Το 2017 δεν ήταν η καλύτερη χρονιά για μένα. Στην μουσική επικαιρότητα, για δεύτερη συνεχόμενη χρονιά ξεχωρίζει ο μεγάλος αριθμός σημαντικών προσωπικοτήτων του χώρου που αποχαιρέτησαν τα εγκόσμια. Για πάμε τουλάχιστον να θυμηθούμε κάποια από τα καλύτερα LPs που κυκλοφόρησαν τότε:
1. Pagan Altar - The Room Of Shadows
Το τελευταίο πόνημα των Pagan Altar είχε κι αυτό περιπετειώδη εξέλιξη αφού ηχογραφήθηκε αρχικά το 2013 υπό τον τίτλο Never Quite Dead. Σύμφωνα με τον Alan, οι Jones δεν έμειναν τότε ευχαριστημένοι, κυρίως με την απόδοση της rhythm section και αφήσανε κατά μέρους τον δίσκο, ειδικά από τη στιγμή που η υγεία του Terry Jones επιδεινώθηκε με το μοιραίο να επέρχεται το 2015. Δύο χρόνια αργότερα ο γιος του με καινούριο μπασίστα και drummer ολοκλήρωσε τον δίσκο που τελικά είδε το φως της δημοσιότητας σαν The Room of Shadows.
Εδώ οι classic rock και folk επιρροές των Pagan Altar είναι εμφανέστερες από ποτέ, οι ρυθμοί είναι ως επι το πλείστον αργοί και ο μακαρίτης ακούγεται πιο συμμαζεμένος, αλλά πάντα χαρακτηριστικός στην ερμηνεία του (αλίμονο!) και το αφηγηματικό του ύφος, βοηθούντων και των στίχων, που πραγματεύονται ιστορίες για μάγους, βρικόλακες, αντεροβγάλτες κλπ. Σε μια σπάνια, συγκινητική στιγμή μάλιστα, στο τελευταίο τραγούδι, το σύντομο After Forever, ο Terry Jones τραγουδά τον επικήδειο του…
Για άλλη μια φορά, εννοείται, η παρουσία του Alan Jones δίνει τεράστια προστιθέμενη αξία στα κομμάτια διανθίζοντας τα με τα υπέροχα μελωδικά leads και solos στα οποία επιδίδεται.
Σε μια ακόμη απόδειξη του πόσο ξεχωρίζουν από τον σωρό, οι Pagan Altar επέστρεψαν με τον καινούριο τους δίσκο για να μας αποχαιρετήσουν…
2. Hällas - Excerpts from a Future Past
Οι Hällas από το Jönköping μπορεί να εντάσσονται στους αναβιωτές του 70s progressive rock (ή τέλος πάντων εκεί επιλέγει η εταιρεία να τους κατατάσσει), όμως βρίσκονται εγγύτερα σε συγκροτήματα όπως οι πρώιμοι Uriah Heep και οι Wishbone Ash, hard rock δηλαδή με κάποιες progressive τάσεις ενίοτε να προκύπτουν, όπως είναι εμφανές στο πρώτο τους full length που ήρθε δύο χρόνια μετά την ανεξάρτητη κυκλοφορία ενός EP.
Αν επιχειρήσουμε να ανατμήσουμε τον ήχο τους στα δομικά συστατικά του, εν πρώτοις θα βρούμε το κιθαριστικό δίδυμο των Alexander Moraitis (πατριωτάκι!) και Marcus Pettersson που συνεργάζονται άψογα είτε παίζοντας εναρμονισμένα είτε σε “αντιπαράθεση”! Τα riffs και leads τους μπορεί να μην είναι εξεζητημένα και να διακρίνονται για την απλότητα τους όμως εξυπηρετούν τον σκοπό άριστα. Κυρίαρχο ρόλο κατέχουν τα πλήκτρα του Nicklas Malmqvist (ο οποίος έχει επιφορτιστεί και με τα καθήκοντα του παραγωγού) που δεν περιορίζονται στο να ενισχύουν την ατμόσφαιρα αλλά ενίοτε αναλαμβάνουν ρόλο πρωταγωνιστή! Τέλος, ο Tommy Alexandersson ερμηνεύει σε χαμηλές συχνότητες, ακούγεται συναισθηματικός και ευάλωτος σε στιγμές και φέρει εις πέρας το έργο του με επιτυχία. Το progressive στοιχείο εντοπίζεται κυρίως στα μεγαλύτερα σε διάρκεια κομμάτια που, τοποθετήθηκαν διαδοχικά στο τέλος, χωρίς βέβαια αυτό να σημαίνει ότι τα υπόλοιπα υστερούν, τουναντίον!
