2019
1. VIC- Age of Aquarius: έτυχε λόγω φίλων να ακολουθήσω αυτή την μπάντα από αρκετά νωρίς, όχι από τις μέρες που παίζανε κυρίως στα Γιάννενα βέβαια, αλλά λίγο αργότερα, από την κυκλοφορία του Riza, κάπου τότε ήταν που τους είδα πρώτη φορά ζωντανά και τα επόμενα χρόνια όταν παίζαν στην Αθήνα σπανια έχανα την ευκαιρία. Έχοντας ήδη δείγματα της ικανότητας τους να γράφουν δικά τους ωραία τραγούδια (πχ nova, echoes) περίμενα με πολλή ανυπομονησία το AoA. Και το αποτέλεσμα ήταν όχι απλά ένας πολύ καλός δίσκος, αλλά ένας τεράστιος δίσκος, με υποκείμενικο στάτους για εμενα τόσο ψηλό οσο αυτο που εχουν δισκοι που χαρακτηρίζουν ολόκληρη εποχή. Τα 4 χρόνια που εχουν περασει για εμενα το εχουν κανει να φανταζει σαν ενα κλασικο του μελλοντος. Πολυποικιλο λοιπόν ροκ, από την δεδομένη αγάπη τους για τους pink floyd και λοιπους 70 ηρωες μέχρι δείγματα sludge (part v), ειλικρινής και πηγαία αγάπη για την ελληνική μουσική παράδοση και στοιχεία διαφόρων άλλων ειδών μουσικής (πχ πινελιές ρέγκε στο millennium blues), φανταστικές συνθέσεις που ξεχειλίζουν συναίσθημα. Όλα αυτά μαζί και ένα ονειρικό λάηβ στο ταεκβοντό λίγο πριν φάμε την πανδημία κατακεφαλα. Ψηφίζουμε τα αγαπημένα μας λοιπόν, και ο δεύτερος δίσκος αυτής της χρονιάς δεν έχει ούτε το μισό συναισθηματικό αποτύπωμα μέσα μου σε σχέση με το φανταστικό Age of Aquarius.
2. Atlantean Kodex- The course of empire: Πυρωμένο, λυρικό, ψυχωμενο και διαχρονικο, όπως πρέπει να ηχεί το επικό χέβι μέταλ. Μοιράζει ανατριχιλες σε όλη τη διάρκεια του, ένα σύγχρονο κλασικό έργο
3. Blood incantation- Hidden history of the human race: τεχνική και ουσία σε ένα δίσκο που αν και αντλεί πολλά από old school επιρροές, καταφέρνει να ακούγεται φρέσκος (ναι, πάντα ακουγεται περίεργο αυτό όταν γράφεται για ντεθμεταλ, ξέρω!) και χωρίς ούτε ένα περιττό δευτερόλεπτο. Υπάρχει κάτι το αβίαστα ψυχεδελικό και ατμοσφαιρικό στη μουσική τους, ακόμα κατά τη διάρκεια “κτηνωδιων” που κάνει τη μπάντα να ξεχωρίζει. Όσο για το 18λεπτο επος “Awakening…” που κλείνει το δισκο, είναι από τα καλύτερα κομμάτια που άκουσα το 2019, οπως και το φανταστικο the Giza power plant, χωρις τα αλλα δυο κομματια να υπολειπονται ιδιαιτερα.
4. Slipknot- We are not your kind: δίσκος που είχε την “καταδίκη” σύγκρισης με την πρώτη τριάδα, όπως όλοι μετά από αυτήν, και η πρώτη αντίδραση ήταν για εμένα οχι ιδιαιτερα ενθουσιωδης. Το w.a.n.y.k. όμως πέρα από τους προφανείς δυναμίτες (unsainted, nero forte, orphan, red flag), το πολυ δυνατο birth of the cruel και το εξαιρετικο solway firth, εχει κάποια ακόμα διαμαντακια να αποκαλύψει στον ακροατή που θα ασχοληθεί λίγο περισσότερο με αυτό. Μιλάω για το καταπληκτικό a liar’s funeral, το απόκοσμο my pain και το ενδοσκοπικό not long for this world. Όσο κι αν δεν είναι ούτε s/t ούτε iowa είναι ένας φανταστικός δίσκος, γεμάτος με ωραία κομμάτια που εξελίσσει τη μουσική του γκρουπ, ειδικά στην “δεύτερη πλευρά” του.
5. Blut aus nord - Hallucinogen: ελαφρώς πιο προσβάσιμο και λιγότερο κατάμαυρο από το περισσότερο υλικό τους, κρύβει πάρα πολλές κορυφαίες στιγμές, πριν ξαναβουτηξουν στο απολυτο σκοταδι ξανα στην επομενη δισκαρα.
6. Mayhem- Daemon: Με τρομερή ποιοτική συνέπεια στις αραιές χρονικά κυκλοφορίες τους, εδώ οι Νορβηγοί σαν να κάνουν μια επιστροφή στις ρίζες τους και το DMDS με μια πολύ καθαρή παραγωγή που (και αυτή) κολακεύει το υλικό τους και χωρίς να απαρνιωνται όσα μεσολάβησαν φυσικά. Το απόλυτο ψύχος είναι εδώ και ένας ακόμα καταπληκτικός δίσκος για τους Νορβηγους.
7. The great old ones- Cosmicism: Σκοτεινο βαρυ και συχνα ψυχεδελικο μπλακ μεταλ, Λαβκραφτ-ικη ατμοσφαιρα, πρωτοτυπια και ενας δισκος που αν “βουτηξεις” μεσα του δεν βγαινεις πριν τελειωσει.
8. Beast in black- From hell with love: ένα ιδιότυπο μίγμα heavy metal, hard rock και disco-pop η μουσική τους, διασκεδαστική, συχνά πομπώδης, συχνά συναισθηματική, catchy AF και σίγουρα γεμάτη ταλέντο και έμπνευση. Ένας πολύ ωραιος δίσκος γεμάτος αξιομνημόνευτα τραγούδια.
9. Aephanemer-Prokopton: μελωδικό εξτριμ μέταλ με άφθονα συμφωνικά και θεατρικά στοιχεία, γεματο μελωδια και μουσικοτητα.
10.Darkthrone- Old star: Οι αρχοντοι εδώ άλλη μια φορά κάνουν την καβλα τους. Heavy/doom/black metal με trademark ριφφαρες και ένας σκοτεινός, ψυχρός, τραχύς ήχος με τα κλασικά black-thrash ξεσπάσματα τους να αποτελουν μερικα απο τα highlights.
Special mention το καταπληκτικο EP Dwell των Suffering hour που ειναι ξεκαθαρα top ten material αλλα το εχω παει απο το 1970 με μονο κανονικες LP κυκλοφοριες (χωρις EP μιας μπαντας ή split, συλλογες, αλμπουμ διασκευων, live albums κ.α.) κριμα να το χαλασω τωρα. Γεφυρα αναμεσα στο πολυ δυνατο In passing ascension και το καταπληκτικο The cyclic reckoning, το EP εξελισσει τον ηχο τους με τις trademark κιθαρες, εχει ατμοσφαιρικα περιεργα ριφ, ρυθμικα ξυραφια, φανταστικες αλλαγες και τους αναδεικνυει ακομα περισσοτερο σαν μια απο τις πιο ιδιαιτερες πλακτεθ μπαντες εκει εξω.
Εξωφυλλο νταξει τι να λεμε
