Το δεύτερο εξώφυλλο τι φάση; Δεν το 'χω ξαναδεί.
Στο Packaging
Mας γμσε το 1977 κι άκομη αναποφάσιστος είμαι οπότε το ρίχνω να φύγει από πάνω μου.
David Bowie - Low
Το καλύτερο άλμπουμ όλων των εποχών (μου). Ή τέλος πάντων, το αγαπημένο μου και το πιο επιδραστικό, κατά τη γνώμη μου. Από post- punk μέχρι new wave μέχρι industrial μέχρι ambient, αν δεν υπήρχε το “Low” τα πάντα θα είχαν εξελιχθεί τελείως διαφορετικά. Παρόλο που το έχω πει πολλές φορές και για 1.000.000 διαφορετικά τραγούδια, το “Sound & Vision” μπορεί όντως να είναι και το καλύτερο τραγούδι που έχει γραφτεί ποτέ.
Sex Pistols - Nevermind The Bollocks
Αφήστε τους Ramones από τη μία και τους Crass από την άλλη να λένε. Αυτό είναι το punk. Κι όσο ζει ο Rotten, αυτό θα είναι ζωντανό.
Television - Marquee Moon
Όταν μιλάμε για αριστουργήματα των '70s αυτό είναι μέσα στα 5-10 άλμπουμ που μου έρχονται στο μυαλό. To καταλαβαίνουν, δεν το καταλαβαίνουν οι περισσότεροι, η επίδραση του Tom Verlaine στον κιθαριστικό ήχο ήταν περίπου αντίστοιχη με αυτή του Hendrix, ενώ η αισθητική τους άλλαξε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε το rock. Αν εξαιρέσουμε την μπανάνα, που ηχητικά σηκώνει μεγάλη κουβέντα για το που ανήκει, αυτό είναι ίσως το πρώτο alternative άλμπουμ ever.
Iggy Pop - The Idiot
Το άλμπουμ υπό τους ήχους του οποίοι κρεμάστηκε ο Ian Curtis, o υπέροχος ηλίθιος του Iggy (ή του David ή και των δύο τέλος πάντων) για μένα ήταν, είναι και θα είναι το απόλυτο άλμπουμ της δισκογραφίας του Iggy χωρίς τους Stooges. Είτε ισχύει, είτε όχι πως εδώ γεννήθηκε το post- punk (μικρή σημασία έχει εξάλλου), τα πράγματα που συμβαίνουν εδώ είναι αποτέλεσμα της δημιουργίκης σχέσης δύο ιδιοφυών κι ας λένε οι κακές γλώσσες πως αυτή είναι ένα από τα 2-3 καλύτερα άλμπουμ του Bowie. Tίποτα δεν θα ήταν ίδιο χωρίς τον Iggy.
Suicide - Suicide
Πέμπτος δίσκος και μιλάμε πάλι για καθαρό δεκάρι, κάτι που ισχύει τουλάχιστον και για τα δύο επόμενα άλμπουμ που έμειναν εκτός. Δυσκολεύτηκα πολύ να διαλέξω ειδικά μεταξύ Suicide και Wire αλλά, τελικά, επικράτησαν οι Αμερικάνοι, πρώτον γιατί μιλάμε για έναν δίσκο με τρομαχτικές καινοτομίες, δεύτερον γιατί οι Wire έχουν καλές πιθανότητες να εμφανιστούν σε καμιά λίστα σε επόμενες χρονιέ και, τρίτον, γιατί βάζεις να ακούσεις το γμιδι το “Frankie Teardrop” και παθαίνεις ζημιά με το πόσο μπροστά ήταν τότε, πόσο επηρέασε τους πάντες, πόσο συγκλονιστικό ήταν συνολικά, αλλά και με το πόσο επίκαιρο σε όλα τα επίπεδα ακούγεται ακόμα αυτό το πράγμα.
