώνονται κατευθείαν στο κεφάλι. Το μπάσο οδηγεί τα πάντα ενώ τα ντραμς ρολάρουν πάνω του. Το ροκ το μοντέρνο το αλήτικο.
2. While She Sleeps - You Are We
Το εισαγωγικό άρπισμα στην κιθάρα ξεγελά, λίγα δευτερόλεπτα μετά μπαίνει η γκαρίδα ο Loz και με jumpscare σημαίνει πόλεμο. You Are We! όπερ σημαίνει πως η πιο diy μπάντα του πλανήτη επιστρέφει να μας αποτελειώσει μετά το Brainwashed (2015). Τραγούδια ύμνοι όπως το Steal The Sun και το Feel (…Said the nomad to the sea, What is home without these streets I know?) ακολουθούν, Hurricane, Civil Isolation, In Another Now αξεπέραστα άσματα, όλα στυλοβάτες θεμέλια του ίσως μεγαλύτερου τραγουδιού της μπάντας, ενός από τα μεγαλύτερα της σκηνής. Η σύμπραξη των Sleeps με το έτερο παιδί θαύμα του Sheffield (Oliver Sykes - Bring Me The Horizon) στο Silence Speaks είναι one of a kind. Και εκεί που τα έχεις δει όλα ανοίγεις το booklet και βλέπεις μπροστά σου ένα γαμημένο For Tom και γτχσκτπσκτμτμσ
Gagarin σεπτέμβρης του ‘19
1. Propagandhi - Victory Lap
Πραγματικός γύρος θριάμβου για την μπάντα, ένας ακόμη πραγματικός γύρος θανάτου για τον υπόλοιπο κόσμο. Το συγκρότημα ολοκληρώνει ένα απίστευτο σερί 5 album 11/10 βασανίζοντας μας χωρις υλικό για ακόμη 7 χρόνια τουλάχιστον. Νομίζω πως αυτός εδώ είναι ο πιο “ορθόδοξα” (όσο μπορεί να είναι) πανκ δίσκος τους αλλά και ο πιο ποικιλομορφός τους. Π.χ. από το σουπερ έντονο και τραχύ Failed Imagineer έως το συναισθηματικό Nigredo είναι ένα τραγούδι δρόμος. Όλα τα υπόλοιπα στοιχεία της μπάντας είναι εδώ και αφού σε λαιβ πια δεν ελπίζουμε ας μας φέρει ο santa κανένα νέο τραγουδάκι.
*πρώτο κλιπ για την μπάντα 20 χρόνια αφότου ξεκίνησαν…
Εξώφυλλο της Χρονιάς
Quicksand - Interiors
Εντάξει δεν άλλαξαν και πολλά από τότε, κανα δύο θέσεις… 
32 Likes
Πρώτον, επιτέλους και μπράβο για την αναφορά! Δεύτερον, είμαι 38 χρονών και έχω να δηλώσω ότι ο παλμός δεν έχει να κάνει με την ηλικία, αλλά με την ποιότητα! Και οι While She Sleeps είχαν να προσφέρουν κάτι νέο και ποιοτικό ταυτόχρονα. Το “You are We” είναι από τις δισκάρες της νέας γενιάς, που θα εκτιμηθούν εντός των συνόρων μας το 2037.
6 Likes
Δισκάρα είναι ρε παιδιά το You are we, λόγω bmth το άκουσα εγώ, αλλά είναι πολύ ωραίος δίσκος.
3 Likes
Να ανοιξω, οχι το πιτ αλλα μια μικρη παρενθεση σε οτι αφορα το 2017 και να υποκλιθω στο μεγαλειο του Matt Heafy (Trivium) που απο φετος (2017) ξεκινα την επικη του τριλογια με το The Sin and the Sentence. Θα ερθει η στιγμη να τιμηθει και αυτος οπως πρεπει 
Η παρενθεση κλεινει το 2021
4 Likes
Το’πα και το έκανα.
Λίστα 2017. Φοβερή χρονιά σε όλα τα είδη.
Δύσκολη επιλογή (έχουμε περάσει και δυσκολότερες φυσικά).
Κρίμα για Spoon, Ghostpoet, Autobahn, Open Mike Eagle, Dodecahedron, Priests, και, φυσικά, για τη μπαντάρα Sleaford Mods που ό,τι και αν βγάλει είναι για λίστα κανονικά.
5αδα
LCD Soundsystem- American Dream: Καλύτερος δίσκος της δεκαετίας και το λέω όσο πιο ψύχραιμα γίνεται.
Idles- Brutalism: Ντεμπούτο που ήδη μπαίνει δίπλα στα σπουδαιότερα όλων των εποχών. ΗΡΘΑΜΕ.
Algiers- The Underside of Power: Μετά το φοβερό αλλά ελαφρώς άνισο πρώτο άλμπουμ, εδώ ξεπέρασαν κάθε προσδοκία. Αξεπέραστο (ακόμη και για τους ίδιους).
Amenra- Mass IV: Έχουν ειπωθεί πάρα πολλά. Τεράστιος δίσκος.
White Ward- Futility Report: Πολύ αναζωογονητικός δίσκος από μια μπάντα που (τότε) αγάπησα πολύ.
Κι άλλα 10
Loyle Carner- Yesterday’s Gone: Νταξ, ραπ άλμπουμ κάτσε καλά. Φοβερά υποτιμημένος ο Carner.
Oxbow - Thin Black Duke: 10 χρόνια μετά το τελευταίο τους επέστρεψαν με έναν από τους καλύτερους δίσκους της καριέρας τους.
Protomartyr- Relatives in Descent: Σταθερά ποιοτικοί, αποδεικνύουν γιατί είναι από τα σημαντικότερα alt σχήματα της εποχής μας.
Ulver - The Assassination of Julius Caesar: Kristoffer άσε επιτέλους το midi και κατέβά από τη ντισκομπάλα, δεν έχουμε σταματήσει να χορεύουμε.
Brand New - Science Fiction: Κλείσιμο καριέρας με ψηλές επιδόσεις.
Afghan Whigs- In Spades: Αυτός δεν κλείνει καριέρες αλλά κλείνει σπίτια. Τεράστιο άλμπουμ και πάλι.
Rapsody - Laila’s Wisdom: Από τα κορυφαία hip-hop της δεκαετίας. Φρέσκο και παράλληλα κλασσικό.
Krallice- Go Be Forgotten: Ανατριχίλα ρε. Τα γάμησαν όλα εδώ. Φοβερή κατάμαυρα χαοτική δουλειά.
Jonwayne – Rap Album 2: Προσωπική αδυναμία που πέταξε έξω πολύ καλά άλμπουμ. Το These Words Are Everything το είχα λατρέψει τότε κι ακόμη βασικά το θεωρώ ραπ ριστούργημα με ψυχή.
Father John Misty - Pure Comedy: Παρόλο που καθόλου δεν είναι η φάση μου ο FJM και δεν μπορώ κανένα άλλο άλμπουμ του, εδώ αισθάνθηκα πως έκανε μια υπέρβαση ή εμένα, τέλος πάντων, με βρήκε σε μια εποχή που κάτι μου είπε.
28 Likes