Οι Hällas στο Excerpts from a Future Past εμφανίζονται ώριμοι και διαβασμένοι σχετικά με τις επιρροές τους σε βαθμό που, ενώ είναι εμφανείς, δεν αφήνουν περιθώριο παρερμηνειών ότι πρόκειται για αντιγραφείς. Έτσι, αναβίωσαν με άνεση τον ήχο και το image ακόμη της εποχής, προκάλεσαν ζωηρό ενδιαφέρον και άφησαν πολλές υποσχέσεις για το μέλλον!
3. Caligula’s Horse - In Contact
Είναι το In Contact ο κορυφαίος δίσκος των Αυστραλών; Μήπως αυτός ο τίτλος πάει στο επόμενο τους ή μήπως σε κάποιο από τα προηγούμενα; Μήπως τελικά δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα, μιας και είναι δισκάρα, έτσι κι αλλιώς;
4. Leprous – Malina
Ούτε στο Malina δείχνουν διάθεση να πάψουν να εξελίσσονται οι Leprous, καθώς συνεχίζεται η από-μεταλλοποίηση του ήχου τους με τις κιθάρες να έχουν πλέον δευτερεύοντα ρόλο και τις επιρροές από Radiohead και Massive Attack να ξεπροβάλλουν εμφανώς. Μια ακόμη καινοτομία είναι και η παρουσία τσέλο που κολακεύει τα κομμάτια, στο βαθιά μελαγχολικό The Last Milestone μάλιστα έχει τον πρώτο λόγο – μαζί με τις “ακροβασίες” του Einar Solberg, εννοείται! Κατά τα λοιπά, τα χαρακτηριστικά του ήχου των Leprous εξακολουθούν να είναι παρόντα: τα “μεγάλα” choruses, οι συγκοπτόμενοι ρυθμοί, τα φωνητικά και τα keys του Einar που σαφέστατα οδηγούν τα κομμάτια, όταν δεν αφήνεται ελεύθερος να εντυπωσιάσει ξανά ο φοβερός Baard Kolstad στα drums του! Ένας δίσκος, πρώτα και πάνω απ’ όλα, γοητευτικός!
5. Enslaved – E
Αυτό το πράγμα με τους Enslaved που μετά από πόσα LPs, έχουν ακόμη πράγματα να πουν και κρατάνε αμείωτο το ενδιαφέρον είναι τεράστιο παράδοξο, απορίας άξιον και θαυμαστό επίτευγμα! Ασταμάτητοι πραγματικά!
Μπορεί να μην βρήκαν θέση στην πεντάδα, όμως να μου καεί το πληκτρολόγιο αν δεν διατρανώσω με όλη την έμφαση ότι:
Το Hegaiamas: A Song for Freedom είναι άλλος ένας θρίαμβος για τους Need ειδικότερα αλλά και (γιατί να το κρύψωμεν άλλωστε) για το prog metal γενικότερα, οπώς και το Emperor of Sand είναι άλλη μια σπουδαία κυκλοφορία στο ενεργητικό των Mastodon.
Αλίμονο αν ξεχάσω το καταπληκτικό In the Passing Light of Day των Pain of Salvation, το επιβλητικό The Crowning of the Fire King των Σουηδών epic doomsters Sorcerer που είχαν κατακτήσει τεράστια φήμη ήδη από τα demos τους, 15 και πλέον χρόνια πριν, ενώ ξεχωριστής μνείας αξίζει και το Inception των Sanctuary για όλους τους ευνόητους λόγους, ειδικά αν συνυπολογίσουμε ότι αργότερα την ίδια χρονιά απεβίωσε ο Wally.
Υγεία και μακροημέρευση!
.png)