10 ακόμη που επιλέχθηκαν με δυσκολία αλλά και με δυσκολία έμειναν εκτός πεντάδας
Wire - Pink Flag
The Clash - The Clash
Iggy Pop - Lust for Life
The Saints - (I’m) Stranded
Kraftwerk – Trans-Europe Express
Ian Dury - New Boots and Panties!!
Brian Eno – Before and After Science
The Stranglers -Stranglers IV (Rattus Norvegicus)
The Jam - This Is The Modern World
Dead Boys - Young, Loud, & Snotty
Και άλλα 5 άλμπουμ που, με πόνο καρδιάς, έμειναν τελείως εκτός της δεκαπεντάδας που φτιάχνω κάθε χρονιά αλλά αξίζουν μια αναφορά γιατί είναι γαμάτα βασικά
Chrome - Alien Soundtracks
The Damned - Damned Damned Damned
Richard Hell & The Voidoids - Blank Generation
Johnny Thunders & The Heartbreakers - L.A.M.F.
Throbbing Gristle - The Second Annual Report
Καλύτερο εξώφυλλο: Chrome - Alien Soundtracks
11 Likes
Κορονωιο κρατάει αυτή; Πολυ μπροστά! 
9 Likes
αντιγράφει Ευαγγελάτο
10 Likes
- Pink Floyd - Animals
- Queen - News Of The World
- Rush - A Farewell To Kings
Όλα τα άλλα το 1977 άθλια.
5 Likes
Πού είναι το Animals;
3 Likes
Με φωναξε κανείς? 
2 Likes
Στο κλουβί τους.
2 Likes
(συγγνώμη, αυτός είμαι 
)
5 Likes
1977
Tough shit year. Plot twist: η αληθινή επανάσταση δεν ήταν μόνο το punkrock αλλά ο ηλεκτρονικός ήχος, στις δύο πρώτες θέσεις, η πρώτη μάλιστα δικαιωματικά έχει και το copyright του όρου punk, αν και δεν τους ενδιέφερε ποτέ κάτι τέτοιο, η δεύτερη επηρέασε τους άπαντες εντός και εκτός ροκ. Η λίστα μοιάζει τρικυμία εν κρανίω και από εδώ και πέρα έτσι θα είναι. Ξεχείλωμα και στα ονορεμπλ μενσιο.
1. Suicide – Suicide
Η αρχή των πάντων. 1971 και οι Rev, Vega διαφημίζουν ήδη τις κοσμογονικές συναυλίες τους “punk masses”. Δεν έχει βρεθεί προγενέστερη χρήση του όρου. Ο Iggy Pop το έχει επίσης επιβεβαιώσει, κάλεσε το 2010 ως tribute τους Suicide να ανοίξουν για τα retrospective gigs των Stooges στο Hammersmith. Το Punk ήταν υβριστικός όρος και οι Rev Vega ως εικονοκλάστες το υιοθέτησαν μετά χαράς. Ακούγεται οξύμωρο να μιλάμε για εικονοκλαστική τέχνη πλέον, αλλά τότε τα πράγματα ήταν αλλιώς. Με ένα weird-sounding synth, a drum machine out of hell και φωνητικά σε echo από τον Άδη, το ντουέτο τίναξε στον αέρα τα στεγανά του ροκ ενώ ακόμα προσπαθούσε να αποκτήσει την δική του εξελικτική φόρμα. “Ghost Rider” και τα μυαλά στο μπλέντερ με φόρο τιμής στους σακατεμένους του Βιετνάμ, εδώ όμως δεν υπάρχει unicef, χιπισμός και ειρήνη ημίν. Υπάρχει η σκατένια πραγματικότητα, ωμή και στα μούτρα. Αβανταδόροι του πασιφισμού μοιάζουν με νηπιαγωγείο μπροστά σε αυτήν την αλλόκοτη κατάσταση, ενώ στο “Rocket USA” το πυρηνικό ολοκαύτωμα αποδομείται καθώς παρουσιάζεται στην απαίσια ολότητά του. Οι ήχοι προσομοιώνουν τις ρουκέτες που ταξιδεύουν, σαν audio embodiment του Harlan Ellison. Οι «ροκενρολ» στιγμές που ακολουθούν δεν είναι καθόλου παράδοξες – οι Rev, Vega γουστάρουν να αποδομούν κάθε έννοια «Ροκ συνταγής» ανατρέχοντας στις μελωδικές φόρμες του Elvis και των πρώτων ροκάδων. Το αποτέλεσμα παραμένει μακάβριο, και αυτό πριν πάμε στα “Che” και “Frankie Teardrop”. Flipside/contrast για την προλεταριακή κόλαση, το 1ο είναι ο επικήδειος του μπολσεβίκου Γκεβάρα, που οι Rev, Vega, αν και αν-ορθόδοξοι, αποκαθιστούν από αφίσες εφήβων και αριστερίστικες ονειρώξεις (που να είχαν γνωρίσει και τους μετέπειτα οπορτουνιστές των αμφιθεάτρων). Όσο για το “Frankie Teardrop” , νομίζω ότι η μουσική συνολικότερα δεν έχει γνωρίσει πιο τίμιο και συνεπές τραγούδι για την καταστροφή της εργατικής τάξης. Ωδή στον Frankie που επειδή «δεν τα βγάζει πέρα», αποφασίζει να δολοφονήσει το νεογέννητο μωρό του και την γυναίκα του πριν τινάξει τα μυαλά του στον αέρα. Αν και θεωρώ το “Dog’s blood rising” τον πιο εφιαλτικό δίσκο που γράφτηκε ποτέ (more on that in 1984), το “Frankie Teardrop” στέκεται πριν και πρώτα, όχι μόνο γιατί επηρέασε όλο το αγγλικό ποστ-πανκ (άρα και τον Tibet) αλλά γιατί απλά και ωραία λέει το ξεκάθαρο και αληθές → capitalism is hell for those who can’t afford it (most of us). Το άλμπουμ έσκασε σε ένα αμήχανο κοινό, και οι πιο αμήχανοι ήταν οι εκκολαπτόμενοι «πανκς» - τα αποτελέσματα στην Βρετανική περιοδεία των Suicide καταστροφικά, μπροστά σε punkrock ακροατήρια που δεν ανέχονται τέτοιες «αιρετικές πρωτοβουλίες». Μόνο που νόμισαν ότι είχαν να κάνουν με κάτι φλωρούμπες σαν και του λόγου τους, με αποτέλεσμα ο Alan Vega να πηδάει στο κοινό και να ξυλοφορτώνει κόσμο με την motorcycle chain του. Αποτέλεσμα η ολική καταστροφή ενός κλαμπ στις Βρυξέλλες, όπως αποτυπώνεται στο περίφημο “23 minutes over Brussels” με τον Elvis Costello να τα παίρνει κρανίο με την αμυαλιά των “punk rockers”. Claim to fame: χρόνια μετά, στην περιοδεία του “Way of life”, ο Vega στην Γερμανία πλακώνει κάτι «γραβατωμένους γιάπηδες» που αποδεικνύεται ότι είναι οι… Kraftwerk που σε πλήρες κραφτβερικό dress code πήγαν να δουν τους θρυλικούς Suicide. Fabulous!
2. Kraftwerk – Trans Europa Express
Το μεγαλείο αυτού του δίσκου έγκειται στο ότι παίρνει όλα τα καταπληκτικά καινοτόμα υλικά του “Radioactivity” και τα ενσωματώνει σε δομές τραγουδιών. Σχεδόν concept με την υπέρθεση δύο βασικών μοτίβων: οι σιδηρόδρομοι που διασχίζουν την Ευρώπη στην χαοτική της ολότητα και το threshold ανάμεσα στην πραγματικότητα και στην παραίσθηση, όπως αποτυπώνεται στα μεγαλειώδη “Showroom Dummies” και “Hall of Mirrors” (συγκλονιστικά διασκευασμένο από τους Siouxsie and the banshees μία δεκαετία μετά, με την εύφημο μνεία των ίδιων των Kraftwerk). Τεράστιο impact στην αναδυόμενη «post» σκηνή και αφετηρία της σύγχρονης αντίληψης για τον ηλεκτρονικό ήχο, πιθανώς η μεγαλύτερη επιρροή των Yello που θα εμφανίζονταν λίγο πιο μετά. Τιτάνιο, και η συνέχεια θα ήταν ακόμα πιο σημαντική (εμπορικά).
3. Scorpions – Taken by force
Στον τελευταίο δίσκο με τον Uli Jon Roth, οι Scorps μετατρέπονται στο βαρύτερο ηχητικά γκρουπ της εποχής, με ένα απίστευτο rhythm section, την μεταλλική φωνή του Meine σε μεγάλες ερμηνείες και πολλά ψήγματα πρώιμου επικού ροκ/μεταλλικού μεγαλείου. Μοιάζει παράδοξο in retrospect, αλλά λίγοι τότε ακούγονταν τόσο heavy (και σίγουρα όχι οι Sabs που τότε είχαν χάσει πυξίδα – σορρυ).
4.Judas Priest – Sin after sin
Ο μελαγχολικός διάδοχος του αβανταδόρικου και heavy-metal-textbook “Sad Wings”, το “Sin after Sin” στέκεται σε μία δική του ομίχλη, ενσωματώνοντας (επιμένω σε αυτό) στιγμές και εμπνεύσεις που οι Priest από το “British steel” και μετά εγκατέλειψαν για πιο bravado directions. Διαχρονική η διασκευή στην Baez, ζόρικο και αραχνιασμένο το “Here come the tears”, ουλτρα-πόρωση το Dissident Aggressor (διόλου τυχαία η διασκευή από Slayer).
5.Sex Pistols – Never mind the bollocks
Τι να πούμε που δεν έχει ειπωθεί κάπου , κάπως , κάποτε. Ζοχαδιασμένος από το «μεγαλείο της αυτοκρατορίας», την φτώχεια στην οποία μεγάλωσε και τα προβλήματα υγείας του, ο soon-to-be-legend Lydon σκαρώνει ένα άξεστο ροκ σχήμα υπό την έμπνευση των Stooges, Alice Cooper κλπ. Μπολιάζει τους στίχους με ένα fuck off προς πάσα κατεύθυνση και κυρίως «προς τους από πάνω» και αλλάζει την μουσική ιστορία, με υπερ-καυλωτικά άσματα (στο διά ταύτα) εκ των οποίων το προσωπικό αγαπημένο είναι το «κόντρα» “Submission”, δηλαδή το «λιγότερο» punk-affiliated. Go figure!
Honorable mentions
David Bowie – Low
David Bowie – Heroes
The Wire – Pink Flag
Kiss – Love gun
Pink Floyd – Animals
Stranglers – No more heroes
The Clash – the clash
ACDC – let there be rock
Blue Oyster Cult – Spectres
Motorhead - motorhead
19 Likes
1)Pink Floyd - Animals
2)Queen - News of the World
3)David Bowie - Low
4)AC/DC - Let There Be Rock
5)Steely Dan - Aja
Μερικά honorable mentions μπαμ μπαμ
Summary
David Bowie - Heroes
KISS - Love Gun
The Clash - The Clash
Iggy Pop - The Idiot/Lust For Life
Sex Pistols - Never Mind the Bollocks, Here’s the Sex Pistols
Kansas - Point of Know Return
Jethro Tull - Songs From The Wood
Rush - A Farewell To Kings
Bob Marley - Exodus
11 Likes
5 .
Summary
Socrates - Phos
Τους χρώσταγα μια είσοδο τους δικούς μας ήρωες, τουλάχιστον με το ντεμπούτο και το On the Wings ( αν είχαμε δεκάδες θα είχαν χωρέσει και τα δύο ). Οι ηπειρώτικες κλίμακες που ήταν αποτυπωμένες στον Σπάθα από την παιδική του ηλικία συναντάνε τους ιδιαίτερους ήχους του Βαγγέλη και εγένετω αριστούργημα. Τον Σπάθα οφείλουμε να τον συγκαταλέγουμε στους γίγαντες των 70ς, τρομερός ήχος και παίξιμο και εντελώς δικός του ήχος.
Jean-Luc Ponty - Enigmatic Ocean
Σύμπραξη γιγάντων σε ένα jazz-fusion όργιο που όμως ακούγεται πολύ ευχάριστα καθώς είναι πολύ μελωδικό και ευκολομνημονευτο. Ο Allan Holdsworth είναι ο sideman τις ευρύτερης σκηνής με ένα εκπληκτικό σερί συμμετοχών αυτήν την δεκαετία ( χωρια του ότι ήταν εξωγήινος υπερπαιχτης). Γενικά η χρονιά έχει πολύ πολύ ωραίο jazz fusion by the way (DiMeola, Colosseum II, Brand X και τις δισκαρες των National Health που Canterbury λογίζονται αλλά οκ)
4 . Blue Öyster Cult - Spectres
Καθώς έγραφα τον τίτλο παραλίγο να γράψω Golden Age of Leather, τέτοια η επιρροή αυτού του κομματιού επάνω μου που σίγουρα στις προτιμήσεις μου είναι στα κορυφαία τραγούδια της δεκαετίας, όπως και το Nosferatu. Μπορεί η στροφή να είναι σε έναν πιο εύπεπτο ήχο, αλλά η ποιότητα παραμένει ψηλά. Πολύ μεγάλη μπάντα.
3 . Pink Floyd - Animals
μάλλον το 1977 είναι η χρονιά που είχα σταμπάρει για να δικαιώσω όσους τεράστιους δεν συμπεριέλαβα τις άλλες χρονιές. Δύσκολα βάζω πλέον να παίξει κάτι από Floyd , αλλά εδώ δεν περισσεύει δευτερόλεπτο και η κοινωνικοπολιτική κριτική που ασκείται στιχουργικά είναι σπουδαία. Αριστούργημα.
2 . Judas Priest - Sin after Sin
Οι 70s Priest είναι με διαφορά οι αγαπημένοι μου. Δεν έχουν μανιέρες, ακους ακόμη κάποιες από τις early επιρροές τους που είναι άκρως γοητευτικό και είναι γεμάτοι κομματάρες. All killer, no filler, κάτι που δεν μπορεί ούτε και η κάπως weak παραγωγή να στερήσει. Heavy metal.
1 . Rush - Α Farewell to Kings
H πιο heavy prog μπάντα της δεκαετίας με διαφορά της δεύτερης καθώς οι άξονες ήταν Who και Led Zeppelin. Όπως και στο 2112 μπορεί κανείς να διακρίνει αμφότερες τις επιρροές όμως ο ήχος είναι φαρδύς-πλατύς Rush και αυτό είναι άκρως γοητευτικό ( και πάλι). Οι Rush εξερευνούν ηχοτοπία που οι δάσκαλοι τους δεν σκέφτηκαν/ήθελαν/τόλμησαν να εξερευνήσουν. Ο αγαπημένος μου μπασίστας σε οποιοδήποτε είδος, μαγικά riffs από τον Lifeson και ο professor σε ένα masterclass ροκ τυμπάνων. Τόσα χρόνια μετά και οι ηχητικές σφαλιάρες του Cygnus X-1( πόσο μα πόσο μπροστά απο την εποχή τους ) και του Xanadu ακόμη δίνουν έμπνευση και φαντάζουν αφθαρτες. Η αγαπημένη μου μπάντα ever.
Edit : τα κιταπια μου έχουν σημειωμένο λάθος χρονια για το Phos, θα επανελθω με σωστό νο 5
15 Likes
1977 λοιπόν και μεταξύ άλλων σπουδαίων, το progressive rock έχει να δώσει ακόμη, κάποιες αναλαμπές μεν, εκτυφλωτικές δε!
1. Pink Floyd - Animals
Αδιάφορο αν αποτελεί το τελευταίο συλλογικό δημιούργημα των Pink Floyd ή το πρώτο όπου το θρυλικό σχήμα μετατράπηκε σε “solo project” του Waters, το Animals είναι άλλο ένα διαχρονικό, δυσθεώρητο αριστούργημα που, όπως και τα προηγούμενα του, απέκτησε εμβληματικό status πέραν της μουσικής, και για το artwork, τους στίχους, τις αλληγορίες, το όλο πακέτο τέλος πάντων και, όπως έχει γίνει πια καθεστώς για τους εν λόγω, δημιούργησε άλλη μια εστία αντιπαράθεσης μεταξύ των πρώην συνεργατών, πριν από λίγα χρόνια, με αφορμή τα liner notes της επανακυκλοφορίας!
2. Kansas – Point of Know Return
Άλλο ένα έξυπνο λογοπαίγνιο για τίτλος, άλλο ένα πανέμορφο σχετικό εξώφυλλο, ακόμη ένα θεϊκό δημιούργημα από τους Kansas, το Point of Know Return κατάφερε και την μεγάλη επιτυχία έχοντας σαν πολιορκητικό κριό το ευπώλητο Dust in the Wind, κάτι που όμως καπέλωσε τον υπόλοιπο δίσκο εντελώς άδικα μιας και το υπόλοιπο υλικό δεν έχει καμία σχέση με το single! Αντίθετα, εδώ θα βρούμε progressive έπη, άκρατο λυρισμό, όπως και το Lightning’s Hand (με τη φωνή του Robby του Steinhardt) που είναι metal όσο λίγα πράγματα τότε!
Και μια προσωπική ιστορία: Στα μέσα των nineties, άρχισα να επεκτείνω τα ακούσματα μου προς την πλευρά του progressive rock. Έχοντας λοιπόν μια γενική ιδέα για το ποιοι δίσκοι τους θα με ενδιέφεραν, βρέθηκα σε ένα mainstream δισκάδικο της Θεσσαλονίκης να ρωτάω τον υπάλληλο τι έχουν από Kansas, για να με ρωτήσει κι αυτός με την σειρά του “ψάχνεις το Dust in the Wind;”
Και η απάντηση από τον θιγμένο νεαρό metalhead: “Συγγνώμη, αλλά μοιάζω με κάποιον που θα άκουγε το Dust in the Wind και θα έτρεχε στο δισκάδικο να το βρει;” Για την ιστορία που λένε, εκείνη την ημέρα πήρα το… Point of Know Return!!!
3. Jethro Tull – Songs from the Wood
Βουτηγμένο στην folk περισυλλογή το Songs from the Wood έχει να επιδείξει ευφάνταστες μελωδίες που απηχούν την παράδοση χωρίς να ακούγονται επιτηδευμένες ή παρωχημένες και δυναμικές εκτελέσεις σε ένα ως επί το πλέιστον ακουστικό υλικό, με τις εξαιρέσεις (π.χ. Pibroch (Cap In Hand), Hunting Girl ) να κάνουν αισθητή την παρουσία τους! Ένας πραγματικός θησαυρός, ένα από τα πλέον γοητευτικά LPs των Jethro Tull!
4. Rush – A Farewell to Kings
Η πρώτη περίοδος των Rush έκλεισε με ένα live album, το All the World’s a Stage, εγκαινιάζοντας μια παράδοση που θα τηρείτο ευλαβικά επί μακρόν, με την δεύτερη περίοδο να ξεκινάει ακόμη πιο εντυπωσιακά με το AFtK που έχει να επιδείξει μεγάλα σε διάρκεια κομμάτια που καθηλώνουν και γοητευτικότατα μικρότερα! Ο καλύτερος δίσκος των Καναδών μέχρι τον επόμενο!
5. Judas Priest – Sin after Sin
Στριμωγμένο μεταξύ δυο κλασικών LPs, το Sin after Sin συχνά δεν λαμβάνει την αναγνώριση που του αξίζει. Κακώς, κακίστως, λέω εγώ αφού τα κομμάτια εδώ είναι όλα φοβερά, και η seventies ποικιλομορφία των Priest θριαμβεύει ξανά! Το πρωτίστως heavy υλικό δεν διστάζει να επιχειρεί στα όρια του speed/thrash (ρωτήστε και τους Slayer που διασκεύασαν το Dissident Aggressor), αυτό όμως δεν εμποδίζει τους Priest να “κάνουν δικό τους” το Diamonds and Rust (στο οποίο έδωσαν μια άλλη, επίσης ενδιαφέρουσα εκδοχή αργότερα σε live εμφανίσεις τους) ή να συμπεριλάβουν ένα βαθιά συναισθηματικό κομμάτι όπως το Here Come the Tears, καταγράφοντας άλλη μια δυσπρόσιτη για πολλούς άλλους κορυφή, στη σύντομη έως τότε δισκογραφία τους!
…και τα πάντα απαραίτητα honourable mentions, ορισμένα δηλαδή από τα πολλά!
Lynyrd Skynyrd – Street Survivors : Στο Νότο έτειναν πάντα ευήκοα ώτα σε δεισιδαιμονίες όπως αυτή περί… συμφωνιών με τον Διάβολο που συνήψαν διάφοροι μουσικοί για να αποκτήσουν φήμη/δεξιοτεχνία με αντάλλαγμα την ψυχή τους! Εμείς εδώ βρισκόμαστε αρκετά μακριά, όμως, ακούγοντας αυτό το φοβερό LP αναρωτιέται κανείς ποιος ήταν τόσο… φαρμακόγλωσσος, αυτός που σκέφτηκε τον τίτλο ή εκείνος που είχε την ιδέα για το εξώφυλλο; (Υπενθυμίζω, η μοιραία πτήση απογειώθηκε και συνετρίβη, μόλις 3 ημέρες μετά την κυκλοφορία του…)
UFO – Lights Out: Έστω και εκτός πεντάδας οφείλω να αποδώσω όλα τα δέοντα εύσημα στους UFO που με αλλεπάλληλες δισκάρες εκείνη την εποχή έθεταν τα πρότυπα των metal σχημάτων της επόμενης δεκαετίας, Προφανές παράδειγμα από το συγκεκριμένο, δεν νομίζω να υπάρχει Maiden-ικός που να μην συγκινείται από το Love to Love!
Scorpions – Taken By Force: Οι θρυλικοί Σκορπιοί (αφόρητο cliché, το ξέρω!) συνεχίζουν την μεγαλειώδη πορεία τους με το, όπως αποδείχθηκε, τελευταίο (και πιθανόν καλύτερο) τους album με τον μαέστρο Uli Roth στις τάξεις τους. Συνεχίζουν επίσης την παράδοση που είχαν δημιουργήσει με τα λογοκριμένα εξώφυλλα. Εδώ τα παιδιά που “παίζουν πόλεμο” σε ένα στρατιωτικό νεκροταφείο αντικαταστάθηκαν από ένα μαύρο εξώφυλλο με την εύκολη λύση των φωτογραφιών των μελών στο πάνω μέρος!
Peter Gabriel - Peter Gabriel *aka 1 *aka Car : Το ντεμπούτο του πρώην τραγουδιστή των θρυλικών Genesis παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον, μιας και ο Peter Gabriel ήταν πλέον σε θέση να ηχογραφήσει κάθε “τρελή” ιδέα του χωρίς να πρέπει να λάβει έγκριση από την “λαϊκή δημοκρατία” των υπόλοιπων στο μέχρι πριν από λίγα χρόνια συγκρότημα του – αυτή τουλάχιστον ήταν η επικρατέστερη εκδοχή για τους λόγους της αποχώρησης του.
Tο εισαγωγικό “Moribund the Burgermeister” με τους χαρακτηριστικούς “ρόλους” στις φωνές κλπ, καταδεικνύει με τον πιο απροκάλυπτο τρόπο ποιος ήταν πίσω από το μεγαλύτερο μέρος του “The Lamb…” ενώ το “Solsbury Hill” που ακολουθεί είναι ένα από τα γνωστότερα κομμάτια του – άξια, σίγουρα. Ο δίσκος τελειώνει με το επικό, δραματικό, μεγαλειώδες “Here Comes the Flood”, όπου ο Peter Gabriel καθηλώνει τον ακροατή με αυτή την σκανδαλώδη άνεση, όπως ακριβώς τον αγαπήσαμε - λάθος, λατρέψαμε!
19 Likes
Ας συνδράμω και εγώ
- Pink Floyd - Animals
- Queen - News of the world
- Sex pistols - Never mind the bollocks
- Judas priest - Sin after sin
- Fleetwood Mac - Rumours
Χονοραμπλ μενσιονς (σταθερά 5, όσο πάει και ζοριζει)
Eloy - Ocean
Iggy pop- Lust for life
Riot- Rock city (ω ναι)
Bob Marley - Exodus
Steely Dan - Aja
15 Likes
Πριν βυθιστώ για τα καλά στο 1977 να πούμε εδώ (1976) ότι είχαμε :
-
Το ρεκόρ βαθμών του Wish You Were Here των Pink Floyd (104 βαθμοί) κράτησε μόλις μία εβδομάδα (ή χρονιά, όπως το δει κανείς), νέο ρεκόρ οι Judas Priest με το Sad Wings of Destiny και 107 βαθμούς
-
Αυτήν τη φορά κερδίζει ο δίσκος με τις περισσότερες πρώτες θέσεις (11) και τις περισσότερες εμφανίσεις σε λίστα (27)
-
Ρεκόρ βαθμών και για την δεύτερη θέση των Rainbow με το Rising (95)
-
Για το 1976 είχαμε την μικρότερη αναλογία δίσκων ανά συμμετοχές με 45 προτεινόμενους δίσκους από 42 συμμετέχοντες
-
Κανείς το 5/5
-
Και για τρίτη χρονιά έχουμε double σε πρώτη θέση και καλύτερο εξώφυλλο. Το εξώφυλλο του Sad Wings of Destiny πήρε την πρώτη θέση με 9 ψήφους.
Μιλώντας για εξώφυλλα, χρωστάμε 4 καλύτερα εξώφυλλα για τις χρονιές 1970-1973 ε.
Θα τα κάνουμε με ενδιάμεση φόρμα και θα ενημερώσω εγώ τα αντίστοιχα πόστ
Έχουμε και λέμε:
Λήξη ψηφοφορίας Καθαρή Δευτέρα μεσάνυχτα, όπως και για το 1977 (ανατροπή, ντύνομαι @Sh_Wo_f και μας δίνω μία μέρα παράταση), έχουμε και μια καλούμπα να φτιάξουμε 
6 Likes
Μια παρατήρηση γιατί με τρώει, καλύτερα πρέπει να κοιτάμε το ποσοστό βαθμών σε σχέση με τις ψήφους (που το βγάζεις κιόλας στα analytics σου) αφού οι συμμετέχοντες δεν παραμένουν σταθεροί.
2 Likes
